Tiens in Finland behaalde de partij De ware Finnen een grote verkiezingsoverwinning!
Deze partij is tegen Europa (vooral dan tegen de financiële hulp die de goede landen voor de moeilijke landen moeten ophoesten) en tegen het immigratiebeleid.
Met andere woorden: ze zijn tegen alles wat het vaderland schade toebrengt. Goed hé? Eindelijk weer een land dat het woord vaderlandsliefde nog lijkt te kennen.
En nu maar afwachten hoe dié partij weer zal worden geboycot door de traditioneel-domme partijen! Zouden die Finnen ook over loodgieters beschikken die van die onwaarschijnlijke dingen zoals cordon sanitaire uit de mouw weten te schudden?
Of sturen ze een delegatie naar België om uit te vissen hoe dat sanitaire misbaksel bij ons werkt en zelfs kan blijven werken tegen alle democratische ideeën in?
Cordon sanitaire verdorie! Is dat iets waartegen een hond zijn achterpootje moet opheffen? Werd dat uitgevonden door volwassen mensen? En blijven andere volwassen mensen stemmen voor partijen die zoiets op de markt wisten te brengen en in stand te houden?
Afwachten maar. Er is in elk geval weer een sprankeltje hoop dat, als het hier helemààl de spuigaten gaat uitlopen, de weinige overgebleven Vlamingen nog naar Finland kunnen immigreren en ons landje aan de veroveraars en de verraders overlaten. Die moeten België dan maar Belokko noemen.
Minister Freya Van den Bossche bekent nu dat het subsidiëren van zonnepanelen, waarvoor we met zijn allen mee gaan betalen via onze elektriciteitsfactuur, een dom initiatief was van de regering.
Correctie: slechts één van de domme initiatieven Zwijgen we dan maar over al de andere?
Steve Stevaert, de geniale bedenker van die subsidiëring, geeft haar gelijk
Wel wel, de kleutertjes geven mekaar nog gelijk ook in al hun domme verzinsels!
Ja, maar dom of niet, gelijk of niet wie gaat dat betalen?
Wij natuurlijk!
Bekennen dat je dom bent mag dan al het begin zijn van de wijsheid ondertussen zitten we ermee. Waarom bekenden ze niet dat ze dom waren vóór ze zich wellustig op de kiezerslijsten lieten plaatsen?
Ondertussen zijn zij rijk, worden wij steeds armer, en krijgen we tegen de volgende verkiezing weer zon lijst met halve garen voorgeschoteld.
Probeer dan maar een bolletje aan te stippen! Je kunt er net zo goed met darts naar gooien, want intelligente en vooruitdenkende mensen zul je er toch niet op vinden!
Is, uit partijoogpunt, ook niet belangrijk. Volksvermaak hebben die nodig. En wie het volk het beste kan vermaken komt gegarandeerd op de lijst. Arm België!
En tussen haakjes wie was weer die geniale bedenker van gratis openbaar vervoer voor 65-plussers? Diezelfde cafébaas pardon minister! En wie betaalt dat gratis openbaar vervoer denk je? Drie keer raden En nee!!! Niet hij hoor! Wees daar maar van overtuigd.
Nou ja we leven nu eenmaal in het zelfbetaalde cadeautjes-tijdperk! Zalig toch hé, als je arm bent van geest? Dan kijk je enkel naar wie langs boven een eurootje in je geldbeugel stopt. Voor dié moet je stemmen!
Dat datzelfde genie er langs onder weer tien euro uithaalt dat negeer je best!
Zoals uit mijn versie van de schepping van de vrouw in mijn vorig column bleek, is een gezond partnerschap toch in grote mate afhankelijk van intelligentie. Vooral ook van de wil je eigen gedachtenwereld eventjes opzij te zetten en de moeite te doen de gedachtenwereld van een ander te begrijpen.
Kunnen minder intelligente mensen dan geen duurzame verbintenissen aan? Oh jawel hoor. Maar dikwijls zijn dergelijke verbintenissen dan enkel maar op fysiek genot en/of onderdrukking gebaseerd. Onderdrukking op allerlei gebied.
In onze westerse wereld is het vooral het trouwboekje dat een huwelijk duurzaam moet maken. Al verliest dat snel zijn waarde nu iedereen er zich met alle gemak kan van ontdoen.
Maar zelfs dat trouwboekje houdt een zekere mate van onderdrukking in. De meest dominante partner voelt zich, gesterkt door dat trouwboekje, nu plotseling gerechtigd de ander te onderdrukken.
Dat daarmee ook de affectie van de ander verloren gaat schijnt niet door te dringen tot dat soort mensen, of daar hechten ze toch geen belang aan!
Zalig de armen van geest? Vergeet het! Niet de hemel, maar de hel zullen ze zien.
Maar al met al valt het in de westerse wereld nog mee. Alle mogelijkheden staan open. Hoge sociale druk is er niet echt, en iedereen heeft de mogelijkheid te zoeken, te vinden, en er op een al dan niet intelligente manier van te maken wat hij of zij ervan maken wil.
Anders gaat het in sommige andere religies! Daar wordt het verschilprobleem op een andere, voor de man veel makkelijkere manier opgelost! De vrouw wordt gewoon onderdrukt en dat wordt dan ook nog maar eens wettelijk vastgelegd. De sociale druk van familie en vrienden, al even dom gehouden, doet de rest.
En bovendien, terwijl we toch objecten aan het maken zijn van vrouwen, waarom dan ook niet meteen koopwaar? Heb je dochters? Verkoop ze aan een man! Het mesje snijdt aan twee kanten: jijzelf wordt er rijker door, en de koper heeft een argument om haar te domineren: hij kocht ze! En doet er dus mee wat hij wil.
Voilà. Probleem opgelost. Opgeruimd staat netjes! Geen intelligentie meer nodig. Negeer de eigen gedachtenwereld van het vrouwelijk geslacht! Zie ze als onmondige domme wezentjes met al even domme gedachten. Degradeer ze tot lustobjecten. Pak ze in gordijnstof in, zodat geen enkele andere man haar gelaat of vormen ziet.
En huwelijkse trouw is verzekerd! Of nog niet helemaal? Dan maak je maar gruwelijke wetten tegen ontrouw en dat soort zaken. Stenigen bevoorbeeld. Waarom ook niet?
Maar dan wél voor de vrouw hé? De ontrouwe man is immers onschuldig. De arme drommel werd gewoon verleid door dat domme schepsel.
En ja, nu pas zit de man op rozen. Dénkt tenminste op rozen te zitten, want nooit zal hij weten wat hij mist.
Nu zou ik toch graag eens uitgelegd zien waar het woordje liefde steekt in een dergelijke aankoop.
Maar ach, dat zal ze worst wezen! Ze hebben hun privé hoertje, hoeven hun hersenen niet te gebruiken, en als er wat sleet op raakt dan gaan ze maar eventjes vreemd. Lopen toch niet het risiko gestenigd te worden. Dat wordt enkel met het vriendinnetje gedaan! Want Allah is groot!!!
Is hiermee het verschil tussen dom en intelligent bewezen? Ik denk het wel! In onze westerse wereld ligt dat verschil aan het individu zelf. De keuze is hem vrij.
In die andere wereld is dom zijn de wettelijk vastgelegde regel. Is er geen open deur naar intelligentie en humaniteit. Zélfs geen deurtje dat op een kier staat. Vrije keuze wordt van jongsaf de kop ingedrukt. Mannen kunnen voor de volle honderd procent man zijn. Hersenen? Eigen mening? Naar elkaar toegroeien? Niet nodig! Er is immers de Koran!
En de vrouwen? Tja, sorry hoor, die moesten maar de fout niet gemaakt hebben als vrouw op de wereld te komen! Daar moeten ze nu maar voor boeten. Eigen schuld, dikke bult!
Als àls tenminste, God de vrouw schiep, dan probeer ik me soms in te denken wat hem wel bezield mag hebben en schrijf mijn eigen versie van het scheppingsverhaal.
In een artistieke bui moet hij zéker wel zijn geweest. Ook veel oog gehad hebben voor esthetiek. Misschien was hij ook een heel klein beetje gedrogeerd op een speelse manier. Of had gewoon zin de man te plagen.
In elk geval moet hij naar fysieke perfectie hebben gestreefd. Hij kneedde en boetseerde. Creëerde hemelse ronde vormen. Haalde het onderste uit zijn artistieke kan schiep een volmaakt lichaam. Mooi om naar te kijken. Mooi om te bewonderen. Mooi om mee te pronken. Mooi om de man mee te verleiden.
Maar daarna moest hij dat charmante kopje vullen en toen wist hij het niet echt meer. Wat moest hij doen? Er een logische en onafhankelijke geest in planten, zoals hij met de man had gedaan? Een rechttoe rechtaan geest? Een geest die zowat in alles zijn plan kon trekken en waar je alle kanten mee uitkunt als je dat tenminste wilt? Een geest die op overleven, vechten en veroveren was gericht?
Leek verleidelijk, en hij twijfelde. Dacht lang en diep na. Liet er zelfs een ontspannend weekend over gaan, en besloot pas op de maandag aan die klus te beginnen.
Dat weekend werd het langste aller tijden. Het ene dilemma stelde zich na het andere. Onafhankelijkheid leek hem wel een mooi woord, maar dat was niet de bedoeling! Een te onafhankelijk wezen zou geen man nodig hebben! Hoe moest dan de voortplanting tot stand komen?
Anderzijds zou een te afhankelijk wezen niet in staat zijn een man te verleiden. Die man zou al gauw doorhebben dat hij alleen maar gebruikt werd. Zou niet te gauw toehappen. Twijfelen alvorens haar op sleeptouw nemen en zich in een uitzichtloos avontuur te storten.
Hoogstens zou zon wezen een man kunnen proberen te verschalken door hem zand in de ogen te gooien!
En dan stelde zich al onmiddellijk de vraag: hoe lang zou die man dat dan wel volhouden? Alles investeren en niets terugkrijgen? Niets? Toch wel! God had immers een mooi lichaam geboetseerd.
Ja maar hoe lang zou dat boeien? Tot die schoonheid begint te tanen? Neen. Hij moest meer en blijvende aantrekkelijkheden zien te vinden. Aantrekkelijkheden die boven het fysieke uitstijgen.
En dat vond hij tenslotte: een geest die helemaal anders denkt. Een geest vol hersenkronkels en onlogisch afdwalende gedachten. Een weliswaar in sommige zaken afhankelijke geest, maar een geest die de man blijvend kon boeien, juist vanwege dat heel subtiele, maar tevens hemelsgrote verschil. Een geest die de man kon beïnvloeden en hem laten wegdromen, ongeacht de veroudering van het lichaam. Ook een ietwat wispelturige geest die niet echt wist wat ze wilde en een beetje mannelijke sturing nodig had.
Al met al zou dat een heel precisiewerkje worden, maar het leek hem de moeite waard er zijn ski-weekend op de wolkentoppen voor te annuleren.
En ja zo had hij het uiteindelijk bedacht, en zo zou het wezen. Zo schiep hij de vrouw en voelde zich heel tevreden toen de klus geklaard was.
En de eeuwen gingen voorbij en God keek terug naar het mensdom dat nu uit mannelijk en vrouwelijk bestond. En hij zag dat het niet goed was!
