Vooreerst: het stukje onmiddellijk hierna was eigenlijk voor vandaag bedoeld, en dus plaats ik het ook. Wie weet of iemand er baat of raad kan in vinden:
Hoe ga je om met overleven na het verlies van een partner? Wel, eigenlijk kun je dat niet! Onmogelijk als je verstand op de frequentie 'emoties' staat! En dus moet je op de frequentie 'logica en realiteit' overschakelen. Hoé moeilijk dat ook is. Ik heb dan ook intens medelijden met mensen die dit niet kunnen! Die mensen moeten helse momenten doormaken, en dat ondervind ik nu ook heel goed. En opnieuw ben ik mijn schepper dankbaar dat hij me met die gave heeft begiftigd.
Wat ik gisteren (nu eergisteren) ook ondervond is dat, hoé diep je zelf ook in de problemen zit, het véél beter dan antidepressiva werkt als je ondertussen toch nog anderen weet te helpen! Zo kon ik (eer-)gisterenmorgen mijn dochter Abigaeil nog een enorm plezier doen. Want ook zij is depressief na een mislukt huwelijk en zat te piekeren over bepaalde problemen waar ze me nu niet echt mee wilde lastigvallen in deze droevige periode. Maar ik voelde het aan, belde haar op en loste het probleem op dat haar momenteel het meeste drukt. Wel, dat maakte mijn dag goed!!!
Raar eigenlijk, maar ik denk dat kunnen geven beter werkt dan te zitten huilen om hulp! Want ik kréég veel hulp en medeleven van mensen, waarvoor ik eeuwig dankbaar ben. Dat helpt enorm, maar vrolijk kan het je niet maken zolang je op de frequentie 'emoties' blijft staan.
Ondanks alles zélf nog blijven geven wat je kunt geven werkt wél! Het is het beste antidepressief middel! Een middel dat je niet bij de apotheek vindt! En ik weet niet of het een middel is dat bekend is bij psychologen. Ik vrees van niet! Maar zodra ik de opluchting in de stem van Abigaeil hoorde kon mijn dag niet meer stuk.
Krijgen, is in mijn geval mooi meegenomen. Maar het werkt niet echt op je verwerkingsproces. Blijven geven ondanks alles echter, werkt wél!!! Ik vraag me nu wél af of dit psychologisch bekend is.
Want nu, als ik even een dipje krijg, denk ik onmiddellijk "ik heb Abigaeil toch over haar zwaarste probleem heen kunnen helpen", en dat doet onmiddellijk mijn goed gevoel terugkeren.
Conclusie: Geven is voor de gever een opluchting. Krijgen verwekt eerder een extra schuldgevoel!
Raad:
Als je ook maar iéts kunt geven, doe dat dan ook! Want geven is onder bepaalde omstandigheden veel belangrijker dan krijgen. De gever is hierin de winnaar. De krijger... nou ja... die is wel blij te krijgen, maar moet soms ook een schuldgevoel verwerken. Geven is veel zaliger dan te moeten krijgen!
Niet te verwonderen dus dat veel mensen hun depressies zien opstapelen en er niet van afkomen. Zéker niet als ze alleen aan zichzelf blijven denken, en halsstarrig weigeren anderen ook nog maar eens te helpen!
Willy.
En nu vandaag:
Gisterennamiddag hebben ze de machines stilgelegd en haar zachtjes laten inslapen na telefonische afspraak met mij. Een enorme opluchting voor mij, en een gevoel van intense vrede. Afscheid had ik zondag al genomen. Haar wil is in vervulling gekomen. Ik verloor een fantastische vrouw, maar ook een vrouw die ik al jarenlang dagelijks zag lijden. En dat is ondraaglijk als je niets kunt doen om haar te helpen. Toch was ze uiterst moedig, levendig, en verborg haar pijn voor vrienden en buitenstaanders. Maar ik wist wel beter!
En dat er leven is na de dood werd me gisteren nog maar eens bewezen: amper een uur na haar dood, stierf ook haar moeder, die al een tiental jaar als een plantje leefde in een rusthuis. Dikwijls heeft mijn vrouw me gezegd dat ze ook dit niet aankon, maar door het ontbreken van een euthanasieverklaring niets kon doen. En smeekte me ook om haar, als haar hetzelfde zou overkomen, te laten gaan.
Toeval? Moeder en dochter die op twee verschillende plaatsen en onder totaal andere omstandigheden amper enkele uren na elkaar sterven? Kom nou! Mijn mening is dat mijn vrouw, aangekomen in een betere en machtigere wereld, onmiddellijk haar moeder heeft bij zich geroepen! Om ook haar eindelijk uit die onbewuste toestand te halen.
Vanmorgen had ik, vol schijnbaar onoplosbare problemen, een afspraak met de begrafenisondernemer hier in Oostende. Wel, ik werd heel goed opgevangen en geholpen. Practisch alle problemen die ik boven mijn hoofd voelde hangen werden op slag opgelost. En eigenlijk moet ik in feite aan geen vervelende administratie meer denken. Dat wordt allemaal via hen opgelost en ik heb nu niets meer te doen, tenzij voor het hondje te zorgen, want het arme beestje heeft het ook aangevoeld en is totaal uit zijn gewone doen!
En wat mij betreft: een nieuwe levensfase gaat nu in. Maar ik voel heel goed aan dat ze rond me blijft hangen en me helpt waar ze kan. Dank je, Pruts!
Eenzaam loop ik door de straten. Met mijn hond als toeverlaat. Meer gezelschap kan niet baten Als het noodlot plots toeslaat.
Toeslaat als een harde kraker En wel van alle kanten tegelijk. Maar mijn kop blijft boven water, Anders krijg ik geen respijt.
Droevig loop ik langs de straten Met Chico naar de dierenarts. Hopelijk kan dit bezoek hem baten, Want zijn stoelgang zit hem dwars!
Natuurlijk ook uit heimwee naar zijn vrouwtje! Hoe raakt een hondje daar van af? Hoe vermijd ik zelf ook een black-outje? Hoe reageer ik zélf mijn heimwee af?
Willy.
PS: dit gedicht is een 'momentopname'! Even een korte down tussen de momenten dat ik mezelf goed in de hand heb en er ben voor mijn vrouw, mijn dochter, en mijn hond. En wel in dié volgorde. Maar trouw aan mijn filosofie 'first things first' is Chico nu even mijn eerste prioriteit. De rest is zorg voor later. Gelukkig ben ik ook omringd door (slechts) enkele échte vrienden die er voor me zijn door dik en dun.
Mijn volgende prioriteit nu is om een leven niet langer te rekken dan strikt noodzakelijk! Vandaag nog wil ik de mensen in het AZ duidelijk aan het verstand brengen dat het, wat mij betreft, zo snel mogelijk gedaan moet zijn zodat haar ziel vrij komt en kan gaan waar zij altijd al wou heengaan.
Hoogstens nog tot donderdag, want dan kan ik naar Gent met mijn dochter, die heel graag nog afscheid van haar wou nemen. Zélf heb ik zondag afscheid genomen. Maar als de artsen besluiten het vandaag nog te doen, dan laat ik het toe. Hoe sneller hoe liever. Dat is wat ZIJ wil, en ik haar beloofd heb. Het zal mijn dochter heel erg spijten, maar dat komt pas op de tweede plaats.
Gisteren zouden we paling met frietjes gaan eten met Peter dus. Het werd anders!
Ik belde voordien het UZ op. Daar vroegen ze me of ik toch niet eens langs kon komen om een aantal belangrijke dingen te bespreken die niet via telefoon konden. Ik denk dat ze me vooral wilden zien om mijn reactie te kunnen bepalen, en dat kun je inderdaad niet inschatten aan de telefoon.
Dit eerst aan mijn dochter Abigaeil gemeld, omdat die me net erna opbelde. Zelf zat ze vast met de vijf kindjes, maar zou Peter verwittigen via GSM om het restaurant af te zeggen en me naar het UZ Gent te brengen. Hij was akkoord en een uur later waren we op weg naar Gent.
Tja... wat zeggen? Je vrouw daar zien liggen, heel vredig ademend met gesloten ogen, met tiental toestellen er omheen... Maar zich van totaal niets bewust. Héél erg emotioneel!
Nu, uit het gesprek met die arts en de verpleger kwam naar voor dat haar kansen om zonder ernstig hersenletsel uit de coma te raken vrijwel nihil zijn. En ze gingen voorzichtig vissen naar achtergronden: wie was ze als persoon? Ik heb onomwonden gezegd dat ze al jarenlang niet één dag zonder pijn is geweest: brandende, droge ogen. Constante rugpijnen. Dan ook nog de voortdurende constipatie die voor hevige buikpijn zorgde. En dan nog het feit dat dit alles onomkeerbaar is en geen medicatie echt hielp.
Gelukkig had ik ook de euthanasieverklaring bij, die ze enkele maanden geleden ondertekende omdat ze op geen voorwaarde wil leven als een plantje. Heeft dit trouwens gezien van haar moeder, maar dié kon ze niet helpen omdat die euthanasieverklaringen toen nog niet bestonden.
