De avond is gevallen en ik zit op mijn balkon (gisteravond geschreven)...mijmerend over mijn 'thuiskomst', en het enorme verschil in mentaliteit hier. Een slank maansikkeltje prijkt nét naast het oude, en gelukkig bewaard gebleven kerktorentje. Het sikkeltje lijkt wel een vrolijke glimlach naar mij toe. Een hartelijke, 'Knokse' glimlach die me lijkt te verwelkomen als de teruggekomen verloren zoon. Net heb ik Chico uitgelaten en in zijn bench gestopt.
In het duistere schemerlicht was de wandeling een ware ontspanning. De mensen die ik tegenkwam praatten 'Knoks' en waren blank. Leuke babbeltjes met hondenmadammen die reuzenvriendelijk waren en een taal spraken die ik (letterlijk en figuurlijk dan) begreep. Natuurlijk trok het nieuwe mooie hondje onmiddellijk de aandacht. Maar meer dan dit, overviel me een veiligheidsgevoel dat ik nooit had in Oostende! Alsof ik in mijn eigen achtertuintje liep, helemaal op mijn gemak. Vroeger zag ik altijd wat op tegen die laatste wandeling, maar nu is het een verademing geworden om naar uit te kijken. Ik kan wel niet zeggen dat ik me in Oostende onveilig voelde. Tenminste, dat besefte ik toén niet. Nu wel! Nu ervaar ik weer hoe 'veiligheid' écht aanvoelt.
Vanaf mijn balkon nog altijd, merk ik een politiewagen op met zwaailicht, die in volle snelheid over het kruispunt vliegt. Zoiets is onmogelijk in Oostende! Daar is het zwaailicht én sirene, ongeacht het uur. Dat de helft van de Oostendse bevolking regelmatig 's nachts om 2 uur wakker geschud wordt door loeiende sirenes kan die lui blijkbaar geen mallemoer schelen. Ziekenwagens idem dito. Zogezegd om een patiënt zo snel mogelijk in het ziekenhuis af te leveren... en daar ligt die patiënt dan een half uur te wachten op een dokter!!! Niet te begrijpen!
Ik wil Oostende niet afbreken, maar het verschil met hier is wél enorm. Veel is veranderd sedert ik Knokke verliet, maar de mensen zijn gelijk gebleven. Mensen waar ik me goed bij voel. Mensen die, omdat ze zo vriendelijk, maar toch ook beleefd en gemanierd zijn, door buitenstaanders als 'dikkenekken' worden bestempeld.
Deel 2.
Zonder de hieronder gepresenteerde fotocollage zou het niet te geloven zijn dat op minder dan twee dagen mijn nieuwe stekje al helemaal in orde is. Kraaknet... geen microbe of stofje meer te vinden. En dat laatste heb ik helemaal te danken aan mijn dochter Abigaeil, want zélf... heb ik meer op mijn balcon zitten genieten van het prachtige lenteweer! Met een pintje en een sigaretje. Wat wil je nog meer?
-o-o-o-
-o-o-o-
Ook Chico is in zijn nopjes met de omgeving met veel gras, en met zijn plekje in de haard!
Voor mij is het echt wel een wedergeboorte, en nog maar zelden heb ik me beter in mijn vel gevoeld!!
Sorry, het is nog eventjes wachten op mijn nieuwe frontpagina, want die krijg ik maar niet op zijn plaats.
Maar goed, het verhuizen is vlotjes verlopen, eindelijk heb ik heerlijk kunnen slapen op mijn nieuwe locatie, en zat vanmorgen om kwart voor zeven al op mijn balcon een sigaretje te roken met een kopje koffie! Want binnen roken zal ik toch zoveel mogelijk proberen te vermijden, nu alles zo netjes is geschilderd.
Voor mijn frontpagina zal nog even moeten worden gewacht, want ondanks het feit dat ik zoveel als geïnstalleerd ben, is er nog een heleboel naar mijn hand te zetten en correct aan te sluiten!
Dit wordt mijn laatste blogbericht vanuit Oostende, want straks pak ik de pc en de laatste spullen in... klaar om de biezen te pakken!
Op 1 april start ik dan vanuit Knokke op een nieuwe, verse lei, compleet met vernieuwde frontpagina. Wat geweest is, is voorbij. Wat komen moet, zie ik heel positief tegemoet.
Hoewel alles tot op heden heel 'smoothy' verliep, en ik redelijk stressbestendig ben, kruipt een en ander toch wel in de kleren! Vooral voor een rusteloze geest als die van mij, die constant zit uit te zoeken wat nog meer kan worden gedaan zonder mezelf in het ongerief te storten tijdens die laatste dagen!
De laatste loodjes wegen het zwaarst zegt men, en dat is, met mijn geest, nu zeker het geval. Die snakt alweer naar een leuke dagelijkse routine zonder kopzorgen.
Ook heeft een bepaalde erfeniskwestie mijn geest tot op heden heel wat kopzorgen (en geld) gekost om het opgelost te krijgen, maar ook dit is zich nu, eindelijk, aan het oplossen! Die perikelen waren het gevolg van lang achterhaalde wetten uit de tijd van Napoleon! Wetten waaraan de Wetstraat nooit iets deed, want daar hadden ze het veel te druk met het betuttelen (lees: beperken) van de ingeburgerde culturen van de bevolking. Véél makkelijker dan aan voorbijgestreefde wetten te gaan sleutelen! Het probleem was gewoon een zoon van mijn echtgenote zaliger, een 'bon-vivant', die dakloos (en dus adresloos) de wereld rondzwerft. En België heeft ontvlucht vanwege een enorme schuldenberg.
Daardoor bleef onze spaarrekening geblokkeerd. Gelukkig niét mijn lopende rekening, omdat die op mijn naam alleen stond. Had die op beide namen gestaan dan waren de gevolgen niet te overzien geweest!
Maar goed... alles valt nu eindelijk in de juiste plooien! Na meer dan een jaar! Bedankt, idioten in de Wetstraat!
Met dank aan:
- Abigaeil, mijn dochter, die de 'steen des aanstoots' was voor deze verhuizing.
- Gyorgy, mijn schoonzoon, voor zijn onbaatzuchtige inzet.
- Mijn zoon Vincent voor de medewerking aan mijn verhuizing.
- Mijn zoon Peter, die zijn steentje heeft bijgedragen om me door dat ellendige jaar 2013 te helpen loodsen.
- Eddy en Doriane, de vrienden die er altijd waren voor me in de moeilijke tijden die ik doormaakte, en waarop ik altijd kon rekenen.
- Marita, die me haar vriendschap schonk toen ik die heel hard nodig had, en ook weer uit mijn leven verdween toen ik het weer alleen aankon. (Wie zegt daar dat engelen niet bestaan?)
- En niet te vergeten: al mijn blogvrienden, die me toch ook een grote steun waren in moeilijke dagen.
- En last but not least: Yvan, mijn oud-collega, die me via mailcontact voortdurend bijstond en begreep waar ik doorheen moest. See you later in Knokke, Fred! Daar drinken we er eentje op!
Tot kijk allemaal... hasta la vista... in mijn nieuwe leven.
Gisteren vertoefde ik de hele dag te Knokke om al mijn verhuisdozen al over te brengen, zodat enkel nog de meubelen en het hoognodige voor nog een week 'overleven' in Oostende overblijft.
Mijn dochter was bezorgd 'of ik het daar wel gewoon zou worden'...
Mens! Gewoon worden? Het was net of ik thuiskwam van een verre reis!
