Wat Alcohol met liefde te maken heeft? Niets eigenlijk, maar er is wél een grote gelijkenis!
Alcohol kan op twee manieren worden ervaren: 1. Je kunt drinken voor de roes. 2. Of je drinkt het voor de smaak. Maar eigenlijk is het de combinatie van beide die mensen aantrekt. Want roes zonder smaak betekent eigenlijk niet veel. Smaak zonder (lichte) roes al evenmin! Aan een frisdrankje zul je immers niet zo gauw verslaafd raken!
Van de liefde genieten heeft ook twee dergelijke kanten: 1. Je doet het voor de roes (het ervaren van een geïnteresseerd vrouwelijk wezen). 2. Of je doet het voor de smaak (seksuele appetijt). En ook hier is het de combinatie van beide gevoelens die je in elkaars armen drijft. Of tenminste: in elkaars armen zou moeten drijven, maar dat is helaas niet altijd zo.
Eeuwig discussiepunt tussen man en vrouw, bijna altijd uitgaande van de vrouw: "Je wilt me zuiver en alleen voor de seks!". En dan moet de man alle registers opentrekken om haar aan het verstand te brengen dat het niet zo is! Eigenlijk een moeilijk te beantwoorden, want niet erg logische vraag! Want de man zelf is lang niet zeker of nou het verlangen naar seks of naar liefde de grootste rol speelt bij hem! Voor de vrouw blijkt dat een uitgemaakte zaak, want ze scheidt duidelijk de beide gevoelens van elkaar! Bij de man ligt dat helemaal niet zo duidelijk en zijn beide gevoelens eigenlijk één!
Voor een man dus een heel erg verwarrende vraag. En een vraag waar elke man één of meermaals mee te kampen krijgt in zijn leven! Hoe een ander overtuigen als je zelf niet overtuigd bent? Hoe iemand die beide gevoelens duidelijk splitst, aan het verstand brengen dat er eigenlijk niets te splitsen valt?
Wel, eigenlijk is het heel simpel: als je normale seksuele gevoelens hebt, dan zal bij een normaal denkende man seks zonder liefde toch maar wrang aanvoelen! Je natuur zegt dat je niet goed bezig bent! Dat het éénvoelen ontbreekt! Wie zoiets één keer heeft ervaren weet waarover ik spreek.
Je smaakt iets, en die smaak is perfect en alles lijkt heel normaal te verlopen. Maar de roes ontbreekt! De roes, die eigenlijk uit een soort eenwordingsproces ontspruit. En, tenzij je gevoelens bij het dierlijke af zijn, zul je niet verslaafd worden aan die persoon en zul je het geen tweede keer proberen! Het voelt gewoon... koel en afstandelijk aan! Dierlijk eigenlijk. En dat hoort niet!
Zijn echter beide gevoelens in evenwicht: seksuele appetijt én liefdevolle roes, dan zul je telkens weer willen terugkomen bij die persoon. Enfin, zo heb ik het toch weten te analyseren na herhaaldelijk in mijn leven bovenvermelde vraag voorgeschoteld te hebben gekregen! Want als man sta je daar niet zo bij stil. Liefde is liefde. Punt uit. Zo zou het ook horen, maar de vrouwtjes steken nu eenmaal anders in elkaar en willen persé beide gevoelens splitsen.
Nu is het wel heel goed mogelijk dat voor een vrouw de roes belangrijker is dan de seks. Vandaar dan ook die telkens terugkerende vraag. Die vervelende, zo moeilijk te beantwoorden vraag voor de man! Een hoer stelt die vraag niet! Maar bij een hoer vindt een normale man dan ook helemaal niet wat hij dacht te vinden, al denkt hij soms van wel.
Betekent dit alles dan: "Hé, dat is makkelijk! Als het goed aanvoelt kan ik dus mijn gang gaan?" Natuurlijk kun je dat niet! Want naast seksuele, zijn er ook nog ethische waarden! Je pleegt immers verraad aan de levensgezel(lin) die je koos! Naast natuurlijke gevoelens zijn er ook nog de regels van het fatsoen. En het kan best dat het bij honderden partners gewoon 'goed' aanvoelt. Maar helaas... wie zich daar laat aan vangen overtreedt de regels van het fatsoen en geeft blijk van een groot gemis aan zelfbeheersing en verantwoordelijkheidszin.
Verantwoordelijkheidszin? Jawel! Want zélfs als het bij jou enkel om de seks ging, weet je nooit welke gevoelens je bij de toevallige partner teweegbrengt!
Maar verstokte 'hoerenlopers' hebben daar geen boodschap aan. Zo ver reiken noch hun gevoelens, noch hun hersenen. Die volgen gewoon hun dierlijke instincten.
Tja... het moest er ooit van komen! Het is wel alweer enkele maanden geleden dat ik op TV zag dat 60 plussers er goed aan doen om nog maar hoogstens één alcoholisch drankje per dag te gaan gebruiken!
Hallo zeg? Wat nog meer? Mogen 60 plussers nog wel leven? Persoonlijk ben ik nu wel geen grote drinker, maar ééntje per dag? Dat is er toch wel over! En stelt zich al onmiddellijk de vraag: "Wat moeten we nu doen? Luisteren naar de nieuwe verlichte geesten die alles beter weten maar alle ervaring missen, of ons eigen instinct volgen"?
Wel, mijn instinct zegt dat een viertal alcoholische drankjes per dag, soms meer, soms minder naar gelang de omstandigheden, me goed doen! Moet ik dat dan maar laten omdat lieden die net hun laatste natte, stinkende pamper achter zich hebben gelaten, vinden dat dit niet mag? In geen honderd jaar!
Laat ze dan maar nog eens goed aan die laatste luier snuffelen en zichzelf de vraag stellen of ze nu echt wel volwassen genoeg zijn om dergelijke uitspraken te doen! Of ze nu echt al weten hoe een zestig plusser zich voelt! Hoe zoúden ze dat kunnen weten? Stommelingen die ze zijn! Wat je niet weet en nooit ervaarde moet je ook niet als evangelie voor anderen gaan verkondigen!
IK... ben ooit twintig geweest, en weet hoe dit aanvoelt.
Zijn ZIJ ooit tweeënzeventig geweest? Neen toch? Wel, dat ze dan hun stomme bek houden tot ze zelf die leeftijd hebben bereikt! Dan zullen ze eindelijk weten dat dit echt niet zo heel veel anders aanvoelt! En trouwens, als alcohol werkelijk slecht is voor zestig plussers, dan is het dat ook voor twintigers, of zelfs nog erger! Laat ze dus maar beginnen met voor eigen deur te vegen!
Niet meer drinken, niet meer roken, seks op een laag pitje zetten als dat er uit zichzelf niet op gekomen is... tja... wat blijft dan nog over voor een zestig plusser? Staan die kerels daar wel eens bij stil? Makkelijk hoor, als je alle beperkingen op een oudere generatie afschuift terwijl je zelf comfortabel van alle geneugten blijft genieten!
Het enige wat we eigenlijk nog zouden mogen doen is veel bewegen. Wandelen, fietsen, sporten, enz.
Wel, ik heb meer ouderen weten doodvallen op de fiets, dan aan de toog. Laat ze dàt maar even goed in de kop prenten alvorens eenzijdige conclusies te gaan trekken!
Welke betweterige generatie hebben wij toch op de wereld gezet? Is dàt het gevolg van overbepampering? Foei aan alle ouders die zich daaraan hebben schuldig gemaakt!
Sedert het bloggen op mijn lijstje van favoriete hobby's staat, zie ik er elke dag meer voordelen in!
In de eerste plaats doet het goed om wat je bezighoudt van je af te schrijven in plaats van het in die grote vergeetput van je bewustzijn te laten verdrinken.
In de tweede plaats kun je, als zich bepaalde ingrijpende gebeurtenissen voordoen in je leven, dagelijks eerlijk schrijven wat je tegenkomt en hoe je je daarbij voelt. Moeilijk is dat niet, want zelfs als je over koetjes en kalfjes schrijft, borrelen tussen de regels door toch je echte gevoelens naar boven! Dat kun je niet vermijden.
En zo worden dergelijke stukjes eigenlijk momentopnames die je later nog eens kan bekijken, net als, en zelfs méér dan een foto. Want een foto zegt niets over je gemoedstoestand. Een schrijfseltje wél! Ik schrijf namelijk vanuit mijn bewustzijn, en dat laat geen leugentaal toe!