Neen! Misverstanden, ruzie, jaloezie en achterklap vierden hoogtij. Bandeloosheid en slippertjes waren de norm geworden!
En hij besefte dat hij bij beide geslachten een element was vergeten! Hij had ze elk een apart woordenboek gegeven. Twee totaal verschillende talen. Maar was vergeten er een vertalend woordenboek bij te voegen! Het element dat er moest voor zorgen dat ze mekaar begrepen. Een soort vertaalmachine in de hersenen.
Maar bij nader toezien moest hij ook vaststellen dat de mens evolueerde en dat hierbij grote verschillen aan het licht kwamen: bij de een had die vertaalmachine zich vanzelf ontwikkeld bij anderen helemaal niét.
En ondanks dat foutje van hem, kon hij toch tevreden terugblikken op wat hij had geschapen. Meer tevreden nog dan indien hij meteen die vertaalmachine had ingebouwd. Want juist het gebrek eraan, had tot een natuurlijke selectie geleid: de verbintenissen tussen de verstandigen, die elkaar voor het innerlijk hadden gekozen en ook nog een beetje geluk hadden in die keuze, hielden stand. Die bleven mekaar door dik en dun steunen. Die waren intelligent genoeg geweest om zélf naar vertalingen op zoek te gaan en waren mekaar stilaan steeds beter gaan begrijpen en waarderen.
De anderen ach ja, die bleven maar als vlinders van de een naar de ander vliegen zoekend naar iets dat er niet was en ze dus ook nooit zouden vinden.
Nu, die figureerden dan maar mee en droegen er toe bij dat zich een decor van allerlei kleuren vormde, waartussen de verstandigen hun weg moesten zoeken. Om uiteindelijk gelukkig te worden door dat éne unieke wezen te hebben gevonden dat bij hen paste. En ja, er smoorverliefd op werden.
Zonder deze diversiteit zou dat gevoel nooit kunnen hebben ontstaan. Dan zou het er weinig toe doen wie we verkozen. Zou er van liefde en trouw voor die éne unieke partner geen sprake kunnen zijn. Hadden we, net als de dieren, gewoon een partner gezocht om ons te vermenigvuldigen, maar niét om geestelijk evenwicht en welbehagen te zoeken.
Dit alles bleek nu wél het geval, en al met al kon God zich tevreden achten met wat hij had bereikt. Hij besloot dan ook maar er niets meer aan te veranderen.
Tot hier, dierbare gelovigen, dat stukje vrij vertaalde evangelie. Amen.
Arm Vlaandren, wat is er toch van jou geworden? Dat Vlaandren, ooit zo stil en zonder zorgen! Het Vlaandren dat wij zo aanbaden, Nu door je leiders onbeschaamd verraden.
Je moest met ongeloof aanschouwen, Hoe de Islam hier zijn nest kwam bouwen. Ongestoord door de Vlaamse Leeuw. Die uitte nog niet eens een schreeuw.
Vlaamse meisjes worden geestelijk verkracht!
De Islam krijgt ze in de macht. Een bruine huid lijkt ze nu plots goud waard, En ze verlaten huis en haard.
Gruwelijk, afschuwelijk! Hoe snel een volk wel kan ontaarden. Binnen één enkele generatie Vervaagden onze Vlaamse waarden!
Arm Vlaandren, Heb deernis met je Vlaamse vrouwen Die op de Islam gingen bouwen. Wee hen als ooit hun ogen opengaan! Dan pas gaan ze dit gedicht verstaan!
Wat Europa de laatste decennia overkomt slaat me soms met verstomming.
Zijn die mensen, die verondersteld worden de verschillende staten te besturen, nog wel nuchter? Zitten ze aan de drugs? Zijn ze stekeblind en doof voor de belangen van onze landen?
Met uitzondering van minister-dronkelap Michel Daerden lijken die mensen toch allemaal redelijk nuchter? Of doen ze maar alsof? Wie weet is die Daerden misschien wel de enige die zich tenminste toont zoals hij is: beschonken, braaf, incompetent, dom, goedlachs en prettig gestoord.
Tja, als je mensen zo ver kunt brengen dat ze voor zon type leider kiezen, waarom zouden ze het dan ook niet doen voor al diegenen die zich normaal voordoen maar dat bijlange na niet zijn?
Waar is de fout dan eigenlijk te zoeken? Bij die showbeesten zélf? Of bij de kiezer?
Ik hou het veeleer bij het laatste! Waarschijnlijk wel de helft van het kiezerskorps is verstandelijk totaal niet in staat om voor de juiste persoon op de juiste plaats te kiezen. De partijen spelen daar gretig op in door de juiste showmensen en entertainers naar voor te schuiven. Steeds weer steeds meer. En op de duur staan de kiezerslijsten vol met circusartiesten in plaats van leiders.
Het resultaat is heel duidelijk zichtbaar voor wie het aandurft zijn geïndoctrineerde blinddoek af te gooien en de realiteit wil zien: op straat op TV op school in de krant!
Een en al verloedering van het ergste soort. Weliswaar opgesmukte verloedering. Vroeger héél vroeger lagen de straten er soms verwaarloosd maar proper bij. Er werd weinig geld besteed aan het opsmukken van de omgeving, maar des te meer aan het opsmukken van onze cultuur. Iedereen veegde zon beetje voor eigen deur en de hele straat was proper en bleef dat.
Nu worden enorme bedragen besteed aan het optrekken van het imago door mooiere straten en pleinen, het aanbieden van allerlei activiteiten, sporten en animatie voor mensen die zichzelf niet kunnen animeren.
Maar daar waar onze leefwereld er vroeger misschien wat goor aandoend, maar opgekuist bij lag, liggen nu de hersenen van de nieuwe generaties er goor en vuil bij. Zién ze niet eens hoe die mooie straten na korte tijd en ondanks alle onderhoud, er toch als vuilnisbelten bijliggen. Helpen ze daar zelfs ijverig aan mee door zomaar hun afval te laten rondslingeren. Zo hersendood heeft de hedendaagse cultuur ze gemaakt.
Eigen initiatieven worden in de kiem gesmoord door de in veelvoud aangeboden activiteiten.
Zelfontplooiing wordt vervangen door kunstmatige animatie voor kunstmatige mensen.
Eigen animatie (of reanimatie?) heeft geen waarde meer. JIJ moet die bal niet in het doel schoppen hoor! Dat zal wel dié atleet doen die WIJ uitkozen, en waar JIJ alleen maar fan moet van zijn. Passieve fan! Enkel een tribuneticketje kopen zien wat jouw idool doet, en luid hoera roepen als niet jij maar dat idool het doelpunt maakt.
En dan zelfvoldaan naar huis trekken onder het motto WIJ hebben gewonnen! Stoeten vormen met toeterende autos en waaiende vlaggen om jullie prestatie over de daken te schreeuwen.
Hé JULLIE prestatie? Wat deden jullie daar dan voor? Een ticketje kopen jullie poepzat drinken en lui in een toeterende auto gaan zitten? Of met een zak chips voor TV?
Flinke prestatie hoor! Proficiat! Mogen jullie écht fier op zijn. En weet je wat? Tegen de volgende verkiezingen zouden jullie er misschien bij de partijen kunnen op aandringen dat die atleten of het nu autochtonen, allochtonen of aliëns zijn op de kiezerslijsten voorkomen!
Kunnen jullie meteen ook voor die mensen gaan stemmen!
Oei! Nu heb ik me versproken hopelijk leest nooit een partijbons mijn blog en haalt hij er die voor hem gouden informatie uit! Want dààr had hij nog niet aan gedacht: échte helden, sporthelden dan, naar het parlement sturen.
En nu is het écht niet mijn bedoeling om sporthelden naar omlaag te halen. Chapeau voor hun prestaties. Chapeau voor hun fysieke vermogens. Maar dat betekent nog niet dat ze ook een land zouden kunnen besturen en dààrin de juiste goals maken of het eerst over de meet rijden!
Maar doe de proef: zet er een paar op de kiezerslijsten en je zult eens wat zien gebeuren! Het zou het zoveelste bewijs zijn van de domheid des volks.
Want dat volk, dat maakt telkens weer dezelfde fout: denken dat wie goed is in het één, ook automatisch zal goed zijn in het ander! Alsof een goede auto ook een goed vaartuig zou zijn Proberen?
Partijleden en -voorzitters... vergeet maar wat ik schreef hoor! Wis het uit! Maak een wijde boog om dit blog en volg mijn raad zéker niet op.
We hebben al genoeg dronkenlappen, broodzangers, circusclowns, begijntjes en entertainers de revue zien passeren in het parlement. Méér hoeven we echt niet! We smachten ondertussen wél naar een heel klein beetje intelligentie in de Wetstraat! En als dat echt niet kan, dan toch minstens minder domheid en minder ondoordachte beslissingen!
Zegden de oudjes toen ik jong was. We lachten er een beetje medelijdend mee en vonden de onze eigen tijd natuurlijk veel beter. Maar toch dronken we de levenswijsheden van de ouderen onbewust op en bepaalde het ons verdere leven.
De Leeuw van Vlaanderen slikten we als honing. De versie die mij het meeste aansprak was die van Abraham Hans. Zijn boeken en boekjes waren destijds razend populair onder de jeugd, en ook onder de ouderen. Men zegt dat Conscience zijn volk leerde lezen, maar in ons geval heeft A. Hans daar toch nog een flinke schep bovenop gedaan.
Zijn taal doorspekt met soms ietwat gore uitdrukkingen, mocht dan misschien niet echt literair verantwoord zijn, wij lazen zijn boeken en boekjes uit in een ademtocht. Ja, tot onder de lakens met een zaklamp als ik naar bed moest van mijn ouders! Aan strikte en opgekuiste regels van de literatuur had hij geen boodschap. Hij schreef zoals het volk sprak. En dat sprak het volk juist aan!
Een pure volksverteller die echt aansloeg bij het Vlaamse volk.
Romans van soms wel 1000 bladzijden werden als wekelijkse afleveringen verkocht. De grote mensen verslonden en verzamelden ze om ze ooit in te binden. Wat er meestal nooit van kwam.
Kortere jeugdverhaaltjes dan, schreef hij bij de vleet. De A.Hans kinderbibliotheek, Kontich verspreidde er elke week eentje en wat keken we uit naar het volgende! Dat waren telkens boekjes van een dertigtal bladzijden.
Brave verhaaltjes, afgestemd op de jonge jeugd van Vlaanderen. De sfeer, de vaderlandsliefde, het avontuur en de gezelligheid dropen er zó van af.
Hij hield van de zee en heeft een tijdlang te Knokke gewoond, waar hij ook overleed. Naar het schijnt schreef hij, zélfs als er bezoek was, de verhaaltjes op zijn knie in een kladschriftje tussen de conversatie door.
Enfin, als hij leerde zijn volk lezen hém niet toekomt, dan bracht hij zijn volk toch liefde voor volk en vaderland bij.
De bibliotheek van mijn (gemeente-) schooltje bulkte van zijn boeken. De leraren stimuleerden het lezen ervan, en ik ben er van overtuigd dat menig minder begaafde leerling juist dààrin een stimulans vond om toch maar te leren lezen. Ja, misschien zou een aantal van hen wel analfabeet zijn gebleven zonder A. Hans.
