De blijde verwachting is voorbij. Vanmorgen bracht de ooievaar... euh... Bpost, het pakket. Amper een uur nadat ik mijn pc startte en zag dat er om middernacht een mail was gestuurd van de verkoper, meldend dat het keyboard net was verzonden, en ik kreeg de trackingcode voor het pakket.
En toen ik die aanklikte zag ik dat hij reeds in Oostende was en klaar voor distributie. Een half uur later belde Bpost al aan! Zes dagen na bestelling, de enkele dagen 'overschrijvingsvertraging' en een weekend inbegrepen. Supersnelle service!
En nu kan het hoofdbreken beginnen, want alles eruit te halen wat in de handleiding van 120 paginas is uitgelegd zal nog wel een hele tijd vragen! Onwaarschijnlijk ingewikkeld overigens! Nu ja, ik heb het er ook voor over want de klank is super! Het klavier speelt me geen parten, maar de overige bedieningsknoppen voelen nog heel onwennig aan.
En mijn blog? Zal voorlopig misschien wel wat worden verwaarloosd. Al is dat lang nog niet zeker, want af en toe moet mijn kop wel wat ontspannen van al die ingewikkelde toestanden!
Pas getrouwd, appartementje gehuurd en ons de allernoodzakelikste inboedel aangeschaft. En het eerste wat ik deed was een TV maken. Jawel. Maken! In bouwdoos van MBLE. Kleuren TV bestond nog niet, dus zwart-wit met een kanjer van een glazen beeldbuis. De doos zat ook vol weerstanden, condensatoren, spoeltjes, draad, printplaten, chassisdelen, kast, schema en bouwplan.
Wat bibberig begon ik aan de klus. Had al wat ervaring met elektronica, solderen en versterkers maken. Maar een TV was toch wel ver gegrepen! Desondanks, een week later speelde het ding. De bewondering van mijn vrienden en collega's kende geen grenzen.
Waarom ik die TV zelf maakte? 1. Was zowat 30% goedkoper dan in de winkel, en we konden ons geld best gebruiken. 2. Defecten waren zoveel als uitgesloten! En defecten traden er regelmatig op in die tijd. Meestal te wijten aan slechte solderingen. En wat je zelf doet doe je beter! 3. Het betekende een fikse uitbreiding van mijn elektronicahobby.
Kort nadien heb ik nog enkele TV's gemaakt voor vrienden, en onlangs kreeg ik zelfs te horen dat eentje het nog altijd doet, al staat ie nu op zolder. Tja... nu hebben we immers kleuren TV hé?
Als ik die tijd vergelijk met de tijd van nu... Nu ben ik omringd van allerlei luxueuze elektronische snufjes. Vind ik dat beter? Neen! Ik ben mijn hobby kwijt! Als ik nu een TV zou moeten maken zou hij me drie keer zoveel kosten als in de winkel!
En dan hebben we het nog niet over keyboards! Want in diezelfde tijd begon ik aan een elektronisch 'orgel'. Het ding zou uiteindelijk nogal prijzig uitvallen, maar ik rekende op enkele jaren werk en af en toe wat onderdelen bijkopen. Na zowat een jaar had ik een uitstekend werkende toongenerator samengesteld op twaalf printplaatjes; één voor elke noot, met frequentiedelers voor de volgende octaven. Ook een klavier met een enorme contactenbak was al verbonden, én was het meubel af. Alles speelde al correct, maar voor de eindafwerking was nog een massa onderdelen nodig.
En toen kwamen de kindjes... toen gingen we bouwen... en toen was er plots geen geld meer over en moest ik op de rem gaan staan. Enkele jaren gingen voorbij en ik werd ingehaald door de technologie! Op de markt verschenen gesofistikeerde keyboards die tien keer meer konden dan mijn 'orgel', en tien keer minder kostten dan wat ik in die van mij nog moest investeren! Grote domper op de vreugde!
En ja, uiteindelijk heb ik het gehele zootje en mijn jarenlang werk met veel spijt onafgewerkt gedumpt. In het vervolg zou ik mijn muzikale hobby moeten uitvoeren op kant en klare toestellen uit de winkel.
Verloren tijd? Helemaal niet! Ik heb er enorm veel van geleerd. Hoe een toon opgebouwd wordt. Wat er komt bij kijken om een bepaalde klank te verkrijgen. Hoe je golfvormen creëert. Hoe elektronica precies werkt en hoeveel kanten je er mee uit kan.
Vroeger was het allemaal zichtbaar: honderden onderdelen op een reusachtige printplaat. Het nam allemaal ook veel plaats in beslag en het was schipperen en afwegen hoé alles in te bouwen zodat je er later altijd nog bij kon voor eventuele herstellingen en uitbreidingen.
Nu zit dit alles ingebouwd op een chip die op mijn vingernagel past! Grandioos! Machtig! Super! Maar de 'romantiek' en het pioniersgevoel van dit alles? Dat is verleden tijd! Moet ik nu blij zijn of droevig? Ik zou het niet weten. Enerzijds kan ik mijn muzikale hobby nu voor honderd procent 'beleven'. Anderzijds ben ik mijn elektronicahobby voorgoed kwijt en moet het stellen met wat anderen realiseerden. Wat eigenlijk niet echt strookt met mijn karakter.
Enfin, we leven nu eenmaal in moderne tijden. Ik heb er niet echt iets op tegen voor wat mezelf betreft. Ik heb wél mijn bedenkingen voor de jeugd! Waar en hoe moet die nog leren écht creatief te zijn? De handen te gebruiken? De hersenen aan te spreken? Te leren roeien met de middelen die er zijn?
De Zoektocht is over. Het wachten op het pakket begonnen!
Wie het ding life wil zien en horen kan hier even klikken om te beginnen, en vindt op dezelfde pagina van Youtube nog een hoop demonstraties van hetzelfde keyboard:
Niemand hoeft zich vragen te stellen als in de komende dagen of weken mijn blog niet of weinig wordt aangevuld. Ik ben namelijk met een uitgebreid marktonderzoek bezig op internet naar keyboards. Wil mijn muzikale talenten wat opvijzelen en heb behoefte aan iets nieuws. Niet dat ik geen tijd zou hebben om te schrijven, maar mijn kop staat nu eenmaal op iets anders, en dat brengt mijn inspiratie naar de knoppen!
