Ik heb altijd al grote bewondering gehad voor wetenschappers die hun wetenschap ook positief in de praktijk weten te brengen. Slimme wetenschappers dus, want je hebt er ook domme. De ervaring leerde me ze in categorieën onder te brengen:
- Zij die een massa weten maar daar verder niets mee doen, laat staan dat ze er iets aan toevoegen, kritisch denken, of er een eigen mening over hebben.
- Zij die, in plaats van zich op school te laten instrueren, zich eerder lieten indoctrineren en alles wat gezegd werd als zoete koek slikten.
- Zij die school liepen omdat ze moesten van de ouders of omdat ze in studeren een goede mogelijkheid zagen om hun toekomst veilig te stellen.
- En tenslotte zij die leerden, nadachten, een eigen mening hadden over het geleerde, en er kostbare informatie en verbeteringen aan wisten toe te voegen.
Helaas, deze laatste categorie wordt nogal dikwijls gedoodverfd als controversieel rebels gevaarlijk voor de samenleving. Terwijl zij het juist zijn die de evolutie stimuleren.
Zo lang het over exacte wetenschappen gaat zoals wiskunde en zo, is er geen probleem. Twee en twee is vier en daar valt niet aan te tornen.
Gaat het over minder exacte dingen, zoals theologie of gezondheidsleer, dan is het eerder opletten geblazen want de docent kan je wijsmaken wat hij wil, en vooral zijn eigen mening indoctrineren. Een mening die hij dan weer klakkeloos heeft overgenomen van zijn eigen docent
Een comfortabele mening dus, want er hoeft niet te worden nagedacht: zo was het, zo is het en zo blijft het.
Er hoeft, in de theologie bevoorbeeld, ook niets te worden bewezen want er is geen enkel bewijs. En waar geen bewijs is, kan ook het tegendeel niet worden bewezen.
En zo komen we dan maar weer terecht bij religies. De aller-comfortabelste wetenschap die je je ook maar kunt indenken.
De bron is gewoon de fantasie van de bedenker. En al leefde die nog in het stenen tijdperk, zijn fantasie blijft meegaan. Je zou denken dat de toenemende kennis van de bevolking voor een vervaldatum zou moeten zorgen. Maar neen hoor! Tegen alle nieuwe ontdekkingen en bewijzen in blijft die fantasie doorwoekeren in de geest van het volk.
Telkens weer vinden de aanhangers een middel om nieuwe tegenbewijzen te ontkrachten. Niet moeilijk, want dat doen ze vanuit hun comfortabele positie: het verkondigen van een onbewijsbare wetenschap.
Kennis en eigen inbreng worden vervangen door dat geniale woordje: geloven. Héél erg comfortabel dus en niet te ontkrachten. Als een muur wit is, maar de docent zegt dat hij zwart is, dan IS hij zwart.
Wat ik altijd al ongeloofwaardig heb gevonden is dat de mens van tegenwoordig, gewapend met de wetenschap van tegenwoordig, er tóch altijd weer inloopt. Hoe oud, ontkracht en voorbijgestreefd die religie ook maar mag zijn.
Ik kan dan ook maar één conclusie trekken uit de tegenwoordige doorsnee gelovige mens:
Ondanks alle wetenschap en kennis, is die mens op zich totaal niet geëvolueerd. Zijn lichaam leeft in de eenentwintigste eeuw. Gebruikt gretig computers en andere technologische snufjes. Maar zijn geest is toch blijven hangen in het steentijdperk.
Hoe dat mogelijk is? Heel simpel: elke religie heeft zijn fictieve stok achter de deur, en daarop, en nergens anders op, berust het succes: Let op! Want als je ons niet gelooft kom je in de hel terecht! En daar zul je eeuwig branden en huilen van de pijn. Eeuwig weet je wel? Zonder enig uitzicht op een einde! Het sadisme op de spits gedreven!
De aanhangers werden van kindsbeen af om de oren geslagen met dergelijke fantasierijke waandenkbeelden. Pure bangmakerij.
Gevolg: zélfs als hij heel sterk twijfelt denkt elke gelovige: Het zou eens waar moeten zijn ik neem maar liever mijn voorzorgen!.
Het recept voor een duurzame religie is dan ook heel eenvoudig:
1. Fantaseer een God en plaats hem in een ideologische en utopische wereld.
2. Zorg ervoor dat die God je massas fictieve voordelen heeft te bieden door er een aantal mooie en zaligmakende verhaaltjes aan toe te voegen.
3. Wapen je tegen de denkende mens door vreselijke straffen te bedenken voor wie niét gelooft maar liever nadenkt.
En voilà. Je religie is klaar voor gebruik. En zodra je voldoende aanhangers hebt hoef je zelfs niet te wachten op die hel. Je kunt het zaakje dan een beetje forceren door die hel al op aarde te maken voor de ongelovigen. Je kunt ze vervolgen, folteren, doden, alles wat je maar wilt.
Je kunt een bloedbad scheppen, alleen maar in naam van je uitgevonden God. Je kunt oorlogen doen ontstaan. Hele volkeren tegen mekaar opzetten met onbewijsbare en dus ook onontkrachtbare roddels. Je kunt het begrip terrorisme introduceren in de wereld. Alles wat je maar wilt
Zolang zo lang als de mens liever wil geloven dan weten.
Of je het nu leuk vindt of niet, maar winstbejag is de eerste en voornaamste drijfveer die onze maatschappij in stand houdt!
En hoewel het woord op zich dan al negatief mag klinken, we kunnen niet zonder. Want zonder
- Zou er maar weinig medicatie zijn;
- Zou de technologie hooguit nog uit paard en kar bestaan.
- Zouden we geen TV kunnen kijken, niet kunnen mailen, internetten of wat dan ook!
Waarom? Gewoon omdat, op enkele eenvoudige uitzonderingen na, de technologie zo ver is gevorderd dat nieuwe uitvindingen, vernieuwing en de daarvoor nodige research zo kostbaar is geworden dat een enkeling er enkel nog kan over denken, over dromen, ideeën kan hebben, maar zonder kostbare apparatuur niet verder komt.
En dus spendeert hij er ofwel een fortuin aan met bedenkelijk resultaat, of hij zoekt een sponsor. Maar mecenassen in de ware zin van het woord, dus vermogende mensen die kunstenaars en zo steunden bestaan er niet meer. Als ze tenminste ooit bestaan hebben zonder dat winstbejag ook dààr de drijfveer was.
Een sponsor zal pas sponsoren als hij er op een of andere manier munt kan uit slaan. Farmaceutische bedrijven zullen de ontwikkeling van een geneesmiddel pas steunen als er grote zekerheid bestaat dat het middel als zoete broodjes over de toonbanken zal gaan en zij het alleenrecht krijgen en dus dubbel en dik het geïnvesteerde bedrag zullen terugwinnen.
Een uniek middel tegen een bepaalde ziekte ontwikkelen puur uit menslievendheid? Soms misschien wel de uitvinder zelf ervan, voor zover ook dié niet vooral op winst is belust. Maar zodra voor de ontwikkeling kostbare apparatuur nodig is, moet hij toch in de gunst weten te komen van bedrijven die over die middelen beschikken, of er tenminste het kapitaal voor hebben.
Tja, zo gaat het nu eenmaal. Je kunt het woord winstbejag dan wel als negatief beschouwen, maar de positieve kant eraan is dat we, zonder winstbejag, nérgens zouden staan. Noch in de geneeskunde, noch in de technologie.
Ontwikkeling kan nu eenmaal niet zonder kapitaal. En ergens mogen we nog blij zijn ook dat we kapitalisten hebben die het, ondanks alle winstbejag, toch allemaal mogelijk hebben gemaakt.
De tijd van de uitvinders zoals de gebroeders Wright, die in een schuurtje grootse dingen bedachten en nog wisten te verwezenlijken ook is voorbij. Hier en daar vind je nog wel een halve gare die eenvoudige gebruiksvoorwerpjes in elkaar zou durven knutselen, gewoon omdat het nog niet bestaat en dat is nog niet zo héél erg ongezond.
Maar zodra zo iemand begint te dromen over het aan de man brengen en industrialiseren dàn pas kun je hem beter dringend naar de dichtstbijgelegen psychiatrie sturen. Zoniet gaat hij een uitzichtloos avontuur tegemoet.
Negatief? Bijlange niet! Zo is de wereld nu eenmaal geëvolueerd en we kunnen er alleen maar dankbaar de vruchten van plukken.
Karl Marx mag het in zijn boek Het Kapitaal dan wel anders hebben bekeken zonder kapitaalkrachtigen zouden we nergens staan.
De ontwikkelingen in het destijds zo communistische Oostblok hebben dat trouwens duidelijk bewezen En dat communisme wàs gestoeld op de theorieën van Karl Marx: alles voor vadertje staat, tot welzijn (?) van het volk.
Mooie theorie trouwens althans theoretisch. In de praktijk echter was één factor vergeten: de factor mens. De mens die pas gaat marcheren als hij een groot deel van de koek krijgt.
Geef je die koek aan de staat, dan demotiveer je elke privé ondernemingslust, en komt de winst in handen van ja de mensen die zich de staat noemen. En of je het nu wilt of niet die mensen gaan doen wat mensen altijd al deden: eigenbelang zoeken.
Conclusie: laat dat eigenbelang dan maar liever rustig in handen van zij die er voor moesten knokken. Die zijn, als ze hun fortuin willen behouden, wel verplicht dat eigenbelang zo te gebruiken dat we er met zijn allen wel mee varen.
Want als dat niét het geval zou zijn zouden we hun producten ook niet kopen en mogen ze het vergeten.
Gisteravond tijdens het nieuws werd me eindelijk het antwoord op een prangende vraag in de schoot geworpen:
Twintig jaar. Dat blijkt de tijd te zijn die een politieke frank nodig heeft om te vallen.
Nu namelijk pas wordt gedacht aan het weer afsluiten
van de grenzen. Hoe lang zijn die ondertussen wagenwijd open? Het zal wel zowat 20 jaar zijn geloof ik. Ik zie nog de brief van hogerhand voor ogen die kort na het wegnemen van de douanebeambten ook op mijn bureau belandde.
Daarin stond onder andere te lezen dat alles wat aan een grenspost herinnerde zo spoedig mogelijk diende te worden verwijderd, zodat een heel open infrastructuur kon worden gecreëerd.
Toén, en niet 20 jaar later, viel mijn frank en herlas ik de brief tien tot twintig maal. Kon ik mijn ogen geloven? Klopte het adres van de afzender wel? Wist die afzender wel waar hij mee bezig was?
En ik droomde weg. Droomde weg naar mijn eigen huis en haard. Stelde me voor dat ik bij dag en bij nacht de voordeur wagenwijd liet openstaan. Meer nog dat ik die voordeur uitbrak en het voetpad heraanlegde zodat het recht mijn woning binnen liep. Uitnodigend. Komaan jongens, hier moet je wezen! Hier hebben we alles in overvloed. Maar we vertrouwen er wél op dat jullie de handjes thuis houden hoor! En dan rustig gaan slapen
Drie keer raden wat dààr het gevolg zou van zijn.
En toch hoe gek en naïef het ook mag klinken, politici wisten dat waar te maken! Grenzen hoefden plots niet meer. In een tijd dat de onveiligheid jaarlijks verhoogde door steeds meer legale en illegale allochtonen. In een tijd dat, als de politie illegalen aantrof op straat, ze die een boterbriefje moesten geven waarop stond dat ze het land binnen 24 uur moesten verlaten.
Kinderlijk naïef natuurlijk! 24 uur later werd zon kerel natuurlijk weer aangetroffen en kreeg hij wéér zon boterbriefje. Tot vervelens toe! Deed me denken aan de kleuterklasjes. Het vingertje van de juf ging omhoog met de woordjes: ventje dat mag je nooit meer doen hoor!.