Ja hoor! Ik heb er echt een goed gevoel bij, en in de namiddag hebben we intens genoten van het zonnetje dat zelfs al in deze tijd van het jaar vanaf 14.30 uur en tot zonsondergang op het balkon schijnt. Het ziet er dus sterk naar uit dat ik geen terrasjes mee nodig zal hebben om van de zon te genieten!
Uit bezorgdheid (en schuldbewustzijn) vroeg ze dan ook of ik niet het gevoel had iets achter te laten in Oostende; deels doelend op mijn overleden echtgenote. Neen! Ik laat niets achter. Helemaal niets! Mijn echtgenote is begraven in mijn hart en gaat dus mee waar ik ga, en Oostende zélf zegt me helemaal niks. En bovendien kijk ik nooit achterom! Want van het verleden kun je niet leven, en het zou maar àl te gek zijn om dààr nog energie aan te verspillen! Veel beter is het je op de toekomst te richten want dié moet je nog beleven. Het verleden kun je toch niet meer herbeleven en dus heb je daar maar weinig aan.
De weinige vrienden die ik heb te Oostende zal ik wel missen, maar die zullen af en toe wel op bezoek komen. Wat zou ik dan moeten achterlaten in Oostende? Ik zou het echt niet weten!
En dan wordt weer de filosoof wakker in me: gek toch dat twee bevolkingsgroepen, op amper 30km van elkaar verwijderd, een zo verschillende mentaliteit hebben! Zó verschillend dat samenleven gewoon moeilijk wordt!
En dan gaan politici ons proberen te leren 'multicultureel' samen te leven en lijken dan hoogst verwonderd dat dit niet lukt! Als mensen van gelijk ras, die zó dicht bij elkaar wonen, het al moeilijk kunnen vinden met elkaar, wat zouden we dan vreemde culturen in de armen moeten gaan sluiten? Dat is gewoon te gek om los te lopen toch?
Dus, politici, droom maar rustig verder! Maar eens zal de werkelijkheid jullie allemaal de das omdoen! Een land innemen (of laten innemen) zonder strijd en zonder slag of stoot is een utopie! Maar dat is een les die politici nog moeten leren. Ze zouden nochtans wijzer moeten zijn als ze de geschiedenis van de mensheid eens wat beter onder de loep hadden genomen alvorens zich als 'leider' op te werpen!
Zowat mijn hele leven lang waren zondag, en ook zaterdag, dagen van immense drukte. En nu kan drukte wel gezellig zijn, maar als drukte voor jou veel werk betekent, dan ga je die drukte op de duur toch wel wat gaan verfoeien. De zevende dag een rustdag? Was maar zelden het geval voor mij!
Het begon al aan mijn elf jaar in het benzinestation. Buiten spelen op weekends? Geen denken aan! Naar de cinema op zondagnamiddag? Wablief? Neen hoor! Werken aan de pompen!
Later, bij de politie te Knokke, was het niet beter. Weekends en vakantieperiodes waren superdruk. Verlof nam je maar als alle 'normale' mensen aan het werk waren! Maar alles went, en ik legde me gewoon neer bij die toestand. Het had immers ook zijn voordelen. Als alle toeristen en filemensen terug aan het werk waren, had ik de weg en de wereld voor mij alleen als ik ook eens ergens de toerist wilde gaan uithangen. Fileleed was mij zoveel als onbekend.
Weekend bleef voor mij dus altijd overwerk. Tot ik op pensioen ging en naar Oostende 'emigreerde'. Behalve op de Zeedijk en in de Kapellestraat kun je hier op zondag bij wijze van spreken in je blootje op straat lopen! Een echte verademing!
Maar op de duur ging ik die zondagsdrukte toch wel missen! Want drukte is onmiskenbaar gezelligheid zo lang je er geen daadwerkelijke bijdrage aan moet leveren om alles in goede banen te leiden. En die drukte maakte ook altijd al deel uit van mijn zondagsgevoel. Misschien was het wel dit gevoel dat ik hier toch wel een beetje mis. Alle dagen hier zijn gelijk en het enige wat er op wijst dat het zondag is, zijn de lege straten buiten de toeristische zone!
En volgende week verhuis ik dus, om pal boven het drukste verkeerspunt van Knokke te gaan wonen! Hét invalspunt bij uitstek. Maar dit keer zal ik van die drukte kunnen genieten! En dat is helemaal anders dan je er de plooien uit je broek te moeten voor werken. Zondag wordt voor mij weer een drukte van jewelste, maar dit keer kan ik er gezellig op neerkijken vanaf mijn balkon! En me verkneukelen aan de stapvoetse files die allemaal op hetzelfde moment Knokke binnen willen, en ook allemaal op hetzelfde moment willen vertrekken! Alsof iemand ergens op een fluitje heeft geblazen en alle koeien moeten komen eten!
Filemensen... ach wat heb ik met ze te doen, al begrijp ik ze helemaal niet! Dat ze woonwerkfiles niet kunnen vermijden vind ik al erg genoeg. Maar dat ze dan op weekends helemaal vrijwillig nét hetzelfde doen, dat gaat mijn petje teboven! Misschien kunnen geboren filemensen helemaal niet meer zonder die files? Zijn ze eraan verslaafd? Goed mogelijk, want inderdaad:
'Ganzen vliegen in groep. Adelaars vliegen alleen'! En blijkbaar zijn er veel meer ganzen dan adelaars op deze aardkloot. En die adelaars... die zie je dan op zondagavond laat vertrekken. Die hebben eerst nog ergens wat gegeten: uitgebreid en duur, of gewoon een broodje of een pakje friet uit de vuist, gevolgd door wat drankjes of nog een ontspannende avondwandeling. En tot lang na de groep kakelende en toeterende fileganzen hoeven ze niet te wachten hoor! Hoogstens een paar uur. Dan hebben ze weer de weg voor zich alleen.
En eigenlijk mogen die adelaars nog van geluk spreken dat er zoveel ganzen zijn! Door daar gepast op in te spelen kunnen ze tenminste hun eigen ding doen en ervan genieten!
En dan... de voor iemand als ik onvermijdelijke bedenking: ganzen in het verkeer? Allemaal goed en wel. Niks dan voordelen voor de adelaars onder ons. Maar anderzijds, dank zij het feit dat er zoveel ganzen in ons midden vertoeven, kunnen onbenullige politici aan het bewind blijven! Want die ganzen volgen toch blindelings de groep en de algemene trend, zonder zich vragen te stellen of dit wel de juiste weg is!
---
---
Dat openbaart zich dan helaas weer in het stemhokje. Waar, net als in het verkeer, die ganzen de groep volgen. Vooral dan de groep die op dit ogenblik, dank zij de media en de kostenverslindende campagnes, het beste in de markt ligt. Ze hebben er geen boodschap aan dat goede waar geen krans hoeft! Lezen liever gretig de allesbelovende affiches! En stemmen... wat had je anders verwacht?... op de meestbelovende. En worden prompt de meestbedrogenen!
Is het dan verwonderlijk dat we opgescheept zitten met leiders die totaal niet opgewassen zijn tegen hun taak? Leiders die verdomd goed weten dat ze het van hun charme, en niet van hun knowhow moeten hebben? Want die knowhow, die hebben ze gewoon niet! Toch niet voor het nemen van de verantwoordelijkheid die hen door de ganzen zomaar in de schoot werd geworpen! Die knowhow beperkt zich dan ook meestal tot het innen van hun monsterloon, en tot het af en toe, als het hen past, hun zitje in het halfrond te nemen.
Tja, de eindconclusie is dan ook dat politici door de ganzen worden verkozen. En dat die ganzenstemmen gewoon parels voor de zwijnen worden. En dat die zwijnen... gerespecteerde politici worden! Dank zij... de meerderheid aan ganzen onder ons!
