Ik kon het niet laten nog even een tussendoortje bij te voegen, want ik zit heerlijk te genieten van een blonde Grimbergen, met als snackje wat donkerpaarse gemarineerde olijven. Een machtig lekkere combinatie.

En eigenaardig genoeg: donkere olijven vind je vrijwel niet in de normale handel. Brengen we altijd mee van de zuidmarkt te Brussel.

En toch zijn de kleuren, van groen tot en met zwart, van dezelfde boom afkomstig! De groene, raar maar waar het meest courant, zijn eigenlijk onrijpe vruchten, zijn harder en veel minder intens van smaak. En dié vind je juist wél overal te kust en te kuur.

Nu ja, over smaak valt niet te twisten, maar met groene olijven kun je me zéker niet verleiden.

Idem dito avocado’s. In de winkel vind je ze meestal groen en hard. Dàt is wat mensen willen omdat het er ‘groen en vers’ uitziet.

Ik bracht er gitzwarte mee van Brussel. Vijf voor één euro! Door en door rijp. Heerlijk nootachtig van smaak. Zacht als boter. En daar kun je alle kanten mee op:

Gepureerd samen met hardgekookt eigeel, peper en zout, kun je er de halve eiwitjes mee opvullen. Eventueel met wat garnaaltjes er door gemengd; een heerlijke ‘amuse gueule’!

Of je maakt een speciale toast canibale: een toastje, een centimeterdikke laag bereide americain en er bovenop een dikke laag avocadopuree naar smaak.

Ja… dit alles komt uit andere culturen, maar dat is nu juist de zonnige kant van het mengen van culturen. Mij mogen ze alles uit hun keuken laten proberen… zo lang ze me hun religie maar niet proberen op te dringen!

Met een multiculinaire mix heb ik geen enkel probleem. Enkel maar met opdringerige multiculturen in eigen land, gekoppeld aan middeleeuwse religies.

Willy.

31-05-2011 om 11:57 geschreven door Willy

Eerste bericht van algemeen nut:

Om het een beetje ordelijk te houden heb ik het item ‘Categorieën’ toegevoegd onderaan in de marge van mijn blog, met voorlopig enkel de categorie ‘fictie’. Als je daarop klikt komen de avonturen van commissaris Hongermaat en zijn vrolijke motorbende allemaal op een rijtje, met de laatste bovenaan. Ze komen uiteraard ook nog op de gewone manier aan bod hoor, maar dan zoals gewoonlijk tussen de rest.

En om het downloaden sneller te laten verlopen zal ik, zodra ik er meer dan 10 heb, het item verder opsplitsen in ‘fictie 1’ – ‘fictie 2’ enz. met telkens een tiental verhalen.

Hopelijk wéét ik er meer dan 10 uit de mouw te schudden, want ik wil kost wat kost fictie leren schrijven. En wat is daar beter voor dan een blog? Even kijken of ik het spreekwoord ‘al doende leert men’ kan waarmaken.

Ook is nu onder de tekst van elk stukje fictie de mededeling: ‘categorie: fictie’ te lezen. Zo hoeft niemand te twijfelen over waar gebeurd of niet.

Tweede en belangrijker bericht van algemeen nut:

Gezocht: donor voor vlaamse stembanden.
Patient: Elio di Rupo.

De arme man moet aan de stembanden worden geopereerd. Kan ook niet anders als je ziet hoe hij moet worstelen om het Nederlands uitgesproken te krijgen met zijn Italiaans-Waalse stembanden. Natuurlijk zijn die oververhit geraakt met al zijn ‘belankerijke mededeliénken’.

Enige remedie: Vlaamse stembanden laten inplanten.

En in één ruk door meteen ook Vlaamse hersenen? Misschien kan dan eindelijk een regering worden gevormd.

Willy.

31-05-2011 om 09:43 geschreven door Willy

Eventjes de verhaallijn een beetje terugdraaien. In het vorig verhaaltje hadden we mooie witte motoren, maar dat was niet altijd zo geweest. Iedereen moet klein beginnen, en onze vorige serie waren zwartjes van het Engelse merk Triumph. Echte krengen soms, met de nukken en kuren van echte English Ladys.

Die van mij in het bijzonder. Daarop trapte ik soms de ziel uit mijn lijf om het ding aan de praat te krijgen. De luxe van elektrische starters hadden we namelijk nog niet.

En soms, in een wilde achtervolging, gaf ze er plots de brui aan. Zag het niet meer zitten. Stopte ermee als een koppige ezelin. Ja, ik zeg wél ‘ze’. Ze moést wel vrouwelijk zijn om midden in de actie dergelijk nukkig gedrag ten toon te gaan spreiden.

Ik werd dat hele gedoe dan ook beu en op een goede dag reed ik bij Alfons, een bevriende garagist, binnen. Zo’n veteraan die alles al had meegemaakt en overal raad mee wist.

Hij luisterde met een bedenkelijk gezicht naar mijn verhaal, maar toen klaarde zijn gezicht op.

- Engelse rommel hé! Wat wil je? Hadden we met onze legervoertuigen ook altijd last van, en er lijkt ondertussen niets veranderd te zijn.

- Heb je dan een oplossing? Vroeg ik hoopvol.

- Knoop aan naaien en hij zal spinnen als je grootje’s horlogeke!

- Slik… Eh… knoop? Wélke knoop?

- Roger… kom eens hier, riep hij op zijn helper. Roger kwam nietsvermoedend nader. Alfons haalde doodgemoedereerd zijn zakmes boven en sneed een knoop van de overall van de verbaasde Roger.

- Hé, wat doe je nu? Riep hij uit.

- Niet zagen! Jij bent pas gehuwd en je vrouwtje zal daar met plezier een nieuwe aannaaien! En als ze dat niet kan stuur je ze maar naar mij. Zal ik haar wel eventjes leren naaien!

Met hetzelfde zakmes sneed hij tot mijn schrik ook mijn bougiekabel middendoor. Eventjes dacht ik dat de man ze niet meer alle vijf op een rijtje had, maar ongestoord ontblootte hij beide stukken van de kabel, en bond elk der uiteinden in een gaatje van de knoop, zodat er een opening van zowat 3 millimeter tussen beide was.

- Start maar!

- Ben je gek? Die kabel maakt niet eens meer contact! Er zit 3 millimeter speling tussen de uiteinden.

- Zwijgen en starten!

Ongelovig gaf ik een trap op de kickstarter. Onmiddellijk begon de motor lustig te spinnen zoals ze nog nooit had gespind.

- Zie je wel?

- Hoe kàn dat nu! De kabel is niet eens verbonden!

-  Neen? Kijk maar even! Ik keek naar beneden en daar liep netjes en een beetje knetterend een vrolijk vonkje hoogspanning over de knoop tussen beide uiteinden van de kabel.

- Vraag me niet hoe het werkt hoor! Zei hij olijk. Hoofdzaak is dàt het werkt en blijft werken.

Van paardenmiddelen gesproken… Maar het probleem was voorgoed opgelost. Ik gelukkig. Tot mijn moto voor onderhoud binnen moest bij de dealer. Eigenlijk een achterbaks mannetje dat meer van fietsen dan van motoren afwist en die frustratie dan maar wegwerkte door ons, achter onze rug om, van alles de schuld te geven bij commissaris Hongermaat.

Toen de man verwonderd naar die vonkende knoop keek legde ik hem het gebeurde uit, er aan toevoegend dat het defect dat ik al zo dikwijls had gemeld en hij niet had gevonden, daarmee was opgelost.

En ja, ik had het kunnen verwachten. Toen ik de volgende morgen mijn moto buiten duwde stond commissaris Hongermaat me al op te wachten.

- Wat ga je doen Claeysje? Je moto in de fik steken?

Lap! De tamtam had zijn werk al gedaan.

- Welnee commissaris, ik ga op patrouille! En driftig trapte ik de motor op gang. Zijn blik ging onmiddellijk naar de bougiekabel en het vrolijke vonkje.

- En dat daar dan? Besef je wel dat dit recht onder je benzinetank zit?

- Jawel, commissaris, maar die is heus lekvrij hoor! En ik let er wél op niet te morsen bij het tanken. En kwaad wordend liet ik er op volgen:

- En als die stomme fietsenmaker mijn motor in orde krijgt zonder die knoop, dan mag hij er van mij gerust af. Maar eerder niet!

Van commissaris Hongermaat mocht je dan al zeggen wat je wilde… hij wist wanneer je gelijk had en discuteerde dan ook niet verder meer. Die knoop is er aangebleven tot we nieuwe motoren kregen. En tegensputteren stond niet meer in het woordenboek van mijn Engelse lady.

Willy.

Voetnoot: Misschien raadden jullie het al: dit verhaal is maar gedeeltelijk fictie. Dat van die knoop is namelijk waar. Ter verontschuldiging kan ik aanbrengen dat mijn fictie nog niet echt wil vlotten en ik voorlopig wel verplicht ben mijn toevlucht te nemen tot een mix van fictie en non fictie. Een klein ‘knoopje’ leggen zeg maar.

30-05-2011 om 10:58 geschreven door Willy

Beetje laat ‘gepost’, maar we komen net terug van Brussel.

Eerst een toemaatje: vanmorgen vroeg kon ik nog net een kiekje van de Bounty maken, die in Oostende ligt ter gelegenheid van ‘Oostende voor Anker’. Een paar uur vóór hij door hele horden toeristen werd 'gemuit'.

Van het nieuws van verleden week onthoud ik twee frappante feiten:

1. Interview van illegaal in Oostende.
In Oostende werd een pas ‘aangespoelde’ illegaal geïnterviewd. De man verklaarde dat hij wachtte op een kans om op een schip naar Engeland te glippen. En een beetje triest voegde hij er aan toe: “Want hier moeten ze ons niet!”.

Twee aspecten om me gelukkig te voelen:

a. Blijkbaar is het al tot Noord Afrika doorgedrongen dat we ‘ze niet moeten’.

b. Gelukkig liggen de Belgische havens in Vlaanderen. Moesten ze in Wallonië liggen zouden ze ‘ze wél moeten’! Ze kunnen immers werken voor de walen, die kunnen dan in bed blijven, en de Vlamingen zullen wel opdraaien voor hun sociale uitkeringen.

Zoals altijd al. ‘Comme d’habitude’.

2. Interview allochtoon in Brussel:
In Brussel verklaarde een allochtoon ‘ dat er teveel allochtonen binnenkomen’. Slecht voor de tewerkstelling zei hij!

Tiens, dat zegden wij dertig jaar geleden ook al. Maar niemand luisterde. Benieuwd of ze nú gaan luisteren, nu een allochtoon het zelf zegt!

In elk geval zit in die uitspraak een onvermoed meevallertje voor onze 55 ministers. Misschien kunnen ze er een zesenvijftigste aan toevoegen om de zaken op orde te stellen: een Minister van Catalogisering! Het volk dat in dit landje woont screenen en in nieuwe categorieën indelen:

Categorie 1 met de hoogste prioriteit voor opvang, tewerkstelling, voeding en sociale uitkeringen: de N.A.’s (Nieuwe Allochtonen).

Categorie 2: de V.A.’s (Veteraan Allochtonen)

Categorie 3: de Walen.

Categorie 4, de laagste, maar wél deze die voor de vorige 3 mag opdraaien: de Vlamingen.

En in één adem door kan er misschien nog een zevenenvijftigste minister bij als wijlen Reichsmarchal Joseph Goebbels uit zijn graf wordt gehaald om Minister van Propaganda te komen spelen. Die man deed dat voortreffelijk in Duitsland tijdens de tweede wereldoorlog, en een beetje propaganda kunnen we wel gebruiken om het geloof in de regering weer wat op te vijzelen.

Willy.

29-05-2011 om 00:00 geschreven door Willy

En hier volgt dan mijn eerste leugenverhaal. Een kennismaking met het wereldje waarover ik hoop nog meerdere verhaaltjes te kunnen verzinnen. Waarschuwing: Wat volgt is fictie, al blijf ik in de eerste persoon schrijven omdat dit me nu eenmaal beter ligt. Zelf lees ik niet graag fictie, geschreven in de eerste persoon, maar dat is mijn probleem niet. Ik hoef het niet te lezen hé?  Enkel maar schrijven. Alle gelijkenissen met bestaande personen euh enz (volledige tekst is onder de vleugeltjes van mijn nieuwe muze blijven steken en ze is ermee weg! Halftijdse job vakbonden en zo weetjewel?).

Commissaris Hongermaat was woedend! En als commissaris Hongermaat woedend was, bleef je er best zo ver mogelijk bij uit de buurt. Als je kon… Maar die dag kon het niet, want zijn woede was (nog maar eens) op ons, arme motards gericht. Hij verwachtte ons dan ook allemaal… ALLE ACHT weet je, om 11 uur op zijn bureel.

Sommigen onder ons hadden nachtdienst gehad en lagen te maffen, anderen hadden misschien nét een afspraakje kunnen versieren met een leuke meid… het mocht allemaal niet baten! Want sociale excuses telden niet bij Commissaris Hongermaat. Van vakbonden had hij blijkbaar ook nog nooit gehoord. ZIJN wil was wet. Was het misschien daardoor dat hij, én zijn korps, zo hoog stond aangeschreven bij het parket?

Zelf kwam ik uit de nacht met collega Steegmans. Lag vredig te dromen van gemotoriseerde elfjes in mijn zachte bedje en werd voor de zoveelste keer ruw gestoord door het lawaai van twee moto’s die voor mijn deur stilhielden, gevolgd door de huisbel. Geluiden die zo langzamerhand schering en inslag geworden waren. Neen. Die elfjes waren het niet! Het was echt. Oei! Het was weer zover! Wat nu weer? Zwaar ongeval? Moord? Politie-alarm? Twee dorstige kelen? Of… weer zo’n gril van Hongermaat?

En ja hoor, het was dat laatste!

Hoedanook, kwart voor elf liep ik slecht gezind ons ‘kot’, deels motorgarage deels bureel, binnen. Zelfs de heerlijke aanblik van de acht schitterend witte moto’s netjes op een rij geparkeerd kon me niet vrolijker stemmen. Ik had het te druk met me te proberen te herinneren of ik vannacht misschien iets had uitgespookt wat niet mocht…

En om elf uur stonden we dan ook allemaal te wachten vóór het bureel van de commissaris, tot het Zijne Excellentie uitkwam om ons binnen te roepen. Allemaal even ongerust; allemaal onze herinneringen aan het opfrissen: had iemand iets verkeerd gedaan? Een wijfie versierd? Had iemand klacht neergelegd tegen een of meerderen van ons? Had iemand de bloemetjes buitengezet buiten het ons toegewezen grondgebied? Ach… er was zoveel verboden en toch weer te leuk om te laten liggen, dat het ons een beetje duizelde en we het nadenken maar opgaven.

En schoorvoetend traden we binnen in het heiligdom. Zijne Heiligheid zat plechtig achter zijn imposant bureau met in de hoek achter hem een meterhoge rijk geornamenteerde negentiende eeuwse brandkast. Het ding woog waarschijnlijk een paar ton. Ik heb me dan ook altijd afgevraagd wat zo geheim kon zijn dat je het in zo’n bakbeest moest bewaren.