De dokter was blij met die euthanasieverklaring, omdat het een hoop langdurige paperasserij omzeilt. En we zijn tot een akkoord gekomen: Ze zullen nog enkele dagen testen verrichten om honderd procent zekerheid te hebben, en dan worden de machines uitgeschakeld.
Omdat mijn dochter me al had gezegd dat ze donderdag vrij is, en absoluut met mij naar Gent wil, heb ik hen gevraagd of dit donderdag kon gebeuren. Ze zouden hun best doen het zo te regelen.
Voor alle duidelijkheid: mijn kinderen zijn van een eerste huwelijk en niet van haar. Toch hebben ze haar altijd een toffe vrouw gevonden voor me.
We zijn tenslotte vertrokken van het UZ vol emoties, en zijn samen (Peter, zijn vrouwtje en ik) enkele Scotch gaan drinken. Honger had ik niet meer en ze hebben me dus naar huis gebracht. Ik heb de hele zondag niets kunnen eten.
Voor vandaag had ik op mijn programma gezet: eerst de spulletjes van haar afhalen in de kliniek hier. Alweer een sterk emotioneel blok waar ik doorheen moest, en liefst zo snel mogelijk afwerkte.
Dat is ondertussen ook al gebeurd. Alles mooi gesorteerd zoals het hoort, en nu is mijn huis alweer clean.
Omdat ik ongemakken en zwaktes begon te ondervinden door dagelijkse ondervoeding, ben ik nu frietjes aan het bereiden en zal mezelf straks dwingen smakelijk te eten.
Tot overmaat van ramp zit Chico momenteel geplaagd met diaree! Waarschijnlijk voelt het beestje ook wel het verlies van zijn vrouwtje aan. Om middernacht hoorde ik hem janken, ging kijken en ja hoor! Voor de tweede nacht op rij had hij zijn bench bevuild, maar niet zo erg als gisteren.
Maar wat betekende dat voor mij? Ik heb me totaal aangekleed (middenacht... weet je wel?) en ben met hem een wandelingetje begonnen om zijn behoeftes te doen in de parkjes. Hem terug in zijn bench steken durfde ik niet. Het zou opnieuw kunnen gebeuren, en omdat de bench in een andere kamer staat hoor ik hem niet janken als ik in diepe slaap ben.
Dus: Chico in de woonkamer laten slapen en ik in de zetel! Gevolg: slechts enkele uurtjes slaap. Maar momenteel is Chico een prioriteit en moet ik alles doen wat goed is voor hem! Dat heb ik beloofd aan mijn vrouw. En dat zou ik trouwens ook zonder die belofte doen.
Eigenlijk heb ik vandaag niets te vertellen en wordt dit blog eentonig. Maar schrijven is voor mij de beste remedie om de kop boven water te houden. En gewoon maar dingen vertellen aan je pc zonder publiceren is ook maar niks! Wie schrijft nou iets wat niemand leest? Daarom ook ben ik alle blogvrienden en vriendinnen dankbaar dat ze blijven lezen. Dat zie ik aan de statistieken. Een reactietje is mooi meegenomen en doet me wel goed. Maar het hoeft niet echt, want wat moet je soms gaan vertellen in dergelijke omstandigheden?
Toch zit er voor vandaag een verkwikking in mijn voorlopig eentonige bestaan: mijn zoon Peter en zijn vrouwtje komen me om 11 uur ophalen en trakteren, omwille van mijn verjaardag gisteren, met een etentje in een goed palinghuis en een aperitiefje ergens op de baan. Mijn lievelingskost. Maar of het me zal smaken weet ik niet! Want ik moet mezelf tegenwoordig dwingen om te eten! Niets smaakt me. Verdorie toch hé? Hoe sterk je geest ook is, je lichaam speelt je toch ook lelijke parten in dergelijke gevallen.
Nu, gebakken paling met verse frietjes smaakt me altijd. Het zou me verwonderen als dat vanmiddag niét het geval zou zijn. In elk geval is het een fijn idee van hem. En Chico? Die moet mee! Hopelijk gedraagt hij zich een beetje. Maar hem achterlaten bij wie dan ook kan ik niet, tenzij bij buurvrouw, maar die gaat zelf dineren met haar vriend.
Gek hoe het beestje me sedert vrouwtje er niet meer is uur na uur in het oog houdt en overal meeloopt waar ik ga! Met zijn hondenverstand voelt hij zich waarschijnlijk verlaten door zijn vrouwtje, is nu extra op zijn hoede, en wil niet dat ik ook plots uit zijn leven verdwijn! Arm diertje! Natuurlijk mag hij mee op restaurant en neem ik wel zijn gevuld eetbakje mee. Met een beetje meer inhoud dan normaal, om hem zoet te houden en ook zijn buikje vol te kunnen eten.
Ik ben, na grondig zelfonderzoek, tot de conclusie gekomen dat ik eigenlijk in een rouwproces ben verzeild. Een ellendig langgerekt rouwproces, want eerlijk gezegd is de kans dat ik mijn vrouw gezond en wel terugkrijg wel héél miniem, zoniet onbestaande. En daar moet ik me bij neerleggen en realistisch blijven. Dat is het leven nu eenmaal. Iémand moet de eerste gaan, en als ik dat was geweest zou het voor mijn vrouw duizendmaal erger zijn geweest. Het is immers niét diegene die eerst sterft die het grootste slachtoffer is. Het is de overlever! Dié pijn zal haar dan tenminste al gespaard blijven!
Rouwproces? Terwijl ze nog leeft? Jawel! Want uit alle inlichtingen die ik overal heb opgezocht kan ik afleiden dat hersenletsel bij comapatienten vrijwel zeker is. Ik weet ook dat ze dat onder geen voorwaarde zou aanvaarden als ze zelf zou kunnen beslissen en dus wordt het euthanasie, wat steeds haar wens is geweest. De jarenlange pijn waarop ik machteloos heb moeten toezien dan ook nog eens zien erger maken in een gehandicapt lichaam of geest? Dat kan ik haar echt niet aandoen. Dat recht heb ik niet. Ik denk dat haar ziel efffectief is gestorven en ergens in betere sferen vertoeft.
Wat men in Gent in leven houdt is een ontzield lichaam. Een lichaam dat niet meer bij die ziel behoort en enkel nog pijn zal kunnen hebben als het uit de coma gehaald wordt. No way! Ik wacht nog even af, en zal dan toch moeten vragen dat er spoed wordt achter gezet; het is erop of eronder! En dat het eronder zal zijn, dat weet ik al. En dan weet ik meteen ook dat ze, als gelovige ziel, eindelijk helemaal is kunnen aankomen waar ze wilde zijn. Want zo lang die coma blijft duren, denk ik dat de ziel ergens tussenin zweeft en niet echt kan wegkomen.
Is mijn redenering juist? Ik weet het niet. Dat weet niemand. Maar mijn gevoel zegt ja en ik zie geen andere weg dan die waarvoor ze me nog heeft gesmeekt: liever dood in zo'n geval.
Zo. Nu heb ik jullie vijf minuutjes verveeld, maar heb er zelf toch weer een uurtje mee kunnen wegwerken! Ooit haal ik mijn schade wel weer in.
Ondertussen zie ik dat het flink aan het sneeuwen is en voorlopig niet van ophouden weet. Straks bel ik Peter op (woont 50 km van mij af), en vraag hem die reservering maar te annuleren. Ik zie het niet zitten hem al die kilometers te doen, en Chico zal ook wel liever thuisblijven in dat 'hondenweer'.
Bij mijn telefoontje gisterennamiddag aan het UZ Gent kreeg ik een vrouwelijke arts aan de lijn, die me nog eens piekfijn het hele proces uitlegde. Chapeau voor die artsen daar. Humaniteit staat er blijkbaar hoog in het vaandel.
Wat er vooral uit te leggen viel? Wel, mijn vrouw ademt nu zelfstandig, alle lichaamsfuncties werken, MAAR! Ze reageert niet op licht. De pupillen staan wijd open en reageren niet. En dat, volgens de arts, doet ernstig hersenletsel vermoeden! Er is een kleine kans dat het komt door de drug in haar baxter. Ze houden haar in elk geval nog enkele dagen in een diepe slaap en volgen de toestand nauwlettend op.
Slecht nieuws? Jawel. Maar ik laat me niet meer uit mijn lood slaan. Ik hou me aan de afspraken die ik met mezelf heb gemaakt. Lijkt harteloos maar dat is het niet. Het is logica, gemengd met medelijden en realistisch denken.Want wat er ook maar met haar gebeurt, ik moet doorgaan en mijn belofte aan haar waarmaken: goed voor haar hondje zorgen, en zelf proberen gelukkig te zijn. En dat lukt me tot op heden goed. Want de huilebalk uithangen helpt uiteindelijk niemand, en zéker niet mezelf.
Gisteren heb ik voldoende ondervonden wat de gevolgen daarvan zijn: je glijdt langzaam in een steeds dieper wordende put, en als je niet op een of andere manier ingrijpt raak je op een 'point of no return' en kun je er enkel nog uit met antidepressiva. En daar wil ik niet aan beginnen.
Mijn filosofie heeft gisteren de hele dag goed gewerkt. Ik hoop dat dit in de toekomst ook zo blijft.