Zo zal het bevoorbeeld ooit heel interessant zijn als ik alle stukjes over het overlijden van mijn vrouw zal kunnen herlezen. Het zal me precies aantonen hoe ik me bij dit alles voelde. Maar voorlopig wil en kan ik dat niet. Het ligt allemaal nog te gevoelig, en ik wil niet worden teruggeworpen in die zware, zwarte periode! Alles moet eerst helemaal verwerkt zijn, en dergelijke herinneringen ophalen kan voorlopig alleen maar negatief werken! Dus nog niet!
En toch zijn er mensen die nou net juist dàt zouden gaan doen. Om de herinnering levend te houden. Om het verdriet weer te laten oplaaien. Om de rouwperiode eindeloos te rekken! Is dat gezond? Ik geloof het niet! In een rouwperiode moet je juist goed voor jezelf zorgen en alles wat die periode ook maar zou kunnen verlengen elimineren! Dàt... is de spirit. Dàt is wat het leven van je vraagt. Want ja, het leven vraagt soms wel zware offers. Maar het vraagt niét dat je ze moedwillig nog zwaarder zou maken dan ze al zijn!
Dat was trouwens ook wat mijn vrouw deed na de dood van haar dochter en wat haar uiteindelijk fataal is geworden! Bepaalde gedeelten in huis leken wel ware rouwkapellen! Er was geen praten aan! En zo ging ze ook lichamelijk steeds verder en sneller achteruit!
Het eerste wat ik deed was dan ook al die 'rouwkapellen' verwijderen, zoveel mogelijk zwarte ornamenten weg uit mijn huis, en er een beetje kleur in aanbrengen. Maakt direct dat je je beter gaat voelen.
En dus, beste lezers, als een van jullie ooit in dezelfde situatie komt (en wie doet dat niét?): er is licht aan het einde van de tunnel. Hoe lang je die tunnel maakt ligt helemaal aan jezelf! Als je je in zelfmedelijden gaat wentelen en herinneringen blijft opwekken komt er wel nooit een eind aan! Wordt de tunnel een vicieuze cirkel waar je nooit meer uitkomt!
Sterven maakt nu eenmaal deel uit van leven! En dat moet je onder ogen durven zien en er je zoveel als mogelijk tegen wapenen! Want àls het gebeurt, en je hebt het nooit nodig geacht je voor te bereiden, dan is het telaat!
Hoé je voorbereiden? Door de dood te leren aanvaarden als onderdeel van het leven. Zo is het toch? Pure logica! In elk partnerschap komt ooit de dood om het hoekje kijken. En dat loopt het beste af als diegene met het laagste zelfredzaamheidgehalte het eerst gaat. Andersom wordt het een regelrechte ramp voor de overblijvende! Ik kan dan ook alleen maar gelukkig zijn dat ik de overblijvende ben, én nog voldoende bij mijn positieven om alle zaken netjes te regelen.
Weeral zo'n heel erg relatief begrip! Weeral iets dat we afwegen aan de openbare opinie. Als de openbare opinie zegt dat je je eenzaam moet voelen als je alleen bent, dan doé je dat maar.
Maar ik heb lak aan de openbare opinie! Nu bén ik alleen, maar voel me bijlange na niet eenzaam! Akkoord... ik krijg wel af en toe een bezoekje en meestal doet dat wel goed. Maar of ik me tussen die bezoekjes door eenzaam voel? Neen hoor!
Natuurlijk weegt het overlijden van mijn echtgenote nog heel erg door! Natuurlijk vergeet ik haar niet! Natuurlijk zie ik nog haar hand in veel dingen die ik nu zelf moet doen. Natuurlijk speelt ook die stomme vrieslente mee! Ik ga enkel buiten als ik dat wel moét doen voor Chico. Veel liever zou ik lange wandelingen en terrasjes doen! Maar brrr... veel te koud daarvoor! Dan maar noodgedwongen binnen blijven. Want mijn aangeboren geluksgevoel blijft toch altijd weer primeren, en ja... ik blijf toch maar gelukkig zijn!
Waarom zou ik dat trouwens niet zijn? Ik heb me in de loop van mijn leven alles aangeleerd dat ik zou moeten kunnen om als zelfstandig individu mezelf te kunnen verhelpen. En dat werpt nu zijn vruchten af. Lekker koken vormt geen enkel probleem. Bovendien heel handig als je het zelf doet, want dan maak je precies datgene waar je zin in hebt. De wasmachine heb ik ondertussen ook al zowat onder de knie. Mijn leefomgeving netjes houden vind ik een must, en spendeer daar dagelijks de nodige (luttele) tijd aan. En toch heb ik bovenop dit alles nog een zee van tijd over!
Die 'vrije' tijd dan maar gebruiken om me eenzaam te gaan voelen? Me gaan wentelen in verdriet? In een slachtofferrol gaan kruipen omdat de openbare opinie dat nu eenmaal zo wilt na het afsterven van een dierbare? Ligt niet in mijn aard. Die tijd gebruik ik dan liever voor mijn blog, of zomaar om te zitten nadenken over duizend en een zaken.
Er valt een brief in de bus van een of andere officiële instantie, bank of notaris? Eerste reactie: "Wat moeten ze nú weer van mij?". Tweede reactie: grondig lezen en uitvissen wat de bedoeling is. Derde reactie: onmiddellijk reageren. Niet laten liggen en een sluimerende ongerustheid of onbehaaglijkheid laten aangroeien! Vierde reactie: "Voilà! Afgewerkt! Opgeruimd staat netjes! Alles wat tot op heden kon gedaan worden is gedaan. De bal ligt niet meer in mijn kamp."
Dit laatste is heel erg belangrijk om je goed in je vel te voelen: laat NOOIT een bal langer dan strikt noodzakelijk in jouw kamp liggen! Onmiddellijk afwerken is de boodschap. Dan ben je weer gerust en hoef je geen honderd dingen te onthouden die je nog moet doen!.
En zo gaan mijn dagen voorbij. Zéker op alles wat het overlijden van mijn vrouw betreft onmiddellijk reageren en anticiperen. Want pas dàn ben je weer gerust en is er weer eens geen vuiltje meer aan de lucht. Want inderdaad, ik moet wél op mijn tellen passen! Onder de erfgenamen (kinderen) van mijn vrouw zit er namelijk eentje met een enorme schuldenberg! En moet ik dus goed opletten geen steek te laten vallen, want schuldeisers kunnen soms heel leep uit de hoek komen! En ergens is dat maar goed ook want dat houdt me bezig en allert!
Want als er één zaak totaal unfair is in onze wetgeving, dan is het wel het feit dat je je kinderen niet kunt onterven! Al haalden ze het bloed onder je nagels vandaan tijdens je leven... al zijn het regelrechte duivelskinderen, al betekenen ze de nagel van je doodkist, onterven kun je ze niet, wàt je ook maar doet. Hoogst oneerlijk vind ik. In het geval van mijn vrouw dan toch wel.
Maar tot op heden sta ik safe, schop elke bal die me toegespeeld wordt terug naar het andere veld, en zit, voorlopig althans, op rozen! Alhoewel... alleen. En ook eenzaam?
Eenzaamheid? Wat is dat? De reactie van een wezen dat niet zelfstandig kan leven? Arm wezen! Had het maar beter uit zijn doppen gekeken en geleerd wat moést geleerd worden om te overleven!
Of ik dan geen verdriet ken? Wel, ook dàt is een heel relatief begrip. In veel gevallen is verdriet eigenlijk zelfmedelijden! Je staat er alleen voor... je kunt het niet aan... je mist iemand in je leven... en ja, die negatieve gevoelens worden dan maar geconverteerd naar 'verdriet'!
Maar is dat wel echt gemeend verdriet? Echt verdriet is, naar mijn normen, vooral medelijden met de afgestorvene. En dat zou ik écht hebben als mijn overleden echtgenote nog een mooi leven vóór zich had gehad! Maar dat had ze niet! Als ze in leven was gebleven wachtte haar enkel nog pijn, verdriet (om haar gestorven dochter) en ellende. Bijgevolg, wààr ze ook is heengegaan, ze kan het alleen maar beter hebben dan op aarde! Waarom zou ik daar dan geen vrede mee hebben?
En zelfmedelijden? Zelfbeklag? Dat staat niet in mijn woordenboek!
Maar goed... donderdag... marktdag... en dus daarheen met Chico! Hopelijk is het niet àl te koud!
Sorry mensen als dit blog zo stilaan op een familie - onderonsje begint te gelijken, maar dat is maar voor eventjes hoor!