Nú zou ik geneigd zijn aan sexspeeltjes en zo te denken, maar dat was in die tijd nog niet aan de orde (tenminste… dat geloof ik toch niet). Of was het alleen maar als statussymbool bedoeld? Je publiek laten zien hoe belangrijk je wel moest zijn als je dergelijke ‘zwaarwichtige’ geheimen ter bewaring werden toevertrouwd?

We schaarden ons in U-vorm rond zijn bureau en wachtten de komende dingen af. Elk had zijn eigen zorgen en ongerustheid, want we hadden wel allemaal ergens iets op de kerfstok. Het was alleen maar de vraag van wié er wát was uitgekomen.

Hij keek ons een voor een onderzoekend aan.

- Heren, zo kan het niet verder! Ik blijf de hete kolen niet uit het vuur halen voor jullie hoor! Daar moet nu maar eens een eind aan komen. En toen priemde zijn blik zich vast op Steegmans.

- Steegmans! Waar is de bon van die band?
- Welke band commissaris? Klonk het een beetje suf uit de mond van de nog slaperige Steegmans.
- Wélke band? Hoeveel heb je er dan wel stukgereden?
- Oh, die nieuwe voorband van verleden maand? Jawel hoor, die ligt er al op.
- Ik vraag niet waar die band is, ik vraag waar de bon is.
- Hugh? Bon? Ik dacht dat ik die op het stadhuis had afgehaald?
- Dacht, dacht… je zou beter wat méér denken in plaats van slapen! Je hebt helemaal niéts gemeld en helemaal niets afgehaald. Ik moest het nog maar eens van de dealer vernemen.
- Tja, dan zal ik dat vergeten zijn zeker?
- Voilà! Daar heb je het. En dat gebeurt nou telkens weer. Mijn luxepaardjes hebben wat nodig of rijden een band in de prak, en lap! Naar de dealer om een nieuwe. En wie zal betalen? Niét het gemeentebestuur hoor, want dat weet van niks. En naar wie komt de dealer klagen als hij niet betaald wordt?
- Eh… naar jou zeker commissaris?
- Juist geraden. Tenminste, tot op heden was dat toch zo. Maar ik verzeker jullie, in het vervolg trek ik niets meer recht voor jullie. De eerste keer dat die dealer nog eens voor mijn bureau staat stuur ik hem rechtstreeks door naar de schuldige, en die kan dan betalen van zijn eigen zakcentjes. Is dat begrepen?
- Jawel commissaris, klonk het in koor.

Oef. We waren al blij dat het dit maar was. Moest ik dààrvoor uit mijn warme bed komen? Maar ergens had hij wel gelijk. Hij zag ons als zijn persoonlijke eliteploeg. Hij had de motorbrigade in het leven geroepen en er ook al veel vruchten van geplukt. Er was héél veel veranderd op straat sedert wij die onveilig maakten voor geboefte en andere dreigingen.

We waren door en door gemotiveerd en haalden onvermoede resultaten. Maar helaas, we hadden een hekel aan de administratieve mallemolen. Beseften niet dat, als je je moto liet repareren, iemand dat ook moest betalen. En dat die iemand dat maar kon als aan alle administratieve voorwaarden was voldaan.

Administratie? Bah!

Nou ja… zo dachten wij toen nog. De trappen van het stadhuis oplopen, van loket A naar loket B lopen om de nodige paperassen in te vullen… handtekening hier, handtekening daar… dat was er nét een beetje teveel aan. We hadden wat beters te doen. De straat lokte en morgen was er ook nog een dag! En het werd vergeten… En zou in de toekomst nog heel dikwijls vergeten worden. Arme commissaris Hongermaat!

Willy.

Zo. Mijn eerste fictietje is eruit. Nog niet helemaal naar mijn zin. Niet echt wat ik wil. Maar alle begin is moeilijk hé? En ik moet ook mijn draai nog zien te vinden met die nieuwe muze. Nieuwe mesjes mogen dan al goed snijden (zelfs, en zéker als ze van het Vlaams Belang komen), maar met je oude vertrouwde mesje snijd je toch veel zekerder.

28-05-2011 om 00:00 geschreven door Willy

Gezocht: muze voor deeltijdse arbeid. Kunnende inspireren voor leuke fictieve verhaaltjes. Geen verdere kennis vereist. Aanbieden graag met een niet-fictieve CV.

Ja… het is zover! Ben een beetje uitgeschreven in non-fictie. Met schrijven wat ik denk, voel, weet en zie heb ik totaal geen moeite. Maar ja, die komkommertijden hé? Op een regeringsvorming hoop ik al lang niet meer. Op een verbetering, laat staan een oplossing voor de multiculturele wantoestanden al evenmin. Ik bracht het allemaal al uitgebreid aan bod en nu raak ik wat uitgeschreven.

En dus zou ik het graag tussenin eens wat over een andere boeg gooien: fictie. Verzonnen verhaaltjes om de ‘gaatjes’ te vullen en eventjes de wereldproblemen te laten voor wat ze zijn. En juist daarvoor zou ik een deeltijdse muze willen vinden.

Met andere woorden: om dàtgene te kunnen doen wat de politici al jaren doen. Zij worden daar dan wel vet voor betaald, maar dat hoeft voor mij zelfs niet. Als ik maar eventjes de voortschrijdende decadentie van me af kan zetten. Doen alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Doen of mijn neus bloedt. Doen alsof we nog in ons eigen heerlijke naoorlogse Belgenlandje leven. Doen alsof ik ook een politicus ben. Doen alsof ik geloof in multiculturele bullshit.

Het gepaste middel hiertoe werd me vannacht in een droom geopenbaard: ‘fictie’! Eventjes dacht ik het licht gezien te hebben, maar voor het schrijven van fictie stelt zich bij mij al onmiddellijk een genetisch probleem: een paar lastige eigenschappen die ik van mijn vader zaliger erfde.

Als ik hem vroeger een goed boek wilde aanraden, was zijn eerste vraag altijd: “Is het waar gebeurd”? En als ik “Neen” moest antwoorden, dan viel het verdict ook onmiddellijk: “Dan zijn het dus leugens”. En daar kon je niets tegen inbrengen. Het was waarheid of het waren leugens. En aan leugens verspilde hij zijn tijd niet. Punt en uit. Je kon hem dan ook alleen maar plezieren met documentaires en andere waargebeurde verhalen.

En dat moet ik een heel klein beetje hebben overgeërfd. Dan niet in passief lezen, maar in actief schrijven. Totaal geen moeite om over alles wat ik zie en meemaak te berichten. Maar ‘uit mijn duim zuigen’? O wee!

Hoewel ik zowat de helft van mijn leven al schrijvend heb doorgebracht is het me zelden gelukt om ‘leugens’ zoals mijn vader het noemde, te schrijven. Hoe begin je daaraan? “Er was eens…” lijkt me wel een beetje voorbijgestreefd, en is bovendien ook al een leugen: er is nog helemaal niéts en je moet het nog allemaal uit de duim zuigen. Arme duim!

En toch wil ik het kunnen. Vandaar die advertentie, en nu maar hoopvol wachten op sollicitanten.

Jullie horen het wel als ik een goede muze met een passende CV heb gevonden. Zoniet vrees ik dat er steeds meer komkommergaten in mijn blog zullen vallen.

Willy.

27-05-2011 om 09:34 geschreven door Willy

Ik hoorde net op de radio het nummertje “Me and Bobby Mc gee” van Kris Kristofferson. Daarbij viel me vooral het zinnetje op: “…and nothing ain’t worth nothing but it’s free”.

Het nummertje dateert uit de seventies, maar dat zinnetje komt meer en meer tot zijn recht me dunkt. Want inderdaad, veel dingen worden steeds goedkoper… maar wat is het nog waard? Gratis is het dan wel niet, maar veel krijg je toch ook niet voor je geld.

En dan denk ik vooral aan de toeristische industrie (met INDUSTRIE in hoofdletters). Een industrie waarvan ik me steeds zo ver mogelijk heb gedistanciëerd, tenzij het niet anders kon.

Toen ik een jochie van 12 was en in een benzinestation woonde, waren toeristen onze voornaamste klanten. Het waren mensen die meer van de wereld wilden zien en zich dat ook ruimschoots konden permitteren. De werkende klasse had er alleen maar het kijken naar. Hún verlof (congé payé zoals dat in het toenmalige verfranste Vlaanderen heette) bestond enkel maar uit wat rondhangen in de kroeg.

Destijds werden toeristen ook in de watten gelegd. Want het waren mensen die zich ruimschoots konden permitteren wat ze deden, en niet, zoals nu, het hele jaar door moeten uithongeren om zich toch die éne jaarlijkse reis te kunnen veroorloven.

De vroegere toeristen zagen dan ook niet op een frank waar ze kwamen, konden eisen stellen, maar de fooi was dat wel ruimschoots waard. Nu stelt de toerist nog onzinniger eisen… maar een fooi kun je wel op je buik schrijven. Gevolg: zowat op alle toeristische plaatsen worden toeristen als ‘industrieel vee’ bekeken, maar gelukkig voor hén, ze beseffen het niet.

Tegenwoordig gaat een doorsnee gezin minstens eenmaal per jaar ‘op vacantie’. Liefst een vliegvacantie naar warmere oorden of skigebieden.

In vergelijking met wat ik vroeger van toeristen zag, betalen ze stukken minder, is het daardoor voor veel gezinnen ook jaarlijks weer haalbaar, maar is wat ze krijgen voor hun geld met geen ander woord te beschrjven als ‘nep’!

Vroeger was toerisme ‘op avontuur trekken’. Wie het zich kon permitteren laadde de koffers in de auto en vertrok. Wààr je ook maar heen trok, overal waren gezellige wegrestaurantjes met uitstekende bediening en uitstekende maaltijden. Om je vingers van af te likken. Alles vers, niks diepvries, niks nep. Maar ja, ‘wij’ konden het ons niet veroorloven. We konden er enkel maar watertandend naar kijken… en er zoveel mogelijk van profiteren waar dat kon.

Maar verandering was in zicht! Er begon zich een toeristische industrie te vestigen, en de onderlinge concurrentie maakte vliegvacanties voor iedereen toegankelijk. Alleen besefte zowat niemand dat de kwaliteit ook zienderogen zakte, rechtstreeks evenredig met de prijs!!!

Het toerisme is inderdaad een industrie geworden. Van ‘avontuur’ is geen sprake meer: als een hoop kippen in de voedselindustrie word je aan een haak gehangen, is geen persoonlijk initiatief nog nodig, word je in het zwembad gedropt, vervolgens in de stroop, in het zout of in wat dan ook. Tenslotte vermalen tot kippenworst en als afvalproduct weer uitgespuwd in de ‘thuisluchthaven’.

- Tot ziens en tot de volgende keer.

En je vacantie zit er op. Alles beleefd, alles meegespeeld, en nu kun je gaan opscheppen bij de vrienden over al het nep dat je hebt meegemaakt. Eigen initiatief is er nauwelijks aan te pas gekomen.

Tja… als het op dié manier moet, dan kijk ik net zo graag naar een documentaire op TV over het gekozen land. Dan zie je tenminste wat het land in werkelijkheid is. De toeristische gebieden ervan zijn namelijk totaal nep geworden. Hebben weinig of niets meer van de oorspronkelijke cultuur. Hebben zich aangepast aan het toerisme en worden er rijk mee. Of je zwembad nu in Spanje, Tunesië, Egypte of in de Caraïben ligt… ze zijn allemaal eender. Net als wat je te eten krijgt: toeristische nep!

Voor mij hoeft het allemaal niet meer. Want zeg nou zelf: je boekt een reis naar welke vacantiebestemming ook ter wereld. Je stapt het reisbureau uit, en je eerste en enige initiatief zit er op. Voor de rest zorgt de toeroperator wel. En vanaf dit ogenblik neemt de industrie het van je over.

De vertrekdag is daar: vele uren op voorhand sta je aan te schuiven op de luchthaven aan de balie van jouw operator. Hugh… het woord ‘operator’ alleen al bezorgt me kippenvel! Want van nu af ‘opereert’ de operator in jouw plaats. Als een ingebouwde automatische piloot. Je voélt je letterlijk hangen aan de lopende band van de industrie:

- Wachten tot WIJ het zeggen om naar de gate te gaan.

- Nu allemaal mooi in het blikje (vliegtuig) stappen. Blikje dicht, en daar gaan we.

- Na de landing netjes in de bus stappen die WIJ voor jullie uitkozen.

- Uitstappen bij het hotel dat WIJ jullie hebben aangeraden en je laten inschrijven.

- Profiteren van de animaties die WIJ voor jullie in petto hebben.

- Prettige vacantie!

Prettige vacantie? Mijn voeten! Ik ben een MENS en wil MIJN vacantie. Niét die welke jullie voor mij in petto hebben! Ik wil het gastland ook nog een beetje leren kennen. Niét de nepdorpen die de toeristische industrie heeft geschapen! Ik voel me niet graag als een kleutertje aan het beschermende handje van de juf.

En dan maken die mensen kennis met hun hotel. Bediening is er meestal niet, dus persoonlijk contact al evenmin. Je komt in de eetzaal, loopt naar de zelfbediening, neemt wat je wilt (snel snel, want er wacht een file achter je) en je zoekt een tafel om het gekozene te verorberen.

Vroeger… stopte je ergens aan een hotelletje dat je wel wat leek, liet je je inschrijven voor een of meerdere dagen, had je contact met de eigenaar, werd je op je wenken bediend, kreeg je échte informatie over de bezienswaardigheden in de streek… en voelde je je thuis in zo’n hotelletje.

Elke maaltijd (met bediening) was weer een verrassing, en wàt je die dag ook had meegemaakt, telkens weer was het een verademing om te komen eten in je gezellige hotelletje. En je kon je nieuwsgierigheid niet bedwingen over wat de chef vandaag weer zou hebben klaargemaakt.

Je verorberde je eten niet. Je degusteerde. Je genoot van elke hap!

Maar ja… het kostte stukken meer dan nu. Nu hoef je je niet meer af te vragen wat je ’s middags op je bord zult gegooid krijgen… of er zélf moet op gooien: diepvriesfriet van bedenkelijke kwaliteit en ander nepvoedsel. Uren op voorhand klaargemaakt en warmgehouden.

Jawel… je maag is gevuld. Maar daar is dan ook alles mee gezegd.

Als het van mij afhing? Liever om de vijf of zelfs tien jaar een kwaliteitsvolle vacantie, dan twee keer per jaar door de toeristische mallemolen te worden gedraaid en als een naamloos product in een nepdecor te worden gedropt! Nét zo nep als een pretpark: nepdecors voor nepmensen.

Nu ja, massaproducten zijn we nu eenmaal met zijn allen geworden. Maar dergelijke uitschieters van het systeem ga ik toch liever met een wijde boog uit de weg.

En toch ben ook ik de dupe van die mentaliteitsverschuiving. De toerist heeft de trend gezet naar goedkope eetgelegenheden, en zowat de hele horeca heeft er op ingespeeld: véél ‘vreten’, goedkoop vreten, en… nepvreten!

HELP!!! Waar kan ik nog 'goed' eten behalve thuis?

Willy.

