Sedert het bloggen op mijn lijstje van favoriete hobby's staat, zie ik er elke dag meer voordelen in!
In de eerste plaats doet het goed om wat je bezighoudt van je af te schrijven in plaats van het in die grote vergeetput van je bewustzijn te laten verdrinken.
In de tweede plaats kun je, als zich bepaalde ingrijpende gebeurtenissen voordoen in je leven, dagelijks eerlijk schrijven wat je tegenkomt en hoe je je daarbij voelt. Moeilijk is dat niet, want zelfs als je over koetjes en kalfjes schrijft, borrelen tussen de regels door toch je echte gevoelens naar boven! Dat kun je niet vermijden.
En zo worden dergelijke stukjes eigenlijk momentopnames die je later nog eens kan bekijken, net als, en zelfs méér dan een foto. Want een foto zegt niets over je gemoedstoestand. Een schrijfseltje wél! Ik schrijf namelijk vanuit mijn bewustzijn, en dat laat geen leugentaal toe!
Zo zal het bevoorbeeld ooit heel interessant zijn als ik alle stukjes over het overlijden van mijn vrouw zal kunnen herlezen. Het zal me precies aantonen hoe ik me bij dit alles voelde. Maar voorlopig wil en kan ik dat niet. Het ligt allemaal nog te gevoelig, en ik wil niet worden teruggeworpen in die zware, zwarte periode! Alles moet eerst helemaal verwerkt zijn, en dergelijke herinneringen ophalen kan voorlopig alleen maar negatief werken! Dus nog niet!
En toch zijn er mensen die nou net juist dàt zouden gaan doen. Om de herinnering levend te houden. Om het verdriet weer te laten oplaaien. Om de rouwperiode eindeloos te rekken! Is dat gezond? Ik geloof het niet! In een rouwperiode moet je juist goed voor jezelf zorgen en alles wat die periode ook maar zou kunnen verlengen elimineren! Dàt... is de spirit. Dàt is wat het leven van je vraagt. Want ja, het leven vraagt soms wel zware offers. Maar het vraagt niét dat je ze moedwillig nog zwaarder zou maken dan ze al zijn!
Dat was trouwens ook wat mijn vrouw deed na de dood van haar dochter en wat haar uiteindelijk fataal is geworden! Bepaalde gedeelten in huis leken wel ware rouwkapellen! Er was geen praten aan! En zo ging ze ook lichamelijk steeds verder en sneller achteruit!
Het eerste wat ik deed was dan ook al die 'rouwkapellen' verwijderen, zoveel mogelijk zwarte ornamenten weg uit mijn huis, en er een beetje kleur in aanbrengen. Maakt direct dat je je beter gaat voelen.
En dus, beste lezers, als een van jullie ooit in dezelfde situatie komt (en wie doet dat niét?): er is licht aan het einde van de tunnel. Hoe lang je die tunnel maakt ligt helemaal aan jezelf! Als je je in zelfmedelijden gaat wentelen en herinneringen blijft opwekken komt er wel nooit een eind aan! Wordt de tunnel een vicieuze cirkel waar je nooit meer uitkomt!
Sterven maakt nu eenmaal deel uit van leven! En dat moet je onder ogen durven zien en er je zoveel als mogelijk tegen wapenen! Want àls het gebeurt, en je hebt het nooit nodig geacht je voor te bereiden, dan is het telaat!
Hoé je voorbereiden? Door de dood te leren aanvaarden als onderdeel van het leven. Zo is het toch? Pure logica! In elk partnerschap komt ooit de dood om het hoekje kijken. En dat loopt het beste af als diegene met het laagste zelfredzaamheidgehalte het eerst gaat. Andersom wordt het een regelrechte ramp voor de overblijvende! Ik kan dan ook alleen maar gelukkig zijn dat ik de overblijvende ben, én nog voldoende bij mijn positieven om alle zaken netjes te regelen.
Weeral zo'n heel erg relatief begrip! Weeral iets dat we afwegen aan de openbare opinie. Als de openbare opinie zegt dat je je eenzaam moet voelen als je alleen bent, dan doé je dat maar.
Maar ik heb lak aan de openbare opinie! Nu bén ik alleen, maar voel me bijlange na niet eenzaam! Akkoord... ik krijg wel af en toe een bezoekje en meestal doet dat wel goed. Maar of ik me tussen die bezoekjes door eenzaam voel? Neen hoor!
Natuurlijk weegt het overlijden van mijn echtgenote nog heel erg door! Natuurlijk vergeet ik haar niet! Natuurlijk zie ik nog haar hand in veel dingen die ik nu zelf moet doen. Natuurlijk speelt ook die stomme vrieslente mee! Ik ga enkel buiten als ik dat wel moét doen voor Chico. Veel liever zou ik lange wandelingen en terrasjes doen! Maar brrr... veel te koud daarvoor! Dan maar noodgedwongen binnen blijven. Want mijn aangeboren geluksgevoel blijft toch altijd weer primeren, en ja... ik blijf toch maar gelukkig zijn!
Waarom zou ik dat trouwens niet zijn? Ik heb me in de loop van mijn leven alles aangeleerd dat ik zou moeten kunnen om als zelfstandig individu mezelf te kunnen verhelpen. En dat werpt nu zijn vruchten af. Lekker koken vormt geen enkel probleem. Bovendien heel handig als je het zelf doet, want dan maak je precies datgene waar je zin in hebt. De wasmachine heb ik ondertussen ook al zowat onder de knie. Mijn leefomgeving netjes houden vind ik een must, en spendeer daar dagelijks de nodige (luttele) tijd aan. En toch heb ik bovenop dit alles nog een zee van tijd over!
Die 'vrije' tijd dan maar gebruiken om me eenzaam te gaan voelen? Me gaan wentelen in verdriet? In een slachtofferrol gaan kruipen omdat de openbare opinie dat nu eenmaal zo wilt na het afsterven van een dierbare? Ligt niet in mijn aard. Die tijd gebruik ik dan liever voor mijn blog, of zomaar om te zitten nadenken over duizend en een zaken.
Er valt een brief in de bus van een of andere officiële instantie, bank of notaris? Eerste reactie: "Wat moeten ze nú weer van mij?". Tweede reactie: grondig lezen en uitvissen wat de bedoeling is. Derde reactie: onmiddellijk reageren. Niet laten liggen en een sluimerende ongerustheid of onbehaaglijkheid laten aangroeien! Vierde reactie: "Voilà! Afgewerkt! Opgeruimd staat netjes! Alles wat tot op heden kon gedaan worden is gedaan. De bal ligt niet meer in mijn kamp."
Dit laatste is heel erg belangrijk om je goed in je vel te voelen: laat NOOIT een bal langer dan strikt noodzakelijk in jouw kamp liggen! Onmiddellijk afwerken is de boodschap. Dan ben je weer gerust en hoef je geen honderd dingen te onthouden die je nog moet doen!.
En zo gaan mijn dagen voorbij. Zéker op alles wat het overlijden van mijn vrouw betreft onmiddellijk reageren en anticiperen. Want pas dàn ben je weer gerust en is er weer eens geen vuiltje meer aan de lucht. Want inderdaad, ik moet wél op mijn tellen passen! Onder de erfgenamen (kinderen) van mijn vrouw zit er namelijk eentje met een enorme schuldenberg! En moet ik dus goed opletten geen steek te laten vallen, want schuldeisers kunnen soms heel leep uit de hoek komen! En ergens is dat maar goed ook want dat houdt me bezig en allert!
Want als er één zaak totaal unfair is in onze wetgeving, dan is het wel het feit dat je je kinderen niet kunt onterven! Al haalden ze het bloed onder je nagels vandaan tijdens je leven... al zijn het regelrechte duivelskinderen, al betekenen ze de nagel van je doodkist, onterven kun je ze niet, wàt je ook maar doet. Hoogst oneerlijk vind ik. In het geval van mijn vrouw dan toch wel.
Maar tot op heden sta ik safe, schop elke bal die me toegespeeld wordt terug naar het andere veld, en zit, voorlopig althans, op rozen! Alhoewel... alleen. En ook eenzaam?