Anders dan vroeger vind je nu massa's van die dingen bij internetbedrijven, die bij ieder model ook nog een of meer youtube filmpjes voorzien zodat je die dingen zowel naar uitzicht, mogelijkheden en klank kunt beoordelen. Maar daar kruipt tijd in. Véél tijd! Vooral omdat ik wél precies weet wat ik wil, sommige instrumenten dat wel heel dicht benaderen, maar met soms net één of meer nadelen of tekortkomingen voor wat ik er van verwacht.
Natuurlijk speelt ook de prijs/kwaliteitsverhouding een rol!
Daar is de herfst weeral in aantocht. Doorkruist de winter van mijn leven. Terwijl ik net de lente zocht! Ach, we zien wel wat het zal geven!
Warm of koud, mij om het even. Wolken of zon, ik kan er mee leven. Zelfs de winter geeft me de hoop Dat ik straks weer in de lente loop.
Want in de lente kan het alleen maar beter worden. De zomer lonkt, met koude gerechten op onze borden. Met zonnige terrasjes die verleidelijk lonken En bezige bijtjes die lustig ronken.
In de zomer krijg ik toch weer wat spijt Dat die niet eeuwig kan blijven duren. Maar eenmaal de herfst alweer een feit, Kijk ik toch uit naar die winteruren.
Positief denkend positief leven, Zo moet je de jaargetijden beleven. Geen wanhoop en geen verdriet, Dat loont totaal de moeite niet!
Een dame die nochtans ook een computer heeft vroeg me onlangs wat een blog eigenlijk is. En daar wist ik niet zomaar onmiddellijk een antwoord op. Is daar eigenlijk wel een correct antwoord op te geven? Elk blog is immers persoonlijk en anders. Ik antwoordde dan ook maar met de woorden van seniorennet zelf: een soort dagboek dat je regelmatig aanvult. En daar moest ze het dan maar mee stellen.
Tja... wat moét je je daar eigenlijk bij voorstellen en hoe moet je het uitleggen? Dagboek? Soms wel, soms niet. Fotoboek? Voor sommigen wél! Poezieboek? Ja, voor de dichterlijke zielen onder ons. Familieboek? Kan eveneens. Kritiek op de samenleving? Dankbaar onderwerp dat ik ook wel regelmatig gebruik.
Kortom, met een blog kun je alle kanten uit. Er zijn geen richtlijnen. Er zijn geen beperkingen. Je publiceert wat je publiceren wilt. Je steekt er je ziel in of je steekt er de wereld om je heen in. Je vertrouwt er je hersenspinsels aan toe in de vorm van een verhaal of gedicht. Of je maakt brandhout van de politiek. Niemand of niets staat je in de weg of zegt wat je moet schrijven en je maakt er maar van wat je er van maken wilt.
Veel mensen die ouder (en ervarener) worden, voelen de onweerstaanbare drang om hun memoires te noteren. Zodat ze bewaard worden voor het nageslacht. Vooral mensen die heel bewust leefden voelen die drang nog sterker. Maar je memoires schrijven is één ding. Ze gepubliceerd krijgen is een heel ander verhaal! Tenzij je een beroemdheid bent, maar beroemdheden vind ik over het algemeen weinig interessante mensen! Hun beroemdheid alleen al bewijst dat het, ocharme, enkele uitzonderingen daargelaten, alleen maar strebers naar winstbejag, macht of bekendheid geweest zijn.
Maar ook hier biedt een blog de oplossing. Je publiceert gewoon en wie het lezen wil kan dat. Geen kritische uitgever of financieel winstbejag dat er komt bij kijken. Je doet gewoon je ding en wie het niet lezen wilt moet maar niet komen kijken.
Ook ik voelde al lang de drang om mijn memoires te schrijven. Niet enkel de concrete herinneringen maar vooral de gevoelsmatige. En voilà! Mijn memoires zijn er . In de vorm van mijn blog. En ze worden bovendien regelmatig aangevuld. Tot de laatste dag van mijn leven hoop ik.
En van die laatste dag gesproken: ik zou het droevig vinden als mijn lezers plots moesten vaststellen dat mijn blog gestrand lijkt, niet verder wordt aangevuld, en ze niet weten wat er gebeurd is. Daarom vraag ik aan alle lezers die me persoonlijk kennen om, als ik ooit sterf, die informatie zo snel mogelijk als reactie in te geven op mijn laatste stukje. Zo weten ook mijn blogvrienden het en hoeven zich geen vragen te stellen.
Of ik dan soms aan mijn levenseinde zit te denken? Jongens toch, neen hoor! Dat kan, net zoals voor iedereen, jong of oud, morgen zijn of binnen dertig jaar. Voorlopig leef ik nog goed, gezond en graag. En heb maar één zorg: Chico overleven zodat het beestje nooit zijn baasje hoeft te missen. En wetende dat een Chihuahua 20 jaar kan leven is dat toch wel een grote uitdaging! Ik wou hier dus alleen maar even orde op zaken komen stellen voor de dag dat het wél gebeurt. Want zélf zal ik dan helaas geen berichten meer kunnen ingeven vanuit het hiernamaals. Mijn welgemeende excuses daarvoor!
Maar om terug te komen op de titel van dit stukje: ja, ook ik voelde die onweerstaanbare drang om mijn memoires te schrijven. Maar toen ik aan dit blog begon was er geen haar op mijn hoofd die aan memoires dacht!
Echter, als ik er nu op terugkijk blijken al die schrijfseltjes inderdaad noch min noch meer dan... mijn memoires te zijn geworden!
Op de keper beschouwd is het toch wel een heel rare soort, dat mysterieuze mensdom hier op deze aardkloot! Een combinatie van enorm veel factoren eigenlijk! Soms totaal tegengestelde factoren. Niet te verwonderen dat religies zoveel willoze slachtoffers vinden! Mensen dan die zich nooit bewust zijn geweest van hun eigen denkvermogen, en verklaringen voor prangende levenskwesties dan maar liever overlaten aan de hersenen van anderen. Anderen die daar natuurlijk schromelijk van profiteren!
GELOVEN is hier het sleutelwoord. NADENKEN is taboe! Als de religies er de macht toe hadden zouden ze het nadenken bij wet verbieden!
Maar goed, we bestaan, en dat is het voornaamste. Maar waaruit bestaan we dan eigenlijk wel?