Toén werkte dat nog. Tenminste toch op ons, naïeve naoorlogse kleutertjes. Wat juf zou doen als we het nog eens deden wisten we wel niet, hoéfden we ook niet te weten, maar we veronderstelden toch dat het wel iets vreselijks zou zijn en waagden het niet om het nog eens te proberen.
Nu steken de juffertjes in het parlement datzelfde vingertje omhoog héél ernstig-streng kijkend, denkend met kleutertjes te doen te hebben. Maar het zijn verdorie zware criminelen!!! Dat vingertje werkt niet meer! Maar dat hebben ze nog niet door in de Wetstraat, want ik zie het vingertje bijna dagelijks in het nieuws:
Wie dit of dat doet riskeert bla bla bla er zal strenge controle zijn
Je ziét het vingertje niet, maar het is er wel. En uiteindelijk zijn de enigen die zwaar beboet worden de brave autochtone burgers. De godvrezende burgers. De burgers die braaf genoeg zijn om het rookverbod in hun café te laten naleven in afwachting van hun totaal faillissement.
Want ZIJ, en niét de illegale criminelen, zullen zwaar beboet worden als ze hun boterham proberen te redden! Want bij HEN, de legale, autochtone, brave Belgen, werkt het vingertje van juf nog altijd. En heeft juf zelfs een verdomd zware stok achter de deur.
Torenhoge boetes worden met milde hand uitgedeeld onder de brave landgenoten, uit frustratie omdat ze niet eens een tandenstokertje achter de deur hebben staan om het steeds groter wordend leger migranten te beboeten als dié iets misdoen.
Nu. Er is weer een beetje hoop. Er wordt al gedacht de grenzen opnieuw te bewaken. Door wie? Dat legertje douaniers, dat door de jaren heen een voortreffelijke dosis knowhow en ervaring had verzameld dat is er niet meer! Wie gaat al die verloren ervaring terug uit de grond stampen? Of willen ze de grenzen misschien laten controleren DOOR illegalen? Nog niet eens zon slecht idee, want die kennen maar al te best de kneepjes van het vak.
In ieder geval, er is al een stukje van mijn prangende vraag opgelost: hoe lang doet de politieke frank er over om te vallen? Minimum 20 jaar dus. En nu maar afwachten wat het maximum zal zijn. Want tussen een politiek idee en de uitvoering kan tot een eeuw verschil steken stelde ik al vast.
Eerst moet een consensus bereikt worden. Dan moeten modaliteiten worden vastgesteld. Teksten (ai) worden opgesteld Puntjes en kommaatjes minutieus geteld een legertje douaniers moet uit de mouw worden geschud. En tegen dan hoéft het al niet meer, want dan zijn ze al lang allemaal doodleuk en grenzeloos binnengesjeesd.
Kan een grens er enkel nog toe dienen ze niet meer te laten ontsnappen. Maar daar zal weinig neiging toe zijn vrees ik.
Minimum 20 jaar dus dat weten we dan alweer. Toch met dank aan de openhartigheid van de nieuwsdienst.
Het rookverbod gaat dus tegen beter weten in door op 1 juni in ALLE horecazaken. Dus ook de allerlaatste nog gezellige kroegjes gaan eraan.
Tiens deden ze dat verleden jaar niet in Nederland en moesten ze er na enkele maanden niet snel op terugkomen wegens de vele faillissementen?
Iemand zei me toen dat het hier dus niet zon vaart zou lopen. Ze hebben immers het Nederlandse voorbeeld en resultaat gezien.
Ik voorspelde toen dat ze zelfs te stom zijn om van voorbeelden te leren. Ze zouden gewoon Nederland na-apen: eerst verbieden, en dan nog maar eens bekennen dat ze dom geweest waren en terug afschaffen nadat veel kwaad is geschied.
Wel mijn voorspelling begint al uit te komen. Hoofdstuk 1 komt er op 1 juni aan. Hoofdstuk 2? Ach daar hebben ze jàren bedenktijd voor nodig. Teksten opstellen, weetjewel? En of dàt kan duren kommaatje hier, puntje daar Vraagtekentje of uitroepingstekentje? Ze hebben alle tijd van de wereld want ze worden toch doorbetaald, hoe stom ze ook zijn. In de Wetstraat gaat het niet om hoeveel bladzijden per dag. Het gaat om zinnetje per zinnetje. Ja net zoals in het eerste leerjaar van de lagere school.
Maar ondertussen MIJN favoriet café met heerlijk terrasje houdt het nu al voor bekeken. Houdt er mee op na de zomer.
Wat zal er uiteindelijk overblijven? Juist! Zuurpruimcafés! De bonte verzameling merkbierglazen achter de toog zal plaats moeten maken voor theekopjes en azijnflessen in afwachting van een totaal faillissement.
Wat bezielt dat kleuterschooltje in de Wetstraat eigenlijk? Willen ze nu echt Vlaanderen en al zijn gezellige tradities kapot? Moeten er echt moskeeën voor in de plaats komen? Ik hoop van harte dat het dit keer toch de laatste stuiptrekkingen zijn van een regeersysteem in stinkende staat van rottende ontbinding.
Wanneer zal de rook om hún hoofd eens verdwijnen?
Hoe kan een rechtgeaarde Vlaming dààr nog een goed functionerende regering van maken? Via de volgende verkiezingslijsten? Vergeet het! De partijen hebben de muren van hun burchten zo sterk gemaakt dat we weeral met lijsten vol clowns en minnestrelen zullen geconfronteerd worden. Hoe kun je dààr nog je stem op uitbrengen?
Kort columpje? Jazéker. Ben veel te kwaad op het kleuternest in de Wetstraat, en buiten schijnt de zon. Gaan uitwaaien dus maar en van terrasjes profiteren terwijl het nog kan. Straks kan roken ook niet meer op een terras, en in Brugge is het zelfs al zo ver dat je een torenhoge boete krijgt voor een sigarettenpeuk op straat!!!
Een sigarettenpeuk die bij de eerstvolgende regenbui in het riool wordt gespoeld. En de kleverige kauwgom die werd uitgespuwd op het voetpad, aan je schoenen kleeft, en enkel met een hogedrukreiniger moeizaam te verwijderen valt? Dàt mag dus blijkbaar wél nog!
Lof der zotheid? Misschien bij gebrek aan beter passende bewoordingen. Maar klinkt nog veel te braaf. Erasmus zal nog eens moeten terugkeren om iets beters te vinden.
Zo. Het is er uit: lof der zotheid. Hoe dikwijls in de loop van mijn leven flitsten die woorden me door de geest? Wekelijks? Of eerder dagelijks?
De primeur ervan komt van Erasmus die dat humanistisch werkje al in 1509 schreef, wat dan ook weer een bewijs is dat, wàt we ook denken, er eigenlijk niets is veranderd. Non rien na changé!
Erasmus haalt in zijn werk venijnig uit naar de kerk, de staat en de geleerden. Dat las ik pas later. Maar de eerste keer dat ik de titel van zijn werk hoorde, en dat zal in de middelbare school geweest zijn, voelde ik meteen al een grote verwantschap met de vent die deze titel had bedacht.
Lof der zotheid. Want hoe jong ik ook was, ik dacht al duidelijk hetzelfde over de maatschappij en de zottigheden die ik dagelijks moest aanschouwen. Alleen ik vond er de juiste woorden niet voor.
Maar nu hàd ik die woorden, en ze bleven me mijn hele verdere leven door het hoofd spoken. Kon ook niet anders, want telkens weer moest ik aanschouwen hoeveel lof de zotten werd toegezwaaid.
Veel later las ik het boek. Of tenminste toch in meer beknopte termen waar het allemaal op neerkwam. Maar eigenlijk had ik dat niet moeten lezen. De titel alleen al sprak, voor mij althans, boekdelen. De inhoud kon me alleen maar bevestigen dat het nét was wat de eerste keer door mijn hoofd flitste bij het horen van die drie woordjes.
Maar in 1512, toen het werk gepubliceerd werd, vond het slechts hier en daar wat weerklank. Tenminste, het bleek niet in staat iets te veranderen aan de maatschappij.
We zijn vijfhonderd jaar verder en nog is er niets veranderd. Niets veranderd? Alles is veranderd! Of toch niet?
De mens wist wél alles in zijn omgeving te veranderen en te verbeteren. Alles uitgenomen zichzelf!
En dààr had ik het altijd al moeilijk mee! Hoera beschaving. Hoera verbeterende levensomstandigheden. Hoera moderne technologie. Hoera voor een mooiere wereld. Maar een betere mens? (hm).
Dikwijls had ik toch gewild dat ik eens kon zeggen: Hoera voor de grote schoonmaak in de menselijke geest! Maar dat gebeurde nooit. Nu weet ik ook waarom: het kàn niet gebeuren, want het zou veronderstellen dat het positieve het negatieve volledig heeft onderdrukt.
En dat is, natuurkundig gezien, niet mogelijk! Het negatieve is er nodig om alles te laten blijven bestaan in de juiste verhoudingen. Maar juist omdat het negatieve zijn negativiteit zo luid uitschreeuwt en weet waar te maken, lijkt het soms alsof er geen positief meer over is. Maar dat is slechts schijn!
Er is heus voldoende positiviteit in de wereld. Maar positieven hebben niet die storende neiging tot janken en over de daken uitschreeuwen. En dus lijkt hun rol alleen maar een achtergrondrol.
Daarom ook is er veel meer moeite nodig om een positieve geest te vinden. Die heeft er namelijk totaal geen behoefte aan om op de voorgrond te treden. Die loopt niet gefrustreerd rond en zoekt geen compensatie in luid gejank voor zijn eigen gebreken.
En ja daardoor lijkt het positieve heel erg verborgen. Uitdaging temeer voor de positieven om naar gelijkgestemde zielen op zoek te gaan.
En nu acht ik me heel gelukkig dat ik een beetje elektriciteit en elektronica heb gestudeerd. Want daar waar Erasmus het moest doen met de kennis en de wetenschap van zijn tijd, heb ik het voordeel van de verworven kennis in de elektriciteitsleer. Plus dat ik die leer wist door te trekken naar alles in de natuur. Want ook dààrin bestaat alles uit positief en negatief.
Om dan tot de eindconclusie te komen dat negatief en positief mekaar weliswaar zowel afstoten als aantrekken, maar niet zonder mekaar kunnen.
En dank zij deze wetenschap kan ik vrede nemen met de wereld om me heen.
Had Erasmus ook maar énige notie gehad over elektronica, dan was zijn Lof der zotheid waarschijnlijk nog stukken beter geweest. Hij moet trouwens wel iets in die aard hebben aangevoeld, maar helaas, de wetenschap ervoor ontbrak en dus tastte hij een beetje in den blinde.
Voelde iets aan net zoals ik iets aanvoel betreffende leven na de dood. Maar zoals er voor mij geen enkele wetenschap is waarop ik me op dat gebied kan baseren, was er voor Erasmus ook geen enkele wetenschap die hem het klinkklare bewijs over de noodzaak van positief en negatief kon leveren en hem terzelvertijd nuanceren en gelijk geven.
In welke omstandigheden, om te besluiten, de woorden Lof der zotheid me telkens weer door het hoofd flitsen? Wel
- Toen het gratis openbaar vervoer werd uitgevonden. (Wie zal dat betalen?)
- Toen het kijk en luistergeld werd afgeschaft.
- Toen absurde snelheidsbeperkingen hun intrede vonden en onze economie voor een goed stuk lam legden.
- Toen boetes buiten alle proporties werden ingevoerd voor futilitaire snelheidsovertredinkjes.
Dit alles toegejuicht door de bevolking, die dacht er rijker en veiliger mee te worden maar er juist armer en gefrustreerder mee werd.
En last but not least flitsten ze me door het hoofd toen ik er zelf het slachtoffer van werd. Zoals bevoorbeeld toen ik ooit de opdracht kreeg 30 verkeersdrempels aan te laten leggen naar de precieze normen en op de plaatsen waar het volgens het verkeersreglement kon.