Laatste nieuws vandaag: haar ogen reageren weer op licht!!! Oef! Bestaan er dan toch mirakels? Ze proberen af en toe de medicatie te verminderen, maar na een tijd maakt ze dan stuiptrekkingen en moeten ze de medicatie weer verhogen.
In elk geval maakt dit beetje goed nieuws alweer mijn dag goed.
Voor het ogenblik is de klok zowel mijn grootste vriend als mijn grootste vijand! Hij tikt tergend langzaam de seconden weg. Maakt er soms uren van. En ondanks het feit dat ik alle huishoudelijke karweitjes opknap, heb ik uren lege tijd over. Lege tijd waarmee ik niet weet wat aan te vangen.
En dan rook ik maar een sigaret... en nog een sigaret... veel meer dan voorheen. Alleen al om door de uren te komen. Mijn 'sigarettendiscipline' heeft een zware deuk gekregen. En als ik dan echt niet weer naar een sigaret wil grijpen, doe ik dat dan naar een biertje of wijntje 'in plaats van...' maar meestal eindigt het met beide tegelijk!
Mijn sigarettenverbruik is toegenomen, maar ik weiger toch mijn alcoholgebruik te laten toenemen! Dié discipline houd ik nog onder controle.
Maar anderzijds is de klok ook mijn beste vriend: voor mijn vrouw zijn al die seconden, onder coma, pijnloos! Want het genezingsproces van de operatie gaat natuurlijk ook verder, en tegen de tijd dat ze er uit is, is misschien ook de ergste pijn voorbij. Blijft natuurlijk nog het risico op hersenletsel.
Ik heb net gebeld naar het UZ. Men is haar terug aan het opwarmen (werd 24 uur gekoeld) en ze schijnt te beginnen met ademen. Een eerste goed teken dus toch al!
En wat mij betreft: gisteren had ik een eindeloos lange rotdag. Een dag om snel te vergeten. Om 21.30 uur ben ik maar naar bed gegaan, want de vorige nacht was vrijwel slapeloos. Wel, ik heb aan één stuk door geslapen tot vanmorgen 6 uur. En werd wakker met een blij gevoel en vol energie. En maakte meteen een aantal afspraken met mezelf:
1. Stop met rond te kijken naar plaatsen waar je haar in je verbeelding ziet zitten! Stop ermee als je thuiskomt met Chico je te verbeelden dat ze er is. Stop ermee in alle huiselijke werkjes die je doet haar hand te voelen. En ja: stop ermee te hopen! Neem je eigen leven in handen en doe alsof je er definitief alleen voor staat. Richt je leven in naar die gedachte! Komt ze terug, dan zal de opluchting, de vreugde en de verrassing des te groter zijn. Komt ze niét terug, dan zal ze zéker, waar haar ziel ook is, tevreden zijn dat jij weer gelukkig bent en je er door wilt slaan. Want dat is wat ze wou.
2. Komt ze terug met hersenletsel, dan volg je haar wil. Want ik weet dat ze, met heel zwaar hersenletsel, niet wil leven en dan liever sterft. Dat hebben we trouwens officieel op papier. En dan volg ik gewoon haar wil.
3. Last but not least: first things first! Gisteren zat ik echt in een zware depressie. Mijn hersenen wilden alles tegelijk, alle mogelijkheden en eventuele problemen oplossen. Ik ging denken aan geblokkeerde bankrekening (altijd na het afsterven van een partner): hoe dat oplossen? En de begrafenis? Wat dit, wat dat, alles door elkaar met als gevolg dat het één warrig onoplosbaar kluwen leek!
Gedaan daarmee! First things first. Het probleem aanpakken als het zich stelt, daar al je energie in steken en de rest vergeten.
Voila. Zo ga ik met depressies om. Ik moet wél bekennen dat ik me dan soms voel alsof ik haar verraad. Maar troost me dan met de gedachte dat ze niet beter wil dan dat ik gelukkig blijf. En dat doe ik dan ook voor haar. Zélfs als ik er haar gedeeltelijk door verraad.
Maar er komt dus weer hoop gluren aan de horizon. Ik wil me ook daarop niet concentreren! Want als ik dàt doe, en nadien slaat het weer tegen, dan is het alweer dubbel erg. Neen! Beide poten op de grond houden, er zo weinig mogelijk aan denken, en je plicht als mens doen. Wat die plicht is? Heel gewoon: gelukkig en dankbaar zijn aan de schepper voor de persoon die je bent. En zoveel als mogelijk die persoon proberen te vervolmaken. Wàt er ook gebeurt.
Een blogstukje afsluiten met goed nieuws is altijd mooi meegenomen.
Helaas! Mooie liedjes duren soms niet lang!
Na dag vier ging het snel achteruit! Een zware terugval. Ultralage bloeddruk en zo.
En gisterenavond laat dan kreeg ze een hartstilstand. Kon met gedeeltelijk succes gereanimeerd worden, maar moest onmiddellijk worden overgebracht naar het UZ Gent, dat op dit ogenblik het dichtste ziekenhuis was met plaats op Intensive Care.
Daar wordt ze nu in een kunstmatige coma gehouden tot ze helemaal stabiel is. De eerste vierentwintig uur wordt ze zelfs gekoeld om orgaanschade te voorkomen. Daarna wordt ze teruggebracht naar de kliniek hier.
Niemand weet wanneer. Kan enkele dagen, of enkele weken zijn!
Niemand weet ook of er hersenletsel is ontstaan. Zal pas blijken als ze uit de coma wordt gehaald.
Het is bang afwachten. Niks kunnen doen! Je nutteloos voelen! Vechten om de kop boven water te houden! Mijn blog interesseert me ook al niet meer, maar aan de statistieken zie ik dat ik de laatste dagen hopen bezoekers kreeg, en voel me verplicht, hoewel tegen mijn zin, jullie op de hoogte te houden.
Alles evolueert in de gunstige zin. Nog enkel twee baxters via één buisje. Al de rest is nu al verwijderd en ze kan, met een beetje hulp, al zelf naar het toilet gaan!
Chico en Twinko, het hondje van buurvrouw, kunnen nu plots goed overweg met elkaar, zodat buurvrouw hier niet meer moet komen babysitten, maar ik Chico gewoon bij haar laat. Mijn en haar deur open op de overloop, en hij vliegt al meteen bij haar naar binnen. Beter voor alle partijen.
Hoewel zeldzaam, vond ik toch een en ander op internet over haar operatie: dunne darm verbinden met endeldarm, en de dikke darm volledig verwijderen. Blijkbaar is dit een operatie die nog niet zo lang geleden werd geïntroduceerd, vandaar dat ik maar heel weinig info vind. Meestal gaat het er om alleen maar een stukje van de dikke darm weg te nemen en een stoma aan te leggen.
Ik zocht naar reacties van mensen die déze operatie hebben doorstaan. Ik wou graag hun ervaringen achteraf vernemen. Maar die vind ik dus niet. Niet op blogs, niet op fora. De ingreep lijkt zo nieuw te zijn dat mijn vrouw misschien wel een van de eersten is in België!
Maar zoals ik haar nu zie evolueren lijkt het ergste toch voorbij en hebben we goede hoop voor de toekomst. Ik had me vooral ongerust gemaakt over de sluitspier in de endeldarm. Maar blijkbaar werkt die nog goed, want ze kan 'het' toch een tijdlang ophouden! Er is dus toch al een zekere controle erover.
Ik veronderstel dat ze in het begin dat ze thuis komt wel best een pamper zal kunnen gebruiken voor alle veiligheid. Mijn hoop gaat er nu naar uit dat we deze zomer weer af en toe een terrasje kunnen doen zonder al te veel gevaar of ongemak. En zoals het nu, pas de vierde dag, evolueert lijkt dat geen ijdele hoop.
In elk geval denk ik dat ze een fantastische chirurg heeft getroffen. God zij dank! Want haar darmspecialist, die regelmatig die chirurg raadpleegde, raadde haar nu toch al jarenlang aan om alles in te nemen dat haar stoelgang maar kon helpen en een operatie uit te stellen tot het helemaal niet meer ging. Tot en met Rodenbach, en vooral dat laatste werkte goed en heeft haar behoed voor een vroegtijdige operatie. Want niemand leek die operatie echt te zien zitten!
Nu zijn de heetste kolen uit het vuur en ik kan alleen maar dankbaar zijn voor iedereen die haar heeft geholpen!
Minister van cultuur Joke Schauwvliege verdedigt dus de SS-parodie in het Aalsterse carnaval. Compleet met namaak nazi-uniformen en namaak cyclon B gasbussen waarmee miljoenen Joden werden vergast. Minister van cultuur?
Hm. Weten we meteen ook weer wat 'cultuur' betekent in dit onzalig geworden landje als de minister ervan dergelijke uitspraken doet! Had ze dit ook gedaan als ze tot onze generatie behoord had? Zo zie je maar weer door welk soort volk we 'bestuurd' worden!
Carnaval? Cultuur? Laat me niet lachen!
