Ja sorry hoor! Alweer een tweede column op één dag! Maar iemand maakte me er opmerkzaam op dat het vandaag mijn laatste kans was om dit jaar nog iets ondeugends te doen. En daar schoot me die piropo door de geest Alhoewel ik dat hier in België toch echt niet zou durven proberen! Enkel dromen van
Scenario 1:
Een heer loopt langs Vlaamse wegen. Van de andere kant komt een bloedmooi meisje. Op enkele passen van haar vandaan houdt de heer zijn tred in, kijkt haar bewonderend aan en zegt: Wat een mooie ogen heb jij toch!
Wat zou het gevolg zijn van dit scenario? Een handtas tegen zijn gezicht? Snel een telefoontje naar de politie met haar GSM? Holderdebolder op de vlucht slaan?
De kans zit er dik in dat dit heerschap zichzelf even later geboeid in een politiewagen terugvindt. Aanklacht: Stalking!
Scenario 2:
Een heer loopt langs Spaanse wegen. Van de andere kant komt een bloedmooi meisje. Op enkele passen van haar vandaan vertraagt de heer zijn pas, kijkt haar bewonderend aan en zegt: Qué bonitos ojos tienes. Het meisje vertraagt ook even, kijkt hem lief aan en lispelt: Muchas gracias señor. En ze vervolgen elk hun weg, alsof er niets is gebeurd.
Welnu, in scenario 2 is er sprake van een Piropo. Een woord dat alleen maar in deze betekenis bestaat in de latino-cultuur. Je zou het als compliment kunnen vertalen, maar dan zit je toch wel een heel stuk onder de juiste en onvergelijkbare waarde.
De piropo kan bestaan uit een woord, een zinnetje, een heel gedicht, of een paar gezongen toepasselijke regels uit een liedje. Ze kan soms pikant zijn, maar nooit vulgair.
Maar nu komt het: dat piropo-gebruik zit sinds mensenheugenis in de Spaanse cultuur ingebakken. De Spaanse señoritas vinden het hemels en voelen zich teleurgesteld en afgewezen als ze er niet dagelijks een paar krijgen. En of het nu van een adonis of van een schreeuwlelijkerd komt van een ongehuwde of gehuwde man, maakt niet uit. Het streelt hun eigenwaarde en ze voelen zich weer begeerd.
MAAR op een bepaald moment was het sprookje uit. Tijdens de laatste jaren van het Franco-regime begonnen vrouwenbewegingen op te komen voor de rechten van de vrouw. En die piropo vonden ze vernederend en antifeministisch. Ze kregen gehoor bij het regime en de piropo werd verboden.
Droevig einde van een mooi verhaal? Helemaal niet! Berg de zakdoekjes maar weer weg want er komt gelukkig nog een happy end.
Want uit heel Spanje kwam vrouwelijk protest tegen die absurde maatregel, bedacht door een stel ouwe heksen die geen piropos meer kregen en hun afgunst er op die manier wisten door te drukken.
Maar het Franco-regime week niet. Gezichtsverlies lijden stond niet in hun woordenboek. En dus bleef het verbod van kracht. Tot Franco stierf en een democratie werd ingesteld in Spanje. Enkele jaren later werd het absurde piropoverbod terug ingetrokken. Tot grote vreugde van de meerderheid van de vrouwelijke bevolking.
Maar helaas, één jonge generatie had het toch zonder piropos moeten stellen. (snik).
Leuke anecdote, maar ze bevat ook een grote politieke waarheid:
De politiek mag en moet zwichten voor de wil van het volk. Als die wil werkelijk de wil is van de grote meerderheid, en niét die van een kleine minderheid die zo hard jankt dat het een meerderheid lijkt.
Zou het kunnen dat het taalgebruik veel zegt over een volk? Soms sta ik stil bij bepaalde uitdrukkingen, en kom af en toe tot op zijn minst eigenaardige conclusies, tegenstellingen of gelijkenissen.
Ik heb gelijk Jai raison Im right.
Drie keer wordt hetzelfde bedoeld. Drie keer in een andere taal. Drie keer heel verschillend geformuleerd, want:
De Engelsman zegt onomwonden dat hij juist is (right). Niet voor twijfel vatbaar. Het is zo en niet anders. Bespeuren we hier een vleugje grootheidswaanzin? Vergelijk: Engeland was ooit meester in bijna de hele wereld.
De Fransman zegt nonchalant en wat bedachtzamer dat hij reden heeft. (Reden om aan te nemen dat ?). Lijkt al wat meer voor eventuele alternatieven vatbaar. Vergelijk: de Fransman is van nature uit een bon-vivant met een Je men fou levenswijze. Leven als god in Frankrijk
Maar wij zeggen, zonder er echt bij stil te staan, dat onze mening gelijk is. Gelijk aan wat? Aan de meerderheid? De media? De gazet? De baas? Vergelijk: wij werden altijd wel al door een of ander vreemd volk onderdrukt.
Wij lijken dus wel hersenloze, monddode wezens, want we zeggen eigenlijk dat onze mening gelijk is aan alle andere meningen. Geen hersenwerk dus, ons geen vragen stellen, niet nadenken, gewoon luisteren naar de anderen en dié mening als gelijk verkondigen. Niet moeilijk dat we altijd al een gemakkelijk te onderwerpen volkje waren!
Tekenende beeldspraak voor ons volk? Misschien wel, want hoewel deze vaststellingen wel vergezocht lijken en we in werkelijk niet echt stilstaan bij die uitdrukkingen, is een taal toch wel érgens ontstaan. Ergens in een ver verleden met slechts een paar woordjes.
Maar talen hebben door de geschiedenis heen een enorme evolutie doorgemaakt en blijven evolueren. Er kwamen niet alleen maar woorden bij, maar ook uitdrukkingen. Uitdrukkingen doorspekt met de gevoelens van onze voorvaderen
Waren die gevoelens dan (in ons geval) veelal gebaseerd op het slaafs overnemen van de mening van meneer pastoor? Meneer de baron? Meneer de notabele? Van ridders en jonkvrouwen? Hadden we geen, of mochten we geen eigen mening hebben?
Kon het arme, ongeletterde gepeupel dat door bovenvermelde lieden onder de duim werd gehouden, niets anders dan zeggen ik heb gelijk ( omdat mijn mening gelijk is aan ), en daarmee het gelijk van zijn meerderen steunen?
Het lijkt er wel ergens op. Maar de volgende vraag is dan nog prangender: zitten die gevoelens nog steeds in onze genen?
En ook dàt lijkt wel het geval te zijn, want de algemeen gangbare meningen zijn meestal deze die van anderen werden gehoord, en zelden ontstaan ze, althans bij ons eigen volkje, in de eigen hersenen door eigen denkwerk.
Kregen we dààrvoor hersenen? Of vinden we onze hersenen alleen maar overbodige ballast?
Wie dan wél eerst wat hersenwerk verricht alvorens zijn standpunt te bepalen, en tot andere conclusies komt, wordt dan weer als controvertieel aanzien.
Wat maken we het de media toch gemakkelijk!!!
Wat is het iedereen toch makkelijk om in Vlaanderen gelijk te komen hebben!!!
Iedereen komt er wel ooit eentje tegen: zon hachelijke situatie waarin je jezelf in mindere of meerdere mate voor schut zet. Zon Moment waarin je niet vooruit durft, niet achteruit kunt, en blijven staan al helemààl geen optie is. Een regelrechte blooper dus. Zo ook ik!
Ooit ontving ik een uitnodiging voor een receptie, gevolgd door een concert van een Canadese band, aangeboden door de ambassadeur van Canada. Netjes en met sierlijke letters ingevuld op mijn naam.
Het was begin november, de periode waarin mijn geboortestad jaarlijks met veel luister de verjaardag van de bevrijding door de Canadezen vierde. Ik werkte altijd ijverig mee aan de organisatie en het vlekkeloos verloop van de feestelijkheden die zich op de openbare weg afspeelden. Vandaar die uitnodiging.
Jaarlijks waren dan een aantal Canadese militairen uitgenodigd, soms ook een piperband, of een andere Canadese legerband. Allemaal militairen die in Duitsland waren gekazerneerd.
En recepties waren er te kust en te kuur in die periode. Meestal gewoon een toffe en ongedwongen verbroedering tussen burgers, notabelen, en Canadese militairen. Het Belgisch bier spoelde dan ook rijkelijk door Vlaamse en Canadese kelen en er was al gauw geen sprake meer van nationaliteit- of taalverschillen, laat staan klasseverschillen.
Vandaar dat ik die uitnodiging niet echt goed had bestudeerd en hem maar ergens bij mijn agenda legde. Nog niet wetend of ik er al dan niet zou op ingaan. Ook het feit dat de uitnodiging rechtstreeks uitging van de Canadese Ambassade was me helemaal ontgaan.
En ja, die bewuste avond besloot ik maar te gaan. Het was wél in een poepchique instelling, maar daar was ik beroepshalve al dikwijls binnen en buiten gelopen, zodat mijn frank nog altijd niet was gevallen.
Ik stapte dus vrolijk binnen door de grote draaideur, kwam in de monumentale ontvangsthall terecht en bevroor! Ik bleek de allerlaatste en de receptie was al volop bezig.
De hall echter, rijkelijk bekleed met rood vasttapijt en hel verlicht door een monumentale luchter, was leeg! En daar stond ik.
