Een der mooiste gedichten die Rudyard Kipling ooit schreef is If.Hierna volgt een heel treffende nederlandse vertaling ervan. Het origineel (Engels) vind je op verschillende websites (If intikken in Google).
Waarom juist dàt gedicht? Wel, ik pikte het op toen ik twaalf was, en sedertdien is het altijd zowat de rode draad in mijn leven geweest. Mijn eigen persoonlijke bijbel. En na al die jaren en alle ervaringen die ik op mijn pad vergaarde, moet ik toegeven: het klopt voor de volle honderd procent!
Maar veel mensen vinden het waardeloze poetische rommel en totaal onrealistisch. Als je leeft volgens dat gedicht zul je namelijk altijd de klappen opvangen denken ze. Het tegendeel is echter waar.
Daarom wil ik graag een woordje uitleg geven bij bepaalde gedeelten:
Als gij de haat aanvaardt dit zonder zelf te haten.
Uitleg der dwazen: Dus, we moeten die haat maar ongestraft over ons heen laten lopen? Vergeet het! En hun reactie op die haat zal nog grotere haat zijn, met een sneeuwbal- effect als gevolg. Na verloop van tijd bestaat hun leven nog enkel uit haat.
Wijze uitleg: Och arme dit soort mensen is lucht voor mij. Ik laat het niet aan mijn hart komen en leef vrolijk verder. Om kwaad te kunnen doen met haat of leugen zijn er namelijk twee componenten nodig: een hater (of leugenaar) en een slachtoffer.
Maar als één der partijen weigert het spelletje mee te spelen, er integendeel blijft bij glimlachen, heeft ook de andere partij er geen lol meer aan en dooft het vuurtje snel uit.
Als gij berusten kunt wanneer een schurk uw woorden verdraait tot leugentaal voor simpelen van geest
Uitleg der dwazen: Ha neen he we gaan ons onmiddellijk eens op dezelfde manier gaan wreken zie! . Met zelfde resultaat als hierboven.
Wijze uitleg: Wie mijn woorden verdraait is ofwel een schurk, ofwel is hij te dom om te begrijpen wat ik bedoelde. En ja, hij kan zijn boodschap enkel kwijt aan simpelen van geest en daar sta ik boven. Ik wil me dan ook niet verlagen tot datzelfde niveau door er op in te gaan.
Eigenlijk loopt het gedicht wat gelijk aan bepaalde parabelen van Christus: als je op je linkerkaak wordt geslagen, biedt dan ook je rechter aan. Onzin? Helemaal niet! Door glimlachend je andere kaak aan te bieden wordt je tegenstander totaal ontwapend. Die reactie had hij niet verwacht, en is allerminst datgene wat hij met die kaakslag wilde uitlokken.
-o-o-o-o-o-o-
En hier dan het gedicht zelf:
Als
Als allen om u heen zich reeds verloren achten, En gij alleen de kop nog boven water houdt; Als gij van niemand meer vertrouwen moogt verwachten, En enkel op uzelf, als op een rotssteen bouwt. Als gij geduldig zijt, en spoed en nijd kunt laten, Als gij belogen wordt, en u niet liegend wreekt. Als gij bijwijlen droomt, maar droom niet laat regeren, Als gij gedachten hebt, maar ook de daad vereert.
Als gij de haat aanvaardt, dit zonder zelf te haten, U niet op wijsheid roemt, noch van uw deugden spreekt.
Als voor- en tegenspoed u beiden kunnen leren
Dat gij de juiste maat van s levens tol beheert.
Als gij berusten kunt wanneer een schurk uw woorden verdraait tot leugentaal voor simpelen van geest.
Als gij uw schoon bezit in éne hand durft wegen,
En met een teerlingworp het noodlot zelf uitdaagt.
Verliest, maar u tot nieuw beginnen kunt bewegen,
En aan geen enkel mens van uw verlies gewaagt.
Als men het liefste in u koelbloedig komt vermoorden,
En gij met klaar gemoed van elke wond geneest.
Als gij zowel uw hart, uw zenuwen en pezen Die reeds bezweken zijn, tot nieuwe driften tart.
Als gij in t schor gewoel het lage in u kunt weren,
Aan s konings dis de bedelaar indachtig zijt,
En volhoudt tot het laatst, wanneer niets in uw wezen
Nog rechtstaat dan de wil, die koppig bijt: volhardt!
Als liefste vriend noch felste vijand u kan deren,
Als gij verlangen kunt, doch scheiden zonder spijt.
Als gij de vlugge ren tegen de tijd kunt lopen,
En winnen kunt wat broze menselijke loon,
Dan staat het paradijs der aarde voor u open,
En wat nog beter is, dan zijt ge een man, mijn zoon.
Het is nacht. Geen kat op de baan. Iemand rijdt op een viervaks hoofdweg, en ziet dat vóór hem op een 200-tal meter afstand het licht op rood overgaat aan een heel secondair zijweggetje. Zeg maar boerenwegel.
Hij laat zich uitbollen, blijft staan. Geen verkeer van links, geen verkeer van rechts. En toch zijn die lichten verkeersafhankelijk: worden enkel rood als er verkeer van de zijweg komt?!?
Hij wacht en blijft wachten. Het is 01 uur van de nacht en die kerel wil slapen. Bovendien, hij neemt die weg zowat dagelijks en weet dat die verkeerslichten slecht werken en heel dikwijls zonder enige reden op rood overgaan.
-Speel met iemands anders voeten, ik wil naar bed, denkt hij en na nog even goed naar alle kanten te hebben uitgekeken rijdt hij voorzichtig door.
-Flits! Zegt de flitspaal. Resultaat: 881 (Achthonderd een en tachtig!!!) euro boete en 10 dagen rijverbod.
De politiedienst waar hij uitleg wou verschaffen vond het eveneens schandalig. Een crimineel wordt niet zo erg gestraft zegden ze. Maar ja zij konden er niets aan doen. Natuurlijk niet! De politie moet doen wat het parlement haar oplegt en kan geen kant uit. Alles is geautomatiseerd en niets is nog menselijk. Zélfs de torenhoge boete niet.
En dat parlement? Dat blijft buiten schot. Want zij zijn het niet hoor! Het is de politie! Weer een typisch voorbeeld van mijn naam is haas en ik weet nergens van. Natuurlijk weten ze nergens van, want ze beseffen niet eens de draagwijdte van hun kompleet geschifte beslissingen!!!
En toch onze democratie heeft een eeuw lang goed werk geleverd in het verkeer! Waarom nu plots niet meer? Heel eenvoudig: van een minister van verkeerswezen, of een parlementair, kun je niet verwachten dat hij een verkeers-expert is. Hij is aangewezen op zijn achterban van ambtenaren.
En dat werkte goed zo lang die ambtenaren praktijk-mensen waren. Helaas, die tijd is voorbij. Nu zijn het hoog geschoolden die totaal geen voeling meer hebben met de realiteit noch met de maatschappij. Maar het parlement blijft er gemakshalve blindelings op vertrouwen
Er was een tijd dat Politie en Rijkswacht alles manueel deden. Wilden ze hardrijders beboeten? Dan moesten ze die met de moto achtervolgen, vaststellen hoe snel ze reden, en ondertussen zagen ze ook de omstandigheden.
Uiteindelijk werd de overtreder tot staan gebracht en had de mogelijkheid de overtreding al dan niet ter plaatse te betwisten tegenover iemand die hem met kennis van zaken een hele tijd had gevolgd. Als die mensen beboet werden, was het dan ook verdiend en dat wisten ze heel goed.
Idem met verkeerslichten.
Nu echter nemen domme automaten dat werk over. Omstandigheden? Nooit van gehoord! De chip vanbinnen zegt: door rood en dat is het dan. Méér hoeft ie niet te weten.
Ik heb voor dit alles maar één woord: verheerlijkte onkunde. Ze weten het niet, kunnen het niet, hebben geen ervaring, en dat wordt dan maar gecompenseerd met een domme automaat.
Moest de persoon uit mijn verhaal beboet worden? Eigenlijk wel rood is rood. Geen excuus. Maar had er een bevoegd persoon in plaats van een automaat gestaan, dan had die, de omstandigheden in acht genomen, toch een tien keer lagere boete opgelegd àls hij die grove misdaad al de moeite waard had gevonden om een boete uit te schrijven.
Realistischer nog is dat, àls daar een politieman had staan toekijken, hij zelf teken had gedaan door te rijden in plaats van daar dom te staan wachten op niets!
Wat ik dan weer niet begrijp: In België komt men op straat voor duizend en één ver van je bed toestanden voor betere en duurdere hotels voor asielzoekers... voor betere omstandigheden voor allochtonen voor honger aan de andere kant van de wereld. Elke reden is goed genoeg voor betogingen. Alle aandacht wordt dààr naar afgeleid.
Maar voor wat zich ondertussen aan de voordeur afspeelt daar heeft blijkbaar niemand oog naar.
Wanneer eens een betoging om een einde te maken aan dit verkeerswanbeleid?
Nieuws 29/10/10: binnen enkele jaren staan ons onoverkomelijke moeilijkheden te wachten! De babyboomers gaan in pensioen, waardoor ontelbare banen vrijkomen en niet zullen kunnen ingevuld worden!
En dan werd een verlichte geest geïntervieuwd, die zonder blozen verklaarde dat er maar één ding op zit: 50 plussers terug aan de slag krijgen.
Nu verwachtte ik nog een verklaring over hoe het dan komt dat er zovele jonge werklozen in het land zijn. Maar die verklaring kwam er niet. Kon er ook niet komen! Want een dergelijke verklaring zou onverklaarbaar zijn en elke logica tarten. En logica is nu juist niet de sterkste kant van verlichte geesten.
Ik zelf kan het wél uitleggen. Door ondervinding in mijn omgeving. Om een jonge, autochtone werkloze aan het werk te krijgen zijn ontelbare formulieren vereist. Moeten vele bladzijden tekst een verslag geven over het waarom de werkloze werkloos is, waarom hij wil werken, of hij uiteraard wel wil werken of zijn werk enige verrijking van de maatschappij tot gevolg kan hebben waarom hij niet liever in zijn bed blijft Je kunt het niet zo onzinnig bedenken, of ze màken het.
Kortom, er zijn tientallen ambtenaren nodig die elk tientallen bladzijden straf moeten schrijven om één autochtone werkloze aan werk te helpen.
Ook de werkgever zowel als de werknemer moeten zich door een papierberg heen graven om ook maar een kruiwagen van A naar B te mogen verplaatsen.
Wat ik nu weer niét weet, en niemand me ook zal vertellen, is: hoe geraakt een analfabetische allochtoon dan aan een job? Moet hij ook in zijn eentje die hele strafprocedure doorlopen? Of staan er nu weer tien ambtenaren en tolken klaar om dat karweitje even vlug te klaren voor hem?
Wil vadertje staat misschien niet dat een jonge vlaming nog aan een job geraakt?
Wat hebben we vandaag geleerd in het nieuws? Heel simpel:
Mensen, bereid jullie voor! Het is niét onze schuld, maar in de nabije toekomst mogen jullie nog een legertje migranten verwachten voor die niet in te vullen jobs. Er gaan immers te veel mensen in pensioen.
En morgen gaat het dan weer van: Er zijn teveel werklozen in het land. Begrijpe wie kan, maar ik begrijp het helemààl niet meer.
Nochtans, als die verlichte geesten even een beetje wiskunde hadden gestudeerd dan hadden ze geweten:
- Veel oudjes gaan er uit = een tekort gecreëerd. - Veel jongeren vinden geen job = een teveel gecreëerd.
Tja hoe los je dàt nu op hé, als het niet op de gemakkelijke manier mag?
Ik heb ooit geleerd dat 1 min 1 gelijk is aan 0. Maar ach ik zal dat verkeerd hebben begrepen zeker?
Nochtans met die appeltjes van juffrouw Willems in het eerste kleuterklasje leek dat toch te kloppen hoor! Of heeft ze ons bedrogen met een goocheltruc?
Maar ik weet het wel hoor: mijn redenering is veel te simpel! Boerenwijsheid. En dat mag niet meer. Als je geen tekst van 2000 blz kunt maken om je gelijk te bewijzen, dan kàn het toch niet kloppen hé?
Van kindsbeen af was ik geïnteresseerd in techniek en autos. Als iemand me een opwindbaar autootje gaf (wat zelden gebeurde) rustte ik niet alvorens ik het helemaal had opengepeuterd en begrepen waardoor het vooruit reed. En ik kreeg het voorwaar telkens weer ongeschonden dicht.
Ik had, op de lagere school, totaal geen ambitie voor hogere studies, hoewel ik steeds weer bij de twee à drie besten van de klas hoorde. Praktische dingen boeiden me echter veel meer dan droge theorie en ik voelde niks voor een nine to five bureaujob.
Mijn vriendjes, zélfs diegenen die amper meekonden met de nog simpele leerstof, droomden er zowat allemaal van om op zijn minst directeur van iets te worden. En ik dacht bij mezelf: Als iedereen directeur wil worden, waar moet die directeur dan directeur van zijn? Van andere directeurs?
Neen. Zo kon het dus niet werken. Geef mij dan maar iets waar ik handig in ben en een bijdrage aan de maatschappij kan leveren.
Na het lager middelbaar onderwijs stapte ik dan ook met een zucht van verlichting over naar het technisch onderwijs.
Helaas! De grootste vergissing van mijn leven!
De R.M.S. (Rijksmiddelbare school in die tijd) waar ik van kwam, was voor die tijd erg vooruitstrevend en had mixte klassen. Ik zat daar dus met meisjes en jongens samen in de klas!
ZONDIG vond de (schijn-)heilige kerk. BEST LEUK vond ik.
Maar de enige technische school in de omgeving was een oerdegelijke Katholieke school, die zéker geen mixte klassen zou toestaan! Wat mij betreft, geen probleem. Er zal wel weinig verschil zijn zeker?
Wàt een misrekening!
Ik was er namelijk al veroordeeld vóór mijn eerste schooldag: Wat komt die hier doen? Die komt immers uit een regelrechte harem!!!
Ja, zó ging het er aan toe in de fifties! De eerste schooldag stond ook volledig in het teken van de kerk. Allemaal in groep naar de mis. Om het luidst kelen van Hosanna in den hoge Dan de biechtstoel in Jongens, àlle registers werden opengetrokken. En ik stond er bij en keek ernaar in opperste verbazing. Het woord meisjes werd niet eens geduld, als zijnde een synoniem van zonde!
Erger nog: om te tram naar huis te halen moesten we op de speelplaats zowat een half uur wachten tot 5 minuten vóór het vertrekuur, en dan rennen om hem te halen. Enkel en alleen omdat we onderweg niet met meisjes zouden praten!!!
Ik trok ook grote ogen op de speelplaats: één grote arena vol vechtende, ruziënde en gooiende kinderen, daar waar wij in mijn vorige school rustig in groepjes stonden te praten! Dàt, een technisch instituut? Dàt, het resultaat van een kerkelijke opvoeding?
Ik hield dat één jaar uit. Wat ik nog over had aan geloof in de kerk was in dit jaar totaal kapotgemaakt. Voor mij hoefde het niet meer. Ik wou liever gewoon werken als bijdrage aan de maatschappij die me te eten gaf.
En ja, zonder problemen vond ik handwerk, voelde me daar heel goed in, en dacht er pas na mijn legerdienst aan dat ik toch tot meer in staat was. En gelukkig, ik vond wat ik zocht en gaf me weer voor de volle 100% aan mijn nieuwe ambitie.
Ook had ik het geluk dat ik niet echt een strever ben. Zéker niet in professionele zaken. Ik klim wel graag omhoog naar een hoogte waar ik nog altijd goed houvast heb en weet wat ik doe. Maar beslist niet hoger!
Ik zag er echter veel die, hoewel ze minder konden of wisten dan ik, met veel ellebogenwerk hoger waren geraakt. Daar kon ik enkel maar medelijden mee hebben. Werkvreugde kenden ze namelijk niet meer. Die verdronk in frustraties, onkunde, onzekerheid en schromelijke fouten.
De moraal hiervan:
Een mens moet over de nodige zelfkennis beschikken. Moet weten waartoe hij wél of niet in staat is, en halt houden nét een trede lager dan wat zijn maximum is. Dàn leef je gelukkig en heb je meer met minder.
Was 7 jaar oud en kreeg van mijn meter een mondharmonica cadeau! En al was het maar een tweedehands (of tweedemonds) ding waar haar eigen zonen zich al op hadden kapot geblazen, ik was er dolgelukkig mee.
En de volgende weken zal je Willy niet meer je hoorde hem alleen nog. Blazend, zuigend, en zoekend tot het ding al zijn geheimen moest prijsgeven.
En ja hoor, korte tijd nadien kwam daar het eerste melodietje uit! Het was de toenmalige hit: Aan het strand stil en verlaten.
Algemene verbazing in mijn omgeving. Niemand had gedacht dat ik daar verder zou mee raken dan wat onduidelijk geblaas.
En vanaf die dag kon ik niet meer leven zonder een of ander instrument binnen handbereik. Helaas moest het duren tot mijn 17 jaar, toen ik zélf wat geld had gespaard, alvorens ik zelf een tweedehands instrument (accordeon) kon kopen. Gelukkig had mijn meter er ondertussen een gewoonte van gemaakt de afgedankte harmonicas van haar zonen telkens op nieuwjaar cadeau te doen aan mij.
****************************** Op de foto: ikzelf, staande, en een goede vriend, zittende Bij het begin van de golden sixties.
******************************
Maar goed, na mijn eerste accordeon te hebben gekocht nam ik me heilig voor om eindelijk muziek te gaan leren. Het is er nooit van gekomen.
Ten eerste waren muziekleraren, tenminste in dié tijd en dié plaats, wat excentrieke figuren die hun kunst eigenlijk liever voor zichzelf hielden en dus ook maar heel weinig energie in het doorgeven van die kunst staken.
Ten tweede vond mijn vader dit maar belachelijk tijdverlies.
En dan eist het leven zijn tol: je huwt, krijgt kinderen, krijgt andere prioriteiten en vooral problemen. En muziek maken blijft je wel bekoren, maar je hebt amper een klein beetje tijd om even gitaar te leren spelen andere dingen uit te proberen maar allemaal in je eentje. Serieus muziek leren komt er niet van.
Pas als de kinderen de deur uit zijn heb je weer tijd voor jezelf, en weet je het eindelijk waar te maken muziek te leren lezen en (dit keer perfect) naspelen. Al moest dat dan wel weer door zelfstudie.
Ondertussen, ouder wordend, word je ook financieel minder afhankelijk en kun je een volwaardig keyboard kopen waar je alle kanten mee uit kunt.
Ondertussen stel je ook vast dat de computertechnologie ook op dit gebied niet heeft stilgestaan en dat, als je over de nodige programmas beschikt, de mogelijkheden om zelf te musiceren in studiokwaliteit eigenlijk onbeperkt zijn geworden.
En ja, music was my first love, en zal ook mijn laatste zijn. Maar er zijn helaas ook consequenties! Zo kan ik bijvoorbeeld nog moeilijk genieten van de nochtans perfecte muziek op radio en CDs. Als je eenmaal het plezier dat zelf musiceren je verschaft hebt leren kennen dan gaat passief luisteren je al heel gauw vervelen!
Ooit werd me gevraagd deel uit te maken van een nieuwe werkgroep bij een bepaalde overheidsinstantie over verkeer te Brussel.
Enthousiast ging ik, ondanks mijn vele andere bezigheden, op de uitnodiging in. Om de twee maand een dagje werkgroep te Brussel. Positief kunnen meewerken aan verbeteringen in het verkeer op nationaal niveau. Een droom werd werkelijkheid.
De leden bleken ook allemaal mensen te zijn die actief werkzaam waren in de verkeerswereld. Kon niet beter!
Eerste vergadering: kennismaking, doelstellingen, enzovoort. Al gauw ook kwamen meningen, ideeën en ervaringen los. Gewoon zijnde aan mijn eigen tempo bij mijn eigen overheid, vond ik al onmiddellijk dat die werkgroep op korte tijd het verschil wel zou kunnen uitmaken.
Veertien dagen later ontving ik op mijn bureau het verslag van die vergadering, met de vraag om zo nodig wijzigingen aan te brengen. Tot mijn genoegen stelde ik vast dat de secretaris-voorzitter er zijn werk had van gemaakt en dat letterlijk alles wat we gezegd hadden, op papier stond. Mooi zo.
Volgende vergadering:
Secretaris: En wat vinden jullie van mijn tekst? Ik stelde al onmiddellijk vast dat het woordje tekst met een zekere verheerlijkende wellust werd uitgesproken en een onbehaaglijk gevoel begon zich in me te nestelen.
Jan zei: Heel goed, maar die komma in alinea x: zou je die niet vervangen door een punt?
