Banken lijken een slimme manier te hebben gevonden om hun bedienden te rekruteren naar intelligentie of ervaring (en waarschijnlijk ook naar verloning) en ze, naar gelang hun vermogens, op de strategisch meest geschikte plekken te plaatsen.
Toen ik begin deze week de bank binnenliep was ik vastbesloten me dit keer niet met een kluitje in het riet te laten sturen, maar de zaak tot op de bodem te laten uitspitten. Ik geef toe: echt simpel was 'mijn' probleem niet, gevolg van een aantal absurde wetten uit de tijd van Napoleon, waar geen politicus ooit een poot had durven naar uitsteken, + mijn verhuizing naar een andere stad, nét toen er eindelijk schot in de zaak bleek te komen. Toevallige samenloop van omstandigheden dus! Maar de moeilijkste hindernissen had ik zelf al genomen. Nu restte enkel nog de bank. Maar ook deze hindernis moest ik nu maar kost wat kost nemen om eindelijk, na meer dan een jaar, het overlijden van mijn echtgenote helemaal te kunnen afsluiten en op een nieuwe lei te beginnen.
Het meisje aan de balie was, naar het bolle buikje te oordelen, hoogzwanger, tenzij ze per ongeluk een buitenmaatse voetbal had ingeslikt. Afgezien van het buikje was ze uitzonderlijk slank, en ging ik eindelijk begrijpen waar het woord 'volslank' vandaan moet gekomen zijn. Of moest het 'bolslank' zijn? Meteen ook begreep ik het gezegde dat vrouwen op hun mooist zijn als ze zwanger zijn. Had ik nooit een woord van geloofd, want zwangere vrouwen? Bah! Niet erg uitnodigend! Maar nu bleek toch dat er inderdaad uitzonderingen zijn...
Ze knikte me vriendelijk toe en ik kon nog maar eens mijn verhaal van A tot Z vertellen. De hoeveelste keer was dat nu? De derde? Vierde? Ik was de tel kwijtgeraakt.
Als gevolg van mijn vraag ontfutselde ze me mijn bankkaart en begon ijverig op haar keyboard te tokkelen, me ondertussen een ongebreideld uitzicht op het bolle buikje gunnend. Het was zó volmaakt rond en uitdagend uitpuilend dat ik onwillekeurig toch weer aan die voetbal begon te denken. Maar dan was het wél de vraag langs waar en op welke manier die was binnengeraakt, en het antwoord daarop wilde ik eigenlijk niet weten!
Na veel vergeefs gehocuspocus op de pc, besloot ze het even aan een collega te gaan vragen, en het bolle buikje verdween, met het meisje er achteraan, naar ergens 'achter de coulissen'. Ik wachtte.
Ze kwam terug met het antwoord dat ik al verwacht had: "Neen. Ook met de post van vandaag is er niets binnengekomen". Daarmee was volgens haar de kous af en kon ik afdruipen. Daar was ik de vorige keren ook mee afgescheept. Maar dit keer zou dat niet lukken! Alle bolle buikjes ten spijt! 'Post' van vandaag? Bestaat dat nog? Waarom niet ook meteen postduiven? Leefden we dan niet meer in het digitale tijdperk? Neen hoor! Met dié dooddoener zou het niet meer lukken.
- Kijk, mevrouw, ik heb zelf alle mogelijke stappen ondernomen via notaris, advocaat, rechtbank en bewindvoerder. Het heeft me een behoorlijke duit gekost, en volgens de notaris zou alles nu in orde moeten zijn en moet de bank alleen die spaarrekening nog deblokkeren. En nu wil ik, na meer dan een jaar, toch ook wel aan die rekening kunnen. Die kan toch niet tot in de eeuwigheid geblokkeerd blijven?
- Tja, ik kan je geen ongelijk geven maar dan moet ik je wél vragen even plaats te nemen in de wachtplaats en zal ik een medewerker verwittigen.
Leek me een goed idee. Het 'Slimmetje' zou een slimmere van zijn luie stoel plukken, en nu zou ik wel effectief geholpen worden. En ja hoor, geen twee minuten later verscheen die slimmere en troonde me mee naar een bureeltje. En mocht ik nogmaals het hele verhaal doen. Verdomme! Ik had het moeten opnemen. Dan kon ik het telkens weer laten afspelen voor al wie het horen wou.
De muis holde als gek over de muismat, vingers sloegen naarstig allerlei toetsen aan op het keyboard, show en hocus pocus tot en met, en mijn grootste vrees werd bewaarheid: hij kwam er ook niet uit. Al was hij dan toch wel een slimmere volgens de voor mij op zijn minst duistere solicitatiecriteria van de bank.
- Maar we zullen het oplossen hoor! Stelde hij me gerust. Ik zal even een andere collega roepen.
Voilà! Zowel de slimme als de slimmere hadden gefaald. Zou ik nu eindelijk de slimste kunnen spreken? De man die ik meteen had moeten hebben, als de strategie van de bank geen mindere pionnen op de frontlijn had geplaatst.
De slimste verscheen ten tonele en troonde me mee naar weer een ander kantoortje. En je raadt het al: nog maar eens het gehele verhaal verteld. Maar dit keer had ik (eindelijk) de juiste man voor me zitten. Het duurde wél nog een kwartier, maar toen was het ook helemaal in orde.
Toen ik eindelijk opgelucht naar de uitgang liep en de balie passeerde keek ik nog even meewarig naar het voetbalmeisje. Had ze Jean-Marie Pfaff maar moeten inschakelen! Maar ze had het te druk met weer een andere klant met een kluitje in het riet te sturen om mijn medelijdende blik op te vangen. Nou ja, het zal haar kind maar wezen. En het zal je bank maar wezen!
Besparingsoverwegingen hebben voor een heel erg klantonvriendelijke strategie gezorgd:
Niveau 1: simpele dingen oplossen. Moeilijke dingen de deur zien uit te krijgen. Morgen zit er toch weer iemand anders aan de balie. Niveau 2: moeilijke dingen 'proberen' op te lossen. Lukt dat niet, buitenwerken of verder doorverwijzen. Niveau 3: moeilijke dingen daadwerkelijk oplossen. Maar alleen als de klant écht zo stom is om er op te staan zijn probleem opgelost te zien.
Die strategie kost de klant tijd. Veel tijd. Maar ook de bank verspilt tijd. Want een klant die op welk niveau ook met een kluitje in het riet wordt gestuurd zal sowieso blijven terugkomen en telkens weer aanslag plegen op de tijd van de meisjes aan de balie. En vroeg of laat zullen toch de hogere regionen moeten ingeschakeld worden. Als dat meteen zou gebeuren zouden alle partijen veel tijd kunnen winnen.
Nu begrijp ik ook waarom er zo dikwijls een file staat te wachten aan de balie: allemaal 'buitengewerkten die terugkomen'?
Als ik niet vreesde om van de regen in de drop te komen zou ik voorwaar overwegen om na vijftig jaar klant te zijn geweest, van bank te veranderen! Wat een geluk dat ik voor de normale bewerkingen pc banking heb. Zoniet zou het een totale catastrofe worden.
Een onverlaat of een ongelooflijke stommeling ( ik gok meer op het laatste) is mijn blog aan het ontsieren met kommentaren die nergens op slaan, en waarvan waarschijnlijk de bedoeling is dat ze op facebook belanden. Helaas belanden ze op mijn blog (kijk maar even in de rubriek 'laatste kommentaren').
De taal is meestal ook 'op zijn facebooks': onbenullig gezever en taalgebruik van een kind van zeven.
Hoe dan ook, tot nader order verwijder ik de knop 'reageer' tot nader order. Ondertussen zal die analfabeet misschien begrepen hebben dat hij de pedalen aan het verliezen is.
De meeste mensen worden poëtisch als ze de zee horen ruisen. Ik niet! Het ruisen van de zee zal me worst wezen. Mij bekoort vooral de geur van de zee! Die zuivere, onovertrefbare zeelucht! Ik woon op zowat 1,5 km van de zee af, en zelden komt het in me op om een wandeling naar zee te maken! Want op de Zeedijk ruik je vooral dure parfums, goedkoop zweet, zonneolie en de verschillende keukenluchtjes uit de vele restaurants.
