Toen ik gisteren van de moordpartij bij Charly Hebdo hoorde, was mijn eerste, onbewuste reactie: "Nu zal de beschaafde wereld toch eindelijk eens wakker worden toch?". Maar geen seconde later realiseerde ik me alweer dat dit ijdele hoop was vermits we tot het mensDOM behoren. Eventjes is er verontwaardiging, maar morgen vergaat er ergens een schip, overmorgen breekt een bosbrand uit, en Charly is alweer vergeten. Sterker nog: bij de volgende verkiezingen gaan we weer met zijn allen voor hetzelfde soort idioten stemmen dat dergelijk achterlijk gespuis binnenhaalt.
De volgende stap van onze intelligente politici in dit wraakroepend verhaal is al voorspelbaar: ze zullen ons sterk op het hart drukken dat we niet de hele Moslimgemeenschap mogen veroordelen voor de wandaden van een extremistische minderheid.
Klopt! Maar de nazi's zijn ook begonnen als extremistische minderheid, maar zodra de meerderheid der Duitsers begon te beseffen dat ze zich konden verrijken door aanhangers van de nazi's te worden, werd zowat heel Duitsland lid van de partij!
Zo zal het ook de Moslimgemeenschap wel vergaan. Heel voorspelbaar voor wie meer dan één hersencel heeft. Maar de mens leert niet van zijn foute inschattingen en nog minder van de geschiedenis die het allemaal al honderden keren bewezen heeft.
Het ontgaat de meerderheid ook dat de westerse samenleving precies reageert zoals ze destijds reageerde op de opkomst van het Hitler-Duitsland: "... het zal allemaal wel zo'n vaart niet lopen!" Maar helaas blijkt het telkens weer wél zo'n vaart te lopen. Maar ja, we willen nu eenmaal niet leren van onze fouten hé? En mede daardoor zijn Charly's cartoonisten Charly's angels geworden. Met dank aan de Westerse politici.
Mijn (waarschijnlijk ijdele) hoop steekt nog altijd in het feit dat ik denk dat de Islam hier te vroeg zijn waar gelaat toont. Ze zijn nog in de minderheid en kunnen nog een halt worden toegeroepen. Maar lakse politici laten die kans voorbijgaan. Blijven ze binnenhalen tot ze een meerderheid vormen, en dan zal het te laat zijn.
Het voorval van gisteren kan hier een barometer voor zijn: hoe lang zal de verontwaardiging van de hele wereld duren, en welke maatregelen zullen worden genomen? En met maatregelen bedoel ik niét 'achteraf-maatregelen' zoals het beschermen van personen of gebouwen, maar maatregelen die het kwaad bij de bron bestrijden: stoppen met het binnenhalen en bepamperen van dergelijk tuig.
Wedden dat er geen maatregelen in die richting zullen volgen, en dat Charly binnen hoogstens een paar weken vergeten is? Zélfs in Frankrijk! Eventjes nog zullen de begrafenissen voor wat emotie zorgen, en dan zal het alweer zijn plaatsje vinden in het Grote Vergeetboek.
Ja... Zó stekeblind voor de moordende realiteit zijn wij! Eventjes de Place de la république op, eventjes een traantje plengen, en tomorrow is another day.
Eerst de TV, vervolgens de PC en alle aanverwante digitale middelen, hebben de dorpscafeetjes sterk doen slinken. En toen vond de regering dat ze hen maar de genadeklap moest geven door het rookverbod in te voeren. Zoals gewoonlijk niet verder kijkend dan de neus lang is en geen verantwoordelijkheid op te nemen voor de gevolgen. Want wat is het resultaat van dit alles?
Wel, diegenen die het hardste schreeuwden om rookverbod in alle horecazaken, bleken, zoals te verwachten was, mensen die zelden of nooit op café kwamen en dat dan maar toeschreven aan de rook. Nu de rook om hun hoofd is verdwenen komen ze nog minder op café want daar is nu ook de gezelligheid weg. Maar daar was het hen niet om te doen. Het was er hen alleen om te doen gelijk te krijgen. Dat kregen ze nu met als gevolg dat de ene zaak na de andere over de kop gaat.
Een neveneffect daarvan is dan weer een ware verschuiving in het horecacliënteel. Omdat de kleine 'bruine' cafeetjes de eerste slachtoffers werden, was hun cliënteel, grotendeels bestaande uit hele en halve marginalen, verplicht haar toevluchtsoord te verleggen en moest dit noodgedwongen in fatsoenlijkere zaken gaan zoeken. Daardoor werd het fatsoenlijk cliënteel echter weer afgeschrikt en bleef weg. En toen meer en meer zaken over de kop gingen, bleek die verschuiving steeds duidelijker.
Het gevolg van een en ander is dat, nu de laatste fatsoenlijke zaken meer en meer een toevluchtsoord geworden zijn voor marginalen, enkel de duurdere instellingen nog op een fatsoenlijk publiek kunnen rekenen. Al is dat dan weer een publiek dat niet op een eurootje moet kijken, en waar de gewone mens zich dus noch welkom, noch op zijn gemak voelt.
Vroeger had je keuze te over: de marginalen hadden hun vaste stekjes, het gewone volk koos dan weer voor iets deftigers maar niet al te duur, en naarmate je beurs en je smaak kon je altijd wel ergens terecht. Dat is nu voorbij. Waar de prijzen redelijk zijn stikt het van de marginalen, en waar het duur is zitten dan weer de snobs. Daar tussenin is er bedroevend weinig.
Niet dat ik zelf een regelmatige caféganger ben, maar ik observeer wel wat er gebeurt. Ik gun de mensen die nood hebben aan sociaal contact, aan een voetbalpraatje of aan de opinie van anderen over de politiek, wel van harte hun verzetje. En ik heb medelijden met hen. Want meer en meer moeten ze hun plekje aan de toog delen met allerlei... tja... hoe moet ik het noemen? Marginalen klinkt zo denigrerend, maar een ander woord vind ik er niet voor. En wees gerust: de trend is ingezet en het kan alleen maar erger worden.
En ik kan me gerust inleven in hoe dat aanvoelt voor de gewone mens. Net alsof je met de familie gezellig voor het diner aan tafel zit, en daar dan enkele van die spelbrekers mee aanzitten. Stemming naar de vaantjes natuurlijk.
Zelfs hier te Knokke vind je ook wel dat soort marginalen, al zijn ze veel minder in aantal. De beste daarvan hebben zich al, met alle gevolgen vandien, naar fatsoenlijkere cafés moeten verplaatsen toen hun bruine cafeetje sloot, maar voor de ergsten zijn er nog wel een paar cafeetjes waar ze kunnen komen samenhokken. Ik vraag me af wat er zal gebeuren als ook dié van de kaart zullen verdwenen zijn.
Tja, dat komt er nu eenmaal van als leidinggevenden geen verstand hebben van wat leiding geven écht inhoudt: dat is vooral vooruitzien en de gevolgen van maatregelen tot in de details onderzoeken alvorens die maatregelen door te drukken! Met andere woorden: eerst denken, dan doen, en niet omgekeerd. When will they ever learn?... NEVER?
... en in zowat alle media duiken jaaroverzichten op. Mooie traditie eigenlijk, en wie die overzichten jaar na jaar zou sparen kan op de duur een prachtige kroniek van de eeuw samenstellen.
Maar zelf besloot ik het eventjes anders te doen en in plaats van een jaaroverzicht, een 'leefoverzicht' samen te stellen. En geloof me, ik kwam tot toch wel vreemde conclusies! Conclusies die me zodanig met mezelf confronteerden dat ik me begon af te vragen of ik eigenlijk wel tot deze compleet doorgedraaide mensheid behoorde, of dat mijn 'bewust zijn' eerder op een of andere verre planeet thuishoorde.
- In mijn jeugd was ik een individu. Een individu dat dacht zoals hij dat wilde en handelde zoals hij dat wilde. Een individu dat nog wel veel had te leren maar daar ook helemaal wou voor gaan. Vooral ook een individu dat snel leerde van zijn fouten en die zelden herhaalde.
En later ging ik me, zoals nu eenmaal in deze maatschappij hoort en zoals onze instincten dat eisen, binden aan vrouwen. Je vormt dan immers een twee-eenheid en denkt dat dit je persoonlijkheid zal verdubbelen. Niks is echter minder waar, want in het beste geval word je in die twee-eenheid gehalveerd, en in het ergste geval blijft er van je eigen persoonlijkheid nog maar weinig over.
Maar nu, na drieënzeventig slagen van de klok, ervaar ik mezelf weer helemaal als het individu dat ik altijd al was maar zich enkel in zijn jeugd kon manifesteren. En kan daar maar één conclusie uit trekken: een mens is grotendeels het product van zijn omgeving. Jezelf kun je alleen maar zijn als alle bindingen zijn weggevallen. En voor de een is dat een zegen, voor de ander een ramp. Zéker als je nooit hebt willen leren hoe je voor jezelf zorgt en alles altijd maar uit gemakzucht aan anderen hebt overgelaten.