Piet zei: O ja, en terwijl je bezig bent, kan het woordje x niet veranderd worden in y?
De secretaris noteerde ijverig en heel dankbaar die opmerkingen. Anderen, halvelings gehersenspoeld en aangespoord door deze manier van werken, gaven ook hier en daar commentaar op de tekst, en ik zag het al heel snel escaleren tot een taalles in plaats van een praktische werkgroep. Aan verkeer werd niet veel meer gedacht. Enkel nog aan tekst.
En een bang vermoeden rees in me op: veel van die anderen hadden waarschijnlijk weinig positieve inbreng te leveren aan het tema verkeer. Dat konden ze voortreffelijk camoufleren met hun inbreng in de tekst!!!
Veertien dagen later lag het verslag opnieuw op mijn bureau. Identiek diezelfde tekst, met minutieus alle gevraagde wijzigingkjes er in verwerkt.
Om een lang verhaal kort te maken: na een jaar bleef datzelfde verslag, dat al lang bij het Ministerie van Verkeerswezen had moeten liggen, koppig terugkomen op mijn bureau met weer een paar wijzingkjes. Het moest immers perfect zijn! Het was immers een tekst!!!
Toen gaf ik er de brui aan. Wat mij betreft konden ze de boom in met hun heilige teksten en hun hele werkgroep. Daar wilde ik niet langer mijn kostbare tijd aan verspillen. Aan zo een tekst schreef ik vijf minuten en lag het binnen de week bij het verantwoordelijk Ministerie.
Is dàt de manier waarop in Brussel wordt gewerkt? Blijkbaar wél, en het lijkt er niet op te verbeteren.
Want ik spreek over een periode waarin het papier nog niet écht de enige zaligmakende manier was om problemen op te lossen.
Over een periode waarin je nog naar de praktijk keek en in vijf minuten tijd met kennis van zaken wist wat er moest veranderen.
Over een periode waarin je niét honderd en een (niet werkende) formules moest kennen om tot een verantwoorde oplossing te komen.
Over een periode dat het verplaatsen van een verkeersteken nog niet moest worden voorafgegaan door een diepzinnige verkeersstudie vol theoretische onzin, en liefst 200 paginas lang.
Over een periode dat alles nog goed liep, dank zij het ontbreken van theoretische formules en ellenlange teksten. Teksten zó lang en ingewikkeld, dat geen kat ze wil of kan lezen. Waartoe dienen ze dan?
Is die werkgroep verwaterd? Bestaat hij nog? Of gaven de andere leden er ook de brui aan? Ik zou het niet weten. Het was in elk geval een gemiste kans, want enkele jaren later zag die hogeschool voor verkeerskunde het levenslicht en was het helemààl gedaan met de verkeerspraktijk. Alleen nog cijfers, punten en kommas en natuurlijk: flitspalen en statistieken.
Droevig! Als een loodgieter (=vakman) ondervindt dat de waterleiding te klein is om een bepaald waterverbruikend bedrijf te bevoorraden, dan legt hij een grotere aan of verhoogt de druk(snelheid).
Als een verkeersdeskundige (=intellectueel) ziet dat een autoweg het niet meer kan bolwerken dan verlaagt hij de druk(snelheid). En dénkt er niet eens aan hem breder te maken.
Wie van beiden heeft gelijk? De vakman of de intellectueel?
Tja ze komen er momenteel niet meer uit in de regering er zal wel ergens een komma teveel staan in hun tekst zeker? Remedie: raadpleeg een vakman in plaats van een intellectueel.
Flip de flitspaal. Er was eens, in een heel groot bos, een boze flitspaal. Hij vond zichzelf heel belangrijk en heel nuttig voor de mensheid. En hij was zijn makers heel dankbaar dat ze hem op een plaats hadden gezet waar veel te flitsen viel:
Een lange recht weg die dwars door het eenzame bos liep. Een lange rechte weg waarop de stouten soms wel tot 120 km per uur durfden te rijden! Wàt een grove onbeschaamdheid!
Er stonden immers bordjes die aan elk die het horen wilde vertelden dat je daar maar 70 mocht rijden! Waarom? Joost mag het weten. Iemand kreeg daar zeker een kick van?
En natuurlijk, de luisteraars bleken daar geen oor naar te hebben. Er was namelijk geen gevaar, en ze wilden toch minstens tijdig op hun werk verschijnen.
En dàt was nu precies waar de dankbare taak van Flip de flitspaal moest beginnen: wie niet horen wil moet voelen.
-o-o-o-o-o-o-o-
En zo kwam het dat op een stralende zomermorgen kabouter Werknemer netjes tegen 70km per uur ons Flipje naderde. En, héél toevallig reed, even vóór Kabouter Werknemer, kabouter Slak tegen 50 km/u. Hij kon hem niet veilig voorbij wegens de vele tegenliggers.
Maar gelukkig kende kabouter Werknemer het verkeersreglement heel goed, reed graag veilig, en wist dat je een inhaalmanoeuvre altijd in zo kort mogelijke tijd moet uitvoeren om het gevaar voor tegenliggers te beperken. Maar dat was nu juist wat Flip de flitspaal helemaal niét wist!!! Niemand had hem dit verteld. En zéker kabouter Verlichte Geest niet die hem had uitgevonden. Wist dat zelf waarschijnlijk ook niet eens.
Maar zélfs als Flip dit had geweten, dan nog waren zijn hersens er niet op geprogrammeerd om te kijken waaróm iemand sneller reed. Hij kon alleen maar op snelheid reageren. Niét op toestanden. En van anticiperen op mogelijks gevaarlijke toestanden had hij van zijn leven niet gehoord.
-o-o-o-o-o-o-o-
En zo kwam het ook dat, toen er plots een opening van 1 km kwam in de file tegenliggers, kabouter Werknemer zijn kans schoon zag en vond dat hij, het verkeersreglement indachtig, het recht en de plicht had het gaspedaal in te trappen om kabouter Slak in korte tijd voorbij te rijden. Aldus anticiperend op een hardhandig treffen met kabouter Tegenligger.
En flits! Daar werd Flip de Flitspaal wakker: 90 km/u? Jij bent mijn man, kabouter Werknemer! Make my day!
En ja hoor, een paar weken later viel een fikse boete in het paddenstoelen-huisje van kabouter Werknemer! Hij mocht zijn hele maandloon afgeven aan kabouter Staat.
Een sprookje?
Of een horrorverhaal?
Weetnie
Ik heb het in elk geval in een sprookjesvorm gepresenteerd voor het geval een van die verlichte geesten van het nieuw verkeersbeleid het ooit onder ogen mocht krijgen.
Want misschien héél misschien valt voor hem dàt soort kleuter-verhaaltjes nog nét te begrijpen.
Tenminste, als ze in die hogeschool ook het verkeersreglement grondig doorgelicht krijgen. Maar naar wat ik ooit met die mensen heb mogen meemaken vrees ik dat dit niét het geval is. Spijtig want het verkeersreglement werd gemaakt in een tijd dat mensen nog hersenen hadden.
Wat een mooi werkwoord en wat een mooie betekenis. Letterlijk: de relativiteit van alles om je heen inzien.
De diepere betekenis is bijna synoniem aan Carpe Diem: Pluk de dag. Leef jouw leven in vrijheid en gun een ander ook die vrijheid.
Een ware levenskunst maar helaas een kunst die aan het verdwijnen is.
Wie niet kan relativeren kan onmogelijk gelukkig leven! Want dan ga je je bemoeien met alles en nog wat waar je niet eens last van hebt of zou mogen hebben, sta je altijd op scherp, maak je je leven nodeloos ingewikkeld, blijf je maar kankeren en ga je daar zelfs vroeg of laat aan dood.
Op die manier creëer je een onleefbare wereld voor jezelf en alle anderen door bemoeienissen in zaken die je veel beter aan deskundigen overlaat.
Als ik, anno 2010, om me heen kijk, zie ik massas mensen die letterlijk met een loupe op zoek gaan naar het geringste stofje in andermans oog, maar blind blijven voor de balk in eigen oog. Dat soort mensen had je vroeger niet. Waar voor de duivel komen die plots vandaan? Van een andere planeet?
Ze zijn pas gelukkig als ze dan zon stofje ontdekken (buurman rijdt bvb met een 4X4 volumewagen: O wee! benzineverspilling!)
En nog gelukkiger zijn ze als ze daar bij de overheid kunnen over janken en zelfs gehoor krijgen. En ja ze krijgen een heus mentaal orgasme als dan op een avond in het nieuws wordt medegedeeld dat de regering er over denkt dit soort wagens te verbieden of heel hoog te belasten!
Een paar jaar geleden was dit inderdaad kantje boord bijna het geval. Gelukkig is het nooit verder dan een voorstel geraakt (waarschijnlijk omdat veel parlementairen ook met zon wagen rijden)! Maar het laat nogmaals zien dat mensen elkaar het licht in de ogen niet meer gunnen als dit licht sterker blijkt te zijn dan het hunne.
En dan denk ik bij mezelf: Als Hitler nú zijn wereldoorlog had kunnen starten zou de gestapo op rozen hebben gezeten, want iedereen zou iedereen verraden en daar nog oneindig veel plezier aan beleven ook.
- Meneer de polies, de hond van mijn buurman Jan blaft!
- Meneer de rechter, de kinderen van Piet spelen in mijn straat!
- Meneer de milieu-ambtenaar, de duiven van Pol poepen op mijn voetpad
Kortom, verraad is van een schandelijk misdrijf verheerlijkt tot een gezellige gewoonte!
Bij de politie regent het klachten over futiliteiten waar mensen vroeger geen tijd voor hadden. Niet eens opmerkten! Papiertje achtergelaten op de stoep beetje vogelpoep spelende kinderen het kàn blijkbaar allemaal niet meer voor mensen die zich doodvervelen in hun eigen innerlijke leegte.
Juist dààr zit het hem: innerlijke leegte! Om medelijden mee te hebben. Maar niemand van daarbuiten kan ze helpen. Alleen zijzelf kunnen zich zover brengen dat die leegte op een positieve manier opgevuld geraakt. Dit wil zeggen: niét door zich met andermans leven te bemoeien, maar door naar de oorzaak van hun eigen leegheid te zoeken. Misschien vinden ze dan wel een meer efficiente manier om er zin aan te geven dan verradertje te spelen.
Met andere woorden: moest de mensheid zich wat meer bezig houden met dat vergeten werkwoord relativeren, zouden we met zijn allen in een veel betere wereld leven.
Niet kunnen relativeren is ook een beetje synoniem voor niets kunnen verdragen, en dat zie je in alle lagen van de maatschappij. De openbare besturen kunnen de kinderlijke klachten niet meer bijhouden.
Een van die steeds terugkomende klachten is bevoorbeeld ook: MIJN straat moet superveilig zijn. In MIJN straat mag enkel plaatselijk verkeer rijden, of beter nog: enkel IK. Want IK heb kinderen, en die zullen vroeg of laat in MIJN straat overreden worden met al dat verkeer.
Die kinderen laten wennen aan de realiteit van het tegenwoordig verkeer is blijkbaar een brug te ver
Aan zulke mensen zou je als ambtenaar eigenlijk willen antwoorden: O ja? En door hoeveel straten van andere mensen rij JIJZELF dan wel naar je werk of om boodschappen? Ben JIJ dan bereid een half uur om te rijden naar de bakker omdat iedereen vindt dat je niet door ZIJN straat mag rijden?
Maar dat màg je niet zeggen! Want dan regent het boze brieven aan je bestuur en zou je zelfs je job kunnen verliezen!
En weiger je beleefd om domweg mee te werken aan dergelijke onzin, dan lopen die lui meteen door naar de politici en krijgen het voorwaar voor mekaar om een bord uitgezonderd plaatselijk verkeer voor hun deur geplant te krijgen! Of een bord Max. 30km/u, of een verkeersdrempel Je kunt het zo gek niet bedenken.
Resultaat:
1. Overbeschermde kinderen, die vroeg of laat toch in het verkeer moeten terechtkomen, en daar dan de eerste slachtoffers zijn wegens totaal niet voorbereid.
2. Steeds hogere kosten aan overbodige verkeerstekens.
3. Steeds grotere overlast voor de anderen in het verkeer.
En eigenlijk geen enkel nuttig doel bereikt. Alleen maar het ego van de janker opgepept.
En op dié wijze zijn we tenslotte geraakt waar we nu zijn: fileleed waar je niet meer vooruit raakt, hoge boetes waar je dat uitzonderlijk wél eens kunt.
Dàt is wat mensen veroorzaken als ze niet meer kunnen relativeren.
Dàt is wat de overheid veroorzaakt door naar duizend verschillende egoistische meningen te luisteren in plaats van aan één algemeen belang te denken.
Hoewel ikzelf zowat mijn hele leven actief aan het verkeer heb gewijd, heb ik sinds een paar jaar geen auto meer. Wil er ook geen meer. Ik weiger gewoon om nog afschrijving, accijnzen, taksen en verzekering te betalen om deel te nemen aan wat nog voor verkeer moet doorgaan. Ik houd het voor bekeken en heb medelijden met alle mensen die hun auto nodig hebben voor hun werk of omdat ze afgelegen wonen.
Vooral dan met die laatste categorie. Die mensen hebben er ooit, in betere tijden voor gekozen om rustig en afgelegen te gaan wonen. Hadden er geen flauw benul van dat een nieuwe categorie intellectuelen het autogebruik tot een hel zou maken en tot een nieuw jachtgebied.
De realiteit van de asfalt werd vervangen door theorieën en formules op papier. En als die formules niet kloppen, dan hebben we nog altijd de statistieken om te bewijzen dat het wél klopt! (Lof der dwaasheid).
Op een ander blog, dat me heel erg betrouwbaar voorkomt, kon ik lezen over de funeste invloed van allochtonen op ons leerprogramma. Daar kan ik niet echt over oordelen, maar logisch denkend neem ik het zondermeer aan, vermits het precies dezelfde politiek is die de regering volgt in het verkeer:
9990 chauffeurs rijden verantwoordelijk. 10 chauffeurs kunnen of willen dat niet.
Wat doen we daarmee? Logisch denkend: die 10 er uithalen, want of die nu tegen 50km/u of 150km/u rijden: ze kunnen het niet, zullen het nooit kunnen maar beseffen dat niet, en of ze nu tegen 50 of 150km/u mogen rijden, brokken zullen ze altijd maken. Is het niet door snelheid, dan juist door traagheid!
Maar neen hoor! Logisch denken? In de regering? Kom nou Integendeel: die goede 9990 moeten zich aanpassen aan onzinnige regels die bedoeld zijn om die 10 brokkenmakers ook een kans te geven mobiel te blijven wat uiteraard toch niet lukt! Autorijden is immers een gave die niet iedereen blijkt machtig te zijn. Maar omdat we de auto nu eenmaal nodig hebben voor werk of ontspanning, denkt iedereen van wél! En dat is schromelijk overdreven.
In het migrantenbeleid blijkt (bedankt voor de info Lieve) hetzelfde te zijn gebeurd: omdat Moslimpjes vooral aandachtig luisteren naar Islamlessen en geen boodschap hebben aan de moeilijke leerstof van een cultuur die enkele eeuwen verder gevorderd is, wordt dezelfde tactiek gevolgd:
Niét proberen die allochtonen naar eenzelfde niveau te brengen, maar wél de leerstof ook voor het eigen volk naar een lager niveau te brengen, zodat ook die arme migrantjes meekunnen. Desnoods naar en middeleeuws niveau?
Waarschijnlijk zijn de studenten daar wel heel blij mee! Niemand vindt zwaar studeren nu eenmaal een plezierige bezigheid.
Maar in hoeverre zal dit alles onze toekomstige technologie beïnvloeden? Als dat systeem immers steeds verder wordt doorgetrokken moeten we dan nog wel leren over geavanceerde technieken, of zullen we maar meteen terugkeren naar de hoge technologie van paard en kar? Hoe voeder je een paard? Of een kameel? Met hoeveel zweepslagen krijg je een kameel zo ver dat hij je graanmolen aandrijft?
Erg verontrustend toekomstbeeld? Jawel maar het is realiteit aan het worden als doorgewerkt wordt op de manier waarop we bezig zijn.
Moeten we dan maar allemaal racistisch worden? Helemaal niet! Gewoon realistisch blijven en logisch denken:
- Als een ontwikkelde cultuur in contact komt met een door extreem godsdienstbeleid achtergebleven cultuur, zijn er twee mogelijkheden: de achtergebleven cultuur omhoogtrekken (zonder daarom aan hun godsdienst te raken), of de hogere beschaving omlaaghalen.
- Als bepaalde personen bewijzen dat ze met geen mogelijkheid aan het stuur van een auto kunnen zitten zonder brokken te maken, moeten we dan het hele verkeerssysteem aanpassen aan die brokkenmakers en de hele economie lamleggen? Of halen we die brokkenmakers er uit?
Ik trek geen conclusies. Die laat ik aan de lezer over.
De inkt van mijn vorige column was nog niet droog of daar had je het al in Het Nieuws van vanavond: Chauffeurs van De Lijn 941 keer geflitst in 2009!!!
We hebben het hier dan wél over beroepsmensen die consequent op uur en minuut rijden, zelden in ongevallen betrokken raken, gelet op het aantal kilometer dat ze per jaar afleggen, en het zéker niet gaan wagen dronken achter het stuur te gaan zitten. Laat staan waaghalzerij uit te halen met hun bussen.
En toch worden die mensen regelmatig geflitst? Een lijnbus? Gevaarlijke of gekke toeren uithalen? Nooit gezien!!! Wel integendeel.
Hopelijk hebben ook de verkeersbeleidsmakers naar het nieuws geluisterd en er de juiste conclusies uit getrokken:
- Als dié mensen al zoveel worden geflitst, moeten we dan besluiten dat de opleiding bij De Lijn niet deugt, of bekennen we dat het systeem niet deugt?
Van een eerlijke democratie wordt verwacht dat ze haar burgers beschermt tegen allerlei ongedierte: misdadigers, gevaarlijke gekken, dieven en roekeloze brokkenmakers in het verkeer!
Is dat doel bereikt met 941 boetes voor De Lijn?
Neen. Het bewijst alleen dat meestal onschuldige mensen de pineut zijn van een uit de hand lopend verkeersbeleid!
Verder commentaar is me hier dan ook de moeite niet waard. Ik kan enkel hopen dat de beleidsmakers de juiste conclusies trekken.
Dat het de laatste decennia grondig spaak loopt met het verkeer, dat ondervindt dagdagelijks zowat elke automobilist. En toch zien de beleidmakers er een reden in om hoera te roepen: minder ongevallen!!!
Toen de eerste verlichte geesten in de jaren 90 met hun traagheidspolitiek op de pinnen kwamen, leken de ongevallencijfers even te dalen. Natuurlijk! Als je niet meer vooruit geraakt kun je ook geen ongeval veroorzaken.
Neem van alle comfortabele drie- of viervakswegen een paar rijstroken weg doe het moeizame wegenwerk van je voorgangers teniet, draai de klok dertig jaar terug en creëer opnieuw eenvakswegen!
Plant het land vol verkeersdrempels, wegversmallingen en andere valstrikken. Het resultaat kan niet anders zijn dan files en opstoppingen maar ook trager verkeer! Opdracht geslaagd? Ja. Maar ten koste van wat?
Inderdaad aanvankelijk daalde het ongevallencijfer. Niet moeilijk te begrijpen: gooi meteen alle wegen dicht, plant er bloempjes, maak dat de auto de deur niet meer uit kan, en het ongevallencijfer wordt 0!!! Daar moet je nu écht geen genie voor zijn.
Maar wat doen we dan met onze economie? Is die nog leefbaar als we de tijd terugdraaien naar de tijden van paard en kar?
Om de zoveel miljoen mondjes te eten te geven moet de industrie op topsnelheid draaien en dus ook op een efficiënte manier bevoorraad worden, en niét met paard en kar. Want een ketting is maar zo sterk als zijn zwakste schakel, en dat is momenteel ontegensprekelijk het verkeer.
Snel verkeer gevaarlijk? Ja! Snelle productie ook (arbeidsongevallen)! Treinen, schepen en vliegtuigen ook. Wat snel loopt kàn ooit mis lopen. En slachtoffers door snelheid zullen er ook altijd vallen, zo lang we niet terug alles te voet doen en alles manueel, op de natuurlijke wijze, produceren!
Daar is de mens eigenlijk voor gemaakt, en als we ons aan dit basisprincipe houden, zullen er ook geen ongevallen gebeuren. We zullen alleen maar allemaal sterven van de honger. Maar niét door ongevallen hoor. O nee!
