Toevallig zat ik onlangs wat oude herinneringsmuziekjes te beluisteren, en stootte daarbij op Bonny van Bonny St Claire (Bonny kom je buiten spelen ).
En zoef daar zat ik weer in mijn prille jeugd. Het jongetje van 10 jaar dat smoorverliefd was op een beeldschoon meisje van 12. Ze woonde twee huizen van me af. En daar waar aan die leeftijd en in die tijd jongens met jongens en meisjes met meisjes speelden, konden de jongens me plots niet meer boeien! Ik wou enkel nog met Bonny spelen. Natuurlijk! Zo heette ze niet hoor, maar ik wil hier geen namen noemen en gebruik Bonny dan maar.
Bonny was inderdaad beeldschoon. Bonny bewoog zich niet als wij, jongens dat deden. Ook niet als de andere meisjes uit mijn buurt. Bonny had iets heupwiegends, koket en met kleine pasjes waar ik me blind op staarde. Bonny was anders. Bonny betoverde mij, arm kind van 10. Bonny... hàd iets.
Als het vakantie was schrokte ik snel snel mijn ontbijt binnen en vloog de deur uit. Gaan aanbellen bij haar. En met, tot mijn ergernis telkens weer een rooie kop, vragen aan haar moeder of Bonny buiten mocht komen spelen. Mama stond altijd glimlachend toe, want haar oogappel speelde ook graag met mij.
Eigenlijk waren we zowat altijd samen. Stoeiden, zaten samen een stripverhaal te lezen of wat dan ook. Verliefd? Ik denk van wel, maar dat woord kende ik nog niet eens. Wist enkel dat een nieuw, vreemd gevoel me overviel. Zelfs dat jongens en meisjes fysisch verschillen wist ik nog niet eens. En toch: stapelverliefd.
Zij deed soms een stapje naar mij toe om met me te knikkeren, ik liet me dan ook maar eens verleiden tot hinkelen met haar. Natuurlijk als er geen jongens in de buurt waren die me zo vrouwelijk bezig zagen. Daar lette ik wel heel goed op.
Onze ouders bekeken dat een beetje geamuseerd en bevreemd maar zegden er niets over. Onder elkaar maakten ze er wel eens een grapje over, maar dat begreep ik niet echt. En wij, wij waren nog veel te jong om ons ergens zorgen over te maken of te begrijpen wat zich afspeelde in onze kinderhartjes.
Voor mij had ze iets dat ik enkel kon beschrijven als engelachtig, en in haar buurt voelde ik me een stukje dichter bij de hemel. Het liefste had ik haar in een glazen kastje geplaatst waar niemand haar kon aanraken.
En toen gebeurde een equivalent van wat in Living next door to Alice gebeurde. Niet zij, maar ik verhuisde. We gingen in een benzinestation wonen. Niet zo erg ver af, maar voor mij kon het net zo goed de andere kant van de wereld geweest zijn. Want van die dag af zat buiten spelen er niet meer in en werd ik in een heel andere wereld gekatapulteerd.
En toch bleef ze wel in mijn kinderhartje spoken. Ik kwam ze wel eens tegen op straat, we haalden wel eens een vrolijke herinnering op, maar daar hield het ook mee op. Bovendien zag ik haar opgroeien en meer en meer onbereikbaar worden. Stel je voor: op een bepaald moment was ik een kind van 14 en zij een kokette, beeldschone jongedame van 16. Een onoverkomelijk leeftijdsverschil toen!
Bovendien: jongens bij de vleet om haar heen. En arme ik zat vastgeplakt in het benzinestation.
En zoals te voorzien was, toen ik 16 werd en meer vrijheid kreeg, was het vogeltje gevlogen. Nog wel niet getrouwd, maar eerder een aanbidder aan elke vinger. En ik kwam niet meer in aanmerking. Wàs ik eigenlijk ooit wel in aanmerking gekomen?
Het volgende nummertje dat me dan weer aan haar herinnert is Happy birthday sweet sixteen van Neil Sedaka. Vooral dan de zinnetjes:
What happened to your funny face? My little tom-boy now wears satins and lace
Heb ik aan dit alles iets overgehouden? Oh jawel hoor. Alles in het leven heeft zijn betekenis en waarde. Geen enkel ingrediënt gaat ooit verloren, maar wordt meegekneed in die soms niet te begrijpen deegmassa die we uiteindelijk worden.
Het ingrediënt dat ik van haar meekreeg is dat ik meisjes nooit meer heb kunnen benaderen als menselijke wezens. Ik idealiseerde en verheerlijkte ze. Benaderde ze met het nodige respect als wezens uit een betere wereld.
Maar helaas, na enkele keren pardoes wakker te zijn geschud uit die illusie, kwamen minder aangename ervaringen dat beeld toch wel verdoezelen.
Ach Bonny zelfs jij bent tenslotte ten onder gegaan, en wel aan de illusie dat je vanwege je stralende schoonheid àlles kon krijgen in de wereld.
Al het andere misschien wel, maar niét het geluk. Toen je ouder werd en je schoonheid ging tanen werd je gedumpt...
Of je nu gelooft in het scheppingsverhaal van de Bijbel, dat van andere religies, of in de evolutietheorie van Darwin, als je achteruit kijkt moet je hoe dan ook terecht komen bij de eerste man en de eerste vrouw die helemaal onze menselijke eigenschappen hadden.
Laten we die mensen gemakshalve dan ook maar Adam en Eva noemen.
Leefden ze in het aards paradijs? Zonder twijfel! Want als je maar met twee bent, is roddel niet mogelijk, jaloezie niet mogelijk, liegen bijna onmogelijk, want je kunt het niet op iemand anders steken! Dus: het aards paradijs is hiermede logisch verklaard.
Maar nu komt het: ze bleven niet alleen. Ze vermenigvuldigden zich. En het was maar een kwestie van tijd tot er een derde, vierde, vijfde volwassene bijkwam. En dat zette natuurlijk alle deuren wijd open tot roddel, leugen, diefstal en moord.
Adam en Eva
buitengewipt uit het aards paradijs? Jazeker. Niét door een God, maar door hun eigen voortplantingsdrift. Het klopt nog steeds met de Bijbel, maar dan ontdaan van alle franjes.
Want er kwamen tientallen, honderden, miljoenen en miljarden mensen op het toneel. Het aards paradijs werd een roddelparadijs, en hoe meer er kwamen, hoe heftiger er gestreden, geïntrigeerd en gemoord werd. Maar ook: hoe meer er ontdekt en uitgevonden werd en hoe meer kansen er waren voor het mensdom om steeds intelligenter te worden en te leren van eigen fouten en die van anderen.
-o-o-o- Pauze! (Kasteelbiertje? Of Verboden Vrucht?) o-o-o-
En nu even diep ademhalen en alle hersencellen van verse zuurstof voorzien:
Stel stél even dat de optie vermenigvuldigen er niet was geweest. Stel dat het mensdom voor eeuwig en altijd uit Adam en Eva zou bestaan hebben. Geen geboortes, geen dood geen geruzie, geen oorlog, geen problemen.
Dan zouden die Adam en Eva nu nog altijd heerlijk samenleven in dat aardse paradijs. Maar... wat zouden ze geleerd hebben? Niets! Helemaal niets. Ze zouden duizenden jaren bestaan hebben, maar hun geest zou nooit zijn geëvolueerd.
En dus schiep de natuur wel dégelijk een andere optie: Het wezen vrouw en het wezen man laten uitdijen. Via vermenigvuldiging opdelen in steeds meer afzonderlijke deeltjes. Individuen die denken individueel te zijn, maar in feite nog altijd wezenlijk de originele maar opgesplitste Adam en Eva zijn. Nog altijd heel sterk deel uitmaken van die twee entiteiten. Entiteiten die nét werken als een grote firma: hun handelsreizigers naar de vier windstreken sturen om kennis, ervaring en winst op te strijken.
Dat zou misschien ook kunnen verklaren dat de geslachten, zélfs als ze gekoppeld zijn, blijvend gecharmeerd kunnen worden door bepaalde leden van het andere geslacht, maar daar alleen maar niet aan toegeven omdat de sociale context het niet toestaat of zelfs onmogelijk maakt. En maar best ook, want dan zou de chaos helemààl compleet zijn.
Maar of een man nu Jan, Pier of Pol noemt, hij is gewoon Adam als je het zo bekijkt, en elke vrouw is en blijft Eva. En in dié context is zelfs ontrouw niet echt mogelijk! Tenzij je het zou aanleggen met ergens nog een derde geslacht, of een diersoort. Maar wié het ook met wié doet, het blijft Adam die het met Eva doet!
En hier moet ik nu toch ook even naar adem happen, want alhoewel ik logischerwijze dat principe helemaal zou kunnen onderschrijven, moet ik het al onmiddellijk heel sterk gaan reduceren: dat kàn niet in onze huidige wereld. Dat zou onoverkomelijke problemen scheppen. Denk maar aan de opvoeding van kinderen. Denk maar aan de verzuurde sociale contacten die daar zouden uit voortspruiten.
Ik wil enkel aantonen dat op zich, er eigenlijk nog altijd maar één vrouwelijke en één mannelijke menselijke entiteit leeft op aarde. Ze zijn dan wel opgesplitst in miljarden individuen, maar blijven toch een twee-eenheid.
En nu komen we tot de mogelijke conclusies die uit dit alles kunnen worden getrokken: als de bedoeling, hierboven uitgelegd, klopt, wat zou dan een logisch gevolg kunnen zijn?
Het eerste wat me te binnen schiet is: terug naar den beginne. Als eenmaal alle deeltjes zijn uitgestrooid, geëvolueerd en uitgedijd, is het natuurlijke gevolg dat ze op een of andere manier terugvallen naar de plaats en tijd van waaruit ze werden gelanceerd. (What goes up must come down!)
Met andere woorden: ergens in de toekomst moet er weer zon aards paradijs bestaan waar we met zijn allen op zullen terugvallen als de stukjes van een puzzel. Terugvallen en weer één geheel vormen: één man en één vrouw. Adam en Eva. Maar dit keer geladen met alle wijsheid die de hele mensheid al die duizenden jaren heeft weten te verzamelen.
En om het helemààl mooi te maken: dit keer óók geladen met alle anticonceptiemogelijkheden die en passant werden ontdekt. Opdat we nooooit meer dezelfde fout zouden maken
Oef. Het is er uit!
Rest me enkel nog de heuglijke mededeling dat alles wat je hierboven las alleen maar een dom verzinseltje van me is.
Een verzinseltje om iets te proberen duidelijk te maken. De context kun je gerust vergeten. Het principe niét!
Dat principe is: er bestaat maar één man, en er bestaat maar één vrouw op de wereld. En ooit vinden die twee elkaar geëvolueerd terug. In menselijke gedaante? Als geesten? Als entiteiten in een wereld of ruimte die we nu nog niet kennen? Who cares?
Wie of wat we zijn en hoe we tegen het leven aankijken hebben we grotendeels te danken aan onze ervaringen. Negatieve ervaringen kunnen ons droevig maken, tot nadenken stemmen, of ons leven helemaal vergallen.
Positieve ervaringen brengen dan weer dat zo noodzakelijke evenwicht. Om gelukkig te zijn moeten we ons dan ook vooral vasthouden aan de goede herinneringen en ervaringen.
Negatieve ervaringen verbitteren en vergallen ons leven, en richten ons uiteindelijk ten gronde als we er ons blijven op focussen.
Maar we hebben, gelukkig, ook keuzes: het staat ons helemaal vrij ons vast te klampen aan de negatieve of aan de positieve ervaringen. Je positieve ervaringen koesteren is echt niet moeilijk! Het vergt wél enig inzicht over hoe het allemaal in zijn werk gaat.
En dat wil ik even demonstreren met parels rijgen!
Eigenlijk bestaat o
ns hele leven uit parels rijgen. Witte parels als positieve ervaringen en zwarte parels als negatieve ervaringen.