In feite was hij een naar België uitgeweken protestantse Nederlander. Onderwijzer van beroep, maar betekende veel meer in de journalistiek (Het Laatste Nieuws), en later in de publicatie van zijn verhaaltjes en romans.
Zijn schrijfsels ademden de pure Vlaamse sfeer uit. Drongen door vel en vlees tot op het bot. Hij stierf in 1939, geveld door verdriet om de dood van zijn dochter die in het kraambed stierf. Maar zijn verhalen bleven maar door verschijnen tot in de jaren zestig.
De gruwelen van werreldoorlog 2 heeft hij dus niet meer meegemaakt. De Islamitische invasie van Europa evenmin. Vandaar dat hij nog zo Vlaams kon vertellen.
Ook zijn andere dochter, Annie Hans, schreef verder. In dezelfde stijl, maar dan eerder romantisch en op het vrouwelijk publiek gericht.
Helaas onder beroemde schrijvers zul je hem nooit vinden. Te volks? Te realistisch? Te Vlaams? Te dicht bij ons bed? Niet voldoende afgestemd op wat zelfbenoemde kenners literatuur noemen?
Kan allemaal zijn, maar ik weet dat dié man, met zijn vele duizenden geschreven paginas, mijn liefde voor de taal pas helemààl heeft opgewekt. Me leerde dat de geschreven taal veel meer kan zijn dan een saai samenveegsel van woorden.
Maar waar de illustere grootvader Abraham Hans helemaal in de vergeethoek is geraakt, is zijn kleindochter dat niét. Want die is niemand minder dan Mimi Smith, ooit onder andere de assistente van Piet Huysentruyt op TV! En ook Mimi woont te Knokke.
Wel, ik hoorde die uitspraak toen ik een twaalftal jaar oud was. En ik geloofde ze en streefde ernaar. Zocht naar wat ik echt wilde. Hield nooit op mezelf te analyseren en, rekening houdende met mijn verstandelijke en fysieke mogelijkheden, te zoeken naar hoe ik mezelf gelukkig kon maken, en meer nog, iets te kunnen betekenen voor de maatschappij die me te eten gaf.
Want gratis stond niet in mijn woordenboek. Ik wilde veel. Heel veel. Maar was ook bereid er hard voor te werken en te betalen. En wonder boven wonder, via een aantal omwegen, die achteraf gezien geen omwegen bleken te zijn geweest, raakte ik precies dààr waar ik me volledig kon uitleven. Mijn hobby werd mijn beroep, en mijn beroep werd gaandeweg een nog grotere hobby.
Het was dan misschien niet helemaal datgene wat ik me gewenst had. Neen. Het was eerder datgene wat ik nodig had! Datgene waarin ik me helemaal kon ontplooien en positief meewerken aan een betere maatschappij.
Om dat te bereiken is misschien een dosis doorzettingsvermogen nodig, maar veel meer nog een flinke dosis medewerking en waardering van je omgeving en een flinke dosis geluk!
Want wat baat het, bezield te zijn met idealen, als je in een omgeving terechtkomt die dat helemaal niet weet te waarderen? Of die eerder jaloers reageert?
Dat is net als mayonaise maken die keer op keer weer gaat schiften: je gebruikt de beste olie, de beste mosterd en azijn, de beste eieren die je hebt en toch schift ze.
Waarom ze schift? Meestal omdat de eieren uit de frigo komen en de andere ingrediënten niét. Dat temperatuurverschil is verantwoordelijk voor het schiften, en dus haal je de eieren best een uurtje vroeger uit de frigo.
Nét zo gaat het in je beroep. Hoe goed je ook bent, als er veel temperatuurverschil is met je omgeving, dan breng je het nergens. Dan zullen anderen steeds weer van jouw inbreng proberen te profiteren en op die manier soms hele projecten om zeep helpen.
Geschifte mayonaise!
Wat mijn omgeving betreft moest ik soms veel toegevingen doen, maar kreeg er ook veel voor terug. Van enige disharmonie was zelden sprake. En dààr dan juist stak voor mij het onderdeel geluk.
In een dergelijke omgeving kun je werken! Functioneren! Het beste uit jezelf halen! Er voor gaan.
Het ingrediënt geluk lijkt me hiervoor toch ook wel essentieel. Of je dit ingrediënt ook zelf kunt aanmaken weet ik niet. Ik had er, denk ik, een geheim recept voor, maar of dat altijd werkt zou ik niet weten.
Dat recept is: niet direct op de tafel gaan kloppen. Integendeel: observeren je kansen inschatten, je omgeving inschatten, meegaande zijn en langzaam maar zeker op je doel afstevenen. Niemand voor het hoofd stoten. Rekening houden met andere meningen en die niet in één klap proberen te ontkrachten of van tafel te vegen, maar steentje voor steentje een muurtje bouwen. Consensussen aanvaarden zo lang ze aanvaardbaar zijn. Zijn ze dat niét, ze dan niet proberen kapot te slaan, maar ze kapot-strelen met de juiste argumentatie. Dat werkt veel beter.
Maar als je omgeving helemààl niet wil meewerken, halsstarrig aan verkeerde principes vasthoudt, telkens weer met het koude ei de mayonaise wil doen schiften, dan is er maar één uitweg: van omgeving veranderen!
Zou ik zéker hebben gedaan. Maar gelukkig is daar zelden een reden voor geweest. Eén keertje wél. Op een haar na. Maar gelukkig werd ik toen net op tijd weer opgevist.
Conclusie: ik ben een gelukkig mens en kan terugblikken op een gelukkig leven. MAAR ik heb daar ook zélf heel hard aan gewerkt.
Maar ook telkens weer daar waar nodig en op het juiste moment, dat kleine druppeltje geluk mogen proeven dat het verschil uitmaakte. Genereerde ik zelf dat druppeltje? Kwam het van mijn goede gesternte? Had ik ergens een engelbewaarder? Of was het toeval? Ik zou het niet weten!
We hebben allemaal wel wat gedichtjes leren opzeggen op school. Sommige bleven ons bij, anderen vergaten we weer.
Van de gedichten die me zijn bijgebleven is er toch eentje altijd halvelings in mijn hoofd blijven hangen.
Dat gedicht staat hieronder. Ik hoop dat ik het helemaal juist schrijf, want ik schreef het uit het hoofd. De titel ken ik niet. De naam van de schrijver evenmin, maar ik vond het zo tekenend voor de tijd en de sfeer waarin wij opgroeiden en vaderlandsliefde werden ingeprent, dat ik het jullie niet wil onthouden:
-o-o-o-o-
De wereld scheen vol lichtere geluiden, En een soldaat sliep op zijn overjas. Hij droomde dat het vrede was, Omdat er in zijn droom een klok ging luiden.
En er viel een vogel die geen vogel was, Niet ver van hem, tussen de groene struiken. En hij werd niet meer wakker, Want het gras werd rood. En ieder weet wat dit beduidde.
En toen begon, Achter de grijze lijn der horizon, Het gebulder, goedmoedig, der kanonnen. En uit zijn overjas, terwijl hij liggen bleef, Bevrijdde zich het laatste wat hij schreef: Liefste, de oorlog is nog niet begonnen!
-o-o-o-o-
Waarom juist dàt gedicht? Wel, het is een beetje tekenend voor de tijd toen we kinderen waren. Een tijd vol patriottisme. Vol vaderlandsliefde. Vol heldenverering.
Dàt was het soort gedichten dat ons aansprak. Van asielzoekers hadden we nog nooit gehoord. Van migranten evenmin. Vlaanderen was Vlaams, België was Belgisch, en we voelden ons beschermd. Beschermd door de ouders. Beschermd door de buren. Beschermd door een leger. Beschermd door de overheid.
We waren nog zo kinds om te denken: Wee diegene die het waagt ons land te veroveren. Hij zal wel snel hetzelfde lot als Hitler ondergaan!
Hoe naïef waren we! Hoe konden we weten dat onze regeringen ooit de grenzen wagenwijd zouden opengooien voor al wie hier wil komen profiteren? Asielzoekers, goudzoekers, gelukzoekers of voetzoekers, met of zonder papieren, maakt niet uit. Want eenmaal binnen raken ze toch nooit meer buiten.
Dààrvoor vochten onze vaderen en voorvaderen. Voor dat mooie, rustige landje dat het verdedigen waard was. Waar iedereen graag zijn bloed voor gaf.
En die soldaat uit het gedicht? Die arme drommel is voor niets gestorven. Want datgene waarvoor hij stierf werd, pas één generatie later, toch te grabbel gegooid. We hadden net zo goed de oorlog kunnen verliezen
Ik zou echt niet weten of we het dan slechter of beter hadden gehad en of we met hetzelfde soort landverraders als overheid geplaagd hadden gezeten.
Want wat wordt vandaag in de scholen aangeleerd? Antiracisme, knuffelbeleid voor hetzelfde soort vijanden als vroeger, namelijk het soort dat in de hele geschiedenis voorkomt en slechts één doel heeft: profiteren van het bloed, werk en zweet van andere volkeren.
Het enige verschil is dat ze vroeger tenminste nog de moed hadden ervoor te vechten. Nu laten ze zich gewoon binnenglijden, bekomen in de kortste keren een Belgische identiteitskaart en kunnen beginnen profiteren van alles waarvoor wij hebben gewerkt.
Ik kan het weer niet laten. Mijn oude beroep komt telkens weer boven, en dan moet ik er over praten: verkeer. Ooit mijn beroep mijn hobby en mijn leefwereld.
Gister deed een voorvalletje me er weer aan denken: ik zat bij een dame in haar auto. Ze reed veilig en vlot stelde ik vast, en het gesprek liep naar de verkeersveiligheid toe: zelfoverschatting van de jeugd en zo en ik besloot even een visje te werpen.
Ik vroeg haar of ze er enig idee van had hoeveel meter ze nodig had om te stoppen, als ze 60km/u reed.
Ze dacht diep na en antwoordde na enige tijd: Toch wel euh 5 meter denk ik? Ik slikte even, maar toen ik haar zei dat het 36 meter was viel haar mond open van verbazing!
Een vuistregel om je remafstand te bepalen bij een plots opduikende hindernis is de volgende: het kwadraat van een tiende van je snelheid. 60 km/u is dus 6X6=36m. 120km/u is 12X12=144m!!!
Autofabrikanten zullen het hier wel niet mee eens zijn: hun theoretische remafstanden zullen een pak lager liggen. Niet moeilijk! Die berekenen de effectieve remweg. Dus vanaf het moment dat de remmen beginnen te werken, tot de auto stilstaat. Ze houden totaal geen rekening met het schrikmoment! En dat schrikmoment varieert tussen MINSTENS één seconde voor de rappe reageerders, tot 2 of meer seconden voor de trage.
Ik weet drommels goed waarover ik spreek want ooit had ik de gelegenheid dit met een speciaal daarvoor uitgeruste auto uit te testen op honderden proefpersonen van allerlei pluimage. Het gemiddelde lag op anderhalve seconde. En dat waren dan nog mensen die voorbereid waren. Die wisten dat ze op een bepaald moment plots zouden moeten stoppen. Die dus op scherp stonden.