Voor één keer werden mijn tegenargumenten van tafel geveegd. De trend was gezet en ze moésten er komen. Ik wist drommels goed waarom: door de jankers die klaagden over de snelheid in hún straat, maar zélf snel reden in andermans straten Ik wist dat diezelfde jankers, na een verkeersdrempel pardoes voor hun deur, achteraf zouden janken over de geluidshinder van remmende en terug optrekkende wagens.
En ja ik liét ze aanleggen. Moést wel. Vol leedvermaak. En ja hoor! De jankers maakten al gauw een ommezwaai van 180° en gingen nu janken over het lawaai! Tot groot jolijt van ondergetekende.
O ja ik maak zo graag de vergelijking tussen het staatsbeleid en het beleid van privé ondernemingen!
Als je in een privé onderneming omhoog wilt en een leidende functie wilt vervullen, moet je baas ervan overtuigd zijn dat je intelligentie en/of werklust hem winst zal opleveren. En hoe hard je ook probeert in zijn gunst te komen, zo lang hij niet met eigen ogen ziet dat je de verkoopscijfers omhoog kunt brengen maak je geen kans! Hij zou wel gek moeten zijn.
Voor een leidende functie bij de overheid werkt het wel eventjes anders. Wie maalt er daarbij om of je een winstpost of een verliespost betekent? Geen kat!
Natuurlijk niet, want er is geen kat! Er is geen baas in de werkelijke zin van het woord. Daar heeft de democratie toe geleid: de macht is aan het volk. Het (domme) volk kiest zijn leiders uit een lijst die op zijn minst bedenkelijk is. Een lijst, samengesteld door de verschillende partijen. Een lijst waarop vooral op eigen winst beluste entertainers voorkomen. Een domme lijst dus. En daar moeten we het dan maar mee doen. De ene domme beslissing na de andere slikken.
Moest echter, boven al dat domme gelul, een echte baas staan iemand die er alle belang bij heeft dat België winst boekt in plaats van schulden maakt dan zou er heel veel veranderen!
Iemand die, net als de eigenaar van een onderneming, veel of weinig verdient naar gelang zijn onderdanen de firma in een goede of slechte richting sturen. En die, naar gelang de verdiensten of schulden die zijn firma maakt, met een luxe jacht naar de Caraïben kan reizen of van een leefloon moet leven na een zwaar faillissement.
Zo iemand dat zou de koning moeten zijn. Maar helaas, ook déze job werd door de democratie al gedegradeerd tot een alleen maar figurerende taak. Koning omdat er nu eenmaal een koning moet zijn!!!
Het schijnt me toe dat Boudewijn de laatste koning was die de belangen van zijn land ook ter harte nam. Die zich niet liet doen noch door de domme partijen, noch door de domme bevolking. Die een uitgestippelde koers volgde en daar onder geen voorwaarde van afweek.
Na hém (hm)
Wie anderzijds intelligent is, en die intelligentie voor s lands leiding wil gebruiken, raakt niet door de versterkte muren! Eerst moet hij namelijk door een muur van gladde jongens en entertainers raken. En makkelijk is dat niet.
Vervolgens moet hij nog erg fotogeniek zijn, zodat de TV cameras graag met hem flirten.
En als dat alles gelukt is staat hij voor de hoogste muur: de muur van onbegrip van zijn collega - leiders! Want die begrijpen hem ten eerste niet omdat ze niet zijn verstand hebben. Ten tweede willen ze hem niet eens begrijpen, want dan zouden ze moeten toegeven dat hij slimmer is dan zijzelf.
En dus, in plaats van, zoals in een privé firma, in de eerste plaats aan de zaak te moeten denken, denken ze in de eerste plaats aan hun eigen persoontje dat slimmer moet lijken dan al de rest.
Arme intellectueel! Arme slimmerik. Jou wacht in het parlement enkel tegenstand en hoon. Zodra je ook maar begint te kraaien gaan honderden hennen zo luid kakelen dat geen mens je nog hoort.
En zo komt het dan dat in het tegenwoordig grotesk verwrongen democratisch stelsel enkel nog leiders en lijders zijn.
De leiders kunnen niet meer leiden. Alleen maar beloven en entertainen.
De lijders kunnen niet meer stemmen voor competente mensen, want er staan er geen op de lijst. Zijn letterlijk en figuurlijk het lijdend voorwerp van de verkiezingen.
Natuurlijk kan er geen regering meer gevormd worden! Het hele democratisch principe werd in de loop der jaren zo verkleuterd en verwrongen dat enkel nog een supergeest in staat zou zijn het zaakje weer op de rails te krijgen. Maar die supergeest zal zich wel wachten om dat hele explosieve zooitje te gaan rechttrekken against all odds.
Ooit las ik ergens dat er een tijd was dat de verkiezingen ondemocratisch waren: het gewone volk had recht op één stem; de intelligente elite kreeg meerdere stemmen. Jeugd onder de 21 jaar kon het helemààl vergeten. Vrouwen hadden ook geen stemrecht.
Ondemocratisch? Misschien maar waar heeft de gemoderniseerde democratie ons gebracht? Slim of dom ervaren of onervaren, iedereen gelijk voor de wet. Maar gezien er meer simpelen van geest onder de bevolking blijken te zijn
Worden entertainers leiders, En worden kiezers lijders.
Tiens in Finland behaalde de partij De ware Finnen een grote verkiezingsoverwinning!
Deze partij is tegen Europa (vooral dan tegen de financiële hulp die de goede landen voor de moeilijke landen moeten ophoesten) en tegen het immigratiebeleid.
Met andere woorden: ze zijn tegen alles wat het vaderland schade toebrengt. Goed hé? Eindelijk weer een land dat het woord vaderlandsliefde nog lijkt te kennen.
En nu maar afwachten hoe dié partij weer zal worden geboycot door de traditioneel-domme partijen! Zouden die Finnen ook over loodgieters beschikken die van die onwaarschijnlijke dingen zoals cordon sanitaire uit de mouw weten te schudden?
Of sturen ze een delegatie naar België om uit te vissen hoe dat sanitaire misbaksel bij ons werkt en zelfs kan blijven werken tegen alle democratische ideeën in?
Cordon sanitaire verdorie! Is dat iets waartegen een hond zijn achterpootje moet opheffen? Werd dat uitgevonden door volwassen mensen? En blijven andere volwassen mensen stemmen voor partijen die zoiets op de markt wisten te brengen en in stand te houden?
Afwachten maar. Er is in elk geval weer een sprankeltje hoop dat, als het hier helemààl de spuigaten gaat uitlopen, de weinige overgebleven Vlamingen nog naar Finland kunnen immigreren en ons landje aan de veroveraars en de verraders overlaten. Die moeten België dan maar Belokko noemen.
Minister Freya Van den Bossche bekent nu dat het subsidiëren van zonnepanelen, waarvoor we met zijn allen mee gaan betalen via onze elektriciteitsfactuur, een dom initiatief was van de regering.
Correctie: slechts één van de domme initiatieven Zwijgen we dan maar over al de andere?
Steve Stevaert, de geniale bedenker van die subsidiëring, geeft haar gelijk
Wel wel, de kleutertjes geven mekaar nog gelijk ook in al hun domme verzinsels!
Ja, maar dom of niet, gelijk of niet wie gaat dat betalen?
Wij natuurlijk!
Bekennen dat je dom bent mag dan al het begin zijn van de wijsheid ondertussen zitten we ermee. Waarom bekenden ze niet dat ze dom waren vóór ze zich wellustig op de kiezerslijsten lieten plaatsen?
Ondertussen zijn zij rijk, worden wij steeds armer, en krijgen we tegen de volgende verkiezing weer zon lijst met halve garen voorgeschoteld.
Probeer dan maar een bolletje aan te stippen! Je kunt er net zo goed met darts naar gooien, want intelligente en vooruitdenkende mensen zul je er toch niet op vinden!
Is, uit partijoogpunt, ook niet belangrijk. Volksvermaak hebben die nodig. En wie het volk het beste kan vermaken komt gegarandeerd op de lijst. Arm België!
En tussen haakjes wie was weer die geniale bedenker van gratis openbaar vervoer voor 65-plussers? Diezelfde cafébaas pardon minister! En wie betaalt dat gratis openbaar vervoer denk je? Drie keer raden En nee!!! Niet hij hoor! Wees daar maar van overtuigd.
Nou ja we leven nu eenmaal in het zelfbetaalde cadeautjes-tijdperk! Zalig toch hé, als je arm bent van geest? Dan kijk je enkel naar wie langs boven een eurootje in je geldbeugel stopt. Voor dié moet je stemmen!
Dat datzelfde genie er langs onder weer tien euro uithaalt dat negeer je best!
Zoals uit mijn versie van de schepping van de vrouw in mijn vorig column bleek, is een gezond partnerschap toch in grote mate afhankelijk van intelligentie. Vooral ook van de wil je eigen gedachtenwereld eventjes opzij te zetten en de moeite te doen de gedachtenwereld van een ander te begrijpen.
Kunnen minder intelligente mensen dan geen duurzame verbintenissen aan? Oh jawel hoor. Maar dikwijls zijn dergelijke verbintenissen dan enkel maar op fysiek genot en/of onderdrukking gebaseerd. Onderdrukking op allerlei gebied.
In onze westerse wereld is het vooral het trouwboekje dat een huwelijk duurzaam moet maken. Al verliest dat snel zijn waarde nu iedereen er zich met alle gemak kan van ontdoen.
Maar zelfs dat trouwboekje houdt een zekere mate van onderdrukking in. De meest dominante partner voelt zich, gesterkt door dat trouwboekje, nu plotseling gerechtigd de ander te onderdrukken.
Dat daarmee ook de affectie van de ander verloren gaat schijnt niet door te dringen tot dat soort mensen, of daar hechten ze toch geen belang aan!
Zalig de armen van geest? Vergeet het! Niet de hemel, maar de hel zullen ze zien.
Maar al met al valt het in de westerse wereld nog mee. Alle mogelijkheden staan open. Hoge sociale druk is er niet echt, en iedereen heeft de mogelijkheid te zoeken, te vinden, en er op een al dan niet intelligente manier van te maken wat hij of zij ervan maken wil.
Anders gaat het in sommige andere religies! Daar wordt het verschilprobleem op een andere, voor de man veel makkelijkere manier opgelost! De vrouw wordt gewoon onderdrukt en dat wordt dan ook nog maar eens wettelijk vastgelegd. De sociale druk van familie en vrienden, al even dom gehouden, doet de rest.
En bovendien, terwijl we toch objecten aan het maken zijn van vrouwen, waarom dan ook niet meteen koopwaar? Heb je dochters? Verkoop ze aan een man! Het mesje snijdt aan twee kanten: jijzelf wordt er rijker door, en de koper heeft een argument om haar te domineren: hij kocht ze! En doet er dus mee wat hij wil.
Voilà. Probleem opgelost. Opgeruimd staat netjes! Geen intelligentie meer nodig. Negeer de eigen gedachtenwereld van het vrouwelijk geslacht! Zie ze als onmondige domme wezentjes met al even domme gedachten. Degradeer ze tot lustobjecten. Pak ze in gordijnstof in, zodat geen enkele andere man haar gelaat of vormen ziet.
En huwelijkse trouw is verzekerd! Of nog niet helemaal? Dan maak je maar gruwelijke wetten tegen ontrouw en dat soort zaken. Stenigen bevoorbeeld. Waarom ook niet?
Maar dan wél voor de vrouw hé? De ontrouwe man is immers onschuldig. De arme drommel werd gewoon verleid door dat domme schepsel.
En ja, nu pas zit de man op rozen. Dénkt tenminste op rozen te zitten, want nooit zal hij weten wat hij mist.
Nu zou ik toch graag eens uitgelegd zien waar het woordje liefde steekt in een dergelijke aankoop.
Maar ach, dat zal ze worst wezen! Ze hebben hun privé hoertje, hoeven hun hersenen niet te gebruiken, en als er wat sleet op raakt dan gaan ze maar eventjes vreemd. Lopen toch niet het risiko gestenigd te worden. Dat wordt enkel met het vriendinnetje gedaan! Want Allah is groot!!!