Mijn dochter Abigaeil heeft een heel lief dochtertje, Gael. Mensen die mijn jeugdfoto in dat klaslokaal zagen, zegden direct dat ze sprekend op mij lijkt! Shit! Hoe kan zo'n leuk en mooi meisje nou op zo'n lelijkerd als ik lijken? Daar had ik trouwens nog nooit bij stilgestaan. Maar dat deed ik nu maar wél eens... en inderdaad... je kunt er niet naast kijken! En dus maakte ik maar eventjes een virtuele collage van beiden, om maar eens goed te vergelijken.
Treffend hé? Nou ja... ze heeft toch echt ook wel veel trekken van haar vader hoor! Maar op mij lijken? Daar had ik eigenlijk nooit aan gedacht. Zo zie je maar weer wat jeugdfoto's naar boven kunnen brengen!
Hoe die collage nu noemen? Kind met grootvader? Hm!
Waarschijnlijk hebben maar weinig mensen zoveel vragen gesteld in hun leven als ik. Soms aan de meest onwaarschijnlijke mensen... soms aan echte kenners... soms aan vaklui. En op vragen waar blijkbaar niemand een antwoord wist, ging ik het zelf maar proberen uit te vissen.
Altijd al heb ik, als ik met een prangende vraag zat, in mijn omgeving gepeild naar antwoorden. Dikwijls kwam een logisch antwoord vanuit een hoek waaruit ik dat helemaal niet verwachtte maar de vraag toch maar stelde. Want iedereen, slim of dom, weet soms ergens toch wel iets dat jij niét wist!
Tegenwoordig gaat dat allemaal stukken makkelijker! Nu immers is er internet. En op dat internet vind je zowat alles wat mensen van overal ter wereld bezighoudt, en ook wat ze meer weten dan jij over een bepaald onderwerp. Er zijn duizenden forums met vragen en antwoorden; duizenden websites over bepaalde onderwerpen. Tik in je zoekmachine om het even welk woord of vraag in en je krijgt honderden hits! Mooi meegenomen zo lijkt het...
MAAR! En nu komt het: op één vraag zul je dan wel honderden antwoorden vinden, en die antwoorden zijn dikwijls heel erg verschillend. Spreken elkaar soms helemaal tegen! De een vindt dit, de ander dat, en dat wordt dan maar met de beste bedoelingen gepubliceerd.
Zo tikte ik ooit in: 'Chihuahua diarree'. Prompt vond ik massa's antwoorden. Meestal kwam in die antwoorden het woord 'rijst' voor. De een zei: "rijst voeren'. De ander: "nooit rijst voeren". Weer een ander: "rijst is goed, mits je die drie uur kookt!" Komaan zeg... rijst drie uur koken! Wat hou je dan over? Een walgelijk papje?
En dan vers (rauw) vlees. De een prijst het de hemel in als ideaal voor honden, de ander waarschuwt dan weer voor bepaalde stoffen of enzymen in vlees die gevaarlijk zijn voor honden. Wie geloven?
Ook over Chihuahuavoeding schreef er eentje: "meng nooit Royal Canin hondenbrokken met andere voeding". Punt. Zomaar. Zondermeer. Waarom dat niet mocht schreef hij er niet bij! Dus wist hij waarschijnlijk niet waarom. Wist hij dan wel waarover hij schreef? Ziedaar een voorbeeld van een antwoord dat je al meteen kunt elimineren.
Met andere woorden: jawel! Je vindt letterlijk alles terug op internet. Maar is die informatie betrouwbaar?
Wel, ja en nee! Het is net hetzelfde alsof je de vraag in je hele omgeving gaat stellen, of... aan de toog! je krijgt vele antwoorden en suggesties, maar eigenlijk sta je daarna nog even ver als in het begin en moet je zelf uit die massa aan info de juiste weten te distilleren! Je 'infobank', die voorheen enkel maar je eigen kleine omgeving of je stamcafé besloeg, is alleen maar groter geworden, en dus moet ook je vermogen om te distilleren groter worden! Makkelijker gezegd dan gedaan!
Al met al is die wereldkennisbank die internet heet toch wel nuttig, mits je er ook een beetje je eigen hersenen bij gebruikt en die bank niet als onfeilbaar gaat aanzien. Niét als het onder de noemer 'toogpraat' kan worden geplaatst, en zélfs niet als het uit een professionele hoek komt aanwaaien! Want professioneel en onfeilbaar gaan bijlange na niet altijd samen! Professioneel ruikt trouwens ook nogal dikwijls naar de producten waarop ze de grootste winst maken. Dierenartsen bijvoorbeeld zijn immers ook verkopers van huisdierenvoeding en -medicatie! Dit maakt natuurlijk een groot deel van hun winst uit. En zal dus automatisch een rol spelen in hun raadgevingen.
Jawel dus! Je bent terug bij af, maar toch met één positief verschil: je keuze uit antwoorden is duizenden keer groter dan vroeger. Maar het blijft aan jou om daar het juiste antwoord te gaan uitvissen.
Ik had het hier al over mijn drie kinderen, in volgorde van leeftijd: Peter, Vincent, en Abigaeil. Ik had het ook al over hen in mijn laatste stukjes, maar een vriend maakte me attent op het feit dat ik het zo weinig over Vincent heb!
Tiens... dat is misschien wel zo, maar dat zal dan wel onbewust zijn! Het komt ook een beetje door het feit dat Vincent zich graag 'junior' noemt als hij me mailt of reageert op mijn blog. En ik die naam dan maar overnam.
Wat er dan te vertellen valt over junior? Wel, misschien niet zoveel, tenzij het feit dat hij er altijd is waar hij nodig is. Dat hij, wat vrouwen betreft, héél erg kieskeurig is. Zo kieskeurig dat ik betwijfel of hij ooit wel aan trouwen zou denken. Liefjes had hij wel al. Heel leuke zelfs. Samenwonen zat er ook wel al enkele malen in. Maar een blijvende, langdurige relatie? Tot op heden niet!
Kan men het hem kwalijk nemen? Zéker niet! Bepaalde jeugdervaringen hebben hem wantrouwig gemaakt tegenover het zwakke geslacht, en daar kan ik hem geen ongelijk in geven. Bovendien zal hij, na al die ervaringen, wel al doorhebben dat de vrouwtjes lang niet altijd die spinnende katjes zijn zoals ze zich in het begin van een relatie voordoen! Als dié ooit een vaste relatie aangaat, dan zal het dan ook met de volle garantie op succes moeten zijn!
Wat hij dan zoal doet? Wel, hij heeft een matrassenwinkel langs de drukste in- en uitvalsweg van Knokke. En reken maar dat hij daar goed zijn kostje mee verdient.
Heeft misschien wel niet het intellectueel brein van broer Peter, maar toch een fijne neus voor zakendoen, en dat is mooi meegenomen. Kan zich immers regelmatig enkele weken vakantie in Teneriffe veroorloven, heeft een bestelwagen (die hier voor de deur staat), een personenwagen, en een motor! (Herkomst foto: Google Earth streetview).
Bij deze: wie in de buurt woont en een matras of comfortabel bed nodig heeft: slechts één adres! Met levering en plaatsing aan huis.
Prettig toch, als al je kinderen in hoge mate zelfredzaam zijn en je, wat dat betreft, op beide oren kunt slapen?
En bovendien: ze zijn allemaal 'selfmade', en er met hard werken gekomen.
Nog eens allemaal op een rijtje:
Peter
Financieel directeur bij een grote firma. Licentiaat boekhouding bekomen... ALS VOLWASSENE, na enkele jaren fabriekswerk en hard studeren na de werkuren!
Vincent
Zie hierboven.
Abigaeil
Verkoopster in modewinkel ESPRIT te Knokke, met ambities en veel kansen om er floormanager te worden.
Mijn verdienste in dit alles? Eigenlijk géén! Dat zou me wel kunnen spijten, maar dat doet het niet! Het bewijst nog maar eens dat ouders maar een heel relatieve invloed hebben op de levensweg van de kinderen. De enige invloed die ze zouden kunnen hebben is een negatieve en remmende invloed door te hoge verwennerij of door te hoog streven voorop te stellen!
Een mens krijgt bij de geboorte een geest ingeplant die niets met de biologische afkomst heeft te maken. En die geest gaat zijn weg. Laat zich niet tegenhouden door tegenslagen en negatieve ervaringen. Laat zich alleen vangen als de verwennerij verleidelijk groot wordt. Dan kan het gebeuren dat biologische afkomst en opvoeding gaan primeren boven de werkelijke geest. En dat kan alleen maar negatieve gevolgen hebben! De geest wordt dan in een hoek gedrukt waar hij zich niet goed in voelt!