- In de eerste plaats is er een lichaam. Biologisch ontstaan door een vader en een moeder die vader en moedertje speelden. - In de tweede plaats is er een geest, die zich onwrikbaar in dat lichaam heeft genesteld vanaf de geboorte en hoogstwaarschijnlijk astrologisch is bepaald. - In de derde plaats is er een bewustzijn, gevormd en telkens weer hervormd en bijgewerkt door... ja... door alle gebeurtenissen in ons leven en alle mensen waarmee we ooit in contact kwamen! Dichtbij of veraf, ze lieten allemaal hun sporen na in ons zijn. Of 'updates', om in de taal van het computertijdperk te blijven.
Hé, ben ik hier net de 'heilige' drievuldigheid aan het heruitvinden? Een drievuldigheid die in elk van ons schuilt en helemààl niet in die fata morgana die we vroom de hemel noemen?
Hoedanook, als ik dit alles overdenk kan ik niet anders dan dankbaar zijn en me als een verwend kind te voelen!
- Mijn ouders ben ik dankbaar dat ze me het leven schonken. - Mijn geest, of 'toegewezen engelbewaarder' om het in kerkelijke termen uit te drukken, ben ik dankbaar dat hij me altijd zo goed heeft begeleid. - De mensen die ik ontmoette ben ik dankbaar voor wat ze in me achterlieten. Allemaal blijven ze een deeltje van mijn bewustzijn vormen. Want allemaal brachten ze me iets bij. En niet alleen maar de positieve mensen. Ook van mijn negatieve contacten leerde ik zo mogelijk nog meer. Want leren hoe het moét is één zaak. Maar daar zul je weinig lessen uit trekken als je niet ook aan den lijve ervaart hoe het niét moet! En daar heb je dan die negatieve mensen en ervaringen voor nodig.
En dan bereik je de gezegende leeftijd van een 'jonge' tweeënzeventiger en je kijkt achterom. Je laat alle mensen die je van ver of van dichtbij leerde kennen de revue passeren. En op de vraag "kon het beter?" moet ik, gelukkig voor mij, "neen" antwoorden.
Is dat niet heerlijk? Ik denk dat zowat alle mensen daar "neen" moeten kunnen op antwoorden. Maar dat kunnen ze alleen maar als ze de zaken in de juiste context bekijken! Ze vergeten namelijk al gauw dat vooral de negatieve contacten de beste leerscholen zijn geweest! En onthouden alleen het negatief effect dat die contacten op hen hadden.
Aan wie heb ik al dat geluk te danken? Aan die engelbewaarders, om ze maar zo te noemen! En ik heb stellig de indruk dat ook die engelbewaarders zich voortdurend vermenigvuldigen. Hun gelederen laten aanvullen door oude en nieuwe contacten in mijn leven. Mensen die ik kende, maar gestorven zijn, blijven, indien het contact positief was, rond me hangen en geven me raad. Bepalen voor een stukje mee hoe ik op omstandigheden reageer. En beschermen me tegen stommiteiten. Die zitten dan spreekwoordelijk op mijn rechterschouder.
De negatieve mensen die ik kende blijven me ook bij, maar zitten op mijn linkerschouder uit te huilen! Vol spijt en berouw blijven ze me herinneren aan hun fouten maar proberen me ondertussen toch aan te zetten hun fouten over te nemen. Dan kunnen zij immers inbreken in mijn persoonlijkheid en die overnemen.
Maar hoewel ze het net andersom willen, leren ze me juist hoe ik het nooit moet doen en werkt hun spelletje helemaal omgekeerd. In zeldzame gevallen halen ze toch, in een zwak moment, de overhand en weten mijn bewustzijn over te nemen. Tijdelijk! En dan raak je soms ongewild in een depressie of rouwproces. Je bent dan als het ware 'overgenomen' door de negatieve geesten. Maar dan halen de goede zielen van mijn rechterschouder weer zwaar uit en slaan ze compleet in de vernieling. En kan ik gelukkig weer mezelf worden.
Uiteindelijk wordt dit alles geregisseerd en gefilterd door die eerste engelbewaarder. Dié kunnen we niet negeren, want die is ons ware 'ik-besef' of ego. Die zorgt voor de selectie van alles wat op ons afkomt en is onze eerste verdedigingslinie. Dié is verantwoordelijk voor wat we doen met de informatie die anderen, dood of levend, ons overbrengen of proberen over te brengen. Willen we het negatieve volgen, denkend dat dit ons meer voordeel zal geven? Dan doen we dat maar. Volgen we liever het positieve, zélfs als het een heel pak moeilijker lijkt? Evenmin een probleem.
Maar of we al dan niet gelukkig worden hangt in hoge mate af van de positieve elementen die we in ons leven hebben weten te verzamelen en te behouden. Winstbejag mag dan al zo verleidelijk klinken... op het eind van de rit zullen diegenen die in de eerste plaats op winst zijn belust toch als de grote verliezers uit de bus komen!
En ja, ondanks mijn al hogere leeftijd voel ik me een volmaakt gelukkige mens! Vastberaden om het mijn laatste jaren zo te houden. Méér zelfs... ik voel me nog altijd even onsterfelijk als ik dat als tiener deed!
Misschien een beetje diep gegraven stof voor deze veelbelovende zondag, maar dat moet ook maar eens kunnen.
Het zal je maar overkomen: dolgraag schrijven, maar de muzen voelen wegebben. Meedrijvend op hoge golven van gelukzaligheid. Als zeepbellen blij opstijgend naar de hemelsblauwe lucht. Smachtend naar het licht. Halsreikend naar dat schitterende oktoberzonnetje, om dan met een knalletje uit elkaar te spatten zoals het een fatsoenlijke zeepbel betaamt. Mij achterlatend in een roes van euforisch optimisme, maar helaas... inspiratieloos!
Wie in Oostende trouwens zegt oktober, denkt aan de oktoberfoor. Was ik rats vergeten, want donderdagmorgen stapte ik doodleuk naar de markt... om vast te stellen dat de oktoberfoor er al stond en de markt naar jaarlijkse gewoonte was verhuisd naar de kaai!
Enfin, een ommetje maakte alles weer goed en in géén tijd had ik de buit binnen voor hond en parkiet. En natuurlijk... 'kaantjes' voor mezelf. En in het voorbijlopen ook nog een broeksriem meegegraaid. Ja... het ding hing me daar zo uitdagend aan te staren dat ik het wel moést kopen voor het luttele bedrag dat het kostte.