Eenzaamheid? Wat is dat? De reactie van een wezen dat niet zelfstandig kan leven? Arm wezen! Had het maar beter uit zijn doppen gekeken en geleerd wat moést geleerd worden om te overleven!
Of ik dan geen verdriet ken? Wel, ook dàt is een heel relatief begrip. In veel gevallen is verdriet eigenlijk zelfmedelijden! Je staat er alleen voor... je kunt het niet aan... je mist iemand in je leven... en ja, die negatieve gevoelens worden dan maar geconverteerd naar 'verdriet'!
Maar is dat wel echt gemeend verdriet? Echt verdriet is, naar mijn normen, vooral medelijden met de afgestorvene. En dat zou ik écht hebben als mijn overleden echtgenote nog een mooi leven vóór zich had gehad! Maar dat had ze niet! Als ze in leven was gebleven wachtte haar enkel nog pijn, verdriet (om haar gestorven dochter) en ellende. Bijgevolg, wààr ze ook is heengegaan, ze kan het alleen maar beter hebben dan op aarde! Waarom zou ik daar dan geen vrede mee hebben?
En zelfmedelijden? Zelfbeklag? Dat staat niet in mijn woordenboek!
Maar goed... donderdag... marktdag... en dus daarheen met Chico! Hopelijk is het niet àl te koud!
Ik stel vast dat ik bij de seniorennetblogs in de top 200 ben geraakt. Schommelend tussen nr. 130 en 160. En hoewel de reden voor voor die verhoogde belangstelling uiterst droevig is, doet het me plezier! Niét vanwege de competitie; wél om het feit dat dit betekent dat veel blogvrienden hebben meegeleefd met de moeilijke dagen die ik heb moeten doormaken, en vooral om het feit dat sommigen er misschien lessen kunnen uit trekken! Lessen om rouwprocessen te relativeren; zo kort mogelijk proberen te houden; want wat er ook van zij, je moet gewoon door met je leven! En hoe sneller je dat weet op te klaren, hoe beter. Zowel voor de overledene als voor jezelf.
Want stel jezelf in de plaats van een overledene, die ergens, waar dan ook, als een zieltje rondzweeft. Hoe moet dat zieltje zich voelen als het een hoop ellende heeft achtergelaten op aarde? Dus, als overlevende heb je de plicht je zo snel mogelijk te herpakken! Je leven weer op de rails zetten! Je levenswijze naar de nieuwe omstandigheden reorganiseren! Het overgegaan zieltje geruststellen! Het niet met schuldgevoelens bezwaren! En dat kun je. Als je WILT!!!
Bij deze bedank ik ook alle blogvrienden die hebben gereageerd op die droevige berichten. Sorry als ik er misschien enkele vergeten ben persoonlijk te bedanken. Dat kan gebeuren in dergelijke hectische dagen.
Ik had gedacht om al die droevige berichten in één lang stukje te bundelen, en de originele te wissen, maar zal het niet doen. Ik zou hiermee de gewaardeerde reacties verwijderen en dat wil ik niet! In plaats daarvan zal ik mettertijd een nieuwe categorie aanmaken: 'Kroniek van een overlijden'. Als je die aanklikt heb je dan al die berichtjes op één rij.
Hopelijk kunnen ze tot lering, hulp en troost dienen voor mensen die in dezelfde situatie geraken. Mijn geliefde echtgenote is veertien dagen geleden overleden. De hele papierwinkel en aanhangende rompslomp is, helemaal op mijn eentje, afgewerkt, mijn verdriet verwerkt, mijn leven weer op de sporen gezet, en mijn aangeboren (of aangeleerd?) geluksgevoel teruggekeerd.
Moet ik daar fier of beschaamd over zijn? Dat laat ik over aan de lezer om te beoordelen. Maar één ding weet ik zeker: het verlies van een partner komt aan als een mokerslag. Maar als je dat wilt, en écht wilt, dan kom je die slag binnen de kortste keren teboven. Je moet het alleen maar WILLEN!!!
En vooral niet vergeten: je beste vriend en partner is TIJD! Voor de een wat langer, voor de andere korter. Maar dat heb je helemaal zelf in de hand! De kracht van je eigen wil is ongelooflijk... als je die goed weet te gebruiken!
... maar weer even proberen een stukje te plegen? Mijn lezers zouden anders wel gaan denken dat ik van de aardbol ben verdwenen, of de hele dag zit weg te kwijnen.
Niets van dit alles! De reden dat ik voorlopig minder schrijf, ligt in het feit dat mijn organisatorische hersenen weer op volle toeren draaien en weinig tijd overlaten voor andere dingen! Ik wil en moet me zo snel mogelijk aan de nieuwe toestand aanpassen. Het respect aan en het gemis van mijn overleden echtgenote blijven natuurlijk hangen, maar ik blijf niet bij de pakken zitten.
En ik stel vast: je leven reorganiseren binnen de kortst mogelijke tijd is niet niks! Vooral wassen deed ik nooit. Ik moest de machine leren kennen, was leren sorteren, strijken, enz. Want ik wil er niet bijlopen als een verwaarloosd oud ventje!
Verder is er ook vanalles te reorganiseren: dingen die zij zichzelf 'moeilijk' maakte omdat 'gemakkelijk' haar niet zo erg lag, ben ik aan het vereenvoudigen. Afstoffen bijvoorbeeld, was voor haar een reuzenkarwei. Waarom? Omdat overal tere spulletjes stonden die ze voorzichtig moest opnemen om er onder te stoffen. Nu: weg veel spulletjes, maar zonder de algemene sfeer en haar hand daarin te verpesten. Gewoon het overbodige en moeilijke weg! Afstoffen is nu in enkele minuten gedaan.
Ook de diepvriezer herschikken zodat ik zélf alles terugvind. Wat aanvankelijk een puzzel leek voor mij. En zo zijn er nog een massa zaken die zij op haar manier deed en waar ik dus in verloren loop, die ik nu naar mijn hand moet zetten.
Maar het komt! Stukje bij beetje! Met dagelijks vers voedsel klaarmaken heb ik, gelukkig, nooit enig probleem gehad, al is het toch wel weer een aantal jaar geleden dat ik het deed. Zij wou het namelijk persé zelf blijven doen. Nu is het opnieuw aan mij, en van hierboven uit kijkt ze glimlachend op me neer: "Zie je wel? Ik heb je altijd gezegd dat jij perfect in staat bent om op jezelf te leven."
En inderdaad... zo is het!
Ook sta ik elke dag een uur vroeger op. Niét omdat de wekker afloopt, want die staat op zeven uur. Maar ik word gewoon wakker om zes uur, sta monter op, geniet eventjes van mijn 'coffee black and cigarette', en begin aan de huiselijke taken zoals afstoffen en 'Swifferen'. Wassen en scheren inbegrepen zit tegen acht uur alles erop en kan ik Chico uit zijn bench halen voor een sanitaire wandeling. Dan zorgen dat Chico zijn buikje kan vullen, stofzuigen, en dan heb ik de hele lange dag voor mij alleen. Quality time, gecombineerd met nog wat administratieve achterloop die ik mondjesmaat verdeel naar eigen inzicht.
En dan... de boodschappen!!! Aanvankelijk wel een struikelblok hoor! Telkens weer naar de winkel om iets dat ik vergeten had. Maar ik leer snel van mijn fouten (en mijn vergeetachtigheid), en van mijn vrouw had ik gezien dat ze zo'n afscheurblaadjes had waar ze af en toe iets op aantekende dat ze nodig had. Als we dan boodschappen deden was het lijstje eigenlijk al klaar.
Dat heb ik overgenomen, maar op 'the easy way': op de pc. Gewoon een tekstdocumentje gemaakt, een soort Checklist dus, waarop ik alle producten noteerde die we bij Aldi halen. Ook alle producten bij GB en enkele andere winkels in de buurt.