Maar als je parels rijgt aan een draadje zonder knoop, dan vallen ze allemaal op de grond. En dat is, voor witte parels, spijtig. Want:
Elke witte parel betekent een stapje dichter naar dat goed gevoel waarover ik het gister had. Zonde als we vergaten een knoopje te leggen in ons witte draadje!
Elke zwarte parel verwijdert ons dan weer een stukje van dat goed gevoel. Zonde als we in ons zwarte draadje wél een knoopje legden!
Het allerergste dat we dan ook kunnen doen is een knoopje leggen in het zwarte draadje, en géén in het witte en helaas is dat precies wat veel mensen doen.
Soms bewust omdat ze toch zo graag klagen maar veel meer omdat ze dat knoopje gewoon vergeten.
Er niet aan denken, of geen benul hebben van het onbetaalbare belang van die witte parels.
Maar het is nooit te laat om gelukkig te zijn. Het is heus niet moeilijk om eventjes je hele leven te herbeleven en op zoek te gaan naar die op de grond gevallen witte parels. Nu nog enkel een stevig knoopje leggen in het witte draadje, en ze een voor een opnieuw rijgen.
En voor je het goed en wel beseft heb je een prachtig stralend wit halssnoer, dat je altijd weer het leven van de zonnige kant zal laten zien.
En dat zwarte draadje? Knopie losmaken! Onmiddellijk! Laat ze maar op de grond vallen. Laat ze maar aan de zwijnen. Want dàt pas zijn parels voor de zwijnen!!!
Dat was eventjes kort en goed. Meer heb ik daar niet aan toe te voegen.
Mensen zouden fortuinen uitgeven om dat goed gevoel te kunnen bemachtigen: dat gevoel van vrede met jezelf, goed in je vel steken, vrede met je omgeving, met je leeftijd, ja, zelfs vrede met je vijanden als die er al zijn. Een gevoel dat je, als je het eenmaal hebt, nooit meer kwijt wilt.
Dergelijke mensen zijn rijk. Hebben geen roddels nodig ter compensatie van de innerlijke leegte. Zijn nergens jaloers om. Kennen haat noch nijd.
Maar helaas, dat gevoel is niet te koop. Niét met dure villas of jachten, niét met de allernieuwste technische snufjes, en zéker al niet met geld.
Waarmee dan wél? Ach, het is zo eenvoudig en ligt voor het grijpen: je geest door niets laten vergiftigen. Niét door roddels. Niét door nare herinneringen, en zélfs niet door je eigen fouten uit het verleden. Want iedereen maakt nu eenmaal fouten.
Gewoon je goede herinneringen opstapelen in een veilige kluis. Net zoals je met diamanten zou doen. Want die herinneringen zijn ook wel kostbare diamantjes, en dan nog wel van het soort dat je nergens kunt kopen.
Diamanten die je écht een goed gevoel geven. Maken dat je je lekker in je vel voelt. En als de rest van de wereld tegenvalt, dan bericht je daar maar eens over en spuwt het uit. Maar wél letterlijk uitspuwen dan! Niet klikken op kopiëren, maar op verwijderen! Geen residu achterlaten in je hoofd. Doorgaan met de diamantjes. De hete kolen laten opeten door diegenen die ze hebben gestookt. Als iemand zich daar moet in verslikken dan zijn dié het wel.
En voor de rest meer diamantjes proberen te verzamelen. Gelegenheden genoeg. Al was het maar iemand eventjes uit een moeilijke situatie helpen, of als automobilist eventjes je voorrang afstaan aan een ander Als tegenligger eventjes wachten om iemand gelegenheid te geven links af te slaan.
Duizend en één redenen te bedenken. Spectaculair hoeft het zéker niet te zijn. Maar let daarna eens heel goed op jezelf: na zon daad, hoe klein ook, voel je je plots een beter mens. En met reden: je diamantcollectie is weer verrijkt met een nieuw exemplaar.
Voeg het bij al de andere, en blijf je dààrop focussen. Dan komt dat goed gevoel vanzelf na verloop van tijd.
Zéker ook nooit je eigen fouten uit de weg gaan of verdoezelen. Dat werkt niet en blijft spoken. Ze verwerken! Ze met klare blik tegemoet treden en toegeven dat je fout was of beter had gekund. Dàt werkt wel degelijk. Nooit denken dat je onfeilbaar of perfect bent, want dàn pas begin je echt fouten te maken.
Niet iedereen komt terecht in de materiële omgeving die hij zich wenst. Hij komt wél terecht in de omgeving die hij nodig heeft voor de verdere ontwikkeling van de geest. Dààr zou iedereen eens moeten bij stilstaan als het eventjes niet meezit.
En hoé die omgeving er ook mag uit zien, het is aan ons om er het beste van te maken en er de juiste conclusies uit te trekken.
Nooit verwachten dat je pad over rozen zal lopen. Dat zou trouwens al gauw heel saai worden. Je moet het leven zien als een spel. En zoals elk spel, is ook het leven bezaaid met hindernissen en valstrikken. In gezelschapsspelen zijn dat meestal objecten. In het leven zijn het nogal dikwijls mensen. Mensen, die net als in een boeiend spel, als objecten op je pad worden geplaatst met een heel specifiek doel: het leven boeiend en leerzaam houden zodat je er de juiste lessen kunt uit trekken... of je flink pesten als je het integendeel aan je hart laat komen.
Van positieve mensen op je pad kun je heel wat leren. Maar je leert nog veel meer van de negatieve mensen! Dié werken namelijk als een vaccin dat je een onschadelijke dosis van een ziekte geeft, om er een afweersysteem tegen te kunnen opbouwen. Het is wél aan jou om die dosis als onschadelijk te definiëren, of hem tot in je ziel te laten doordringen.
Eenmaal je dat door hebt zie je negatieve mensen in een heel ander daglicht. Natuurlijk zul je er geen vriendjes mee worden. Maar in plaats van ze te verfoeien, en daarmee juist jezelf te treffen, kun je er op de duur enkel maar medelijden mee hebben. Ze hebben immers ook niet gevraagd om negatief geboren te zijn.
Want trouwens, je verdedigen of in de clinch gaan met zulke mensen heeft totaal geen zin. Werkt tegengesteld:
Ten eerste: ze voelen zich juist gestreeld als ze reactie kunnen uitlokken.
Ten tweede: je kwetst er alleen maar jezelf mee, want het maakt dat je hun gif door je huid heen laat dringen. En dat mag je juist nooit!
Negeren. Dàt treft ze. Dat stelt ze teleur. En vrolijk verder leven alsof die hindernis er helemaal niet is. Ze is er trouwens ook niet meer: je hebt ze overwonnen.
Weeral een vervolg op mijn vorig column: het immense verschil tussen een halve waarheid en een leugen.
Wie een regelrechte leugen verspreidt riskeert daar zelf het slachtoffer van te worden, want in veel gevallen kan een leugen namelijk bewezen worden! Gediplomeerde roddeltantes zullen dit wapen dan ook maar in hoogste nood gebruiken. Zoeken eerder naar halve waarheden om aan te dikken.
Want halve waarheden zijn een stuk moeilijker te ontkrachten: het slachtoffer heeft een bepaalde uitspraak gedaan in de loop van en in de context van een gesprek. Roddeltantes halen die context helemaal weg en behouden (grinnikend) de uitspraak.
En zo hebben ze alweer een nieuw snoepje: als ze die uitspraak in een totaal andere context plaatsen, met een totaal andere uitleg, kan het soms helemaal anders (en véél interessanter) overkomen. En kunnen ze nog maar eens de show stelen.
Het slachtoffer heeft geen verweer, wat hij bij een leugen wél heeft. Kan niet zeggen dat hij dit niét heeft gezegd. Staat voor de onmogelijke taak zijn omgeving ervan te overtuigen dat hij dit inderdaad wel heeft gezegd maar in een heel andere betekenis. En dàt is een pak moeilijker te weerleggen dan een leugen. Want het klinkt voor de armen van geest als een bekentenis. En helaas zijn de armen van geest nog altijd in de meerderheid op ons anders zo mooie aardbolletje.
Eventjes een voorbeeld uit mijn duim zuigen:
Na een moeilijke vechtscheiding binnen een koppel is eindelijk alles opgelost en getekend. Een buitenstaander zegt: Mooi. Nu kunnen ze elk een nieuw leven beginnen. Opgeruimd staat netjes.
Roddeltantes zullen daar al direct opgeruimd staat netjes uithalen als bruikbaar object, en de context (nieuw leven beginnen) natuurlijk weglaten. En als de bliksem de roddelmachine op gang trekken. Alle middelen worden daarvoor ingeschakeld: GSM, kapper, warenhuis, tea-room, het doet er niet toe. Als de gal maar geloosd kan worden. Ze beleven weer het ene orgasme na het andere.
Veel later hoort het slachtoffer zijn eigen kommentaar via omwegen, en natuurlijk in een heel negatief daglicht geplaatst. Hij kan niet ontkennen dat gezegd te hebben, weet soms niet eens meer in welke context hij dit had gezegd en heeft dus geen enkele verdediging.
Dergelijke zaken gebeuren in families op de werkvloer en vooral ook in de politiek! En wat dit laatste betreft, heb ik mezelf aangeleerd heel kritisch naar het politieke nieuws te luisteren. Want dat zit vol van dergelijke uit hun context getrokken uitspraken.
Het is trouwens zo erg dat ik, indien ik een politicus was, helemaal niéts meer zou durven zeggen! En zéker al niet tot de pers.
Vandaar dat ik vind dat een land moeten besturen, eigenlijk op eieren lopen is. En wie denkt dat hij bepaalde politici door heeft is er grandioos aan voor zijn moeite. Hij heeft enkel begrepen in welk daglicht zijn uitspraken wereldkundig werden gemaakt. Wat die man of vrouw écht in petto heeft, dat blijft gissen, zoeken, analyseren en filteren. En helaas met bitter weinig kans op succes. Tenzij niét luisteren naar woorden, maar daden afwachten.
Ik ben dan ook altijd héél voorzichtig met mijn uitspraken over politiek. Zal zelden klakkeloos de nieuwslezer na-apen, en als ik er niet uitkom, dan zwijg ik er liever over tot ik met eigen ogen daden en resultaten heb gezien.
Want, waar je in het dagelijks leven telkens weer op roddeltantes stuit en zelden op roddelnonkels, dan zijn die er wel hoor! Wel zelden in het dagelijks leven, maar op ander gebied. En zéker in de politiek. Alleen het motief is anders. Geen ijdelheid, geen aandachttrekkerij, maar zondermeer bewust met modder gooien naar anderen voor eigen belang.
Moest de doorsnee mens ook hersenen hebben, dan zou dat moddergooien zinloos zijn, want wie hersenen heeft weet dat je jezelf niet kunt wit wassen door anderen zwart te maken. Dat weet die politicus maar al te best. Maar hij gokt op een hersenloos publiek.
De meesten onder ons zijn bang van slechte mensen. Ik niet. Ik ben bang van domme mensen! Een klein percentage criminelen mag dan misschien wel de samenleving verzieken en het onveiligheidsgevoel verhogen, maar de echte verzieking hebben we te danken aan de domsten onder ons. Want dat is nu juist een soort verzieking die onzichtbaar toeslaat, diepe wonden kan veroorzaken, en ongestraft kan doorwoekeren.
En
dan heb ik het vooral over de eeuwige roddeltantes die je in elke familie wel aantreft, en die het telkens weer weten te maken dat iedereen vroeg of laat met iedereen in de clinch komt. Zijzelf blijven altijd buiten schot en bekijken waardig geamuseerd van op afstand de herrie die ze nog maar eens hebben veroorzaakt. Zijn zelfs dom genoeg om niet eens te beseffen dat zij die hebben veroorzaakt.
Woorden verdraaien, halve waarheden verspreiden, desnoods hele leugens, minieme voorvalletjes flink aandikken en dat alles met slechts één dom doel: de aandacht op hun op zich oninteressante persoontje trekken.