Maar eenmaal de zeelucht tot aan mijn woonplaats gekomen, zijn al die geurtjes er al uitgefilterd en ruik je écht de zee. Die ruik je trouwens ook al van op 20 km afstand.
En blijkbaar is dat overal ter wereld zo, want ik herinner me dat, toen ik het binnenland van Spanje had doorkruist, ik geen landkaart nodig had om te weten dat we de zee naderden. Ik róók ze. Van op 20 à 30 km afstand!
Neen. Het 'geruis' van de zee op zich, zegt me helemaal niets en zal me ook nooit poëtisch kunnen maken. Wat me, vreemd genoeg, wél poëtisch maakt is het geruis van het... verkeer! Het verkeer onder me! Zo lang de ramen dicht zijn hoor je niets. Maar zodra je ze opent, is daar het zachte geruis van het verkeer. En vreemd genoeg is het juist dàt wat me poëtisch stemt. Want het is het geruis van mijn jeugd. Ik ben opgegroeid in dit geruis. Heb er mijn loopbaan van gemaakt. En ik stel vast dat de voortbrengers van dit geluid nog steeds dezelfden zijn als 60 jaar geleden! Want als ik naar beneden kijk, dan zie ik, in een weliswaar modernere versie, nog altijd diezelfde film die ik 60 jaar geleden al zag. Een film vol tegenstellingen:
- Enerzijds rijdt daar een poepchique cabriolet. Dak open, rijdt statig onder me door. Aan het stuur een kaal, oud, maar rijk manneke. Daarnaast een knappe jonge blondine. Het scenario is me welbekend en is eigenlijk een remedie tegen de liefde! Een liefhebbend, teder dametje? Vergeet het! Een geldbeluste jonge wolvin die er naar streeft haar slag te slaan. Binnen enkele jaren is dat manneke toch de pijp uit, is zij rijk (dénkt ze), en kan naar een jonger en knapper exemplaar van het andere geslacht op zoek gaan.
Arm manneke als haar opgestelde plannen lukken! Arm grietje als dat manneke op de valreep afhaakt! Arm koppel als er toch een relatie uit voortkomt! Want dàn pas is het hek van de dam!
Zij mag dan al rijk geworden zijn, van enige harmonische samenleving kan totaal geen sprake zijn. De hersenen streven immers totaal tegengestelde doelen na! Hij mag dan al een jong ding in bed hebben, hij weet best dat om de hoek de concurrentie staat te springen en het is maar de vraag hoelang hij die meute op afstand zal kunnen houden.
- Anderzijds rijdt daar nu een al wat ouder occasieke voorbij met een jong koppel dat er plezier lijkt in te hebben. En kan ik me weer de vraag stellen in wiens plaats ik zou willen zijn, maar dat doe ik niet. Gewoon omdat ik in niemands plaats zou willen zijn. Voel me best lekker in mijn eigen vel en wat mij betreft doen ze hun ding maar hoor. Zolang ze mij ook mijn ding laten doen en mezelf zijn heb ik er geen enkel probleem mee. Ik heb het allemaal gehad, heb het allemaal gezien, en hou het ook allemaal voor bekeken.
Laat mij maar gewoon op mijn manier genieten van mijn oude dag en van Chico.
Genieten... genieten van wat 'thuis zijn' betekent! La vie de chateau! Genieten van die dingen waar heel Vlaanderen zou kunnen van genieten... als Vlaanderen waardige leiders had gehad! Leiders die de rangen en de grenzen gesloten hielden. Leiders die geen boodschap hadden aan multiculturele parasieten. Leiders die eigen volk op de eerste plaats stellen. Leiders die noch de vazallen van Europa, noch van de Wetstraat zijn.
Waarom kan dat te Knokke, en niet op een ander? Antwoord: Knokke doet niet mee aan de nationale politiek. In Knokke winnen de 'Gemeentebelangen' telkens weer de verkiezingen! Knokke heeft een burgemeester die het comfort van zijn ingezetenen op de eerste plaats stelt. Die geen uitstaans heeft met nationale partijen en die zich bijgevolg ook geen betutteling door die partijen laat welgevallen! Die niet als politicus maar als mens met gezond verstand zijn mandaat waarneemt.
Wat ben ik dankbaar dat ik Knokke 'eventjes' voor 13 jaar lang heb verlaten! Eventjes heb kunnen ondervinden hoe het er op een ander aan toegaat! Om dan te kunnen ervaren dat Knokke ongewijzigd is gebleven. Ongewijzigd? Eigenlijk niet, want de stad evolueert als geen andere! Moderniseert, verfraait, verandert, breidt uit, maar verloedert niet. En de volksaard bleef dezelfde: een voor allen, allen voor één!
Ja, dat is wat je kunt verwachten van een stad waar de leiders niet echt politici zijn! Waar een burgemeester heerst die lak heeft aan elke vorm van doctrine vanuit de Wetstraat. Waar gemeentebelangen hoog boven politieke belangen tronen! Waar sossen, tjeven, groenen noch blauwen iets in de pap te brokken hebben vanuit hun veilige ivoren torens te Brussel.
Ik wil mijn thuisstad echt niet blijven ophemelen, maar wil alleen maar aantonen hoe het leven in heel België zou kunnen zijn als plaatselijke politici ditzelfde lef hadden, het helemaal voor het zeggen hadden, en geen rekening zouden moeten houden met wat 'hun' partij te Brussel hen dicteert! Dictaat, op zijn beurt weer 'aanbevolen' door Europa. Ach ja, de 'paraplu' kan niet ver genoeg open voor het lafhartig volkje dat in de Wetstraat huist!
Als bepaalde maatregelen helemaal mis lopen komen die nooit van henzelf hoor! Neen! De bevende vingertjes wijzen dan maar verwijtend naar Europa. Datzelfde verenigde Europa dat ze potverdorie wél zelf gewild hebben en waar ze op geilen! Het ontslaat hen immers van een groot stuk verantwoordelijkheid. En verantwoordelijkheid... dat is iets waar de moderne politici van balen! Alles wat je maar wilt: wedde binnenrijven, zeteltje warm houden, maar alstublieft toch geen verantwoordelijkheid moeten nemen!
En toch... toch is hier een andere vorm van migratie waar te nemen: steeds meer Antwerpenaren overspoelen de stad en komen hier wonen. Kun je het hen kwalijk nemen? De arme drommels zijn hun stad moeten ontvluchten vanwege de oprukkende Islam en alle verloederingen die er het gevolg van zijn. Hun eens zo geliefde 't stad waar ze zo trots op waren. Weggekwijnd. Gemulticulturiseerd. Gekannibaliseerd. Verloederd. En of Bart Dewever daar ooit iets zal tegen ondernemen valt nog heel erg te bezien. Vele generaties 'sossen' hebben van 't stad een woestijngebonden nederzetting gemaakt. Ik vrees dat Bartje vroeg zal moeten opstaan om de aangerichte schade ongedaan te maken. Als hij daar tenminste ambities voor heeft, wat ik durf te betwijfelen.
Maar vraag eens aan een Antwerpenaar waarom hij zijn zinkend schip verliet? Zelden zul je een eerlijk antwoord krijgen, want die sinjoor weet goed genoeg dat zijn eerlijk antwoord niet politiek correct is! En dus zal hij maar wat rond de pot blijven draaien en 't stad blijven ophemelen. Vreemd hoe de Vlaming zelden voor zijn eigen politieke mening durft op te komen! Zélfs in het kieshokje gaat hij, tegen zijn gevoel in, voor de politiek correcte paljassen stemmen! Vrezend, zélfs in de privacy van het kieshok, begluurd te worden door big brother.
En goed, liever vluchten dan strijden dan maar. Vluchten naar waar? Naar waar het nog goed en veilig leven is natuurlijk.
In de stad waar ik vandaan kom, zag ik een verpauperde jeugd. Losers in wording. Leefloners in spe. Geen toekomstperspectieven, tenzij de dop en het OCMW. Geen structuur, niet eens de meest elementaire beleefdheidsregels. Onbeschoft en onbeschaafd. Kortom... gedoemden tot drank, drugs en criminaliteit! Uitzonderingen daargelaten natuurlijk!
