Ben je een kuddemens die meehuilt met de groep? Weigert te luisteren naar zijn eigen roep? Die roep die van diep uit zijn binnenste komt, Maar die hij met een mokerslag verstomt? Die zonder kritiek het medianieuws aanvaardt, Gedicteerd door smerig landverraad?
Ben je een kuddemens die zich laat leiden Door mensen die er nooit iets van breiden? Door mensen, vervuld van eigenbelang? Alleen nog luistert naar hun dwaas gezang? Meehuilt met de wolven in het bos, Zonder enige schaamte of blos?
Ben je een kuddemens die zich laat verblinden Door leugens die geen weerga vinden? Door mensen die er een spelletje van maken Jou in de zoete waan te laten Dat het met die Moskeeën niet zo'n vaart zal lopen? Want daarvoor is er nog geld met hopen!
Sorry, dan kan ik je niet helpen, blanke vriend, En krijg je vroeg of laat het loon dat je verdient.
Ben je racist als je niet van vreemden houdt? Maar hun bezit toch als dat van jou beschouwt? Ben je racist als je andere rassen haat? Niet wilt weten waar het echt op staat? Ben je racist als je niet wilt integreren In de cultuur van een beschaafde wereld?
Ben je racist als je het eigen ras wel sublimeert, Maar wàt graag op het zweet van anderen teert? Ben je racist als je koppig je geloof blijft volgen? Niet wilt omkijken naar de rampzalige gevolgen? Ben je racist als je bijt in de handen die je eten geven? Niet eens de taal van je weldoeners wilt leren?
Ben je racist als je het gastland helemaal verloedert? Het land dat jou en je familie voedert? Ben je racist als je arrogante blikken Alle andere rassen flink laat schrikken? Ik geloof van wél, en kijk jou aan, mijn bruine vriend. Want ik denk dat je dat etiket dubbel en dik verdient!
Wie mij een beetje kent, weet dat ik zelden een uitdaging uit de weg ga, maar om mosselen te koken zat ik nu niet bepaald te springen! En daar waren twee redenen voor:
1. Dat heb ik altijd iets magisch gevonden. Iets dat buiten mijn culinaire vermogens lag. 2. Levende wezens levend koken... brrr! Arme mosseltjes! Nou ja, als ik ze niet kook doet een ander het tóch hé?
Hoe dan ook, sedert de dood van mijn echtgenote at ik er geen meer.
Maar Willy zou Willy niet zijn, als hij niet constant zijn grenzen ging aftasten. En zo bleven die mosselen maar in mijn hoofd spoken.
En ja, vrijdag hakte ik de knoop door en kocht een kilo mosselen voor zondag. Een beetje in kookboeken gekeken, een beetje gegoogeld op internet, en vanmorgen dan maar de stoute schoenen aangetrokken.
Resultaat: een waar mosselfestijn! Vers gesneden frietjes... lekkere mosseltjes... mijn zondag kon niet meer stuk.
Maar ik had er een zakje mosselgroentjes bijgekocht, en natuurlijk, voor één persoon had ik zowat drievierden van het zakje over. Wat nu? Want voedsel weggooien kan ik gewoon niet. Ook stond onder in de pot nog een centimeter kookvocht van de mosselen. Daar had ik onder andere room aan toegevoegd. En ik had ook nog een handvol mosselen over.
Eventjes nadenken... soep? Mosselsoep? Why not?
Een aardappeltje geschild (voor de binding), in kleine blokjes gesneden en samen met de rest van de groentjes aan het mosselsap toegevoegd. Nog een goede halve liter water erbij en koken maar. Daarna gemixt, van het vuur verwijderd en de resterende mosselen erbij gegooid. En nu staat daar een heerlijk mosselsoepje te wachten! De smaak is in elk geval raak.
Nabeschouwing: ik ben blij dat ik die knoop heb doorgehakt, en verrast door de snelheid en de eenvoud van het klaarmaken! Ik had gedacht dat het aartsmoeilijk zou zijn, maar het bleek een fluitje van een cent!
In mijn vorig stukje had ik het over de onbeschofte arrogantie van de vreemde culturen die we hier in ons vaderland 'te gast' hebben. Arrogantie die ze weliswaar alleen maar tentoonspreiden zodra ze met velen zijn. En vooral dan ook als ze zich gesteund voelen door de regering van het gastland.
Verschil in cultuur en verschil in evolutie dus blijkbaar. Vooral ook verschil in opvoeding.
Of toch niet? Is de Westerse mens dan zoveel beter? Eigenlijk niet, als ik de evolutie van wereldoorlog 2 bekijk, en dat is nog niet eens zo lang geleden!
Eén man volstond om de gehele Duitse bevolking op te zwepen. Eén man volstond om van een brave huisvader een wreedaardige beul te maken. Eén man volstond om van een godvrezende boer een massamoordenaar te maken. Eén man volstond om een heel volk om oorlog te doen schreeuwen! Eén man volstond om op het randje af een hele etnische gemeenschap uit te roeien.
Waardoor kon hij die massa zo opzwepen? Omdat het Duitsers waren? Ik denk van niet. Ik denk dat hier in België, en zelfs in Vlaanderen, net hetzelfde zou gebeurd zijn als zich hiér een Hitler had gemanifesteerd.
De reden is dus verder te zoeken. En mijn zoektocht stopt telkens weer op hetzelfde onderwerp: de meerderheid van de wereldbevolking, Katholiek, Moslim, Hindoe, Boeddhist of wat dan ook, is indoctrineerbaar. Schreeuw het van de daken. Huil het door de radio. Laat het zien op TV. En voor je het weet heb je een hele natie achter je staan! Een natie waarvan de meerderheid niet de potentie bezit om zelfstandig conclusies te trekken uit gebeurtenissen en dus de conclusies van anderen maar klakkeloos aanneemt.
Eén enkele duistere, maar charismatische figuur bleek voldoende in Duitsland. Tegenwoordig zijn in die 'andere cultuur' duizenden imams net hetzelfde aan het doen:
Hún ras als het superras voorstellen. Hún volk als het door Allah uitverkoren volk bestempelen. Hún geloof als het enige zaligmakende verkondigen. Alle andere rassen tot minder dan insecten degraderen. Alle andersdenkenden als racisten veroordelen, en de regeringen van gastlanden er zelfs toe aanzetten antiracistische wetten te maken tegen het eigen volk. Als dàt verdorie geen racisme is, dan weet ik het ook niet meer!
Zoiets zou, in de eenentwintigste eeuw en in een beschaafde wereld, een beetje als lachwekkend, utopisch en folkloristisch moeten overkomen. Maar neen hoor! Onze leiders lopen er klakkeloos in en zullen er op termijn nog voor zorgen dat de natte dromen van die duizenden imams werkelijkheid worden.
Na wereldoorlog 2 dachten we dat het kwaad overwonnen was! Hoe naïef waren we? We hadden er nog maar een voorsmaakje van gezien en trokken er geen lessen uit.
Welke lessen we dan hadden moeten trekken? Wel:
Hoed u voor de wolf in schaapskleren die de passie preekt. Of dat nu een Moslim of Katholiek is, het resultaat is hetzelfde: voldoende doctrine kan van élke mens die niet echt bewust leeft een regelrecht monster maken. En hoeveel mensen leven er wél bewust? Ik zou het niet weten, maar het zijn er bedroevend weinig vrees ik.
Een typisch Vlaams voorbeeld: een Vlaamse partij, het Vlaams Belang, was bezig het gehele Vlaamse volk voor zich te winnen. En blijkbaar héél erg overtuigd. En toch volstond een mannetje als Bart Dewever om dit hoogstaande Vlaamse gedachtegoed in twee te splitsen en uiteindelijk in de marginaliteit te doen verzinken. Tot groot jolijt van de Walen en de Allochtonen.
En wat heeft dat mannetje ons tot heden gebracht? Twijfel, besluiteloosheid, onmogelijkheid om binnen een fatsoenlijke tijd een regering te vormen, tot twee keer toe zelfs!
Wat zal dat mannetje ons in de toekomst brengen? Geen mens die het weet. In elk geval een pak minder dan wat het Vlaams belang ons had kunnen brengen. Maar dat laatste mogen we alweer op onze buik schrijven, en dit keer nog maar eens door toedoen van het eigen volk in het eigen stemhokje!
Verdient de tegenwoordige Vlaming dan wel zijn ooit zo mooie Vlaanderen? Je zou denken van niet. En zo moet het dan maar zijn! Je kunt maar krijgen wat je verdient!