En voilà, lang vóór tien uur en mijn aperitiefuurtje was ik, een schamele veertig eurootjes lichter, alweer thuis en werd verwelkomd door mijn thuiswakende Chico. Die heeft nu weer mondvoorraad en lekkere snoepjes voor meer dan een maand en voorlopig hoef ik dus niet meer naar de markt.
Wat snoepjes uitgedeeld aan Chico, die ze dankbaar in ontvangst nam, maar me na een kwartier alweer zo arrogant als hij zijn kan zat aan te staren voor méér! Met zwaar verwijt in de fluwelen oogjes. Alsof hij ooit al eens honger heeft geleden. Neen hoor jongen! Daar loop ik niet meer in. Je wilt toch geen vetgemest varkentje worden hé? Je witte buikje zit nog helemaal vol van je ontbijt. Nu kun je wel wachten tot het middageten hoor! Baasje heeft het veel te druk met het achterna hollen van zijn muzen!
Een berichtje in het nieuws maakte ons onlangs duidelijk dat jaarlijks veel ziekenhuispatiënten besmet geraken. De oorzaak zou vooral liggen bij dokters en verpleegkundigen die de handen niet voldoende wassen.
En nu vrees ik dat het in veel gezinnen zal klinken als "Zie je wel?", en de hygiëneregels nog maar eens zullen worden verscherpt! Waarschijnlijk trekken ze die hospitaalsituatie meteen door naar de normale leefwereld en gaan de reeds steriele keuken nog maar eens extra schrobben en te lijf gaan met antiseptische middelen! Het handenwassen kan ook nog wel eens worden verdubbeld... en we zijn weer vertrokken voor een zo steriel mogelijke leefruimte.
Heb ik mijn bedenkingen bij! De TV spotjes mogen dan wel allerlei walgelijke wezentjes tonen die, niet waarneembaar met het blote oog, over je handen kruipen... we mogen niet voorbijgaan aan het feit dat die wezens er altijd al waren en net als wij aardbewoners zijn. En net hetzelfde doen als wij: zien hoe ze kunnen overleven in hun omgeving. Doen ze ons kwaad? Ik denk van niet, zolang het om de normale 'populatie', en niet om besmettelijke ziektekiemen gaat.
Ik zie dan ook geen enkele reden waarom we thuis, als niemand ziek is, de normale hygiëneregels zouden gaan verstrengen en grote hoeveelheden Detol en andere antiseptische middelen in huis zouden halen! Ik vind van mezelf overigens dat ik een zéér propere mens ben. Mijn huis en keuken zijn altijd heel netjes. Dat kan iedere lezer die me persoonlijk kent beamen. Maar klinisch steriel? In huis? Zie ik geen enkele reden voor. Zéker niet als niemand in huis ziek is of je geen zieke mensen hebt ontvangen.
Overigens ben ik het wél eens met dat bericht over ziekenhuisinfecties! Dokters en verpleegkundigen gaan dagelijks om met verschillende zieken; verzorgen de ene patiënt met open wonden of operatiesneden na de andere. Hier kan de hygiëne inderdaad niet streng genoeg zijn. Waarom? Omdat nu onnatuurlijke, en dus niet verdedigde lichaamsopeningen zijn ontstaan langs waar gemakkelijk kan worden binnengedrongen!
Blijkbaar wordt wat via de natuurlijke lichaamsopeningen binnengaat toch op een of andere manier voldoende gefilterd of op natuurlijke wijze ontsmet. Zoniet zouden we het niet lang overleven op deze aarde! De natuur heeft ons immers op zodanige wijze geschapen dat we in een gezonde omgeving probleemloos kunnen overleven zonder dat steriele gedoe.
Maar die natuurlijke bescherming wordt door overdreven hygiëne juist afgebroken! De 'beschermers' van je lichaam hebben geen werk meer... worden lui, en geven uiteindelijk de pijp aan Maarten!
Dat is nu eens écht lekentaal, uitgelegd met lekenwoorden. Maar zo is het dat ik het zie, en zo is het dat ik het probeer uit te leggen! Puttend uit mijn boerenwijsheid en intuïtie.
Vroeger was een badkamer een grote luxe. Je wassen deed je één keer per week in een grote gegalvaniseerde teil. Voor de rest één keer per dag gezicht en handen wassen. Waren we ongezonder bezig dan de nieuwe generaties die dagelijks douchen of een bad nemen? Ik denk het niet. Je verdedigingssystemen werden constant getraind en bleven alert. Allergieën? Nooit van gehoord. Kleine wondjes of sneetjes na een valpartij, met al direct een ontsteking als resultaat? Zelden gezien! En toch... verband bestond meestal uit strookjes van een afgedankt laken. Om het bloeden te stelpen en nergens anders voor. Ontsmetten? Ach... in de ergste gevallen met een beetje Mercure als we dit al in huis hadden, en dat was het dan weer.
In sneetjes in de handen was ik trouwens een specialist, want als kind al was ik altijd bezig met een zakmesje om allerlei dingetjes uit takken of ander hout te snijden. Waarbij ik behoorlijk regelmatig in de vingers sneed. Bloed stelpen met een zakdoek of de traditionele strook afgedankt laken, en maar verder spelen!
En tot op heden heb ik nooit ofte nimmer een wonde gehad die ging ontsteken!
Onbegrijpelijke titel? Inderdaad, het is een oud Knoks woord, én een culinaire lekkernij!
Taalkundige uitleg:
Oude Knokkenaars noemden douaniers vaak 'kommiezen'. Zo ook de uitdrukking "Ge zult de kommiezen tegenkomen..." als iemand iets riskant doet dat zou kunnen mislopen. Waar dat woord vandaan komt weet ik niet, maar ik denk dat het iets te maken heeft met het Franse woord 'commis' (hulpje... bode...).
Waar het verband tussen dat woord en het gerecht ligt snap ik ook niet, maar het doet er niet toe.
Een 'sluns' is dan weer een slons, vod, afwasdoek...
Het gerecht zelf:
Het gaat om witloof. Witloof die je op tientallen manieren kunt klaarmaken, maar die 'komiezeslunsen' zijn naar me dunkt toch wat in de vergeethoek geraakt. Onterecht trouwens, want ik vind het nog altijd het lekkerste witloofgerecht.
Recept voor één persoon:
1. Twee witloofstronken in de lengte doorsnijden en een vijftal minuten koken tot ze halfzacht zijn. In de microgolf kan ook: 5 minuutjes in bvb een pyrexpotje met deksel, met een tweetal soeplepels water.