Weet dat eerbiedwaardige wicht dan niet op welke reputatie de 'gerenommeerde' Carnavalsteden in werkelijkheid bogen? Alles kan en alles mag met Carnaval is de leuze. Hoe mensonterend het ook is. Moet toch kunnen? Het is toch gewoon maar een uitlaatklep voor geestelijk gestoorden? De omschrijving 'carnavalstad' is gewoon een maatstaf voor het aantal geestelijk gestoorden die er in die stad vertoeven!
Alleen maar op Carnaval? Dan moet je die zelfbenoemde carnavalsteden eens goed bekijken tijdens de rest van het jaar: een allegaartje van gespuis dat er gewoon naar snakt om zich eindelijk eens één dag te kunnen tonen hoe ze écht zijn. Maar dan nog liefst met een masker op!
Nuance: niét die bevolkingen zelf zijn een allegaartje van gespuis. Verre van! Er steken zéker heel wat fatsoenlijke mensen tussen. Maar die kleine kern van gespuis is er wél voldoende prominent aanwezig om zich met Carnaval, al was het maar voor eventjes, te kunnen uitleven. Moet je maar even naar de tronies van de meeste van die op TV geintervieuwde gasten kijken! De intelligentie druipt er zó af! Als ik het beeld hiernaast, van die drie deeelnemers, bekijk, lijkt de intelligentie er ook niet bepaald van af te stralen!
Carnavalsteden? Een twijfelachtige eer vind ik! Alhoewel ze er zich zo graag op beroemen. Als je niets anders dan dit hebt te bieden om je van een plaats op de landkaart te verzekeren lijkt het me maar povertjes! Enfin, tot zover kan ik het nog beschouwen als lof der zotheid.
Maar dat een ministerwicht zich eraan waagt die misplaatste SS humor te gaan verdedigen bij de Unesco? Dat vind ik er stukken over, want ook ik vond het vertoon walgelijk! Carnaval gebruiken om het 'elimineren' van miljoenen Joden in het belachelijke te trekken? En om het NVA aan de schandpaal te nagelen als zijnde soortgenoten van de nazi's? Ik ben geen NVA fan, maar zoiets kan gewoon niet in een beschaafd land. Maar ja, dat zijn we allang niet meer hé?
En nu vraag ik me toch af:
1. Getuigt haar tussenkomst van misplaatste politieke moed? 2. Van een politieke zelfmoordpoging? 3. Van ongelooflijke verdwazing? 4. Van een schrijnend gemis aan gezond verstand? 5. Van een te groot 'kindgehalte'?
Dat moet elk maar voor zichzelf uitmaken!
Maar één zaak weet ik zeker: alhoewel met carnaval alles zogenaamd mag, welke minister zou een carnavalgroep durven verdedigen die 'omwille van de cultuur en voor de grap' de draak steekt met de Islam? Wie, Joke? Jij toch niet hé? Moet ik daaruit besluiten dat het Jodendom maar een te verwaarlozen bevolkingsgroep is voor de Wetstraat, en Moslims veel belangrijker zijn?
NEEN! Dat is het ook niet echt! De waarheid is:
Van Joden is de Wetstraat niet bang. Die zijn vredelievend en makkelijk met een kluitje in het riet te sturen. Voor Moslims echter zijn ze als de dood, en verbergen die angst door de bevolking dan maar wijs te maken dat ze er best aan doet maar snel te gaan 'multiculturen'! Je reinste struisvogelpolitiek!
Als de Joodse gemeenschap evenveel lef (en macht) had als de Moslimgemeenschap, dan eiste ze het onmiddellijke aftreden van hare exellentie! En naar mijn bescheiden mening zou dat ook het enige zijn dat ons land kan doen om zijn door een stelletje geschifte carnavalgekken besmeurde blazoen wit te wassen!
Ik kom net terug van de kliniek, heb niet echt goesting om te schrijven maar wil de blogvrienden die meeleven toch nog even op de hoogte houden.
Zoals ik al had gevreesd, ze heeft een totaal slapeloze en pijnlijke nacht achter de rug en lijdt nog steeds. Ik ga er zoveel als mogelijk, want ze put heel veel moed uit mijn aanwezigheid. Al is het moeilijk met de hond, want ik wil geen misbruik maken van buurvrouw. Die heeft namelijk ook een hond, en die kan Chico niet luchten, hoewel Chico daar gewoon zijn voeten aan veegt. Hij houdt van buurvrouw en die andere hond moet zich maar aanpassen.
Trouwens, 'Twinky', de hond van buurvrouw, is een nogal lui beestje dat zowat de ganse dag in de slaapkamer op bed ligt. Vandaar dat ze gemakkelijk hier een uurtje kan komen 'hondsitten'. Maar vanavond proberen we het anders: ik zal Chico naar haar brengen, en ze ziet wel wat er gebeurt. Maakt Twinky het te bont kan ze nog altijd de kamerdeur sluiten zodat hij Chico niet meer ziet. Zijzelf zit dan tenminste in haar eigen domein en kan rustig haar werk verder doen.
Nu. Mijn vrouw: de arme sukkel ligt met allerlei buisjes: in de neus (naar de maag), in de keel (akelig!) naar ik weet niet wat, in de rug en op nog wat plaatsen! Mag niet eten, niet drinken... Brrr! Kon ik maar een deel van de pijn op mij nemen, want pijn hebben is erg. Maar een geliefd wezen zien pijn hebben en niets kunnen doen is zo mogelijk nog erger.
De operatie, die zes uur duurde, is dan ook niet niks geweest: de volledige dikke darm er uit, en de dunne darm verbonden met de endeldarm! Het had iéts eenvoudiger gekund met een stoma, maar dat wilde ze onder geen voorwaarde! Liever dood dan, zei ze. Wat denk je wel, niet meer in spannende Jeans kunnen lopen als een meisje van 16? Ach, die vrouwelijke ijdelheid ook hé?
Mij persoonlijk zou het nochtans allemaal niks hebben kunnen schelen. Als ik haar maar terugkrijg!
Telkens ik haar bezoek vind ik haar terug als een regelrecht wrak! Maar een uurtje bezoek van mij kikkert haar, onbegrijpelijk, toch wel heel erg op, al praten we niet veel. Hoéft ook niet. Er gewoon zijn voor elkaar verricht toch blijkbaar wonderen. Vandaar dat ik hoognodig naar een betere oplossing moet zoeken voor buurvrouw. Want de hond ergens naar een opvangcentrum brengen is voor mijn vrouw helemaal geen optie! Het is al erg genoeg voor het beest dat hij haar moet missen. Hem helemààl in een vreemde omgeving weten kan ze niet over haar hart krijgen.
En toch, als het van mij afhing zat ik de hele dag bij haar als haar dat opkikkert. Maar ja, dat kan nu eenmaal niet.
Sorry voor de trouwe blogvrienden als hier alweer niks interessant voor hén uit komt, maar zoals Johan het zo raak opmerkte: ik moet het van me afschrijven! En dat helpt echt. Het worden sowieso nog enkele zware dagen voor allebei. Ik kan niets voorspellen voor de toekomst. Misschien schrijf ik de volgende dagen nog iets, misschien ook niet. Hangt van allerlei factoren af. Maar ik hou de kop boven water en laat me in geen geval gaan. Niet voor haar, niet voor Chico!
Gisteren om 9 uur werd mijn vrouw opgenomen om vandaag om 11 uur geopereerd te worden. Gisteren was een rotdag voor mij en Chico! Het beest begreep niet waarom vrouwtje er de hele dag niet was, en ook ik had zwartgallige gedachten.
Ik kon haar nog enkele bezoekjes brengen tijdens dewelke mijn buurvrouw op het hondje kwam passen. Vandaag om 9.30 uur zou ik haar nog even bezoeken.
Vanmorgen opgestaan om 06.30 uur, en meteen voelde ik een gevoel van opluchting! De zwarte gedachten waren verdwenen, en ik begon aan de dagelijkse taken. Om 7.30 uur belde mijn vrouw me op om nog een en ander mee te brengen dat ze vergeten was. Ze was vreselijk bang en hypernerveus.
Om 08.15 uur werd ik door het ziekenhuis opgebeld: de operatie was vervroegd en ze was al op weg naar de operatiezaal. Ik moest dus niet meer komen en mag rond 13 uur naar de dienst bellen. Ze zou dan ongeveer terug op de kamer moeten zijn.
En nu... zijn ze dus aan het opereren. Ik voel me wel niet echt lekker daarbij, maar heb toch een goed gevoel. De vervroegde operatie bespaart haar nog enkele bange uren afwachten en lijkt me al een eerste goed teken. Bovendien schijnt hier het zonnetje vrolijk. Dit is geen dag voor drama's!
Nu wordt het voor mij toch nog bang afwachten tot 13 uur. Ik zal in de loop van de dag nog af en toe wat toevoegen aan dit stukje, zodat het een soort dagboek van een operatiedag wordt.
Chico lijkt zich al wat te hebben aangepast aan de situatie, hoewel hij me toch af en toe vragend aankijkt. Hij wil natuurlijk antwoorden, maar als ik ze hem geef begrijpt hij dat natuurlijk niet!
13.05 uur: gebeld naar de dienst. Operatie 'bijna' afgelopen wisten ze te vertellen. Dan volgt recovery, en hoogstens rond vier uur zal ze terug op de kamer zijn! Dus toch zoals de chirurg zei: 4 à 5 uur werk! Dus nog maar enkele uren afwachten! Hoe doe je dat zonder gek te worden?
