In een van de vorige berichten is een foutje geslopen.
Ik had geschreven dat dit diende om de rijst te dorsen maar dit is niet correct. Het wordt gebruikt om de zaden te verwijderen bij de katoenplant zodat met de rest kan gebruiken om katoen te weven.
Ik moet ook nog mijn verhaal over het 'restaurant' van de nicht van krit verderzetten. ondertussen werd er beton gegoten maar is er nog steeds geen geld voor stoelen en tafels. Nu heeft de schoonzus van Krit's nicht het gevonden: na even een coffee-shop te hebben opengehouden gaat ze nu een restaurant openen aan de overzijde van de straat, straat is 4 m breed, recht tegenover het , te openen, restaurant van haar schoonzuster. Ze hebben geen ruzie, verre van, maar zijn er van overtuigd dat ze rijk zullen worden. Ze bewijzen enkel wat ik in de vorige blog geschreven heb.
Nu een coffee-shop
Nog een 'restaurant' , het eten is er wel heel lekker...
Lief... en maar niet willen kijken...
Terug van het veld... watermeloenen te koop: 20 TB
Dit wordt dan allemaal heeeeel fijn gesneden, een monnikenwerk...
Het resultaat ...
Na het drogen in de zien en verder droogbakken in de wok: klaar voor gebruik...
Het resultaat wordt een dezer dagen opgestuurd; in water koken gedurende een vijf-tal minuten, op smaak brengen met honing en limoensap (suiker en citroen zal ook wel goed zijn) en dan warm of koud drinken. Heerlijk.
Niet te geloven maar hier ben ik weeral. Krit is een beetje ziek en ligt in bed. Niets ernstigs maar ze moet toch een paar dagen rusten. Wat kan ik dan anders doen dan mijn trouwe lezers verrassen met weer wat nieuws uit het verre Thailand. Een tijdje geleden had ik al eens gevraagd dat de bezoekers, of lezers, wat zouden achterlaten in mijn gastenboek. Het is voor mij ook aangenaam om dat te lezen en te zeggen: god ja, die leest dat ook. Van een aantal vrienden en familieleden weet ik het wel maar vcan die andere, duizenden lezers, weet ik helemaal niks. Dus, allen even iets laten weten, dan beloof ik dat ik alleen nog maar over interessante onderwerpen zal schrijven, zoals daar zijn: de ladyboys , wat en waarom (en hoe !) ... zoals ons aller Jambers het zou zeggen. En, zoals jullie me kennen, ga ik dan uiteraard ook wat foto's bijvoegen...
Vandaag echter ga ik het hebben over 'de vindingrijkheid'. In het westen is dat allemaal reeds lang vergeten want we hebben daar een wegwerp-maatschappij. Hier echter wordt alles enerzijds hersteld en anderzijds worden heel veel zaken zelf gemaakt.
Hier, in de ISAAN (het noord-oosten van Thailand; zeer arm, een beetje te vergelijken met Limburg (lap, alle lezers uit Limburg ben ik nu ook al kwijt)) zijn de mensen nog genoodzaakt om vindingrijk te zijn. Een rijstboer verdient, afhankelijk van een goeie of slechte oogst, ongeveer 5000 TB per maand (ongeveer 125 ). Veel dochters moeten dan ook in Bangkok, Pattaya of Phuket gaan werken om hun familie te ondersteunen. Ik zeg dochters want in de tradities hier zijn het de dochters die voor hun ouders zorgen, de zonen worden min of meer vrijgelaten. Als zij trouwen moet hun vrouw voor haar ouders zorgen enz ...
Wat heeft dat met het onderwerp te maken? Awel, ze maken hier vanalles om een centje bij te verdienen. Voor ons, farang, is dat zeer goedkoop maar voor velen is dat al dan niet iets bij de rijst te kunnen eten of niet.
Een tussendoortje: gisteren, op de markt, zat een bedelaar, die man had geen vingers. Ik gaf hem 20 TB (0.5), hij stond op en bleef ons maar aanspreken. Krit vertelde me dat hij ons rijkdom en geluk bleef toewensen. Ik had al spijt dat ik niet wat meer gegeven had. Bij de Aldi in België zitten regelmatig bedelaars, die geef je dan de 2 uit het karretje en een dank je kan er niet van af.
Ik ben verzameling aan het aanleggen van de spaarpotten die ze maken van kokosnoten, heel mooi en goedkoop. Ik heb al een paar poezen meegebracht als ik terug was, en nu leg ik een verzameling aan.
Dino en buffel...
Dumbo en schildpad...