Zo ken ik er een paar die ik heel lang heb kunnen volgen op hun destructieve levenswandel. Ze zijn altijd omringd door een kliekje hartsvriendinnen. Hartsvriendinnen die voor hen door een vuur zouden lopen en hen op hun woord geloven. Maar als je een paar jaar later kijkt, hebben die vriendinnen de een na de ander afgehaakt en zijn het alweer nieuwe vriendinnetjes!
Ze doen trouwens ook veel goeds. Zullen al gauw en ongevraagd bijspringen om ergens hulp te bieden. Maar dat is enkel maar om de geholpen personen later flink te kunnen beroddelen en bij de vriendinnen nog maar eens over te komen als de barmhartige samaritaan.
Dergelijke mensen verhuizen liefst ook veel, want langer dan enkele jaren duurt het niet of ze zijn gekend in de buurt.
Wie ooit slachtoffer wordt van dergelijke roddeltantes, wordt dan ook meteen al met een scheef oog bekeken door het hele kliekje. Niét door het kliekje van twee jaar geleden! Want dié kregen het na verloop van tijd wel door. Wél door het weer vernieuwde kliekje dat nog onschuldig alles slikt. En een vernieuwd kliekje is er altijd wel bij dergelijke interessante dames.
Zo kunnen ze zichzelf ook altijd interessant blijven vinden. Vallen ze bij iemand door de mand, dan wordt dat een kliekjeslid minder, dat direct weer vervangen wordt door een nieuwelinge. Keuze heeft dat soort madammen genoeg.
Dergelijke mensen leren het nooit. Natuurijk niet! Zo lang er voor elke afgehaakte een vervangster wordt gevonden is er geen vuiltje aan de lucht en blijven ze in zichzelf geloven. En wàt ze van zichzelf geloven, dat is alles, behalve het feit dat ze oliedomme roddeltantes zijn.
Zo. Dat was even kort en krachtig een van de vele levenswaarheden die ik in de loop van mijn leven heb samengesprokkeld.
Gek! Zoals me nogal dikwijls overkomt ben ik na mijn vorig column verbanden gaan leggen!
Vooral dan tussen mijn spiritueel denken en mijn algemene handelswijze. En die verbanden zijn er wel heel duidelijk. Alleen stond ik er voorheen niet bij stil.
Ik had het er in mijn vorig stukje al over dat ik opgedrongen geloof niet kan geloven. Maar omdat er niks beters te vinden was op de markt, ben ik dan maar stukje bij beetje mijn eigen geloof gaan samenstellen. En geloof me, dat is ondertussen al een heel dikke bijbel geworden.
Me niets meer laten opdringen. Gewoon mijn gevoel gevolgd. Niks om te verspreiden en anderen op te dringen hoor. Zou trouwens toch geen enkele waarde hebben. Zou voor die anderen nog maar eens een nieuwe hersenspoeling betekenen en dat is niét de bedoeling van het leven.
Die bedoeling is juist zélf kijken, zoeken, ondervinden, het verschil tussen goed en kwaad leren, anderen niet aandoen wat je zelf niet zou willen, en daarmee gewapend verder zoeken in jezelf. Niét bij de buren. Niét bij meneer pastoor. Niét de deur uitgaan. Juist in jezelf zoeken en je eigen gevoel volgen. En geloof me, dààr zit het ware geloof. Dat zit, denk ik, in elk mens ingebakken. Gewoon in onze genen. Maar helaas, het wordt al van kleinsaf het zwijgen opgelegd en vervangen door opgedrongen indoctrines. En omdat we dan nog totaal onervaren zijn, slikken we het en laten we het onbewust zijn vernietigend werk in ons eigen ik uitvoeren. Tegen de tijd dat we meer besef hebben is het dikwijls al telaat.
Maar daarover wou ik het eigenlijk niet hebben. Ik had het over verbanden. Raakpunten. Raakpunten op materieel vlak dan.
Wel, op materieel gebied ben ik nét hetzelfde, en dat bewijst zich regelmatig. Ik heb iets nodig, en vind niet wat ik echt zoek. Soms omdat daar gewoon geen markt voor is, soms omdat niemand er ooit aan dacht zoiets te fabriceren, of soms omdat ik te veeleisend ben: het moet passen in mijn plannen, in mijn omgeving, aan mijn doel beantwoorden handig zijn, enfin, maatwerk als het ware. En soms ook vind ik het niet omdat, àls het al in de handel bestaat, het dikwijls zo onpraktisch gemaakt is dat je er geen kant mee uit kunt.
En lap! Daar gaan we dan weer. Zal het weeral zelf mogen maken! Of minstens, verbouwen. En dat weten mijn kinderen drommels goed. Eentje wist me ooit, toen ik met iets nieuws thuiskwam, al meteen te vragen: Papa, wat ga je er aan veranderen?
Waarmee ik maar zeggen wil: ik benijd de mensen niet die alles maar voorgekauwd moeten slikken. Massaproducten voldoen aan de gemiddelde eisen van de massa, maar zelden aan persoonlijke eisen. Wie niet handig is moet het daar dan maar mee doen.
Zo erg is dat nu ook weer niet. Wàt je tegenwoordig ook koopt, het zal wel doen wat het belooft te doen. Alleen zul je na korte tijd toch opmerken dat het nét iets te onhandig in de hand ligt dat, als ze wat verder hadden nagedacht, ze dat ene onderdeeltje misschien op een andere plaats hadden kunnen monteren
Nou ja dat zijn zo van die dingen waar ik persoonlijk mee bezig ben. Zodra ik iets in de hand neem of iets doe begin ik me al vragen te stellen: kan die vorm niet beter? Is die werkwijze niet een nutteloze omweg? Kan hetzelfde niet bereikt worden met een pak minder energie? Enfin, misschien ook ben ik wel een beetje prettig gestoord op dat gebied. Maar dat doet allemaal geen zeer en kan enkel tot hogere efficiëntie leiden.
Erger is het als ook je denkvermogen al verpest werd door voorgekauwde stuff. Dan pas wordt je zelf een beklagenswaardig massaproduct. Maar gelukkig voor die mensen: dat weten ze niet eens.
Doehetzelven lonend? Jawel hoor! In de mate van het mogelijke in materiële zaken. Maar veel meer nog in spirituele gevoelens. Want het is pas dààr dat het meestal spaak loopt. Dat generaties worden geboren die het denken hebben verleerd en gewoon als geprogrammeerde robotten dàtgene doen en verkondigen dat hen werd ingeprogrammeerd.
In de vaste overtuiging dat dit HUN mening is!
Ocharme Het zal hún probleem maar wezen als ze vroeg of laat het deksel op de neus krijgen.
Wat ik nu ga schrijven zal velen erg controversieel in de oren klinken. Mij trouwens ook. Maar ik ben zoals ik ben, toon me zoals ik ben, en kan geen emoties veinzen waar ik ze niet heb.
Op 12 jarige leeftijd had ik een tam vogeltje. Een sijsje. Hij was mijn hartsvriend. Had zijn kooitje in mijn kamer, maar het deurtje stond altijd open, en hij vloog gewoon vrij rond in de kamer. Zodra ik binnenkwam riep hij luidruchtig en kwam op mijn schouder of vinger zitten. Gaf zoentjes, pootjes en nog veel meer. Pas toen hij zag dat ik ging slapen vloog hij naar zijn kooi, stapte binnen, en trok voorwaar ook nog de deur achter zich dicht!
En op een dag was het sijsje dood. Die dag brak mijn hart voor het eerst in mijn leven. Ik kon het niet aan. Wilde zelf dood. Begroef het lijkje en plaatste er bloemetjes op. Bloemetjes, rijk besprenkeld met mijn tranen.
En weken later, na de eerste shock, ging ik me vragen stellen. Levensvragen. En dacht bij mezelf: Wat als mijn ouders ooit sterven? Als ik al zo huil voor een vogeltje wat staat me dan nog allemaal te wachten? Zo leven is toch niet mogelijk? Dat kan toch niet de bedoeling zijn van onze menselijke natuur?
En toen, misschien gestimuleerd door mijn logische denkwijze, moet er een soort zelfverdedigingsmechanisme aan het groeien gegaan zijn. Er stierven mensen in mijn omgeving ik huilde niet. Mijn ouders stierven vele jaren later ik huilde niet. Ik leek te hebben afgerekend met de dood. In één keer alles duur te hebben betaald, en begrepen dat dood niet echt bestaat en dat de levenden zich er zéker niet aan moesten laten kapotmaken! Of lag het nog anders?
Mensen die me dierbaar waren, kon ik niet als dood aanvoelen. Ze waren er nog. Hoe of waar wist ik niet, maar dood waren ze zéker niet. En het allerlaatste wat ze wilden was dat ik verdriet zou hebben. Ik voélde ook geen verdriet. Ik denk dat verdriet ons voor een goed stuk wordt aangepraat door de samenleving. Je ziet het van anderen het beïnvloedt je. Je denkt dat het zo hoort. En onbewust wordt het een levensstijl bij het geringste verlies.
Wie logisch denkt laat zich noch door de maatschappij noch door de religie beïnvloeden. Verkoopt ook geen tranentrekkende woorden van troost, die toch niet helpen. Probeert hoogstens zijn logica op rouwenden over te brengen, wat één enkele keer soms wel lukt. Gelukkig voor die mensen. De andere keren wordt hij enkel maar als wereldvreemd aanzien. Harteloos zelfs!
Hoe mijn logisch denken hieraan te pas komt kan ik gemakkelijk uitleggen: toen ik, als eerste communicantje, nog écht gelovig was, luisterde ik met open mond naar de verhaaltjes van meneer pastoor. Zielen waren onsterfelijk. Ik slikte het als confituur. Whaauw! Eventjes onze strijd strijden hier op aarde, en dan lekker rijstpap met zilveren lepeltjes gaan eten in de hemel. Het kon voor mij niet vroeg genoeg komen. Dàt was, voor mij althans, nog écht geloof mijn kinderzieltje had nog geen onderscheid leren maken tussen leugens en waarheden.
En dan zag ik de realiteit van de gelovigen: een begrafenis tranen alom een ontroerende toespraak die nog meer tranen trok Hé, waren dàt die gelovigen die wisten dat de ziel onsterfelijk is? Geloofden ze nu plots niét meer dat de afgestorvene lekker in de hemel zat? Hoe had ik het nou? Gelóófden die mensen nu, of deden ze maar alsof? Hadden ze medelijden met de afgestorvene of met zichzelf?
Ja, ik geloof dat ik altijd een beetje teveel logisch denkvermogen heb gehad. Ik slik niets voordat mijn logica het grondig heeft geanalyseerd. Daardoor ben ik later ook niet meer in de kerk gaan geloven. Véél te gemaakt. Te sprookjesachtig. Teveel dingen die niet logisch zijn, maar die je toch moet geloven. En het werkwoord moeten stoort me daar teveel aan. Werkt geestdodend.
Maar in de onsterfelijkheid van de ziel geloof ik nu juist wél. Méér dan alle zelfbenoemde gelovigen samen. Want het is niét iets dat ik weet. Het is iets wat ik aanvoel. En ik voel het aan omdat ik altijd al, liever dan me te laten beïnvloeden door wat ik van anderen zag, op mijn eigen gevoel vertrouwde. Veel anderen raken hun échte gevoel juist kwijt door het te vervangen door geloof.
En nu moet ik eindigen zoals ik ben begonnen:
Ik hou heel veel van huisdieren: katten, honden, vogeltjes maar ik beperk me heel sterk daarin. Ben bang geworden om een band te hebben met een dier of vogel die vroeg of laat sterft. Want daar huil ik nog steeds om. Daar ben ik helemaal niet tegen opgewassen, en het is nog altijd hetzelfde als destijds met mijn sijsje. Dàt soort verdriet, dat raak ik niet kwijt. Dàt is verdriet dat pas echt doordringt tot in mijn hart.
Want ondanks mijn relatief gebrek aan emoties als mensen sterven, breekt dat hart letterlijk als een huisdiertje sterft.