Aan haar reactie op mijn vorig stukje te oordelen mist Lieve terecht de levensbeschouwelijke stukjes die ik vroeger schreef, en zéker nog zal schrijven. Maar niet nu. En daar zijn twee redenen voor:
In de eerste plaats heb ik nu wat anders aan mijn hoofd. Muziek. Iets wat veel meer voldoening schenkt en je zelfbeeld een enorme kick bezorgt telkens je weer een weerstand hebt overwonnen of een link hebt gevonden! En voor de tijd die me nog rest op dit aardse tranendal, is genieten eventjes mijn eerste prioriteit. Gewoon gelukkig zijn en nergens aan denken. Dat heerlijke jaar 2014 tenvolle consumeren na dat ellendige 2013! Dat onze leiders en ons nageslacht ons vaderland aan het verkloten zijn, komt op de tweede plaats: ze hebben het gewild, ze kozen ervoor, ze moeten er maar de gevolgen van dragen. Mijn probleem zal het (hopelijk) niet meer zijn. Het vaderland dat ik ooit gekend heb bestaat niet meer. Gelukkig bestaat nog mijn thuisstad, waar het lijkt of niets is veranderd, en waar ik 'asiel' heb gevonden wegens:
- Gevlucht uit de Moslimwereld waarin de rest van België aan het veranderen is. - Gevlucht van de verloedering die 'kansarme' en dus hoogbeschermde primaten ons hebben gebracht.
Gevlucht dus! Net zoals onze regeringen vluchten in hun ivoren torens en riante villas van waaruit ze de verloedering en de onveiligheid die ze zelf hebben geschapen niet moeten aanschouwen.
En eventjes nog wil ik dit (Wetstraat-) gevoel vasthouden: Doen alsof mijn neus bloedt. Ondervinden hoe leuk het is dat vrolijke België vanuit een ivoren toren te bekijken. Doen alsof je veilige werkplek de zwaar bewaakte wetstraat is. Doen alsof er geen probleem is; dan moet je immers ook niet naar oplossingen zoeken! Eventjes genieten van die veilige rust die politici dagelijks kunnen ondervinden. Hemels moet dat zijn. Geen wonder dat politici er alles aan doen om het nog eens vier jaar te mogen ervaren!
In de tweede plaats, ik blijf me er heel goed van bewust wat in ons arme vaderland aan het gebeuren is, maar word niet meer dagdagelijks geconfronteerd met die arrogante blikken van 'Jullie zijn minder dan luizen, en ooit zullen we jullie wel allemaal vertrappelen' zoals dat in Oostende en andere grootsteden het geval is. En dat was het juist wat me inspiratie gaf. Hier te Knokke daarentegen zie je slechts sporadisch een (nog heel brave) Moslim, die zich schijnbaar helemaal heeft weten te integreren en ons eerder een beetje onderdanig tegemoet komt, zoals dat hoort voor een welopgevoede gast tegenover zijn gastheren. Geen vuiltje aan de lucht dus. Dat het er in de rest van België anders aan toegaat weet ik maar al te goed, en zal ten gepaste tijde ook niet nalaten daar mijn ongezouten mening over te geven. Maar nogmaals: niet nu!
Nu geniet ik van mijn herwonnen thuisgevoel. Van het Vlaanderengevoel. Van het gevoel onder vrienden en gelijken te zijn. Dat gevoel wil ik voorlopig niet kwijt. En dat gevoel strookt niet met het kankeren over de ongelooflijke stommiteiten van onze leiders.
Of ik dan mijn kop maar in het zand steek? Misschien wel! Tijdelijk... zo lang mogelijk... terwijl het (hier) nog kan. Tot die kop weer wakker wordt en het wraakroepend onrecht en verraad weer over de daken gaat schreeuwen. Eergisteren nog kreeg ik een reactie van een Moslim op mijn stukje 'Besnijdenis/Verminking'. De man beweerde doodleuk dat besnijdenis geen Moslimgebruik is en zelfs verboden is door de Islam.
Oh ja! Natuurlijk! Ik was eventjes vergeten hoe zachtaardig, die vredelievende Islam toch is! Die brave godsdienst die géén geweld predikt, géén terrorisme toelaat, waar vrouwen niet gestenigd mogen worden, waar humanitaire rechten nooit vertrapt zullen worden door de wreedaardige Sharia. Die religie met het humanisme hoog in het vaandel! Die religie die niets dan brave schaapjes voortbrengt. Ze zijn toch zo lief meneer! Als je ze een kaakslag geeft bieden ze je de andere wang aan!
Ja. Extreem goedgelovig moét je wel zijn om dat allemaal te geloven terwijl je ziet wat er in de wereld aan het gebeuren is! Maar goed... zalig zijn de armen van geest, en laat ze nog maar lang in vrede vechten. Onder elkaar liefst.
En dat brengt me dan maar terug naar de actualiteit: Israël - Palestina.
Mijn mening? Ik heb er geen! Wie zijn de goeien? Wie de slechten? Weet ik veel?
Enerzijds zijn daar de Joden, die er na de oorlog werden gedropt omdat niemand er raad mee wist. De Palestijnen moesten maar opkrassen. Ik heb niets tegen Joden, maar een land claimen omdat duizenden jaren geleden je voorouders daar woonden? Toch wel een flauw excuus, niet? Moet ik dan ook maar de riante villa gaan claimen die op de grond staat waar eens het hutje van mijn voorouders stond?
Maar anderzijds hebben ze van een goor en onvruchtbaar stukje woestijn een welvarende natie weten te maken, en dat moeten we hen toch wel nageven. Nu willen de Palestijnen die (ondertussen welvarende) natie liefst terug! Tja... kun je het hen echt kwalijk nemen? Het was immers ooit hun vaderland, en niemand heeft hun mening gevraagd bij de inname ervan!
Wie van beiden gelijk geven? Was koning Salomon nog maar hier!
Maar één zaak weet ik wél: gezonde, logische dialoog tussen een Westerling en een Moslim is helaas niet mogelijk. Daarvoor liggen de culturen en de evolutiestadia te ver uiteen. Zéker al niet als die 'vredelievende' religie er wordt bijgesleurd, en dat gebeurt zowat altijd. Dat gaat niet tussen buurlanden zoals Israël en Palestina. En dat gaat nog minder hier, waar die 'andere cultuur' zich al heeft ingenesteld in onze gelederen en bescherming geniet van hogerhand.
Ooit komt het wel tot een regelrechte oorlog tussen de Joden en de Palestijnen, en dat zal dan de oorlog zijn waarbij beide partijen gelijk hebben, maar elkaar nooit zullen verstaan. Een onoverwinnelijke cultuurbarrière maakt dat onmogelijk. Onmogelijk daar in Israel, maar al even onmogelijk hier, al lijken de politici dat nog altijd niet te beseffen.
Eén voordeel heeft Israël op ons: het zal een geregelde oorlog worden met een herkenbare vijand en een duidelijk afgebakend front. Hier zal het eerder een onverkwikkelijke burgeroorlog worden. Want de vijand... die IS hier al tot burger verheven!
Mijn schrijfmuzen hebben me nu echt wel helemaal in de steek gelaten hoor! En dat komt natuurlijk omdat ik heel intens bezig ben alle geheimen van mijn keyboard te ontsluieren, en dat zijn er heel wat. Zo ben ik nu eenmaal: niet kunnen rusten alvorens ik er alles van weet en het laatste sluiertje is opgelicht.
En dus lever ik hier nog maar eens een troostprijsje af. Een zomerhitje 2014 van Lindsay: Bella Romantica. Heel erg hoempapa aandoend, maar het is tenminste speelbaar, en dat kun je van veel moderne rommel niet zeggen.
De partituur heb ik ook al niet en heb me moeten behelpen met een haastig neergepende tekst en zelf gezochte bijpassende akkoorden.
Ja... dat is nu eenmaal de tol die betaald wordt aan de moderne tijden: als vroeger een liedje uitkwam, vond je binnen de week de partituur in de muziekwinkel. Voor de plaat moest je meestal meer geduld hebben. Nu is het net andersom: de CD vind je bij wijze van spreken een uur nadat hij werd opgenomen. Naar de partituur kun je fluiten. Met een beetje geluk vind je die binnen enkele jaren wel terug in een of ander muziekalbum, maar dan is het ook alweer een ouwetje geworden.
Hoe dat zo gekomen is? Niet moeilijk: welke idioot zal zich tegenwoordig nog de moeite getroosten muziek te leren en nummertjes te spelen, als hij het allemaal ingeblikt op een CD'tje kan vinden? Modern times, weetjewel? Knoppie indrukken en genieten maar. Zinloos... hersenloos... moeiteloos... mooi... maar toch o zo weinig bevredigend voor iemand die nét een beetje creatiever is dan de gemiddelde medemens!
En dat ik nou nét zo iemand moet zijn! Foei!
Ja, vroeger was er in zowat elk gezin een muziekinstrument en iemand die daar op speelde. Er wàs immers weinig anders om er een beetje de sfeer in te houden. Tegenwoordig vind je muzikanten in spe vooral onder de prille jeugd. Maar die doet het dan wél niet als hobby, maar in de (meestal ijdele) hoop bekendheid te verwerven, op TV te kunnen komen en dik geld te verdienen.
Als ze zowat goed twintig geworden zijn weten ze wel beter en die zogenaamde hobby vliegt in de hoek. De rest van hun muzikale geschiedenis speelt zich dan passief af via de moderne media. Bewijs dat hun 'muzikale aanleg' in werkelijkheid een drang naar bekendheid was.