Kijk maar naar de duizenden dokters, advocaten, architecten en andere 'intellectuelen' die daar totaal geen aanleg voor hadden, maar zich gedwongen voelden door toedoen van de ouders en de sociale druk. Wat bakken ze ervan? Moet je maar aan hun slachtoffers vragen! Maar wie écht ambitie heeft voor iets, wie er werkelijk voor in de wieg werd gelegd en niet teveel in een bepaalde richting werd gedreven door de ouders, die komt heus wel waar hij vindt dat hij wezen moet!
Is dat bouwvakker? Why not? Straatveger? Who cares?
Zo lang het maar geen beroepsdopper wordt is het allang goed!
Als de lente komt dan stuur ik jou, Tulpen uit Amsterdam...
Tja, het ziet er naar uit dat Ansje uit de polders dit jaar lang zal moeten wachten op haar tulpen!
Als ik, we zeggen en schrijven zaterdagvoormiddag 23 maart, uit mijn raam kijk zie ik grote hoeveelheden sneeuwvlokken naar beneden dwarrelen! Gelukkig ligt de buitentemperatuur nét iets boven 0°, zodat die rotzooi niet blijft liggen. Rotzooi? Jawel! Ik heb niks tegen sneeuw in de winter. Winterlandschappen vind ik heel mooi. Maar toch niet in de lente hé? Dan willen we zon. Dan snakken we naar de zon. Dan hebben we recht op zon! Ja toch?
Wat is er verdorie toch aan de hand met de natuur? Al net zo gedesoriënteerd als de bevolking? En nochtans, noch de Wetstraat noch de media hebben enig zeggenschap over de natuur. Gelukkig maar! De bouwheer voor dit weer moet dus ergens anders worden gezocht. Maar wààr dat is mag Joost weten!
Arme ik, die net een behoorlijke portie zon had kunnen gebruiken na de droevige gebeurtenissen... Neen dus. Het is me niet gegund. Maar je zult me niet horen klagen. Want als de dag niet zonnig is moet je dat maar zelf zijn! Nog maar een uitdaging er bovenop en dat kan er ook nog wel bij. Hoewel ik me toch een stuk beter zou voelen onder een stralend zonnetje. Op een leuk terrasje met een Scotch... of met Chico op de Zeedijk... Ach ja... dromen van de zon mag ook wel eens een keertje in die donkere dagen hé?
En als ik de weergoden op TV mag geloven zal het nog wel een tijdje bij dromen blijven! En dus zoek ik maar wat troost in mijn pc en in mijn geschrijf. "Van je af schrijven" heet dat. En het werkt nog ook!
Eén wezen in huis trekt er zich helemaal niets van aan: Pierewietje, mijn grasparkiet. Die zit gewoon vrolijk te brabbelen op zijn stokje. Alsof het lente is. Alsof het niet sneeuwt. Alsof de hele wereld hem niet kan schelen zolang zijn eetbakje en waterbakje maar gevuld worden. Een mentaliteit om een voorbeeld aan te nemen!
Zondag! Ik sta op, draai de verwarming open, kijk naar buiten, en wat zie ik? Een witte wereld!!! De sneeuw is vannacht, terwijl we rustig lagen te slapen, toch stiekem blijven liggen! Niet veel, hooguit een centimeter, maar toch genoeg om nog maar eens gladheid te veroorzaken.
Pc aangezet, buitentemperatuur bekeken, oei! -3 graden! Het goedje zal dus voorlopig wel blijven liggen! Voorspellingen voor de hele dag bekeken: zou rond de -2 blijven! En daar gaan we dan weer! Leve het sneeuwjaar.
Ja mensen... lente! Ik had me die nieuwe lente toch een beetje anders voorgesteld!
Toen ik nog in Knokke woonde was elke richting een fluitje van een cent:
Je kon in één ruk naar Brussel, Antwerpen, Gent... Je was in een wip in Nederland. Een kwartiertje rijden naar Brugge. Je had (voorlopig nog) een mooie viervaksbaan van Knokke naar De Panne. Je moest wel door de meeste kuststeden, maar dat had ook voordelen als je bestemming net een van die kuststeden was. Knokke-Oostende deed je in een half uur.
Kortom: je zat op rozen met de wagen.
Nu maak ik even de vergelijking met Oostende, en de nieuwe tijd!
Je kunt in één ruk naar Brussel; meteen langs de autostrade. En euh... tja, daarmee is ook alles gezegd. Alle andere richtingen zijn problematisch. Brugge bijvoorbeeld is al gauw een uurtje rijden op een trage (en nog vertraagde) tweevaksweg. En sedert de kustbaan werd 'verbeterd': aangepast aan de moderne, trage tijd, is het ook wel een uur naar Knokke of naar De Panne.
Die fameuze kustweg speelt hierin wel een cruciale rol! De noeste arbeid van de (ondeskundige?) voorgangers werd volledig teniet gedaan door de nieuwe en gediplomeerde (lees: 'geïndoctrineerde') verkeersdeskundigen. Die mooie, snelle verbindingsweg met 2 X 2 rijvakken, gescheiden door een middenberm of door bosjes en struikgewas, moest hoognodig gekannibaliseerd worden en aangepast aan de moderne noden! Die moderne noden waren vooral de onnozele toeristen, jong of oud, die 's zomers de vele campings langs die baan bevolkten. Zochten een bepaalde camping, vonden hem links van de weg en zwaaiden pardoes van de rechter naar de linker rijstrook met alle gevolgen vandien.
Vervolgens de campingbevolkende voetgangers: in vakantie, verstand op nul, en niet kijken om over te steken! Nochtans waren er voldoende verkeerslichten en zelfs voetgangersbruggen. Ook uit de grond gestampt door die 'ondeskundige' voorgangers! En er hadden nog meer van die veilige voorzieningen kunnen worden aangebracht.
Ongevallen op de kustbaan? Jawel! Die waren er. Vooral in de zomer. Maar waar gebeuren géén ongevallen op plaatsen en wegen waar toeristen met de hersenknop afgestemd op 'vakantie' de scepter zwaaien?
Met andere woorden: de nieuwe verlichte geesten vonden dat de dommeriken maar moesten worden beschermd ten nadele van de normale mensen. Deze laatsten moesten nu maar boeten door met een slakkengangertje gebruik maken van hun supermakkelijke verbindingsweg. Viervaks werd op de meeste plaatsen tweevaks, en een enorme diversiteit aan snelheidsborden verscheen ten tonele: 2 km aan 70, drie kilometer aan 50, dan plots weer 90! Je moet niet alleen constant op die borden letten, maar ook nog onthouden welk bord nu juist het laatste was dat je voorbijreed! Een regelrechte gruwel dus!
Zo is dus nu de toestand op die door de intellectuelen bekakte kustbaan. Om van de andere in- en uitvalswegen van Oostende maar te zwijgen. Soms voel ik me op een schiereiland: alleen maar verbonden met de rest van België door de autostrade Brussel-Oostende! Want o wee als je ergens anders heen moet!
Of er nu geen ongevallen meer gebeuren? Natuurlijk gebeuren die nog. Misschien zelfs meer dan vroeger door de vele filevormingen en opstoppingen en aandachtsverlies door de slakkengang. En vooral nog steeds door toeristen met het verstand op nul. Maar de media zwijgen erover! Wat door intellectuelen werd beslist is immers onfeilbaar!
Elk normaal denkend mens heeft zijn eigen mening. Dat is zijn volle recht, en dat moeten we respecteren. Ook al is die mening totaal tegengesteld aan die van jou. Maar of de mens altijd en in alle omstandigheden voor die mening uitkomt is natuurlijk een ander verhaal, want velen onder ons verbergen hun persoonlijke mening als ze in een gezelschap van andersdenkenden vertoeven.
Op zich is daar natuurlijk niets tegen. Dat heet 'zich sociaal opstellen', en gelukkig zijn velen onder ons heel erg sociaal. Maar helaas schept deze mentaliteit een heel erg vertekend beeld van wat we de openbare opinie noemen! Moest iedereen ophouden zijn eigen mening te verzwijgen, ten voordele van zijn sociale contacten, zouden we een heel andere openbare opinie te horen krijgen. Wees daar maar van overtuigd!
