Ja sorry hoor! Alweer een tweede column op één dag! Maar iemand maakte me er opmerkzaam op dat het vandaag mijn laatste kans was om dit jaar nog iets ondeugends te doen. En daar schoot me die piropo door de geest Alhoewel ik dat hier in België toch echt niet zou durven proberen! Enkel dromen van
Scenario 1:
Een heer loopt langs Vlaamse wegen. Van de andere kant komt een bloedmooi meisje. Op enkele passen van haar vandaan houdt de heer zijn tred in, kijkt haar bewonderend aan en zegt: Wat een mooie ogen heb jij toch!
Wat zou het gevolg zijn van dit scenario? Een handtas tegen zijn gezicht? Snel een telefoontje naar de politie met haar GSM? Holderdebolder op de vlucht slaan?
De kans zit er dik in dat dit heerschap zichzelf even later geboeid in een politiewagen terugvindt. Aanklacht: Stalking!
Scenario 2:
Een heer loopt langs Spaanse wegen. Van de andere kant komt een bloedmooi meisje. Op enkele passen van haar vandaan vertraagt de heer zijn pas, kijkt haar bewonderend aan en zegt: Qué bonitos ojos tienes. Het meisje vertraagt ook even, kijkt hem lief aan en lispelt: Muchas gracias señor. En ze vervolgen elk hun weg, alsof er niets is gebeurd.
Welnu, in scenario 2 is er sprake van een Piropo. Een woord dat alleen maar in deze betekenis bestaat in de latino-cultuur. Je zou het als compliment kunnen vertalen, maar dan zit je toch wel een heel stuk onder de juiste en onvergelijkbare waarde.
De piropo kan bestaan uit een woord, een zinnetje, een heel gedicht, of een paar gezongen toepasselijke regels uit een liedje. Ze kan soms pikant zijn, maar nooit vulgair.
Maar nu komt het: dat piropo-gebruik zit sinds mensenheugenis in de Spaanse cultuur ingebakken. De Spaanse señoritas vinden het hemels en voelen zich teleurgesteld en afgewezen als ze er niet dagelijks een paar krijgen. En of het nu van een adonis of van een schreeuwlelijkerd komt van een ongehuwde of gehuwde man, maakt niet uit. Het streelt hun eigenwaarde en ze voelen zich weer begeerd.
MAAR op een bepaald moment was het sprookje uit. Tijdens de laatste jaren van het Franco-regime begonnen vrouwenbewegingen op te komen voor de rechten van de vrouw. En die piropo vonden ze vernederend en antifeministisch. Ze kregen gehoor bij het regime en de piropo werd verboden.
Droevig einde van een mooi verhaal? Helemaal niet! Berg de zakdoekjes maar weer weg want er komt gelukkig nog een happy end.
Want uit heel Spanje kwam vrouwelijk protest tegen die absurde maatregel, bedacht door een stel ouwe heksen die geen piropos meer kregen en hun afgunst er op die manier wisten door te drukken.
Maar het Franco-regime week niet. Gezichtsverlies lijden stond niet in hun woordenboek. En dus bleef het verbod van kracht. Tot Franco stierf en een democratie werd ingesteld in Spanje. Enkele jaren later werd het absurde piropoverbod terug ingetrokken. Tot grote vreugde van de meerderheid van de vrouwelijke bevolking.
Maar helaas, één jonge generatie had het toch zonder piropos moeten stellen. (snik).
Leuke anecdote, maar ze bevat ook een grote politieke waarheid:
De politiek mag en moet zwichten voor de wil van het volk. Als die wil werkelijk de wil is van de grote meerderheid, en niét die van een kleine minderheid die zo hard jankt dat het een meerderheid lijkt.
Zou het kunnen dat het taalgebruik veel zegt over een volk? Soms sta ik stil bij bepaalde uitdrukkingen, en kom af en toe tot op zijn minst eigenaardige conclusies, tegenstellingen of gelijkenissen.
Ik heb gelijk Jai raison Im right.
Drie keer wordt hetzelfde bedoeld. Drie keer in een andere taal. Drie keer heel verschillend geformuleerd, want:
De Engelsman zegt onomwonden dat hij juist is (right). Niet voor twijfel vatbaar. Het is zo en niet anders. Bespeuren we hier een vleugje grootheidswaanzin? Vergelijk: Engeland was ooit meester in bijna de hele wereld.
De Fransman zegt nonchalant en wat bedachtzamer dat hij reden heeft. (Reden om aan te nemen dat ?). Lijkt al wat meer voor eventuele alternatieven vatbaar. Vergelijk: de Fransman is van nature uit een bon-vivant met een Je men fou levenswijze. Leven als god in Frankrijk
Maar wij zeggen, zonder er echt bij stil te staan, dat onze mening gelijk is. Gelijk aan wat? Aan de meerderheid? De media? De gazet? De baas? Vergelijk: wij werden altijd wel al door een of ander vreemd volk onderdrukt.
Wij lijken dus wel hersenloze, monddode wezens, want we zeggen eigenlijk dat onze mening gelijk is aan alle andere meningen. Geen hersenwerk dus, ons geen vragen stellen, niet nadenken, gewoon luisteren naar de anderen en dié mening als gelijk verkondigen. Niet moeilijk dat we altijd al een gemakkelijk te onderwerpen volkje waren!
Tekenende beeldspraak voor ons volk? Misschien wel, want hoewel deze vaststellingen wel vergezocht lijken en we in werkelijk niet echt stilstaan bij die uitdrukkingen, is een taal toch wel érgens ontstaan. Ergens in een ver verleden met slechts een paar woordjes.
Maar talen hebben door de geschiedenis heen een enorme evolutie doorgemaakt en blijven evolueren. Er kwamen niet alleen maar woorden bij, maar ook uitdrukkingen. Uitdrukkingen doorspekt met de gevoelens van onze voorvaderen
Waren die gevoelens dan (in ons geval) veelal gebaseerd op het slaafs overnemen van de mening van meneer pastoor? Meneer de baron? Meneer de notabele? Van ridders en jonkvrouwen? Hadden we geen, of mochten we geen eigen mening hebben?
Kon het arme, ongeletterde gepeupel dat door bovenvermelde lieden onder de duim werd gehouden, niets anders dan zeggen ik heb gelijk ( omdat mijn mening gelijk is aan ), en daarmee het gelijk van zijn meerderen steunen?
Het lijkt er wel ergens op. Maar de volgende vraag is dan nog prangender: zitten die gevoelens nog steeds in onze genen?
En ook dàt lijkt wel het geval te zijn, want de algemeen gangbare meningen zijn meestal deze die van anderen werden gehoord, en zelden ontstaan ze, althans bij ons eigen volkje, in de eigen hersenen door eigen denkwerk.
Kregen we dààrvoor hersenen? Of vinden we onze hersenen alleen maar overbodige ballast?
Wie dan wél eerst wat hersenwerk verricht alvorens zijn standpunt te bepalen, en tot andere conclusies komt, wordt dan weer als controvertieel aanzien.
Wat maken we het de media toch gemakkelijk!!!
Wat is het iedereen toch makkelijk om in Vlaanderen gelijk te komen hebben!!!
Iedereen komt er wel ooit eentje tegen: zon hachelijke situatie waarin je jezelf in mindere of meerdere mate voor schut zet. Zon Moment waarin je niet vooruit durft, niet achteruit kunt, en blijven staan al helemààl geen optie is. Een regelrechte blooper dus. Zo ook ik!
Ooit ontving ik een uitnodiging voor een receptie, gevolgd door een concert van een Canadese band, aangeboden door de ambassadeur van Canada. Netjes en met sierlijke letters ingevuld op mijn naam.
Het was begin november, de periode waarin mijn geboortestad jaarlijks met veel luister de verjaardag van de bevrijding door de Canadezen vierde. Ik werkte altijd ijverig mee aan de organisatie en het vlekkeloos verloop van de feestelijkheden die zich op de openbare weg afspeelden. Vandaar die uitnodiging.
Jaarlijks waren dan een aantal Canadese militairen uitgenodigd, soms ook een piperband, of een andere Canadese legerband. Allemaal militairen die in Duitsland waren gekazerneerd.
En recepties waren er te kust en te kuur in die periode. Meestal gewoon een toffe en ongedwongen verbroedering tussen burgers, notabelen, en Canadese militairen. Het Belgisch bier spoelde dan ook rijkelijk door Vlaamse en Canadese kelen en er was al gauw geen sprake meer van nationaliteit- of taalverschillen, laat staan klasseverschillen.
Vandaar dat ik die uitnodiging niet echt goed had bestudeerd en hem maar ergens bij mijn agenda legde. Nog niet wetend of ik er al dan niet zou op ingaan. Ook het feit dat de uitnodiging rechtstreeks uitging van de Canadese Ambassade was me helemaal ontgaan.
En ja, die bewuste avond besloot ik maar te gaan. Het was wél in een poepchique instelling, maar daar was ik beroepshalve al dikwijls binnen en buiten gelopen, zodat mijn frank nog altijd niet was gevallen.
Ik stapte dus vrolijk binnen door de grote draaideur, kwam in de monumentale ontvangsthall terecht en bevroor! Ik bleek de allerlaatste en de receptie was al volop bezig.
De hall echter, rijkelijk bekleed met rood vasttapijt en hel verlicht door een monumentale luchter, was leeg! En daar stond ik.
Veel tijd om na te denken had ik niet, want een hostesje schoot onmiddellijk op me af, nam mijn overjas aan en drukte me een nummertje van de vestiaire in de hand.
En daar stond ik. Mijn moment ging van start! Mijn ogen speurden door de hall. Waar verdorie wàs die receptie?
Ha daar zag ik, aan de overzijde van de hall, een kamerbrede trap met een vijftal treden naar omlaag. Er stonden wat mensen op te praten, en onderaan de trap wemelde een selecte massa genodigden piekfijn uitgedost in de obligate stadskledij!
Oh nee! Ik had zomaar wat aangetrokken een blazer op een jeansbroek geloof ik
Het liefste was ik stilletjes achteruit terug door die draaideur naar buiten geglipt, maar dat wicht was er vandoor met mijn overjas!!!
Wat nu? Koortsachtig zochten mijn hersenen naar een oplossing. Uiteindelijk besloot ik het enige te doen wat in dergelijke omstandigheden mogelijk is: met vaste pas op die trap afstevenen, maken dat ik als de bliksem beneden kwam, en me in de massa onzichtbaar proberen te maken.
Het leek me niet bepaald een goede strategie, maar een betere vond ik niet. Want mijn moment was voorbij. Hoe lang dat moment duurde? Voor mij een eeuwigheid, maar in werkelijkheid waarschijnlijk maar een fractie van een seconde.
Een twee start. Nonchalant en met vaste tred doorkruiste ik de hall. Uiterlijk heel zelfbewust, maar innerlijk met kloppend hart. Als de bliksem de trap af zonder veel rondkijken snel een glas champagne gegraaid van het dienblad van de toegeschoten kelner om me een houding te geven. En ja, het lukte me om min of meer onzichtbaar tussen de pratende groepjes door te laveren, op zoek naar een bekend gezicht.
Helaas! De paar bekende gezichten waren allemaal druk in gesprek, en de anderen kende ik niet. Toen trok iemand me aan de mouw. De persoon die voor de uitnodiging had gezorgd.
- Heb je de ambassadeur al gefeliciteerd?
- Hugh? Ambassadeur? Is die hier? Ik ken die man niet! Waar is ie?
Hij wees naar de trap. Tweede Oh nee! Bovenaan de trap bleek de ambassadeur te staan met zijn dame, en naar beneden afdalend een aantal Canadese prominenten. Ze vormden een rij om de honneurs waar te nemen. Zij waren de mensen die ik als pratend op de trap had aanzien en plompverloren voorbij was gelopen! Arme ik. Hoe red ik me hier weer uit?
Handjes schudden van beneden naar boven kon natuurlijk niet. Eerst naar boven lopen, iedereen voorbij, en dan na een halve draai de juiste volgorde kiezen leek me toch wel héél clownesk.
Ik deed dan maar het enige wat nog enigszins mijn gezicht kon redden: nonchalant de trap oplopen, een hostesje vragen waar de toiletten waren, daar even uitblazen tot mijn hart weer op normaal ritme klopte, en dan zelfbewust terug op de trap afstappen om een tweede entree te maken.
Dit keer met heel beleefd handjes schudden en de obligate Congratulations, How are you? en Nice to see you s. Oef!
Even later was de receptie voorbij en vertrok het selecte gezelschap naar de grote zaal voor het concert.
En op dat ogenblik zag ik mijn kans schoon, glipte met mijn nummertje en rode oortjes naar de vestiaire, kreeg mijn overjas terug, en blies stilletjes de aftocht. Het concert interesseerde me plots niet meer.
Of iemand iets in de gaten had? Op dàt moment dacht ik van niet. Als ik er nu aan terugdenk vrees ik: reken maar!
Gek. De ene dag weet je van geen ophouden, de andere dag weet je echt niet wat schrijven.
Van zon andere dag maak ik dan maar gebruik om wat achterstallige mail te beantwoorden. Vooral Spaanse mail raakt soms achter vanwege de toch hogere moeilijkheidsgraad.
Want om die mooie taal te blijven onderhouden heb ik uitgekeken naar vooral Spaanssprekende correspondenten, en ben er soms heel boeiende correspondenties mee begonnen over heel uiteenlopende onderwerpen.
Niet enkel met Spanje. Ook met Zuid Amerika. Want hoewel iedereen zegt dat Engels de meest gesproken taal ter wereld is, ben ik daar nog niet zo zeker van. Feit is dat je met Spaans toch ook zo wat de wereld rond komt. Een heel boeiende wereld en cultuur trouwens.
Want of je nu met Spanjaarden, Chilenen, Mexicanen of Peruanen correspondeert, telkens weer stel je vast dat die latino-cultuur wereldwijd dezelfde is, op een paar subtiele verschillen na.
En ik houd van die cultuur. Ze is warm-menselijk. Ze lijkt ook vooral macho. Al stopt die macho-cultuur meestal aan de voordeur. Buiten is de man de baas en zal zich in een bar nooit verwaardigen bij zijn vrouw te gaan zitten. Mannen hier vrouwen dààr is het motto.
Maar thuis is la señora de Alma de la casa. De ziel van het huis en ook de baas in huis. En dat lijkt niet eens zo slecht te werken!
En de señor is thuis gewoon, net als bij ons, de sloef. Maar zodra het koppel de voordeur voorbij is stel je een complete metamorfose vast en is hij voor het oog van de wereld weer de grote caballero. Borst vooruit en zo van die dingen en mevrouw wordt de gedweeë, volgzame echtgenote.
Op de nieuwe man zitten de dames daar echt niet te wachten. Die hébben ze al: thuis. En op straat hebben ze dan weer de door hen zo begeerde super-macho! Lijkt me echt toch wel een samenleving die de eigenschap ideaal heel dicht benadert.
Leuk toch? Een diepere studie waard. Voer voor psychologen? Moeten we daar niet een voorbeeld aan nemen? Het is vooral dié eigenschap die me altijd al heeft aangetrokken in de latino-cultuur.
Er worden geen maskers opgezet. Die hebben ze trouwens niet. Als vrienden op bezoek komen blijft mevrouw haar man als sloef behandelen. Dat stoort hem niet en de vrienden nemen er geen aanstoot aan want bij hen gaat het net zo. Hoogstens wordt er al eens (en heel graag) een grapje over gemaakt.
In de bar zitten de vrouwen dan weer gezellig samen te roddelen aan een tafeltje en voelen zich totaal niet gediscrimineerd als manlief, aan de toog, totaal geen oog heeft voor hen. Ze gewoon negeert alsof ze er niet waren. Zo is het, zo was het, en niemand voelt behoefte daar iets aan te veranderen.
Iedereen kent zijn welbepaalde en duidelijk afgebakende grens. Die grens is gewoon: de voordeur. Een doodgewoon, tastbaar ding. Voor iedereen duidelijk zichtbaar. Geen spirituele machtsstrijd geen competitie geen frustraties Gewoon je plaats kennen. Niet proberen je grenzen te verleggen, tenzij je je huis verbouwt en de voordeur verplaatst.
Jawel, van sommige vreemde culturen zouden we toch wel veel kunnen leren. Vermenging met culturen die min of meer gelijke tred met de onze hielden kan alleen maar verrijkend werken voor beiden.
Vermenging met andere, meer achtergebleven culturen, werkt dan weer sterk verarmend.