O ja, naar goede gewoonte volgt hier de tekst van Bella Romantica:
Rode wijn Een tafel voor ons twee Een leuk terras Zicht op de blauwe zee
Een warme wind Die door de bomen zingt Wij twee alleen En geen mens om ons heen
Refrein: Als de zon zacht ondergaat Bella romantica En de nacht naar liefde smaakt Bella romantica In jouw ogen Zie ik liefde en trouw Ja dan weet ik Dat jij echt van me houd
Dat je met een Yamaha Tyros niet persé gebonden bent aan populaire liedjes, bewijst het hierbijgevoegde stukje: de Serenata van Toscelli. Gespeeld door mij natuurlijk. Gekozen voice: 'solo strijkkwartet' uit het assortiment 'ensembles'. Een viooltje van een cent...
Toevallig zijn die ensembles ingebouwd in de originele voices van de Tyros, maar ik stelde ondertussen al vast dat het internet bulkt van zowel voices als begeleidingen, die zomaar gratis zijn te downloaden. Gemaakt door Yamaha-muzikanten die hun werk zomaar belangeloos ter beschikking stellen van wie er interesse in heeft.
En zo heb ik de 500 ingebouwde begeleidingen al kunnen uitbreiden tot een paar duizend, en ook een honderdtal voices kunnen toevoegen aan de zowat duizend die er insteken. Voices die, ik moet het toegeven, soms stukken beter zijn dan de origineel ingebouwde.
Komaan Yamaha, zo'n stijlvol instrument verdient toch beter dan de spaarzaam ingebouwde voices en styles? Alhoewel ik de originele orgels superieur vind aan alles wat ik voorheen van keyboards hoorde. Vooral omdat je via schuifregisters zelf de gewenste klank kunt instellen. Dat was trouwens de voornaamste reden waarom ik me het instrument aanschafte. En daar nog altijd geen spijt van heb.
Na de fikse donder- en regenbui van deze nacht lijkt de zon wel helemaal van de kaart. Verschuilt zich, nog altijd verschrikt van zoveel aards geweld, beschaamd achter een gesloten wolkendek. Menos Mal (best zo) zouden ze in Spanje zeggen. Ik hou wel van de zon, aanbid de zon, de zon geeft me energie, maar trop is teveel. En dat beetje soelaas komt er net op tijd.
Soelaas! Foei! Wat een lelijk, verbasterd woord is me dat. Een vloek bijna! Waarschijnlijk uitgevonden door een Nederlander, want die gooien er zo graag een frans woord tussendoor, al kunnen ze het meestal niet op een natuurlijke manier uitspreken. Van 'Soulache' hebben ze dan maar soelaas gemaakt. Net zoals ze sjuderans maken van jus d' orange. Voor een Belg klinkt dat een beetje belachelijk, maar zij vinden dat prima. En, nou ja, we zijn buren en van buren moet je een en ander maar kunnen verdragen.
Aan het geroezemoes en getater op straat te horen heeft het dichte wolkendek weinig invloed op de aanvoer van toeristen. Die maken natuurlijk gebruik van die zalige koelte om te komen shoppen. Of ze blijven maar wat doelloos rondrijden. Vooral dézen dan die met een exclusieve wagen of motor rijden, en daarvan zie je er hier heel wat. Als het maar vreemd aandoet en opvalt! Een oude Ford Mustang met donderend geraas... een opvallende Harley Davidson die, zoals het een Harley hoort, dik tegen zijn goesting draait en niet lijkt te weten of hij zal stilvallen of doordraaien. Daar hangt dan zo'n zak aan die denkt dat hoe meer lawaai zijn ding maakt, hoe interessanter hij overkomt bij het publiek. Wat natuurlijk net andersom is.
En dan zijn er, natuurlijk, ook de vele golfkarretjes die hier geruisloos rondtoeren op hun elektrische motoren. Blijkbaar is er dan toch een overeenkomst bereikt met verkeerswezen en mogen ze op de openbare weg rijden onder bepaalde voorwaarden, maar dan alleen in de bebouwde kom. Lijkt me wel handig, zo'n ding, al kan ik me voorstellen dat daar kanjers van batterijen moeten insteken, en als die het begeven kosten nieuwe waarschijnlijk al meer dan de kar zelf.
Maar oké... het is alweer 'exclusief' en de eigenaars zijn al lang tevreden dat ze exclusief kunnen doen. Knokke is trouwens nogal dikwijls de trendzetter als het op exclusiviteit aankomt. Nu. Milieuvriendelijk is het zonder twijfel. Onlangs zag ik er warempel eentje waarvan het dak uit zonnepanelen bestond. Zouden die ook subsidies hebben gekregen?
En nu rest me enkel nog de vraag wat de volgende hype zal zijn. Grasmaaiers misschien? Want die golfkarren zullen niet eeuwig exclusief blijven, en een speeltje waarvan de exclusiviteit verdwenen is, is ook niet langer interessant voor de 'exclusieve' eigenaar.
6 uur. Wakker worden en opstaan Willy! Een wekker heb ik niet nodig. Mijn biologische klok regelt dit wel. Het wordt, volgens de weerman, een drukkende zomerdag, maar voor mij ook zomaar een 'drukke' dag, want ik had me voorgenomen gehaktballetjes te maken. Voor vanmiddag, en de rest voor de vriezer. Notabene nog wel op zo'n bloedhete dag. Maar ik kan niet meer achteruit, want ik haalde het gehakt gisteren avond uit de vriezer. Ook zou ik vandaag eigenlijk sigaretten moeten rollen, want mijn voorraad slinkt bedenkelijk. Tot overmaat van ramp is het vrijdag vandaag, en op vrijdag en dinsdag stof ik de meubels af en stofzuig daarna. Pfff. Niet echt leuk aldus te moeten wakker worden.
Voorzichtig stap ik uit bed en loop op de tenen de slaapkamer uit om Chico niet te wekken. Want die slaapt de slaap der rechtvaardigen in zijn bench naast mijn bed.
Maar na een sterke kop koffie, een verfrissende was- en scheerbeurt en een spuitje 'Kouros' eau de toilette, voel ik me weer 50 jaar jonger en zie de komende werkzaamheden positief tegemoet. Krijg er zelfs zin in.
7 uur. Eerste sigaret en tweede kop koffie, op het balkon nu. In een licht T-shirtje want het is al lekker warm, zelfs in de schaduw waarin mijn balkon nog verkeert. Ondertussen bekijk ik het gaan en komen op de rotonde. Op dit uur veel meer komen dan gaan. Voornamelijk vracht- en bestelwagens die de stad komen bevoorraden of bepaalde diensten komen verlenen. Bijna elke dag dezelfde. Ik ken de opschriften bijna vanbuiten.
En dan afstoffen. Een klein kwartiertje werk. Met stofzuigen wacht ik tot Chico 'uit bed' is. Wat doen ondertussen? Brood hoef ik niet te halen, want ik heb er nog. In de diepvries. Verpakt in porties van twee sneetjes. En dus wordt het muziekmoment. Keyboard opgestart, volume heel laag (Chico... weetjewel?) en me een beetje uitleven in de muziek. Want deze voormiddag zal ik er geen tijd meer voor hebben, en na de middag geen goesting vanwege de warmte.
8 uur. De dag van Chico begint nu. Ik haal hem uit zijn bench en doe een sanitaire morgenwandeling rond de kerk. Dan krijgt hij zijn ontbijt: korreltjes van 'Royal Canin mini adult', gemengd met een kwart sneetje ontvette ham, in stukjes gesneden. Ja... verwend is de sloeber wel! Maar dat verdient hij ook wel. Na zijn maaltijd wacht hem nog een grondige borstel- en kambeurt en kan hij definitief aan zijn dag beginnen.
8.30 uur. Tijd voor mijn eigen ontbijt, gewoonlijk bestaande uit een boterham met choco en een derde kop koffie. Vervolgens mijn tweede sigaret op het balkon. Dan nog de stofzuigbeurt en ik kan naar de Aldi. Want ik heb bier nodig, en vooral eieren, want ik heb er geen enkele meer om in mijn gehaktballetjes te mengen. En dat bier... tja, weerman zei op TV dat ouderen veel moeten drinken in die warmte, en dat valt niet in dovemansoren.
9.15 uur. Terug van Aldi, maar met nog méér werk aan mijn been op deze drukkende zomerdag. Ik zag namelijk dat ze selder hadden! En die vind je normaal niet bij Aldi. Enkel maar prei. En dus wist ik het te maken een pak selder en een pak prei mee te brengen. Wat betekent: versnijden, wassen, en invriezen! Kan ik daarna eindelijk aan mijn bouletjes beginnen alstublieft? Dankuwel.