2. Laten uitlekken en afkoelen in een vergiet.
3. In de breedte in stukken van 5 à 10 cm lang snijden.
4. Een ui grof snipperen. In ringetjes is ook goed.
5 Een soeplepel boter (of margarine) en evenveel olijfolie in een stoofpotje of pan lichtbruin laten worden en er het witloof en de ui op een laag vuurtje in stoven tot alles bruin kleurt. Af en toe roeren.
6. Naar smaak een of meer teentjes look pletten en toevoegen.
7. Kruiden met peper en zout.
8. Blussen met een scheut witte wijn of water. Deksel op de pot en op een laag vuurtje nog zowat een kwartier laten sudderen en af en toe omroeren.
9. Daarna deksel afnemen en indien nodig het overtollig vocht nog wat laten uitdampen.
10. Serveren.
Het resultaat lijkt inderdaad op een hoopje natte vodden, maar is heel lekker!
Waar ik het vandaan haal? Wel, van mijn moeder gezien en (héél dikwijls) geproefd. En mijn moeder was in de jaren vóór de tweede wereldoorlog, en dus nog vóór mijn geboorte, kokkin geweest in een gerenommeerd hotel te Knokke. Waar het wel niét als 'komiezeslunsen' op het menu zal gestaan hebben maar waarschijnlijk onder een iets deftigere naam! (Chicon mijoté misschien?)
Een tiental generaties geschifte politici heeft het klaargespeeld ons landje, waarvan de welvaart na de tweede wereldoorlog als een pijl omhoog schoot, om te vormen tot een loederstaat.
- Een loederstaat met reclame voor zichzelf in de vorm van wildspuitende graffitisten in alle grote steden. 'Kunstenaars' die hoognodig moeten bewijzen 'dat ze er waren'. Hun verfbusjes moeten dan maar compenseren dat ze verder tot niets positiefs in staat zijn.
- Een loederstaat die voor de nog modale bevolking de hoogste vorm van onveiligheid schept. Waarom loop ik bij duisternis trouwens altijd alleen in het park? Omdat de meesten het na zonsondergang niet meer wagen buiten te komen!
- Een Loederstaat met reclame voor zichzelf door allerlei achtergelaten rommel en etensresten in straten, parken en pleinen. Ware kiespropaganda om volgend jaar maar wéér voor dergelijke loederpolitiek te gaan stemmen!
- Een loederstaat met nog één veilige straat in België: de Wetstraat! Want daar staat altijd politie voor het verzekeren van de veiligheid van diegenen die de onveiligheid schiepen!
Het is zeker de spreekwoordelijke generatiekloof die me zo doet denken?
Generatiekloof? Inderdaad! Voor het eerst in de geschiedenis is er een generatieKLOOF ontstaan! Want een kloof is iets dat naar beneden wijst. Alle voorgaande generatiekloven waren eigenlijk generatiepieken! Want die wezen omhoog! De jeugd wilde het beter hebben. Beter doen. Zich uit de miserie opwerken! En misschien waren de oudjes van toen wel wat jaloers op ons.
En ja hoor! We déden het beter. We werkten en zwoegden, betaalden blijgezind belastingen om een nog betere welvaartstaat te kunnen opbouwen. Maar we vergaten één ding: door ons hard werken konden de nieuwe generaties in luxe worden opgevoed! Konden soms onwaarschijnlijk worden verwend. En zonder het te weten gingen we er heel dikwijls regelrechte ettertjes van maken! En dat liet zich al gauw voelen in de maatschappij. Meer nog in de politiek! Want die ettertjes werden leiders. En die leiders hadden nooit de miserie van onze generatie gekend. En gingen het zweet van ons en onze voorvaderen nu maar met gulle hand uitdelen aan elk ras dat er maar kwam om vragen! Ja, vonden dat wij ons maar moesten aanpassen aan de middeleeuwse cultuur en wetten van de nieuwkomers!
Misschien is het jullie ook wel al eens overkomen: het is tijd voor de avondboterhammetjes of sandwiches, en wat blijkt? Je hebt geen beleg, of je hebt geen trek in het beleg dat je wél hebt liggen! Of je wilt eens wat variatie. Als alleenstaande overkomt me dat regelmatig, en regelmatig ook los ik dit dan op een creatieve manier op. Wat dachten jullie van mijn volgende creatie:
Willy's Sandwichspread.
1. Twee eieren hardkoken (10 min. in kokend water). Laten afkoelen in koud water. 2. Ondertussen een kwart grote ui of een halve kleine ui fijnsnipperen. 3. Een handvol peterselie of bladpeterselie fijnsnijden. 4. De afgekoelde en gepelde eieren cutteren tot mousse. 5. Alle bovengenoemde ingredienten mengen met een tweetal lepels mayonaise, en kruiden met peper en zout naar smaak.
Dit mengsel, centimeterdik op een toost , halve sandwich of piccolo, smaakt gewoon heerlijk en is vanwege de eieren nog voedzaam ook. En, als basisrecept, bruikbaar voor tal van variaties. Daarbij denk ik aan het toevoegen van avocado, van gecutterde olijven of radijsjes, van een lookteentje voor de liefhebbers, of van wàt je ook maar vindt in de koelkast! Altijd prijs en altijd aan te passen aan je eigen smaak. En een keukenprinses of -prins hoef je er helemaal niet voor te zijn. Dit kan de grootste dummie!
... Zou het misschien de moeite lonen om een nieuwe categorie 'culinair' aan te maken voor het geval zich nog meer van die hersenspinsels van me voordoen? Je weet nooit, en bij deze is dat dan ook gebeurd. Zo vind ik het zelf ook makkelijk terug want binnen veertien dagen ben ik het toch alweer vergeten of denk er gewoon niet meer aan.
Voorwaar! Rudyard Kipling heeft me met zijn If weten te inspireren!
Me in het oor gefluisterd dat hij zijn gedicht heel anders had geschreven als hij in onze tijd had moeten leven.
En me onder zachte dwang opgedragen het te herschrijven volgens de hedendaagse tijd. En ik... ik heb dan maar gehoorzaamd hé? Dit is het geworden:
ALS.
Als allen om je heen je niet begrijpen, Omdat ze stomweg anderstalig zijn! Als je 's mensens kleur niet weet te onderscheiden, Omdat het niet jouw kleuren zijn!