En de stemmen van de adelaars? Verwaarloosbaar! Quantité négligeable! Stemmetjes in de woestijn. Van nul en generlei waarde.
Dàt is waar politici op rekenen! En ze hebben potverdorie nog gelijk ook!
Eén troost heb ik nog: ooit zal de geschiedenis mij gelijk geven, en die klotepolitici verguizen!
In elk huishouden is er wel iemand die 'huishoudchef' is. Ben je alleen, dan ben je dat zelf. Heb je een partner, dan is het meestal de vrouw die huishoudchef is. Nu ben ik dat dus, en wel voor de tweede keer in mijn leven.
Wat huishoudchef zijn dan wel inhoudt? Wel, of je dat nu wilt of niet, maar als huishoudchef voel je je verantwoordelijk voor je interieur en ga je 'scannen'! Je ogen gaan voortdurend van het een naar het ander: zie ik daar een stofje? Een pluimpje? Een hondenhaar?
Vermits in de meeste gevallen de vrouw de 'scanner' is, begrijpen mannen dat eigenlijk niet echt. En hoewel ik het al eens was geweest, begreep ik ook niet altijd mijn vrouw, die heel slechte ogen had, maar toch elk stofje opmerkte dat ikzelf totaal niét zag. Want zodra je scanner af bent, vergeet je die eigenschap totaal en zié je geen stof of vuil meer! Het is niet langer jouw verantwoordelijkheid, en het zal je worst wezen als niet alles kraaknet is. Wel integendeel! Een beetje chaos in huis maakt het net gezellig!
Vreemd! Héél vreemd! Want zelfs nu ik ga verhuizen blijf ik maar stofzuigen en alles netjes houden! Ja, kijf ik zelfs op mezelf als ik iets vuilmaak!
Scannen potverdorie! Een term die computergerelateerd is, maar eigenlijk uit de luchtvaart stamt! Een piloot moet immers ook voortdurend minimaal zes belangrijke instrumenten in het oog hebben. En vermits die man ook maar twee ogen heeft, zit er niks anders op dan voortdurend die zes instrumenten te scannen, en wordt dat op de duur een automatisme. Net zoals de kop van een printer-scanner, die voortdurend heen en weer vliegt om een heel document te scannen. Wel, een huishoudchef doet eigenlijk nét hetzelfde.
Niemand staat daar blijkbaar bij stil, de betrokkene al evenmin... tenzij hij net is als ik en zowat alles wat hij doet op een of andere manier probeert te analyseren.
Vroeger keek ik naar de salontafel en zag... een salontafel!
Nu kijk ik naar de salontafel en zie... dat éne stofje dat er op ligt!
Erg hé?
Waarom ik dit hier neerschrijf? Ach, het komt zomaar bij me op, en wie weet kan het misschien ergens tot een beter begrip leiden in sommige koppels. Vooral in dié koppels waarin de man zijn vrouw als een regelrechte kuismaniak ziet! Of de vrouw haar man als een onoplettende smospot.
Een jaar geleden (6 maart) overleed mijn vrouw en ging ik door een diep dal, waarvan ik even meende er nooit meer uit te geraken.
Een maand geleden (17/2) voelde ik me op dit moment alweer lekker in mijn nieuwe dagelijkse routine en dacht de rest van mijn leven te Oostende te slijten.
Vandaag (17/3) zijn mijn spullen zoveel als mogelijk ingepakt, mijn appartement op het noodzakelijke na leeg, en is het wachten op de verhuis.
En binnen een maand zit ik op dit moment alweer in mijn (wéér nieuwe) dagelijkse routine te Knokke!
Van snelle beslissingen gesproken! Ik kan het zelf eigenlijk niet geloven!
- Voor het eerst werd over de huur van een appartement te Knokke gesproken door mijn dochter en schoonzoon op 19/2 tijdens een etentje voor mijn verjaardag (23/2). Hoewel ik wél verlangde terug te keren naar Knokke, had ik er toen nog geen oren naar! Het overrompelde me en ik had totaal geen goesting om uit mijn routine te komen en aan verhuizen te denken.
- Maar nog vóór mijn 73° verjaardag zélf nam ik na enkele slapeloze nachten de beslissing en hapte toe!
Nog geen maand is verstreken sedert die eerste suggestie en ik zit hier al zo goed als vertrekkensklaar!
En binnen veertien dagen is het al zover! Hoe amper twee maanden je leven een heel andere wending kunnen geven hé? Ik sta verstomd van mezelf!
Het vooruitzicht op een prettige, maar eenzame oude dag veranderde plots in het vooruitzicht op regelmatige familie- en vriendenbezoekjes. Gewoon te gek!
Ooit was ik aan het uitbollen in mijn beroep. Nu weer ben ik aan het uitbollen in Oostende. Zit ik in een bijna lege doos op kale muren te kijken! Zit ik na te denken over 'wat nog' of 'wat al' kan worden gedaan. En dat blijkt steeds minder te zijn! Muren afwassen en zo om in schoonheid te vertrekken... keukenkasten een flinke beurt geven... Komt allemaal voor mekaar en is grotendeels al afgewerkt. En dan maar vingers draaien, bloggen, met het hondje wandelen of musiceren.
Als ik bedenk dat ik volgende maand op dit ogenblik al helemaal geïnstalleerd zal zijn te Knokke zou ik wel in de lucht kunnen springen en kan het niet snel genoeg volgende maand zijn!
En weer dringt zich dan een grote levensvraag aan me op: hoé in 's hemelsnaam is het mogelijk dat in mijn leven alles op het juiste moment op de juiste pootjes viel? Mijn positief denken misschien? Mijn uitstekende engelbewaarders? Mijn gelukkig gesternte? Of een combinatie van dit alles?
Feit is dat ik een helse periode achter de rug heb. Maar ook een leerzame periode. Een periode die me nog maar eens leerde dat het leven bestaat uit berg en dal. Een dal kun je niet vermijden. Je moet alleen zien er uit te komen en niet afwachtend bij de pakken blijven zitten. Want dan kun je wel blijven wachten! Met het nodige zware klimwerk geraak je wel uit dit dal en ontvouwt zich de berg voor je ogen.
Een Franse filosoof zei ooit dat het leven altijd weer een curve vertoont die begint op 0 en sowieso moét eindigen op 0. Tussen die twee nullen zitten veel bergen en dalen. Maar als je aan het eind de dalen aftrekt van de bergen, komt een perfect rechte nullijn tevoorschijn. Ik denk stellig dat hij gelijk had. Bij mij lijkt dat in elk geval heel precies te kloppen.
Al zou ik één nuance willen maken: je moet het ook willen doen kloppen! Dat heb je volledig in je macht. En dat betekent noch min noch meer dan dat je een dal moet aanvaarden als de 'prijs des levens', maar er wél alles aan moet doen om terug op te klimmen. Het is natuurlijk, het is iets dat je op een of andere manier nodig hebt, en je moet het ook ondergaan. De rekening moet straks immers kloppen! Met de juiste ingesteldheid kun je uit elk dal, hoe diep ook, geraken. Maar als je 'geesteslui' bent, en liever bij de pakken blijft zitten, dan kun je het wel vergeten! Dan zal de gemiddelde statistiek van je leven waarschijnlijk wel een pak onder nul eindigen!
En ook hiér is het sleutelwoord om tot positief denken te komen: een inventaris maken van al het goede dat je hebt. Niét een inventaris van wat je denkt te moeten missen! Want wat je hebt, dat is héél wat! Niet akkoord? Kijk dan maar gewoon even naar je handen: zijn dat geen prachtige instrumenten? Vergelijk ze even met een dierenpoot? Wàt een prachtig cadeau heeft de natuur ons gegeven met die handen. Ze niét gebruiken naar best vermogen zou drommels ondankbaar zijn tegenover de natuur! Zeggen dat je niéts hebt is al even ondankbaar: je hebt helemaal gratis de fijnste werktuigen ter wereld gekregen. Je moet het alleen maar beseffen. Dan zul je nooit meer zeggen dat je niéts hebt!