10 uur. Voilà. Alles achter de rug. Flat netjes, vleesballetjes rauw in de koelkast om wat op te stijven, aardappeltjes klaar om gebakken te worden en boontjes gekookt. Oef! Tijd voor mijn eerste biertje en mijn derde sigaret. Op het balkon natuurlijk. Weer een heel ander zicht op de rotonde: bijna stilstaand verkeer, maar nu voornamelijk personenauto's. De rush naar het strand is begonnen. Weinig verschil met 60 jaar geleden! Ik hoor het mijn vader nog zeggen:
- Ik verwacht altijd dat 'het gat' (waarmee hij dan de inkom van Knokke bedoelde) ooit zal dichtslibben en er geen kat meer bij kan. Maar dat gebeurde, ongelooflijk genoeg, nooit. Toen niet, en ook nu niet. Waar al die auto's inkruipen was me toén een raadsel, en dat is het me nog altijd. Al deed ik ooit, op eigen initiatief, destijds bij de verkeersdienst van de politie, een telling, en kwam tot de conclusie dat we zowat 20.000 wagens konden parkeren. Private garages niet inbegrepen. Heel wat, maar toch... als je ziet wat er op zonnige dagen binnenstroomt zou je toch wel even je hart vasthouden!
En toch lijken tegenwoordig de meeste badgasten tegenwoordig met het openbaar vervoer te komen. Slim bekeken en geen parkeerproblemen. Zie mijn stukje 'defilé', over 'witte billekens', waarvan ik hieronder trouwens een foto toevoeg:
11.00 uur. Vierde sigaret en tweede biertje op het balkon. De instroom van zonnekloppers gaat maar door. Na de sigaret ga ik even buiten met Chico. Niet lang, want het is drukkend warm, en de zon slaat je met haar hete stralen om de oren. Arme bleke billekens! Vanavond zullen er heel wat gekookte kreeftjes tussenzitten!
11.45 uur. Zal maar de bollekens beginnen bakken. Net als ik het vuur aanzet gaat de bel. Dochter Abigaeil natuurlijk. Vuur terug af en een babbeltje op het balkon. Het middagmaal kan wachten. Ze heeft de late shift en moet om 12.30 uur beginnen in de kledijzaak 'Esprit' tegenaan de Zeedijk, en de airco blijkt er stuk! Arme Abi!
13 uur. Voilà. Lekker gegeten, en nog een sigaretje op het balkon als toemaatje. Het verkeer is stilgevallen. Zowel dat van auto's als dat van voetgangers. Wie nog niet ligt te bakken op het strand zit te eten in een van de vele restaurants. Straks, zo tegen 14 uur, zal het verkeer, en de instroom van toeristen, zich hervatten. De namiddagtoeristen. Maar waar dié nog een plaatsje zullen vinden voor de auto, of zelfs op het strand, is me een raadsel. Hopelijk hebben ze een schoenlepel meegebracht om zich tussen twee andere zonaanbidders in te wurmen.
Het is ook kermisweekend in Knokke. En ik krijg zin in lekkere oliebollen. Zo rond een uur of zes zal ik die maar even halen op de foor. Het is toch maar 100 meter lopen vanaf mijn deur. Zou het er op de kermis nog altijd aan toegaan zoals destijds? Toen ik jong was, was Knokke Kermis dé dag om een kermislief aan de haak te slaan. Ontelbaar waren de meisjes die door jongens werden natgespoten met het licht geparfumeerde water dat je toen in tubetjes kon kopen op de kermis. Tja... dat was onze manier om te zeggen 'ik zie je wel zitten'!
Maar tegenwoordig zullen wel andere mogelijkheden worden gebruikt. Internet bijvoorbeeld. Ik kan het ze niet kwalijk nemen, maar het stemt me toch wat melancholisch. Want ondanks alle beperkingen vandien ben ik toch de overtuiging toegedaan dat onze generatie de mooiste tijden ooit heeft beleefd. Tijden die, helaas, nooit meer zullen terugkeren. Laat de jeugd dus maar genieten van het weinige dat nog overblijft naast alle technische snufjes. Want ook dàt zal verdwijnen. En zullen de volgende generaties, helemaal gemulticultiveerd, zich moeten onderwerpen aan de strenge Islamitische wetten. En zullen de meisjes, wie weet, niet langer speels bespoten, maar grimmig besneden worden.
16 uur. Bloedheet! Daar jaag je geen hond door. Zelfs de vogels lopen tevoet vanwege de hitte. Maar toch kijkt Chico me verwijtend aan alsof hij zeggen wil: "Allez baasje, laat me nog eens uit!" En dat doe ik dan maar. Vijf minuutjes; niet langer. Net voldoende voor de grote en kleine boodschappen van Chico, en dan weer snel naar de koelte van het appartement. Koelte? De thermometer wijst er 27° ondanks het feit dat alle vensters open staan en een aanhoudende tocht veroorzaken. Maar die 27° lijkt desalniettemin heerlijk fris, als je van buiten komt. Chico heeft zich ondertussen te slapen gelegd op het koelste plaatsje van de flat: op de koele marmeren tegels van de gang, waar de tocht trouwens ook het hevigst is.
Nadeel van die tocht is wél dat ik er sedert enkele dagen een walgelijke geur van frietvet mee binnenhaal! Een onverlaat vond verleden week kans om een nieuwe friture te openen bijna pal tegenover mijn flatgebouw. 'Must eat' heet het ding. Had beter 'Must stink' genoemd, want de geur terroriseert de hele buurt. En ik die op zondag alles openzet als ik mijn eigen frietjes bak, om geen geurtjes binnen te houden. Nu krijg ik wél de geur van een ander binnen!
18 uur. Eerst Chico nog even uitlaten en dan naar de kermis om oliebollen. 7 stuks. Voor 4 euro. Moet volstaan als 'avondmaal'. Smaken nog lekker ook.
En dan... Niets meer. Nieuws en weerbericht, een herhaling van De Kotmadam, daarna eentje van De Kampioenen, avondwandelingetje met Chico, en dit blog publiceren. Ja... een bloedhete, maar toch lekker aangename dag.
Toen ik een paar maand geleden 'Greensleeves' opnam op mijn nieuwe instrument, speelde ik nog wat blindemannetje op het ding, en had niet echtn door dat de akkoorden helemaal anders lagen dan bij Roland. Ondertussen kreeg ik een en ander onder de knie, voel me al goed thuis op die Yamaha, en haast me dan ook dit keer een fatsoenlijke versie van Greensleeves bij te voegen. Met de juiste akkoorden dit keer.
Begin juli. Prachtig weer! De zon draait overuren en zorgt voor bijna tropische temperaturen. En vanaf mijn VIP plaats op het balkon heb ik een schitterend zicht op het 'defilé der witte billekens'.
Sommige dingen veranderen toch nooit! Elke trein die Knokke binnenloopt spuwt nu weer honderden toeristen uit. Toeristen die allemaal één enkele weg nemen: Lippenslaan - Zeedijk - Strand. En één zaak hebben al die zon- en strandaanbidders gemeen in die eerste dagen van de vakantie: witte billekens!
Ook de kusttram laat zich niet onbetuigd en loost om de tien minuten zijn witte billekens. Dat zijn dan mensen die 'ergens aan de kust', logeren, waar het goedkoper is, maar toch het strand van Knokke verkiezen om te zonnen... en ondertussen vooral ook gaan shoppen in de schandalig dure kledingwinkels. Maar het is zomer, de zon schijnt, en wie kijkt nu op een euro? Het verschieten van de prijs stellen ze dan maar uit tot de dagen weer drastisch gaan korten en de grauwe alledaagse werkelijkheid zich weer manifesteert. En ze onbegrijpend naar hun bankrekening in het rood zitten te staren.
Maar of ze nu van trein of tram komen, ze moeten allemaal mijn locatie passeren; peloton per peloton naargelang trams en treinen binnenlopen. En reken maar dat het uitzicht de moeite loont.
- Druk kwebbelende tienermeisjes in shortjes die ze in de handel onmogelijk nog korter kunnen vinden als ze bepaalde lichaamsdelen liefst aan het zicht willen onttrekken.
- Stoer doende tienerjongens die, al dan niet met succes, door overdreven machogedrag de aandacht van die meisjes probeerden te trekken. Blijkbaar geen blijf wetend met hun op hol geslagen testosteron.
- Huisvrouwtjes met vakantie, 'opgetietematooid' in hun beste outfit; ( 'Opgetietematooid' is een typisch Oostendse uitdrukking voor zwaar opgesmukte dames).
- Oudere vrouwtjes met het allure van ietwat uitgezakte taarten, die meestal op sleeptouw worden genomen door het jonge volkje om het gelag te betalen... maar ondertussen toch ook willen meeprofiteren van zon en zee.
- Oude ventjes, verkleed als eerstecommunicantjes. Met kort broekje waaronder twee spierwitte, stokkerige beentjes steken, en de voetjes meestal in de obligate witte sokjes verpakt. Die lopen er dan een beetje verweesd en ongemakkelijk bij. Innerlijk vittend op vrouwlief, die de outfit uitkoos en vond dat haar ventje er ook nog maar eens jong moest gaan uitzien 'om naar zee te gaan'.
Of al die mensen aldus gekleed zouden durven lopen in eigen dorp of stad? Ik twijfel er sterk aan. Maar aan zee moet alles kunnen.