Zodra ik vaststel dat iets van Aldi bijna op is, sleep ik dat product naar 'Aldi nu', en daar staat het. Kan niet meer vergeten worden. Als ik dan naar Aldi ga, bekijk ik nog even de hele lijst of ik er soms nog meer van nodig heb. Zo ja, sleep ik het weer naar 'Aldi nu', en zo vergeet ik nooit meer iets.
Of ik dat lijstje dan uitprint? Neen hoor! Daar verspil ik geen dure printerinkt aan. Gewoon overschrijven en ik kan vertrekken. En Chico? Ach, die kan overal terecht. Mijn vrouw wilde het niet, maar ik stelde vast dat ik hem rustig in zijn bench kan zetten en een uurtje wegblijven. Als ik terugkom ligt hij rustig te slapen. Of... ik geef hem eventjes over aan de voogdij van buurvrouw, waar hij naar hartelust met Twinky, hààr hondje, kan spelen.
Jullie zien het, ik heb mijn leven alweer op de sporen. Er wachten me nog wel hier en daar uitdagingen, maar als je iets wilt, dat kun je het ook! Mensen die zeggen iets niet te kunnen zijn meestal mensen die het gewoon niet willen kunnen! Nou, als dat hun levensvisie is, het zij zo. Ze hebben er het volle recht toe. Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is. Van mij zal niemand kritiek horen. Maar ik? Ik ben een plantrekker!
En dan... het weer weer! Foei die sneeuw! Foei om Chico in dat rotweer zijn behoeftes te laten doen! Maar gelukkig, aan de kust zijn we aan veel narigheid ontsnapt naar ik zag op het nieuws! Gisteren, dinsdag dus, hadden we hier af en toe zelfs een stralend zonnetje, terwijl de rest van het land onder de sneeuw lag! Koud wàs het wel, en winderig ook. Maar uit de wind en in de zon was het best te genieten.
Ik zit in de woonkamer en kijk om me heen. Gek! De wereld ziet er nog net uit als vroeger. De woonkamer is net zo clean en gezellig als vroeger. Weinig is veranderd. De huiselijke werkzaamheden worden nog net als voorheen gedaan, maar nu zij er niet meer is, valt dat natuurlijk op mij alleen. Geen nood! Ik heb toch nog zeeën van tijd over.
Wat wél is veranderd is het feit dat ik nu niet meer op een berg van pijn moet kijken. Me niet meer schuldig moet voelen omdat ik weinig of niets kon doen om die pijn te verlichten. Me niet meer schuldig moet voelen omdat ze ondanks alles haar huisje zo leuk op orde hield en lekker eten voor me bereidde.
De nieuwe werkzaamheden zijn geherstructureerd, enigszins anders georganiseerd, en dat maakt dat ik eigenlijk tijd op overschot heb om... eventueel dingen te doen die ik nog niet wil doen! Die nog te gevoelig liggen. En op mijn eigen hart trappen wil ik nu eenmaal ook niet. Ben al blij dat de zwarte wereld waarin ik enkele weken moest zweven weer helder is geworden.
Wat ik ook gek vind is het volgende: als je diep in de shit zit, besef je dat eigenlijk niet voor de volle honderd procent. Een paar dagen wél misschien, maar daarna lijk je wel onder een dekentje te leven, afgescheiden van de buitenwereld.
Wanneer je dan wél beseft in welke gemoedstoestand je leefde? Als die toestand voorbij is!!! Dàn pas ga je tenvolle beseffen dat je tijdelijk als een soort zombie leefde.
Weer voluit voor mijn blog gaan kan ik voorlopig toch nog niet. Hoewel ik me alweer lekker voel, ontbreekt me toch wel alle inspiratie.
Een intieme maar serene plechtigheid met alleen maar de dichtste familie en wat echte vrienden. Net zoals ze wou.
Met klassieke achtergrondmuziek, en tussendoor mijn gedicht, voorgelezen door mijn dochter, want zelf was ik daar niet toe in staat en mijn dochter wou niet dat een vreemde het voorlas.
Dit is de tekst en foto, die in enigszins gewijzigde alineavolgorde, op het overlijdensprentje prijkte, met op de andere zijde nog wat plechtstatigheden:
Lieve Pruts,
Negentien jaar waren we samen. Negentien jaar gelukkig met elkaar. Tot de engeltjes je kwamen halen, En ik je zacht moest laten gaan.
Goede reis, Pruts naar jouw hemel. Je zult daar zeker welkom zijn. Al je pijn is nu verdwenen, Je kunt er maar gelukkig zijn.
Willy.
In dierbare herinnering aan Rosette Van Praat, een mens zoals je er geen tweede vindt!
Het was Een pakkend moment. Voor iedereen. Een uiterlijk heel simpel, maar vanbinnen waardig mensje kreeg het waardig afscheid dat ze dubbel en dik verdiende.
Ze kreeg ook de twee nummertjes waarvan ze me altijd zei dat ze die wou op haar begrafenis:
- My way van Elvis Presley; - We'll meet again van Vera Lynn.
En ik? Een zwaar pakkend moment is voorbij!
Na de plechtigheid en uitstrooiïng een gezellig onderonsje met de getrouwen in 'Le Chatelet' (beschrijving op internet als je 'Le Chatelet Oostende' intikt in je zoekmachine), spoelde de laatste tranen weg met overvloedig drank, gevolgd door een eenvoudig etentje naar keuze op de kaart.
En nu kan ik eindelijk definitief mijn laatste levensfase gaan organiseren. Nieuwe gewoontes aankweken, mijn appartement waar nodig net zo goed onderhouden als zij dat deed, en sommige gewoontes veranderen naar de nieuwe toestand en naar mijn eigen inzicht.
Tot op heden lukt me dat goed.
Na een periode van 'uitvliegers' zowel op tabaks- als alcoholverbruik, is ook dàt alweer naar de normale toestand geëvolueerd.
Chico lijkt ook wat over zijn verdrietige periode heen, maar ik laat, op haar vroeger advies, nog altijd haar kamerjas op de grond liggen. Als het hem even te machtig wordt gaat hij daarop liggen en valt dan in slaap.
En zo gaat mijn leven stilaan weer zijn normale gangetje: vanmorgen naar de markt met Chico om 'kaantjes', en dierenvoeding en snoep voor Chico. De patatjes zijn al geschild en vanmiddag zal ik smullen! Zurkelpatatjes met spek en room.
Kan iemand zo snel vergeten zijn? Neen hoor! Vergeten doe je nooit. Af en toe komt er even een kort verdrietig moment. Maar het leven gaat verder en de overblijvende heeft niet alleen het recht, maar vooral de plicht, om zijn leven weer op de sporen te zetten en gelukkig te zijn. Dat heeft ze me honderd keren gezegd, want ze voelde het best aankomen! Ik trouwens ook!
Om mijn hals draag ik nu een sieraadje waarin wat van haar as steekt. Op een moeilijk moment raak ik dat even aan en komt ze me helpen! Een aanrader voor iedereen: je denkt er niet altijd aan in de tumult in je hoofd na een overlijden van een dierbare. DOEN!!! Je hebt daar enorm veel steun aan!
Ja... ik ging door een hel! Ja... een partner verliezen haalt je hele leven overhoop. Ja... je valt in een diepe, zwarte afgrond.
Maar die afgrond heeft een uitgang. En die uitgang vind je snel, traag, of nooit naar gelang je persoonlijke instelling. Ik kan enkel zeggen: die uitgang ligt héél dichtbij en hoe helderder je je geest weet te houden, hoe sneller je er doorheen glipt!
Willy.
P.S. Om mijn blog weer beter beoordeelbaar en leesbaar te houden zal ik alle stukjes over dit overlijden ooit samenvoegen in één enkel, lang stukje, maar daar ben ik voorlopig nog niet aan toe, en grenzen wil ik momenteel niet gaan verleggen! Ik voel me momenteel ondanks alles weer goed in mijn vel en wil geen risico's gaan nemen!
Wàt je ook meemaakt, wàt er ook maar met je gebeurt en in welke diepe put je ook dreigt te vallen, dé perfecte filosofie om snel weer op te klimmen is het volgende goed te bedenken:
- Mijn schepper heeft me twee handen gegeven om te werken.