Vandaar dat ik het woord racist (trouwens niét door ons uitgevonden), altijd met een grote korrel zout neem. Want in beginsel geloof ik niet dat racisten bestaan. Er bestaan enkel, en gelukkig maar, mensen die uitkijken wie ze in huis halen.
Wat die anderen op hún territorium doen, dat zal ze worst wezen, zo lang ze maar van het eigen territorium afblijven. (Kun je dat écht racisme noemen?)
In mijn vorig column is het hoge woord al gevallen: conservatief ! Wat een mooi woord met welke rijke inhoud!
Behoudsgezind behouden én verdedigen wat je hebt. Waar je voor gewerkt hebt. Waar je ouders en grootouders voor vochten. Behoud van je waarden. Van je cultuur. Van s lands lieflijke eigenheid.
Behoud van dat vreedzame landje waar je je eigen materiële dingen rustig kon achterlaten en niet hoefde te vrezen dat iemand ze zou komen jatten. Als dàt niet mooi is. En nochtans, het zou gewoon een recht moeten zijn in een landje als het onze. We zouden daar niet eens mogen bij stilstaan!
Niet moeten denken aan hoeveel sloten op je deur moeten hoeveel stuursloten en wielklemmen op je auto om hem niet te laten stelen. Niét angstvallig je brieventas moeten vasthouden als iemand je om een vuurtje vraagt. Opnieuw die gulle, onbevreesde lach van ons integere volkje mogen zien stralen. Zo was het in de sixtees. En we dachten dat het alleen nog maar kon verbeteren. Dat de beschavingen alleen maar vooruit konden gaan. Helaas, dat was zonder de waard gerekend.
Zo was het vroeger.
Zo zal het nooit meer zijn.
Nooit hadden we kunnen voorzien dat er ook een weg terug is. Dat beschavingen kunnen verloederen in een neerwaartse spiraal kunnen worden gezogen door vreemde invloeden, aangemoedigd door eigen volk en bestuur.
Hoe dat zo gekomen is? Oei! Niets zeggen! Mondje dicht. Ik zou alleen maar tien miljoen wijsvingertjes naar die bepaalde straat in Brussel willen zien wijzen. De andere wijsvinger zachtjes tegen de lippen aangedrukt. Want zwijgen moéten we dan wel, wijzen mag nog. (Voorlopig toch).
Maar ach, ik zie geen tien miljoen wijzende vingertjes. Want een aantal wijde, nog maagdelijk witte mondjes, is nu al luid aan het protesteren tegen mijn nostalgische flauwekul.
Mondjes die het nog niet door hebben. Mondjes die nog in Sinterklaas geloven. Mondjes die vinden dat het allemaal niet zon vaart zal lopen. Maar dat komt nog wel als het te laat zal zijn!
Tja om een beetje behoudsgezind te kunnen zijn moet je ook een beetje kunnen nadenken. En niet éérst jouwen en daarna gaan overpeinzen hoe stom je wel was.
Dan maar voor een conservatieve partij kiezen? Wat graag maar oei waar zit er zo eentje? Zéker niet op de kiezerslijsten te vinden. Tenminste, toch niet bewezen-conservatief. Beloven kunnen ze wel allemaal hoor! De hemel op aarde als we dat willen en als we maar voor hen stemmen.
Maar de eerste die doet wat hij belooft moet ik nog door de poort van het parlement zien stappen.
Komt er ooit zo eentje? En laten de anderen hem de ruimte voor zijn conservatieve ideeën?
Zal hij al zwichten voor Non, of het nog uithouden tot Nom de dieu?
Je weet nooit, maar het zal verdorie een zwaargewicht boeman moeten zijn om de stok in dat kleurrijke kippenrennetje te gooien!
Het schrille gekakel zal zéker niet voor de poes zijn. We zullen, tot in de uithoeken van het land, voor oordopjes moeten zorgen. Maar daarna zou het toch moeten doordringen in die hersentjes, kan het weer rustig worden, en kunnen de hennetjes eindelijk weer doen wat ze altijd al deden: heel productief eikens gaan leggen.
Zachtgekookt voor mij alstublieft.
Ach ja hoop doet leven zeggen ze dan. Maar dromen zijn dan weer bedrog. Rare, tegengestelde conclusies, nietwaar? Maar ik wil verdorie hopen én dromen van betere tijden voor ons zo verweesde volkje.
Wezenloos staart een wit musje naar omhoog vanaf zijn lage plekje op de sociale ladder. Hoopvol zoekend naar de plaats waar een troon zou moeten staan, of toch iets wat er op lijkt. Waarop een vader en een moeder zouden moeten zitten, en een hele hofhouding die zijn belangen zou moeten verdedigen.
Waar hij loon naar werken zou mogen ontvangen, gerechtigheid waar nodig, en een tik op de vingers voor eventuele fouten of luiheid.
Waar pientere volwassenen de zo moeizaam opgebouwde welvaartstaat zouden moeten beschermen en verdedigen. En straffen wie daar een poot durft naar uit te steken.
Maar helaas er is niets van dit alles. Alleen maar een goed besloten clubje van lieden die zich tegoed doen aan de grabbelton van de Wetstraat, en zich niet verwaardigen een blik naar omlaag te werpen. De belangen van eigen soort? Daar dienen de riolen toch voor?
En het witte musje denkt weemoedig:
Wat een verweesd volkje zijn we toch geworden: wezenloos en hopeloos verweesd. Geen papa en geen mama meer. Niemand die voor ons opkomt. Niemand die zorg draagt voor onze verworvenheden. Niemand die ons de normen van het vaderland en van onze voorouders nog voorhoudt. Niemand die het budget zo beheert dat de eigen vogeltjes eerst komen. Niemand ook die nog probeert om naarstige en betere vogels te maken van ons, arme musjes! Niemand meer om ons nog te leren vliegen!
Een land is toch een beetje te vergelijken met een gezin hé? Want:
In de eerste plaats is er een papa en een mama. In België wonen die op het paleizenplein te Brussel. Maar hun ouderlijk gezag werd grotendeels overgedragen naar de andere kant van het groene park vóór hun bescheiden optrekje. En daar vinden we dan de Wetstraat. En daar zitten dan weer een heleboel surrogaatpapas en -mamas die, in plaats van de echte papa en mama, verondersteld worden voor het land (gezin) te zorgen. Pleegouders dus.
Whaauw! Hoe kunnen we ons dan verweesd voelen? Met zoveel pleegpapas en pleegmamas? Waar is het spaak gelopen?
Wel, het probleem is eigenlijk dat we bij die lui in de wetstraat niet langer op natuurlijke moeder- of vadergevoelens, laat staan op vaderlandslievende gevoelens moeten rekenen.
Neen hoor! De beste brokjes worden heel liefdevol in vreemde bekjes gestopt en wij wij staan er een beetje wezenloos en verweesd bij te kijken. Als wij iets willen moeten we cash betalen. Vandaag wat minder dan morgen, maar veel meer dan gisteren. Alleen bij die vreemde bekjes lijkt dat omgekeerd te werken.
Nou ja, die vreemde bekjes staan immers ook heel wijd opengesperd. Ons arme witte musje zou dat ook wel willen doen, maar het mag niet van de stiefouders. Alleen maar als het koekoek kan roepen! En dat kan dat arme vogeltje natuurlijk niet.
Tja, het is net zoals in een gezin hé? Het is niet voldoende om de rol van papa en mama op te eisen, je moet ze ook nog kunnen waarmaken en je daar 100% voor kunnen inzetten. En het is overduidelijk dat de Wetstraat daar niet in slaagt.
Wat zal de toekomst ons, arme Belgjes, brengen? Aankloppen bij een weeshuis? Huize Nederland bijvoorbeeld? Nou ja als het echt niet anders kan moeten we dààr dan maar heen om ons stiefmoederlijk te laten behandelen. Deden we al eens en dat bekwam ons niet zo goed. Nou ja, veel slechter dan bij ons kan wel niet zeker? Hier hebben we toch ook enkel maar stiefmoeders en -vaders!
Zouden ze daar in Nederland ook eerst de vreemde bekjes voeden? Hopelijk wel, want daar zouden wijzelf nu juist de vreemde bekjes zijn, en dus lijkt dat helemaal nog niet zon slecht idee. Een heel goed idee zelfs, in een wereld waarin de papas en de mamas de eigen jongen laten verwezen ten voordele van de vele koekoeksjongen in eigen nest.
Het koekoeksprincipe dus! Na de struisvogelpolitiek heeft het koekoeksprincipe nu zijn intrede in de politiek gemaakt als teken des tijds. Ze blijven het toch wél in de ornithologie zoeken! Maar dat is dan ook het enige dat nog min of meer conservatief te noemen is.
Draait het dààr om in Europa? Om het koekoeksprincipe? Wel, als het zo zit, laten we dan zélf maar koekoeksjong spelen en aansluiten bij een ander land! We kunnen maar van de regen in de drop terechtkomen. Spijtig voor het zweet, het bloed en de tranen van onze voorvaderen die zon mooi landje hadden geschapen waar het zo goed WAS om te leven.
Tja, hadden die maar zo stom niet moeten zijn en hadden ook maar op hun luie kont moeten blijven zitten op een hoop woestijnzand. Uitkijkend naar waar ze het beste konden immigreren en waar het meeste in te pikken viel.
Ze hadden ook mo slim genoeg moeten zijn om uit te vissen waar ze het best van de resultaten van andermans zweet en bloed konden gaan genieten!
Ergens in de wereld een gouden poortje weten te vinden Een onbewaakt poortje dat naar het Eldorado leidt. Een Eldorado, opgebouwd door een hard werkend volkje waarvan de leiders nu uitverkoop houden van de vergaarde schatten.
Dàt alles hadden onze voorouders moeten doen! Ze zouden veel langer en veel gelukkiger hebben geleefd. Maar ze deden het voor ons! Wisten zij veel dat onze leiders ooit landverraders zouden worden die hun zweet en bloed te grabbel gooiden aan wie er maar wil naar graaien?
En wat heeft dat alles ons gebracht? Een sterk verwaterde politieke soep, een hoop opportunisten, een hoop criminaliteit, en een hoop hoogbeschermde allochtonen...
De winter is pas begonnen, en we zitten al zowat doorheen onze zoutvoorraad voor de hele winter. Niemands schuld natuurlijk. Een lelijke gril van de natuur. Maar hoe moet het nu verder? Zoutloos dieet voor het verkeer?
Ik herinner me de winter van 1962/63: tot na Nieuwjaar leek het een zachte winter geweest te zijn, en we begonnen al aan de zomer te denken. Maar halfweg januari begon het: sneeuwen, vriezen, en gladde wegen gedurende maanden! Bijna tot Pasen!!! Zelfs als het wekenlang niet sneeuwde bleven de temperaturen lager dan -10 en de sneeuw bleef gewoon sneeuw. Want zout strooien zat er toen nog niet in. Hier en daar werd wat zand of as gestrooid en dat was het dan.
Maar het was beter dan niets. De sneeuw bleef wel liggen, maar het zand gaf toch een beetje grip. Ik vrees dat, als moeder natuur op die manier verder gaat, we weer op zand zullen moeten overschakelen. En gelukkig daarvan zal de voorraad nog niet zo gauw uitgeput raken. De riolering? Dat is weer een ander verhaal!
En zo worden we nog maar eens met de neus op de feiten gedrukt. Ondanks al onze moderne technologie kunnen we het toch niet halen van moedertje natuur als ze haar maag eens laat oprispen.
Het vrachtverkeer staat stil, goederen raken niet op hun bestemming, werknemers geraken niet op de werkplek reizigers stranden in de luchthavens kortom, onze hele moeizaam opgebouwde economie gaat zondermeer platliggen bij dergelijke capriolen van de natuur. En dan spreken we nog niet van ingestorte daken en kerken! Wat als dit, net als in 1963, nog maandenlang doorgaat?
Destijds was er nog het voordeel dat internationaal wegtransport zo goed als niet bestaande was. Dat ging per schip of per trein. Bovendien stond de consumptiemaatschappij nog in haar kinderschoenen en consumeerden we niet half zo veel als nu.
In de wegcode was ook een lachwekkend verkeersteken opgenomen: een rode ronde rand, met binnenin een zwarte letter D op witte achtergrond. Het betekende: dooibarelen gesloten en moest de wegen in de dooiperiode beschermen. Ik heb me altijd afgevraagd wat een dooibareel was. Nooit eentje gezien. Nooit kon iemand me daarop antwoorden.
Maar de betekenis van het teken was niet mis te verstaan: vrachtwagens moesten, zodra ze dit teken zagen, stoppen en bij de plaatselijke burgemeester gaan vragen hoe het verder moest!!!
Of die burgemeester dat zélf wist? Heb ik ook nooit een antwoord op geweten. Maar het tekent toch het tijdsbeeld: een vrachtwagen was een heel sporadisch voorkomend verschijnsel dat van A naar B reed, en waarbij de afstand tussen A en B zelden meer dan een tiental kilometer was.
De veel zachtere winters die nadien ontstonden, zijn er mede verantwoordelijk voor dat we niet meer achterom keken en dachten dat het nooit meer zo zou zijn.
Vervoer en tewerkstelling evolueerden dan ook in functie van het zachte klimaat en dan gebeurt dit! Als dit een uitzondering is, komen we er nog zonder al te veel kleerscheuren onderuit. Maar stel dat het de nieuwe regel wordt?
Tja, dan zal een groot stuk van onze samenleving moeten hertekend worden in functie van de nieuwsoortige winters. Back to the future?
Zullen misschien andere middelen moeten worden bedacht om de wegen sneeuwvrij te houden? Zeewater sproeien bevoorbeeld? Zou dat helpen? Je weet nooit. Het proberen waard. Goedkoop is het in elk geval, tenzij ook hier de vraag de prijs doet stijgen!
Eigenlijk, als we eventjes goed stilstaan met wat we aan het doen zijn, hebben we ons toch wel heel erg afhankelijk gemaakt van allerlei hulpbronnen. Hulpbronnen die bij een vingerknip zouden kunnen verdwijnen!
Neem nu elektriciteit: stel dat onze centrales om welke reden ook voor lange tijd uitvallen. En je woont ergens in een stad op de dertigste verdieping geen lift meer. Ik mag er niet aan denken.
Of onze watervoorziening: we zagen het nog onlangs op relatief kleine schaal. Maar ooit zou dit kunnen gebeuren op grote schaal nationaal of Europees En erg ondenkbeeldig is dat niet echt. Een terrorist die een hardnekkig virusje dumpt op een cruciale plaats in het systeem en lap!
I dont like it but I guess things happen this way ( song van Johny Cash).
Enfin, ik wil geen doemdenker zijn, maar vind het toch de moeite lonen om er even bij stil te staan dat, hoe hedendaags en modern we ook leven, onze samenleving toch ook uiterst kwetsbaar is en aan elkaar hangt met een zijden draadje. En zijden draadjes heb ik nooit 100% vertrouwd.
Mystiek altijd al een mooi woord gevonden. Geheimzinnig magisch bovennatuurlijk sprookjesachtig. En vooral: o n b e g r i j p e l i j k ! Maar zodra het begrepen wordt is alle mystiek er af
Want zoals ik vroeger mijn speelgoed autootjes altijd opengooide om te snappen hoe ze werkten zo doe ik dat ook met veel mystieke dingen. En helaas meestal weet ik de mystiek wel te ontmantelen (of te ontmaskeren), en teleurgesteld moet ik dan vaststellen dat er eigenlijk helemaal geen mystiek mee gemoeid is! Dat de naakte waarheid die er achter steekt eigenlijk poepsimpel is! Wég sprookje, wég sinterklaas of het kerstmannetje.
Zielig voor mij, want ik hou écht wel van mystiek.
Neem nou je eigen pc. Voor veel mensen een hopeloos ingewikkeld ding en ingewikkelde dingen gaan we maar al te vlug bijna als mystiek ervaren. Geen spek voor onze bek? Niks van. Gewoon door mensen gemaakt. Uitgevonden door logisch denken. Niets om bang van te zijn. Niets om zomaar direct te catalogeren onder te ingewikkeld.
Ik had het geluk om een beetje mee te groeien met de voortschrijdende digitale technologie. En dat prille begin dat was écht zo simpel als wat. En dat is het eigenlijk nog altijd. Het basisprincipe is onveranderd gebleven.