Veel tijd om na te denken had ik niet, want een hostesje schoot onmiddellijk op me af, nam mijn overjas aan en drukte me een nummertje van de vestiaire in de hand.
En daar stond ik. Mijn moment ging van start! Mijn ogen speurden door de hall. Waar verdorie wàs die receptie?
Ha daar zag ik, aan de overzijde van de hall, een kamerbrede trap met een vijftal treden naar omlaag. Er stonden wat mensen op te praten, en onderaan de trap wemelde een selecte massa genodigden piekfijn uitgedost in de obligate stadskledij!
Oh nee! Ik had zomaar wat aangetrokken een blazer op een jeansbroek geloof ik
Het liefste was ik stilletjes achteruit terug door die draaideur naar buiten geglipt, maar dat wicht was er vandoor met mijn overjas!!!
Wat nu? Koortsachtig zochten mijn hersenen naar een oplossing. Uiteindelijk besloot ik het enige te doen wat in dergelijke omstandigheden mogelijk is: met vaste pas op die trap afstevenen, maken dat ik als de bliksem beneden kwam, en me in de massa onzichtbaar proberen te maken.
Het leek me niet bepaald een goede strategie, maar een betere vond ik niet. Want mijn moment was voorbij. Hoe lang dat moment duurde? Voor mij een eeuwigheid, maar in werkelijkheid waarschijnlijk maar een fractie van een seconde.
Een twee start. Nonchalant en met vaste tred doorkruiste ik de hall. Uiterlijk heel zelfbewust, maar innerlijk met kloppend hart. Als de bliksem de trap af zonder veel rondkijken snel een glas champagne gegraaid van het dienblad van de toegeschoten kelner om me een houding te geven. En ja, het lukte me om min of meer onzichtbaar tussen de pratende groepjes door te laveren, op zoek naar een bekend gezicht.
Helaas! De paar bekende gezichten waren allemaal druk in gesprek, en de anderen kende ik niet. Toen trok iemand me aan de mouw. De persoon die voor de uitnodiging had gezorgd.
- Heb je de ambassadeur al gefeliciteerd?
- Hugh? Ambassadeur? Is die hier? Ik ken die man niet! Waar is ie?
Hij wees naar de trap. Tweede Oh nee! Bovenaan de trap bleek de ambassadeur te staan met zijn dame, en naar beneden afdalend een aantal Canadese prominenten. Ze vormden een rij om de honneurs waar te nemen. Zij waren de mensen die ik als pratend op de trap had aanzien en plompverloren voorbij was gelopen! Arme ik. Hoe red ik me hier weer uit?
Handjes schudden van beneden naar boven kon natuurlijk niet. Eerst naar boven lopen, iedereen voorbij, en dan na een halve draai de juiste volgorde kiezen leek me toch wel héél clownesk.
Ik deed dan maar het enige wat nog enigszins mijn gezicht kon redden: nonchalant de trap oplopen, een hostesje vragen waar de toiletten waren, daar even uitblazen tot mijn hart weer op normaal ritme klopte, en dan zelfbewust terug op de trap afstappen om een tweede entree te maken.
Dit keer met heel beleefd handjes schudden en de obligate Congratulations, How are you? en Nice to see you s. Oef!
Even later was de receptie voorbij en vertrok het selecte gezelschap naar de grote zaal voor het concert.
En op dat ogenblik zag ik mijn kans schoon, glipte met mijn nummertje en rode oortjes naar de vestiaire, kreeg mijn overjas terug, en blies stilletjes de aftocht. Het concert interesseerde me plots niet meer.
Of iemand iets in de gaten had? Op dàt moment dacht ik van niet. Als ik er nu aan terugdenk vrees ik: reken maar!
Gek. De ene dag weet je van geen ophouden, de andere dag weet je echt niet wat schrijven.
Van zon andere dag maak ik dan maar gebruik om wat achterstallige mail te beantwoorden. Vooral Spaanse mail raakt soms achter vanwege de toch hogere moeilijkheidsgraad.
Want om die mooie taal te blijven onderhouden heb ik uitgekeken naar vooral Spaanssprekende correspondenten, en ben er soms heel boeiende correspondenties mee begonnen over heel uiteenlopende onderwerpen.
Niet enkel met Spanje. Ook met Zuid Amerika. Want hoewel iedereen zegt dat Engels de meest gesproken taal ter wereld is, ben ik daar nog niet zo zeker van. Feit is dat je met Spaans toch ook zo wat de wereld rond komt. Een heel boeiende wereld en cultuur trouwens.
Want of je nu met Spanjaarden, Chilenen, Mexicanen of Peruanen correspondeert, telkens weer stel je vast dat die latino-cultuur wereldwijd dezelfde is, op een paar subtiele verschillen na.
En ik houd van die cultuur. Ze is warm-menselijk. Ze lijkt ook vooral macho. Al stopt die macho-cultuur meestal aan de voordeur. Buiten is de man de baas en zal zich in een bar nooit verwaardigen bij zijn vrouw te gaan zitten. Mannen hier vrouwen dààr is het motto.
Maar thuis is la señora de Alma de la casa. De ziel van het huis en ook de baas in huis. En dat lijkt niet eens zo slecht te werken!
En de señor is thuis gewoon, net als bij ons, de sloef. Maar zodra het koppel de voordeur voorbij is stel je een complete metamorfose vast en is hij voor het oog van de wereld weer de grote caballero. Borst vooruit en zo van die dingen en mevrouw wordt de gedweeë, volgzame echtgenote.
Op de nieuwe man zitten de dames daar echt niet te wachten. Die hébben ze al: thuis. En op straat hebben ze dan weer de door hen zo begeerde super-macho! Lijkt me echt toch wel een samenleving die de eigenschap ideaal heel dicht benadert.
Leuk toch? Een diepere studie waard. Voer voor psychologen? Moeten we daar niet een voorbeeld aan nemen? Het is vooral dié eigenschap die me altijd al heeft aangetrokken in de latino-cultuur.
Er worden geen maskers opgezet. Die hebben ze trouwens niet. Als vrienden op bezoek komen blijft mevrouw haar man als sloef behandelen. Dat stoort hem niet en de vrienden nemen er geen aanstoot aan want bij hen gaat het net zo. Hoogstens wordt er al eens (en heel graag) een grapje over gemaakt.
In de bar zitten de vrouwen dan weer gezellig samen te roddelen aan een tafeltje en voelen zich totaal niet gediscrimineerd als manlief, aan de toog, totaal geen oog heeft voor hen. Ze gewoon negeert alsof ze er niet waren. Zo is het, zo was het, en niemand voelt behoefte daar iets aan te veranderen.
Iedereen kent zijn welbepaalde en duidelijk afgebakende grens. Die grens is gewoon: de voordeur. Een doodgewoon, tastbaar ding. Voor iedereen duidelijk zichtbaar. Geen spirituele machtsstrijd geen competitie geen frustraties Gewoon je plaats kennen. Niet proberen je grenzen te verleggen, tenzij je je huis verbouwt en de voordeur verplaatst.
Jawel, van sommige vreemde culturen zouden we toch wel veel kunnen leren. Vermenging met culturen die min of meer gelijke tred met de onze hielden kan alleen maar verrijkend werken voor beiden.
Vermenging met andere, meer achtergebleven culturen, werkt dan weer sterk verarmend.
Vandaar dat ik het woord racist (trouwens niét door ons uitgevonden), altijd met een grote korrel zout neem. Want in beginsel geloof ik niet dat racisten bestaan. Er bestaan enkel, en gelukkig maar, mensen die uitkijken wie ze in huis halen.
Wat die anderen op hún territorium doen, dat zal ze worst wezen, zo lang ze maar van het eigen territorium afblijven. (Kun je dat écht racisme noemen?)
In mijn vorig column is het hoge woord al gevallen: conservatief ! Wat een mooi woord met welke rijke inhoud!
Behoudsgezind behouden én verdedigen wat je hebt. Waar je voor gewerkt hebt. Waar je ouders en grootouders voor vochten. Behoud van je waarden. Van je cultuur. Van s lands lieflijke eigenheid.
Behoud van dat vreedzame landje waar je je eigen materiële dingen rustig kon achterlaten en niet hoefde te vrezen dat iemand ze zou komen jatten. Als dàt niet mooi is. En nochtans, het zou gewoon een recht moeten zijn in een landje als het onze. We zouden daar niet eens mogen bij stilstaan!
Niet moeten denken aan hoeveel sloten op je deur moeten hoeveel stuursloten en wielklemmen op je auto om hem niet te laten stelen. Niét angstvallig je brieventas moeten vasthouden als iemand je om een vuurtje vraagt. Opnieuw die gulle, onbevreesde lach van ons integere volkje mogen zien stralen. Zo was het in de sixtees. En we dachten dat het alleen nog maar kon verbeteren. Dat de beschavingen alleen maar vooruit konden gaan. Helaas, dat was zonder de waard gerekend.
Zo was het vroeger.
Zo zal het nooit meer zijn.
Nooit hadden we kunnen voorzien dat er ook een weg terug is. Dat beschavingen kunnen verloederen in een neerwaartse spiraal kunnen worden gezogen door vreemde invloeden, aangemoedigd door eigen volk en bestuur.