Van de vrouwen in mijn leven heb ik veel geleerd. En, gelukkig voor mij, ze waren er op de ogenblikken dat ik ze ook wel nodig had. Of... dàcht ze nodig te hebben!
De voornaamste les die ik daar heb uit getrokken is hoe het niét moet. Maar (misschien net dààrdoor) ook geleerd hoe het wél moet.
Ik begrijp nu ook veel dingen die ik vroeger helemaal niét begreep:
- Hoé in 's hemelsnaam kon, in wereldoorlog 2, een brave boer een sadistische bewaker worden in een concentratiekamp? Antwoord: doctrine van de omgeving!
- Hoe is het mogelijk dat extreme Moslims de wereld naar de knoppen aan het helpen zijn? Antwoord: doctrine van de omgeving!
- Hoé is het mogelijk dat ooit zogenaamde heksen werden verbrand onder het goedkeurend oog van de bevolking? Antwoord: doctrine van de omgeving!
- Hoé kon men in de middeleeuwen de bevolking land en gezin laten verlaten en aanzetten tot moordende kruistochten? Antwoord: doctrine van de omgeving.
- Hoé is het mogelijk dat de nochtans 'intelligent' geworden wereldbevolking telkens weer de verkeerde leiders weet te kiezen? Antwoord: doctrine van de omgeving!
- Hoe is het mogelijk dat moeizaam tot stand gekomen beschavingen nu de landsgrenzen gaan openstellen voor wie dan ook maar wil komen profiteren? Antwoord: doctrine van de omgeving.
- Hoe is het mogelijk hoe in deze intelligente samenleving nog kan worden geloofd in totaal achterhaalde en ontkrachte sprookjes? Antwoord: doctrine van de omgeving.
Het sleutelwoord is hier toch telkens weer doctrine. En dan stelt zich de volgende en laatste vraag:
- Hoé is het mogelijk dat het mensdom zich, na duizenden malen met de kop tegen de muur te zijn gelopen, toch telkens weer laat indoctrineren? Antwoord: het mensdom moet toch wel pakken dommer dan je zo op het eerste gezicht zou denken! Dat moét wel, want een ander antwoord op die vragen kan ik echt niet vinden!
En ja... ootmoedig moet ik besluiten met datgene waarmee ik begon: de mens is grotendeels het product van zijn omgeving. De zogenaamde eigenheid of persoonlijkheid van het individu gaat volledig verloren in ten eerste de dichtste omgeving en ten tweede in de massa. Spijtig. Als dat niét zo was zouden we waarschijnlijk in een veel betere wereld leven. Want het is niet omdat de massa massaal is dat ze gelijk heeft! Wel integendeel, want de massa volgt altijd weer de weg van de minste weerstand. Die weg die helaas ook gedoemd is om telkens weer op een catastrofe uit te lopen.
... En na die lange, donkere nachten van de kerstperiode gaat weer het zonnetje schijnen over een nieuw jaar. Laat ons hopen dat 2015 een goed jaar wordt.
Gelukkig zijn steekt tussen de oortjes! En als het er zich nestelt, koester het dan en ga niet op zoek naar herinneringen of feiten die je weer ongelukkig kunnen maken. Want dan jaag je het weg en het terugkrijgen is geen sinecure! We hebben de plicht gelukkig te zijn! Al was het maar uit dankbaarheid voor onze voorouders die ons letterlijk àlles hebben nagelaten om van dat geluk te kunnen genieten. Donkere dagen? Ach kom nou... straks is daar weer de zomer toch? En dan nog... wat is er mis met donkere dagen? Hoe gezellig kunnen we het thuis niet maken om de kille buitenwereld enigszins te compenseren?
Het mag dan al wreed klinken, maar de beste manier om gelukkig te zijn is het kijken naar mensen die het met veel minder moeten doen! Maar helaas wordt meestal net het omgekeerde gedaan en kijken we jaloers op naar mensen die het beter hebben! En dit laatste is dan weer hét recept bij uitstek om je ongelukkig te gaan voelen! En eenmaal dat dit ongeluksgevoel zich tussen je oortjes heeft weten te nestelen krijg je het maar heel moeilijk weg! Dus: GEEF HET GEEN KANS!!!
Bedenk toch even, mensen, hoe goed we het hebben in ons welvaartstaatje. Dagelijks zie je op TV hoe de rest van de wereld leeft: in armoede, hongerig, onderdrukt... Man man, wat hebben wij het toch goed! En ik hoef niet eens naar de TV te kijken. Om me heen kijken is al voldoende, want wat zie ik onder de generatie die zo ongeveer mijn leeftijd heeft? Grijze mensen met een troosteloze blik in de ogen. Mensen die er dagelijks bij stilstaan hoeveel dichter de dood alweer is genaderd! Echtgenoten die hun partner in een rolstoel voor zich uitduwen. Sukkeltjes die nog nauwelijks kunnen stappen. Mensjes die geen toekomst meer kunnen of willen zien.
En dan heb ik het nog niet over de daklozen van alle leeftijden. Die zie je hier te Knokke wel minder, maar ze zijn er wel hoor! Van sommigen zou je kunnen zeggen: "eigen schuld, dikke bult". Maar dat kun je niet van allemaal. Weinigen kiezen er écht voor om dakloos te zijn, en soms is er maar weinig voor nodig om het te worden. En stel je dan maar maar eens voor: niet weten waar de nacht door te brengen... geen financiële middelen om je een fatsoenlijk dak boven je hoofd te kunnen veroorloven. Niets om naar uit te kijken. Niets om naar terug te keren. Geen knus bedje waarin je heerlijk kunt dromen. Alleen de koude, kille werkelijkheid van de straat... Ik mag er gewoon niet aan denken.
En al zitten we midden in de 'donkere' dagen... meestal beseffen we totaal niet hoeveel geluk we hebben hier en nu te leven. Het is ooit anders geweest en het kan ook ooit anders worden. Reden te meer om conservatief te zijn en proberen te behouden en te verdedigen wat we hebben bereikt. Het is ons in de schoot gevallen als geschenk van onze voorouders en, laten we eerlijk zijn, onze generatie kreeg het niet voor niks en heeft er hard moeten voor zwoegen om het te behouden en zelfs nog te verbeteren. Maar niks is gratis in deze wereld. Er waren generaties die er hun bloed moesten voor geven, er zijn generaties die er moesten voor zwoegen, en er zijn generaties die het moeten zien te behouden en dus te verdedigen. Als één van die categorie er de voeten aan veegt dan gaat het grondig mis lopen.
Ik zit nu in een stad waarin ik niets anders kàn dan geloven in de jeugd, en dat doet me enorm veel plezier. Maar helaas, of misschien net gelukkig, heb ik dertien jaar in een stad gewoond waar het totaal anders is gesteld met de veiligheid en met het geloof in de jongere generatie. Ik heb dus de twee uitersten gekend, en probeer de kerk in het midden te plaatsen. Maar zelfs met die kerk in het midden lijkt de toekomst me niet echt hoopgevend. Zullen de kindjes die Vlaams zijn gebleven het in de toekomst nog kunnen rooien tegen de snel oprukkende en verachterende multicultuur? Zal er ooit een generatie politici komen die meer aan het belang van het land denkt dan aan eigenbelang? Ik zou het niet weten. WIL ik het eigenlijk wel weten? En zelfs dàt weet ik niet.
Feit is dat we hier en nu nog altijd gelukkig leven.
Feit is ook dat we onze waakzaamheid niet mogen laten verslappen.
Feit is... helaas... dat die waakzaamheid steeds meer verslapt!
Feit is tenslotte dat onze politici blijkbaar op een andere leest zijn geschoeid en liever meehuilen met de wolven in het bos. Wolven die ze notabene zélf op die manier hebben leren huilen. Om meer stemmen te kunnen binnenrijven. Om aan de macht te kunnen blijven. Om uit eigenbelang het land te verraden en over te leveren aan toch wel héél vreemde rassen en achterlijke culturen.
Ach wat... ik ben en blijf een gelukkige mens. En gelukkig is geluk een van de weinige zaken waar niet voor moet betaald worden! Dat zelfs niet voor al het geld van de wereld te koop is! En bijgevolg ben ik toch wel de rijkste mens van het land?
De dagen worden nu toch echt wel kort, Maar er ligt Vlaamse hutsepot op mijn bord. De avonden worden lekker lang. De winter komt er nu echt wel aan.
Gezellig cocoonen wordt weer troef, Met de voeten warmpjes op de poef. Hoeven we te klagen over het weer? Ach wat, straks is de zomer daar weer!
En zo heeft elk seizoen zijn charme. Voor wie dat niet beseft: ocharme! Besef dat we zonder die winterse koude Ook niet zo van de zomer zouden houden.
Bedenk: moest het altijd zomer zijn Was zomerse warmte geen festijn. Het zou maar een saaie bedoening worden, Zo zonder die rillende kille wintermorgens.
Dus mensen, voel toch geen gemis Als je opkijkt naar een grijs gewelf. Want als de dag niet zonnig is, Wees het dan maar lekker zelf!