Als je werkt en zwoegt om je belasting te betalen, Belasting die regelrecht naar vreemden gaat! Als je geduldig bent, maar ook opkomt voor je waarden, En helemaal niet houdt van smerig landverraad!
Als de politiek jouw land gaat openstellen Voor gespuis van allerlei allooi. Als dat allooi je bovendien nog komt vertellen Dat zij de jagers zijn, en jij de veel te makkelijke prooi!
Als zij dan van je welverdiende winsten, Komen snoepen zonder zelfs een hondse poot! Als ze jou maar een verdoemde ketter vinden Omdat je helemaal niet in hun sprookjes gelooft.
Als je dan indruist tegen al die trendy stromen En blijft zwemmen zoals het een Vlaming hoort. Als je je niet door sprookjes laat bekoren, Niet van 't een, noch van het ander soort.
Dan wacht jou helaas nog veel ellende! Maar dat is nog beter, waarde zoon, Dan als een dooie vis tussen heel die bende Stomweg mee te drijven met de stroom!
Ik heb het gedicht 'Als', een vertaling van 'If' van Rudyard Kipling, nog maar eens bovengehaald uit mijn bloggendoos.
Omdat ik het zo mooi vind. Omdat het zo treffend is. Omdat het de realiteit zo goed weergeeft. Omdat het de kleine kantjes van de mensheid zo treffend weergeeft. Omdat ik me er helemaal in terugvind. Omdat ik het wel met de hele wereld zou willen delen!
Ontdekt op mijn twaalfde, en dus al 60 jaar mijn hulp en toeverlaat in goede en slechte tijden! Geen religie, geen gebed, kan het opnemen tegen dit onovertrefbaar stukje zuivere levenswijsheid en mensenkennis!
Als…
Als allen om u heen zich reeds verloren achten,
En gij alleen de kop nog boven water houdt;
Als gij van niemand meer vertrouwen moogt verwachten,
En enkel op uzelf als op een rotssteen bouwt;
Als gij geduldig zijt, en spoed en nijd kunt laten,
Als gij belogen wordt, en u niet liegend wreekt.
Als gij bijwijlen droomt, maar droom niet laat regeren
Als gij gedachten hebt, maar ook de daad vereert.
Als gij de haat aanvaardt, dit zonder zelf te haten,
U niet op wijsheid roemt, noch van uw deugden spreekt;
Als voor- en tegenspoed u beiden kunnen leren
Dat gij de juiste maat van ‘s levens tol begeert;
Als gij berusten kunt wanneer een schurk uw woorden
Verdraait tot leugentaal voor simpelen van geest,
Als gij uw schoon bezit in éne hand durft wegen,
En met een teerlingworp het noodlot zelf uitdaagt,
Verliest, maar u tot nieuw beginnen kunt bewegen,
En aan geen enkel mens van uw verlies gewaagt;
Als men het liefste in u koelbloedig komt vermoorden,
En gij met klaar gemoed van elke wond geneest;
Als gij zowel uw hart, uw zenuwen en pezen,
Die reeds bezweken zijn, tot nieuwe driften tart
Als gij in ‘t schor gewoel het lage in u kunt weren,
Aan ‘s konings dis de bedelaar indachtig zijt,
En volhoudt tot het laatst, wanneer niets in uw wezen
Nog rechtstaat dan de wil, die koppig bijt: “volhardt”!
Als liefste vriend noch felste vijand u kan deren,
Als gij verlangen kunt, doch scheiden zonder spijt;
Als gij de vlugge ren tegen de tijd kunt lopen,
En winnen kunt wat broze menselijke loon,
Dan staat het paradijs der aarde voor u open,
En, wat nog beter is, dan zijt ge een man, mijn zoon.
Een discussie op 'De Zevende Dag' over nog maar eens een nieuwe spoorbaas inspireerde me tot dit stukje. Akkoord. De regering is aan het stuntelen met de NMBS. Wat zich dan weer vertaalt in wanbeheer, zelfverrijking, monsterlonen, vertragingen en weet ik veel. Ik denk dat iedereen ondertussen wel al begrepen heeft waar het probleem ligt: er wordt niet gezocht naar intellectueel geschikte kandidaten, maar vooral naar kandidaten die ook nog eens politieke vriendjes zijn! Of ze zich nu al dan niet kunnen waarmaken in de materie is slechts bijzaak. De gevolgen van die vriendjespolitiek laten zich raden.
Verder wil ik niet in deze stinkende soep roeren, want het gaat me eigenlijk over iets heel anders!
Mijn generatie groeide op met Meccano, Marklin miniatuurtreinen en meer van dat speelgoed dat een uitdaging was voor je praktische instelling en opvoeding. Tegenwoordig vind je geen meccano meer. Marklin treintjes misschien nog wel in heel gespecialiseerde zaken, maar ze bekoren de jeugd niet langer en zijn een langzame dood aan het sterven. Teveel handwerk! De jeugd is nog slechts in één zaak geïnteresseerd: computer! En dan nog het liefste met Facebook, Tweeter, Linkedin en nog zo van die kinderlijke toestanden. 'Asociale' websites zeg maar!
Asociaal? Zal wel! Probeer maar eens een woord te spreken of iets uit te leggen aan iemand die doofstom met Facebook bezig is.
En nu zal ik niet zeggen dat de computer, mits goed toegepast, niet een heel belangrijk instrument geworden is in onze leefwereld. Maar waar blijft de creativiteit van de jeugd? Waar blijft het scheppend vermogen van je handen? Hoe moet dit alles nú tot ontwikkeling komen? Ik zou het niet weten.
Wat ik wél weet is dat onze generatie, juist dànkzij dat 'voorhistorisch' speelgoed, het allemaal heeft weten waar te maken en honderden nuttige uitvindingen heeft gedaan met niets anders dan de handen en het hoofd.
De computergeneratie daarentegen belooft een koele, theoretische generatie te worden met totaal geen voeling meer met praktische problemen; laat staan naar het zoeken van een oplossing ervoor. En dat vind ik jammer!
We gaan een tijdperk tegemoet waarin dan misschien wel veel nieuwe theorieën zullen uitgewerkt worden, nieuwsoortige computers zullen worden uitgevonden, maar helemaal zal voorbijgaan aan de praktijk en de reële noden van het dagelijks leven.
Ja... ik vind het heel erg straf dat ouders nu al klacht gaan neerleggen voor slagen en verwondingen onder peuters! Wat bijtwondjes en een pluk haar uitgetrokken. En lap... naar de politie ermee!