Hoe dat zo gekomen is? Oei! Niets zeggen! Mondje dicht. Ik zou alleen maar tien miljoen wijsvingertjes naar die bepaalde straat in Brussel willen zien wijzen. De andere wijsvinger zachtjes tegen de lippen aangedrukt. Want zwijgen moéten we dan wel, wijzen mag nog. (Voorlopig toch).
Maar ach, ik zie geen tien miljoen wijzende vingertjes. Want een aantal wijde, nog maagdelijk witte mondjes, is nu al luid aan het protesteren tegen mijn nostalgische flauwekul.
Mondjes die het nog niet door hebben. Mondjes die nog in Sinterklaas geloven. Mondjes die vinden dat het allemaal niet zon vaart zal lopen. Maar dat komt nog wel als het te laat zal zijn!
Tja om een beetje behoudsgezind te kunnen zijn moet je ook een beetje kunnen nadenken. En niet éérst jouwen en daarna gaan overpeinzen hoe stom je wel was.
Dan maar voor een conservatieve partij kiezen? Wat graag maar oei waar zit er zo eentje? Zéker niet op de kiezerslijsten te vinden. Tenminste, toch niet bewezen-conservatief. Beloven kunnen ze wel allemaal hoor! De hemel op aarde als we dat willen en als we maar voor hen stemmen.
Maar de eerste die doet wat hij belooft moet ik nog door de poort van het parlement zien stappen.
Komt er ooit zo eentje? En laten de anderen hem de ruimte voor zijn conservatieve ideeën?
Zal hij al zwichten voor Non, of het nog uithouden tot Nom de dieu?
Je weet nooit, maar het zal verdorie een zwaargewicht boeman moeten zijn om de stok in dat kleurrijke kippenrennetje te gooien!
Het schrille gekakel zal zéker niet voor de poes zijn. We zullen, tot in de uithoeken van het land, voor oordopjes moeten zorgen. Maar daarna zou het toch moeten doordringen in die hersentjes, kan het weer rustig worden, en kunnen de hennetjes eindelijk weer doen wat ze altijd al deden: heel productief eikens gaan leggen.
Zachtgekookt voor mij alstublieft.
Ach ja hoop doet leven zeggen ze dan. Maar dromen zijn dan weer bedrog. Rare, tegengestelde conclusies, nietwaar? Maar ik wil verdorie hopen én dromen van betere tijden voor ons zo verweesde volkje.
Wezenloos staart een wit musje naar omhoog vanaf zijn lage plekje op de sociale ladder. Hoopvol zoekend naar de plaats waar een troon zou moeten staan, of toch iets wat er op lijkt. Waarop een vader en een moeder zouden moeten zitten, en een hele hofhouding die zijn belangen zou moeten verdedigen.
Waar hij loon naar werken zou mogen ontvangen, gerechtigheid waar nodig, en een tik op de vingers voor eventuele fouten of luiheid.
Waar pientere volwassenen de zo moeizaam opgebouwde welvaartstaat zouden moeten beschermen en verdedigen. En straffen wie daar een poot durft naar uit te steken.
Maar helaas er is niets van dit alles. Alleen maar een goed besloten clubje van lieden die zich tegoed doen aan de grabbelton van de Wetstraat, en zich niet verwaardigen een blik naar omlaag te werpen. De belangen van eigen soort? Daar dienen de riolen toch voor?
En het witte musje denkt weemoedig:
Wat een verweesd volkje zijn we toch geworden: wezenloos en hopeloos verweesd. Geen papa en geen mama meer. Niemand die voor ons opkomt. Niemand die zorg draagt voor onze verworvenheden. Niemand die ons de normen van het vaderland en van onze voorouders nog voorhoudt. Niemand die het budget zo beheert dat de eigen vogeltjes eerst komen. Niemand ook die nog probeert om naarstige en betere vogels te maken van ons, arme musjes! Niemand meer om ons nog te leren vliegen!
Een land is toch een beetje te vergelijken met een gezin hé? Want:
In de eerste plaats is er een papa en een mama. In België wonen die op het paleizenplein te Brussel. Maar hun ouderlijk gezag werd grotendeels overgedragen naar de andere kant van het groene park vóór hun bescheiden optrekje. En daar vinden we dan de Wetstraat. En daar zitten dan weer een heleboel surrogaatpapas en -mamas die, in plaats van de echte papa en mama, verondersteld worden voor het land (gezin) te zorgen. Pleegouders dus.
Whaauw! Hoe kunnen we ons dan verweesd voelen? Met zoveel pleegpapas en pleegmamas? Waar is het spaak gelopen?
Wel, het probleem is eigenlijk dat we bij die lui in de wetstraat niet langer op natuurlijke moeder- of vadergevoelens, laat staan op vaderlandslievende gevoelens moeten rekenen.
Neen hoor! De beste brokjes worden heel liefdevol in vreemde bekjes gestopt en wij wij staan er een beetje wezenloos en verweesd bij te kijken. Als wij iets willen moeten we cash betalen. Vandaag wat minder dan morgen, maar veel meer dan gisteren. Alleen bij die vreemde bekjes lijkt dat omgekeerd te werken.
Nou ja, die vreemde bekjes staan immers ook heel wijd opengesperd. Ons arme witte musje zou dat ook wel willen doen, maar het mag niet van de stiefouders. Alleen maar als het koekoek kan roepen! En dat kan dat arme vogeltje natuurlijk niet.
Tja, het is net zoals in een gezin hé? Het is niet voldoende om de rol van papa en mama op te eisen, je moet ze ook nog kunnen waarmaken en je daar 100% voor kunnen inzetten. En het is overduidelijk dat de Wetstraat daar niet in slaagt.
Wat zal de toekomst ons, arme Belgjes, brengen? Aankloppen bij een weeshuis? Huize Nederland bijvoorbeeld? Nou ja als het echt niet anders kan moeten we dààr dan maar heen om ons stiefmoederlijk te laten behandelen. Deden we al eens en dat bekwam ons niet zo goed. Nou ja, veel slechter dan bij ons kan wel niet zeker? Hier hebben we toch ook enkel maar stiefmoeders en -vaders!
Zouden ze daar in Nederland ook eerst de vreemde bekjes voeden? Hopelijk wel, want daar zouden wijzelf nu juist de vreemde bekjes zijn, en dus lijkt dat helemaal nog niet zon slecht idee. Een heel goed idee zelfs, in een wereld waarin de papas en de mamas de eigen jongen laten verwezen ten voordele van de vele koekoeksjongen in eigen nest.
Het koekoeksprincipe dus! Na de struisvogelpolitiek heeft het koekoeksprincipe nu zijn intrede in de politiek gemaakt als teken des tijds. Ze blijven het toch wél in de ornithologie zoeken! Maar dat is dan ook het enige dat nog min of meer conservatief te noemen is.
Draait het dààr om in Europa? Om het koekoeksprincipe? Wel, als het zo zit, laten we dan zélf maar koekoeksjong spelen en aansluiten bij een ander land! We kunnen maar van de regen in de drop terechtkomen. Spijtig voor het zweet, het bloed en de tranen van onze voorvaderen die zon mooi landje hadden geschapen waar het zo goed WAS om te leven.
Tja, hadden die maar zo stom niet moeten zijn en hadden ook maar op hun luie kont moeten blijven zitten op een hoop woestijnzand. Uitkijkend naar waar ze het beste konden immigreren en waar het meeste in te pikken viel.
Ze hadden ook mo slim genoeg moeten zijn om uit te vissen waar ze het best van de resultaten van andermans zweet en bloed konden gaan genieten!
Ergens in de wereld een gouden poortje weten te vinden Een onbewaakt poortje dat naar het Eldorado leidt. Een Eldorado, opgebouwd door een hard werkend volkje waarvan de leiders nu uitverkoop houden van de vergaarde schatten.
Dàt alles hadden onze voorouders moeten doen! Ze zouden veel langer en veel gelukkiger hebben geleefd. Maar ze deden het voor ons! Wisten zij veel dat onze leiders ooit landverraders zouden worden die hun zweet en bloed te grabbel gooiden aan wie er maar wil naar graaien?
En wat heeft dat alles ons gebracht? Een sterk verwaterde politieke soep, een hoop opportunisten, een hoop criminaliteit, en een hoop hoogbeschermde allochtonen...
De winter is pas begonnen, en we zitten al zowat doorheen onze zoutvoorraad voor de hele winter. Niemands schuld natuurlijk. Een lelijke gril van de natuur. Maar hoe moet het nu verder? Zoutloos dieet voor het verkeer?
Ik herinner me de winter van 1962/63: tot na Nieuwjaar leek het een zachte winter geweest te zijn, en we begonnen al aan de zomer te denken. Maar halfweg januari begon het: sneeuwen, vriezen, en gladde wegen gedurende maanden! Bijna tot Pasen!!! Zelfs als het wekenlang niet sneeuwde bleven de temperaturen lager dan -10 en de sneeuw bleef gewoon sneeuw. Want zout strooien zat er toen nog niet in. Hier en daar werd wat zand of as gestrooid en dat was het dan.
Maar het was beter dan niets. De sneeuw bleef wel liggen, maar het zand gaf toch een beetje grip. Ik vrees dat, als moeder natuur op die manier verder gaat, we weer op zand zullen moeten overschakelen. En gelukkig daarvan zal de voorraad nog niet zo gauw uitgeput raken. De riolering? Dat is weer een ander verhaal!