Je kunt hier echt overal nog gebruiksvoorwerpen vinden, zelfgemaakt, en nog steeds in gebruik. Sommige zijn echt kleine kunstwerkjes.
Spinnewiel voor zijde ...
Dorsen van de rijst.
Om de 'sticky rice' te laten afkoelen
Om de VAB jaloers te maken: takelwagen...
De bekende zit- en slaapmatten...
Inderdaad nog steeds in gebruik...
Het riet voor de matten wordt gesneden, gedroogd en later gekleurd ...
In het vorig bericht heb ik een verkeerde foto bijgeplaatst; ik had dan al het bericht een paar keren opnieuw moeten invoeren en daarmee... ik wordt ook al wat ouder maar niet veel en je ziet het niet...
Ik heb echt wat tijd nodig gehad om terug een nieuw bericht te schrijven. De dood van mijn jongste broer (53) heeft mij serieus aangegrepen. Ik heb al een zuster en een broer afgegeven maar Geert was de jongste, hij moest ons allemaal overleven en er voor zorgen dat wij allemaal hierboven afgeleverd werden. Om de paar dagen had ik contact met hem via Facebook, ik had hem bijna zo ver gekregen dat hij ons hier kwam bezoeken... maar allez, bernard toch, zo veel uren in die vlieger zonder sigaretten, dat gaat toch niet. Hij was een trouwe lezer van deze blog en regelmatig kreeg ik te horen dat het tijd was om nog eens iets te schrijven. In een van mijn vorige berichten heb ik nog geschreven dat ik onder mijn voeten had gekregen dat ik al een hele tijd niets meer had geschreven. Hij was een suiker patient, had een paar dagen zijne suiker niet gecontroleerd, in shock gegaan, coma ... het leven gaat verder maar het wordt er niet eenvoudiger op...
Ik mis je
Ik wordt echt ouder want ik wordt gewaar dat ik me meer en meer ga ergeren aan de mentaliteit van sommige Thais... ergeren is misschien een groot woord maar regelmatig denk ik: hoe kunde nu zo stom zijn, gebruik toch eens je verstand.
Thai hebben sowieso geen enkel commerciëel inzicht: ze modderen maar wat aan en denken allemaal dat ze steenrijk gaan worden. Om de 5 meter vindt je hier eetstalletjes. Iemand begint met zo een stalletje; meestal is dat in het begin een karretje waar ze mee rond rijden en later voor hun deur gaan plaatsen; dan gaan ze uitbreiden; de wielen worden van onder het karretje gehaald en iets later gaan ze dit vervangen door een houten tafel: voila, nu hebben ze een restaurant. Het is geenszins mijn bedoeling om de mensen hier belachelijk te maken, maar soms moet je als westerling al eens op je tanden bijten om het niet uit te proesten.
De buurman stelt vast dat er toch wel wat mensen komen eten, of eten komen halen. Het is nu eenmaal zo dat de Thai zeer zelden thuis koken, voor zo'n 30 TB (ongeveer 75 eurocent) kun je al een maaltijd gaan halen. De verkopers worden er niet rijk van maar ze doen toch geen verlies. Sommige zaken draaien zelfs zeer goed. Die buurman ziet dat en denkt; ik ga ook een zaak openen, iets later gevolgd door de buurman aan de andere kant. Die van de overkant van de straat denkt dan: verdorie, ik wil ook rijk worden... vermits er niet zo veel verschillende mogelijkheden zijn om verschillende maaltijden te bereiden is de markt snel verzadigd. Niemand verkoopt nog voldoende en dat begrijpen ze dan weer niet.
Een nicht van Krit had het gevonden: ze zou inktvis gaan verkopen en zodoende rijk worden. Ik heb het voor haar eens allemaal uitgeteld (niet dat ze geluisterd heeft, ze heeft het met scha en schande moeten ervaren). Ze kocht 40 kg diepgevroren inktvis. Die moest dan nog ontdooid en gekuist worden dus, met behulp van de familie, werd gedurende uren met drie man, veel water en ijsblokjes, de inkt verwijderd en de vis klaargemaakt voor verkoop. Ze kon de vis verkopen met een winst van 10 TB per kilo (25 eurocent), voor ons niets maar voor Thailand is dat al niet slecht. Ze kon dus maximum 400 TB winst maken, maar als ze een kilo niet verkocht kreeg of ze miste bij het afwegen al eens een paar keren met 10 gr, dan was er helemaal geen winst meer. Ze is dan ook niet rijk geworden... ze moest het groter aanpakken: ze wou een restaurant beginnen. Nu is een restaurant helemaal niet wat wij in het westen gewoon zijn : als je hier een afdak hebt, een paar tafels en stoelen en een koelkast van Coca Cola dan heb je een restaurant. Er is helemaal geen controle van hogerhand. Nu kon zij enkel bouwen op de grond van haar schoonouders en dit was langs de enige toegangsweg naar een redelijk 'arm' dorp dus van daar was niet zo veel klienteel te verwachten. Geen probleem: haar man werkte op de brouwerij een paar kilometer verder en zijn kollega's zouden allemaal komen eten. Waarom niet aan de uitgang van de fabriek ? Ah nee, daar staat al een restaurant.