Erger nog wordt het nog als je op de duur je moedwillig verdraaide eigen instelling, als je eigen mening gaat aanzien. Dat komt dan zo ongeveer neer op een leugenaar die op de duur zijn eigen leugens gaat geloven! En reken maar dat er zo duizenden rondlopen!
Leren BEWUST ZIJN is hier de boodschap! Zoeken naar je eigen mening. Ophouden je te laten indoctrineren door al dan niet goed bedoelende anderen of door de media!
Wat ik ook betwijfel is of je eigen mening verdoezelen ten gunste van beter sociaal contact echt wel sociaal kan worden genoemd! Want 'sociaal' betekent voor mij: "Zo ben ik. Zo denk ik en verberg niets. Ik respecteer de manier waarop jij denkt, maar het is niet mijn denkwijze."
Wie het anders doet zet een masker op, en ik kan nooit geloven dat maskers voor langdurende sociale contacten kunnen zorgen. Wél voor snel wisselende contacten waar je in feite niets aan hebt!
En om die daarnet genoemde twijfelachtige openbare opinie nog meer in twijfel te trekken zijn daar de goedmenende mensen die aan een bepaalde politieke partij kleven omwille van waar die partij voor staat, of beweert voor te staan. Meestal hebben ze niet in het ootje dat ze gewoon bedrogen worden. Meestal hebben ze klakkeloos de 'openbare opinie' en de algemene trend voor hun sociale status gevolgd. Nemen we maar even enkele traditionele partijen onder de loep:
CD&V (tjeven): Christelijke democraten! Met andere woorden: godvruchtige, en dus eerlijke, integere mensen (zeggen ze...)! Daarop stemmen kan volgens velen dus niet verkeerd zijn (denken ze). O neen? Me dunkt dat de laatste perikelen met ACW en ACV voldoende bewijzen dat daar net zoveel wordt gesjoemeld als in alle andere takken van deze verziekte samenleving! Algemeen gesjoemel dat uiteindelijk tot de huidige financiële crisis heeft geleid.
Belastingsontduiking 'om bestwil' van de aangesloten leden? Of belastingsontduiking uit eigenbelang?
Om het eender wat er van zij, maar het is wél op kosten van de modale belastingbetaler!!!
SPA (sossen): Sociaal geëngageerde mensen (zeggen ze...). Zou eigenlijk dé ideale partij moeten zijn voor alle sociaal denkenden. En misschien zijn ze dat wel, maar er zit een addertje onder het gras! Die sociaal denkende kiezers denken vooral sociaal om de sociale geldmiddelen van de staat te kunnen uitputten! Met andere woorden: het zijn vooral de lozers uit de maatschappij die de sossen aankleven. Trouwens, wat zeg ik? 'Sociale geldmiddelen'? Er zijn helemaal geen sociale geldmiddelen. Er is alleen maar een onmetelijke sociale schuldenberg!
De partij weet dat heel goed... maar die 'sociale gevallen' zijn verdorie een heel grote groep! Een hele kudde kiesvee! En dus heeft de partij zijn succes niet te danken aan zijn engagement, maar aan het feit dat er steeds meer lozers of werkonwilligen rondlopen in dit land. En er ook steeds meer worden geïmporteerd uit vreemde landen. Om de veestapel aan te vullen. Want die partij draait op lozers. Zonder lozers zou ze ten onder gaan! En dus moeten er, als er in België niet voldoende loozers worden gevonden, zoveel als mogelijk geïmporteerd worden, in de hoop ze snel Belg te kunnen maken en stemrecht te geven!
VLD (blauwen): dé partij voor de kleine middenstander, zowel als voor de grote ondernemer (zeggen ze...) Maar ze hebben de laatste jaren ook alweer bewezen niet langer trouw te zijn aan hun beginsels! Door ook meer en meer op de kleine man te mikken, hem met cadeautjes te overstelpen en in de watten te leggen... op kosten van de ondernemers onder ons! Ook voor hén is het dus in de eerste plaats om kwantiteit te doen in plaats van kwaliteit.
Met het feit dat zowat alle partijen de kleine man of de lozer voor hen trachten te winnen zou ik geen enkel probleem hebben. Als ze dit dan onder de juiste berichtgeving deden! Als die blauwen er nu eens gewoon voor uitkwamen dat ze de ondernemers willen steunen en dat ook daadwerkelijk deden. Als ze de 'kleine man' er eens van probeerden te overtuigen dat ze dat doen om hém zijn job te laten behouden. Liever dan dat ondernemers het land ontvluchten! Dat ze het de werkgevers makkelijker willen maken met als een der redenen: de werknemers werk te geven!
Maar in plaats daarvan gaan ze de makkelijke weg op: het domme gedeelte van de bevolking naar de mond praten en verwennen om stemmen te ronselen!
En zo zie je maar: een eigen mening hebben is goed. Als je drommels goed weet wat die mening op langere termijn betekent voor het land... EN VOOR JOU!!!
Want sossen die de werkgevers op de knieën dwingen kunnen geen garanties op blijvende tewerkstelling bieden aan hun beschermelingen, de werknemers. Kunnen evenmin cadeautjes blijven uitdelen aan sociale gevallen, lozers en werkonwilligen.
Blauwen die in plaats van hun werkelijke doelgroep te steunen, zich liever op de grootste groep richten, halen de ondernemingslust al evengoed onderuit.
Op de tjeven moeten ondernemers al evenmin rekenen, want die draaien, zoals ze altijd al deden, hun kap naar de wind.
Resultaat: veel goede ondernemers zien zich tenslotte voor de keuze gesteld: vluchten naar lageloonlanden of bankroet gaan!
Tja... als die grote groep werknemers, onder de vleugels van welke partij ook, steeds hogere lonen gaat eisen, moet de kleine groep die voor tewerkstelling zorgt, daar maar voor opdraaien. Is het een wonder dat ze het zinkend schip verlaten? Wat heeft een arbeider eraan als zijn partij hem wijsmaakt dat hij recht heeft op het dubbel van zijn huidig salaris, als zijn werkgever er dan maar het bijltje bij neerlegt?
Het zou allemaal kunnen veranderen. De wereld zou er heel anders kunnen uitzien. Als we met zijn allen eindelijk eens zelfstandig gingen denken en BEWUST GINGEN ZIJN!
Al was het leven voor jou niet mals, Je ging maar door; speelde niet vals. Vijf kind'ren op de wereld zetten, En er voortdurend goed op letten Dat niets hen ook maar zou mankeren! Wie heeft jou dàt wel kunnen leren?
Je oude vader ziet het aan: Wassen, strijken, ervoor gaan. Maar een onverlaat vond dat je faalde! Dat je niet al je punten haalde! Schande over hem die dat ook maar durft te denken, Van de vrouw die hem bediende op zijn wenken!
Van de vrouw die zijn maaltijden bereidde, Die helemaal niet dacht aan scheiden. Die ploeterde bij dag en nacht, En hem al haar liefde bracht. Neen! Gefaald dat heb je niet! Maar wie zó onnozel is... die ziet dat niet!
Papa Willy.
Dat was eventjes wat persoonlijk, om mijn gemoed te luchten uit bewondering voor de sterke vrouw die mijn dochter is.
Opgelet: dit stukje moest ik in twee splitsen omdat maar 8 foto's aan één stukje kunnen worden toegevoegd op mijn manier. Om beide delen netjes achter elkaar te krijgen heb ik ze twee opeenvolgende datums gegeven. Ik plaats die foto's overigens vooral voor de familie en nageslacht.
Bij een bezoek aan dochterlief, die weer met volle moed haar nieuwe leven aanvangt op haar nieuw adres te Knokke, stootte ik op een door haar gemaakte fotocollage met verloren gewaande jeugdfoto's van mezelf. Dat mocht zeker niet ontbreken op mijn blog, en ik nam de grote fotolijst mee naar huis om de foto's, die allemaal enige exemplaren zijn, te reproduceren.
Ik kon twee kanten uit: scannen met de printer, of... gewoon fotograferen met een camera! Ik koos voor het laatste, want scannen geeft soms teleurstellende resultaten en/of strepen in het beeld.
Het resultaat van mijn werk vind je hieronder:
Mijn ouders bij hun huwelijk in 1939.
1945. Het eerste kleuterklasje met juffrouw Willems te Knokke. Tja... we waren oorlogskinderen! Van die periode herinner ik me vooral de angst toen we na school voorbij een houthandel moesten! Want mijn zus had me gezegd dat daar soms nog Duitsers verscholen zaten!