En zo worden we nog maar eens met de neus op de feiten gedrukt. Ondanks al onze moderne technologie kunnen we het toch niet halen van moedertje natuur als ze haar maag eens laat oprispen.
Het vrachtverkeer staat stil, goederen raken niet op hun bestemming, werknemers geraken niet op de werkplek reizigers stranden in de luchthavens kortom, onze hele moeizaam opgebouwde economie gaat zondermeer platliggen bij dergelijke capriolen van de natuur. En dan spreken we nog niet van ingestorte daken en kerken! Wat als dit, net als in 1963, nog maandenlang doorgaat?
Destijds was er nog het voordeel dat internationaal wegtransport zo goed als niet bestaande was. Dat ging per schip of per trein. Bovendien stond de consumptiemaatschappij nog in haar kinderschoenen en consumeerden we niet half zo veel als nu.
In de wegcode was ook een lachwekkend verkeersteken opgenomen: een rode ronde rand, met binnenin een zwarte letter D op witte achtergrond. Het betekende: dooibarelen gesloten en moest de wegen in de dooiperiode beschermen. Ik heb me altijd afgevraagd wat een dooibareel was. Nooit eentje gezien. Nooit kon iemand me daarop antwoorden.
Maar de betekenis van het teken was niet mis te verstaan: vrachtwagens moesten, zodra ze dit teken zagen, stoppen en bij de plaatselijke burgemeester gaan vragen hoe het verder moest!!!
Of die burgemeester dat zélf wist? Heb ik ook nooit een antwoord op geweten. Maar het tekent toch het tijdsbeeld: een vrachtwagen was een heel sporadisch voorkomend verschijnsel dat van A naar B reed, en waarbij de afstand tussen A en B zelden meer dan een tiental kilometer was.
De veel zachtere winters die nadien ontstonden, zijn er mede verantwoordelijk voor dat we niet meer achterom keken en dachten dat het nooit meer zo zou zijn.
Vervoer en tewerkstelling evolueerden dan ook in functie van het zachte klimaat en dan gebeurt dit! Als dit een uitzondering is, komen we er nog zonder al te veel kleerscheuren onderuit. Maar stel dat het de nieuwe regel wordt?
Tja, dan zal een groot stuk van onze samenleving moeten hertekend worden in functie van de nieuwsoortige winters. Back to the future?
Zullen misschien andere middelen moeten worden bedacht om de wegen sneeuwvrij te houden? Zeewater sproeien bevoorbeeld? Zou dat helpen? Je weet nooit. Het proberen waard. Goedkoop is het in elk geval, tenzij ook hier de vraag de prijs doet stijgen!
Eigenlijk, als we eventjes goed stilstaan met wat we aan het doen zijn, hebben we ons toch wel heel erg afhankelijk gemaakt van allerlei hulpbronnen. Hulpbronnen die bij een vingerknip zouden kunnen verdwijnen!
Neem nu elektriciteit: stel dat onze centrales om welke reden ook voor lange tijd uitvallen. En je woont ergens in een stad op de dertigste verdieping geen lift meer. Ik mag er niet aan denken.
Of onze watervoorziening: we zagen het nog onlangs op relatief kleine schaal. Maar ooit zou dit kunnen gebeuren op grote schaal nationaal of Europees En erg ondenkbeeldig is dat niet echt. Een terrorist die een hardnekkig virusje dumpt op een cruciale plaats in het systeem en lap!
I dont like it but I guess things happen this way ( song van Johny Cash).
Enfin, ik wil geen doemdenker zijn, maar vind het toch de moeite lonen om er even bij stil te staan dat, hoe hedendaags en modern we ook leven, onze samenleving toch ook uiterst kwetsbaar is en aan elkaar hangt met een zijden draadje. En zijden draadjes heb ik nooit 100% vertrouwd.
Mystiek altijd al een mooi woord gevonden. Geheimzinnig magisch bovennatuurlijk sprookjesachtig. En vooral: o n b e g r i j p e l i j k ! Maar zodra het begrepen wordt is alle mystiek er af
Want zoals ik vroeger mijn speelgoed autootjes altijd opengooide om te snappen hoe ze werkten zo doe ik dat ook met veel mystieke dingen. En helaas meestal weet ik de mystiek wel te ontmantelen (of te ontmaskeren), en teleurgesteld moet ik dan vaststellen dat er eigenlijk helemaal geen mystiek mee gemoeid is! Dat de naakte waarheid die er achter steekt eigenlijk poepsimpel is! Wég sprookje, wég sinterklaas of het kerstmannetje.
Zielig voor mij, want ik hou écht wel van mystiek.
Neem nou je eigen pc. Voor veel mensen een hopeloos ingewikkeld ding en ingewikkelde dingen gaan we maar al te vlug bijna als mystiek ervaren. Geen spek voor onze bek? Niks van. Gewoon door mensen gemaakt. Uitgevonden door logisch denken. Niets om bang van te zijn. Niets om zomaar direct te catalogeren onder te ingewikkeld.
Ik had het geluk om een beetje mee te groeien met de voortschrijdende digitale technologie. En dat prille begin dat was écht zo simpel als wat. En dat is het eigenlijk nog altijd. Het basisprincipe is onveranderd gebleven.
Hoe intelligent een computer ook lijkt: zijn verstand bestaat in wezen maar uit schakelaars! Een hele resem schakelaars. En die schakelaars kunnen niet méér dan de schakelaar van het licht in je slaapkamer: aan of uit. Maar in je pc zien ze dat als 0 of 1, of eenvoudiger gezegd, ze kennen het verschil tussen 0 en 1. Noch min, noch meer. Dat kan je lichtschakelaar ook!
Maar slimmerds gingen daarover nadenken en vonden dat je met nullen en enen toch wel een en ander kon aanvangen. En ze ontwikkelden de Asci code: Daarin wordt een reeks van 10 cijfers gebruikt ( 1 byte genoemd), uit alleen maar nullen en enen bestaande, om één écht cijfer weer te geven. Zo zou het cijfer 7 eventueel kunnen worden weergegeven met 0000111000. De letter A kan dan bevoorbeeld 1110001000 zijn (klopt niet hoor! Die Asci-code ben ik vergeten. Het gaat maar over het principe). Er zijn dus 10 schakelaars nodig die aan of uit staan, om één cijfertje of lettertje voor te stellen. (Vergelijk met ons tiendelig rekenstelsel: wij moeten na het cijfer 9 al een hulpcijfer gebruiken om ervoor te zetten als we verder willen rekenen. De pc moet dit al na de 1 !!!)
Maar toen was het hek van de dam: reuzengrote kasten met duizenden schakelaars (och arme: nu steken we er miljoenen in een chip ter grootte van een lucifer) vormden de eerste computers.
De verdere vooruitgang bestond enkel maar uit alles steeds kleiner én razend snel maken, én programmas maken die het ons makkelijker moesten maken. We moeten immers niet meer honderden nullen en enen typen om hallo te zeggen, maar gewoon de juiste letters aanslaan. Het programma laat de computer zélf, en pijlsnel, de vertaling naar machinetaal doen.
Voilà! Dààr gaat de hele mystiek rond de digitale wereld. Niets mysterieus aan!
Mijn conclusie: mystiek bestaat niet van nature uit. Mystiek maken we zélf van zodra we iets niet kunnen of willen begrijpen... of het juist onbegrijpelijk willen doen overkomen!
Met religies gaat het net zo, maar daar zorgen de bedenkers er dan weer voor dat wat ze uitkramen gewoon niet te begrijpen valt, en dan is het voor hen niet moeilijk meer.
Instant-mystiek dus: makkelijk te maken door wie er zijn voordeel kan mee doen.
Makkelijk te verteren voor wie het lust en niet kieskeurig is.
En ocharme, zo zijn er velen. Zoekend naar mystiek. Zoekend naar wat ze niet begrijpen, om daarin dan de poort naar een betere wereld te vinden. En vooral: zoekend naar iets dat hen verhindert in zichzelf te kijken en het heft in eigen hand te nemen.
Jammer voor hen, maar op die manier zullen ze nooit vinden wat ze zoeken.
Ooit had ik een agenda. Vol met afspraken, vol met dingen te doen, vol met vergaderingen, vol met veel waar ik naar uitkeek, maar ook vol met zaken die ik liever ergens in een donker vergeethoekje had weggestopt, omdat ik bij voorbaat wist dat het hopeloos was en tot niets zou leiden.
Want ik had geleerd dat je aan één slecht project zoveel tijd spendeert als aan tien goede.
Maar ik deed het, en probeerde het met animo te doen. Ik werd er immers voor betaald. Het werd een manier van leven. Het werd een manier van werken. Het werd vooral een manier om iets voor de samenleving die me te eten gaf terug te doen en me niet nutteloos te hoeven voelen. Maar er is een tijd van komen, en er is een tijd van gaan.
Toen de pensioenleeftijd naderde vroegen verschillende mensen me of ik dit alles niet zou missen en in een zwart gat zou terechtkomen, net als zovelen.
Ik ging twijfelen. Keek even naar de telefoon op mijn bureau, dacht aan de vele keren dat ik zijn niet ophoudend gerinkel had gehaat, de vele keren dat hij me uit mijn concentratie had gerukt, maar ook aan de vele keren dat ik er heel positieve gesprekken mee had gevoerd.
