t Is godgeklaagd, ik word geplaagd! Geen muze is er opgedaagd. Is het de zon, het warme weer? Vijandig gaan ze nu tekeer! De een wilt dit, de ander dat, Maar zo zit ik nu toch maar plat!
Hoe moet ik nu gaan verder schrijven, Als al die muzen vinnig kijven? t Zouden weer geen vrouwen zijn Die water gieten bij mijn wijn!
Morgen ga ik klacht neerleggen! Ze hebben veel te veel te zeggen. Al is muze zijn hun eerbare beroep, Mijn inspiratie, die is zoek!
Jullie zullen het wel al hebben opgemerkt: ik zit de laatste dagen ietwat in een nostalgische bui! Niet verkeerd begrijpen hoor! Dat betekent zéker niet dat ik niet tevreden ben met mijn huidige toestand en ook niet kan genieten van de wereld zoals ze nu is.
Die ietwat melancholische periode kan ik eerder omschrijven alsprettig gestoord. Het doet me goed me even in de oude tijd te verplaatsen en dan blijf ik me daar maar een tijdje aan vastklampen! Als een kind dat een snoepje proeft, en de smaak zo lang mogelijk probeert vast te houden.
Tenminste dat deden kinderen vroeger! Nu zagen ze zo snel mogelijk om een nieuw snoepje!
Dat het allemaal zo niet zou blijven snapte ik vroeger niet. Nu wél! Het kan gewoon niet anders. Zonder oorlogen of ander kattenkwaad van de wereldse grootmachten groeit de bevolking immers steeds sterker aan en moét er wel in de hoogte worden gebouwd om ieder nog een plekje te geven. De steeds groter wordende mobiliteit brengt onweerstaanbaar ook grote volksverhuizingen op gang. De zee is altijd al een trekpleister geweest, maar jongeren uit het binnenland konden zich geen stekje aan zee veroorloven. De ouderen, die dat wél konden, deden het niet omdat ze dan, ouder en soms hulpbehoevend wordend, zo onbereikbaar ver van hun familie zaten.
Onze snelle autowegen hebben komaf gemaakt met deze laatste reden. Brussel en Antwerpen zijn maar een uurtje rijden meer. Vroeger was dat soms een dagreis! De snelle evolutie van de kuststeden is dus ook heel goed verklaarbaar.
Maar verklaarbaar of niet, het is spijtig. Maar ik heb er vrede mee. Als troost droom ik dan maar een beetje over vroeger. Het contrast tussen de kunstmatige animatie op de Zeedijk, en de stille rust van de Oosteroever op amper honderd meter afstand van het stadscentrum, maar wél aan de overkant, plofte me pardoes in deze melancholische bedenkingen. En daar ben ik blij om. Het stemt me gelukkig. En meer kan ik niet verlangen: genieten van het moderne comfort, met een hoofd vol prachtige herinneringen aan een andere wereld. Een wereld die de hedendaagse jeugd niet heeft gekend. Een wereld die neen! Niét beter was. Gewoon anders en menselijker. Maar ook veel armer en met veel minder comfort.
En al met al vind ik dat onze generatie enorm veel geluk heeft gehad! Een niet zo comfortabele, maar zorgeloze jeugd die niemand ons nog kan afnemen, en een oude dag in een wereld vol comfort en welvaart. Kun je nog méér wensen?
Toch wel: ik zou voor mijn nageslacht hetzelfde willen wensen, al is het dan in een ander soort tijd en in een andere stijl. Maar ik vrees dat de Wetstraat daar een stokje heeft voor gestoken! Het leek allemaal veel te mooi. En zo zou het gebleven zijn en steeds mooier geworden zijn. Maar we moesten hoognodig middeleeuwers gaan importeren! Middeleeuwers die van al onze verworvenheden kwamen profiteren, maar zélf nooit ook maar iéts presteerden om het leven aangenamer te maken!
Middeleeuwers die ons verfoeien terwijl ze in de door ons uitgevonden autos rijden, de door ons uitgevonden telefoons tegen het oor geplakt, genietend van alle comfort dat wij uit de grond stampten.
Maar ons dankbaar zijn? Tot onze cultuur willen toetreden? Bewijzen dat ze ook tot iets nuttigs en innovatief in staat zijn? Een steentje bijdragen aan de evolutie van de mens? Dàt is teveel gevraagd! En dus hebben we een driedubbel probleem:
1. Door in hún cultuur te willen blijven, blijven ze ongeremd kindjes in ons al overbevolkte landje zetten, waar wij wel voor zullen opdraaien.
2. Door zelf totaal niet gemotiveerd te zijn om de wereld naar betere tijden te leiden en ook eens iets positiefs uit te vinden, blijven ze maar parasiteren op ons verstand.
3. Op de duur zitten we opgescheept met een loodzware ballast en wordt onze eigen cultuur naar beneden gehaald.
Is het hun schuld? Neen! Als we iemand met de vinger moeten wijzen is dat de Wetstraat. De hoofdstraat van de wereld van het eigenbelang! De straat waar je het beste in geraakt als je geen verstand hebt maar een grote mond, en veel geld wilt verdienen. De straat waar verantwoordelijkheid voor je volk van geen enkel belang is. De straat waar maar één wet geldt: verkozen worden en regeren door charmeren. En of je nu een Vlaming, Waal of Moslim charmeert maakt niet uit. Als je hem maar voldoende toestopt zodat hij voor je stemt is het al lang goed!
En dat ergens iemand moet opdraaien voor dat toestoppen maakt niet uit! Zijzelf zullen het immers toch niet zijn! Alleen maar die domme kiezer-werker-belastingbetaler!
De Wetstraat ook die vond dat wij ons maar moesten aanpassen aan de nieuwkomers, hoe dom en onwetend die ook maar worden gehouden door hun religie. En zoals zelfs de domste kleuter weet: als je iets sterks mengt met iets zwaks kan de mix nooit sterker, maar alleen maar zwakker worden. Zo gaat het ook met de verstandelijke vermogens. En om dat te verdoezelen gaan die stommelingen daar in Brussel dan maar de hoogstaande kwaliteit van ons onderwijs verlagen! Zo kunnen de nieuwkomers tenminste mee. Zo houden hun hersenen genoeg energie over om zich in onzinnige religies te gaan verdiepen!
Ach zwijg stil! Ik smelt weg als ik het begin van Het hutje bij de zee van John RogersThomas hoor! (de originele versie was Engels). Nostalgie van de bovenste plank! Ik heb dan wel niet meer de hutjes bij de zee gekend die je op onderstaande foto vindt, maar toch het stemt me melancholiek! Want mijn ouderlijk huis was, hoewel niet direct in het Zoute, toch ook in die stijl opgetrokken en daar niet zo ver vandaan! Het ouderlijk huis van mijn moeder echter, was nét zulk huisje in net zulke omgeving en in nét die tijd. Het kleine meisje op de foto had dus mijn moeder kunnen zijn!
Dit is een fotopostkaart van Het Zoute in het begin van de twintigste eeuw. Op diezelfde locatie staan nu onbetaalbare kasten van villas. Het oorspronkelijke karakter van de streek is er totaal niet meer te herkennen! De hutjes bij de zee zijn verleden tijd! Er zijn geen hutjes meer bij de zee. Alleen nog peperdure optrekjes van de steenrijke happy few! Want ooit werd die happy few aangetrokken door die schilderachtige streek. Later kwamen ze er zich vestigen. Kapotmakend wat ze juist kwamen zoeken! Het gevolg hoeft geen verdere uitleg!
Vandaar dat ik vond dat dit prachtige lied niet mocht ontbreken in mijn blog, en het in bijlage toevoeg. Deze versie is door mij gespeeld op mijn keyboard, met mondharmonica als gekozen hoofdinstrument. Juist omdat ik dit lied duizenden keer heb gespeeld op een echt harmonica in mijn prille jeugd, en in MIJN hutje bij de zee!
Hier volgt de tekst van het eerste couplet zoals ze op mijn partituur staat, maar er zijn veel, en telkens licht verschillende versies:
Denk ik aan mijn kinderjaren, Aan de dagen van mijn jeugd, Lijkt het of het dromen waren, Dromen vol geluk en vreugd. Nooit verdriet, steeds zonder zorgen, Kalme rust en stille vree. Hoe verheugd ik steeds ontwaakte In ons hutje bij de zee. Hoe verheugd ik steeds ontwaakte, In ons hutje, ons hutje bij de zee!
Dit vergelijken met de huidige tijd heeft geen zin! Evolutie moét er zijn! En maar goed ook. Stilstaan is immers achteruitgaan.
Maar de normale evolutie van een verstandig volk vergelijken met de multicultuur waar België duidelijk voor koos kan je alleen maar doen achterover slaan van verbazing! De achterlijke en achterbakse wetstraat naar de duivel wensen! Hopen dat er ooit verstandige lieden die parlementaire zitjes komen bevolken!
Misschien komt het wel door onze jeugd. Misschien wil iedereen wel de wereld behouden zoals hij haar in zijn jeugd heeft gekend en beleefd. Maar misschien ook is dit geen erg realistische wens! Onze generatie wil misschien nét een beetje meer chaos zien in plaats van al die strakke mondaine bouwsels!
Feit is dat ik me persoonlijk niet echt thuis voel in een te kunstmatige omgeving. Maar helaas wordt alles steeds meer kunstmatig! De Zeedijk is daar een treffend voorbeeld van. Ooit bestond de zeewering alleen maar uit een duinengordel! Door de natuur geschapen zonder enige tussenkomst van de mens.
Toen ging de mens zichzelf, terecht, beschermen door het aanleggen van een stenen dijk om aan het wispelturige water een ernstig signaal te geven: Tot hier en niet verder. Dat was trouwens de enige bestaansreden van een Zeedijk. Tot de eerste rijke toeristen er op afkwamen. De zee was weer eens iets heel anders dan de bedompte lucht in hun steden. Ze zagen dat het goed was en eisten meer. En er werd aan hun wil voldaan: de zeewering werd voorzien van een wandelweg. De Zeedijk was niet langer een bittere noodzaak tegen overstromingen, maar werd gepromoveerd (of gedegradeerd) tot een toeristisch uitgebaat trekpleister! De functionaliteit werd dan ook vooral aan de toeristen aangepast, die niet zelden de oorspronkelijke en nog altijd nodige functie helemaal over het hoofd zien!
Zodra de auto werd uitgevonden moest daar ook nog een rijbaan bijkomen. En een fietspad. En op sommige plaatsen zelfs een tramlijn! Tot groter jolijt van de toeristen. Maar vermits een kinderhand eigenlijk nooit volledig gevuld is moest het nog veel verder gaan: drankgelegenheden, wafelhuizen, ijsjeszaken, speelgoedzaken, en uiteindelijk ook modewinkels en alles wat de moderner wordende mens ook maar kon bedenken. Met andere woorden: de Zeedijk moest een pretpark worden! Een regelrechte vliegenvanger om toeristen uit te melken!
De laatste trend is dan weer honderd procent animatie, zwaar gesponsord door allerlei merken. En wie zegt: sponsoring, denkt automatisch aan pakkende slogans, keiharde muziek, tenten, vrachtwagens en publiciteit alom. Alleen maar om de toerist te vermaken en hem naar je merk te lokken! Wel, op veel plaatsen is men daar voor honderd procent in geslaagd. Een wandelingetje langs de Zeedijk voert je dan ook langs tenten, reclamewagens, animatieruimtes met harde muziek, enz.
Waar de zee zich dan wel bevindt, of als de zee er nog wel is, vragen de meeste mensen zich niet eens meer af. Er is in veel gevallen weinig of niets meer van te zien, tenzij je op het zand gaat lopen, voorbij al dat schreeuwerige moois.
De bouwtrend doet het al niet beter: waar je ooit hier en daar een prachtig villaatje kon bewonderen, of minstens een stijlvol hotel, moet het nu met lelijke en hoge appartementenblokken. Op de Zeedijk wonen is immers een must voor al wie het zich kan permitteren en dus moeten zoveel mogelijk kleine hokjes worden gemaakt in grote, lelijke betonblokken.
Waar blijft in dit alles de kalmerende invloed die van een leuke wandeling op de Zeedijk uitgaat?
Op andere plaatsen dan weer, is men slimmer beginnen worden en werden de duinen beschermd door het Vlaams Gewest. Of dat beter is zou ik niet durven zeggen, want ook hier is het allemaal zo kunstmatig als wat! Netjes afgebakende paden; verboden in de duinen te lopen. Wandelpadjes volgen en niet ernaast! Duinen puur natuur. Natuur met niks er in. Wat helmgras, wat zand, en dat is het dan weer. Geen spoor van de mens te bekennen! Geen enkele menselijke invloed. Van het ene uiterste in het andere dus: van overgeanimeerd naar levensloos.
Vandaar dat ik de Oosteroever van Oostende zo authentiek, en toch menselijk vind: de bunkers van de tweede wereldoorlog staan er nog grotendeels. Herinnerend aan een vreselijk MENSELIJK conflict. De barakken van de Zeescouts, wat primitief maar MENSELIJK opgetrokken, passen veel beter in het landschap dan de moderne bouwsels. Visverwerkende industrietjes, herinnerend dat de MENS ook moet eten, en daarvoor op visvangst gaat. Dan de bescheiden zeilclubjes die hier en daar heel diverse clubhuizen hebben. Een Zeedijk die een wandelpad heeft van nauwelijks een drietal meter. Géén kustrijwielen te huur! Je kunt er enkel maar rustig wandelen en genieten van het ruisen van de zee.
Dit alles mag dan wel een beetje chaotisch lijken, maar het is MENSELIJK gebleven, zonder al te strakke strakke regeltjes. Of dat mooi is naar de hedendaagse normen? Neen! Mooi is het niet. Dat zou ik nooit durven zeggen. Maar het werkt uitnodigend omdat het MENSELIJK is en de mens er zich kan in thuisvoelen. In een beschermd duinengebied anderzijds voel je je als mens niet thuis, omdat er alles aan gedaan wordt om de mens te weren! En eerlijk gezegd waarschijnlijk wel niet zonder reden!
En dan komen we terug aan het begin van dit stukje: de wereld van onze jeugd proberen te behouden! Wel, aan de Oosteroever van Oostende is er weinig gebeurd sedert mijn jeugd als ik dat zo bekijk. En alles wàt er is gebeurd, heeft er zijn sporen nagelaten, zoals de bunkers. Zo heb ik het in mijn jeugd allemaal gekend, zo vond ik het hier plots allemaal terug.
Bunkers als jeugdsentiment? Vreemd eigenlijk! En dat besef ik ook wel. Maar toch vind ik ze er bijhoren! Zo staat het immers in mijn geheugen gebrand!
Misschien zal de hedendaagse jeugd binnen vijftig jaar ook terugverlangen naar al dat kunstmatige en schreeuwerige gedoe van de hedendaagse tijd? Als daar ondertussen ook alweer iets anders voor in de plaats gekomen is? Wie zal het zeggen?
Feit lijkt toch wel te zijn dat we allemaal ergens een zwak hebben voor het wereldbeeld dat zich in onze prille kinderjaren in het hoofd nestelde. En we misschien ook ook daardoor wel niet altijd eerlijk zijn in het beoordelen van de hedendaagse tijd.
Maar feit is ook dat ik daar nog allemaal kan mee akkoord gaan, het allemaal wil proberen te begrijpen, zolang onze jeugd maar niet wordt geïndoctrineerd met multiculturele verzinsels die het al helemààl naar de bliksem helpen!
Dat vooral baart me grote zorgen voor de toekomst van diezelfde jeugd. Want generatiekloven zijn een natuurlijk verschijnsel! Evolutie weetjewel? Maar het kunstmatig en doelbewust indoctrineren van de jeugd met een vals en tegennatuurlijk wereldbeeld uit lafhartig eigenbelang is dat helemaal niét! En dààr ligt voor mij de aap gebonden.