Maar we willen nu eenmaal niet sterven van de honger. We willen dat de warenhuizen volgestouwd liggen met voedsel. Wel, dan moeten we ook bereid zijn de consequenties van dit alles erbij te nemen, en aanvaarden dat ongevallen kunnen gebeuren.
Risicoloos verkeer creëren is een onmogelijke opdracht in ons huidig systeem. Risico beperken kan wél, en moet. Maar zéker niet door een goede doorstroming van het verkeer drastisch te beperken. Regelmatige brokkenmakers levenslang rijverbod geven zou al een stap in de goede richting zijn. Dat zou zowel helend (brokkenmaker er uit) als voorkomend werken: wie gaat er nu moedwillig zijn rijbewijs definitief op het spel zetten?
En nu zijn we er weer: het zijn de brokkenmakers, die de ongevallencijfers de hoogte ingejaagd hebben. Als die mensen er tijdig waren uitgehaald, zouden al die draconische snelheidsbeperkingen niet nodig zijn geweest. Trouwens, op dié mensen hebben die maatregelen toch geen enkel effect.
En heus: die brokkenmakers vertegenwoordigen toch ook weer maar een heel klein percentage van de mobiele mensheid. De meesten onder ons zijn verstandig genoeg om zo veilig en alert mogelijk te rijden. Slechts een heel klein gedeelte zal het nooit leren. Dàt gedeelte moet er uit.
Maar de goeden laten boeten voor de slechten lijkt me niet echt de juiste manier om veilig verkeer te creëren.
Trouwens: is het verkeer wel veiliger geworden? Op een lange, goed overzichtelijke weg met beperking tot 70km (en zo zijn er veel) valt zowat iedereen bijna in slaap. Je kunt er niet onderuit: de verveling slaat toe. Je bent niet meer alert. Je kijkt meer naar de snelheidsmeter (flitsangst) dan naar de baan. Je ogen vallen bijna dicht. En dan loopt er een kind over de baan.
Het gevolg laat zich raden: vóór je goed en wel wakker bent is het kind al overreden.
Wie tegen een aannemelijk hoge snelheid rijdt is alert, en zal veel minder reactietijd nodig hebben om te remmen.
Ook, en vooral, de enorm hoge pakkans doet geen goed aan de veiligheid! 120km/u op een autoweg kun je ergens nog wel redelijk noemen, mààr door de hoge pakkans durft niemand sneller, en soms is dat, voor de veiligheid, juist nodig!
Stel: iemand rijdt 119km/u. Een ander wil hem voorbij, maar durft niet sneller dan 120! Wel, die vent hangt dan kilometers lang links achter de eerste, en min of meer in een dode hoek!
Eerste mogelijkheid: veel kans dat de eerste het niet ziet, plots zelf een inhaalmanoeuvre moet doen, en de gevolgen laten zich raden.
Tweede mogelijkheid: die eerste ziet die linker-achterhoekhanger wel degelijk, en is voor de veiligheid verplicht hem goed in de gaten te houden en er rekening mee te houden. Daarvoor moet hij zo intens in zijn linker spiegel blijven kijken dat hij niet alert is op wat vóór hem gebeurt. En dan remt iemand vòòr hem en heb je een kop-staart botsing met alle gevolgen vandien voor het achterop komend verkeer.
En met één km/u verschil tussen de beide voertuigen duurt dat inhaalmanoeuvre vele kilometers lang het gevaar ook!
Met een veel kleinere pakkans, zou de inhaler misschien eventjes accelereren tot 140 km/u en is zijn voorhanger in een wip voorbij. Gevaar geweken in een paar seconden!!!
Zo. We lijden nu al een paar decenia onder dit verkeersbeleid. Zijn de ongevallen daadwerkelijk verminderd? Ze zeggen van wel, maar ik geloof er geen barst van! Dit zou elke logica tarten. Bovendien wat ik dagelijks op TV zie aan ongevallen Dàt soort statistieken moeten ze mij niet proberen wijs te maken! Daar is weer op een of andere manier mee gesjoemeld om hun gelijk bewezen te zien.
De oorzaak van al die ellende? Vroeger kon je niet leren voor verkeersdeskundige. De diverse besturen dienden hun toevlucht te nemen tot mensen uit de praktijk. En dat werkte perfect.
En toen (toevallig ook rond 1990?) zag een hogeschool voor verkeerskunde het levenslicht!!!
Voilà. Nu gaan we het hebben zie! Verkeer niet langer in handen van praktijkgerichte mensen, maar van intellectuelen. En we weten ondertussen toch al dat intellectuelen niét met de praktijk, maar met papier en cijfers werken? Het kon dus niet meer mis lopen van toen af.
Omdat ik in die branche werkzaam was, kreeg ik ook de gelegenheid die studies gratis en voor niks te volgen. Alles op kosten van mijn overheid.
Heb er voor bedankt. Achtte me gelukkig dat mijn pensioenleeftijd naderde, hopende dat het onheil (eerste studenten afgestudeerd) zich nà mijn pensionering zou afspelen.
En ja hoor het was met de hakken over de sloot. Ik heb nog een paar jaar kunnen reageren op die ondoordachte onzin, uitgekraamd door onervaren broekies. Maar het haalde niet zoveel uit! Intellectuelen, weet je wel? Daar kan niemand tegenop. Die hebben immers een papiertje waarop staat dat ze intelligent en onfeilbaar zijn.
Weet je waarom elke regering weer met betere criminaliteitscijfers kan afkomen, terwijl elke burger weet dat de onveiligheid steeds verder schrijdt?
Statistiek is het toverwoord! De praktijk kan ze geen barst schelen. Veel te moeilijk om aan te pakken. Alleen de statistieken moeten kloppen, en beter worden. En dat doen ze ook!
Ooit werden (natuurlijk!) fietsdiefstallen netjes opgenomen in deze statistieken. Tot fietsdiefstal een gewoonte werd, en de cijfers de hoogte in vlogen. Elke normale overheid zou nu moeten beslissen daar daadwerkelijk iets aan te doen, want voor de slachtoffers is de overlast soms heel groot.
Middelen zijn: betere controles door de politie; desnoods elke fiets op de weg controleren. Was makkelijk vroeger: gewoon het briefje van de nummerplaat vragen aan de fietser. Fluitje van een cent. Werkte perfect!
Maar oei, de politie was te ijverig, de processen verbaal voor fietsdiefstal deden niet veel goed aan de statistieken!!! Hoe lossen we dat op? En liefst op een gemakkelijke manier please?
En een of meerdere parlementairtjes kregen een lumineus idee: laten we komaf maken met de nummerplaten. Dan snijdt ons mes aan twee kanten: ten eerste doen we de fietsers een financieel cadeautje (stemmetjes, weet je wel?) en ten tweede maken we het de politie moeilijker en zullen de statistieken dalen.
Zo gezegd zo gedaan. De politie was zijn voornaamste wapen kwijt, nu een fiets van een geregistreerd voorwerp tot een naamloos voorwerp was gedegradeerd. Een fietsendief betrappen werd een stuk moeilijker En hoewel de fietsdiefstallen evenredig stegen met het dalen van de statistieken, kon nu, mét die statistieken, bewezen worden dat de criminaliteit daalde!!! Klus geklaard!
Maar de politie vond er iets anders op: fietsen dan maar zelf registreren en merken. Het hielp niet echt, want de controle was toch een pak moeilijker geworden en niet iedereen liet zijn fiets registreren.
Maar desondanks langzaam maar zeker gingen de statistieken weer omhoog. Ondanks het schaak zetten van de controle werden er toch nog teveel fietsendieven gesnapt.
Maar het parlement had nog een stok achter de deur en weer zag een lumineus idee het levenslicht: Laat ons dan fietsdiefstal gewoon uit de statistieken halen hé? En het was opgelost! De statistieken daalden weer spectaculair de criminaliteit steeg evenredig.
Maar de nieuwslezer kon weer vrolijk naar eer en geweten melden dat de statistieken van de criminaliteit drastisch waren gedaald. Wàt een veilig landje hadden die parlementairtjes gecreëerd. Daar stemmen we toch opnieuw voor hé? Ja misschien als je fiets niet is gestolen de zondag dat je naar de kiezing moet!
Ongevallencijfers? Zwakke weggebruikers? Kindjes gedood in het verkeer? Dàt is pas een zware (en dankbare) klus voor het parlement. Hier is nu eens echt iets waarmee we de bevolking uit onze hand kunnen laten eten.
Liggen ze er niet wakker van? Wacht, dan zullen we ze even wakker schudden! Wie hebben we daarvoor nodig? De nieuwsdienst natuurlijk! En ja hoor. Op een avond horen we in het nieuws dat X aantal kinderen per jaar worden gedood in het verkeer. Oei! Alle ouders schrikken zich een bult, want hoewel het cijfer (soms) wel klopt wijselijk werden geen details over dit fenomeen genoemd.
En juist in die details zit het hem: veel van die kinderen zijn namelijk verongelukt als inzittende van de auto van mama of papa Maar dat wordt er niet bijverteld. Een beetje wazig wordt de schoolomgeving genoemd als mogelijks verdachte, en eerder bedoeld als suggestie ZONDER cijfers nu, wel te verstaan!
En ja hoor, het werkte. Dààr zagen de ouders zich een prachtig strijdveld voor de goeie zaak openen. Aan steeds meer ramen werden schildpadjes gehangen als symbool voor trager verkeer. En dààrop had het parlement gewacht: eerst een fictief gevaar creëren, en er dan volop tegen ten strijde trekken. (Don Quichotte-politiek).
En jawel hoor in minder dan een decennium veranderde ons landje in een schildpaddenstaat: 50 hier, 30 daar, schoolzones flitspalen De zak van Sinterklaas kon niet leeg!
En tevreden dat de oudertjes waren! Dat onze economie met sprongen achteruit ging dat er tweemaal zoveel files waren door ons schildpaddenbeleid dat was geen punt. Aan het verband werd niet eens gedacht. Laat staan dat het gesnapt werd!
En de flitspalen flitsten lustig door. Nooit werden zoveel processen verbaal uitgeschreven als nu. Een onweerlegbaar bewijs dat het parlement de nagel op de kop had geslagen.
O ja? Welnu, dat zoveel mensen de snelheid overtreden en gesnapt worden, ligt niét aan het feit van betere controle, maar aan het feit dat je, als je ook maar 30 km ver rijdt, op zijn minst ook 30 verschillende snelheidsbeperkingen tegenkomt. Op de duur weet je niet wat er ook weer op het laatste bord stond en ben je de sigaar.
Minder ongevallen? Als je constant naar nieuwe snelheidsbeperkingen moet uitkijken, en onthouden wat nu weer op de laatste stond? Hoe moet je dan nog letten op waar je écht op moet letten?
Geen verband ook tussen het fileprobleem en snelheid? Denk dan maar eens aan het volgende:
Als je 100 km moet rijden van A naar B, en je doet dat aan 100 km/u, dan ben je 1 uur op de baan.
Als je diezelfde afstand moet afleggen aan 50 km/u, dan ben je wél 2 uur op de baan, en is bijgevolg het verkeer (aantal autos tegelijk op de baan) in werkelijkheid verdubbeld! Evenzo de files natuurlijk.
Ander statistiek-gesjoemel: asielbeleid! Probleemstelling: de statistieken tonen véél te veel illegalen!!! Oplossing: we regulariseren ze. Wié of wat ze ook zijn. Resultaat: probleem opgelost. Nog 0 illegalen.
En zo kunnen we nog uren doorgaan
Maar de enig juiste conclusie blijft: Jongens, waarmee zijn jullie bezig?
Tweeduizend jaar geleden leefde er dus een man, Jezus genaamd. En wonder boven wonder, ik geloof wel degelijk dat deze man heeft bestaan, en ik moet hem echt bewonderen.
Het moet ook een heel opmerkelijke man zijn geweest. Iemand die nadacht, zijn omgeving observeerde, en er de juiste conclusies uit trok.
Dat kon, in die tijd, niet van velen worden gezegd. Nu trouwens ook niet.
Zijn woorden en levenslessen klinken nu nog altijd door, maar spijtig genoeg hebben zijn volgelingen er weer een sprookje van willen maken dat telkens weer in een andere vorm werd doorgegeven. Zodanig dat het, in onze eenentwintigste eeuw, totaal ongeloofwaardig is geworden. En toch
We kunnen ons dus wel de vraag stellen: was dat nu echt een goddelijke figuur of gewoon iemand die zijn volk uit de onwetendheid en de daardoor ontstane ellende wilde halen?
Eén zaak is zeker: er stonden geen stenografen, journalisten of micros in zijn omgeving als hij zijn toespraken hield. Schriftgeleerden waren zeldzaam en hadden er geen behoefte aan hun kunst, waarvan ze moesten leven, aan anderen te instrueren.
Zijn toehoorders konden enkel zijn woorden onthouden en doorgeven. En we weten het allemaal: de mens heeft altijd al problemen gehad met iets doorgeven. Als Jan 10.000 euro heeft gewonnen met de Lotto, dan is datzelfde bericht uit de vierde of vijfde hand (of mond) al gauw een paar miljoen! Stel je voor hoe het uit de honderdste mond zou klinken!
Zijn woorden zijn dus nooit letterlijk opgeschreven maar pas vele jaren na zijn dood op papier gezet. En wat bleef er dan nog over van het origineel?
Bovendien, diegenen die het uiteindelijk opschreven moesten het in een voor die tijd geloofwaardige vorm gieten en dat kon enkel door enorm fantaseren over hemel, hel en vagevuur. Dingen die toch niet op waarheid konden worden gecheckt.
En tot overmaat van ramp kwam er de kerk! Die ging de op zich al ongeloofwaardige schrift nog verder verdraaien om er zelf beter van te worden. Andersdenkenden (of logisch denkenden), die als een gevaar voor de onfeilbaarheid van de kerk werden aanzien, werden gruwelijk gefolterd en als heks verbrand! Hoéveel kennis en wijsheid is ons op die manier ontstolen door de kerk?
Was Jezus een goddelijke figuur?
Ik denk het niet. Ik hou het er liever bij dat hij een verlichte geest had en het beste voorhad met de mensheid. Helaas, hij beschikte niet over de juiste communicatiemiddelen en moest roeien met de riemen die hij had.
Als je met al die factoren rekening houdt en logisch probeert te denken, kun je wel degelijk nog heel veel van hem leren. Zijn uitspraken, ontdaan van de mystiek, gaan tot heden ten dage nog altijd op.
Zijn mirakels kunnen voor een groot deel aan de fantasie van diegene die het veel later opschreef worden toegeschreven. Of een aantal ervan zijn misschien wel echt gebeurd en berusten in dit geval voornamelijk op suggestie.
Ik ben er namelijk van overtugd dat de menselijke geest zelf in staat is om vele ziekten te overwinnen. Ze moet enkel gestimuleerd worden. En de manier waarop Jezus bepaalde mensen wist te stimuleren zal in een aantal gevallen misschien wel hebben gewerkt.
Leeft Jezus nog?
Ik denk van wél! Ik denk zelfs dat mensen als hij na hun dood als een soort ondefinieerbare entiteiten ergens in ons collectief bewustzijn blijven hangen én ook daadwerkelijk op ons inwerken. Tenminste toch op diegenen die er een boodschap aan hebben.
Ik baseer me hier vooral op zaken die ik zelf heb meegemaakt en niet zondermeer kan verklaren. Niet direct Jezus betreffende, maar een kort geleden heilig verklaarde broeder Mutien, wiens graf in Malonne nabij Namen te bezoeken is.
Mijn vrouw, die zonder een pilarenbijtster te zijn, toch gelovig is, bekwam al heel veel door ze aan haar broedertje te vragen kaarsjes voor hem te branden, en weet ik veel.
Ik heb er, als ongelovige ook totaal geen bezwaar mee om met haar op bedevaart te gaan naar Malonne. En telkens weer stel ik daar rare dingen vast. Niét direct om over naar huis te schrijven; niét direct om ze als een mirakel te aanzien. Integendeel. Mensen die zo niet direct alles wat rond hen gebeurt analyseren, zouden er niet eens bij stilstaan. Ik wél! Het zijn soms juist de op zich onbelangrijke zaken die tot belangrijke conclusies kunnen leiden.
Mijn conclusie in dit verband is dan ook dezelfde als die in verband met Jezus: sommige mensen hebben het écht goed gemeend met de mensheid; hebben écht werkende boodschappen verspreid en in hun leven zoveel echte wijsheid opgebouwd dat die wijsheid gewoon niet verloren wil of kan gaan, en tot het einde der tijden de hele mensheid blijft beïnvloeden.
Die mensen behoren dan ook zeker niet tot de quantité négligeable van de mensheid, en sterven ook niet echt. En raar maar waar tijdens hun leven spelen ze nogal dikwijls een heel ondergeschikte rol. Het zijn geen gekroonde hoofden, geen zich in goud wentelende magnaten, geen befaamde politici.
Om het bij die broeder Mutien te houden: het was een nederig mensje, dat nederig deed wat van hem gevraagd werd, en ook heel nederig stierf. Niet bepaald een leven om er boeken over te schrijven. Het was dan ook pas nà zijn dood dat het hele bedevaartgedoe op gang kwam.
Waarom? Omdat hij nà zijn dood eindelijk de macht kreeg die hij als mens nooit had mogen smaken en ook nooit behoefte aan had.
Eigenaardige conclusie:
Ben ik dan tóch een gelovige? NEEN! Neen met klem. Maar ik sluit niets uit; probeer het enkel te ontdoen van de kinderachtige mystiek probeer uit de fabeltjes de essentie te halen en kom op die manier tot heel logische conclusies.
Mijn geloof is dan ook wel gebaseerd op wat verteld wordt, maar dan grondig geanalyseerd en geprojecteerd op hoe we ondertussen zijn geëvolueerd en wat we ondertussen meer weten dan onze voorouders.
Misschien is dat ook wel de juiste vorm van geloof.
Jawel, ik weet het! We zijn al maandag. Maar dat was dan ook een column dat ik gisteren zou geschreven hebben. Ik had namelijk halvelings besloten om de zondag te reserveren voor het neerzetten van een stukje proza. Maar mijn muze dacht er gister anders over. En wat doe je daaraan hé? First things first!
Maar who cares zondag of maandag, maakt niet uit!
Zondagmorgen dus. Zoals elke dag openen zich mijn ogen en neem ik de wereld rondom mij terug waar. Tenminste, toch lichamelijk. Geestelijk slaap ik nog, maar heb na enig zoeken toch al het knopje gevonden om mezelf op automatische piloot te zetten.
Nog even probeer ik vertwijfeld de mooie dame uit mijn laatste droom vast te houden, maar handig ontglipt ze me en begint te vervagen. En ik weet dat ze, leep als ze is, binnen enkele seconden zelfs haar laatste sporen uit mijn bewustzijn zal hebben gewist en het zal zijn alsof ze er nooit is geweest.
Met lede ogen zie ik haar dan ook verdwijnen door het venster dat op een kier staat. Haar achterna duiken is geen optie, want we wonen drie hoog! Waarom wil ik ook altijd met open venster slapen? Vanavond gaat het gegarandeerd dicht.
En dan eindelijk begin ik te functioneren. En al is het dan ook maar als een robot, je zou versteld staan wat je in die toestand allemaal kunt zonder geestelijk wakker te worden. Dat laatste word ik pas na twee à drie koppen koffie en een sigaretje.
En ondertussen gaan de vele radertjes en vliegwielen in mijn hoofd zich sloom en fel tegensputterend in beweging zetten.
Ik slaapwandel naar de keuken, zet het espresso machien aan, maak koffie voor mijn vrouw en mij, geniet van een sigaretje, help haar nog met het bed opmaken, en voorwaar, na een half uurtje (of een uur? Ik zou het niet weten) gaat een rood lampje branden aan het plafond van mijn hersen-cockpit: tijd om stof te zuigen. Of is het stofzuigen?
Jawel, sinds ik op pensioen ben hebben we de taken navenant verdeeld. Ik heb er stiekem wél voor gezorgd dat mijn huishoudelijke taken zich vooral situeren in de periode dat ik op automatische piloot functioneer, want dat schenkt me weer twee voordelen:
Ten eerste komt er geen deuk in mijn macho-imago, want ik ben me er toch niet echt van bewust dat ik aan het stofzuigen ben. Integendeel. Ik lig nog ergens op een tropisch strand te zonnebaden tussen een hele hoop hoela-meisjes onder de wuivende palmbomen.
Ten tweede: nadat ik de controle over mijn geest heb overgenomen heb ik immers geen tijd meer om de nieuwe man uit te hangen!
En dan de badkamer in: ijskoud water op mijn gezicht, daarna heet, en een heerlijk gladde scheerbeurt met the best a man can get om geen merken te noemen. Met genoegen zie ik de lampjes van de automatische piloot een na een doven.