En ik dacht:
- Tiens ja, hoe zal mijn leven er uitzien als niemand me nog nodig heeft? Als niét om de haverklap iemand anders met weer een ander probleem aan de andere kant van de lijn hangt?
En ik moest het antwoord schuldig blijven.
Nu heb ik dat antwoord wél: na zoveel jaren zowat iedereens problemen te hebben helpen oplossen, voelt anonimiteit zalig aan. Het is als een zacht lappendekentje dat over je gelegd wordt. Niemand meer zijn. Wat heerlijk! Bijna synoniem van vogelvrij.
Maar niemand ben je eigenlijk alleen maar voor de anderen. Pas als je je agenda definitief hebt afgesloten ga je in alle rust beseffen dat je nu eindelijk jezelf en je eigen iemand bent geworden. En dàt voelt pas goed aan: jezelf weer tegenkomen.
Jezelf mogen zijn kun je het beter wensen? Wie dàt niet naar waarde weet te schatten moet toch serieus met zichzelf in de knoop liggen!
Weg maatschappelijke dwangbuizen, garelen en meer van dat moois. Weg verantwoordelijkheden en moeilijke beslissingen. Weg de kritiek van hier en daar een enkeling die zich benadeeld voelt.
Weg ook de duizenden bladzijden die je schreef en waarvoor anderen de pluimen mochten oogsten. Je schrijfsels niet meer moeten laten ondertekenen door overste A of politicus B. Niet langer afhankelijk zijn van het sterk wisselende humeur en kritiek van diegenen die alleen maar toekeken.
Niet langer het beste in jezelf moeten onderdrukken om niet op bepaalde overgevoelige teentjes te trappen.
Neem nu zon blog: niemand zegt dat je moet. Niemand zegt dat het niet mag. Niemand kan je opdragen wat je moet schrijven. Niemand stelt een deadline. Niemand die me dàt nog kan afnemen.
t Is avond, en stil in huis. Vrouwtje is in slaap gevallen, Pierewiet, mijn parkietje heeft zijn verenpakje gezellig dik opgeschud en er zijn kopje in ondergedompeld, zodat hij wel een bolletje wol met een lange staart lijkt. En door het raam zie ik de laatste achtergebleven sneeuw langzaam maar zeker wegsmelten.
Er stond een sneeuwman naast de deur. Gemaakt door de kinderen van de buren. Zijn onderlijf staat er nog. Het bovenlijf en hoofd zijn er afgevallen en liggen verkommerd en platgereden op straat. Getuigend van de meedogenloosheid van het moderne verkeer. Arme sneeuwman.
Ze voorspelden weer sneeuw, maar het zou waarschijnlijk niet voor de kust zijn. Lap! Weeral discriminatie! Geen witte kerst voor de kust! Hebben die weerlui dan echt geen greintje compassie met ons? En ik, dreaming of a white christmas kan weer mooi op mijn honger blijven zitten. Foei!!!
Inspiratie? Weg! Compleet, maar dan ook compleet weg. Wegger kan niet! Mee gesmolten met de sneeuw. En wat doet een mens als hij geen inspiratie heeft? Juist! Dan maar een beetje roddelen over de medemensen. Dichtste familie eerst natuurlijk! En ja hoor, daar schiet me een passend slachtoffer te binnen:
Mijn schoonzoon is profvoetballer geweest in een recent verleden. Doet, naast zijn normale job, ook nog iets in de voetbalwereld geloof ik. Scouting of zo, wat dat dan ook moge betekenen. Ik ben namelijk niet zo goed thuis in de voetbalwereld. Hoogstens schrik ik eens op als er weer geroepen wordt over een mooi goal, maar wordt telkens weer teleurgesteld: ik zie daar dan gewoon die twee kale witte staken, een pluizig net, en een stomme dwarsbalk. Niks moois aan! Zélfs het decor is één slijkerige boel!
Waar zit dat mooie goal dan? Aan de reacties te horen verwacht ik er dan leuke gordijntjes aan, of een blits kleurtje voltapijt misschien? Maar neen hoor! Niets van dit alles. Enfin, het zal wel aan mij liggen. Ik blijk namelijk een complete voetbal-analfabeet te zijn.
Nu weet ik bijvoorbeeld wél dat hij bij Cercle Brugge gespeeld heeft. Dàt tenminste heb ik onthouden, en dat vijzelt mijn zelfvertrouwen weer op, want ooit zegde zelfs dàt me niks en moest ik, als iemand me vroeg waar hij dan gespeeld had, het antwoord schuldig blijven. Wanhopig liep ik dan de namen af die ik ergens op TV had opgevangen:
F.C. De Kampioenen? Bayer Munchen? Of is dat een aspirine-fabriek? Ajax dan of Real Madrid? Enfin, ik wist het niet. Alles wat ik wist was dat voetbal een spel is dat in het gras wordt gespeeld als het twee kontjes hoog is geloof ik. Of is dat weer een ander spel? Enfin, iemand heeft daar toch ooit een liedje over gemaakt, dus, dat zal het wel zijn zeker?
Nu ja, het heeft geen belang. Belangrijk is dat hij een toffe knul is en van mijn dochter houdt. En dubieuze spelletjes spelen ze blijkbaar ook niet, want als ik er op bezoek kom stel ik telkens weer, en tot mijn opluchting vast, dat het gras netjes is afgereden. Oef!
Of hebben ze soms andere geheime plaatsjes in huis om twee kontjes te verbergen? Tuinhuis? Kolenkot? Zou kunnen, maar ik wil me er niet in verdiepen. Dat ze enkele jaren geleden nog een lief dochtertje hebben gekregen schrijf ik liever toe aan de ooievaar, want doe-het-zelver is hij niet echt, dus zal de ooievaar het wel gedaan hebben. De postbode sluit ik sowieso uit want die komt niet verder dan de brievenbus hoop ik tenminste.
Feit is dat ze een drommels leuk gezinnetje vormen, en daar draait het tenslotte om, nietwaar? Wat kun je je als vader/schoonvader meer wensen?
Magic Familys vind je de dag van vandaag ook niet meer overal.
Mensen die me niet echt kennen geven me soms, zonder dat ze zich daar direct van bewust zijn, het stempel boeman mee. Tenminste, die indruk héb ik er wel van.
Zo ook in de vele vergaderingen waaraan ik ooit deelnam.
Zo ook in het begin van mijn tweede huwelijk. Ik kwam in een totaal nieuwe familie en wereld terecht en was gewoon om mijn mening wel eerlijk maar ongezouten te zeggen, terwijl bij veel van die nieuwe familieleden het zalven en troosten eerder de regel was, met alle nare gevolgen vandien.
Al die mensen hebben me ondertussen leren kennen daadwerkelijke resultaten gezien en me leren appreciëren! Want etterende wonden genees je zelden met een zalvende pleister er bovenop. Met mooie beloftes evenmin. En troostende woorden och god een beetje héél gratuit.
De dokter die het mes zet in een etterende wonde zal ook als boeman worden aanzien tot wordt vastgesteld dat hij gelijk had en de wonde genezen is.
En ja, ik ben er fier op een boeman te zijn, want met zalvende woorden is de samenleving nooit ver geraakt. Echte en werkende sociale verbeteringen kwamen altijd al van de boemannen die er geen doekjes om wonden om de sympathie van hun gehoor te verwerven. Die maatregelen durfden te nemen die aanvankelijk heel onsympathiek leken, maar het op lange termijn perfect deden tot ieders voordeel.
Soms moét je er wel het mes durven inzetten als je resultaat wilt zien, want nooit zal iemand voor de hele wereld goed kunnen doen. Altijd zullen bepaalde mensen zich op een of andere wijze benadeeld voelen, wélke maatregelen je er ook weet door te drukken.
Als je teveel, en naar tevelen gaat luisteren, wordt het nemen van juiste beslissingen gewoon onmogelijk. Je moet dan je toevlucht nemen tot die beruchte compromissen waar niemand beter van wordt.
Want wie ook maar probeert voor iedereen goed te doen, doet uiteindelijk voor niemand goed!
Waarmee ik maar bedoel: dat zalfstrijken dat kan onze samenleving nooit ten goede komen! Maar het steekt zowat overal de kop op. Niemand durft een ezel nog een ezel te noemen! En zéker als het een rijke ezel betreft zal hij heel beleefd met meneer de ezel worden aangesproken.
Het enige dat daarmee wordt bereikt is dat die ezel er uiteindelijk écht van overtuigd raakt dat hij een meneer is en nog meer de ezel gaat uithangen.
Diplomatie kan, en moet in bepaalde gevallen. Maar het kan niet grenzeloos worden aangewend. Effenaf rotte plekken in onze samenleving moeten er gewoon worden uitgesneden! Opgeruimd staat netjes.
En wie heb je daarvoor nodig? Zalfstrijkers?
Neen! Boemannen! De rol van zwarte Piet mag dan al een heel ondankbare rol zijn Sinterklazen maken een volk alleen maar week, zwak, en klaar voor slavernij.
En een boeman kan best een vriendelijke mens zijn waar dat gepast is en met de juiste mensen.
Toen ik in het begin van de jaren 60 de verkeerswereld binnenstapte, bestond de wegcode uit een honderdtal ondubbelzinnige en eenvoudige regels, en een vijftigtal verkeerstekens. Je kon het in boekenwinkels kopen en het was nog niet een vierde van een gewone pocket.