1948. Het twee"de studiejaar met meester De Roo in die heerlijke na-oorlogse jaren. Niks geen Duitsers meer. Het leven wenkte.
1951. Het vijfde leerjaar in de Gemeenteschool, waar meester Debruycker ons les gaf. Brave man. Toen hij hoorde dat ik naar een benzinestation zou verhuizen zorgde hij ervoor dat ik bij de prijsuitdeling een boek kreeg "Hoe werkt de auto?". Daarvan las ik in de vacantie elke letter, tot ik het vanbuiten kende!
Mijn nieuwe thuis, met mijn vader, in 1952. Op de achtrgrond links het parochiekerkje van Knokke, waarvan nu enkel nog het torentje bleef staan en nu naast de nieuwe kerk prijkt.
Diezelfde dag in het benzinestation: met pa op de motor: Een oude, puffende FN motor. Een Belgisch en oerdegelijk fabrikaat.
Een gelukkige tijd? Ja en nee! Ik was de lieveling en de mascotte van de klanten... kreeg hopen drinkgeld... maar was hopeloos eenzaam! Als de vriendjes gingen spelen moest ik werken! Enkel op school had ik goede contacten. Maar buiten spelen was er niet meer bij!
1956: in de vakschool te Brugge. Leren lassen. De praktijklessen spraken me wel aan; de overkatholieke school met dito leraren en priesters totaal niet! Ik vond het idioot telkens weer naar de kerk te moeten om luidkeels 'hozanah in den hoge' te schreeuwen. Een periode om maar snel te vergeten!
Een jongeman geworden met muzikale ambities. Dit moet rond 1960 zijn, en nà de Caltex periode, toen ik weer voluit aan het gewone leven kon deelnemen. Mijn eerste accordeon.
Met de bromfiets te Braine-le-Chateau. Een tussenstop tijdens een rit naar de ardennen bij mijn zus (wiens zoontje bij me op de brommer zit). Tent en slaapzak die normaal aan weerszijden van de brommer hingen, zijn even afgehaakt.
Een bezoekje aan Bokrijk met een liefje, die de foto nam. Dit moet rond 1963 zijn geweest.
Wilde jaren, wilde haren!
Nog maar ergens een pasfootje uit die periode.
Oh die muziek toch hé?
En dan... bij de politie! Mijn eerste politiemotor in 1965. Triumph 350.
Voilà. Dat was de story van mijn jeugd. In 1968 huwde ik, kwamen de kinderen de een na de ander, stegen mijn verantwoordelijkheden, en was mijn jeugd voorbij!
Maar één zaak staat als een paal boven water: als ik aan mijn jeugd terugdenk dan moet ik toegeven dat ik me van kindsbeen af heel 'bewust' ben geweest van mijn bestaan en ging zoeken naar de reden van dit alles. Nooit iets zomaar klakkeloos heb aangenomen, maar ook nooit iets zomaar verworpen. Ze konden me veel vertellen, maar uiteindelijk distilleerde ik er toch het mijne uit. Die eigenschap is er heus niet met de jaren gekomen!
Omdat ik het verwarrend vond dat in de top 1000 mijn blog met de ondertitel 'Willy's columns' wordt gepresenteerd, en in de top 200 met de eigenlijke (adres-)titel 'bewust_zijn', heb ik de ondertitel laten varen en resoluut voor bewust_zijn gekozen. Zo zal mijn blog in beide lijsten als 'Bewust_zijn" voorkomen en is verwarring uitgesloten.
Ik doe dat ook omdat ik vaststel dat, telkens ik in de top 200 terechtkom, ik meer bezoekers heb. Blijkbaar spreekt 'bewust zijn' de mensen meer aan, en refereert het ook beter naar de inhoud van mijn blog.
Sedert nieuwjaar ben ik dus de niet-trotse bezitter van een GSM!!! Gekregen met nieuwjaar van junior, met een wellustige blik in zijn ogen: "of ie nu wilt of niet, maar hij zàl toetreden tot het GSM tijdperk."
Nou ja, liever had ik een tamtam gekregen, maar ik moet toegeven: in die hectische periode van klinieken en uitvaartcentra heeft het ding toch wel zijn diensten bewezen en was ik wel verplicht er een beetje aan te wennen. Zij het met grote tegenzin. En wat je met tegenzin doet lukt meestal slechts mondjesmaat. Bovendien viel dat leerproces bovenop alle andere ellende, zodat ik eigenlijk nog steeds niet alle functies doorheb.
Maar een roddelfoon zal die van mij nooit worden! Handig in noodgevallen, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Bovendien, en hoewel ik prepaid werk bij een van de goedkoopste diensten, en zéker zonder abonnement, vind ik het tarief toch maar zus en zo! Voor mij geen probleem want ik bel zelden, en dan nog heel kort. Maar als ik op straat kijk naar al die mensen die met de GSM als een grote wrat op hun oor rondlopen en maar tateren in honderd en een vreemde talen, vraag ik me toch af wie dat allemaal betaalt! Of beter gezegd: ik vraag het me niét af: WIJ natuurlijk, via belastingen - staat - OCMW! Het gebruikelijke eigentijdse weggetje.
En zo is nog maar eens een op zich heel nuttige uitvinding gekanibaliseerd tot een roddelding.
Of tot een scherp wapen in vechtscheidingen. Of tot een échte tamtam om de stammen op te roepen tot de strijd. Of tot meerdere eer en glorie van de pestertjes.
En de voortdurende straling dan, bij die beroeps-GSMers? Passief roken gevaarlijk zei je? Ach ja... moderne tijden hé? Wat je zelf zo graag doet is altijd weer ongevaarlijk! Wat anderen doen schaadt altijd weer jouw gezondheid! Bewijzen zijn er niet nodig, zolang de media het maar vertellen!
In aansluiting met mijn vorig stukje wil ik nog even een en ander kwijt. De vijand herkennen! Lijkt simpel! De media zullen ons wel vertellen wie de vijand is, en daar zullen we, net als Don Quichotte tegen windmolens, tegen gaan vechten.
Wie is, volgens de media, de vijand? Het kapitalisme natuurlijk! De speculanten, multinationals, en meer van dat soort. Dat net een gezond kapitalisme voor een gezonde tewerkstelling kan zorgen wordt toch o zo graag vergeten! Dat er net mensen met hersenen en kapitaal nodig zijn om die tewerkstelling te kunnen vrijwaren, zélfs als het eens wat minder gaat, daar lijkt niemand bij stil te staan.
Dat je baas steenrijk is? Dat moét hij zijn als hij de ups en downs van de wisselende conjunctuur wil overleven en je blijvend tewerkstellen in goede en slechte tijden! Waarom begrijpen de sossen dat niet?
Dus zit de échte vijand ergens anders verscholen! Vroeger was die vijand diegene die aan onze grenzen klaarstond met wapens om ons te veroveren! Héél herkenbaar! We konden een front vormen en onze grenzen verdedigen. De goeden aan de ene kant, de slechten aan de andere kant van de grens. Nu zijn er geen grenzen meer! Nu is de vijand al lang ons land binnengedrongen, maar de media verzwijgen het en de Wetstraat blijft tegen beter weten in de weg van de minste weerstand bewandelen. En de modale burger? Die wentelt zich in alle sociale voorzieningen van onze welvaartstaat en denkt dat er geen vuiltje aan de lucht is.
Over onze grenzen vliegen tegenwoordig alleen maar bontgekleurde duifjes. Arme, maar vredelievende duifjes zo op het eerste gezicht. Maar onder hun vleugels verbergen ze terreur en onveiligheid! In hun kroezelkopjes steekt al de zekerheid hier ooit heer en meester te worden. Hun bekje hapt al naar het vele lekkers dat ze hier kunnen komen stelen. De oogjes speuren al de horizon af naar OCMW kantoren en het CGKR. En de pootjes? Die maken zich al klaar om de autochtone bevolking in een wurggreep te houden!
Hoelang zal deze toestand blijven aanslepen alvorens iemand de kop gaat opsteken en die hele rotzooi van tafel veegt onder het motto 'opgeruimd staat netjes'? Té lang me dunkt. In elk geval te lang om het ondertussen al onontwarbare nog te kunnen ontwarren zonder grote drama's en kleerscheuren!
Ja... we hebben het ver geschopt door niet verder na te denken! Door ons via de media de zogenaamde openbare opinie te laten opdringen. En door die opinie klakkeloos te volgen!