Is hiermee het verschil tussen dom en intelligent bewezen? Ik denk het wel! In onze westerse wereld ligt dat verschil aan het individu zelf. De keuze is hem vrij.
In die andere wereld is dom zijn de wettelijk vastgelegde regel. Is er geen open deur naar intelligentie en humaniteit. Zélfs geen deurtje dat op een kier staat. Vrije keuze wordt van jongsaf de kop ingedrukt. Mannen kunnen voor de volle honderd procent man zijn. Hersenen? Eigen mening? Naar elkaar toegroeien? Niet nodig! Er is immers de Koran!
En de vrouwen? Tja, sorry hoor, die moesten maar de fout niet gemaakt hebben als vrouw op de wereld te komen! Daar moeten ze nu maar voor boeten. Eigen schuld, dikke bult!
Als àls tenminste, God de vrouw schiep, dan probeer ik me soms in te denken wat hem wel bezield mag hebben en schrijf mijn eigen versie van het scheppingsverhaal.
In een artistieke bui moet hij zéker wel zijn geweest. Ook veel oog gehad hebben voor esthetiek. Misschien was hij ook een heel klein beetje gedrogeerd op een speelse manier. Of had gewoon zin de man te plagen.
In elk geval moet hij naar fysieke perfectie hebben gestreefd. Hij kneedde en boetseerde. Creëerde hemelse ronde vormen. Haalde het onderste uit zijn artistieke kan schiep een volmaakt lichaam. Mooi om naar te kijken. Mooi om te bewonderen. Mooi om mee te pronken. Mooi om de man mee te verleiden.
Maar daarna moest hij dat charmante kopje vullen en toen wist hij het niet echt meer. Wat moest hij doen? Er een logische en onafhankelijke geest in planten, zoals hij met de man had gedaan? Een rechttoe rechtaan geest? Een geest die zowat in alles zijn plan kon trekken en waar je alle kanten mee uitkunt als je dat tenminste wilt? Een geest die op overleven, vechten en veroveren was gericht?
Leek verleidelijk, en hij twijfelde. Dacht lang en diep na. Liet er zelfs een ontspannend weekend over gaan, en besloot pas op de maandag aan die klus te beginnen.
Dat weekend werd het langste aller tijden. Het ene dilemma stelde zich na het andere. Onafhankelijkheid leek hem wel een mooi woord, maar dat was niet de bedoeling! Een te onafhankelijk wezen zou geen man nodig hebben! Hoe moest dan de voortplanting tot stand komen?
Anderzijds zou een te afhankelijk wezen niet in staat zijn een man te verleiden. Die man zou al gauw doorhebben dat hij alleen maar gebruikt werd. Zou niet te gauw toehappen. Twijfelen alvorens haar op sleeptouw nemen en zich in een uitzichtloos avontuur te storten.
Hoogstens zou zon wezen een man kunnen proberen te verschalken door hem zand in de ogen te gooien!
En dan stelde zich al onmiddellijk de vraag: hoe lang zou die man dat dan wel volhouden? Alles investeren en niets terugkrijgen? Niets? Toch wel! God had immers een mooi lichaam geboetseerd.
Ja maar hoe lang zou dat boeien? Tot die schoonheid begint te tanen? Neen. Hij moest meer en blijvende aantrekkelijkheden zien te vinden. Aantrekkelijkheden die boven het fysieke uitstijgen.
En dat vond hij tenslotte: een geest die helemaal anders denkt. Een geest vol hersenkronkels en onlogisch afdwalende gedachten. Een weliswaar in sommige zaken afhankelijke geest, maar een geest die de man blijvend kon boeien, juist vanwege dat heel subtiele, maar tevens hemelsgrote verschil. Een geest die de man kon beïnvloeden en hem laten wegdromen, ongeacht de veroudering van het lichaam. Ook een ietwat wispelturige geest die niet echt wist wat ze wilde en een beetje mannelijke sturing nodig had.
Al met al zou dat een heel precisiewerkje worden, maar het leek hem de moeite waard er zijn ski-weekend op de wolkentoppen voor te annuleren.
En ja zo had hij het uiteindelijk bedacht, en zo zou het wezen. Zo schiep hij de vrouw en voelde zich heel tevreden toen de klus geklaard was.
En de eeuwen gingen voorbij en God keek terug naar het mensdom dat nu uit mannelijk en vrouwelijk bestond. En hij zag dat het niet goed was!
Neen! Misverstanden, ruzie, jaloezie en achterklap vierden hoogtij. Bandeloosheid en slippertjes waren de norm geworden!
En hij besefte dat hij bij beide geslachten een element was vergeten! Hij had ze elk een apart woordenboek gegeven. Twee totaal verschillende talen. Maar was vergeten er een vertalend woordenboek bij te voegen! Het element dat er moest voor zorgen dat ze mekaar begrepen. Een soort vertaalmachine in de hersenen.
Maar bij nader toezien moest hij ook vaststellen dat de mens evolueerde en dat hierbij grote verschillen aan het licht kwamen: bij de een had die vertaalmachine zich vanzelf ontwikkeld bij anderen helemaal niét.
En ondanks dat foutje van hem, kon hij toch tevreden terugblikken op wat hij had geschapen. Meer tevreden nog dan indien hij meteen die vertaalmachine had ingebouwd. Want juist het gebrek eraan, had tot een natuurlijke selectie geleid: de verbintenissen tussen de verstandigen, die elkaar voor het innerlijk hadden gekozen en ook nog een beetje geluk hadden in die keuze, hielden stand. Die bleven mekaar door dik en dun steunen. Die waren intelligent genoeg geweest om zélf naar vertalingen op zoek te gaan en waren mekaar stilaan steeds beter gaan begrijpen en waarderen.
De anderen ach ja, die bleven maar als vlinders van de een naar de ander vliegen zoekend naar iets dat er niet was en ze dus ook nooit zouden vinden.
Nu, die figureerden dan maar mee en droegen er toe bij dat zich een decor van allerlei kleuren vormde, waartussen de verstandigen hun weg moesten zoeken. Om uiteindelijk gelukkig te worden door dat éne unieke wezen te hebben gevonden dat bij hen paste. En ja, er smoorverliefd op werden.
Zonder deze diversiteit zou dat gevoel nooit kunnen hebben ontstaan. Dan zou het er weinig toe doen wie we verkozen. Zou er van liefde en trouw voor die éne unieke partner geen sprake kunnen zijn. Hadden we, net als de dieren, gewoon een partner gezocht om ons te vermenigvuldigen, maar niét om geestelijk evenwicht en welbehagen te zoeken.
Dit alles bleek nu wél het geval, en al met al kon God zich tevreden achten met wat hij had bereikt. Hij besloot dan ook maar er niets meer aan te veranderen.
Tot hier, dierbare gelovigen, dat stukje vrij vertaalde evangelie. Amen.
Arm Vlaandren, wat is er toch van jou geworden? Dat Vlaandren, ooit zo stil en zonder zorgen! Het Vlaandren dat wij zo aanbaden, Nu door je leiders onbeschaamd verraden.
Je moest met ongeloof aanschouwen, Hoe de Islam hier zijn nest kwam bouwen. Ongestoord door de Vlaamse Leeuw. Die uitte nog niet eens een schreeuw.
Vlaamse meisjes worden geestelijk verkracht!
De Islam krijgt ze in de macht. Een bruine huid lijkt ze nu plots goud waard, En ze verlaten huis en haard.
Gruwelijk, afschuwelijk! Hoe snel een volk wel kan ontaarden. Binnen één enkele generatie Vervaagden onze Vlaamse waarden!
Arm Vlaandren, Heb deernis met je Vlaamse vrouwen Die op de Islam gingen bouwen. Wee hen als ooit hun ogen opengaan! Dan pas gaan ze dit gedicht verstaan!
Wat Europa de laatste decennia overkomt slaat me soms met verstomming.
Zijn die mensen, die verondersteld worden de verschillende staten te besturen, nog wel nuchter? Zitten ze aan de drugs? Zijn ze stekeblind en doof voor de belangen van onze landen?
Met uitzondering van minister-dronkelap Michel Daerden lijken die mensen toch allemaal redelijk nuchter? Of doen ze maar alsof? Wie weet is die Daerden misschien wel de enige die zich tenminste toont zoals hij is: beschonken, braaf, incompetent, dom, goedlachs en prettig gestoord.
Tja, als je mensen zo ver kunt brengen dat ze voor zon type leider kiezen, waarom zouden ze het dan ook niet doen voor al diegenen die zich normaal voordoen maar dat bijlange na niet zijn?
Waar is de fout dan eigenlijk te zoeken? Bij die showbeesten zélf? Of bij de kiezer?
Ik hou het veeleer bij het laatste! Waarschijnlijk wel de helft van het kiezerskorps is verstandelijk totaal niet in staat om voor de juiste persoon op de juiste plaats te kiezen. De partijen spelen daar gretig op in door de juiste showmensen en entertainers naar voor te schuiven. Steeds weer steeds meer. En op de duur staan de kiezerslijsten vol met circusartiesten in plaats van leiders.
Het resultaat is heel duidelijk zichtbaar voor wie het aandurft zijn geïndoctrineerde blinddoek af te gooien en de realiteit wil zien: op straat op TV op school in de krant!
Een en al verloedering van het ergste soort. Weliswaar opgesmukte verloedering. Vroeger héél vroeger lagen de straten er soms verwaarloosd maar proper bij. Er werd weinig geld besteed aan het opsmukken van de omgeving, maar des te meer aan het opsmukken van onze cultuur. Iedereen veegde zon beetje voor eigen deur en de hele straat was proper en bleef dat.
Nu worden enorme bedragen besteed aan het optrekken van het imago door mooiere straten en pleinen, het aanbieden van allerlei activiteiten, sporten en animatie voor mensen die zichzelf niet kunnen animeren.
Maar daar waar onze leefwereld er vroeger misschien wat goor aandoend, maar opgekuist bij lag, liggen nu de hersenen van de nieuwe generaties er goor en vuil bij. Zién ze niet eens hoe die mooie straten na korte tijd en ondanks alle onderhoud, er toch als vuilnisbelten bijliggen. Helpen ze daar zelfs ijverig aan mee door zomaar hun afval te laten rondslingeren. Zo hersendood heeft de hedendaagse cultuur ze gemaakt.
Eigen initiatieven worden in de kiem gesmoord door de in veelvoud aangeboden activiteiten.
Zelfontplooiing wordt vervangen door kunstmatige animatie voor kunstmatige mensen.
Eigen animatie (of reanimatie?) heeft geen waarde meer. JIJ moet die bal niet in het doel schoppen hoor! Dat zal wel dié atleet doen die WIJ uitkozen, en waar JIJ alleen maar fan moet van zijn. Passieve fan! Enkel een tribuneticketje kopen zien wat jouw idool doet, en luid hoera roepen als niet jij maar dat idool het doelpunt maakt.
En dan zelfvoldaan naar huis trekken onder het motto WIJ hebben gewonnen! Stoeten vormen met toeterende autos en waaiende vlaggen om jullie prestatie over de daken te schreeuwen.
Hé JULLIE prestatie? Wat deden jullie daar dan voor? Een ticketje kopen jullie poepzat drinken en lui in een toeterende auto gaan zitten? Of met een zak chips voor TV?
Flinke prestatie hoor! Proficiat! Mogen jullie écht fier op zijn. En weet je wat? Tegen de volgende verkiezingen zouden jullie er misschien bij de partijen kunnen op aandringen dat die atleten of het nu autochtonen, allochtonen of aliëns zijn op de kiezerslijsten voorkomen!
Kunnen jullie meteen ook voor die mensen gaan stemmen!
Oei! Nu heb ik me versproken hopelijk leest nooit een partijbons mijn blog en haalt hij er die voor hem gouden informatie uit! Want dààr had hij nog niet aan gedacht: échte helden, sporthelden dan, naar het parlement sturen.