- Twee benen en voeten om te lopen!
- Ogen om te kunnen zien.
- En vooral hersenen om me overal doorheen te slaan.
Amaai! Welke perfecte machine is het menselijk lichaam toch! Bedankt hoor!
Hoe ondankbaar zou ik zijn tegenover mijn schepper, en de ouders die me hebben verwekt, als ik dit alles niet gebruik? Als ik mijn uiterste grenzen niet probeer te overschrijden? Als ik lui op hulp van anderen blijf teren? Hulp van anderen blijf verwachten? Kan dàt de bedoeling zijn van mijn bestaan? Zo ja, dan vraag ik me wél af waarom of waarvoor ik besta! Ik zou geen enkele reden kunnen bedenken.
Neen! Zo'n ondankbaar wezen wil ik niet zijn! En dus gebruik ik alles wat ik gratis en voor niks heb gekregen om me er doorheen te slaan. Dat is wat mijn schepper van me verwacht. Wié of wat hij ook maar mag zijn!
Wat weten we toch weinig Over het leven na de dood. Wat is het allemaal toch geinig, Hoe leven we hierna toch voort?
Meneer pastoor zegt: ik weet het beter. Ach man, wat zou jij daarvan verstaan? Niemand kan van jou iets leren Over een later voortbestaan!
Preken over hemel, hel en vagevuur? Pure verzinsels om te troosten. De waarheid valt pas na ons laatste uur!
Dan pas zullen we heel zeker weten Of we komen, of echt gaan. Of we pap met zilv'ren lepeltjes eten, Of gewoon... als een gelukkig zieltje voortbestaan.
Persoonlijk geloof ik in dit laatste. Dat steekt gewoon in mij! Dat is ook hoe ik mijn vrouw plaatste: Voor eeuwig aan mijn zij.
Nog drie dagen tot de begrafenis. Gisteren heb ik mijn dichtste omgeving (living, keuken, hall), opgeruimd. Beginnend met de laden van de kasten. En dat moest! Want het was moeilijk iets terug te vinden als ik niet wist waar ze het altijd stak. Oplossing: alles er uit en briefje na paperasje, klein of groot, bekeken, gesorteerd, het onbelangrijke weggegooid en het belangrijke netjes teruggelegd. Nu weet ik weer precies waar alles ligt en voel ik me een stuk veiliger.
Aan haar kleerkast ben ik nog niet toe. Dat is voor later. Ik weet precies hoe ver ik kan gaan, en als het teveel wordt stop ik ermee. Bij het opruimen van de laden was het af en toe even slikken, en af en toe een traan. Maar echt depressief werd ik niet. Zodra ik voelde dat het teveel werd, stopte ik ermee. Ik heb nog zeeën van tijd om het te doen als de tijd er rijp voor is. Niets dringt. En ik hou mijn hersenen goed in de gaten. Want je wilt ze wel zand in de ogen strooien, maar ze laten zich niet altijd beetnemen. En ondertussen heb ik ook geleerd waar mijn 'point of no return' ligt, en daar ga ik niet voorbij!!! Voor de donder niet!
Onder mijn ondertussen beroemde motto 'first things first' neem ik de zaken op mijn gemakjes aan en hou controle over mijn hersenen. Wordt er gebeld, dan leg ik de werkzaamheden gewoon stil en hou me bezig met de eventuele gasten. Weer even wat afleiding. En bezoekjes heb ik wel voldoende. Bijna altijd dezelfden, maar dat zijn dan ook de echte vrienden en daar babbel je nu eenmaal graag mee in dergelijke omstandigheden.
Maar het feit dat ik nu neerkijk op een huis dat clean is en waar ik alles weet liggen heeft, ongelooflijk maar waar, veel geholpen met mijn rouwproces! En ere wie ere toekomt: dat moest ik, aan 72 jaar... nog leren van mijn dochter die me zei: "Chaos in huis maakt chaos in je hoofd!"
Verdomd juist, mocht ik ondervinden en zoals Jean Gabin zo treffend zegt in zijn nummertje 'Je sais':
"Au milieu de ma vie j'ai encore apris!"
Nou, ik ben al lang voorbij dat 'milieu de ma vie', en nog leer ik bij. En dan nog wel van mijn eigen gebroed, dat ook al niet gespaard is geweest door het leven.
Zondag dus... traditionele frietjesdag. Zij, van hierboven ergens, maakt me duidelijk dat ik die traditie moet verder zetten. Deed ik al eens op een weekdag, maar de frietjes smaakten me toen niet. Haar 'touch' ontbrak. Benieuwd of ze vanmiddag wél zullen smaken.
In elk geval, aan eten ontbreekt het me niet, want tot de laatste snik heeft ze voor me gezorgd. De vriezer steekt vol lekkere sausjes, bereide gerechten, alles wat je maar dromen kunt. Ik hoéf het niet, want kan best zelf koken. Maar hààr keuken eten geeft me een goed gevoel. Net alsof ze bij me is, en dat is ze ook!
Ik durf nu weer te kijken naar de plaatsen waar ze het meeste was, en het maakt me niet meer verdrietig zoals enkele dagen geleden! Integendeel, ze zit daar echt nog en praat met me; geeft me raad; kijkt tevreden op me neer! Jawel hoor! Er IS leven na de dood. Je moet alleen maar op de juiste frequentie weten af te stemmen!
Vergeet niet dat, als ik toen ze leefde naar haar keek, ik op een hoop grenzeloze pijn keek! Eindeloos medelijden met haar had maar niets kon doen! En dat was gruwelijk. Meestal verborg ze haar pijn. Zéker voor de buiitenwereld, en ook wel voor mij. Deed alles wat ze kon om me gelukkig te maken. Wilde dat ik, als ze heenging, opnieuw gelukkig zou worden. En meer en meer besef ik dat ik inderdaad gelukkig begin te worden nu ik haar pijnloos weet. Er is een vrede over me gekomen. Een vrede, teweeggebracht door de wetenschap dat ze, na een helse jeugd en een leven vol tegenslagen, eindelijk in een zalige toestand kan zijn. Ze weet dat haar hondje goed verzorgd wordt; ze weet dat ik mijn best doe om ook de laatste traantjes te verwerken; en ze weet, gelukkig maar, dat ik spiritueel genoeg ben aangelegd om haar boodschappen te begrijpen.
Ze zei ook altijd dat ik na haar dood gelukkig moet worden met een andere vrouw. Dat ik dat verdien. Maar dat heb ik altijd fel tegengesproken. Een goede relatie opbouwen vergt tijd. Véél tijd. En die tijd is er niet meer voor mij! En trouwens... hoe vervang je iemand die onvervangbaar is? Dat kan toch niet?
Vooreerst: het stukje onmiddellijk hierna was eigenlijk voor vandaag bedoeld, en dus plaats ik het ook. Wie weet of iemand er baat of raad kan in vinden:
Hoe ga je om met overleven na het verlies van een partner? Wel, eigenlijk kun je dat niet! Onmogelijk als je verstand op de frequentie 'emoties' staat! En dus moet je op de frequentie 'logica en realiteit' overschakelen. Hoé moeilijk dat ook is. Ik heb dan ook intens medelijden met mensen die dit niet kunnen! Die mensen moeten helse momenten doormaken, en dat ondervind ik nu ook heel goed. En opnieuw ben ik mijn schepper dankbaar dat hij me met die gave heeft begiftigd.
Wat ik gisteren (nu eergisteren) ook ondervond is dat, hoé diep je zelf ook in de problemen zit, het véél beter dan antidepressiva werkt als je ondertussen toch nog anderen weet te helpen! Zo kon ik (eer-)gisterenmorgen mijn dochter Abigaeil nog een enorm plezier doen. Want ook zij is depressief na een mislukt huwelijk en zat te piekeren over bepaalde problemen waar ze me nu niet echt mee wilde lastigvallen in deze droevige periode. Maar ik voelde het aan, belde haar op en loste het probleem op dat haar momenteel het meeste drukt. Wel, dat maakte mijn dag goed!!!