Misschien omdat ik dan aanvoel dat het helemààl gedaan is met dat vriendje? Dat er geen zieltje achterblijft? Dat het nooit meer verheugd zal fluiten, miauwen of blaffen? Niet hier, en niet vanuit de hemel?
Of bestaat er voor die beestjes ook een privé hiernamaals? Een hiernamaals dat wij niet kunnen aanvoelen omdat we niet tot die groep aardbewoners behoren?
Dat waren eventjes de eigenaardige conclusies van een psychologisch zelfonderzoek. Waarschijnlijk niets om fier op te zijn. Ben ik ook niet. In de sociale context eerder beschaamd. Maar noch komedie spelen, noch me laten indoctrineren door anderen, is het me waard om die beschaamdheid weg te werken. Liever een relatief emotieloze ik, dan een gehersenspoelde persoon worden die niet langer ik is.
Neen laten ze me dan maar een koude kikker vinden, ik weet wat ik voel en daar leef ik naar. Dat is My way.
Misschien wel een levensles voor iedereen: laat nooit ofte nimmer toe dat je ware gevoelens worden verdoezeld door wat je ziet bij anderen, of wat anderen je proberen wijs te maken. Dat is de enige mogelijkheid om helemaal integer jezelf te blijven in alle omstandigheden.
Even vóór de eeuwwisseling zagen we al volop een nieuw fenomeen in opmars: de GSM.
Je zou je nu kunnen afvragen waar het succes van dat ding vandaan komt, en hoe het op zo korte tijd de markt heeft kunnen veroveren. Ik niet. Ik wist al direct dat dit een schot in de roos was.
Dat succes is namelijk als volgt te verklaren:
Eerst was er, op draadloos gebied, enkel maar radio. Walkie talkies en zo. Die hadden brandweer, politie, ambulances en andere openbare diensten. Het creëerde naar omstaanders toe een imago van onmisbaarheid. De modale burger keek een beetje jaloers toe. Het moest (volgens hem) immers heerlijk aanvoelen zo belangrijk te zijn dat je onmisbaar bent en doorlopend bereikbaar moet zijn!
Dan kwamen de eerste satelliettelefoons: zware dingen. Die konden enkel gemonteerd worden in een auto. In wiens auto? In die van zakenlui en ondernemers natuurlijk. Die hadden er wàt nut van! Konden bepaalde zaken nu plots van op afstand regelen, belangrijke beslissingen nemen van uit hun auto, en in contact blijven met hun firma.
De modale burger werd nog jaloerser. Waarom was hijzelf niet zo belangrijk? Of kon hij zich niet zo belangrijk voordoen? Zou zon ding duur zijn? Of kon je niet een fake toestel op de kop tikken om te doen alsof?
En het moest er van komen: het werd allemaal kleiner en lichter. De aanvankelijk nog dure GSM deed zijn intrede in de communicatiewereld. Nu was de zakenman zelfs niet meer afhankelijk van zijn auto om belangrijke beslissingen door te geven.
De modale burger interpreteerde het als volgt: Whaauw! Moet dié kerel belangrijk zijn zeg, hij loopt zomaar op straat te telefoneren!
Maar het succes steeg, massaproductie deed de prijs dalen, en zodra het ook maar enigszins betaalbaar werd, werd het een must om met de telefoon tegen je oor geplakt rond te lopen. Doen alsof. Je belangrijk voelen. Je onmisbaar wanen. Denken op die manier de aandacht van de omgeving te trekken op je zo belangrijke persoontje
En tot op heden is dat bij veel mensen nog altijd het geval. Natuurlijk staken de allereerste GSMs voor publiek gebruik in de dure Delvaux handtasjes van rijke dames. Weliswaar geen erg snuggere of onmisbare dames, maar hun man was belangrijk. Zij vonden dus dat ze dat ook waren. En dat moest gedemonstreerd worden op restaurant, in de winkel, op straat, bij de kapper
En de modale burger stikte van jaloezie.
En het tij keerde. GSMs werden zo goedkoop dat je er wel een moést kopen als je in wou zijn. En eindelijk kon iedereen zich belangrijk voordoen.
Een tweede voordeel daarvan was het feit dat roddeltantes nu hun roddels draadloos konden verspreiden. Van op straat. Van uit de auto. En liefst nog vanuit het warenhuis. Daar werden ze immers door heel veel mensen gezien.
Niét meer moeten wachten tot ze thuis kwamen. Zomaar kunnen doorroddelen, wààr ze zich ook bevonden. Hemels!!! En zelfs nog denken dat je omgeving je nu een heel belangrijke persoon vindt terwijl je in werkelijkheid alleen maar de allerdomste roddelverhalen aan het verspreiden bent. Tegen kostprijs ja, dàt wel, maar dan eten we vanmiddag maar wat goedkoper hé? Who cares?
En zo werd een uiterst bruikbaar toestel gedegradeerd tot pure ethervervuiling!!!
Ethervervuiling? Jawel! De effecten van die uit de hand gelopen roddelstraling op aarde is nog niet voldoende onderzocht. Ooit komt er nog wel een generatie die dat wél doet en met de neus op een nu nog onbekende vuilnisbelt zal worden gedrukt waarvan niemand nog weet hoe het aan te pakken.
Net als wij nu al ervaren met de tastbare vervuilingen uit ons verleden.
Wat mij betreft: ik heb er geen enkele behoefte aan me belangrijk te voelen. En een GSM hoef ik niet. Zélfs niet gratis. Heb zowat mijn hele leven ten dienste gestaan van alles en iedereen, en vind het nu gewoon een superzalig gevoel om niét belangrijk te zijn!
Tenzij voor mijn omgeving en voor mensen die me nodig hebben en op me bouwen. En daarvoor heb ik geen GSM nodig.
En och, jawel hoor de GSM heeft natuurlijk zijn nut! Kinderen die verdwalen en zo Een chauffeur die pech krijgt Er zijn honderden redenen te noemen om er wél een te hebben. Maar zoals het met alle uitvindingen gaat: het wordt uitgevonden door snuggere mensen vóór snuggere mensen, maar eindigt in handen van ja, van wie zoal? En waarvóór?
Weer zon eigenaardigheidje van het mensdom: grandioze uitvindingen kunnen pas goéd ontwikkeld worden als men de voordelen van de negatieve kantjes ervan gaat inzien.
Kijk maar naar vliegtuigen: de ontwikkeling ging pas met grote stappen vooruit toen men doorkreeg dat je er bommen kunt mee gooien!
Caballo prieto azabache is een mexicaans lied over de tijd van Pancho Villa. Het gaat over het droevige einde van een heldhaftig paardje.
Totaal onbekend in onze contreien. In de jaren zeventig op onnavolgbare wijze geinterpreteerd door Vicente Fernandez (Guadalajara 17.02.40). De Spaanse tekst heb ik hieronder vertaald. Waarom?
- In de eerste plaats omdat ik het altijd al zo mooi vond. De LP vond ik ooit in Spanje op een rommelmarkt. - In de tweede plaats omdat de unieke stem van Vicente Fernandez de tekst zo duidelijk uitspreekt (of zingt).
- In de derde plaats omdat het juist daardoor voor ieder die in deze taal is geïnteresseerd, een duidelijke demo ervan is. Zo wordt bvb Pancho Villa uitgesproken als Pancho Biedja.
En nu heb ik me versproken: ik ben verliefd! Als je al verliefd kunt worden op een taal, dan ben ik dat zéker op Spaans.
En omdat je met de tekst alleen toch niets kunt aanvangen, vind je de song hier:
Neen, mijn verhaal speelt zich niet af in Het dorp van Wim Sonneveld, maar het komt wél in de buurt.
Een lieflijk oervlaams dorpje in de buurt van Kortrijk. Zon dorpje waar de tijd is blijven stilstaan. Waar je inderdaad een slagerij J. Van Der Ven en die juffrouw op de fiets kunt verwachten (jawel! Die rijdt nog steeds rond hoor). Ook een dorp met échte rozen op de vensterbanken in plaats van plastic.
Zowat tien jaar geleden reed ik er op een avond doorheen met mijn vrouw en een jong stel. Een kroeg vonden we er niet om onze dorst te laven, maar wél een dancing. Niet zon totaal dichtgemetselde licht- en lawaaitempel, vermomd als een uit de voegen gebarsten blokkendoos, maar iets dat heel gezellig aandeed. Gewoon open ramen met gordijntjes; binnen zag het er wél erg groot uit, en we besloten even binnen te lopen.
Auto op de parking gezet. Tafeltje uitgekozen, en direct al voelden we ons op een nostalgische manier back to the sixtees gekatapulteerd. De muziek stond nog zacht, er waren een dertigtal koppels aanwezig van alle leeftijden, ook wat alleenstaanden, en het ging er heel gezellig aan toe.
Het werd later en er kwam een Marokkaanse jongeman binnen.
- Hé, dacht ik, een vreemd eendje in de bijt. Zélfs hier in dat boerendorpje. En stond er verder niet bij stil.
Maar er kwamen meer en meer Marokkaanse jongens binnen en al gauw leken juist de Vlamingen vreemde eenden, hoe oervlaams de inrichting ook maar was.
Nog wat later ging de muziek luider en verscheen een DJ. Leuke dansmuziek, niet écht overdreven luid, en enkele koppels betraden de dansvloer. De Marokkaanse jongens hielden zich nog wat afzijdig, maar het viel me wel op dat daar geen enkel Marokkaans meisje of vrouw te bespeuren viel.
Wat kwamen die jongens daar dan zoeken? Al spoedig werd het me duidelijk: hier en daar werd een blanke vrouw ten dans gevraagd door een Marokkaan, en al spoedig waren een pak gemixte koppels aan het dansen. Nou ja als Marokkaanse meisje blijkbaar geen zin hadden naar een dancing te komen ?!? Arme jongens!
Van echt succes was er voor die Marokkanen maar weinig sprake want aan de meeste dansende vrouwen zag je wel dat het met enige tegenzin was. Waarom aanvaardden ze de uitnodiging dan? Dat werd me duidelijk toen de vrouw van onze jonge vrienden werd uitgenodigd. Ze schudde nee en dacht dat daarmee de kous af was. Maar, alsof ze uit de grond waren verrezen, was onze tafel plots helemaal omringd door Marokkanen met glimlachende mond maar onmiskenbaar dreigende blikken. In een oogwenk zaten we totaal geïsoleerd van de rest van de dancing.
Om problemen te vermijden stond onze vriendin dan maar op en liet zich naar de dansvloer leiden. De belegering van onze tafel hield dan ook als bij toverslag op. Verschijnen en verdwijnen leek voor die jongens totaal geen probleem te zijn. Alsof ze uit de grond kwamen. Ondergrondse tunneltjes hadden gemaakt of zat Allah er voor iets tussen?
Om geen volgende belegering te riskeren zijn we dan maar vertrokken uit die nostalgisch Vlaamse dancing. Maar ondertussen was me nóg iets opgevallen: één koppel bleef, wàt er ook werd gespeeld, voortdurend op de dansvloer: een Marokkaanse jongen van zowat 18 jaar, en een grijze dame die ik toch minstens 70 lentes zou hebben toebedeeld. Leken de muziek niet eens te horen, want ze drentelden maar wat op of buiten de maat.
Het leek een stapelverliefd koppeltje! Als ze al niet aan het tongzoenen waren, hing ze bijna kwijlend aan zijn hals! Smoorverliefd! De hartjes leken in het rond te vliegen. Cupidos pijlen schoten telkens weer raak. Echt een aandoenlijk tafereeltje murmelende stemmetjes, smachtende blikken! Om jaloers van te worden.
Jawadde! Idyllische Vlaamse dorpjes in de eenentwintigste eeuw Vlaamse bejaarde vrouwtjes op een bankje onder de toren Mij moeten ze niets meer wijsmaken hoor! De dorpsromantiek in de eenentwintigste eeuw ziet er wel even anders uit!