Zal er anno 2050 een ritje op een kameel op het toeristisch verlanglijstje staan in plaats van op een ezeltje zoals in mijn jeugdjaren? Zullen de garnalenvissers van Nieuwpoort met hun paarden worden vervangen door ruiters met tulbanden op kamelen? Zal het bij multicultuur blijven of is de volgende stap monocultuur van vreemdelingen?
Als ik het woord depressie hoor bekruipt me steeds weer grote twijfel! Het lijkt wel een modewoord geworden. Iets dat je interessant maakt! Iets waar de jongere generatie zelfs een troetelnaampje voor vond: ze zijn een beetje depri.
Is het dan een wonder dat de farmaceutische industrie daar gretig op inspeelt met antidepressiva? Zeg maar antideprisnoepjes voor de lol. Om je niet minderwaardig te moeten voelen. Om niet te moeten toegeven dat je gewoon een geboren zwartkijker bent. Want dan ben je dus niet! Je bent een zieke. Gewoon tijdelijk ietwat prettig gestoord.
Of ik dan niet geloof in depressies? Jawel hoor! Dat doe ik zéker. Heb het één keer meegemaakt, en hoef dat zeker geen tweede keer! En het was zéker niet mijn eigen schuld maar door de werkdruk en de verantwoordelijkheid die tot ongekende hoogtes ging stijgen. En voor ik het wist daalde er als het ware een zwart dekentje over mijn hersenen neer. Ze konden het niet meer aan, en gingen zichzelf toedekken als bescherming.
Klinkt eigenlijk wel leuk, maar dat is het niet! Je dagen worden letterlijk zwart. Je loopt als een zombie over straat. In een soort roes, maar dan een heel onaangenaam aanvoelende roes. Ik wist het zelf niet. Maar gelukkig had ik een verstandige arts die het opmerkte toen ik bij hem kwam met bepaalde symptomen die ik zelf helemaal niet voor geestelijk had aanzien. Laat staan dat ik aan een depressie dacht! Want ik achtte mezelf helemaal stressbestendig!
En dank zij diezelfde arts, en de juiste medicatie, nauwgezet gebruikt volgens zijn instructies, was ik er in een maand weer bovenop en heb daarna ook nooit meer naar antidepressiva moeten grijpen. Ik was met mijn kop nog maar eens tegen een nog onbekende muur gelopen, maar had mijn lesje geleerd. In het vervolg lette ik extra op en als ik voelde dat de werkdruk weer te snel ging stijgen greep ik zélf in door het kalmer aan te pakken in plaats van de natuur te laten ingrijpen in de vorm van een depressie.
Maar al met al ben ik blij het meegemaakt te hebben. Het maakt dat ik mensen die écht depressief zijn beter begrijp. Maar het maakt ook dat ik lach met het woord depressie als modewoord. Weeral zoiets waarachter je je fouten kunt verschuilen. Vroeger heette dat: Ze is weer slechtgezind. Nu heet dat, véél interessanter, Ze is een beetje depri. (Sorry dat ik hier naar vrouwelijk overschakel, maar het zijn ook meestal vrouwen die er over klagen).
Wel, wat is het nu eigenlijk? Slecht karakter? Slecht incasseringsvermogen? Humeurig opgestaan? Humeurig geboren? Of echt depressief?
Dat moet elk voor zichzelf uitmaken. Daarover kan ik onmogelijk oordelen. Maar als ik de antidepressiva zie die dagelijks over de toonbank van de apotheek vliegen, kan ik moeilijk geloven dat al die mensen écht een depressie is overkomen! Het zou bijna een nationale epidemie moeten zijn dan.
Neen mensen. Veel van die lui zijn gewoon niet tevreden met het leven dat ze kregen. Ze willen een ander leven. Liefst een leven waarin ze niets moeten doen en alles toegestopt krijgen. Zo zijn ze immers opgevoed en zo denken ze dat het altijd zal zijn. En dat betere leven zoeken ze dan maar in een pil! Snappen niet dat ze eerst zélf veel moeten geven alvorens iets terug te krijgen. Een pil is veel makkelijker. Een pil kan je de illusie verschaffen dat je weer tevreden bent met jezelf, maar die illusie blijft niet duren. En dan gaat men weer op zoek naar een andere en betere pil. Of naar overdosissen van dat vergif! Eigenlijk op zoek naar die ultieme gelukspil die van hen gelukkige mensen kan maken.
Alsof je dàt ooit zult vinden in een pil!
Ook werd vastgesteld dat steeds meer jonge mensen aan de antidepressiva gaan liggen! Jonge mensen die niet eens wéten wat een echt probleem is. Bij de een is het liefdesverdriet, dat prompt tot depressie wordt gepromoveerd en in een pillendoos moet worden gesmoord. Bij de ander is het een sterfgeval of enig ander verlies, met hetzelfde resultaat. Of studies die te hoog gegrepen zijn voor de persoon in kwestie.
Inderdaad, ik heb ook liefdesverdriet en sterfgevallen gekend en dat zijn heus geen lachertjes! Ook, en zéker niet als je jong en nog kwetsbaar bent. Maar die vreselijke ongemakken zijn wél natuurlijke reacties, die op een natuurlijke manier moeten verwerkt worden. Van een echte depressie kun je hier nauwelijks spreken, maar toch wil de maatschappij hulp bieden in de (gemaks-)vorm van een pil! En vooraleer het slachtoffer het door heeft is hij eraan verslaafd en komt er niet meer vanaf.
Elk verlies vereist een verwerkingsperiode. Dat kan kort duren of lang, maar je moet er door. En het sterkt je ook! Maar als zich een depressie begint aan te melden (een echte dan) door bijvoorbeeld de werkdruk of écht zware problemen, dan zit er niets anders op dan het werk kalmer aan te pakken alvorens het helemaal uitbreekt. En de problemen, zelfs de allergrootste, moet je een voor een leren aanpakken en niet alles tegelijk willen oplossen! Liefst onder het motto first things first. Want eenmaal de depressie uitbreekt is het voor alles telaat, is er geen houden meer aan en ben je wel verplicht om medische hulp in te roepen.
En dan heb je natuurlijk ook de mensen die gewoon niet graag leven! Tenminste niet het soort leven dat ze hebben. Die van het leven veel te hoge verwachtingen hadden en telkens opnieuw zwaar teleurgesteld werden. Mensen voor wie alles ideaal zou moeten zijn! Maar vermits ideaal niet van deze aarde is, blijven die mensen levenslang ongelukkig en zoekend naar iets wat er niet is!
Dàt? Depressie? Kom nou! Vroeger heette dat ontevredenheid zondermeer. En daar hadden ze nog geen pillen voor! En heden ten dage is dat nog altijd aangeboren ontevredenheid. Maar vermits er nu pillen voor bestaan, raken ook dié mensen verslaafd aan die vermeende gelukspillen! Het gaat dan van kwaad naar erger: van verslaving naar psychiatrie, waar ze nog sterkere dosissen krijgen toegediend, en dan als ultiem redmiddel niet zelden naar zelfmoord.
Overdreven dat laatste? Zéker niet! Kijk maar eens wat de eerste vraag is aan de familie bij zelfmoord: Was hij of zij depressief?. En meestal is het dat wel!
En de meeste artsen blijven er maar op hameren dat we vooral niet mogen roken. Op de tabakverpakkingen moeten wettelijk en letterlijk doodsbedreigingen staan. Terwijl diezelfde artsen met gulle hand je reinste vergif voorschrijven. Vergif dat je helemaal afhankelijk maakt en tenslotte een menselijk wrak achterlaat.
Maar dàt wordt dan weer toegedekt met de mantel der liefde: die brave arts schreef één dosis voor, maar de patiënt komt maar terug om meer en meer. En de arts die schrijft dan maar verder voor! Stelt er zich niet eens nog vragen over. Zo lang je maar niet zegt dat je een roker bent. Want dàn is het hek van de dam!
Waarschuwing voor gevoelige ogen: in het vervolg een sterke zonnebril meebrengen als je naar Oostende komt! Want nu staat er een letterlijk OOGVERBLINDEND kunstwerk op de Zeedijk. En er naast kijken kan al helemaal niet.
En lang naar die foto kijken kan eveneens gevaarlijk zijn voor je gezichtsvermogen. Ik schuif elke verantwoordelijkheid in dit verband van me af! Bekijken op eigen risico!
Mooi hé? Wat het is? Wel, een laatste, centraal gelegen stukje Zeedijk is in heraanleg te Oostende: het Zeeheldenplein. Eenmaal afgewerkt zal het prachtig zijn. Ware het niet dat het stadsbestuur vond dat daar een modern kunstwerk moest op komen. En liefst zo rood mogelijk, naar analogie met dat bestuur!
Wel, het gedrocht staat er! Tot afschuw van elk weldenkend mens. Zo zonevreemd als wàt! Een afschuwelijk rode kleur die je de ogen doet afwenden. Een aantal monstrueuze stalen gedrochten die (slik) de diversiteit in de maatschappij moeten voorstellen!
Rock strangers noemt het, en volgens de kunstenaar verwijst het naar de diversiteit in de maatschappij: vreemdelingen worden door de bevolking verafschuwd, of in de armen gesloten, en dat wil hij hiermee demonstreren.
Demonstratie gelukt hoor!
Inderdaad verafschuwen we het.
Mag het nu weg alstublieft?
Mij doet het op het eerste gezicht denken aan de wegwerpmaatschappij. Verfrommelde bierblikjes en ander vuil dat overal wordt achtergelaten. De reinigingsdienst had daar net zo goed een paar vrachtwagens van dié dingen kunnen uitkieperen. Maar neen, in dit geval zou het geen kunst zijn hé? Het signaal dat er, naar mijn bescheiden mening, van uitgaat is: In Oostende kun je al je rommel kwijt! Gooi maar weg waar het je uitkomt. Verfrommel het en vertrappel het. Er ontbreekt alleen maar een bordje bij het kunstwerk: Afval hiér dumpen!
Voor kunst is er dus duidelijk geld in overvloed. En dan nog liefst voor heel twijfelachtige kunst. De enige kunst die ik daar in zie is de kunst om heel veel geld te verdienen aan iets waarvan iedereen als reactie snel de ogen afwendt.
Maar ach, wie ben ik om te oordelen over kunst? Een cultuurbarbaar als ik zal het wel weer verkeerd begrepen hebben zeker? In elk geval, in het vervolg maak ik een grote omweg rond deze kunst. Om mijn ogen en mijn hersenen niet wazig en opstandig te maken.
Diversiteit? Eigenlijk wél! Het is zó anders dat het eigenlijk nergens past en dus maar in Oostende werd gedumpt. En dan nog het liefste in een rustgevende omgeving. Een groter contrast met de zee kun je je inderdaad niet inbeelden. Dus ook hier is de wens van de kunstenaar toch wel vervuld. Maar moet dat ten koste van onze esthetische gevoelens?
Moet onze gehele maatschappij dan zo contrasterend zijn als deze schreeuwlelijkerds ons willen aantonen?
Wat mij betreft, ik ben al blij dat er twee geslachten bestaan op de wereld, en verder hoeft de diversiteit niet te gaan!
De kunstenaar noemt Arne eh Quinze geloof ik. De naam Arne doet me zo ongeveer het bouwjaar van dat heerschap vermoeden. Betrekkelijk jong dus! Hopelijk is hij een langer leven beschoren dan zijn kunstwerk, want áls hij ooit volwassen mocht worden zal hij zich doodschamen dat het er nog staat!
Véél te warm om te schrijven! Véél te warm om te dichten! Dan maar een stukje muziek als bijlage toevoegen dat goed bij die warmte past: Aloha oe.
Zelf netjes in elkaar geknutseld op de pc met mijn nieuwe programma dat ik al aardig in de vingers krijg. Is weer eens iets helemaal anders dan life spelen, en minstens even leuk.
De persoon die gisteren de fotos nam met zijn Iphone was zo vriendelijk me nu de onverkleinde exemplaren toe te sturen. Een pak beter, en dus publiceer ik hier nu maar snel een betere foto dan in mijn vorig stukje van vandaag:
aan de overkant! Letterlijk dan wel, want gisterennamiddag hebben we, profiterend van de stralende zon, even de overkant van de Oostendse havengeul met een bezoek vereerd.
Een ongerept stukje duin een gezellige houten barak die als kantine van een zeilclub dienst doet, maar waar iedereen welkom is. Tafeltjes en stoeltjes zomaar in het zand rond de barak. Een hete zon en een koele blonde Leffe. Wat wil je nog meer?
Het leek wel een tafereeltje van de stranden zoals ik ze na de tweede wereldoorlog heb gekend. Niets super de luxe. Niets eenentwintigste eeuws. Geen bla bla. De zee en de duinen van vroeger. Met hier en daar wat kleine havengebonden industrietjes, de vismijn en de vuurtoren.
Een paar meeuwen zitten te krijsen op een verouderde en vereenzaamde houten slipway. Een lenige zwarte kater sluipt geniepig door het helmgras, met één lonkend oog op de meeuwen en het andere op Chico. Chico gromt. De kater blaast. De zon straalt. Een zeebriesje aait mijn gezicht. Ergens toetert een binnenvarend schip. De frisse Leffe doet zijn werk. Ik sluit mijn ogen en laat de zee- en havengebonden geluiden over me heen waaien als een frisse wind. Wat kan het leven toch mooi zijn! En ik vraag me af: hoe lang nog? Hoe lang nog alvorens ook dit gebiedje helemaal wordt gemoderniseerd? Ik zag het ook allemaal gebeuren in Knokke! Prachtige duingebieden werden chique villawijken. Oud moest wijken voor nieuw. Waar ooit de autochtone bevolking mosselen ging trekken en krabben vangen op de strandhoofden, liggen nu duizenden zonnebaders. Ach ja voorbij! Moderne tijden. Normaal, maar toch spijtig.
En mijn gedachten gaan op de loop. Dit hier zou nu écht de gepaste locatie zijn waar Ernest Hemingway zijn De oude man en de zee had kunnen schrijven.
Een paar toeristen stappen de afgebakende zandvlakte die als terras dienst doet binnen. Mijn dromen vervliegen en ik bekijk en taxeer de nieuwkomers. Hm. De goede soort. Geen blabla.
Want ja, natuurlijk waren ze er ook wandelende en fietsende toeristen. Toeristen van het betere soort. Toeristen die ook een hekel hebben aan het blasé gejoel op de (zeg maar uitgebuite) gedeelten van de Zeedijk. Toeristen die rustige en authentieke plekjes zoeken en ook vinden. Gelukkig maar dat die er nog zijn voor wie de moeite doet te zoeken.
En moet ik nou nét mijn camera thuis hebben laten liggen! Maar gelukkig had iemand een Iphone om een kiekje te maken van mij en de hond, en me die in één adem door ook door te mailen. Wel niet erg scherp, maar voor mij toch een mooie herinnering aan een mooie dag.
Waar dat paradijsje ligt? Aan de overzijde, de oostkant dus, van de haven - ingang. Om er vanaf de Oostendse Zeedijk en kaai te komen kun je een vijftal kilometer omrijden, maar sinds verleden jaar is er ook een doorlopende overzetdienst die je vanaf het toeristisch centrum, dicht bij de vistrap, naar de andere kant van de haven vaart. Gratis! Het is trouwens maar een boottochtje van amper drie minuten op een comfortabel scheepje dat plaats biedt aan vijftig man en een tiental fietsen. De boottocht duurt trouwens korter dan het in- en uitladen.
Het ding vaart continu heen en weer, zodat je nooit lang hoeft aan te schuiven. Maar toch staat er, ondanks het snel heen en weer varen, toch altijd weer een behoorlijke file te wachten.
Ik moet ook eerlijk bekennen: ik was daar nog nooit geweest. Aan die Oosteroever bedoel ik. Werd er nieuwsgierig naar door een bevriende kennis, die de zaken zowat beheert in de kantine van dit jachtclubje. Maar ik zal er zéker meer komen nu ik dat boeiende gebied een beetje heb leren kennen. Er valt zéker nog veel te ontdekken.