Soms vraag ik me af wanneer de mensheid zal inzien dat de grote oorzaak van het kwaad in de religies steekt! We wijzen met de vinger naar sommige vreemde rassen, en zij wijzen met dezelfde vinger naar ons. Gaat het om huidskleur? Gaat het om cultuur? Niet echt. Het gaat vooral om religie.
Religies waren er ooit nodig, toen de mensheid nog heel onbehouwen en onwetend was. Als leidraad over hoe je het leven best aanpakt om met zijn allen in vrede te kunnen overleven. En vooral ook als stok achter de deur voor wie zich niet aan de regels hield. Er moesten wezens worden gefingeerd die ergens in hogere sferen leefden, en vooral moest ons duidelijk worden ingepompt dat die wezens het voor het zeggen hadden en ons na de dood gruwelijk zouden straffen voor wat we misdeden, of ons rijkelijk zouden belonen als we goed hadden geleefd.
Ooit moeten religies geniale doctrines geweest zijn voor de domme bevolking. Maar tijden veranderen. Mensen evolueren. De technologie en de wetenschap staan niet stil. Het heelal (die vroegere 'hemel') wordt ons steeds beter bekend en levert steeds meer bewijs dat sprookjes niet bestaan. Dat alles op een heel logische manier is opgebouwd door de natuur.
Ooit kon trouwens niet worden getornd aan de geloofwaardigheid van de religies, want zon, maan en sterren waren grote vraagtekens voor de mens. Daar moést wel iets geheimzinnigs achter steken en het was niet moeilijk om met sprookjes en verhaaltjes af te komen en te doen geloven. De bedenkers konden niet bewijzen dat wat ze vertelden de waarheid was. Maar ze wisten deze handicap handig om te keren door te stellen dat niemand ook kon bewijzen dat het niét waar was. Geniaal hé? Probeer maar eens aan een kind te bewijzen dat sinterklaas niet bestaat! Onbegonnen werk.
Maar tijden evolueren. Helaas evolueren niet alle mensen mee. Wie mee evolueerde gelooft al lang niet meer in welke religie ook. Wie achterbleef... tja, die moet zijn heil maar verder zoeken in sprookjes, sinterklazen en zwarte pieten. Moet maar blijven vechten en bloed vergieten om zijn onmogelijke gelijk te halen.
Ik kan dan ook moeilijk aannemen dat verstandige mensen nog halsstarrig kunnen blijven geloven in die religies. En nochtans doen ze dat, of lijken ze dat tenminste te doen. En ik denk die hedendaagse gelovigen in een aantal categorieën te kunnen indelen:
1. Mensen zonder zelfvertrouwen, die wanhopig zoeken naar een vaste leidraad om hun leven zin te geven. Dit is dan het soort dat blindelings in élke religie zou stappen als die maar alles belooft waar ze zo naar verlangen.
2. Mensen die zich graag in een bepaalde cultuur nestelen en dan maar bij gebrek aan iets anders een religie kiezen die deze cultuur het dichtst benadert. (Volgens mij het merendeel van de westerse wereld).
3. Mensen die (soms uit noodzaak) op winst belust zijn. En dan denk ik niet alleen aan dié lieden die grof geld verdienen aan religies, maar ook aan Jan met de pet die, om aan een bepaalde job te geraken, wel moét doen alsof hij de heersende religie aanhangt.
4. De minst geëvolueerden onder ons, die je àlles kunt wijsmaken en die daar dan ook écht in geloven. Voor dié mensen kan ik nog enig respect opbrengen want zij doen tenminste nog de moeite om volgens welbepaalde regels te leven. Maar anderzijds heb ik ook medelijden met hen om hun GOEDgelovigheid.
Maar wàt ook maar de drijfveer mag zijn, één ding staat als een paal boven water:
ZO LANG ER RELIGIES ZIJN ZULLEN ER OORLOGEN WOEDEN!
Want zolang we in religies geloven zal geen logische en dringend noodzakelijke geboortebeperking kunnen plaatsvinden tenzij de religie er zelf op aandringt. Maar dat zal ze nooit doen! En erg snugger moet je niet zijn om te begrijpen dat het gevolg van ongebreidelde voortplanting niets anders kan zijn dan ongebreidelde afslachting als we nog een beetje levensruimte willen overhouden op dat kleine planeetje. En ongebreideld afslachten kun je alleen in een oorlog. Liefst ook nog in een 'Heilige' oorlog!?!
HEILIGE OORLOGEN! Jongens... hoé achterlijk moet je zijn om dààrin te geloven? Een massale moordpartij heilig verklaren! Moorden voor een geïndoctrineerde fata morgana. Kan het echt nog achterlijker? Kun je lieden die dergelijke onzin uitkramen nog ernstig nemen?
We leven in de eenentwintigste eeuw. We kunnen niet in voorgaande eeuwen blijven steken. De mensheid breidt uit. De wereld evolueert. De techniek evolueert. Het verkeer evolueert. Stel je voor dat we anno 2014 nog zouden proberen volgens het verkeersreglement van 1910 te rijden !!! In een verkeersomgeving die totaal niet meer lijkt op die van het begin van de twintigste eeuw. Welke verkeerschaos zou daar niet uit ontstaan?
Ja... dié verachterde verkeerswereld zijn we ontgroeid. Maar in die nog veel erger verachterde wereld waarin de religies welig tierden blijven we ons (officieel toch) maar wentelen. Er kan geen staatsplechtigheid doorgaan zonder dat daar de kerk mee gemoeid is. De hoogwaardigheidsbekleders zitten dan op de eerste rijen. En als ik dan naar die gezichten kijk vraag ik me af of die mensen écht geloven in wat die priester, bisschop of kardinaal daar aan hocus pocus komt uitspoken, en of die priester er notabene zélf wel in gelooft en zichzelf ernstig neemt.
Tja... dat zijn zowat de onbegrijpelijkheden van de eenentwintigste eeuw. Maar ze houden stand! En dat is nou net wat mij verwondert. Maar in de Westerse wereld is er nog enig excuus: een traditie en een cultuur die we graag koesteren. En we denken die alleen maar te kunnen behouden door de religie er maar bij te nemen. Alleen maar omdat die twee door de eeuwen heen onverbrekelijk verbonden waren met de religie. Al kunnen die traditie en die cultuur het best stellen zónder de religie. Het kind hoeft helemaal niet te worden weggegooid met het badwater, al is dàt het net waar we voor vrezen! Maar door religie te vervangen door humanisme zal dat kind helemaal niet mee worden weggegooid.
We kunnen rustig onze kerken behouden. Ze opnieuw laten volstromen zelfs. Op voorwaarde dat we de kerkelijke gezagdragers humaniseren: ze van hun euforische wolk afhalen en ze terug met beide voeten op aarde plaatsen. Lààt ze deel uitmaken van het volk. Lààt ze trouwen als ze dat willen. Lààt ze weer mensen worden als jij en ik. Ze zullen véél beter werk kunnen verrichten in hun parochie dan ze nu doen.
Het is me trouwens ook een raadsel waarom de aanhangers van sommige voorbijgestreefde religies niet de overstap maken naar het katholicisme! Dat beloof immers dat de simpelen van geest de hemel zullen zien toch? En als ik zo wat om me heen kijk blijken er héél wat simpelen van geest rond te lopen op ons aardbolletje, en wel in alle lagen van de bevolking. Tenzij ze gewoon maar doen alsof omdat dit hen om uiteenlopende redenen het beste uitkomt.
Maar waar het mij écht om gaat, en wat me zwaar op de lever ligt, is het feit dat steeds meer mensen het met steeds minder moeten doen. Gewoon omdat we met veel te veel zijn. En dat de slogan 'nooit meer oorlog' alleen maar kan worden waargemaakt door een middel dat zó voor de hand ligt dat het ongelooflijk is dat de mensheid het niet inziet: geboortebeperking! Wat is eigenlijk de functie van oorlog voeren? Het uit zijn voegen gebarsten bevolkingsaantal verminderen. Pure noodzaak dus, lijkt het wel.
Maar is het dan niet veel logischer het kwaad bij de bron te bestrijden en de geboorten te beperken?
Maar in de huidige politieke toestand kan dit niet. Gewoon omdat enkel de verstandige volkeren het middel zouden toepassen. De dwazere volkeren zouden zich verder ongelimiteerd voortplanten, met als gevolg dat de wereld uiteindelijk alleen nog maar uit dwazen zou bestaan. Dwazen die, al dan niet onder het mom van een religie, de leefruimte van de verstandigen steeds meer zouden gaan veroveren. Het IS trouwens al zo ver...
En dan besluit ik maar met de woorden die ik al zo dikwijls zei tegen iedereen die het horen wilde:
- Ik ben niét bang van slechte mensen! Ik ben wél bang van domme mensen.