Want zeg nou zelf: wie is rijker? Jij, met je intacte handen, of de eigenaar van tien villa's, een luxejacht en een privé-jet, die géén handen heeft (of bvb blind is)? De keuze is snel gemaakt hé? Zo relatief is rijkdom!
Ze blijven maar komen, die zogenaamd 'racistische' zwerfmailtjes die de Vlaming de ogen zouden moeten openen voor de dreiging waaraan onze eigen regering ons blootstelt! Wie denkt dat onze leiders ze nog allemaal op een rijtje hebben moet dié maar even lezen:
-o-o-o-
Bert Anciaux: "Vlaamse houding tegenover Islam is neoracistisch"
By E.J. Bron.
"Fundamenteel is er geen verschil tussen het Vlaanderen van vandaag en Zuid-Afrika destijds. Wij ontnemen mensen hun geschiedenis en cultuur", zegt Bert Anciaux in een interview met De Morgen. De sp.a-senator heeft een doctoraat klaar over de houding van de Vlaming tegenover migranten. Volgens Anciaux scoort de Vlaming op dat vlak meer dan ondermaats. Senator, gewezen minister […]
-o-o-o-
Weeral eens zo'n zwerfmailtje waarop ik wel moét reageren! Want Bertje 'vergeet', is te dom, of verdoezelt bewust, dat de blanken wél Zuid Afrika hadden gestolen van de inboorlingen en hen aldus inderdaad hun geschiedenis hebben ontnomen, meester werden in het gestolen land, en de inboorlingen als untermenchen behandelden! Dàt is pas racistische discriminatie! En is eigenlijk precies wat de Moslims hier aan het bekokstoven zijn! En dàt gaat hij tégen ons gebruiken?
Stelen wij de cultuur van Moslims of van wié dan ook? Neen! Wij bevinden ons wél in ons eigen vaderland, en wie hier komt moet onze cultuur maar respecteren of gewoon wegblijven!
Maar neen! Ze worden wél aangetrokken door ons landje dat door de noeste arbeid van zijn 'inboorlingen' een land van melk en honing is geworden. Maar kiezen doen ze niet hoor! Dat zou nochtans de meest logische oplossing zijn:
- Ofwel de melk en honing, maar tenminste onze cultuur intact laten en er in integreren,
-Of terugkeren naar hun roots, waar de Islam de scepter zwaait en de bevolking arm en onderdrukt wordt gehouden! Wie houdt hen daarvoor tegen? Wij toch niet?
Het is het een of het ander, maar zij willen het alle twee!
En nu wil Bert de schuld in onze schoenen schuiven? Hoe ver kun je eigenlijk wel gaan in walgelijk landverraad en tóch weer herkozen worden door de ongelooflijk domme bevolking? Hellep!!! Ik begrijp het niet meer! Maar Bert begrijpt het wél: hij weet drommels goed hoe talrijk die allochtonen ondertussen zijn en rekent op hun stemmen. Ja! Zo ver kun je dus gaan in landverraad! Zo dom wordt door hem de Vlaamse bevolking ingeschat!
Gisteren had ik het over Chico, die me telkens weer naar 'lieve' mensen leidt. Wel, dat werd vandaag nog maar eens bewezen! Ik wandelde vanmorgen in het park voor mijn deur en van de andere kant kwam een dame die ik eigenlijk nog nooit had gezien, maar toch ergens in mijn buurt moest wonen, vermits ze Chico leek te kennen. Van ver riep ze immers al, naar Chico kijkend:
- Wel, wie we dààr hebben! En ze probeerde hem aan te halen. Maar Chico hield afstand en bekeek haar heel wantrouwend.
- Beleefd zijn Chico, zei ik, en trok hem naar haar toe. Ze hurkte en probeerde hem te strelen, maar hij ging zelfs janken! Wat hij zelden of nooit doet!
- Hé, ik probeerde hem maar wat te masseren, zei ze. Maar Chico was al enkele meters weggelopen van haar en stond daar heel arrogant en betweterig de andere kant op te kijken.
Ik had een beetje met haar te doen, excuseerde me nadrukkelijk en wandelde verder.
Zou er dan tóch een stukje van de ziel van mijn echtgenote zaliger in hem steken? En wilde die ziel me duidelijk maken:
- Pas op! Geen spek voor je bek! Mooi en aantrekkelijk is ze wel, maar dat is uiterlijke schijn! Ze wilt iets, en probeert dat via de hond. Laat je maar niet vangen!
Nu ik steeds meer zaken elimineer om tot een 'light' verhuizing te komen, vragen sommige vrienden me of dit me niet zal spijten vanwege de emotionele waarden en de herinneringen die ik aan die spullen heb. Ja, ze zijn bijna zeker dat dit me zal spijten!
Toch niet! Materiële zaken zeggen me niets en hebben totaal niks te maken met (mijn) emotionele waarden! Ik maakte er al eens gewag van in dit blog: de mij dierbare afgestorvenen zijn begraven in mijn hart, en nergens anders! Zelfs kerkhofbezoek zegt me totaal niks en ik vind dat ik daar ook niets heb te zoeken! Het enige dat je daar kunt doen is je verdriet oprakelen, koesteren, en je ervan verzekeren dat je dit ellendige gevoel nooit meer kwijt raakt. Ik ben één keer door die hel geweest en vind dat meer dan genoeg.
Een mooie foto van mijn gestorven echtgenote zal wél altijd in mijn leefruimte prijken, en dat is meer dan voldoende. Meer herinneringen heb ik niet nodig. Noch herinneringen van mezelf in jongere jaren, noch aan wat dan ook dat ooit deel uitmaakte van mijn leven. Het zit allemaal opgesloten vanbinnen, en aan uitwendig materieel vertoon heb ik totaal geen behoefte!
Onbegrijpelijk voor sommige mensen, maar héél logisch, normaal, en menselijk voor dendezen! Ik heb lak aan de mening van anderen. Ik volg de weg die mijn binnenste me dicteert.
Een nieuw leven kondigt zich voor me aan. En dit leven kan enkel serieus van start gaan als het zich naar de toekomst, en niet naar het verleden richt! Alle achteruitkijkspiegels overboord gooien dus. Dat is de beste mogelijkheid om een nieuw leven een kans te geven. Terugkijken betekent immers: bij de pakken blijven zitten, en droevig vegeteren in kommer en kwel. En dat doe ik voor geen geld ter wereld. Dat is niet aan bij besteedt. Ook mijn echtgenote zaliger zou dat trouwens niet van me gewild hebben! En als ze hier nog ergens boven zweeft, dan weet ik dat ze het volmondig met me eens is.
Drie uitspraken van haar, kort vóór haar dood, zullen me altijd bijblijven:
1. Als er met mij iets gebeurt moet je hertrouwen en weer gelukkig worden, want je verdient dat. 2. Als ik sterf moet je naar Spanje gaan wonen, of terug naar Knokke. 3. Ooit zal Chico je steun en toevlucht zijn!
Braaf vrouwtje! Met de eerste uitspraak zat ze er goed naast, want ik kan best gelukkig zijn alleen. Beter zelfs dan weer aan een andere vrouw te moeten wennen.
Maar haar tweede wens is zich nu wél aan het realiseren! Ik word weer een Knokkenaar (of een 'knokker', wat ik, in mijn geval, een betere uitdrukking vind).