Maar die dertig kilometer tussenruimte met mijn gemeente blijken het verschil te maken, want hier zie ik een gelukkige jeugd. Een jeugd die het niet nodig vindt te roepen en te schelden om zich te doen gelden. Hier heeft de reinigingsdienst maar weinig werk, want er wordt weinig bevuild. In Oostende kwamen ze dagelijks grondig reinigen om de boel toch een klein beetje netjes te houden. Chapeau voor hun dienstijver! Maar ze waren pas de rug gekeerd of de parken lagen alweer vol met blikjes, overschotten van friet en andere fastfoodrommel.
En neen, de vervuiling kwam echt niet van de vele allochtonen, maar eerder van de ingezeten jeugd zelf. Hun misnoegen over de maatschappij uitend door het bevuilen van het milieu en het lastigvallen van anderen. Misnoegen over een maatschappij die luiaards en losers maar heel karig bedeelt. Denkend dat je zonder de handen uit de mouwen te steken grandioos zou moeten kunnen leven als een prins. Vindend dat de belastingbetaler daar allemaal maar moet voor opdraaien.
Neen, mensen. Ik ben reuzeblij dat ik de stap heb gezet: terug naar mijn moederstad. Terug naar waar het goed leven is. Waar de jeugd zich nog grotendeels aan de regels houdt. Nou... de jeugd is nu eenmaal de jeugd en je kunt niet verwachten dat er totaal géén buitenbeentjes zijn en dat het allemaal brave lammetjes zijn. Al evenmin dat ze niet luidruchtig doen. Maar het is een beleefde luidruchtigheid. En onaangepast gedrag is hier de uitzondering. In Oostende is het de regel!
Ja... ik weet het. Ik ben weer bezig! Maar ik heb toch al gewaarschuwd: ik kan alleen maar schrijven over wat me bezighoudt, en momenteel is dat vooral het enorme verschil tussen twee kuststeden die het eigenlijk even goed zouden kunnen hebben, maar waarvan de een vooral een uitgesproken depressieve sfeer tentoonspreidt, terwijl de andere vrolijk, maar netjes leeft en laat leven.
Waar het aan ligt? Wel, Oostende is zo rood als het maar kan zijn! En zoals iedereen weet staan de sossen voor het bepamperen van gediplomeerde losers en profiteurs. Trekken losers aan als een magneet. Die vormen immers een niet te onderschatten meerderheid en dus... stemmenwinst! Desondanks heeft Oostende meer potentieel dan Knokke! Er is meer industrie, er is de scheepvaart en de visserij, er is het toerisme... Maar die bronnen worden niet efficiënt aangeboord:
De industrie? Daar moet je werken en daar heeft de doorsnee Oostendenaar een broertje aan dood.
De scheepvaart? Grotendeels kapotgemaakt door de sossen: duizenden door de sossen 'gepistoneerde' werkkrachten voor het in de vaart houden van een paar schepen? Kom nou! De RMT moést wel failliet gaan op die manier!
De visserij? Tja... is moeilijk geworden door hoge brandstofprijzen, strenge regelgeving , vastgestelde quota en concurrentie van vooral Nederland.
Het toerisme? De doorsnee bevolking 'braakt' van toeristen! ('Braken' over iets is een Oostends gezegde hoor, voor wie het niet begrijpt). En dat wordt er ook niet onder stoelen of banken gestoken. De bevolking beseft blijkbaar niet echt dat het een bron van inkomsten kan betekenen. En de toerist voelt bijgevolg ook wel goed aan dat hij niet echt welkom is onder de gewone bevolking! Tenminste... als ie voldoende sfeergevoelig is.
Ook weeral een bron die onvoldoende wordt aangeboord! In Knokke zijn we dan misschien ook niet zo opgetogen als we onder de voet worden gelopen door massas toeristen, maar dat weten we tenminste heel goed te verbergen, wetende waar Abraham de mosterd vandaan moet halen!
Voilà. Dat is wat ik over Oostende denk. Niemand hoeft het met me eens te zijn, en ik ben wel de laatste om te claimen dat mijn definitie correct is. Maar zo heb ik het nu eenmaal ervaren in de dertien jaar dat ik in Oostende woonde.
Als de duisternis is ingevallen Hoor je hier en daar een roep. Geen dronkaards die wat lallen, Noch Arabische brabbelsoep.
Gewoon een gulle Vlaamse groet. Zo'n 'hallo daar' of 'tot ziens', Een ontlading van 't gemoed Tussen makkers of een vriend.
Ja, mijn thuisstad blijkt nog rein gebleven Van al dat crimineel gespuis. Hier verkoopt met geen gezever. Voel ik me veilig. Voel ik me thuis.
De beschaving werd hier noch verbannen Noch verloederd door multicultureel geblaat. De autenticiteit liet zich nog niet vangen, Hier speelt nog steeds dezelfde plaat.
Ongestoord en onbevangen, Zoals dat in Vlaand'ren hoort. Gesloten zijn hier nog de rangen, Al staat de vijand aan de poort.
Ongelooflijk hoe de levenskwaliteit in België zo kan verschillen van gemeente tot gemeente!
- Koop een brood in Oostende, en je kunt ETEN. Een beetje walgelijk, droogjes en taai, maar kom, je maag vult zich toch! In de concentratiekampen zal het nog wel erger geweest zijn denk ik. Klaag dus maar niet!
- Koop een brood in Knokke, en je kunt... GENIETEN!!! De prijs van beide is gelijk, zoniet eerder goedkoper te Knokke! Ik weet niet of ik in de 13 jaar dat ik in Oostende woonde meer dan tien broden heb gekocht! Ik kreeg het gewoon niet binnen. Nu eet ik een boterham soms zomaar als tussendoortje. Niét voor de honger, wél voor het genot.
- In Oostende kun je geen enkele nacht rustig slapen zonder gestoord te worden door het naargeestige geblaat van sirenes: van politie... van brandweer... van ziekenwagens! De bestuurders van die voertuigen hebben geen enkel besef van burgerzin en lijken niet eens te beseffen dat de bevolking ook nood heeft aan slaap! Hun sirene blijft aan, vanaf het vertrek uit hun stelplaats tot op hun bestemming. Ongeacht het nachtelijk uur en ongeacht of er al dan niet van ander verkeer sprake is. Waarschijnlijk moet je te Oostende 5 jaar muziekschool hebben gevolgd alvorens je bij een van die diensten terecht kunt. De bevolking noemt die prioritaire voertuigen dan ook terecht de 'stadsmuziek'!
- Te Knokke woon ik op het drukste verkeerspunt van de stad, en hoor, alleen maar overdag, héél sporadisch even een sirene. En dat gebeurt dan vanaf een twintigtal meter vóór het kruispunt, tot nét voorbij de gevarenzone. Dat is dan overdag, en enkel als er veel verkeer is. 's Nachts worden enkel de blauwe zwaailichten gebruikt.
- In Knokke kun je op elk uur van de dag of de nacht rustig op straat wandelen zonder te worden lastiggevallen of zonder uit je doppen te moeten kijken welk gespuis er nu weer in je omgeving rondzwerft. Kun je lang niet overal zeggen! Maar àls er te Knokke eens iemand overvallen of bestolen wordt, dan heeft de volgende dag het hele land het geweten! De media springen er op als gieren op een gestorven dier.
- Te Knokke is een bepaalde druk beklante beenhouwer-traiteur gevestigd. Is eigenlijk een nieuw bijhuis van net diezelfde zaak te Oostende. En toch... hoewel de kwaliteit in Oostende in die beenhouwerij zondermeer goed is, is hij hier echt wel superieur! Alsof de 'baas' te Oostende bij zichzelf denkt: "... Ho! Het is voor Knokke... dus moet het onberispelijk zijn". Maar een prijsverschil is er niet of nauwelijks.
Patisserie? Is te Knokke stukken goedkoper dan in Oostende. En ook stukken beter!
Schrijf ik dat en stel ik me dat alleen maar voor omdat Knokke nu eenmaal mijn thuisstad is? Ik denk het niet! Ik heb téveel mensen horen zeggen: "Hé... dat is toch wel het beste brood dat ik ooit at. Helemaal anders dan bij ons...". Of "Nergens smaakt een ijsje zoals het hier smaakt".