Hoe intelligent een computer ook lijkt: zijn verstand bestaat in wezen maar uit schakelaars! Een hele resem schakelaars. En die schakelaars kunnen niet méér dan de schakelaar van het licht in je slaapkamer: aan of uit. Maar in je pc zien ze dat als 0 of 1, of eenvoudiger gezegd, ze kennen het verschil tussen 0 en 1. Noch min, noch meer. Dat kan je lichtschakelaar ook!
Maar slimmerds gingen daarover nadenken en vonden dat je met nullen en enen toch wel een en ander kon aanvangen. En ze ontwikkelden de Asci code: Daarin wordt een reeks van 10 cijfers gebruikt ( 1 byte genoemd), uit alleen maar nullen en enen bestaande, om één écht cijfer weer te geven. Zo zou het cijfer 7 eventueel kunnen worden weergegeven met 0000111000. De letter A kan dan bevoorbeeld 1110001000 zijn (klopt niet hoor! Die Asci-code ben ik vergeten. Het gaat maar over het principe). Er zijn dus 10 schakelaars nodig die aan of uit staan, om één cijfertje of lettertje voor te stellen. (Vergelijk met ons tiendelig rekenstelsel: wij moeten na het cijfer 9 al een hulpcijfer gebruiken om ervoor te zetten als we verder willen rekenen. De pc moet dit al na de 1 !!!)
Maar toen was het hek van de dam: reuzengrote kasten met duizenden schakelaars (och arme: nu steken we er miljoenen in een chip ter grootte van een lucifer) vormden de eerste computers.
De verdere vooruitgang bestond enkel maar uit alles steeds kleiner én razend snel maken, én programmas maken die het ons makkelijker moesten maken. We moeten immers niet meer honderden nullen en enen typen om hallo te zeggen, maar gewoon de juiste letters aanslaan. Het programma laat de computer zélf, en pijlsnel, de vertaling naar machinetaal doen.
Voilà! Dààr gaat de hele mystiek rond de digitale wereld. Niets mysterieus aan!
Mijn conclusie: mystiek bestaat niet van nature uit. Mystiek maken we zélf van zodra we iets niet kunnen of willen begrijpen... of het juist onbegrijpelijk willen doen overkomen!
Met religies gaat het net zo, maar daar zorgen de bedenkers er dan weer voor dat wat ze uitkramen gewoon niet te begrijpen valt, en dan is het voor hen niet moeilijk meer.
Instant-mystiek dus: makkelijk te maken door wie er zijn voordeel kan mee doen.
Makkelijk te verteren voor wie het lust en niet kieskeurig is.
En ocharme, zo zijn er velen. Zoekend naar mystiek. Zoekend naar wat ze niet begrijpen, om daarin dan de poort naar een betere wereld te vinden. En vooral: zoekend naar iets dat hen verhindert in zichzelf te kijken en het heft in eigen hand te nemen.
Jammer voor hen, maar op die manier zullen ze nooit vinden wat ze zoeken.
Ooit had ik een agenda. Vol met afspraken, vol met dingen te doen, vol met vergaderingen, vol met veel waar ik naar uitkeek, maar ook vol met zaken die ik liever ergens in een donker vergeethoekje had weggestopt, omdat ik bij voorbaat wist dat het hopeloos was en tot niets zou leiden.
Want ik had geleerd dat je aan één slecht project zoveel tijd spendeert als aan tien goede.
Maar ik deed het, en probeerde het met animo te doen. Ik werd er immers voor betaald. Het werd een manier van leven. Het werd een manier van werken. Het werd vooral een manier om iets voor de samenleving die me te eten gaf terug te doen en me niet nutteloos te hoeven voelen. Maar er is een tijd van komen, en er is een tijd van gaan.
Toen de pensioenleeftijd naderde vroegen verschillende mensen me of ik dit alles niet zou missen en in een zwart gat zou terechtkomen, net als zovelen.
Ik ging twijfelen. Keek even naar de telefoon op mijn bureau, dacht aan de vele keren dat ik zijn niet ophoudend gerinkel had gehaat, de vele keren dat hij me uit mijn concentratie had gerukt, maar ook aan de vele keren dat ik er heel positieve gesprekken mee had gevoerd.
En ik dacht:
- Tiens ja, hoe zal mijn leven er uitzien als niemand me nog nodig heeft? Als niét om de haverklap iemand anders met weer een ander probleem aan de andere kant van de lijn hangt?
En ik moest het antwoord schuldig blijven.
Nu heb ik dat antwoord wél: na zoveel jaren zowat iedereens problemen te hebben helpen oplossen, voelt anonimiteit zalig aan. Het is als een zacht lappendekentje dat over je gelegd wordt. Niemand meer zijn. Wat heerlijk! Bijna synoniem van vogelvrij.
Maar niemand ben je eigenlijk alleen maar voor de anderen. Pas als je je agenda definitief hebt afgesloten ga je in alle rust beseffen dat je nu eindelijk jezelf en je eigen iemand bent geworden. En dàt voelt pas goed aan: jezelf weer tegenkomen.
Jezelf mogen zijn kun je het beter wensen? Wie dàt niet naar waarde weet te schatten moet toch serieus met zichzelf in de knoop liggen!
Weg maatschappelijke dwangbuizen, garelen en meer van dat moois. Weg verantwoordelijkheden en moeilijke beslissingen. Weg de kritiek van hier en daar een enkeling die zich benadeeld voelt.
Weg ook de duizenden bladzijden die je schreef en waarvoor anderen de pluimen mochten oogsten. Je schrijfsels niet meer moeten laten ondertekenen door overste A of politicus B. Niet langer afhankelijk zijn van het sterk wisselende humeur en kritiek van diegenen die alleen maar toekeken.
Niet langer het beste in jezelf moeten onderdrukken om niet op bepaalde overgevoelige teentjes te trappen.
Neem nu zon blog: niemand zegt dat je moet. Niemand zegt dat het niet mag. Niemand kan je opdragen wat je moet schrijven. Niemand stelt een deadline. Niemand die me dàt nog kan afnemen.
t Is avond, en stil in huis. Vrouwtje is in slaap gevallen, Pierewiet, mijn parkietje heeft zijn verenpakje gezellig dik opgeschud en er zijn kopje in ondergedompeld, zodat hij wel een bolletje wol met een lange staart lijkt. En door het raam zie ik de laatste achtergebleven sneeuw langzaam maar zeker wegsmelten.
Er stond een sneeuwman naast de deur. Gemaakt door de kinderen van de buren. Zijn onderlijf staat er nog. Het bovenlijf en hoofd zijn er afgevallen en liggen verkommerd en platgereden op straat. Getuigend van de meedogenloosheid van het moderne verkeer. Arme sneeuwman.
Ze voorspelden weer sneeuw, maar het zou waarschijnlijk niet voor de kust zijn. Lap! Weeral discriminatie! Geen witte kerst voor de kust! Hebben die weerlui dan echt geen greintje compassie met ons? En ik, dreaming of a white christmas kan weer mooi op mijn honger blijven zitten. Foei!!!
Inspiratie? Weg! Compleet, maar dan ook compleet weg. Wegger kan niet! Mee gesmolten met de sneeuw. En wat doet een mens als hij geen inspiratie heeft? Juist! Dan maar een beetje roddelen over de medemensen. Dichtste familie eerst natuurlijk! En ja hoor, daar schiet me een passend slachtoffer te binnen:
Mijn schoonzoon is profvoetballer geweest in een recent verleden. Doet, naast zijn normale job, ook nog iets in de voetbalwereld geloof ik. Scouting of zo, wat dat dan ook moge betekenen. Ik ben namelijk niet zo goed thuis in de voetbalwereld. Hoogstens schrik ik eens op als er weer geroepen wordt over een mooi goal, maar wordt telkens weer teleurgesteld: ik zie daar dan gewoon die twee kale witte staken, een pluizig net, en een stomme dwarsbalk. Niks moois aan! Zélfs het decor is één slijkerige boel!
Waar zit dat mooie goal dan? Aan de reacties te horen verwacht ik er dan leuke gordijntjes aan, of een blits kleurtje voltapijt misschien? Maar neen hoor! Niets van dit alles. Enfin, het zal wel aan mij liggen. Ik blijk namelijk een complete voetbal-analfabeet te zijn.
Nu weet ik bijvoorbeeld wél dat hij bij Cercle Brugge gespeeld heeft. Dàt tenminste heb ik onthouden, en dat vijzelt mijn zelfvertrouwen weer op, want ooit zegde zelfs dàt me niks en moest ik, als iemand me vroeg waar hij dan gespeeld had, het antwoord schuldig blijven. Wanhopig liep ik dan de namen af die ik ergens op TV had opgevangen:
F.C. De Kampioenen? Bayer Munchen? Of is dat een aspirine-fabriek? Ajax dan of Real Madrid? Enfin, ik wist het niet. Alles wat ik wist was dat voetbal een spel is dat in het gras wordt gespeeld als het twee kontjes hoog is geloof ik. Of is dat weer een ander spel? Enfin, iemand heeft daar toch ooit een liedje over gemaakt, dus, dat zal het wel zijn zeker?
Nu ja, het heeft geen belang. Belangrijk is dat hij een toffe knul is en van mijn dochter houdt. En dubieuze spelletjes spelen ze blijkbaar ook niet, want als ik er op bezoek kom stel ik telkens weer, en tot mijn opluchting vast, dat het gras netjes is afgereden. Oef!
Of hebben ze soms andere geheime plaatsjes in huis om twee kontjes te verbergen? Tuinhuis? Kolenkot? Zou kunnen, maar ik wil me er niet in verdiepen. Dat ze enkele jaren geleden nog een lief dochtertje hebben gekregen schrijf ik liever toe aan de ooievaar, want doe-het-zelver is hij niet echt, dus zal de ooievaar het wel gedaan hebben. De postbode sluit ik sowieso uit want die komt niet verder dan de brievenbus hoop ik tenminste.
Feit is dat ze een drommels leuk gezinnetje vormen, en daar draait het tenslotte om, nietwaar? Wat kun je je als vader/schoonvader meer wensen?
Magic Familys vind je de dag van vandaag ook niet meer overal.
Mensen die me niet echt kennen geven me soms, zonder dat ze zich daar direct van bewust zijn, het stempel boeman mee. Tenminste, die indruk héb ik er wel van.
Zo ook in de vele vergaderingen waaraan ik ooit deelnam.
Zo ook in het begin van mijn tweede huwelijk. Ik kwam in een totaal nieuwe familie en wereld terecht en was gewoon om mijn mening wel eerlijk maar ongezouten te zeggen, terwijl bij veel van die nieuwe familieleden het zalven en troosten eerder de regel was, met alle nare gevolgen vandien.
Al die mensen hebben me ondertussen leren kennen daadwerkelijke resultaten gezien en me leren appreciëren! Want etterende wonden genees je zelden met een zalvende pleister er bovenop. Met mooie beloftes evenmin. En troostende woorden och god een beetje héél gratuit.
De dokter die het mes zet in een etterende wonde zal ook als boeman worden aanzien tot wordt vastgesteld dat hij gelijk had en de wonde genezen is.
En ja, ik ben er fier op een boeman te zijn, want met zalvende woorden is de samenleving nooit ver geraakt. Echte en werkende sociale verbeteringen kwamen altijd al van de boemannen die er geen doekjes om wonden om de sympathie van hun gehoor te verwerven. Die maatregelen durfden te nemen die aanvankelijk heel onsympathiek leken, maar het op lange termijn perfect deden tot ieders voordeel.
Soms moét je er wel het mes durven inzetten als je resultaat wilt zien, want nooit zal iemand voor de hele wereld goed kunnen doen. Altijd zullen bepaalde mensen zich op een of andere wijze benadeeld voelen, wélke maatregelen je er ook weet door te drukken.
Als je teveel, en naar tevelen gaat luisteren, wordt het nemen van juiste beslissingen gewoon onmogelijk. Je moet dan je toevlucht nemen tot die beruchte compromissen waar niemand beter van wordt.
Want wie ook maar probeert voor iedereen goed te doen, doet uiteindelijk voor niemand goed!
Waarmee ik maar bedoel: dat zalfstrijken dat kan onze samenleving nooit ten goede komen! Maar het steekt zowat overal de kop op. Niemand durft een ezel nog een ezel te noemen! En zéker als het een rijke ezel betreft zal hij heel beleefd met meneer de ezel worden aangesproken.
Het enige dat daarmee wordt bereikt is dat die ezel er uiteindelijk écht van overtuigd raakt dat hij een meneer is en nog meer de ezel gaat uithangen.
Diplomatie kan, en moet in bepaalde gevallen. Maar het kan niet grenzeloos worden aangewend. Effenaf rotte plekken in onze samenleving moeten er gewoon worden uitgesneden! Opgeruimd staat netjes.
En wie heb je daarvoor nodig? Zalfstrijkers?
Neen! Boemannen! De rol van zwarte Piet mag dan al een heel ondankbare rol zijn Sinterklazen maken een volk alleen maar week, zwak, en klaar voor slavernij.
En een boeman kan best een vriendelijke mens zijn waar dat gepast is en met de juiste mensen.
Toen ik in het begin van de jaren 60 de verkeerswereld binnenstapte, bestond de wegcode uit een honderdtal ondubbelzinnige en eenvoudige regels, en een vijftigtal verkeerstekens. Je kon het in boekenwinkels kopen en het was nog niet een vierde van een gewone pocket.
Maar het verkeer evolueerde. Er kwamen steeds meer autos bij. Er kwam steeds meer vrachtverkeer bij, want ook dàt evolueerde van binnenschip en trein naar rijbaan.
En de wegcode, die evolueerde mee. Van een kwart pocket werd het op termijn een dikke bijbel en moest op een bepaald moment zelfs worden uitgesplitst in de gewone wegcode die iedereen kent, en de wegcode van de wegbeheerder, even dik, maar waarvan de modale burger eigenlijk geen weet heeft of hoeft te hebben. Die handelt namelijk over de strikte regels bij het plaatsen van verkeersstekens en zo.
Gelukkig zaten er, toén toch, schrandere mensen op het ministerie van verkeerswezen en werd kort op de bal gespeeld. Elke evolutie in het verkeer werd met argusogen bekeken en de wet navenant aangepast. Hopeloos voor wie er beroepshalve moest mee werken, maar heel effectief en aangepast aan de evoluerende werkelijkheid.
Waar hadden we anders nu gestaan, nu het verkeer en de diversiteit ervan meer dan verdubbeld is? We zouden het niet meer kunnen rooien met de simpele regeltjes van 50 jaar geleden.
Wel, we kunnen het ook niet meer rooien met de vele andere wetten, die totaal niét zijn meegeëvolueerd met de realiteit! En als ze dat wél al deden, dan worden ze gewoon niet waargemaakt bij gebrek aan controle of bij gebrek aan lust tot controle. Anderzijds werden er dan wél wetten gemaakt die de negatieve kanten van de realiteit ronduit beschermden en aanmoedigden!!! Negatieve anticipatie dus.
En die realiteit Jongens! Die is een pak verder aan het evolueren dan het verkeer dat ooit zal doen.
Ik wil nu even niét een voorbeeld over het vreemdelingenprobleem geven, maar een doodsimpel wetje dat aantoont tot wat gebrek aan controle leidt: twee jaar geleden werd in het parlement een wet gestemd die verplichtte dat op een affiche dat een huis of appartement te huur stelt, de huurprijs ondubbelzinnig werd vermeld.
Als ik vandaag, na meer dan twee jaar, op straat loop, zie ik honderden afiches met huizen te huur. Maar op zowat geen enkele staat de prijs vermeld. Niet enkel particulieren, maar ook immo-agentschappen vegen er vierkant hun cijfer aan en worden niet gecontroleerd, laat staan beboet!!!
Hadden de eerbiedwaardige leden van het parlement dan niet beter thuis gebleven en een droge luier omgedaan? Wat zitten die mensen daar hun tijd te verspillen aan wetten die ze toch niet laten naleven?
Trouwens, wié moet ze doen naleven? De politie? Ho ho dat is wél een burgerlijke en geen gerechtelijke zaak!
Een andere instantie? Welke? We hebben er geen! Of tenminste niet in een voldoende effectieve vorm. Hier en daar een inspecteur met een wat wazig omschreven taak en bevoegdheid Soms wél en soms niét gemotiveerd omdat hij wel weet dat hij maar een klein druppeltje op een gloeiende plaat is en waarschijnlijk niet eens goed weet waar zijn bevoegdheid precies begint of eindigt.
Want politiescholen bestaan er wel en functioneren perfect. Maar een degelijk opleidingscentrum voor dergelijke controlerende ambtenaren, én een instantie met een statuut voor de afgestudeerden? Bij mijn weten bestaat dit niet. En ja als het niet bestaat dan bestaat het niet hé? Punt andere lijn!