Ik heb even gewacht met mijn commentaar omdat ik reactie op een ander blog verwachtte en ik niet door meer gespecialiseerd vaarwater wou kruisen. Maar vermits dat vaarwater rustig blijft ga ik er maar voor.
Blijkbaar voelt de mama ook wel het beschamende van de hele zaak, want voor de camera verschuilt ze zich achter de dokter, die zou hebben aangeraden klacht neer te leggen! Struisvogelpolitiek ook al dus! Je bent nog altijd verantwoordelijk voor je eigen oordeel en handelingen hé? Je moet er niet die dokter bijslepen want uiteindelijk heeft niet die dokter, maar de mama zélf klacht neergelegd. En voor zover ik heb geleerd is iedere mens toch verantwoordelijk voor zijn eigen daden, al dan niet gesuggereerd door derden!
Ach, die onfeilbare dokters toch ook hé? Als we ook al in strafzaken klakkeloos en 'bewusteloos' op dokters gaan vertrouwen is het al ver gekomen met onze samenleving. Klacht over een ruzie tussen peuters! Ik vraag me af wat de gerechtelijke diensten en de rechtbank dààr gaan mee aanvangen!
Kruisverhoor? Misschien, maar vergeet niet dat die peuters ingevolge de Salduzwet recht hebben op een advocaat hé? Kwestie van het welles-nietes spelletje in de juiste banen te leiden! Wie is eerst begonnen? Wie was die dag met het verkeerde been uit de wieg gestapt? Wiens pamper was niet helemaal droog meer en irriteerde de billetjes, zodat hij agressief werd? Amaai! En dan de straf uitspreken! Tegen een peuter die dacht in een speeltje te bijten? Tegen de ouders die hem maar een muilkorf hadden moeten aandoen? Komaan zeg, wat zullen we nog allemaal meemaken in deze zwaar gewatteerde samenleving?
Dat ze bot ving bij de schooldirectie verwondert me al evenmin! Een vrouw die tot dergelijke sterk overdreven maatregelen in staat is, zal ook wel een aardig mondje onzinnige eisen hebben gesteld bij haar gesprek met de school!
Waarvoor is het die vrouw trouwens te doen? Om morele schadevergoeding voor de peuter? Om psychologische begeleiding voor de geleden hersenschade? Om een invaliditeitsverklaring voor het onherstelbaar trauma? Levenslange uitkering vanwege het geleden wantrouwen in de mensheid?
Wéét die peuter het overigens nog dat hij een pluk haar verloor in een ruzie? Als je het mij vraagt dan heeft het 'slachtoffer' eigenlijk een waardevolle levensles geleerd: 'kijk uit met wie je omgaat en vertrouw nooit zomaar klakkeloos een ander.' Een les die hij zijn leven lang niet zal vergeten, en hem waarschijnlijk geen windeieren zal leggen!
Ik heb al veel straffe toeren gezien van kindse oudertjes, maar dàt slaat toch alles! En ik heb zo een donkerbruin vermoeden dat we nog lang niet het topje van de ijsberg hebben gezien!
Drie dagen niks schrijven! En ik heb geen excuus. Gewoon... schrijflui zijn! En ook een beetje een stijve nek door te lang onbeweeglijk voor mijn scherm te zitten! Heb dit dan maar wat gecompenseerd door minder pc en meer bewegen en wandelen... Shoppen en zo ook. Wat warme winterkledij opgeslagen... en de gebruikelijke problemen daarbij tegengekomen natuurlijk! Want het valt lang niet mee voor een zich jong voelende 'oude' man, om voor 'ouden van dagen' gepaste kledij te vinden!
Een gat in de markt? Ik denk van wél! Voor jongeren is zowat àlles te vinden. Mooi en modieus. Maar voor ouderen? Bah! Het gebruikelijke blazerke, het kleurloze vest, de obligate plastron, de vormeloze broek... Maar daar zie je mensen van mijn leeftijd toch naar grijpen! Bah en nogmaals bah! Alsof oudere mensen zich nog ouder moeten tonen dan ze al zijn!
En dus rest me geen andere keuze dan in kledij voor jongeren te gaan zoeken en opletten om, als oudere, niet extravagant, en dus hopeloos belachelijk over te komen. Voorwaar geen makkelijke opdracht!
Bovendien heb ik nog een extra probleem: tijdens mijn actieve loopbaan, en dat was zowat de helft van mijn leven, liep ik in uniform. Bijgevolg helemaal geen probleem qua smaak of keuze. Gewone kledij was voor buiten de diensturen, en daar zorgde mijn vrouw wel voor. Ook na mijn pensionering was zij het voornamelijk die de keuze maakte waarvan ze vond dat het best bij me paste. Zelf trok ik me daar niet zoveel van aan.
Maar nu, alleenstaand, moet ik mijn persoonlijke stijl en smaak gaan zoeken, en wat blijkt? Die komt helemaal niet overereen met wat me vroeger voorgeschoteld werd! En stel ik vast dat ik soms tientallen winkels moet aflopen om één stuk te vinden dat me echt aanstaat! Drommels nog aan toe!
Nu, dat is de laatste brug die ik nog moet zien te overwinnen en dat zal me ook wel lukken! Heb ondertussen wel al ergere katten gegeseld!
En dat moet het dan maar weer zijn voor vandaag. Na de zomerhete dagen zitten we weer in wisselvallig weer en regelrechte cocoondagen. En daar profiteer ik dan ook maar tenvolle van. Met een lekker biertje, een stukje Serranoham, een leuke film of serie op TV...wat wil je nog meer? Er zou beter weer op komst zijn, maar mij maakt het allang niet meer uit. Nemen wat komt en profiteren van wat je krijgt!
Geput uit de ervaringen die ik 72 jaar lang in mijn omgeving heb mogen meemaken:
Vrouwen?
Op hun twintigste zijn ze toch zo lief voor de mannen, dat die hen niet kunnen weerstaan!
Op hun dertigste zijn ze toch zo lief voor hun kinderen, dat hun man er vergeten en ontmand bijloopt.
Op hun veertigste zijn ze toch zo lief voor vreemde mannen vanwege de aandacht die ze daar krijgen.
Op hun vijftigste zijn ze toch zo lief voor de kleinkinderen, zodat hun man alweer geen aandacht krijgt.
Op hun zestigste sterft hun ontmande man aan stress en vervlogen illusies.