En kijk, eigenlijk had ik gisteren geen stukje klaar voor vandaag. Was ook niet van plan er eentje te schrijven. Veel te mooi weer! Bovendien: als het bier is in de man En er zàt wel flink wat bier in onze maag toen we doodmoe thuiskwamen.
Maar terwijl de herinnering nog levendig was, besloot ik er toch maar wat over te schrijven.
Geniaal idee of Het verdriet van de Belgische kust?
De billentax of billenkar zoals de kustbewoners het ding smalend noemen, is een door pedalen voortbewogen vierwieler met buizenframe die plaats biedt aan vier, zes, of zelfs acht personen.
Je krijgt ze niet weg van de Zeedijk. Niet met een bezem, niet met een kanon, niet met een vliegenmepper. En toch is het wel het allerlaatste voertuig dat de vele wandelaars op de Zeedijk kunnen appreciëren! Het zaait overlast, terreur, ongemak en stoornis.
Maar anderzijds zijn toeristen van een bepaald soort niet aan zee geweest als ze niet een paar uurtjes in zon kinderachtig speelgoed voor volwassenen hebben rondgetoerd! En dan liefst op een overvolle Zeedijk, waar ze dan behendig tussen de vele wandelaars door laveren. Je kunt uit de weg springen voor weer zon joelende bende op een billentax, maar als je dat te snel doet loop je kans om onder een fiets terecht te komen, want ook die rijden, zich van geen kwaad bewust, zomaar tussen de wandelende massa door!
Op de foto hierboven zien we een tenminste nog vreedzame familie die bedaard een tochtje maakt op een niet erg drukke Zeedijk. Het soort verantwoordelijke mensen dat tenminste nog een geschikt moment uitkiest om zon ding te huren. Maar helaas! Er zijn er ook andere! Jong geweld dat zich hoognodig moet profileren door om het luidst te schreeuwen en om het hardst te rijden. En dan nog liefst op een overvolle Zeedijk!
Zowat alle kustgemeenten hebben er al de strijd tegen aangebonden, maar vruchteloos! De zaak is veel te politiek geladen! De verhuur doodleuk verbieden zou meteen het faillissement betekenen van een groot aantal verhuurders! Zou dus politieke zelfmoord zijn. Nochtans, als je enkel aan het algemeen belang denkt is dat wel het offer waard en de enige remedie om een veilig bewandelbare Zeedijk te kunnen aanbieden aan de toeristen!
Bovendien zitten alle verhuurders natuurlijk juist óp de Zeedijk. Waar denk je dan dat ze zullen rijden met die tuigen?
En trouwens, volgens het verkeersreglement is het een door pedalen voortbewogen vierwieler. En dat hoort thuis op de rijbaan en zéker niet op de voetpaden! Maar helaas, op de meeste Zeedijken is er niet eens meer een rijbaan, en zélfs op een rijbaan storen ze dan nog heel erg het normaal verkeer. Met andere woorden: die dingen horen eigenlijk nergens thuis in de stad. Zouden niet eens mogen bestaan!
Maar krijg dàt eens uitgelegd aan the wild side van de toeristische meute?
- Waar staat dat aangeduid? krijg je dan voor antwoord, want zij weten altijd alles beter! Het stààt verdorie niet aangeduid omdat het in de wegcode staat en dus geen gemeentelijke, maar nationale wetgeving is. En een weggebruiker wordt verondersteld de wegcode te kennen!
Maar er werd iets op gevonden! De meeste kustgemeenten plaatsen s zomers op de Zeedijk verkeerstekens die fietsen verbieden. Want die fietsen zijn al even erg op ogenblikken dat de Zeedijk druk wordt bewandeld. Hopende dat ook de billentaxers het nu zouden begrijpen. Maar neen hoor! Dat bleek ijdele hoop. Nog altijd evenveel fietsen en evenveel billentaxen. Politiecontrole dan? Ja, dat helpt als er een gesloten cordon van politiemannen zou worden gevormd over de gehele, kilometers lange Zeedijk. Wat natuurlijk onmogelijk is.
Maar dit jaar stel ik vast dat Oostende geleerd heeft van de Wetstraat! Men heeft de oplossing gevonden: géén verkeersborden meer! Laat ze hun plan maar trekken. Voilà! Probleem opgelost à la Wetstraat: laat het probleem toe en er is geen probleem meer! Opgeruimd staat netjes toch? Hebben ze er ook bij stilgestaan dat het niet kàn toegestaan worden omdat de wegcode het verbiedt?
En toch, elk zomerseizoen weer vallen er gewonden. Dat weet elke kustgemeente! Dat weet elke kustkliniek en elke politieman. Voetgangers, aangereden door kustrijwielen, met soms ernstige verwondingen voor gevolg, want die dingen bestaan helemaal uit buizen en uitsteeksels, en als die tegen je aan keilen ben je nog lang niet gelukkig!
Het goede nieuws is dan weer dat er geen juridisch probleem volgt voor het slachtoffer: de chauffeur van de billentax of de fietser is sowieso in fout als hij op een voetpad rijdt, en je wordt vergoed. Tenminste, als je schrander genoeg bent de identiteit van die bestuurder en/of het adres van de verhuurder te achterhalen. En zelfs dàn: leuke troost hoor, als je de rest van je vakantie in het ziekenhuis moet doorbrengen!
Enfin, dit maar als waarschuwing voor wie eens naar de kust wil komen en rustig op de Zeedijk wandelen. Kan dus niet! En zéker geen zomerkledij dragen, maar liefst een middeleeuws harnas! Misschien een sexy modelletje kiezen met airconditioning? Nog niet uitgevonden? Wel, dat is dan weer een gat in de markt: stalen harnassen met airconditioning verhuren op de Zeedijk!
Maar alle gekheid op een stokje: ik kan niet echt boos zijn op die jeugdige billenkarterroristen. Alleen maar op de democratische structuur die gepast optreden zoveel als onmogelijk maakt. Ik ben ook jong geweest, en dan vraagt je energie wél een uitlaatklep. En aan de joelende Ohs, Aahs en Whaauws te oordelen amuseren die gasten zich te pletter op hun gehuurde vehikels.
Maar moet dat hoognodig in een uitgelezen natuurgebied waar de normale mensen eens rustig willen wandelen en van de zee genieten? Moet dat door op onverantwoorde manier tussen de wandelaars door te laveren tegen soms hoge snelheden? Moet dat brullend, tierend en gillend van de pret als volleerde kleuters? Moet iedereen deelgenoot worden gemaakt van je dierlijke instincten?
Ja dat moet! Als je dom genoeg bent, niet aan anderen denkt, leeft alsof je alleen op de wereld bent, en over geen enkele rem beschikt om je emoties wat in te tomen. En aan de smoelwerken van veel van die billenkarfanaten te oordelen betreft het wel degelijk dat soort domme primaten dat nog altijd deel blijkt uit te maken van het menselijke ras.
Als we de problemen even analiseren komen we tot volgend optelsommetje:
- Per gemeente een tien à twintigtal verhuurders die zich er mee verrijken.
- Per gemeente een honderdtal onnozelaars die iedereen storen.
- Per gemeente duizenden toeristen die er zich aan ergeren. _______________________________________________
- Oplossing? Algemeen belang! Elk moet voor zich maar het rekensommetje maken!
Ook alweer een mooi nieuw woord dat de laatste decennia in onze taal is geslopen: 'zonevreemd'. Iedereen heeft er de laatste tijd de mond van vol: je mag niet zomaar overal bouwen. Je moet een bouwvergunning hebben, je stekje moet in een goedgekeurde verkaveling liggen, de bouwtrend moet passen in het geheel... papieren hier, papieren daar. Er werden zelfs ooit huizen schaamteloos voor afgebroken omdat ze gebouwd waren waar dat niet hoorde! Geleerde bollen hebben Vlaanderen netjes in zones verdeeld. Zones voor groen, zones voor rood, zones voor geel noem maar op. Vlaanderen moest immers zijn Vlaams karakter behouden en geen chaotische mix worden van alles en nog wat door elkaar.
Zonevreemd heet zoiets dus.
Op zich heb ik daar geen probleem mee. Natuurgebied moet natuurgebied blijven en woongebied moet woongebied blijven. Zoniet wordt het een chaos. Ware het niet dat de ene politicus je laat bouwen en belooft de andere kant op te kijken , en de andere daarna je levenswerk laat afbreken. Nog maar eens een bewijs van hoe betrouwbaar onze politici zijn!
Zonevreemd dan maar. Betekent dat dan dat Vlaanderen Vlaanderen wil blijven? Helemààl niet! Want ook consequent denken is een eigenschap die ver te zoeken is bij politici. Het landschap moet dan wel zone-eigen blijven, de mens moet dat helemaal niet. In dat zo beschermde landschap met angstvallig beschermde zone-eigen plantjes is er één soort vergeten: de mens!
Want waar blijft de mens? Zien we dan alleen maar zonevreemde huizen of planten maar zijn we blind voor totaal zonevreemde mensen? Als Vlaanderen Vlaanderen wil blijven, dan moet het tenminste ook bevolkt zijn met Vlamingen. En wat zien we?
- Steeds minder Vlamingen. Want die durven geen kindjes meer kopen omdat er geen plaats meer voor is.
- Maar wél steeds meer vreemdelingen die ongeremd en vol overtuiging kweken als de konijnen. Hén zal het worst wezen dat ons land uit zijn voegen barst en bezwijkt.
En dan die vreemde bijbelse gewaden, die nonachtige woestijnmode, die hoofddoekjes, is dàt dan soms niet zonevreemd? De ene moskee die na de andere wordt gebouwd voor een ZONEVREEMDE religie!
Je moet je oor al heel goed te luisteren leggen op straat om nog Vlaams te horen! Russische en aanverwante talen lijken, naast het Arabisch, tegenwoordig ook al een beetje de voertalen te worden! Of is het omdat die mensen veel luider tateren dan wij? Aldus hun vermeende superioriteit luidruchtig demonstrerend?
Zonevreemd? Ba neen gij! Dat nederige Vlaamse werkmanshuisje daar aan de boskant, dàt was zonevreemd. Dàt moest vernietigd worden vond een minister - cafébaas. Maar een moskee tot grotere glorie van Allah kun je toch moeilijk zonevreemd noemen in het Vlaamse kalifaat hé?
Is het de kwakkelzomer? Het ontbreken van de zon? De grijze luchten? Feit is dat ik nu doorlopend word overvallen door dichterlijke muzen. Ik kan ze missen als de pest, want ze jagen al die andere en ernstiger muzen weg!
Maar ze blijven maar aan mijn oren zeuren tot ik toegeef!
Landverraad.
Landverraad als heldendaad! Je moet het maar presteren! Van ondermaats tot overdaad, Verloochenen vervangt regeren.
De Vlaamse leeuw is dood. Vermoord en overreden. Uitgeroeid door Waalse nood, En andre minderheden.
Verkwanseld en verkocht Door valse onverlaten, Nam ons land de bocht Naar vreemde Kalifaten.
Weg is onze eigenwaarde! Verkwanseld door die heren. Begraven in de diepste aarde Van Vlaandrens trots verleden.
Wie wordt er beter van? Wie zal er door genezen? Misschien wel daar die slimme iman, Die vet betaald, de koran zit te lezen!
Dat de zomer kwakkelt heeft iedereen ondertussen al kunnen ondervinden. De weerdiensten al niet het minst, want ze krijgen bergen kritiek van horeca-uitbaters aan de kust! Voor het plezier van die lui zouden ze eigenlijk alle dagen mooi weer moeten voorspellen, zodat hun zaak eindelijk eens weer vol kan lopen.
Wablief? Ik wil graag zo goed mogelijk weten welk weer het morgen zal zijn. Juiste informatie voor mij alstublieft! Geen misleidertjes om volk naar waar ook te lokken. Moeten die diensten dan soms ook alweer gecommercialiseerd worden? Kent de commerciele misleiding dan helemaal geen grenzen meer? En de horeca geen schaamte?
En eergisteren, woensdag dus, was het al zover! In heel het land mooi weer voorspelden ze. Maar verzuimden er bij te vertellen dat er een uitzondering was: de kust! Durfden ze dat niet, de pakken kritiek indachtig? Of wisten ze het gewoon niet omdat ze verzuimd hadden zich ook even op het microklimaat van de kust te concentreren?
Gevolg: inderdaad prachtig weer in het binnenland, volgens ik s avonds op het nieuws zag. Maar een groot deel van de bevolking kon daar niet van profiteren. Want ze waren naar de kust getrokken! En aan de kust was het wel de slechtste dag van de zomer tot nog toe!!! Maar Oostende liep bomvol! Lanterfantende, verveelde toeristen, getrakteerd op wind en regen. Maar de horeca had zijn slag thuisgehaald: alle zaken bomvol, want consumeren was zowat het enige dat je hier als toerist kon komen doen! De massa was er nog maar eens ingelopen!
Misschien heeft de horeca zijn slag thuisgehaald, maar tegelijkertijd haar eigen ruiten ingegooid: in het vervolg zullen die mensen er niet meer inlopen en zéker niet naar de kust komen als mooi weer werd voorspeld.
Gisteren, donderdag dan weer, waren bakken regen voorspeld. Maar het bleef hier de hele dag droog, hoewel bewolkt met heel af en toe wat zon.
Wel, ik heb ook kritiek op de weerdiensten! Wanneer eindelijk zullen ze eens beseffen dat de kust nogal dikwijls een heel ander weerbeeld vertoont dan het binnenland? Wanneer zullen ze in hun weerpraatje, en vooral in de voorspellende berekeningen, ook eens wat meer aandacht schenken aan de kust? Of maakt de kust soms geen deel uit van België?
Mijn eisen in dit verband zijn dan ook:
- Correcte informatie, en zéker niet gecommercialiseerd.
- Informatie volgens regio, waarbij geen enkele regio vergeten wordt, al dan niet uit commerciele overwegingen!
- Besef van het feit dat het weerpraatje geen verzoekprogramma is!
Dank u, heren voorspellers. En dank u, heren corrupte horecamensen om in het vervolg jullie op winst beluste mond te houden!
Oef! Eindelijk eens een heel klein beetje blijk van intelligentie in de Wetstraat. Snelle Belgen kunnen niet meer zó snel Belg worden. De maatregel komt wel wat héél laat, want als ik lees dat sedert 2003 gemiddeld 40.000 vreemden Belg worden per jaar moet ik toch even slikken! Dat is elk jaar bijna een stad als Oostende die er bijkomt! Waar moeten we die mensen blijven stouwen? En vooral: waar zullen in de toekomst Belgen euh échte Belgen, nog een plekje vinden? Het lijkt wel of de hele wereld Belg wil worden. Niet moeilijk aangezien de Belgische identiteitskaarten al jaren in de aanbieding staan! Niet eens meer de waarde hebben van het plastic waarvan ze gemaakt zijn!
Vooral arme Belgen zijn daar de dupe van. En ironisch genoeg is het juist dié categorie die maar blijft stemmen op die landverraders! Want reken maar: een pasgehuwd koppeltje kon pakweg vijftig jaar geleden nog een ietwat gammel stekje huren voor een habbekrats. Ze hadden immers nog geen groot inkomen, ook nog geen kapitaal opgebouwd, en waren al tevreden met een dak boven het hoofd met een absoluut minimum aan comfort. Tegenwoordig moet je niet meer uitzien naar dit soort woningen, want ze blijken allemaal bezet door de nieuwsoortige bezetters. Hoe vreemder hoe liever.
En datzelfde pasgehuwde koppeltje anno 2012? Tja, als die geen geld hebben om een super de luxe flat te huren, moeten ze maar tijdelijk bij de ouders intrekken hé? Of liefst levenslang, want op een baan hoeven ze ook al niet meer te rekenen!
En dus blijft het legertje kansarme Belgen maar groeien ten voordele van kansgrijpende vreemdelingen.