Ik heb zo mijn bedenkingen over onze samenleving. (Niet echt nieuw hé voor wie me kent?)
Maar er is meer. Ik denk graag eventjes verder op moreel vlak dan de gemiddelde mens, en kom dan soms tot eigenaardige gevolgtrekkingen.
De meeste mensen bekijken 'het leven zoals het is'. Meer bepaald: zoals het nu is en zoals ze het allemaal 'nu' gewoon zijn of zijn geworden. Natuurlijk evolueert het leven constant, en meestal stellen we ons daar weinig vragen bij: gewoon 'moderne tijden'. Evolutie moét er nu eenmaal zijn.
De grote vraag is echter: verliep die evolutie altijd correct? Wordt die evolutie niet constant in bepaalde richtingen gedreven door ondeskundigen die niet verder denken dan hun neus lang is? Die gewoon bepaalde richtingen inslaan omdat zij persoonlijk vinden dat het zo hoort, omdat het de gemakkelijkste weg is, of omdat ze gewoon anderen volgen uit gemakzucht? Is datgene wat ze verkondigen en waar ze naar streven wel te vereenzelvigen met de menselijke natuur? Ik vrees van niet! Men probeert dan maar die menselijke natuur een beetje bij te schaven of desnoods helemaal om te polen, maar dat lijkt dan weer niet te lukken en tot grote wrevel te leiden. Wrevel die helaas nogal dikwijls pas ontstaat als het te laat is. Als men veel te lang alles met lede ogen en verstand op nul heeft ondergaan!
Natuurlijk ontstaat wrevel als de overheid weer maar eens een brug te ver gaat! Hoewel de mensheid al verschillende duizenden jaren bestaat, en onze hersenen 'schijnbaar' evolueren, zijn er toch nog altijd onuitwisbare oerinstincten. Oerinstincten die we allemaal meevoeren in onze genen. En die oerinstincten hebben een doel: ons helpen overleven. Ons helpen een streepje grondgebied te bewerken en te beveiligen zodat het ons gelukkig kan maken. Ons helpen een welvaartsstaat uit de grond te stampen. Veeg die oerinstincten van tafel, zoals nu gebeurt, en lang zullen we het niet meer houden!
Want wie niets heeft, heeft ook niets te verdedigen! Wie wél iets uit de grond heeft weten te stampen heeft wel degelijk iets te verdedigen! Doet hij dat niét, dan speelt hij het binnen de kortste termijn weer kwijt!
Laat ons bij wijze van voorbeeld even de normale menselijke evolutie bekijken: eerst was er een koppel, dan kwamen kinderen, ontstonden meer koppels en breidde de mensheid zich snel uit. Ook gingen al die entiteiten een beetje hun eigen gang. Sommigen bleven waar ze geboren werden, anderen wilden het verder gaan zoeken, en zo ontstonden langzaam maar zeker stammen. Men had immers geleerd dat het veiliger was in een hechte groep met min of meer gelijkdenkenden te leven onder het motto: "Een voor allen, allen voor een". En die groep met alle macht te verdedigen tegen vreemde indringers die alleen maar wilden komen profiteren van de bereikte resultaten.
Dat groep- of stammeninstinct bleef in ons steken. Altijd al. En maar goed ook! Zo wisten we duizenden jaren te overleven. Het is heel normaal dat elke afzonderlijk levende groep weer andere belangen had, andere motieven, en een andere algemene levensvisie. Kon ook niet anders als elke groep zichzelf beïnvloedt en weinig contact met de buitenwereld had. Elke groep zocht naar een levensvisie die de stam betrekkelijk gelukkig en veilig kon laten overleven. En dat die levensvisies sterk verschilden hoeft geen betoog. Contact met andere stammen, die alweer een andere visie hadden, bracht telkens weer conflicten mee.
Ook werd de ene stam geleid door onzelfzuchtigen die alleen maar aan het algemeen belang dachten, een andere stam werd dan weer geleid door egoïsten die slechts uit eigenbelang handelden. Waarschijnlijk ontstonden de eerste religies wel in die laatste groepen.
Om de vrede te bewaren bleven die stammen dus best zo ver mogelijk van elkaar af. Of moesten ze toch proberen om bij contact met een andere stam, de visie van die stam te respecteren of er zo snel mogelijk vandoor te gaan. In alle andere gevallen ontstonden oorlogen.
En zo ging het duizenden jaren door. Het stammengevoel zit diep geworteld in onze genen. Het heeft ons altijd al beschermd en heeft het recht en de plicht ons trouw te blijven. Al denken sommigen dat je die instincten zomaar binnen een generatie kunt wegwerken, ze denken verkeerd. Iets wat duizenden jaren heeft gegroeid, dat in je wezen is ingebrand, en altijd al goed functioneerde, veeg je niet in enkele jaren weg! Het is trouwens een van onze beste oerinstincten.
Sommigen zullen nu hard gaan lachen: "Kom nou... stammengevoel... oerinstincten... we zijn toch geen oermensen meer?
Oh neen? Kijk dan maar even naar de voetbal! Waar haalt die zijn succes vandaan? De charme van het spel? Neen hoor! Voetbal is een typisch voorbeeld van het stammengevoel dat onuitwisbaar in het mensdom blijft sluimeren:
- MIJN club heeft gewonnen! Hoera!!!
Vertaling: "Mijn stam is de sterkste!"
Zonder het stammengevoel van de mensheid zou voetbal een eerder minderwaardig tijdverdrijf zijn. Hoogstens tot amusement voor de spelers zelf. Maar de 'passieve' supporters? Wat voor de drommel hebben die er nu aan om een aantal atleten te zien sporten? Vanwaar die opwinding? Dat gejoel?
Bijgevolg, wie denkt dat ons stammengevoel ergens is blijven hangen in de evolutie moet maar eens goed om zich heen kijken!
Maar o wee! Waarom is dat stammengevoel omgebogen naar de (verder totaal nutteloze) voetbal? Wie is daar verantwoordelijk voor? Hoe kunnen daar dergelijke winsten mee worden gemaakt?
Hoe komt het dat dit stammengevoel wel uitgeschakeld lijkt zodra het op het échte doel van dit typisch menselijke gevoel aankomt? Namelijk onszelf beschermen tegen infiltratie van andersgezinden, profiteurs en parasieten?
Brood en spelen (panem et circenses) zijn weeral eens op de eerste plaats gekomen! We kijken gespannen recht voor ons uit als met paardenkappen aan de ogen naar een stelletje laagbegaafde krachtpatsers die een balletje in een holletje proberen te trappen. Dat ondertussen van alle zijden de vijand nadert zién we gewoon niet meer. Zo zijn we in het spel verdiept!
Als club A het wint van club B gaan de kranten blokletteren en overuren draaien. Maar wat voor de drommel heeft de mensheid daaraan? Zullen we in een betere wereld leven als onze club wint? Zullen we minder belastingen moeten betalen? Zullen onze leiders minder idioot worden? Zal de economie en de conjunctuur zich herpakken? Worden we daar beter van? Neen toch?
Maar als vreemden ondertussen onze duur betaalde welvaart komen ondermijnen dan zwijgen de kranten daarover in alle talen. Kijken onze leiders niet alleen de andere kant op, maar maken nog wetten om het eigen volk het zwijgen op te leggen ook. Is dat nog normaal? Kunnen we ons nog normaal en bij ons volle denkvermogen noemen?
Als een arbiter in de voetbal iemand onterecht bestraft, wordt daar massaal op gereageerd. Schreeuwen de supporters hun woede uit! Zouden die arbiter het liefste vermoorden, en soms scheelt dat niet veel ook!
Maar dat het OCMW miljoenen uitgeeft aan uitheemse profiteurs terwijl eigen volk meer en meer in de ellende terechtkomt, raakt dan weer onze kouwe kleren niet. We voelen het dan wel aan onze belastingen, maar schrijven die belastingsdruk aan andere redenen toe! De media doen hetzelfde: elke reden is prima, zolang het maar niet de juiste reden is!
Dat op die manier de gehele economie aan het stilvallen is beseffen we blijkbaar al evenmin. Of we beseffen het wél, maar zoeken het alweer in andere redenen.
Maar de échte vijand van onze welvaartstaat? Neen! dié herkennen we niet! Jan Modaal niet uit gebrek aan persoonlijk inzicht. De Wetstraat niet omdat daar maar één zaak telt: herverkozen worden! De media niet, om op een goed blaadje te blijven bij de Wetstraat.