Raar eigenlijk, maar ik denk dat kunnen geven beter werkt dan te zitten huilen om hulp! Want ik kréég veel hulp en medeleven van mensen, waarvoor ik eeuwig dankbaar ben. Dat helpt enorm, maar vrolijk kan het je niet maken zolang je op de frequentie 'emoties' blijft staan.
Ondanks alles zélf nog blijven geven wat je kunt geven werkt wél! Het is het beste antidepressief middel! Een middel dat je niet bij de apotheek vindt! En ik weet niet of het een middel is dat bekend is bij psychologen. Ik vrees van niet! Maar zodra ik de opluchting in de stem van Abigaeil hoorde kon mijn dag niet meer stuk.
Krijgen, is in mijn geval mooi meegenomen. Maar het werkt niet echt op je verwerkingsproces. Blijven geven ondanks alles echter, werkt wél!!! Ik vraag me nu wél af of dit psychologisch bekend is.
Want nu, als ik even een dipje krijg, denk ik onmiddellijk "ik heb Abigaeil toch over haar zwaarste probleem heen kunnen helpen", en dat doet onmiddellijk mijn goed gevoel terugkeren.
Conclusie: Geven is voor de gever een opluchting. Krijgen verwekt eerder een extra schuldgevoel!
Raad:
Als je ook maar iéts kunt geven, doe dat dan ook! Want geven is onder bepaalde omstandigheden veel belangrijker dan krijgen. De gever is hierin de winnaar. De krijger... nou ja... die is wel blij te krijgen, maar moet soms ook een schuldgevoel verwerken. Geven is veel zaliger dan te moeten krijgen!
Niet te verwonderen dus dat veel mensen hun depressies zien opstapelen en er niet van afkomen. Zéker niet als ze alleen aan zichzelf blijven denken, en halsstarrig weigeren anderen ook nog maar eens te helpen!
Willy.
En nu vandaag:
Gisterennamiddag hebben ze de machines stilgelegd en haar zachtjes laten inslapen na telefonische afspraak met mij. Een enorme opluchting voor mij, en een gevoel van intense vrede. Afscheid had ik zondag al genomen. Haar wil is in vervulling gekomen. Ik verloor een fantastische vrouw, maar ook een vrouw die ik al jarenlang dagelijks zag lijden. En dat is ondraaglijk als je niets kunt doen om haar te helpen. Toch was ze uiterst moedig, levendig, en verborg haar pijn voor vrienden en buitenstaanders. Maar ik wist wel beter!
En dat er leven is na de dood werd me gisteren nog maar eens bewezen: amper een uur na haar dood, stierf ook haar moeder, die al een tiental jaar als een plantje leefde in een rusthuis. Dikwijls heeft mijn vrouw me gezegd dat ze ook dit niet aankon, maar door het ontbreken van een euthanasieverklaring niets kon doen. En smeekte me ook om haar, als haar hetzelfde zou overkomen, te laten gaan.
Toeval? Moeder en dochter die op twee verschillende plaatsen en onder totaal andere omstandigheden amper enkele uren na elkaar sterven? Kom nou! Mijn mening is dat mijn vrouw, aangekomen in een betere en machtigere wereld, onmiddellijk haar moeder heeft bij zich geroepen! Om ook haar eindelijk uit die onbewuste toestand te halen.
Vanmorgen had ik, vol schijnbaar onoplosbare problemen, een afspraak met de begrafenisondernemer hier in Oostende. Wel, ik werd heel goed opgevangen en geholpen. Practisch alle problemen die ik boven mijn hoofd voelde hangen werden op slag opgelost. En eigenlijk moet ik in feite aan geen vervelende administratie meer denken. Dat wordt allemaal via hen opgelost en ik heb nu niets meer te doen, tenzij voor het hondje te zorgen, want het arme beestje heeft het ook aangevoeld en is totaal uit zijn gewone doen!
En wat mij betreft: een nieuwe levensfase gaat nu in. Maar ik voel heel goed aan dat ze rond me blijft hangen en me helpt waar ze kan. Dank je, Pruts!
Eenzaam loop ik door de straten. Met mijn hond als toeverlaat. Meer gezelschap kan niet baten Als het noodlot plots toeslaat.
Toeslaat als een harde kraker En wel van alle kanten tegelijk. Maar mijn kop blijft boven water, Anders krijg ik geen respijt.
Droevig loop ik langs de straten Met Chico naar de dierenarts. Hopelijk kan dit bezoek hem baten, Want zijn stoelgang zit hem dwars!
Natuurlijk ook uit heimwee naar zijn vrouwtje! Hoe raakt een hondje daar van af? Hoe vermijd ik zelf ook een black-outje? Hoe reageer ik zélf mijn heimwee af?
Willy.
PS: dit gedicht is een 'momentopname'! Even een korte down tussen de momenten dat ik mezelf goed in de hand heb en er ben voor mijn vrouw, mijn dochter, en mijn hond. En wel in dié volgorde. Maar trouw aan mijn filosofie 'first things first' is Chico nu even mijn eerste prioriteit. De rest is zorg voor later. Gelukkig ben ik ook omringd door (slechts) enkele échte vrienden die er voor me zijn door dik en dun.
Mijn volgende prioriteit nu is om een leven niet langer te rekken dan strikt noodzakelijk! Vandaag nog wil ik de mensen in het AZ duidelijk aan het verstand brengen dat het, wat mij betreft, zo snel mogelijk gedaan moet zijn zodat haar ziel vrij komt en kan gaan waar zij altijd al wou heengaan.
Hoogstens nog tot donderdag, want dan kan ik naar Gent met mijn dochter, die heel graag nog afscheid van haar wou nemen. Zélf heb ik zondag afscheid genomen. Maar als de artsen besluiten het vandaag nog te doen, dan laat ik het toe. Hoe sneller hoe liever. Dat is wat ZIJ wil, en ik haar beloofd heb. Het zal mijn dochter heel erg spijten, maar dat komt pas op de tweede plaats.
Gisteren zouden we paling met frietjes gaan eten met Peter dus. Het werd anders!
Ik belde voordien het UZ op. Daar vroegen ze me of ik toch niet eens langs kon komen om een aantal belangrijke dingen te bespreken die niet via telefoon konden. Ik denk dat ze me vooral wilden zien om mijn reactie te kunnen bepalen, en dat kun je inderdaad niet inschatten aan de telefoon.
Dit eerst aan mijn dochter Abigaeil gemeld, omdat die me net erna opbelde. Zelf zat ze vast met de vijf kindjes, maar zou Peter verwittigen via GSM om het restaurant af te zeggen en me naar het UZ Gent te brengen. Hij was akkoord en een uur later waren we op weg naar Gent.
Tja... wat zeggen? Je vrouw daar zien liggen, heel vredig ademend met gesloten ogen, met tiental toestellen er omheen... Maar zich van totaal niets bewust. Héél erg emotioneel!
Nu, uit het gesprek met die arts en de verpleger kwam naar voor dat haar kansen om zonder ernstig hersenletsel uit de coma te raken vrijwel nihil zijn. En ze gingen voorzichtig vissen naar achtergronden: wie was ze als persoon? Ik heb onomwonden gezegd dat ze al jarenlang niet één dag zonder pijn is geweest: brandende, droge ogen. Constante rugpijnen. Dan ook nog de voortdurende constipatie die voor hevige buikpijn zorgde. En dan nog het feit dat dit alles onomkeerbaar is en geen medicatie echt hielp.
Gelukkig had ik ook de euthanasieverklaring bij, die ze enkele maanden geleden ondertekende omdat ze op geen voorwaarde wil leven als een plantje. Heeft dit trouwens gezien van haar moeder, maar dié kon ze niet helpen omdat die euthanasieverklaringen toen nog niet bestonden.
De dokter was blij met die euthanasieverklaring, omdat het een hoop langdurige paperasserij omzeilt. En we zijn tot een akkoord gekomen: Ze zullen nog enkele dagen testen verrichten om honderd procent zekerheid te hebben, en dan worden de machines uitgeschakeld.