16 uur:gebeld naar de afdeling. Ze is terug in de kamer. Maar omdat mijn buurvrouw naar de tandarts is zal ik pas na 17 uur naar de kliniek kunnen. Vrouwlief wil namelijk onder geen voorwaarde dat ik Chico alleen laat, en het beestje mag natuurlijk niet binnen
19 uur: terug van bezoek. Ze is helemaal wakker, maar lijdt veel pijn. Niet in de eerste plaats van de operatie, maar vooral een pijnlijke plek, alsof haar schouder ontwricht is zegt ze. Tja... erg zachthandig zijn ze waarschijnlijk ook niet in het operatiekwartier eenmaal je toch in slaap bent! In elk geval staat haar wel een lange nacht te wachten!
Maar goed. So far so well. Het ergste is toch voorbij en het kan alleen maar de goede weg opgaan... Hoop ik!
Volksverdwazing... indoctrine... mediamacht... beloven van ledige zeepbellen... gebakken lucht verkondigen en verkopen... volksmennerij... leugen en bedrog... eigenbelang...
Het is allemaal eeuwenoud. Alleen de vorm verandert. Maar hoe verouderd, stofferig en doorzichtig het allemaal ook is geworden voor de verstandige mens, de massa blijft er inlopen! Niets is veranderd. Alleen maar erger geworden door de modernere media. Vroeger kon de massa maar heel plaatselijk en op kleine schaal worden beïnvloed en dan nog voornamelijk van mond tot mond. De kerk schiep de eerste mogelijkheid om een en ander op grotere schaal te kunnen verkondigen via de preekstoel en de onderlinge contacten binnen de kerk. Maar het hek was pas echt van de dam toen de boekdrukkunst goed op dreef kwam! Het eerste massamedium! En al meteen gruwelijk misbruikt!
In de vijftiende eeuw schreef Heinrich Kramer zijn bestseller 'Malleus Maleficarum' ('De Heksenhamer' genoemd in het Nederlands). Een handleiding om heksen te herkennen, te verhoren, te folteren en ter dood te brengen.
Deze 'heuglijke geboorte' viel zo ongeveer samen met de uitvinding van de boekdrukkunst. Kramer had het dus niet beter kunnen treffen, en binnen de kortste keren vonden wel dertigduizend exemplaren van dit handvest hun weg naar heksenjagers, regeringen, de kerk en de burgerij. Het gevolg was dat duizenden onschuldige vrouwen een gruwelijke marteldood stierven over heel Europa! De jacht op vermeende heksen was geopend en het zou tot in de achttiende eeuw duren alvorens er een einde aan kwam.
Maar het gevolg was ook dat de openbare opinie dat allemaal met goedkeurende ogen aanschouwde en toeliet! Hoe dat kon? Omdat het nu eenmaal niet moeilijk is de openbare opinie zodanig te bespelen dat een algemene 'verdwazing' optreedt. Een verdwazing die het onlogische logisch doet lijken! Die afschuwelijke misdaden door regelrechte perversen plots als de gewoonste zaak van de wereld gaat aanzien!!!
Het eerste 'medium' daarvoor had de markt veroverd en deed al direct zijn vernietigend werk. Oh ja... daarvóór was er ook wel al sprake van heksenjacht, maar niet op een dergelijke schaal en met dergelijke gruwelijke vonnissen. Het ging toen meer om het uitroeien van vermeende 'gevaarlijke' vormen van bijgeloof en twijfelachtige geneeskunde dan om regelrechte heksenvervolging in de zin van het woord zoals we het nu kennen.
Met 'De Heksenhamer' echter veranderde de sfeer helemaal! Satan werd er met de horens bijgesleept, seksuele lusten bleken plots aan de basis te liggen van die hele hekserij! Het boek was vol haat en perversiteit geschreven door een geobsedeerde psychopaat, maar de kerk liep in de waanzin van de auteur, en gaf het boek haar volledige goedkeuring.
Regeringen raakten ook in de ban van de angst voor heksen, en hemelden de heksenjagers op
De angstig gemaakte massa haalde opgelucht adem toen weeral eens een heks werd verbrand! Spijtig dat er nog geen TV was, want dan was het nog erger geweest!
Hier en daar waren echter wel verstandigere mensen die hun bedenkingen hadden. Maar die trokken het zich zo weinig mogelijk aan om ook niet verdacht te worden! Vóór het verschijnen van het boek had Kramer ook al eens deelgenomen aan een verhoor van heksen. Ergens in Oostenrijk. Maar daar grepen het gerecht en de overheid in tegen zijn extremistische perversiteit, en hij beleefde een roemloze afgang. De 'vermeende' heksen werden vrijgesproken. Kort daarop schreef hij zijn heksenhamer uit onverwerkte wraakgevoelens! En dit keer was het, dank zij de pas uitgevonden boekdrukkunst, een schot in de roos! De 'magie' van het gedrukte woord had zijn intrede gemaakt! Alsof alles wat gedrukt is, onfeilbaar is! En die gedachte leeft tot op heden nog steeds voort!
Dàt... is de macht van de media! Vanaf de eerste, nog relatief primitieve vorm ervan al!
De moderne mens vraagt zich af, als hij aan die heksenjacht denkt, hoe het ooit zover heeft kunnen komen!
Beter zou hij zich eens afvragen hoe het NU zover is kunnen komen dat land en volk schaamteloos worden verraden onder het goedkeurend oog van de massa. Dat zijn eigen brein al net zo gehersenspoeld is als dat van de middeleeuwer. Het antwoord is snel gevonden: schaamteloze politiek en almachtige media! Wedden dat, moest iemand opnieuw een heksenjacht willen ontketenen, hij er binnen één generatie in slaagt op de goedkeuring van de massa te kunnen rekenen?
Vijfhonderd jaar na datum is er eigenlijk niets veranderd! Vijfhonderd jaar na datum jankt de massa nog altijd mee met de media en de politiek! Vijfhonderd jaar beschaving hebben niets weten te veranderen in de hersenmassa van de mensheid! Vijfhonderd jaar beschaving hebben ons slimmer gemaakt, maar niet wijzer!
Regeringen, religies en media hebben de rol van de heksenhamer overgenomen. Tenminste toch de knowhow over het indoctrineren die er in schuilt. Het resultaat is (voorlopig) misschien minder gruwelijk, maar het principe is hetzelfde: de beïnvloeding van een massa die toch o zo beïnvloedbaar is met behulp van een makkelijk te hanteren en 'modern' aanvoelend medium!
En net zoals het destijds een fluitje van een cent was om de massa te laten delen in de algemene verdwazing, is het dat tegenwoordig ook! Je vaderland verraden, vreemde parasieten binnenhalen, toelaten dat alles verloedert, eigen volk verachten, vreemden verwennen en de schatkist laten leegzuigen... het kan allemaal. Geen haan die er nog naar kraait. Algemene verdwazing?
De massa ziet het op een bepaald moment allemaal niet meer. Het wordt de normaalste zaak van de wereld! Niemand kijkt nog op als zijn omgeving steeds kleurrijker wordt. Niemand kijkt nog op van de zoveelste agressieve overval. Niemand telt nog na hoeveel talen er worden gesproken in zijn buurt. Niemand weet nog onderscheid te maken tussen bevriende en vijandige culturen! Niemand legt verbanden. De gedachte van de massa is, zoals ze altijd al was: "Ze zullen daarboven wel weten wat ze doen zeker?"Is het een toeval dat de middeleeuwer nét hetzelfde dacht toen hij weer een 'heks' zag verbranden?
Wel, ze wisten het toén niet, en weten het verdorie nog altijd niet! Daarvoor waren en zijn ze niet de juiste mensen op de juiste plek! Ze zijn enkel maar een stel charmant doende opportunisten! En dàt juist is de grote misrekening van de 'gelaten' massa!
Net zoals ze vijfhonderd jaar geleden niet wisten dat ze onschuldige mensen aan het folteren waren en ter dood brachten! Ze dachten 'goed bezig' te zijn, en de massa dacht net hetzelfde!
Nou, dat denken ze nu ook nog altijd en we zitten alweer in hetzelfde schuitje: hallucinante verdwazing des volks! Met andere redenen, maar volgens hetzelfde beginsel.
Hoe zelfs verstandelijke politici meedoen aan die waanzin? Moslim-infiltratie, weetjewel? Onderandere het 'Onckelinxs-effect' voor wie begrijpt wat ik bedoel! Wie het niét begrijpt moet hoognodig de achtergronden van bepaalde politici bekijken!
Niemand kan ontkennen dat Europa een valse start heeft gemaakt: het is ontstaan, nét op een moment dat de Europese landen niet langer Europees wilden blijven, maar de hele wereld aan het binnenhalen waren! Multiculturele verloedering aan het scheppen waren. Eigenheid aan het kwijtspelen waren! Parasieten van allerlei allooi en kleur waren er hun buikje al goed aan het volvreten, maar niemand leek dat door te hebben!