En de Marokkaanse meisjes? Waar verdorie zaten dié? Waarom kon of mocht een Vlaams ouw peeke niet verliefd aan de nek van een jong Moslimaatje hangen? Tongzoenen? Kwijlen? Smachten van Make my day girl!
Welke God bepaalde daar eigenlijk wie wàt met wié mocht doen?
En die juffrouw op de fiets? Heb ik niet meer gezien. Waarschijnlijk zit daar nu een Marokkaan achterop en draagt ze ondertussen een hoofddoekje dat speels in de wind wappert.
En wie weet wordt het dorp van Wim Sonneveld ooit verboden in ons Vlaamse landje. Tegelijk met De Vlaamse Leeuw van Conscience. Ik zie onze politici ervoor in staat.
En zo worden dan de eigen culturen ondermijnd. Van tafel geveegd. Vreemde culturen maken nu het mooie weer in Vlaanderen.
Nu werd ook weer het rookverbod doorgetrokken tot in alle cafés en kroegjes. Ach ja, schop de gezellige doorsnee Vlaming maar buiten. Richt de patrons maar ten gronde. Maar vooral: vergeet niét om met staatssteun steeds meer moskeeën te laten bouwen.
Want dààrin ligt het zielenheil van onze toekomstige generaties. Niét in de kroeg.
Nou ja staatssteun? Ze doen het af en toe wél met eigen middelen hoor! Ze vertellen er alleen niet bij waar die middelen vandaan komen. Zéker niet uit Marokko.
Gisteren had ik het over de interface van pc programmas. En daar zit ik nu te denken over onze eigen, strikt persoonlijke interface, en stel enorme gelijkenissen vast!
Onze eigen interface is, net als bij een pc programma, de manier en het beeld waarop we ons aan anderen presenteren, met anderen communiceren en hoe we bij die anderen overkomen. Dat heeft in de meeste gevallen weinig of niets te maken met onze ware aard. Dié kun je pas echt ontdekken als je met de persoon in kwestie je leven helemaal gaat delen. Dan komt veel naar boven waar je totaal geen weet van had.
Want net als bij een pc, kunnen leuke interfaces verdomd veel verbergen achter een leuk figuur, innemende glimlach en verleidelijke ogen! En helaas, hoe dikwijls staren we ons niet blind op zon leuke interface? En hoe lang kan het soms duren alvorens we doorhebben dat daarachter enkel maar grenzeloze leegte, of juist drommels gecompliceerde gevoelens zitten?
Daarom ook is liefde op het eerste gezicht je reinste bedrog! Dat kàn gewoon niet. Dat is verliefd worden op een interface. De huwelijken of relaties die dààrop zijn stukgelopen zijn ondertussen al ontelbaar geworden maar het blijft hoog scoren. Niet verwonderlijk ook. Iedereen kijkt wel graag op een leuke snoet. En je loopt er in en je kunt enkel maar hopen dat de rest ook wel zal meevallen. En een zeldzame keer is dat ook wel zo.
Maar hoe leuk die interface ook lijkt het is niet dààrmee dat je je leven deelt! Als achter die interface verder niets zit, dan wordt de relatie al gauw als vervelend aanzien. En de gevoelens, die aanvankelijk louter sexueel waren, blijken niet duurzaam genoeg om een relatie blijvend te voeden. Gewoon omdat ze met geen mogelijkheid kunnen worden doorgetrokken tot het geestelijk niveau.
Zit bovendien achter die interface een gecompliceerd wezen dat niet eens van zichzelf houdt, dan ben je nog verder van huis.
Doorheen de geschiedenis van de mensheid zijn er miezerige, kleine mensjes geweest die grootse dingen hebben verwezenlijkt.
Maar ook stoere kerels die grote, stralende lantaarns leken maar die, zodra je er even tegen zucht, uitdoofden als een kaars, of er gewoon nooit in slaagden ook maar enige positieve bijdrage te leveren aan de maatschappij of aan de mensen waarmee ze samenleefden.
En toch zijn het vooral die grote lantaarns die geschiedenis hebben geschreven. Niét om wat ze in werkelijkheid waren, maar omdat ze in de kijker wisten te lopen en de juiste mensen als geestelijke achterban wisten te kiezen. Veel van hun daden zijn heel zeker toe te schrijven aan de vele nederige mensen achter de schermen, die geen behoefte hadden aan schijnwerpers en hun werk in alle stilte deden. Zonder die mensen zouden die stoere binken ineengeschrompeld zijn als leeglopende ballonnen.
Mijn conclusie is dan ook dat een leuke interface mooi meegenomen is, en als het uiterlijk ook nog overeenstemt met het innerlijk, dan is het super. Maar helaas soms wel héél ver te zoeken!
Mijn ervaring is trouwens dat mensen steeds weer, en meestal onbewust, geneigd zijn kringetjes om zich heen te bouwen:
- Een wijde kring: hoe zich voordoen bij vreemden?
- Een halfwijde kring: hoe zich voordoen bij vrienden en familie?
- Een dichte kring: hoe zich gedragen in het gezin of relatie?
Wel, elk van die kringen zal diezelfde persoon totaal anders ervaren. Enkel de dichte kring kan écht weten met welk wezen je hier te maken hebt. En dat kan meevallen, maar ook heel erg teleurstellen!
Als voorbeeld denk ik nu aan een persoontje, gelukkig net ver genoeg van mijn bed (én te jong) om erdoor geïnfecteerd te raken, maar dicht genoeg om haar levenswandel objectief te hebben kunnen nagaan en er conclusies uit te trekken.
Op het eerste zicht een rond, vriendelijk, eerlijk gezichtje waaraan je de absolutie zou geven zonder biecht. In haar omgang met de mensen buiten haar kleine eigen kring echt een schatje. Enkel haar figuur zit haar een beetje tegen, maar toch, mannen (van een bepaalde soort) zwermen er als bijen omheen. Lijkt dan ook echt een gezellig huismoedertje. Zo van het type dat mannen er toe aanzet om maar snel een knus nestje te gaan bouwen. Vooral dan mannen die van geen ander hout pijlen weten te maken trappen daar in.
Je moet er dan ook niemand die zich nog nét even buiten haar dichte kring bevindt, enig kwaad proberen over te spreken.
Je moet ook niet proberen mannen te waarschuwen! Die geloven je toch niet. Maar o wee wie in dat dichte kringetje wordt opgeslorpt! Dan word je letterlijk en figuurlijk leeggezogen. Lijkt het alsof een loodzware aanhangwagen wordt aangehaakt. Dàn pas stel je vast dat het in werkelijkheid een boosaardige, allesverslindende draak is. Een draak die desnoods over lijken gaat om haar doel te bereiken: overleven zonder een poot te moeten uitsteken.
Innige deelneming voor al wie in de netten van dergelijke wezens verstrikt raakt.
Tja interfaces die kunnen zo bedrieglijk zijn als wàt. Met een pc programma kun je er soms zelf wat aan sleutelen, of gewoon buitengooien. Met mensen zit het echter wel een beetje anders in mekaar.
Ervaren pc-gebruikers hoeven hier niet verder te lezen. Dit leesvoertje is bedoeld voor mensen met peeceefobie!
Sommige mensen denken dat, om je pc en alles wat er op zit te kunnen doorgronden, je een technische knobbel moet hebben. Niets is echter minder waar. De meeste problemen die om het hoekje komen kijken, zijn terug te voeren tot begrip! Niét tot techniek!
Met techniek denk je aan tandwielen, transformatoren, elektrische toestanden en weet ik veel. Maar dat heeft allemaal totaal niets te maken met normaal pc gebruik!
Maar mensen die totaal geen technische knobbel hebben worden door dat waanbeeld van techniek zo afgeschrikt dat ze direct al de moed verliezen, door drempelvrees worden beslopen en kippenvel krijgen.
Als je een nieuwe pc koopt, of een nieuw programma installeert, heb je niet in de eerste plaats te maken met technische dingen, maar met hoé de makers ervan een en ander hebben geordend.
Stel je voor dat je in een vreemd huis komt, een netjes geordende kast opent en er iets uit nodig hebt. Maar niet jij, maar iemand anders heeft de kast geordend. En dus zal het ondanks alle orde toch even goed zoeken zijn alvorens je vindt wat je zoekt. Met een pc-programma is het niet anders.
Want ook dààr kom je terecht in een enorme, maar netjes gerangschikte archiefkast. Maar helaas, hoe netjes het er ook allemaal insteekt, de kast werd door iemand anders geordend, en er zit weinig anders op dan je te proberen in te leven in de handels- en denkwijze van die ander. Logisch denken als blijkt dat de programmamaker logisch heeft gedacht. Kinderachtig denken als blijkt dat de programmeur kinderachtig heeft gedacht. En luidop vloeken als blijkt dat de programmeur een warhoofd was!
Maar techniek? Totaal niét! De techniek zit heel diep vanbinnen en daar heb je als gebruiker niets mee te maken, tenzij zich een serieuze panne voordoet.
Als je om het even welk programma opent, is het eerste wat je ervan te zien krijgt de zogenaamde interface: het gezicht waarmee het programma zich aan jou presenteert en met jou communiceert. Zoals het dashboard van een auto.
Die interface zegt al heel veel over de maker en over het publiek dat hij wil aanspreken. Steeds meer programmas hebben een heel erg eenvoudige, eerder speelse interface. De bedoeling daarvan is drempelverlagend te werken. Maar ik heb de indruk dat dit omgekeerd werkt. Want door de eenvoud van de interface, zitten veel functies die het programma nochtans goed aankan, heel diep verstopt en blijf je er maar naar zoeken.
Andere interfaces zien er dan weer hopeloos ingewikkeld uit, maar schijn bedriegt! Bij dié programmas heb je alles meteen bij de hand en zie je in één oogopslag waar je zult vinden wat je zoekt. Tenminste, eenmaal je de meestal identieke denkwijze van die (logische) programmeurs beet hebt.
Ik deel programmeurs in verschillende categorieën in:
Op kop lopen de logische en aan de staart de kinderlijke. Tussen beide uitersten zitten zoals gewoonlijk tientallen schakeringen.
Ik hou het liefst bij de logisch denkende programmeurs. Bij dié vind je zowat alles op de interface: bovenaan een serie klassieke knoppen zoals bestand bewerken beeld enz.
Zon knop kun je zien als het omslag van een boek: een klik erop en het boek opent zich en presenteert de inhoudsopgave in de vorm van een dropdown menu. Klik vervolgens op een van de getoonde items, en je krijgt het gewenste gereedschap.
Bij bestand vind je bvb alles wat je ook maar nodig kunt hebben om een heel bestand op te halen, op te slaan, enz.
Bewerken geeft dan weer elk soort bewerking weer die je kunt uitvoeren op ofwel het gehele bestand, of op een geselecteerd gedeelte ervan.
Beeld biedt je dan alle mogelijkheden met je beeldinstelling: verkleinen, vergroten, enz.
Met andere woorden: die programmas zijn zoveel als mogelijk intuïtief gemaakt: als je iets, wàt dan ook, met je hele bestand wilt doen, dan ga je je toch intuïtief op bestand richten hé? En op beeld als je iets met je beeld wilt doen. Zo mag ik het hebben. Eén keer wennen, en je bent vertrokken.
Van sommige drempelverlagende interfaces echter, word ik gewoon groen! Daar hebben ze alle instellingen namelijk weggemoffeld onder wie weet welke onnozele afbeeldingetjes en is het hopeloos zoeken. Intuïtie is wel héél ver te zoeken bij die dingen. Drempelverlagend? Mijn voeten!
En dan is er de muis! Ontelbaar zijn blijkbaar de éénvingerige mensen. Die gebruiken die éne vinger (wijsvinger) voor de linker muisknop. Tja, de wijsvinger is ook de beweeglijkste, en ligt meestal ook al op de linker knop.
De rechterknop? Minstens even belangrijk, zoniet belangrijker! Het loont echt de moeite jezelf aan te leren de ringvinger op die knop te houden, en ook te gebruiken waar nodig.