26-05-2011 om 09:39 geschreven door Willy

Omdat de” Vlaming nu eenmaal gauw negatieve dingen vergeet, of gewoon over zich heen laat lopen, wil ik het volgende geheugensteuntje af en toe eens laten terugkomen op mijn blog:

Hoeveel ministers betalen wij ook weer in ons kleine landje
in vergelijking met enkele buurlanden?

Een overvolle kleuterklas dus.
Door ons betaald met elk zijn hele staf.
Mooi hé? Als ze nu ook nog hun job zouden doen...
Wàt een beschamend record!!!

Willy.

25-05-2011 om 10:30 geschreven door Willy

Ik was vier jaar oud en al behoorlijk nieuwsgierig naar de dingen om me heen, toen de tweede wereldoorlog eindigde. Ik herinner me nog goed dat ik toen aan mijn moeder vroeg hoe oorlogen eigenlijk konden ontstaan.

- Dat zijn twee rijken die met mekaar in ruzie komen, en het uitvechten in een oorlog. Was het simplistisch antwoord.

- Ja maar, waarom vechten ze het dan niet onder mekaar uit? Waarom moeten zoveel mensen die géén ruzie hebben meevechten? Tja… daar wist ze ook geen antwoord op en ik bleef met mijn vraag zitten.

Vandaag bekijk ik het allemaal anders. Er zijn geen goeden en slechten. Er zijn alleen maar mensen die zich laten hersenspoelen tot ze bereid zijn te vechten voor een slechte zaak waarvan ze overtuigd zijn dat hij goed is.

Aan beide kanten zijn er dus alleen maar ‘goeden’. De slechten, die bestaan alleen maar in de verbeelding van de goeden.

Niemand kan immers zo slecht zijn dat hij wetens willens ten strijde trekt voor een slechte zaak? Neen. Absoluut niet. Maar velen kunnen wél zo dom zijn zich zo grondig te laten hersenspoelen tot ze een slechte zaak als een goede gaan zien.

Om mensen zo ver te brengen dat ze bereid zijn een oorlog op leven en dood, met alle gruwelen vandien, uit te strijden, heb je twee mogelijkheden:

1. Je belooft je ‘volgelingen’ een eeuwig leven in een of andere hemel.
Dat werkt vooral bij de domsten onder ons.

2. Je zoekt het wat dichter bij huis en je belooft ze wereldse rijkdom.
Hiermee heb je al meer kans ook de slimmeren mee te krijgen.

Eén heet religie; twee heet politiek. Maar alle twee zullen ze tot oorlog blijven leiden zo lang er volkeren bestaan die dom genoeg zijn om het allemaal onvoorwaardelijk te geloven.

Hitler hield zich wijselijk aan het laatste, en met reden, want zó dom is het Duitse volk nu ook niet om het via religieuze weg te kunnen waarmaken. Zo zou, als de oorlog werd gewonnen, elk Duits gezin genoeg verdienen om een auto te kopen. Als lokaas en wezenlijk bewijs kwam de Volkswagen op de markt. Letterlijk: ‘Volks’- wagen. Een geniaal ontwerp, maar een nog genialere naam. Want ‘wagens voor het volk’, die bestonden nog niet. Enkel maar voor de hele rijken.

Een heerlijk toekomstperspectief voor een volk dat jarenlang armoede had gekend vanwege het verdrag van Versailles.

En ze liepen er in. Ze beweerden na de oorlog wel dat ze het ‘niet geweten’ en ‘niet gewild’ hadden, maar in werkelijkheid waren ze helemaal niet afkerig geweest van het leuke idee om na de oorlog een herenvolk te worden ‘dat zich kon permitteren per auto te rijden’. En ze keken dus maar de andere kant uit als er wéér eens een aantal Joden ‘verdwenen’ of werden doodgeslagen in hun buurt. Alles heeft tenslotte zijn prijs, nietwaar?

Pas toen een overwinning er niet meer in zat begonnen ze wat beter na te denken over alles wat ze wel degelijk hadden gezien maar niet hadden willen zien.

En zo heb ik dan eindelijk het antwoord op mijn vraag waardoor oorlogen ontstaan.

Heb ik eigenlijk wel iets aan die wetenschap? Jawel!

Ten eerste geeft het me de geruststelling dat echte leidersfiguren die de massa kunnen begeesteren al lang niet meer voorkomen in de bekakte parlementen van Europa. Die bestaan eerder uit watjes en begijntjes.

Maar in de tweede plaats leert het me ook dat, zo lang er zowel religies bestaan die het volk dom houden, als hele volkeren die blindelings op die religies vertrouwen, een oorlog altijd in de lucht zal hangen.

En het geeft me niet bepaald een fijn gevoel als ik zie wat men recht onder onze neus laat gebeuren en zelfs steunt. 50 jaar geleden dacht ik nog dat onze beschaving te ver gevorderd was om zoiets nog toe te laten. Het woord decadentie kende ik nog niet.

Evenmin wist ik dat er wel degelijk nog middeleeuwse religies bestonden die blindelings werden gevolgd.

En wie had toén kunnen denken dat we dergelijke religies ooit zouden importeren en onze moeizaam opgebouwde maatschappij laten uithollen? Ik zéker niet hoor!

Willy.

24-05-2011 om 10:39 geschreven door Willy

Wat zijn we toch kleine mensen geworden! Soms ben ik beschaamd tot het menselijk ras te behoren! Fysiek schijnt het dan wel dat nieuwe generaties steeds groter worden, maar als ik om me heen kijk zie ik toch telkens weer het tegengestelde op psychisch gebied:

Kleine mensjes met kleine trekjes!

Zagen en klagen
En niets meer verdragen,
Dat tekent de moderne mens.
Bekeken door een objectieve lens!

Maar ook ik wil zagen en klagen
Over mensen die niets meer kunnen verdragen.
Mensen die niets doen dan janken en zagen.
En dat kan ik nou totaal niet verdragen.

Dat maakt mijn objectieve lens troebel en vuil.
Maar ach, waarschijnlijk ben ik wel de uil.

Wat me dit deed neerpennen? Wel, ik herinnerde me net een klein voorvalletje van enkele jaren geleden.

Het was dan wel een regenachtige Paasdag, maar zoals gewoonlijk liep het in de Kapellestraat vol met toeristen. Met enkele vrienden stapten we een tearoom binnen en daar kwam juist een tafeltje vrij. Een jong gezinnetje was net opgestaan, stond in het middenpad, en mama schikte nog wat aan de kledij van de kleintjes.

Ondertussen namen we plaats. Enkele tellen later kwam een dienster de tafel opruimen en de bestelling opnemen. Koffiekopjes werden weggenomen, en nét wou ze ook een schoteltje met nog een tweetal paaseitjes (die gratis bij de koffie verstrekt werden) wegnemen, toen iemand uit ons gezelschap er nog snel eentje van kon meegraaien en aan mijn vrouw gaf met de woorden: “Hier… voor je Pasen.”

De mama met het gezinnetje dat juist enkele stappen naar de deur had gedaan, keerde zich plots om met de woorden: “Hé kindjes, die mensen stelen jullie paaseitjes!”

Het gezinnetje hield halt. De kindjes keken een beetje raar op, met op hun gezichtjes de uitdrukking “Wat kan ons dat nou schelen! Die wilden we toch niet? We hebben al chocolade genoeg gegeten vandaag!”

Maar ze ging door. Blééf maar zagen over dat paaseitje dat van HAAR kindjes werd gestolen en dat mensen moesten beschaamd zijn dat te doen!

Wij deden of we niets hoorden of zagen, waardoor haar stem nog luider ging klinken. Ik moest onwillekeurig denken aan een kind dat niet met de bal wil spelen… tot een ander kind er naar grijpt.

Wié waren daar eigenlijk de volwassenen? De mama? Of de kinderen die het zich niet aantrokken? Of de papa die er een beetje schaapachtig met rode oortjes bij stond?

Zij was dan wel een erg mooie, sexy jonge vrouw, maar ik kreeg toch medelijden met die man. Had voor geen geld ter wereld met hem willen ruilen, hoé sexy ze er ook maar uit zag!

Kreeg ook medelijden met die nog onverdorven kinderen die het zich totaal niet aantrokken. Welk leven stond hen te wachten als ze constant met dergelijke voorbeelden van kinderachtigheid werden geconfronteerd? Hoe zouden ze zelf worden als volwassenen?

Ondertussen was onze eigen bestelling al op tafel aangeland en ging het geweeklaag nog altijd door. In accentloos Nederlands zodat het niet mis kon worden verstaan. Een beetje schooljufachtig en het zou me niet verwonderen dat ze dat ook wàs.

Ik kon het niet meer aanhoren en voor het eerst keek ik haar recht in de ogen, maar met de blik op oneindig, alsof ik dwars door haar heen keek naar de muur achter haar en ze niet bestond voor mij. Een duidelijk signaal gevend van “Mens, rot toch op, jij bent lucht voor mij”.

De stem stokte, ze ging licht blozen, keerde zich om en eindelijk vertrok het gezinnetje. De arme papa volgde schoorvoetend, zichtbaar opgelucht.

Waarom we ons steeds meer storen aan steeds kleinere futiliteiten? Waarom we steeds ‘kleiner’ worden? Me dunkt dat dit er een mooi schoolvoorbeeld van was. Met een dergelijke opvoeding kan het niet anders.

Willy.

23-05-2011 om 10:36 geschreven door Willy

Vandaag heb ik eigenlijk niets speciaals te vertellen en ga dus maar eens… verschiet niet… de culinaire toer op. Een culinaire toer die zijn oorsprong (nog maar eens) vond in Spanje. Een culinair wetenswaardigheidje waar mensen meestal niet aan denken, eenvoudig te bereiden is, en heerlijk fris smaakt op warme zomeravonden. Straks volgen bijzonderheden, maar eerst het Spaanse verhaal.

Tijdens een van onze rondritten in Spanje belandden we op een late namiddag, samen met een Nederlands koppel dat we onderweg in een bar waren tegengekomen, op een camping pal op het strand in een buitenwijk van Malaga. Na inschrijving en zo stelden we vast dat we door onze mondvoorraad heen waren en gingen op zoek naar avondeten. De Nederlanders hadden ondertussen hun handen vol met het opzetten van hun tent, daar waar wijzelf in de auto sliepen en dus niks omhanden hadden.

De gekozen plaats lag nou niet direct in een druk winkelcentrum, en dus, behoudens een carniceria (beenhouwerij) en een bar, was er niet veel te vinden. Dan maar eerst de sfeer in de bar gaan opsnuiven met een fris biertje. (Wat dacht je wel?)

We kregen het biertje, en naar oud Spaanse traditie, kregen we daar een tapa, een proevertje dus, gratis bij. Die bestond die dag uit een schepje van een enorme berg ondefinieerbaar wit spul met kleurige stippels, die in een plateau op de toog stond. Het smaakte ons enorm, en vooral: het smaakte naar meer. Ik vroeg de jong vrouw achter de toog dan ook wat het was. Bleek ensalada de patatas te zijn. Aardappelsalade.

Ik vroeg of we daar soms een kilootje konden van krijgen om mee te nemen. Ze keek wat vreemd op, maar de vleierij om haar culinaire kunsten raakte haar wel en ze woog, duidelijk gevleid, een kilo van het spul af. We betaalden en schrokken van de rekening: kostte ons weinig meer dan onze twee biertjes. Hongerprobleem opgelost. Nu enkel nog naar de carniceria om een paar stukken Chorrizo en we hadden ons avond-feestmaal en konden terug naar de camping.

Onze Nederlandse nieuwe vrienden, nieuwsgierig geworden, kwamen dichterbij kijken en we nodigden ze prompt aan tafel. We hadden toch meer dan genoeg voor vier. En óf we het ons lieten smaken. We werden die avond trouwens vrienden voor het leven.

Het geheim en de ingrediënten van die ensalada heb ik nooit kunnen achterhalen. Elke Spaanse huisvrouw maakt ze immers weer anders. Meestal bestaan die ensaladas trouwens uit brokjes aardappelen en andere groenten, maar niét uit dat smeuïge mengsel dat op een ijsberg leek.

Maar zoals die Malagueña ze gemaakt had, dàt leek me wel een idee waarop voort te borduren viel. En ik later ook dankbaar deed. Want eerlijk gezegd: ik lust geen brood en maak ’s avonds altijd iets voor mezelf klaar: restjes, pasta koud of warm, en wat ik ook maar vind.

En nu dus mijn recept. Eigenlijk zijn het honderden recepten in één, want je kunt er, naar gelang je persoonlijke smaak, alle kanten mee uit.

De basis is: een restje koude, gekookte aardappelen. Die plet je met een vork, net alsof je aardappelpuree zou maken. Maar in plaats van melk, boter en ei, overgiet je het met bevoorbeeld vinaigrette met bieslook (Albona – Aldi), of mayonaise of gewoon olijfolie, en je mengt tot een smeuïg mengsel ontstaat. En dan gooi je er maar alles in wat je lekker vindt; onder andere:

Stukjes tomaat;
Stukjes hardgekookt ei;
Gesnipperde uitjes;
Gesnipperde venkel als je een anijssmaak weet te appreciëren.
Ontdooide diepvries erwtjes;
Geraspte wortel;
Wat in stukjes gesneden olijven (liefst de zwarte);
En wat je ook maar kunt vinden aan restjes in je frigo.

Dat meng je dan voorzichtig door de massa.

Tip: bij Delhaise vind je in de frigo’s doosjes met versgemaakte Spaanse kipsalade. Héérlijk om door je mengsel te mengen, maar dan krijg je wél een oranjegele massa.

Echt een aanrader voor die zwoele zomerdagen als je weinig lust hebt tot koken, en toch iets heerlijk fris (én gezond) wenst te eten.

Smakelijk!

Willy.

21-05-2011 om 09:39 geschreven door Willy

De rechtbank van Brugge veroordeelde de gemeente Houthulst tot een schadevergoeding van 250.000 euro na tien jaar juridisch getouwtrek.

Reden: een motorrijder kwam om door op een verkeersspiegel te vertrouwen.

Verkeersspiegels waren aan het eind van de twintigste eeuw hét nieuwe gadget bij uitstek. Zodra de eerste op een Belgisch kruispunt verscheen en door Jan Jankers werd gezien, moest die ook zo’n spiegel in zijn buurt hebben! Want elke Jan Jankers (en dat zijn er véél) wist wel ergens een gevaarlijk kruispunt waar hij veel vlotter en veiliger zou kunnen over rijden als er een verkeersspiegel stond. (Vooral sneller, maar dat werd er niet bijverteld.)

Ook ik ontsnapte niet aan die trend. Kon hem een paar jaar tegenhouden omdat ik al duidelijk had gezien in andere gemeentes dat die dingen een heel bedrieglijk beeld geven.

Maar uiteindelijk moest ook ik zwichten voor de politiek, die opgejut werd door de jankerds. Pleiten en aantonen dat een spiegel juist tot méér ongevallen kon leiden hielp niet. Ze begrepen het wel, maar de jankerds moesten éérst bevredigd worden. (Stemmen-angst).

En mondjesmaat liet ik er enkele plaatsen. Maar toen pas was het hek van de dam en wilde iedereen er een.

Een verkeersspiegel moét nu eenmaal bol zijn, om een voldoende groot beeldveld te kunnen beslaan. Maar dat betekent ook dat wat je er in ziet, zich in werkelijkheid dichterbij bevindt dan de spiegel aantoont.