Maar hoeveel chauffeurs stààn op scherp onder het rijden? Weinig! Ze babbelen met passagiers, luisteren naar de radio, dromen soms weg waar ze te traagmoeten rijden vanwege weer een domme beslissing van de overheid En dan plots gebeurt iets! Totaal niet verwacht, zoals meestal. En dan kan het schrikmoment wel gauw de pan uitzwieren. Neem dus de hierboven vermelde formule maar aan als de meest realistische remafstand!
En daar gaan we nu even op voortborduren: als je 50km/u rijdt, leg je per seconde 13,88 meter af. Afgerond: 14 m. Stel dat je in een bebouwde kom rijdt met voorrang van rechts. Je kruist een zijstraat van pakweg 15 meter breed, voetpaden inbegrepen. Als een plots een wagen opduikt van rechts, dan zit diens linkerkant ongeveer in het midden van die weg, en ongeveer 7,5 meter van je af.
Als je nu 50km/u, of 14m/sec rijdt snap je het al? De snelste reactietijd in acht genomen, 1 seconde dus, zal je auto pas 14 m verder beginnen te remmen, maar zit je na 7,5 m al pardoes tegen die andere wagen aan! Met andere woorden, als die opduikende chauffeur ook daadwerkelijk zijn voorrang neemt, dan zit je er al bovenop alvorens de remafstand ook nog maar begint! Remsporen hoeven niet eens gezocht te worden, want die zijn er niet. Kúnnen er ook (nog) niet zijn!
Stof tot nadenken dus! Ik vrees dat rijscholen hier veel te weinig aandacht aan schenken. Dàt is een der voornaamste redenen van zoveel ongevallen.
Maar de overheid is er ook nog hoor! En die speelt daar, op hààr specifieke (domme) manier op in: meer en meer snelheidsbeperkingen. Tot op zekere hoogte terecht. MAAR!!! Hoe sneller je rijdt, hoe allerter je bent, en hoe korter je reactietijd. Te traag rijden daarentegen, leidt tot verveling, afleiding, minder allert zijn en véél hogere reactietijden!!!
De boodschap hieraan verbonden, voor de overheid, is dus: de kerk in het midden houden! Géén onnozele en onlogische snelheidsbeperkingen, maar weldoordachte. Rekening houdende met alle factoren. Vooral dan met het feit wat duidelijk té traag rijden, psychologisch doet in de hersenen van een chauffeur.
Zo lang dàt principe over het hoofd wordt gezien kúnnen de ongevallencijfers niet dalen, maar integendeel verhogen. Wàt ze ook met de gemanipuleerde statistieken proberen te bewijzen om hun gelijk te halen, en ondanks alle geldverslindende pogingen die worden gedaan om dat nieuwe toverwoord snelheidsbeperking tot op het bot uit te melken.
Maar goed we weten nu meer over remafstanden en we zouden voorzichtiger moeten geworden zijn of niet eens meer durven rijden? Toch wel hoor! Want er is heel veel dat we kunnen doen om onze veiligheid te garanderen: afstand houden bijvoorbeeld!
Stel, je rijdt 120km/u op een autoweg. Je weet nu dat je remafstand in dit geval 144 meter is. Oei!!! Wàt als de wagen vóór me plots remt? Hoe ver moet ik van hem af blijven om nog tijdig te kunnen reageren?
Gelukkig is dat makkelijker uit te vissen dan je denkt! Hoeft er niet eens wiskunde bij te komen kijken. Op elk gewenst moment kun je binnen enkele seconden te weten komen of je een veilige of onveilige tussenafstand hebt. Want die tussenafstand die is gelijk aan twee krokodillen.
En dat gaat als volgt: je focust je op een vast object op of naast de baan. Het gemakkelijkste is de schaduw van een verlichtingspaal die over de rijbaan valt. Op het ogenblik dat je voorganger over die schaduw rijdt begin je te praten of te denken: Eén krokodil twee krokodillen. Als je dat kunt uitspreken vóór je zelf over die schaduw rijdt, dan zit je veilig. Kun je dat niét, dan moet je de tussenafstand vergroten tot het wél kan.
Je zult zien dat de afstand tot je voorganger, op die manier berekend, evenredig vergroot of verkleint naar gelang je snelheid. Logisch: het is geen exacte afstand! Het is een exacte tijd: namelijk 2 seconden. Nét de tijd die je nodig hebt om die twee krokodillen uit te spreken.
Betekent dit nu dat je van Oostende tot Brussel krokodillen moet zitten tellen? Helemaal niet! Je doet het af en toe eens en je zult na korte tijd vaststellen dat het op de duur een bijna automatisch gevoel in je heeft gecreëerd. Op de duur zul je feilloos die veilige afstand nemen. Mét of zonder krokodillen. Misschien dan toch nog eens per maand oefenen ter controle, waarbij je zult vaststellen dat je de tussenafstand telkens weer eens feilloos hebt ingeschat.
In de praktijk zul je ook vaststellen dat anderen het je moeilijk kunnen maken. Een wagen die je net heeft ingehaald bevoorbeeld, zal steevast weer dankbaar jouw veilige tussenafstand innemen, zodat er niets anders opzit dan even vertragen Vervelend, maar in de praktijk valt dit wel mee.
Twee seconden tussenafstand dus. Twee krokodillen tellen. Onthoudt dit goed! Twee seconden zijn nu niet bepaald iets om over naar huis te schrijven, maar in dit geval maken ze wél het verschil uit tussen leven en dood.
Nu denk je misschien: Jamaar, dat klopt niet! Als de chauffeur vóór me plots op de rem gaat staan of een klapband krijgt, dan zit ik daar, tegen 144m per seconde, al bovenop in een fractie van een seconde. Klopt niet! Want hoe hard je voorganger ook op de rem trapt, ook zijn auto staat niet plots stil en schuift door. En juist dààrdoor geven die 2 seconden tussenruimte je net voldoende kans tot reageren.
Wat ik in die hele toestand vooral jammer vind is dat de overheid enorme bedragen besteedt aan volstrekt nutteloze snelheidsbeperkingen die toch niet het beoogde resultaat opleveren. Ja in veel gevallen zelfs tot meer ongevallen leiden.
In plaats dààrvan zou dat geld beter besteed worden aan de grondige bewustmaking betreffende remafstanden, tussenafstanden, en meer van dit moois. De chauffeurs goed bewust maken waar ze mee bezig zijn. Dàt helpt echt. Dàt kan de ongevallencijfers drastisch verlagen. Dàt kan de jeugd er van afbrengen zichzelf telkens weer te overschatten!
Rest me nu enkel nog jullie allemaal veel succes te wensen op de krokodillenjacht. En... breng me er misschien eens eentje mee? Ik eet dat graag!
Ik weet dat de meerderheid van het mensdom het niet met me eens zal zijn, maar het mooiste wat je in het leven kan overkomen is vriendschap! En daarin zijn verschillende combinates mogelijk:
1. Vriendschap tussen mannen;
2. Vriendschap tussen vrouwen;
3. Vriendschappen tussen man en vrouw.
Een vierde mogelijkheid, en helaas een mogelijkheid die de woorden vriend en vriendin in een heel ander daglicht heeft weten te stellen is de holibi-vriendschap, maar daar wil ik het niet over hebben. Stuit me teveel tegen de borst. Ruikt teveel naar trendy. Ruikt teveel naar meehuilen met de wolven in het bos, tot wàt dat ook mag leiden. Ruikt teveel naar alles kan en alles mag: het vrijheidsbeeld van de huidige generaties, maar ook een grote stap naar de totale decadentie.
Of deze laatste categorie nu al dan niet anders in mekaar steekt in het hoofd weet ik niet. Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk spelen andere factoren een rol. Zoals bevoorbeeld het weigeren zich aan te passen aan de wensen en noden van een ander geslacht aan een ander soort denkwijze Of gewoon te stom zijn om dat ook maar te kunnen proberen.
Maar of het fysisch gevoel daar een rol in speelt betwijfel ik toch.
Nu, dat moeten zij maar onder elkaar uitvechten. Niets om mij persoonlijk zorgen over te maken. Heteros kunnen hier alleen maar tolerant over proberen te oordelen. Ver of dicht bij mijn bed zo lang het maar niet IN mijn bed is
Vriendschap dus. Het mooiste in het leven? Mooier dan liefde? Jazeker. Liefde neemt. Vriendschap geeft.
Liefde neemt zo lang er te nemen valt en houdt dan op. Liefde zuigt een persoon op en spuwt daarna nogal dikwijls de beenderen uit. Of wat er ook maar aan onverteerbaars van overblijft.
Vriendschap geeft en schept vreugde uit het helpen van de ander. Veel minder voorwaardelijk dan liefde. Natuurlijk zijn er voorwaarden: gelijkgezindheid in bepaalde mate er zorg voor dragen mekaar niet te kwetsen, en àls dat dan al gebeurt de juiste pleister voor de wonde zoeken.
Vriendschap is ook veel minder gecompliceerd. De eisen liggen helemaal anders. In vriendschap is er bevoorbeeld geen competitie. In liefde meestal wél. In vriendschap gaat het er ook niet om wie de beste, mooiste of grootste is. Het is veeleer een geestelijk verschijnsel. Wie dat anders ziet weet niet echt wat vriendschap is.
In vriendschap neem je mekaar zoals je bent. Jong, oud, lelijk, mooi, dom of slim het doet er allemaal niet toe. Je vindt het gewoon goed met mekaar, je kunt op een leuke manier communiceren of mekaar helpen, en meer moet dat niet zijn.
Iemand zei ooit: Vriendschap is een heleboel van mekaar verwachten maar er nooit om vragen. Wel, daar heb ik mijn ernstige twijfels over!
Vriendschap is juist niéts van mekaar verwachten, tenzij begrip. En zelfs dààr niet om vragen! Gewoon blij zijn dat dit begrip er is, en begrijpen als het er niet altijd en voor alles kan zijn.
Anderen zeggen dan weer: Vrienden mogen kijven maar moeten vrienden blijven. Nog sterkere twijfels: voortdurend met mekaar in de clinch liggen en toch pretenderen vriend te zijn? Kom nou!
Vriendschap is iets wat je aanvoelt, en dat kan heel diep gaan. Liefde is veel meer visueel gericht en helaas, hoewel het niet zo lijkt, veel oppervlakkiger. Ook veel voorwaardelijker! Liefde lijkt alleen maar hechter, vanwege de sociale banden: de kinderen, de familie
Een vriend die uiteindelijk geen vriend blijkt te zijn laat je gewoon vallen. Geen haan die er naar kraait. Maar als de liefde sociale banden heeft gesmeed wordt dat een pak moeilijker!
Als het dàn tot een breuk komt, staat het hele hoenderhok op stelten. En dus blijft men maar bij elkaar in lief en leed zoals dat heet. En nog rijmt ook.
De combinatie van liefde én vriendschap zou natuurlijk ideaal zijn en tot een ideaal koppel moeten leiden. Maar bestaat dit? Is dat mogelijk? Of is dit gewoon teveel gevraagd? Dat het wel degelijk bestaat zal wel. De vraag is eerder: kan het blijven bestaan? Kan ondanks de vele struikelblokken die combinatie overleven?