Omdat mijn dochter me al had gezegd dat ze donderdag vrij is, en absoluut met mij naar Gent wil, heb ik hen gevraagd of dit donderdag kon gebeuren. Ze zouden hun best doen het zo te regelen.
Voor alle duidelijkheid: mijn kinderen zijn van een eerste huwelijk en niet van haar. Toch hebben ze haar altijd een toffe vrouw gevonden voor me.
We zijn tenslotte vertrokken van het UZ vol emoties, en zijn samen (Peter, zijn vrouwtje en ik) enkele Scotch gaan drinken. Honger had ik niet meer en ze hebben me dus naar huis gebracht. Ik heb de hele zondag niets kunnen eten.
Voor vandaag had ik op mijn programma gezet: eerst de spulletjes van haar afhalen in de kliniek hier. Alweer een sterk emotioneel blok waar ik doorheen moest, en liefst zo snel mogelijk afwerkte.
Dat is ondertussen ook al gebeurd. Alles mooi gesorteerd zoals het hoort, en nu is mijn huis alweer clean.
Omdat ik ongemakken en zwaktes begon te ondervinden door dagelijkse ondervoeding, ben ik nu frietjes aan het bereiden en zal mezelf straks dwingen smakelijk te eten.
Tot overmaat van ramp zit Chico momenteel geplaagd met diaree! Waarschijnlijk voelt het beestje ook wel het verlies van zijn vrouwtje aan. Om middernacht hoorde ik hem janken, ging kijken en ja hoor! Voor de tweede nacht op rij had hij zijn bench bevuild, maar niet zo erg als gisteren.
Maar wat betekende dat voor mij? Ik heb me totaal aangekleed (middenacht... weet je wel?) en ben met hem een wandelingetje begonnen om zijn behoeftes te doen in de parkjes. Hem terug in zijn bench steken durfde ik niet. Het zou opnieuw kunnen gebeuren, en omdat de bench in een andere kamer staat hoor ik hem niet janken als ik in diepe slaap ben.
Dus: Chico in de woonkamer laten slapen en ik in de zetel! Gevolg: slechts enkele uurtjes slaap. Maar momenteel is Chico een prioriteit en moet ik alles doen wat goed is voor hem! Dat heb ik beloofd aan mijn vrouw. En dat zou ik trouwens ook zonder die belofte doen.
Eigenlijk heb ik vandaag niets te vertellen en wordt dit blog eentonig. Maar schrijven is voor mij de beste remedie om de kop boven water te houden. En gewoon maar dingen vertellen aan je pc zonder publiceren is ook maar niks! Wie schrijft nou iets wat niemand leest? Daarom ook ben ik alle blogvrienden en vriendinnen dankbaar dat ze blijven lezen. Dat zie ik aan de statistieken. Een reactietje is mooi meegenomen en doet me wel goed. Maar het hoeft niet echt, want wat moet je soms gaan vertellen in dergelijke omstandigheden?
Toch zit er voor vandaag een verkwikking in mijn voorlopig eentonige bestaan: mijn zoon Peter en zijn vrouwtje komen me om 11 uur ophalen en trakteren, omwille van mijn verjaardag gisteren, met een etentje in een goed palinghuis en een aperitiefje ergens op de baan. Mijn lievelingskost. Maar of het me zal smaken weet ik niet! Want ik moet mezelf tegenwoordig dwingen om te eten! Niets smaakt me. Verdorie toch hé? Hoe sterk je geest ook is, je lichaam speelt je toch ook lelijke parten in dergelijke gevallen.
Nu, gebakken paling met verse frietjes smaakt me altijd. Het zou me verwonderen als dat vanmiddag niét het geval zou zijn. In elk geval is het een fijn idee van hem. En Chico? Die moet mee! Hopelijk gedraagt hij zich een beetje. Maar hem achterlaten bij wie dan ook kan ik niet, tenzij bij buurvrouw, maar die gaat zelf dineren met haar vriend.
Gek hoe het beestje me sedert vrouwtje er niet meer is uur na uur in het oog houdt en overal meeloopt waar ik ga! Met zijn hondenverstand voelt hij zich waarschijnlijk verlaten door zijn vrouwtje, is nu extra op zijn hoede, en wil niet dat ik ook plots uit zijn leven verdwijn! Arm diertje! Natuurlijk mag hij mee op restaurant en neem ik wel zijn gevuld eetbakje mee. Met een beetje meer inhoud dan normaal, om hem zoet te houden en ook zijn buikje vol te kunnen eten.
Ik ben, na grondig zelfonderzoek, tot de conclusie gekomen dat ik eigenlijk in een rouwproces ben verzeild. Een ellendig langgerekt rouwproces, want eerlijk gezegd is de kans dat ik mijn vrouw gezond en wel terugkrijg wel héél miniem, zoniet onbestaande. En daar moet ik me bij neerleggen en realistisch blijven. Dat is het leven nu eenmaal. Iémand moet de eerste gaan, en als ik dat was geweest zou het voor mijn vrouw duizendmaal erger zijn geweest. Het is immers niét diegene die eerst sterft die het grootste slachtoffer is. Het is de overlever! Dié pijn zal haar dan tenminste al gespaard blijven!
Rouwproces? Terwijl ze nog leeft? Jawel! Want uit alle inlichtingen die ik overal heb opgezocht kan ik afleiden dat hersenletsel bij comapatienten vrijwel zeker is. Ik weet ook dat ze dat onder geen voorwaarde zou aanvaarden als ze zelf zou kunnen beslissen en dus wordt het euthanasie, wat steeds haar wens is geweest. De jarenlange pijn waarop ik machteloos heb moeten toezien dan ook nog eens zien erger maken in een gehandicapt lichaam of geest? Dat kan ik haar echt niet aandoen. Dat recht heb ik niet. Ik denk dat haar ziel efffectief is gestorven en ergens in betere sferen vertoeft.
Wat men in Gent in leven houdt is een ontzield lichaam. Een lichaam dat niet meer bij die ziel behoort en enkel nog pijn zal kunnen hebben als het uit de coma gehaald wordt. No way! Ik wacht nog even af, en zal dan toch moeten vragen dat er spoed wordt achter gezet; het is erop of eronder! En dat het eronder zal zijn, dat weet ik al. En dan weet ik meteen ook dat ze, als gelovige ziel, eindelijk helemaal is kunnen aankomen waar ze wilde zijn. Want zo lang die coma blijft duren, denk ik dat de ziel ergens tussenin zweeft en niet echt kan wegkomen.
Is mijn redenering juist? Ik weet het niet. Dat weet niemand. Maar mijn gevoel zegt ja en ik zie geen andere weg dan die waarvoor ze me nog heeft gesmeekt: liever dood in zo'n geval.
Zo. Nu heb ik jullie vijf minuutjes verveeld, maar heb er zelf toch weer een uurtje mee kunnen wegwerken! Ooit haal ik mijn schade wel weer in.
Ondertussen zie ik dat het flink aan het sneeuwen is en voorlopig niet van ophouden weet. Straks bel ik Peter op (woont 50 km van mij af), en vraag hem die reservering maar te annuleren. Ik zie het niet zitten hem al die kilometers te doen, en Chico zal ook wel liever thuisblijven in dat 'hondenweer'.
Bij mijn telefoontje gisterennamiddag aan het UZ Gent kreeg ik een vrouwelijke arts aan de lijn, die me nog eens piekfijn het hele proces uitlegde. Chapeau voor die artsen daar. Humaniteit staat er blijkbaar hoog in het vaandel.
Wat er vooral uit te leggen viel? Wel, mijn vrouw ademt nu zelfstandig, alle lichaamsfuncties werken, MAAR! Ze reageert niet op licht. De pupillen staan wijd open en reageren niet. En dat, volgens de arts, doet ernstig hersenletsel vermoeden! Er is een kleine kans dat het komt door de drug in haar baxter. Ze houden haar in elk geval nog enkele dagen in een diepe slaap en volgen de toestand nauwlettend op.