En nu is het écht niet mijn bedoeling om sporthelden naar omlaag te halen. Chapeau voor hun prestaties. Chapeau voor hun fysieke vermogens. Maar dat betekent nog niet dat ze ook een land zouden kunnen besturen en dààrin de juiste goals maken of het eerst over de meet rijden!
Maar doe de proef: zet er een paar op de kiezerslijsten en je zult eens wat zien gebeuren! Het zou het zoveelste bewijs zijn van de domheid des volks.
Want dat volk, dat maakt telkens weer dezelfde fout: denken dat wie goed is in het één, ook automatisch zal goed zijn in het ander! Alsof een goede auto ook een goed vaartuig zou zijn Proberen?
Partijleden en -voorzitters... vergeet maar wat ik schreef hoor! Wis het uit! Maak een wijde boog om dit blog en volg mijn raad zéker niet op.
We hebben al genoeg dronkenlappen, broodzangers, circusclowns, begijntjes en entertainers de revue zien passeren in het parlement. Méér hoeven we echt niet! We smachten ondertussen wél naar een heel klein beetje intelligentie in de Wetstraat! En als dat echt niet kan, dan toch minstens minder domheid en minder ondoordachte beslissingen!
Zegden de oudjes toen ik jong was. We lachten er een beetje medelijdend mee en vonden de onze eigen tijd natuurlijk veel beter. Maar toch dronken we de levenswijsheden van de ouderen onbewust op en bepaalde het ons verdere leven.
De Leeuw van Vlaanderen slikten we als honing. De versie die mij het meeste aansprak was die van Abraham Hans. Zijn boeken en boekjes waren destijds razend populair onder de jeugd, en ook onder de ouderen. Men zegt dat Conscience zijn volk leerde lezen, maar in ons geval heeft A. Hans daar toch nog een flinke schep bovenop gedaan.
Zijn taal doorspekt met soms ietwat gore uitdrukkingen, mocht dan misschien niet echt literair verantwoord zijn, wij lazen zijn boeken en boekjes uit in een ademtocht. Ja, tot onder de lakens met een zaklamp als ik naar bed moest van mijn ouders! Aan strikte en opgekuiste regels van de literatuur had hij geen boodschap. Hij schreef zoals het volk sprak. En dat sprak het volk juist aan!
Een pure volksverteller die echt aansloeg bij het Vlaamse volk.
Romans van soms wel 1000 bladzijden werden als wekelijkse afleveringen verkocht. De grote mensen verslonden en verzamelden ze om ze ooit in te binden. Wat er meestal nooit van kwam.
Kortere jeugdverhaaltjes dan, schreef hij bij de vleet. De A.Hans kinderbibliotheek, Kontich verspreidde er elke week eentje en wat keken we uit naar het volgende! Dat waren telkens boekjes van een dertigtal bladzijden.
Brave verhaaltjes, afgestemd op de jonge jeugd van Vlaanderen. De sfeer, de vaderlandsliefde, het avontuur en de gezelligheid dropen er zó van af.
Hij hield van de zee en heeft een tijdlang te Knokke gewoond, waar hij ook overleed. Naar het schijnt schreef hij, zélfs als er bezoek was, de verhaaltjes op zijn knie in een kladschriftje tussen de conversatie door.
Enfin, als hij leerde zijn volk lezen hém niet toekomt, dan bracht hij zijn volk toch liefde voor volk en vaderland bij.
De bibliotheek van mijn (gemeente-) schooltje bulkte van zijn boeken. De leraren stimuleerden het lezen ervan, en ik ben er van overtuigd dat menig minder begaafde leerling juist dààrin een stimulans vond om toch maar te leren lezen. Ja, misschien zou een aantal van hen wel analfabeet zijn gebleven zonder A. Hans.
In feite was hij een naar België uitgeweken protestantse Nederlander. Onderwijzer van beroep, maar betekende veel meer in de journalistiek (Het Laatste Nieuws), en later in de publicatie van zijn verhaaltjes en romans.
Zijn schrijfsels ademden de pure Vlaamse sfeer uit. Drongen door vel en vlees tot op het bot. Hij stierf in 1939, geveld door verdriet om de dood van zijn dochter die in het kraambed stierf. Maar zijn verhalen bleven maar door verschijnen tot in de jaren zestig.
De gruwelen van werreldoorlog 2 heeft hij dus niet meer meegemaakt. De Islamitische invasie van Europa evenmin. Vandaar dat hij nog zo Vlaams kon vertellen.
Ook zijn andere dochter, Annie Hans, schreef verder. In dezelfde stijl, maar dan eerder romantisch en op het vrouwelijk publiek gericht.
Helaas onder beroemde schrijvers zul je hem nooit vinden. Te volks? Te realistisch? Te Vlaams? Te dicht bij ons bed? Niet voldoende afgestemd op wat zelfbenoemde kenners literatuur noemen?
Kan allemaal zijn, maar ik weet dat dié man, met zijn vele duizenden geschreven paginas, mijn liefde voor de taal pas helemààl heeft opgewekt. Me leerde dat de geschreven taal veel meer kan zijn dan een saai samenveegsel van woorden.
Maar waar de illustere grootvader Abraham Hans helemaal in de vergeethoek is geraakt, is zijn kleindochter dat niét. Want die is niemand minder dan Mimi Smith, ooit onder andere de assistente van Piet Huysentruyt op TV! En ook Mimi woont te Knokke.
Wel, ik hoorde die uitspraak toen ik een twaalftal jaar oud was. En ik geloofde ze en streefde ernaar. Zocht naar wat ik echt wilde. Hield nooit op mezelf te analyseren en, rekening houdende met mijn verstandelijke en fysieke mogelijkheden, te zoeken naar hoe ik mezelf gelukkig kon maken, en meer nog, iets te kunnen betekenen voor de maatschappij die me te eten gaf.
Want gratis stond niet in mijn woordenboek. Ik wilde veel. Heel veel. Maar was ook bereid er hard voor te werken en te betalen. En wonder boven wonder, via een aantal omwegen, die achteraf gezien geen omwegen bleken te zijn geweest, raakte ik precies dààr waar ik me volledig kon uitleven. Mijn hobby werd mijn beroep, en mijn beroep werd gaandeweg een nog grotere hobby.
Het was dan misschien niet helemaal datgene wat ik me gewenst had. Neen. Het was eerder datgene wat ik nodig had! Datgene waarin ik me helemaal kon ontplooien en positief meewerken aan een betere maatschappij.
Om dat te bereiken is misschien een dosis doorzettingsvermogen nodig, maar veel meer nog een flinke dosis medewerking en waardering van je omgeving en een flinke dosis geluk!
Want wat baat het, bezield te zijn met idealen, als je in een omgeving terechtkomt die dat helemaal niet weet te waarderen? Of die eerder jaloers reageert?
Dat is net als mayonaise maken die keer op keer weer gaat schiften: je gebruikt de beste olie, de beste mosterd en azijn, de beste eieren die je hebt en toch schift ze.
Waarom ze schift? Meestal omdat de eieren uit de frigo komen en de andere ingrediënten niét. Dat temperatuurverschil is verantwoordelijk voor het schiften, en dus haal je de eieren best een uurtje vroeger uit de frigo.
Nét zo gaat het in je beroep. Hoe goed je ook bent, als er veel temperatuurverschil is met je omgeving, dan breng je het nergens. Dan zullen anderen steeds weer van jouw inbreng proberen te profiteren en op die manier soms hele projecten om zeep helpen.
Geschifte mayonaise!
Wat mijn omgeving betreft moest ik soms veel toegevingen doen, maar kreeg er ook veel voor terug. Van enige disharmonie was zelden sprake. En dààr dan juist stak voor mij het onderdeel geluk.
In een dergelijke omgeving kun je werken! Functioneren! Het beste uit jezelf halen! Er voor gaan.
Het ingrediënt geluk lijkt me hiervoor toch ook wel essentieel. Of je dit ingrediënt ook zelf kunt aanmaken weet ik niet. Ik had er, denk ik, een geheim recept voor, maar of dat altijd werkt zou ik niet weten.
Dat recept is: niet direct op de tafel gaan kloppen. Integendeel: observeren je kansen inschatten, je omgeving inschatten, meegaande zijn en langzaam maar zeker op je doel afstevenen. Niemand voor het hoofd stoten. Rekening houden met andere meningen en die niet in één klap proberen te ontkrachten of van tafel te vegen, maar steentje voor steentje een muurtje bouwen. Consensussen aanvaarden zo lang ze aanvaardbaar zijn. Zijn ze dat niét, ze dan niet proberen kapot te slaan, maar ze kapot-strelen met de juiste argumentatie. Dat werkt veel beter.
Maar als je omgeving helemààl niet wil meewerken, halsstarrig aan verkeerde principes vasthoudt, telkens weer met het koude ei de mayonaise wil doen schiften, dan is er maar één uitweg: van omgeving veranderen!
Zou ik zéker hebben gedaan. Maar gelukkig is daar zelden een reden voor geweest. Eén keertje wél. Op een haar na. Maar gelukkig werd ik toen net op tijd weer opgevist.
Conclusie: ik ben een gelukkig mens en kan terugblikken op een gelukkig leven. MAAR ik heb daar ook zélf heel hard aan gewerkt.
Maar ook telkens weer daar waar nodig en op het juiste moment, dat kleine druppeltje geluk mogen proeven dat het verschil uitmaakte. Genereerde ik zelf dat druppeltje? Kwam het van mijn goede gesternte? Had ik ergens een engelbewaarder? Of was het toeval? Ik zou het niet weten!
We hebben allemaal wel wat gedichtjes leren opzeggen op school. Sommige bleven ons bij, anderen vergaten we weer.
Van de gedichten die me zijn bijgebleven is er toch eentje altijd halvelings in mijn hoofd blijven hangen.
Dat gedicht staat hieronder. Ik hoop dat ik het helemaal juist schrijf, want ik schreef het uit het hoofd. De titel ken ik niet. De naam van de schrijver evenmin, maar ik vond het zo tekenend voor de tijd en de sfeer waarin wij opgroeiden en vaderlandsliefde werden ingeprent, dat ik het jullie niet wil onthouden:
-o-o-o-o-
De wereld scheen vol lichtere geluiden, En een soldaat sliep op zijn overjas. Hij droomde dat het vrede was, Omdat er in zijn droom een klok ging luiden.
En er viel een vogel die geen vogel was, Niet ver van hem, tussen de groene struiken. En hij werd niet meer wakker, Want het gras werd rood. En ieder weet wat dit beduidde.
En toen begon, Achter de grijze lijn der horizon, Het gebulder, goedmoedig, der kanonnen. En uit zijn overjas, terwijl hij liggen bleef, Bevrijdde zich het laatste wat hij schreef: Liefste, de oorlog is nog niet begonnen!
-o-o-o-o-
Waarom juist dàt gedicht? Wel, het is een beetje tekenend voor de tijd toen we kinderen waren. Een tijd vol patriottisme. Vol vaderlandsliefde. Vol heldenverering.
Dàt was het soort gedichten dat ons aansprak. Van asielzoekers hadden we nog nooit gehoord. Van migranten evenmin. Vlaanderen was Vlaams, België was Belgisch, en we voelden ons beschermd. Beschermd door de ouders. Beschermd door de buren. Beschermd door een leger. Beschermd door de overheid.
We waren nog zo kinds om te denken: Wee diegene die het waagt ons land te veroveren. Hij zal wel snel hetzelfde lot als Hitler ondergaan!
Hoe naïef waren we! Hoe konden we weten dat onze regeringen ooit de grenzen wagenwijd zouden opengooien voor al wie hier wil komen profiteren? Asielzoekers, goudzoekers, gelukzoekers of voetzoekers, met of zonder papieren, maakt niet uit. Want eenmaal binnen raken ze toch nooit meer buiten.
Dààrvoor vochten onze vaderen en voorvaderen. Voor dat mooie, rustige landje dat het verdedigen waard was. Waar iedereen graag zijn bloed voor gaf.