Een blauwe smurfenpremier met het uiterlijk van een konijn beloofde ooit 20.000 nieuwe banen. Terwijl hij langs een gammel Belgisch achterpoortje jaarlijks dus 40.000 vreemdelingen liet binnenglippen en snel Belg worden! Voor wie waren die banen dan wel bestemd? Wat moesten die 40.000 vreemden hier dan komen uitspoken? Onze economie komen opkrikken door zo snel mogelijk vaste klant te worden bij de OCMWs? Gelukkig maar! Anders zaten die zonder werk en zonder uitgaven! Stel je voor dat een OCMW haar jaarrekening moet afsluiten zonder rode cijfers! Om je dood te schamen!
Of moesten ze ruiten komen ingooien om de glasindustrie meer werk te geven? Autos in de fik steken om de slabakkende auto-industrie te redden? Ja zo kom je inderdaad wel gauw aan 20.000 nieuwe banen als je enkel maar over smurfenverstand en wat blauw bloed beschikt!
Strenger beleid dus nu. Een goed teken? Of een teken aan de wand voor onze maatschappij die gebaseerd is op omgekeerde logica?
De gammele achterpoortjes zullen ook nu wel legio zijn. We hébben nu eenmaal het signaal gegeven dat Belg worden overal in de aanbieding staat, en raak nu maar eens van dat imago af! Ik vrees dat het enige dat zal worden bereikt alleen maar in het voordeel zal spelen van mensenhandelaars. Die zullen de achterpoortjes wel weten te vinden en nog méér aanrekenen om mensen naar België te smokkelen om ze met een leuk griezelverhaaltje Belg te laten worden.
Belg worden? Snel of traag Belg worden? Hoe kàn dat nu! Wie niet in België geboren is en niet eens op een Belg lijkt, laat staan dat hij zich aan onze gewoonten aanpast, kan toch geen Belg zijn volgens alle logische beginselen? Moest de wereld op dié manier in elkaar steken, dan wil ik onmiddellijk Australiër worden, want dat zal ooit blijken het enige werelddeel te zijn waar intelligentie nog het mooie weer mag maken, en dat heel erg sceptisch staat tegen elke vorm van inspraak door vreemdelingen van twijfelachtig allooi.
En bijgevolg, wàt ze er in de Wetstraat ook van bakken, het kan enkel maar minder slecht zijn, maar nog helemaal niet goed. Laten we binnen enkele jaren de statistieken maar eens bekijken. Ik geloof er geen snars van dat het monsterachtige getal 40.000 per jaar ook maar met één individu zal verminderen.
Daarvoor hebben we véél te veel honing over onze grenzen gesmeerd. Daarvoor laten we veel te veel starterspaketten samenstellen om de nieuwelingen te lokken. Daarvoor hebben we een veel te grote magnetische aantrekkingskracht opgebouwd. Daarvoor zullen we er ook de gevolgen moeten van dragen!
Maar toch zie ik weer een pluspunt in die onverkwikkelijke verradersgeschiedenis: we weten op wie we moeten kwaad zijn, en dat verlicht.
Van het zomerse kwakkelweer kunnen we dat niét, en dat verzwaart!
Willy.
Toemaatje: Snelbelgische moeder met haar drie kinderen! Niet? Jawel hoor! Voor het OCMW zullen ze alle drie wel meetellen en daar is ze naar op weg!
De komkommertijd is altijd nog wel ergens goed voor, en daar maak ik dan maar gebruik van om wat informatie over de structuur van mijn blog te geven.
Ik ondervond namelijk dat sommige mensen die niet gewoon zijn met blogs te werken, gemakkelijk het noorden verliezen in een blog. Lijkt stom voor meer ervaren bloggers, maar ik herinner me dat ik, vóór ik zelf blogde, toch ook soms vreemd opkeek naar die soms eigenaardige structuur!
Daarom deze bondige uitleg over mijn eigen blog:
In de eerste plaats is daar het van achter naar voor lezen, dat gewenning vraagt. Elk nieuw stukje wordt immers bovenaan geplaatst, terwijl de oudere naar beneden zakken. Dat kan moeilijk anders, zoniet zou het gehele blog moeten worden doorlopen alvorens bij het recentste stukje te kunnen komen! Op mijn blog komen bij bezoek eerst de laatste 10 stukjes op één bladzijde. Om verder (achteruit) te lezen kan onderaan het pijltje naar links worden aangeklikt. Dan komen telkens de 10 vorige stukjes op het scherm.
Persoonlijke info
Inhoud blog (de 200 laatste stukjes!) (4)
Archief per maand (1)
Email mij
Gastenboek
Voeg toe
Laatste commentaren (laatste 5 commentaren)
Blog als favoriet (3)
Categorieën (2)
Mijn favorieten
Interessante blogs
Hiernaast vind je de indeling van mijn rechter marge van boven naar onder.
Om niet door alle reeds gelezen bladzijden te moeten bladeren, is het handiger om in de archieven op een bepaalde maand te klikken (1). Dan krijg je alle stukjes van die bepaalde maand te zien.
Ook heb ik een aantal categorieën aangemaakt, zodat je doelgericht alle stukjes uit die categorie in één klap kunt bekijken. Gewoon onder categorieën op een categorie klikken (2).
Wil je mijn blog bij de favorieten op je plaatsen om het makkelijker terug te vinden, dan klik je in de marge op Blog als favoriet (3).
De laatste 200 stukjes kun je altijd rechtstreeks aanklikken in de marge (4).
In geval je een bepaald ouder stukje wilt terugvinden kun je in de categorie (2) Inhoud blog terecht en krijg je een volledige inhoudsopgave van mijn blog. Hier kun je wel niet in klikken, maar wél zien in welke maand het gezochte stukje is gepubliceerd. Vervolgens klik je in Archief per maand (1) op die bepaalde maand en vind je aan de hand van de datum gemakkelijk het stukje terug.
Zo. Is dit alles? Ach ja, nog dit: reageren kun je door onder een bepaald stukje (in het brede schrijfgedeelte) op reageer te klikken. Ook om eventuele andere reacties te kunnen lezen.
Misschien wat ingewikkeld voor een leek, maar ik ben nu eenmaal ook gebonden aan de mogelijkheden en de beperkingen van de seniorennet blogs.
Als ik met Chico ga wandelen in parkjes en pleinen kan ik er niet naast kijken: zelden vind je achtergelaten hondendrollen, en nochtans lopen er veel honden in Oostende!
Anderzijds ligt het, ondanks alle inspanningen van de reinigingsdiensten, regelmatig vol met lege bierblikjes, broodjespapier, plastic zakjes, flesjes van sterke drank en andere rommel. En dat soms op amper enkele meters afstand van een afvalbakje. Want daarvan staan er duizenden in mijn stad. Vooral waar bankjes staan. Maar het achtergelaten vuil ligt niét in die vuilbakjes, maar onder, naast of juist óp de bankjes. Gewoon achtergelaten waar het geconsumeerd werd. Bankje dus onbruikbaar tot de reinigingsdienst is langs geweest of tot iemand zélf het vuil van de vuilaards wat opruimt.
Vanwaar dat grote verschil tussen hondendrollen en ander zwerfvuil? Strenge controle op hondendrollen? Jawel, maar niet meer of minder dan controle op wegwerpartikelen.
Het antwoord is: motivatie!
Hondenbaasjes, dat ondervond ik, zijn in veel gevallen een ander soort mensen. Volwassen, gemotiveerd voor hun dier, en vooral met een hoog verantwoordelijkheidsgevoel. Zowel voor het dier zelf als voor wat het achterlaat. Uit respect voor het dier alleen al laat je zijn drol niet te kijk liggen! Waar is het respect voor de mens?
Gediplomeerde achterlaters daarentegen zijn voor helemaal niets gemotiveerd, hebben voor niets enig verantwoordelijkheidsgevoel en nog wel het minst voor zichzelf. Want een minimaal besef van eigenwaarde blijken ze al evenmin te hebben. Je eigen vuil achterlaten geeft ontegensprekelijk blijk van een heel laag zelfbeeld. Je vindt jezelf vuil, je vindt dat normaal, en dus mag ook je omgeving vuil zijn. En hoe kun je dat beter demonstreren door je vuil gewoon achter te laten waar je het dumpte: een vuil spoor van een vuile mens! Het zou immers toch wel héél erg zijn als andere mensen niet konden vaststellen welk hoopje vuil je wel bent hé?
En hier wil ik nu eens niét de racistische toer op gaan, want autochtonen lijken op dit gebied niet beter te scoren dan allochtonen. Ik zou eerder het tegendeel moeten geloven, al zou ik daar geen eed op durven doen.
Strenge controles brengen hier dus blijkbaar geen aarde aan de dijk! Natuurlijk niet! Het kwaad is niet nu geschied! Niet daar op dat bankje waar een broodje met een biertje werd geconsumeerd. Het kwaad is véél vroeger geschied:
- In de jeugd door ouders die nooit op zindelijkheid en zelfrespect hebben gehamerd! Mama stond altijd klaar om alle rommel op te ruimen. En dat dreef ze ook nog lang na de adolescentie door. De adolescent veronderstelt dan ook dat zijn hele verdere leven iemand achter hem aan zal lopen om zijn vuil op te ruimen.
- In de schooltijd door onvoldoende juiste motivatie en aanleren van moraal.
- In de volwassen wereld door, als gevolg van het voorgaande, geplaagd te zitten met een heel laag zelfrespect!
Ook campagnes, TV spotjes en affiches hebben geen enkele zin als het niet vanaf de prilste jeugd werd bijgebracht. Als hier dan toch met de vinger moet worden gewezen, dan moet dat nog maar eens naar ouders die geen boodschap hebben aan degelijke opvoeding van hun kroost. Ouders die veel liever verwennen. Dat geeft, op korte termijn dan tenminste, veel meer voldoening. Op lange termijn? Héél erg bedenkelijk!
Ik heb in mijn leven ontelbare keren een picknickpauze genomen langs velden en wegen op weg naar een of andere vakantiebestemming. Maar altijd heb ik, alvorens te vertrekken, nauwgezet gecontroleerd of we toch niks van vuil hadden achtergelaten. Is één minuut werk. Maar dat is er voor velen blijkbaar teveel aan. Ook als ik de badkamer verlaat kijk ik onbewust altijd nog eens om of ik die heb achtergelaten zoals ik hem vond.
En dan is er nog een laatste categorie achterlaters. Een categorie die niet beter is dan de anderen. Een categorie die enkel maar een afvalbakje gebruikt als iemand toekijkt. Schone schijn ophouden, weet je wel?
Niemand toekijkt? En de vervuiler zélf? Ziet dié het dan niet? Is hij niet ook iemand?
Neen. Eigenlijk niet. Hij is gewoon een grote niemand.
Enkele jaren geleden had ik een gesprekje met een wicht van toen 17 jaar. Waarover het gesprek precies ging ben ik vergeten, maar op een bepaald ogenblik zei ze me:
- Jullie denken allemaal dat de jeugd dom is! Maar dat zijn we echt niet hoor! We zijn veel slimmer dan jullie denken!
Oei! Daar had je het weer. Ik had op dat moment totaal geen zin een discussie aan te gaan en het haar allemaal uit te leggen. Want neen, ik vind de jeugd helemaal niet dom. Ze leert veel meer dan wij vijftig jaar geleden leerden. Enfin de snuggeren dan toch, maar daar hoorde mijn gesprekspartner zéker niet bij! Ze was me al veel te dikwijls komen vragen te helpen met haar huiswerk!
Ah! Voilà, nu weet ik weer hoe het gesprek op gang kwam: ze moest voor de school, en in het Frans, een korte inhoud maken van een film naar keuze die ze had gezien. Ze koos een film die ze samen met haar vriend had gezien. De vriend had een paar zinnetjes over de film in het Nederlands neergepend, en daarmee was ze naar zijn Franssprekende moeder gelopen om het te vertalen! Die moeder vertaalde de zinnetjes maar bakte er niets van om het opstel in begrijpelijke en vlotte taal op te stellen. En gewoontegetrouw kwam ze dan maar met het hele zootje naar mij. Ik zou dat wel even fiksen voor haar toch? Maar ik vertikte het en zei, nochtans héél vriendelijk:
- Kijk eens hier meisje! Jij gaat een film kijken die ikzelf niet eens heb gezien. Je laat je lief notities nemen. Je laat zijn moeder die vertalen, dan kom je naar mij om daar een Frans opstel over te maken. Wat heb JIJ daar dan van geleerd? Dat kan toch niet de bedoeling zijn van de school?
Oeps! Ik had teveel gezegd. Niet diplomatisch genoeg geweest! Weeral eens vergeten dat je die generatie even voorzichtig moet behandelen als breekbare zachtgekookte eitjes! Ze ging voorwaar aan het grienen, het arme schaap! Foei Willy! Kinderbeul! Mijn vrouw keek ook al kwaad naar me, maar ik hield voet bij stuk.
En zo kwam ze, tussen de tranen door, tot de hierboven vermelde uitspraak.
De jeugd is dus niet dom! Goed akkoord. Met één voorbehoud: de jeugd weet alles wat haar werd verteld en geleerd, maar waarvan ze niets ooit zelf kon ervaren en aan de lijve ondervinden! Dat laatste kun je inderdaad geen domheid noemen. Alles moet op zijn tijd komen. Dat vind ik heel normaal en helemaal niet dom!
Maar wat ik wél dom vind, is denken dat je alles weet, maar eigenlijk nog helemaal niets weet over hoe het er in de samenleving aan toegaat! Je er helemaal niet van bewust bent dat er, buiten de schoolpoort en zonder de ouderlijke hulp, een heel andere wereld wacht. Een wereld waar je nog niets van weet en die je met veel vallen en opstaan zult moeten leren kennen! Een wereld vol strikken en valkuilen. Een wereld vol corruptie en ellebogenwerk. Een wereld waar je zelden als juiste mens op de juiste plek weet te geraken omdat domme maar gewiekste acteurs die plekken telkens weer weten te bemachtigen en de boel om zeep te helpen. Een wereld waarin niets is wat het lijkt. En vooral ook een wereld waarin je jezelf op duizend en een manieren moet leren te behelpen. Want zelden zullen anderen dat belangeloos voor jou doen.
Dàt is wat ouderen soms bedoelen met jeugdige domheid. Maar na die tranenstortvloed dàcht ik er niet meer aan haar dit alles te proberen uit te leggen. Ze kon de boom in wat mij betreft. Terug naar het warme ouderlijke nestje waarin iedereen haar met het nodige respect, eerbied en voorzichtigheid behandelde.
Dàt, plus het leerproces op school, waarbij de leerstof, en vooral dan de soms onverantwoorde of niets ter zake doende commentaar, klakkeloos wordt aangenomen, vormt nog onvolwassen volwassenen. Kan in bepaalde gevallen je reinste indoctrinatie worden genoemd, en dat is gevaarlijk! Al speelt dat in de kaart van de politici, die, héél slim bekeken, de kiesleeftijd tot 18 jaar hebben verlaagd.
En hun truc is gelukt: die duizenden ervaringsloze jongeren hebben er met hun onwetend stemgedrag voor gezorgd dat de stomste acteur, leugenaar of fraudeur het gemakkelijk tot minister kan schoppen. Verkozen door hopeloos onwetenden! Onwetenden die dan misschien wel erg geleerd zijn, maar die nog àlles geloven wat hen wordt wijsgemaakt.
Wel, als ze de kiesleeftijd nóg verlagen, tot zestien jaar bijvoorbeeld, dan zul je nog grotere clowns in het Wetstraatcircus zien optreden! En reken maar dat dit ooit gebeurt! Ik zie het zelfs nog gebeuren dat de kiesplicht intreedt vanaf de kleuterschool. Dan kunnen grote, volwassen kleuters, verkozen worden door kleine kleutertjes. Niet dat dit trouwens veel aan het huidige Wetstraatniveau zou veranderen
Enfin, zulke bedenkingen zetten me er altijd weer toe aan enig zelfonderzoek te verrichten. Was ik ook zo onwetend toen? Ja! Maar ik besefte het! En ik voelde me oncomfortabel in die onwetendheid. En ging er alles aan doen om me voor te bereiden op het leven. Wilde weten hoe moeder de maaltijden wist klaar te stoven. Zeurde later mijn gehuwde collegas de oren van het hoofd over bevoorbeeld hoeveel je moet verdienen om een gezin in leven te houden. Waar ik trouwens weinig steun aan had, want ze noemden allemaal verschillende bedragen. Ik had er dan ook niet het flauwste idee van of mijn fabrieksloontje voldoende zou zijn.