Verkeersspiegels kúnnen de veiligheid verhogen, als je er eerst léért in kijken en het spiegelbeeld juist leert inschatten. En dat vergt wel enige oefening. Vooral ook omdat die spiegel je de snelheid van een aankomend voertuig niet toont. Maar voordat iedere Belg dat door heeft kunnen jaren verstrijken en kunnen er, zoals nu dus weer, doden vallen!

En nu is daar die uitspraak. 250.000 euro is niet mis! Zéker niet als je bedenkt dat elke bestuurder een kruispunt met de nodige voorzichtigheid moet oprijden, en dus verantwoordelijk blijft voor zijn daden. Spiegel of niet. Volgens mij kan een gemeentebestuur enkel ‘medeverantwoordelijk’ zijn door die spiegel te plaatsen. Maar schuldig blijft de motorrijder toch zélf.

Trouwens, het gemeentebestuur liet die spiegel wel niet op eigen initiatief plaatsen, maar na lang aandringen van weer zo’n jankerd, zoals gewoonlijk. Dié is in de eerste plaats verantwoordelijk, maar gaat natuurlijk vrijuit. Janken is trouwens niet verboden!!!

Ik vind die uitspraak er dan ook wel heel ver over, maar anderzijds geeft het eindelijk een afschrikwekkend signaal over het gevaar van die dingen en kan de spiegelmanie een halt worden toegeroepen.

Voor de zoveelste keer een schoolvoorbeeld van tot wat janken kan leiden.

Voor de zoveelste keer een signaal naar de politici: “Negeer de jankerds! Luister naar het advies van deskundigen.”

Willy.

20-05-2011 om 09:20 geschreven door Willy

Heb ik al gesproken over Malonne? Waarschijnlijk niét, want als ‘ongelovige’ hoort dat eigenlijk niet! Tenzij je het in de juiste context kunt plaatsen. En voor die context heb ik in mijn ‘religieus intermezzo’ van enkele dagen geleden al gezorgd. Dus.. ’t is de moment!

Wel, Malonne, en meer bepaald het gehucht ‘Fond de Malonne’ daarvan, is een lieflijk groepje huizen even ten zuiden van Namen. Een busritje van een kwartier vanaf het station van Namen. Daar is een groot internaat, en in dit internaat gaf in de negentiende en begin twintigste eeuw ene broeder Mutien les.

Spectaculaire dingen heeft de man in zijn leven niet gedaan, tenzij doen wat hij moest doen en dat zo goed mogelijk proberen te doen. Hij aanbad, eigen aan zijn tijd, in extreme mate Maria en stopte nooit met bidden tot haar. Liet ook een prachtige Mariagrot aanleggen in de bergen achter het internaat.

Leefde nederig, zocht geen roem of eer. Kortom, een goed mens. Geen kat die zich aan hem stoorde of hem kende. Pas na zijn dood zouden er ‘mirakels’ gebeurd zijn, en kwam er een volkstoeloop op gang.

Daarom werd hij zalig- en onlangs heiligverklaard. De grot die hij had laten bouwen werd een waar bedevaartoord, en momenteel is een heel heiligdom bijgebouwd aan het internaat. Compleet met zijn graf, museum en al wat de ‘bedevaart-toerist’ maar kan verlangen.

En dan op een dag trouwt ondergetekende ongelovige met zijn tweede vrouw, die al evenmin een ‘pilarenbijtster’ is… maar zich toch aangetrokken voelt door die figuur, haar vroeger geïntroduceerd door een vriendin, en die haar in donkere dagen al veel hulp heeft geboden.

Sceptisch, maar open voor alles, had ik totaal geen bezwaar om dat oord eens te gaan bezoeken. Heb ik ondertussen al een tiental maal gedaan en ik moet toegeven: ik voel me er goed. Ik voel er iets ‘in de lucht hangen’.

Ik was ook ooit in Lourdes ‘uit nieuwsgierigheid’… en kon daar totaal mijn draai niet vinden. Voelde daar totaal niets. Een beetje toeristische folklore misschien, maar daarmee was ook alles gezegd.

Malonne voelde anders aan. Het sprak me aan. Ik voelde er de aanwezigheid van een ziel. Een goede ziel. Een helpende ziel. En die ziel kreeg me in zijn macht. Probeerde me niét wijs te maken wat de kerk verkondigt. Stelde zich alleen maar voor als een ziel die het tijdens zijn leven op aarde zó goed had gemeend, dat hij de dood had overwonnen en bleef waar hij zich altijd al goed had gevoeld.

En kon blijven doen wat hij zo graag doet: mensen zo goed mogelijk helpen en de juiste weg wijzen.

Enfin, ik werd er niét gelovig door, maar werd wél gesterkt in mijn overtuiging dat sommige zielen blijven hangen om ons te helpen de juiste weg te vinden. Misschien wel niét de weg naar de kerk. Wél naar een goed en vruchtbaar leven.

Die zalig- en heiligverklaring betekenden noppes voor mij. Voor hém waarschijnlijk idem dito. Maar het hielp wél om mensen naar zijn ziel- en gedachtegoed aan te trekken.

Maar nu komt het: mijn vrouw ging altijd bidden bij een klein Mariagrotje aan de parochiekerk, vlak naast het internaat gelegen. Denkend dat dàt die fameuze grot was van broeder Mutien. Zélf had ik twijfels. Iets in me zei dat dit het niet was.

En op een goede dag liet ik mijn vrouw achter op een zonnig terrasje tegenover het internaat en trok op onderzoek. Achter het internaat door en de bergen in. Waar géén bedevaarders meer kwamen. Waar je enkel de vogeltjes hoorde fluiten. Langs de meest onvoorstelbare bergpaden zoekend… zonder te vinden.

Tot ik, toen ik teleurgesteld weer naar beneden kwam, als bij ingeving een zijweg insloeg en aan het eind van een lange dreef, maar heel goed verborgen achter een hoek in de dreef, plots voor de majestueuze grot stond! Op amper honderd meter van het internaat, maar bijna ‘geniaal’ verborgen. Ik was er eerst pardoes vanboven op gelopen langs het bergpad.

Totaal bezweet kwam ik een uur later terug bij mijn vrouw met de blijde boodschap dat ze al jarenlang bij de verkeerde grot had gebeden. Kon ze nú onmiddellijk gaan goedmaken.

Ook ging ze veel binnen in dat mooie parochiekerkje, waarvan ze dacht dat dit de plaats was waar broeder Mutien veel ging bidden. Ook MIS!!!

Diezelfde dag vond ik namelijk ook, op weer een andere binnenkoer van het internaat, een grote kapel, én de geliefkoosde plaats daarin waar hij meestal zat te bidden. We hadden foto’s van die plek gezien in de documentatie over Mutien, en dat was het onmiskenbaar.

Bij latere bezoeken stelden we vast dat die kapel zowat altijd  gesloten was! Dàt, en het feit dat de weg naar die grot niet bewegwijzerd was en ook niet gekend bij de bedevaarders, die zich tot het heiligdom beneden beperkten, intrigeerde me en ik ging navraag doen bij de broeder directeur van het heiligdom. Een overigens heel hartelijke, praatgrage man.

- Wegwijzers plaatsen? Hopeloos! Heeft geen zin. Zodra ik er laat plaatsen worden ze vernietigd. Vandalisme! Was zijn antwoord op de onvindbare weg naar de grot.

- Kapel gesloten? Spijtig, maar ik heb daar geen zeggenschap over en 'hij' opent en sluit wanneer hem dat goeddunkt. En voilà, zo was ook het mysterie van de gesloten kapel opgelost. Wie ‘hij’ was had ik het raden naar. Een huisbewaarder of zo?

Maar ik zou mezelf niet zijn als ik dat allemaal voor zoete koek nam, en ik begon me vragen te stellen. En dingen te ondervinden.

WILDE de ziel van broeder Mutien wel een toeristenstroom naar zijn grot?
WILDE hij wel dat om het even wie ZIJN plekje in ZIJN kapel ontheiligde en degradeerde tot toeristisch erfgoed?

Was zijn ziel misschien machtig genoeg om vandalen er toe aan te zetten de wegwijzers te verwoesten, en de huisbewaarder de kapel te laten sluiten als hij dat beter achtte?

Later, na verschillende keren voor de gesloten deuren van de kapel te hebben gestaan (die waren enkel de eerste keer open), terwijl mijn vrouw toch zo graag nog eens zou binnengaan, nam ik mijn camera mee en was er vast van overtuigd dat ik de door haar zo gewenste foto zou kunnen nemen.

En ja hoor! Toen we één van de twee deuren probeerden, bleek die gesloten. De tweede… ging open toen we er tegen duwden. En ik kon de gewenste foto maken. (Hiernaast).

Ik weet het. Toeval. Of toch niet? Neen, het was geen toeval en dat voelde ik duidelijk aan. De ‘hand van God’, zoals gelovigen wel zouden willen beweren al evenmin. Wél het toedoen van een daar tegenwoordige goede ziel, die besloten had dat hij ons in zijn rijk zou binnenlaten.

Eigenlijk helemaal niks miraculeus. Helemaal niks waarvan ik het bestaan niet kon bevatten. Ik heb het altijd al geweten: goede zielen verdwijnen niet. Ze verlaten het lichaam en gaan ergens anders heen. Sommige reïncarneren misschien. Andere worden in iets hogers opgenomen. En weer andere vinden dat ze hier op aarde nog veel nuttig werk kunnen verrichten.

Heeft niets met geloof te maken. Is zuivere logica. En ja… misschien wél ‘geloof in de mens’.

Zo. Dat was maar een korte bloemlezing over alles wat ik in Malonne ondervond. Niks spectaculair. Niks mirakel. Niks om over naar huis te schrijven. Kleine voorvalletjes waar zelfs gelovigen niet eens zouden bij stilstaan. Maar dendeezen wél. Omdat hij stilstaat bij àlles wat hem overkomt en geen rust kent alvorens er de nodige conclusies te hebben kunnen uit trekken.

En dan dé foto (mei 2009) voor dit column; de foto die bewijst dat je altijd het nuttige met het aangename kunt paren: lekker genietend van een ‘Malonne’-biertje op het terras tegenover het internaat. Natúúrlijk hebben ze dat daar. Welk zichzelf respecterend dorp in België zou nu niét zijn eigen bier brouwen?

Nu zou ik wél eens willen weten wat ik hier nu weer heb neergeschreven. Godslasterend? Heidens? Ketters? Of juist wél heel Christelijk voelend? Of ergens tussenin? Ik weet het echt niet en het kan me niet schelen ook. Ik schreef het gewoon zoals ik het aanvoelde met mijn ‘ongelovige’ ziel. Sorry voor wie gelooft... en sorry voor wie niét gelooft.

Willy.

19-05-2011 om 08:55 geschreven door Willy

Aansluitend bij mijn religieus intermezzo, mag ik niet voorbijgaan aan de nieuwe trend in het zoeken naar ‘hogere machten’: we zouden niet echt bestaan! We zouden virtuele mensen zijn in een virtueel heelal, in de pc van ergens een Alienpuber die het als computergame ziet. Vooral zenders als National Geografics en Discovery besteden daar regelmatig aandacht aan.

Toen ik dat voor het eerst hoorde panikeerde ik even! Het kwam namelijk akelig dicht bij mijn eigen conclusies over materie die waarschijnlijk voor minstens 99% uit energie bestaat in plaats van uit stof.

Die kerels zouden wel eens gelijk kunnen hebben! Oei! Dan heeft het leven eigenlijk geen zin?

Maar toch! Als we dààrin gaan geloven, en dan letterlijk zoals het op ons bord wordt gegooid, dan heeft het leven inderdaad geen enkele zin meer: een Alienpubertje schept op zijn pc een virtueel wereldje (en dat zijn wij), wordt het op een bepaald moment beu, trekt de stekker eruit, en floep, we bestaan niet meer.

Knap gedacht, maar niet erg realistisch. Al te simplistisch! Eenzijdig bekeken vanuit zuiver fysiek standpunt. En de ziel dan? Waar gaat die heen nadat de stekker eruit is? Waarom dan vergaren we al die levenswijsheid, als één muisklikje van een Alienpuber het allemaal weer ongedaan kan maken?

Neen hoor! Je kunt me wél aan het nadenken zetten met dergelijke theorieën, maar om me te overtuigen moet je toch vroeger opstaan! Die theorie zou namelijk impliceren dat het leven zinloos en doelloos is. En dat terwijl alles in mezelf schreeuwt dat juist niéts zinloos is.

Nee dus. Ondanks mijn vergevorderd doordenken over de aard der dingen om me heen en ondanks mijn matige kennis over elektronica en dergelijke zaken kan ik niets anders dan deze theorie verwerpen.

Echter, zonder de bedenkers ervan te verguizen. Ze bewijzen er tenminste mee dat ze ook mensen zijn die nadenken, en dergelijke mensen heb ik graag. Zo zouden er meer moeten zijn. Ze openen nieuwe denkpistes die ons op hun beurt tot nadenken stemmen. Het ligt aan elk van ons persoonlijk om ervan te denken wat we als correct aanvoelen.

En trouwens, hun theorie kàn ons ergens een stapje dichter bij de waarheid brengen. Niét bij die Alienpuber aan zijn peeceetje… maar misschien bij iets veel hogers dat, min of meer analoog aan die theorie, wel degelijk de touwtjes in handen heeft.

Ik ondervond zelf wel al dat een dergelijke theorie niet zomaar als nonsens kan worden afgedaan.

Maar ik ondervond ook de correctheid van wat ik nog altijd de natuur noem: altijd weer komt loontje om zijn boontje. Altijd weer blijft wat je opgooit op je eigen kop neerkomen. Zowel op fysisch als op geestelijk vlak. En dàt… neen, dat kan niet van een kleuter of puber komen, maar van iets dat héél erg ontwikkeld is, eerlijk is, en het héél erg goed met ons voor heeft. Op voorwaarde dan dat we ons zelf verdienstelijk maken en niet zomaar wat meezwemmen met de stroom.

Als die theorie ook maar een klein beetje steek houdt, dan moet diegene of de groep die dat virtueel systeem bestuurt wel uit héél volmaakte en eerlijke wezens bestaan, en met een heel specifiek doel. En wat kan dat doel anders zijn dan nog meer ervaring en wijsheid te ‘kweken’ voor de verdere ontwikkeling van… ja, van wát eigenlijk? Mensen? Geesten? Zielen? Het grote geheel?

Het mysterie van het leven blijft dus… maar is misschien door die theorie misschien wel weer voor een héél klein stukje ontrafeld.

Aanschouwelijk voorgesteld zou dat er in de praktijk dus als volgt uit zien: ons complete heelal zou dan eigenlijk een piepklein atoompje zijn ergens in de chip van een reuzengrote computer, bediend door een reuzengroot wezen dat in een nóg veel groter heelal leeft.

Dat kan logica bevatten! De vraag blijft dan wel: wié is dat wezen dan? Of… zijn wijzelf allemaal dat wezen, dat zichzelf wil verbeteren door ervaring op te doen en zich daarom via zijn computer in enkele miljarden individuën verdeelt?