Maar het verkeer evolueerde. Er kwamen steeds meer autos bij. Er kwam steeds meer vrachtverkeer bij, want ook dàt evolueerde van binnenschip en trein naar rijbaan.
En de wegcode, die evolueerde mee. Van een kwart pocket werd het op termijn een dikke bijbel en moest op een bepaald moment zelfs worden uitgesplitst in de gewone wegcode die iedereen kent, en de wegcode van de wegbeheerder, even dik, maar waarvan de modale burger eigenlijk geen weet heeft of hoeft te hebben. Die handelt namelijk over de strikte regels bij het plaatsen van verkeersstekens en zo.
Gelukkig zaten er, toén toch, schrandere mensen op het ministerie van verkeerswezen en werd kort op de bal gespeeld. Elke evolutie in het verkeer werd met argusogen bekeken en de wet navenant aangepast. Hopeloos voor wie er beroepshalve moest mee werken, maar heel effectief en aangepast aan de evoluerende werkelijkheid.
Waar hadden we anders nu gestaan, nu het verkeer en de diversiteit ervan meer dan verdubbeld is? We zouden het niet meer kunnen rooien met de simpele regeltjes van 50 jaar geleden.
Wel, we kunnen het ook niet meer rooien met de vele andere wetten, die totaal niét zijn meegeëvolueerd met de realiteit! En als ze dat wél al deden, dan worden ze gewoon niet waargemaakt bij gebrek aan controle of bij gebrek aan lust tot controle. Anderzijds werden er dan wél wetten gemaakt die de negatieve kanten van de realiteit ronduit beschermden en aanmoedigden!!! Negatieve anticipatie dus.
En die realiteit Jongens! Die is een pak verder aan het evolueren dan het verkeer dat ooit zal doen.
Ik wil nu even niét een voorbeeld over het vreemdelingenprobleem geven, maar een doodsimpel wetje dat aantoont tot wat gebrek aan controle leidt: twee jaar geleden werd in het parlement een wet gestemd die verplichtte dat op een affiche dat een huis of appartement te huur stelt, de huurprijs ondubbelzinnig werd vermeld.
Als ik vandaag, na meer dan twee jaar, op straat loop, zie ik honderden afiches met huizen te huur. Maar op zowat geen enkele staat de prijs vermeld. Niet enkel particulieren, maar ook immo-agentschappen vegen er vierkant hun cijfer aan en worden niet gecontroleerd, laat staan beboet!!!
Hadden de eerbiedwaardige leden van het parlement dan niet beter thuis gebleven en een droge luier omgedaan? Wat zitten die mensen daar hun tijd te verspillen aan wetten die ze toch niet laten naleven?
Trouwens, wié moet ze doen naleven? De politie? Ho ho dat is wél een burgerlijke en geen gerechtelijke zaak!
Een andere instantie? Welke? We hebben er geen! Of tenminste niet in een voldoende effectieve vorm. Hier en daar een inspecteur met een wat wazig omschreven taak en bevoegdheid Soms wél en soms niét gemotiveerd omdat hij wel weet dat hij maar een klein druppeltje op een gloeiende plaat is en waarschijnlijk niet eens goed weet waar zijn bevoegdheid precies begint of eindigt.
Want politiescholen bestaan er wel en functioneren perfect. Maar een degelijk opleidingscentrum voor dergelijke controlerende ambtenaren, én een instantie met een statuut voor de afgestudeerden? Bij mijn weten bestaat dit niet. En ja als het niet bestaat dan bestaat het niet hé? Punt andere lijn!
Neen verdorie! Mijn opinie: wat niet bestaat moet dan maar uitgevonden worden. Dààrvoor hebben we parlementairen, en niet om kousen te zitten breien op hun goed betaalde zitje.
En ja hoor, op die manier draaien we gewoon dol: mensen van vandaag moeten met wetten van gisteren maar zien hoe ze morgen overleven. Je reinste gok!
Bedankt voor de moeite, dames en heren politici! En brei naarstig verder.
Zal de wereld vergaan eind december 2012? Ze zeggen het. Tenminste, de Maya-kalender stopt abrupt op die datum. (Omdat de schrijvers geen inspiratie meer hadden, of ?).
Ook Nostradamus voorspelt niet veel goeds voor deze periode, maar ach die goeie ouwe Nostradamus heb je altijd al op duizend en een manieren kunnen uitleggen! En telkens weer lijkt het te passen (Of kun je het doen passen) in het tijdsbeeld. Zou ook gepast hebben als ons tijdsbeeld er heel anders had uit gezien! Heel clever van hem. Dus: we zien wel!
En die Maya-kalender nu ben ik er wel van overtuigd dat sommige volkeren uit de oudheid een pak meer astronomische kennis hadden dan we nu denken, maar het lijkt me toch niet erg waarschijnlijk dat ze over de gesofisticeerde technologie beschikten die nodig is om de evolutie van de kosmos en ons zonnestelsel tot in onze tijd te kunnen voorzien. Het zit er dus dik in dat de makers van die kalender er op een bepaald moment eigenlijk geen been meer in zagen en er maar mee stopten.
Maar alle gekheid op een stokje moeten we ons zorgen maken? Weetnie. Ik in elk geval niét, want het einde van de wereld, wat is dat eigenlijk? Ik denk dat iedere mens die sterft het einde van de wereld meemaakt. En of er nu 4 miljard mensen mee sterven met hem, of hij sterft stilletjes alleen, het zal hém niet veel uitmaken! Voor hem is dàt gewoon het einde (of een nieuw begin?)
In elk geval, ik maak me geen zorgen. Ik hoop en denk wel dat ik op Nieuwjaar 2013 mijn nieuwjaarswensen zal kunnen verzenden, en zoniet Salukens, en dat de laatste het licht niet vergeet te doven!
Tja, zowat elke periode heeft al zijn orakels en valse profeten gekend die het einde van de wereld voorspelden. Eens zal het er wel bovenop zijn, want als voldoende mensen halsstarrig doorheen elke periode van de geschiedenis hetzelfde blijven voorspellen dan moet het toch één keer raak zijn hé?
Zal dat 2012 zijn? Of 3012? Of binnen 10.000 jaar? We zien wel, en het beste lijkt me al die orakels te laten voor wat ze zijn en er het beste van te maken.
Het verwondert me eigenlijk dat het zo lang duurt voor de waarzeggers zich aan die kluif tegoed beginnen te doen! Die weten het toch altijd allemaal zo goed?
Tja waarzeggerij! Zou dat echt bestaan? Ik sluit niet uit dat er misschien wel mensen onder ons zijn die deze bepaalde gave geheel of gedeeltelijk bezitten. Maar als dat zo is, zou dat eigenlijk een uitschuivertje van de natuur zijn: een open deurtje teveel in de hersenen? Maar veel zal dat wel niet voorkomen.
Als die mensen al bestaan, dan hoeven we helemaal geen moeite te doen ze te vinden, want dat zullen we nooit! Veel te veel kwakzalverij in die lucratieve branche! Bomen en bos weetjewel?
Want velen voelen zich geroepen (voor de poen), maar weinigen zijn uitverkoren. De voornaamste eigenschappen die ik telkens weer bij hen ontdek zijn: luisteren, op je lichaamstaal letten en je in wezen uithoren zonder dat je er erg in hebt, en vooral: voorspellen wat je graag hoort!
En ja hoor: soms komen die voorspellingen op hallucinante wijze uit omdat je ze zélf doet uitkomen.
Zo ken ik een koppel, zij was als jong meisje bij een waarzegster geweest en die had haar voorspeld dat ze haar ware Jacob zou ontmoeten op een reis naar Australië.
Ze werd twintig werd dertig mijlenver geen ridder op een wit paard te zien. Achter in de dertig dacht ze terug aan die waarzegster en boekte een reis naar Australië.
Op het vliegtuig zat ook een jonge man, stukken jonger dan zij, maar toch besloot ze er een babbeltje mee te maken. Het klikte, ze trouwden, en leefden nog lang en ongelukkig!
Maar de voorspelling was uitgekomen!
Willy.
PS: dit is mijn tweede column vandaag! Hieronder staat er nog eentje. Sorry hoor, maar de ene dag is mijn inspiratie grenzeloos, de andere dag vind ik er geen.
Ik had er donder op gezegd dat het woord uniciteit, toen het me te binnen schoot, niet voorkomt in de Dikke Vandale. Maar toen liet ik er even de spellingscontrole van mijn tekstverwerker op los, en die reageert niet. Het woord zou dan toch bestaan? In elk geval, ik heb het over de eigenschap uniek te zijn. Een eigenschap die we gelukkig allemaal zonder uitzondering bezitten.
Soms maken mensen de fout om, als ze van een ander iets verwachten, te denken dat die ander net zo zal reageren als ze dat zelf zouden doen. Een beetje verwonderd botsen ze dan soms op een helemaal niet verwachte reactie, die zowel positief als negatief kan uitvallen.
Voor wie een beetje thuis is in de astrologie is dat helemaal niet verwonderlijk. Zoveel mensen als er zijn, zoveel onderlinge verschillen zijn er (gelukkig) ook, nog bovenop de verschillen in denkwijze tussen man en vrouw.