En na de finishing touch met after-shave dooft ook het laatste gele lampje en klinkt er wiwiwiwiwi een luid alarmsignaal. De cockpit is klaar om overgenomen te worden. De radertjes spinnen, de vliegwielen hebben weer hun kruissnelheid bereikt.
En met het hernieuwd besef van de wereld waarin ik leef, dringen zich al onmiddellijk een paar vragen op:
- Zouden alle mensen zo reageren s morgens?
- Zouden er bestaan die direct met full control van start kunnen?
- En zouden er misschien ook zijn die de hele dag, en misschien wel hun hele leven op automatische piloot blijven staan?
Heel graag zou ik tot die middelste categorie behoren, maar ik ben al blij dat ik niet tot de laatste behoor. Als ik dan toch door iedereen bedot moet worden wil ik dat graag ook beseffen!
Mooie nieuwe woorden blijven onze spraakkunst dan misschien wel verrijken, maar niét onze volksaard. Het woord Islamofobie houdt namelijk in dat we een bepaalde godsdienst niet zouden vertrouwen of dulden. En dat doen we juist wél! We hebben geen probleem met vreemde godsdiensten, zelfs niet als ze er oorzaak van zijn dat bepaalde volkeren een vijftal eeuwen achterhinken. Elk gelooft wat hij wil, en als hij zich daar gelukkig in voelt, waarom ook niet?
Maar minstens het woordje fobie is hier wat misplaatst. Het duidt namelijk op een irreële angst, zoals angst voor spinnetjes en dergelijke. Hebben we dat voor de Islam? Helemààl niet! We hebben ze hierboven nog allemaal op een rijtje hoor!
Onze bedenkingen zijn dan ook niet gebaseerd op een bepaald geloof, maar op een aanval op datgene waarvoor onze voorouders hebben gevochten.
Met bloed, zweet en tranen heeft ons volk de macht van de kerk afgeschud. We hebben er totaal geen behoefte aan om de klok terug te draaien en terug in bloedige religieuze oorlogen te worden meegesleurd.
Want eerlijk: zowat alle oorlogen in ons duister verleden wérden ook veroorzaakt door diep gelovigen, die anders gelovenden het licht in de ogen niet gunden. Zijn we vergeten dat de eerste veldheren juist pausen waren? Pausen die ons nu met paaiende woorden vergeefs proberen terug te winnen?
En dus voelen we er niets voor om de klok een tiental eeuwen terug te draaien. We hebben er allemaal de gevolgen van ondervonden en, Neen, dank u.
Ook kijken we (dus toch) een beetje wantrouwend naar tot de Islam bekeerden onder ons eigen volk, en stellen vast dat dit precies het type mensen was dat vroeger koos om nonneke of pater te worden, en nu, wegens het vervagen van ons eigen geloof, zijn heil weer gaat zoeken in het fanatiek beleven van uit vreemde contreien geïmporteerde sprookjes. Liever Duizend en een nacht dan de gebroeders Grimm dus.
Die mensen hebben het al gezocht in religies als het protestantisme, Jehovas getuigen en wat dan ook. In Amerika zoeken ze het dan weer in de vele alternatieve geloofsstrekkingen zoals de Scientologie Church of iets in dien aard (als het maar leuk klinkt). Maar steeds weer betreft het datzelfde soort goedgelovige mensen, dat niet lijkt mee te willen in de menselijke evolutie.
En raar maar waar: een geloof blijft een vrome uitstraling hebben. Een sekte daarentegen straalt dan weer een kwaadaardige indruk uit. En toch is er tussen beide geen enkel verschil.
In de praktijk komt het er altijd weer op neer dat de aanhangers van een geloof of sekte nogal labiele mensen zijn die je alles kunt wijsmaken als ze er maar de geestelijke steun kunnen uit putten die ze denken nodig hebben, en iets, het doet er niet toe wàt, moeten kunnen aanbidden om zich als mens bevestigd te zien. Moeten ze daarvoor een vijf- of tiental eeuwen achteruit? het zij zo!!!
Zién die mensen dan niet in tot welke bloedbaden ons eigen fanatieke geloof heeft geleid? Hebben zij niet geluisterd in de geschiedenisles? Hebben ze daar geen conclusies uit getrokken?
En nochtans, de enige juiste conclusie ligt binnen handbereik: kijk in jezelf. Dààr zul je het antwoord vinden. Niét in de sprookjes van duizend en een nacht. Niét in de sprookjes van de gebroeders Grimm. Niét in wie je wat dan ook wil wijsmaken om je mens-zijn om te toveren in slaaf-zijn.
Zoals alle goede dingen in ons universum bestaan uit positief en negatief, zo ook: oorlog en vrede.
Vrede: hemels. Oorlog: des duivels!
En toch, hoe gek het ook moge klinken, er kan geen vrede zijn zonder oorlog.
Waarom niet? Omdat zelfs brave mensen er voor zorgen dat vrede niet eeuwig kan zijn. Daarvoor vermenigvuldigen we ons veel te snel! Hoeveel miljard mensen wonen er ondertussen alweer op dat kleine aardkluitje?
En hoeveel méér zouden er nu hebben gewoond waren de beide wereldoorlogen er niet geweest? Want elk van die gesneuvelde mensen zou ondertussen ook al over een leger van nakomelingen hebben beschikt.
We zouden al lang allemaal van honger gestorven zijn als de industrie niet zo vindingrijk was geweest. Treffend voorbeeld zijn kunstmatig gekweekte (en geslachte) dieren en pluimvee. Legbatterijen en goedkope kip arme vogels die nooit de buitenlucht hebben gezien! Gaya protesteert met reden tegen deze wanpraktijken.
Maar moesten die er niét zijn, hoeveel zou een kippetje, gekweekt bij de boer, niet kosten? Hoeveel mensen zouden nog te eten hebben?
De industrie, ondanks al haar wanpraktijken, zorgt ervoor dat we, met hoevelen we ook zijn, nog altijd te eten hebben. Maar dit kan niet eindeloos doorgaan, want enkele generaties later zijn we alwéér verdubbeld!
Maar toch gaan we vrolijk en onverantwoord door met ons te vermenigvuldigen. Tot wanneer? Tot we met zijn allen opeengeperst staan op onze planeet en niet eens meer kunnen bewegen? En er niet eens nog plaats is voor een grassprietje?
En dan is er de keuze: ofwel grijpt de natuur zelf in met enorme rampen of ziektes (en dat doet ze heus wel!!!). Ofwel doen we dat zelf met een oorlog. In beide gevallen worden miljoenen mensen geëlimineerd, is er weer plaats en ademruimte, en blijken al die kindjes voor niks te zijn gemaakt.
Een derde mogelijkheid is natuurlijk ook dat, wàt de industrie ook doet, het niet meer kan worden bijgebeend en de helft van de wereldbevolking gewoon sterft van de honger.
En als we nu een klein beetje logisch denken: om al die gruwelijkheden te vermijden zit er maar één ding op: geboortebeperking.
Ja, ik weet het vele moedertjes zullen nu boos gaan kijken. Maar ze kunnen toch niet onder de logica uit. Beter is het geboortecijfer af te stemmen op het sterftecijfer. En ik denk dat dit, rekening houdend met mensen die geen kinderen hebben of willen, zowat zou neerkomen op een maximum van twee kinderen per gezin. Is het minder, wel het zij zo.
Niemand wil immers kanonnenvlees op de wereld zetten!!! Niemand verlangt naar een nieuwe gruwelijke oorlog. Niemand wil zijn kinderen van honger zien sterven. Niemand wenst een wereldomvattende epidemie die miljoenen mensen doodt.
Maar wie doet er iets aan om dit alles te vermijden? Ook niemand, want we blijven ons naarstig vermenigvuldigen. En dus blijven oorlog en vrede hand in hand gaan om ons ras van groter onheil te sparen. Een lugubere vaststelling. Dàt wel.
Geboortebeperking dan maar? Tja nu komt de kat wel even op de koord:
Hoe? Waar? Wie?
Het hoe is al opgelost. Er zijn voldoende anticonceptiva. Waar?, dat is een ander paar mouwen. Antwoord: overal, maar zijn alle volkeren even verstandig? Wie?: erger nog: Wij niet hoor! Zij!
Waarmee ik maar bedoel: elk volk zal altijd proberen in de meerderheid te blijven om zijn land te verdedigen. Maar als één volk de geboorten beperkt zou het wel snel kunnen overspoeld worden door anderen die daar geen boodschap aan hebben, en door hun aantal snel de beschaafde wereld zouden overwoekeren.
Nu al wordt die strekking zichtbaar. Je ei als een koekoek in iemand anders nest leggen omdat er bij jou geen eten meer is, is natuurlijk ook een optie!
Jammer. Het had anders gekund. En dus moeten we ons geen illusies maken: zo lang we niet met zijn allen echt verstandig worden zal er altijd oorlog en vrede moeten zijn.
Ik kwam toch weeral zon ZONDERHAATSTRAAT naambordje tegen zeker? Bleef nog een half uurtje in de omgeving hangen in de hoop dat iemand zou binnen- of buitengaan, zodat ik enig idee had over de nationaliteit van die arme onder haat gebukt gaande mensen. Maar ijdele hoop!
Het bordje hing daar eenzaam te verkommeren vóór de groezelige gordijnen die me al evenmin een blik naar binnen gunden. Een fikse Belgische regenbui dreef me tenslotte verder zonder antwoord op mijn prangende vraag.
In gedachten telde ik dan maar de jaren achteruit in de hoop enig licht op die mysterieuze duisternis te werpen. Wanneer hadden die borden hun intrede gedaan? Blijkbaar voelde ik me aangesproken door het fenomeen, want wat als ik zelf zon hater was? Ik zou me niet erg lekker voelen, en moeten proberen daar iets aan te doen.
Psychologische hulp zoeken misschien? Een nieuwe ziekte aankaarten: Het Zonderhaatstraatsyndroom?
Oké, even in gedachten het verleden ingedoken.
De sixtees: Poolse en Italiaanse gastarbeiders stroomden binnen en vestigden zich hier. Werden hartelijk onthaald, pasten zich wonderwel aan en waren dankbaar voor de geboden werkgelegenheid.
De seventies: idem met de Spanjaarden. Olé! Ons landje kon er maar kleur- en klankrijker bij worden. Gretig ook probeerden we de Spaanse restaurantjes en genoten van de roffelende flamenco gitaarklanken en de vrolijk kletterende castagnetten.
Tussen de regels door waren ook al Hongaren binnengestroomd als gevolg van de hevige onlusten in hun land. Geen probleem jongens, hier zitten jullie veilig. We delen onze hoorn des overvloeds ook graag met jullie, maar vragen in ruil wél dat jullie hier werken. En dat deden ze ook.
En er kwamen Chinezen leerden ons de lekkere chinese keuken kennen. Een meerwaarde voor onze cultuur. Ze bleven zich wel wat afzijdig houden, maar trokken hun plan en waren een zeldzaam verschijnsel bij het OCMW.
Er volgden Indiërs. Tamils of Hindoes toeternietoe. Ze behielden hun geloof, profiteerden niet, en leefden in hun eigen wereldje, dat wij gewoon respecteerden.
Ook negers begonnen binnen te stromen. Maakten we problemen? Neen! We staken de hand in eigen borst en bekenden ootmoedig dat wij ooit ook heel duchtig hadden geprofiteerd van de rijkdommen van hún land. En ook die negers maakten weinig problemen met hun gastheren.
Zonderhaatstraten? Jawel hoor! Dat waren àlle straten, en niemand zou het in zijn hoofd gehaald hebben dit met zon bordje extra te moeten benadrukken. Méthaatstraten bestonden namelijk nog niet.
En dan kwam Noord Afrika overgespoeld Met Tunesië in de voorlinie, maar ook dié vonden we aardige, vriendelijke lui. En tot op heden blijf ik dat vinden. Islam? Geen probleem jongens godsdienstvrijheid staat in onze grondwet. Doe maar wat jullie denken te moeten doen. En dat deden ze ook, bescheiden en als welkome gasten.
En dan plots, alsof een spoelbak werd doorgetrokken, stroomde de rest van Noord Afrika mee. Oei! Was dàt even schrikken! De rollen werden prompt omgekeerd. Dat waren geen gasten meer dat waren eisers! Zij moesten zich niet aanpassen aan ons, wij moesten dat doen aan hen!
Ze vonden ook onmiddellijk broodwinning: bij de OCMWs en de Sint Ticaten! Die gooiden hun deuren gretig wagenwijd open. En het gaf niet dat Sint Ticaat tot een ander geloof behoorde! Zo lang zijn zak maar vol bleef en hij hem met kwistige hand bleef uitstrooien over al dan niet gesluierde hoofden.
En tot overmaat van ramp: onze politici speelden het spelletje mee. De geschiedenis herhaalde zich! Hadden ze het spelletje van mijn naam is haas en ik weet nergens van ook niet gespeeld toen de tweede wereldoorlog dreigde uit te breken? En hadden ze kort daarna niet het hazenpad gekozen naar Engeland, hun geliefde volk overleverend aan de bezetter? En erger nog: toen de laatste sirene enkel nog het All clear liet horen, keerden ze terug en wisten het nog te maken dat de enige man die niét was gevlucht, met name de koning, als landverrader werd afgezet!!! Je moet het maar kunnen wijsmaken aan het gepeupel.
En aldus denkend naderde ik de waarheid en moest ik me niet langer afvragen wie die haat in de straat had veroorzaakt: diegenen die nu die bordjes aan hun raam hangen.
Probleem opgelost. Een pak van mijn hart. Ik hoef niet mea culpa te zeggen.
Wie regelmatig naar zenders als National Geografics kijkt kan er niet onderuit: om de paar dagen is er wel weer een of andere documentaire over U.F.O.s. Leuk in beeld gebracht keiharde voorstanders en keiharde tegenstanders wedijveren met klinkklare bewijzen of klinkklare onzin.
Eén ding moet je de makers toegeven: pro en contra komen altijd in gelijke mate aan bod, en zélf nemen ze nooit een stelling in. Zo mag ik het horen.
Bestaan ze echt, die buitenaardse verschijningen? Ik sluit niets uit, maar wil me er ook niet aan vergapen. Vroeger verscheen de maagd Maria, nu verschijnen ufos Is er soms ergens een raakvlak?
Jawel! We zijn niet graag alleen! We smachten als het ware naar boven- of buitenaardse wezens die ons enige zekerheid over ons bestaan zouden kunnen bijbrengen.
Onzekerheid is bijgevolg het sleutelwoord. We voelen ons onzeker zonder partner, voelen ons onzeker zonder thuis, voelen ons onzeker zonder favoriete club, zonder familie of zonder vaderland. Met andere woorden: het oeroude stammenprincipe, waarin de stam nooit groot genoeg kan zijn, en waarin we ons pas behaaglijk en geborgen voelen als er iets of iemand boven ons staat die al onze vragen kan beantwoorden.
En als we dit alles hebben, gaan we nog een stapje verder en gaan op zoek naar iets of iemand hierboven of hieronder die ons nu toch eens haarfijn moet komen vertellen of we het nu goed doen of niet, of wie al dan niet gelijk heeft in zijn manier van leven.
Dat zal wel onbewust de onderliggende gedachte zijn bij die felle voorstanders van ufos, maar daar is het mij niet om te doen. Ik ga er liever van uit dat we het allemaal veel te ver zoeken, en daardoor vergeten in onszelf te kijken. Want alleen daarmee, en niét met iets dat van daarbuiten komt, zullen we het uiteindelijk moeten doen.
Want hoewel ouders natuurlijk een grote rol spelen in ons leven, worden we toch, op geestelijk niveau, naakt en alleen geboren, en zullen ook naakt en alleen moeten sterven. En op dat moment zal de rijkdom die we tussen die beide uitersten hebben opgebouwd niet bestaan uit euros of dollars, maar uit wat we vanbinnen aan rijkdom hebben vergaard.
Geloven in ufos? Ach wat ik lig er niet wakker van. Dat we niet alleen zijn in het universum is wel zoveel als zeker. Hebben die anderen de technologie om tot hier te komen?
Dat hebben ze niét, of dat hebben ze wél. Hebben ze het wél, dan zijn ze al veel verder geëvolueerd dan wij, en in dit geval denk ik niét dat ze er veel voor voelen om met ons te communiceren. Ze zouden wel gek moeten zijn.
Ik stel me al zon ufo-mensje voor, rondjes draaiend rond die gekke planeet aarde en kijkend naar de aardse TV zenders Zijn commentaar zal steevast zijn:
Afschuwelijk! Barbaars! Dat volkje laten we maar liever nog een paar duizend jaar in eigen vet stoven tot ze wijs genoeg geworden zijn om onderling akkoord te komen. Daarna zien we wel.
En ja, misschien doet een dergelijk ufo-mensje wel eens een fout en komt ongewild in beeld.
Maar dan moeten we niét meteen de pretentie hebben te denken dat hij er ook maar iéts voor voelt om nader kennis te maken met ons barbaarse ras. Het zal wel gewoon een klein stuurfoutje zijn geweest! Niet de moeite om het nieuws te halen niet de moeite om over te zeveren.
In mijn prille jeugd reeds, ging ik vertwijfeld op zoek naar de betekenis van die vreemde uitdrukking: Gelovig zijn. Ik begreep het niet! Ik had eerder gedacht, en ook al ondervonden, dat je niet zomaar iedereen mag geloven. En nu moest dat plots wél? Ik snapte de logica er niet van. Kwam zeker weeral door die rare karaktertrek van mij: alles proberen te analiseren en alles waar geen logica in te vinden was, naar de prullenbak te verwijzen?
Jawel, ik begreep wel wat meneer pastoor ermee bedoelde: braaf zijn, je naaste beminnen, niemand kwaad doen Maar! Wat had dat met het werkwoord geloven te maken? Was je dan pas een gelovige als je je alles op de mouw liet spelden en niets controleerde? Toch àl te gek?
Ik leefde, ik dacht na, ik paste me aan aan mijn omgeving, ik leerde vlot op school, maar met geloven had ik een probleem. Wie geloven? Wat geloven? En als iemand je leugens vertelt, moet je die dan ook geloven? Als iemand je zegt dat je mensen met andere ideeën moet vermoorden, geloof je dat dan?
Tja, dat werkwoord geloven leek wel een heel gevaarlijk werkwoord, en ik begon me slecht op mijn gemak te vinden!
Lag het soms aan mij? Was het omdat ik niet op een katholieke school zat en maar af en toe in de zondagsmis die vreemde mannenfiguur, gekleed in vrouwenrok, allerlei vreemde poespas zag maken aan het altaar?
Het leek me allemaal zo wereldvreemd en hield eigenlijk in: Zet je verstand op 0, hou op met denken, en luister enkel nog naar wat wij je vertellen. Maar dat vertelde meneer pastoor, dat vertelde de rabbijn, dat vertelde de Iman, dat vertelde de boedhistische monnik en dat vertelden ze allemaal op een andere manier en telkens weer ging het over een andere god. Er bleek nogal veel concurrentie te bestaan in die branche!
Hoe ouder ik werd, hoe meer problemen ik daarmee kreeg. Meneer pastoor bleef er pertinent op hameren dat je hém moest geloven. Maar hoe kon ik weten of hij soms geen leugenaar was? Of zélf door leugens was misleid?
Ofwel zei hij, om zijn woorden kracht bij te zetten, dat je god moest geloven. Die stond namelijk veel hoger op de ladder en was onfeilbaar.
Allemaal goed en wel, maar waar woonde die? In de hemel en op aarde en op alle plaatsen was dan het gratuite antwoord, Tja. ga dààr maar eens naar op zoek! Dat leek me niet bepaald een betrouwbaar adres! En iemand die geen betrouwbaar adres kon opgeven heb ik nooit heel erg vertrouwd. (Wantrouwige Willy toch!)
En zelfs al zou ik ooit dit mistige adres vinden, dan nog kon ik er niet 100% van op aan dat dààr, en daar alleen, de waarheid werd gesproken!
En dus kreeg ik al gauw door dat ik met geloven niet erg dicht bij de waarheid zou geraken. En liever dan me al die mystiek te laten wijsmaken, ging ik me nu concentreren op de geschiedenislesjes en liet dat geloven maar over aan het meer debiele percentage van mijn leeftijdsgenoten.
Geschiedenis was tenminste tastbaar. We leerden over mensen die echt hadden bestaan, en gaandeweg leerde ik daar op mijn eigenwijze manier de samenhang van begrijpen.
Er waren namelijk tijden geweest waarin de mens nog geen kans kreeg om fatsoenlijk te worden opgeleid in fatsoenlijke scholen. Die waren er immers niet, en leraren al evenmin. Kennis werd angstvallig door de geleerden verborgen gehouden. Het delen met anderen zou hun positie namelijk in gevaar kunnen hebben gebracht.