Op hun zeventigste ontdekken ze eindelijk dat ze ook ooit de onverdeelde aandacht van een man hadden! En dat ze die man al die tijd als een noodzakelijk kwaad hebben beschouwd breekt hen nu zuur op. De aandacht van vreemde mannen is zoek. Kinderen en kleinkinderen zien ze nog maar weinig, tenzij de geldkraan wijd open blijft staan. Wat, met een karig pensioentje, zelden het geval is!
Op hun tachtigste worden ze sjagrijnig. Want dan gaan ze eindelijk beseffen dat ze de blijvende aandacht, die ze hun hele leven zochten, alleen maar hadden kunnen behouden als ze diezelfde aandacht aan hun man hadden blijven schenken.
Gelukkig zijn er uitzonderingen met een logischer denkpatroon, maar die zijn heel dunnetjes gezaaid!
Meer en meer ga ik twijfelen aan de verstandelijke vermogens van de tegenwoordige verkeersspecialisten! Verleden week hoorde ik op TV dat er een pak minder ongevallen zijn gebeurd in de eerste helft van 2013 dan in diezelfde periode in 2012!
Als oorzaak van die vermindering werd hoofdzakelijk de strenge winter aangevoerd omdat mensen onder gevaarlijkere omstandigheden beter opletten! Hoezo! Is de 'frank' van de heren eindelijk gevallen?
Nou breekt toch wel mijn klomp! Eindelijk lijken ze het begrepen te hebben. Natúúrlijk is dat de oorzaak! Een hond zou het ruiken. Maar... als de hersenen van die specialisten nu toch eindelijk zover zijn geëvolueerd, waarom trekken ze die redenering dan niet door naar snelheid? Waar is namelijk je aandacht als je op een lange rechte weg voort moet tjokken tegen een armzalige 70 of 50 km per uur als je niet wilt geruïneerd worden door superhoge boetes? Of als je half in slaap vallend tegen de opgelegde snelheid door een zone 30 rijdt?
Wanneer zal men inzien dat ook absurde snelheidsbeperkingen averechts werken? De aandacht van een min of meer ervaren chauffeur verhoogt immers drastisch met het verhogen van de snelheid!
Niet dààr schuilt het gevaar. Het gevaar schuilt veeleer in de onervarenen die denken goede chauffeurs te zijn en alles aan te kunnen! Die gastjes die zich hoognodig moeten bewijzen aan hun passagiers of verkeersomgeving en hun belachelijke machogedrag niet in toom kunnen houden! Die helemaal geen benul hebben van remafstanden, reactietijden, noch over hoe hun voertuig onder bepaalde omstandigheden zal reageren! Hoe het bevoorbeeld door een bocht zal gaan als de snelheid nét iets te hoog is voor die bocht!
En zo mogelijk méér nog schuilt het gevaar in de regelrechte jukeboxen waarin veel auto's worden omgetoverd! Alle aandacht gaat dan naar de 'boem boem'. Hoe harder hoe beter, zodat alle besef van wat er rondom je gebeurt verloren gaat in 'oorstrelende' wangeluiden die de volle aandacht opeisen van de verdwaasde, bijna in trance verkerende luisteraar!
Ja, dàt is de soort die ons allemaal de das omdoet! Dàt is de soort die verantwoordelijk is voor de meeste ongevallen! Dàt is ook de soort waar iedereen moet voor boeten door alwéér vertragende maatregelen!
Jammer genoeg heeft de radio zich de laatste decennia ook ontpopt tot een nuttig instrument in de verkeersinformatie. Autoradio's verbieden zou dus op dat gebied een stap achteruit betekenen! Tenzij... men autoradio's maakt, én verplicht, die enkel en alleen maar verkeersinformatie kunnen geven, naar wens al dan niet afgewisseld met rustige muziek. Méér heb je in een auto niet nodig. Als je absoluut indruk wilt maken op je vrienden met keihard gebonk, dan kun je dat nog altijd thuis doen. Tenminste... als je ook nog eens hardhorige buren hebt! Maar ook dàt zal in de toekomst geen probleem meer vormen want tegen dan zijn alle jongeren van nu sowieso hardhorig door de op hen afgevuurde 'hits'.
Persoonlijk ben ik nooit zo'n grote fan geweest van muziek in de auto. Ik hoor graag wat de motor doet en wil weten als de auto ergens enig geluid maakt dat niet hoort. Bovendien vind ik het lustig spinnen van de motor rustgevend en deel uitmakend van het rijgenot.
En ja, jaren geleden heb ik besloten er geen auto meer op na te houden. Onder druk van de absurde snelheidsmaatregelen. Door toedoen van onverantwoordelijke jongeren die onze rustige leefwereld in een oorverdovende jungle hebben herschapen. Door regeringen die in hun wetgeving wel steeds weer de 'slechten' viseerden, maar ook de goeden daardoor zwaar gingen straffen!
Een logische oplossing? Is niet zo moeilijk te vinden hoor! Bijvoorbeeld: snelheidsbeperkingen veel minder openbaar toepassen, maar privé maken! 'A la tête du client'! En dat kan door, naast de rijscholen, ook 'testcentra' in te richten: centra waar je praktische rijkunst wordt geëvalueerd, en aan een bepaalde maximum snelheid wordt gekoppeld. Met verplicht een sticker achterop je auto, die de snelheid vermeldt waarmee je maximaal mag rijden! Ligt die snelheid onder de 90, dan mag je sowieso niet op snelwegen. Daar moet je dan maar verdere ervaring en bewustwording voor proberen op te doen.
Bovendien, en dat zou iedere verkeersdeskundige moeten weten, kun je de eerste drie jaar absoluut niet als een 'ervaren' chauffeur worden aanzien en zul je noodgedwongen minstens tot je 21 jaar met een aangepaste sticker moeten blijven rijden.
Wedden dat de helft van de bevolking levenslang met een, laat het ons nog mild stellen, '90km/u' sticker zou moeten blijven rijden?
Maar het zou tenminste eerlijk zijn, en de goeden niet straffen voor wat de slechten aanrichten. Pure logica! Als een misdadiger een misdaad pleegt, dan ga je toch ook alleen die misdadiger, maar niet de gehele bevolking straffen?
Misschien zien ze dat ook in de Wetstraat ooit in... binnen enkele eeuwen! Als zowel kiezers als politici verstandiger zijn geworden.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