En dus ging ik maar op zoek naar een beroep waar ik me kon in vinden en dat bovendien enige zekerheid verschafte. En nóg, toen ik later in het huwelijksbootje stapte, was ik helemaal niet zeker of een gezin onderhouden wel zou lukken. Moest ik ook af en toe met de kop tegen een muur lopen. Gelukkig stootte ik mijn kop geen twee keer tegen dezelfde muur. Maar er waren muren genoeg om telkens weer tegen een andere aan te lopen.
Ja, vallen en opstaan is de enige mogelijkheid om volwassen te worden. Dat is jammer genoeg iets dat de school je niet kan bijbrengen. Ik heb het geluk gehad in een relatief arm, maar werkzaam gezin op te groeien. Zonder verwenning. Daar hadden mijn ouders geen tijd voor. Ik moest van kleinsaf mijn plan zien te trekken.
Bijgevolg had ik alle troeven in handen om het te maken. Maar toch ben ik nog op ontelbare nooit vermoedde problemen gestoten. Hoe moet dat dan met die producten van het verwenningtijdperk? Welk gruwelijk lot wacht die volwassen kleuters, eens de ouders er niet meer zijn?
Een zorgeloze jeugd leidt tot een zorgelijk leven! Konden vele ouders dat toch maar begrijpen!
En eh dat zeventienjarige wicht is er nu eenentwintig. Toen ze een vijftal jaar geleden, met een wel héél slecht rapport, tegen beter weten in overstapte naar een verpleegsterschool, verklaarde ze schaamteloos dat ze dokter, tandarts, of minstens apotheker zou worden. Dat was haar thuis ingeprent en zo zou het dus zijn.
Nu is ze afgestudeerd. Met héél veel moeite heeft ze een getuigschriftje van bejaardenhelpster in de wacht weten te slepen en is ook in een bejaardentehuis tewerkgesteld In de laagste categorie werknemers. Waar de smerigste karweitjes mogen opgeknapt worden!
Een typisch product van domme, bepamperende ouders. En dat meisje, dat ken ik al van haar derde levensjaar en zag toen al in waar de ouders mee bezig waren: HAAR willetjes involgen en HAAR de status van gezinshoofd geven. Toen al kon ik haar verdere levensloop al vermoeden. En mijn vermoedens werden bewaarheid!
Een leeg blad ligt vóór me. Nou ja een leeg scherm dan! Inspiratie verdwenen! Mijlenver geen muze te bespeuren! Waarschijnlijk zijn die op de teentjes getrapt omdat ik het een paar keer van hen moest overnemen! Ze liepen soms een beetje te ver van het voorgenomen onderwerp vandaan.
Heb ook weinig beleefd de laatste dagen. Alleen de gebruikelijke uitstapjes met Chico.
En zoals je hiernaast ziet, ook dat pluizige beest valt zowat in slaap door zo weinig te beleven in die gedwongen komkommertijd. Nu de toeristen de kust weer hebben gegijzeld voor een tweetal maanden, vermijden we een beetje de drukste plaatsen en zoeken we kalmere oorden op.
Of zie ik een protestuitdrukking op zijn snoet? Protest omdat ik niet zoveel meer op de Zeedijk loop? Het zal wel een combinatie van de twee zijn: Baasje veeg je kont aan die malle toeristen of ik val in slaap! Laten we gaan!
En toch die overvolle (bij mooi weer tenminste) Zeedijk heeft toch ook wel zijn charme hoor! Voor blanken lijkt het zelfs een oase! Je ziet er namelijk zoveel als geen in kleurige gordijnen gewikkelde nonnen met hoofddoekjes. Evenmin bruine paters met lange witte overhemden die nét de tenen bloot laten. Ik vraag me af hoe dat komt! Zou die grote waterplas soms niet voldoende halal zijn? Voelen ze zich daar minder welkom? Voelen ze daar, meer dan waar ook, dat ze uit de band springen? Niet in onze cultuur passen? Ik heb er het raden naar.
Maar ik heb met ze te doen. Stel je voor: niet in een bepaalde cultuur passen, je ook niet aan die cultuur willen aanpassen, en toch niet terug willen keren naar je eigen vaderland en je zo beminde cultuur! Dat moet toch de hel op aarde zijn?
Oeps! Ik ga weer de toer op die de regering racistisch noemt! Sorry hoor Zonderwetstraat!
Toen ik nog naar de lagere school ging, vond ik onze leraren een soort tweede vaders, maar dan veel slimmer dan mijn echte vader. Telkens weer een nieuwe vader, die ons een jaar lang begeleidde en interessante dingen leerde, en het volgende jaar was het weer een andere om aan te wennen.
Die leraren kenden ons door en door. Kenden onze geestelijke capaciteiten. Kenden onze onhebbelijkheden. Wisten waar de vechtersbazen zaten. Wisten wie al dan niet meekon met de leerstof. Zagen ook wel of het niet mee kúnnen was, of niet mee willen. En wisten vooral in welk beroep elk van die pappenheimers het beste zou functioneren.
Zo zouden ze ook wel geweten hebben waar de ettertjes zaten, maar dit soort was er niet, om de eenvoudige reden dat het nog niet uitgevonden was. Er werd gelukkig nog niet bepamperd en verwend, en van inspraak van de ouders was nog geen sprake! De school was heer en meester en had maar één doel: volwassenen op de wereld zetten.
Met andere woorden: alle informatie die onze leraren over elk van ons hadden opgedaan was eigenlijk van onschatbare waarde om zich een beeld te vormen van onze persoonlijkheid. Maar helaas, die informatie ging gewoon verloren. We verlieten de school, nieuwe leerlingen namen onze plaats in, en onze info werd gewist uit het geheugen van de leraars om plaats te maken voor de nieuwe generatie.
Doodjammer! Want de twee kleuterjuffen en de zes leraren die ik op de lagere school had, wisten veel meer van mij, en van iedereen uit mijn klas, dan wie dan ook! Zonde om die info verloren te laten gaan!
Daar zou een officieel register voor moeten bestaan, waarin de info wordt vastgelegd terwijl ze nog vers is. En verzameld in een nationale database, net zoals het strafregister! Want is dat niet gek? Alles wat je ooit mispeuterde tegen de wet staat netjes in je strafregister en sleep je je hele leven mee.
Maar alles wat je goed of slecht deed, waar je voor geschikt bent, welke capaciteiten je hebt dat laat men gewoon verloren gaan. Jawel: je puntenkaarten, diplomas en zo, dat blijft wel ergens geregistreerd. Maar zegt dat veel over je persoon? Kan dat niet in veel gevallen eerder misleidend zijn?
Als er echter een register zou bestaan, een soort CV register, waar elke kleuterjuf en elke leraar, na elk schooljaar zijn of haar algemene bevindingen over elk der leerlingen zou moeten op invullen, zouden we véél meer te weten komen over een bepaalde persoon. Zou je, als je solliciteert, niet zelf een ceeveetje uit de grond moeten stampen, maar je eigen geregistreerde CV opvragen en meenemen naar een sollicitatiegesprek of meesturen met een sollicitatiebrief.
En ik ben er van overtuigd dat dit soort CV, vooral dan aantonend wie je was vóór je zestiende jaar, véél meer info zou geven over je kwaliteiten en mogelijkheden, dan de eventuele diplomas die je later behaalde. Want kinderen zijn nog eerlijk. Tonen zich zoals ze zijn. Pas later komt daar de komedie en de schone schijn bij kijken. Pas later leren ze een masker opzetten om meer mogelijkheden in de wacht te kunnen slepen.
Hoe ik daar bij kom? Wel, ik ben eenenzeventig, en heb veel van mijn vroegere klasgenoten een groot stuk van mijn leven kunnen volgen. En wàt ze er later ook van bakten en hoeveel hogere studies er ook volgden, ik heb altijd weer kunnen vaststellen dat ze fundamenteel gebleven waren zoals ze toén waren. Al dan niet in een passend beroep.
Een jongetje dat altijd weer mooie tekeningetjes zat te maken, waarvoor ik hem heel erg bewonderde, werd binnenhuisarchitect.
Enkele ernstige en leergierige jongens studeerden door tot leraar.
Een brave, lompe maar domme krachtpatser werd bouwvakker.
Een vooruitziend, arm en jammer genoeg niet erg snugger jongetje, werd dan maar gemeentearbeider.
Al die mensen werden gelukkig! Deden gewoon waar ze aanleg voor hadden.
Maar helaas waren er ook anderen! Zoontjes van welstellende mensen. Niet erg snugger, maar van huis uit sterk aangespoord. Zo herinner ik me de zoon van een bierhandelaar. Niet erg intelligent maar thuis sterk overschat. En in alle gesprekken met hem kwam het naar boven: hij zou directeur worden van een grote brouwerij. Hij wàs het bijna al als je hem hoorde praten. Ik vroeg me af hoe hij dat zou klaarspelen met zijn toch bedroevend intelligentieniveau.
En neen! Hij speelde het niet klaar! Maar gelukkig waren zijn ouders bemiddeld genoeg om hem een kapperssalon te laten openen en hij werd dan maar haarkapper Om den brode!
Of dit beroep hem lag weet ik niet. Ik denk van niet, want het kapsalon hield niet lang stand! Waar hij verder beland is weet ik niet, maar één ding is zeker: thuis was hij als kind zodanig opgejut geworden om hoge toppen te scoren, dat het hem waarschijnlijk heel zijn leven is blijven frustreren dat het niet lukte, en hij zichzelf een mislukkeling vond.
Tenslotte waren er de échte rijkeluiszoontjes! In bepaalde gevallen zo dom als wat, maar ze zouden en moesten hogere studies doen. Dat waren ze verplicht aan de status van de familie. Moet ik beschrijven hoe hún leven verliep?
O ja met heel veel getouwtrek, gemanipuleer en gepush wérden ze dokter, tandarts, apotheker of advocaat. Maar vermits ze totaal niet in die beroepen pasten, ben ik ervan overtuigd dat ze, ondanks goede verdiensten, een heel ongelukkig leven moesten leiden. Arme kerels! Maar vooral: arme gemeenschap als ze enkel bij dat soort terecht kan voor bepaalde problemen!
En zoals ik al die jongens heb gekend, kenden de leraren ze nog beter! Als al die info bewaard was gebleven in een nationaal register, dan zou onze maatschappij nu stukken beter hebben kunnen functioneren!
Zouden overal de juiste mensen op de juiste plaatsen zitten.
Zou er zelfs intelligentie aanwezig zijn in de Wetstraat.
Zou ons land geen multicultuur uit de grond hebben moeten stampen om de industrie draaiende te houden.
Ach wat! Ik ben weeral aan het dagdromen! Wat ik hierboven voorstel zal nooit gebeuren, want dan zou de naakte mens bovenkomen! In dokters- en advocatenpraktijken in de Wetstraat in de gemeentepolitiek op hoge en flink overbetaalde jobkens. En dat mag dus niet!
Waar zou al dat gespuis, dat die plaatsen momenteel bezet, dan nog aan zijn trekken kunnen komen?
Ja, het was voorspelbaar en is dus alweer zover: de eeuwige jankerds stonden (en nog wel op ONZE feestdag) al jankend aan de deur van Maggie De Block! Schande over hén!
Maar alweer is het een jankende minderheid! Wél gretig gefilmd door de persdiensten! Jan met de pet, die het ook wel erg vindt maar toch goedkeurt, wordt niet gehoord. Omdat die niét de onhebbelijkheid heeft te gaan janken bij rechtvaardige beslissingen. En zo wordt weer de indruk gewekt dat heel het land Maggie wel rauw zou lusten! Vervalste propaganda voor de zoveelste keer. Blijft de modale burger daar inlopen?
Ik heb óók heel veel medelijden met Parwais! Het breekt mijn hart. Echt waar! Niét omdat hij terug naar zijn moederland is gestuurd, maar wél omdat charlatanministers hem hier zo lang ongemoeid en toch illegaal lieten verblijven! Gewoon de andere kant opkeken! Dat noemt hemeltergende lafheid! Dat is de kat bij de melk zetten en verwachtingen scheppen. Natuurlijk is het nu een hele anticlimax voor die arme sukkelaar.
Maar als er nooit eens een echte boeman, of boevrouw, schoonschip komt maken in dat kleuterisme dat in de Wetstraat huist, kan het alleen maar erger worden en worden we allemaal meegesleurd in de ondergang van ons overbemande schip.
En nu vraag ik me af of Maggie écht niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk een zwaargewicht zal blijken te zijn. Een rots in een jankende branding. Een branding, uit domme onnozelheid enkel gericht op het zichzelf te pletter storten. Foei!
En als ze haar beleid inderdaad volhoudt, geen uitzonderingen meer duldt op de algemene regels die op zich al veel te laks zijn, dan zou ik voorwaar, en ondanks al mijn sympathie voor het Vlaams Belang, wel eens voor haar durven stemmen. Want ik heb het hier al gezegd: ik ben niet zozeer partijgebonden. Eerder persoonsgebonden. En wie bewijst zijn of haar job naar behoren te vervullen heeft al mijn sympathie. En dat gevoel stijgt boven mijn partijengevoel uit.
Maar dan zal ze zich zéker moeten blijven bewijzen als de harde tante die we zo hard nodig hebben. Boemannen maken immers een gezonde samenleving mogelijk. Zalfstrijkers kunnen het alleen maar helemaal verzieken!
Grijze luchten, Donkre wolken. t Zomert in Vlaanderen!
Rijpe vruchten, Vreemde volkren. t broeit in Vlaanderen!
Rare talen, Je zou er van balen! t Overspoelt het Vlaamse land.
Rare snuiters, Kamelenruiters, Kregen Vlaanderen in pand.
Vragen en krijgen. Vlamingen zwijgen. En zo loopt het uit de hand.
t Zal je gebeuren, Je land zien verscheuren, Verloederd in de multicultuur.
Maar Vlaanderen lacht, Met gekken aan de macht Wacht ons toch een groot avontuur?
Want die gekken beloofden Op alle Vlaamse hoofden Dat het beter worden zou.
Voor hén!
Want zij zullen bijtijds wel vluchten. Liever de anderen laten zuchten In dat door hen verprutste, bontgekleurde gouw.
Willy.
Brrr! Ik vind het al met al maar een griezelig, niet erg stijlvol gedicht! Maar wat wil je? Inspiratieloze dagen kunnen er ook zijn toch? En bij gebrek aan inspiratie ging ik dan maar wat dichten! Is weer eens iets anders, al ben ik op dat gebied toch maar een cultuurbarbaar.
Rare stijl, Maar geen verwijl. Het staat er toch maar lekker op!
Parwais Sangari is dus het land uitgezet. Terug naar Afghanistan. Misdadig! Wraakroepend! Hemeltergend, vinden de humanisten. Afghanistan is onveilig!
O ja? Is het hier dan soms zo veilig met al die Afghanen en andere asielzoekers en illegalen? Durven hier de Vlamingen s avonds nog op straat komen?
Maar zelfs ik, puur Vlaamsvoelend persoontje, voel met die jongen mee! Lijkt me echt wel een brave vent. Maar moesten àlle brave venten van de wereld ons land komen bezetten, dan zijn we nog lang niet aan de nieuwe patatjes! Want al die brave venten zullen wel hun eigen verhaaltje hebben om hier toch maar te kunnen blijven wonen en profiteren.
Maar nogmaals, ik vind het echt schrijnend dat die jongen nu weg moest. Maar niét Maggie De Block, niét Parwais zelf is schuldig aan die schrijnende toestand! Wél de regeringen die hem hier jarenlang illegaal hebben laten verblijven, inburgeren en gewoon worden aan onze cultuur en welvaart, zijn de grote boosdoeners. Ook zijn zogenaamde pleegmoeder had beter moeten weten!