Wie toevallig de macht had, moest die macht ook op een of andere manier weten te behouden door de ondergeschikte massa onder de knoet te houden. Daarom was die massa wijsheid bijbrengen natuurlijk geen optie.
En wat kon er nu beter werken op de domme massa dan over goddelijke en onzichtbare wezens en demonen te gaan fantaseren, en dit te laten GELOVEN door de ongeletterde bevolking? Niet eens een moeilijke opdracht zo lang je ze ongeletterd kon houden.
En ja, zo moet het woord geloven, in de betekenis die de religies daaraan geven, in de wereld zijn geraakt. Geloof kreeg ook vele vormen aangemeten en naar gelang het in hun kraam paste, werden weer beter aangepaste sprookjes verzonnen door de heersende klasse.
Als het ze goed uitkwam preekte het ene geloof dan wel over zachtaardigheid, het andere hield dan weer een regelrechte oorlogsverklaring tegenover andere volkeren in
Vandaar dat botsende culturen het nooit goed samen hebben kunnen vinden. Dat zal pas kunnen als niemand zich nog dergelijke schijnheilige sprookjes laat wijsmaken.
Maar dat geloven bleef zo doorgaan tot in de late middeleeuwen. Tenminste, het vast en onwrikbaar geloof waarvan de mensen heilig overtuigd waren bij gebrek aan een betere opleiding.
Toen ging het, naarmate de mensheid betere onderwijskansen kreeg, langzaam maar zeker afzwakken tot iets dat je ergens wel respecteerde, maar ook tot iets waarin eigenlijk nog maar heel weinigen geloofden.
Maar wat zagen we dàn gebeuren? Velen begonnen te doen alsof. Want het bracht op! Met kerstmis bevoorbeeld kon je dan met één vroom oog Maria aanbidden, en met het andere oog de ezel in de stal in de gaten houden, er waakzaam op lettend dat die braafjes ezel blééf en voor je bleef buigen.
Halverwege de twintigste eeuw kon je nog niet openlijk zeggen dat je niet geloofde. Dat klonk alsof je bekende een misdadiger te zijn. En toen ging ook dié mentaliteit afzwakken en bleef er eigenlijk niéts meer over. Ook geen waarden meer, en dàt was toch eventjes schrikken!
Dat gebrek aan waarden is eigenlijk niet te wijten aan niet meer geloven, maar kan eerder worden aanzien als een van de naweeën van het wél geloven! Het was ons plots ontnomen, en we hadden niet direct een alternatief.
Generaties lang was naar de kerk geluisterd, de kerkelijke indoctrine had ondanks alles toch ook menselijke waarden bijgebracht aan vele generaties, het was ingebakken en ingeworteld in ons onderbewustzijn en plots was het er niet meer.
En toen het wegviel zaten we met een leegte. Een erg gevaarlijke leegte! De positieve helft van de bevolking ging verstandig redeneren en nadenken. Het negatieve deel vond echter dat nu alles kon en alles mocht! En vóór we het wisten zaten we op een gevaarlijke tijdbom.
Ik vrees echt dat er nog een paar generaties zullen moeten over gaan alvorens we weer als normale mensen in een normale samenleving zullen kunnen functioneren zonder te geloven, maar door te leren dat het universum wel degelijk eerlijk is, dat we wel degelijk beloond worden voor wat we doen, en dat we ons, als we goed doen, echt geen zorgen om de toekomst moeten maken.
Datgene wat we altijd god noemden is er wel ergens en dat zullen we op tijd en stond wel ervaren. Echter zeker niet op de manier die de verschillende religies ons ondanks beter weten proberen wijs te maken.
Zó ver zijn we nog niet, maar het is toch al een stap in de goede richting dat de meerderheid van ons volk dat klakkeloos geloven heeft afgeschud.
En dat niemand niémand het wage zich in onze cultuur te komen nestelen om ons opnieuw naar die duistere middeleeuwen te proberen te slepen!!!
Want dan zouden we onze zachtaardige, gastvrije mentaliteit wel eens kunnen verliezen!
Wat ik nu met jullie wil delen vind ik zelf zo absurd dat ik het hier niet durf neer te schrijven. Velen zullen het toch niet begrijpen, of de theorie gewoon te belachelijk vinden. Daarom schrijf ik het ook niet!
Pssst: Wie het toch wil horen: het steekt hierbij als pdf-bestandje in de bijlage elektronica. Tip: fout van mij! Letters ingesteld op 200%! Verminder die bovenaan naar 100%!
Gisteravond werd op het nieuws medegedeeld dat de handel weer begint te floreren nu de crisis voorbij lijkt. Dit wordt vooral vastgesteld doordat de verkoop van dure merkartikelen weer de hoogte in gaat. Gelukkig (chapeau VTM) werd een professor aan het woord gelaten die toch ook stelde dat mensen alleen maar denken dat dure producten langer meegaan.
Die crisis was dus een gemiste kans! Het enige positieve eraan vond ik namelijk het feit dat mensen nu eindelijk hun koopgedrag wel zouden leren aanpassen. Niét dus!!!
Ik kijk graag naar de programmas van Dr. Phil en Oprah, en het laatste paar jaar hebben ze zich letterlijk uitgesloofd om, vanwege die crisis, de mensen te laten nadenken alvorens wéér een nutteloze dollar uit te geven.
Toch keek ik ernaar met een wrang gevoel: ze hinkten achterop; waren te laat; het kalf was verdronken. Waar waren zij toen de kalveren nog volop schransden en nog gered hadden kunnen worden?
Maar ik begreep ze wel hoor: waren ze daar vroeger mee afgekomen zouden hun populariteitscijfers de diepte in geschoten zijn.
En nu zijn we weer zover: crisis voorbij? Gooi het geld maar weer door vensters en deuren. Mààk de rijken maar weer rijken. Salut en tot de volgende crisis. Dan zien we wel weer
Ik zei het al: mijn internetverbinding kost me welgeteld 1,05 euro per maand. Weliswaar met beperkingen, maar die zijn in mijn geval onbelangrijk. En met het op die manier uitgespaarde geld zou ik me, indien nodig, om de twee jaar een complete nieuwe pc kunnen aanschaffen!!! Toch stof tot nadenken en waard om even bij stil te staan vind ik.
Onvoorstelbaar is zowel wat dagelijks aan voeding in de vuilniszakken verdwijnt, als wat we zonder er bij stil te staan betalen aan dingen die we niet eens gebruiken!!! Ik ken mensen die zich blauw betalen aan supersnel internet en astronomisch hoge download-limieten. En wat doen ze daarmee? Een beetje bloggen een beetje mailen of chatten en dat is het dan. Met andere woorden: ze betalen benzine om 10.000 km af te leggen tegen 200 km/u, en rijden er in werkelijkheid maar een honderdtal tegen 20km/u. De providers doen gouden zaken!
Ik denk dat ik, met mijn beperkt download-limiet en traag binnenlopen, véél meer doe dan die mensen: bijna wekelijks download en installeer ik (gratis) interessante nieuwe programmas. Lopen binnen als een fluitje van een cent. Maar fotootjes, ppsjes en films dàt is een ander paar mouwen. Dat zijn soms echt olifanten om binnen te halen maar die interesseren me dan ook niet: wat heb ik aan de zwaar gedocumenteerde reisherinneringen van een ander?
Merkproducten in de elektronica? Onze oude wasmachine gaf er, na meer dan 20 jaar trouwe dienst, de brui aan. We gingen op zoek naar een nieuwe, en gewoontegetrouw zocht ik naar een machine met specificaties die we écht nodig hadden, en die een goede prijs/kwaliteit beloofde.
Het toestel dat ik daarvoor uitkoos was spotgoedkoop. Maar mijn echtgenote twijfelde, en vroeg de verkoper:
- Mijn oude machine hield het 20 jaar vol. Hopelijk doet déze dat ook?
Zijn antwoord was even typerend als eerlijk:
- Mevrouw, of u nu een duur of goedkoop merk koopt, veel meer dan een zestal jaar moet je er niet van verwachten bij intens gebruik. De fabrieken zouden namelijk failliet gaan als ze nog duurzame producten zouden maken!
En ja, zo is het! Een toestel maken dat levenslang meegaat is een fluitje van een cent geworden met de tegenwoordige technologie. Maar ze doen het niet! Ze zouden niet meer verkopen! En dus spenderen ze liever extra kosten in het gratis inbouwen van sleet. Ja zo werkt het tegenwoordig.
Gewapend met deze wetenschap kun je je leven een stuk goedkoper maken. Maar ach wat waarom zouden we dat doen? De crisis is tóch voorbij
Een appeltje voor de dorst opzij leggen? Zúllen we ooit nog wel dorst hebben?
Als er één woord is waaraan ik een hekel heb, dan is het wel: aandacht. Het is namelijk een woord dat op verschillende manieren kan worden uitgelegd, en helaas liefst op dié manier die het beste in je kraam past.
Aandacht vragen aandacht eisen om aandacht schreeuwen! Oerdomme interpretaties daarvan, die al heel wat hebben stukgemaakt. Zowel in de opvoeding als in het leven.
Wie voor de duivel schreeuwt er nu om aandacht? Zij die er niet in slagen om door hun prestaties aandacht op te wekken natuurlijk! Dat compenseren ze dan door over gebrek aan aandacht te klagen en deze vaststelling dan te gebruiken om hun onbenulligheid te camoufleren. En vooral door te pas en te onpas (héél erg storend) in de kijker te lopen.
Aandacht krijg je niet cadeau! Aandacht kun je niet opeisen! Aandacht komt vanzelf naar je toe als je ze verdient.
Door ze op te eisen val je alleen maar door de mand en herkent elk weldenkend mens onmiddellijk je onbenulligheid.
Jeugdpsychologen zullen het wel uitleggen aan de oudertjes: Geef je kind aandacht. Natuurlijk moet je dat doen maar met één nuance: zodra het iets goed doet! En niét eerder. Het werkt net als het opvoeden van een hondje: je zult het toch ook niet belonen met een klontje suiker als het bijt? Want dan geef je onbewust het signaal dat het rustig zijn hele leven verder kan blijven bijten. Welke hond zul je daarvan kweken?
De jeugdpsychologie kan dan misschien wel af en toe goede boodschappen doorsturen maar hoe ontvangt en interpreteert de ontvanger ze? Hoe wordt ze vertaald?
Een van die dankbare gelegenheden om aandacht te eisen is ook betogen of staken! Voor het goede doel? Soms wel, als toevalstreffer. Maar al te dikwijls is het hoofddoel: eindelijk eens aandacht. En ja hoor, Jan Jankers en zijn bende onbenul gaan nog maar eens de straat op!
En ze worden nog beloond ook, want daar zijn de media! Hoera!!! Vanavond komen we op het nieuws! Dàt is de grootste drijfveer. Niét het zogenaamde sociale onrecht waarvoor ze staken onrecht waarvan ze niet eens de essentie snappen.
En na de betoging gaan de media nog een stukje door. Wié krijgt de micro onder de neus gedrukt? De grootste janker natuurlijk! Net als in een nest vogeljongen diegene die het luidste schreeuwt de grootste worm krijgt van de ouders.
Moet dat interview ons dan overtuigen van de wil van het volk? Arm volk als het zo zit.
De duizenden mensen op straat met een normale, logische mening worden niét geïntervieuwd. Of àls dat al wordt gedaan, wordt het er prompt uitgeknipt door de redaktie. Het abnormale wordt behouden, en ons als een duistere spiegel voor de neus geschoven. Wàt een slecht volk zijn wij toch!!!
Zelf ben ik in mijn carriere een beetje opgeklommen op de ladder. Maar ik zweer op al wat me heilig is dat ik daar nooit heb om gevraagd. Integendeel, ik hield niet van de schijnwerpers. Laat mij maar mijn werk in stilte achter de coulissen doen.
Maar ja als je je werk goed doet begint dat, of je het nu wilt of niet, op te vallen. En dàt is nu juist wat ik met iedereen zou willen delen: die woorden van Ghandi: Wàt je doet heeft geen belang. Belangrijk is dàt je het doet.
En als je je werk, waaruit dat ook moge bestaan, goed doet, zul je nooit ofte nimmer om aandacht moeten schreeuwen. Die zal heus wel vanzelf naar je toekomen.
Willy.
PS: mochten bepaalde mensen zich ten onrechte aangesproken voelen: ik heb het hier zéker niet over de betogingen/stakingen van de vele slachtoffers in de auto-industrie! Laat dit even duidelijk zijn.
Laat ik even eerlijk zijn: ik heb problemen met mondelinge communicatie. Daarom ook begon ik dit blog: ik heb in mijn leven een zo grote massa ervaring opgebouwd en verzameld dat het eigenlijk teveel is voor één persoon, en ik dit dolgraag ook zou willen delen met mijn kinderen, kleinkinderen, en al wie het horen wil.
Maar: ik heb een hekel aan mondelinge communicatie, en wie mij kent weet dat ik een heel zwijgzame persoon ben. Persoonlijk zou ik van zo iemand denken: introvert. Niets is echter minder waar want ik deel heel graag met anderen wat ik denk. Maar ik krijg het niet over de lippen.
Waar ik dat syndroom opliep weet ik ook: aan de toog! Toen ik me destijds als tiener in het uitgangsleven begon te wagen, zocht ik net als vele anderen, de gezelligheid van de toog op en wou ook graag mijn babbeltje mee praten. Helaas! De dingen waarover ik graag praatte omdat ik ze echt belangrijk vond, werden niet erg hartelijk onthaald. Er viel dan nogal gauw een onbegrijpende stilte.
Aan de toog moet je namelijk de ernstige dingen opzij kunnen zetten en praten over het weer, de voetbal, je favoriete club, de vrouwen dik en dun, de bloempjes en de bijtjes enfin wél veel praten, maar vooral niets zeggen. En dat kon ik nu juist niet. Als ik praat wil ik iets zeggen. Anders houd ik liever mijn mond.
Aan de toog worden alle wereldproblemen ook in één ruk opgelost: ze zouden het zus en zo doen en klaar is kees. Probeer daar echter niét met een ernstige oplossing af te komen! Daar dient de toog niet voor!
En ja, ergens hebben ze wel gelijk, en ergens ben ik wel jaloers. Gezellig lijkt het in elk geval wél. Maar aan mij zijn dit soort loze gesprekken niet besteed.
Jammer voor mij, en dus verkies ik eerder een tafeltje met een of twee vrienden waarmee ik écht kan praten, en af en toe even een jaloerse blik op de toog werpen.
Dat kleine minderwaardigheidscomplex, op die manier opgelopen, heeft eigenlijk toch wel een grote rol gespeeld in mijn leven. Zo heb ik niet alleen allerlei etiketten opgekleefd gekregen: verlegen hooghartig eigenzinnig maar ook waar mijn kennis wél gewenst was, voelde ik me onbehaaglijk als ik een groter publiek moest toespreken.
Ik ging het niet uit de weg als het moest, had soms nog groot succes ook, maar zelfs dàt kon dat onbehaaglijk gevoel niet wegwerken. Na een dergelijke info- avond kwam eens een geoefend redenaar (uit het verzekeringswezen) naar me toe en zei:
- Wat zei jij me daarnet? Dat je niet kunt spreken in het publiek? Ik wou maar dat ik jouw talent en doorzicht had! Chapeau!
Maar die lovende woorden hielpen niet. De volgende keer werd ik wéér zeeziek van de plankenkoorts.
En nu nader ik de zeventig, en stel vast dat ik véél te weinig heb gecommuniceerd, en, mondeling althans, veel te introvert ben geweest. Vooral dan met mijn kinderen en kleinkinderen. Maar het is nooit te laat om iets goed te maken en misschien kan dit blog die leegte helpen opvullen.
Schuld van de toog? Eigenlijk wel. Maar daarvoor ga ik er mijn biertje niet voor laten!
Leuk weertje, leuke zondag, en alsof dat nog niet genoeg was: oktoberfoor in Oostende!
Tja, als je dàn nog thuisblijft na het eten hoor je eigenlijk wel thuis in een psychiatrie. Dus snel zeewaarts om het reinigend effect van de heerlijke zeelucht diep te laten doordringen in onze bruingerookte longen.
Een wandelingetje van vijf minuten bracht ons aan t zèèètje, waar we direct al konden vaststellen dat enkele duizenden toeristen nét datzelfde idee hadden. Maar ze waren braaf vandaag. En zélfs in de overdrukke Kapellestraat liepen ze voorwaar netjes aan de rechterkant!
Wat een effect die laatste zonnestralen van het najaar toch kunnen hebben op de menselijke geest. Geen tijd meer verspillen aan vitterijen nu. Genieten maar! De tijd dringt want de winter staat voor de deur.
Of zouden ze mijn blog gelezen hebben misschien? Enfin, het zonnetje scheen, de mensen waren braaf, en bovendien, toen we pal naast de foor op ons favoriet terrasje afstevenden, kwam daar nét een tafeltje vrij. Pal in de zon, en het enige vrije plaatsje. Ons geluk kon niet meer op.
En omdat ik niet echt een gewoontedrinker ben, en dikwijls kwaliteit boven kwantiteit stel, bestelde ik meteen een heerlijk frisse Gordon Scotch. Je reinste godendrank met een schuimkraag om U tegen te zeggen.
Ik laat de dienster trouwens nooit toe om zelf mijn Scotch uit te schenken. Dat doe ik liever zelf: één forse geut, en netjes de helft bier en de helft schuim in het glas. Dan kan ik nog minuten lang, als in een erotische extase, genieten van de strijd op leven en dood tussen het schuim en de zon. Wié het op de duur zou winnen weet ik niet, want zo lang kan ik nooit wachten alvorens dat eerste, hemels lekker teugje door mijn keelgat te voelen lopen. (Had ik nu maar de nek van een giraffe!).
En naarmate mijn glas minderde, verbeterde natuurlijk ook mijn humeur.
Mijn vrouw merkte schalks op dat ze in haar budget eigenlijk geen rekening had gehouden met het feit dat ik een Scotch zou bestellen. Oei! Ze had overschot van gelijk, en dus dronk ik snel het restje van mijn scotch op, riep de dienster en bestelde nog een gewoon pilsje! Fout goedgemaakt. Iedereen weer tevreden?
En de foor die draaide lustig door de verschillende kramen probeerden hún muziek boven de andere muziekjes te laten uitstralen. Een ware, maar gezellige kakofonie. Ik deed nog een vertwijfelde poging om al die muziek tot één melodietje te laten samensmelten, maar dit klonk dan zo wansmakelijk dat ik het maar snel doorspoelde en overgelukkig vaststelde dat mijn glas nog half vol was. Leve de oktoberfoor. Leve de zon. Leve het leven.
Daar in dat rookvrij café aan de haven, Daar is nu niemand meer gelukkig en tevree
Ja, Vader Abraham, hoe zou dàt nu komen denk je? En waarom verwondert dat me niet eens?
Nu, we zijn nog niet helemaal zo ver, maar we stevenen er toch recht op af. En dan is het helemaal gedaan met de gezelligheid en met de horeca.
Want als dié het met verstokte niet-rokers moet doen, zal er weinig overblijven van het cliënteel. Zélfs de niet-rokers zullen er op termijn wegblijven, tenzij ze scheel zien van de honger en niet zelf kunnen koken.
En hier refereer ik toch echt wel naar vroegere ervaringen. Vroeger had elke zichzelf respecterende trein namelijk niet alleen eerste en tweede klasse, maar werd ook nog eens een onderscheid gemaakt tussen rokers en niet-rokers afdelingen.
En wat stelde ik vast als ik toevallig eens verdwaalde in zon niet-rokerswagon?
Op één enkel gladgestreken, pathetisch aandoend gezicht na LEEG !!! Waar zaten die niet-rokers toen? Juist: in de rokers-afdelingen. Daar was er tenminste leven, gezelligheid en vrolijkheid. Die rook werd er dan maar bijgenomen.
En om aan deze wantoestand te verhelpen, werd onder impuls van geleerde koppen de hele trein dan maar rookvrij gemaakt. Oók een manier om je gelijk te halen.
Nu al zien we het verschil. In Vlaanderen deed ooit een mooi spreekwoord de ronde: Waar de heer een tempel bouwt, bouwt de duivel een kapelletje.
Inderdaad: als je vroeger een Vlaams dorp binnenreed en je had dorst, dan hoefde je je alleen maar op de kerktoren te richten. Want daar rond vond je gegarandeerd ook de kapelletjes: gezellige, rokerige kroegjes, waar heel ijverig en vroom aan het eerste (en mooiste) werk van barmhartigheid werd voldaan: de dorstigen laven.
En als je dan al liever niét naar de mis ging de after-church maakte het allemaal weer goed. Een babbeltje met ouwe vrienden een heimelijke knipoog van de dochter van de cafébaas Het was toch allemaal zo braaf en gezellig.