Want wat liefde betreft zijn er ontelbare destructieve factoren: jaloersheid bevoorbeeld! Zodra de partner iemand van het ander geslacht contacteert voelt men zich al bedreigd! En ja soms terecht. Maar wie zich het eerste bedreigd voelt is natuurlijk de partner die best weet dat hij of zij tekort schiet in de relatie.
In vriendschap speelt dit allemaal geen rol. Je kunt honderd vrienden hebben, maar meer dan één liefdespartner schijnt zelden te lukken.
Blijkbaar is dit één van de onlogische trekjes van de natuur? Misschien is dit maar het beste ook. Maar als natuurverschijnsel blijf ik het eigenaardig vinden. Buiten dit ene fenomeen heb ik tenminste nog nooit ergens een onlogisch element gevonden in de natuur.
Het voornaamste wat we eigenlijk voor hebben op de andere wezens in onze leefwereld, is de taal.
Zonder taal was er geen ontwikkeling mogelijk geweest. Geen overdracht van wijsheid. Misschien zou wel ergens iemand het wiel hebben uitgevonden, maar zonder taal zou dat wiel heel plaatselijk gebleven zijn, en wie weet, ook weer in de vergeethoek geraakt zijn.
Zijn we intelligenter dan de dieren? Misschien wel, misschien niet. Wat we zéker voor hebben is de taal. De taal, die het ons mogelijk maakte onze ervaringen, uitvindingen en bedenksels door te geven aan anderen, en vooral dan aan de volgende generaties. Die konden dan voortborduren op bepaalde bedenksels of theorieën en ze steeds verder verbeteren. Zo kon de intelligentie zich steeds verder uitbreiden.
De gesproken taal is er dus toch wel in hoofdzaak voor verantwoordelijk dat we wijsheden konden doorgeven van generatie op generatie. Later kwam daar de geschreven taal bij, die nog een stap verder ging: nu konden latere generaties als het ware uit de eerste hand de geschriften van de voorouders lezen.
Waarschijnlijk zijn veel dieren even intelligent als wij. Maar ze kunnen die intelligentie niet delen. Niet doorgeven. Niet verder ontwikkelen. Ze hebben immers geen taal.
De schaduwzijde van het beheersen van een taal is dan weer dat het legio mogelijkheden biedt om te liegen, te bedriegen, te roddelen en te vechten.
Dieren hebben dat niet. Daarom vechten ze ook niet om prularia. Hoogstens om eten of om een partner te versieren. Ze kennen geen roddel, geen achterklap, kunnen niet liegen geen intriges spinnen geen onmetelijke (geld-)reserves aanleggen.
Menslief! Als de mens zijn taal alleen maar positief zou gebruiken, in wélk paradijs zouden we niet leven? Nu lopen we eigenlijk allemaal nog vele eeuwen achter op wat we hadden kunnen zijn indien we onze taal alleen maar positief hadden gebruikt.
Maar ja, typisch menselijk: élke uitvinding kan nuttig gebruikt worden door de intelligenten, maar al minstens even destructief door de dwazen. De taal ontsnapt niet aan deze algemene regel. Wel integendeel.
Waar de normale mens zijn taal- en denkvermogen zinvol gebruikt en combineert, gaan roddeltantes de (natuurlijk) roddeltoer op. Gaan leugenaars liegen om winst of gewoon om het plezier de medemens te verschalken. De juiste mix van al die negatieve ingrediënten levert een hoogst explosief mengsel op dat enkel op een vonkje wacht om te ontploffen. En vonkjes zijn er altijd. Ontploffingen evenzeer.
Een en ander leidt dan uiteindelijk tot diefstal, moord en oorlog. Waar roddeltantes op kleine schaal hele wijken in ruzie brengen, kunnen domme politici net hetzelfde teweegbrengen met hele landen ja, met de hele wereld.
En dat alles enkel en alleen maar omdat we een taal hebben! Een taal die zowel een zegen als een vloek inhoudt. De keuze tussen beide is aan elk van ons.
En alweer komen we hiermede tot het beginsel dat ons leven beheerst: positief en negatief. In gelijke mate. Altijd. En helaas kunnen we dat beginsel niet doorbreken. Onmogelijk. Want dat zou het einde van de samenhang van de hele kosmos betekenen!
We kunnen er enkel maar leren mee leven, het leren begrijpen en er het beste proberen van te maken.
Ook moeten de positieven telkens weer aanzien hoe het negatieve op sommige momenten het positieve lijkt te zullen verstikken. En toch kan dat niet. Als één der polen op een bepaald moment een te hoge spanning heeft opgebouwd moét de natuur, op welke manier ook, ingrijpen! En doen de slingers van de tijd weeral eens hun werk.
Dat kan gebeuren doordat de overmaat aan negatief gaat ondervinden dat het helemaal verkeerd bezig is en zich ompoolt naar positief.
Soms echter is het logisch verstand zo ver zoek dat een oorlog of zware natuurramp de enige oplossing is
En ondertussen kan er al veel leed zijn geschied.
En als het mens-dom niet in staat blijkt om eender welke oplossing te vinden om het evenwicht te herstellen, dan grijpt de natuur zelf in. Op welke manier ook. En weeral ten koste van veel leed.
Waarom, in deze hedendaagse tijd, het negatieve weeral dreigt de overhand te nemen, ligt, nét als even vóór wereldoorlog 2, aan de laksheid van de politici, het meeheulen met de vijand door dwazen die zich ook nog humanistisch durven te noemen, en aan het meehuilen van de massa met de wolven in het bos.
Hopelijk komen we hier zonder al te grote kleerscheuren uit.
Soms vraag ik me af hoelang het nog zal duren alvorens men het doorheeft: multiculturen werken niet! Tenminste, niet allemaal!
Voor vreemde culturen die niet echt tevreden zijn in hun vaderland staan twee mogelijkheden open: ze blijven waar ze zijn en maken er het beste van, of ze migreren en passen zich aan de cultuur van het gastland aan.
Vrijwel alle andere culturen die we hier mochten ontvangen hebben zich ofwel aangepast, ofwel vertrokken ze weer na een tijd.
Zelfs culturen met een totaal andere religie deden dat. Ze behielden hun cultuur, deelden ze met ons en verrijkten ons daar ook mee. Hun religie beleden ze in stilte, drongen ze niemand op, en wachtten zich wel om die demonstratief in de straten te gaan verkondigen, laat staan dat ze hun eigen tempels zouden hebben durven inplanten in onze cultuur.
Dat was met een paar woorden uit te leggen: respect voor het gastland waar ze voor gekozen hadden en hen te eten gaf. Respect, geboren uit intelligentie. Uit nadenken. Uit het logisch denken: ze waren iets ontvlucht omdat het hier beter was. Waarom dan datgene wat ze ontvluchtten mee naar hier importeren?
Nooit zag ik Japanners, Chinezen, Spanjaarden, Italianen of Indiërs betogen voor betere leefomstandigheden. Nooit zag ik ze onze cultuur misprijzen en uithollen. Zelden ook zagen we criminelen onder die mensen.
Waarom bepaalde culturen dan wél? Er is slechts één antwoord: gebrek aan intelligentie. Intelligentie leidt namelijk tot wellevendheid. En wellevendheid veronderstelt ook respect voor het huis en de eigenaars ervan waar je te gast bent en gevoed wordt.
Dat hebben, tot vòór enkele decennia, alle gasten gedaan. Waarom? Heel simpel omdat ze er intelligent genoeg voor waren. En toen werden we overspoeld met de grenzeloze domheid van een bepaalde cultuur!
En zoals ik voorheen al zei: ik ben nooit bang van slechte mensen. Wél van domme.
En waar vind je de meeste domme mensen? Meestal dààr waar een religie tot diep onder de huid werd geïnjecteerd. Daar vind immers iedereen dat in het leven maar één ding moet worden geleerd: godsdienst. Al de rest is ondergeschikt, en dus ook van geen enkel belang.
Ze blijven bijgevolg al even dom als de rups die een gaatje boort in een appel, en die binnen de kortste keren laat rotten.
Welnu, door dergelijke domme lieden is Europa, dat zo lang een bloeiende, rijpe appel was, nu langzaam maar zeker aan het rotten, en niemand doet er iets aan. Politici al zéker niet, want als zij dan al wetten maken, dan zijn het wetten om derupsen te beschermen. Niét de appel! Die ziet zijn eigen rechten namelijk langzaam maar zeker slinken. Zelfs het recht op vrije mening wordt steeds meer beknot onder het mom van racisme!
De Vlaming IS geen racist! De Vlaming IS bereid vreemde culturen onderdak te verschaffen in de mate van het mogelijke en zolang zijn eigen rechten niet onbeschaamd worden geschonden.
Maar is de Vlaming écht bereid om zijn land te laten uithollen? Eigenlijk niét, maar hier spelen weer andere factoren een rol:
Pientere Vlamingen zijn werkers (helaas een uitstervend ras). Strevers. Handwerkers of geestwerkers. Ja, ook bouwvakkers en straatvegers kunnen intelligente mensen zijn in hun vak. Nemen desnoods meerdere jobs aan om vooruit te komen. Hun intelligentie gebiedt dat.
Maar helaas zorgt die vooruitstrevendheid ook nog voor een ander fenomeen: hoewel ze juist de enigen zijn met gezond verstand, de enigen op wie echt kan worden gerekend, laat hun gedrevenheid hen geen tijd om goed te kunnen inschatten wat politici aan het doen zijn! Meestal hebben ze geen tijd om naar het nieuws te kijken, en als ze dat wél doen is het met een half oog en oor. Ze zijn immers lichamelijk of geestelijk moegewerkt.
En juist dààrop speelt de politiek in: waar de religies in veel gevallen proberen de mensen dom te houden om zodoende hun sprookjes te kunnen implanteren, kan de politiek profiteren van een nog gunstiger symptoom:
- Slimme mensen werken en hebben geen tijd voor politiek.
- De rest is meestal weinig intelligent en staat nergens bij stil. Stelt niets in vraag. Leeft van een leefloon en laat Gods water over Gods akker vloeien en ook het water van andere Goden, die het lang niet zo goed menen als die van ons!
Dat was, beknopt, wat momenteel in Europa aan het gebeuren is.
Met steeds grotere bewondering moet ik de bedenkers van welke religie ook feliciteren. Ik zou het echt niet beter kunnen. Want allemaal steken ze vol elementen om mensen aan te trekken, en ze te verhinderen weer af te haken. Het ene geloof is daar al inventiever in dan het andere. Maar het komt er toch telkens op neer dat, àls je er echt inloopt en ze gelooft, je sowieso niet meer weg kunt of durft. Het zal je maar overkomen in die brandende hel te geraken!
Maar erger dan welke hel ook: je eigen ontwikkeling stopt, want pientere bangmakerij verbiedt je om verder te evolueren.
Neem nu ons eigen gezegende geloof. Iemand heeft ooit de pen ter hand genomen en de veelzeggende regel geschreven: Zalig zijn de armen van geest, want het rijk der hemelen behoort hen toe.