16 november 2014. Een troosteloze, maar gezellige zondagnamiddag. Op Canvas zingen duizend stemmen voor de vrede. Maar ik heb even op pauze gezet om een sigaret te gaan roken op het balkon en kijk naar de grijze, laaghangende hemel. Een typisch Vlaamse hemel. Druilerige minidruppeltjes proberen de plasjes te vullen maar slagen daar niet in. Een ouder koppeltje sloft sleepvoetend voorbij. Elk met een wandelstok. Hij in zijn rechter en zij in haar linker hand. De overgebleven handen zijn in elkaar verstrengeld. Mooi. Houden zo en ervan genieten zolang het nog kan duren want je weet op die leeftijd nooit wat morgen je zal brengen.
Bijna blindelings steekt het koppeltje de drukke rijbaan over op een... oversteekplaats voor fietsers. Oei! Maar geen nood. Alle auto's stoppen, alsof ze werden tegengehouden door een onzichtbare hand. En als het koppel aan de overzijde is herneemt het verkeer weer zijn gewone gangetje. Zijn 'troosteloze zondaggangetje': af en aan rijden zonder eigenlijk doel. Weinig te zien trouwens voor de inzittenden, tenzij de heen en weer glippende ruitenwissers hen echt kunnen bekoren. Of misschien zijn ze gewoon aan het genieten van de benzineverspilling. In elk geval, het is zondag en niemand zal kunnen zeggen dat ze niet op stap zijn geweest. Of beter gezegd: op wiel.
Ik hou het voor bekeken en mijn sigaret is trouwens op. Als ik weer naar binnen stap komt me een weldoende lavendergeur tegemoet uit de luchtverfrisser en even waan ik me op een wolkje in de hemel. Eventjes op de pauzeknop drukken en verder luisteren naar die hemelse koormuziek. Tijd ook voor een heerlijk kopje koffie met een 'boule de Berlin'.
Vanmiddag heb ik trouwens rijk en overvloedig gegeten: Gillian, mijn vijftienjarige kleinzoon, bracht me een royale portie zelfbereid everzwijn in jagersaus. De jongen leert immers voor kok. Heerlijk gesmuld daarvan, met lekkere kroketjes. Laat de zondag maar troosteloos lijken. Hier binnen is het lekker gezellig genieten! Genieten van het koor, genieten van de aanwezigheid van mijn hondje, dat nu lekker ligt te slapen op een volle maag, want hij mocht ook delen in de wildschotel natuurlijk! En genieten van koffie met boule de Berlin. Meer moet dat voor mij niet zijn.
Zondag te Knokke dus. Weer of geen weer, iedereen wil er zijn om toch maar te kunnen zeggen dat ze er geweest zijn. Of om zichzelf te kunnen wijsmaken dat ze tot de 'beau monde' behoren. Ach wat. Wie ben ik om me daar druk over te maken? Het zijn gewoon menselijke trekjes. De toeristische aantrekkingskracht van Knokke is gebleven. De aanstellerij van sommige bezoekers ook. Maar Knokke zélf is ondanks dit alles zichzelf gebleven: een pretentieloos leuk stadje om in te wonen en pretentieloze inwoners om mee om te gaan. En zonder de woorden van wijlen John Kennedy aan de Berlijnse muur geweld te willen aandoen kan ik toch maar mooi zeggen:
Sommige mensen uit mijn dichte omgeving noemen me een meester in zelfbedrog! En misschien hebben ze nog gelijk ook! Feit is dat ik misschien wel mezelf bedrieg doordat ik me in elke situatie goed weet te voelen. Is dat een gebrek? Ik zou denken van niet. Persoonlijk vind ik het een gave. Want als ik zo mijn leven even overzie heb ik me altijd de illusie kunnen wekken dat ik gelukkig was. En ja, misschien ben ik wel een illusionist. Maar daarom niet minder gelukkig.
Ik heb, in mijn jeugd, goede tijden gekend. Armzalige, maar goede tijden, want ik was tevreden met wat het leven me gaf. Mijn ouders waren relatief oud toen ik geboren werd. Veel hulp had ik niet aan hen als het op studeren aankwam. En dus trok ik maar mijn plan en spande me dubbel in. Wie immers geen hulp krijgt moét wel op zichzelf leren rekenen. En dat loont zich op termijn. Daardoor heb ik ook nooit geloofd dat het goed is voor de kinderen als ouders helpen met het huiswerk.
Mijn vader was streng. Héél streng. Maar nimmer ofte nooit heb ik een tik van hem gekregen. Waarom niet? Gewoon omdat ik er altijd voor zorgde dat hij geen reden had tot streng optreden, en hem niet tot last wilde zijn.
Het was nochtans een tijd dat lichamelijke straffen schering en inslag waren. Ook op school. Wie niet horen wilde moest voelen. De leer-'krachten' hadden dan ook vooral krachtige handen! Maar slechts één keer heb ik een formidabele klap gekregen, die ik dagen daarna nog altijd voelde. En ik had mijn lesje geleerd. Had me laten meeslepen met enkele anderen, en de gevolgen lieten niet op zich wachten. Of ik dan wrok voelde voor die leerkracht? Neen! Integendeel, ik vond dat ik het verdiend had. En dat zou me geen tweede keer overkomen! Ik had ze wél allemaal op een rijtje hoor!
En toen was mijn schooltijd voorbij en ging ik werken in een fabriek. Technische dienst. We werkten er met een tiental, en ik voelde me goed (illusie?) in de nochtans ruw gebolsterde groep. Tenminste, toch gedurende een vijftal jaar. Toen kwam de legerdienst. En hoewel (of juist omdat?) ik bij de pantsers wou (technische knobbel weetjewel?) deelden ze me in bij de gezondheidsdienst en werd ik tot verpleger gebombardeerd!
Stom misschien, waar net dàt heeft mijn verdere leven bepaald. Ik was gewoon in vuil en viezigheid te werken, maar in de infirmerie ervaarde ik hoe comfortabel het aanvoelt met propere handjes te kunnen werken! En toen ik afzwaaide stond mijn besluit vast: ik zou uitzien naar een job waarbij je de handen niét vuil hoefde te maken. Uiteindelijk werd dat, na nog een jaar in de fabriek te hebben gewerkt, de politie.
Een totaal nieuwe werkkring. Totaal anders ingestelde collega's. Mensen die een stuk dichter bij mijn eigen persoonlijkheid aanleunden. En weer voelde ik me goed! Illusie? Weetnie. Feit is dat ik er 39 jaar bleef en me nooit ofte nimmer 'alleen' voelde. Aanvankelijk had ik 60 collega's-vrienden en dat aantal groeide uiteindelijk tot het dubbele. En ik voelde me goed 'in de groep'. En zonder dat ik er om gevraagd had of dat nodig vond promoveerde ik uiteindelijk tot hoofdinspecteur.
In mijn huwelijksleven ging het niet anders. Het eerste huwelijk viel nogal wat tegen. Maar de illusionist in me werd wakker en wist zich perfect aan te passen en in een gelukkige 'illusie' te gaan leven. Kon ook niet anders. Anders zou het een hel zijn geweest. Enfin, aan dit huwelijk heb ik tenslotte drie schatten van kinderen overgehouden.
Tweede huwelijk:een schat van een vrouw, maar helaas opgegroeid en opgevoed te Oostende. Totaal andere mentaliteit dan Knokke. Maar we rooiden het, en waren gelukkig met elkaar. In zoverre dat ik haar beloofde naar Oostende te verhuizen na mijn pensionering. En ik hield die belofte ook. En hoewel Oostende me niet echt lag als thuisstad, werd de illusionist in me weer wakker en stelde ik me voor in een ideale stad te wonen. En dat werkte nog maar eens. We waren gelukkig samen, en wat daarbuiten gebeurde? Who cares?
Maar toen stierf ze, en viel ik alleen. Oei! Wat nu? Wel, het kostte me zes maanden gevecht tegen mezelf om het verlies teboven te komen. En nog eens zes maand om tot de conclusie te komen dat Oostende me niet lag en ik beter naar mijn thuisstad zou terugkeren. Want Oostende, dat realiseerde ik me nu, was een lege doos als je er niemand hebt die écht om je geeft, en je in een mentaliteit moet leven die je niet ligt.
En dus hadden mijn dochter en schoonzoon niet zoveel moeite om me te overtuigen terug te komen naar Knokke. En ik herkende Knokke en Knokke herkende mij. Ik was weer onder mensen die ik begreep en die mij begrepen. Werd herkend op straat en herkende zelf oude vrienden. Bleef nog één probleem: alleen verder leven. Een probleem? Eigenlijk helemaal niet, want opnieuw manifesteerde zich de illusionist in me! Eindelijk alleen... eindelijk écht en helemaal jezelf kunnen zijn. Een uitdaging of een gunst? Waar eigenlijk eindigt de realiteit en begint de illusie? Is het een illusie als je deel wilt uitmaken van een groep? Is het een illusie als je vindt dat je een vrouw nodig hebt? Is het een illusie als je uiteindelijk tot het besef komt dat je ondanks alles best af bent op je eentje? Welke levensvorm is écht ideaal voor het individu?
Het zal mij allemaal worst wezen. Feit is dat ik me NU en HIER gelukkig voel. Mag dat even please?