Het enige waar je in Oostende beter aan komt is lekker verse vis. Dat is dan ook het enige dat ik hier mis. Viswinkels hier zijn ofwel hondsduur, of de versheid is erg twijfelachtig.
Pistoleetjes dan weer zijn hier gewoon hemels, 's morgens in plaats van een boterham. Helaas is dit wel een product dat je 's morgens, en dus versgebakken moet eten, of versgebakken invriezen. Koop je ze in de namiddag, dan zijn ze al wat uitgedroogd en is het lekkerste er af. Maar dat weten de bakkers ook en bakken er in regel maar net voldoende om ze tot zowat de middag te kunnen verkopen.
Als ik dit alles in ogenschouw neem en bedenk hoe de pers niets liever doet dan Knokke de grond inboren, dan word ik woedend! Hoé jaloers moet je wel zijn om dergelijke leugenachtige nonsens aan de man te willen brengen? En hoé naïef om die nonsens maar klakkeloos te geloven? Lof der zotheid? Ik zou het wel moeten gaan geloven! want:
Knokke staat borg voor kwaliteit, En dat wordt door al te velen benijd.
En dat ondervind je pas goed als je eens enige jaren 'op een ander' hebt gewoond.
En zo is het dan weer Pasen. Tenminste, in onze cultuur toch. Een cultuur die steeds meer gaat vervagen door het stijgend aantal andersdenkende vreemdelingen die zich kost wat kost Belgen willen noemen als het er op aan komt van België te kunnen profiteren. Voor de rest zullen ze zich nimmer of nooit Belg voelen en de Belgen altijd blijven haten, terroriseren, uitdagen met hun hoofddoeken, en aansturen op de volledige verovering van het land. En tenslotte als kaars op de taart de echte Belgen buitenwippen. Verbannen naar de woestijngebieden waar ze zelf vandaan komen. Dit alles uiteraard met de onderdanige, maar zeer gewillige medewerking van onze 'leiders', die het hen allemaal heel gemakkelijk maakt.
Desondanks wens ik al mijn blogvrienden naar gelang hun instelling een zalig of een vrolijk Pasen. En hoop ik dat we nog lang het paasfeest mogen vieren in dit steeds verder gemoslimiseerd landje.
Meer heb ik vandaag eigenlijk niet te zeggen, want ik heb het superdruk! Vooral druk met genieten! Want reken maar dat ik daar mijn tijd voor neem! Ik heb zo een voorgevoel dat ik nog een twintig à dertig jaar tegoed heb, en ben vastbesloten daarvan het onderste uit de kan te halen.
Dankbaar maak ik daar gebruik van om een en ander uit de doeken te doen over Knokke. Want inderdaad, na de (sterk opgeklopte) frigoboxperikelen van weleer is het nu de beurt aan die luchtbrug om Knokke belachelijk te maken. Je zou denken dat journalisten er op geilen Knokke in een kwaad of belachelijk daglicht te stellen. En daar lukken ze nog in ook, te horen aan de commentaren van buitenstaanders over Knokke.
Ik kan nét hetzelfde doen in gelijk welke gemeente. Je hoeft er alleen maar de juiste personen voor uit te zoeken en te intervieuwen, en dan alleen maar de domste commentaren publiceren. En vind ik geen domme blondjes, dan kan ik mijn vraag ook nog zó stellen dat ze wel moéten denken dat het over een echte brug gaat. Natuurlijk publiceer ik dan alleen maar het 'domme' antwoord en laat mijn eigen, nog dommere vraag, weg.
Enfin, het feit dat iedereen toch wel jaloers (of boos) lijkt te zijn op Knokke zegt toch ook al veel over de badstad... of zegt veel over hoe makkelijk het voor de media is om het publiek te bespelen en te indoctrineren met leugens en halve waarheden.
Enkele échte waarheden over Knokke op een rijtje:
1. Domme blondjes die een 'luchtbrug' (heliverbinding) als een fysische, tastbare, échte 'brug' aanzien. Wel, domme blondjes vind je overal, en niet in het minst hier te Knokke! Niet te verwonderen: wie rijk is zal nog niet zo gauw een slimme maar lelijke vrouw kiezen. Veeleer zal zijn voorkeur naar domme blondjes uitgaan. Die moeten dan vooral als visitekaartje fungeren. Met alle gevolgen vandien natuurlijk voor de relatie! Reden temeer om de rijken niet te benijden!
2. Frigoboxtoeristen: twee oerdomme journalisten van Humo kwamen, alweer veel decennia geleden, op bezoek bij de burgemeester. Werden goed ontvangen en in de watten gelegd in zijn villa. Maar hun jaloerse inborst zag het anders. Er werden hem bepaalde woorden in de mond gelegd, woorden die later helemaal uit hun context werden getrokken en dik opgeklopt om een smerig, vettig artikel over Knokke te kunnen schrijven. En de massa trapte er in! Die journalisten beleven waarschijnlijk een levenslang orgasme aan hun vuilpraterij, want dertig jaar later gaat het begrip nog altijd mee en hebben minder welstellende mensen de indruk niet welkom te zijn in Knokke.
3. De rijken. Is het een misdaad rijk te zijn? Is het misdadig door hard werken een kapitaal te hebben vergaard? Een kapitaal dat je in staat stelt andere mensen tewerk te stellen en voldoende speling biedt om die mensen ook in dienst te kunnen houden als het eens wat slechter gaat? Wie hier positief op antwoordt bekijkt de zaken toch wat héél kortzichtig en vergeet dat zonder die rijken onze economie helemaal de grond zou worden ingeboord.
Dat dit kapitaal helaas meer en meer in het buitenland wordt besteed hebben we alleen maar te danken aan de kortzichtigheid van onze regeringen. Niét aan de rijken zelf!
4. De waarheid is dat je te Knokke alles vindt en iedereen er aan zijn trekken komt. Je moet Knokke alleen een beetje leren kennen en weten wat in jouw budget past en waar je best je inkopen doet. En dat vind je gegarandeerd! Maar dan moet je ook begrip kunnen opbrengen voor die 'arme rijken' die met hun geld geen blijf weten als ze dat niet kunnen vergooien aan exclusieve artikelen die hier verkocht worden tegen het tienvoudige van hun werkelijke waarde! Arme rijken die, omdat ze hun partner meer uit berekening dan uit liefde kozen, eigenlijk een hondenleven hebben, en dat dan maar compenseren door zich in exclusiviteit te wentelen.
5. De rasechte Knokkenaar ziet dit alles een beetje geamuseerd aan onder het motto: 'leven en laten leven'. Dergelijke verkwistingen zijn alleen maar het probleem van de verkwister zélf, en Knokke kan er maar wel mee varen. Dat gedrag legt de gemeente trouwens geen windeieren. Hoe zou het komen denk je, dat de autochtone bevolking hier geen gemeentebelastingen moet afdokken zoals in andere steden? Hoe zou het komen dat hier geen sprake lijkt te zijn van crisis? Hoe zou het komen dat de werkloosheid hier vrijwel nihil is? Hoe zou het komen dat iedereen hier tevreden is en dat ook goed laat merken in zijn gedrag op straat?
6. Besluit:
Ja... allemaal zaken om flink jaloers over te zijn. En dat zijn velen ook in andere steden. Vandaar al de modder die naar Knokke wordt gegooid. Deels uit echte jalousie, deels door doctrine van de media.
Tot al diegenen die Knokke niet kennen maar wél vinden zowel de gemeente als haar burgemeester te moeten verguizen, kan ik alleen maar zeggen: 'kom hier enkele jaren wonen, en dan pas zul je weten waarover je spreekt'. Maar ga dan wél wonen in dié wijken die jou persoonlijk passen. Zoek het als rijke niét in een werkmensenwijk, en zoek het als werkmens niét in het chique Zoute. Als je dàt eenmaal door hebt en in de praktijk brengt, en je kunt het hier nóg niet maken, dan vrees ik dat je het nergens zult kunnen maken.