Moeilijk? Welnee! Je hebt dan nog altijd drie vingers over, waarvan je de duim en de pink gebruikt om de muis vast te houden. En dan nog heb je er zelfs ééntje over.
Wat nu doen met die rechter muisknop? Wel, de meeste bewerkingen die je op een object of tekst kunt uitvoeren zitten inderdaad wel bovenaan onder de knop bewerken. Maar dat is een omweg, en soms gaat dat gewoon niet, waar je de muis op iets moet houden om het te bewerken.
Als je iets selecteert, er je muisaanwijzer in plaatst en de op de rechter muisknop klikt, krijg je, naar gelang het geval, enkele of een hele resem opties die je op het geselecteerde object kunt toepassen. (knippen, kopiëren en plakken bvb).
Meer nog: internet je ziet een mooie afbeelding en wilt die opslaan. Helaas, opslaan is geen optie op die webpagina. Geen nood: gewoon de muisaanwijzer boven de tekening houden en rechts klikken. Nu krijg je wel een héél lange lijst met opties. Eén ervan is: afbeelding opslaan als Klik die aan, en kies de map waarin je de afbeelding wilt opslaan. Je kunt de naam dan nog veranderen, een map kiezen en soms kiezen in welk formaat je de afbeelding wilt (JPG PNG enz.), en dan klik je op opslaan. Een fluitje van een cent.
Dit is nu nét een voorbeeld van iets dat je niét via de knop bewerken kunt doen, want om die knop te bereiken moet je de muis natuurlijk van de afbeelding weghalen en lukt dat dus niet.
Een van de opties in dit laatste geval is ook website opslaan als favoriet. Ook dàt scheelt je een hele omweg en een aantal muisklikken.
Waarmee ik meen dat het bestaansrecht van de rechter muisknop voldoende bewezen is.
Moet dit nu écht een vervolgverhaal worden? Houdt dat HEMA-wicht er dan nooit mee op? Nu zag ze toch alweer kans in de belangstelling en in het nieuws te komen door een betoging te organiseren. Ze moest zich schamen!
Een betoging tegen wàt? Tegen wie? Tegen haar vaderland? Dat vaderland waarvan ze drommels goed weet dat het alleen maar Moslims en overlopers beschermt?
Of was de betoging tegen HEMA bedoeld? HEMA die haar notabene nog zon oorlogsvlagje schonk, maar desondanks aan de wil van het cliënteel wou tegemoetkomen. Dat is toch wat elke verstandige ondernemer doet? Of moet ondernemingszin eerst door de dictatuur van het centrum voor gelijke kansen worden goedgekeurd? Of het wel past in het knuffelbeleid?
Jawadde Hier had de Gestapo nog een lesje kunnen van leren!
En heel neutraal meldde de nieuwslezer dan nog dat er gelukkig geen tegenbetogingen waren en alles dus rustig verliep (wat waarschijnlijk niet naar de zin van dat onnozele wicht was).
Natuurlijk waren er geen tegenbetogingen! Ten eerste ligt deVlaamse leeuw in slaap, gedrogeerd door een welvaart op krediet, en ten tweede wist zowat niemand van die betoging. De snelheid van die organisatie was dan ook nooit gezien:
Dag 1 op het nieuws: Moslimwicht mist verlenging van contract.
Dag 2: moslimwicht mag terugkomen, maar niet bij de klanten.
Dag 3: moslimwicht betoogt, want wil niet werken. Enkel klanten bedienen..
Als dàt niet kort op de bal gespeeld is weet ik het ook niet meer hoor!
Ik hoop enkel maar dat het nu stopt, dat de echte Vlaming nu genoeg heeft gezien om de juiste conclusies te trekken over gelijke kansen, en dat ik dat onnozel kind niet meer op TV moet zien. Pure beeldbuisvervuiling!
En toch ben ik de nieuwsdienst dankbaar dat ze het brachten. Want als de Vlaming nu nóg geen conclusies trekt ja, dan is Vlaanderen hopeloos verloren en moeten we maar allemaal Moslim worden. Kunnen we dan eindelijk óók eens gaan janken bij het centrum voor gelijkheid van kansen! Zullen we daar eindelijk ook eens welkom zijn valt langzaam maar zeker onze economie stil en krijgen we toestanden zoals op de afbeelding hiernaast.
Zal dat HEMA wicht ook eens ondervinden wat honger is en door welke stommiteiten ze ontstaat...
Eigenlijk is dit een vervolg op mijn column van gisteren. Toen namelijk vond ik een en ander plots zo walgelijk dat ik eventjes woedend werd en niet verder wou doorgaan.
Aanstoot van mijn column was eigenlijk de tussenkomst van het centrum voor gelijkheid van kansen in de zaak HEMA Vlaams Moslimmeisje. Het wicht wilde klanten bedienen met een hoofddoek, maar dat schoot die klanten in het verkeerde keelgat en haar interim contract werd niet verlengd.
HEMA komt dus, dank zij die gelijkekansenlui met hun gelijkekansengelul, in een racistisch daglicht te staan. Terwijl het meisje notabene haar hoofddoekje van HEMA zélf had gekregen, met de merknaam er op!!!
Nog maar een bewijs hoe dergelijke diensten sterk meehelpen aan de verloedering en teloorgang van ons Vlaamse landje! Waar trouwens wàs dat centrum voor gelijkheid van kansen toen hier alleen nog maar Vlamingen rondliepen? Konden die ook gaan janken bij zon centrum als ze zich misdeeld voelden?
Als een meisje vindt dat ze maar Moslima moet worden, dan is dat haar volste recht. Daar moet ze dan maar voor kiezen en er ook de gevolgen van dragen in een vaderland dat van nature geen Moslimland is (wàs).
En als een winkelketen aan de hand van de reacties van de klanten vaststelt dat de verkoop sterk dreigt te dalen door bepaalde religieuze demonstraties, dan vind ik het maar normaal dat ze dergelijke toestanden proberen te vermijden. Meisjes die Vlaams zijn en willen blijven moeten ook niet met een groot kruis op de schouder lopen bij de klanten.
Gelijke kansen? Laat me niet lachen! Kansen voor inwijkelingen, cultuur-aanvallers en religieuze fanatici!
Wat als een Vlaams meisje, in diezelfde winkelketen, vol zou staan met tatoeages en piercings over haar hele lichaam? Zou dat landsvreemde centrum ook tussenkomen als de baas dit meisje niet bij de klanten wil zien?
En het werd nog erger: het meisje mocht wél terugkomen, maar niet meer tussen de klanten. En dat vertikte ze! Juffrouw zou dan misschien haar handjes wat vuiler moeten maken dan als ze in de winkel staat. En dàt werk laat ze dan weer liever aan échte Vlamingen over. Jawel hoor! Ze is al goed geïndoctrineerd in de gluiperige Moslimwetenschappen.
Nog maar eens het zoveelste bewijs dat we midden in wereldoorlog drie zitten. De hoofddoekjes worden als oorlogsvlag tegen ons aangewend, en de arme Belg lijkt het helemaal niet te snappen. En de overheid heult mee.
Voorlopig nog geen bloederige aanvallen, maar laffe pantoffeltechniek: eerst om een vinger komen smeken, dan die vinger opeisen, vervolgens de hele arm en eindigen met het onderwerpen van het hele land. Mét de onvoorwaardelijke medewerking van de overheid. Puur landverraad!
Na wereldoorlog twee werden mensen die met de vijand hadden meegeheuld op een andere manier aangepakt. Velen eindigden aan de galg.
Ik begrijp Vlaanderen niet meer! De vele monddood gemaakte Vlamingen nog minder en voor de overlopers daar heb ik gewoon geen woorden voor.
Het centrum voor gelijkheid van kansen! Wat een mooie uitvinding. Een heruitvinding van het wiel. Maar vooral een uitvinding om politieke vriendjes zichzelf aan de bak te laten houden met malle uitspraken en onnozele, kinderlijke theorieën.
Een heruitvinding van het wiel? Jazeker! Centra voor gelijkheid van kansen bestaan namelijk al duizenden jaren, kosten geen cent aan belastingsgeld en werken heel efficiënt. Al van zodra de eerste mens op aarde verscheen. Ze luisteren naar de veelzeggende naam: baarmoeder! Dàt is het centrum van gelijke kansen bij uitstek.
Want wie dààr heelhuids uitkomt, die hééft gelijke kansen! En het staat hem vrij die kansen te benutten of op zijn luie kont te blijven zitten.
Wie daar niét heelhuids uitkomt wegens invaliditeit of hersenletsel, verdient wel degelijk alle aandacht en zorgen van de maatschappij. Maar al die anderen? Een zware druk op de maatschappij uitoefenen om gelijkheid als cadeau op een presenteerblaadje te krijgen? Laat me niet lachen!
Er kon trouwens echt geen belachelijkere naam voor die instelling worden gevonden dan centrum voor gelijkheid van kansen! Alsof een potentiële moordenaar gelijke kansen verdient! Of een dief of verkrachter! Als we dié toer opgaan, vrees ik dat we héél ver aan het afdwalen zijn. Dan zijn er geen slechte mensen meer. Alleen maar zieken. En die moeten we dan maar met ons belastingsgeld lekker in de watten leggen! Gruwelijk!!!
Tja, de politieke verzinsels hebben zich in de loop van de jaren toch wel heel goed opgestapeld hoor. En allemaal met slechts één doel: stemmen halen. Je humanistisch opstellen ten overstaan van de bevolking, en ondertussen je politieke vriendjes aan een jobke helpen.
Je hebt natuurlijk nog een andere categorie: derdewereld - kinderen! Welke kansen hebben dié? Principieel, en als ze niet lui zijn en hun hersenen gebruiken: evenveel als alle anderen. De pech van hun geboorteplaats en/of omstandigheden kan alleen maar een gunstig stimulans betekenen om vooruit te geraken door het leven en zo nodig te vechten voor hun rechten als mens.
En die arme levensomstandigheden zijn trouwens in de eerste plaats de verantwoordelijkheid van de ouders: hoe kun je nu zo stom zijn kinderen te verwekken als je ze niet kunt voeden?
In de tweede plaats van hun maatschappij. Die moet maar zorgen dat geboortebeperking ingeburgerd raakt, of er voor zorgen dat er voldoende te eten is voor iedereen. Is dat niét het geval, dan moeten de problemen bestreden worden waar ze zijn ontstaan en bij diegenen die ze schiepen.
Maar centra voor gelijke kansen? In onze verstandige westerse wereld? Hebben geen enkel bestaansrecht! Kunnen alleen maar negatief werken. Luiheid scheppen. Zélf niets doen, niet studeren, niet werken liegen, stelen en bedriegen, en toch aanspraak maken op gelijkheid!!! En daarmee alleen maar heel zwaar op de anderen leunen. De maatschappij helpen verloederen en ten onder gaan.
Eerlijk gezegd dit column had drie keer zo lang moeten worden, maar ik walg er zó van dat ik er maar mee ophoud!
De eerste zonnestralen en een zucht. De wereld lijkt herboren. De lente hangt weer in de lucht, De winter heeft het pleit verloren.
Tja, krokusvakantie de eerste toeristen verschijnen op het strand een ferryboot ploegt zich een weg naar de haven De wereld is weer vol lichtere geluiden. We kunnen weer energie opdoen. De zon tot diep onder ons vel laten doordringen. Laat ze maar praten over zonnestralen zijn ongezond. Ik voel toch wat ik voel?
En wat ik voel met de zon in mijn gezicht lijkt me stukken gezonder dan koude sneeuw en regen.
Ach ja als je alles moet geloven wat ze zeggen dan moet je jezelf maar opsluiten in een steriele kamer, of gewoon proberen van de planeet af te springen. Want volgens die gesteriliseerde maniakken is alles hier ongezond.
Wat raar dat zich in zon ongezonde wereld leven heeft kunnen ontwikkelen hé? Theoretisch zou dat helemaal niet mogen gekund hebben. We zouden er niet eens mogen geweest zijn.
Want zodra zich ook maar één celletje van ons had willen vermenigvuldigen had het aangevallen moeten worden door miljoenen bacteriën, virussen en meer van dat kwaadaardige spul.