En haar derde voorspelling: inderdaad! Chico is zowat mijn paspoort voor sociaal contact geworden! Leidt me naar mensen die ook van dieren houden. Want mensen die niet van dieren houden, houden ook niet van mensen, of doen alsof! En dit soort kan ik missen als de pest.
Anderen zweren dan weer bij een geschikte partner.
Weer anderen willen persé een zo groot mogelijk stuk vastgoed. Een 'stukje van de wereld kopen' als verzekering voor de toekomst... Alsof dat 'stukje wereld' niet aan het vaderland, en straks aan de Moslimwereld blijft behoren!
Ach ja, elk vogeltje zingt zoals het gebekt is en ze doen maar.
Maar worden die mensen dan ook écht gelukkig? Als ik zo wat om me heen kijk vind ik eigenlijk van niét! Als het er op aankomt je geluk te verzekeren, werken al die dingen niet echt! En verzekeringen voor 'levensgeluk' bestaan helaas niet! Of toch? Jawel! En die verzekering is nog gratis ook!
Het komt er alleen op aan de kunst te verstaan om jezelf wijs te maken dat je gelukkig bent. Wààr en hoe dan ook!
Zelfbedrog? Nepgeluk? Helemaal niet! Want eens je die kunst volledig in de vingers hebt dan bén je ook gelukkig! In wélke situatie je ook verkeert. En gelukkig voor mij versta ik ook die kunst! Dé kunst der kunsten! Dé weg naar waar geluk! Wie deze kunst als gave heeft mag zichzelf gerust 'levenskunstenaar' noemen!
14 jaar bijna ben ik volmaakt gelukkig geweest te Oostende. De stad zélf lag me niet. Maar mijn partner lag me wél en was een Oostendse. En dus maakte ik mezelf maar wijs dat de stad ook best meeviel. En ja hoor... dat werkte best en ik bleef gelukkig. Tot mijn partner stierf! Toen werd ik met de neus op de realiteit gedrukt. Toen pas zag ik in door welk volk ik omgeven was. En begon ik me te ergeren aan de onbeschofte en onbeschaafde mensen die hier wel rondlopen! Het snel hoger wordend percentage allochtonen was daar zéker ook niet vreemd aan.
Is het verwonderlijk dat ik hals over kop terugkeer naar 'mijn' stad? Misschien wel het laatste witte bastion in België? Want dààr? Daar durft niet één Moslima met een oorlogsvlagje op de kop en in lange fladderende woestijngewaden op straat lopen. Evenzo voor de mannen die hier in 'overhemden' tot op de grond lopen. Ze zouden zich veel te bekeken voelen.
Maar hier? Hier dartelen ze vrolijk rond als bruine leefloners onder de witte leefloners. Kompleet met oorlogsvlaggetjes en gordijngewaden die zelfs in het moederland passé geworden zijn! Voelen ze zich helemaal thuis in een uitgesproken OCMW omgeving en profiteren ze schaamteloos van onze belastingen. Hier zijn ze welkom bij het OCMW. Hier beheersen ze langzaam maar zeker de stad. Net zoals ze Brussel, Gent, Charleroi en andere steden al hebben overgenomen en verloederd.
Oostende blijkt hen, als 'stad aan zee' te hebben bekoord. De bevolking lijkt het probleem niet echt door te hebben. Een werkloze meer of minder speelt hier toch geen rol. Werkloosheid is hier immers geen uitzondering maar de regel. Men denkt gewoon: "Als die bruin mannen ons werk willen doen kunnen wij lekker aan de dop blijven"! Dat het wel eens helemaal omgekeerd zou kunnen en zàl worden is hier nog niet echt doorgedrongen. In veel hersenpannen moeten daarvoor nog enkele schroefjes worden aangedraaid.
Waarom ze juist Oostende kozen als eerste 'Bruggenhoofd aan zee' in hun oorlog tegen de Westerse beschaving is niet moeilijk uit te leggen: in de andere kuststeden voelen ze zich niet welkom. Vallen ze uit de toon en krijgen ze de kans niet om 'vreedzaam' een nieuw bruggenhoofd te bouwen!
Slimme strategie trouwens: na overname van bijna het gehele land, moeten ze nu nog de kust zien te veroveren. En daar kozen ze de makkelijkste stad voor uit, om van daaruit te gaan uitbreiden. En reken maar dat ze dat vlug zullen doen! Hun twee- en driezitskinderwagentjes liegen er niet om! Al spoedig zullen die onschuldige kinderwagentjes door de inzittenden worden omgeruild voor verpletterende tanks. Het zal wel eerst naar west gaan, om aansluiting te krijgen met hun in Frankrijk wonende wapenbroeders. En eenmaal dàt gerealiseerd zal de uitbreiding naar het Oosten moeten gebeuren. Knokke zou wel eens het laatste witte bastion kunnen worden, vergelijkbaar met de streek voorbij de IJzer tijdens de eerste wereldoorlog.
Foei Willy, je bent goed begonnen maar weer heel erg in racistische termen vervallen!
Ik? Racist? Absoluut niet! Ik hou van mensen. Van àlle mensen. Maar wie me mijn vaderland probeert ontnemen krijgt het met mij aan de stok! Als onze eigen regering dat racistisch noemt, dan noem ik die regering een clubje van landverraders!
Ja, ik weet het, het is gene vette op mijn blog de laatste tijd! En ik moet me niet verschuilen achter tijdgebrek, want ik heb tijd zat. Het probleem is dat mijn hersenen in verhuismodus staan en aan niets anders willen denken! Zelfs willen vóórlopen op het schema dat ik me vooropgesteld heb! En dat schema bestaat uit:
1. Administratie: alles wat al kan in orde gebracht worden ook al in orde brengen. 2. Elimineren: Zaken die ik niet meer nodig zal hebben sorteren en zo snel mogelijk wegwerken. En dat blijkt héél wat te zijn! Want van wat ik verhuis wil ik ook zeker zijn dat ik het nog zal gebruiken. Al de rest moet weg. Ik wil een 'light' verhuizing, en niet eerst 'alles' verhuizen, waarvan de helft nadien toch zal moeten geëlimineerd worden. 3. Inpakken: wat al kan ingepakt worden. 4. Wegwezen.
Ja... nog 25 dagen en het is zover!
En mijn muzen? Tja... die worden door mijn hersenen streng op afstand gehouden! Verhuismodus, weetjewel? Gelukkig heb ik nog mijn muziek en mijn keyboard om die hersenen eventjes lam te leggen en me uit te leven in de muziek! Dat keyboard zal dan ook het allerlaatste zijn dat ik inpak!
En zo is mijn laatste maand in Oostende aangebroken. Drie maand vooropzeg? Drie maand wachten? Over mijn lijk! Zo ben ik niet. Dat ligt niet in mijn karakter. Liever maar een paar maand dubbele huishuur betalen dan!
Drie maand wachten en met de vingers zitten draaien? Zou ik niet volhouden! Zou me doodergeren en -stressen. Een lang voorspel kan dan in de liefde wel hemels zijn, maar in zaken die moeten afgewerkt worden is dat hels! Zo ben ik tenminste toch en spreek uit ervaring. In mijn laatste dienstjaren bij de politie vond het gemeentebestuur van Knokke het nodig om het Belgisch kampioenschap wielrennen in Knokke te laten doorgaan. Een volle dag! IN HET HOOGSEIZOEN! OP EEN ZONDAG! Als tienduizenden toeristen in de voormiddag de badstad instromen! En die 'koers' moest dan nog langs de voornaamste invalsweg rijden!