Ja... some things never change! Ik zag het als kind, ik zag het als student, ik zag het als politieman. En nu zie ik het weer als gepensioneerd oudje! Had ik nooit gedacht. De opkomst van zonnebanken in gedachten, dacht ik dat het nu wel gedaan zou zijn met die witte billekens, maar die gedachte blijkt een utopie! Het is nog altijd zoals vroeger: 1 juli en een in hoofdzaak 'wit' strand. Een strand dat gaandeweg bruiner wordt naarmate de vakantie vordert. Destijds vond ik dat eigenlijk wel charmant. En ik vind het nog altijd charmant. Alle zonnecentra ten spijt. Blijkbaar prefereert de gemiddelde burger toch nog altijd de 'échte' zon boven een nagemaakte.
En na een vermoeiende zonnedag volgt dan de avonddefilé. Sommige billekens zijn helaas nog wit gebleven (teveel gewinkeld en te weinig liggen bakken?), andere vertonen de kleuren van gekookte kreeft (zonnecrème vergeten?), en hier en daar zit er al een koppel billekens tussen die er voorwaar al een beetje gebronsd beginnen uit te zien.
Een ander fenomeen dat vroeger vooral bij de verkeerspolitie gekend was, is de 'valiezenkoers'. Elk jaar op 31 juli en 31 augustus vond die plaats. Toen ik klein was en in het benzinestation woonde, betekende dit: kuiten insmeren, want ze zullen benzine nodig hebben om thuis te geraken! Later, bij de politie, betekende het nogal dikwijls overuren draaien om het verkeer in goede banen te leiden.
Want ja, destijds bestond het toerisme, naast het dagtoerisme, hoofdzakelijk uit een verblijf op hotel aan de kust voor een hele maand. Ja... kostelijk was dat wél, maar toeristen behoorden destijds ook hoofdzakelijk tot de rijkere burgerij. Op de Zeedijk vond je dan ook het ene hotel na het andere. En als de maand voorbij was, begon de 'valiezenkoers': hele files auto's, volgestouwd met valiezen en ander gerief, gingen allemaal tegelijk de wedstrijd aan om zo snel mogelijk thuis te geraken.
Het ging allemaal als per chronometer. We wisten precies wanneer die valiezenkoers op 31 juli zou beginnen en wanneer de laatste auto de badstad zou uitrijden. En de volgende dag kwamen dan weer de nieuwen, dit keer voor de maand augustus.
Gedurende die twee maanden kon je op de koppen lopen op de Zeedijk. En daarna kwam, tot grote opluchting van iedereen die iets met toerisme had te maken, die heerlijke maand september! Als bij toverslag was die helse drukte verdwenen om plaats te maken voor meer gematigde gepensioneerden. Want die hadden gewacht tot de scholen weer openden om aan zee te komen logeren. Slim van hen, want nu konden ze in alle rust van de zee en van elkaar te genieten.
En alles wel beschouwd voel ik me, als rasechte kustbewoner, best wel geprivilegieerd. Want naast de wisselende kleuren in de natuur, hebben we hier ook nog eens de wisselende mensenmassa naar gelang het seizoen.
Mijn ervaring, na 73 jaar de wereld en de mensheid te hebben geobserveerd, is dat veel vrouwen, om niet te zeggen de meerderheid, er tegenwoordig erg gefrustreerd bijlopen! En een gefrustreerde vrouw kan een man onmogelijk gelukkig maken. Dat betekent dat beide geslachten ondertussen ongelukkig geworden zijn in onze tegenwoordige samenleving, en een harmonisch gezinsleven dikwijls ver te zoeken is..
Kan ook moeilijk anders! De druk van de omgeving, de media en de maatschappij drijven hen een kant op die totaal tegenstrijdig is met de natuur. En dat moét zich wel wreken.
De natuurlijke taak van de man is te werken en voor vrouw en kinderen te zorgen. Maken dat er eten op de plank komt.
De natuurlijke taak van de vrouw is de kinderen op te voeden en er voor te zorgen dat de man, na een zware werkdag, thuiskomt in een warm nest waarin hij kan ontspannen en zijn maaltijden klaargemaakt vindt.
Maar dat natuurlijk patroon is totaal verstoord door onze hedendaagse maatschappij! Want ook vrouwen moeten presteren en geld verdienen wil men de eindjes aan elkaar kunnen knopen. Hoe dat zo gekomen is? Wel, dat zal ik even met mijn boerenwijsheid proberen uit te dokteren:
Na de tweede wereldoorlog was de tewerkstelling zowat volledig. Aan de 'dop' stonden dan ook vooral mannen die gewoon niet wilden werken.
Om aan de elementaire behoeften van een gezin te voldoen waren vooral een eigen huisje en tuintje nodig. Was aanvankelijk geen probleem. Ondernemende aannemers en werklustige bouwvakkers waren volop te vinden. De prijzen waren relatief laag, min of meer berekend op wat een gewone mens zich kon veroorloven. Het had immers geen zin om prijzen te hanteren die slechts weinigen konden betalen.
Maar een mens zou geen mens zijn, als hij niet steeds meer wilt. En dan vooral: een huisje dat mooier en groter is dan dat van de buren! Later kwam daar nog, onder dezelfde voorwaarden, een auto bij. En ook kwamen steeds meer nieuwe artikelen en nieuwe technologie op de markt om onze levensomstandigheden aangenamer te maken. Ook op gebied van comfort en hygiëne gingen we steeds hogere eisen stellen. Om dit alles te bereiken begon de vrouw hier en daar mee te werken. En onmiddellijk ging blijken dat die gezinnen zich een pak meer konden veroorloven, zodat dit voorbeeld gretig werd gevolgd.
Maar dat was zonder de waard gerekend, want zowel de aannemers als de industrie zagen daar ook plots een mogelijkheid in om zich te verrijken. Want ook zij wilden steeds meer. De prijzen werden opgedreven. Vooral dan die van essentiële zaken zoals een huis en een auto, vlogen de pan uit. Mooi meegenomen voor aannemers en industriëlen, maar voor de man in de straat werd alles weer onbereikbaar, en moést vrouwlief wel een steentje bijdragen om zich die essentiële zaken te kunnen veroorloven. En tweeverdieners werden de regel.
"Hoera", riepen de aannemers... en dreven de prijzen nog meer op, zodat uiteindelijk élk gezin minstens twee verdieners moest hebben om zich de meest elementaire zaken te kunnen veroorloven. Want onder die 'elementaire' zaken zijn ondertussen ook nog meerdere TV's gekomen, meerdere PC's, want elk kind moet tegenwoordig zijn eigen PC, en liefst ook TV hebben, en in veel gevallen zijn meerdere auto's per gezin nodig. Noodzakelijk om de 'verdieners' naar hun werk te brengen. Want ook hiér ging de industrie meeprofiteren: het was niet langer nodig om de werkgelegenheid naar de werknemer te brengen. Die werknemer had toch een auto, en kon dus de relatief lange afstanden naar een 'gecentraliseerde' industrie afleggen.
Gevolg: de rijken werden nog rijker, en de armen nog armer, hoé ze ook werkten. Want de prijsstijgingen hielden gelijke tred met hun inspanningen om zich meer te kunnen permitteren.
Uiteindelijk is dat systeem van tweeverdieners een nuloperatie geworden. Want armen bleven arm of werden nog armer, omdat de rijken hun prijzen gelijke tred lieten houden met de werklust van de gezinnen!
Je zou geneigd zijn te stellen dat ergens een supermacht dit alles in de hand houdt, met als doel een (relatieve) armoede in stand te houden. Maar zo is het niet. Wezenlijk bestaat er geen dergelijke supermacht. Die supermacht is ons eigen collectief bewustzijn. Het potentieel winstbejag dat in alle lagen van de bevolking sluimert. Meestal is dat potentieel inactief, omdat de intelligentie of de financiële middelen ontbreken. Maar zodra die middelen er wél komen, gaat het de kop opsteken en worden we allemaal geldbeluste wolven die steeds meer winst willen. En dat doet de een door zijn verstand te gebruiken, de ander door de criminaliteit in te duiken. En weer een ander gooit zich gewoon op de markt met woekerprijzen.
En wat hebben we met dit alles bereikt? Juist! Iedereen leidt nu wél een veel comfortabeler leven dan pakweg honderd jaar geleden, maar weinigen zijn nog echt gelukkig!
Tevreden zijn met wat je hebt kan een reddingsboei zijn om gelukkig te leven. Al is het een erg glibberige reddingsboei die velen niet echt te pakken weten te krijgen. Ook het nooit vergeten hoe hard onze voorvaderen hebben moeten zwoegen om ons al die kansen te geven kan helpen om ons te laten beseffen dat we het ondanks alles toch een pak beter hebben. Al zijn we die kansen nu weer prompt aan het verkwanselen.
Door vrouwenarbeid de regel te hebben laten worden, Door daar bovenop ook nog vreemde rassen te importeren, Door vakbonden teveel macht te geven, Door luilakken te steunen zodat ze in bed kunnen blijven.