En omdat hij zélf wel sterk zal getwijfeld hebben aan de geloofwaardigheid van die zin, heeft hij hem, héél slim en een tikkeltje laf, in de mond van Christus gelegd. Grandioos! Zou hij ook, net als Archimedes, Eureka hebben geroepen na deze geniale vondst?
Als je zoiets kunt doen geloven, zit je als religie pas écht op rozen: wie dom blijft komt dus in de hemel. En wie slim wil worden? Gaat die dan naar de hel? Dat wordt wijselijk in het midden gelaten maar zit er toch dik in. De lezer, of gelovige, moet daar maar zelf zijn conclusies uit trekken. Maar de hemel lijkt blijkbaar niet echt gediend met slimmerds. Dus: een religie voor domme mensen? Natuurlijk wel! Want wie slimmer is gelooft die onzin niet tenzij hij er, op welke manier ook, voordeel kan uit halen.
Hoé in s hemelsnaam zou iemand van wie ze zeggen dat hij de zoon van God is, juist dié woorden hebben kunnen uitspreken? Wat zou de zin van het leven zijn als je maar één optie had: dom blijven?
De bedenker van die zin moet een grote angst hebben gehad voor pientere mensen. Heel goed wetende dat hij zijn onzin niet aan hen zou kwijt kunnen. Dom houden was dus de boodschap als hij in zijn opzet wilde slagen.
En óf hij daarin geslaagd is!
Maar enfin, onze religie is tenminste nog een brave religie. Tenminste, met uitzondering van diegenen die ze verkondigen. Maar de gelovigen blijven toch braaf en dom! Is het daarom dat ze zo meegaande zijn in het binnenhalen en koesteren van welke andere vreemdelingen ook?
En is het ook daarom dat ze het eigen volk schromelijk verraden en het eigen vaderland naar de bliksem helpen? En die bedenkelijke lading dan maar dekken met de vlag van onbaatzuchtigheid? Oók weer zo'n domme geloofsovertuiging!
Zo. Onze elektriciteitsfactuur zal dus duurder worden. Omdat de overheid nog maar eens het zonnetje in huis wou spelen en met kwistige hand subsidies uitdeelde voor de installatie van zonnepanelen op privé woningen.
En via weer een of andere constructie die ik niet begrijp omdat ik het niet wil begrijpen, de aldus opgewekte energie door particulieren via certificaten laat doorverkopen aan de elektriciteitsmaatschappij. Die moet ze dan blijkbaar jaarlijks aankopen tegen een vast bedrag, en kan ze enkel met verlies doorverkopen.
Enfin, toch iets in dié aard voor wie het begrijpt, maar ik zei het al: ik wíl het niet begrijpen. Domme en ondoordachte beslissingen verdienen geen begrip. Laat staan doordenken, om dan toch tot de conclusie te komen dat het nog maar eens één pot ondoordacht nat is.
Hoedanook, het komt er op neer dat er voor de elektriciteitsmaatschappijen niets anders op zit dan dit verlies door te rekenen aan de klant!!!
Bijgevolg mogen de mensen die géén zonnepanelen hebben opdraaien voor dat verlies bij de energiebedrijven. Enkel en alleen door een reeks oliedomme beslissingen van de overheid. En blij dat we zijn! Wat kunnen we toch creatief zijn in het stemhokje! Alleen maar het juiste bolletje zwartmaken maar oei wat als er geen juist bolletje is?
We kunnen nu twee kanten op:
1. Verontwaardigd gaan doen en toch moeten betalen,
2. Of er de humor van inzien: het kleuterklasje van de Wetstraat heeft het weer eens gekund.
En nu ben ik wel de eerste om humor te zien in negatief uitlopende zaken, maar als het galgenhumor is vergaat het lachen me toch!
Sinterklaasje spelen, maar zoals gewoonlijk, niet verder nadenken over de gevolgen. Hoe redden ze zich dààr nu weer uit? Welk smoesje zal welk parlementslid nú weer komen verkondigen op TV? Oh was het een beslissing van de vorige regering? Sorry hoor jongens, maar vorige of toekomstige regeringen: het blijft uit datzelfde profiteursmilieu komen. Dus, please geen dérgelijke smoesjes verkopen!
Maar erger dan de galgenhumor is: hoe redden mensen die nét rondkomen zich weeral uit die extra kosten? Extra kosten voor iets waar ze totaal geen schuld aan hebben, maar toch op hún schouders wordt gegooid?
Veel zal het bedrag blijkbaar wel niet zijn: zon 75 euro per jaar per gezin. Niets om van wakker te liggen dus. Tenzij je die 75 euro gewoon niet kunt missen. Ja het zelfs het verschil uitmaakt tussen tussen overleven of sterven van de honger.
En voor wie géén zonnepanelen installeerde en niet maalt om die 75 euro: wie betaalt nu graag voor iets dat zijn buurman heeft maar hijzelf niét?
Ik kan wel heel goed aanzien dat mijn buurman met een Jaguar rijdt, zo lang ikzelf die niet moet betalen! En dat is precies wat het kleuterschooltje ons nog maar eens heeft gelapt.
Onschuldig zoals steeds. Ondoordacht zoals steeds. Hersenloos zoals steeds. Ontroerende, maar wereldvreemde kindsheid. Enfin, ze hebben hun spelletje weer gehad. Jan met de pet zal wel betalen!
Van kinderen zou je zoiets nog begrijpen. Maar van volwassen mensen die zich profileren om een land te besturen? Een democratie in stand weten te houden die alles behalve democratisch is? Ons op stembriefjes laten stemmen waarop zelden een normaal verstandelijk individu te vinden is?
De drukkerijen zouden dergelijke papiervervuiling gewoon moeten weigeren!
Ach, die ontroerende jonge oudertjes! Krijgen een kindje, en nu kunnen ze lekker aan de opvoeding beginnen zie! Een fluitje van een cent! Hun fictieve handleiding staat vol nuttige tips: snoepjes, aaitjes, ijsjes, popjes of autootjes, knuffeltjes, een fiets bromfiets auto En dan?
Dan de hel!
Als je tegenwoordig als verantwoordelijke ouder je kind al eens een verdiende tik geeft, riskeer je gevangenisstraf, want ook de maatschappij speelt het knuffelspelletje mee.
Maar als je je kind hopeloos verwent, zó hopeloos dat het nimmer of te nooit toegang zal kunnen krijgen tot de arbeidsmarkt, dan ben je een model-ouder en word je bejubeld door je omgeving.
Bleek deze week nog maar eens uit rekening in het rood op TV. Een jonge, sterke gezonde vader. Zat van s morgens tot s avonds in de zetel videos te bekijken. Braaf tot en met. Verwend tot en met. Trok zich nergens iets van aan. Binnenkomende post las hij, maar begreep het niet. Dat moest zijn vrouw maar uitvogelen.
Het gezin tot over de oren in de schulden. Volgens zijn vrouw had hij al verschillende keren een job gekregen, maar hield het nooit langer dan enkele dagen uit.
De centjes moesten in twee gebeten worden om met het leefloon in onderhoud van de ouders en een baby'tje te voorzien!
Dàt is wat zogenaamde modelouders produceren: gediplomeerde nietsnutten. Leefloners. Zou kunstmatig in leven gehouden parasieten niet een betere definitie zijn? Leven van een loon, betaald met de zuurverdiende belastingscentjes van de weinigen die wél iets willen maken van hun leven.
Dàt is wat ondernemers wel verplicht om bij de politici te gaan aankloppen om méér vreemden binnen te halen. Migranten, asielzoekers, illegalen, het doet er niet toe. Vreemden die ook ooit weer leefloners zullen worden.
Jobs creëren? Oh jawel hoor! Nu heeft Oostende weer het beste beentje voorgezet door een Clean team op te richten. Fier leggen ze het de bevolking uit in een bewonersbrief.
Ze mobiliseren gewoon leefloners, die toch maar van het OCMW leven, en zich op die manier nog nuttig kunnen maken voor de maatschappij. Ze worden verplaatst van wijk tot wijk, om daar nu eens alles grondig schoon te maken: straten, pleinen, dijken en bossen.
Ik kijk daar met de nodige twijfel tegenaan want:
1. Waar zal de motivatie voor die leefloners zitten? Weggerukt uit hun luie zetel om de boel schoon te maken zonder een cent méér verloond te worden? Zelfs zonder vooruitzicht op een vaste job voor wie écht een baan wilt? Gij niet zulle!
2. Door dit initiatief geeft de stad toe dat er een vuilnisprobleem is. Een probleem dat zou kunnen tenietgedaan worden door meer normaal betaalde straatvegers aan te werven, en aldus normale jobs te creëren.
Wie hééft er trouwens nog een normale baan? Bestaat dat nog wel? Interim hier, tewerkgestelde werklozen daar, Gesko of Gekko je kunt al geen gekkere namen bedenken of de overheid heeft het al geprobeerd om on- en halfgemotiveerden min of meer aan de slag te krijgen.
Wat natuurlijk ook weer omgekeerd werkt: wie kun je nu motiveren met een halvelings contract? Een halve gare? Wie wél gemotiveerd is voor een baan, komt dan ook in zon miskleun te lopen zonder veel kansen.
Maar ach, wàt er ook nog meer uitgevonden wordt aan al dat moois het is boter aan de galg. Want de luiheid en kruidje-roer-me-niet mentaliteit slaan niét plots toe bij de meerderjarigheid. Ze worden van in de wieg gekweekt en bij de meerderjarigheid is het al lang te laat. En dus dan maar leefloner worden. Wééral zon mooi, zwaar politiek geladen woord.
Vroeger kon je van dagloners spreken, en dan sprak je over mensen die zich in het zweet werkten voor een karig loon.
Nu zijn het leefloners dus. Minder zweet en meer loon.
Gezinnen baren verwende nesten en laten ze schaamteloos los op de maatschappij; de maatschappij en de politiek passen zich telkens weer aan om de rotzooi op te vangen zodra ze meerderjarig worden.
Niét de ouders die hun kinderen een tik geven als ze het verdienen, maar de ouders die hun kinderen zo schromelijk om zeep helpen met allerhande verwennerij zouden gevangenisstraf moeten riskeren.
Zij zijn het immers die de arbeidsmarkt en de hele leefwereld verzieken en ons verplichten vreemden binnen te halen.
Zal ooit eens een politicus dat begrijpen? En niet alleen BEgrijpen, maar ook INgrijpen? Tien jaar geleden al zou ik gezegd hebben: het is vijf voor twaalf Hoe laat is het nu ondertussen geworden? Véél te laat?
Ik mag hier echter zéker niet nalaten een categorie leefloners te vermelden die echt vrij van zonden is en door omstandigheden in deze situatie is terechtgekomen. Over déze mensen heb ik het dus helemaal niét. Die hoeven zich dus ook niet aangesproken te voelen.
Toevallig zat ik onlangs wat oude herinneringsmuziekjes te beluisteren, en stootte daarbij op Bonny van Bonny St Claire (Bonny kom je buiten spelen ).
En zoef daar zat ik weer in mijn prille jeugd. Het jongetje van 10 jaar dat smoorverliefd was op een beeldschoon meisje van 12. Ze woonde twee huizen van me af. En daar waar aan die leeftijd en in die tijd jongens met jongens en meisjes met meisjes speelden, konden de jongens me plots niet meer boeien! Ik wou enkel nog met Bonny spelen. Natuurlijk! Zo heette ze niet hoor, maar ik wil hier geen namen noemen en gebruik Bonny dan maar.