"...Als ik een lied moest schrijven over Knokke..." schreef ik onlangs. En ik kreeg meteen een idee! Dat idee is ondertussen rijp geworden en klaargestoomd. Het noemt wel niet 'Perfect', maar wél:
Knokkeblues.
Als ik de klok van Knokke weer
Het uur hoor luiden,
Dan slaat mijn hart
Op 't ritme van de zee.
Als in mijn hoofd steeds weer mijn jeugd
Wil komen kijken,
Mijn kindertijd,
In 't Knokke van weleer.
Dan ben ik rijk
Als een koning,
Voel ik me vrij
Als een kind.
Dan ben ik thuis,
In mijn woning,
In mijn lief stadje,
Het Knokke van mijn jeugd.
Natuurlijk hoort daar muziek bij, en die vind je als je op de link 'Knokkeblues.mp3" hieronder klikt. SABAM hoeft me dus niet op de vingers te tikken, want tekst en muziek zijn van mij!
Als men mij zou vragen een lied te schrijven over mijn geboortestad, dan zou het maar één titel kunnen hebben: 'Perfectie'!
De lucht is er anders. De zon is er anders. De maan en de sterren zijn er anders. En vooral: de mensen zijn er anders!
Tevreden gezichten op straat. Een gulle glimlach. Een hartelijk babbeltje. Blikken van blijde herkenning.
Ik maak niet graag een vergelijking met Oostende, want iedere stad heeft wel zijn goede kanten, vooral dan voor wie er geboren en getogen is. Maar ik blijf me toch verbazen over het verschil. Ook Oostende heeft immers zeelucht, maar het is niét die heerlijke zeelucht die je te Knokke inademt en die je vrolijk maakt. Ook Oostende heeft wel zijn lieve mensen, maar die mensen zien er niet gelukkig uit. En daardoor hangt er een eerder depressieve sfeer over de hele stad.
Maar hier?
Onder me woont een Hongaars jong koppel. Boven me woont ook een Hongaars jong koppel.
Lieve, vriendelijke en werklustige mensen. Zwaaien me al van ver toe als ze me zien. Altijd bereid om te helpen mocht ik daar behoefte aan hebben. Supergelukkig in België te zijn komen wonen. Superdankbaar hier te mógen wonen en werken. Bereid tot elke tegenprestatie voor dat geluk dat hen in de schoot werd geworpen. Werken hard aan het leren van de Nederlandse taal. Volgen ook een integratiecursus maar zijn daar minder tevreden over. Die cursus blijkt namelijk vooral gericht op mensen met een (héél) vreemde cultuur. De Hongaarse cultuur IS echter niet vreemd. Ze is net dezelfde als die van ons. Zelfs hartelijker dan die van ons, want dat héb je nu eenmaal met mensen die het minder breed hadden in hun eigen land.
En dan maak ik onbewust een vergelijking met de opdringerige Moslimwereld die óns aan het integreren is in ons eigen land! Mét de volle en achterbakse medewerking van onze lakse regeringen! Ze komen hier de baas spelen, op onze kosten parasiteren, en het woord dankbaarheid kennen ze niet eens. Integendeel, WIJ zouden dankbaar moeten zijn dat ZIJ hier willen komen wonen. Dankbaar moeten zijn dat we mogen afdokken voor hen. Dankbaar moeten zijn als ze onze gave en goed stelen. Dankbaar zijn dat ze onze eens zo mooie steden verloederen!
En dan noemen onze eigen leiders ONS racisten als we ze ook maar een strobreed in de weg leggen! Spelen ze daarop in door antiracistische wetten te maken die ONS de mond moeten snoeren. Is er ooit één Moslim veroordeeld voor racisme? En toch zijn zij niet alleen diegenen die dat woord hebben doen inburgeren, maar ook diegenen die het dagelijks in de praktijk brengen.
Gelukkig zijn de enkelen die ik hier al zag een verwaarloosbare minderheid. Exotische tintjes die toch eventjes worden nagekeken voor hun soms zonderlinge klederdracht. Al houden ze zich daar nog wat mee op de vlakte. Valt hier teveel uit de toon. De hoofddoekjes blijven nog even in de lade liggen. Daar kunnen ze (nog) niet uitdagend lopen mee pronken zoals ze dat in onze grootsteden doen. Maar dat komt nog wel. Het is voor Knokke alleen nog wat te vroeg. Eerst moeten ze met héél velen zijn alvorens ze hun woestijngewaden uit de kast zullen halen.
De Knokse bevolking heeft er dan ook geen problemen mee. Heeft, door gebrek aan ervaring met het fenomeen, waarschijnlijk nog niet eens door wat er aan het gebeuren is met ons land. Ze weten eigenlijk nog niet wat hen boven het hoofd hangt, want de verontreiniging van onze gulle Vlaamse cultuur neemt snel uitbreiding. De bruggenhoofden zijn er al! Ze moeten alleen nog verbonden worden. Héél Vlaanderen moet bruingekleurd worden. En heel erg lang zal dat wel niet meer duren, te oordelen naar de snelheid waarmee Moslimbabytjes de oven uitrollen. In Knokke is dat paard van Troye nog een lief kalfje. Wacht maar tot het een briesende stier wordt!
De woorden van een blogvriendin spoken me dan ook regelmatig door het hoofd:
'Als individu zijn ze niets of niemand. Totaal waardeloos. Pas in groep gaan ze zich sterk voelen!'
Wel, dat komt hier echt wel heel duidelijk tot uiting. Ze zijn toch (nog) zo braaf, meneer! Natuurlijk wel! Hun groepsgevoel heeft zich hier nog niet sterk genoeg kunnen ontwikkelen!
En ik? Wel, ik voel me hier zo'n beetje als iemand die naar het begin van een film kijkt, maar dan een film waarvan hij het middenstuk al heeft gezien, en het einde kan voorspellen!
Nou ja, naweeën is eigenlijk wel veel gezegd hoor! Alleen maar langer dan ik had gedacht echt wel moe, en vooral dan geestelijk. De lichamelijke vermoeidheid is meer en meer aan het wijken, maar zo'n verhuizing put je toch ook geestelijk uit! Eerst is het zoeken en nadenken over wat allemaal meenemen en wat overboord gooien. Daarna, eens je gesetteld bent, begint de zoektocht naar je spullen. Vroeger lag alles natuurlijk op zijn vertrouwde plaatsje en hoefde ik mijn kortetermijngeheugen weinig of niet aan te spreken. Nu zijn die vertrouwde plaatsjes er niet meer, en is het bijna dagelijks zoeken naar het een of het ander. Zélfs als ik het zelf een plaatsje heb gegeven vind ik het niet onmiddellijk terug! En dat zal nog wel een tijdje duren, tot ik weer gewoon ben aan die nieuwe plaatsen.
Tja, in dergelijke omstandigheden ondervind je best wel wat het betekent als je kortetermijngeheugen wat gaat tegenpruttelen!
Ook wel wat veel bezoek gehad de laatste tijd. Dat is wel leuk, maar het vermoeit je al zo vermoeide geest nog meer. Zéker als je het alleen zijn al helemaal gewoon bent en dat zelfs prettig gaat vinden. Altijd weer je eigen zin kunnen doen werkt ook wel héél verslavend! Want zoals ik hier vroeger al schreef: alleen zijn hoeft totaal niet eenzaam aan te voelen als je er mee om kunt. Ik ben trouwens veel meer een denk- dan een praatmens, en teveel en te lang bezoek gaat me op de zenuwen werken en verhindert me na te denken over wat ik nog wil doen of maken.
