Ik was hier nog wat op de laptop bezig en ik dacht: allez, nog maar een berichtje plaatsen. Ik weet dat half België aan het wachten is op mijn hoogstaande litteraire hersensprokkels (of hoe ge dat ook moogt schrijven, hier staat gene spellingskontrole op) en die kan ik toch niet laten wachten. Zeker niet als ik er aan denk dat al die mensen hard werken om mijn pensioen te helpen betalen. Ik voel me dan ook moreel verplicht om hier dan ook iets aan te doen. Het is wel aangenaam dat ge hier zo veel meer kunt doen met hetzelfde geld. Ook al is de wisselkoers van de euro de laatste jaren fel verminderd, zelf dan kun je hier nog goed leven. Op Thailandblog.nl ( voor de liefhebbers van leven in Thailand een must) klagen de vele nederlanders die hier wonen (blijkbaar toch zo'n 10.000) natuurlijk steen en been. Maar enerzijds zijn nederlanders nu eenmaal echte 'zagen en zeurpieten', maar anderzijds willen ze wel in het buitenland wonen maar moeten ze alles hebben wat ze thuis ook hadden, en dan bedoel ik voornamelijk eten (alhoewel: wie zou er nu hollands eten willen???). Alles wordt dan ook ingevoerd (van hagelslag tot rookworst) en dat kost natuurlijk wel een aardige duit. Daarenboven zitten ze dan ook nog eens hoofdzakelijk in Pukhet, Pattaya en Hua Hin, helemaal niet het echte Thailand en natuurlijk ook nog eens veel duurder, onder andere door die vele farang...
Ik geef grif toe dat ik ook wel eens verlang naar Belgische kost en dat ik dan ook regelmatig wel eens duurdere ingevoerde produkten ga kopen, maar dat is lang niet elke dag... alleen als de nood het hoogst is.
Vorige week dus die crematie. Ik wil altijd van alles weten (altijd al zo geweest) en ik vraag er dan ook naar. Soms werden doden niet gecremeerd maar in de grond begraven. Meestal worden de slachtoffers van een plotse (ongeval) of gewelddadige dood begraven. De dood is daar te plots gekomen en het lichaam zit dan ook vol spanningen; door dergelijke lichamen te cremeren kan die spanning niet weggewerkt worden en kan de dode niet aan een aangename reïncarnatie beginnen. Door in de grond begraven te worden wordt die stress verwerkt.
Ik heb me al altijd afgevraagd of in onze streken de mensen vroeger ook zo vindingrijk waren, uit bittere noodzaak wel denk ik maar hier zijn ze er toch wel specialist in. Hier in Khon Kaen zitten we al dicht bij de Isaan, het noordoosten van Thailand en de armste streek van Thailand. In voorgaande stukken heb ik al gezegd dat hier echt alles opgegeten wordt. Misschien is het wel daarom dat de gerechten hier dan ook serieus gekruid zijn, want misschien zijn niet alle zaken zo lekker en misschien zijn bepaalde zaken niet meer zo vers: dan maar wat meer kruiden er op en dan schuift dat ook wel naar binnen. Ik had ook gezegd dat men hier ratten eet: ik moet er wel aan toevoegen dat de ratten hier niet in de riolen leven (als die er al zijn) maar op de rijstvelden. Het zijn dus feitelijk wel propere diertjes... net zoals de eekhoorns. ik ben trouwens uitgenodigd om eekhoorn te gaan eten, maar de Thai houden wel van een grapje dus kunnen ze me ook wel rat opdienen, je weet maar nooit. Van grapjes gesproken: regelmatig, als ik in de auto stap en wil vertrekken stel ik vast dat ze weeral het stuur van plaats verwisseld hebben... ze vinden dat grappig...
Van vindingrijk gesproken: men neme een voorlader (voor de leken: geweer met lange loop, wordt met kruit en loden bol geladen langs de loop) , en
Ge plaatst daar een fietspomp op...
Nu kun je al goedkoper gaan schieten want kruit is niet goedkoop en ook niet altijd te vinden. Als je nu bijvoorbeeld op ratten gaat jagen is dat 's nachts en dan kan dat beest, ook al is het geraakt, al eens gaan lopen... en dan heb je weeral lood voor niks verspild. Je neemt dus een spaak van een wiel, je vijlt de top naar de diameter van de loop van het geweer, slijpt er een punt aan en maakt daar een draad aan vast die je op de loop van het geweer monteerd; voila:
Simpel en goedkoop...
In een van de volgende stukjes ga ik eens een reeks voorwerpen tonen die allemaal nog gebruikt worden.
Vorige maand, allez het was al in November, hebben we Loy Krathong gevierd, het feest van het licht en het water waarbij , tijdens volle maan, bloemstukjes in het water worden geplaatst bij meren, plassen en waterlopen. De Thai vragen de watergeesten om geluk en om de slechte dingen te laten wegvaren (loy = varen). traditioneel wordt een krathong gemaakt van een plak van een bananenboom, versierd met bloemen, bladeren, kaarsen en wierookstaafjes. Om slechte dingen te laten verdwijnen worden allerlei dingen in de krathong geplaatst, bvb haar (om een slechte schoonmoeder ?), en ook 9 muntjes want 9 is een geluksgetal.
Iedereen blij met de zelfgemaakte Krathong
Wij een gekocht in brood: wordt nadien voedsel voor de vissen...
Soms reageren de geesten zeer snel...
Vaarwel slechte dingen in het leven...
In de volgende dagen gebeuren nogal wat ongelukjes want de minder bedeelden proberen dan de muntjes die in de Krathong's liggen te recupereren... wat nogal dikwijls natte kleren opleverd... maar met deze temperaturen is dat nu ook weeral geen probleem.