Bonny was inderdaad beeldschoon. Bonny bewoog zich niet als wij, jongens dat deden. Ook niet als de andere meisjes uit mijn buurt. Bonny had iets heupwiegends, koket en met kleine pasjes waar ik me blind op staarde. Bonny was anders. Bonny betoverde mij, arm kind van 10. Bonny... hàd iets.
Als het vakantie was schrokte ik snel snel mijn ontbijt binnen en vloog de deur uit. Gaan aanbellen bij haar. En met, tot mijn ergernis telkens weer een rooie kop, vragen aan haar moeder of Bonny buiten mocht komen spelen. Mama stond altijd glimlachend toe, want haar oogappel speelde ook graag met mij.
Eigenlijk waren we zowat altijd samen. Stoeiden, zaten samen een stripverhaal te lezen of wat dan ook. Verliefd? Ik denk van wel, maar dat woord kende ik nog niet eens. Wist enkel dat een nieuw, vreemd gevoel me overviel. Zelfs dat jongens en meisjes fysisch verschillen wist ik nog niet eens. En toch: stapelverliefd.
Zij deed soms een stapje naar mij toe om met me te knikkeren, ik liet me dan ook maar eens verleiden tot hinkelen met haar. Natuurlijk als er geen jongens in de buurt waren die me zo vrouwelijk bezig zagen. Daar lette ik wel heel goed op.
Onze ouders bekeken dat een beetje geamuseerd en bevreemd maar zegden er niets over. Onder elkaar maakten ze er wel eens een grapje over, maar dat begreep ik niet echt. En wij, wij waren nog veel te jong om ons ergens zorgen over te maken of te begrijpen wat zich afspeelde in onze kinderhartjes.
Voor mij had ze iets dat ik enkel kon beschrijven als engelachtig, en in haar buurt voelde ik me een stukje dichter bij de hemel. Het liefste had ik haar in een glazen kastje geplaatst waar niemand haar kon aanraken.
En toen gebeurde een equivalent van wat in Living next door to Alice gebeurde. Niet zij, maar ik verhuisde. We gingen in een benzinestation wonen. Niet zo erg ver af, maar voor mij kon het net zo goed de andere kant van de wereld geweest zijn. Want van die dag af zat buiten spelen er niet meer in en werd ik in een heel andere wereld gekatapulteerd.
En toch bleef ze wel in mijn kinderhartje spoken. Ik kwam ze wel eens tegen op straat, we haalden wel eens een vrolijke herinnering op, maar daar hield het ook mee op. Bovendien zag ik haar opgroeien en meer en meer onbereikbaar worden. Stel je voor: op een bepaald moment was ik een kind van 14 en zij een kokette, beeldschone jongedame van 16. Een onoverkomelijk leeftijdsverschil toen!
Bovendien: jongens bij de vleet om haar heen. En arme ik zat vastgeplakt in het benzinestation.
En zoals te voorzien was, toen ik 16 werd en meer vrijheid kreeg, was het vogeltje gevlogen. Nog wel niet getrouwd, maar eerder een aanbidder aan elke vinger. En ik kwam niet meer in aanmerking. Wàs ik eigenlijk ooit wel in aanmerking gekomen?
Het volgende nummertje dat me dan weer aan haar herinnert is Happy birthday sweet sixteen van Neil Sedaka. Vooral dan de zinnetjes:
What happened to your funny face? My little tom-boy now wears satins and lace
Heb ik aan dit alles iets overgehouden? Oh jawel hoor. Alles in het leven heeft zijn betekenis en waarde. Geen enkel ingrediënt gaat ooit verloren, maar wordt meegekneed in die soms niet te begrijpen deegmassa die we uiteindelijk worden.
Het ingrediënt dat ik van haar meekreeg is dat ik meisjes nooit meer heb kunnen benaderen als menselijke wezens. Ik idealiseerde en verheerlijkte ze. Benaderde ze met het nodige respect als wezens uit een betere wereld.
Maar helaas, na enkele keren pardoes wakker te zijn geschud uit die illusie, kwamen minder aangename ervaringen dat beeld toch wel verdoezelen.
Ach Bonny zelfs jij bent tenslotte ten onder gegaan, en wel aan de illusie dat je vanwege je stralende schoonheid àlles kon krijgen in de wereld.
Al het andere misschien wel, maar niét het geluk. Toen je ouder werd en je schoonheid ging tanen werd je gedumpt...
Of je nu gelooft in het scheppingsverhaal van de Bijbel, dat van andere religies, of in de evolutietheorie van Darwin, als je achteruit kijkt moet je hoe dan ook terecht komen bij de eerste man en de eerste vrouw die helemaal onze menselijke eigenschappen hadden.
Laten we die mensen gemakshalve dan ook maar Adam en Eva noemen.
Leefden ze in het aards paradijs? Zonder twijfel! Want als je maar met twee bent, is roddel niet mogelijk, jaloezie niet mogelijk, liegen bijna onmogelijk, want je kunt het niet op iemand anders steken! Dus: het aards paradijs is hiermede logisch verklaard.
Maar nu komt het: ze bleven niet alleen. Ze vermenigvuldigden zich. En het was maar een kwestie van tijd tot er een derde, vierde, vijfde volwassene bijkwam. En dat zette natuurlijk alle deuren wijd open tot roddel, leugen, diefstal en moord.
Adam en Eva
buitengewipt uit het aards paradijs? Jazeker. Niét door een God, maar door hun eigen voortplantingsdrift. Het klopt nog steeds met de Bijbel, maar dan ontdaan van alle franjes.
Want er kwamen tientallen, honderden, miljoenen en miljarden mensen op het toneel. Het aards paradijs werd een roddelparadijs, en hoe meer er kwamen, hoe heftiger er gestreden, geïntrigeerd en gemoord werd. Maar ook: hoe meer er ontdekt en uitgevonden werd en hoe meer kansen er waren voor het mensdom om steeds intelligenter te worden en te leren van eigen fouten en die van anderen.
-o-o-o- Pauze! (Kasteelbiertje? Of Verboden Vrucht?) o-o-o-
En nu even diep ademhalen en alle hersencellen van verse zuurstof voorzien:
Stel stél even dat de optie vermenigvuldigen er niet was geweest. Stel dat het mensdom voor eeuwig en altijd uit Adam en Eva zou bestaan hebben. Geen geboortes, geen dood geen geruzie, geen oorlog, geen problemen.
Dan zouden die Adam en Eva nu nog altijd heerlijk samenleven in dat aardse paradijs. Maar... wat zouden ze geleerd hebben? Niets! Helemaal niets. Ze zouden duizenden jaren bestaan hebben, maar hun geest zou nooit zijn geëvolueerd.
En dus schiep de natuur wel dégelijk een andere optie: Het wezen vrouw en het wezen man laten uitdijen. Via vermenigvuldiging opdelen in steeds meer afzonderlijke deeltjes. Individuen die denken individueel te zijn, maar in feite nog altijd wezenlijk de originele maar opgesplitste Adam en Eva zijn. Nog altijd heel sterk deel uitmaken van die twee entiteiten. Entiteiten die nét werken als een grote firma: hun handelsreizigers naar de vier windstreken sturen om kennis, ervaring en winst op te strijken.
Dat zou misschien ook kunnen verklaren dat de geslachten, zélfs als ze gekoppeld zijn, blijvend gecharmeerd kunnen worden door bepaalde leden van het andere geslacht, maar daar alleen maar niet aan toegeven omdat de sociale context het niet toestaat of zelfs onmogelijk maakt. En maar best ook, want dan zou de chaos helemààl compleet zijn.
Maar of een man nu Jan, Pier of Pol noemt, hij is gewoon Adam als je het zo bekijkt, en elke vrouw is en blijft Eva. En in dié context is zelfs ontrouw niet echt mogelijk! Tenzij je het zou aanleggen met ergens nog een derde geslacht, of een diersoort. Maar wié het ook met wié doet, het blijft Adam die het met Eva doet!
En hier moet ik nu toch ook even naar adem happen, want alhoewel ik logischerwijze dat principe helemaal zou kunnen onderschrijven, moet ik het al onmiddellijk heel sterk gaan reduceren: dat kàn niet in onze huidige wereld. Dat zou onoverkomelijke problemen scheppen. Denk maar aan de opvoeding van kinderen. Denk maar aan de verzuurde sociale contacten die daar zouden uit voortspruiten.
Ik wil enkel aantonen dat op zich, er eigenlijk nog altijd maar één vrouwelijke en één mannelijke menselijke entiteit leeft op aarde. Ze zijn dan wel opgesplitst in miljarden individuen, maar blijven toch een twee-eenheid.
En nu komen we tot de mogelijke conclusies die uit dit alles kunnen worden getrokken: als de bedoeling, hierboven uitgelegd, klopt, wat zou dan een logisch gevolg kunnen zijn?
Het eerste wat me te binnen schiet is: terug naar den beginne. Als eenmaal alle deeltjes zijn uitgestrooid, geëvolueerd en uitgedijd, is het natuurlijke gevolg dat ze op een of andere manier terugvallen naar de plaats en tijd van waaruit ze werden gelanceerd. (What goes up must come down!)
Met andere woorden: ergens in de toekomst moet er weer zon aards paradijs bestaan waar we met zijn allen op zullen terugvallen als de stukjes van een puzzel. Terugvallen en weer één geheel vormen: één man en één vrouw. Adam en Eva. Maar dit keer geladen met alle wijsheid die de hele mensheid al die duizenden jaren heeft weten te verzamelen.
En om het helemààl mooi te maken: dit keer óók geladen met alle anticonceptiemogelijkheden die en passant werden ontdekt. Opdat we nooooit meer dezelfde fout zouden maken
Oef. Het is er uit!
Rest me enkel nog de heuglijke mededeling dat alles wat je hierboven las alleen maar een dom verzinseltje van me is.
Een verzinseltje om iets te proberen duidelijk te maken. De context kun je gerust vergeten. Het principe niét!
Dat principe is: er bestaat maar één man, en er bestaat maar één vrouw op de wereld. En ooit vinden die twee elkaar geëvolueerd terug. In menselijke gedaante? Als geesten? Als entiteiten in een wereld of ruimte die we nu nog niet kennen? Who cares?
Wie of wat we zijn en hoe we tegen het leven aankijken hebben we grotendeels te danken aan onze ervaringen. Negatieve ervaringen kunnen ons droevig maken, tot nadenken stemmen, of ons leven helemaal vergallen.
Positieve ervaringen brengen dan weer dat zo noodzakelijke evenwicht. Om gelukkig te zijn moeten we ons dan ook vooral vasthouden aan de goede herinneringen en ervaringen.
Negatieve ervaringen verbitteren en vergallen ons leven, en richten ons uiteindelijk ten gronde als we er ons blijven op focussen.
Maar we hebben, gelukkig, ook keuzes: het staat ons helemaal vrij ons vast te klampen aan de negatieve of aan de positieve ervaringen. Je positieve ervaringen koesteren is echt niet moeilijk! Het vergt wél enig inzicht over hoe het allemaal in zijn werk gaat.