Wat dan wel het geheim is van de echte illusionist, en kan iedereen dat worden? Het is helemaal géén geheim, en ja, iedereen zou dat moeten kunnen! Er toe verplicht worden zelfs. Er geldt maar één regel daarvoor: tevreden zijn met wat je hebt. Een betere levensles kan ik niemand meegeven en ik hoop dat, als ons reïncarnatie te wachten staat na de dood, ik die gelukkigmakende eigenschap kan meenemen naar een volgend leven!
De beelden die we via TV doorkregen van Brussel tijdens de staking, liegen er niet om. De massa van ons blanke ras laat zich net zo goed beïnvloeden door Charlatans als gelijk welk ander ras, hoé achterlijk die ook mogen zijn. En voor één keer moet ik Bart Dewever gelijk geven toen hij verklaarde dat de regering gewoon niets anders kan dan zich vastklampen aan de voorgestelde maatregelen, vermits er geen alternatief is en die stakers, hoe slim ze zich ook voelen, wél met kritiek, maar niet met een alternatief weten aan te komen.
De rijken meer belasten? Kom nou! Dan trekken die toch gewoon naar andere landen met hun geld en industrie? En dan? Waar zullen werknemers nog een job vinden als er geen werkgevers meer zijn?
Arme regering! Hoe moet ze uit die impasse geraken? Wat heeft die impasse veroorzaakt? Wel, laat ik even duidelijk zijn: onze commerciële wereld bestaat, net als alles op aarde, uit een golfvorm: hoogconjunctuur wisselt zich af met laagconjunctuur, net als de slingers van een klok.
De reden is niet moeilijk te begrijpen: in een hoogconjunctuur, als alles goed gaat, beginnen politici met cadeautjes te gooien: gratis dit en gratis dat. Tegemoetkomingen hier en tegemoetkomingen daar. Doen ze dat uit altruïsme? Helemaal niet! Ze doen het uit eigenbelang, want wie met de mooiste cadeautjes afkomt heeft de meeste kans herverkozen te worden. De massa beseft toch niet dat ze de staatskas aan het leegplunderen zijn!
Maar dan komt er onvermijdelijk een laagconjunctuur aan! Kàn ook niet anders, want tijdens de hoogconjunctuur werden alle financiële middelen langs deuren en vensters weggegooid. En bijgevolg er is geen reserve meer! Er blijft dan maar één mogelijkheid over: besparingen!!!
Een kompleet verkeerde gang van zaken eigenlijk, want die besparingen... die hadden het levenslicht moeten zien tijdens de hoogconjunctuur. Dàn was het de moment geweest om een reserve op te bouwen en op die manier de curve zo goed als mogelijk af te zwakken en dicht bij het nulpunt te houden. Dat weten ook politici drommels goed, maar ze doen het niet. Politici denken immers niet aan de goede gang van zaken in hun land, maar enkel maar aan eigenbelang. En bijgevolg zitten we nu met de gebakken peren. Toen Verhofdstadt, gretig bijgestaan door Steve Stevaart, destijds zijn cadeautjes aan het uitdelen was, voorspelde ik het reeds aan al wie het horen wou: dit zou zichzelf ooit bestraffen. En ja. Nu is het zover.
En de domme massa, verwend tijdens de hoogconjunctuur, beseft totaal niet wat aan het gebeuren is en maakt het nog erger door te gaan staken, en de weinige middelen die we nog hebben, verder te verspillen met hun nutteloze en onnozele acties en vooral: vernielingen.
Voor verspilling met cadeautjes is geen politieke moed nodig. Om de vinger op de knip te houden en te doen wat moét gedaan worden wél! En de huidige regering lijkt dat nu eindelijk te beseffen en dat kan ik alleen maar goedkeuren! Al is het wel héél laat, om niet te zeggen té laat.
Helaas, opportunisten hebben nu weer hun kans gezien, zwepen de bevolking (vooral dan de sossen) op om te gaan betogen, en dan gaat het helemaal uit de hand lopen. En net zoals Moslims plegen te doen verschuilen ze zich dan achter een groteske dooddoener: "Ja... dat was niet onze bedoeling hoor! Die criminaliteiten werden maar gepleegd door een klein groepje extremisten waar WIJ niks mee te maken hebben!".
Kom nou... Wie een dergelijke grandioze aktie op touw zet wéét dat het ook grandioos uit de hand kan lopen. En als hij dat niét weet moet hij dringend herschoold worden. En dan kijk ik vooral naar volksmenner Rudy De Leeuw van het ABVV. Dé aanstoker van het massaal protest tegen de noodzakelijke maatregelen. Wat wil hij eigenlijk bereiken? Dictator worden in België? Of België naar de afgrond helpen?
Geen van beide! Alleen maar zichzelf verrijken op de kop van de socialistische, domme massa vakbondsleden! En het zal hém worst wezen dat België over de kop gaat! Als hij er zelf maar beter van wordt.
Ik kan aan de modale Belg maar één raad meegeven: we hebben ons, door lakse en opportunistische regeringen, zodanig laten verwennen dat we watjes geworden zijn. Watjes die het nu niet meer met minder kunnen doen. Maar op die manier werd een schuldenput gegraven die ooit zal moeten worden opgevuld. Wel, die 'ooit' is nu gekomen. Laten we aanvaarden dat het moét en ootmoedig beseffen dat we ernstig hebben meegewerkt aan de grandioze verspillingen van de voorbije decennia. En vooral: laten we allemaal eventjes ons kiesgedrag drastisch aanpassen! Niet langer stemmen voor partijen die de staatskas plunderen, maar voor partijen die het goed menen met het land.
En met die stakers kan ik alleen maar medelijden hebben. Hoé in 's hemelsnaam kun je zo dom zijn? Zo dom dat je niet beseft hoeveel een dergelijke actie de staat kost, en al evenmin begrijpt dat al die daaruit voortvloeiende kosten uiteindelijk op onze eigen kop terechtkomen via de belastingen? En we betalen daar al zoveel aan!
Of... hopen ze dat de regering toegeeft en we lustig kunnen doorgaan met verspilling? Tja... dan beseffen ze niet eens dat we daardoor alleen maar nog sneller naar de afgrond kunnen glijden.
Besluit: bij een dergelijke actie zijn er alleen maar verliezers!
Je wordt oud. Tenminste, dat zie je aan die geboortedatum op je identiteitskaart, die steeds verder wegzinkt in een eindeloos ver verleden, en meer en meer op een vervaldatum gaat lijken. En toch heb je, net als vijftig jaar geleden, nog plannen voor morgen. Voor een toekomst die nog verder lijkt te reiken dan wat je je herinnert van het verleden. Maar naast die toekomstplannen is er ook een schat aan herinneringen. Herinneringen die mooier lijken naarmate ze verder wegzinken in de bodemloze put van het verleden. Want eigenaardig genoeg, we vergeten de minder goede kanten van dat verleden en onthouden er de leuke dagen van. En dié herinneringen maken ons rijk. Je hebt uit de slechte dingen de nodige lessen getrokken. Lessen die eigenlijk voor een groot deel je verdere toekomst zullen bepalen. En van de goede dingen, daar kan je alleen nog maar van genieten, want ze zijn ontdaan van de soms wel héél scherpe kantjes.
Een nummertje waarvan ik vind dat het dit alles heel goed demonstreert is "The way we were". En vooral de zin "What's too painfull to remember we simply choose to forget" is een voltreffer vind ik. Slaat in als een bom, want zo is het ook als je een dagje ouder wordt. En dan vervolgt het met "So it's the laughter we do remember whenever we remember the way we were".
En nu moet ik eerlijk bekennen: ik heb dat nummertje zelf nog nooit horen zingen of spelen door een ander!!! Wél ooit gevonden in een muziekboek met nummers uit de jaren zeventig, en het sprak me onmiddellijk aan toen ik het begon te spelen. Ik voeg hier mijn kersverse persoonlijke interpretatie ervan toe, maar ik weet echt niet hoe het origineel klinkt of klonk of hoe hoe het begeleid werd. Ik heb dus alles een beetje naar persoonlijk gevoel georkestreerd.
De tekst gaat als volgt:
Mem'ries light the corner of my heart, Misty watercolour mem'ries Of the way we were. Scattered pictures of the smiles we left behind, Smiles we gave to one another For the way we were.
Can it be that it was all so simple then? Or has time rewritten every line? If we had the chance to do it all again, Tell me, would we? Could we?
Mem'ries may be beautifull and yet, What's too painful to remember, We simply choose to forget. So it's the laughter we will remember Whenever we remember The way we were.
We hebben dus een nieuwe regering, en vooral een nieuwe premier. Charles Michel ziet er een doodbraaf, gevoelig manneke uit. Een vriendelijk tuinkaboutertje bijna. Of hij ook leiderstalent heeft zal de toekomst moeten uitwijzen. Of hij ook in staat is pijnlijke beslissingen te nemen eveneens. En dan heb ik het over beslissingen die niet ENKEL EN TRADITIEGETROUW de brave werkende burger betreffen, maar ook die grote groepen waar geen enkele regering tot op heden iets heeft durven tegen ondernemen. Want net dààr wringt de kous! Net dié groepen halen onze economie neer. En dan heb ik het zowel over autochtone als over allochtone groepen. Want uiteindelijk zijn het de autochtone groepen luiaards die hun neus hebben opgetrokken voor arbeidsplaatsen die (tijdelijk) gretig werden ingenomen door allochtonen.