Maggie heeft alleen maar haar plicht als minister gedaan! En als alle ministers vóór haar net hetzelfde hadden gedaan, zou er geen haan naar gekraaid hebben, en zou Parwais destijds niet eens de gelegenheid hebben gekregen hier jarenlang illegaal te verblijven!
En ik vrees dat, als Maggie haar stipt beleid op die manier verder zal zetten, er nog een heel leger illegalen zal moeten teruggestuurd worden! En dat zijn inderdaad voor sommigen, na hier jaren te hebben gewoond, schrijnende toestanden.
Maar helaas, en zoals zo dikwijls het geval is, wordt nu op de pianist geschoten! Maar die speelt enkel maar de partituur, geschreven door haar voorgangers. Al hadden die voorgangers zelf niet eens het lef om hun eigen wetten ook te laten uitvoeren! Ze treuzelden. Talmden. Staken hun kop in het zand. En maakten op die manier het drama jaar na jaar groter.
Het drama Parwais is dan ook niet het resultaat van de harteloosheid van het hedendaags bestuur, maar wél van de lafheid van het vroegere bestuur!
Want inderdaad is het dringend nodig dat paal en perk wordt gesteld aan het illegaal verblijf. Het is al erg genoeg met de legale nieuwe Belgen (ons ook alweer opgezadeld door die sufferds van de Wetstraat), dat we het schaamteloos profiteren van onze sociale voorzieningen door illegalen ook nog moeten pikken.
Profiteren illegalen nergens van? Neen? Wel, dan moeten jullie maar eens goed uit de doppen kijken! Ik ken een Russisch gezin. Al vijf jaar illegaal aanwezig. De kinderen gaan naar school en zo... de moeder werd al verschillende malen opgenomen in de kliniek... allemaal in 'illegale toestand'! Profiterend van onze sociale voorzieningen!
Bij 'illegaal' zou ik denken aan iemand die ergens ondergedoken leeft en bij geen enkele instelling terechtkan. Maar neen hoor! Die mensen leven gewoon als wij! Lopen school, werken soms, al dan niet in het zwart, en lijken zich van geen kwaad bewust.
Van onze staat 'mogen' ze profiteren. 'Mogen' ze ook belastingen betalen? Ik vrees van niet!
En dus, wat mij betreft, en hoe harteloos het ook mag klinken: Maggie is goed bezig! Zo moesten ze allemaal zijn. Anders kan de halve wereld illegaal komen wezen in ons kleine landje en uiteindelijk onszelf verdringen uit ons vaderland.
Arme Parwais maar ook arme Maggie. Want er staan haar waarschijnlijk bakken kritiek te wachten. Zal ze er tegen bestand blijven?
Waarschuwing: de meeste van mijn lezers die dit stukje beginnen te lezen zullen denken: Waarover heeft hij het nu? Dat interesseert me nu eens geen snars! Maar wie doorleest tot het einde zal begrijpen waarom ik het schreef, en waarom het wel degelijk op iedereen van toepassing is of kan zijn! Het gekozen onderwerp is alleen maar de drager van iets veel belangrijker!
-o-o-o-o-
Als ik vroeger het woord programma hoorde, dan dacht ik aan een lijst met activiteiten, of aan de lijst met programmas van de bioscoop of zo. Maar we zijn in het computertijdperk beland, en nu is een programma plots iets heel anders! Of toch niet? Eigenlijk niet, want in feite is het (in binaire) code een lijst met instructies voor de pc: als hiér wordt op geklikt, dan doet de pc dàt .
Installeer je een tekstverwerkingsprogramma, dan weet de pc wat hij moet doen als jij een bepaalde handeling, zoals typen, uitvoert. Bij een teken- of rekenprogramma gaat het dan weer eventjes anders. Eén ding blijft onveranderd: een programma zorgt ervoor dat de pc doet wat het programma voorschrijft, en dat doet hij aan de hand van wat jij met muis of toetsenbord doet. Programma mag dan al taalkundig correct zijn, maar toch is het even wennen voor de leek om te achterhalen wat met dat woord wordt bedoeld.
Application (Engels) of applicatie, vernederlandst, komt al dichter in de buurt. Ook vertaalbaar als toepassing. En dat is het eigenlijk wel helemààl! Ongelukkigerwijs wordt het woord toepassing weinig gebruikt (te Nederlands zeker?) en is ook applicatie alweer veranderd in het acroniem app, zodat leken alweer niet meer weten waarover het gaat! Enfin het is allemaal geen probleem eenmaal je weet wat bedoeld wordt met welk woord, en hoelang dat woord weer zal standhouden voor er weer een andere term voor uitgevonden wordt. Geen wonder dat veel mensen de tel gaan kwijtraken in de computerwereld!
Waarom nu precies dat stukje over programmas? Wel, verleden week was het, voor mij althans, weer raak op GOTD (Give Away Of The Day). Ze gaven een leuk muziekprogramma weg. Niet zon ordinaire muziekspeler waarvan je er dertien in een dozijn vindt, maar eentje om zelf muziek mee te maken! Daarvan zijn er ook wel een aantal op de markt, maar ze zijn meestal peperduur, loodzwaar, weinig intuïtief en dus hangt er wel een leerproces van vele maanden aan vast. De bekendste zijn: Q-base, Magix Musicmaker, Linux Multimedia Studio (gratis, maar toch ook zwaar en moeilijk!) en nog enkele andere. Ik heb er een paar van, maar mijn ervaring is dat de een goed is in dít, de andere in dàt, maar geen enkele die alles kan. Om partituren te schrijven bijvoorbeeld, heb ik dan weer een heel ander programma nodig, want geen van die dure programmas kan dat! Bovendien zijn het allemaal programmas van tussen de 40 en 200 megabytes zwaar!
Wel, wat ik nu gratis heb kunnen downloaden op GODT is amper 6 megabytes, maar het kan letterlijk àlles! Het sláát letterlijk ook alle andere met glans! Al heeft het een bedrieglijke naam: Songtrix. De naam doet vermoeden dat het om een speeltje gaat om muzikale truckjes uit te halen. Maar niets is minder waar! Je hebt een heel arsenaal aan instrumenten; je hebt een lege partituur waarop je noten kunt plaatsen. Nog makkelijker, vooral ook voor wie geen notenleer kent, of liever zomaar wat op gehoor rommelt, is de track of pianoroll, dat veel gelijkenis vertoont met het draaiboek van een draaiorgel. Daar vul je gewoon vakjes in die noten vertegenwoordigen. Kort of lang, net zoals je wilt. Terwijl je hem invoert hóór je hem ook, en wel met het instrument dat je zelf koos ervoor. Het pianoklavier opzij oriënteert je daarbij. En het mooiste is: als je ze invult op die track, dan kun je daarna het tabblad staff(partituur) openen, en daar staan de noten die je op die kinderlijk aandoende wijze invulde, al netjes op de partituur. Alsof Van Beethoven het had geschreven! Reuzehandig! Een volslagen leek kan nu, mits zich wat in te leven in het programma, een heel concert componeren!
Dan heb je nog de beschikking over honderden klaargemaakte begeleidingen, en kun je er ook gemakkelijk zelf aanmaken op een heel intuïtieve manier.
Al met al is het met amper zes megabytjes een enorm krachtig programma. Wat dan nog maar eens bewijst dat eenvoud het kenmerk van het ware is! Chapeau voor de programmeurs die dit alles in 6mb wisten te stouwen!
Bovendien steekt er ook nog een heel compleet, honderden bladzijden tellend leerprogramma bij over alle facetten van de muziek: noten, akkoorden, hoe het allemaal werkt en op elkaar aansluit Helaas is dat leerprogramma enkel in het Engels, zodat het lezen toch een stuk stroever gaat dan moest het in het Nederlands zijn. Maar hoedanook, het is het meest complete muziekprogramma dat ik ooit onder ogen kreeg. Ik kan al mijn andere zwaargewichten naar de prullenbak verwijzen nu!
En eindelijk heb ik nu een stuk gereedschap waarop ik onbeperkt al mijn muzikale creativiteit kan botvieren op een heel prettige manier. Wie hieronder de bijlage aanklikt kan alvast naar een kort stukje van een compositietje van me luisteren. Het is maar heel kort hoor! Enkel om te demonstreren wat het programma kan. Een demootje zeg maar.
En ik in mijn oude dag dit alles nog onder de knie krijgen en verwerken? Natuurlijk! Waarom niet? Mijn hele leven heb ik van alles bijgeleerd zonder me ooit af te vragen of ik het ooit eens zou kunnen gebruiken of als het me iets zou kunnen opbrengen. Dat het me interesseerde was al meer dan voldoende om me zoet te houden. En ik zie niet in waarom ik op mijn eenenzeventigste die levensstijl niet verder zou zetten! De meeste mensen van mijn leeftijd zien zoiets als totaal zinloos, maar niets is minder waar. Mij persoonlijk houdt het jong! En dat is helemààl niet zinloos. Dat ik geen twintig meer ben zie ik alleen maar in de spiegel en aan enkele lichaamsfuncties die niet meer functioneren als vroeger, maar die me ook zonder spijt kunnen gestolen worden!
Het gaat zelfs verder: als ik met een vijftiger praat, voel ik me onbewust altijd de mindere, of jongere. Vind dat ik naar hem moet luisteren, want hij is ouder dan ik Wel heb je ooit? En dan plots dringt de realiteit tot me door en verschiet ik me een bult! Oei! Ik ben wél twintig jaar ouder! En soms ook word ik daar plots met de neus opgedrukt! Zo heb ik me hier een vriend gemaakt die me op een bepaald moment vertelde dat hij in mij de vaderfiguur vond die hij altijd al had gemist!!! Vaderfiguur? Slik! Ik had eerder een vaderfiguur in hém gezien!
Wel, dat was eigenlijk de bedoeling van dit stukje. Aan elk die dit leest: het leven stopt niet aan 50, niet aan 60, niet aan 70. Het leven stopt als je dat zélf bepaalt door er het bijltje bij neer te leggen. Als je niets meer wilt bijleren. Niets meer wilt ondernemen. Jezelf afgeschreven voelt. Dán stopt het leven! Niet eerder. Dat heb je helemaal zelf in de hand.
En wat mij betreft: mijn longplaying mag dan al lang afgespeeld zijn, maar ik ga door tot het gaatje! Constant bijleren op elk gebied. Leergierig blijven. Creatief bezig zijn. Dát maakt dat ik me jong blijf voelen. Want nogmaals: jeugd is geen leeftijd, maar een geestesgesteldheid!
Enkele jaren geleden. Een leuk kroegje op de hoek van twee leuke straatjes. s Avonds wandelen er wat mensen rond, met of zonder hondje. Binnenin speelt zachte muziek en zit een toogkliekje onder mekaar te brabbelen als één grote familie. Wat jonge en oudere koppels zitten aan de ouderwetse tafeltjes gezellig te kouten. Het is een zwoele zomeravond, en de deur staat helemaal open om frisse lucht binnen, en de rook buiten te halen.
Een jaar later. Kroegje failliet. (Rookverbod!)
Nog een jaar later. Een zwoele zomeravond. Het leuke kroegje op de hoek van die twee leuke straatjes wordt nu uitgebaat door een Turk. En die leuke straatjes zijn zo leuk niet meer. Binnen de kroeg zit het stampvol. Maar je ziet er geen enkel blank gezicht. Buiten lopen al evenmin nog blanke wandelaars. Ze mijden dat hoekje als de pest, want het wordt omzwermd door allerlei vreemde wezens, die allerminst op eigen volk gelijken! Het lijkt wel een hele zwerm krioelende bijen op het voetpad. Zou daar misschien honing worden verhandeld? Of iets heel anders en minder onschuldig?
Maar Vlaanderen slaapt. Vlaanderen ziet niks. Slaap kindeken slaap, daaarbuiten loopt een schaap
Tweede slaapliedje.
Enkele jaren geleden. Het kleine viswinkeltje was een van de drukstbeklante zaken van de stad. Iedereen wou daar zijn vis halen, want verser vond je ze bijna niet. Bovendien was de ontvangst altijd weer hartelijk en vriendelijk. Jammer genoeg was het in een drukke handelsstraat gelegen en ging de huishuur uit de pan swingen. Onbetaalbaar geworden voor een blanke handelaar!
Een jaar later. Winkeltje sluit wegens te hoge huishuur en verhuist naar een achterbuurt!
Een week later. Winkeltje weer open. Maar het is geen viswinkel meer. Het is een nachtwinkel nu, die ook bij dag open is!!! Achter de toonbank een Marokkaan. Tiens ik heb altijd gedacht dat nachtwinkels overdag niet mochten open zijn? Of geldt dat enkel voor blanke handelaars? Maar open of niét maakt weinig verschil want de klandizie is toch nihil. Je kunt immers al de straten beleggen met nachtwinkels, uitgebaat door een bont allegaartje van nationaliteiten.
Maar het winkeltje blijft maar open! Waar wordt van geleefd? Wie betaalt huishuur? Wie betaalt de belastingen? Wie doet de boekhouding? Waarom swingen nu al die bijkomende kosten de pan niet uit? Nog maar een witwasserijtje misschien? Nog maar eens klant bij een gewiekste boekhouder die de weg weet?
Maar Vlaanderen slaapt verder. Ziet niks. Slaap, Vlaanderen slaap daarbuiten gaat je winst naar een schaap!
Derde slaapliedje.
Je wandelt op straat in een authentiek Vlaamse stad. Je verwacht Vlamingen te zien, desnoods Walen, maar neen hoor! Hoofddoekjes en kinderwagentjes vol bruine kopjes. Of op zijn minst blanken die heel vreemde talen spreken. Geen breiende vrouwen aan de voordeuren. Geen Vlaamse mannen op de bankjes in het park. Ook hiér weer een heel vreemde mengelmoes van culturen, religies, talen en rassen! Van intelligent of crimineel over halfgek naar helemaal geschift!
Slaap, Vlaanderen slaap! Daarbuiten loopt een schaap, Je vaderland is compleet om zeep, Maar dat interesseert je toch geen reet! Slaap, Vlaanderen slaap!
Zo kan ik nog wel doorgaan tot ik duizend en een verhaaltjes heb bijeengesprokkeld, maar wat baten kaars en bril, als de uil niet zienen wil?
Wel, ik had het nooit gedacht, maar blijkbaar mag ik er fier op zijn West-Vlaming te zijn! Lees dit maar even na:
West-Vlaanderen is de regio met het op zes na laagste werkloosheidscijfer van Europa. Dat blijkt uit cijfers van het Europese statistiekbureau Eurostat. De werkloosheidscijfers in de verschillende Europese regio's variëren van 2,5 procent in Salzburg en Tirol, tot 30,4 procent in het Spaanse Andalousië.
West-Vlaanderen komt met 3,2 procent na Salzburg en Tirol, het Nederlandse Zeeland, en het Duitse Oberbayern, Niederbayern en Freiburg. In totaal hebben 44 regio's een werkloosheidscijfer lager dan of gelijk aan 4,8 procent, de helft van het Europese gemiddelde. Daarvan liggen er vier in België.
Negen van de tien regio's met de hoogste werkloosheid liggen in Spanje. Het Griekse West-Macedonië staat op de negende plaats. In het Spaanse Ceuta bedraagt de jongerenwerkloosheid liefst 65,8 procent.
Bron: De standaard 4/7/12.
-o-o-o-o-
En toch dat is niet echt wat ik zie als ik om me heen kijk op straat. Zou Oostende dan misschien de uitzondering zijn die de regel bevestigt?
Maar voor de gehele regio zullen de cijfers wel kloppen, want ik heb het altijd al geweten dat we naarstige werkpaarden waren. En blijkbaar blijven we dat, ondanks alle pogingen van de syndicaten om ons lui te maken en met uitkeringen in bed te houden.
Veel werklozen heb ik trouwens nooit ontmoet in mijn leven, tot de dag dat ik in Oostende kwam wonen! Dat Oostende, weer volgens de statistieken, het hoogste werkloosheidscijfer van de kust heeft wist ik toen wel al. Maar dat dit zo duidelijk te merken zou zijn op straat en in de kroegen vormde voor mij toch een kleine cultuurschok! Zelfs het waaróm merk je onmiddellijk op in bepaalde middens!