En die soldaat uit het gedicht? Die arme drommel is voor niets gestorven. Want datgene waarvoor hij stierf werd, pas één generatie later, toch te grabbel gegooid. We hadden net zo goed de oorlog kunnen verliezen
Ik zou echt niet weten of we het dan slechter of beter hadden gehad en of we met hetzelfde soort landverraders als overheid geplaagd hadden gezeten.
Want wat wordt vandaag in de scholen aangeleerd? Antiracisme, knuffelbeleid voor hetzelfde soort vijanden als vroeger, namelijk het soort dat in de hele geschiedenis voorkomt en slechts één doel heeft: profiteren van het bloed, werk en zweet van andere volkeren.
Het enige verschil is dat ze vroeger tenminste nog de moed hadden ervoor te vechten. Nu laten ze zich gewoon binnenglijden, bekomen in de kortste keren een Belgische identiteitskaart en kunnen beginnen profiteren van alles waarvoor wij hebben gewerkt.
Ik kan het weer niet laten. Mijn oude beroep komt telkens weer boven, en dan moet ik er over praten: verkeer. Ooit mijn beroep mijn hobby en mijn leefwereld.
Gister deed een voorvalletje me er weer aan denken: ik zat bij een dame in haar auto. Ze reed veilig en vlot stelde ik vast, en het gesprek liep naar de verkeersveiligheid toe: zelfoverschatting van de jeugd en zo en ik besloot even een visje te werpen.
Ik vroeg haar of ze er enig idee van had hoeveel meter ze nodig had om te stoppen, als ze 60km/u reed.
Ze dacht diep na en antwoordde na enige tijd: Toch wel euh 5 meter denk ik? Ik slikte even, maar toen ik haar zei dat het 36 meter was viel haar mond open van verbazing!
Een vuistregel om je remafstand te bepalen bij een plots opduikende hindernis is de volgende: het kwadraat van een tiende van je snelheid. 60 km/u is dus 6X6=36m. 120km/u is 12X12=144m!!!
Autofabrikanten zullen het hier wel niet mee eens zijn: hun theoretische remafstanden zullen een pak lager liggen. Niet moeilijk! Die berekenen de effectieve remweg. Dus vanaf het moment dat de remmen beginnen te werken, tot de auto stilstaat. Ze houden totaal geen rekening met het schrikmoment! En dat schrikmoment varieert tussen MINSTENS één seconde voor de rappe reageerders, tot 2 of meer seconden voor de trage.
Ik weet drommels goed waarover ik spreek want ooit had ik de gelegenheid dit met een speciaal daarvoor uitgeruste auto uit te testen op honderden proefpersonen van allerlei pluimage. Het gemiddelde lag op anderhalve seconde. En dat waren dan nog mensen die voorbereid waren. Die wisten dat ze op een bepaald moment plots zouden moeten stoppen. Die dus op scherp stonden.
Maar hoeveel chauffeurs stààn op scherp onder het rijden? Weinig! Ze babbelen met passagiers, luisteren naar de radio, dromen soms weg waar ze te traagmoeten rijden vanwege weer een domme beslissing van de overheid En dan plots gebeurt iets! Totaal niet verwacht, zoals meestal. En dan kan het schrikmoment wel gauw de pan uitzwieren. Neem dus de hierboven vermelde formule maar aan als de meest realistische remafstand!
En daar gaan we nu even op voortborduren: als je 50km/u rijdt, leg je per seconde 13,88 meter af. Afgerond: 14 m. Stel dat je in een bebouwde kom rijdt met voorrang van rechts. Je kruist een zijstraat van pakweg 15 meter breed, voetpaden inbegrepen. Als een plots een wagen opduikt van rechts, dan zit diens linkerkant ongeveer in het midden van die weg, en ongeveer 7,5 meter van je af.
Als je nu 50km/u, of 14m/sec rijdt snap je het al? De snelste reactietijd in acht genomen, 1 seconde dus, zal je auto pas 14 m verder beginnen te remmen, maar zit je na 7,5 m al pardoes tegen die andere wagen aan! Met andere woorden, als die opduikende chauffeur ook daadwerkelijk zijn voorrang neemt, dan zit je er al bovenop alvorens de remafstand ook nog maar begint! Remsporen hoeven niet eens gezocht te worden, want die zijn er niet. Kúnnen er ook (nog) niet zijn!
Stof tot nadenken dus! Ik vrees dat rijscholen hier veel te weinig aandacht aan schenken. Dàt is een der voornaamste redenen van zoveel ongevallen.
Maar de overheid is er ook nog hoor! En die speelt daar, op hààr specifieke (domme) manier op in: meer en meer snelheidsbeperkingen. Tot op zekere hoogte terecht. MAAR!!! Hoe sneller je rijdt, hoe allerter je bent, en hoe korter je reactietijd. Te traag rijden daarentegen, leidt tot verveling, afleiding, minder allert zijn en véél hogere reactietijden!!!
De boodschap hieraan verbonden, voor de overheid, is dus: de kerk in het midden houden! Géén onnozele en onlogische snelheidsbeperkingen, maar weldoordachte. Rekening houdende met alle factoren. Vooral dan met het feit wat duidelijk té traag rijden, psychologisch doet in de hersenen van een chauffeur.
Zo lang dàt principe over het hoofd wordt gezien kúnnen de ongevallencijfers niet dalen, maar integendeel verhogen. Wàt ze ook met de gemanipuleerde statistieken proberen te bewijzen om hun gelijk te halen, en ondanks alle geldverslindende pogingen die worden gedaan om dat nieuwe toverwoord snelheidsbeperking tot op het bot uit te melken.
Maar goed we weten nu meer over remafstanden en we zouden voorzichtiger moeten geworden zijn of niet eens meer durven rijden? Toch wel hoor! Want er is heel veel dat we kunnen doen om onze veiligheid te garanderen: afstand houden bijvoorbeeld!
Stel, je rijdt 120km/u op een autoweg. Je weet nu dat je remafstand in dit geval 144 meter is. Oei!!! Wàt als de wagen vóór me plots remt? Hoe ver moet ik van hem af blijven om nog tijdig te kunnen reageren?
Gelukkig is dat makkelijker uit te vissen dan je denkt! Hoeft er niet eens wiskunde bij te komen kijken. Op elk gewenst moment kun je binnen enkele seconden te weten komen of je een veilige of onveilige tussenafstand hebt. Want die tussenafstand die is gelijk aan twee krokodillen.
En dat gaat als volgt: je focust je op een vast object op of naast de baan. Het gemakkelijkste is de schaduw van een verlichtingspaal die over de rijbaan valt. Op het ogenblik dat je voorganger over die schaduw rijdt begin je te praten of te denken: Eén krokodil twee krokodillen. Als je dat kunt uitspreken vóór je zelf over die schaduw rijdt, dan zit je veilig. Kun je dat niét, dan moet je de tussenafstand vergroten tot het wél kan.
Je zult zien dat de afstand tot je voorganger, op die manier berekend, evenredig vergroot of verkleint naar gelang je snelheid. Logisch: het is geen exacte afstand! Het is een exacte tijd: namelijk 2 seconden. Nét de tijd die je nodig hebt om die twee krokodillen uit te spreken.
Betekent dit nu dat je van Oostende tot Brussel krokodillen moet zitten tellen? Helemaal niet! Je doet het af en toe eens en je zult na korte tijd vaststellen dat het op de duur een bijna automatisch gevoel in je heeft gecreëerd. Op de duur zul je feilloos die veilige afstand nemen. Mét of zonder krokodillen. Misschien dan toch nog eens per maand oefenen ter controle, waarbij je zult vaststellen dat je de tussenafstand telkens weer eens feilloos hebt ingeschat.
In de praktijk zul je ook vaststellen dat anderen het je moeilijk kunnen maken. Een wagen die je net heeft ingehaald bevoorbeeld, zal steevast weer dankbaar jouw veilige tussenafstand innemen, zodat er niets anders opzit dan even vertragen Vervelend, maar in de praktijk valt dit wel mee.
Twee seconden tussenafstand dus. Twee krokodillen tellen. Onthoudt dit goed! Twee seconden zijn nu niet bepaald iets om over naar huis te schrijven, maar in dit geval maken ze wél het verschil uit tussen leven en dood.
Nu denk je misschien: Jamaar, dat klopt niet! Als de chauffeur vóór me plots op de rem gaat staan of een klapband krijgt, dan zit ik daar, tegen 144m per seconde, al bovenop in een fractie van een seconde. Klopt niet! Want hoe hard je voorganger ook op de rem trapt, ook zijn auto staat niet plots stil en schuift door. En juist dààrdoor geven die 2 seconden tussenruimte je net voldoende kans tot reageren.
Wat ik in die hele toestand vooral jammer vind is dat de overheid enorme bedragen besteedt aan volstrekt nutteloze snelheidsbeperkingen die toch niet het beoogde resultaat opleveren. Ja in veel gevallen zelfs tot meer ongevallen leiden.
In plaats dààrvan zou dat geld beter besteed worden aan de grondige bewustmaking betreffende remafstanden, tussenafstanden, en meer van dit moois. De chauffeurs goed bewust maken waar ze mee bezig zijn. Dàt helpt echt. Dàt kan de ongevallencijfers drastisch verlagen. Dàt kan de jeugd er van afbrengen zichzelf telkens weer te overschatten!
Rest me nu enkel nog jullie allemaal veel succes te wensen op de krokodillenjacht. En... breng me er misschien eens eentje mee? Ik eet dat graag!
Ik weet dat de meerderheid van het mensdom het niet met me eens zal zijn, maar het mooiste wat je in het leven kan overkomen is vriendschap! En daarin zijn verschillende combinates mogelijk:
1. Vriendschap tussen mannen;
2. Vriendschap tussen vrouwen;
3. Vriendschappen tussen man en vrouw.
Een vierde mogelijkheid, en helaas een mogelijkheid die de woorden vriend en vriendin in een heel ander daglicht heeft weten te stellen is de holibi-vriendschap, maar daar wil ik het niet over hebben. Stuit me teveel tegen de borst. Ruikt teveel naar trendy. Ruikt teveel naar meehuilen met de wolven in het bos, tot wàt dat ook mag leiden. Ruikt teveel naar alles kan en alles mag: het vrijheidsbeeld van de huidige generaties, maar ook een grote stap naar de totale decadentie.
Of deze laatste categorie nu al dan niet anders in mekaar steekt in het hoofd weet ik niet. Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk spelen andere factoren een rol. Zoals bevoorbeeld het weigeren zich aan te passen aan de wensen en noden van een ander geslacht aan een ander soort denkwijze Of gewoon te stom zijn om dat ook maar te kunnen proberen.
Maar of het fysisch gevoel daar een rol in speelt betwijfel ik toch.
Nu, dat moeten zij maar onder elkaar uitvechten. Niets om mij persoonlijk zorgen over te maken. Heteros kunnen hier alleen maar tolerant over proberen te oordelen. Ver of dicht bij mijn bed zo lang het maar niet IN mijn bed is
Vriendschap dus. Het mooiste in het leven? Mooier dan liefde? Jazeker. Liefde neemt. Vriendschap geeft.
Liefde neemt zo lang er te nemen valt en houdt dan op. Liefde zuigt een persoon op en spuwt daarna nogal dikwijls de beenderen uit. Of wat er ook maar aan onverteerbaars van overblijft.
Vriendschap geeft en schept vreugde uit het helpen van de ander. Veel minder voorwaardelijk dan liefde. Natuurlijk zijn er voorwaarden: gelijkgezindheid in bepaalde mate er zorg voor dragen mekaar niet te kwetsen, en àls dat dan al gebeurt de juiste pleister voor de wonde zoeken.
Vriendschap is ook veel minder gecompliceerd. De eisen liggen helemaal anders. In vriendschap is er bevoorbeeld geen competitie. In liefde meestal wél. In vriendschap gaat het er ook niet om wie de beste, mooiste of grootste is. Het is veeleer een geestelijk verschijnsel. Wie dat anders ziet weet niet echt wat vriendschap is.