De autochtone groepen profiteurs moeten hoe dan ook uit bed worden gesleurd en het werken heraangeleerd.
De allochtonen moeten vooral geleerd worden dat ze 'gasten' zijn, en dat een beschaafde samenleving veronderstelt dat een gast zich ook als gast gedraagt.
En vooral moet de geldkraan naar die beide groepen en flink stuk worden teruggedraaid.
De regering die deze beide groepen durft aan te pakken zal zéker mijn goedkeuring wegdragen en ons land eindelijk weer rendabel kunnen maken. Maar of ons brave Charelke er ook maar aan dénkt om dergelijke pijnlijke maatregelen te nemen betwijfel ik ten zeerste.
Maar oké, we zijn lakse regeringen al langer gewoon en zullen er verder moeten aan wennen. Verder heb ik weinig bemerking over Charles Michel te maken. Zélfs niet over het feit dat hij een Waal is, want, gelukkig voor hem, ben ik ergens nog wél nationalist. Maar hiér komt nou net de kat op de koord, want hoorde ik diezelfde Charles niet zeggen, naar de NVA toe, dat 'nationalisme egoïsme is'? Hopelijk hebben ze dat goed gehoord in Marokko en Turkije en kunnen ze zich gaan klaarmaken om nieuwe scheepsladingen Moslims naar België te verschepen. Het lijkt er immers sterk op dat ze hier nu een nieuwe peetvader en beschermheer hebben die nog beter lijkt dan sinterklaas himself.
We hebben nu dus een premier die antinationaal is. En tegenover de koning zweert de wetten van het BELGISCHE volk trouw te zijn!?! Hoe ver kun je gaan in hypocrisie? En wat verstaat hij onder 'het Belgische volk'? Hoeveel nationaliteiten en culturen bedoelt hij daar mee?
Wie in de eerste wereldoorlog niet nationalistisch genoeg was om zich met doodsverachting voor de kanonnen van de vijand te werpen, werd door het eigen leger geëxecuteerd. En nu verklaart onze kersverse premier dat nationalisme egoïsme is? Waar zijn die mensen in de loopgraven dan voor gestorven? Of zijn ze, als ik Charles goed begrijp, gestorven uit egoïsme?
Ik weet het niet meer. Misschien moet ik me maar helemaal niet meer interesseren in de hedendaagse wansmakelijke politiek. Zou een pak beter zijn voor een gezonde nachtrust.
Iedereen heeft het wel al gemerkt: ik heb nog maar weinig tijd voor mijn blog. En dat komt omdat ik op ontdekkingsreis ben. Op ontdekkingsreis in een wonderbaar toestel: mijn keyboard Yamaha Tyros.
Ik maakte er al gewag van: de handleiding van een goede 120 bladzijden is veel te summier en je moet het verder allemaal maar zelf zien uit te zoeken! Wat uiteraard geen sinecure is omdat veel essentiële zaken diep verborgen zitten en intuïtie hier lang niet altijd het juiste hulpmiddel is.
Welnu, ik heb ondertussen een website gevonden die het allemaal haarfijn uitlegt met alle toeters en bellen vandien. Weliswaar in het Engels, wat het allemaal nog wel wat moeilijker maakt. Maar goed, je vindt er tenminste alles in terug... als je het geduld hebt de vele honderden (of duizenden?) pagina's te lezen! Gelukkig kun je via een pienter uitgedacht systeem telkens naar de pagina's springen die je op het moment het nuttigst kunnen zijn. Desalniettemin een monnikenwerk. Maar het loont. Daar waar ik aanvankelijk dacht dat het instrument eigenlijk niet zoveel kon, sta ik nu telkens weer versteld van de ongelooflijke mogelijkheden. Je kunt zelf niets bedenken of het ding kàn het. Letterlijk niets is onmogelijk. Je moet het alleen weten te vinden, uitproberen tot den treure en tot je het nooit meer zult vergeten.
Ja, het is een ware, boeiende ontdekkingsreis geworden. Het leert me vooral dat ik me een pareltje van een instrument heb aangeschaft dat nergens voor uit de weg gaat en alles kan waar ik niet eens had durven van dromen.
Die ontdekkingstocht is er ook verantwoordelijk voor dat ik zelfs het échte werk: nummers in je vingers krijgen, erg heb moeten verwaarlozen. Voor het spelen is er trouwens ook een nieuwe dimensie bijgekomen: voortdurend vooruit denken waar je naar wélk instrument wilt overschakelen en in je hoofd houden onder welke knop of pedaal je dat instrument of combinatie van instrumenten weer hebt thuisgebracht!
Een nummertje dat een en ander duidelijk maakt is Lara, dat ik nu aan het vervolmaken ben. Want de overgang van de ene naar de andere klankcombinatie is nog niet echt vlekkeloos te noemen. Toch voeg ik het hier maar bij als MP3 bestand.
Voor het eerst sedert ik terug in mijn geboortestad woon is het weer september geworden. Tot mijn vreugde overvalt me weer dat heerlijke septembergevoel dat ik hier vroeger altijd had. De toeristen zijn weg, de drukdoeners en lawaaimakers zijn vertrokken, en de stad lijkt wel te herademen. Is weer helemaal van ons. Een zware last lijkt ons van de schouders gevallen. Al is dat toerisme toch wel een noodzakelijk kwaad dat de kassa's doet rinkelen.
Toen ik nog werkte was september de maand dat we overuren en verlof konden opnemen terwijl het weer nog meeviel. Zelfs in mijn prille jeugd was het de maand dat ik het werk aan de benzinepomp kon vergeten en weer rustig naar school kon gaan. De maand dus dat alles weer in zijn vaste plooi viel.
Ik dacht altijd dat dit septembergevoel aan al dat overwerk tijdens de zomer te wijten was, maar nu ik met pensioen ben ervaar ik net hetzelfde. Het is een moeilijk definieerbaar gevoel. Alsof de lucht anders is. Alsof de zee anders ruikt. Alsof de zon en de wolken vriendelijker langs de hemel schuiven. Alsof Knokke het keurslijf van mondaine badplaats heeft afgegooid, zich grondig heeft uitgeschud als een besmeurd hondje, en zich de laatste vlooien van het lijf heeft verbannen.
De dagen worden stilaan korter en het is alweer donker als ik de laatste sanitaire wandeling met Chico doe. Dat doe ik nu altijd met plezier en geniet intens van de avondstilte. Deed ik in Oostende ook, maar daar was ik toch altijd op mijn hoede, want daar zwierf na het invallen van de duisternis meestal nogal wat raar volk rond. Ik ben van nature helemaal niet bang uitgevallen en ga niet gauw iets uit de weg. En trouwens, willen of niet, de hond moest sowieso worden uitgelaten. Maar er is een hemelsbreed verschil tussen volledig ontspannen wandelen, en voortdurend op je hoede te moeten zijn. Daar gaf ik me destijds wel niet echt rekenschap van, maar nu wél. En ik kan wel stellen: het verschil is enorm!
In Oostende kon ik die helemaal ontspannen wandelingen in het donker wel op de vingers van één hand tellen, want er was altijd wel ergens wat lichte of grotere onraad te bespeuren, al was het maar het geroep van een fikse scheld- of knokpartij. Of je werd aangeklampt door een zatlap die hoge nood had aan een luisterend oor en je persé eventjes zijn leven wou gaan vertellen. Of je kruiste een groepje allochtonen die je bekeken met blikken van: "Wacht maar af bleekscheet. Straks is het hier toch allemaal van ons!"
Hier, niks van dit alles. En zéker al niet nadat de vakantiegangers zijn vertrokken met in hun kielzog alle kwalijke uitwassen vandien. De 'meespoelers' zeg maar. Het soort lui dat je overal aantreft waar iets te rapen of te versieren valt.
Geen wonder dat zoveel rijke industriëlen en politici hier zo graag verblijven! Zo zien ze tenminste de verloedering niet die ze zelf hebben geschapen in het multicultureel België.
Ook de afwisseling naargelang de seizoenen merk ik hier weer goed. De helse drukte van de vakantieperiodes wordt telkens weer afgewisseld met het dorpsgevoel dat je buiten die periodes overvalt. Maar zelfs in de winter zijn daar dan toch telkens weer de weekends die voor afwisseling zorgen en hopen toeristen en tweede verblijvers naar Knokke lokken. Weer of geen weer.
En al met al ben ik er fier op dat ik tijdens mijn beroepscarrière daadwerkelijk heb kunnen meehelpen aan het in stand houden van die sfeer en die veiligheid. Hopelijk doet de volgende generatie het even goed.
De verlichte wijzers van de torenklok wijzen negen uur aan en de duisternis sluit zachtjes een zonnige nazomerdag af. Ik loop met de hond over het kerkpleintje en hoor een veelstemmig gepraat van jongeren, net om de hoek waar een lange bank staat. Chico spitst de oren en blijft, met één pootje opgeheven, staan. Heeft weinig zin om door te lopen, want dat gekwebbel lijkt hem niet pluis op dat uur.