Neen verdorie! Mijn opinie: wat niet bestaat moet dan maar uitgevonden worden. Dààrvoor hebben we parlementairen, en niet om kousen te zitten breien op hun goed betaalde zitje.
En ja hoor, op die manier draaien we gewoon dol: mensen van vandaag moeten met wetten van gisteren maar zien hoe ze morgen overleven. Je reinste gok!
Bedankt voor de moeite, dames en heren politici! En brei naarstig verder.
Zal de wereld vergaan eind december 2012? Ze zeggen het. Tenminste, de Maya-kalender stopt abrupt op die datum. (Omdat de schrijvers geen inspiratie meer hadden, of ?).
Ook Nostradamus voorspelt niet veel goeds voor deze periode, maar ach die goeie ouwe Nostradamus heb je altijd al op duizend en een manieren kunnen uitleggen! En telkens weer lijkt het te passen (Of kun je het doen passen) in het tijdsbeeld. Zou ook gepast hebben als ons tijdsbeeld er heel anders had uit gezien! Heel clever van hem. Dus: we zien wel!
En die Maya-kalender nu ben ik er wel van overtuigd dat sommige volkeren uit de oudheid een pak meer astronomische kennis hadden dan we nu denken, maar het lijkt me toch niet erg waarschijnlijk dat ze over de gesofisticeerde technologie beschikten die nodig is om de evolutie van de kosmos en ons zonnestelsel tot in onze tijd te kunnen voorzien. Het zit er dus dik in dat de makers van die kalender er op een bepaald moment eigenlijk geen been meer in zagen en er maar mee stopten.
Maar alle gekheid op een stokje moeten we ons zorgen maken? Weetnie. Ik in elk geval niét, want het einde van de wereld, wat is dat eigenlijk? Ik denk dat iedere mens die sterft het einde van de wereld meemaakt. En of er nu 4 miljard mensen mee sterven met hem, of hij sterft stilletjes alleen, het zal hém niet veel uitmaken! Voor hem is dàt gewoon het einde (of een nieuw begin?)
In elk geval, ik maak me geen zorgen. Ik hoop en denk wel dat ik op Nieuwjaar 2013 mijn nieuwjaarswensen zal kunnen verzenden, en zoniet Salukens, en dat de laatste het licht niet vergeet te doven!
Tja, zowat elke periode heeft al zijn orakels en valse profeten gekend die het einde van de wereld voorspelden. Eens zal het er wel bovenop zijn, want als voldoende mensen halsstarrig doorheen elke periode van de geschiedenis hetzelfde blijven voorspellen dan moet het toch één keer raak zijn hé?
Zal dat 2012 zijn? Of 3012? Of binnen 10.000 jaar? We zien wel, en het beste lijkt me al die orakels te laten voor wat ze zijn en er het beste van te maken.
Het verwondert me eigenlijk dat het zo lang duurt voor de waarzeggers zich aan die kluif tegoed beginnen te doen! Die weten het toch altijd allemaal zo goed?
Tja waarzeggerij! Zou dat echt bestaan? Ik sluit niet uit dat er misschien wel mensen onder ons zijn die deze bepaalde gave geheel of gedeeltelijk bezitten. Maar als dat zo is, zou dat eigenlijk een uitschuivertje van de natuur zijn: een open deurtje teveel in de hersenen? Maar veel zal dat wel niet voorkomen.
Als die mensen al bestaan, dan hoeven we helemaal geen moeite te doen ze te vinden, want dat zullen we nooit! Veel te veel kwakzalverij in die lucratieve branche! Bomen en bos weetjewel?
Want velen voelen zich geroepen (voor de poen), maar weinigen zijn uitverkoren. De voornaamste eigenschappen die ik telkens weer bij hen ontdek zijn: luisteren, op je lichaamstaal letten en je in wezen uithoren zonder dat je er erg in hebt, en vooral: voorspellen wat je graag hoort!
En ja hoor: soms komen die voorspellingen op hallucinante wijze uit omdat je ze zélf doet uitkomen.
Zo ken ik een koppel, zij was als jong meisje bij een waarzegster geweest en die had haar voorspeld dat ze haar ware Jacob zou ontmoeten op een reis naar Australië.
Ze werd twintig werd dertig mijlenver geen ridder op een wit paard te zien. Achter in de dertig dacht ze terug aan die waarzegster en boekte een reis naar Australië.
Op het vliegtuig zat ook een jonge man, stukken jonger dan zij, maar toch besloot ze er een babbeltje mee te maken. Het klikte, ze trouwden, en leefden nog lang en ongelukkig!
Maar de voorspelling was uitgekomen!
Willy.
PS: dit is mijn tweede column vandaag! Hieronder staat er nog eentje. Sorry hoor, maar de ene dag is mijn inspiratie grenzeloos, de andere dag vind ik er geen.
Ik had er donder op gezegd dat het woord uniciteit, toen het me te binnen schoot, niet voorkomt in de Dikke Vandale. Maar toen liet ik er even de spellingscontrole van mijn tekstverwerker op los, en die reageert niet. Het woord zou dan toch bestaan? In elk geval, ik heb het over de eigenschap uniek te zijn. Een eigenschap die we gelukkig allemaal zonder uitzondering bezitten.
Soms maken mensen de fout om, als ze van een ander iets verwachten, te denken dat die ander net zo zal reageren als ze dat zelf zouden doen. Een beetje verwonderd botsen ze dan soms op een helemaal niet verwachte reactie, die zowel positief als negatief kan uitvallen.
Voor wie een beetje thuis is in de astrologie is dat helemaal niet verwonderlijk. Zoveel mensen als er zijn, zoveel onderlinge verschillen zijn er (gelukkig) ook, nog bovenop de verschillen in denkwijze tussen man en vrouw.
De logica van de een is niet altijd de logica van de ander. Het gelijk hebben evenmin. Maar daar is niets mis mee. Wel integendeel. Vooral in relaties speelt die diversiteit een grote rol.
Het is immers toch leuk te kunnen vaststellen dat je partner uniek is? Dat je hem of haar voor niets ter wereld zou willen ruilen omdat er zo geen tweede is? Verliefd worden we toch niet zomaar op iedereen? De aardigheid zou er namelijk helemaal af zijn als er van je partner dertien in een dozijn te vinden zijn!
We paren immers niet als de dieren. We zijn stukken kieskeuriger en zoeken naar die éne! Wel, juist door al die onderlinge verschillen kunnen we dat ene unieke wezen ook vinden, vindt het ons, of worden we er door hogere machten naartoe gedreven.
Maar het is wél een zoektocht met veel valstrikken! Valstrikken waar we steeds weer in verstrikt raken in onze haast om gesetteld te zijn, en vooral door het ons ingeprent waandenkbeeld dat wie niét gesetteld is, ook niet volwaardig is. Het tegendeel is waar. Ik heb een grote bewondering voor ongesettelde mensen. Want meestal betreft het mensen die liever alleen blijven zo lang ze de ware niet vinden, dan zichzelf én een partner ongelukkig te maken door een overhaast paniekhuwelijk dat tot mislukken gedoemd is. Of door een verbintenis, gebaseerd op enkel maar uiterlijkheden.
Op het eerste gezicht lijkt voor jongeren de wereld vol lekkers! Pas als ze eens wat beter dat lekkers gaan besnuffelen blijkt dat lang niet alles is zoals het lijkt.
Maar verblind door uiterlijk schoon lopen ze soms tegen beter weten in toch in de val en blijkt dat lekkere ijsje achteraf vol regelrecht vergif te steken. Pech voor het slachtoffer, maar als het verstandig is heeft het zijn lesje wel geleerd: zoveel keuze als hij of zij dacht is er niet. Want de wereld mag dan wel overbevolkt zijn dat is hij vooral met voor jou totaal waardeloze mensen. Voor anderen met andere smaken zijn die mensen dan weer wél heel waardevol.
Het komt er op aan door het bos de echte bomen te leren zien en de rest als quantité négligeable te beschouwen. Mooie verpakkingen zijn mooi meegenomen maar zeggen niets over de inhoud.
Moesten er maar een paar mensen bestaan op de wereld, dan zou je keuze snel bepaald zijn en hoeft niet ver te worden gezocht. Evenmin moesten alle mensen gelijk zijn. Maar dan word je keuze eigenlijk bepaald door het feit dat er geen keuze is! En wat heb je dààr nou aan? Welke vrouw zou zich gestreeld kunnen voelen als haar man haar alleen maar nam omdat er niets anders te koop bleek?
We kunnen dus eigenlijk wel dankbaar zijn dat de keuze zo groot is, maar we moeten het toch leren aanzien als alleen maar decor. Een decor vol soms leuke figuranten, maar elk dient voor zichzelf uit te maken of hij het dan maar aanlegt met een van die figuranten, of verder zoekt naar die éne acteur die echt past in zijn leven.
In vriendschappen is het niet anders. Je loopt nooit alleen op straat of op de markt. Het wemelt van mensen om je heen, en sommigen vragen zich dan ook af hoe in s hemelsnaam het komt dat zij, en blijkbaar zij alleen, eenzaam zijn.
Het antwoord is hetzelfde: mensen die je vrienden zouden kunnen zijn, figureren mee in het decor rondom je heen. Ze zijn er heus wel, maar lossen soms op in de achtergrond en je herkent ze alleen maar als je je openstelt.
A stranger is just a friend you do not know.
Een oud country-deuntje dat veel waarheid verbergt. Vooral in deze kerstperiode loont het de moeite om even goed stil te staan bij de betekenis van die woorden. Je openstellen voor anderen kan nooit kwaad. Heel dikwijls zul je, teleurgesteld, alleen maar leegte en oppervlakkigheid ontdekken in een ander, of kwaliteiten die je helemaal niet aanspreken. Maar dat hoort bij de regels van het spel en maakt deel uit van het decor. Die enkele keer dat je een echte vriend ontdekt maakt het allemaal weer de moeite waard.
Ik heb mensen ontmoet in omstandigheden waarin ik beroepshalve de boeman moest spelen. De conversatie verliep dan ook soms van bijzonder stroef tot hooglopend. Later dacht ik dan aan bepaalde personen terug en vroeg me af of, indien ik die persoon in totaal andere omstandigheden had ontmoet, hij misschien een goede vriend had kunnen worden.
Jawel, een vreemde kan soms een vriend zijn die je alleen maar niet kent.
Er was eens toen de dieren nog konden spreken een tijd dat elk land zijn goed bewaakte grenzen had. Dat was ook nodig, want elk volk probeerde door hard te werken van meer welvaart te kunnen genieten, en wist heel goed dat andere, luiere volkeren, maar al te graag van die welvaart zouden willen komen profiteren.
En ja hoor! Dikwijls zat het er bovenarms op en moesten die grenzen met hand en tand worden verdedigd.
Maar die tijd is voorbij. Een nieuwe generatie politici vond er een gemaksoplossing (wat anders?) voor:
- Als we geen grenzen meer hebben moeten we ze ook niet meer verdedigen, hebben we een pak minder kopzorg en kan het nooit meer oorlog zijn.
O nee? Ik heb nochtans de indruk dat de stille derde wereldoorlog al lang bezig is. Alleen wordt de vijand niet meer met het geweer in aanslag opgewacht aan de grens, maar komt vreedzaam binnen als Asieltoerist, migrant, enz en in plaats van met het geweer wordt hij opgewacht door het OCMW en de vele afgeleide sociale instellingen. Zélfs een Belgische identiteitskaart (én nationaliteit) verkrijgen is totaal geen sinecure meer.
Van het paard van Troje blijken onze politici dus weinig af te weten noch er iets van geleerd te hebben! Want dat paard van Troje, dat is al lang onder ons en wordt steeds meer beknuffeld. Wanneer zal het deurtje opengaan en komt het ware gelaat te voorschijn?
In elk geval, aan de grens zullen we niet meer moeten vechten. Evenmin in een gesloten front. Het zal van deur tot deur moeten want de vijand is al lang onder ons!
Nu weer worden onze Europese grenzen geopend voor Albanië! Ze hebben geen visum meer nodig om over onze grenzen te wippen. Het gevolg zal niet lang op zich laten wachten, want dit is nu écht een land dat aan elkaar hangt met criminaliteit, corruptie, prostitutie en maffia.
Maar we zijn mededogend. We hebben compassie met het fatsoenlijke gedeelte van de bevolking aldaar (en dat bestaat heus wel). Dié mensen zijn deze maffiapraktijken beu en zouden wel naar hier willen komen.
Héél heel menslievend! Ik zou het kunnen toejuichen en traantjes van geluk plengen! Maar er is één probleem: niét de fatsoenlijke mensen van daar zullen afkomen. Die hebben de middelen en het lef niet voor een avontuur zonder uitzicht. Wél de maffia, de prostitutie, en de criminelen.
Een flinke minwaarde voor ons een flinke meerwaarde voor Albanië, want zo raken ze dat zooitje ongeregeld kwijt!!! Die kunnen hiér maar mooi weer komen spelen, want hier is veel meer in te pikken.
Waarom doen wij niet hetzelfde? Waarom, in plaats van hoge opvangkosten te betalen aan Nederland om voor onze criminelen te babysitten in Nederlandse gevangenissen, spelen we niet datzelfde spelletje? Die criminelen het Belgisch staatsburgerschap ontzeggen en uitwijzen? Die moeten dan maar in Albanië asiel gaan aanvragen!!! Poets wederom poets toch?
Tja landsgrenzen vervagen. En soms kijk ik geamuseerd toe hoe onze bevolking reageert, en wanneer de grens van ons grenzeloos geduld eindelijk zal bereikt zijn!
Want dat mededogen heeft ons dat al ooit iets goeds opgeleverd? Zijn de straten er veiliger door geworden? Is de criminaliteit verminderd? De werkloosheid gedaald? Heeft iemand al ooit dankbaarheid ondervonden van de opgevangen vreemdelingen?
-o-o-o-o-o-o-o-
Alarm! Ik word ingehaald door de politieke blunders en kan niet meer zo snel mee reageren met mijn blog! Want:
Dit Albanees nieuws was nog heet van de pers toen al een ander alarmerend nieuwtje binnenliep: er zouden in België al geruime tijd zomaar eventjes meer dan 50.000 ILLEGALEN (?!?) van Braziliaanse afkomst in de bouw tewerkgesteld zijn (zelfs in gebouwen voor de overheid!).
Dat betekent dus 50.000 werkloze Belgen die een job aan hun neus voorbij zien gaan en dopgeld krijgen van vadertje staat! Welke politicus zei daar 8 jaar geleden ook weer dat hij euh 20.000 nieuwe banen zou scheppen? Wel, het is de moment! Of bedoelde hij 50.000 banen voor illegale Brazilianen?
Wat primeert nu eigenlijk voor onze beleidsmensen? Een heel leger werklozen en kansarmen onderhouden, of daaruit een legertje ambtenaren rekruteren om strenge controle op die wantoestanden uit te voeren? Illegaal is illegaal toch? Of niet?
Het mes zou aan 3 kanten snijden: 1. Tewerkstelling voor die controleurs. (Minder dop). 2. Illegalen terug naar Brazilië of naar waar ook (Minder criminaliteit). 3. 50.000 nieuwe legale jobs in de bouw (nóg minder dop).
Als dàt geen fantastisch nieuws zou zijn voor de Belgische staatskas!!!
Maar een veel gemakkelijkere oplossing zal waarschijnlijk wel zijn: er bij staan en er naar kijken, zoals altijd!
Want helaas, er zit ook nog een moeilijkere kant aan dit verhaal: je moet ook nog die 50.000 Belgische werklozen uit hun sociale vangnet kunnen halen, en dat zal niet altijd van een leien dakje lopen! Zéker niet bij de gediplomeerde beroeps-werklozen.
Dit column gaat niét over racisme, maar over patriottisme. Dit column gaat niet over nationaliteit, maar over anticriminaliteit. Dit column gaat niét over hardvochtigheid maar over pure logica! Dit column gaat over het toe-passen van de wet in plaats van toe-kijken.
Dit column vertelt en analyseert enkel wat elk beschaafd volk er zou van moeten vinden als haar overheid zonder blikken of blozen steeds meer grenzeloze criminaliteit importeert, en de illegaliteit ofwel legaliseert, ofwel gewoon laat betijen zonder enige effectieve vorm van controle.