Helaas: het was niet hygiënisch. Niet klinisch clean. We leefden ongezond. Je zou er gevaarlijke ziektes en allergieën kunnen oplopen. En dus kon je die duivelskapelletjes beter mijden. Je rookte, als niet-roker, immers mee.
O ja? Hoe zou het dan komen dat klinisch clean opgebrachte kinderen tegenwoordig allergisch zijn aan zowat alles? En wij, zware zondaars en rokers, juist niét?
Niet moeilijk: van in de wieg reeds werden onze lichaampjes geïnfecteerd met allerlei troep: we ademden, naar huidige maatstaven berekend, zuivere nicotine in. Onze longen waren blijkbaar al zwart alvorens we leerden praten. We werden niét vier keer per dag in bad gestopt hygiene moest nog uitgevonden worden. Maar we werden niét ziek, en waren ook moeilijk ziek te krijgen. Natuurlijk niet: ons lichaam had de kans gekregen antistoffen tegen al die troep aan te maken.
Nooit was de levensverwachting zo hoog als die nu is. Slaan die intellectuelen met hun statistieken dan niet hun eigen ruiten stuk? Want die cijfers slaan dus wel degelijk op ONZE generatie, die nu oud geworden is.
Welnu, heren professoren geen enkele generatie vóór de onze rookte ook zoveel!!! Dat kon immers niet omdat meestal het geld ontbrak om ook nog veel tabak te gaan kopen. En toch blijken wij langer te leven? Sorry, dat we dit doen hoor! Dat gooit namelijk de hele antirook-theorie aan diggelen.
Mijn tabakswinkel is toevallig naast een apotheek gelegen. De winkeldeuren netjes naast elkaar. En heel dikwijls stel ik me dan ook de vraag: Achter welke deur zou nu eigenlijk het grootste gif liggen en door welke deur kom je nu gezonder buiten?
En ik denk hierbij dan vooral aan de trendy vrolijkheidspillen: anti-depressiva voor mensen die niet meer durven roken!
In veel gezinnen hing vroeger aan de muur een pijpenrekje met een leuk spreukje er op. In mijn ouderlijke woning was dat: Tevreden zijn en lang te leven is wat het pijpje je kan geven.
Stof tot nadenken? Misschien. Misschien ook waren ze vroeger lang nog niet zo dom als we denken.
Er was eens, in het land Youneverknow, Een Koninklijk Verduidelijker.
Oei! Ik zou me niet meer moeien met de politiek! Maar dan moeten ze ook maar de lachwekkende kantjes ervan uit het nieuws houden hé!!!
Koninklijk verduidelijker slik. De nieuwslezer kon zich vanavond nog nét inhouden. Ik niet! Ik kreeg direct de slappe lach. Na informateurs, preformateurs, facteurs, chauffeurs en bemiddelaars nu eindelijk eens een écht voornaam klinkende titel!
Wat zijn die politici toch creatief in het bedenken van nieuwe jobs. Vooral als die jobs hen zelf toekomen.
In een plaatselijk interim-kantoor:
- Hebt u soms een job voor me, mevrouw? - Wat is uw beroep meneer? - Koninklijk verduidelijker mevrouw. - Verduidelijker! Maar, een goed verstaander heeft toch maar een half woord nodig? - Inderdaad mevrouw. Daardoor zit ik ook zonder werk!
Lap! Daar gaan we weer! Elke morgen als ik opsta neem ik me heilig voor om vandaag niet te bloggen. Neen! Zelfs mijn pc niet aan te raken. De hele week zelfs niet en desnoods niet meer in maanden!
En dan wordt mijn grijze massa wakker (mijn lichaam is altijd veel vroeger wakker dan mijn geest), begin ik naar mijn pc te loensen, er schiet me een onderwerp door het hoofd waarover ik zéker moet schrijven en mijn heilige voornemens verdwijnen als sneeuw voor de zon!
Soms lijkt het wel alsof mijn blog zichzelf schrijft en eigenzinnig zijn eigen gangetje gaat. Want eerlijk, ik vind dat het niet echt de richting opgaat die ik me had voorgenomen.
Ik had me namelijk voorgenomen om mensen die willen luisteren meer bewust te maken van de wereld om hen heen en hun dodo-metro-boulot bewusteloosheid te doorbreken.
De hele politieke rotzooi echter achtte ik geen gebenidijd woord waardig en zou er dus ook niet over zagen.
Helaas! Al doende stelde ik vast dat je er eigenlijk niet onderuit kunt. Want de wereld om ons heen heeft eigenlijk zijn gestalte (of wangestalte als je wilt) gekregen juist dóór de politiek. En je kunt niet over vissen spreken en ondertussen negeren dat er water bestaat! Dat zou je reinste struisvogelpolitiek zijn en daar doe ik zéker niet aan mee.
En dus blijf ik vinden dat mijn blog de verkeerde kant op gaat en krijg ik het niet echt op de rails die ik me had voorgenomen. Toch zal ik proberen in de toekomst de politiek zoveel als mogelijk te mijden en me meer proberen te richten op hoe je je dagelijks leven en dat van anderen een stuk makkelijker kunt maken door bewust te gaan leven.
Ik zei het al, in principe ben ik partij- en dus politiek dakloos: ik stem voor een persoon; niét voor een bepaalde partij in normale omstandigheden
Maar de laatste decennia heeft de politiek me ook al dàt democratisch voorrecht afgenomen door ervoor te zorgen dat momenteel de omstandigheden verre van normaal en democratisch zijn!
Integendeel, de verkiezingen gaan steeds meer lijken op deze in bepaalde apenrepublieken in de derde wereld: je stemt voor wie je wilt, als het maar voor ons is.
Want stemmen voor wie je wilt houdt in dat wie de meeste stemmen haalt het voor het zeggen heeft. De wil van het volk heet dat dan. Niets is echter minder waar, want partijen die teveel stemmen krijgen worden door de anderen gewoon uitgesloten uit de regering. Democratie? Wil van het volk? Laat me niet lachen. Je reinste apenpolitiek!
En dus ben ik een aantal jaren geleden begonnen met eerlijkheidshalve te stemmen voor ja toch maar een partij. Een uitgesloten partij, die het toch maar weet waar te maken om ondanks alle boycots steeds weer monsterscores te halen.
Waarom ik dat de vorige keer vergat te vertellen? Gewoon omdat ik het zo vanzelfsprekend vond dat elk weldenkend mens deze grove schending van de democratische beginselen wreekt door juist op dié, als paria behandelde partij, te gaan stemmen.
En dus vond ik het de moeite niet waard dit te vermelden. Sorry!
Is die partij dan beter dan de andere? Ik wéét het verdorie niet. Naar wat ze beloven blijkbaar wél, maar in de politiek weet je nooit, en aan beloven heb ik geen boodschap. Eerst daden zien. Helaas krijgen ze, door het onderonsje van de anderen, die kans niet, en zitten nu al jaren van op de achterbank te zeggen hoe de chauffeur zou moeten sturen.
Geef ze verdorie de democratisch verdiende plaats aan het stuur! Dàn kunnen we ons een idee vormen van hoe zij zullen sturen. Of is het risico te hoog voor de andere wattenpartijtjes?
Met genoegen stel ik vast dat ik ook regelmatig noorderburen op bezoek krijg op mijn blog. Goed zo jongens. Wat is jullie idee over de gang van zaken in ons overigens héérlijk apenlandje? Typische belgenmop? Dat zal wel.
Jawel een heerlijk landje hébben we wel. En dat willen we ook graag zo houden. Veel bloed voor gevloeid van onze voorouders en zo. Helaas onze verworven rechten worden door de rest van de wereld afgunstig bekeken en onze politici zijn het bloed van hun voorvaderen vergeten.
Of neen, ze zijn het niet vergeten, maar laten het met gulle hand naar vreemdelingen vloeien! En wij? Och god wij zijn arme schaapjes die ons alles door de strot laten drukken. Raar hé?
Kom dus maar verder op bezoek in ons kleine paradijsje, lieve Nederlanders, zo lang het nog kan, en zo lang de algemene verloedering er niet een totale ruïne van heeft gemaakt! Voorlopig zijn jullie nog heel welkom. Zo lang Belgen het nog voor het zeggen hebben tenminste!
Waar je gaat langs Vlaamse wegen, Overal kom je ze tegenwoordig tegen:
De ZONDERHAATSTRAAT naambordjes.
De eerste keer dat ik er eentje zag keek ik verwonderd:
- Wat is de boodschap? Waar zitten die mensenhaters dan wel?
- Wie hangt zoiets aan zijn raam? Een Belg? Een Chinees? Een Nederlander? Een Marrokaan? Een Fransman? Ik heb er het gissen naar.
- Om zoiets te doen moet je er eerst en vooral van overtuigd zijn dat er wel degelijk haat is in je straat. Anders is het natuurlijk zinloos. Wie haat? Wat haat? Waar haat?
Zijn wij dan een volk van mensenhaters? Kom zeg, we lieten zich hier Italianen, Spanjaarden, Chinezen, Hongaren, Fransen, Nederlanders en Japanners integreren zonder dat we daar ooit een probleem over maakten. Geen van die nationaliteiten of rassen heeft ons ooit van rascisme kunnen of willen beschuldigen.
Zo lang het daarbij bleef waren àlle straten zonderhaatstraten. Zijn wij dan eensklaps collectief mensenhaters geworden? En zo ja, waardoor?
En dus blijf ik me afvragen: wie of wat vond die vredelievende boodschap uit? En IS die boodschap uiteraard wel zo vredelievend of schuilt er meer achter?
Veel vragen geen antwoorden. En dus blijf ik die dingen met gemengde gevoelens en vooral veel verwondering bekijken.
We schreven 1975, september of zo en voor het eerst bevonden we ons op Spaans grondgebied, met onze Ford Escort Stationwagen. Achterin had ik een eenpersoonsmatras met de nodige dekens gedeponeerd, méér ruimte was er niet, maar het was voldoende om er met twee in te slapen.
De rit door Frankrijk had ons veel tijd gekost: een drietal dagen. Vooral dan omdat we van elke kilometer wat wilden opsteken en de cultuur proeven. Ook hadden we bewust de autowegen vermeden en ons beperkt tot de nationales: goed onderhouden nationale wegen. Met voor de doorsnee toerist het nadeel dat je hier en daar een verkeerslicht had of doorheen een stad moest, maar dat vonden wij, met onze ingesteldheid, juist een voordeel boven de eentonigheid van de snelwegen: liever een typisch baancafeetje met terras dan zon snelweg-fastfood dinges.
Spanje was toen, voor ons, de grote onbekende. Vandaar dat we ook niet erg haastig waren om de grens te bereiken.
Maar goed een gammel barakje met een streng kijkende en militair aandoende douanebeambte ervoor leerde ons dat we op het punt stonden Spanje binnen te rijden. Eventjes papieren laten zien, en we konden doorrijden.
Eerste Spaans dorpje op onze weg, de naam ontglipt me, auto geparkeerd en ons in de gezellige drukte gemengd. Een dorpje, zo groot als een voorschoot, maar de straten liepen vol! Tja we moesten nog wennen aan het feit dat Spanjaarden, vanwege het klimaat, veel meer buiten dan binnen leven. Hun huisjes bevatten dan ook meestal enkel het hoognodige. Het echte leven speelde zich grotendeels af op straat.
Een leuk terrasje lokte ons onweerstaanbaar aan en ja, we bestelden wat had je verwacht? Dos cervesas natuurlijk! De kelner (camarero) bracht ons het gevraagde en la cuenta was quince pesetas. De taal nog niet goed begrijpend, telde ik 50 pesetas uit, wat ik uiteraard erg goedkoop vond. De camarero keek verwonderd en herhaalde: Quince pesetas señor!
(15 pesetas). Oei! 15 pesetas voor 2 pintjes? Zowat het equivalent van 12 eurocent!!! Spanje beloofde voor ons een luilekkerland te worden. (In die tijd kostte één biertje in België zowat 20BF, of een halve euro).
We deden nog een wandelingetje, liepen in het terugkeren dat terrasje weer voorbij, maar werden herkend en teruggefloten door die kelner: Señor, señor, tus gafas! En inderdaad, ik had mijn zonnebril vergeten op ons tafeltje. En ja twee nieuwe frisse cervesas waren natuurlijk het resultaat.
Kort nadien begon die spaanse eerlijkheid me zo op te vallen dat ik nooit meer mijn auto sloot toen ik hem achterliet. Nooit ook werd er iets uit gestolen! Maar eerlijk gezegd anno 2010 zou ik dat niet meer riskeren, want ook Spanje is geëvolueerd!!!
Maar we trokken verder en reden Figueras binnen. Een betrekkelijk groot stadje, waar de tijd was blijven stilstaan. Nogal vuil en rommelig aandoende straten naar onze normen maar het werd middag, we kregen honger, en bemerkten op een hoek een vaalgeel geschilderd hostalletje. Niet erg aantrekkelijk zéker niet uitnodigend maar we waagden onze kans. We hadden namelijk gehoord dat een hostal in Spanje eigenlijk zowel café, restaurant, als familiepension was.
En we gingen binnen. De gelagzaal leek uit een vorige eeuw te komen: een onwaarschijnlijke mengeling van art déco, met de obligatoire afwisselend wit en zwarte tegels, gietijzeren pilaren, en moderne attributen zoals een up to date espressomachine en meer van dit moois.
Aarzelend gingen we aan een tafeltje zitten en bestelden twee tintos (rode wijn). Er zaten ook wat Spanjaarden, druk gesticulerend en vrolijk kletsend en lachend. Tiens voor een arm volk leken ze toch erg optimistisch!
Ondertussen was ons ook al opgevallen hoe vuil het hier eigenlijk was: sigarettenpeuken op de vloer en ander afval niet echt een zaak waar je graag zou komen eten.
Na een poosje verzamelde ik toch maar mijn moed en vroeg of we hier konden eten. De eigenaar, of gerant, keek op zijn uurwerk, en antwoordde dat we dat wel konden, maar pas vanaf 13.30 uur. De comedor (eetzaal) ging niet eerder open.
Weer wat bijgeleerd: in Spanje haalt niemand het in het hoofd om vóór 13.30 uur te eten. De ochtend van een werkdag duurt er lang, maar na het middageten volgt dan ook de siesta.
Oké dan maar nog wat tintos binnengeslurpt, en dan ging plechtig een dubbele deur open en konden we naar de comedor. Tafels gedekt met kraaknette en gestreken tafelnapjes blinkend opgepoetst eetgerei leek super hygiënisch, maar die vloer bleef ons imponeren: kraaknet was toch anders!
Nu niet geklaagd. We waren gasten en wilden het gastland ook een kans geven.
De dagschotel bleek subliem! Heel anders en beter dan thuis. Maar die vloer hé ?
Toen kregen we het door: aan een andere tafel werd kip gegeten, en de beenderen werden gewoon op de grond gegooid. Asbakken stonden er niet op tafel: de as en de peuken verdwenen gewoon naar de grond.
De Spanjaard, ten minste in dié tijd, bleek een heel propere persoon, zowel op zichzelf als op wat hij at. In zijn cultuur hoorde afval op de grond, en zéker niet op tafel. Wat op tafel en op zijn bord kwam moest clean zijn. Met de vloer echter had hij geen enkel probleem. Een asbak op tafel hoorde niet! Wie zet nu een vuilbak vol as op een tafel waaraan je eet? Tja eens je die logica snapt, bekijk je het heel anders.
En die vloer? Ach ja, die werd een paar keer per dag geveegd met grove streken van een borstel van zowat een meter breed, en dat was het dan weer.
En na het eten volgde natuurlijk weer la cuenta, en weeral een verrassing: 99 pesetas per persoon (minder dan een euro)!
En hoe vreemd het ook moge klinken: we hebben die vuile cultuur leren appreciëren en zochten ze zelfs op: want waar de vloer vuil was, daar kon je netjes en lekker eten! Helaas! Toeristen hebben ook dàt kapotgemaakt. Die aten liever een hamburger vol ondefinieerbare troep in een inrichting die er clean uit zag.
En zélfs die eerste keer in Benidorm, maar dan in een verouderd stadsgedeelte, vonden we toch weer zon hostalletje. We zaten heerlijk te smullen aan het venster, en nog zie ik die wat oudere toeristen, overgewaaid uit wat zij vermoedelijk het échte Benidorm noemden, voorbijwandelen. Het oude heertje keek naar binnen en wees vol walging met zijn wandelstok de vloer aan en richtte een schampere opmerking tot zijn gezelschap.
En ik dacht: Och arme jij weet niet wat je mist, en nog minder wat je kapot maakt.
Ook in dit verhaal steekt weer moraal: je zult veel beter ontvangen, bediend en gewaardeerd worden door je aan te passen aan de wereld om je heen, dan als je probeert die wereld aan te passen aan jouw persoontje.
Wie een beetje in mijn columns heeft gegrasduind, kan zich misschien niet ontdoen van de indruk dat ik een pessimist ben die niets liever doet dan de mensheid te hekelen.
Het tegendeel is echter waar: ik geloof rotsvast in het goede in de mensheid, en heb met de doorsnee mens geen enkel probleem.
Wie ik wél hekel zijn de uitschieters, die grotendeels de problemen veroorzaken, gezonde oplossingen verhinderen door hun betweterigheid, en hard meehelpen aan het leegplunderen van de schatkist om aan hun ondoordachte willetjes te voldoen.
Maar ik weet ook, gelukkig, dat dit een piepkleine minderheid is. De doorsnee, volwassen mens, is geen janker en vraagt geen inspraak. Tenminste, zo lang de zaken niet totaal uit de hand gaan lopen.
De media, die de spiegels van een volk zouden moeten zijn, schieten schromelijk tekort door vooral de extremen van dat volk aan te tonen. Extremen, hen opgedrongen door een domme minderheid die heel luid schreeuwt om aandacht en belangstelling.
En een rampzalig nevenverschijnsel daarvan is het feit dat we onze eigen spiegel langzaam maar zeker gaan vervangen door de televisie, en op de duur gaan geloven dat we zijn zoals ons wordt voorgespiegeld.
Néém nu die jankers. Waaruit bestaan ze? Vooral uit gemakkelijk te beïnvloeden jeugd: nog geen levenservaring, moeten het klappen van de zweep nog leren, komen nog maar pas kijken, en eigen aan die leeftijd: vinden dat ze het allemaal beter weten en beter zouden kunnen!
Gelukkig wordt die jeugd (meestal) volwassen, en na een tiental jaar te hebben meegedraaid in het volle leven, weten ze wel beter en hebben dan veel spijt over hun jeugdige escapades. Maar het zij hen vergeven.
Gevaarlijker zijn de volgroeide jankers, want blijkbaar worden die mensen niét volwassen en zullen ze dat ook nooit zijn.
Maar nogmaals: ik zie die hele groep toch als een minderheid die zéker niet model staat voor het echte wezen van een volk.
Een ander, meer en meer opdoemend gevaar, is de opvoeding! Want hiér lijken we toch wel regelrecht op een ramp af te stevenen.
Er was een tijd (toen ik klein was) dat de meeste leraren op school erg losse handjes hadden. Er vielen regelmatig harde klappen. Mààr ik stelde ook vast dat die klappen eigenlijk wel verdiend waren door het ronduit ongepast gedrag van de slachtoffers: kereltjes die zich echt niet wilden aanpassen en regelmatig de klas op stelten probeerden te zetten en de anderen voortdurend stoorden.
En op een dag, ik zat in het derde studiejaar, kwam André, een medeleerling, met een krantenknipsel zwaaien: er was een wet gemaakt om de leerkrachten het slaan te verbieden. Hoera!
Nu ja eigenlijk merkten we die eerste jaren niet veel verschil. Het was niet echt doorgedrongen tot de leerkrachten, en vermits de kinderen in die tijd nog niet te vergelijken waren met de watjes van nu, zou ook niemand het in zijn hoofd hebben gehaald om naar de politie te stappen.
De ouders nog minder, want als je thuis kwam klagen dat je klappen had gekregen van de meester, had je veel kans dat je er nog een bij kreeg van pa.
Ergens was die toestand misschien wel niet erg humaan maar het werkte. Je werd voorbereid op het leven, je kon tegen een stootje en je had geleerd hoe je te gedragen om niemand ten laste te zijn.
Het was misschien niet de ideale opvoedingsmethode, maar het wérkte. En dit kan niet worden gezegd van wat jeugdpsychologen nu aanraden in moeilijke gevallen: praten. Dénken ze, maar staan ze er wel bij stil dat met moeilijke gevallen juist niét te praten valt?
Hoe een leraar het nú moet waarmaken in een klas vol watjes waar je zelfs niet boos meer mag naar kijken, maar anderzijds toch zélf graag alles en iedereen terroriseren dat weet ik écht niet.