Gevolg: véél te veel mensen voor veel te weinig werk. En daar profiteren de luiaards dan weer van, want nu hebben ze een alibi om thuis te blijven: er is toch onvoldoende werk. De werklustigen echter zijn de dupe, want ook zij vinden nog maar moeilijk werk in dit kleine landje dat uit zijn voegen barst door de door onze lakse politici onstuitbare toevloed van vreemden.
En als die vreemden dan ook nog eens een héél vreemde cultuur en wrede middeleeuwse praktijken met zich meezeulen is het hek helemaal van de dam en zullen we op termijn de klok 500 jaar kunnen terugdraaien!
Ja... echt wel beschamend: nét nu ik een pak meer bezoekers over de vloer van mijn blog krijg, ontbreekt me elke vorm van inspiratie! Want ik kan Knokke niet blijven ophemelen. Ik kan niet blijven praten over mijn keyboard. En over overrompelende en/of parasiterende rassen praten... tja, dat valt een beetje moeilijk, want die zie je hier zelden!
Zal ik dan maar terugkeren naar Oostende om me terug een vreemde in eigen land te voelen? Of in Brussel, Charleroi, Antwerpen of Gent gaan wonen? Dan zal de inspiratie weer 'en masse' op me afkomen. Maar hier in Knokke?
Och ja... hier en daar zie je er wel eens eentje; vooral bij valavond. En dat blijkt dan meestal een van de goede soort te zijn die overdag werkt en 's avonds een luchtje gaat scheppen. En daar heb ik geen probleem mee. De soort echter die van 's morgens tot 's avonds loopt te lanterfanten en te niksnutten heb ik hier echt nog niet ontmoet. En bijgevolg zit mijn inspiratie in het slop.
Over de hedendaagse (autochtone) jeugd hoef ik ook al niet meer te schrijven, want ook dié gedraagt zich hier netjes. Ach ja... het blijft toch 'jeugd hé? Zo ging ik enkele dagen geleden 's morgens om 7 uur naar de bakker, en stond er een groepje luidruchtige jongeren vóór me aan te schuiven. Hadden de hele nacht gezopen. Einde van de examens, weet je wel? Ze begonnen serieus op de zenuwen van de andere klanten te werken met hun onnozel gelach en gezwans. Maar toen was het de beurt aan de luidruchtigste mannetjesputter van het groepje om te betalen. En voorwaar... na het betalen van de rekening, en hoé zat hij ook maar was, excuseerde hij zich beleefd voor de overlast die hij had bezorgd!
Maar goed... ik had het over mijn zoekgeraakte inspiratie. Wel, die blijft zoek. Het weer is ook zo goed en er zijn zoveel leukere dingen te doen dan je blog te zitten aanvullen. Nou ja... een beetje geduld en misschien komt het allemaal wel weer goed als ik me ooit eens ga vervelen. Maar dat lijkt er voorlopig nog niet in te zitten. Sorry hoor!
Zowat wekelijks zien we het in het nieuws: weeral zoveel duizenden automobilisten beboet wegens 'overdreven' snelheid. Meestal gaat het dan om mensen die 40 km/u reden waar je maar dertig mag, of 130 waar je maar 120 mag. Overdreven? kom nou! Niet die automobilisten, maar de wetgevers overdrijven! Maar de échte grote vissen zwemmen lustig door de mazen van het net heen. Want de échte snelheidsduivels? Die gebruiken alle mogelijke media om te weten te komen waar snelheidscontroles gebeuren, en weten dus precies waar ze hun gevaarlijk weggedrag eventjes moeten aanpassen. De overheid komt hen daarin welwillend tegemoet door die plaatsen via alle mogelijke kanalen uit te bazuinen. Niet die wegpiraten zijn immers het doelwit! Het is Jan met de pet die geviseerd wordt!
Want deze laatste, God- en wetvrezend, die zich netjes aan de wet houdt maar éventjes onbewust het gaspedaal wat dieper indrukt dan vadertje staat vindt dat het mag, dié is de sigaar! Want dié vindt het niet nodig om nauwlettend te luisteren waar de snelheid gecontroleerd wordt, of om een radarverklikker in zijn wagen te monteren.
Ik heb het altijd al gezegd en zal het blijven zeggen: wetten die massaal worden overtreden deugen niet. Dàt is de boodschap die ik onthoud van dergelijke nieuwsberichten! Aan Jan met de pet schort niets. Het is bij de wetgever dat het serieus mank loopt!
Waarom die absurde snelheidsbeperkingen? Wel, in de eerste plaats hebben we die weer te danken aan onze schijnbaar toch zo brave, toegeeflijke politici. Ze worden overstelpt met verwijten van overbezorgde oudertjes die vrezen dat hun kindjes zouden kunnen worden overreden. Oudertjes die er niet bij stilstaan dat het juist hún taak is om hun kindjes zo op te voeden dat ze verkeersbewust worden en opletten wat ze doen zodra ze op de openbare weg komen.
Maar neen! Dat vinden ze juist te moeilijk, en dus moet het verkeer zich maar aanpassen aan hun kindjes! En de charmante, maar domme politici willigen die eisen dan maar braafjes in. Want als niet te versmaden toemaatje blijken snelheidsbeperkingen ook zeer lucratief te zijn voor de staat: het geld van de boetes stroomt met ongekende (overdreven?) snelheid binnen in de staatskas en kan dan weer dienen om asieltoeristen luxueus op te vangen en moskeeën te sponsoren.
Je zou het hele systeem kunnen vergelijken met een lagere school waar lui geworden leraren zouden vinden dat het veel te moeilijk is om kindjes te leren dat een en een twee is. En gaan eisen dat de overheid de moeilijkheidsgraad van de lessen sterk verlaagt, in plaats van zelf een inspanning te leveren om hun leerlingen op een correcte manier te onderwijzen.
Wat zou er gebeuren met kindjes die op een dergelijke school zitten? Ze zullen het nooit kunnen!
Wat gebeurt er met overbeschermde kindjes, die nooit een auto meer dan 30km/u hebben zien rijden in hun straat? Juist...
Dat de hele economie enorm lijdt onder die vorm van 'overdreven snelheidsbeperkingen', en dat ze kilometerslange files doen ontstaan, ontgaat de politici eventjes. Want niet de snelheid, maar wél de snelheidsbeperkingen worden meer en meer overdreven!
Maar de politici kunnen op beide oren slapen: ze hebben toch weeral een aantal 'luie' oudertjes gelukkig gemaakt. Dat de kinderen van die oudertjes ook ooit eens per auto zullen rijden, en zij dan zélf de meestal onbewust 'gepleegde' overtredingen van zoon- of dochterlief, zowel als die van zichzelf zullen mogen betalen, hebben ze nog niet door. Maar die tijd komt wel. En dan zullen ze plots niet meer vinden dat zo traag moet worden gereden, en zullen ze de politici die dat veroorzaakt hebben, vervloeken. Eventjes vergetend dat zijzélf wel de steen des aanstoot zijn geweest in hun 'onwetend geblaat' in die periode waarin ze niet verder keken dan hun neus lang was. En ook nog niet wisten dat politici dat al evenmin doen!
In elk geval, wat mij betreft is hun opzet geslaagd: mij hebben ze er tenminste toe gekregen de auto af te zweren. Als ik maar mag rijden als een slak, dan koop ik me ook liever een slak dan een auto. Moet ik daar lekker noch belasting noch verzekering voor betalen.
Ja, hoor ik hier en daar al zeggen, maar daarmee verlies je ook een groot stuk van je mobiliteit!!!
Mobiliteit? Laat me niet lachen! Zijn de dagelijkse kilometerslange stilstaande files dan soms een toonbeeld van mobiliteit?
Hoeveel dagen is het alweer geleden sedert mijn laatste blogbericht? Ik stel het geduld van mijn lezers wel heel erg op proef. Maar hoe kan het ook anders?
In de eerste plaats is daar het uitzonderlijk mooie weer. Daar moet je van genieten!
In de tweede plaats voel ik me als op vakantie in het zuiden, en wie gaat nou blogje zitten schrijven op vakantie?
In de derde plaats is daar natuurlijk het nieuwe keyboard waar ik niet kan afblijven alvorens ik het volledig onder de knie heb. Vooral de vingerzetting van de linkerhand (begeleidingen) speelt me nog parten! Anders bij Yamaha dan bij mijn vroegere Rolands. En dat houdt in dat je zowat alles opnieuw moet leren, en vooral in de vingers krijgen!!! En laat ik hier maar onmiddellijk bekennen: het nummertje 'Greensleeves' dat ik onlangs toevoegde, bevat een heleboel valse akkoorden! Omdat ik de begeleiding gewoon speelde zoals ik dat op Roland gewoon was en er pas later achter kwam dat die akkoorden helemaal anders liggen bij Yamaha!
Mijn excuses hiervoor, en dat maak ik later wel weer goed als ik mijn instrument eenmaal helemaal meester ben. (Lijkt nog niet direct voor morgen te zijn). Je kunt het een beetje vergelijken met het rijden met een andere auto, waarvan gas- koppeling- en rempedaal van plaats verwisseld zijn! Geen probleem als je er constant aan denkt en alert blijft. Maar zodra de aandacht ook maar éven verslapt... lap! Je valt terug in je oude gewoontes, met alle gevolgen vandien.