Elke beschaafde staat heeft de plicht om wetten te stellen die het volk tegen zichzelf en anderen moeten beschermen. Maar daar houdt het niet mee op! Als het laten respecteren van bepaalde wetten op schromelijke manier wordt nagelaten, dan blijft die wet een dode letter en kon hij er net zo goed niét geweest zijn!
Mijn schrijfsels over astrologie nog eens overlopend, stel ik vast dat ik de heel belangrijke ascendant een beetje stiefmoederlijk heb behandeld. Namelijk: wat is hij precies en waardoor ontstaat hij?
Wel, zoals uitgelegd doorloopt de zon, vanaf de aarde gezien, de 12 tekens van de zodiac of dierenriem in precies 1 jaar. Dit vindt zijn oorzaak in het feit dat de aarde in precies 1 jaar omheen de zon draait.
Maar de aarde maakt ook nog een tweede beweging: ze draait om haar eigen as in 1 dag. En het is precies door déze beweging dat de tekens van de zodiac een voor een opkomen aan de oostelijke horizon. Elk teken heeft 2 uur nodig om helemaal boven de horizon uit te komen, zodat de 12 tekens in precies één dag de revue als ascendant hebben gepasseerd. In één van die tekens staat de zon, en blijft de zon ook, want die draait netjes mee met de zodiac en sleept als het ware de hele dierenriem achter zich aan.
Bijgevolg: daar waar de zon een hele maand lijkt mee te draaien met één bepaald teken, komt aan de oostelijke horizon om de twee uur een nieuw teken op.
Dat rising of opkomend teken op het ogenblik van je geboorte is dus je ascendant. Meteen wordt hierdoor ook duidelijk dat de plaats op aarde waar je geboren werd, ook een grote rol speelt, want naar gelang de plaats, zélfs in een klein landje, kan die ascendant ook al weer een paar graden verhoogd of verlaagd zijn. Als je dus ergens hoort: Gemini rising, dan betekent dit gewoon dat het teken tweelingen op die bepaalde plaats aan het opkomen is, en dus ook de ascendant is van iedereen die op die plaats en dat uur is geboren.
Als de ascendant op zich al een heel belangrijke invloed heeft op je wezen, dan hebben eventuele planeten die zich in je geboortehoroscoop toevallig in die ascendant bevinden, er een nog grotere invloed op.
Staat de zon toevallig in je ascendant, en dat is altijd het geval als je bij zonsopgang geboren bent, dan heb je je teken als zonneteken én als ascendant.
Zoals jullie zien: astrologie is een heel pak meer dan wat de weekblad-astrologie er van maakt!!! Het is helemaal geen hocus pocus, maar luistert heel nauw naar natuurwetten en de natuurlijke beweging van de planeten in ons zonnestelsel.
Het eerste klusje om een geboortehoroscoop te maken is dan ook je geboorteplaats om te zetten in de het juiste aantal graden noorderbreedte en oosterlengte. Want dàt, samen met het exacte geboorte-uur, vormt de basis voor alle verdere berekeningen van je geboorte-horoscoop.
Bovendien moet je tegenwoordig ook nog eens heel exact weten wanneer dat stomme zomer- of winteruur in dat bepaalde jaar begon, en het optellen of aftrekken van de genoteerde geboortetijd. Reden te meer om die knoeiers met de tijd naar het diepste van de hel te verwensen!
In onze moderne samenleving is de prijs van een product niet langer afhankelijk van wat het effectief waard is, maar van hoeveel de koper bereid is er voor te betalen.
Gewapend met deze wetenschap kunnen we in grote mate zelf bepalen wat we wél en wat we niét willen betalen zonder daarom te moeten onderdoen voor de anderen. En voor veel gezinnen betekent dat: rondkomen met dezelfde kwaliteit, maar voor veel minder geld.
Ik kan me namelijk niet ontdoen van de gedachte dat veel producenten van merkproducten eigenlijk een dubbel spelletje spelen: hun merkartikelen, die duurder zijn en dus maar door een minderheid gekocht worden, kunnen door de geringere afzet waarschijnlijk de kosten niet dekken.
Een mogelijkheid om dit te compenseren is: ditzelfde artikel tegen een veel lagere prijs en onder een andere merknaam verkopen. Een regelrechte win-win situatie, want de rijke is tevreden met zijn merkartikel, de arbeider koopt noodgedwongen het goedkoop equivalent, en staat er waarschijnlijk niet eens bij stil dat hij net hetzelfde kocht maar voor veel minder geld.
Ik denk, en ondervond min of meer, dat de producenten het spel wel degelijk op deze manier spelen. Zoniet zou hun winst grotendeels naar de concurrentie vloeien en dat is wel het laatste wat ze willen!
Natuurlijk bestaan er ook minderwaardige artikelen, maar dat ondervind je meestal gauw en dat zou niet het sein moeten geven om dan toch maar een merkartikel te kopen, maar eerder het sein tot verder zoeken. Want gegarandeerd vind je een volwaardig, maar goedkoop equivalent.
In een heel ver verleden werkte ik als jonge schoolverlater in een vleesconservenfabriek. Ze maakten twee soorten leverpastei in doosjes: de ronde doosjes leverpasteivan 100 gram: kostten, toén, 5 frank. En de ovale doosjes levercrème van maar 80 gram. Deze laatste kostten wél 7 frank, hoewel er 20 gram minder in was.
De inhoud? Kwam gewoon uit dezelfde machine met dezelfde ingredienten. Er was geen sikkepit verschil, maar mensen die vonden dat ze smaak hadden, vroegen allemaal naar de veel betere levercrème! Dus toén al begon het !!! De stap naar meteen ook maar een andere goedkope merknaam is niet zo groot. Het doet me altijd weer denken aan de parabel van Tijl Uilenspiegel: De kleren van de keizer.
Houdt de industrie ons dan in feite voor het lapje? Eigenlijk niét, en ik vind die hele toestand best wel amusant en sociaal aanvaardbaar. Geld moet rollen om de economie op peil te houden. Wie er veel heeft hoeft niet te zoeken en koopt gewoon het duurste: goed voor de economie.
Van wie minder vermogend is, wordt wat meer zoekwerk en doorzicht verwacht, en meestal leidt die zoektocht wel tot het gewenste resultaat.
Iedereen vaart er wel bij, en iedereen is tevreden!
Tenzij tenzij je geen boodschap hebt aan dit verhaaltje, geen goesting tot zoeken, en geen goesting je smaak (en je hersenen) meer te gebruiken. Dan blijf je de duurdere industrie maar spijzen en blijf je maar teveel uitgeven! De keuze is aan ons.
Persoonlijk kan ik niet onder één merk-artikel uit, maar dat is dan ook het enige: mijn scheermesjes. Er blijkt, in dié branche, practisch geen enkele volwaardige concurrent, waardoor de amerikaanse producent een monopoly-positie kan innemen en woekerprijzen vragen. Arme ik met mijn harde baardharen!
In de technologische revolutie die we de laatste decenia meemaken ligt het dan weer een beetje anders, maar alweer kunnen alle lagen van de mensheid er van profiteren. De technologie gaat tegenwoordig zo snel dat wat vandaag nieuw is, morgen hopeloos is verouderd.
Wat nieuw is, is ook superduur. Deels door de hogere productiekosten zonder grote afzet, maar deels ook door een gelijkaardig spelletje van de fabrikant:
Wie rijk is koopt het allernieuwste. Flatscreens bevoorbeeld waren nog niet zo lang geleden echte luxe. Wel, die rijke heeft zijn pretje gehad: een exclusieve nieuwigheid. Maar de lagere klassen hoeven alleen maar een paar jaar geduld te oefenen, want dank zij de afzet aan de rijken kunnen de productiekosten dalen, stelt de fabrikant op een bepaald ogenblik vast dat zowat alle rijken er een hebben, en is wel verplicht de prijs te laten dalen om een nieuw afzetgebied aan te boren.
Wie mijn column van gister las, is misschien van oordeel dat ik het principe van de nieuwe man niet kan aanvaarden. Toch wel hoor. Het hangt er alleen van af hoe de nieuwe vrouw dat nieuwe man principe definieert en assimileert! Want het lijkt me toch echt wel een vlag die vele ladingen kan dekken.
Er was namelijk een tijd dat de man heel vanzelfsprekend de kostwinner was, en de vrouw het huishouden beredderde. Het was voor allebei hard werken en de een had niet de tijd of de energie over om met de ander te helpen. Het was geen vastgelegd rollenpatroon maar bittere noodzaak.
Tegenwoordig werken ze meestal allebei buitenshuis, en worden huiselijke taken ook min of meer gelijkmatig verdeeld. Daar is niks mis mee en zo hoort het ook.
Maar veel vrouwen zien de nieuwe man anders, of maken hem anders: een huissloofje dat zich alles laat welgevallen, spreekt naar de mond van zijn lieve echtgenote, en langzaam maar zeker een gedwongen evolutie van man naar vrouw ondergaat.
De kinderen hebben dan eigenlijk twee moeders of twee vaders in die gevallen waar de vrouw een manwijf is. En dat kan nooit de bedoeling van de natuur geweest zijn.
Met de taken heb ik dus totaal geen probleem, op voorwaarde dat de vrouw vrouwelijk blijft en de man mannelijk laat blijven. Ik formuleer het met opzet in dié volgorde omdat ik niet denk dat er één man op aarde is die van zijn vrouw een man wil maken. Vrouwen die van hun man een vrouw willen maken zijn er echter legio!
Overigens heel dat tweeverdieners principe had eigenlijk nooit de kop mogen opsteken, want waar heeft het ons gebracht? Hogere werkloosheid bijvoorbeeld. Ik vind het ver van normaal dat in het ene gezin twee mensen uit werken gaan, en in een ander gezin beiden werkloos zijn.
Natuurlijk als je tegenwoordig bepaalde verwachtingen hebt zoals een huisje kopen en zo, dan kom je er meestal niet als maar één van beiden werkt, en dus kan het wel niet anders.
Het hàd anders gekund, maar daar is het nu een beetje te laat voor: omdat er zoveel tweeverdieners zijn, heeft de hele maatschappij daar op ingespeeld en konden de prijzen van essentiële zaken zoals een huis huren of kopen, maar eigenlijk ook van alle artikelen, flink de hoogte worden ingejaagd. Tja, de tweeverdieners konden het zich toch permitteren en de anderen moesten het maar met goedkopere spullen doen en desnoods in een krot wonen
Resultaat: je werkt dan wel met twee, maar eigenlijk is je koopkracht niet veel hoger dan de koopkracht van een gezin met één verdiener vijftig jaar geleden. Je verdient meer, maar stelt ook vast dat alles steeds maar duurder wordt.
Reken daar dan nog de kinder-opvang bij en al gauw schiet er niets meer over van het loon van die tweede verdiener.
Ik ben helemaal niet tegen vrouwenarbeid, en zou stom moeten zijn als ik dacht dat vrouwen minderwaardig presteren op de arbeidsmarkt. Wel integendeel. Maar had men van meet af aan paal en perk gesteld aan twee verdieners in één gezin en de keuze gelaten aan ofwel de man ofwel de vrouw, dan denk ik dat jonge gezinnen er nu beter zouden voor staan en er van werkloosheid geen sprake zou zijn geweest.
Maar helaas het kwaad is geschied en ik vrees dat het niet meer omkeerbaar is zonder veel gezinnen in grote financiële problemen te storten.
Tenzij een écht goede en durvende politicus het op een andere manier aanpakt: bevoorbeeld geleidelijk aan de tweede verdiener verbieden daar waar één verdiener vanwege zijn of haar opleiding een bepaalde loongrens overschrijdt, en die loongrens op heel lange termijn steeds meer verlagen.
Dat zou het zachte begin van een evolutie kunnen zijn maar het vergt verdomd veel politieke moed, en dat zie ik onder de huidige politici niet echt zitten. Het roken verbieden bevat veel minder politiek risiko!
Een veelgehoorde uitdrukking! Je zou zeggen: zóveel gehoord dat het toch zou moeten doordringen in de moederhersenen. Maar neen hoor! Het bleef, door de eeuwen heen, een van de grote struikelblokken in de ontwikkeling van de mensheid.
Beseffen die moeders wel dat élke moeder dat denkt van haar kind? Ook de moeders van moordenaars en bandieten? Van Hitler? Van Saddam Hoessein?
Kun je het een moeder kwalijk nemen? Neen! Blijkbaar zit dat zo diep ingebakken in de moederlijke gevoelens dat je het er met geen hamer, bijl of breekijzer kunt uit krijgen. Vrouwelijke logica? Misschien
Het er uit krijgen kun je niet. Je kunt er wél, zowel als man of als vrouw, rekening mee houden, realistisch blijven en je niet laten verblinden.
Want zélfs moeders zouden moeten begrijpen dat ze er hun kinderen geen goed mee doen. Integendeel. Een individu dat opgroeit in de wetenschap dat het het beste, mooiste en slimste individu ter wereld is, kan het nooit ver brengen in deze maatschappij. Zal nooit openstaan voor suggesties of meningen van anderen. Zal het ook nooit ver schoppen in de wetenschap, zo overtuigd dat het er van is dat het toch alles beter weet.
Bekennen dat je dom bent is het begin van de wijsheid.
Ook zon verouderde en vergeten zegswijze, maar ze klopt als een bus. Vaders zullen eerder geneigd zijn die tweede uitdrukking ter harte te nemen en hun kind pas belonen als het écht iets goeds heeft gedaan.
Daarom juist is het zo belangrijk dat een kind een moeder én een vader heeft. De natuur heeft een en ander zo bepaald, en de natuur weet heel goed waarom.
Helaas die nieuwe man hé?
Het vrouwelijk geslacht is er ondertussen in geslaagd de man te domesticeren tot een halfslachtig schepsel dat praat naar de mond van de vrouw met alle desastreuze gevolgen vandien in de opvoeding.
Want logischerwijze is elk kind dat geboren wordt oliedom. Kàn ook niet anders! Waar zou het iets hebben moeten leren? Maar als mama constant beweert dat haar kind superslim is, tja dan is dat voor het kind in kwestie al de eerste levensles: Hé ik ben de slimste mens ter wereld. En ja dan moet het toch niets meer bijleren hé?
En lààt de leerkrachten dan maar beweren dat het kind niet echt mee kan op school, dat er bepaalde maatregelen zouden moeten genomen worden niks van! Mijn kind schoon kind! Die leerkracht is een halvegare.
En ja het kind wordt dan maar op een andere school geplaatst met hopelijk beter leraren maar het blijkt niet te helpen. Conclusie: alle leraren oliedom, en mijn kind slim! En tegen de tijd dat het kind alle mogelijke scholen in de omgeving heeft geprobeerd is het volwassen, is de opvoeding voorbij en blijft dat oliedom boorlingkje een oliedomme volwassene.
Is het verwonderlijk dat de jeugd, als thuis een dergelijke sfeer heerst, steeds dommer wordt? Gelukkig zijn er nog voldoende uitzonderingen waar de vader man mag zijn en de moeder vrouw. In dié gezinnen werkt het weer goed, en daaruit komen de kinderen die onze toekomst zullen bepalen.
Of het in deze gezinnen goed gaat? Niet echt! Er komen natuurlijk spanningen daar waar de opinie van beide partners lijnrecht tegenover mekaar staan. Maar dat heeft de natuur nu eenmaal gewild, zo werkt het ook goed, en juist daarom werden er vaders en moeders geschapen.
En volwassen ouders snappen heus wel dat de beide opinies er nodig zijn. Het zal tot spanningen leiden, maar nooit tot breuken. En aan het eind van de rit zullen beide ouders moeten beamen dat beide strekkingen er nodig waren, en fier het resultaat van hun inspanningen mogen bekijken.
Maar in die andere gezinnen? Dat laat ik aan de fantasie van de lezer over.
De beste manier om ongelukkig te zijn is onzeker te zijn! En er zijn toch zoveel redenen om onzeker te zijn. Vooral de jeugd heeft er duizend en een: wat brengt de toekomst voor mij? Zal ik slagen in mijn examens? Hoe vind ik een partner? Hoe zal ik reageren op een relatie? Hoe zal ik mijn brood verdienen? Zal ik in staat zijn mijn kinderen op te voeden?
De lijst is gewoon kilometers lang: honderden onzekerheden, honderden manieren om je ongelukkig te voelen, en ook honderden redenen om je onzekerheid te verbergen achter stoerdoenerij.
Maar er is ook een groot pluspunt voor alle onzekeren: onzekerheid betekent ook dat je nadenkt over het leven, naar oplossingen zoekt, en die waarschijnlijk ook wel zult vinden. Want wie zoekt die vindt!