Nog enkele foto's want ik kan er maximum 9 plaatsen, en waarom iets niet benutten?
Hier zijn we dan weeral; het heeft weer veel te lang geduurd, ik weet het. Maar de meeste mensen denken: als ge op pensioen zijt, dan heb je een zee van tijd. Awel, vergeet het maar... dat is alleen maar reclame opdat iedereen op pensioen zou gaan. Een hele dag bezig, van alles aan het doen en 's avonds, dan denk je: wat heb ik nu vandaag gedaan... Dat kan natuurlijk zijn omdat ne mens ouder wordt en alles niet zo snel meer vooruit gaat, het kan ook zijn dat ne mens door de ouderdom van alles gaat vergeten... allemaal kloten van witvis: ik ben niet oud en ik vergeet niks... behalve misschien hier en daar een kleinigheid, en het feit dat ik dit jaar 60 wordt heeft er niks mee te maken... of was het 59...
Eerst en vooral de beste wensen aan al mijn trouwe lezers, allez, aan die 2 mensen die niets anders durven als het te lezen omdat ik altijd vraag: en, wat vond je er van?
r is weeral van alles gebeurd in tussentijd. Onder andere de dood en crematie van een nonkel van Krit. Zo'n 15 jaren geleden had men die man nog 1 maand gegeven: overal kanker... Juist voor Kerstmis is hij dan rustig gestorven na nog een heel mooi leven waarbij elke dag een geschenk was. Hij woonde in een dorpje, in the middle of nowhere, waar normaal ook nog geen crematorium was. Tot voor kort werden de doden gecremeerd in het midden van het bos; op een grote stapel hout. Nu is daar onlangs toch een crematorium gebouwd, maar de familie moet alles zelf doen.
Met houtskool, kaarsvet en (ik denk) benzine wordt de verbranding in gang gezet.
De oven is klaar
Om 4 u werd de crematie gestart. Rond 10 u 's avonds moet dan de familie, in dit geval een van de zonen, gaan nakijken of de verbranding wel goed verloopt. Het is verbazingwekkend dat, met de primitieve middelen waarmee gewerkt wordt, een crematie zo "vlot" verloopt. Enkel de schedel is nog redelijk intakt, de beenderen zijn zichtbaar maar zijn wel volledig verbrand.
Na 6 uur is de verbranding bijna volledig...
Het getuigd niet van gebrek aan respect als ik hier nu over schrijf en ook foto's ga plaatsen. Ik heb er vroeger al over geschreven dat, in het Boedhisme, de dood als een verderzetting van het leven wordt gezien. Als je in dit leven slecht hebt geleefd, en een slecht mens bent geweest, ga je in je volgend leven als een dier dat dan meestal geen goed leven heeft. Was je echter een goed mens dan kom je terug als een mens. Die begrafenissen zijn dan ook geen triestige bedoeningen; gedurende drie dagen komt iedereen eten en wordt er ook gedronken en gepraat. Zelfs op de dag van de crematie is er vanaf zo'n 7 u in de morgen al volk dat komt eten, en idem op de dag na de crematie. Het is voor de familie dan ook dikwijls een zware financiële aderlating alhoewel iedereen wat geld afgeeft in een enveloppe.
Om nog even bij de dood te blijven stilstaan: in Hua Hin zijn we op een olifantenranch geweest. Door het verbod van het kappen van het tropisch hardhout zijn alle werkolifanten werkloos geworden; ze werden gebruikt om de boomstammen uit de jungle te halen.Ze konden niet terug vrij gelaten worden omdat ze niet meer konden overleven. Daarom zijn de meeste mahout's (olifantenmenner) met hun dier naar de steden getrokken om daar, via de toeristen, geld te kunnen verdienen.
Daar worden ook kleine olifantjes gemaakt...
Maar ook wel hele grote...
Nu las ik verleden week in het Bangkok News dat daar een mahout door zijn olifant gedood was, er liep een bronstige wijfjesolifant en de stier werd dol. Na 6 uur kon men eindelijk de stier kalmeren. Als je daar tussen en bij die dieren rondloopt denk je daar natuurlijk niet bij na, maar het kan dus altijd gebeuren. Een mens, allez een mens uit belgenland, staat er niet altijd bij stil dat hier nog een groot aantal dieren in de natuur leven. Hier al rond het meer, in het midden van de stad, zien we regelmatig slangen, en het zijn niet altijd kleintjes. Verder zijn er dan ook nog olifanten en tijgers.
Toch maar oppassen...
Je weet maar nooit...
Onlangs zijn we in de omgeving van Udon Ratchathani naar de Canyon gaan zien. De Thai noemen dat zo omdat de Mekong rivier daar op dat ogenblik zo'n 15 (!) meter lager staat dan het normale peil. Je ontdekt dan een heel specifiek landschap, best indrukwekkend. Eerst met een minibusje naar beneden in de bedding, bij ons rijdt dat busje zich natuurlijk vast, en dan in een bootje (500 TB) maar er hoort een gids bij en je hebt al de tijd om alles te bekijken. Ik denk niet dat daar veel farang komen want ik had er weeral es, veel bekijks... dat kan natuurlijk ook komen om mijn goddelijk lijf en door mijn aangeboren charme's.
Nee, het was al kapot voor ik er kwam !
Onze boot...
De bedding nu bij laag water...
Bij de laatste foto zie je de bedding nu, normaal zit bijna al wat je ziet onder water. De Mekong is dan ook een heel machtige brede rivier. Ik kan niet meer foto's plaatsen, beperkt tot 9, maar ik zal nog een paar foto's plaatsen in een volgend verslag... en ja, ik zal dat nu onmiddellijk doen.