Slecht nieuws? Jawel. Maar ik laat me niet meer uit mijn lood slaan. Ik hou me aan de afspraken die ik met mezelf heb gemaakt. Lijkt harteloos maar dat is het niet. Het is logica, gemengd met medelijden en realistisch denken.Want wat er ook maar met haar gebeurt, ik moet doorgaan en mijn belofte aan haar waarmaken: goed voor haar hondje zorgen, en zelf proberen gelukkig te zijn. En dat lukt me tot op heden goed. Want de huilebalk uithangen helpt uiteindelijk niemand, en zéker niet mezelf.
Gisteren heb ik voldoende ondervonden wat de gevolgen daarvan zijn: je glijdt langzaam in een steeds dieper wordende put, en als je niet op een of andere manier ingrijpt raak je op een 'point of no return' en kun je er enkel nog uit met antidepressiva. En daar wil ik niet aan beginnen.
Mijn filosofie heeft gisteren de hele dag goed gewerkt. Ik hoop dat dit in de toekomst ook zo blijft.
Laatste nieuws vandaag: haar ogen reageren weer op licht!!! Oef! Bestaan er dan toch mirakels? Ze proberen af en toe de medicatie te verminderen, maar na een tijd maakt ze dan stuiptrekkingen en moeten ze de medicatie weer verhogen.
In elk geval maakt dit beetje goed nieuws alweer mijn dag goed.
Voor het ogenblik is de klok zowel mijn grootste vriend als mijn grootste vijand! Hij tikt tergend langzaam de seconden weg. Maakt er soms uren van. En ondanks het feit dat ik alle huishoudelijke karweitjes opknap, heb ik uren lege tijd over. Lege tijd waarmee ik niet weet wat aan te vangen.
En dan rook ik maar een sigaret... en nog een sigaret... veel meer dan voorheen. Alleen al om door de uren te komen. Mijn 'sigarettendiscipline' heeft een zware deuk gekregen. En als ik dan echt niet weer naar een sigaret wil grijpen, doe ik dat dan naar een biertje of wijntje 'in plaats van...' maar meestal eindigt het met beide tegelijk!
Mijn sigarettenverbruik is toegenomen, maar ik weiger toch mijn alcoholgebruik te laten toenemen! Dié discipline houd ik nog onder controle.
Maar anderzijds is de klok ook mijn beste vriend: voor mijn vrouw zijn al die seconden, onder coma, pijnloos! Want het genezingsproces van de operatie gaat natuurlijk ook verder, en tegen de tijd dat ze er uit is, is misschien ook de ergste pijn voorbij. Blijft natuurlijk nog het risico op hersenletsel.
Ik heb net gebeld naar het UZ. Men is haar terug aan het opwarmen (werd 24 uur gekoeld) en ze schijnt te beginnen met ademen. Een eerste goed teken dus toch al!
En wat mij betreft: gisteren had ik een eindeloos lange rotdag. Een dag om snel te vergeten. Om 21.30 uur ben ik maar naar bed gegaan, want de vorige nacht was vrijwel slapeloos. Wel, ik heb aan één stuk door geslapen tot vanmorgen 6 uur. En werd wakker met een blij gevoel en vol energie. En maakte meteen een aantal afspraken met mezelf:
1. Stop met rond te kijken naar plaatsen waar je haar in je verbeelding ziet zitten! Stop ermee als je thuiskomt met Chico je te verbeelden dat ze er is. Stop ermee in alle huiselijke werkjes die je doet haar hand te voelen. En ja: stop ermee te hopen! Neem je eigen leven in handen en doe alsof je er definitief alleen voor staat. Richt je leven in naar die gedachte! Komt ze terug, dan zal de opluchting, de vreugde en de verrassing des te groter zijn. Komt ze niét terug, dan zal ze zéker, waar haar ziel ook is, tevreden zijn dat jij weer gelukkig bent en je er door wilt slaan. Want dat is wat ze wou.
2. Komt ze terug met hersenletsel, dan volg je haar wil. Want ik weet dat ze, met heel zwaar hersenletsel, niet wil leven en dan liever sterft. Dat hebben we trouwens officieel op papier. En dan volg ik gewoon haar wil.
3. Last but not least: first things first! Gisteren zat ik echt in een zware depressie. Mijn hersenen wilden alles tegelijk, alle mogelijkheden en eventuele problemen oplossen. Ik ging denken aan geblokkeerde bankrekening (altijd na het afsterven van een partner): hoe dat oplossen? En de begrafenis? Wat dit, wat dat, alles door elkaar met als gevolg dat het één warrig onoplosbaar kluwen leek!
Gedaan daarmee! First things first. Het probleem aanpakken als het zich stelt, daar al je energie in steken en de rest vergeten.
Voila. Zo ga ik met depressies om. Ik moet wél bekennen dat ik me dan soms voel alsof ik haar verraad. Maar troost me dan met de gedachte dat ze niet beter wil dan dat ik gelukkig blijf. En dat doe ik dan ook voor haar. Zélfs als ik er haar gedeeltelijk door verraad.
Maar er komt dus weer hoop gluren aan de horizon. Ik wil me ook daarop niet concentreren! Want als ik dàt doe, en nadien slaat het weer tegen, dan is het alweer dubbel erg. Neen! Beide poten op de grond houden, er zo weinig mogelijk aan denken, en je plicht als mens doen. Wat die plicht is? Heel gewoon: gelukkig en dankbaar zijn aan de schepper voor de persoon die je bent. En zoveel als mogelijk die persoon proberen te vervolmaken. Wàt er ook gebeurt.
Een blogstukje afsluiten met goed nieuws is altijd mooi meegenomen.
Helaas! Mooie liedjes duren soms niet lang!
Na dag vier ging het snel achteruit! Een zware terugval. Ultralage bloeddruk en zo.
En gisterenavond laat dan kreeg ze een hartstilstand. Kon met gedeeltelijk succes gereanimeerd worden, maar moest onmiddellijk worden overgebracht naar het UZ Gent, dat op dit ogenblik het dichtste ziekenhuis was met plaats op Intensive Care.
Daar wordt ze nu in een kunstmatige coma gehouden tot ze helemaal stabiel is. De eerste vierentwintig uur wordt ze zelfs gekoeld om orgaanschade te voorkomen. Daarna wordt ze teruggebracht naar de kliniek hier.
Niemand weet wanneer. Kan enkele dagen, of enkele weken zijn!
Niemand weet ook of er hersenletsel is ontstaan. Zal pas blijken als ze uit de coma wordt gehaald.
Het is bang afwachten. Niks kunnen doen! Je nutteloos voelen! Vechten om de kop boven water te houden! Mijn blog interesseert me ook al niet meer, maar aan de statistieken zie ik dat ik de laatste dagen hopen bezoekers kreeg, en voel me verplicht, hoewel tegen mijn zin, jullie op de hoogte te houden.
Alles evolueert in de gunstige zin. Nog enkel twee baxters via één buisje. Al de rest is nu al verwijderd en ze kan, met een beetje hulp, al zelf naar het toilet gaan!
Chico en Twinko, het hondje van buurvrouw, kunnen nu plots goed overweg met elkaar, zodat buurvrouw hier niet meer moet komen babysitten, maar ik Chico gewoon bij haar laat. Mijn en haar deur open op de overloop, en hij vliegt al meteen bij haar naar binnen. Beter voor alle partijen.
Hoewel zeldzaam, vond ik toch een en ander op internet over haar operatie: dunne darm verbinden met endeldarm, en de dikke darm volledig verwijderen. Blijkbaar is dit een operatie die nog niet zo lang geleden werd geïntroduceerd, vandaar dat ik maar heel weinig info vind. Meestal gaat het er om alleen maar een stukje van de dikke darm weg te nemen en een stoma aan te leggen.
Ik zocht naar reacties van mensen die déze operatie hebben doorstaan. Ik wou graag hun ervaringen achteraf vernemen. Maar die vind ik dus niet. Niet op blogs, niet op fora. De ingreep lijkt zo nieuw te zijn dat mijn vrouw misschien wel een van de eersten is in België!