Aan een schepper die al die lelijke beestjes op afstand hield om ons toe te laten ons te vermenigvuldigen moeten we ook al niet geloven. Integendeel. Die leek helemaal niet van vermenigvuldigingstoestanden te houden. Want toen Adam en Eva dat ook maar probeerden, werden ze afgestraft en er uitgegooid.
Om even later te moeten vernemen dat ze moesten gaan en zich vermenigvuldigen! Hoe knoop je dàt nu weer aan elkaar?
Hoedanook, nu begrijp ik het wonder van het scheppingsverhaal: we hadden er, zowel volgens die steriele medici als volgens de schepper, helemaal niet kunnen zijn en toch zijn we er! Nou breekt mijn klomp!
Laat maar lopen gewoon wat hersenspinsels bij gebrek aan betere inspiratie.
Wat is dat eigenlijk, dat geheimzinnig woord maatschappij samenleving Hoe ontstaat het? Wat zegt het? Wat doet het? Hoe komt het dat het op een dergelijke, soms extreme manier, ons leven beïnvloedt?
Om het fenomeen te analyseren gaan we best even de bron opzoeken. Iemand lanceert een bepaald idee. Een intelligent idee, of een ronduit onnozel idee, het doet er niet toe. Wat er wél toe doet is of dat idee in iemands kraam past. Als dat het geval is, dan is succes verzekerd. Mond aan mond reclame doet de rest.
Gaat het over een intelligent idee, dan is dat mooi meegenomen. Gaat het echter over een onnozel idee dat enkel in het kraam van een minderheid past, dan ook zal het doorgang en uitvoering vinden want een van de weinige eigenschappen van minderheden is dat ze héél luid kunnen janken en aandacht opeisen.
En zo hebben, naast een paar goede, honderden stomme ideeën het levenslicht kunnen zien: worden ergens geboren verspreiden zich en vreten als kwaadaardige virussen de hele samenleving aan.
Een echt schoolvoorbeeld daarvan is het rookverbod. Ergens vonden enkelemedisch deskundigen dat ze de wereld moesten veroveren. Voor de kick. Want de hele wereld kunnen veranderen moet op dergelijke mensen blijkbaar het effect hebben van een ongelooflijk orgasme.
En, juist omdat het een heel negatief idee is, de menselijke vrijheid rechtstreeks aantastend, viel het in de smaak bij een minderheid: de niet-rokers en steriel geobsedeerden, die heel hun leven maar zwegen. Want zélfs als ze al een afkeer hadden tegen de gewoontes van hun medemensen, ze durfden er niet voor uitkomen. Durfden zich niet asociaal opstellen. Durfden niet uitkomen voor hun over-steriele instelling.
Maar nu plots gaven geleerden hen gelijk! En het hek was van de dam.
Wel, nu wil ik ook eens de kick om de wereld te beïnvloeden ervaren zie: ik zal seks als ongezond en onaanvaardbaar verklaren. En doen alsof ik een heel waardevol medisch diploma heb om mijn woorden kracht bij te zetten.
Direct al zal ik op de volle medewerking kunnen rekenen van alle preutse seuten. Weliswaar een minderheid maar geef ze een motief, en je zult ze direct wel horen janken. Waar ze, heel beschaamd over hun eigen instelling, maar hun hele leven zwegen, zullen ze nu plots wél op straat en in het daglicht komen. Hun obsessie is nu immers een bewezen waarheid geworden! En vóór je het weet is de seks uit de wereld verbannen. En kunnen alle seuten zich weer aanvaard voelen door de maatschappij.
Met migratie- en asielbeleid gaat het niet anders: een verlichte geest vindt dat we ons heel gastvrij moeten opstellen tegenover welk soort volk of religie ook en alle zogenaamde humanisten gaan meejanken. Zich totaal niet bewust van de desastreuze gevolgen.
Ook overdreven overbeschermende moedertjes weten zich op die manier gesteund door de maatschappij. Moederband, weet je wel? Ten koste van alles. Ja, zelfs ten koste van vernietiging van je eigen kind. Want dat kind, dat wordt niet opgevoed, maar beschermd en verwend. Arm kind. Welke toekomst heeft het? Het kan slechts één kant op: zich blijvend laten beschermen. Door mama en als die er niet meer is door de maatschappij.
De anderen zullen daar wel voor betalen.
Tja zo werkt het. En zo ontstaat een maatschappij. En ach, met negatieve ideeën kun je veel beter invloed uitoefenen dan met positieve. Je bereikt dan immers gefrustreerde minderheden. En als dié gaan janken dan is er geen houden meer aan!
Geen tijd voor schrijven vandaag! Ben trouwens niet thuis. Dit berichtje schreef ik gister om vandaag te verschijnen. Ben in Brussel. Spaanse kroegjes aan het afschuimen cervesas aan het binnengieten Even de bloemetjes buitenzetten en grenzeloos genieten.
Maar mijn getrouwen vergeten doe ik daarom toch niet hoor! Laat ze in plaats van een column dan maar genieten van een heel romantisch countrydeuntje:
De chef die geen rekening houdt met de factor mens zal nooit slagen in zijn commando (Montgommery)
Meer en meer valt het me op dat modern management in bedrijven nog slechts één doel nastreeft: met zo weinig mogelijk mensen zo veel mogelijk presteren.
Elke nieuwe generatie moderne managers denkt steeds weer het wiel te kunnen heruitvinden door het onderste uit de kan te schrapen. Alsof het onderste er nog niet al lang uitgeschraapt is door de vele voorgangers. Of het ook werkt?
Dat betwijfel ik sterk! Wie mensen tot het uiterste drijft zal daar vroeg of laat de gevolgen van ondervinden: motivatie weg slordigheid die tot arbeidsongevallen leidt ziekteverzuim alle mogelijkheden tot profiteren afschuimen
Dit alles leidt dan ook weer tot minderwaardig afgewerkte producten, gestreste werknemers en uiteindelijk: minder winst door minder efficiënte inzet.
Een management dat terdege rekening houdt met de factor mens daarentegen, met al zijn gaven en gebreken, zal tevreden werknemers voortbrengen die met hart en ziel voor het bedrijf of de instelling werken.
Maar om die factor mens goed te kunnen inschatten moet een manager zélf jarenlang in de schoenen van een ondergeschikte hebben gestaan, en helaas is dat nog zelden het geval.
Vroeger kon iemand zich opwerken van de laagste trede tot de hoogsten van de ladder. Die mensen fungeerden goed. Kenden het klappen van de zweep. Wisten precies waar de grenzen lagen die je best niet overschrijdt. Waren er zich terdege van bewust hoe je mensen motiveert en hoe ver je daar kunt in gaan.
Helaas komen die leidende figuren nu recht van school. Volgestouwd met theorieën die (op papier) honderd procent bewijsbaar zijn, maar niet werken in de praktijk.
Zo bevoorbeeld denken ze dat als een arbeider 100 dozen van A naar B kan brengen op 1 uur, hij er op 8 uur 800 kan brengen. Niets is echter minder waar, want vooreerst speelt het lichamelijk vermoeid raken al een grote rol.
Vervolgens valt de motivatie al onmiddellijk weg zodra wordt ondervonden dat die van daarboven op een totaal onrealistische manier over lichamelijk en/of efficiënt werk denkt. Daardoor worden ook opdrachten die wél zouden kunnen, niet meer vertrouwd en maar half afgewerkt. Want zodra de chef niet langer wordt vertrouwd kan hij het wel vergeten.
Een bijkomend probleem is het feit dat die manager zelden in persoonlijk contact staat met de werknemer. Hij geeft zijn briljante ideeën door aan de lagere chefs of ploegbazen, en die kunnen twee kanten op: hem ronduit gek verklaren, of naar zijn pijpen dansen en de werknemers de gevraagde onmogelijke of ronduit onnozele opdrachten laten uitvoeren. Met alle gevolgen vandien.
Hoe ik tot dit onderwerp ben gekomen? Omdat ik het ondervond tijdens mijn loopbaan. Op een bepaald moment stond ik, als administratief ambtenaar, ook tussen twee vuren: van hogerhand het management, en onder me waren me een aantal werklui toegewezen voor de uitvoering.
Door hogerhand zoveel als mogelijk te negeren en indien nodig tegen te spreken, wist ik een vertrouwensband te scheppen met de ondergeschikten. En dat loont. Zéker weten. Ik had ooit zelf als arbeider gewerkt en wist heel goed wat ik wél en wat ik niet kon eisen.
Het resultaat was dat ik altijd, in hoogdringende gevallen, beroep kon doen op hen. Ja, ze zelfs uit hun bed bellen om onmiddellijk in te springen. En dat deden ze met plezier omdat ze zich gewaardeerd wisten. Wisten ook dat ik ze op een of andere manier zou compenseren.
Had ik de strikte regeltjes van hogerhand gevolgd had ik naar een dergelijke mentaliteit kunnen fluiten en het zelf maar moeten zien op te lossen!
Wat er ook van zij: die mensen droegen me op de handen en werkten zich de plooien uit de broek. Met plezier. Met arbeidsvreugde. Want een compliment voor de geleverde inspanningen hing altijd wel ergens in de lucht.
Of veel mensen hier een boodschap zouden kunnen aan hebben betwijfel ik. Tenzij ze dit principe even doortrekken naar een doodgewoon gezin, want ook een gezin is een management.
Kinderen opdrachten geven waarvoor ze te jong zijn en dus niet aankunnen, is zinloos. Het leidt er enkel toe dat ze je commando in de toekomst niet meer ernstig nemen. Ook bij opdrachten die ze wél zouden moeten kunnen uitvoeren. En ook dàt heb ik aan den lijve moeten ondervinden. Niét door rechtstreekse eigen schuld, maar door geen andere weg te kunnen vinden dan lijdzaam toezien.
Chapeau dus voor ouders die hier precies de middenweg weten in te vinden, aangepast aan de leeftijd. En die zijn er heus wel. Ook dàt heb ik kunnen ondervinden.
Iedereen heeft in zijn leven wel enkele markante figuren gekend die, soms onbewust, zijn leven sterk hebben beïnvloed en hem hebben gemaakt tot wat hij is.
En soms dringt dat pas veel later tot je door, en is het wel eens interessant een inventaris op te maken van de mensen die je sterk genoeg hebben beïnvloed om voor een stuk je verdere levenswandel te bepalen.
Daar zijn natuurlijk in de eerste plaats je ouders, vervolgens je leraren in de lagere school en ik denk dat het, in mijn geval, vooral deze laatsten waren die mij gestuurd hebben. Sommigen onder hen tenminste.
Het was, in mijn jeugd althans, een heel ander soort leraren dan die van nu. Het waren immers mensen die uit een wereldoorlog kwamen. En dat kon je drommels goed merken! De leerstof werd ons ingelepeld, doorspekt met anekdotes en verhaaltjes. Naar gelang de leraar ging het dan meestal over de oorlog over de laatste nieuwe uitvindingen over hoe snel het snelste vliegtuig nú weer vloog Hoe die atoombom in één klap heel Hirochoma had kunnen vernietigen
En al maakte dat alles dan wel geen deel uit van de leerstof, op mij kwam het over als belangrijke achtergrondinformatie. Want die leerstof had ik toch al gauw door en zat al te popelen om wat die bepaalde leraar nu weer uit zijn mouw zou schudden.
Het maakte ook dat ik heel graag naar school ging. En daarnaast werd ons, de oorlog nog steeds indachtig, ook andere info overgebracht: zo van niets verspillen zuinig omspringen met wat je nú hebt, want je weet nooit of je het morgen nog zult hebben.
Tegenwoordig lijkt de aldus aangebrachte bagage eigenlijk zinloos. Want tenslotte leven we toch in een tijdperk van eindeloze verspilling. En toch, ik kan nog altijd niets verspillen. Denk nog altijd twee of drie keer na alvorens een aankoop te doen. Zal nog altijd het onderste uit de kan halen om iets te herstellen in plaats van te vernieuwen.