Het zijn eerder de mensen die niét over de gave van onzekerheid beschikken die het snelst in de problemen komen. Waarom? Omdat ze van nature uit zo zeker zijn van zichzelf, dat ze zich op niets voorbereiden, denken niets te moeten leren, en dat juist daardoor het minste probleem dat zich voordoet al onmiddellijk een ramp wordt.
En dus, zoals alles in het leven, is de grootste kunst de balans in het midden te houden. Echte zekerheden zijn er niet in het leven en dus is voorbereiding altijd mooi meegenomen. Maar zo onzeker zijn dat je er ongelukkig van wordt is ook niet gezond en evenmin nodig.
De gulden middenweg lijkt me: tenvolle van vandaag genieten, maar toch ook met een half oog naar morgen kijken.
Aan de jeugd kan ik dan ook alleen maar de raad geven: chapeau als je diep vanbinnen onzeker bent. Dat is een gezonde reactie die je ertoe zal aanzetten alles te proberen te halen uit studies en ervaring, om op die manier toch minstens naar een manier tot overleven te streven.
Laat de onzekerheid zijn werk maar doen, maar laat ze je niet overheersen!
Aan ouderen die zich onzeker voelen zou ik eerder zeggen: jammer dat je niet meer zekerheden hebt ingebouwd in je leven, maar het is nooit telaat om gelukkig te zijn.
En gelukkig zijn kun je met de middelen die je hebt:
- In de eerste plaats door te roeien met de riemen die je hebt.
- In de tweede plaats door niet te verlangen naar iets wat je je financieel niet kunt veroorloven. Of intellectueel niet kunt veroorloven. Stel: je wilt dolgraag alle voordelen van internet beproeven, je koopt een pc, maar stelt dan vast dat een en ander je petje teboven gaat. Spijtig. Maar je geraakt wél op internet, je kunt je fotos beheren en nog wat andere dingen. Al de rest ligt je niet echt hoewel je er toch meer zou willen van weten. No problem. Wat je wou, dat héb je. En als die machine veel meer kan dan dit, tja, dan moet dat maar, en als je het niet wilt hoef je daar ook je hoofd niet op te breken.
- En het aller-voornaamste om gelukkig te zijn: zowel in een werk- gezins- of hobbysituatie , nooit te streven naar dingen die je fysisch noch intellectueel aankunt.
Vooral dit laatste is heel belangrijk. Veel van de ongelukkige mensen die ik heb ervaren, waren mensen die streefden naar perfectie. En dan vooral een soort perfectie die ze zélf niet aankonden.
Die mensen kozen een beroep en sociale ladder in de maatschappij die ze amper, of helemaal niét aankonden. Het gevolg was dan dat ze zich minderwaardig (en heel onzeker) gingen voelen.
Hadden ze een iets lagere ladder in de maatschappij gekozen, een branche die ze beter lag en waarmee ze als het ware speelden, dan zouden ze misschien wel minder hebben verdiend, maar veel gelukkiger hebben geleefd.
Hadden ze bevoorbeeld genoegen genomen met een partner die misschien minder als visitekaartje kon fungeren, maar in staat was met ze mee te leven en ze te stimuleren in dingen waarin ze écht geïnteresseerd waren ook dàn hadden ze misschien veel gelukkiger geleefd.
Als ik me niet vergis worden deze fenomenen onder de noemer Het Peter-principe gerangschikt in de psychologie. Namelijk het spijtige fenomeen dat iedereen nét een stap hoger wil geraken in de maatschappij dan hij aankan, en op die manier zichzelf alleen maar ongelukkig maakt.
Tijd om te bezinnen over de vergankelijkheid van het leven, nu de Koninklijke Bemiddelaar voor een droevige familie-aangelegenheid naar huis werd geroepen
Misschien ook tijd voor de modale burger om te bezinnen over wat daar in die Wetstraat zoal gebeurt?
België zit zowat 6 maand zonder regering. In die tijd heeft de financiële crisis zichzelf grotendeels opgelost, zijn er geen nieuwe betuttelende maatregelen genomen tegen onze zondige rookgewoontes, werden geen open deuren ingetrapt wel wel! We gingen er flink op vooruit!
En dit alles bovendien in een sfeer van wantrouwen van de rest van de wereld ten opzichte van een regeringsloos land.
Kortom, het lijkt me alsof we zonder regering plots een veel beter land zijn geworden. Zélfs de asieltoeristen moesten iets langer wachten op hun wattendekentje en liefkozende aai.
Ho ho zonder regering? Er is toch een aftredende regering die de zaken verder behartigt? Jawel. Maar of een aftredende regering nog veel moeite zal doen, wetende dat wàt ze ook aan goeds verrichten, dat toch alleen maar op het krediet van de nieuwe regering zal komen daar heb ik sterke twijfels over. In normale omstandigheden moet je er al niet veel verstandigs van verwachten, laat staan
Met andere woorden: zouden we dan misschien toch beter af zijn zonder regering? Op langere termijn niet echt. Maar we zouden wél veel beter af zijn met een pak minder ministers en dus ook een pak minder mensen rond de tafel!
Want 55 mensen met 55 verschillende meningen en belangen laten beslissen over het bestuur van een landje dat amper een voorschoot groot is dat is om problemen vragen! Net alsof je een klein autootje door 55 chauffeurs probeert te laten besturen. Ik denk niet dat je ver zult geraken.
Wel, juist daardoor geraakt België ook niet meer vooruit!
Maar alle gekheid op een stokje, en over die financiële crisis gesproken: moesten we nu al lang een regering gehad hebben zoals het hoorde na de laatste democratische (?) verkiezingen, dan zou die regering zich al onmiddellijk op de borst hebben kunnen kloppen: Zie je wel dat je ONS nodig had om de financiële crisis op te lossen?
Maar de omstandigheden hebben anders beslist: ze werd duidelijk zonder politieke inmenging opgelost. Door wie? Door diegenen die altijd alles oplossen: de moedige ondernemers! Belgen die van aanpakken weten. Belgen die desnoods tijdelijk met minimale winsten werken om de koopkracht op peil te houden. En daar mag de hele wereld een voorbeeld aan nemen.
Maar als het enkel van de politici zou afhangen, dan hadden we nog lang op onze honger gezeten. De vooruitgang die België in die 6 regeringsloze maanden boekte, blijkt tot de beste van Europa te behoren. Misschien wel van de hele wereld.
Stof tot nadenken over het niveau van het soort politici dat we kiezen? Of beter gezegd over het niveau dat op de verkiezingslijsten voorkomt! Want veel meer keuze hebben we niet.
Wat een geluk dat de grootste problemen (de politiek ten spijt) altijd weer zichzelf oplossen omdat we nog over ondernemende mensen beschikken in dit landje.
En neen, ze heten geen Ali of Mehmed, geen Karpov of Chau Chu Ling. Ze heten gewoon Jan, Pier of Pol zoals iedereen. En ze komen niét in de schijnwerpers. Ze schreeuwen het niet om het luidst van de daken, maar ze doén het toch maar!
Dié mensen hebben België groot gemaakt. Niét de politici en niét de vreemdelingen. Want de politici keken enkel maar toe, en de vreemdelingen profiteerden er ondertussen van.
Na gister min of meer de details van de astrologie te hebben uit de doeken gedaan, bekijken we de zaak vandaag uit meer filosofisch standpunt.
Een veelgehoorde opmerking is: Hoe kunnen die dierenriemtekens ons leven op aarde bepalen? Sommige staan honderden lichtjaren ver van ons af!
Domme opmerking van leken in de materie. Want inderdaad, de sterrenformaties die deze tekens vormen, spelen geen enkele rol in het leven op aarde. MAAR: ze vormen als het ware de wijzerplaat van ons kosmisch uurwerk.
Op een uurwerk zonder wijzerplaat kun je totaal niet zien hoe laat het is en zéker niet als je niet eens weet of je het uurwerk horizontaal of vertikaal houdt! Je hebt dus een vaste wijzerplaat nodig om precies de tijd af te lezen.
En toch is het niét de wijzerplaat, maar de wijzers die de tijd bepalen. In de astrologie is het niet anders: de dierenriemtekens staan veel te ver van ons af om ons te beïnvloeden, en staan ten opzichte van ons zonnestelsel schijnbaar onbeweeglijk. En juist daardoor vormen ze de ideale astrologische wijzerplaat, waartegen we ons wél bewegende zonnestelsel een plaatsje kunnen geven.
Ze vormen de achtergrond. De echte actie speelt zich echter op de voorgrond af en ligt helemaal niet zo ver van ons af.
De zon kun je dus zien als de kleine wijzer van een uurwerk: in welk teken staat hij? Wel, als je recht naar de zon kijkt, en je zou de sterrenstelsels er achter kunnen zien ( wat bij daglicht natuurlijk niet kan) dan zou je bevoorbeeld van 21 juli tot 21 augustus zien dat Leeuw daar pal achter staat.
Zoals de kleine wijzer van een uurwerk 12 uur doet over het doorlopen van de 12 cijfers, doet de zon één jaar over het doorlopen van de 12 dierenriemtekens, en het teken waarin hij op een bepaald tijdstip staat (telkens voor ongeveer een maand) wordt het zonneteken genoemd. Dat is dan het teken dat op jou slaat als je in deze periode bent geboren. En meestal dus ook het enige teken dat mensen van zichzelf kennen.
Het gaat dus wel degelijk niét om de dierenriem op zich, maar om waar de zon en planeten zich op een bepaald moment bevinden ten opzichte van die vaste dierenriem.
Volgende stap: de planeten. Er draaien er acht rond onze zon. Die zou je kunnen vergelijken met acht grote wijzers van de klok, die over diezelfde wijzerplaat draaien tegen sterk verschillende snelheden.
En zo is onze astrologische klok klaar voor gebruik. De filosofie van het onderwerp is de volgende:
We leven op de aarde en dus is het logisch dat we aards zijn en denken toch? Volgende stap: onze aarde draait rond de zon en krijgt energie van de zon. Dat dus ook de zon ons karakter en wezen beïnvloedt behoeft weinig betoog.
Maar we draaien niet alleen rond ons zonnetje. Er zijn nog 7 andere planeten die dat met ons meedoen. Is het verwonderlijk dat ook die planeten ons wezen beïnvloeden?
Helemaal niet, zéker niet als je ziet dat bepaalde planeetstanden of hun posities ten opzichte van elkaar steevast weer slechte of goede dingen veroorzaken op aarde. Het lijkt alleen maar wat minder vanzelfsprekend dan de invloed van zon en aarde.
Dat wisten de astrologen al vele duizenden jaren geleden. Astrologie en astronomie waren toen trouwens één enkele wetenschap. In onze tegenwoordige grotendeels materialistische maatschappij heeft de astronomie (sterrenkunde) zich afgescheurd van de astrologie (sterrenwichelarij) en is als exacte wetenschap blijven bestaan. De astrologie werd onder de noemer hocus pocus geklasseerd.
Jammer, maar tekenend voor onze maatschappij: alles waarvoor geen helder fysisch bewijs kan worden aangetoond, bestaat niet en wordt niet geloofd.
Maar ontkennen dat ons zonnestelsel invloed heeft op ons leven is bijna ontkennen dat we in dat zonnestelsel leven! Dat de verschillende planeten ons zonnestelsel niet beïnvloeden zou al een even domme ontkenning zijn, want ze draaien allemaal netjes rond volgens twee krachten: de middelpuntvliedende kracht, die ze wil wegslingeren, en de aantrekkingskracht van de zon, die ze juist naar het centrum toe wil trekken.
Dank zij het feit dat die twee krachten in (bijna) volmaakt evenwicht zijn, blijft ons zonnestelsel intact. Ik zeg bijna, omdat het toch wordt beïnvloed door de plaats die elke planeet op een bepaald ogenblik inneemt.
Als bevoorbeeld op een bepaald moment alle planeten op één lijn staan en hun gewicht aldus laten gelden, is het toch logisch dat het zonnestelsel daar anders op reageert door de gebundelde middelpuntvliedende krachten! Zowat vergelijkbaar met een autoband die slecht is uitgebalanceerd.
Persoonlijk ga ik er prat op dat ook ik een ongelovige Thomas ben. Ik moet zien, begrijpen of aanvoelen of iets al dan niet bestaat. Anderzijds, zodra ik de logica van iets ga ondervinden, ben ik niet te beroerd om van mening te veranderen. Wel, van de astrologie heb ik alleen maar ondervonden dat je er echt niet naast kunt kijken.
Later is mijn interesse (maar niet mijn geloof) daarin wat gaan tanen. Maar wat ik er vooral heb uit geleerd is:
- Begrijpen dat andere mensen ook anders reageren, en soms onbegrijpelijk anders.
- Begrijpen dat je van anderen onmogelijk kunt verwachten wat je van jezelf verwacht. Want inderdaad, elk vogeltje zingt zoals het gebekt is, en daar zorgt de astrologie dan weer voor.
Vandaar mijn goede raad aan elk die dit leest: vertrouw nooit al te veel persoonlijke karwijtjes of problemen toe aan anderen, want enkel maar als je het zelf doet ben je er zeker van dat het gedaan is zoals jij dat wou.
In elk zichzelf respecterend weekblad vind je ze wel: de beruchte weekhoroscopen die je niets dan nonsens vertellen. En juist door die nonsens verliest de astrologie helemaal haar geloofwaardigheid.
Want denk even na: stel dat ze over Leeuw zeggen dat hij of zij een financiële meevaller zal hebben deze week. Wel, vermits er maar 12 tekens zijn is 1 persoon op 12 leeuw. Zullen al die leeuwen dan geld winnen? Oei de banken zouden gewaarschuwd moeten worden voordat een nieuwe financiële crisis de kop opsteekt!!!
Neen hoor! Zo simpel ligt het niet! Astrologie is oneindig veel meer dan dat. Wie zegt: ik ben Leeuw, zegt eigenlijk alleen maar dat de zon in het sterrenteken Leeuw stond bij zijn geboorte (1 kans op 12). Dit teken zal je grosso modo vooral de uiterlijkheden van de leeuw geven: hoe je overkomt en hoe anderen over je denken.
Maar als je aan de hand van je exacte geboorte-uur je ascendant opzoekt, dan verneem je onder andere ook welk sterrenteken op jouw geboortedag, uur en plaats aan het opkomen was aan de oostelijke horizon. En dàt slaat dan weer meer op je innerlijk en is ook preciezer naar uur en plaats op aarde.
Met dit gegeven wordt je horoscoop al wat beter gedefinieerd en heb je dus al 12 X 12 = 144 combinaties.
Maar nog steeds is het geheel nog erg oppervlakkig, summier en weinig zeggend. De volgende stap is dan om te kijken in welk teken elke planeet van ons zonnestelsel stond op je geboorte-uur, in welke hoek die planeten ten opzichte van elkaar gepositioneerd stonden en elkaar beïnvloedden enz.
Dan kom je al gauw op vele tienduizenden mogelijke combinaties, en tegen de tijd dat je alles tot op het bot hebt uitgespit stel je vast dat zowat elke mens een volkomen unieke horoscoop heeft die heel veel zegt over zijn karakter en hoe hij in bepaalde situaties zal reageren.
Hoe ik dat allemaal weet? Raar maar waar: door ongeloof in de astrologie! Ik geloofde er voor geen sikkepit in, toen iemand die een cursus astrologie volgde, mijn geboortehoroscoop wou maken als proefwerk.
- Nu gaan we het hebben! Dacht ik. En verheugde me er al in haar belachelijk te kunnen maken met die hele poespas.
Veertien dagen later kreeg ik mijn horoscoop, helemaal met de hand gemaakt en berekend, want pcs konden dat toen nog niet. Maar wonder boven wonder elk kantje van me kwam er in voor en klopte als een bus. Zelfs verborgen kantjes. Met uitzondering van één item: ik zou een verstokt uitgaanstype zijn! Het tegendeel is echter waar: ik ben eerder een huismus.
En daar had ik mijn argument om haar te pakken op haar geloof. Maar omdat de rest me toch imponeerde wilde ik er meer van weten, want iets afbreken waar je niets van kent is àl te gemakkelijk. En dus ging ik me er in verdiepen door allerlei lectuur ter zake in huis te halen. En het resultaat was dat het me helemaal niet zo gek voorkwam als weekbladhoroscopen wel doen vermoeden!!!