En toch heeft Oostende potentieel! De haven en alle nevenverschijnselen bijvoorbeeld, het strand met zijn toeristische aantrekkingskracht Het heeft ook een luchthaven met zeer goede infrastructuur maar de wachtplaatsen en balies blijven het grootste deel van het jaar leeg!!! De inwoners horen immers ook al niet graag vliegtuigen boven hun hoofd! Noch bij nacht noch bij dag, want dan kunnen ze geen oog dichtdoen! En dus gingen ze janken. En werden de vliegbewegingen tot een strikt minimum beperkt. Zodat de werklozen niet worden wakker gemaakt! Want morgen hebben ze weer zon hele werkloze dag voor de boeg en dat is heel erg vermoeiend!
En ondanks al die geldverslindende infrastructuur toch de hoogste werkloosheid van de kust? Hoe zou dàt nu komen? Ik kan een tiental redenen bedenken, maar laat ze in het midden. Elke Oostendenaar moet maar zelf zijn conclusies zien te trekken. Die van mij heb ik al lang getrokken.
Toch een kleine anekdote die een en ander duidelijk maakt:
In het eerste jaar dat ik hier woonde stond ik plots voor de gesloten deur van een normaal drukbeklante bakkerij. Er hing nu een bordje voor: Gesloten wegens gebrek aan gemotiveerd personeel. En dat in een stad met het hoogste werkloosheidscijfer van de kust? Toen ging ik het snappen! Al was dat maar het topje van de ijsberg.
En ik ging ook het woord werkloosheid vanuit een heel ander standpunt bekijken! Het ging ook sterk meewerken aan mijn afkeer van bepaalde aspecten van onze pampermaatschappij.
Enfin, wat er ook van zij, West-Vlaanderen heeft toch lekker het laagste werkloosheidscijfer!
Er zouden ook nog drie andere regios met laag werkloosheidscijfer in België liggen, maar het artikel vermeldt niet welke dat zijn. Die zullen ook wel ergens in het Vlaamse landsgedeelte liggen, maar blijkbaar mogen ze niet worden vermeld om Wallonië niet helemáál in zijn blootje te zetten. De Vlamingen zouden wel eens kunnen gaan nadenken!
Conclusie: West Vlaanderen is het trekpaard van het Vlaamse landsgedeelte; het Vlaamse landsgedeelte is het trekpaard van het land, en het land is een (klein maar dapper) trekpaardje van Europa! Voelen jullie al een beetje waar de vruchten van onze inspanningen heenvloeien? Is het eerlijk dat een fabriek die kwaliteit levert en succesvol is, zwaar moet meebetalen aan fabrieken die er helemaal niks van bakken? Wel, ik vind van niet! Want de vergelijking met de andere Europese landen gaat perfect op! Maar ofwel wordt dat niet gesnapt in de Wetstraat, ofwel snap ik niets van de Wetstraat!
Voor mij komt het over alsof een plus een plots drie moet zijn in plaats van twee.
Nou ja, misschien snap ik ook helemaal niks van wiskunde! Domme jongen! Zal ik maar terugkeren naar de lagere school? Noemt wiskunde nog wel wiskunde, of noemt het nu huichelkunde? En kom je daar verder mee? Blijkbaar wél!
Gisterenmorgen ging ik mijn brievenbus ledigen en stelde vast dat de gemeenteraadsverkiezingen in aantocht zijn. De show werd gestolen door een mooi foldertje van open VLD waarop zelfs nog een cadeautje gekleefd zat! Een kleurenpotlood! Whaauw! Zon cadeau is zéker waard om onmiddellijk voor open VLD te stemmen!
De slogan was: kleur je gemeente!!
Slik! Is mijn gemeente dan soms nog niet genoeg gekleurd? Ik zie op straat toch een bonte mengeling van allerlei kleurtjes, waaronder vooral het bruin opvalt? En zéker in de buurt van het OCMW kantoor zie je bijna geen andere kleur. Want daar zitten de weldoeners!
Het kleurpotlood? Was, héél bedrieglijk, BLAUW natuurlijk! Om de ware bedoelingen te camoufleren? Waarom het niet eerlijk spelen en een bruin potloodje schenken? Kunnen we meteen heel Oostende bruin kleuren, want dàt is toch uiteindelijk het doel van die stemmenronselaars?
En nu ben ik benieuwd met welk cadeautje de andere partijen zullen uitpakken: een hoofddoekje? Een halal snoepje? Een ceedeetje met kakofonische middeleeuwse dansmuziek? Of een stukje proza uit de Koran?
Maar neen! Ook zij zullen daarover wel zwijgen in alle talen. Het probleem negeren is de beste strategie om er niets tegen te moeten doen!
Enfin, ze doen maar. En gelukkig stak er ook een anticlimax tussen mijn post. Een foldertje van het Vlaams belang. Geen kleurenpotloodje cadeau. Alleen maar de harde, maar realistische waarheid!
Kleurenpotloodje in de vuilbak, en ik weet al direct voor wie ik stem: voor de sanitair gecordoneerden. Hopende dat meer Vlamingen de ogen zullen openen. Wat mij betreft hoéven ze niet voor Vlaams Belang te zijn. Als ze maar tegen ondemocratische trucjes zijn zoals het verzinnen van een cordon sanitaire! Want ook dan blijft er maar één keuze over: net op dié partij stemmen!
We kunnen het niet ontkennen en we kunnen er niet omheen: de wereld gaat er op vooruit op technologisch gebied. De voordelen zijn ontelbaar. Het resultaat op de mens is anderzijds twijfelachtig!
Neem nou de geneeskunde. Een huisdokter was vroeger een alleskunner. De man had een praktijkruimte waarvan je de schrik om het lijf sloeg. Glazen kasten vol foltertoestellen die zó uit een griezelfilm leken te komen! Maar wàt je ook maar mankeerde, je kwam ofwel genezen buiten, ofwel toch goed op weg naar genezing.
Je stapte de praktijk binnen, en daar zat meneer doktoor. Aan een leeg bureau, met hoogstens een voorschriftenboekje naast zich. Je zei je naam als hij twijfelde, en dan trok hij een lade open en voorwaar, daar wist hij je medische fiche van tussen de vele andere fiches te halen. Allemaal met de hand geschreven, allemaal netjes alfabetisch gerangschikt. Je vertelde wat je mankeerde, en je zag zijn hersenen letterlijk aan het werk gaan. Toen haalde hij uit zijn griezelkast een hamertje. De schrik sloeg je al om het lijf! Maar je werd gerustgesteld: het diende enkel om even op je knieën te kloppen om je reactie te zien.
En klop daar ging het hamertje. Was altijd een twijfelachtig moment voor mij: wat moet ik nu doen? Ik voelde wel het hamertje, maar wist niet wat hij nou van me verlangde. Been vooruitzwaaien? Zal hij dan tevreden zijn? Vooruit dan maar been vooruitzwaaien maar als hem dat gelukkig kon maken. En ja hoor! Er verscheen een tevreden glimlachje op zijn gezicht. Ha! Ik had het goed gedaan. Nu het verder onderzoek: de stethoscoop die heel geleerd om zijn nek hing te bengelen moest toch ook zijn kostprijs opbrengen hé?
- Diep ademhalen! Braaf volgde ik het bevel op.
- Nu uitademen. En dat ging maar door. Ik vond het gek, maar trok het me niet aan. De brave man zal wel weten wat hij doet zeker?
Eeuwen later, toen ik verpleger was in het leger, had ik ook zon ding. Luisterde en luisterde nog maar hoorde zoveel als niets. Zaten de buisjes verstopt? Zaten mijn oren dicht? Neen hoor! Het ding was alleen maar hopeloos ouderwets. Zo ouderwets als een koffergrammofoon. We leefden toch in het tijdperk van micros en hoofdtelefoons? Waarom ons dan nog opzadelen met zulk voorbijgestreefd instrument dat zoveel als niets versterkte? Ik snapte het niet!
We zijn een halve eeuw verder en die antieke stethoscoop bengelt nog altijd over de nek van de dokters! Blijkbaar willen ze er geen afstand van doen. Statussymbool? Zou goed kunnen!
Maar goed, ik denk dat die vroegere dokters het ding vooral gebruikten om tijd te winnen. Tijd winnen terwijl hun hersenen koortsachtig bezig waren al het op de univ geleerde in snel tempo te overlopen en zich een diagnose te vormen. Het hamertje zal wel hetzelfde doel hebben gehad.
Maar hoedanook, een halve eeuw geleden stak hij dan nog een sigaretje op en nog vóór de rook om zijn hoofd was verdwenen had je een diagnose en stapte je na al die mysterieuze handelingen buiten met een voorschrift. En al spoedig bleek dat hij de nagel op de kop had geslagen en je kwaaltje verdween als sneeuw voor de zon.
Anno 2012 stap je een dokterspraktijk binnen en er wacht je een anticlimax. Bureau vol met technische snufjes, de obligate pc, de folterkast is verdwenen maar toch is er nog die oude stethoscoop! Het hamertje is waarschijnlijk verhuisd naar een of andere schoenmakerswerkplaats. De riten van de moderne medicijnman zijn ongeveer dezelfde gebleven, maar het hersenwerk is er niet meer bij! Dat is vervangen door wat getokkel op het toetsenbord van de pc, kijken wat dat geleerde ding er van brouwt, op een knopje drukken en daar rolt je voorschrift uit de printer. Volgende patiënt a.u.b.
Ja, de pc heeft ons heel wat werk uit handen genomen, maar slimmer zijn we er niet op geworden. Op school is het niet anders. Waar we het vroeger met lei en griffel deden staat nu de laptop. Om ouders op kosten te jagen en de jeugd dom te houden?
De pc op school zal ondertussen wel een aantal onmisbare functies zijn toegewezen, zoals het ophalen van bepaalde lessen en ander studiemateriaal. Allemaal heel interessant, maar is dat alles de nevenverschijnselen waard? Hoe zit het met rekenen zónder pc of rekenmachine? Hoe zit het met handschrift? En wat wordt, totaal buiten het lessenpakket om, uitgespookt met die pc? Het succes van asociale netwerken zoals facebook liegt er niet om! En dan spreken we nog niet over pornosites!
Of het vroeger beter was weet ik niet zo zeker! Maar ik weet wél zeker dat het nu bij lange na niet zo ideaal is als het lijkt. Want zoals bij alles het geval is: bij elke stap vooruit van de technologie staan gewetenlozen al klaar om ons twee stappen achteruit te laten zetten door het internet vol te stouwen met allerlei rommel die we best kunnen missen. Toeval? Neen! Het eeuwige principe van positief en negatief die naar evenwicht zoeken.
Toen Vlaanderen nog een brave en veilige landstreek was en ik naar de lagere school ging, leerden we, zo tussen de regels door, over economie. Iets dat, zoals ontelbare zaken, waarschijnlijk helemaal niet op het leerprogramma stond. Leerprogrammas waren toen nog niet zo in trek! Er waren natuurlijk de noodzakelijke en verplichte dingen, maar daarnaast, en véél leerrijker dan de verplichte stof, was er de leraar zélf, die naar eigen goeddunken alles wat hij in zich had en interessant vond, overbracht op de leerlingen. Hij was niet de robot die hij nu is en die strikt gehoorzaamt aan wat de Wetstraat hem inprent. Neen! Hij was een soort tweede vader voor zijn leerlingen. Als het nodig was een strenge vader, maar een vader die het beste voorhad met zijn kinderen, en hen alles wat hij in zich had probeerde over te brengen.
Wij keken dan ook veel meer uit naar zijn wijze levenstips dan naar de verplichte leerstof.
En zo komt het dat een van die leraren ons als tussendoortje wat wegwijs maakte in de economische doolhof van de maatschappij. Zoals hij het vertelde, was het allemaal poepsimpel, logisch en begrijpelijk. Zo had hij het over belasting betalen. Legde uit dat het heel veel Frankjes kostte om een land te onderhouden en vooral veilig te houden. De staat moest dan ook een massa betalen aan onderhoud van de wegen, vuilnisomhaling, postbedeling, riolering, betalen van veiligheidsdiensten, het helpen van armen en werklozen, enzovoort.
Noteer: armen waren toen écht arm, en werklozen slaagden er écht niet in werk te vinden of deugden écht voor niets!
En dus, besloot hij, met ons allen helpen we door het betalen van onze belastingen, mee aan het verwezenlijken van een land waarin het goed is te leven. Hoe harder we zouden werken, hoe meer we zouden verdienen, en ook meer belastingen betalen om een nóg betere samenleving mogelijk te maken.
En sterk gemotiveerd gingen we naar huis, vastbesloten om ons steentje bij te dragen om dit land minstens op niveau te houden, en zo mogelijk te verbeteren.
En toen we volwassen werden en in het arbeidscircuit werden opgenomen deden we ons best zoveel mogelijk te verdienen en niet te morren als we daar een groot gedeelte moesten van afstaan aan de staat. De staat deed daar immers goede werken mee. De staat zou er immers ook voor zorgen dat we van een goed pensioen zouden genieten als we oud werden. Zou er ook voor zorgen dat we, als we ziek werden, op een goede financiële ondersteuning konden rekenen.
Jawel hoor! We waren goed op weg. Beter kon niet. De klas had de oren gespitst, en het was niet in dovemansoren terechtgekomen! Werken en zwoegen maar voor s lands welvaart. Ja toch? Of kon het ook anders uitlopen? Helaas wél.
Naïef als ik was, dacht ik dat ik gehoord had wat iedereen had gehoord. En dat was ook wel zo, maar niet iedereen had het op dezelfde manier geïnterpreteerd! Het minder werklustige of ondernemende gedeelte van de klas had vooral begrepen dat wie geen werk vond, ook op staatshulp kon rekenen. En ook dàt was bij dat soort niet in dovemansoren gevallen. Die begonnen al uit te zoeken hoe ze het aan boord konden leggen om vooral geen tewerkstelling te vinden! De staat zou er immers toch voor zorgen dat ze niet van honger omkwamen!
Die kleine anekdote is, denk ik, tekenend voor wat in heel België is gebeurd: de goeien werden gemotiveerd om hard te werken om onder andere de minderbedeelden van ONS volk te helpen. De slechten echter werden met diezelfde woorden gemotiveerd om manieren te zoeken om van uitkeringen te kunnen leven: je oliedom voordoen zodat geen enkele werkgever iets met je kon aanvangen, of ziektes fingeren, of de boel saboteren waar je toch een tewerkstelling was opgedrongen enfin, er waren voldoende manieren om op de werkende bevolking te gaan parasiteren.
Dat het zo niet kon blijven duren lag voor de hand. Steeds meer doppende werklozen en gefingeerde zieken, en toch steeds meer arbeidsplaatsen die niet werden ingevuld en het sprookje van de multicultuur begon.
Door laffe regeringen die niet durfden ingrijpen tegen de vele misbruiken door luigekweekte Vlamingen. Door regeringen die geen boeman durfden spelen en dan maar arbeiders in het buitenland gingen zoeken. Steeds verder, steeds vreemder. Tot het vreemde ook letterlijk als héél vreemd kon worden beschouwd. Héél vreemd, zowel in cultuur, in doen en laten, als in religie! En voor we het goed en wel door hadden, gingen we werken voor dié lui! Werden onze belastingscentjes vooral aan dié lui besteed.
Ja, kregen dié lui het zelfs helemaal voor het zeggen in ons land en werden wijzelf door de Wetstraat aanzien als de quantité négligeable. Als een kruid in de soep dat er helemaal niet in hoort. Een kruid dat dan misschien wel met kop en schouders bovendrijft, maar dat ze er toch liefst zouden van afscheppen! We zijn niet halal genoeg! We bidden met onze gevouwen handen, maar niet met de kont naar de hemel! En dat neemt de hemel ons blijkbaar kwalijk! De Wetstraat ook.