Nu, van mijn blog gesproken: gisteren nog zei mijn dochter me dat ik soms toch wel erg racistisch overkwam op mijn blog. Racistisch? Ik? Absoluut niet! Of je nu met een wit, bruin of geel velletje op de wereld komt, je hebt er niet voor gekozen, je moet het er mee doen er het beste van maken. En het zal mij een zorg wezen welke kleur je vel heeft of waar je geboren bent. Ik kan best vriendschap sluiten met een neger, een Noordafrikaan, of een Chinees. Als het maar een fatsoenlijke vent is.
Wat ik wél aan de kaak wil blijven stellen is het feit dat sommige rassen, geïndoctrineerd door hun religie, toch maar middeleeuws, strijdlustig en barbaars blijven. Zien we tegenwoordig elke dag op het nieuws. Maar ook daaraan erger ik me niet echt, zo lang ze gewoon maar elkaar uitmoorden bij gebrek aan dieper inzicht en intelligentie.
Anders echter is het gesteld als die rassen naar hier komen, hun religie meebrengen, zich niet schamen die religie te promoten als 'vredelievende religie', en op de koop toe nog gesteund worden door onze onnozelaars van politici. En wat het ergste van alles is, hier ons hele land maar lustig mogen komen verloederen.
Als dit alles je als fatsoenlijk mens tegen de borst stuit in je eigen vaderland, en de hedendaagse sterk verdraaide normen vinden je dààrom een racist... wel, dan ben ik er fier op een racist te zijn! En mogen onze politici ook wel eens de ogen openen voor wat in Europa aan het gebeuren is.
En de vooral jonge kiezers, mogen wel eens gaan luisteren naar wat de ouderen hun vertellen over dat mooie, beloftevolle België, zoals het er vijftig jaar geleden uit zag. Als je die trend van de jaren vijftig -zestig doortrekt tot op heden, dan zouden we hier nu in een waar paradijs leven. Ware het niet dat voor de verkeerde politici werd gestemd, en die politici (hoe kan het ook anders) de verkeerde keuzes hebben gemaakt. Onvergeeflijke fouten die niet meer uit te wissen zijn.
Ik wil hier ook even een heel passende uitspraak van een blogvriendin aanhalen: de 'weg met ons' mentaliteit! Want inderdaad, waar anders kan die mentaliteit heen leiden dan naar pure zelfvernietiging van ons eigen ik, onze cultuur en onze waarden?
Overal in ons landje met zijn naïeve leiders en zijn tot naïevelingen geïndoctrineerde inwoners worden integratiecursussen gegeven. Voornamelijk gericht op de Moslimgemeenschap. Want dat is wel een héél vreemde (lees: achtergebleven) cultuur die het echt wel nodig heeft om in de eenentwintigste eeuw te integreren.
Helaas, ondanks, of juist dóór die cursussen, wordt helemaal niet geïntegreerd. Leren de halsstarrige volgelingen van die cultuur dat juist wij ons moeten integreren en tot hun cultuur toetreden. Een cultuur van stenigingen, folteringen, terrorisme en machtswellust. Een cultuur waarin meisjes doodleuk besneden worden om niet van de geneugten van het leven te kunnen genieten! Met andere woorden, een cultuur, nog achterlijker en barbaarser dan die van ons in de middeleeuwen.
Waarom die cursussen? Om onze sterk verschrompelende industrie op gang te laten houden door migranten, uit welke cultuur ze ook maar afkomstig zijn. Want het is de industrie die in dit land de wetten dicteert. Niét de politici. Die zijn maar slaafse volgelingen.
Waarom werken die cursussen averechts? Omdat ze, eerder dan de vreemdelingen diets te maken dat ze zich als gasten dienen te gedragen, hen liever onderdanig tegemoetkomen. Dat zou werken bij 'gewone' vreemdelingen die de geavanceerde technologie en cultuur van de eenentwintigste eeuw al gewoon zijn. Niét bij middeleeuwse en aanverwante culturen. Daar zaait die aanpak alleen maar grootheidswaanzin.
Waarom migranten? Omdat onze industrie in zijn geheel niet meer kan werken met Vlamingen alleen. Want die Vlamingen, van nature uit pientere en werklustige lui, zijn helemaal om zeep gebracht door de vakbonden. Aartslui gekweekt zeg maar! Want zeg nou zelf: als je voor amper een paar honderd euro minder lekker de hele dag in bed kunt blijven, waarom zou je je dan nog gaan uitsloven? En waarom zou je je hoofd pijnigen op school, als je toch zinnens bent je later lekker te laten onderhouden door vadertje staat? Gelukkig zijn er uitzonderingen, maar helaas betalen die het gelag!
We blijken een van de landen te zijn met de allerbeste sociale voorzieningen. Mogelijk gemaakt door de werklust van onze voorouders. En dat is niet in dovemansoren gevallen! Die zogenaamde werkzoekende migranten blijken al gauw steunzoekende parasieten te zijn. Komen het legertje Belgische doppers gretig versterken. Het enige wat hen interesseert is hoe ze zo snel mogelijk aan de dop of aan een leefloon kunnen geraken. En lukt dat écht niet (maar dan moet je al een héél grote pechvogel zijn) dan kun je nog altijd de criminele toer op.
Weeral hebben zich in de laatste weken twee voorbeelden gesteld van zinloos geweld door vreemdelingen op onschuldige slachtoffers: aan het Joods museum te Brussel, en op de grote markt te Brugge.
Daders: vreemdelingen die hier niks te zoeken hebben. Schuldige: de Belgische staat, door het die criminelen zo makkelijk te maken zich hier te 'integreren'!!!
Al die vermoorde mensen zouden nog geleefd hebben; al die families zouden nu niet in diepe rouw zijn, als de leiders van ons vaderland streng zouden laten toezien op elk individu dat onze grenzen probeert te overschrijden. Niét als hij hier al is (en al door ons betaald wordt voor opvang), maar voordat hij het ook maar in zijn hoofd haalt binnen te komen. Maar net het tegendeel is waar. Onze grenzen werden weggegomd, onze staatskas (of staatsschuld) wijd opengesteld om al die 'arme drommels' op te vangen. En enige controle op achtergronden of redenen van die trekvogels en asieltoeristen is zo goed als onmogelijk gemaakt!
Douane aan de grensovergangen: afgeschaft. Politie: gekortwiekt door idiote wetten in het voordeel van potentiële criminelen. Gerecht: struikelt telkens weer over zogenaamde 'procedurefouten', waardoor zowat elke misdadiger met een goede advocaat op vrije voeten weet te komen. Een foutje... één klein foutje dat zondigt tegen een van die idiote regeltjes, en het is zover. Zélfs al staat zijn schuld als een paal boven water. En welke mens maakt er nou eens nooit fouten?
Ik zeg wél: 'idiote regeltjes'. Regeltjes die er enkel maar zijn om de mazen van het net wijd open te houden. Om criminelen de kans te geven vrijuit te gaan! Een advocaat die zich toespitst op die regeltjes kan zowat élke crimineel uit de cel houden. Want foutjes zullen altijd wel gemaakt worden. Je moet ze alleen maar weten te zoeken waar ze eventueel te vinden zouden kunnen zijn.
Is er bij het opstellen van die regeltjes dan kwaadwilligheid in het spel? Neen! Alleen maar naïviteit van de opstellers. Naïviteit omdat ze van waar leiderschap geen kaas hebben gegeten. Omdat ze geen geboren leiders zijn. Omdat ze hun door de industrie bedachte verzinsels niet grondig hebben doordacht. Niet in staat zijn om op langere termijn de gevolgen van hun idiotie te overzien! En vooral: omdat ze verkozen zijn op charme. Niét op intelligentie!
En wie lacht in zijn vuistje? De industrie! Wat kan het hén schelen dat onder de duizenden binnenstromende asielzoekers een groot percentage profiteurs zit? Er is immers keuze genoeg om er de beste uit te pikken. En de rest? ...
... Daar moet de gemeenschap maar voor opdraaien. Door lijdzaam toe te zien hoe vrienden en familie worden bestolen, bedrogen of vermoord. Door lijdzaam (en veelal onwetend) braaf steeds meer belastingen te betalen om al die overlast het hoofd te bieden. Ja... door zelfs in zulke hoge mate geïndoctrineerd te zijn dat ze op straat gaan betogen als 'weeral eens' ééntje van die duizenden het land wordt uitgezet!
Een van de zaken die ongetwijfeld een bewijs is van een schromelijk gebrek aan politieke moed is de privatisering van steeds meer overheidsdiensten.
Ik herinner me de laatste jaren van mijn loopbaan bij de politie. Lang voorheen al, in de jaren 1970, was ik de eerste geweest om parkeermeters aan te bevelen in de stad. Ik had ze te Brussel zien verschijnen en er onmiddellijk het nut van ingezien. Want in mijn stad was winkelen met de auto voor de deur een utopie geworden. De winkelstraten waren immers volgeparkeerd met de auto's van de handelaren zélf en het personeel! En laat Knokke nou net een stad zijn waar de 'beau monde' àlles met de auto wil doen!