In vriendschap neem je mekaar zoals je bent. Jong, oud, lelijk, mooi, dom of slim het doet er allemaal niet toe. Je vindt het gewoon goed met mekaar, je kunt op een leuke manier communiceren of mekaar helpen, en meer moet dat niet zijn.
Iemand zei ooit: Vriendschap is een heleboel van mekaar verwachten maar er nooit om vragen. Wel, daar heb ik mijn ernstige twijfels over!
Vriendschap is juist niéts van mekaar verwachten, tenzij begrip. En zelfs dààr niet om vragen! Gewoon blij zijn dat dit begrip er is, en begrijpen als het er niet altijd en voor alles kan zijn.
Anderen zeggen dan weer: Vrienden mogen kijven maar moeten vrienden blijven. Nog sterkere twijfels: voortdurend met mekaar in de clinch liggen en toch pretenderen vriend te zijn? Kom nou!
Vriendschap is iets wat je aanvoelt, en dat kan heel diep gaan. Liefde is veel meer visueel gericht en helaas, hoewel het niet zo lijkt, veel oppervlakkiger. Ook veel voorwaardelijker! Liefde lijkt alleen maar hechter, vanwege de sociale banden: de kinderen, de familie
Een vriend die uiteindelijk geen vriend blijkt te zijn laat je gewoon vallen. Geen haan die er naar kraait. Maar als de liefde sociale banden heeft gesmeed wordt dat een pak moeilijker!
Als het dàn tot een breuk komt, staat het hele hoenderhok op stelten. En dus blijft men maar bij elkaar in lief en leed zoals dat heet. En nog rijmt ook.
De combinatie van liefde én vriendschap zou natuurlijk ideaal zijn en tot een ideaal koppel moeten leiden. Maar bestaat dit? Is dat mogelijk? Of is dit gewoon teveel gevraagd? Dat het wel degelijk bestaat zal wel. De vraag is eerder: kan het blijven bestaan? Kan ondanks de vele struikelblokken die combinatie overleven?
Want wat liefde betreft zijn er ontelbare destructieve factoren: jaloersheid bevoorbeeld! Zodra de partner iemand van het ander geslacht contacteert voelt men zich al bedreigd! En ja soms terecht. Maar wie zich het eerste bedreigd voelt is natuurlijk de partner die best weet dat hij of zij tekort schiet in de relatie.
In vriendschap speelt dit allemaal geen rol. Je kunt honderd vrienden hebben, maar meer dan één liefdespartner schijnt zelden te lukken.
Blijkbaar is dit één van de onlogische trekjes van de natuur? Misschien is dit maar het beste ook. Maar als natuurverschijnsel blijf ik het eigenaardig vinden. Buiten dit ene fenomeen heb ik tenminste nog nooit ergens een onlogisch element gevonden in de natuur.
Het voornaamste wat we eigenlijk voor hebben op de andere wezens in onze leefwereld, is de taal.
Zonder taal was er geen ontwikkeling mogelijk geweest. Geen overdracht van wijsheid. Misschien zou wel ergens iemand het wiel hebben uitgevonden, maar zonder taal zou dat wiel heel plaatselijk gebleven zijn, en wie weet, ook weer in de vergeethoek geraakt zijn.
Zijn we intelligenter dan de dieren? Misschien wel, misschien niet. Wat we zéker voor hebben is de taal. De taal, die het ons mogelijk maakte onze ervaringen, uitvindingen en bedenksels door te geven aan anderen, en vooral dan aan de volgende generaties. Die konden dan voortborduren op bepaalde bedenksels of theorieën en ze steeds verder verbeteren. Zo kon de intelligentie zich steeds verder uitbreiden.
De gesproken taal is er dus toch wel in hoofdzaak voor verantwoordelijk dat we wijsheden konden doorgeven van generatie op generatie. Later kwam daar de geschreven taal bij, die nog een stap verder ging: nu konden latere generaties als het ware uit de eerste hand de geschriften van de voorouders lezen.
Waarschijnlijk zijn veel dieren even intelligent als wij. Maar ze kunnen die intelligentie niet delen. Niet doorgeven. Niet verder ontwikkelen. Ze hebben immers geen taal.
De schaduwzijde van het beheersen van een taal is dan weer dat het legio mogelijkheden biedt om te liegen, te bedriegen, te roddelen en te vechten.
Dieren hebben dat niet. Daarom vechten ze ook niet om prularia. Hoogstens om eten of om een partner te versieren. Ze kennen geen roddel, geen achterklap, kunnen niet liegen geen intriges spinnen geen onmetelijke (geld-)reserves aanleggen.
Menslief! Als de mens zijn taal alleen maar positief zou gebruiken, in wélk paradijs zouden we niet leven? Nu lopen we eigenlijk allemaal nog vele eeuwen achter op wat we hadden kunnen zijn indien we onze taal alleen maar positief hadden gebruikt.
Maar ja, typisch menselijk: élke uitvinding kan nuttig gebruikt worden door de intelligenten, maar al minstens even destructief door de dwazen. De taal ontsnapt niet aan deze algemene regel. Wel integendeel.
Waar de normale mens zijn taal- en denkvermogen zinvol gebruikt en combineert, gaan roddeltantes de (natuurlijk) roddeltoer op. Gaan leugenaars liegen om winst of gewoon om het plezier de medemens te verschalken. De juiste mix van al die negatieve ingrediënten levert een hoogst explosief mengsel op dat enkel op een vonkje wacht om te ontploffen. En vonkjes zijn er altijd. Ontploffingen evenzeer.
Een en ander leidt dan uiteindelijk tot diefstal, moord en oorlog. Waar roddeltantes op kleine schaal hele wijken in ruzie brengen, kunnen domme politici net hetzelfde teweegbrengen met hele landen ja, met de hele wereld.
En dat alles enkel en alleen maar omdat we een taal hebben! Een taal die zowel een zegen als een vloek inhoudt. De keuze tussen beide is aan elk van ons.
En alweer komen we hiermede tot het beginsel dat ons leven beheerst: positief en negatief. In gelijke mate. Altijd. En helaas kunnen we dat beginsel niet doorbreken. Onmogelijk. Want dat zou het einde van de samenhang van de hele kosmos betekenen!
We kunnen er enkel maar leren mee leven, het leren begrijpen en er het beste proberen van te maken.
Ook moeten de positieven telkens weer aanzien hoe het negatieve op sommige momenten het positieve lijkt te zullen verstikken. En toch kan dat niet. Als één der polen op een bepaald moment een te hoge spanning heeft opgebouwd moét de natuur, op welke manier ook, ingrijpen! En doen de slingers van de tijd weeral eens hun werk.
Dat kan gebeuren doordat de overmaat aan negatief gaat ondervinden dat het helemaal verkeerd bezig is en zich ompoolt naar positief.
Soms echter is het logisch verstand zo ver zoek dat een oorlog of zware natuurramp de enige oplossing is
En ondertussen kan er al veel leed zijn geschied.
En als het mens-dom niet in staat blijkt om eender welke oplossing te vinden om het evenwicht te herstellen, dan grijpt de natuur zelf in. Op welke manier ook. En weeral ten koste van veel leed.
Waarom, in deze hedendaagse tijd, het negatieve weeral dreigt de overhand te nemen, ligt, nét als even vóór wereldoorlog 2, aan de laksheid van de politici, het meeheulen met de vijand door dwazen die zich ook nog humanistisch durven te noemen, en aan het meehuilen van de massa met de wolven in het bos.
Hopelijk komen we hier zonder al te grote kleerscheuren uit.
Soms vraag ik me af hoelang het nog zal duren alvorens men het doorheeft: multiculturen werken niet! Tenminste, niet allemaal!
Voor vreemde culturen die niet echt tevreden zijn in hun vaderland staan twee mogelijkheden open: ze blijven waar ze zijn en maken er het beste van, of ze migreren en passen zich aan de cultuur van het gastland aan.
Vrijwel alle andere culturen die we hier mochten ontvangen hebben zich ofwel aangepast, ofwel vertrokken ze weer na een tijd.
Zelfs culturen met een totaal andere religie deden dat. Ze behielden hun cultuur, deelden ze met ons en verrijkten ons daar ook mee. Hun religie beleden ze in stilte, drongen ze niemand op, en wachtten zich wel om die demonstratief in de straten te gaan verkondigen, laat staan dat ze hun eigen tempels zouden hebben durven inplanten in onze cultuur.
Dat was met een paar woorden uit te leggen: respect voor het gastland waar ze voor gekozen hadden en hen te eten gaf. Respect, geboren uit intelligentie. Uit nadenken. Uit het logisch denken: ze waren iets ontvlucht omdat het hier beter was. Waarom dan datgene wat ze ontvluchtten mee naar hier importeren?
Nooit zag ik Japanners, Chinezen, Spanjaarden, Italianen of Indiërs betogen voor betere leefomstandigheden. Nooit zag ik ze onze cultuur misprijzen en uithollen. Zelden ook zagen we criminelen onder die mensen.
Waarom bepaalde culturen dan wél? Er is slechts één antwoord: gebrek aan intelligentie. Intelligentie leidt namelijk tot wellevendheid. En wellevendheid veronderstelt ook respect voor het huis en de eigenaars ervan waar je te gast bent en gevoed wordt.
Dat hebben, tot vòór enkele decennia, alle gasten gedaan. Waarom? Heel simpel omdat ze er intelligent genoeg voor waren. En toen werden we overspoeld met de grenzeloze domheid van een bepaalde cultuur!
En zoals ik voorheen al zei: ik ben nooit bang van slechte mensen. Wél van domme.
En waar vind je de meeste domme mensen? Meestal dààr waar een religie tot diep onder de huid werd geïnjecteerd. Daar vind immers iedereen dat in het leven maar één ding moet worden geleerd: godsdienst. Al de rest is ondergeschikt, en dus ook van geen enkel belang.
Ze blijven bijgevolg al even dom als de rups die een gaatje boort in een appel, en die binnen de kortste keren laat rotten.
Welnu, door dergelijke domme lieden is Europa, dat zo lang een bloeiende, rijpe appel was, nu langzaam maar zeker aan het rotten, en niemand doet er iets aan. Politici al zéker niet, want als zij dan al wetten maken, dan zijn het wetten om derupsen te beschermen. Niét de appel! Die ziet zijn eigen rechten namelijk langzaam maar zeker slinken. Zelfs het recht op vrije mening wordt steeds meer beknot onder het mom van racisme!
De Vlaming IS geen racist! De Vlaming IS bereid vreemde culturen onderdak te verschaffen in de mate van het mogelijke en zolang zijn eigen rechten niet onbeschaamd worden geschonden.
Maar is de Vlaming écht bereid om zijn land te laten uithollen? Eigenlijk niét, maar hier spelen weer andere factoren een rol:
Pientere Vlamingen zijn werkers (helaas een uitstervend ras). Strevers. Handwerkers of geestwerkers. Ja, ook bouwvakkers en straatvegers kunnen intelligente mensen zijn in hun vak. Nemen desnoods meerdere jobs aan om vooruit te komen. Hun intelligentie gebiedt dat.
Maar helaas zorgt die vooruitstrevendheid ook nog voor een ander fenomeen: hoewel ze juist de enigen zijn met gezond verstand, de enigen op wie echt kan worden gerekend, laat hun gedrevenheid hen geen tijd om goed te kunnen inschatten wat politici aan het doen zijn! Meestal hebben ze geen tijd om naar het nieuws te kijken, en als ze dat wél doen is het met een half oog en oor. Ze zijn immers lichamelijk of geestelijk moegewerkt.
En juist dààrop speelt de politiek in: waar de religies in veel gevallen proberen de mensen dom te houden om zodoende hun sprookjes te kunnen implanteren, kan de politiek profiteren van een nog gunstiger symptoom:
- Slimme mensen werken en hebben geen tijd voor politiek.