Wat er ook van zij, of hoé je het ook bekijkt, we léven. En we hebben het goed als we dat zelf willen en er iets voor over hebben. Wat wil je meer? Een god, een geest, of een Alien… wat maakt het uit? Blijven profiteren van wat we hebben is hoe dan ook de boodschap. Punt.

Van één zaak ben ik in elk geval overtuigd: de zielen van welmenende mensen met eigen gedachten en zelfstandige meningen zullen NOOIT verdwijnen. Ook niet nadat de stekker er is uitgetrokken en de lichamen niet meer bestaan.

God, waar zijn mijn hersenen weer mee bezig vandaag? Willy jong, drink een biertje en heb je pleziertje!

Gezondheid!

Willy.

18-05-2011 om 09:21 geschreven door Willy

Vlaanderen is van oudsher een Christelijk land, getooid met kathedralen, kerken en kapelletjes. Rijk aan bedevaartoorden. Bevolkt met een aanvankelijk godvrezend volkje dat nooit de zondagmis zou missen.

Het christendom was in de eerste plaats een religie. Maar in de tweede plaats ook, en dat wordt nogal gemakkelijk vergeten, een cultuur! Een vredelievende cultuur vol met goede waarden, gebruiken en zeden.

Niét de Christelijke religie, maar wél de kerk op zich, heeft die waarden kapotgemaakt. Aanvankelijk (middeleeuwen) door oorlogszucht, onverdraagzaamheid (heksenverbrandingen… kruistochten) en andere wreedheden. Rechtstreeks indruisend tegen wat ze predikte.

Haar macht begon dan ook te tanen naarmate de bevolking wijzer werd. De echte religie begon langzaam te verbleken vanwege te ongeloofwaardig, maar de cultuur en de waarden bleven. De kerken zelf stroomden wél leeg. De laatste ontwikkelingen met pedofiele priesters zouden wel eens de genadeslag kunnen betekenen.

Staan we dan in ons blootje? Helemaal niet, want wat het Vlaamse volk samenhoudt is niét het ‘geloof’ in die sprookjes, maar wél waar ze voor staan en wat hun inhoud ons aan waarden verschaft. Tenminste, voor diegenen die er hun leven willen naar richten zonder alle hypocrisie die de kerk er door de eeuwen heen heeft weten rond te weven.

Zo'n nederige kapelletje langs een landweg, met een Mariabeeldje omringd door bloempjes en kaarsjes? Daar heb ik respect voor. Daar loop ik graag eens binnen. Daar laat ik graag eens alle wereldse verlangens van me afschudden. Daar bezin ik wel graag eens. En toch ben ik geen ‘gelovige’! Hoe komt dat toch?

Wel, zoals ik al zei: naast de religie heb je ook de cultuur die erdoor werd gevormd, en daar geloof ik wél graag in. Het is net als met sprookjes: als kleuters luisterden we ernaar met open mondjes. Ze drongen door tot in het diepste van onze hersentjes. Ze leerden ons nadenken over de dingen des levens. Zo van: “wel besteed” als weer eens een wreedaard zijn eigen graf dolf.

Ouder en wijzer wordend wisten we wel dat het verzinsels waren en we geloofden niet meer in de verhalen op zich. Maar wél hadden de waarden zich in onze geest gedestilleerd, en meestal bleken die waarden ook heel correct. Konden we dagdagelijks ondervinden.

Dààr komt het op neer bij zowel sprookjes als religies. De bedenkers waren, naar gelang het verhaal, geniale humanisten of oorlogszuchtige veroveraars. Er in ‘geloven’ doe je alleen maar als kind. Het gedachtegoed eruit blijft je levenslang bij.

Veel van de tegenwoordige Vlamingen begrijpen zichzelf niet meer: gaan niet meer ter kerke, of enkel maar ‘om zich te laten zien’, om te trouwen, of om een begrafenis bij te wonen. Geloven doen ze al lang niet meer. Maar toch panikeren ze als zich een andere religie in hun contreien komt vestigen! Lijden dan zogenaamd aan Islamofobie. Waarom? Als ze tóch niet meer geloven in hun eigen religie? Waarom dan niet een andere in huis halen?

Wel, zo simpel ligt het niet en dat bewijst juist dat het om veel meer dan religie gaat! Het gaat om cultuur! Het gaat niét om het sprookje. Het gaat om de waarden die het ons bijbracht.

En daarom mogen van mij alle kapelletjes langs Vlaamse wegen blijven bestaan. Ook alle kerken en kathedralen. En liefst niét door moskeeën overschaduwd. Ze vertegenwoordigen ons cultureel erfgoed. En wàt de kerkleiders er door de eeuwen heen ook van gemaakt hebben en welke leugens ook werden verkondigd, dat raakt ons niet.

We willen onze eigen geaardheid behouden. Die geaardheid die aansluit bij wat onze religie en de figuren Maria en Christus écht hebben bedoeld en betekend. Dat ze ‘goddelijke’ figuren waren vergeten we maar liefst. Maar waar ze voor stonden vergeten we nooit. Dàt is, misschien, wat ons ondanks alles zo behoudsgezind maakt voor onze religie. Oók als we niét geloven.

Heeft die Christusfiguur echt bestaan? Ik denk van wel. Ik zie hem als een man die meer dan zijn tijdgenoten nadacht. Die wist dat het veel beter kon in de wereld. En die zich ook niet te beroerd voelde om dat overal luidop te gaan verkondigen. Die daar zo van overtuigd was dat hij er de kruisdood voor riskeerde, en ook toebedeeld kreeg.

Is hij daarom ‘goddelijk’? Neen. Alleen maar controversieel en zijn tijd ver vooruit. Waarschijnlijk heeft hij ook nooit beweerd goddelijk te zijn, maar werd hem dit veel later toegedicht om geloofwaardiger over te komen. Zo kon het woord zondermeer wet worden, kon er niet worden getwijfeld, was de voortzetting van zijn woorden gegarandeerd en werden volgelingen ‘gelovigen’.

Tot hier geen vuiltje aan de lucht.

Tot lieden, belust op eigenbelang, er misbruik gingen van maken en het geloof voor hun persoonlijke kar spanden, met alle gevolgen vandien. Waren de eerste pausen trouwens geen oorlogszuchtige en machtsbeluste krijgsheren? Het kwam hen maar àl te goed uit dat het volk in Christus wilde blijven geloven.

Is het toeval dat het juist het machtige Rome was, dat aanvankelijk de Christenen vervolgde, hen in hun amfitheater liet vechten en uitmoorden, dat plots een ommezwaai van 180° maakte en de zetel van het Christelijk geloof werd? Waren het diezelfde leiders, die ooit hoge winsten haalden uit de slavenarbeid van Christenen, die nu plots inzagen dat ze nog meer winst konden boeken door het volk te geven wat het vroeg? En daarom ook de hele Christushistorie hier en daar een beetje aanpasten tot het in hun kraam paste… en ze wéér baas konden spelen over het volk?

In de volksmond noemt dat ‘bekering'. Opportunisme lijkt me een beter woord.

‘Goed leven’ is dus zéker geen synoniem van ‘geloven’. Goed leven is uit de religie van je voorvaderen de juiste waarden destilleren, daarnaar leven, en constant jezelf in vraag stellen: “heb ik vandaag iemand benadeeld? Pijn gedaan? Heb ik voldoende gewerkt voor alles wat ik ervoor terugkreeg?”

Dàt is onze cultuur. Het is alleen maar in een sprookjesachtige religie gegoten voor de simpelen van geest die een of andere ‘hogere’ macht nodig hebben om normaal te kunnen leven.

De anderen… die hebben er al lang de juiste waarden weten uit te destilleren en leven méér volgens het geloof dan de ‘gelovigen’ zelf.

Dié mensen leven inderdaad naar de waarden die Christus heeft verkondigd. Of tenminste toch… volgens wat er ons na alle vervalsingen van overbleef. En dat is meer dan voldoende om er, als denkende mens, de juiste conclusies uit te trekken.

Willy.

17-05-2011 om 09:13 geschreven door Willy

Er zouden 20.000 banen vrij zijn in de bouw!

Tiens, is men de illegale Brazilianen aan het buitenwippen?

Volgende vraag: wie zal deze banen invullen?

Ik ken in mijn omgeving veel, om niet te zeggen massa’s jonge, sterke kerels. Laaggeschoold. Werkloos. Steungenietend. Je vindt ze ook veel in de fitness- of sportclubs om hun werkloos lichaam beweging te gunnen. Alles wat je wilt, als het maar geen werken is!

Voelen die zich aangesproken? Helemààl niet! Waarom ook? Om een paar euro meer te verdienen dan wat de staat ze gratis geeft? Je zou wel een volslagen gek moeten zijn.

In één adem door is er ook het ‘verheugende’ nieuws dat België op wereldvlak het hoogst genoteerd staat qua belastingsdruk. Hoe zou dàt nu komen zeg? 50% van het inkomen van tweeverdieners zou naar vadertje staat gaan. Datzelfde vadertje dat zijn werkloze beschermelingetjes een gulle hand boven het hoofd houdt…

Die 50% is wél niet ‘aantoonbaar en integraal’ afgehouden van het loon, maar loopt ook via benzine, voeding, sigaretten en wàt je verder ook koopt naar de schatkist.

Zou eigenlijk leuk moeten zijn. België zou stinkend rijk moeten worden. Als die schatkist waterdicht zou zijn. Maar dat is ze niet! Nóg sneller dan ze van boven gevuld wordt, loopt het er onderaan weer uit. En wordt in plaats van winst, schuld gemaakt.

Willen we het even simpel houden en alle ingewikkelde economische regeltjes aan onze laars lappen? Wel, leven doe je niet vanzelf. Brood komt niet uit de lucht gevallen. Iemand moet het voor je maken. En als je het wilt, dan moet je die bakker betalen. Als je iets wilt moet je er dus ook iets voor doen. De allersimpelste natuurwet.

Als één persoon op twee niét werkt, kan de samenleving die niet in leven houden, tenzij de tweede dubbel werkt, en betaalt voor de andere.

Dat mag nu wel een mooi en solidair principe zijn dat zéker opgaat in het geval van een gehuwd stel, of waar mindervalide medemensen in het leven moeten worden gehouden. En dàt was uiteindelijk ook de bedoeling van het systeem.

Helaas, elk systeem kent zijn profiteurs, en alle profiteurs vinden vroeg of laat wel een systeem waarvan ze kunnen profiteren. En bijgevolg verdwijnt alles waar onze voorvaderen voor vochten in het niets. Het systeem is zijn doel heel ver voorbijgeschoten en heeft, in plaats van solidariteit, profiteurs gebaard, en baart er elke dag meer.

Niet alleen wordt het eigen volk tot profiteren aangezet, neen, men ziet ook nog kans vreemde volkeren met de rode loper binnen te halen en te laten meegenieten.

En dat zal niet veranderen zo lang die systemen niet ofwel worden afgebouwd (wat jammer zou zijn voor de échte sukkelaars) ofwel degelijk en streng worden gecontroleerd (= bovendien extra tewerkstelling).

Kun je het die profiteurs kwalijk nemen? Eigenlijk niét, want ze weten niet beter en staan er helemaal niet bij stil dat hardwerkende mensen 50% van het loon van hun arbeid moeten afstaan om hén te onderhouden die een hekel hebben aan werken… maar dan toch weer van minstens één fitness- of sportclub lid zijn ‘om hun luie lichaam in conditie te houden’. En ook dàt wordt door het werkende gedeelte van de bevolking betaald!

Wie moet je het dan wél kwalijk nemen? De vakbonden natuurlijk! Ooit waren zij het die de arme, uitgebuite bevolking uit het slop wisten te halen. Die écht aan een gezonde samenleving hebben gewerkt. Maar het nu helaas door overmatige ijver allemaal weer kapotmaken.

Tja… het verloopt zoals het meestal verloopt in de wereld: de eerste generatie bouwt iets op, de tweede profiteert ervan en de derde maakt het weer kapot.

Heel logisch en (helaas) menselijk:

De eerste generatie levert een wanhopige strijd om uit de armoede te komen en weet iets op te bouwen.
De tweede kan dankbaar van de vruchten van die strijd profiteren.
De derde heeft nooit armoede gekend, en vindt het allemaal normaal. Zo normaal dat veranderingen, bijsturingen en verbeteringen niet nodig worden geacht. Alleen maar de trend van de voorgangers verderzetten, niet beseffend dat de wereld om hen heen verandert.

Willy.

16-05-2011 om 09:58 geschreven door Willy

Na mijn schrijfsel van gisteren ben ik nog maar even in mijn herinneringen gedoken en moet enige nuances aanbrengen. Nou… nuances eigenlijk niet, maar ik mag toch echt niet zeggen dat het vroeger allemaal van een leien dakje liep. Wel integendeel. Maar er was een groot verschil:

Toen werden de meeste ongevallen veroorzaakt door onbezonnen dwazen. Roekeloze brokkenmakers die alleen maar dáchten te kunnen rijden, maar dat helemaal niét konden. Die door hun onverantwoordelijke snelheid dachten bewonderd te worden om hun ‘rijkunst’.Veelal ook na goed doorzakken in alcoholmisbruik.

En ik moet toegeven: dié mentaliteit is wel veranderd. Dàt soort brokkenmakers is er grotendeels uit, maar helaas, dubbel en dik vervangen door andere soorten ongevallen. En zoals altijd, zijn de goede, snelle maar verantwoordelijke chauffeurs, de dupe van uit de pan gevlogen maatregelen.

En dat enkel en alleen maar omdat de vers gevormde verkeersspecialisten nog altijd blijven denken in termen uit de jaren zestig, toen snelheid en roekeloosheid inderdaad de grootste doodsoorzaken waren op de toenmalige asfalt-jungle. Dat het merendeel van de autogebruikers ondertussen geëvolueerd is blijkt nog niet tot ze doorgedrongen te zijn.

In mijn leven, en dat beken ik grif, heb ik ook tegen 160 en meer over de autowegen geraasd. Waar ik vond dat dit kon en waar ik niemand in gevaar bracht. En nooit had ik daarbij een ongeval. Het enige ongeval dat ik met mijn eigen auto had in de 40 jaren dat ik reed, was een kop-staartbotsing in… jawel… file-omstandigheden in de bebouwde kom.

Iets opzij van me trok plots mijn aandacht. De file reed maar 20 km/u en ik keek héél even opzij. Op hetzelfde moment had mijn voorganger een parkeerplaatsje gezien en remde. En boem. Ik had prijs en was de uil. Geen excuus van mijn kant. Ik was stom geweest. Zoals ik gisteren al zei: het gebeurt altijd als je je volledig veilig waant!

Maar terug naar vroeger en de ‘macho’s’ in het verkeer, die dachten hun mannelijkheid te moeten bewijzen door het gaspedaal zo ver mogelijk in te drukken. En nu moet ik toch even kleur bekennen: in de eerste 18 jaar van mijn carrière was ik motard bij de politie van Knokke (later Knokke-Heist).

De algemene regel van 50km/u in de bebouwde kom bestond nog niet. Maar mijn gemeentebestuur, de vele zware ongevallen moe, besloot om alle straten vol te poten met ’50 km’ borden. En daar ook strenge controle op te laten houden door… de motorbrigade. Wij dus.