Maar zoals ik haar nu zie evolueren lijkt het ergste toch voorbij en hebben we goede hoop voor de toekomst. Ik had me vooral ongerust gemaakt over de sluitspier in de endeldarm. Maar blijkbaar werkt die nog goed, want ze kan 'het' toch een tijdlang ophouden! Er is dus toch al een zekere controle erover.
Ik veronderstel dat ze in het begin dat ze thuis komt wel best een pamper zal kunnen gebruiken voor alle veiligheid. Mijn hoop gaat er nu naar uit dat we deze zomer weer af en toe een terrasje kunnen doen zonder al te veel gevaar of ongemak. En zoals het nu, pas de vierde dag, evolueert lijkt dat geen ijdele hoop.
In elk geval denk ik dat ze een fantastische chirurg heeft getroffen. God zij dank! Want haar darmspecialist, die regelmatig die chirurg raadpleegde, raadde haar nu toch al jarenlang aan om alles in te nemen dat haar stoelgang maar kon helpen en een operatie uit te stellen tot het helemaal niet meer ging. Tot en met Rodenbach, en vooral dat laatste werkte goed en heeft haar behoed voor een vroegtijdige operatie. Want niemand leek die operatie echt te zien zitten!
Nu zijn de heetste kolen uit het vuur en ik kan alleen maar dankbaar zijn voor iedereen die haar heeft geholpen!
Ik kom net terug van de kliniek, heb niet echt goesting om te schrijven maar wil de blogvrienden die meeleven toch nog even op de hoogte houden.
Zoals ik al had gevreesd, ze heeft een totaal slapeloze en pijnlijke nacht achter de rug en lijdt nog steeds. Ik ga er zoveel als mogelijk, want ze put heel veel moed uit mijn aanwezigheid. Al is het moeilijk met de hond, want ik wil geen misbruik maken van buurvrouw. Die heeft namelijk ook een hond, en die kan Chico niet luchten, hoewel Chico daar gewoon zijn voeten aan veegt. Hij houdt van buurvrouw en die andere hond moet zich maar aanpassen.
Trouwens, 'Twinky', de hond van buurvrouw, is een nogal lui beestje dat zowat de ganse dag in de slaapkamer op bed ligt. Vandaar dat ze gemakkelijk hier een uurtje kan komen 'hondsitten'. Maar vanavond proberen we het anders: ik zal Chico naar haar brengen, en ze ziet wel wat er gebeurt. Maakt Twinky het te bont kan ze nog altijd de kamerdeur sluiten zodat hij Chico niet meer ziet. Zijzelf zit dan tenminste in haar eigen domein en kan rustig haar werk verder doen.
Nu. Mijn vrouw: de arme sukkel ligt met allerlei buisjes: in de neus (naar de maag), in de keel (akelig!) naar ik weet niet wat, in de rug en op nog wat plaatsen! Mag niet eten, niet drinken... Brrr! Kon ik maar een deel van de pijn op mij nemen, want pijn hebben is erg. Maar een geliefd wezen zien pijn hebben en niets kunnen doen is zo mogelijk nog erger.
De operatie, die zes uur duurde, is dan ook niet niks geweest: de volledige dikke darm er uit, en de dunne darm verbonden met de endeldarm! Het had iéts eenvoudiger gekund met een stoma, maar dat wilde ze onder geen voorwaarde! Liever dood dan, zei ze. Wat denk je wel, niet meer in spannende Jeans kunnen lopen als een meisje van 16? Ach, die vrouwelijke ijdelheid ook hé?
Mij persoonlijk zou het nochtans allemaal niks hebben kunnen schelen. Als ik haar maar terugkrijg!
Telkens ik haar bezoek vind ik haar terug als een regelrecht wrak! Maar een uurtje bezoek van mij kikkert haar, onbegrijpelijk, toch wel heel erg op, al praten we niet veel. Hoéft ook niet. Er gewoon zijn voor elkaar verricht toch blijkbaar wonderen. Vandaar dat ik hoognodig naar een betere oplossing moet zoeken voor buurvrouw. Want de hond ergens naar een opvangcentrum brengen is voor mijn vrouw helemaal geen optie! Het is al erg genoeg voor het beest dat hij haar moet missen. Hem helemààl in een vreemde omgeving weten kan ze niet over haar hart krijgen.
En toch, als het van mij afhing zat ik de hele dag bij haar als haar dat opkikkert. Maar ja, dat kan nu eenmaal niet.
Sorry voor de trouwe blogvrienden als hier alweer niks interessant voor hén uit komt, maar zoals Johan het zo raak opmerkte: ik moet het van me afschrijven! En dat helpt echt. Het worden sowieso nog enkele zware dagen voor allebei. Ik kan niets voorspellen voor de toekomst. Misschien schrijf ik de volgende dagen nog iets, misschien ook niet. Hangt van allerlei factoren af. Maar ik hou de kop boven water en laat me in geen geval gaan. Niet voor haar, niet voor Chico!
Gisteren om 9 uur werd mijn vrouw opgenomen om vandaag om 11 uur geopereerd te worden. Gisteren was een rotdag voor mij en Chico! Het beest begreep niet waarom vrouwtje er de hele dag niet was, en ook ik had zwartgallige gedachten.
Ik kon haar nog enkele bezoekjes brengen tijdens dewelke mijn buurvrouw op het hondje kwam passen. Vandaag om 9.30 uur zou ik haar nog even bezoeken.
Vanmorgen opgestaan om 06.30 uur, en meteen voelde ik een gevoel van opluchting! De zwarte gedachten waren verdwenen, en ik begon aan de dagelijkse taken. Om 7.30 uur belde mijn vrouw me op om nog een en ander mee te brengen dat ze vergeten was. Ze was vreselijk bang en hypernerveus.
Om 08.15 uur werd ik door het ziekenhuis opgebeld: de operatie was vervroegd en ze was al op weg naar de operatiezaal. Ik moest dus niet meer komen en mag rond 13 uur naar de dienst bellen. Ze zou dan ongeveer terug op de kamer moeten zijn.
En nu... zijn ze dus aan het opereren. Ik voel me wel niet echt lekker daarbij, maar heb toch een goed gevoel. De vervroegde operatie bespaart haar nog enkele bange uren afwachten en lijkt me al een eerste goed teken. Bovendien schijnt hier het zonnetje vrolijk. Dit is geen dag voor drama's!
Nu wordt het voor mij toch nog bang afwachten tot 13 uur. Ik zal in de loop van de dag nog af en toe wat toevoegen aan dit stukje, zodat het een soort dagboek van een operatiedag wordt.
Chico lijkt zich al wat te hebben aangepast aan de situatie, hoewel hij me toch af en toe vragend aankijkt. Hij wil natuurlijk antwoorden, maar als ik ze hem geef begrijpt hij dat natuurlijk niet!
13.05 uur: gebeld naar de dienst. Operatie 'bijna' afgelopen wisten ze te vertellen. Dan volgt recovery, en hoogstens rond vier uur zal ze terug op de kamer zijn! Dus toch zoals de chirurg zei: 4 à 5 uur werk! Dus nog maar enkele uren afwachten! Hoe doe je dat zonder gek te worden?
16 uur:gebeld naar de afdeling. Ze is terug in de kamer. Maar omdat mijn buurvrouw naar de tandarts is zal ik pas na 17 uur naar de kliniek kunnen. Vrouwlief wil namelijk onder geen voorwaarde dat ik Chico alleen laat, en het beestje mag natuurlijk niet binnen
19 uur: terug van bezoek. Ze is helemaal wakker, maar lijdt veel pijn. Niet in de eerste plaats van de operatie, maar vooral een pijnlijke plek, alsof haar schouder ontwricht is zegt ze. Tja... erg zachthandig zijn ze waarschijnlijk ook niet in het operatiekwartier eenmaal je toch in slaap bent! In elk geval staat haar wel een lange nacht te wachten!
Maar goed. So far so well. Het ergste is toch voorbij en het kan alleen maar de goede weg opgaan... Hoop ik!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