Hoe die leraren dat tot hun pensioen moeten volhouden gaat mijn petje te boven. Dat moet bovenmenselijke inspanningen kosten.
Nu ja, de leerstof is één ding en dat zal misschien nog wel lukken in de meeste gevallen. Maar op dié manier van een dwars kind een volwassene maken? Daar geloof ik niet echt meer in. Temeer omdat veel ouders op net dezelfde manier tewerk gaan en de kinderen eigenlijk al verpest zijn vóór hun eerste schooldag.
Ik weet gezinnen waar niet de vader, maar het kind gezinshoofd is en bepaalt waar ze zondag heengaan, wat ze zullen eten, welk speeltje het nodig heeft En ik heb het dan wél over kinderen van 5-6 jaar oud hoor!
Aldus verwend komt zon kind dan in het eerste leerjaar terecht en ja, ik hoef er geen tekeningetje bij te maken!
Nochtans, de jeugd is de toekomst van de natie. Hoe is het mogelijk dat veel ouders hun kinderen niet méér leiding geven, maar integendeel, al direct bij de schooldirectie gaan klagen als een leraar even boos naar dat watje heeft gekeken. Moeten dààr volwassen mensen uit groeien?
Maar kom ik wil geen pessimist zijn, stel gelukkig ook vast dat er veel uitzonderingen zijn, maar toch is het een probleem dat steeds erger zal worden, want hoe zullen die watjes hún kinderen weer opvoeden?
Of zullen de fameuze tijdslingers hier weer ingrijpen en zullen we weer naar extreem tegengestelde opvoedingsmethoden evolueren? Goed mogelijk, want vroeg of laat zullen die ettertjes er wel achterkomen dat het op die manier niet lukt en zullen ze hun kinderen heel anders gaan opvoeden.
Ik vrees dat ik de lezer, tot welke politieke partij hij ook behoort, nu wel zal moeten teleurstellen:
Ik héb geen partij! Politiek dakloos dus! Gewoon omdat ik er geen kan kiezen. Partijen liggen me niet. Sommige politici wél. En bij gebrek aan betere keuzes, stem ik dan maar voor dié politicus die bewezen heeft dat hij de belangen van het land ernstig verdedigt en liefst zonder al te opvallende stemmenronselarij.
Tot wélke partij die politicus behoort imponeert me ook al niet veel meer. Of eigenlijk toch wel, maar helaas goed menende partijen die eerlijk willen opkomen voor het belang van het land die vind je gewoon niet. Ze kunnen niet eens in eigen partij tot overeenstemming komen over wat het algemeen belang nu eigenlijk is. Laat staan dat ze in eendracht in staat zouden blijken met de andere partijen samen te werken.
Een partij aanhangen vind ik dan ook eerder een door gemakzucht ingegeven keuze: Ze beloven toch het goed te doen
En daar gaan we weer: we beloven we zullen we gaan
Neen jongens, dat interesseert me niet. Gebruik eens die andere werkwoorden: we deden we hebben gedaan we hebben gerealiseerd
En aan partijen die andere partijen bekladden heb ik nog minder een boodschap. Met modder gooien is niet de correcte manier om jezelf wit te wassen.
Dus: liever géén partij kiezen, maar politici volgen in wat ze doen, en dààr dan de minst slechte proberen uit te pikken. Ook dààrin schiet de belg erg tekort, want blijkbaar hebben we een héél kort collectief geheugen.
Ik heb politici geweten die onbeschaamd zonevreemde huizen zomaar lieten afbreken, zodat de bewoners op straat stonden. De bevolking vond het halucinant. Dat hadden we sedert de holocaust niet meer meegemaakt. Temeer daar de meeste van die mensen ooit van een of ander politicus tussen pot en pint toelating hadden gekregen daar te bouwen. Of tenminste de verzekering dat niemand ze zou lastigvallen.
Waren bepaalde politici hier politieke zelfmoord aan het plegen? Helemààl niet! Een paar jaar later leek het weeral gewist uit ons collectief bewustzijn en konden ze na de verkiezingen weer op een monsterscore bogen.
Tja zo gaat dat, als we niet kijken, niet luisteren, niet volgen, en niet onthouden. En òf die lui daarvan profiteren!
Met cadeautjes gooien is dan de andere, tegengestelde manier om gemakkelijk een ministerszitje te veroveren en te behouden. Maar het werkt al even funest.
Het budget van de staat beheren heeft veel punten van gelijkenis met het beheren van het gezinsbudget. Mama kan haar kindjes volstoppen met ijsjes, speeltjes, en wat hun hartje ook maar lust, en ze zullen haar héél graag zien. Dat kan doorgaan tot het maandsalaris er door is. En dan komt de dag dat ze moet zeggen: Sorry kindjes, droog brood vandaag. Mama heeft geen geld meer.
Zijn die kindjes beter af in een dergelijke gezinspolitiek? Ik denk het niet. Wel, wij zijn ook niet beter af als de landelijke politiek hetzelfde doet. Want bovendien, die cadeautjes komen heus niet uit de dikke portefeuille van de wilde weldoener! Ze komen van ons eigen belastingsgeld.
Ik heb dan veel liever een politicus die durft te zeggen: Sorry mensen, als we aan onze kinderen een gezonde staat willen overlaten, dan moeten we nú snoeien. Zoniet stevenen we recht op een failissement en chaos af.
We zullen het dan wel voelen in onze bankrekening, maar we weten dan tenminste waarom en waarvoor.
Tot slot: mijn mening over de huidige politieke crisis in België? Raar maar waar: neutraal. Bart Dewever trok de stekker er uit... hm.
We hadden ooit een loodgieter als premier het ziet er naar uit dat daar nu ook nog een electrieker bijkomt.
Hij zal wel zijn reden gehad hebben om de stekker er uit te trekken denk ik, maar vanwege heel dat geheimzinnig gedoe met informatie, preformatie en formatie kunnen alleen de insiders oordelen, en dus: ik bemoei me er niet mee want ik beschik niet over de nodige informatie daaromtrent.
Ik wacht af kijk toe en zal mijn conclusies wel trekken na daden en resultaten gezien te hebben.
Mijn column van gister sprong wat uit de band qua inhoud, maar ik wist wel heel goed wat ik deed:
Ten eerste wou ik de ouderwets - logge administratie van ons landje toch wel even aan de kaak stellen;
Ten tweede wou ik door het zelf te doen een daadwerkelijk voorbeeld geven van hoe inspraak zonder inzicht altijd meent het beter te weten, maar gemakshalve totaal geen rekening houdt met de vele factoren die tot een bepaald besluit hebben geleid.
En dus reikte ik zon minute-maid oplossing van de doorsnee vermeende inspraakgerechtigde aan: stuur ze dan toch een deurwaarder!
Wel, heel lang geleden hoorde ik uit welingelichte bron dat vadertje staat niet gerechtigd is een deurwaarder aan te stellen voor het innen van belasting. Blijkbaar is dat dus nog steeds zo, maakt deel uit van ons heerlijk pakketje sociale vangnetten, en geldt het blijkbaar ook voor de verkeersbelasting.
Vroeger, toen ons land nog uit brave mensen, en vooral dan uit brave belgen bestond, werkte dit. Nu? Worden brave belgen steeds meer een zeldzaam verschijnsel. Een met uitsterven bedreigd ras.
Braaf en gehoorzaam zijn blijkt niet meer te lonen en is uit de tijd. Hoog tijd dat ook de overheid dit gaat inzien en de wetgeving navenant aanpast. Niet langer bedoeld voor braaf spinnende poesjes, maar voor klauwende beren en giftige slangen!
Terzake: de administratie staat voor schut en zet dan maar de grote middelen in: de politie ze op heterdaad laten betrappen. Zonde toch om het politiepotentieel daar als laatste redmiddel te moeten voor inschakelen?
Resumerend kunnen we dus stellen dat we, weer dank zij een van die sociale vangnetten, eigenlijk allemaal mee betalen aan de verkeersbelasting van de velen die lustig rondrijden zonder die belasting te betalen.
En of we nu zélf netjes betalen of niet, of we zélf autoriijden of niet, meebetalen doén we. Want waar vadertje staat miljarden misloopt aan allerlei gelijkaardige toestanden, om zijn begroting in evenwicht te krijgen kan hij niets anders dan ze dan maar te compenseren uit de zak van de brave belastingbetaler.
Oplossingen liggen dan ook niet binnen het bereik van de administratie, maar binnen het bereik van de politiek.
Maar je snapt het al: rechtvaardige wettelijke maatregelen kunnen, vooral dan bij de wanbetalers zélf, onsympathiek overkomen en tot stemmenverlies leiden. Want ook die wanbetalers gaan stemmen hoor! En dus blijft het parlement er liever af, neemt dat miljardenverlies er maar bij, en gaat vrolijk verder met het bedenken van betuttelende pamperwetjes.
Of ze sturen de politie er op af. Dan is dié weer de slechterik, en zoals gewoonlijk, de kop van jut in een uit de hand gelopen sociaal systeem.
Het was al eens op het nieuws geweest, maar werd vandaag nog eens bevestigd: de politie zal massaal op pad worden gestuurd om bestuurders die hun wegenbelasting niet betaalden, er uit te pikken!
Eerste vaststelling:
- Tiens, ik had écht gedacht dat ze computers hadden in Brussel! Niét dus.
- En dat alle auto-eigenaars in een database staken. Nee?
- En dat met één muisklik alle wan- of nietbetalers op je scherm getoverd kunnen worden met naam en adres? Domme vraag? Sorry dan.
- En dat je met die naam en adres een deurwaarder met een goede gps tot aan de voordeur krijgt? Allemaal teveel gevraagd? Oei!
Enfin zo werkt mijn pc toch. In de ministeries blijkbaar niét dus! Zouden ze daar nog met ganzenveren schrijven?
Wat er ook van zij: nu zullen weer honderden man-uren worden gespendeerd aan het zoeken naar wat met één muisklik te vinden zou zijn als ze over een peeceeke beschikten. Maar ja, met een ganzenveer lukt dat natuurlijk niet hé?
Tweede vaststelling:
Had ik dàt maar vroeger geweten. Welke onnozelaars zijn we geweest om jaar na jaar braaf onze wegentaks te betalen? Vooral nu blijkt dat ze in Brussel helemaal niet kunnen weten wie niet betaalde!
- Vandaag plots wéten ze dat velen dat niet doen. (Is toch al wàt vooruitgang)
- Gister wisten ze dat dus niét? (Of wilden ze het niet weten?).
- En morgen hebben ze een oplossing: honderden politiemannen duizenden chauffeurs laten tegenhouden (en serieus het verkeer storen) om een tiental wanbetalers te zoeken als naalden in een hooiberg.
Arm België. Arme Ministeries! Niet eens een peeceeke? Hoeveel zon dingen zouden niet kunnen gekocht worden met die kostbare man-uren van de politie? Man-uren die wél voor nuttiger zaken kunnen worden gebruikt!
Dat weten we dan alweer zie. t Was maar een kort en licht columpje, maar dat deed ik met opzet: ik moet het, naar het voorbeeld van de Brusselse ministeries, immers nog te voet naar Seniorennet brengen. Hopelijk ben ik op tijd terug voor de niet te missen humor in het nieuws van morgen!
Vanwege mijn functie in het verkeersbeleid in een bepaalde stad, kwam ik nogal dikwijls in aanraking met schooldirecties, leerkrachten, leerlingen, en oudercomités!!! (Tot op heden word ik nog steeds misselijk als ik aan dit laatste woord denk!)
Met de eerste drie categorieën had ik geen probleem. Daar viel verstandig mee om te gaan. Maar telkens het september werd, wist ik het al en moest me voorbereiden: er kwamen nieuwe kindjes maar vooral: nieuwe kersverse oudertjes! Vadertjes die een baardje hadden laten groeien om volwassen te lijken gewichtig kijkende moedertjes och arme!
Doodangstig, doodongerust, want door hun kind naar school te brengen werden ze voor het eerst geconfronteerd met de grote verkeersdrukte rond de school tijdens de in- en uitgangsuren, en vreesden, neen, waren er zéker van, dat hun kind ooit onder zon auto zou terechtkomen.
En, eigen aan de huidige maatschappij: ze stelden hun eisen en wilden inspraak! Zélf hun kind opvoeden en de gevaren leren onderkennen zat er blijkbaar niet in. Anderen moesten maar boeten voor die verkeesdrukte en er wat aan doen. Want:
Omdat steeds meer mensen hun kinderen met de auto naar school brengen wordt het verkeer rond de school steeds drukker en besluiten steeds meer mensen hun kinderen met de auto naar school te brengen!
Weeral zon vicieuze cirkel! En daar sta je dan. Aan de leerkrachten heb je het al honderd maal uitgelegd, en die hebben het al lang begrepen. Maar aan het verstand brengen van die oudertjes dat die gevaren héél subjectief zijn, dat is een ander paar mouwen.
Want inderdaad, gedurende mijn 38 jarige carriere heb ik zelden (eigenlijk nooit) in mijn stad een kind weten verongelukken in de schoolomgeving!
Als veel ouders tegenwoordig hun kinderen naar school brengen, en allemaal op hetzelfde uur, dan kàn het niet anders dan druk zijn rond de school: er staan ouders dubbel geparkeerd anderen proberen er doorheen te wurmen kinderen stappen uit het lijkt een totale chaos!
MAAR! Het is een veilige chaos. Want juist door dat stilstaan, dubbel parkeren en zo, is het onmogelijk snel te rijden, en zoveel als onbestaande dat een kind wordt gekwetst. Ook het doorgaand verkeer, dat anders misschien 60 of 90 km/u zou rijden, is nu zodanig gestremd dat het stapvoets moet. Met andere woorden: er heerst een subjectieve onveiligheid: het wordt als onveilig aanzien, maar de naakte cijfers bewijzen juist het tegendeel.
Maar dat kun je die oudertjes niet wijsmaken! Ze eisen maatregelen. Er moet een plakaat komen dat aanwijst dat daar een school is. Als je hen er dan op wijst dat zon plakaat er wel degelijk staat, kijken ze wat verbouwereerd, gaan het checken, en inderdaad het staat er! Maar ze hadden er niet op gelet omdat het niet opvallend genoeg is
Tja, dat héb je nu eenmaal met oversignalisatie! Niemand let er nog op. Maar toch willen ze hun gelijk halen en eisen meer opvallende signalisatie: met zwaailichten, toeters, bellen en weet ik veel!
Tja dat zou allemaal wel kunnen, maar zullen die dingen op termijn nog wel opvallen als ze door élke school in het hele land worden nageaapt? Natuurlijk niet!
Maar ondertussen o wee lopen die oudertjes (lees: jankertjes) ook naar de politici. En ja hoor: hier halen ze tenminste hun gelijk, en de politicus in kwestie belooft betere signalisatie. Slik! Betere? Hoe? Alles wat er moet zijn stààt er al!!!
Ach ja, we weten het wel maar schud toch maar iets uit je mouw En ja, Willy vond tegen beter weten in toch weer iets dat erg opviel tijdelijk tot het wéér september werd en wéér nieuwe oudertjes kwamen opdagen die over die nieuwe signalisatie heen keken en zo ging het maar door.
En toen werden de Kiss and ride zones populair: wéér uitgevonden om de jankers te plezieren: een zone waar je even uit de weg kon stilstaan om je kind veilig af te zetten. Resultaat: tegengesteld aan het beoogde doel. Daar nu niet meer dubbel geparkeerd moest worden, kon het doorgaand verkeer lustig zijn gang gaan tegen hoge snelheden. Dàt was pas echt gevaarlijk!!!
Ondertussen zijn die jankertjes er notabene al in geslaagd elke school in het land als schoolzone te laten verklaren met een maximum snelheid van 30 km/u. Laat me niet lachen! Slechts aan héél weinig scholen kan tijdens de in- en uitgangsuren 30km/u worden gehaald! En buiten die uren is het totaal overbodig om tot 30km/u af te remmen.
De benodigde signalisatie voor die totaal nutteloze maatregel heeft de belastingbetaler weer hele hopen geld gekost, maar de jankertjes zijn weer tevreden: wéér hebben ze een open deur kunnen intrappen!
Inspraak? Laten we niet flauw doen hé? Het hierboven vermeld verhaal is letterlijk een 'schoolvoorbeeld' van hoeveel weggegooid geld inspraak zonder inzicht kost aan de maatschappij!
In de zeventiger jaren werden ons op politiek niveau verschillende totale tegenstellingen door de strot gedrukt:
Ten eerste vond Europa dat we Europees, en in t groot moesten gaan denken en leven. Leek ons wel leuk: in plaats van voor al die verschillende regerinkjes te betalen, nog slechts één regering voor het geheel! Het zou echter anders uitdraaien: betalen voor Europa plús onze eigen regering!
Maar die woorden waren nog niet koud of onze eigen regering vond dat we nu meteen ook maar héél klein moesten gaan denken en in België, naast de Europese, voor nog eens vier eigen regeringen gaan betalen: een Vlaame, een Waalse, een Brusselse en daar bovenop nog een federale!
Zijn we daar beter van geworden? Betalen voor welgeteld 5 regeringen, in een landje zo groot als een achtertuintje in Amerika? Betalen voor een heel leger ministers, parlementairen, senatoren en de hele achterban van hun respectievelijke ambtenaren?
Maar wat was er nu eigenlijk écht gebeurd? Wel, de leuke postjes voor politieke vriendjes waren zowat opgebruikt. De zak van sinterklaas was leeg! En dus werd met alle middelen gezocht naar manieren om die zak nog veel groter te maken. En inderdaad na deze vernieuwingen konden wéér duizenden politieke jobkens uit de zak worden getoverd.
De politieke toverdoos blijkt dus onuitputtelijk, en dat zal wel zo blijven tot er voor iedere burger een minister kan worden aangesteld. Hoe ze het daarna nog zullen weten uit te breiden weet ik ook niet.
Maar oké nu willen ze België weer verdelen. Heeft één vlaamse burger problemen met een waalse? Ik geloof het niet. Het wordt ons gewoon opgedrongen door de politici, volgens het oude principe: Verdeel en heers. Zo lang er verdeeldheid heerst zullen we ons achter onze leiders scharen een principe uit de tijd der romeinen maar het blijkt nog steeds te werken. Hebben we dan echt niéts geleerd van de geschiedenis en de evolutie?
Zouden we het, als vlamingen, beter hebben als we apart gaan? Tijdelijk misschien wél, want inderdaad is er momenteel meer werkloosheid in Walonië. Maar blijft dat zo? De geschiedenis zou ons tot nadenken moeten stemmen: ooit was Walonië rijk aan steenkool en industrie. De vlamingen waren maar wàt blij om daar te kunnen gaan werken. Nu is het tij gekeerd. Maar de geschiedenis herhaalt zich altijd: ooit kan weer het tegengestelde gebeuren.
Stel dat, heel extreem gesteld, rotssteen plots goudwaarde kreeg door bepaalde ontwikkelingen in de industrie of de electronica! Wij in Vlaanderen hebben dat niet! In Walonië wél! En floep de rollen worden weer omgekeerd.
Ons vaandel draagt de leuze: Eendracht maakt macht. Natuurlijk! Het impliceert dat, waar de een het tijdelijk minder heeft, de ander een helpende hand reikt. Zo word je samen sterk!
Vlaanderen alleen, zou het misschien een tijd redden, maar door gebrek aan diversiteit in grondstoffen en zo, bij de geringste nieuwe ontwikkeling misschien totaal ontwricht raken. En dan zit er maar één ding op: aansluiten bij Nederland. Die zullen ons wel graag zien komen, maar of de doorsnee vlaming zich zou kunnen aanpassen aan de strakke mentaliteit van de nederlander? Ik vrees van niet!
Noch walen, noch vlamingen kunnen, na een totale splitsing, de toekomst zorgeloos tegemoet zien. De politici spelen momenteel een héél gevaarlijk spelletje! Een spelletje dat van niet méér inzicht getuigt dan het inzicht van een dwarse kleuter.
De contrasten waal/vlaming zijn ook gegroeid door de eeuwen heen, maar vooral dan door de verschillende politieke ontwikkelingen waar de gewone burger nooit in werd gehoord.
Zo sprak de generatie van mijn ouders nog altijd graag over de discriminatie in het Belgisch leger, dat voornamelijk uit waalse officieren bestond. De franse bevelen werden dan vertaald als:et pour les Flamands la même chose. Onze generatie heeft die woorden ingelepeld gekregen en onthouden.
Maar: als we eens een paar eeuwen verder achteruit kijken wat zien we dàn? Jawel België behoorde tot het Koninkrijk der Nederlanden en de voertaal was nederlands!
Hoe zouden de walen dàt hebben doorgemaakt? Was dat pour les Flamands la même chose soms niet een terechte wraak?