En óf we dat met enthousiasme deden! Het was vechten met open visier. Het was eerlijk en sportief. Jager en wild. En óf er ‘wild’ was in mijn gemeente! Jongens! Het kon niet op. Om een snelheidsduivel te ‘pakken’ moesten we hem eerst enige tijd volgen en dus dezelfde risico’s nemen, en hem dan voorbijrijden en doen stoppen. Het was zinvol werken, in opdracht van een gezonde gemeentepolitiek. En het werkte! Je zag spoedig het verschil! Waarom kan de nationale politiek niet hetzelfde doen? Waarom moeten verkeersspecialisten nu plots met een (virtueel) kanon op een vlieg schieten? En de juiste vlieg nog missen ook!!!

Bij ons was het menselijk. We hadden contact met de overtreder. Hij kon een zinnige (maar dikwijls onzinnige) uitleg geven. Hij kon ons de kop volschelden (wat zijn zaak niet verbeterde) en we moesten het allemaal ondergaan. Het was open en helemaal niet zo lafhartig als nu. Je kon bijna spreken van een oorlog voor de veiligheid. Nu moet je eerder van verkeersterrorisme spreken: laf... verdoken... steels... maar héél pijnlijk voor de slachtoffers.

En na een paar jaar zag je duidelijk het verschil: in heel België was de openbare weg een jungle en geldde het recht van de sterkste (of snelste). En dan reed je Knokke binnen… en al die snelheidsduivels werden brave lammekens en wisselden hun voet van gas naar rempedaal… Ze hadden ons bezig gezien en vonden het maar best zich koest te houden.

En ja. Dàt kostte mankracht en persoonlijke en blijvende inzet. Maar gelukkig had mijn bestuur dat er voor over. Knokke werd een stuk verkeersveiliger. En er waren géén achterbakse flitspalen aan te pas gekomen. Wie tegen de lamp liep had dit duidelijk verdiend. Want we konden gemakkelijk het kaf van het koren scheiden door observatie tijdens de achtervolgingen.

Van flitspalen kun je dit niet zeggen! De ‘uitvinder’ om op dié onnozele plaats een onnozele flitspaal te plaatsen, zit veilig weggeborgen in ergens een ministerie en weet van de prins geen kwaad. De uitvoerende partij (politie) heeft enkel contact met de pc. Eén muisklik en de processen-verbaal rollen uit de printer.

En de chauffeur… dat hoeft helemaal geen brokkenpiloot te zijn die mensen in gevaar brengt. Maar hij heeft geen verweer. Noch de flitspaal, noch de pc, noch de vinger op de muisknop luisteren naar hem. Kénnen hem niet, zagen hem nooit en hebben er geen idee van of hij al dan niet veilig reed.

En die hogeschool voor verkeerskunde daar in Diepenbeek? Als de afgestudeerden daar ónze ervaringen hadden kunnen leren zou het verkeer er tegenwoordig wel heel anders hebben uit gezien.

En ja… ik bén een paar keer tijdens zo’n achtervolging zélf van mijn moto afgedonderd. Met weinig letsel trouwens. Want op zo’n ogenblikken ben je gespannen en op alles voorbereid. En doe je automatisch wat je moét doen: niét onder je moto terechtkomen, maar er bijtijds afspringen! Liever met je gehelmde kop op het asfalt terechtkomen en je laten doorrollen, dan onder je moto! En telkens kon ik de volgende dag alweer aan de slag.

Als… àls de leerkrachten in die hogeschool zouden hebben bestaan uit mensen met onze ervaring, dan hadden ze ingezien dat roekeloosheid en zelfoverschatting ‘herkend’ moet worden, en dat die alleen herkend kan worden door mensen tijdens en IN de actie. Niét door flitspalen of ander geautomatiseerd spul dat kaf en koren over dezelfde kam scheert.

Als de afgestudeerden dié ervaring hadden meegekregen, zouden ze niét zijn beïnvloed door het traagheidsprincipe, maar beseft hebben dat je verkeer alleen maar veilig kunt maken door menselijke observatie. De slechten er gewoon uithalen, en de goeien laten begaan. En dat kan, tot op heden, geen enkele flitspaal waarmaken.

Maar ja, dat vereist mankracht! En mankracht is tegenwoordig een vies woord in België. Liever mensen betalen om te stempelen dan ze nuttig in te zetten! Arm België… arm Europa… arme wereld!

Want goede chauffeurs constant zwaar beboeten omdat ze doen wat elke goede chauffeur intuïtief zou doen in de gegeven omstandigheden… daarmee bekom je alleen maar grondige demotivatie, dood je elke vorm van natuurlijke intuïtie en reactievermogen en creëer je helemáál geen veiliger verkeer.

Willy.

15-05-2011 om 09:43 geschreven door Willy

Gisteren was het weer zover: om 11 uur nog 20 km file rond Brussel en Antwerpen. Weeral door een aantal zware ongevallen. Dagelijkse kost geworden.

Maar toch zullen de eindejaarsstatistieken weer bewijzen dat er dit jaar nog maar eens zoveel minder ongevallen waren. Jammer toch dat we op TV dagelijks het tegendeel zien hé? Ooit zullen die statistiek-goochelaars er wel eens aan gaan denken om te verbieden auto-ongevallen nog in het nieuws te brengen.

Dán pas zullen ze vrij spel hebben met de cijfertjes en zullen ze, dit keer zonder schaamrood, kunnen zeggen dat de dalende ongevallencijfers het rechtstreeks gevolg zijn van ‘hun’ drastische snelheidsbeperkingen.

Ja, ook al heb je géén gelijk, je moet je gelijk toch kunnen bewijzen hé? Ongevallen gebeuren door verschillende factoren, en snelheid kán daar een factor van zijn, maar lang niet de voornaamste. Wél het gemakkelijkst aan te pakken door de ‘verkeersspecialisten’, die op hun hogeschool voor verkeerskunde blijkmaar maar één regeltje hebben geleerd: ‘traag… trager… traagst’. En daar nog in geloven ook.

Dat je in een bebouwde kom maar 50km/u mag rijden lijkt me logisch. En dát heeft destijds wel degelijk de ongevallencijfers doen dalen. Maar daarbuiten? Kom nou.

Ook gaan die mensen totaal voorbij aan de factor doorstroming van het verkeer. Als je op een snelweg 100 km ver moet rijden tegen 50km/u (onder andere door fileleed…) dan zit je 2 uur op de baan. Tegen 100km/u is dat maar 1 uur. De helft minder auto’s op de weg dus!

Is tijdwinst hier de enige geboekte winst, zoals die heren denken? Helemaal niet! Veel positiever is dat hieruit volgt dat, hoe sneller gereden wordt, hoe minder auto’s in een bepaalde tijdspanne op de baan zijn. En minder auto’s op de baan betekent een grotere spreiding, grotere tussenafstanden en daardoor minder kop-staart botsingen.

Maar spijtig genoeg, daar zijn ze nog niet rijp voor. De verkeersspecialisten van deze tijd zitten vastgeroest in het traagheidsprincipe. Er zullen hamers en breekijzers moeten aan te pas komen om hun hersenen daar nog uit los te kappen.

Nu zou ik wél eens willen weten welk soort verkeer op een autoweg het veiligst is: een strikt, en streng gecontroleerd 120 voor iedereen, of een ‘gesuggereerde’ snelheid van 120, waar iedereen een beetje kan flirten rond die snelheid. Dus, zoals het voorheen was. Vóór Flip de flitspaal zijn intrede deed.

Mij kun je namelijk niet wijsmaken dat de toestand nú veiliger is: strikt 120 voor iedereen. Geen improvisatie mogelijk. Allemaal netjes kop aan staart, net als een peleton renners die min of meer solidair ‘op wandel’ zijn zolang de eindstreep niet nadert.

En… waar gebeuren bij die renners de meeste ongevallen? Bij weglopende enkelingen? Bij de eindspurt? Helemaal niet! De meeste gebeuren juist in die samengeklitte peletons. Ten eerste omdat daar geen uitwijkmogelijkheden zijn en ten tweede omdat daar geen spanning heerst. Eerder ‘ontspanning’. Voor de renners is dat een gezondheidswandelingetje en elke onverwachte gebeurtenis, hoe klein ook, kan tot een massale valpartij leiden.

In het autoverkeer is het niet anders! ‘Peletonrijden’ is uit den boze en zal altijd weer voor ongevallen zorgen.

Geef mij dan maar liever, als ik 120 km/u rijd, een kerel die me tegen 150 inhaalt en waar ik in luttele seconden ‘vanaf’ ben, dan een bange wezel die wil inhalen maar niet durft. Zo’n kerel blijft dan vele kilometers links achter je hangen en verplicht je hem constant in de gaten te houden in je buitenspiegel. Ondertussen heb je maar een half oog op wat vóór je gebeurt.

En nu daag ik iedereen uit om dit alles eens goed te overdenken en zélf conclusies te trekken over welk soort verkeer het veiligst is.

Maar ja, ik kan het niet ontkennen! ‘Vrij’ verkeer, of relatief vrij verkeer, vergt kennis van zaken. Vergt van de chauffeur dat hij drommels goed weet waar hij mee bezig is. Vergt ook het besef dat je eigenlijk een regelrecht moordwapen in de hand hebt en dat je dit geen seconde vergeet.

En dààr juist is het, waar het fout loopt. Een auto besturen is zo belangrijk dat je eigenlijk met niets anders mag of kan bezig zijn. Niét met je GSM, zelfs niet handenvrij. Niét zitten faceboeken. Niet eens een sigaret opsteken tijdens het rijden. Zelfs muziek beluisteren kan je aandacht al afleiden. Wie rijdt oefent een fulltime job uit, en moet dit ook beseffen. Multitasking hoort niet thuis in het verkeer.

Hoeveel mensen beseffen dat? Vrijwel niemand. Dát, in combinatie met ‘peletonrijden’, kan niet anders dan de ongevallencijfers doen stijgen. Wát de statistieken ook maar ‘proberen’ te bewijzen.

Rijscholen? Kostelijke praktijkopleiding? Les in het verkeersreglement? Allemaal goed en nuttig… maar verkeersfilosofie? Leren waar je mee bezig bent? Waar leer je dát? Nergens. Moet je ervaren… als het tegen dan niet telaat is.

En dàt is nu juist een vak dat, al was het maar 1 lesuur per week, zou moeten ingelast worden in het lessenrooster van +14 jarigen. Zo zouden ze al, zonder hoge kosten of extra inspanning, grondig geacclimatiseerd zijn alvorens ze naar de rijschool trekken. En kunnen rijscholen datgene doen wat ze verondersteld worden te doen: leren rijden. Zondermeer.

Te onthouden:

ONGEVALLEN GEBEUREN ZELDEN WAAR OF WANNEER JE HET ZOU KUNNEN VERWACHTEN.

WEL WAAR OF WANNEER JE DENKT DAT JE NIETS KAN GEBEUREN.

Willy.

14-05-2011 om 09:20 geschreven door Willy

Onder het Googlenieuws vandaag, vond ik het volgende:

Antisemitisme is geen vies woord voor zowat de helft van de jonge Brusselse moslims. Dat blijkt uit een onderzoek van de Vrije Universiteit Brussel (VUB), waarover de Vlaamse krant De Morgen vandaag bericht. Bij autochtone jongeren is dat slechts 10 procent.

'Erger is dat die anti-joodse gevoelens niets te maken hebben met een laag opleidingsniveau of sociale achterstelling, wat wel het geval is bij racistische autochtonen. Het antisemitische is theologisch geïnspireerd, en er is een rechtstreeks verband tussen moslim-zijn en antisemitische gevoelens koesteren', zegt VUB-socioloog Mark Elchardus.

Het onderzoek toont dat de jeugd van de vele bevolkingsgroepen in Brussel niet multicultureel denkt. De verschillende groepen leven niet samen, maar naast elkaar. Jonge Belgen, Marokkanen, Turken en Zuid-Europeanen hanteren allemaal het 'eigen volk eerst'-principe.

Wat daarvan te denken?

- Wie verwijt ons van ‘racisme’?...........De Moslims!

- Wie blijkt nu meest racistisch?............De Moslims!

- Racistische autochtonen?.....................Wie wat waar?

Of staat, volgens de Moslims, antisemitisme niet gelijk aan racisme?

Uit het bewuste onderzoek blijkt in de eerste plaats dat het woord racisme, dat samen met de toeloop van Moslims in ons land, in ons woordenboek verscheen, vooral hén mag worden toegedicht. Niet wij, maar zij vonden dat woord uit.

Erger nog: ze laten zich in een vreemd land met een voor hen vreemde cultuur verwennen en beknuffelen en vooral… betalen (door ons). Noemen ONS racist, maar zijn wél de eerste om een andere bevolkingsgroep, de Joden, die hier al jarenlang een samenleving hebben opgebouwd zonder ons noch onze cultuur enige schade te berokkenen, te discrimineren!

Mijn autochtone hersenen kunnen echt niet meer mee! Wij? Racisten? En spijtig, nu moet ik toch teruggrijpen naar wat kleutertjes vaak zeggen: “Wat je zegt ben je zelf!”

Tja, van kleutertjes kunnen we toch nog veel leren ervaarde ik vandaag.

Vandale jongen, de dikke of de dunne, kom maar eens terug en schrap dat woord uit het Nederlands woordenboek! Het past er niet in. Dat is onze volksaard niet. Laat het maar verhuizen naar de Koran. En bovenal: probeer dat ook maar wijs te maken aan onze (zieltogende) regering.

Misschien zullen ze dàn pas snappen waarom geen (multiculturele) regering meer kan gevormd worden. We hebben namelijk onze buik vol van multicultureel gedoe sedert de Moslims hier hun blijde intrede deden.

Willy.

12-05-2011 om 11:36 geschreven door Willy

Als een waargebeurd verhaal al geplagieerd kan worden, dan is het verhaal hieronder plagiaat, want ik pikte het uit een Spaans blog (Bruja’s blog) en vertaalde het, omdat het zo mooi is.

Het verhaal:

Zijn naam was Fleming en hij was een arme Schotse boer.

Op een dag, toen hij naar zijn werk ging, hoorde hij een hulpgeroep dat uit een dichtbij moeras leek te komen. Hij liet zijn gereedschappen vallen en snelde naar het moeras.

Daar vond hij een jongetje, tot het middel in het stinkende zwarte moeras, grijpend en proberend zich te bevrijden, wat uiteraard niet lukte. Boer Fleming wist het jongetje te bevrijden van een langzame en pijnlijke dood.

De volgende dag stopte een elegante koets voor zijn boerderij. Een edele, elegant geklede heer stapte uit en stelde zich voor als de vader van de geredde jongen.

- Ik wil u belonen voor het redden van mijn zoon, sprak hij

- Neen, ik wil geen beloning voor wat ik deed! Antwoordde de boer.

Op dit moment verscheen de zoon van de boer in de deuropening.

- Is dit je zoon? Vroeg de edelman.

- Ja, antwoordde de boer fier.

- Wel, ik wil je een voorstel doen. Sta me toe dat ik aan uw zoon dezelfde studiemogelijkheden biedt en betaal als die van mijn zoon. Als jouw zoon op zijn vader lijkt, is er geen twijfel dat hij zal opgroeien tot een man waarop we fier mogen zijn.