Maken? Wàt maken? Ach mens, er is altijd wel wat dat ik kan uitdokteren om me het leven comfortabeler te maken! Maar daarvoor heb ik mijn 'denkgeest' nodig, en die denkgeest kan ik alleen maar aanspreken als ik niet verondersteld word met gasten te moeten praten. Zo dacht ik er vandaag bevoorbeeld aan dat ik een heel klein tafeltje nodig had om aan de balkonleuning te bevestigen. Genoeg keuze op internet, maar allemaal te groot! Als er een kopje koffie en een asbak op kan is het al meer dan voldoende. Maar helaas, zoiets is niet in de handel. Zélf maken dan maar! Waarmee? Ik bedacht dat ik nog ergens een klemstukje had, ooit gesloopt van... weet ik veel? Even gezocht waar dat ding zich mocht bevinden... en gevonden! Nu nog een 'plateau' daarop monteren. Welk plateau? Eventjes de lift naar beneden genomen, twee huizen verder bij Blokker binnengestapt, en daar vond ik wat ik zocht: een snijplankje! Wel, het resultaat zie je hier:
-o-o-o-
-o-o-o-
Maar goed, ondanks het feit dat ik mijn blog wel wat aan het verwaarlozen ben tijdens die acclimatisatieperiode, voel ik me super in mijn nopjes in de mij zo vertrouwde omgeving. En euh... zó super dat ik er al enkele dagen helemaal niet meer aan dacht mijn biertjes te drinken. Lijk ik helemaal niet meer nodig te hebben! Eventjes, en héél sporadisch dan, met een oude strijdmakker op cafébezoek moet wel kunnen. Maar pas nu ga ik beseffen dat ik die 'gezellige' biertjes thuis eigenlijk dronk omdat ik ze nodig had! Toch minder goed in mijn vel zat dan ik dacht. En dàt is nou net niet goed. Dàt leidt tot verslaving en maakt dat je biologische klok op gezette tijden om alcohol gaat vragen. En telkens een beetje méér. Dat heb ik nu niet meer en daar ben ik blij om.
Misschien ook nog van mijn sigaretten af geraken? Maybe... maar niet alles in één keer. Trouwens, ik nam me voor om niet meer binnen te roken en doe dat ook niet meer. Roken doe ik enkel nog op het balkon. En als het gaat regenen of winter wordt, zal dit zichzelf wel wat afleren denk (hoop) ik.
We hebben er allemaal wel een beetje van: onze moederstad bepaalt grotendeels onze mentaliteit, en hoewel we allemaal Vlamingen zijn, zijn de verschillen van stad tot stad soms echt niet te overzien! Dat merk je niét als je een stad of dorp bezoekt. Dat merk je pas als je er gaat wonen en je probeert te integreren. Dat lukt gewoon niét, of heel erg moeizaam.
Verwonderlijk? Helemààl niet. Integendeel, helemaal natuurlijk! Een volksgemeenschap, hoe klein ook, vormt zijn eigen regels, gebruiken en cultuur. Daar kom je gewoon niet onderuit. In de zeventiger jaren van vorige eeuw vonden de politici dat zoveel mogelijk gemeenten moesten fusioneren, want er waren veel te veel kleine gemeentjes. Financieel leek dit wel een goed idee: zo moesten we minder burgemeesters en schepenen betalen. Ook het aantal gemeentelijke ambtenaren kon in veel gevallen sterk verminderd worden. Niets dan voordelen dus... theoretisch!
Emotioneel echter was het een catastrofe! Van een Knokkenaar bijvoorbeeld kun je geen Heistenaar maken door simpelweg te fusioneren en de nieuwe gemeente Knokke-Heist te noemen! Neen verdorie! Een Heistenaar blijft een Heistenaar en een Knokkenaar een Knokkenaar. Je kunt de roots van een volksaard, doorheen de eeuwen ontwikkeld, niet zomaar omschakelen in een handomdraai. Misschien lukt dit wel nooit. En ik denk wel dat dit het geval is in veel fusiegemeenten. Ook alweer een verkrachting van de natuur van het volk, die we te danken hebben aan de kortzichtigheid van de Wetstraat!
In elk geval, Knokkenaars en Heistenaars hebben zich, sedert de fusie in 1972, heel erg moeten inspannen om samen te kunnen werken. Misschien had het gros van de bevolking het niet direct door, want het fenomeen uitte zich vooral in de stadsdiensten, waar we plots moesten gaan samenwerken met mensen die we als 'gelijken' aanschouwden, maar spoedig, en tot onze schade en schande, moesten vaststellen dat dit helemaal niet zo was! De Heistse gemeenschap was groot geworden door de visserij. De Knokse helemaal door het toerisme. En dat veeg je nooit meer uit! Dat kruipt gewoon in de genen en blijft generaties lang nawerken!
Dit alles bewijst nog maar eens hoe ver politici van het werkelijke leven af staan! Hoe wereldvreemd ze op dat gebied zijn!
En waarschijnlijk voelen jullie me al komen: als twee buurgemeenten op emotioneel en cultureel gebied al niet kunnen 'integreren', hoe zou dat dan moeten lukken met vreemde rassen? Vooral als het bovendien rassen betreft die alleen maar komen profiteren?
Een hond zou al ruiken dat dit een complete 'mission impossible' is. Maar de Wetstraat ruikt het niét, of wil het niet ruiken! En ondertussen stijgt de ontevredenheid van de autochtone, zwaar benadeelde bevolking.
En toch... straks bij de verkiezingen zullen we nog maar eens kunnen vaststellen dat de grootste geldverspillende idioten de meeste stemmen behalen. Daar maak ik me totaal geen illusies meer over! Daarom gà ik ook niet stemmen! Het is toch nutteloos. De lof der zotheid wint het toch altijd weer. Waarom zou ik me dan nog moeten derangeren om te gaan stemmen? Ik zou er trouwens voor naar Oostende moeten gaan, want je moet zes maand in een gemeente wonen om er te mogen stemmen! En nutteloze energie verspillen is immers nooit mijn ding geweest.
De zon zinkt langzaam weg achter het oude torentje en ik zit, hoe kan het ook anders, op mijn balkon, genietend van een drankje. Overdenkend wat ik in die dertien jaar in Oostende heb gemist! Maar ik denk er zonder spijt aan terug. De goede relatie met mijn vrouw was dit offer wel waard en het mens kon het ook niet helpen dat ze niet aardde in Knokke.
Maar voor mij begint nu toch echt wel 'la vie de chateau'. Een kasteel bewoon ik wel niet en dat heb ik daar ook niet voor nodig. Gewoon een eigen nestje in de stad die ik liefheb als geen andere. Dat dit nestje niet eens mijn eigendom is kan me geen mallemoer schelen. Ik woon er, ben er gelukkig, en heb niks tekort. Meer moet dat voor mij echt niet zijn.
En tóch heb ik momenteel iets tekort: toen ik daarnet met Chico rond de kerk en het blokje om wandelde sloeg de heerlijke geur van lekkere frietjes in mijn neus. Hé, een nieuwe frituur, nét het hoekje om. Eerst Chico in bed stoppen (zo doe ik hem geen goesting krijgen in iets dat niet goed is voor hem), en dan een zakje friet halen om gezellig in mijn eentje op te knabbelen op het balkon.
Helaas, goede voornemens moet je onmiddellijk uitvoeren! Want toen Chico sliep overwon de luiheid het van mijn goesting en liet ik het dan maar voor de moeite, al bleef het water me in de mond komen. Eigen schuld dikke bult dus. Het zal dan maar voor een andere keer zijn.
Maar belangrijker dan de goesting, is het gevoel dat de mogelijkheid er is. Dat ik ongestoord, op welk uur dan ook, op mijn dooie gemakjes frietjes kan gaan halen zonder dronkemannen, land- en leeglopers, of een bende Moslims tegen het lijf te lopen.
Ik ben ondertussen ook stukken dichter bij mijn dochter gekomen. Niet alleen omdat ze nu maar om de hoek woont, maar vooral omdat de vader-dochterband nu helemaal gaat openbloeien en we er zijn voor elkaar. Ze is trouwens ook een van de weinige personen waarmee ik urenlang heel diepzinnig kan praten. En dat soort babbel hebben we allebei wel nodig ook. Balkonpraat dus! Harten open en spuw het er maar uit. Dat voelt van beide zijden heerlijk aan!
Eventjes toch ook wil ik me excuseren bij mijn trouwe blogvrienden: mijn onderwerpen gaan de laatste dagen steeds weer over hetzelfde, en dat kan vervelend worden. Sorry dus, maar waar het hart van vol is loopt de mond... of het toetsenbord, van over, en daar kan ik maar weinig tegen doen.
Ook heb ik sedert ik hier woon nog geen enkel bruin vel gezien, en dat verzwakt natuurlijk in grote mate mijn inspiratie en mijn chagrijnigheid ten opzichte van de poesjenellen in de Wetstraat.
