Mijn naam is Betty en ik ben net 59 jaar geworden. Graag had ik wat gepraat met mensen die hetzelfde dan mij hebben meegemaakt. Nl. Begin mei werd mijn schildklier operatief verwijderd omdat hij vergroot was (ongeveer 10 maal groter dan normaal). De weggenomen schildklier werd naar het labo gestuurd voor onderzoek. Daar heeft men gezien dat er twee kwaadaardige knobbeltjes aanwezig waren op mijn schildklier. Om zeker te zien dat alle kankercelletjes weg waren met het wegnemen van mijn schildklier, werd er besloten mij een nabehandeling te geven met radioactief jodium. Daarvoor moest ik voor vier dagen in het ziekenhuis (Jette), in een éénpersoonskamer. Ik ben daar terecht gekomen in een éénpersoonskamer, kleiner dan de normale éénpersoonskamers. Na het innemen van die pil jodium zijn voor mij de drie zwaarste dagen van mijn leven begonnen ! Ik mocht (wat normaal is) geen bezoek ontvangen, omdat ik ervoor moest zorgen dat dat radioactief spul uit mijn lichaam moest gaan door veel te drinken en veel te plassen. Maar wat was het moeilijk zo 3 dagen opgesloten te zitten in een kleine kamer, het max. aantal stappen dat ik kon zetten was 3. Van aan mijn bed tot aan het wc was 2 stappen, van aan mijn bed tot aan het venster 1 stap. Ik had een tv. dat wel. De enige bezigheid die ik had voor gans de dag was in een zetel zitten (stoel) of op mijn bed liggen en roddelboekjes lezen van 's morgens tot 's avonds. Ik kon natuurlijk een roman lezen, maar als ik zou naar huis gaan moest ik dat boek dan wegsmijten. Niets mocht ik mee naar huis nemen ! Ik doe graag naaiwerkjes (kruisjessteek). Dat mocht ik doen, maar mocht het niet mee naar huis nemen. Dus de enige mogelijkheid was dus boekjes lezen en die na drie dagen wegsmijten. Ik vond het onmenselijk ! Wat ook niet zo aangenaam was, was het feit van de wc. De personen die zo'n nabehandeling ondergaan mogen hun behoeften niet doen op een gewone wc. Ik moest dat doen op een speciale, gekoelde wc waarin een plastiek zak hing (grootte van een grote vuilzak). Woensdag toen ik in de kamer kwam hing er een verse, lege zak in de toiletpot. En vrijdag zou die pas verwijderd worden ! Drie dagen heb ik mijn behoeften moeten doen in dezelfde zak ! Door het feit dat die wc pot gekoeld werd was er wel geen reukhinder, maar aangenaam is het niet gedurende drie dagen zijn uitwerpselen te zien in die zak. Er zou een systeem moeten bestaan om alles alle dagen te doen wegvloeien. Ik was blij dat ik vrijdagmiddag niet te veel radioactiviteit meer in mijn lichaam had, en dat ik naar huis mocht, want had ik één dag langer moeten blijven, was de zak overgelopen. Moest er nog een tweede behandeling nodig zijn, ik heb de dokter al verwittigd dat ik dit niet een tweede maal zou willen doen ! Het was mentaal zeer zwaar die drie dagen zonder maar ook iemand te mogen zien. Nu wou ik eens navragen of er nog mensen die behandeling gehad hebben. Hoe zij dat ervaren hebben. Was de behandeling ook zo in een ander ziekenhuis ? Kan er vb. niet voor gezorgd worden dat de kamer iets groter is ? Dat de patiënt wat meer kan rondlopen ? Dat wij geen kontakt mogen hebben met de buitenwereld kan ik best begrijpen, maar wat meer vrijheid zou toch goed zijn geweest. Ik had zo graag wat meer beweging willen zien, vb. in de gang. Om  de tijd wat rapper te doen voorbijgaan. Of meer dan één persoon bijeen te zetten. Om toch eens een babbeltje te kunnen doen ? Ik zou nog uren kunnen doorgaan maar wou toch eens praten met mensen die deze behandeling ook hebben ondergaan. Of het in een ander ziekenhuis ook zo is ? Ik ga nu stoppen, wens jullie een goede avond en hoop dat ik rap een antwoordje kan krijgen van iemand.