Jaren heeft het me gekost om het gemeentebestuur te overtuigen, en toen dat bestuur eindelijk begreep dat het zo niet verder kon, en parkeermeters inderdaad de oplossing zouden zijn, kwam zich een nieuw katje aanmelden om gegeseld te worden: de handelaren zélf! Die waren natuurlijk tégen betalend parkeren. Waar moesten ze nu hun auto kwijt? En die van het personeel? Van kortzichtigheid gesproken...
Gelukkig was er voldoende politieke moed aanwezig om door te zetten. Vóór het verbeteren van de handel, en tégen de opinie van de handelaren in.
Toen de eerste parkeermeters verschenen was de kritiek enorm! Ook de pers liet zich niet onbetuigd om die 'schandalige' beslissing van de gemeenteraad aan het kruis te nagelen. Foto's van een bijna ledige Lippenslaan moesten die kritiek kracht bijzetten. Politieke paniek alom! Maar wat (nog) niemand begreep was dat diezelfde Lippenslaan plots een paradijs was geworden voor dié mensen die daar persé hun boodschappen wilden doen, en liefst met de auto tot aan de winkeldeur konden rijden. En dat bleken er héél wat te zijn. De handel ging weer opbloeien, en na een jaar was de kritiek helemaal verstomd. Het ongemak voor hen persoonlijk namen de handelaren er graag bij. Ze hadden begrepen dat de klant koning moet zijn als je wilt dat je zaak bloeit.
De parkeerprijs was miniem. Amper kostendekkend, maar de trend was gezet en steeds meer gemeenten gingen dat voorbeeld volgen.
Maar toen kwam een nieuw duiveltje uit de doos: als je wilt dat een bepaald parkeerbeleid werkt, kun je niets anders dan controle uitvoeren, en moeten er, als stok achter de deur, ook boetes vallen. De kritiek van de handelaren bloeide weer op, want van logisch denken hebben handelaren blijkbaar geen kaas gegeten! Het gemeentebestuur lag met elke nieuwe boete weer onder vuur. Maar er was een oplossing in zicht! Een private firma wilde het parkeerbeleid overnemen! Zou zelf de parkeermeters aankopen, zelf personeel aanstellen voor de controle... en, natuurlijk, zélf de winst opstrijken! Voordeel voor de politici: ze zouden niet langer verantwoordelijk gesteld worden voor de nu eenmaal onvermijdelijke boetes.
Vele jaren lang heb ik me tegen dat 'giftig geschenk' kunnen verzetten, en bleef de parkeerprijs binnen de aanvaardbare regels en de plaatsen met parkeermeters beperkt tot winkelstraten. Telkens weer wist ik het gemeentebestuur te overtuigen de zaak niet uit handen te geven.
En dan... ging ik met pensioen. Geen jaar later was het zover: parkeerbeleid geprivatiseerd, en gecontroleerd door (onbeëdigde en ongeschoolde) burgers. Meestal mensen die uit de 'dop' werden geplukt. En toen was het hek van de dam. Want privé firma's zijn geen weldadigheidsinstellingen en daar telt maar één wet: winst maken! Binnen de kortste keren werd de hele stad volgepoot met parkeermeters en kon je zowat nergens meer gratis parkeren.
Waarom? Om één, en doodeenvoudige reden: 'systeem paraplu'! Niemand die beboet werd moest nog bij de politici komen klagen, want die konden nu prompt naar de privé firma doorverwijzen en zich de handen in de onschuld wassen, als slaafse volgelingen van Pontius Pilatus.
We zijn nu veertien jaar verder. Het parkeren hier is schandalig duur geworden, maar het zal mij een zorg wezen. Ik wil toch geen auto meer. Arme automobilisten!
Het hierboven aangehaalde gebruik ik als voorbeeld, omdat het net in mijn branche lag. Maar zo gaat het in het gehele land met alle diensten! Vuilnisophaling, groendiensten, technische diensten... allemaal naar huis gestuurd en vervangen door private ondernemingen. De reden is analoog aan het parkeerbeleid, zij het met enige nuance: een gemeentearbeider die vroeger niet goed presteerde moest op de vingers worden getikt door het bestuur. Door de politiek zeg maar. Oei! Dat kan stemmenverlies kosten! You see the picture?
Wel, zo gaat het op gemeentelijk niveau, maar ook op nationaal vlak! Privatisering is een uitmuntende paraplu gebleken om geen politieke verantwoordelijkheid te moeten nemen. Logisch toch? Want verantwoordelijkheden nemen? Een politicus? Kom nou... Zelfs als hij het zou willen kàn die vent dat niet eens door de schuld van ons kiessysteem!
Wie dit alles heeft gelezen en nadenkt, zal waarschijnlijk de bedenking maken: "Ja maar... het werk wordt ook vlugger en efficiënter verricht door een privé firma, want daar telt vooral winst!"
Akkoord. Want die privé firma's maken regelrechte slaven van hun personeel. Is dat ethisch verantwoord? Werk dat ooit door tien mensen werd verricht nu door vijf te laten doen tot ze er bij neervallen? Wat levert dat op voor de gemeenschap? Dat zal ik jullie even voorrekenen:
- Vijf mensen méér aan de dop. Mensen die WIJ weer moeten betalen! - De vijf privé-tewerkgestelden zijn na vijf jaar totaal versleten door de werkdruk, en vallen dan ook ten laste van de gemeenschap. In de sector handenarbeid zijn het vooral rugklachten die de betrokkenen naar de mutualiteiten drijven; in de administratieve sector is het de stress door een veel te hoge werkdruk.
Privatisering? Mooie oplossing nietwaar? Voor de politici! NIET voor ons! Al probeeert de politiek ons dat als een voordeel voor de bevolking te verkopen!
Een gelijkaardig fenomeen doet zich dan weer bij de nationale overheid voor: hetzelfde werk moet door steeds minder ambtenaren worden verricht. 'Besparingen' fluistert de politiek ons in het oor. Hoera! Juicht de bevolking met oogkleppen op. Weer minder belastingen betalen. O ja? En de mensen die pakweg dertig jaar geleden bij de overheid hadden terecht gekund, maar nu geen job vinden? Wie betaalt dié?
Wel, die moeten betaald worden door ons allen, en dus ook door dié ambtenaren die zich geen raad weten met de veel te grote massa werk die op hen afkomt.
Is de politiek dan zó kortzichtig? Welnee! Ze is gewoon zo slim! Zo bedot je de bevolking! Zo bedot je de kiezer! En... zo creëer je werkloosheid!
Zo laat je tien slaven betalen voor tien werklozen, en blijkbaar niemand heeft het door!
En nu zal deze namiddag weer de helft van België met spanning de uitslag van de verkiezingen volgen. Hoef ik niet te doen, want ik ken die uitslag al:
Winnen zal: De partij die de staatsschuld tot de grootste hoogte zal weten in te jagen.
Premier wordt: Een brave, charmante mens, die helaas geen kaas heeft gegeten van echt leiderschap en bijgevolg voor iedereen goed probeert te doen. Met als resultaat dat hij voor niemand, en allerminst voor het eigen volk, goed doet.
Dat zal resulteren in: Een België dat zal blijven tot wat het gedegradeerd werd: een vergeefs hard werkende paria van Europa.
Dàt, beste mensen, las ik in het koffiedik. Wedden dat het zo zal zijn? Jullie kunnen zich dus een spannende zondagnamiddag besparen, want dat mijn koffiedik me niet heeft bedrogen staat als een paal boven water.
Oef! Een hele week met bloed, zweet en tranen dat prachtige onding van een Yamaha Tyros 5 (Y.T. zoals een lieve lezeres het wist te noemen) geprobeerd onder de knie te krijgen. Paardenwerk! En dat ligt niét aan het instrument, maar aan de zeer summiere handleiding. 120 bladzijden? Het hadden er 600 moeten zijn. Yamaha blijkt niet te hebben bespaard op het instrument, maar wél op de handleiding! En zoek het dàn maar allemaal uit.
Enfin, ik weet de aan-uit knop toch al staan, kan instrumenten en begeleidingen selecteren, en die instellingen in een 'bank' opslaan om die bepaalde song later te herspelen met net dezelfde instellingen. En eindelijk ook heb ik mijn weg gevonden in de ingebouwde recorders.
En bijgevolg, jullie raden het al, hier steekt in bijlage dan ook een klein streepje muziek van mijn eerste probeersel bij. Ik koos daar 'Greensleeves' voor, een tijdloos nummer, dat ik ook van meet af aan als proefkonijn gebruikte om alle instellingen op te zoeken.
Ter verduidelijking: u hoort eerst één orgel (met schuifregisters); wat later komt daar een theaterorgel bij.
P.S. Die 'Lieve lezeres' indachtig heb ik mijn instrument meteen ook maar gedoopt. Het heet nu 'E.T.'
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