'Bruin vel'? Oei! Racistische uitspraak? Ach wat... eerlijk gezegd ben ik eigenlijk wel een beetje jaloers op zo'n mooi bruin velletje zowel in de winter als in de zomer! Dat vel zou ik echt wel willen ruilen. De mentaliteit en het profitariaat echter dat ermee gepaard gaat, helemaal niet! Ik zou me doodschamen om te gaan profiteren van de ijver van een ander ras zonder daar ook maar iéts tegenover te stellen! Integendeel! Dat ras te haten als de pest maar er wél de voordelen van opstrijken, wetende dat men in de Wetstraat toch de andere kant opkijkt!
De avond is gevallen en ik zit op mijn balkon (gisteravond geschreven)...mijmerend over mijn 'thuiskomst', en het enorme verschil in mentaliteit hier. Een slank maansikkeltje prijkt nét naast het oude, en gelukkig bewaard gebleven kerktorentje. Het sikkeltje lijkt wel een vrolijke glimlach naar mij toe. Een hartelijke, 'Knokse' glimlach die me lijkt te verwelkomen als de teruggekomen verloren zoon. Net heb ik Chico uitgelaten en in zijn bench gestopt.
In het duistere schemerlicht was de wandeling een ware ontspanning. De mensen die ik tegenkwam praatten 'Knoks' en waren blank. Leuke babbeltjes met hondenmadammen die reuzenvriendelijk waren en een taal spraken die ik (letterlijk en figuurlijk dan) begreep. Natuurlijk trok het nieuwe mooie hondje onmiddellijk de aandacht. Maar meer dan dit, overviel me een veiligheidsgevoel dat ik nooit had in Oostende! Alsof ik in mijn eigen achtertuintje liep, helemaal op mijn gemak. Vroeger zag ik altijd wat op tegen die laatste wandeling, maar nu is het een verademing geworden om naar uit te kijken. Ik kan wel niet zeggen dat ik me in Oostende onveilig voelde. Tenminste, dat besefte ik toén niet. Nu wel! Nu ervaar ik weer hoe 'veiligheid' écht aanvoelt.
Vanaf mijn balkon nog altijd, merk ik een politiewagen op met zwaailicht, die in volle snelheid over het kruispunt vliegt. Zoiets is onmogelijk in Oostende! Daar is het zwaailicht én sirene, ongeacht het uur. Dat de helft van de Oostendse bevolking regelmatig 's nachts om 2 uur wakker geschud wordt door loeiende sirenes kan die lui blijkbaar geen mallemoer schelen. Ziekenwagens idem dito. Zogezegd om een patiënt zo snel mogelijk in het ziekenhuis af te leveren... en daar ligt die patiënt dan een half uur te wachten op een dokter!!! Niet te begrijpen!
Ik wil Oostende niet afbreken, maar het verschil met hier is wél enorm. Veel is veranderd sedert ik Knokke verliet, maar de mensen zijn gelijk gebleven. Mensen waar ik me goed bij voel. Mensen die, omdat ze zo vriendelijk, maar toch ook beleefd en gemanierd zijn, door buitenstaanders als 'dikkenekken' worden bestempeld.
Deel 2.
Zonder de hieronder gepresenteerde fotocollage zou het niet te geloven zijn dat op minder dan twee dagen mijn nieuwe stekje al helemaal in orde is. Kraaknet... geen microbe of stofje meer te vinden. En dat laatste heb ik helemaal te danken aan mijn dochter Abigaeil, want zélf... heb ik meer op mijn balcon zitten genieten van het prachtige lenteweer! Met een pintje en een sigaretje. Wat wil je nog meer?
-o-o-o-
-o-o-o-
Ook Chico is in zijn nopjes met de omgeving met veel gras, en met zijn plekje in de haard!
Voor mij is het echt wel een wedergeboorte, en nog maar zelden heb ik me beter in mijn vel gevoeld!!
Sorry, het is nog eventjes wachten op mijn nieuwe frontpagina, want die krijg ik maar niet op zijn plaats.
Maar goed, het verhuizen is vlotjes verlopen, eindelijk heb ik heerlijk kunnen slapen op mijn nieuwe locatie, en zat vanmorgen om kwart voor zeven al op mijn balcon een sigaretje te roken met een kopje koffie! Want binnen roken zal ik toch zoveel mogelijk proberen te vermijden, nu alles zo netjes is geschilderd.
Voor mijn frontpagina zal nog even moeten worden gewacht, want ondanks het feit dat ik zoveel als geïnstalleerd ben, is er nog een heleboel naar mijn hand te zetten en correct aan te sluiten!
Dit wordt mijn laatste blogbericht vanuit Oostende, want straks pak ik de pc en de laatste spullen in... klaar om de biezen te pakken!
Op 1 april start ik dan vanuit Knokke op een nieuwe, verse lei, compleet met vernieuwde frontpagina. Wat geweest is, is voorbij. Wat komen moet, zie ik heel positief tegemoet.
Hoewel alles tot op heden heel 'smoothy' verliep, en ik redelijk stressbestendig ben, kruipt een en ander toch wel in de kleren! Vooral voor een rusteloze geest als die van mij, die constant zit uit te zoeken wat nog meer kan worden gedaan zonder mezelf in het ongerief te storten tijdens die laatste dagen!
De laatste loodjes wegen het zwaarst zegt men, en dat is, met mijn geest, nu zeker het geval. Die snakt alweer naar een leuke dagelijkse routine zonder kopzorgen.
Ook heeft een bepaalde erfeniskwestie mijn geest tot op heden heel wat kopzorgen (en geld) gekost om het opgelost te krijgen, maar ook dit is zich nu, eindelijk, aan het oplossen! Die perikelen waren het gevolg van lang achterhaalde wetten uit de tijd van Napoleon! Wetten waaraan de Wetstraat nooit iets deed, want daar hadden ze het veel te druk met het betuttelen (lees: beperken) van de ingeburgerde culturen van de bevolking. Véél makkelijker dan aan voorbijgestreefde wetten te gaan sleutelen! Het probleem was gewoon een zoon van mijn echtgenote zaliger, een 'bon-vivant', die dakloos (en dus adresloos) de wereld rondzwerft. En België heeft ontvlucht vanwege een enorme schuldenberg.
Daardoor bleef onze spaarrekening geblokkeerd. Gelukkig niét mijn lopende rekening, omdat die op mijn naam alleen stond. Had die op beide namen gestaan dan waren de gevolgen niet te overzien geweest!
Maar goed... alles valt nu eindelijk in de juiste plooien! Na meer dan een jaar! Bedankt, idioten in de Wetstraat!
Met dank aan:
- Abigaeil, mijn dochter, die de 'steen des aanstoots' was voor deze verhuizing.
- Gyorgy, mijn schoonzoon, voor zijn onbaatzuchtige inzet.
- Mijn zoon Vincent voor de medewerking aan mijn verhuizing.
- Mijn zoon Peter, die zijn steentje heeft bijgedragen om me door dat ellendige jaar 2013 te helpen loodsen.
- Eddy en Doriane, de vrienden die er altijd waren voor me in de moeilijke tijden die ik doormaakte, en waarop ik altijd kon rekenen.
- Marita, die me haar vriendschap schonk toen ik die heel hard nodig had, en ook weer uit mijn leven verdween toen ik het weer alleen aankon. (Wie zegt daar dat engelen niet bestaan?)
- En niet te vergeten: al mijn blogvrienden, die me toch ook een grote steun waren in moeilijke dagen.
- En last but not least: Yvan, mijn oud-collega, die me via mailcontact voortdurend bijstond en begreep waar ik doorheen moest. See you later in Knokke, Fred! Daar drinken we er eentje op!
Tot kijk allemaal... hasta la vista... in mijn nieuwe leven.
Gisteren vertoefde ik de hele dag te Knokke om al mijn verhuisdozen al over te brengen, zodat enkel nog de meubelen en het hoognodige voor nog een week 'overleven' in Oostende overblijft.
Mijn dochter was bezorgd 'of ik het daar wel gewoon zou worden'...
Mens! Gewoon worden? Het was net of ik thuiskwam van een verre reis!