De boer stemde toe. Zijn zoon liep school op de beste scholen van het land, en werd later gegradueerd in de medische faculteit van het St. Mary’s hospitaal te Londen.

Hij werd wereldberoemd als dokter Alexander Fleming en vond de penicilline uit.

Jaren later liep de zoon van de edelman een zware, levensbedreigende longontsteking op.

Wat zou dit keer zijn leven redden?... Penicilline!!!

De naam van de edelman? Sir Randolph Churchill.

De naam van zijn zoon? Sir Winston Churchill.

Willy.

11-05-2011 om 11:55 geschreven door Willy

Hoe spijtig het ook mag klinken, veel overheidsbeslissingen berusten totaal op wat een jankende minderheid wil! Ik zei het al dikwijls en blijf het zeggen omdat ik het bijna dagelijks ondervind.

Wie treft hier schuld? De overheid? De jankerds? Of de niet-jankerds? Ik zou bijna durven zeggen: gespreide verantwoordelijkheid; alle drie zijn even schuldig!

De jankerds omdat ze niet weten waarover ze janken;
De overheid door naar die minderheden te luisteren;
De niet-jankerds door zich niet te laten horen.

Waarom jankerds janken heb ik al uitgebreid uitgelegd: egoïsme dat totaal voorbijgaat aan realiteit en/of algemeen belang.

Waarom de overheid luistert eveneens: bang om stemmenverlies.

Maar de niet-jankerds, die gemakkelijk het evenwicht zouden kunnen herstellen, die laten zich zelden horen.

De ene categorie omdat ze te positief ingesteld is om te klagen over alles en nog wat;
Een andere categorie omdat ze niet voor jankerd wil doorgaan;
En een derde en grootste categorie… omdat ze te lui of te bang is om te reageren. Denkt dat het toch geen aarde aan de dijk zal brengen.

En over deze laatste categorie wil ik het vandaag juist hebben. Je vindt ze overal en in alle diensten: mensen die wel degelijk inzien dat bepaalde overheidsbeslissingen op termijn desastreus zullen werken, maar de moeite niet doen om te reageren.

Want reageren kost inderdaad wel moeite: je moet een zinnige brief opstellen, hem aan het juiste adres richten, kort en bondig je grieven tegen de maatregel verwoorden… en voor veel mensen is dat teveel gevraagd.

Vooral ook omdat dergelijke mensen liever de nek niet uitsteken. “Je weet nooit hoe het zal worden geïnterpreteerd”…

En nochtans, de overheid heeft nood aan positieve feedback. En dat weet ze zelf best. Feedback van mensen die dagdagelijks in de praktijk staan is altijd welkom. Maar helaas… héél erg schaars.

Een voorbeeld uit de verkeerswereld: de regering keurt een nieuw artikel in de wegcode goed. In volle vertrouwen denkend goed te doen. Wie zal er tegen protesteren? In de eerste plaats de leken uit de samenleving: zij die er niks van kennen maar denken er alles over te weten.

Maar soms ook zijn vaklui, werkzaam in die branche, het niet helemaal eens met die maatregel. En zouden er waardevolle veranderingen kunnen aan toevoegen. Maar helaas, zoals dikwijls het geval is… ze kiezen de gemakkelijke weg en gehoorzamen blindelings.

Gevolg: de regering krijgt geen ernstige en positieve feedback en blijft denken dat de maatregel juist was. Of ze luistert naar de jankersfeedback en herroept een juist heel correcte maatregel.

Voorbeelden uit de onderwijswereld: de niet-deskundige regering meent goed te doen door een bepaalde maatregel in te voeren. Positief ingestelde leraren of schoolhoofden zien er onmiddellijk de nadelen van in of zouden dat moeten zien. Ze zouden kunnen reageren maar doen het niet. De regering ziet daardoor de maatregel als ‘juist’ en doet er nog een schepje bovenop. En nog een schepje en nog een schepje… tot de hele onderwijswereld naar de knoppen is.

En de schooldirecties? Die kiezen de gemakkelijkste weg: meedrijven naar de pensioenleeftijd, onder het motto: “Het zal mijn tijd wel meegaan”. Meedrijven met alle dooie vissen in de rivier. Het tegen de stroom in zwemmen laten ze maar liever aan de levende vissen… als die er al zijn. Maar helaas, die blijken er telkens weer juist niét te zijn.

En zo komt het dat de ene idiote beslissing op de andere volgt: geen feedback, geen commentaar van professionals… integendeel! Eerder bravogeroep ‘om te behagen’. En ‘daarboven’ denkt men goed bezig te zijn.

En àls er al eens commentaar komt, dan kun je er donder op zeggen dat het uit de altijd jankende hoek komt en dus van nul en generlei waarde is.

Persoonlijk heb ik, tijdens mijn beroepscarrière, heel dikwijls tegen de stroom in gezwommen. Dat kwam aanvankelijk soms eigenaardig over. Maar op de duur werd er rekening mee gehouden. Vooral omdat werd vastgesteld dat mijn voorstellen het echt wel deden in de praktijk.

En ja, het kwam zelfs zo ver dat openbare projectontwikkelaars éérst het advies van mijn dienst kwamen inwinnen alvorens hun project in te dienen!

Lef van mijn kant? Neen!
Is dit column als eigen bluf bedoeld? Neen!

Het wil enkel aantonen dat, àls je ergens iets over weet én weet waarover je praat, je gehoor zult vinden. Vind je dat niet bij laagdrempelige instellingen, ga dan meteen door naar hogere of de allerhoogste. En lukken zàl het. Want zélfs politici zijn niet zo dom dat ze niet zouden weten dat ze heel afhankelijk zijn van de mensen die met beide benen in de praktijk staan.

Willy.

10-05-2011 om 11:44 geschreven door Willy

We leven dus bijna een jaar regeringsloos en het ziet er niet naar uit dat daar verandering in komt. Onze regeringsvorm lijkt volledig klemgereden. Kon op termijn ook niet anders, want al gaat de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.

Leugen? Jawel! Onze samenleving stikt er in, en zoals meestal het geval is, begint de vis te stinken aan de kop. Liegen is zo normaal geworden dat, àls al eens waarheden worden verteld, overal de wenkbrouwen worden gefronsd.

Als we weer eens het gezicht van een minister of ‘ministeres’ op het scherm zien, dan weet elk normaal denkend mens al bij voorbaat dat ofwel leugens zullen verkondigd worden, of wegens gebrek aan doorzicht prietpraat zal worden verteld. Zo van ‘We zullen dit en we zullen dat…’ zonder er bij stil te staan hoeveel energie en geld ‘dit en dat’ weer zal kosten, áls het uiteraard al mogelijk is in de praktijk. Het resultaat van dergelijke uitspraken is dan ook dat NIETS zal worden gedaan.

Na dit scenario lang genoeg te hebben ondergaan, begin ik me af te vragen of we niet rijp zijn voor een totaal nieuwe regeringsvorm. Een regeringsvorm die de leugen bij de horens pakt en voorgoed verbant uit de samenleving. Ja, die zelfs zware straffen stelt op leugens in het nieuws. Zo van die onmogelijk hoge boetes die je krijgt als je één km/u te snel rijdt.

Een regeringsvorm die het woordje ‘officieel’ weer enstig neemt. Iets dat verschijnt in het nieuws… zou ‘officieel’ moeten zijn. Dàt is wat de mensen ervan verwachten tenminste. En velen nog altijd geloven ook! Maar helaas… we worden dagelijks om de oren geslagen met halve waarheden en hele leugens. Blijven we dat slikken? Zijn we dan echt zo erg gedegenereerd dat we blijven geloven in sinterklaas? In regelrechte roddelpraat? Zélfs, en vooral, van onze ‘leiders’?

Gaat het slecht met de schatkist? Wel, vertél dat dan ook aan de bevolking. En doe het met kennis van zaken. Zeg waar het op aankomt en vertel er bij wat er tegen kan gedaan worden.

Het zal niet sympathiek klinken misschien, maar zal (misschien pas op termijn) wél motiveren. Open kaart spelen. Niéts verbloemen om sympathie te winnen. Eerlijkheid duurt nog altijd het langst. Zélfs in onze bepamperde samenleving.

Een samenleving die zichzelf kapot maakt door knuffelbeleid uit angst niet herkozen te worden. En wees er maar zeker van… dat kost ons pakken geld en ongemak! En daar staat niemand bij stil…

Als demonstratie van dit laatste duik ik even heel diep in mijn herinnering, toen, zowat veertig jaar geleden, in de gemeente waar ik voor werkte de eerste parkeermeters werden geplaatst. Op een haar na een primeur in België.

DOEL: in belangrijke commerciele straten de klanten de gelegenheid geven ‘even’ te parkeren om boodschappen te kunnen doen. Dat kon namelijk niet meer omdat die straten volgeparkeerd waren met auto’s van bewoners en winkelbediendes.

EERSTE KRITIEK: kwam van de winkeluitbaters zélf: konden hun eigen auto’s niet meer parkeren! Eisten… jawel… inspraak. Met heel veel moeite konden we hen (mét de waarheid) uitleggen dat het juist in hun voordeel zou werken, want wiens wagen wilden ze voor hun deur: die van hén of die van een klant? Desondanks moesten we manu military doordrijven, en pas veel later bleek dat de verkoopscijfers enorm waren gestegen en was er sprake van enige dankbaarheid.

TWEEDE KRITIEK: kwam van mindervaliden die in dergelijke straten woonden. Konden hun wagen ook niet meer voor de deur parkeren. We besloten, vermits mindervaliden toch maar een kleine minderheid vormden, die gratis te laten parkeren met kaart van mindervalide.

Maar dat was zonder de waard gerekend!!! Na enkele jaren bleken (met tellingen gecontroleerd!) 35% van de autobezitters en bezoekers in de gemeente mindervalide te zijn!!! Of tenminste toch… zo’n mindervalidenkaart te hebben bekomen.

Het spaaklopend sociaal systeem was weeral eens op gang geschoten: de jankerds lieten zich mindervalide verklaren door hun huisdokter, die twee mogelijkheden had: toestemmen en de formulieren tekenen, of de helft van zijn klanten verliezen. De formulieren moesten weliswaar in Brussel worden goedgekeurd, en er waren ‘zogezegd’ strenge controles… Maar zoals normaal in België: ze glipten allemaal door de mazen van dit ‘strenge’ net!

En toen begon de ellende weer: de commerciële straten slibden weer dicht! Nu met ‘zogenaamde’ mindervaliden. Potentiële klanten vonden weer geen plaats meer.

En nu zou je kunnen zeggen: ach ja… we zijn Belgen en kunstenaars in het omzeilen van de wet. Ja maar… en de échte mindervaliden dan? De mensen die écht hun auto dicht in de buurt moesten hebben?

Die mensen een speciale parkeerplaats voor mindervaliden geven voor hun deur was geen optie, want ook dié werd schaamteloos in gebruik genomen door de ‘kaartbezitters’ en daar kon je niks tegen doen.

We konden geen kant op en waren verplicht de vrijstelling voor mindervaliden terug af te schaffen IN HET BELANG van de echte mindervaliden, die nu tenminste, zij het tegen betaling, weer boodschappen konden doen.

Natuurlijk botste die ‘onsympathieke’ maatregel weer op enorme kritiek, en moest ik in dat bepaalde jaar vele honderden boze brieven beantwoorden met de correcte uitleg en reden voor die maatregel. Maar ik deed het graag en ik deed het met mijn hart. Ontzag me geen moeite en beantwoordde elke brief persoonlijk. De echte mindervaliden waren nog maar eens het slachtoffer geworden van de profiteurs onder ons. Profiteurs van een sociaal systeem dat profiteren promoot wegens gebrek aan efficiente controle.

Tja… als je de waarheid verkiest boven het wijsmaken van sprookjes, geef je jezelf wél een pak werk, maar kom je wel degelijk tot een systeem dat aan het algemeen belang beantwoordt.

Geen controle? Toch wel hoor! Nu wees het ‘vingertje van hogerhand’ weer naar de politie. Weliswaar NA het gehele systeem zodanig te hebben opgezet dat ook de politie, zoals gewoonlijk, machteloos stond. Misbruiken waren onmogelijk vast te stellen bij gebrek aan ondubbelzinnige kaarten met nummerplaat, naam en adres van de ‘mindervalide’, en nog veel andere uitgevonden ‘zotheden’.

En weer waren het de jankerds onder de kaartbezitters die het systeem hadden helpen kapotmaken: hun naam op de kaart zetten zou hun ‘privacy’ schenden! De nummerplaat mocht er ook niet op, want de mindervalide betovergrootvader moest ook met de auto van zijn achterkleinkind of wie dan ook kunnen vervoerd worden… Die betovergrootvader ergens uit Brussel had waarschijnlijk in geen jaren de zee nog gezien, maar toch stond de wagen van zijn achterkleinkind of buurman elk weekend weer aan de kust geparkeerd met ‘naamloze’ kaart van mindervalide.

Ja… de Belg is héél inventief in dergelijke zaken. En ik zou de eerste zijn daar de humor van in te zien… ware het niet dat de echte mindervaliden er het slachtoffer van waren!

Bovenstaande herinnering toont nog maar eens duidelijk aan hoe jankerds en profiteurs onze samenleving telkens weer grondig weten te verpesten en elke oplossing die het algemeen belang op de eerste plaats stelt in de weg staan. En dit zal voortduren zo lang we naar die jankende profiteurs gaan luisteren!

En wat mij betreft: ik heb het mezelf echt wel jarenlang heel moeilijk gemaakt door telkens weer voor het algemeen belang te kiezen. Dat vond ik gewoon mijn plicht en daarvoor werd ik betaald. Moest ik tegen heilige huisjes schoppen? Wel, dan schopte ik ertegen. Ook moest ik hierdoor tot vervelens toe vele duizenden brieven schrijven. Maar achteraf bleek het allemaal wel de moeite waard geweest te zijn voor mijn eigen zielerust: nooit heb ik me laten verleiden leugens te schrijven. Enkel maar de (soms harde) waarheid. Een koe een koe noemen en er geen doekjes om winden! En dat werkte!!! Niét altijd direct, maar wél op langere termijn.

Waarom niet hetzelfde principe gebruiken op nationaal gebied? Waarom steeds weer met niet waar te maken sprookjes afkomen? Daarop is slechts één antwoord te bedenken: Gemakzucht! Geven wat gevraagd wordt. Ook al snijdt de vragende (lees: jankende) partij er zichzelf mee in de duim.

Net wat moderne ouders doen: kindje jankt om ijsje? Gééf het een ijsje. Dan ben je (voor enkele minuten) van het gejank af. Op langere termijn? Hm!!!

Op lange termijn sta je dan als ouder nergens meer, want de eisen zullen steeds hoger worden, tot het onmogelijke toe. Net zoals een regering op lange termijn nergens meer staat met het huidige knuffelbeleid. Niet eens meer in staat is een regering te vormen!

Willy.

09-05-2011 om 10:28 geschreven door Willy

De nieuwe tramlijn Deurne – Wijnegem is voor 2/3 af, en nu wordt de bouwvergunning ingetrokken door de raad van state!!!