Maar geen nood hoor! 'dendezen' zou die mission impossible wel oplossen! En om het hem helemààl gemakkelijk te maken startten de wekelijkse vergaderingen al twee jaar op voorhand. Gemakkelijk? Mijn voeten! Twee jaar lang uitkijken naar iets dat je zo spoedig mogelijk achter de rug wilt hebben? Hadden ze nu nog twee maand gezegd, maar twee jaar? Absurd!
Net alsof je de liefde aan het bedrijven bent, en er maar geen ontlading komt! Hels! Ik haalde me er, amper drie maand vóór de koers, een flinke depressie mee op de hals. Kon ook niet anders. Gelukkig had ik een goede dokter, die me er in zes weken wist bovenop te halen en klaar voor de uitdaging.
En nu zou ik me weer hetzelfde moeten laten overkomen door drie maand te zitten wachten en piekeren over hoé en wanneer? Neen hoor! Eenmaal beslist moet het bij mij ook zo snel mogelijk doorgaan, en een maand is ruim voldoende om de hele verhuis te regelen. Met een paar uur per dag dozen te vullen, overbodige spullen overboord te gooien, en de administratie in orde te brengen zit ik ruim op schema...
... en steek dan ook in een euforische stemming! De beloning zal immers groot zijn! Terug bij familie en vrienden die nu, dank zij de gekannibaliseerde kustbaan, eigenlijk op het equivalent van 100 km in plaats van 30 van me af wonen, waardoor familiebezoekjes tot een minimum werden beperkt!
Wat zijn we, verkeerstechnisch gesproken, toch goed af sedert de verkeerssituatie werd overgenomen door gediplomeerde broekies! Traag - trager - traagst is in die onvolprezen hogeschool te Diepenbeek de slogan. Wat volgt daarna? Stilstaan? Achteruit rijden? De traagheidsgrenzen zijn immers al lang bereikt in België!
Ook terug naar een 'witte' stad (de enige in België?) waar men nog verwonderd opkijkt als er eens een ander kleurtje opduikt op straat! Laat staan een hoofddoekje (lees: oorlogsvlag) of een in overgordijnen geklede Moslima!
Al met al ben ik dus reuzeblij dat ik deze beslissing of uitdaging niet uit de weg ben gegaan. Laat het maar gauw april zijn!
Minderheden hebben het altijd weer voor het zeggen in dit onzalige landje.
De reden is niet ver te zoeken: minderheden vinden zich verwaarloosd en laten dat luid jankend horen en zien. En telkens weer loopt de politiek daar stomweg in!
Meerderheden, zeg maar het normaal gedeelte van de autochtone bevolking, waar de normale volksaard en cultuur heerst, janken niet en worden dus niet gehoord.
Deze stelling werd nog maar eens bewezen bij het laatste hersenspinsel van minister Turtelboom, namelijk haar onzinnig voorstel voor dubbele familienamen.
Wat bleek? Bij een enquête door VTM bleek een luttele 16% van de Vlamingen vóór, en 84% tegen!
Nog maar eens had een minister die beter zou moeten weten, geluisterd naar het gejank van een onbenullige minderheid! Wat meteen een uitstekende referentie van haar intelligentiepeil tentoon spreidt.
Een uiterst gevaarlijke strekking, want daardoor slagen minderheden, die niets met de algemene opinie van een volk hebben te maken, er telkens weer in het laken naar zich toe te trekken en onze cultuur te kannibaliseren.
Hopelijk krijgt onze onvolprezen krullenbol tijdig haar verstand terug!
Een verjaardag zou je eigenlijk een jaar moeten laten verouderen, maar gisteren voelde dat helemaal niet zo aan. Integendeel, ik voel me minstens een tiental jaar jonger geworden! En hoewel ik een hekel heb aan verhuizen, de stap is gezet en ik ben op een 'point of no return' gekomen. Eventjes door de zure (verhuis-)appel bijten en dan zit ik voor de rest van mijn leven op rozen. Hier dan maar nog eens een foto van hoe mijn living er zal uit zien en dus heel gezellig kan worden ingericht:
Met zicht op de kerktoren waar ik gedoopt werd, mijn eerste en plechtige communie deed, en me altijd al thuis voelde.
En ja, nog maar eens een 180° wending in mijn leven. Hopelijk de laatste nu. Moet je oude bomen nog verplanten? Misschien niet, tenzij je ze terugbrengt naar de plaats waar ze geboren zijn, meegewerkt hebben aan de uitbouw van de stad, en thuishoren!
En weeral moet ik mijn gelukkig gesternte bedanken: alles in mijn leven is altijd op het juiste moment op zijn pootjes gevallen. Enkele maanden geleden zou ik niet klaar geweest zijn om die stap te nemen. Een week geleden dácht ik er niet eens aan. Maar gelukkig ben ik een snelle beslisser die altijd weer op het juiste moment de juiste beslissing weet te nemen.
Het leven zit vol verrassingen en kansen. Het komt er enkel op aan om zonder lang talmen op het juiste moment de juiste kans aan te grijpen.
... Met héél veel dank aan mijn dochter Abigaeil en schoonzoon Gyorgy, die flink hebben meegeholpen om me over de streep te halen.
En gisteren dan, een prachtige dag beleefd. Héél lekkere gebakken paling in een heel gezellig kader, en daarna, wat dacht je, natuurlijk een wandeling door mijn oude, maar fel gemoderniseerde Knokke. Om van te snoepen! Natuurlijk, het was zondag en dan kun je er zowat op de koppen lopen in bepaalde straten. Straten die ik in de toekomst wél zal vermijden op weekends.
Chico voelde zich er ook thuis en was uitgelaten. Blijkbaar had hij door dat baasje gelukkig was.
En vandaag ga ik weer naar Knokke voor de hele dag, maar nu met de kusttram, en om het appartement van binnen te bekijken en alles af te meten, zodat ik een plan kan maken voor de plaatsing van mijn meubilair. Eventuele mails zullen dus pas vanavond worden beantwoord.
Is mijn leven dan nooit een rustig bestaan gegund, wars van emotionele veranderingen? Neen dus! Komt mijn dochter, te Knokke wonend waar eigenlijk ook mijn roots liggen, daar verleden week niet af met een voorstel dat ik onmogelijk naast me kon neerleggen? Een prachtig appartementje te huur, unieke omgeving aan het station van Knokke, en maar 100 euro méér dan wat ik hier te Oostende betaal!
Potvolkoffie! Moest ze dat nu wel doen? Dat is de kat bij de melk zetten, terwijl ik me er al helemaal op had voorbereid mijn laatste jaren in Oostende te slijten!
Lap! Voorbij met de rust, de routine, en het thuisgevoel! Een enorm dilemma ging zich in mijn hoofd nestelen en bezorgde me enkele slapeloze nachten. Maar na een paar van die nachten klaarde alles op, en hoewel ik verhuizen verafschuw, was het een kans die ik niet kon laten liggen! Dan maar meteen de korte pijn om de rest van mijn leven te kunnen slijten waar ik thuishoor! Back to the roots! Terug naar de stad waar mijn familie en vrienden wonen. Wég van het onveilige Oostende. Wég van een volksmentaliteit die me helemaal niet ligt! Wég van een stad waar meer bruin dan blank rondloopt! Wég van de stad met het hoogste werkloosheidscijfer van de kust! Terug naar de beschaafde wereld.
Waarom ik hier dan kwam wonen na mijn pensionering? Om mijn tweede vrouw, een Oostendse, gelukkig te maken. Ik voelde me thuis bij haar, zij voelde zich thuis te Oostende, en dus was er geen vuiltje aan de lucht. Tot ze stierf en ik achterbleef in een stad waar ik me nooit zal thuisvoelen!
