Eerst en vooral aflevering 37 van "Mijn restaurant". Er was wat geld voor tafels en stoelen, een gasvuur en wat potten en het restaurant is officieel een feit. De coffeeshop is verhuisd naast het restaurant en daar is nu ook een 'noodle' shop geopend waar je bij de schoonzus van de restaurantuitbaatster noodle kunt eten... ze gaan nu eenmaal allemaal rijk worden.
Chez Khua Buabaan, bij kok lotusbloem...
We zijn er uiteraard al gaan eten en natuurlijk smaakt het. Het Thais eten is nu eenmaal heel eenvoudig, lekker en gezond. Wordt vervolgd.
De oppermonnik in een van beide tempels is overleden. Hij was 88 j en dus al van een gezegende (als je dat al moogt zeggen bij een Boedhist) leeftijd. Ik heb al geschreven dat Thai een heel andere mening hebben aangaande de dood en al wat er rond hangt. Zo werden er bijvoorbeeld foto's verdeeld van de overledene, enerzijds op zijn sterfbed maar ook van een paar dagen eerder. Zo'n foto gaan wij in het westen normaal niet verspreiden, maar hier wordt die ingekaderd en overal in de huizen opgehangen. Tja, andere cultuur.
Er wordt van alles georganiseerd voor de crematie en er komen een groot aantal monniken van andere tempels dus duurt het toch een tweetal weken voor de crematie kan beginnen. Gedurende die 2 weken is er permanent gratis eten en drinken voorzien (geen alcohol) en dat wordt allemaal gemaakt door de mensen van het dorp waar de tempel zich bevindt. Misschien wordt er wel bijgesprongen door de tempelgemeenschap maar daar weet ik niets van. Wij waren toen in Hua Hin en ik weet dat Krit krab wou meenemen voor de merrit ( goede daad). Met deze temperaturen van meer dan 40°C leek me dat nu toch zo geen goed idee.
Overal kun je gratis eten
Ook de kinderen worden niet vergeten.
De ouderen, maar ook de opgroeiende jeugd, kleed zich in het wit. Voor die dag worden zij dan even monnik of non, en moeten dan ook als dusdanig behandeld worden: ze mogen bijvoorbeeld niet aangeraakt worden. Ze mogen echter ook maar beperkt eten als ze in die kledij zijn, net zoals de echte nonnen.
Non voor één dag...
De kist wordt op een speciaal hiervoor gebouwd verhoog geplaatst. Daarboven hangt dan een baldakijn (of hoe je dit ook kunt noemen) volledig gemaakt met echte bloemen. Ook het verhoog wordt volledig met verse bloemen versierd. De militaire politie vormt een erehaag en zorgt er ook voor dat alles in goede banen wordt geleid. Ik moet zeggen dat, en dat heb ik reeds op verschillende activiteiten gezien, Thai zeer gedisciplineerd zijn (behalve in het verkeer, daar is het een echte ramp). Hier geen taferelen van mensen die willen voorkruipen, zo typisch in het Westen; hier heeft iedereen de tijd...
De kist, klaar voor de verbranding...
Er volgt nog een ganse ceremonie waarbij onder andere, het leven van Boedha wordt verteld... wel vervelend, zeker als je er niets van verstaat. Ik heb trouwens ook wel redelijk veel Thai gezien die een dutje aan het doen waren dus was ik zeker niet alleen. Dan volgt het groeten van het lichaam door de vele monniken die aangekomen zijn en uiteraard door de VIP. Een Thai is van nature uit zeer onderdanig en voelt zich snel de mindere. Ze gaan in een gesprek met een 'meerdere' permanent buigen en voortdurend 'krap' (door een man) of 'ka' (door een vrouw) zeggen, juist om hun minder zijn te benadrukken. Ter illustratie: een tijd geleden waren wij met de auto aan het rijden en er kwam een kolonne van een paar voertuigen de baan op. Krit stopte niet voor hen, tenslotte waren ze niet begeleid, maar ze voelde zich niet goed omdat ze dat niet gedaan had. De meeste Thai zullen dat wel doen maar gelukkig wordt ze zo stilaan een 'farang wife'.
Zonder geringschattend te willen doen, integendeel, moet ik toegeven dat de herfstkleuren alom vertegenwoordigd zijn...
Groeten door de monniken
%%%FOTO6%%
De kist wordt dan in brand gestoken
Sommigen proberen wat as op te vangen...
Wat weeral echt opvalt dat deze ceremonie geen gebeurtenis is met droevige gezichten of wenende mensen. Er wordt gewoon gereageerd op een gewone gebeurtenis: de dood is een logisch gevolg van het leven en vermits je toch terugkomt is er geen reden tot verdriet. Alleen als je in dit leven slecht bent geweest en niet voldoende 'merrit' of goede daden hebt gedaan is er reden tot verdriet... maar dan enkel voor de gestorvene: die komt terug als een dier of iets slechts... (als een politieker bijvoorbeeld)
Er wordt later een soort brandspiritus opgegoten
In een volgende blog wat meer uitleg over de slechte dingen in het leven.