Geen lieve moederen aan: het restaurant werd gebouwd. Alleen was ze vergeten dat ze ook nog wat tafels, stoelen en een vuur nodig had... en het geld was op...
Het restaurant staat er ...
Dat gebrek aan inzicht kom je overal tegen. Er wordt hier enorm veel gebouwd, voornamelijk een soort appartementsgebouwen met beneden de mogelijkheid om een zaakje te openen (daar gaan we weer) en erboven 2 verdiepingen met een soort grote studio's, wat ze hier dan appartement gaan noemen. Er is enerzijds geen mogelijkheid tot parking voor die zaken (alhoewel dat geen probleem mag zijn: op een drievaksbaan met pechstrook wordt er gewoon geparkeerd tot op het 2de rijvak) en anderzijds staan er overal zo'n 40 a 50 % van die appartementen leeg, voornamelijk de nieuwbouw. Begrijpe wie begrijpen kan ...
En maar bouwen ...
Zoals duidelijk te zien is ligt de grond veel hoger dan de straat. Hier bestaat zoiets als het stedebouwkundig bureel niet en, als het al bestaat, dan doet het zijn werk niet of worden er nogal wat steekpenningen gegeven. Iedereen doet dus maar wat op. Bij de aanleg van de wegen werden deze hoger gemaakt dan de omliggende grond : het regenwater kon dan gemakkelijk weg naar de velden. Dit waren voornamelijk rijstvelden die toch onder water gezet werden voor het telen van de rijst. Als het hier al regent dan is dat wel meestal kort maar wel zeer hevig. Ondertussen zijn al die velden bouwgronden geworden en moert er dus opgehoogd worden. Thailaznd wordt verplaatst: dag in dag uit, 7 op 7, wordt er hier grond vervoerd. Waar ze het blijven halen weet ik niet want daar moeten op andere plaatsen toch putten gemaakt worden.
Hierover nog een voorbeeld van commercieel inzicht: een kennis van Krit had zijn grond verkocht; letterlijk en blijft dus met een enorme put zitten... hij krijgt dat niet verkocht alhoewel (volgens hem) die put toch kan opgehoogd worden...
En maar aanvoeren ...
En maar ophogen ...
Nu is er zoals gezegd geen enkel richtlijn of controleorgaan dus dat ophogen is aan geen enkele regel gebonden:
Ik zal maar wat hoger gaan, dan heb ik zeker geen water ...
Het zal je maar overkomen: je hebt een mooi huis en plots wordt er naast het grondstuk een ressort gepland (dat waarschijnlijk grotendeels gaat leegstaan) en die beginnen met de grond op te hogen. En dat doen ze ook:
3 meter verschil ...
Nu krijg je, zelfs als het niet regent, uiteraard last van het water. Je krijgt je huis aan de straatstenen niet meer kwijt... dan probeer je maar zo veel mogelijk te recupereren (ramen, deuren e.d.) en dan vertrek je maar.
Dit was een prachtige villa, zeer recent gebouwd...
Thai denken nog altijd dat alle farang stinkend rijk zijn en ze proberen daar natuurlijk van te profiteren... hoe zou je zelf zijn ? Er stond een prachtig huis te huur, mooi gelegen aan een doodlopende straat, drie slaapkamers, zwembad, voor de prijs van 5000 TB (125 ). Er was wat grond aan dus kon onze hof aan huis zijn, water was ook geen probleem was er was ook nog een grote vijver. Wij daar naartoe.
Mooi ...
Toen de eigenaar mij uit de auto zag stappen was het weeral naar de kl... Plots was de huishuur 10.000 TB, ongemeubeld. Nog niet duur natuurlijk maar ik heb mijn been stijfgehouden: aan die prijs krijgt hij het toch niet aan een Thai verhuurd en hij heeft mijn Tf nummer... we zien wel.
Nu gaan we een weekje op verlof want de boog kan niet altijd gespannen staan, hi hi