Waar een verenigd Europa net een bolwerk had moeten worden tegen vijandige culturen, was het juist al volop vijandige culturen aan het binnenhalen toen het ontstond, en werkte lustig op dezelfde manier verder. Zich niet van enig gevaar bewust!
Jongeren weten het niet meer, want ze waren er nog niet toen alles hier nog koek en ei was. Ze hebben het ontstaan van de verloedering niet meegemaakt en denken dan ook dat het zo hoort! Vinden de wereld zoals zij haar hebben leren kennen heel normaal!
Arme jeugd! Voeg daar nog de niet aflatende doctrine vanuit de politiek en de media aan toe, en een hond zou ruiken waar we op afstevenen!
Hoe zoiets moet eindigen? Wel, waarschijnlijk daar waar elke valse start eindigt: in een grandioze nederlaag. In de voorspelbare dood van een ooit zo samenhangende, vredelievende cultuur.
Ach ja, de jaren 50 en 60... erg veel hadden we niet, maar erg veel hadden we ook niet nodig, want alles wees in de goede richting: we werkten ons kapot voor een betere samenleving, en die betere samenleving kwam ook al kijken aan de horizon! Technologie ging met reuzensprongen vooruit. We konden de toekomst enkel maar hoopvol tegemoetkijken.
En toen... keerde het getij! Alles waar we voor hadden gewerkt werd door onze leiders plots te grabbel gegooid aan parasieten! En ik ontken het niet: zowel aan parasieten onder eigen volk als onder vreemden.
Beter nog: parasieten en vreemden werden in de watten gelegd ten koste van de eigen noeste werkers onder eigen volk. Is het dan een wonder dat de motivatie van het eigen volk al snel verwaterde? Dat die noeste werkers dan ook maar van lieverlee parasieten werden? Als je een ganse dag zware arbeid moest verrichten voor een paar euro's méér dan je van vadertje dop, moedertje ziekenfonds of suikertante OCMW krijgt?
Onze tijdsgeest levert in elk geval voldoende stof voor een toekomstige cursus: "Hoe maak ik in een handomdraai gediplomeerde parasieten?"
De politiek heeft immers al voldoende bewezen dat ze in dit verband de juiste ingrediënten heeft gevonden en er nog steeds nieuwe blijft uitvinden.
Een parlement, of juister gezegd, een blablament, kàn gewoon geen positief werk verrichten, en dat zou een hond moeten ruiken. Als je die grote ruimte ziet, volgestouwd met blablamensen die alleen maar voor hun blablakunsten verkozen werden en die allemaal toch zo graag zichzelf horen blablaten... Die allemaal staan te popelen om hun eigen blablaatje te doen en te scoren... Hiërarchie is zoveel als onbestaande, en àls er al eens weer zo'n onnozel wetje moet worden gestemd moet het een consensus zijn van het hele zootje blablabbers!
Verantwoordelijkheden hoeven er ook al niet te worden genomen, want die wordt verspreid over de hele massa! Wat misloopt is nooit van 'iemand' persoonlijk. Het is altijd van de anderen!
Hoe kun je daar als zinnig mens een zinnig woord gaan verkondigen? De vismarkt heeft er geen gelijkenis aan! En hoe idioter of onbelangrijker de discussieonderwerpen, hoe meer ze zich in hun element voelen. Zolang het maar niet over belangrijke zaken gaat zoals het stopzetten van de verloedering en ontheemding van ons vaderland. Zolang het er maar niet over gaat hoe vreemden onze schatkist onder ons aller neus leegplunderen! De toog van een kroeg kan al lang niet meer tippen aan het blablament!
En net dààr worden onze 'wetten' gesmeed en van daaruit worden we bestuurd: uit een fossiel overblijfsel van de Romeinse cultuur. En zoals we allemaal weten hebben de Romeinen hun eigen ondergang getekend!
Mijn persoonlijke ervaring, en ik heb aan vele honderden vergaderingen deelgenomen, is dat je enkel tot positieve oplossingen kunt komen als je met een beperkt aantal zorgvuldig uitgekozen mensen aan tafel zit. Ik zou zelfs durven zeggen dat het aantal personen dat aan een discussie deelneemt omgekeerd evenredig is aan de mogelijkheid om tot een positief resultaat te komen! En met 'zorgvuldig uitgekozen mensen' bedoel ik dan vooral mensen wiens eerste prioriteit niet is boven alle anderen uit te kraaien, maar constructief te vergaderen! Mensen die integer genoeg zijn om het in te zien als de mening van een ander beter is voor het algemeen belang!
Maar zulke mensen krijgen geen kans in de Wetstraat! Zodra ze hun mond opendoen worden ze overkraaid door de vele gediplomeerde blablabbers. Die weten immers zaken die totaal geen steek houden glansrijk te verdedigen! Om het onverdedigbare te verdedigen? Niet echt! Dat is maar bijzaak. Hoofdzaak is dat ze nog maar eens hun eigen persoontje in de verf kunnen zetten! Scoren bij hun onnozel kiesvee.
Reken daar dan nog bij:
1. De manier bij waarop die blablabbers verkozen werden; 2. De criteria waaraan ze moeten voldoen om op de kieslijsten te komen;
En het hoeft geen verder betoog dat we een zwaar probleem hebben! Welke blablabber zal dàt probleem oplossen?
Democratie? Heel graag zelfs. Maar dan liefst op een andere, gezonde manier! Ik zou het bijna moeten zeggen zoals de Spanjaarden als ze het over hun geliefde vaderland hebben:
Héél fier: "Spanje? Daar is er maar één van!". En na een korte pauze en op zachtere toon: "Maar als er twee waren liepen we allemaal over!"
Tja, het is overal hetzelfde in de Westerse wereld: de bevolking op zich meent het wel goed hoor! Maar het zijn die idiote leiders die ze steeds weer weten te kiezen hé? Ze lijken het nooit te zullen afleren om voor die blablashit te kiezen dat alles weer verkloot!
En weer moet ik naar Hitler refereren, want die heeft onze kansen op een ernstig, dictatoriaal leiderschap helemaal verneukt! De tijd was nochtans rijp voor een gezonde dictatuur. Maar een slechter voorbeeld van een dictatoriale staat kon hij maar moeilijk demonstreren! En nochtans, een dictatuur, met aan het hoofd een ernstige, intelligente leider, zou in de hedendaagse tijd een verademing kunnen zijn.
Maar Hitler heeft ons zó beschaamd in dergelijke regimes, dat geen land het nog zou aandurven zoiets ook nog maar te proberen! De openbare opinie zou direct op zijn achterpoten gaan staan! Want we lopen nog allemaal, en nog voor heel lang, gebukt onder zijn hallucinante erfenis! Als dié er niet was geweest, dan waren we nu, door de vooruitgang van de technologie, misschien klaar geweest voor een positieve en onbaatzuchtige dictatuur! Voorgezeten door een groepje mensen dat weet wanneer zwijgen beter is voor het algemeen belang.
En verkiezingen? Neen! Alstublieft niet meer. De bevolking heeft voldoende bewezen steeds weer totaal verkeerd te kiezen! Omwille van de omringende blabla. Het regime moet dan maar zo lang meegaan tot er een revolutie uitbreekt als ze het te bont maken! En dat zouden ze, als intelligente mensen, ook heel goed beseffen en er alles aan doen om de kerk in het midden te houden.
Maar helaas, onze ervaringen met dictaturen zijn bedroevend! Zó bedroevend dat dictaturen nog voor lange tijd geen kans meer maken in beschaafde landen!
Maar dat ligt niét aan de dictatuur op zich! Dat ligt aan de mens achter de dictatuur!
Aan de sluwe politicus, die via dezelfde, ondertussen vergrijsde maar niet versleten wegen, nog altijd de domme massa weet te bespelen.
En aan de domme massa die er zich telkens weer laat inluizen!
Nou ja, in het land der blinden is eenoog toch altijd weer koning hé?
Ze zijn niet gelukkig in Egypte. Ze zijn niet gelukkig in Libië. Ze zijn niet gelukkig in Marokko. Ze zijn niet gelukkig in Iran. Ze zijn niet gelukkig in Irak. Ze zijn niet gelukkig in Gaza. Ze zijn niet gelukkig in Afghanistan. Ze zijn niet gelukkig in Jemen. Ze zijn niet gelukkig in Syrië. Ze zijn niet gelukkig in Libanon. Ze zijn niet gelukkig in Pakistan.
Ze zijn gelukkig in Engeland. Ze zijn gelukkig in Frankrijk. Ze zijn gelukkig in Italië. Ze zijn gelukkig in Duitsland. Ze zijn gelukkig in Zweden. Ze zijn gelukkig in de Verenigde Staten. Ze zijn gelukkig in België. Ze zijn gelukkig in Noorwegen. Ze zijn gelukkig in Nederland.
Ze zijn kennelijk ongelukkig in elk moslimland!
En wie geven ze de schuld?
Niet de islam. Niet hun leiders. Niet zichzelf. Neen, ze verwijten het de bevolking van de landen waar ze wél gelukkig zijn.
En dan willen ze juist DEZE LANDEN zo veranderen dat ze precies worden als de landen waar ze ontevreden over zijn.
Begrijp jij het nog?