De logica van de een is niet altijd de logica van de ander. Het gelijk hebben evenmin. Maar daar is niets mis mee. Wel integendeel. Vooral in relaties speelt die diversiteit een grote rol.
Het is immers toch leuk te kunnen vaststellen dat je partner uniek is? Dat je hem of haar voor niets ter wereld zou willen ruilen omdat er zo geen tweede is? Verliefd worden we toch niet zomaar op iedereen? De aardigheid zou er namelijk helemaal af zijn als er van je partner dertien in een dozijn te vinden zijn!
We paren immers niet als de dieren. We zijn stukken kieskeuriger en zoeken naar die éne! Wel, juist door al die onderlinge verschillen kunnen we dat ene unieke wezen ook vinden, vindt het ons, of worden we er door hogere machten naartoe gedreven.
Maar het is wél een zoektocht met veel valstrikken! Valstrikken waar we steeds weer in verstrikt raken in onze haast om gesetteld te zijn, en vooral door het ons ingeprent waandenkbeeld dat wie niét gesetteld is, ook niet volwaardig is. Het tegendeel is waar. Ik heb een grote bewondering voor ongesettelde mensen. Want meestal betreft het mensen die liever alleen blijven zo lang ze de ware niet vinden, dan zichzelf én een partner ongelukkig te maken door een overhaast paniekhuwelijk dat tot mislukken gedoemd is. Of door een verbintenis, gebaseerd op enkel maar uiterlijkheden.
Op het eerste gezicht lijkt voor jongeren de wereld vol lekkers! Pas als ze eens wat beter dat lekkers gaan besnuffelen blijkt dat lang niet alles is zoals het lijkt.
Maar verblind door uiterlijk schoon lopen ze soms tegen beter weten in toch in de val en blijkt dat lekkere ijsje achteraf vol regelrecht vergif te steken. Pech voor het slachtoffer, maar als het verstandig is heeft het zijn lesje wel geleerd: zoveel keuze als hij of zij dacht is er niet. Want de wereld mag dan wel overbevolkt zijn dat is hij vooral met voor jou totaal waardeloze mensen. Voor anderen met andere smaken zijn die mensen dan weer wél heel waardevol.
Het komt er op aan door het bos de echte bomen te leren zien en de rest als quantité négligeable te beschouwen. Mooie verpakkingen zijn mooi meegenomen maar zeggen niets over de inhoud.
Moesten er maar een paar mensen bestaan op de wereld, dan zou je keuze snel bepaald zijn en hoeft niet ver te worden gezocht. Evenmin moesten alle mensen gelijk zijn. Maar dan word je keuze eigenlijk bepaald door het feit dat er geen keuze is! En wat heb je dààr nou aan? Welke vrouw zou zich gestreeld kunnen voelen als haar man haar alleen maar nam omdat er niets anders te koop bleek?
We kunnen dus eigenlijk wel dankbaar zijn dat de keuze zo groot is, maar we moeten het toch leren aanzien als alleen maar decor. Een decor vol soms leuke figuranten, maar elk dient voor zichzelf uit te maken of hij het dan maar aanlegt met een van die figuranten, of verder zoekt naar die éne acteur die echt past in zijn leven.
In vriendschappen is het niet anders. Je loopt nooit alleen op straat of op de markt. Het wemelt van mensen om je heen, en sommigen vragen zich dan ook af hoe in s hemelsnaam het komt dat zij, en blijkbaar zij alleen, eenzaam zijn.
Het antwoord is hetzelfde: mensen die je vrienden zouden kunnen zijn, figureren mee in het decor rondom je heen. Ze zijn er heus wel, maar lossen soms op in de achtergrond en je herkent ze alleen maar als je je openstelt.
A stranger is just a friend you do not know.
Een oud country-deuntje dat veel waarheid verbergt. Vooral in deze kerstperiode loont het de moeite om even goed stil te staan bij de betekenis van die woorden. Je openstellen voor anderen kan nooit kwaad. Heel dikwijls zul je, teleurgesteld, alleen maar leegte en oppervlakkigheid ontdekken in een ander, of kwaliteiten die je helemaal niet aanspreken. Maar dat hoort bij de regels van het spel en maakt deel uit van het decor. Die enkele keer dat je een echte vriend ontdekt maakt het allemaal weer de moeite waard.
Ik heb mensen ontmoet in omstandigheden waarin ik beroepshalve de boeman moest spelen. De conversatie verliep dan ook soms van bijzonder stroef tot hooglopend. Later dacht ik dan aan bepaalde personen terug en vroeg me af of, indien ik die persoon in totaal andere omstandigheden had ontmoet, hij misschien een goede vriend had kunnen worden.
Jawel, een vreemde kan soms een vriend zijn die je alleen maar niet kent.
Er was eens toen de dieren nog konden spreken een tijd dat elk land zijn goed bewaakte grenzen had. Dat was ook nodig, want elk volk probeerde door hard te werken van meer welvaart te kunnen genieten, en wist heel goed dat andere, luiere volkeren, maar al te graag van die welvaart zouden willen komen profiteren.
En ja hoor! Dikwijls zat het er bovenarms op en moesten die grenzen met hand en tand worden verdedigd.
Maar die tijd is voorbij. Een nieuwe generatie politici vond er een gemaksoplossing (wat anders?) voor:
- Als we geen grenzen meer hebben moeten we ze ook niet meer verdedigen, hebben we een pak minder kopzorg en kan het nooit meer oorlog zijn.
O nee? Ik heb nochtans de indruk dat de stille derde wereldoorlog al lang bezig is. Alleen wordt de vijand niet meer met het geweer in aanslag opgewacht aan de grens, maar komt vreedzaam binnen als Asieltoerist, migrant, enz en in plaats van met het geweer wordt hij opgewacht door het OCMW en de vele afgeleide sociale instellingen. Zélfs een Belgische identiteitskaart (én nationaliteit) verkrijgen is totaal geen sinecure meer.
Van het paard van Troje blijken onze politici dus weinig af te weten noch er iets van geleerd te hebben! Want dat paard van Troje, dat is al lang onder ons en wordt steeds meer beknuffeld. Wanneer zal het deurtje opengaan en komt het ware gelaat te voorschijn?
In elk geval, aan de grens zullen we niet meer moeten vechten. Evenmin in een gesloten front. Het zal van deur tot deur moeten want de vijand is al lang onder ons!
Nu weer worden onze Europese grenzen geopend voor Albanië! Ze hebben geen visum meer nodig om over onze grenzen te wippen. Het gevolg zal niet lang op zich laten wachten, want dit is nu écht een land dat aan elkaar hangt met criminaliteit, corruptie, prostitutie en maffia.
Maar we zijn mededogend. We hebben compassie met het fatsoenlijke gedeelte van de bevolking aldaar (en dat bestaat heus wel). Dié mensen zijn deze maffiapraktijken beu en zouden wel naar hier willen komen.
Héél heel menslievend! Ik zou het kunnen toejuichen en traantjes van geluk plengen! Maar er is één probleem: niét de fatsoenlijke mensen van daar zullen afkomen. Die hebben de middelen en het lef niet voor een avontuur zonder uitzicht. Wél de maffia, de prostitutie, en de criminelen.
Een flinke minwaarde voor ons een flinke meerwaarde voor Albanië, want zo raken ze dat zooitje ongeregeld kwijt!!! Die kunnen hiér maar mooi weer komen spelen, want hier is veel meer in te pikken.
Waarom doen wij niet hetzelfde? Waarom, in plaats van hoge opvangkosten te betalen aan Nederland om voor onze criminelen te babysitten in Nederlandse gevangenissen, spelen we niet datzelfde spelletje? Die criminelen het Belgisch staatsburgerschap ontzeggen en uitwijzen? Die moeten dan maar in Albanië asiel gaan aanvragen!!! Poets wederom poets toch?
Tja landsgrenzen vervagen. En soms kijk ik geamuseerd toe hoe onze bevolking reageert, en wanneer de grens van ons grenzeloos geduld eindelijk zal bereikt zijn!
Want dat mededogen heeft ons dat al ooit iets goeds opgeleverd? Zijn de straten er veiliger door geworden? Is de criminaliteit verminderd? De werkloosheid gedaald? Heeft iemand al ooit dankbaarheid ondervonden van de opgevangen vreemdelingen?
-o-o-o-o-o-o-o-
Alarm! Ik word ingehaald door de politieke blunders en kan niet meer zo snel mee reageren met mijn blog! Want:
Dit Albanees nieuws was nog heet van de pers toen al een ander alarmerend nieuwtje binnenliep: er zouden in België al geruime tijd zomaar eventjes meer dan 50.000 ILLEGALEN (?!?) van Braziliaanse afkomst in de bouw tewerkgesteld zijn (zelfs in gebouwen voor de overheid!).
Dat betekent dus 50.000 werkloze Belgen die een job aan hun neus voorbij zien gaan en dopgeld krijgen van vadertje staat! Welke politicus zei daar 8 jaar geleden ook weer dat hij euh 20.000 nieuwe banen zou scheppen? Wel, het is de moment! Of bedoelde hij 50.000 banen voor illegale Brazilianen?
Wat primeert nu eigenlijk voor onze beleidsmensen? Een heel leger werklozen en kansarmen onderhouden, of daaruit een legertje ambtenaren rekruteren om strenge controle op die wantoestanden uit te voeren? Illegaal is illegaal toch? Of niet?