En dus heb ik de beslissing maar direct genomen. Eind maart verhuis ik naar mijn favoriete stad, naar de derde verdieping ergens midden in het hieronder afgebeelde gebouw, het eerste gebouw aan de Lippenslaan.
Eind maart, begin april zal er dus weinig te beleven vallen op mijn blog. Want dan zal ik volop bezig zijn mijn nieuwe nestje in te richten.
En eenmaal dàt in orde, is het genieten geblazen!
En vandaag, zondag, is mijn verjaardag. Ik word 37... pardon, 73!!! En mijn zoon trakteert op lekkere paling. Mijn dag kan dus ook al niet meer stuk!
50 jaar geleden tekende België dus een samenwerkingsakkoord met Marokko, met als doel daar gastarbeiders te gaan ronselen. Ook Turkije viel in de prijzen.
Reden:de Belg was, als logisch gevolg van de té sociale vangnetten, te lui geworden om het harde werk op te knappen en stond voor bijna hetzelfde loon liever aan de dop.
Schuldige: de Wetstraat, door veel te softe sociale wetten en veel te laks toezicht op wie écht geen werk vond en wie geen werk wóu vinden.
Gevolg: niet alleen werden (onnodige) gastarbeiders ingevoerd, maar ook een 'vredelievende' religie. Geen vuiltje aan de lucht dus. Vredelievend tot en met. Tot puntje bij paaltje kwam!
Een 'vredelievende religie'? De Moslimgemeenschap? Als dat inderdaad zo is, kan iemand me dan verklaren hoe het komt dat momenteel overal ter wereld waar maar voldoende Moslims aanwezig zijn, oorlog, terrorisme en onveiligheid heerst? Voor het ogenblik is dat nog maar eens bewezen in Centraal Afrika. Vredelievend!?! Je moet het maar durven verkondigen! Terwijl het gehele Middenoosten in brand staat door zelfs onderlinge onenigheden!
De dooddoener "... het is alleen maar het werk van extremisten..." werkt alleen nog bij hoogst naïeve zielen! Bedenk maar even de commotie in dat 'Vlaamse' schooltje (De Blokkedoos) waar een juf werd verdacht van ongewenste intimiteiten met een der Moslimkinderen! De voltallige Moslimgemeenschap stond dagenlang te dreigen voor de schoolpoort en het scheelde weinig of die juf werd gestenigd. Tot bleek dat er helemaal geen intimiteiten waren gepleegd en de moeder zélf niet helemaal zuiver op de graat was. Maar de Moslimgemeenschap stond toch maar op straat de school uit te jouwen! Met andere woorden: plots bleek de HELE Moslimgemeenschap extremistisch en goedgelovig te zijn! Een volk van meelopers dan? Misschien. Maar die meelopers zijn dan wél even gevaarlijk als de extremisten! Nog gevaarlijker zelfs, want die extremisten zouden geen kans maken als ze die bende meelopers niet aan hun kant hadden.
Alleen maar de schuld van extremisten? In een gemeenschap die als een klit aan elkaar hangt onder het motto 'Eén voor allen, allen voor één", wàt die 'één' dan ook maar uit de mouw schudt om de bevolking op te jutten? Hoe naïef moet je zijn om nog te geloven dat alleen maar een minderheid aan extremisten gevaarlijk is? Hoeveel bewijzen moet dat volk ons nog meer leveren om ons de ogen te openen? Hoeveel doden moeten nog vallen door zinloos geweld alvorens er eens een nabestaande naar de rechtbank stapt en de regering, die dit alles mogelijk maakte, ter verantwoording roept?
Maar... zijn wij, beschaafde Westerlingen, dan zóveel beter? Ik geloof het niet. Vooral niet als ik bedenk dat het beschaafde Duitse volk amper tien jaar nodig had om zich van brave ziel te ontpoppen tot een wreedaardig beest dat Joden uitmoordde, en zelfs bereid was om tot bijna de laatste man te vechten! Dit alles door de verderfelijke doctrine van één enkele man: Hitler!
En zo besef je maar hoe kwetsbaar en wankel onze 'eerlijke' wetgeving is. Er is maar weinig nodig om een beschaafd volk te indoctrineren en om te vormen tot een moordend beest! Of, wat dan in onze tijd en toestand aan het gebeuren is: naar zelfvernietiging te leiden door de macht heel bereidwillig te laten overdragen aan vreemde culturen! Door heel geniepig steeds meer wetten en instellingen uit te vinden die de eigen bevolking geestelijk en materieel benadelen ten opzichte van die vreemden.
Het resultaat zou wel eventjes véél gruwelijker kunnen zijn dan wat in de tweede wereldoorlog gebeurde. Maar het gros van de bevolking beseft nog steeds niet hoe onze cultuur en onze waarden steeds meer met de voeten worden getreden ten voordele van vreemde culturen en waarden. Net zoals destijds het gros van de Duitsers niet doorhad waartoe de doctrine van dat miezerige persoontje van een Hitler zou leiden. En toen ze het wél begonnen door te krijgen was het telaat en lag hun land in puin!
Maar in één zaak stond Hitler met kop en schouder vér boven onze regeringen: hij, en hij alleen nam de volle verantwoordelijkheid op zich. Terwijl de poesjenellen van ons elke verantwoordelijkheid schuwen, en als er iets misloopt alleen maar met de vinger naar elkaar wijzen. Daar zijn ze nu trouwens ook al goed mee bezig in de aanloop naar de verkiezingen!
Ik moet nog maar eens iets gaan schrijven hé? Over het aards paradijs misschien? Of over religies die eigenlijk enkel nog maar door kleine kinderen kunnen geloofd worden maar ongelooflijk genoeg door héél brede lagen van de bevolking worden geloofd.
En dat geeft dan meteen ook het bedenkelijke allooi van de verstandelijke vermogens van de wereldbevolking weer! Soms begrijp ik het helemaal niet. Iemand studeert af als dokter of advocaat, bewijst daarmee zijn intelligentie... en gaat dan nog geloven in de meest onzinnige sprookjes! Is dàt intelligentie? Kom nou!
Ik zie eigenlijk maar één aanvaardbaar excuus voor dat fenomeen: die mensen doen alsof, om meer politieke dan religieuze redenen.
Neem nou het allereerste begin van 'ons' sprookje: Adam en Eva. Waarom? Waarvoor? Wat was de bedoeling van die 'schepping'? Om hen eenzaam en alleen hun dagen te laten slijten in het aards paradijs? Ondertussen lijdzaam toekijkend hoe dieren zich lustig vermenigvuldigden en op de duur zowat de volledige wereld in beslag namen? Een wereld met alleen maar twee mensen! Mensen die van God het verbod kregen opgelegd zich te vermenigvuldigen. Is dàt logica?
Wel, nu mag je nog steevast in een God geloven, maar als je dàt slikt moet er toch ergens een en ander niet op een rijtje zitten in je bovenkamer! Want wat was dan de bedoeling van God met de schepping? Hij schept twee mensen, met alles erop en eraan om zich voort te planten, en dan verbiedt hij dat! Tja, dan had hij zich wel de moeite van de schepping van de mens kunnen besparen!
De onlogica en onnatuurlijkheid viert hier nog maar eens hoogtij! En als je nou persé vindt dat je in God moet geloven, dan blijft maar één mogelijkheid over: zo heeft God het niet bedoeld, maar zo heeft de kerk het verdraaid. Van verbod op geslachtelijke gemeenschap is trouwens helemaal geen sprake in de bijbel! Want daarin staat duidelijk dat hen maar één ding verboden was: eten van de boom der wijsheid.
Ho ho... dat klinkt al heel anders dan seksverbod!