Moeten we dan, van beide zijden, maar wraakzuchtig blijven? Of kunnen we ons eindelijk eens opstellen als volwassenen en samenwerken? Of het nu eendracht maakt macht is, of union fait la force wat is het verschil?
De Duitsers hebben ons in twee wereldoorlogen zóveel aangedaan, maar we begroeten ze ondertussen weeral sedert jaren als welkome toeristen. Kunnen we dat dan ook niet met eigen landgenoten?
We worden opgedrongen multicultureel te denken als vreemde rassen zich hier vestigen, maar in één adem door moeten we van diezelfde politici onze waalse ras- en landgenoten haten ( En natuurlijk ook vice versa)! Kom nou
Dat een waal minder snel geneigd zal zijn vlaams te leren? Liggen we dààr van wakker? Oh ja wij leren graag frans. Waarom? Omdat we met onze sappige vlaamse dialektjes niet erg ver geraken: twee dorpen verder verstaan ze ons al niet meer!
Bijgevolg ondervinden wij veel meer voordelen van het frans leren dan een waal door vlaams te leren. En toch doet de waal de laatste tijd er toch echt zijn best voor. Chapeau!!! Zó ver hebben we het toch al weten te krijgen en dat is heel positief. Laat ons nu echter niet gaan vitten om het onderste uit de kan te halen!
Neen! België heeft bewezen dat het goede en slechte tijden aankan. Moet je een winnend team vervangen?
Willy.
PS: sedert ik het bloggen heb ontdekt lijkt mijn inspiratie wel grenzeloos. Maar nu wil ik toch echt proberen het wat minder haastig aan te doen. Ik wil niet op een punt komen waarin de kwantiteit de overhand haalt op de kwaliteit. Mijn streefdoel is eigenlijk één column per week maar ja als er zóveel bruist en borrelt in je, is dat soms moeilijk!
De klok slaat zeven uur, en in de meeste gezinnen gaat toch één iemand naar het nieuws zitten kijken. De anderen horen met een half oor mee, en gunnen de kijkbuis enkel maar een blik als er weer ergens een ongeval met dodelijke afloop is gebeurd of een twintigling is geboren.
Het politieke nieuws? Ach wat ver van mijn bed. Ik heb wel mijn eigen beslommeringen en zorgen. Laat ze het zelf maar uitvechten. Daarvoor betalen we ze.
Zo reageerde ook ik tijdens mijn actieve carriere: Elk zijn pijp en zijn tabak. Ik denk dat ik mijn job goed doe, heb al voldoende aan mijn hoofd, en veronderstel van de politici hetzelfde.
Wàt een misvattingen!!!
Ten eerste: politiek is helemààl niet ver van je bed, maar juist medebepalend over hoe de toekomst van je bed er zal uit zien!
Ten tweede: inderdaad, wij betalen ze ervoor. Maar ze kunnen het verdorie niet! Moest een team in een autofabriek de wielen bovenaan plaatsen in plaats van onderaan, dan vliegt dat team direct de deur uit en moet nooit meer terugkomen.
De politiek is milder: ze vliegen ook wel de deur uit ( lees: gooien zichzelf eruit met een regeringsval), maar staan die fameuze verkiezingszondag wéér op dezelfde lijsten, en nemen na de verkiezingen weer hetzelfde zitje in! Wie kan nog mee?
Hoe zouden onze autos er uitzien als de auto-industrie op dezelfde manier zou werken? Wel, stel je dan meteen ook maar de vraag: hoe zal ons landje er op de duur uitzien als het zo werkt?
En op een dag sta je dan in het stemhokje; gedurende zowat één minuut in je leven heb je dan zélf de touwtjes van de democratie in handen. Maar je bent onwetend, hebt niet gevolgd wat die politici zo allemaal uitspookten je weet niet op wie te stemmen en maakt zomaar ergens het bolletje zwart van iemand wiens sympathieke smoelwerk je regelmatig op TV ziet en die het goed kan uitleggen.
Niemand kan toch geloven dat dit de juiste manier is om de juiste mensen op de juiste plaats te krijgen? En inderdaad als ze dan verkozen zijn, blijken ze het nog maar eens niet te kunnen.
MAAR zó dom zijn we nu toch ook niet hoor! Hebben we dan onze enige kans op een gezonde democratie verkwanseld in het stemhokje, niets is verloren! Want dan gaan we maar de straat op in domme betogingen, of we gaan staken en duizenden onschuldige burgers gijzelen.
En waarvóór we betogen of staken? De helft weet het niet maar doet mee voor de lol. En de helft die het wél weet, staakt soms voor het verkeerde doel door de samenhang van het geheel niet te hebben begrepen.
Waarom heb ik mijn blog Bewust zijn genoemd? Juist omdat ik weet dat veel mensen bewuste-loos leven! Mezelf inbegrepen hoor! Tot ik met pensioen ging, geen eigen zorgen meer had, en met open gemoed en objectief oordeel het nieuws kon volgen.
Ik stond perplex! Ik kon gewoon niet geloven wat ik zag: zóveel stommiteiten op elkaar stapelen, zoveel keren met de kop tegen de muur lopen zonder ervan te leren en zonder ervoor afgestraft te worden toch nog verder mogen doen? Glashelder bewijzen dat je het niet kunt en toch nog verkozen worden? Je reinste waanzin.
Wàt een spijt had ik toen van mijn vroegere schijnbare bewusteloosheid.
Ik wil dan ook een lans breken voor iedereen die luisteren wil: kijk naar Het Nieuws en leer het objectief te beoordelen. Kijk naar wat je ziet, beoordeel het naar je eigen zijn en geweten, maar luister niet altijd naar wat ze zeggen! Want net als het weerbericht is het nieuws ook een bol kaas met heel grote gaten. Gaten die je dan maar zelf moet proberen in te vullen.
Aan zogenaamde statistieken als bewijsstukken heb je ook niets, want met statistieken kun je alle kanten uit en kun je letterlijk àlles bewijzen.
De media volgen slaafs de politiek en de politiek volgt slaafs de media, omdat ze mekaar broodnodig hebben. Het is een vicieuze cirkel die nooit zal gebroken worden zo lang we gehoorzaam alles slikken wat gezegd wordt, al komt alles in jezelf ertegen in opstand.
Het is ook een cirkel die al draaiende zichzelf opblaast tot astronomische groottes: politici geloven rotsvast in de media en de media geloven rotsvast in de politiek. En op de duur worden op die manier zelfs de eigen leugens geloofd. En de man met de pet die loopt er klakkeloos in!
Ze hebben het op TV gezegd heet het dan alsof het dàn pas correct is!
Ik had, vroeger, beter moeten weten en ook beter het nieuws moeten volgen, want je betrapt ze vroeg of laat op tegenstrijdigheden, halve waarheden, of hele leugens.
Ik had het nochtans moeten weten: in mijn carriere ben ik meermaals in situaties betrokken geweest waarvan ik dan de volgende dag het verslag kon lezen in de krant: doorspekt met sensationele onzin, maar ontdaan van de naakte realiteit. Want de massa vrààgt niet naar realiteit! Ze vraagt naar sensatie.
En dus, beste mensen, er is maar één toverwoord: Bewust leren zijn!
Persoonlijk ben ik altijd beter af geweest door anderen te beoordelen naar wat ze gedaan hebben. Nooit door te luisteren naar wat ze zullen doen!
Misschien zou iemand me nu wel graag de vraag stellen: "Zou jij het dan beter doen in de politiek?" Het antwoord is: "Neen. Maar ik zou me ook nooit royaal willen laten betalen voor iets dat ik niet kan!"
Ik was van plan het wat kalmer aan te doen in het weekend, maar toen wenste een lieve dame me donderdagavond in mijn gastenboek veel inspiratie toe voor het weekend, en verdorie het lijkt nog te werken ook!
Het grote geheel.
Niemand is in staat het grote geheel te bevatten. De een komt er dichter bij, de ander blijft er verder van af. Maar alles in zijn totaliteit snappen doet niemand. En dan heb ik het zowel over het gezinsleven, de maatschappij, de politiek en de eeuwigheid, of wàt na het leven op aarde ook mag komen.
We zijn allemaal radertjes in een enorme machine. Het ene radertje is alleen maar in staat zichzelf te zien, andere radertjes vangen een glimp op van de raders in hun nabijheid of iets verder, maar niemand is in staat de hele machine in zijn totaliteit waar te nemen, en minder nog, te doorgronden! Integendeel, hoe verder je daar in slaagt, hoe meer nieuwe problemen je gaat ontdekken.
En toch is geen enkel probleem een op zichzelf staand gegeven. Er zijn altijd meerdere oorzaken in de dichte of verdere omgeving aan te wijzen. Je kunt een probleem dan ook alleen maar zo degelijk mogelijk oplossen als je in staat bent zoveel als mogelijk van het grote geheel te snappen.
Vandaar ook de grote twijfels die ik bij de zogenaamde jankers heb, die in alles en nog wat inspraak willen. Meestal zijn dat mensen die, ofwel door hun jeugdige leeftijd, ofwel door het feit dat ze nooit echt volwassen werden, niet verder kijken dan hun neus lang is. Ze zien niet verder dan het probleempje voor hun eigen deur, en denken dat met een oplossing dààrvoor alle wereldproblemen zijn opgelost.
Zelf heb ik er altijd naar gestreefd om bij elk probleem of elke vraag, naar die grote samenhang te speuren. En ik moet bekennen: ik ben daar tamelijk ver in geraakt, maar op een bepaald moment valt er toch als het ware een doek voor je ogen, en zegt een stemmetje binnen in je: tot hier en niet verder. Met andere woorden: voor iedereen bestaat er ergens een grens waar de samenhang zo complex wordt dat de hersenen het niet verder kunnen bijhouden en bevatten. Je kunt, door je in de materie te verdiepen, die grens verleggen, en vaststellen dat dit steeds weer een stukje verder kan. Maar nooit of te nimmer zul je àlles weten over alles.
Vandaar dat ik problemen, die rond de toonbank van je stamcafé, heel simpel worden voorgesteld, liever aan gespecialiseerde breinen overlaat en er niet gauw een oordeel zal over vellen of inspraak willen.
Ooit hoorde ik het citaat:
Een expert is iemand die steeds meer weet over steeds minder, tot hij bijna alles weet over bijna niets.
En zo is het, in onze moderne maatschappij, ook wel geworden. De problemen zijn zo complex geworden dat een leek er zich beter niet mee moeit en het overlaat aan een aantal personen die elk héél veel weten over dat éne kleine onderdeeltje van het grote geheel, en in onderlinge samenwerking tot een gezonde oplossing kunnen komen.
Als iedereen er zo over dacht zou een gezonde politiek kunnen ontstaan in plaats van de hedendaagse marionettenpolitiek die, vooral door naar de steeds groeiende benden jankers te moeten luisteren, geen enkel probleem meer op een degelijke manier kan oplossen.
Dàt, is zowat de enige mogelijkheid die ons rest om goede, en geen halfslachtige oplossingen te realiseren.
Als schoolvoorbeeld haal ik even het migratieprobleem aan. Hoe is het ontstaan? Laten we de zaken even analiseren:
In de jaren zestig en zeventig ging onze levensstandaard met sprongen de hoogte in. En dan vooral door onze gezonde werklust en motivatie. MAAR! Sociale wetten deden de een na de ander hun intrede. Politici strooiden met milde hand cadeautjes in het rond. De staatskas werd er door leeggeroofd, maar dat was geen probleem: dan maar lenen! Roofbouw plegen op de toekomst van het vaderland!
Het leek echter allemaal rozengeur en maneschijn voor mensen die zich jarenlang met enkel het essentiële hadden moeten beredderen.
MAAR!!! Er ontstond direct al een nevenverschijnsel: de luiaards kregen hun kans en grepen die ook. Vermits werkloosheid niet langer een financieel probleem hoefde te zijn, werd de doorsnee Belg of Europeaan lui, en in plaats van naar een baan te zoeken, werd naar een reden gezocht om van de werklozensteun te kunnen genieten.
En ja de industrie kwam in een neerwaartse spiraal terecht en werd verplicht arbeidskrachten in het buitenland te gaan zoeken. En dat lukte: Italianen en Spanjaards kwamen zich hier kapot werken als mijnwerker of in andere jobs waarvoor de doorsnee Belg de neus optrok.
Die mensen integreerden zich perfect, werden met open armen ontvangen, pasten zich aan het gastland aan en er ontstond geen enkel probleem. Hoera migratie!!!
Maar toen gingen de politici een brug te ver: Europa hadden we al zowat leeggezogen aan arbeidskrachten, en bepaalde politici gingen hun blikken op Noord Afrika richten. En dat leek aanvankelijk nog te werken ook!
Tot bleek dat we niet alleen vreemde arbeidskrachten in huis hadden gehaald, maar ook een cultuur die moeilijk in een monderne samenleving te integreren viel en ook geen enkele bereidheid tot aanpassen vertoonde!
Wat nu? Voor politici bleek het van meet af aan een groot probleem om die anderen zich te laten aanpassen aan het gastland, maar ze hadden er al gauw een gemaksoplossing voor! Dan passen we het gastland maar aan aan hén! En het wapen werd gebruikt dat politici altijd gebruiken: de wet. En dus werden wetten gemaakt om de gastheren te verplichten zich aan te passen aan de gasten. De logica op zijn kop gezet dus, maar ja, de Belg laat zich toch gemakkelijk overtuigen en dat kwam de politici goed uit.
En ja, zo zien de zaken in 2010 er nu uit!
Kunnen we het de migranten kwalijk nemen? Neen, want ook wij zouden ons laten bekoren als een land ons de hemel op aarde beloofde en zijn eigen inwoners wettelijk verplicht zich aan te passen aan ónze, wat middeleeuws aandoende cultuur.
In elk geval, de genieën die ons multicultureel hebben willen leren denken, hebben enkel een negatief beeld van andere culturen weten te scheppen. Ik bén geen rascist en verfoei dat woord. Ik héb bewondering voor Afrikaanse culturen: zo lang ze ook in Afrika blijven!
En het ergste van alles: juist dié ondernemende mensen uit die culturen, die de capaciteiten bezitten om ook van hún land een paradijs te maken, worden naar hier aangezogen, en al even lui als wijzelf gemaakt.
Kunnen we het de Westeuropeaan, waaronder de Belg, kwalijk nemen? Ja!!! Lui geworden door de vele sociale vangnetten, liet hij het werken liever over aan vreemdelingen.
Kunnen we het de politici kwalijk nemen? Ja!!! Ze hadden verder moeten kijken dan hun neus lang is en doof moeten blijven voor de klachten van de industrie die geen arbeidskrachten meer vond. Die arbeidskrachten hadden ze zonder probleem op eigen bodem kunnen genereren door de sociale vangnetten niet zo uitnodigend te maken.
En juist omdat ik geloof dat ik het grote geheel beter snap dan de doorsnee mens, én bovendien heel objectief kan denken, moet ik tot mijn spijt besluiten: Eigen schuld, dikke bult!
Door een toevallige samenloop van omstandigheden ben ik zowat mijn hele leven in contact (of conflict) gekomen met toeristen. Dat begon al als kind in de jaren 50, toen mijn vader gerant werd in een benzinestation in een toeristische stad.
Als je mij naar de definitie van een toerist vraagt kan ik het dan ook maar in één zinnetje verwoorden: Iemand die op vrijdagavond, samen met zijn werkkledij, zijn verstand aan de kapstok hangt.
Want ja, het zijn soms wel heel normale intelligente mensen, die thuis en op hun werk heel normaal doen. Maar zodra ze op vacantie of daguitstap gaan, vinden ze dat ze de toerist moeten gaan uithangen.
En in hun ogen betekent dat dan: moeilijk doen vitten over prijzen kelners en diensters uit de hoogte behandelen hun rechten opeisen prima service eisen, maar dan toch liefst zo goedkoop mogelijk En vooral: opvallen. Iedereen moet weten dat ze toerist zijn. Denken die lui heus dat ze dan beter bediend zullen worden?
Dat letterlijk iedereen die ook maar iéts met toerisme heeft te maken het vroeg of laat op de heupen krijgt, dat beseft blijkbaar geen enkele toerist. Hoe belacheliijk hij overkomt bij de mensen die hem de nodige service moeten bieden evenmin. Noch dat hij véél beter zou worden aanvaard en bediend als hij zich wat nederiger opstelde, want tenslotte blijft hij een gast, en zou hij zich ook aldus mogen gedragen.
Neen. Om dàt te begrijpen moet je ooit zélf voor toeristen hebben gewerkt. Dan zou je direct begrijpen dat je jezelf alleen maar hopeloos benadeelt en belachelijk maakt door letterlijk de toerist uit te hangen.
Gewapend met deze wetenschap begon ik ook te experimenteren als toerist. Op jonge leeftijd met brommer en tent naar de Ardennen, later telkens wat verder, om tenslotte een vliegreis naar Tunesië te wagen. Door het feit dat ik me in geen geval als toerist wilde laten opvallen maar me probeerde aan te passen aan de plaatselijke omstandigheden, viel dat allemaal wel mee.
Het enige nadeel dat ik ondervond van vliegreizen was dat je door een reisorganisatie ergens werd gedumpt waar het mooi was, maar je snapte het wel: ze toonden je alleen maar dàtgene wat ze je wilden tonen. Hoe de rest van het land functioneerde dat wist je niet, en dàt was nu juist wat me wel degelijk interesseerde. Een zon- en zeevacantie hoefde niet. Kon ik thuis ook vinden. Eten als thuis hoefde ook niet, want dan kon ik beter voor veel minder geld thuisblijven. Ik wilde juist andere levenswijzen en culturen leren kennen.
Dus: geen vliegvacanties meer, en zéker geen kant en klaar voorgekauwde reisplannen met weinig ruimte voor improvisatie.
Dan er maar liever op uit met de auto, en zoveel als mogelijk ver van de toeristische plaatsen vandaan blijven. En zo kwam ik op zekere dag in de zeventiger jaren, plots aan de Spaanse grens te staan. Ik had een beetje gedraald door Frankrijk en besloot met veel twijfel om toch maar eens die grens over te wippen. Vooral ook omdat ik thuis wat elementair Spaans voor op reis had geleerd.
En oh wonder, daar waar ik, rijdend doorheen Frankrijk, me steeds verder van huis voelde, voelde mijn eerste contact met Spanje aan alsof ik weer thuiskwam. Mijn eerste middagmaal in een café-restaurantje in Figueras viel reuze mee. Het klein beetje spaans dat ik sprak werd door de spanjaarden reuze geaprecieerd en in de kortste keren had de spaanse cultuur mijn hart veroverd.
En toen de kustlijn volgend van het ene onbekende plaatsje naar het andere, reden we plots Benidorm binnen! Een ware cultuurschok wachtte ons! Een serieuze koude douche! Wàren we uiteraard nog wel in Spanje?
Café België Bistro Antwerpen schreeuwende Nederlandse, Engelse en Franse muziek uit honderden luidsprekers uit even zoveel zonevreemde horeca zaken
Wég spaanse cultuur; wég spaanse keuken. De toerist had het (toen al) volledig laten kanibaliseren en aan zijn persoonlijke wensen en eisen doen aanpassen. We zijn er één dag gebleven, uit nieuwsgierigheid. Toen hielden we het voor bekeken en konden niet snel genoeg weer naar het echte Spanje rijden.
Zowat drie weken hebben we toen het land doorkruist. Eten en drinken waren er destijds spotgoedkoop en mede door de openheid en vrolijkheid van de nochtans arme bevolking, konden we er letterlijk leven als god in Frankrijk.
Het hoeft dan ook geen betoog dat we van Spanje onze vaste bestemming maakten. MAAR NIET als toerist por favor! In plaats van me duidelijk herkenbaar te maken in een toeristen-uniform deed ik altijd heel gewoontjes, en ging hardnekkig door met spaans leren, tot ik mijn doel bereikt had: me in Spanje als een spanjaard te kunnen gedragen. En dat lukte! Soms geloofden ze niet eens dat ik een buitenlander was, en op die manier hebben we er nog vele heel leerrijke vacanties kunnen doorbrengen en er vele vrienden gemaakt.
Met de drommen toeristen, samengepakt op de stranden van Benidorm als vliegen op een hondendrol, kan ik dan ook alleen maar medelijden hebben.
Nu ja daar lig ik niet van wakker en het is niet aan mij daarover te oordelen. Als mensen zich daar goed bij voelen is dat hún zaak. Ik wou alleen aantonen dat het ook anders kan, en vooral: hoe doorgedreven toerisme prachtige culturen totaal kan vernietigen.
Want jawel, de spanjaarden waren niet vies van het geld dat via het toerisme begon binnen te stromen, en mede door dat toerisme heeft het land zich tot een hoger niveau, met minder armoede, kunnen verheffen.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