Ja hoor! Ik heb er echt een goed gevoel bij, en in de namiddag hebben we intens genoten van het zonnetje dat zelfs al in deze tijd van het jaar vanaf 14.30 uur en tot zonsondergang op het balkon schijnt. Het ziet er dus sterk naar uit dat ik geen terrasjes mee nodig zal hebben om van de zon te genieten!
Uit bezorgdheid (en schuldbewustzijn) vroeg ze dan ook of ik niet het gevoel had iets achter te laten in Oostende; deels doelend op mijn overleden echtgenote. Neen! Ik laat niets achter. Helemaal niets! Mijn echtgenote is begraven in mijn hart en gaat dus mee waar ik ga, en Oostende zélf zegt me helemaal niks. En bovendien kijk ik nooit achterom! Want van het verleden kun je niet leven, en het zou maar àl te gek zijn om dààr nog energie aan te verspillen! Veel beter is het je op de toekomst te richten want dié moet je nog beleven. Het verleden kun je toch niet meer herbeleven en dus heb je daar maar weinig aan.
De weinige vrienden die ik heb te Oostende zal ik wel missen, maar die zullen af en toe wel op bezoek komen. Wat zou ik dan moeten achterlaten in Oostende? Ik zou het echt niet weten!
En dan wordt weer de filosoof wakker in me: gek toch dat twee bevolkingsgroepen, op amper 30km van elkaar verwijderd, een zo verschillende mentaliteit hebben! Zó verschillend dat samenleven gewoon moeilijk wordt!
En dan gaan politici ons proberen te leren 'multicultureel' samen te leven en lijken dan hoogst verwonderd dat dit niet lukt! Als mensen van gelijk ras, die zó dicht bij elkaar wonen, het al moeilijk kunnen vinden met elkaar, wat zouden we dan vreemde culturen in de armen moeten gaan sluiten? Dat is gewoon te gek om los te lopen toch?
Dus, politici, droom maar rustig verder! Maar eens zal de werkelijkheid jullie allemaal de das omdoen! Een land innemen (of laten innemen) zonder strijd en zonder slag of stoot is een utopie! Maar dat is een les die politici nog moeten leren. Ze zouden nochtans wijzer moeten zijn als ze de geschiedenis van de mensheid eens wat beter onder de loep hadden genomen alvorens zich als 'leider' op te werpen!
Zowat mijn hele leven lang waren zondag, en ook zaterdag, dagen van immense drukte. En nu kan drukte wel gezellig zijn, maar als drukte voor jou veel werk betekent, dan ga je die drukte op de duur toch wel wat gaan verfoeien. De zevende dag een rustdag? Was maar zelden het geval voor mij!
Het begon al aan mijn elf jaar in het benzinestation. Buiten spelen op weekends? Geen denken aan! Naar de cinema op zondagnamiddag? Wablief? Neen hoor! Werken aan de pompen!
Later, bij de politie te Knokke, was het niet beter. Weekends en vakantieperiodes waren superdruk. Verlof nam je maar als alle 'normale' mensen aan het werk waren! Maar alles went, en ik legde me gewoon neer bij die toestand. Het had immers ook zijn voordelen. Als alle toeristen en filemensen terug aan het werk waren, had ik de weg en de wereld voor mij alleen als ik ook eens ergens de toerist wilde gaan uithangen. Fileleed was mij zoveel als onbekend.
Weekend bleef voor mij dus altijd overwerk. Tot ik op pensioen ging en naar Oostende 'emigreerde'. Behalve op de Zeedijk en in de Kapellestraat kun je hier op zondag bij wijze van spreken in je blootje op straat lopen! Een echte verademing!
Maar op de duur ging ik die zondagsdrukte toch wel missen! Want drukte is onmiskenbaar gezelligheid zo lang je er geen daadwerkelijke bijdrage aan moet leveren om alles in goede banen te leiden. En die drukte maakte ook altijd al deel uit van mijn zondagsgevoel. Misschien was het wel dit gevoel dat ik hier toch wel een beetje mis. Alle dagen hier zijn gelijk en het enige wat er op wijst dat het zondag is, zijn de lege straten buiten de toeristische zone!
En volgende week verhuis ik dus, om pal boven het drukste verkeerspunt van Knokke te gaan wonen! Hét invalspunt bij uitstek. Maar dit keer zal ik van die drukte kunnen genieten! En dat is helemaal anders dan je er de plooien uit je broek te moeten voor werken. Zondag wordt voor mij weer een drukte van jewelste, maar dit keer kan ik er gezellig op neerkijken vanaf mijn balkon! En me verkneukelen aan de stapvoetse files die allemaal op hetzelfde moment Knokke binnen willen, en ook allemaal op hetzelfde moment willen vertrekken! Alsof iemand ergens op een fluitje heeft geblazen en alle koeien moeten komen eten!
Filemensen... ach wat heb ik met ze te doen, al begrijp ik ze helemaal niet! Dat ze woonwerkfiles niet kunnen vermijden vind ik al erg genoeg. Maar dat ze dan op weekends helemaal vrijwillig nét hetzelfde doen, dat gaat mijn petje teboven! Misschien kunnen geboren filemensen helemaal niet meer zonder die files? Zijn ze eraan verslaafd? Goed mogelijk, want inderdaad:
'Ganzen vliegen in groep. Adelaars vliegen alleen'! En blijkbaar zijn er veel meer ganzen dan adelaars op deze aardkloot. En die adelaars... die zie je dan op zondagavond laat vertrekken. Die hebben eerst nog ergens wat gegeten: uitgebreid en duur, of gewoon een broodje of een pakje friet uit de vuist, gevolgd door wat drankjes of nog een ontspannende avondwandeling. En tot lang na de groep kakelende en toeterende fileganzen hoeven ze niet te wachten hoor! Hoogstens een paar uur. Dan hebben ze weer de weg voor zich alleen.
En eigenlijk mogen die adelaars nog van geluk spreken dat er zoveel ganzen zijn! Door daar gepast op in te spelen kunnen ze tenminste hun eigen ding doen en ervan genieten!
En dan... de voor iemand als ik onvermijdelijke bedenking: ganzen in het verkeer? Allemaal goed en wel. Niks dan voordelen voor de adelaars onder ons. Maar anderzijds, dank zij het feit dat er zoveel ganzen in ons midden vertoeven, kunnen onbenullige politici aan het bewind blijven! Want die ganzen volgen toch blindelings de groep en de algemene trend, zonder zich vragen te stellen of dit wel de juiste weg is!
---
---
Dat openbaart zich dan helaas weer in het stemhokje. Waar, net als in het verkeer, die ganzen de groep volgen. Vooral dan de groep die op dit ogenblik, dank zij de media en de kostenverslindende campagnes, het beste in de markt ligt. Ze hebben er geen boodschap aan dat goede waar geen krans hoeft! Lezen liever gretig de allesbelovende affiches! En stemmen... wat had je anders verwacht?... op de meestbelovende. En worden prompt de meestbedrogenen!
Is het dan verwonderlijk dat we opgescheept zitten met leiders die totaal niet opgewassen zijn tegen hun taak? Leiders die verdomd goed weten dat ze het van hun charme, en niet van hun knowhow moeten hebben? Want die knowhow, die hebben ze gewoon niet! Toch niet voor het nemen van de verantwoordelijkheid die hen door de ganzen zomaar in de schoot werd geworpen! Die knowhow beperkt zich dan ook meestal tot het innen van hun monsterloon, en tot het af en toe, als het hen past, hun zitje in het halfrond te nemen.
Tja, de eindconclusie is dan ook dat politici door de ganzen worden verkozen. En dat die ganzenstemmen gewoon parels voor de zwijnen worden. En dat die zwijnen... gerespecteerde politici worden! Dank zij... de meerderheid aan ganzen onder ons!
En de stemmen van de adelaars? Verwaarloosbaar! Quantité négligeable! Stemmetjes in de woestijn. Van nul en generlei waarde.
Dàt is waar politici op rekenen! En ze hebben potverdorie nog gelijk ook!
Eén troost heb ik nog: ooit zal de geschiedenis mij gelijk geven, en die klotepolitici verguizen!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