Jawel, je raadt het al: weeral gesprokkeld uit zo'n zwerfmeel! Gelukkig zijn er in dit landje nog mensen die helder uit de ogen zien. Helaas kun je hetzelfde niet zeggen van de Wetstraat!
Ja mannen, spijtig dat we niet zonder die vrouwtjes kunnen hé? Want ze hebben ontegensprekelijk veel goede kanten. En als ze die drie z's niet hadden: zagen, zeuren en zeveren, dan zou het leven een hemel op aarde zijn!
Je zou je echt wel afvragen in welk stom kleuterland we toch wonen! Voor één keer dat Bart De Wever iets doet dat correct is, lijkt de heisa weeral niet te stoppen! Wat kún je eigenlijk nog goed doen in dit land zonder dat een of andere halve gare er kritiek moet op uiten?
Loketbedienden mogen geen holibi-T shirts meer dragen in Antwerpen! Toch wel normaal zeker? Als dat wordt toegestaan, dan kunnen morgen neo-nazi's achter het loket gaan zitten met een grote swastika op hun T shirt. Ergens toch moet een grens worden getrokken? Ik ben geen fan van Bart, maar correct is correct!
En trouwens, ik vind dat een loketbediende die zichzelf respecteert zich helemààl niet in een T shirt moet steken. Hemd en das boezemen in dergelijke functies nog altijd het meeste vertrouwen in. Je gaat tenslotte niet naar het stadhuis voor een gezellig onderonsje tussen pot en pint, maar om op een deskundige en efficiënte manier te worden geholpen. En een T shirt straalt noch gezag, noch vertrouwen, noch deskundigheid uit! Ik heb niks tegen T shirts, draag ze zelf ook graag, maar zou ze nooit beroepshalve willen dragen! Als loketbediende heb je een openbare functie en leg je niét de nadruk op je eigen miezerig figuurtje! Laat staan op je betwijfelbare persoonlijkheid!
Bart had dan ook een hoop gezever kunnen vermijden door niet net dié T shirts te verbieden, maar allemaal, en gewoon hemd en das verplicht te stellen achter een loket. Of beter nog: hemd en das gratis verstrekken aan het loketpersoneel alvorens het verplicht te maken. Maar ja, sommige mensen leren het nooit af eerst te doen alvorens te denken! Dàt, vind ik, is dan weer een groot minpunt van Bart, en dat demonstreerde hij hiermee nog maar eens!
Maar dat je in dit onzalig landje altijd kritiek hebt, wàt je ook maar doet in het algemeen belang, bewijst ook weer de kritiek op Telenet vanwege de storing op zondag laatstleden:
Om te beginnen waren sommigen heel verbolgen dat ze verbonden werden met een antwoordapparaat, dat onmiddellijk mededeelde hoe de vork in de steel zat. Ik had dit antwoordapparaat ook aan de lijn na een drietal keer een bezettoon te hebben gekregen vanwege de honderden andere bellers. Wel, ik was heel blij met dat antwoordapparaat. Stukken beter dan de gangbare procedure bij Telenet: 'Wilt u dit, druk dan 1; wilt u dat, druk dan 2, enz.' Om dan uiteindelijk nog enkele minuten naar een muziekje te moeten luisteren alvorens een medewerker aan de lijn te krijgen.
Hadden die eeuwige jankerds dit hopeloze tijdverlies dan liever gehad? Op een moment dat honderden mensen belden naar die paar lijnen? Dat zou UREN tijdverlies hebben betekend! Ik was heel erg blij met die efficiënte oplossing die Telenet had bedacht. Geen verder tijdverlies. Onmiddellijk de juiste info. Punt. Amen en uit. Meer hoefde ik ook niet te weten en was al blij dat ik de gebruikelijke procedure niet moest doorlopen, én dat er niets aan mijn eigen installatie scheelde.
Anderen dan weer waren niet akkoord met de commerciële geste als tegenprestatie van Telenet: gratis een film mogen bekijken. Ze hadden liever cash gezien: een bedrag afgetrokken van hun factuur. Ja zeg, wat nog meer? Het was gewoon een geval van heirkracht en zelfs die gratis film hadden ze niet hoeven te geven vind ik. Want, als het nou eens aan je eigen installatie had gelegen? Zou je jezelf dan ook op een gratis film hebben getrakteerd? Och Here toch... wat leven we in een verkloot land van gediplomeerde watjes!!! Opgegroeid in een hoogtechnologische samenleving, maar totaal geen begrip voor het feit dat technologie ooit wel eens kan falen! Niks geleerd van hun babytijd, toen mama ook wel eens kon vergeten hebben dat haar voorraad pampers was opgebruikt!
Beseffen die lui nou echt niet hoe belachelijk ze zich opstellen? En reken maar dat het niét de professionele gebruikers waren die jankten. Dié lui, die eventueel een internethandeltje hebben opgezet, zijn intelligent genoeg om te weten dat er altijd iets mis kan lopen. Neen hoor! Het waren natuurlijk weer de geboren jankerds-domoren die hun pc enkel gebruiken voor ontspanning: wat onnozele filmpjes downloaden en zo... beetje porno bekijken... Natuurlijk leden die erg veel 'emotioneel' verlies toen hun speeltje hen eventjes werd afgenomen!
Een lezeres van mijn blog had trouwens nog een veel betere oplossing gevonden: computer dicht en richting stamcafé! Letterlijk van de nood een deugd makend. Toen ze terugkwam was het euvel opgelost. Een stichtend voorbeeld voor al die zeurende zagen! En een voorbeeld van efficiënt tijdsgebruik. Drie keer raden of ze soms de rekening van haar drankverbruik ook maar naar Telenet zou hebben durven sturen?
En zo zie je maar: in dit verklote kleuterland is weldoen voor iedereen gewoon onmogelijk.
Een Centrum voor Gelijke Kansen en Racismebestrijding! Nét wat we nodig hebben!
Kun je het nog gekker bedenken? Als dit centrum ernstig moet genomen worden, dan moet iedereen gelijke kansen hebben op een dokterstitel, op een advocatendiploma, of op wat dan ook. Dan telt intelligentie, ingesteldheid, luiheid of inzet niet meer mee. Dan telt enkel nog die 'gelijke' kans! Hoe slim, dom, sterk, zwak of al dan niet gemotiveerd je ook bent. Dan zijn we allemaal gelijk. Een stel robotten die allemaal nog maar één doel nastreven: individueel zo veel mogelijk geld verdienen.
Er iets voor doen? Ervoor in de wieg gelegd zijn? Bepaalde gaven hebben? Je hersenen weten te gebruiken? Gemotiveerd zijn? Of voorzien zijn van een goed stel spieren? Is allemaal niet meer van tel. Gelijke kansen, weet je wel?
Tussen haakjes: 'gelijke kansen' zijn wél voor vreemden bedoeld als je dat nog niet wist! Eigen volk hebben ze daar alleen maar nodig om alles te betalen!
Om dààr met het geld van de belastingbetaler een geldverslindende instelling voor op te richten moet je toch wel goéd gek zijn! Een aantal goede psychiaters en psychologen zouden een ferme kluif hebben aan de Wetstraat! Tenminste... als ze zélf niet gek werden van zoveel ondeskundige blabla die uiteindelijk tot dergelijke idiote instellingen leidt!
En dan hebben we het nog maar over gelijke kansen. Spreken we nog niet eens over racismebestrijding! Letterlijk: bestrijding (om niet te zeggen monddood maken) van brave mensen van eigen volk die door een vreemd en racistisch ras van racisme worden beschuldigd omdat ze hun vaderland liefhebben! Omdat ze met lede ogen moeten aanzien hoe het door parasieten naar de ondergang wordt gevoerd!
En dan vinden die Wetstraatlui dat ze niet voldoende 'au sérieux' genomen worden? Dat er geen vertrouwen meer is in de politiek?
Wie? Wel, dat zou ik nu ook wel eens willen weten. Ik in elk geval niet. Wie dan wél?
- Is de Chinees racist? Zéker niet. - Is de neger racist? Niet dat ik weet. - Is de Hindoe een racist? Bijlange niet! - Is de Boudhist een racist? Waarom zou ie? - Is een Jood racist? Natuurlijk niet. Die laat andere rassen met rust zo lang ze hém gerustlaten. - Is het blanke ras racist? Hoe kom je dààr nou bij? Of... zijn onze hondjes misschien racistisch?
Bij geen van die vermelde rassen heb ik ooit enige vorm van racisme ontdekt. En nochtans, al die rassen hebben hier in dat onzalige landje al hun opwachting gemaakt. Trokken hun plan, gingen werken of begonnen een handeltje, en lieten onze cultuur en ons bezit netjes intact. Dat ze vaderlandslievend zijn, ja, dàt zal wel, maar dat heeft niets met racisme te maken! Ook onze eigen veiligheid kwam totaal niet in het gedrang door de aanwezigheid van die vreemde rassen. Want die hadden noch interesse in onze persoon, noch in ons bezit! Hoogstens wél in onze welvaartstaat, waar ze een goed graantje wilden van meepikken DOOR NET ALS WIJ HARD TE WERKEN!!!