En dat wil ik even demonstreren met parels rijgen!
Eigenlijk bestaat o
ns hele leven uit parels rijgen. Witte parels als positieve ervaringen en zwarte parels als negatieve ervaringen.
Maar als je parels rijgt aan een draadje zonder knoop, dan vallen ze allemaal op de grond. En dat is, voor witte parels, spijtig. Want:
Elke witte parel betekent een stapje dichter naar dat goed gevoel waarover ik het gister had. Zonde als we vergaten een knoopje te leggen in ons witte draadje!
Elke zwarte parel verwijdert ons dan weer een stukje van dat goed gevoel. Zonde als we in ons zwarte draadje wél een knoopje legden!
Het allerergste dat we dan ook kunnen doen is een knoopje leggen in het zwarte draadje, en géén in het witte en helaas is dat precies wat veel mensen doen.
Soms bewust omdat ze toch zo graag klagen maar veel meer omdat ze dat knoopje gewoon vergeten.
Er niet aan denken, of geen benul hebben van het onbetaalbare belang van die witte parels.
Maar het is nooit te laat om gelukkig te zijn. Het is heus niet moeilijk om eventjes je hele leven te herbeleven en op zoek te gaan naar die op de grond gevallen witte parels. Nu nog enkel een stevig knoopje leggen in het witte draadje, en ze een voor een opnieuw rijgen.
En voor je het goed en wel beseft heb je een prachtig stralend wit halssnoer, dat je altijd weer het leven van de zonnige kant zal laten zien.
En dat zwarte draadje? Knopie losmaken! Onmiddellijk! Laat ze maar op de grond vallen. Laat ze maar aan de zwijnen. Want dàt pas zijn parels voor de zwijnen!!!
Dat was eventjes kort en goed. Meer heb ik daar niet aan toe te voegen.
Mensen zouden fortuinen uitgeven om dat goed gevoel te kunnen bemachtigen: dat gevoel van vrede met jezelf, goed in je vel steken, vrede met je omgeving, met je leeftijd, ja, zelfs vrede met je vijanden als die er al zijn. Een gevoel dat je, als je het eenmaal hebt, nooit meer kwijt wilt.
Dergelijke mensen zijn rijk. Hebben geen roddels nodig ter compensatie van de innerlijke leegte. Zijn nergens jaloers om. Kennen haat noch nijd.
Maar helaas, dat gevoel is niet te koop. Niét met dure villas of jachten, niét met de allernieuwste technische snufjes, en zéker al niet met geld.
Waarmee dan wél? Ach, het is zo eenvoudig en ligt voor het grijpen: je geest door niets laten vergiftigen. Niét door roddels. Niét door nare herinneringen, en zélfs niet door je eigen fouten uit het verleden. Want iedereen maakt nu eenmaal fouten.
Gewoon je goede herinneringen opstapelen in een veilige kluis. Net zoals je met diamanten zou doen. Want die herinneringen zijn ook wel kostbare diamantjes, en dan nog wel van het soort dat je nergens kunt kopen.
Diamanten die je écht een goed gevoel geven. Maken dat je je lekker in je vel voelt. En als de rest van de wereld tegenvalt, dan bericht je daar maar eens over en spuwt het uit. Maar wél letterlijk uitspuwen dan! Niet klikken op kopiëren, maar op verwijderen! Geen residu achterlaten in je hoofd. Doorgaan met de diamantjes. De hete kolen laten opeten door diegenen die ze hebben gestookt. Als iemand zich daar moet in verslikken dan zijn dié het wel.
En voor de rest meer diamantjes proberen te verzamelen. Gelegenheden genoeg. Al was het maar iemand eventjes uit een moeilijke situatie helpen, of als automobilist eventjes je voorrang afstaan aan een ander Als tegenligger eventjes wachten om iemand gelegenheid te geven links af te slaan.
Duizend en één redenen te bedenken. Spectaculair hoeft het zéker niet te zijn. Maar let daarna eens heel goed op jezelf: na zon daad, hoe klein ook, voel je je plots een beter mens. En met reden: je diamantcollectie is weer verrijkt met een nieuw exemplaar.
Voeg het bij al de andere, en blijf je dààrop focussen. Dan komt dat goed gevoel vanzelf na verloop van tijd.
Zéker ook nooit je eigen fouten uit de weg gaan of verdoezelen. Dat werkt niet en blijft spoken. Ze verwerken! Ze met klare blik tegemoet treden en toegeven dat je fout was of beter had gekund. Dàt werkt wel degelijk. Nooit denken dat je onfeilbaar of perfect bent, want dàn pas begin je echt fouten te maken.
Niet iedereen komt terecht in de materiële omgeving die hij zich wenst. Hij komt wél terecht in de omgeving die hij nodig heeft voor de verdere ontwikkeling van de geest. Dààr zou iedereen eens moeten bij stilstaan als het eventjes niet meezit.
En hoé die omgeving er ook mag uit zien, het is aan ons om er het beste van te maken en er de juiste conclusies uit te trekken.
Nooit verwachten dat je pad over rozen zal lopen. Dat zou trouwens al gauw heel saai worden. Je moet het leven zien als een spel. En zoals elk spel, is ook het leven bezaaid met hindernissen en valstrikken. In gezelschapsspelen zijn dat meestal objecten. In het leven zijn het nogal dikwijls mensen. Mensen, die net als in een boeiend spel, als objecten op je pad worden geplaatst met een heel specifiek doel: het leven boeiend en leerzaam houden zodat je er de juiste lessen kunt uit trekken... of je flink pesten als je het integendeel aan je hart laat komen.
Van positieve mensen op je pad kun je heel wat leren. Maar je leert nog veel meer van de negatieve mensen! Dié werken namelijk als een vaccin dat je een onschadelijke dosis van een ziekte geeft, om er een afweersysteem tegen te kunnen opbouwen. Het is wél aan jou om die dosis als onschadelijk te definiëren, of hem tot in je ziel te laten doordringen.
Eenmaal je dat door hebt zie je negatieve mensen in een heel ander daglicht. Natuurlijk zul je er geen vriendjes mee worden. Maar in plaats van ze te verfoeien, en daarmee juist jezelf te treffen, kun je er op de duur enkel maar medelijden mee hebben. Ze hebben immers ook niet gevraagd om negatief geboren te zijn.
Want trouwens, je verdedigen of in de clinch gaan met zulke mensen heeft totaal geen zin. Werkt tegengesteld:
Ten eerste: ze voelen zich juist gestreeld als ze reactie kunnen uitlokken.
Ten tweede: je kwetst er alleen maar jezelf mee, want het maakt dat je hun gif door je huid heen laat dringen. En dat mag je juist nooit!
Negeren. Dàt treft ze. Dat stelt ze teleur. En vrolijk verder leven alsof die hindernis er helemaal niet is. Ze is er trouwens ook niet meer: je hebt ze overwonnen.
Weeral een vervolg op mijn vorig column: het immense verschil tussen een halve waarheid en een leugen.
Wie een regelrechte leugen verspreidt riskeert daar zelf het slachtoffer van te worden, want in veel gevallen kan een leugen namelijk bewezen worden! Gediplomeerde roddeltantes zullen dit wapen dan ook maar in hoogste nood gebruiken. Zoeken eerder naar halve waarheden om aan te dikken.
Want halve waarheden zijn een stuk moeilijker te ontkrachten: het slachtoffer heeft een bepaalde uitspraak gedaan in de loop van en in de context van een gesprek. Roddeltantes halen die context helemaal weg en behouden (grinnikend) de uitspraak.
En zo hebben ze alweer een nieuw snoepje: als ze die uitspraak in een totaal andere context plaatsen, met een totaal andere uitleg, kan het soms helemaal anders (en véél interessanter) overkomen. En kunnen ze nog maar eens de show stelen.
Het slachtoffer heeft geen verweer, wat hij bij een leugen wél heeft. Kan niet zeggen dat hij dit niét heeft gezegd. Staat voor de onmogelijke taak zijn omgeving ervan te overtuigen dat hij dit inderdaad wel heeft gezegd maar in een heel andere betekenis. En dàt is een pak moeilijker te weerleggen dan een leugen. Want het klinkt voor de armen van geest als een bekentenis. En helaas zijn de armen van geest nog altijd in de meerderheid op ons anders zo mooie aardbolletje.
Eventjes een voorbeeld uit mijn duim zuigen:
Na een moeilijke vechtscheiding binnen een koppel is eindelijk alles opgelost en getekend. Een buitenstaander zegt: Mooi. Nu kunnen ze elk een nieuw leven beginnen. Opgeruimd staat netjes.
Roddeltantes zullen daar al direct opgeruimd staat netjes uithalen als bruikbaar object, en de context (nieuw leven beginnen) natuurlijk weglaten. En als de bliksem de roddelmachine op gang trekken. Alle middelen worden daarvoor ingeschakeld: GSM, kapper, warenhuis, tea-room, het doet er niet toe. Als de gal maar geloosd kan worden. Ze beleven weer het ene orgasme na het andere.
Veel later hoort het slachtoffer zijn eigen kommentaar via omwegen, en natuurlijk in een heel negatief daglicht geplaatst. Hij kan niet ontkennen dat gezegd te hebben, weet soms niet eens meer in welke context hij dit had gezegd en heeft dus geen enkele verdediging.
Dergelijke zaken gebeuren in families op de werkvloer en vooral ook in de politiek! En wat dit laatste betreft, heb ik mezelf aangeleerd heel kritisch naar het politieke nieuws te luisteren. Want dat zit vol van dergelijke uit hun context getrokken uitspraken.
Het is trouwens zo erg dat ik, indien ik een politicus was, helemaal niéts meer zou durven zeggen! En zéker al niet tot de pers.
Vandaar dat ik vind dat een land moeten besturen, eigenlijk op eieren lopen is. En wie denkt dat hij bepaalde politici door heeft is er grandioos aan voor zijn moeite. Hij heeft enkel begrepen in welk daglicht zijn uitspraken wereldkundig werden gemaakt. Wat die man of vrouw écht in petto heeft, dat blijft gissen, zoeken, analyseren en filteren. En helaas met bitter weinig kans op succes. Tenzij niét luisteren naar woorden, maar daden afwachten.
Ik ben dan ook altijd héél voorzichtig met mijn uitspraken over politiek. Zal zelden klakkeloos de nieuwslezer na-apen, en als ik er niet uitkom, dan zwijg ik er liever over tot ik met eigen ogen daden en resultaten heb gezien.
Want, waar je in het dagelijks leven telkens weer op roddeltantes stuit en zelden op roddelnonkels, dan zijn die er wel hoor! Wel zelden in het dagelijks leven, maar op ander gebied. En zéker in de politiek. Alleen het motief is anders. Geen ijdelheid, geen aandachttrekkerij, maar zondermeer bewust met modder gooien naar anderen voor eigen belang.
Moest de doorsnee mens ook hersenen hebben, dan zou dat moddergooien zinloos zijn, want wie hersenen heeft weet dat je jezelf niet kunt wit wassen door anderen zwart te maken. Dat weet die politicus maar al te best. Maar hij gokt op een hersenloos publiek.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