- De rest is meestal weinig intelligent en staat nergens bij stil. Stelt niets in vraag. Leeft van een leefloon en laat Gods water over Gods akker vloeien en ook het water van andere Goden, die het lang niet zo goed menen als die van ons!
Dat was, beknopt, wat momenteel in Europa aan het gebeuren is.
Met steeds grotere bewondering moet ik de bedenkers van welke religie ook feliciteren. Ik zou het echt niet beter kunnen. Want allemaal steken ze vol elementen om mensen aan te trekken, en ze te verhinderen weer af te haken. Het ene geloof is daar al inventiever in dan het andere. Maar het komt er toch telkens op neer dat, àls je er echt inloopt en ze gelooft, je sowieso niet meer weg kunt of durft. Het zal je maar overkomen in die brandende hel te geraken!
Maar erger dan welke hel ook: je eigen ontwikkeling stopt, want pientere bangmakerij verbiedt je om verder te evolueren.
Neem nu ons eigen gezegende geloof. Iemand heeft ooit de pen ter hand genomen en de veelzeggende regel geschreven: Zalig zijn de armen van geest, want het rijk der hemelen behoort hen toe.
En omdat hij zélf wel sterk zal getwijfeld hebben aan de geloofwaardigheid van die zin, heeft hij hem, héél slim en een tikkeltje laf, in de mond van Christus gelegd. Grandioos! Zou hij ook, net als Archimedes, Eureka hebben geroepen na deze geniale vondst?
Als je zoiets kunt doen geloven, zit je als religie pas écht op rozen: wie dom blijft komt dus in de hemel. En wie slim wil worden? Gaat die dan naar de hel? Dat wordt wijselijk in het midden gelaten maar zit er toch dik in. De lezer, of gelovige, moet daar maar zelf zijn conclusies uit trekken. Maar de hemel lijkt blijkbaar niet echt gediend met slimmerds. Dus: een religie voor domme mensen? Natuurlijk wel! Want wie slimmer is gelooft die onzin niet tenzij hij er, op welke manier ook, voordeel kan uit halen.
Hoé in s hemelsnaam zou iemand van wie ze zeggen dat hij de zoon van God is, juist dié woorden hebben kunnen uitspreken? Wat zou de zin van het leven zijn als je maar één optie had: dom blijven?
De bedenker van die zin moet een grote angst hebben gehad voor pientere mensen. Heel goed wetende dat hij zijn onzin niet aan hen zou kwijt kunnen. Dom houden was dus de boodschap als hij in zijn opzet wilde slagen.
En óf hij daarin geslaagd is!
Maar enfin, onze religie is tenminste nog een brave religie. Tenminste, met uitzondering van diegenen die ze verkondigen. Maar de gelovigen blijven toch braaf en dom! Is het daarom dat ze zo meegaande zijn in het binnenhalen en koesteren van welke andere vreemdelingen ook?
En is het ook daarom dat ze het eigen volk schromelijk verraden en het eigen vaderland naar de bliksem helpen? En die bedenkelijke lading dan maar dekken met de vlag van onbaatzuchtigheid? Oók weer zo'n domme geloofsovertuiging!
Zo. Onze elektriciteitsfactuur zal dus duurder worden. Omdat de overheid nog maar eens het zonnetje in huis wou spelen en met kwistige hand subsidies uitdeelde voor de installatie van zonnepanelen op privé woningen.
En via weer een of andere constructie die ik niet begrijp omdat ik het niet wil begrijpen, de aldus opgewekte energie door particulieren via certificaten laat doorverkopen aan de elektriciteitsmaatschappij. Die moet ze dan blijkbaar jaarlijks aankopen tegen een vast bedrag, en kan ze enkel met verlies doorverkopen.
Enfin, toch iets in dié aard voor wie het begrijpt, maar ik zei het al: ik wíl het niet begrijpen. Domme en ondoordachte beslissingen verdienen geen begrip. Laat staan doordenken, om dan toch tot de conclusie te komen dat het nog maar eens één pot ondoordacht nat is.
Hoedanook, het komt er op neer dat er voor de elektriciteitsmaatschappijen niets anders op zit dan dit verlies door te rekenen aan de klant!!!
Bijgevolg mogen de mensen die géén zonnepanelen hebben opdraaien voor dat verlies bij de energiebedrijven. Enkel en alleen door een reeks oliedomme beslissingen van de overheid. En blij dat we zijn! Wat kunnen we toch creatief zijn in het stemhokje! Alleen maar het juiste bolletje zwartmaken maar oei wat als er geen juist bolletje is?
We kunnen nu twee kanten op:
1. Verontwaardigd gaan doen en toch moeten betalen,
2. Of er de humor van inzien: het kleuterklasje van de Wetstraat heeft het weer eens gekund.
En nu ben ik wel de eerste om humor te zien in negatief uitlopende zaken, maar als het galgenhumor is vergaat het lachen me toch!
Sinterklaasje spelen, maar zoals gewoonlijk, niet verder nadenken over de gevolgen. Hoe redden ze zich dààr nu weer uit? Welk smoesje zal welk parlementslid nú weer komen verkondigen op TV? Oh was het een beslissing van de vorige regering? Sorry hoor jongens, maar vorige of toekomstige regeringen: het blijft uit datzelfde profiteursmilieu komen. Dus, please geen dérgelijke smoesjes verkopen!
Maar erger dan de galgenhumor is: hoe redden mensen die nét rondkomen zich weeral uit die extra kosten? Extra kosten voor iets waar ze totaal geen schuld aan hebben, maar toch op hún schouders wordt gegooid?
Veel zal het bedrag blijkbaar wel niet zijn: zon 75 euro per jaar per gezin. Niets om van wakker te liggen dus. Tenzij je die 75 euro gewoon niet kunt missen. Ja het zelfs het verschil uitmaakt tussen tussen overleven of sterven van de honger.
En voor wie géén zonnepanelen installeerde en niet maalt om die 75 euro: wie betaalt nu graag voor iets dat zijn buurman heeft maar hijzelf niét?
Ik kan wel heel goed aanzien dat mijn buurman met een Jaguar rijdt, zo lang ikzelf die niet moet betalen! En dat is precies wat het kleuterschooltje ons nog maar eens heeft gelapt.
Onschuldig zoals steeds. Ondoordacht zoals steeds. Hersenloos zoals steeds. Ontroerende, maar wereldvreemde kindsheid. Enfin, ze hebben hun spelletje weer gehad. Jan met de pet zal wel betalen!
Van kinderen zou je zoiets nog begrijpen. Maar van volwassen mensen die zich profileren om een land te besturen? Een democratie in stand weten te houden die alles behalve democratisch is? Ons op stembriefjes laten stemmen waarop zelden een normaal verstandelijk individu te vinden is?
De drukkerijen zouden dergelijke papiervervuiling gewoon moeten weigeren!
Ach, die ontroerende jonge oudertjes! Krijgen een kindje, en nu kunnen ze lekker aan de opvoeding beginnen zie! Een fluitje van een cent! Hun fictieve handleiding staat vol nuttige tips: snoepjes, aaitjes, ijsjes, popjes of autootjes, knuffeltjes, een fiets bromfiets auto En dan?
Dan de hel!
Als je tegenwoordig als verantwoordelijke ouder je kind al eens een verdiende tik geeft, riskeer je gevangenisstraf, want ook de maatschappij speelt het knuffelspelletje mee.
Maar als je je kind hopeloos verwent, zó hopeloos dat het nimmer of te nooit toegang zal kunnen krijgen tot de arbeidsmarkt, dan ben je een model-ouder en word je bejubeld door je omgeving.
Bleek deze week nog maar eens uit rekening in het rood op TV. Een jonge, sterke gezonde vader. Zat van s morgens tot s avonds in de zetel videos te bekijken. Braaf tot en met. Verwend tot en met. Trok zich nergens iets van aan. Binnenkomende post las hij, maar begreep het niet. Dat moest zijn vrouw maar uitvogelen.
Het gezin tot over de oren in de schulden. Volgens zijn vrouw had hij al verschillende keren een job gekregen, maar hield het nooit langer dan enkele dagen uit.
De centjes moesten in twee gebeten worden om met het leefloon in onderhoud van de ouders en een baby'tje te voorzien!
Dàt is wat zogenaamde modelouders produceren: gediplomeerde nietsnutten. Leefloners. Zou kunstmatig in leven gehouden parasieten niet een betere definitie zijn? Leven van een loon, betaald met de zuurverdiende belastingscentjes van de weinigen die wél iets willen maken van hun leven.
Dàt is wat ondernemers wel verplicht om bij de politici te gaan aankloppen om méér vreemden binnen te halen. Migranten, asielzoekers, illegalen, het doet er niet toe. Vreemden die ook ooit weer leefloners zullen worden.
Jobs creëren? Oh jawel hoor! Nu heeft Oostende weer het beste beentje voorgezet door een Clean team op te richten. Fier leggen ze het de bevolking uit in een bewonersbrief.
Ze mobiliseren gewoon leefloners, die toch maar van het OCMW leven, en zich op die manier nog nuttig kunnen maken voor de maatschappij. Ze worden verplaatst van wijk tot wijk, om daar nu eens alles grondig schoon te maken: straten, pleinen, dijken en bossen.
Ik kijk daar met de nodige twijfel tegenaan want:
1. Waar zal de motivatie voor die leefloners zitten? Weggerukt uit hun luie zetel om de boel schoon te maken zonder een cent méér verloond te worden? Zelfs zonder vooruitzicht op een vaste job voor wie écht een baan wilt? Gij niet zulle!
2. Door dit initiatief geeft de stad toe dat er een vuilnisprobleem is. Een probleem dat zou kunnen tenietgedaan worden door meer normaal betaalde straatvegers aan te werven, en aldus normale jobs te creëren.
Wie hééft er trouwens nog een normale baan? Bestaat dat nog wel? Interim hier, tewerkgestelde werklozen daar, Gesko of Gekko je kunt al geen gekkere namen bedenken of de overheid heeft het al geprobeerd om on- en halfgemotiveerden min of meer aan de slag te krijgen.
Wat natuurlijk ook weer omgekeerd werkt: wie kun je nu motiveren met een halvelings contract? Een halve gare? Wie wél gemotiveerd is voor een baan, komt dan ook in zon miskleun te lopen zonder veel kansen.
Maar ach, wàt er ook nog meer uitgevonden wordt aan al dat moois het is boter aan de galg. Want de luiheid en kruidje-roer-me-niet mentaliteit slaan niét plots toe bij de meerderjarigheid. Ze worden van in de wieg gekweekt en bij de meerderjarigheid is het al lang te laat. En dus dan maar leefloner worden. Wééral zon mooi, zwaar politiek geladen woord.
Vroeger kon je van dagloners spreken, en dan sprak je over mensen die zich in het zweet werkten voor een karig loon.
Nu zijn het leefloners dus. Minder zweet en meer loon.
Gezinnen baren verwende nesten en laten ze schaamteloos los op de maatschappij; de maatschappij en de politiek passen zich telkens weer aan om de rotzooi op te vangen zodra ze meerderjarig worden.
Niét de ouders die hun kinderen een tik geven als ze het verdienen, maar de ouders die hun kinderen zo schromelijk om zeep helpen met allerhande verwennerij zouden gevangenisstraf moeten riskeren.
Zij zijn het immers die de arbeidsmarkt en de hele leefwereld verzieken en ons verplichten vreemden binnen te halen.
Zal ooit eens een politicus dat begrijpen? En niet alleen BEgrijpen, maar ook INgrijpen? Tien jaar geleden al zou ik gezegd hebben: het is vijf voor twaalf Hoe laat is het nu ondertussen geworden? Véél te laat?
Ik mag hier echter zéker niet nalaten een categorie leefloners te vermelden die echt vrij van zonden is en door omstandigheden in deze situatie is terechtgekomen. Over déze mensen heb ik het dus helemaal niét. Die hoeven zich dus ook niet aangesproken te voelen.
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