Maar met dat ene puntje over mezelf bleef ik overhoop liggen. Haar uitleg was dat het misschien iets was dat later in mijn leven zou bovenkomen. Larie!
En toen ontmoette ik toevallig een heel ervaren astroloog en vertelde hem over mijn twijfels. Hij bekeek mijn horoscoop en kwam tot dezelfde vaststelling: ik was een uitgaanstype!
Toen ik dat met klem ontkende bekeek hij een en ander nader, en vroeg of ik wel zeker was dat ik precies om 11 uur geboren was. Kon het niet 10.50 uur geweest zijn? Want daar zat een planeetje nét op de grens tussen twee tekens. Tja het was oorlog niemand keek in die tijd op een paar minuten verschil de verloskundigen noteerden nadien zomaar een uur dat in de buurt kwam wie weet?
Enfin, die man hermaakte mijn horoscoop, maar nu liet hij me 10 minuten vroeger geboren worden. En ja hoor! Dat item was verdwenen! Die bepaalde planeet was juist de grens van een sterrenteken gepasseerd.
Gesjoemel van die man? Neen! Want later wist ik een astrologie programma op de kop te tikken, op de pc te installeren, alles zelf uit te printen, en inderdaad: die kerel had gelijk. Ik moést wel 10 minuten eerder ter wereld gekomen zijn dan geregistreerd.
En daar had ik het klinkklare bewijs: astrologie, mits correct berekend, klopt als een bus!
Hoor ik iemand zeggen: Als het dan toch allemaal vastligt in de sterren, welk doel heeft het leven dan? We kunnen er toch niets aan veranderen!
Jawel! We kunnen er àlles aan veranderen, want we zijn nog altijd wezens met een eigen wil en eigen verstand! Iemand kan dan misschien wel de neiging tot stelen hebben, het staat hem nog altijd vrij al dan niet toe te geven aan die neiging.
Astrologie, en vooral dan je geboortehoroscoop, leert je jezelf beter kennen. En wie zijn fouten en gebreken kent, kan daar ook op anticiperen!
Tot hier deze algemene beschouwing. Morgen doe ik verder en bekijk de zaak uit meer filosofisch standpunt.
Ooit liet ik me verleiden door een vriend om me te registreren op Face Book Façadeboek of Faecesboek of hoe je het ook maar noemen wilt.
Na registratie en zo zat ik een beetje dom naar de weinig zeggende interface te kijken zocht naar een help of handleiding niks. Noppes! Zoek het zelf maar uit.
Beetje experimenteren beetje blindemannetje spelen en vriendschappen aanmaken beetje teveel zelfs, want toen ik enkele dagen later terugkeerde naar mijn startpagina, leek het wel of een wagen van de reinigingsdienst er zijn hele lading had in gestort!
-Hé, hopen berichten op mijn pagina en geïnteresseerd begon ik het te lezen. Domper op de vreugde. Veel bullshit, weinig info, verwijzinkjes naar filmpjes op youtube of muziekjes vriendschapsverzoeken van mensen die ik helemaal niet kende en er dus ook niet op in ging. Ik voelde me overrompeld. Maar veel niveau vond ik er toch niet onder.
Maar ik bleef geregistreerd. Je weet nooit dat je er een ouwe of vergeten vriend op vindt of dat die vriend jou vindt. Alhoewel ik had al gauw door dat je er mensen van mijn generatie maar zelden vindt. De meesten van hen zijn namelijk niet meegegroeid met het computertijdperk.
Ik stelde wél vast dat de jongere generaties er zich te pletter op amuseerden, en dat vond ik wel tof voor hen. Mits ze weten waar ze mee bezig zijn en niet verslaafd raken, want:
Toen ik gister Dr. Phil bezig zag met Facebook-verslaafden begon ik de zaak anders te bekijken. Onder andere was er een dame die rijdend in haar auto zat te facebooken (nieuw werkwoord) op haar GSM, en wel zodanig dat haar 16-jarige dochter haar er constant moest op wijzen hoe gevaarlijk ze bezig was.
Madre Mia! Verslaafd aan facebook! Wat gaan we nog allemaal krijgen? En dan nog zo verslaafd dat het aan het stuur van de auto moet gebeuren! Die dame verklaarde zélf dat ze opstond met facebook in haar hoofd en er mee ging slapen.
Om wàt te doen eigenlijk? Om de wereld even te laten weten dat je juist naar het toilet bent geweest, dat je dorst hebt, of dat het mooi weer is? Of gewoon dat je op weg bent met de wagen, om dan even later in paniek te vragen of iemand je het telefoonnummer van de 100 kan laten weten want dat je juist een kind hebt aangereden?
Sociale netwerken noemen ze dat. Geef mij dan maar liever zon ouderwets stamkroegje met een toog vol zwatelaars. Vind ik veel socialer dan de wereld om je heen te vergeten en je de hele dag op te sluiten in je GSM. Misbruikt is dat sociale zo asociaal dat het elk normaal sociaal contact in de weg staat.
Trouwens ik ben nog een van de gelukkige niet-bezitters van een GSM. Zou er ook nooit een willen! Wie mij wil bereiken kan dat op mijn huistelefoon. Ben ik niet thuis, dan ben ik ook niet bereikbaar en wil ook niet bereikbaar zijn.
Maar op een terrasje met vrienden zitten, of bij hen thuis, en tussendoor mijn telefoons beantwoorden of smsjes sturen? No way! Laat staan er ondertussen op te faceboeken!
Tja en zo is het een beetje met alle nieuwigheden: superhandig, tijdbesparend, amuserend en soms verassend cool mits je er verstandig gebruik van maakt.
Zoals jullie zien, mijn inspiratie moet me wel heel erg in de steek laten als ik ze dit keer bij Dr. Phil moest gaan zoeken! Ik denk dat ik er maar een paar dagen mee stop tenzij het avondnieuws weer met een politieke kolder afkomt. Wat zouden ze vandaag trouwens spelen in de Wetstraat? Zakdoekleggen of tikkertje?
Wat de psychologie ook moge beweren over introvertie ik vind het allemaal heel erg relatief! Introvertie zou betekenen: naar binnen gericht. Door de massa vertaald als: niet geïnteresseerd in anderen. Extravertie is dan weer naar buiten gericht. Met andere woorden: extraverte mensen zijn de vrolijkerds op feestjes, introverten tonen niet graag hun gevoelens en houden zich daarom koest en op de achtergrond. Tenminste, dat is de gangbare mening.
Wel, ik vrees dat we dat heel erg moeten relativeren! De uitleg op zich mag dan al kloppen, het moet toch in de juiste context worden bekeken.
Ik ken namelijk een heleboel mensen die van de morgen tot de avond gezellig en onderhoudend weten te praten, heel extravert dus, maar in feite lossen ze niets over zichzelf, en hoe een ander zich vanbinnen voelt kan ze geen barst schelen. Ze willen enkel maar zichzelf horen praten.
Weer anderen (introverten) dan, praten heel weinig, maar àls ze praten is het niet over koetjes en kalfjes, maar over echt belangrijke zaken die ze bezighoudt.
Eigenlijk doen ze niets liever dan daarover praten, maar omdat ze zelden gehoor vinden (het gehoor wil luisteren naar een onderhoudende, maar heel oppervlakkige babbel die niet teveel hersenactiviteit vergt) doen ze er maar het zwijgen aan toe. Introvert dus! Toch is het dikwijls juist bij dié mensen dat je een luisterend oor en echt goede raad vindt bij problemen.
Mijn conclusie is dat de termen introvert en extravert wel correct beschreven zijn in de psychologie maar dat die beschrijving over oppervlakkige uitlijkheden gaat en ook aldus moeten worden begrepen.
Als je écht in de problemen zit denk ik dat je veel sneller zult geholpen worden bij de introverten. De extraverten zullen, als ze problemen beginnen te ruiken, snel hun extraverte activiteiten naar anderen gaan richten.
Dat was een kort, maar hopelijk krachtig tussendoortje bij gebrek aan meer inspiratie.
Oef! Het keerpunt lijkt dus toch wel bereikt te zijn na de recente asielperikelen. Eindelijk bespeuren we wat gezond verstand bij de politici: het asiel- en immigratiebeleid moet anders.
Zouden ze het menen? Zullen we er iets van merken? Hopelijk wél.
Wat immigratie betreft hoorde ik Bart Somers eergisteren op Kanaal Z toch nog zeggen: We hebben die mensen nodig: de bevolking vergrijst; er zijn mensen nodig in de zorgsector er zijn niet voldoende goed opgeleide jongeren enz.
Het klonk allemaal wel logisch en goedbedoeld, maar kan iemand me vertellen hoe het dan komt dat een jonge Belg die wil werken, geen werk vindt? Onvoldoende opleiding voor bepaalde jobs? Hebben migranten dat dan wél? Naar wat ik daarvan zie lijkt dat toch, een enkele uitzondering daar gelaten, maar zelden het geval te zijn.
Persoonlijk denk ik eerder dat, zo lang er nog één Belg werkloos is, we geen Tsjetsjeen, Rus, Marokkaan of wat dan ook nodig hebben om diens job uit te voeren. Die Belg uit zijn sociale vangnet halen en aan het werk zetten! Dàt moeten we.
En dààr lijkt me eerder het schoentje te wringen: sociale vangnetten tot een minimum herleiden én strenge controles doorvoeren ligt politiek erg gevoelig! De cadeautjes zijn rondgestrooid, probeer ze nu maar terug af te nemen! Niemand heeft er behoefte aan politieke zelfmoord te plegen.
Bart Somers noemde Leterme, maar ik heb heel sterk de indruk dat dit lakse Sinterklaasbeleid vooral ontstaan is onder de achtjarige regering Verhofstadt!
Ik wist toén al dat iemand ooit het gelag zou betalen. Kijk en luistergeld afgeschaft gratis dit, gratis dat, gratis openbaar vervoer voor 65-plussers het kon echt niet op. Niet verwonderlijk dat de hele wereld naar hier wou komen.
Mijn kennis ter zake mag dan al de kennis van een leek zijn, maar reeds in de jaren zeventig - tachtig vond ik iets mislopen, en inderdaad, daar is het ook ontstaan: recente uitvindingen automatiseerden zowat alles. De computer nam stilaan veel werkgelegenheid over. Waar elkefabriek zowat een hele zaal met typistes had, kon één persoon nu dat werk aan met een computer. Ook in de productie werden meer en meer automaten ingeschakeld. Toén al, had de politiek moeten bedenken dat de werkloosheid sterk zou stijgen.
Toen al, had de politiek kunnen anticiperen zoals hun vele voorgangers met succes op industriële revoluties hadden geanticipeerd: arbeidsduurverkorting! Maar neen, de arbeidsduur bleef gelijk, met als gevolg dat de ene helft der Belgen zich krom bleef werken, en de andere (ontslagen) helft zich in sociale vangnetten kon gaan wentelen, gefinancierd door de werkenden!!! Leek me niet logisch, maar niemand deed er wat aan.
De geschiedenis had dit moeten aan het verstand van de politici brengen, want:
Ooit was er bijna volledige tewerkstelling, maar werd 16 uur per dag gewerkt!
Toen namen machines veel zwaar werk over. De politiek reageerde met arbeidsduurverkorting en de tewerkstelling bleef op punt. Na de industriële revolutie kwam de automatisatie-revolutie. En de politiek die reageerde niet, tenzij met het uitvinden van sociale vangnetten, met alle gevolgen vandien.
Want jonge mensen, eenmaal knusjes genesteld in zon vangnet, dénken er niet meer aan om werk te zoeken. Laat staan aan te nemen. Voeg daarbij de onoverzichtelijke en voor minder begaafden onmogelijke papperasserij om te mogen werken, en daar heb je de juiste ingrediënten om een lui volk te kweken.
Het leven biedt immers een pak minder zorgen als je het kunt bekijken vanuit een knusse hangmat.
In elk geval, wat mij betreft, maar ik ben een leek als je honderd zakken meel hebt, die van de ene kant van de straat naar de andere moeten worden gedragen en je hebt honderd mensen beschikbaar, wat zul je, logischer wijze doen?
-Elk één zak naar de overkant laten dragen?
-Of 50 mensen twee keer laten gaan met een zak en 50 laten toekijken?
-Met andere woorden: 25% werklozen? Op te lossen met 25% arbeidsduurverkorting.
De simpele logica van een leek? Weetnie. Misschien ook heb ik niet voldoende gestudeerd om al die kunstig opgezette constructies te begrijpen Het ligt nu eenmaal niet in mijn aard simpele dingen moeilijk te maken.
Zo. Mijn wereld is weer wit en koud geworden. Mijn beklag maar doen? Integendeel! Het is weer eens iets anders. Buiten is het steenkoud, maar ik ben dankbaar dat ik een dak boven het hoofd heb en lekker warm bij de pc kan zitten. En moet ik er even door om boodschappen, dan kan dat enkel maar het dankbare gevoel versterken als ik weer thuiskom.
Als het zomert, dan ben ik dankbaar voor de gratis warmte en energie dat het zonnetje ons schenkt.
Als het regent, ben ik weer blij dat de groentjes die we broodnodig hebben, nu weer volop kunnen drinken en groeien.
Als het hard waait is dat dan weer een pluspunt voor de windmolens.
Met andere woorden: als de dag niet zonnig is, wees het dan zelf !!!
Maar in welk seizoen ik ook op straat kom, steeds weer moet ik het geklaag aanhoren: het is te warm, het is te koud, het is te nat Kom nou! We hebben dat alles nodig en leven gelukkig in een landje met grote diversiteit: de regen geeft ons te eten; de zon laat ons lekker bruinen en energie opdoen. De winter drukt ons dan weer met de neus op de feiten: Volgende zomer nog meer proberen te genieten en krachten opdoen.
En bovenal: onze wereld verandert telkens weer op een boeiende wijze van kleur. Stel je voor dat je tegenaan de Sahara woont: zomer en winter is alles zandkleurig. Zomer en winter straalt de felle zon je in het gezicht
Of aan de noordpool: jaar in jaar uit koud en wit!
Hebben we het niet getroffen? Hebben we reden tot klagen?
Grasduinend in andere blogs op seniorennet, verwonder ik me telkens weer over al die leuke blogjes als rijk versierde voortuintjes, smaakvol gedecoreerd met bloempjes en vlindertjes fotootjes van de rode kool in de tuin, van het kanariepietje, van familieleden en vrienden van de club allemaal heel mooi en braaf natuurlijk, maar toch met minder inhoud dan je van ervaren senioren zou mogen verwachten.
Wat zijn we toch een vrolijk braaf volkje dat in zijn eigen wereldje leeft en zich niets aantrekt van al wat daarbuiten gebeurt!
En nochtans senioren hebben vele decennia doorgebracht op aarde zouden een massa ervaring moeten hebben opgedaan met vallen en opstaan hebben bovendien tijd zat om na te denken, en hun ervaringen te delen met anderen, of dat tenminste te proberen.
Ik vind het echt wel kunnen dat je, als senior, de tijd wat verdrijft met zon blogje. Is weer eens iets anders dan kaartspelen of lezen. Maar zou het niet een even goed, maar nuttiger idee zijn even, net als de weinigen die ik ken, vanuit hun ervaringswereld de jeugd te proberen te inspireren en op de vele fouten van de huidige maatschappij te wijzen?
Enfin, elk wat wils, maar ik vind het sowieso al spijtig dat de jeugd, eigenzinnig en alwetend als ze van nature altijd al was, weinig of geen oor meer heeft voor de goede raad van de ouderen en àls ze dat al eens heeft, dan geven die ouderen verstek.
Of het beter gesteld is met een no nonsense blog of ze het al dan niet lezen en er iets van leren, dat weet ik niet. Maar het is in elk geval een schitterende kans, en het zou spijtig zijn als het een gemiste kans werd door er gewoon niet aan te beginnen!
Wie iets doet, kan winnen. Wie niets doet is sowieso al verloren.
Persoonlijk zie ik mijn blog als een soort geestelijke nalatenschap. Niet enkel voor mijn kinderen en kleinkinderen, maar voor iedereen die er iets kan uit leren of er een boodschap aan heeft.
Maar mijn persoonlijke ervaringen en levenswijsheid voor mezelf houden en aldus laten verloren gaan? No way!!! Als ik dààrvoor had geleefd, dan zou mijn leven nutteloos zijn geweest. Als we allemaal slechts daarvoor hadden geleefd, zou de vooruitgang helemaal stoppen en moet elke generatie opnieuw van nul af aan beginnen.