Hoé voor de duivel heeft de kerk daar een dergelijk onzinnige betekenis kunnen aan geven? Wat heeft wijsheid nou te maken met geslachtsgemeenschap?
Hoé voor de duivel geloven mensen in die onlogische betekenis? Waar is die uitleg goed voor? Ze heeft er alleen maar voor gezorgd dat seks een zodanig taboe heeft meegekregen dat zélfs de hedendaagse moderne mens het onderwerp nog altijd met een zekere schroom benadert. Resultaat van twintig eeuwen doctrine van de kerk! Terwijl de natuur, die 'god' binnen in ons, het helemaal anders zegt!
En dan komt daar, in het aards paradijs, een nieuw wezen bij: Satan, in de gedaante van een geniepige slang die hen verleidt om toch seks te hebben! Man man... uit welk ziekelijk brein is dat allemaal ontsproten? Wat moest hiermee verdoezeld worden?
En weer zie ik maar één mogelijkheid: die boom der wijsheid! Want daarin kan het echte gevaar hebben geschuild. Door wijsheid te begeren zou er een moment kunnen gekomen zijn dat de mens zich de gelijke van dat wezen dat zich God noemde zou vinden. En dat mocht onder geen voorwaarde gebeuren!
Maar dan, als die 'God' zó dacht, moet hij over behoorlijk wat frustraties hebben gebukt gegaan. Geweten hebben dat hij ver van volmaakt was en tot elke prijs hebben willen vermijden dat sommige mensen volmaakter zouden worden dan hijzelf. Daarom moesten ze wél intelligent genoeg zijn om zijn vuile werkjes op te knappen, maar die intelligentie niet gebruiken om nog wijzer te worden!
Op dit punt van mijn gedachtegang moét ik wel tot de conclusie komen dat dit wezen helemààl geen volmaakte godheid was! Verre van zelfs. En moeten we die Satan eigenlijk dankbaar zijn dat hij ons er toe aanzette wél van die 'boom der wijsheid' te eten en kennis te verzamelen. Geen wonder dat God verbolgen was op Satan! Want, nog altijd als we in het Bijbelse sprookje willen geloven, dan hebben we het aan Satan te danken dat we geen onmondige kinderen gebleven zijn, maar ons hebben ontwikkeld tot een (nou ja...) 'beschaafd en wijs' volk.
Moet ik dan maar een Satanvereerder worden? Neen hoor! Want ik geloof niet in die kinderlijke sprookjes. Ik bedoel enkel maar: je hebt twee keuzes als je dan toch een gelovige wilt zijn:
- Ofwel geloof je in de bijbel en moet je tot de conclusie komen dat Satan onze weldoener is. - Of je laat die hele santenkraam vallen en gelooft enkel nog in de God binnen in je.
Maar geloven dat een God de mens schiep en hem verbood zich voort te planten is je reinste onzin! Dat moet zelfs de fanatiekste gelovige snappen! Als dàt de bedoeling van god was zou hij Adam en Eva gewoon geen voortplantingsorganen hebben gegeven.
Al is er een derde mogelijkheid: God, zowel als Satan, waren aliëns! Buitenaardse wezens die om een of andere reden grondstoffen nodig hadden die de aarde hen kon leveren. Er was maar één probleem: wie zou die grondstoffen opdelven? De dieren die de aarde bevolkten vielen uit de boot. Tenzij... bepaalde van die dieren intelligent genoeg konden worden gemaakt om hen taken op te dragen. En zo maakte 'God' de mens. Misschien een genetisch gemanipuleerde aap? Een wezen dat hij tot zijn slaaf kon maken. Een wezen dat ook zéker niet nog intelligenter mocht worden, want dan zou het in opstand kunnen komen en die grondstof voor eigen gebruik houden.
Satan, ook een van die aliëns, moet om een of andere reden medelijden gehad hebben met die schepsels, en ze geholpen hebben om voldoende wijsheid te verzamelen om zelf hun eigen boontjes te doppen en te doorzien dat die 'God' hen enkel voor zijn eigen voordeel gebruikte.
Wat die begeerde grondstoffen dan wel waren? Goud misschien? Wie weet was er ooit goud in overvloed op aarde, en hadden die aliëns goud nodig voor hun geavanceerde technologie misschien? En wie weet is daardoor ook het sprookje ontstaan over de onschatbare waarde van goud voor sieraden en dergelijke rommel.
Want ook dàt is iets dat ik nooit heb begrepen: waarom voor de duivel hechten mensen zoveel waarde aan goud? Voor sieraden? Daar bestaan toch honderden andere en veel goedkopere materialen voor? Maar nu pas blijkt goud, als heel goede geleider, plots ook heel belangrijk in de elektronica.
En voilà... daar hebben we het verband!
En dan verlieten de 'Goden' (lees: de aliëns) plots de aarde en lieten zich nooit meer zien. Waarom niet? De aardbewoners begonnen te slim te worden, de goudvoorraad was zoveel als uitgeput, en voor wat overbleef moesten die aardbewoners maar vechten. Wat ze trouwens ook gretig deden! Maar niet begrijpend waarvoor de aliëns het nodig hadden, gingen ze er maar sieraden van maken en promoveerden ze het zelfs tot betaalmiddel.
Dat was dan het materieel gevolg van die tussenkomst door aliëns. En vormde niet echt een probleem.
De échte problemen begonnen pas toen het geestelijk gevolg kwam bovendrijven. Toen allerlei op winst beluste lieden hun eigen uitleg aan het hele gebeuren gaven. Feiten verdraaiden. Religies uit de grond stampten. Religies die zo erg van elkaar verschilden dat ze wel tot bloedige strijd moesten leiden. Religies die helaas nog tot in onze 'moderne' tijden welig verder tieren en geloofd worden door de simpelen van geest die het merendeel van de bevolking uitmaakt. Alle religies hebben trouwens één zaak gemeen: ze zijn ontsproten aan ziekelijke breinen, en, althans in de eenentwintigste eeuw, totaal ongeloofwaardig geworden voor iedereen die nog een klein beetje logisch verstand heeft.
Maar anderzijds ook een steun en toeverlaat voor kwezels en kwallen die het om een of andere reden niet kunnen vinden op aarde, en dan maar tegen beter weten in geloven in oppermachtige goden die hen de illusie van een hemel weten voor te houden. Een hemel waar geen kennis voor nodig is. Een domme hemel dus...
Dergelijke mensen 'ontlopen' het doel van het leven: kennis verzamelen en de mensheid daarmee helpen om ooit achter de échte waarheid van dit alles te komen.
- Die waarheid die niét te koop ligt in kerken en moskeeën, maar die diep in onszelf schuilt. - Die waarheid die religies ons met leugens en sprookjes proberen te verhinderen te ontdekken. - Die waarheid die tot beter inzicht in de werking van de natuur en het heelal leidt. - Die waarheid die een betere en eerlijkere wereld zou kunnen scheppen. - Die waarheid waar de groten der aarde zo'n schrik van hebben, want dan zou blijken dat ze noch min noch meer zijn dan hun laagste onderdanen. En die hen dus met name hun macht zou ontnemen.
En daar draait het nou net allemaal om: MACHT!!! Macht door kennis is uit den boze. Macht om winstbejag is de boodschap in de 'moderne' wereld! Die wereld waarin de macht nogal dikwijls in handen is van de grootste idioten!
Snappen we nou waarom de machtsposities telkens weer worden ingenomen door de verkeerde mensen op de verkeerde plaats?
Snappen we nou waarom die boom der kennis zo nodig moest verdraaid worden tot een waanzinnig en totaal ongeloofwaardig verbod op seks?
Snappen we nou waarom priesters niet mogen trouwen? Ze moeten het voorbeeld geven om de leugen in stand te houden!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