Met enige tegenzin geeft hij gehoor aan mijn zachte ruk aan de leiband, en loopt wantrouwig verder. We draaien het hoekje om. Een tiental jongeren, pratende jongens en giechelende meisjes, zitten op de bank en op de grond te tateren. Tussen hen in staan colablikjes en half verorberde zakjes friet en hamburgerdoosjes. Lijkt me een gezellige bedoening en ik loop hen voorbij zonder dat ze enige notie van me nemen. Praten en lachen lustig verder, helemaal opgaand in hun gezellig samenzijn.
Als ik niet beter wist zou ik weer in de jeugd gaan geloven, maar ik neem me toch voor om morgenochtend bij mijn eerste wandeling even die bank te gaan bekijken en vooral wat er allemaal aan afval is blijven liggen. En Oostende indachtig zal dat wel niet veel fraais zijn. Want in een parkje van dezelfde grootte stonden in Oostende vijf afvalbakken. Zelden of nooit gebruikt. De afval werd gewoon achtergelaten waar ze gemaakt werd. Hier staat er maar ééntje, en dan nog tamelijk ver verwijderd van de bank in kwestie!
Maar ik moest niet wachten tot de volgende morgen om het resultaat te zien. Ik was alweer thuis toen ik weer dat kwebbelende gepraat hoorde, maar nu tegenaan de straat. Ging even kijken op mijn balkon, en ja hoor! Daar stond datzelfde groepje jongeren rond de afvalbak recht tegenover mijn deur geschaard en ze dropten er een voor een netjes hun afval in. Bleven nog een tijdje praten, toen volgde... jawel, een groepsknuffel, en ze gingen in groepjes elk hun weg.
Moet ik dan toch maar weer gaan geloven in de jeugd?
Als aanloop naar een nieuwe TV serie 'Amateurs' wordt ons de laatste weken regelmatig om de oren geslagen met een citaat van Charley Chaplin:
Amateurs is wat we allemaal zijn. We leven niet lang genoeg om meer te worden.
Dat is verdorie recht voor de raap! Hij had er nog kunnen aan toevoegen: "... en àls we al langer leefden zou toch niemand nog naar ons luisteren".
Want hoe ouder je wordt, hoe beter je beseft hoe amateuristisch je voorheen handelde. Maar er schuilt ook een verborgen waarheid in dit citaat: we zouden dat proces kunnen omkeren als we meer en beter luisterden naar de ouderen, en er een voorbeeld aan namen! Maar we doen net het omgekeerde: de jeugd weet het allemaal beter en 'oudjes' worden genadeloos opzijgeschoven als 'seniele ouwe zagen'.
De wijsheid mag dan al in de jeugd schuilen, wijs ZIJN schuilt in de hogere leeftijd. Maar probeer dàt maar eens wijs te maken aan een twintiger of dertiger. Waarschijnlijk is de generatiekloof nooit groter geweest dan tegenwoordig, en dat gebeurt rechtstreeks evenredig met het achteruitgaan van de ware wijsheid.
De bevolking anderzijds kiest voor brood en spelen, en laat dit duidelijk merken in het stemhokje. Staat er niet echt bij stil hoe de regering Verhofstadt, weeral een tiental jaren geleden, ons overstelpte met cadeautjes. Cadeautjes die de staatskas ruïneerden! Ik vroeg me toén al af wie dit allemaal ooit zou moeten betalen. Want bus en tram rijden niet op water. TV maken kun je niet zonder financiële middelen. "Iemand" zou die cadeautjes ooit mogen betalen. Wel, die rekening krijgen we nu gepresenteerd! En we zouden eindelijk eens moeten gaan beseffen dat volslagen amateurs bezig zijn geweest in het recent verleden... en nog altijd bezig zijn! En vooral: nog altijd een even grote bek opzetten!
Ze lijken wel min of meer hun lesje te hebben geleerd, spreken nu wél over besparingen, maar geen van hen wil echt sparen. Want waar de een de sociale verworvenheden wat wil terugschroeven, gaat de ander al onmiddellijk dwarsliggen. Ja, stelt zelfs nieuwe sociale tegemoetkomingen voor. Tja... waarop moet dan nog wél bespaard worden? Op de overheid zélf? Hoe? Willen we service als we aan een loket staan? Willen we snel bediend worden aan dat loket, of verkiezen we meterslange files wegens onderbemanning? Willen we de politie snel ter plaatse als we ze dringend nodig hebben? Kan dat wel nog als de korpsen onderbemand zijn? Willen we over goed onderhouden wegen rijden, of hebben we genoeg aan een hoop kasseistenen?
Neen! Er is maar één mogelijkheid tot besparen: knippen waar moét geknipt worden en waar het meeste geld aan verspild wordt: bij iedereen die niet wil werken! Want dié zijn er de schuld van dat we, ondanks de hoge werkloosheidscijfers, vreemden moesten importeren om het werk dat er wél was op te knappen! Want de gemiddelde Europeaan voelt zich te goed om de 'lagere' karweitjes op te knappen. Vergeet dat we onze welvaarstaat te danken hebben aan mensen die zich nergens te goed voor vonden. Die àlles aanpakten om toch maar niet aan de bedelstaf te moeten raken.
Hoeveel mensen zitten nu aan de bedelstaf? En al noemt die bedelstaf nu 'leefloon' en laat hij veel meer luxe toe, we moeten er wél met zijn allen voor opdraaien.
De welvaartstaat hebben we gratis en voor niks geërfd van onze voorouders. Maar nu zijn we hem snel en grondig aan het verspillen. Onverantwoord en... amateuristisch.
Tja, als je 73 jaar lang intens hebt nagedacht, dan moeten er toch resultaten zijn, en die zijn er ook! 73 jaar nadenken? Ongelooflijk? Toch niet! Ik herinner me nog mijn eerste nadenken over de dingen des levens. Ik was toen waarschijnlijk nog geen jaar oud. Lag in mijn wieg en stelde vast dat ik het plafond kon zien. Even later niét meer. Hoe kan dat nou? Dacht ik. En toen had ik het door: met de ogen open zag ik. Als ik ze dicht deed niét meer! Raadsel opgelost!
En ik was vertrokken voor een leven vol nadenken over soms de vreemdste dingen. Onnozele dingen soms waar anderen niet bij stilstaan... maar het dan ook nooit weten! Dag vreemde man die ik ben...
Of dat een gave is? Ik denk het niet. Eerder een vloek, want meestal heb ik niet eens de tijd voor een rustig onbenullig babbeltje, want dat dwarst dan weer mijn eigen gedachtegang. Stom hé?
Maar goed, een van de producten van mijn nadenken is het volgende:
Eerst was er de aarde. Dan ontstond leven. En dat leven evolueerde van de simpelste levensvormen tot een immens dierenrijk. Toen kwam er een intelligentere levensvorm: de mens. Ontstaan uit: - Evolutie? - Manipulatie van de genen door Joost mag weten wat of wie? - Een nog onbekende drijvende natuurkracht? - Schepping?
Ik vrees dat we het antwoord wel altijd schuldig zullen blijven, al kunnen we, naarmate we intelligenter worden, toch steeds meer antwoorden elimineren. Zéker al de sprookjes. Die zijn voor kinderen, of voor een mensheid in zijn kinderschoenen.
En dan dringt zich wél de vraag op: wie voor de duivel vond die sprookjes (lees: religies) uit, en waarom? Wel, laat ons even recupereren langs een ander denkpatroon:
- Eerst was er de mens. - Toen begon de machtstrijd. - Aanvankelijk was logischerwijze de macht aan de sterkste. - Daarna ging intelligentie steeds meer een rol spelen. En hier begint dan eindelijk mijn stukje voor vandaag:
Een oerinstinct stak de kop op! Er ontstond competitie onder de eerste mensen! Iedereen wilde uit winstbejag de grootste of beste zijn en de anderen domineren. Aanvankelijk werd daarvoor domme, brute lichaamskracht gedemonstreerd, zoals we nu nog zien onder bepaalde diersoorten. Dat oerinstinct bleef, maar verschoof van brute kracht naar subtiele intelligentie. Al bleef in beide gevallen het oerinstinct van domineren de drijfveer.
Hé... vind ik daar in domineren het woord 'dom' terug? Jawel! Zelfs de intelligentie werd niet altijd intelligent, maar eerder 'dom' gebruikt om toch maar te kunnen 'dom'-ineren.
Maar hoé wil je, als intelligente, maar lichamelijk minder sterke mens, gaan domineren? Het kan niet anders of de eerste intelligente mens ging die intelligentie gebruiken om sprookjes te verzinnen waarmee hij indruk kon maken op de groep. Daar moest hij vooral onbewijsbare verhaaltjes voor zien te bedenken. Hij kon de mensen immers moeilijk wijsmaken dat bomen met de wortels omhoog groeien als iedereen kon zien dat het niét zo was. Hij moest het verder gaan zoeken. In iets onwezenlijks. Iets ontastbaars. Iets onbewijsbaars. Een onzichtbaar aanwezige 'god' of goden, om een nieuw woord te gebruiken? Eureka!