Maar het kwam allemaal heel geleidelijk: eerst een beetje vreemd, dan steeds vreemder, tot het niet vreemder meer kon. En zo had de Vlaming eigenlijk niet door wat aan het gebeuren was! Zéker niet toen hij zelf al geboren werd in een land dat op zijn minst, en letterlijk, héél vreemd kon worden genoemd. Een land dat vergelijkbaar is met een krachtig oorlogsschip, maar helaas bestuurd door middeleeuwse piraten! Piraten die piraat geworden zijn uit opportunisme! En een piratenschip dat steeds meer met de kont omhoog gaat liggen! Want blijkbaar is die hemel verzot op die geurtjes!
En zo komt het dat de ouderen moesten leren leven in een vreemde omgeving, en de jongeren van niets beter wisten. Vaderlandsloos geboren in het vaderland!!! Terwijl hun felbegeerde nationaliteit als zoete broodjes over de toonbank ging naar vreemden! Terwijl die vreemden ook nog eens hun eigen nationaliteit mochten behouden. Om van twee walletjes te kunnen eten!
En de Wetstraat die werkte naarstig verder aan volksvreemde wetten! Wetten, geëist door vreemden. Wetten vóór vreemden. Wetten tégen het vaderland. En vooral aan wetten om de Wetstraat zelf tegen elke vorm van kritiek te beschermen.
En de eeuwige jankerds die jankten mee.
En ondertussen betalen de brave Belgen braaf verder en steeds meer belastingen. Alleen betalen ze die niet langer tot grotere glorie van het vaderland, maar aan een stel Sinterklazen die het wegschenken aan de aller-vreemdste en vooral achterlijkste culturen. Aan kansarmen die geen kansen vonden in hun eigen cultuur, maar nu wél diezelfde cultuur naar ons proberen te importeren! Proberen ons ook aan die cultuur te laten wennen door verloedering, terrorisme en vandalisme.
En ja hoor! Hoe gek het ook mag klinken, het schijnt ze nog te lukken ook! We kijken niet meer op van een overval min of meer. We vinden het normaal dat we onze woningen moeten beveiligen als middeleeuwse burchten. En de smerige troep die onze mooie steden en straten aan het oog onttrekt? Ach jongens dat zien we al lang niet meer! In sommige steden leeft men in het vuil als ratten in riolen, maar niemand lijkt het nog te zien! Zelfs onze eigen jeugd moet in niets meer onderdoen voor die middeleeuwse bende! Gooi je afval maar op straat! De gemeentes plaatsen dan wel duizenden afvalbakjes langs de wegen, maar daar hebben die gozers geen boodschap aan. Achterlaten waar je het gebruikte. Ontmenselijking en verdierlijking: laat je drol maar achter waar je hem scheet! Eigenwaarde? Totaal verdwenen. Opgelost in vreemde culturen.
En dan moet ik terugdenken aan die schoolmeester: we betaalden (let wel: verleden tijd!) belastingen onder andere om onze steden veilig en proper te houden en op te fleuren! Om onze levensstandaard omhoog te helpen. Maar nu? Ik heb zon donkerbruin vermoeden dat tegenwoordig andere prioriteiten zijn weggelegd voor die zuur verdiende centjes!
En nu daag ik elke jankerd om humaniteit uit om eens heel goed te gaan uitvissen waar elke cent belasting die hij betaalt voor gebruikt wordt. Wedden dat hij achterover slaat van schaamte en zijn grote muil door de eerste de beste chirurg laat dichtnaaien?
Men zou die kerels eens een film moeten kunnen laten zien van hoe Vlaanderen er nu zou hebben uitgezien als de Vlamingen allemáál zelf waren blijven werken. Als ze geen vreemde culturen hoefden aan te trekken om zelf lekker in bed te blijven liggen. Als het belastingsgeld zou worden gebruikt waar het voor bedoeld is! We zouden ondertussen in een heerlijk paradijs hebben kunnen wonen!
Maar één enkele straat heeft dat hele paradijs verhinderd om tot volle ontplooiing te komen: de Wetstraat. Doordat ze steeds meer werd bevolkt door domme charmeurs in plaats van door leiders met ballen aan het lijf!
Voor gevoelige lezers: dit stukje is gepleegd onder invloed van het zwoele weer, gebrek aan inspiratie, en door een onderonsje met de verkeerde muze! Kruidje-roer-me-nietjes kunnen nu maar beter overschakelen naar de fabeltjeskrant.
-o-o-o-o-
Wel, die muze fluisterde me het volgende in het oor:
Het huwelijk is een bedrieglijke vorm van prostitutie: de man denkt seks te krijgen en de vrouw denkt geld te krijgen!
Het bedrog zit hem in het feit dat de man wel degelijk seks, en de vrouw wel degelijk geld krijgt waar het om échte prostitutie gaat.
Voilà! Het staat erop.
Wat zou die muze nu eigenlijk hebben bedoeld?
Wel, als het om een huwelijk gaat, mag je gerust van een gevaarlijke gok spreken, en weet je helemaal niet waar je zult in terecht komen:
1 Ofwel komen beide partners aan hun trekken;
2 Of geen van beiden komt aan zijn / haar trekken;
3 Of één van beiden blijft op zijn / haar honger zitten.
Punt 1 behoort tot de zeldzaamheden des volks.
Punt 2 lijkt wel ver gezocht, maar je weet nooit met de leugentaal die als introductie moet dienen!
Punt 3 is de populairste combinatie, want hoe gek het ook mag klinken, liefdespartners slagen er telkens weer in om hun complete tegenpool te zoeken en nog te vinden ook! Soms vraag ik me af of veel mensen dan toch niet beter met de teerlingen zouden gooien in plaats van doelbewust die éne, unieke, maar helaas verkeerde partner te gaan zoeken. Wedden dat ze dan meer kans op succes zouden hebben? Wedden dat er minder echtscheidingen en meer gelukkige huwelijken zouden bestaan?
Enfin, blijkbaar mogen we ons nog gelukkig achten dat prostitutie bestaat: daar weet je tenminste bij voorbaat wat je zult krijgen en hoeveel het je zal kosten na aftrek. Euh van de BTW bedoel ik. Er is immers geen toegevoegde, maar afgetrokken waarde! En dus wordt de BTW afgetrokken.
Eén van de flagrantste, vooral vrouwelijke onhebbelijkheden bestaat er in dat ze als single bijna allemaal de charmante, begrijpende en naar liefde hunkerende engeltjes zijn. Méér kan een man zich echt niet wensen, en met de ogen dicht loopt hij er in.
Maar getrouwde vrouwen houden al heel snel op engeltjes te zijn! Ze ondergaan een complete metamorfose. En de man voelt zich gruwelijk bedrogen! Jawel hoor! Erger bedrogen zelfs, dan als hij moest horen dat ze een buitenechtelijke verhouding heeft! Want het resultaat is hetzelfde: hij voelt zich bekocht, en niet zelden uit zich dit vroeg of laat door zélf in een buitenechtelijke liefde verzeild te raken. Het is dan maar de vraag wie van beiden de schuldige is!
En bovendien wordt in dergelijke situaties nog een derde, en meest getroffen slachtoffer gemaakt: de verboden liefdespartner!
Jawel, ik weet het hoor! Dat is een heel eenzijdige benadering. Ook mannen kunnen hun echtgenote zodanig verwaarlozen dat ze ook in een dergelijke situatie tuimelt.
Ik zei het trouwens toch al bij punt 3: in de meeste gevallen komt maar één van beiden aan zijn / haar trekken! Bij mannen ligt het meestal anders: die zijn dan zó hongerig naar seks en variatie dat één vrouw nooit kan volstaan. Ook hun natuurlijk jachtinstinct kan hier dan een grote rol spelen!
Veel narigheid zou al kunnen vermeden worden door eerlijkheid bij de partnerkeuze. Niks beloven, tenzij je ook kunt doén wat je belooft. Want met beloven zonder geven kàn het nu eenmaal nooit goed aflopen in een relatie.
Iemand zei ooit dat elke man van boven de vijfenveertig verantwoordelijk is voor zijn eigen gezicht. Waar of niet waar?
Wat mijzelf betreft lijkt dat wel te kloppen. Ik heb altijd al een groot rechtvaardigheidsgevoel, gepaard aan een zekere strengheid gehad. Streng in de eerste plaats op mezelf, maar ook op mijn omgeving als ik zie dat het daar zou kunnen gaan ontsporen. Werd me niet altijd in dank afgenomen op korte termijn. Op langere termijn moest men me dikwijls schoorvoetend gelijk geven. Als men daartoe tenminste de moed had!
En ja, inderdaad, het liet zijn sporen na op mijn gezicht. En dat komt vooral nu tot uiting, nu ik veel wandel met Chico. Mensen die me vroeger gewoon voorbijliepen, maken nu een hondenbabbeltje, en nogal dikwijls hoor ik de opmerking dat ze vroeger niet durfden praten met me, omdat ik er zo streng uitzag.
Nou ja. Uitstraling hé? Je gezicht bepaalt meestal de eerste indruk, en die indruk strookt niet altijd met de werkelijkheid. En toch denk ik dat die uitdrukking steek houdt! Door altijd streng te zijn geweest heb ik een streng gezicht gekregen. Maar helaas koppelt men strengheid toch zo graag aan een koele kikker. En niets is minder waar in mijn geval.
En dan trek ik dat gezegde even door op de mensen om me heen. Ik zie veel zuurpruimen. En reken maar dat die ook écht zuur doen. Ik zie veel ontevreden gezichten. Ik zie mensen waarvan de uitstraling al direct zegt dat ze nergens kunnen van genieten. Ik zie ook vrolijkerds en ik zie dwazen.
En ik moet toegeven dat die eerste indruk meestal helemaal klopt. Tenminste, als het over oppervlakkigheden gaat. Maar of je daarmee de mens achter de uitstraling herkent? Dàt is een ander paar mouwen! Ook een zuur gezicht kan een misschien een warme ziel camoufleren. Maar dan een ziel die door bepaalde levenservaringen verzuurd is. Dieper contact met die persoon toont dan meestal een heel andere ingesteldheid!
En dan komen we tot de kern van de zaak: eigenlijk is je uitstraling waarschijnlijk wel de som van alles wat je meemaakte. Tot hier is die uitdrukking correct. Maar ze is geen referentie voor je ziel. Want je ziel is wat je wezenlijk bent. Wat je uitstraalt refereert eerder naar alles wat je hebt meegemaakt.
En wat heeft de modale burger allemaal meegemaakt? Het gaat hem vooral over alles wat hij in de krant heeft gelezen. Alles wat hem werd geïndoctrineerd op school. Alles wat de regering hem probeert wijs te maken om hem op hén te doen stemmen. En dan last but not least alle negatieve ervaringen die hij had met zijn medemensen! Ervaringen die hem in de meeste gevallen deden besluiten dan maar te gaan meehuilen met de negatieven, om sociaal over te komen. En als die negatieven zuurpruimen waren, dan werd hij dat ook maar. Waren het jankerds, dan jankte hij mee. Om aanvaard te worden in zijn kringetje. En op de duur werd hij niet langer een product van zichzelf, maar een product van zijn omgeving!
Wel, mij niet gezien! Ik ben wie ik ben. Ik ben het product van mijn eigen ziel. Misschien wel streng, misschien té rechtvaardig, maar zelfs als die eigenschappen me persoonlijk eerder verlies dan winst opbrengen, heb ik ze nooit laten verdoezelen door me te dwingen te denken zoals anderen denken. Dat is hún probleem. Maar hoé sterk een en ander soms ook op me inwerkt, een massaproduct wil ik nooit worden! De openbare opinie kan me gestolen worden, want ze is een opinie die ontdaan is van elke persoonlijkheid. Enkel gebaseerd op meehuilen met de wolven in het bos. Op het verloochenen van de eigen ziel ten voordele van andere zielen! En dat kan nooit de bedoeling van het leven zijn geweest! Integendeel, ik vind dat een dergelijk leven een zinloos leven is. Je kunt dan net zo goed tot een kudde koeien behoren!
Met dit alles heb ik eigenlijk maar één probleem: die verwerpelijke eigenschap van de mens om, liever dan zijn eigen ingesteldheid te volgen, naar de openbare opinie te luisteren! Dat maakt dat clowns, charlatans en volslagen debielen de macht kunnen grijpen. Mét de onverantwoorde hulp van de pers, die al uit hetzelfde soort debielen bestaat! Want wie beter dan de pers is in staat de bevolking te indoctrineren? Te kneden naar hun eigen beeld en gelijkenis? Is het niet leuk s morgens snel de krant te lezen, dan naar de kroeg te trekken, en daar alles wat je las uitgebreid te gaan herkauwen onder vrienden? Aldus meehelpend aan het blinddoeken van de bevolking en totaal onwetend te blijven van de werkelijkheid?
Ik geef toe: voor Jan met de pet is het moeilijk waarheid van leugens te onderscheiden. Vooral als het in de gazet staat, lijkt het allemaal waarheid! Want Jan met de pet lijkt niet te kunnen oordelen! Lijkt niet in staat de waarheid te distilleren uit een artikel vol leugens. En dat is spijtig. Want zo laat Jan met de pet zich de pet afrukken door een stel opportunisten die op onverantwoordelijke wijze bezig zijn zichzelf te verrijken!
Neem daarbij dan nog de wetten, gemaakt door hetzelfde soort opportunisten, die verbieden om onder andere racistisch (lees: vaderlandslievend) te schrijven, en je kunt al op voorhand bepalen hoé bepaalde wraakroepende situaties in de pers zullen worden vertaald. En toch gaan we er prat op in een vrij, censuurloos land te leven! De ongerijmdheid vliegt hier wél de pan uit!
En nu stel ik mezelf toch even een paar vragen: 1. Als de regering verbiedt om vaderlandslievend te schrijven Hoe vaderlandslievend is die regering dan wel? 2. Als de regering achthonderd cafés op één jaar laat failliet gaan door het rookverbod Hoe dicht staan die lui dan bij de bevolking?
Terug naar het onderwerp. Wég muze! Het is weer aan mij!
Concluderend zouden we dus kunnen stellen dat je gezicht je karakter verraadt? Helaas, zo eenvoudig blijkt het ook weer niet te liggen. Ik denk dat die vlieger in veel, maar lang niet in alle gevallen opgaat. De zuurpruimgezichten die ook ooit zag, wàren meestal ook wel zuurpruimen. Maar anderzijds heb ik ook veel gladde jongens meegemaakt die je de absolutie zou geven zonder biecht, maar in werkelijkheid potentiële gewetenlozen waren die geen leugen, bedrog of vervalsing uit de weg gingen om zichzelf te verrijken!
Mijn conclusie is dan ook dat die stelling heel dikwijls klopt, maar dat toch altijd weer de nodige voorzichtigheid is geboden. Je hebt nu eenmaal mensen die helemaal niéts goed in zich hebben, en de natuur zoekt dan maar naar een compenserend evenwicht. Als die compensatie dan in bepaalde gevallen uit een charmante persoonlijkheid bestaat is het wel degelijk opletten geblazen!
Waar je de meeste kans loopt dergelijke persoonlijkheden te vinden? Niet moeilijk! Toppolitici, advocaten, vastgoedmakelaars, enfin, al die beroepen waar je ofwel niets moet voor kunnen, ofwel het weinige dat je kunt schromelijk kunt misbruiken. Dàt zijn de beroepen waar die lui als aasgieren op afkomen. De minderbedeelden uit die categorie moeten het dan weer stellen met jobkens als vertegenwoordiger of reis- of verzekeringsmakelaar. Of geraken met wat ellebogenwerk in de gemeentepolitiek. De verdiensten hier zijn dan wel een stuk minder, maar daar hoef je dan ook helemààl niks voor te kunnen! Hier moet je het uitsluitend van je charme hebben.
Dat was dus ook eventjes een beknopte beschrijving van de maatschappij waarin we leven. Voor wie het nog niet door mocht hebben!
Welvaartmaatschappij? Misschien. Voorlopig toch nog wel.
Huichel- en leugenmaatschappij? Heel zeker! We verzuipen er letterlijk in!
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