Ja, dan zal ze die melk wel gauw opslurpen! Niet anders is het met asiel-toeristen. Eenmaal geregulariseerd, of desnoods als illegaal, begint het pas. Er is niet voldoende werk in België! Ook onder onze landgenoten heerst armoede, terwijl anderen dan weer in grote rijkdom leven.
Van die rijken ben ik niet jaloers! Zij of hun voorouders hebben er hard voor gewerkt. Ze betalen zich bovendien blauw aan belasting, waarvan dan weer de sociale vangnetten moeten worden gefinancieerd.
De armen, die werkloos zijn, kunnen juist daardoor voorlopig nog van een of ander sociaal vangnet genieten. Maar dat vangnet moet met steeds meer vreemden worden gedeeld en zal vroeg of laat geen voldoende draagkracht meer kunnen bieden. En dan? Dan wordt iedereen die geen vaste job heeft een zwaar sociaal geval en hangt dakloosheid in de lucht!
En nu komt het: door via asiel-toerisme armoede te importeren (en de koek te delen) wordt ook het gedeelte van onze eigen bevolking dat armoede lijdt steeds groter en armer en wordt het contrast met de rijken steeds groter.
En wat doet iemand die honger heeft en geen uitweg meer ziet? Hij zal het noodgedwongen gaan stelen waar het te vinden is: bij de welstellenden.
Ik viseer hier niet alleen de al dan niet geregulariseerde asiel-toeristen. Blank, zwart, bruin of geel: wie maar twee opties heeft: sterven van honger of stelen, zal uit overlevingsdrang voor stelen kiezen. Met andere woorden: hoe meer armoede we importeren, met hoe meer we de slinkende koek moeten delen, met als gevolg een criminaliteit die steeds verder de pan zal uitvliegen.
De armen zijn te beklagen maar ook de rijken zullen te beklagen zijn, want ze zullen nooit voldoende veiligheidsmaatregelen kunnen inbouwen om hun kostbare bezit te beschermen.
Daarom alleen al is het nooit goed de kat bij de melk te zetten, of met andere woorden: extreem armen naast extreem rijken te laten samenleven. Dat is om problemen vragen! Tenzij je, als je dàt doet, zeker bent dat die mensen hier kunnen tewerkgesteld worden zodat ze een menswaardig bestaan kunnen opbouwen zonder te moeten op rooftocht gaan. Kunnen we dat? Natuurlijk niet! Het gevolg laat zich raden.
België heeft dus te kiezen:
1. De grenzen sluiten voor vreemdelingen en een veilig land blijven.
2. Armoede blijven importeren om tenslotte ook een arm apenland te worden.
Misschien wordt door de welvarenden gedacht:
- Ach ja zon vaart zal het wel niet lopen, en tenslotte is het voor ons een ver van ons bed probleem als de armen sterven van de honger.
Maar daar zit het hem juist: die armen, of ze nu autochtoon of allochtoon zijn, zullen zich heus niet laten sterven van de honger zo lang er nog één familie welvarend is! Al moesten ze diens villa of kasteel belegeren met stormrammen zoals in de middeleeuwen, ze zullen het halen waar het te vinden is!!!
Vandaar mijn opmerking in een vorig column: die lijdende kindjes zullen de toekomstige gangsterbendes vormen. Ik bedoelde daarbij niét dat die kindjes een criminele inborst hebben. Ik bedoelde alleen dat ze er wel toe gedwongen zullen worden. En eenmaal geleerd
Maar nu nu spelen de media in op ons gemoed en onze menselijkheid, door ze bibberend van de kou op TV te presenteren! Nu ook geven ze België de schuld.
Neen verdorie!!! België heeft geen schuld; de ouders die hun kinderen op een dergelijke onverantwoorde wijze meeslepen in een uitzichtloos avontuur zijn de schuldigen. Die moesten ontzet worden uit de ouderlijke macht in plaats van onze regering met de vinger te wijzen.
Want jawel onze regering doet of haar neus bloedt. Wel, voor één keer vind ik dit de juiste strategie:
- Jullie hebben het probleem veroorzaakt, lossen jullie het nu ook maar op!
Hebben wij er schuld aan dat ergens, in welk land ook, een gezinshoofd vindt dat hij maar op een uitzichtloos avontuur moet trekken zonder enig plan, en daarbij zijn hele gezin moet meeslepen?
Moeten wij opdraaien voor zijn gebrek aan inzicht? Voor het feit dat hij aan iets begon zonder zich eerst van de realiteit te vergewissen? Tja, dan wordt het wel héél gemakkelijk: honger en armoede in de wereld? Geen nood kom maar allemaal naar België; wij zullen wel betalen voor jullie. Net zo lang tot we zelf straatarm zijn.
Onmenselijk? Wij? Neen! Die asiel-toeristen zijn onmenselijk door onverantwoord hun kinderen mee te slepen in een dergelijke gok!
Er zijn veel goede en slechte manieren om de honger uit de wereld te helpen. Maar van alle slechte manieren is het in eigen land importeren van die honger toch wel de minst efficiente! Wie zal immers bewijzen dat die mensen écht honger lijden in hun eigen land, of als ze gewoon maar komen kijken of ze een graantje kunnen meepikken van onze voorlopig nog welvaartstaat?
Wat zal er gebeuren als alle sociale cadeautjes uitgedeeld zijn?
Wat zal er gebeuren als alles wat gestolen kan worden gestolen is?
Wat zal er gebeuren als die bestolen magnaten niet meer de financiële middelen hebben om onze industrieën op gang te houden?
Juist dan worden wij net zon apenland als het vaderland van die asiel-toeristen!
Is dàt de manier om de honger uit de wereld te helpen?
Het leven kent zijn valstrikken het leven kent zijn teleurstellingen maar vooral: het leven geeft je lessen! Daarom juist leven wij, want het leven leert je ook op de juiste manier om te gaan met vreugde en verdriet, met tegenslagen en meevallers. Meer nog, als je een goede leerling bent, blijken de meeste tegenslagen juist omkeerbaar in je voordeel!
Veel mensen zoeken naar perfectie, in partnerkeuze bevoorbeeld. Maar ze vinden die perfectie niet, nemen dan maar wat ze kunnen krijgen, om dan, als het te laat is, die perfectie plots tegen het lijf te lopen Want:
1. Perfectie is niet blijvend van deze wereld. Dat is niet de bedoeling van ons leven! Moest het zo zijn zou het leven zelfs zinloos zijn. We zouden niets meer leren. We zouden gewoon bestaan. Wie nooit een koude, harde winter heeft meegemaakt kan ook niet tenvolle genieten van een warme zomer.
2. Perfectie kun je niet zoeken. Die komt vanzelf als de tijd rijp is en je het verdient.
3. Als we die perfectie dan vinden kan ze meestal om een of andere reden niet blijven duren.
En dan dan blijft alleen de herinnering. Maar gaandeweg leer je ook dààr mee omgaan, en stel je vast dat die herinnering eigenlijk meer waarde heeft dan de belevenis op zich!
Belevenissen zijn vergankelijk.
Herinneringen niet! Die blijven.
Iedereen heeft in zijn leven wel eens iets perfects beleefd en vastgesteld dat het niet kon blijven duren. Er lagen andere verantwoordelijkheden in de weg het kon onmogelijk blijven doorgaan. Je kon bepaalde dingen enkel verwezenlijken als je voldoende gewetenloos was en heel dikwijls moest je het allermooiste in je leven laten schieten ten behoeve van het algemeen belang. Maar dat geeft niet, en het is zéker niet verloren en verdwenen in de tijd. Want de herinnering die blijft!
Hoe dan ook, altijd in het leven sta je voor keuzes. En telkens weer stel je vast dat de beste keuze die je kunt maken dikwijls een onmogelijke keuze is: niet aanvaard door de maatschappij niet te verantwoorden tegenover je eigen omgeving En meestal zijn die keuzes niet echt keuzes! Je kon ze niet aanvaarden als je in het reine wilde blijven met je geweten, maar je kon ze ook niet negeren, omdat iets je dwong het te doen, zodat er van kiezen geen sprake was! Je raakte de pedalen kwijt, en hogere machten namen het tijdelijk over.
Maar toch, die kortstondige, zalige momenten van perfectie, die worden met de jaren je dierbaarste herinneringen en je weet dat het niet voor niets is geweest. De vele tranen die je er soms voor liet waren niet vergeefs. Het onnoemelijk verdriet gaat over en maakt plaats voor je allermooiste herinnering.
En dan ben je weer gelukkig. Dan leer je er mee omgaan dat in dit aardse tranendal niets perfect kan zijn, maar ook dat niets zomaar verdwijnt uit je leven. Integendeel. Het zijn juist die kortstondige momenten van perfectie, die je zijn uitmaken. Die je, héél eventjes maar, laten smaken van een paradijs dat boven de aarde uitstijgt. Een voorproefje van het hiernamaals?
Want logisch denkend kom je tot de conclusie dat het eigenlijk zo moest:
- Een perfecte belevenis, of die nu een maand, een jaar of heel je leven duurt, blijft voor eeuwig deel uitmaken van je zijn.
- Een dergelijke belevenis is waar het écht om draait in dit leven. Al de rest is bijkomstig en gewoon een vorm van overleven.
- Als iets zó perfect is, kan het in veel gevallen niet blijven duren op deze aarde, maar kun je er wél donder op zeggen dat het hierboven ergens geregistreerd staat en zéker een bedoeling had.
- Perfectie bestaat! Maar het is als een zeepbel en kan niet blijven duren.
En juist daarom zijn de herinneringen in veel gevallen belangrijker dan de belevenis op zich.
Het leven is een leerproces. Dat leerproces bestaat uit goede en kwade zaken. We moeten het allemaal leren en we moeten er allemaal leren mee omgaan. Om de zo kortstondige perfecte momenten moeten we niet blijven treuren als ze voorbij zijn! We moeten juist de herinnering koesteren, want dàt is het dat ons maakt tot wie we zijn.
Voor velen zal ik nu wel chinees aan het schrijven zijn omdat ze het (nog) niet hebben meegemaakt. Anderen weer zullen het onmiddellijk snappen. Voor dié schrijf ik het eigenlijk, want die zullen begrijpen wat het inhoudt en er misschien troost in vinden.
Materialisten zullen deze column maar niks vinden. Wie verder weet te kijken dan dit aardse tranendal zal er zeker de nodige lessen uit weten te trekken.
En ik kan alleen maar besluiten met: Non, je ne regrette rien.
Wie dàt kan zeggen is een gelukkig mens. Wie dàt kan zeggen heeft misschien wel ergens een of meer mooie herinneringen die niet kunnen worden aanvaard door de maatschappij maar waarmee hij of zij zonder schroom bij de hemelpoort zal kunnen aankloppen. Of beter nog: misschien zullen die herinneringen juist de sleutel zijn om die poort te openen.
Zo. Dat was eventjes een melancholische noot, geschreven in een melancholische bui. Moet ook eens kunnen
En voor wie het niet begrijpt: sorry voor de verloren tijd. Volgende maal beter.
Het wintert weer, en daar komt het weer in de spotlights: veel arme asielzoekende gezinnen moeten de ijskoude nachten doorbrengen in erbarmelijke omstandigheden.
België krijgt zelfs sterke kritiek van Europa en waarschijnlijk ook wel van een hele groep jankers! We zijn onmenselijk!!!
In de zomer hoor je daar niets van, maar ik veronderstel dat het er dan niet minder zijn. De winter is echter de beste gelegenheid voor de media om alles nog eens dik in de verf te zetten en op ons gemoed te werken. En ja, ook ik heb medelijden met die kinderen die daar in de kou moeten slapen. Maar tenslotte zijn het de ouders die ervoor gekozen hebben om aan asieltoerisme te doen en ergens te stranden in the middle of nowhere, zonder doel, zonder plan A, en nog minder een plan B.
Met andere woorden: voor dat plan B moeten wij dan maar zorgen. En dat houdt dan meestal in: betalen voor fatsoenlijke opvang een massa ambtenaren betalen om de asielaanvraag te onderzoeken, en wat nog meer!
Anderzijds, als WIJ op bezoek gaan naar andere landen, dan moet alles op voorhand gepland zijn: we blijven zoveel dagen, betalen zoveel voor ons hotel, en houden zoveel over als zakgeld. De terugreis is natuurlijk ook op voorhand betaald.
Als ZIJ op bezoek komen, dan is het voor hun leven, betalen ze geen cent, en moeten wij maar zorgen dat we voldoende opvang en levensmiddelen hebben. En natuurlijk alles gratis, want werk moeten die mensen hier niet komen zoeken. Dat hebben we zelf niet.
Voldoende opvang scheppen betekent dan weer dat de drempel nog maar eens verlaagd wordt, dat er bijgevolg nog meer komen, en dat we binnen de kortste keren terug bij af zijn. Als we zo moeten doorgaan kan dat maar op één manier eindigen: dat hier geen plaats meer is voor de Belgen zélf, dat ons landje zit volgestouwd met asielzoekers en dat wij zélf maar moeten proberen ergens asiel aan te vragen. (Op de Noordpool misschien?).
Ja, want in beschaafde landen zouden we het niet moeten proberen. Ik zie me al neerstrijken in Australië en luid schreeuwen: Australia, here we come! Dit zijn mijn vijf vrouwen, daar zitten mijn vijfentwintig kinderen. We hebben geen plan A, geen plan B en we hebben honger. Zoeken jullie nu maar uit hoe jullie ons zullen onderbrengen en hoeveel geld we dagelijks kunnen ontvangen.
Zou dat werken denk je? Natuurlijk niet! Maar hier werkt dat wél!!!
Ik weet één ding: als ik in België de politieke toestand onhoudbaar zou vinden zou ik niet vluchten, maar daarentegen eerder vechten voor mijn recht in eigen land. Of als dit hopeloos zou blijken, toch eerst uitzoeken hoe ik in een vreemd land mijn kost kan verdienen, en dàn pas vertrekken.
Maar ja nu echter zou ik inderdaad ook wel medelijden hebben met die kindjes in het koude noordstation. Ware het niet dat veel van diezelfde kindjes, als ze asiel verleend worden, de toekomstige gangsterbendes gaan vormen in ons op zich al zo onveilig geworden landje.
Ik wil zeker niet de fout maken al die mensen over één kam te scheren. Er zitten waarschijnlijk wel sukkelaars tussen die echt geen andere uitweg meer zien. Waarschijnlijk een heel kleine minderheid. De rest?
Asieltoerisme opportunisme Liever het geld zoeken waar men denkt dat het te vinden is dan er zelf voor te werken of tenminste te vertrekken met een fatsoenlijk plan. Maar zelfs dat laatste is er niet.
Dat Europa zich een beetje met zijn eigen zaken bemoeit! De Fransen hebben ooit heel Noord Afrika gekoloniseerd en voor hen laten werken. Wel, dat dié nu maar de Noordafrikanen onderdak bieden. Engeland had ooit koloniën over de hele wereld. Laat dié dan maar de rest van de wereld met open armen ontvangen.
Wij? Ja, wij hebben bepaalde rijkdommen aan Kongo te danken. Daarom zal ik ook nooit een Congolees met de vinger wijzen als die hier nu op zijn beurt komt profiteren van ons. Maar de rest van de wereld? No way! Daar zijn onze gesneuvelden niet voor gevallen in twee gruwelijke oorlogen.
Als ze hadden geweten waar ze hun bloed voor gaven zouden ze waarschijnlijk niet eens hebben willen vechten! Laat staan te sneuvelen voor het vaderland.
Neen hoor! Europa heeft een poort geopend, heeft een gelegenheid geschapen waarvan gretig gebruik wordt gemaakt, en nu doet het niets anders meer dan die poort steeds maar breder te maken en de drempel lager.
Lijkt me niet de juiste politiek! Maar ik zal wel de verkeerde instelling hebben. Ik ben waarschijnlijk te vaderlandslievend. Vroeger kreeg je daar een medaille voor tegenwoordig noemen ze je racist.
Maar alle gekheid op een stokje, ik zou toch ook eens graag naar landen als Albanië en consoorten gaan zonder enig verder plan of werkgelegenheid, daar politiek asiel aanvragen, en dan onbeschaamd op de nationale TV mijn beklag doen over het hotel waarin ik (zonder een cent te betalen) werd ondergebracht. Benieuwd wat er met me zou gebeuren! De galg?
Onze eigen regering? Wat die moet doen is niét België splitsen, maar België terug uit dat stomme Europa-gedoe halen!!! Het heeft ons niets opgeleverd en zàl ons nooit iets opleveren. Wel integendeel.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