Nu moest hij zijn verzinsel ook nog laten 'geloven' door de groep, maar voor een intelligent iemand moet dat een fluitje van een cent geweest zijn. Er gebeurden immers veel vreemde dingen op aarde waar de eerste bewoners totaal geen uitleg voor hadden. Denk maar aan donder en bliksem, vulkaanuitbarstingen, aardbevingen... Het paste allemaal in zijn kraam, door er een voor die tijd zinnige uitleg aan te geven: de 'goden' hadden het in de hand!
En voilà! De allereerste religie ontstond. Het recht van de sterkste had er een flinke concurrent bijgekregen: het recht van de slimste!
Maar helaas... succesverhalen blijven niet lang exclusief en krijgen al gauw concurrentie van andere opportunisten. Denk maar aan het succesverhaal van Vlaams Belang, weggepikt door NVA, dat er een mager afgietsel van is! Tja, succes wordt altijd weer gekopieerd en daardoor in sommige gevallen helemaal kapotgemaakt. De gier wil immers ook zijn graantje (of lijkje) meepikken. Toch? Dat is zo in de politiek en dat is niet anders in de religie.
Politiek en religie zijn trouwens synoniemen. In beide gevallen gaat het om de macht. Alleen het middel is verschillend. Religies waren de eerste vorm van intelligent machtsvertoon. De politiek is er gewoon een logisch, en ondanks alles realistischer gevolg van.
Kijk nu naar de Moslimwereld die momenteel helemaal op zijn kop staat: gaat het daar om religie? Bijlang niet! Of jawél! Voor de domme, gelovige mensen onder hen. De mensen die zich alles laten wijsmaken en bereid zijn daarvoor te sterven. Het soort mens dat de leiders nodig hebben om... jawel... MACHT te verwerven! Want dààr draait het uiteindelijk allemaal om. De sterk verachterde moslimwereld wil toetreden tot de moderne beschaving, maar heeft noch de intelligentie noch de lust om daadwerkelijk aan vernieuwing en verbetering te werken. Hun enige mogelijkheid om zich van verachterd en arm volk op te werken tot een wereldmacht, is dat te doen op de rug van anderen die intelligenter zijn. Maar vermits ze niet hun eigen intelligentie in de strijd kunnen werpen, doen ze het met brute (en gruwelijke) kracht, én... met de baarmoeders van hun vrouwen!
En als toemaatje nog een recent product van mijn nadenken:
Waarom zijn jonge vrouwen toch zo mooi? Antwoord: als ze het van hun karakter moesten hebben zouden ze mogen fluiten om een man!
Euh... met een (klein) korreltje zout te nemen en zéker niet te veralgemenen!
Het ziet er naar uit dat we deze winter wat zullen beleven bij gebrek aan voldoende elektriciteit! En dan stelt zich onmiddellijk de vraag welke idiote onverlaat deze sabotages aan en rond de kerncentrales op zijn kerfstok heeft. Want dat het om sabotage gaat betwijfel ik niet.
In eerste instantie zou je aan Moslimextremisten denken, maar daar twijfel ik toch sterk aan. Hoe extreem ze ook maar mogen zijn, ze zullen wel niet zo stom zijn om net het soort comfort dat ze hier kwamen zoeken te vernietigen.
Blijven nog twee mogelijkheden over:
1. De top van de onderneming zélf, om de prijzen de hoogte te kunnen injagen... Zou me helemaal niet verbazen, en indien zo zullen de dader(s) wel nooit worden bekendgemaakt.
2. 'Groen-extremisten'. Want ook dié onvolwassen kleuters lijken me tot alles in staat om hun idiote eisen ingewilligd te zien. Want:
- Kerncentrales willen ze niet. Tenminste, nu niet... nu zowat alles op kernenergie draait.
- Vroeger draaide het allemaal op steenkool, maar dan waren het ook juist zij die dààr dan weer tegen waren. Weg met de luchtvervuilende steenkool. Dan nog liever kerncentrales! En nu zouden de kerncentrales weg moeten. Zijn die lui dan nooit tevreden? Het verloopt nu allemaal zo milieuvriendelijk mogelijk en met zo weinig mogelijk hinder.
- Moesten windmolenparken het ooit allemaal kunnen overnemen, dan zouden ze gegarandeerd weer gaan janken over de visuele vervuiling van het landschap!
Als je bijgevolg de groenen gelijk zou geven, dan kàn er gewoon geen elektriciteit meer geproduceerd worden. Alleen nog worden verbruikt. Ook, en vooral, door henzelf! Hoe je echter moet verbruiken als er niet geproduceerd wordt is een probleem dat boven hun petje gaat en dat een ander dan maar moet zien op te lossen. Zo ken ik ze weer! Eisen stellen... antwoorden doorschuiven.
Ik vraag me echter af wat er zou gebeuren als je alle nutsvoorzieningen afsluit aan elke woning waar groenen wonen. Ze zijn er immers tégen? Wel, laat ze dan maar hun plan trekken en zien wat ze er van bakken. Hoé ze op een milieuvriendelijke manier licht zullen maken... hun huis verwarmen... koken... afwassen enz...
Graag zou ik die vraag eens rechtstreeks aan zo'n extreem groentje stellen, al weet ik het antwoord al op voorhand. Hetzelfde antwoord dat ik ooit zo dikwijls hoorde, toen ik nog verkeerszaken deed:
- Dat is niet ons probleem. Daar moeten anderen maar voor zorgen.
En voilà. Voor hen is de kous af. Het leven kan toch simpel zijn hé?
Met twee bevolkingsgroepen valt gewoon niet verstandig te praten: met groentjes en met Moslims. Want beide groepen schuiven alle logica terzijde en komen aandraven met idiote en/of oncontroleerbare antwoorden. En als ook dàt niet meer lukt, dan wordt het antwoord doorgeschoven naar 'ZE': '...'ze' moeten het maar oplossen...' Wie ZE dan wel mogen zijn mag Joost weten. Zijzelf weten het in elk geval niét!
De Moslimwereld staat nog maar eens in brand. Nog maar eens door die vredelievende Islam. De ene Islamitische strekking moordt de andere uit, en het houdt maar niet op! Merken onze politici dan écht niet de gelijkenis op met wat hiér gebeurde in de middeleeuwen (Protestanten... Katholieken...)? Hebben ze echt niet door dat we met een ras hebben te maken dat nog in dit soort middeleeuwen leeft? In een werelddeel waar de wereld 500 jaar is blijven stilstaan?
Moeten we ons hoognodig gaan moeien in dat onverkwikkelijke religieuze strijdperk? Zou het vijfhonderd jaar geleden geholpen hebben als een intelligenter ras zich gemoeid had toen wijzelf hardnekkig onze eigen godsdienstoorlogen aan het uitvechten waren? Ik denk van niét! Tegen algemene verdwazing bestaat geen medicijn. Zodra je het vuur vóór je blust, gaat het achter je weer branden!
Noch wapenleveringen, noch humanitaire hulp zullen daar ook maar iéts aan veranderen. Zelfs het verlenen van asiel door 'te brave' landen is geen oplossing, want dan gaan ze hiér hun veten uitvechten en hun ontevredenheid luid gaan uitschreeuwen op straat.
Het enige dat hier kan helpen is tijd. Véél tijd. Minstens vijfhonderd jaar. Tot ze zélf gaan inzien hoe nutteloos dat grenzeloos leed en bloedvergieten wel was. Dat kun je ze niet leren! Dat moeten ze ervaren. Net als wij dat deden, en we hadden er ook vijfhonderd jaar voor nodig.
Wat zouden wij, vijfhonderd jaar geleden, hebben uitgespookt als een intelligenter ras ons plots de toegang zou hebben verschaft tot zowel moderne technologie als moderne wapens? Ik mag er niet aan denken!
En zelfs wij hebben waarschijnlijk nog eens vijfhonderd jaar nodig om in te zien dat we er moeten mee ophouden meer kinderen te maken dan de aarde kan voeden! Want dàt is het wat uiteindelijk tot oorlogen leidt.
Ik kan uit wat ooit was en wat nu weer gebeurt maar één les trekken: evolutie is een natuurlijk fenomeen dat niet te forceren valt. Je stuurt een kind van zes niet naar de universiteit, tenzij je die universiteit eerst omvormt tot een kleuterschool. En je geeft geen moderne wapens in handen van een volksgemeenschap die nog in sprookjes, spookbeelden, schrikbeelden en andere klinkklare nonsens gelooft.
Het klinkt onvoorstelbaar dat een beschaafde, intelligente beschaving zoiets zou doen! Maar dat is nou precies wat de leiders van de Westerse wereld aan het doen zijn! Het geeft wél een goed beeld van het intelligentieniveau van die leiders! Laat die mensen toch in 'vrede' hun onderlinge conflicten uitvechten met hakbijl, goedendag, pijl en boog, zoals wij dat ooit deden, en probeer niet de evolutie te forceren.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