Want ja om te laten herstellen kun je nergens meer terecht, tenzij je meer wilt betalen dan voor een nieuw artikel. Ook dàt is een teken des tijds geworden: werkuren héél duur, en onder werkuren dient dikwijls ook verstaan te worden: denkuren. Want foutzoeken in een ingewikkeld toestel kan veel tijd in beslag nemen.
Zo herinner ik me een anekdote: als jonggehuwde verdiende ik wel graag een centje bij en was nogal handig in elektronica. TVs hadden destijds regelmatig gebreken, en ik begon hier en daar bij vrienden en collegas TVs te herstellen.
Bij ééntje vond ik, na een halve dag nadenken en zoeken, een piepkleine condensator die de geest had gegeven. Een defecte condensator is héél moeilijk te vinden en er zaten er honderden in. Was eigenlijk enkel te detecteren door ze een voor een los te solderen en los van het toestel te testen, of door diep en logisch te denken, het schema grondig te bekijken en alle andere mogelijkheden uit te sluiten. Het was dan ook op dié manier dat ik uiteindelijk maar één schuldige meer kon verdenken. En inderdaad, na lossolderen en een nieuwe te plaatsen werkte het toestel weer perfect.
Maar toen kwam de kat op de koord: ik was eerlijk en zei dat het onderdeeltje me maar 2,50 F had gekost, maar rekende wél 2 uur voor het werk, daar waar ik er eigenlijk meer dan een halve dag had ingestoken. Later hoorde ik via via dat hij vond dat ik woekerprijzen aanrekende!
Professionele herstellers waren slimmer: beweerden een heel duur onderdeel te hebben moeten vervangen en rekenden het viervoudige van mij aan.
Waarmee ik maar wil demonstreren dat foutzoeken inderdaad heel tijdrovend én prijsbepalend kan zijn, en je met de huidige uurlonen inderdaad al snel aan de prijs van een nieuw toestel zit, of hoger. We worden dus eigenlijk tot verspilling gedwongen.
Markante figuren in mijn leven? Ja, dat waren toch wel vooral die naoorlogse leraren. En misschien is dat dan wel weer de positieve kant van af en toe een oorlog. Een oorlog is gruwelijk. Onmenselijk. Veroorzaakt onnoemelijk leed en er vallen vooral onschuldige slachtoffers. Maar toch komt er iets goeds uit voort: de overlevers kunnen belangrijke informatie doorgeven aan de volgende generaties.
Helaas na enkele generaties verwatert alles weer en is het mensdom aan een nieuwe oorlog toe.
Ik zou echt niet weten of veel mensen zo zijn, of wat de meeste mensen verstaan onder gevoelsmens, maar ikzelf ben er ontegensprekelijk een.
Leuk is dat eigenlijk niet altijd, maar het helpt je wél om de juiste mensen te kiezen en de verkeerde mensen te mijden.
Wat dat gevoel inhoudt? Wel, meestal, als ik benaderd word door iemand, is het nu voor een vraag, babbel, of, vroeger, op professioneel vlak, dan ondervind ik een neutraal gevoel. Met andere woorden: geen gevoel.
Word ik echter op dezelfde manier benaderd door een negatief persoon, dan voél ik ook een soort afstoting als een soort negatieve magneet die me afstoot. En dat kan gaan van héél lichtjes tot heel erg. Ja, soms zó erg dat het pijnlijk wordt en ik op een of andere manier moet proberen mijn eigen magneetveld af te zetten als het gesprek moet doorgaan.
Bi j mij komt het over alsof ieder mens een soort magnetisch veld rond zich heeft, dat naar gelang de persoon wisselt van heel sterk positief tot heel sterk negatief.
Eigenlijk best een leuk vermogen als je dit zomaar kunt aanvoelen Maar helaas, ook ik heb me af en toe laten in verwarring brengen in mijn leven. Een leuk gezicht een leuke babbel een eerlijke uitstraling en het magnetisch veld wordt omgewisseld. Tijdelijk. Nét lang genoeg om er in te lopen.
Veel is me dat niet overkomen. Vooral in mijn jongere jaren gebeurde het wel. Maar ik leerde er ook van. En ik geloof niet dat me dat tegenwoordig nog zou kunnen overkomen. Een leuk figuur, gezicht of babbel kunnen me niet meer misleiden. Ik heb te dikwijls ervaren dat mijn magnetisch gevoel me zowat altijd de correcte info gaf, en ik dàt vermogen best ingeschakeld hou als ik niet bedrogen wil worden.
Mijn magnetische velden hebben zich daarmee ook ontwikkeld en gestabiliseerd, met als gevolg dat ik mijn vriendenkring ook heb weten te beperken tot vrienden die echt vriend zijn.
Veel zijn er dat niet, maar ze zijn echt.
Een ander paar mouwen zijn dan weer de negatief gepolariseerde mensen. Vooral dan negatieven die je wel verplicht bent af en toe in je omgeving toe te laten. Die hebben op mij dan weer het goed voelbare effect van regelrechte brandnetels. Hun negatieve uitstraling dringt dwars door mijn huid, en of ik nu wil of niet, ik moét aan die uitstraling ontsnappen.
En of ze nu nóg zo hun best doen om vriendelijk te zijn, het kan me totaal niet bekoren en er zit niets anders op dan me ervoor afsluiten. Ze laten praten en aan andere dingen denken of andere dingen beginnen te doen, of dat nu onbeschoft overkomt of niet.
Een ander aspect van gevoelsmensen is dan dat je ze nooit over de vloer zult krijgen als hun aanwezigheid niet op prijs wordt gesteld. Want dat voelen ze direct. Je zult ze nooit moeten buitenkijken, want lang vóór een ander ze vervelend zou kunnen beginnen vinden hebben ze het al door en pakken de biezen.
Is dat gevoel datgene wat de maatschappij een gevoelsmens noemt? Ik weet het niet. Denk het niet. Onder gevoelsmens wordt waarschijnlijk eerder een soort knuffelbeest verstaan of een mama die opkomt voor haar kinderen of iemand die gemakkelijk medelijden toont.
Wàt de maatschappij er ook moge onder verstaan, ik denk wel dat de uitleg die ik hier gaf eigenlijk over een ander fenomeen gaat dan het algemeen aanvaarde, maar in dit geval heb ik daar dan ook geen betere naam voor. Enkel wie dat gevoel ook in zich heeft zal het begrijpen.
Sommige mensen zijn geboren trekkers anderen vinden het makkelijker aanhangwagentje te spelen. En dit gaat zowel op tussen enkele individuen onder elkaar als in alle lagen van de maatschappij.
Als in een bedrijf 100 mensen werken, kun je er donder op zeggen dat de helft daarvan aanhangwagens zijn. O ja ze doen wel iets, maar leunen daarnaast ook zo sterk op anderen, dat ze de prestaties van hun hele omgeving sterk omlaag halen.
Ze zullen ook nooit iets verbeteren naar oplossingen zoeken hun spierkracht of intelligentie efficiënt inzetten meedenken. Neen. Voor hén geldt het motto: eerst doen, dan nadenken. Of in het beste geval: kijken hoe anderen het doen en het op precies dezelfde manier nadoen. Zonder na te denken of die manier wel de juiste is. Niet efficiënter of makkelijker kan worden gemaakt.
Ze gaan er wél los tegenaan met brute kracht als ze dat nodig achten maar boeken weinig, geen, of zelfs omgekeerd effect omdat hun tussenkomst meestal totaal ondoordacht is.
Trekkers daarentegen och God, als de wereld enkel maar uit trekkers zou bestaan zouden we in een paradijs leven!
Maar ondernemingen hebben daar wat op gevonden: teamwork teambuilding en meer van dit moois. Maar in principe komt het op net hetzelfde neer: een aantal trekkers moet een aantal aanhangwagens meesleuren, en dan is een team gevormd dat presteert. Niemand staat er bij stil dat het met die trekkers alleen evengoed, of zelfs beter zou gaan.
Want die aanhangwagens, die weten zich drommels goed ongemerkt vast te zuigen op de rug van een trekker en mee te profiteren van zijn inzet als ze er al niet de volledige lof voor opeisen en nog bekomen ook.
De trekker wordt dan wel geapprecieerd en zo nodig flink gefleemd omdat hij het niet zou doorkrijgen dat hij enkel maar de goed bruikbare ezel in de stal is. Als hij maar ezel blijft en niet probeert zelf met de door hem verdiende pluimen te gaan lopen
Je ziet dat fenomeen in alle lagen van de bevolking. Ja, ook in gezinnen. Een gezin is immers ook een team of hoort dat toch te zijn. Ouders horen de trekkers te zijn die niet enkel maar zorgen dat er eten op tafel komt, maar ook de kroost naar volwassenheid trekken. Lukt dat niet met zachte hand, dan maar met harde hand (wat uiteraard veel moeilijker is, en tegenwoordig dus gemakshalve maar achterwege wordt gelaten in veel gevallen).
Kinderen dan weer, horen toch minstens rond de twintig volwassen te zijn. En sommigen zijn dat ook. Sommigen zelfs al veel vroeger, al naar gelang de persoonlijke ingesteldheid en de opvoeding.
Anderen blijven zich als zware aanhangwagens maar aan de rug van papa en/of mama vastzuigen. Luisteren wel niet, maar presenteren toch de rekening van hun stommiteiten. Tot hun veertigste vijftigste of tot de ouders er niet meer zijn? Niet zelden trouwens worden die aanhangwagens de nagel van de doodkist van hun ouders. Omdat die op die leeftijd hun resterende energie voor andere zaken nodig hebben dan om de problemen van de kroost op te lossen.
Papas hebben dat al gauw door en maken er sneller komaf mee. Mamas daarentegen, vooral als de papa er niet meer is ik ken er die hun hele bezit verspillen aan kinderen die al jaren hadden moeten volwassen zijn, maar toch in elke drol trappen die op hun weg is te vinden. Snoepreisjes maken, autos in de prak rijden
Je kunt het zo gek niet denken, maar het oude mamaatje loopt er telkens weer in en betaalt. Spaart zichzelf het eten uit de mond.
Is ze goed bezig?
Ze dénkt van wel. De maatschappij geeft haar trouwens gelijk door dat de moederband te noemen, en dat moet dan maar de vlag voorstellen die alle ladingen dekt en vooral mamaatje in slaap moet sussen. Zou het, in die extreme gevallen, niet beter moederziekte genoemd worden? Zouden die mamaatjes niet beter door de maatschappij met de neus op de werkelijkheid worden gedrukt?
Want die werkelijkheid is dat dergelijke kinderen pas volwassen zullen worden als ze, net als een puppy, met de neus in hun eigen drol worden gewreven. Eerder zullen dergelijke mensen het zéker niet leren. En de tussenkomst van mama resulteert er enkel in dat dit moment steeds weer wordt uitgesteld, daar waar het veel, en véél vroeger had moeten gebeuren.
En ja, extreem zijn die gevallen voorlopig nog wel, maar de huidige evolutie laat vermoeden dat, als kinderen op die manier blijven opgevoed worden, het binnenkort de algemene regel zal zijn.
Arme, hedendaagse moderne ouders Arme mamas met hun zo geprezen eindeloze moederband! Als ik bedenk wat hén op oudere leeftijd te wachten staat ik mag er iet aan denken!
Frans Bauer mag dan al wel zingen van een moeder ben je niet voor even en dat ben je blijkbaar inderdaad niet. Maar voor alles is er een tijd. Aan de serieuze opvoeding van kinderen, vooral als ze moeilijk zijn in hun jeugd, ben je al de twintig mooiste jaren van je leven kwijt. Dat is de natuurlijke gang van zaken en dat moet je er voor over hebben. Maar daarna?
Daarna is het hún keuze. En heus als ze niét werden overbeschermd en oververwend in hun jeugd: ze kómen er! Ze zullen ook nooit om medelijden vragen. Dat zullen de verwende nestjes wel doen met alle gevolgen vandien!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