Het mes zou aan 3 kanten snijden: 1. Tewerkstelling voor die controleurs. (Minder dop). 2. Illegalen terug naar Brazilië of naar waar ook (Minder criminaliteit). 3. 50.000 nieuwe legale jobs in de bouw (nóg minder dop).
Als dàt geen fantastisch nieuws zou zijn voor de Belgische staatskas!!!
Maar een veel gemakkelijkere oplossing zal waarschijnlijk wel zijn: er bij staan en er naar kijken, zoals altijd!
Want helaas, er zit ook nog een moeilijkere kant aan dit verhaal: je moet ook nog die 50.000 Belgische werklozen uit hun sociale vangnet kunnen halen, en dat zal niet altijd van een leien dakje lopen! Zéker niet bij de gediplomeerde beroeps-werklozen.
Dit column gaat niét over racisme, maar over patriottisme. Dit column gaat niet over nationaliteit, maar over anticriminaliteit. Dit column gaat niét over hardvochtigheid maar over pure logica! Dit column gaat over het toe-passen van de wet in plaats van toe-kijken.
Dit column vertelt en analyseert enkel wat elk beschaafd volk er zou van moeten vinden als haar overheid zonder blikken of blozen steeds meer grenzeloze criminaliteit importeert, en de illegaliteit ofwel legaliseert, ofwel gewoon laat betijen zonder enige effectieve vorm van controle.
Elke beschaafde staat heeft de plicht om wetten te stellen die het volk tegen zichzelf en anderen moeten beschermen. Maar daar houdt het niet mee op! Als het laten respecteren van bepaalde wetten op schromelijke manier wordt nagelaten, dan blijft die wet een dode letter en kon hij er net zo goed niét geweest zijn!
Mijn schrijfsels over astrologie nog eens overlopend, stel ik vast dat ik de heel belangrijke ascendant een beetje stiefmoederlijk heb behandeld. Namelijk: wat is hij precies en waardoor ontstaat hij?
Wel, zoals uitgelegd doorloopt de zon, vanaf de aarde gezien, de 12 tekens van de zodiac of dierenriem in precies 1 jaar. Dit vindt zijn oorzaak in het feit dat de aarde in precies 1 jaar omheen de zon draait.
Maar de aarde maakt ook nog een tweede beweging: ze draait om haar eigen as in 1 dag. En het is precies door déze beweging dat de tekens van de zodiac een voor een opkomen aan de oostelijke horizon. Elk teken heeft 2 uur nodig om helemaal boven de horizon uit te komen, zodat de 12 tekens in precies één dag de revue als ascendant hebben gepasseerd. In één van die tekens staat de zon, en blijft de zon ook, want die draait netjes mee met de zodiac en sleept als het ware de hele dierenriem achter zich aan.
Bijgevolg: daar waar de zon een hele maand lijkt mee te draaien met één bepaald teken, komt aan de oostelijke horizon om de twee uur een nieuw teken op.
Dat rising of opkomend teken op het ogenblik van je geboorte is dus je ascendant. Meteen wordt hierdoor ook duidelijk dat de plaats op aarde waar je geboren werd, ook een grote rol speelt, want naar gelang de plaats, zélfs in een klein landje, kan die ascendant ook al weer een paar graden verhoogd of verlaagd zijn. Als je dus ergens hoort: Gemini rising, dan betekent dit gewoon dat het teken tweelingen op die bepaalde plaats aan het opkomen is, en dus ook de ascendant is van iedereen die op die plaats en dat uur is geboren.
Als de ascendant op zich al een heel belangrijke invloed heeft op je wezen, dan hebben eventuele planeten die zich in je geboortehoroscoop toevallig in die ascendant bevinden, er een nog grotere invloed op.
Staat de zon toevallig in je ascendant, en dat is altijd het geval als je bij zonsopgang geboren bent, dan heb je je teken als zonneteken én als ascendant.
Zoals jullie zien: astrologie is een heel pak meer dan wat de weekblad-astrologie er van maakt!!! Het is helemaal geen hocus pocus, maar luistert heel nauw naar natuurwetten en de natuurlijke beweging van de planeten in ons zonnestelsel.
Het eerste klusje om een geboortehoroscoop te maken is dan ook je geboorteplaats om te zetten in de het juiste aantal graden noorderbreedte en oosterlengte. Want dàt, samen met het exacte geboorte-uur, vormt de basis voor alle verdere berekeningen van je geboorte-horoscoop.
Bovendien moet je tegenwoordig ook nog eens heel exact weten wanneer dat stomme zomer- of winteruur in dat bepaalde jaar begon, en het optellen of aftrekken van de genoteerde geboortetijd. Reden te meer om die knoeiers met de tijd naar het diepste van de hel te verwensen!
In onze moderne samenleving is de prijs van een product niet langer afhankelijk van wat het effectief waard is, maar van hoeveel de koper bereid is er voor te betalen.
Gewapend met deze wetenschap kunnen we in grote mate zelf bepalen wat we wél en wat we niét willen betalen zonder daarom te moeten onderdoen voor de anderen. En voor veel gezinnen betekent dat: rondkomen met dezelfde kwaliteit, maar voor veel minder geld.
Ik kan me namelijk niet ontdoen van de gedachte dat veel producenten van merkproducten eigenlijk een dubbel spelletje spelen: hun merkartikelen, die duurder zijn en dus maar door een minderheid gekocht worden, kunnen door de geringere afzet waarschijnlijk de kosten niet dekken.
Een mogelijkheid om dit te compenseren is: ditzelfde artikel tegen een veel lagere prijs en onder een andere merknaam verkopen. Een regelrechte win-win situatie, want de rijke is tevreden met zijn merkartikel, de arbeider koopt noodgedwongen het goedkoop equivalent, en staat er waarschijnlijk niet eens bij stil dat hij net hetzelfde kocht maar voor veel minder geld.
Ik denk, en ondervond min of meer, dat de producenten het spel wel degelijk op deze manier spelen. Zoniet zou hun winst grotendeels naar de concurrentie vloeien en dat is wel het laatste wat ze willen!
Natuurlijk bestaan er ook minderwaardige artikelen, maar dat ondervind je meestal gauw en dat zou niet het sein moeten geven om dan toch maar een merkartikel te kopen, maar eerder het sein tot verder zoeken. Want gegarandeerd vind je een volwaardig, maar goedkoop equivalent.
In een heel ver verleden werkte ik als jonge schoolverlater in een vleesconservenfabriek. Ze maakten twee soorten leverpastei in doosjes: de ronde doosjes leverpasteivan 100 gram: kostten, toén, 5 frank. En de ovale doosjes levercrème van maar 80 gram. Deze laatste kostten wél 7 frank, hoewel er 20 gram minder in was.
De inhoud? Kwam gewoon uit dezelfde machine met dezelfde ingredienten. Er was geen sikkepit verschil, maar mensen die vonden dat ze smaak hadden, vroegen allemaal naar de veel betere levercrème! Dus toén al begon het !!! De stap naar meteen ook maar een andere goedkope merknaam is niet zo groot. Het doet me altijd weer denken aan de parabel van Tijl Uilenspiegel: De kleren van de keizer.
Houdt de industrie ons dan in feite voor het lapje? Eigenlijk niét, en ik vind die hele toestand best wel amusant en sociaal aanvaardbaar. Geld moet rollen om de economie op peil te houden. Wie er veel heeft hoeft niet te zoeken en koopt gewoon het duurste: goed voor de economie.
Van wie minder vermogend is, wordt wat meer zoekwerk en doorzicht verwacht, en meestal leidt die zoektocht wel tot het gewenste resultaat.
Iedereen vaart er wel bij, en iedereen is tevreden!
Tenzij tenzij je geen boodschap hebt aan dit verhaaltje, geen goesting tot zoeken, en geen goesting je smaak (en je hersenen) meer te gebruiken. Dan blijf je de duurdere industrie maar spijzen en blijf je maar teveel uitgeven! De keuze is aan ons.
Persoonlijk kan ik niet onder één merk-artikel uit, maar dat is dan ook het enige: mijn scheermesjes. Er blijkt, in dié branche, practisch geen enkele volwaardige concurrent, waardoor de amerikaanse producent een monopoly-positie kan innemen en woekerprijzen vragen. Arme ik met mijn harde baardharen!
In de technologische revolutie die we de laatste decenia meemaken ligt het dan weer een beetje anders, maar alweer kunnen alle lagen van de mensheid er van profiteren. De technologie gaat tegenwoordig zo snel dat wat vandaag nieuw is, morgen hopeloos is verouderd.
Wat nieuw is, is ook superduur. Deels door de hogere productiekosten zonder grote afzet, maar deels ook door een gelijkaardig spelletje van de fabrikant:
Wie rijk is koopt het allernieuwste. Flatscreens bevoorbeeld waren nog niet zo lang geleden echte luxe. Wel, die rijke heeft zijn pretje gehad: een exclusieve nieuwigheid. Maar de lagere klassen hoeven alleen maar een paar jaar geduld te oefenen, want dank zij de afzet aan de rijken kunnen de productiekosten dalen, stelt de fabrikant op een bepaald ogenblik vast dat zowat alle rijken er een hebben, en is wel verplicht de prijs te laten dalen om een nieuw afzetgebied aan te boren.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