Tja, wié is dan eigenlijk racist? Euh... sorry, ik vergat nog een ras! Toevoegen dan maar:
- Is de Moslim dan soms racist? Natuurlijk! Dat demonstreren ze toch dagelijks?
Eigenaardig hé? Zo op het eerste zicht zie ik maar één ras dat heel erg racistisch geaard is. En laat het nou net dát ras zijn dan het hardste klaagt en schreeuwt over racisme zodra het zich in een liefdevol gastland heeft genesteld!
Kunnen we dan toch nog lering trekken uit sommige uitroepen van kleutertjes, als ze het niet meer kunnen halen? Dan schreeuwen die toch gewoon: "Wat je zegt ben je zelf!"?
En inderdaad! Bij Moslims lijkt dat dus wél de nagel op de kop!
En alsof het nog niet genoeg is, klagen die allochtone Moslims zo hard dat de regering vond dat ze dan maar een centrum voor gelijke kansen en racismebestrijding moest uit de grond stampen om zich een humaan imago toe te meten. Liefst dan nog met een halfbakken clown op de directeursplaats, want ik zie geen normaal mens een dergelijke belachelijk-idiote instelling leiden. (Lof der Zotheid?)
Gek toch hoe het TV nieuws altijd achter de 'dag van...' aanloopt! 31 januari bleek dus de dag van het gedicht te zijn... hoorde ik die dag zelf om 19 uur op het nieuws! Als 'de dag van...' bijna voorbij was dus. As usual. Zo ook voor de verschillende andere 'dagen van...'. En er zijn er heel wat hoor: dag van de lach, dag van de vriendschap...
Er zou ook zoiets bestaan als de dag van het melanoom. Kun je je huid gratis laten onderzoeken op melanomen door een dermatoloog. En dat vertellen ze je dan om 19 uur in het nieuws! De dagen voordien, wanneer je het eigenlijk zou moéten horen, vertellen ze je juist niks! Wedden dat die dermatologen dan maar wat met de vingers zitten te draaien bij gebrek aan verwittigde gegadigden?
Niet dat ik de intentie heb, of er ook maar zou aan denken me op melanomen te laten onderzoeken! Maar ik vind het toch gek altijd weer te moeten horen: 'Vandaag WAS de dag van...' in plaats van 'morgen IS de dag van'. Dan zou je tenminste, als je in het item van die dag geïnteresseerd bent, nog maatregelen kunnen nemen!
Als het dan bevoorbeeld de dag van de secretaresse was, zou de chef dan tenminste nog de tijd hebben zich ruim van condooms te voorzien. Nu moet hij het in het beste geval ergens onderweg horen van collega's of op de radio, en zijn de apotheken nog niet open! Bloemenwinkels misschien wél, maar dat is niet hetzelfde hé?
Zo was mijn laatste hoofdcommissaris er altijd als de kippen bij om op die dag op de werkvloer te verschijnen met een grote bos bloemen voor zijn secretaresse. Aan zijn gezicht te zien had hij inderdaad nog geen apotheek gevonden die zo vroeg open was. En naar de apotheek van wacht gaan zoeken voor een dergelijk artikel is natuurlijk helemààl geen optie! Dan maar bloemen.
Tja... had ik op voorhand geweten dat het op 31 januari de dag van het gedicht was zou ik er misschien eentje gepleegd hebben op mijn blog. Maar na het nieuws van 19 uur vond ik dat de moeite niet meer! En trouwens... ik heb daar wat kleffe en ongerijmde gedichten horen voorlezen... Nou, als dàt gedichten zijn hoeft het voor mij ook niet meer hoor! Mag 31 januari wat mij betreft best de dag van de zever worden genoemd.
De dag van...? Nou, ze vinden er steeds weer nieuwe uit en, vooral als het niet kunstmatig megacommerciëel opgeblazen is, hoor je het pas achteraf. Ja, ik weet het wel: er zullen wel andere kanalen bestaan om er tijdig achter te komen en geen 'dag van...' te missen. Maar ik kén die kanalen niet en hoef ze ook niet te kennen! Ze interesseren me niet, tenzij iemand ooit een dag van de seks bedenkt. Dan zou ik misschien wél even gaan twijfelen!
Willy.
PS: ik ben wat laat vandaag, maar dat is de schuld van Telenet. Geen verbinding vanmorgen! Naar telenet gebeld, waar ik al onmiddellijk verwelkomd werd door een antwoordapparaat dat me wist mee te delen dat hun internetverbinding momenteel plat lag en met man en macht werd gewerkt om het euvel te herstellen. Wat ondertussen blijkbaar al is gebeurd. Goed zo, Telenet.
Telkens ik weer ergens een standwerker aan het werk zie, hetzij op de markt of op een jaarbeurs, heb ik binnenpretjes als ik zie wat die lui verkopen aan de goedgelovende massa. Van de reinigingstoestellen of producten gaan we maar zwijgen en ons tot de keuken beperken: allerlei keukenhulpjes zoals ajuinsnijders, alles in één raspen, magische messen- of pannensets... Het kan allemaal niet op en het publiek loopt er gretig in.
Je zou denken: hé, wat is koken toch simpel en hoe is het mogelijk dat sommige mensen het zonder deze gadgets moeten stellen!
Wel oké, ik loop er ook wel af en toe in! Om telkens weer tot mijn schade en schande te moeten vaststellen: het beste keukentoestel is nog altijd een goed snijdend mes!
Of... een 'alleskunnende' keukenrobot? Jawel, hij kan alles. En als je voor een heel regiment moet koken betekent hij wel degelijk een grote tijdwinst. Maar voor een gezinnetje? Ach kom nou... als je de tijd voor het opstellen en het afwassen van de gebruikte accessoires van het toestel meerekent, dan heeft het je in werkelijkheid veel tijd doen verliezen! Zélfs als je een afwasmachine hebt. Want daarin nemen al die dingen zoveel plaats in beslag dat de afwas in twee keer moet gebeuren... of dat je met een zucht je toestel en gebruikte accessoires maar met de hand afwast.
Zo kocht ik eens een veelbelovende ajuinsnijder! Ajuin er in... even hard drukken, en de ajuin was lekker gesnipperd. Ja. Maar... de ajuin mocht niet te groot zijn. Liefst vooraf al in twee, vier of meer partjes gesneden! En bleef je alsnog zitten met een moeilijk te reinigen snijrooster en meer van die onzalige dingen. Terwijl, als je een mes neemt om je ajuin te lijf te gaan, je in geen tijd flinterdunne ringetjes, of desgewenst kleine snippers hebt. En afwas? Even het mes onder de kraan spoelen en je bent er vanaf!
En om nog even door te gaan over die ajuin: op TV zie ik gediplomeerde koks zoals Piet Huizentruyt en consoorten ajuin snijden op 'professionele wijze'. Met andere woorden: waarom het gemakkelijk maken als het ook moeilijk kan? Om duidelijk te tonen hoe 'deskundig' je bent? En ja, snijden kunnen ze echt wel. Chapeau! Maar probeer het vooral niet na te doen, of je snijdt gegarandeerd in je vingers! Zéker als je, zoals zij dat doen met een ui, horizontaal en naar je vingers toe snijdt! Maar waaróm zou je een ajuinhelft horizontaal insnijden? Dat IS hij immers al van nature uit!
Hoe je dan wél op eenvoudige wijze een ajuin snippert? Wel, je haalt er de kont en de kop af met een aardappelmesje. Je snijdt hem overlangs (van kop naar kont) door en pelt de helften. Van nature uit is de ui al verdeeld in ringen, en dat schijnen die TV koks nog niet te hebben gemerkt. Misschien moeten ze eens langsgaan bij Pearl opticiens!
Nu snij je de ajuinhelften in breedterichting in reepjes en ze vallen uiteen in halve uienringetjes. Wil je snippers? Snij dan eerst de ajuin in de lengterichting in schijfjes die je tussen duim en wijsvinger goed bij elkaar houdt, en vervolgens in breedterichting. En daar heb je je snippers. Net zo groot als je zelf bepaalt. Gaat véél sneller dan wat die zelfbenoemde vaklui op TV je proberen wijs te maken!
En als je de afwas meerekent: één aardappelmesje af te spoelen. Hetzelfde waarmee je de patatjes schilde en eventueel de andere groentjes sneed! Al met al véél sneller dan wat die gewiekste standwerker je demonstreerde! En het neemt géén plaats in je keukenkasten.
Ach ja! Het geld moet rollen, en ergens heb ik wel bewondering voor die standwerkers en zie ik ze graag bezig hoor! Soms zijn het echte entertainers. Je moet het maar kunnen: de mensen iets aansmeren wat ze helemaal niet nodig hebben en uiteindelijk alleen maar tijd- en plaatsverlies veroorzaakt!
De geest van Tijl Uilenspiegel is blijkbaar nog lang niet verdwenen uit Vlaanderen!
De TV koks helpen er dan nog wat aan mee door makkelijke dingen moeilijk te maken, en de argeloze of nieuwbakken huisvrouw loopt in de praatjes van de standwerker... of denkt bij zichzelf: "Pfff... als koken zo moeilijk is zal ik dan maar wat kant en klare maaltijden gaan halen bij de traiteur!"
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