De buurtbewoner die vier jaar geleden naar de raad van state stapte en er tot twee keer toe bot ving, is nu zelf verrast dat achter zijn rug om het dossier toch tot op de bodem werd uitgespit op zoek naar dat éne kleine foutje!!!.

O ja? Waarom is hij pas verrast ná het zien van het onheil dat hij heeft aangericht?

Hoewel het al lang niet meer mijn probleem is, word ik nog altijd kotsmisselijk bij het zien en horen van die ‘inspraakgeile’ genieën.

Die hele onverkwikkelijke geschiedenis is nog maar eens een bewijs dat je in dit land niets kunt doen zonder dat jankerds om inspraak schreeuwen. Schoenmakers die beter bij hun leest zouden blijven in plaats van zich te moeien in zaken waar ze geen verstand van hebben. Stuurlui aan wal die het altijd beter kunnen, maar in werkelijkheid enkel aan het belang van hun eigen kleine persoontje denken.

Het motief voor de klacht blijkt, as usual, de angst dat zijn straat meer sluipverkeer zou krijgen. Altijd weer hetzelfde liedje in het verkeer:

“Door MIJN straat mag niemand rijden. Maar IK mag wél door andermans straten rijden!” Egoïsme ten spits gedreven. Dat honderden auto’s door de straten van Jan en Piet rijden, daar hebben ze geen enkel probleem mee. Vinden ze helemaal normaal. Maar toch niet door HUN straat hé?

Dergelijke mensen zou men gewoon het rijbewijs moeten ontnemen. Zo kunnen ze zelf ook niet meer door andermans straten rijden.

Maar in België worden dergelijke parasieten, die de samenleving zware schade toebrengen, ernstig genomen. Vallen prachtige projecten in duigen, of zoals nu het geval is, worden bijna afgewerkte projecten lamgelegd.

Ik drukte er vroeger al op: inspraak zonder inzicht leidt tot uitspraak zonder uitzicht.

Inspraak dulden van volslagen leken, is vragen om problemen. Want die leek kent niets van de stof op zich; het interesseert hem ook niet. ZIJN kleine omgevinkje moet smetteloos clean blijven. De nadelen van onze auto-samenleving moeten ze maar voor andermans deur dumpen.

Bij de systematisch terugkerende perikelen rond luchthavens is het idem dito: iedereen gaat graag op reis en neemt daarvoor graag het vliegtuig. Maar o wee als dat vliegtuig opstijgt boven het dak van een jankerd! En nu zou ik wel eens willen weten waar in België een vliegtuig nog zou kunnen opstijgen zonder over iemands dak te vliegen… of zonder dat iemand zijn huisje komt bouwen nét onder de vluchtroute.

“De Macht aan het Volk” mag dan al een mooi ideaal zijn… het werkt niet! Het zorgt enkel voor extra kosten door voor iedereen goed te willen doen, met als enig resultaat dat je voor niemand goed doet. En wie dat nu nog niet doorheeft zal het nooit doorhebben.

Geef in elke branche de macht aan diegene die hard heeft moeten studeren, ervaren of knokken om inzicht in ‘zijn’ stof te krijgen. Die weet waarmee hij bezig is. Laat hem in het algemeen belang werken. Niét in het sterk versnipperde belang van honderden inspraakgeile enkelingen die allemaal wat anders willen voor hun persoonlijk belang.

Dàn pas zal de samenleving weer een stukje gezonder geworden zijn.

Willy.

08-05-2011 om 09:33 geschreven door Willy

Ik zou vandaag niets hebben geschreven. Veel te mooi weer, veel te druk met genieten: een abdijbiertje… een schoteltje Italiaanse ham… meer moet dat niet zijn hé?

Maar toen kwam mijn vrouw op het idee die levensgenieter even op de gevoelige plaat te zetten, met dit resultaat:

En oei… gepakt op het nest dus. Nou ja… l’heure de l’apéritif hé?

’t Was trouwens al na den elven…

En ik peinsde bij mezelven…

’t Moet maar niet zo lekker zijn,

Dat ham- en bierfestijn.

Ik wens dan ook al mijn vrienden een even prettig weekend als dat van ons. Wij zullen er in elk geval wel wat van maken met dit mooie weer!

Willy.

07-05-2011 om 11:26 geschreven door Willy

Tiens. Nu mag zout plots wél en vermindert de kans op een hartaanval zelfs heel sterk volgens onderzoek door de universiteit van Leuven. Die onderzoeken zouden uitgewezen hebben dat we zelfs twee keer zoveel zout mogen gebruiken als voordien was gedacht. Enkel wie last heeft van hoge bloeddruk moet aan een zoutarm dieet.

Hm. Mijn eetgewoontes verander ik in elk geval niet, want ik heb nooit mijn zoutgebruik noch wat dan ook afgestemd op wat de medische wereld orakelt. Wél op wat ik lekker vind en waar ik me goed mee voel, en ik ben er van overtuigd dat mijn lichaam veel beter weet wat het wel en niet nodig heeft dan al die geleerde professoren samen.

Dat bericht heeft op mij dan ook geen enkel effect, tenzij dat het nog maar eens bewijst dat we al die nonsens van de medische wereld letterlijk met een korreltje ZOUT moeten ne men. Nog maar eens een ommezwaai van 180° dus. Niet de eerste, en zal ook wel niet de laatste zijn. Medische indoctrine begint sterk op een bergpas vol haarspeldbochten te lijken!

En nu dwalen mijn gedachten eventjes af naar al die arme mensen, gelovers in de onfeilbaarheid van medicijnmannen of meelopers met de trends, die al die jaren bijna zoutloos, en dus ook smakeloos, hebben gegeten terwijl daar geen enkele reden toe was. Erger nog! Ze liepen meer risico op een hartinfarct. O ironie!

Net zo is het met sigaretten. Ooit gepromoot door de medische wereld, en nu, na ook zo’n voorbarige plotse ommezwaai, slachtoffer van een draconische heksenjacht.

Ik ben er van overtuigd dat het net is als met dat zout: slecht voor ‘sommige’ mensen. Goed voor de anderen.

Ontegensprekelijk slecht voor mensen met longproblemen.

Maar toch ook met vele voordelen voor sommige anderen. Naar mijn mening ook een veel gezonder middel tegen stress dan al die antidepressieve rommel van de apotheek.

Mag ik nog een beetje baas zijn in eigen lichaam alstublieft meneer doktoor? Mag ik ook nog een klein beetje luisteren naar wat dat lichaam vraagt? Is het mijn schuld dat er mensen met hoge bloeddruk rondlopen? Is het mijn schuld dat er mensen met longaandoeningen bestaan?

Die mensen zullen heus wel voor zichzelf voelen wat hen schade berokkent en wat niet. En als een rokerige kroeg hen schade berokkent, dan blijven ze daar maar liever weg. Veel verstandiger dan al de andere klanten te laten buitenwippen.

Maar al met al vind ik het toch braaf van die professoren dat ze de vroegere fouten bekennen… Wanneer bekennen ze dat sigaretten niet voor iederéén slecht zijn? Of toch minstens minder slecht dan antidepressiva?

En alstublieft meneer doktoor… wilt u de volgende keer dat u iets als evangelie verkondigt, een heel klein beetje nadenken en u de vraag stellen of uw evangelie wel degelijk evangelie is of pure kwakzalverij en na-apen van de ‘gangbare’ mening die zo variabel is als de windhaan op een parochiekerk? In dit laatste geval lijkt het me namelijk niet gepast dat u de bevolking nog maar eens op stang jaagt.

Hartelijk dank bij voorbaat meneer doktoor.

Willy.

06-05-2011 om 00:00 geschreven door Willy

Ze hebben hem dus te pakken. Tenminste, dat zeggen ze dan wel, maar de manier waarop ze hem met supersonische snelheid op zee hebben ‘begraven’ roept toch vraagtekens op bij mij. Waarom al die haast? Waarom het kostbare ‘bewijs’ zo snel mogelijk verdonkeremanen?

Zeg me nou niet dat we dezelfde toer opgaan als destijds met Hitler hé? Op de duur wist niemand nog of hij nu dood, ontsnapt of gevangen was. Is de geschiedenis zich aan het herhalen?

Ik hoop dat ik ongelijk heb, maar iets in me zegt: ‘eerst zien en dan geloven’. Het zaakje lijkt me helemaal niet koosjer. Komt bovendien op een moment dat Obama wel een steuntje in de rug kan gebruiken.

De Amerikanen daarentegen twijfelen niet en zijn volop in feeststemming. Ach ja… de gelovigen zijn dat ook met Kerstmis. Oók om wat ze werd verteld.

Niet dat ik iets tegen Obama heb hoor! Verre van. Hij lijkt me wel de juiste man op de juiste plaats. Maar ja… enerzijds neemt mijn speurneus een eigenaardig luchtje waar, anderzijds hoop ik dat mijn neus me bedriegt.

Maar stel dat ze de verkeerde pakten. Iemand die niets met Osama Bin Laden te maken heeft… Hoe verdoezel je zo’n megablunder? Juist! Supersnel en superdiep in zee dumpen. En komt de ware Osama nog ooit met een videoboodschap op TV? Dan vertel je doodleuk dat het een dubbelganger is. Niet moeilijk trouwens met die baardmannen die allemaal op mekaar lijken.

Alhoewel… mét of zonder Osama… aan het terrorisme zal er wel niets veranderen hoor. Zo lang er extremisten zijn, zal die ‘oorlogsvoering onder de gordel’ wel blijven doorgaan. En aan extremisten lijkt er in deze wereld geen tekort.

Als het allemaal waar is, heeft Amerika mooi wraak kunnen nemen, maar daarmee niets gewijzigd aan het verder verloop van de geschiedenis in het algemeen en het terrorisme in het bijzonder.

Willy.

04-05-2011 om 08:51 geschreven door Willy

In Memoriam.

Schrijven heeft vandaag geen zin.
Mijn gedachten dwalen af naar ‘t Zwin!
Waar twee vrienden, veertig jaar geleden,
Uit plichtsbesef hun leven moesten geven.

Toen, vóór ze wisten wat er gebeurde,
Een salvo de stilte van de nacht verscheurde.
Daar lagen ze, in één seconde neergeveld
Droevig resultaat van zinloos geweld.

Veertig jaren zijn verstreken
Maar hun dood werd niet vergeten.
We herdenken ze zoals het hoort.
Ze vergeten doen we nooit.

Willy.

03-05-2011 om 00:00 geschreven door Willy

Letterlijk en figuurlijk in de nasleep van het Britse koningspaar volgde de zus van Kate… Pippa.

En als ik even heel erg onbescheiden mag zijn… hoe stralend Kate ook overkwam op TV… mij leek het toe of iemand anders ongewild de show stal! Ongekunsteld en met ontwapenende charme.

Zodra haar figuur op TV verscheen, en zonder zelf op welke manier ook om aandacht te vragen, leek het allemaal om hààr te doen: Kate’s zus, Pippa.

De camera’s gingen onmiddellijk met haar flirten, ondanks het waarschijnlijk strakke protocollaire schema. De cameramannen moeten ijzersterk geweest zijn om de camera’s nog van haar weg te draaien. Echt paardenwerk moet daar geleverd zijn door die arme drommels. Je zag het zó: het liefste leken ze de verdere dag aan háár te besteden.

Zoals ze hier trouwens binnenkomt is het wel echt een natuurtalent. Bescheiden en bijna verontschuldigend, maar toch ook zo zelfzeker als wat. Ze lijkt bijna te zeggen: “Sorry hoor dat ik hier ook ben… ik wil heus de show niet stelen!”

En zoals ze die twee bruidsmeisjes meeloodst lijkt ze wel een supernanny. Iemand die nooit in haar leven iets anders heeft gedaan dan bruidsmeisjes Westminster Abbey binnen te loodsen voor Koninklijke huwelijken.

Maar even later ontpopte ze zich dan weer ongekunsteld in een professionele sleepdraagster.

Fenomenaal zoals zij met diezelfde onovertroffen gratie de sleep hier draagt.

En weeral lijkt het alsof ze haar hele leven niets anders heeft gedaan. En weeral lijkt de bescheidenheid er zo opvallend af te druipen dat niemand er naast kan kijken.

Nam William de verkeerde zus? Neen hoor! Kate mag er ook wel zijn, en als toekomstig koningspaar kan Engeland zich geen beter wensen. Kate lijkt eerder de sterke hand die een land, en William ook wel, nodig heeft. Pippa straalt alleen maar gratie en charme uit.

Spijtig voor Harry, die zijn blikken niet van Pippa kon afhouden: ze heeft al een partner. Een heel rijke bankier dan nog wel.

Poor Harry! Of… wie weet? Never say never zeggen ze toch in Engeland?

En als ik als meisje de keuze had met een rijke bankier naar het altaar te stappen, of, zoals Pippa nu hier, naast een bloedechte prins… mijn keuze zou gauw gemaakt zijn.

Bovendien zou je op bovenstaand plaatje enkel de koppels van plaats moeten verwisselen.

Harry boy, grijp je kans!!! Who knows?

Willy.

02-05-2011 om 10:46 geschreven door Willy

Het huwelijk van de eeuw?

Wat romantiek betreft waarschijnlijk wél!

Een prins en een burgermeisje.

Lijkt verdacht veel op een Assepoestersprookje, en dat is het eigenlijk ook wel.

Het huwelijk bewees in elk geval dat de Britten hun koningshuis nog weten te waarderen en dat dit koningshuis het ook nog weet waar te maken.

Kijk nou die eerste kus als prinsenpaar! Dat doet geen filmpaar hen na.

Een toekomstig koningspaar om jaloers op te worden in een wereld waarin de monarchieën langzaam afbrokkelen en verwateren.

Tenminste, als je de Britse monarchie vergelijkt met sommige andere die er, wàt ze ook maar proberen, de grootste moeite hebben zichzelf geloofwaardig op te stellen.

En hier hebben we dan weer de William en Kate zoals ze echt zijn en ook wel willen zijn: op weg naar een relatieve vrijheid en privacy… niemand weet waarheen en hopelijk blijft dat voorlopig zo. Al lijkt het me onwaarschijnlijk dat er op de wereld nog een plaatsje te vinden zou zijn waar ze niét herkend zouden worden. Arme William en Kate!

Naar mijn bescheiden mening kan, met een dergelijke troonsopvolging in zicht, de Britse monarchie niet meer stuk en mag als voorbeeld voor de hele wereld doorgaan:

Een intelligente man met ballen aan het lijf, en een vrouw die pal achter hem staat.

Had Diana dat nog maar mogen beleven!

Daar kunnen wij Belgen alleen maar van dromen.

Met enige verwondering zag ik op TV dat VTM onder andere Pol Vandendriessche had afgevaardigd! De man die monarchieën haat. (Zou je ook niet in België?). Maar zelfs hij was onder de indruk en kon geen negatief woord uitbrengen.

Bewijs te meer dat monarchieën nog steeds kunnen werken… mits er ooit een generatie uit voortkomt die zich duidelijk weet te profileren. Dat is duidelijk het geval met William. Bij ons? Misschien nog een generatie geduld oefenen?

Met Mathilde lijkt er tenminste ook wat nieuw bloed in ons sterk decadent wordend koningshuis gekomen? Afwachten maar.

Willy.

01-05-2011 om 12:18 geschreven door Willy