Ja... dit is geschreven vanuit mijn persoonlijk stammengevoel! Niks racisme! Ik zou de eerste zijn om een helpende hand uit te steken naar derdewereldlanden of welk ras ook dat in armoede leeft. En dat kun je maar doen als je het zélf goed hebt. Maar die rassen naar hiér halen om onze eigen economie en welvaart te kelderen? Dat is een brug te ver en maakt dat je helemaal niet meer kunt helpen! Want binnen de kortste keren ben je al nét zo'n derdewereldburger geworden als zij zijn! Als je arm en rijk mengt hou je geen rijk over, maar alleen maar arm!
Ik stel vast dat ik bij de seniorennetblogs in de top 200 ben geraakt. Schommelend tussen nr. 130 en 160. En hoewel de reden voor voor die verhoogde belangstelling uiterst droevig is, doet het me plezier! Niét vanwege de competitie; wél om het feit dat dit betekent dat veel blogvrienden hebben meegeleefd met de moeilijke dagen die ik heb moeten doormaken, en vooral om het feit dat sommigen er misschien lessen kunnen uit trekken! Lessen om rouwprocessen te relativeren; zo kort mogelijk proberen te houden; want wat er ook van zij, je moet gewoon door met je leven! En hoe sneller je dat weet op te klaren, hoe beter. Zowel voor de overledene als voor jezelf.
Want stel jezelf in de plaats van een overledene, die ergens, waar dan ook, als een zieltje rondzweeft. Hoe moet dat zieltje zich voelen als het een hoop ellende heeft achtergelaten op aarde? Dus, als overlevende heb je de plicht je zo snel mogelijk te herpakken! Je leven weer op de rails zetten! Je levenswijze naar de nieuwe omstandigheden reorganiseren! Het overgegaan zieltje geruststellen! Het niet met schuldgevoelens bezwaren! En dat kun je. Als je WILT!!!
Bij deze bedank ik ook alle blogvrienden die hebben gereageerd op die droevige berichten. Sorry als ik er misschien enkele vergeten ben persoonlijk te bedanken. Dat kan gebeuren in dergelijke hectische dagen.
Ik had gedacht om al die droevige berichten in één lang stukje te bundelen, en de originele te wissen, maar zal het niet doen. Ik zou hiermee de gewaardeerde reacties verwijderen en dat wil ik niet! In plaats daarvan zal ik mettertijd een nieuwe categorie aanmaken: 'Kroniek van een overlijden'. Als je die aanklikt heb je dan al die berichtjes op één rij.
Hopelijk kunnen ze tot lering, hulp en troost dienen voor mensen die in dezelfde situatie geraken. Mijn geliefde echtgenote is veertien dagen geleden overleden. De hele papierwinkel en aanhangende rompslomp is, helemaal op mijn eentje, afgewerkt, mijn verdriet verwerkt, mijn leven weer op de sporen gezet, en mijn aangeboren (of aangeleerd?) geluksgevoel teruggekeerd.
Moet ik daar fier of beschaamd over zijn? Dat laat ik over aan de lezer om te beoordelen. Maar één ding weet ik zeker: het verlies van een partner komt aan als een mokerslag. Maar als je dat wilt, en écht wilt, dan kom je die slag binnen de kortste keren teboven. Je moet het alleen maar WILLEN!!!
En vooral niet vergeten: je beste vriend en partner is TIJD! Voor de een wat langer, voor de andere korter. Maar dat heb je helemaal zelf in de hand! De kracht van je eigen wil is ongelooflijk... als je die goed weet te gebruiken!
... maar weer even proberen een stukje te plegen? Mijn lezers zouden anders wel gaan denken dat ik van de aardbol ben verdwenen, of de hele dag zit weg te kwijnen.
Niets van dit alles! De reden dat ik voorlopig minder schrijf, ligt in het feit dat mijn organisatorische hersenen weer op volle toeren draaien en weinig tijd overlaten voor andere dingen! Ik wil en moet me zo snel mogelijk aan de nieuwe toestand aanpassen. Het respect aan en het gemis van mijn overleden echtgenote blijven natuurlijk hangen, maar ik blijf niet bij de pakken zitten.
En ik stel vast: je leven reorganiseren binnen de kortst mogelijke tijd is niet niks! Vooral wassen deed ik nooit. Ik moest de machine leren kennen, was leren sorteren, strijken, enz. Want ik wil er niet bijlopen als een verwaarloosd oud ventje!
Verder is er ook vanalles te reorganiseren: dingen die zij zichzelf 'moeilijk' maakte omdat 'gemakkelijk' haar niet zo erg lag, ben ik aan het vereenvoudigen. Afstoffen bijvoorbeeld, was voor haar een reuzenkarwei. Waarom? Omdat overal tere spulletjes stonden die ze voorzichtig moest opnemen om er onder te stoffen. Nu: weg veel spulletjes, maar zonder de algemene sfeer en haar hand daarin te verpesten. Gewoon het overbodige en moeilijke weg! Afstoffen is nu in enkele minuten gedaan.
Ook de diepvriezer herschikken zodat ik zélf alles terugvind. Wat aanvankelijk een puzzel leek voor mij. En zo zijn er nog een massa zaken die zij op haar manier deed en waar ik dus in verloren loop, die ik nu naar mijn hand moet zetten.
Maar het komt! Stukje bij beetje! Met dagelijks vers voedsel klaarmaken heb ik, gelukkig, nooit enig probleem gehad, al is het toch wel weer een aantal jaar geleden dat ik het deed. Zij wou het namelijk persé zelf blijven doen. Nu is het opnieuw aan mij, en van hierboven uit kijkt ze glimlachend op me neer: "Zie je wel? Ik heb je altijd gezegd dat jij perfect in staat bent om op jezelf te leven."
En inderdaad... zo is het!
Ook sta ik elke dag een uur vroeger op. Niét omdat de wekker afloopt, want die staat op zeven uur. Maar ik word gewoon wakker om zes uur, sta monter op, geniet eventjes van mijn 'coffee black and cigarette', en begin aan de huiselijke taken zoals afstoffen en 'Swifferen'. Wassen en scheren inbegrepen zit tegen acht uur alles erop en kan ik Chico uit zijn bench halen voor een sanitaire wandeling. Dan zorgen dat Chico zijn buikje kan vullen, stofzuigen, en dan heb ik de hele lange dag voor mij alleen. Quality time, gecombineerd met nog wat administratieve achterloop die ik mondjesmaat verdeel naar eigen inzicht.
En dan... de boodschappen!!! Aanvankelijk wel een struikelblok hoor! Telkens weer naar de winkel om iets dat ik vergeten had. Maar ik leer snel van mijn fouten (en mijn vergeetachtigheid), en van mijn vrouw had ik gezien dat ze zo'n afscheurblaadjes had waar ze af en toe iets op aantekende dat ze nodig had. Als we dan boodschappen deden was het lijstje eigenlijk al klaar.
Dat heb ik overgenomen, maar op 'the easy way': op de pc. Gewoon een tekstdocumentje gemaakt, een soort Checklist dus, waarop ik alle producten noteerde die we bij Aldi halen. Ook alle producten bij GB en enkele andere winkels in de buurt.
Zodra ik vaststel dat iets van Aldi bijna op is, sleep ik dat product naar 'Aldi nu', en daar staat het. Kan niet meer vergeten worden. Als ik dan naar Aldi ga, bekijk ik nog even de hele lijst of ik er soms nog meer van nodig heb. Zo ja, sleep ik het weer naar 'Aldi nu', en zo vergeet ik nooit meer iets.
Of ik dat lijstje dan uitprint? Neen hoor! Daar verspil ik geen dure printerinkt aan. Gewoon overschrijven en ik kan vertrekken. En Chico? Ach, die kan overal terecht. Mijn vrouw wilde het niet, maar ik stelde vast dat ik hem rustig in zijn bench kan zetten en een uurtje wegblijven. Als ik terugkom ligt hij rustig te slapen. Of... ik geef hem eventjes over aan de voogdij van buurvrouw, waar hij naar hartelust met Twinky, hààr hondje, kan spelen.
Jullie zien het, ik heb mijn leven alweer op de sporen. Er wachten me nog wel hier en daar uitdagingen, maar als je iets wilt, dat kun je het ook! Mensen die zeggen iets niet te kunnen zijn meestal mensen die het gewoon niet willen kunnen! Nou, als dat hun levensvisie is, het zij zo. Ze hebben er het volle recht toe. Elk vogeltje zingt zoals het gebekt is. Van mij zal niemand kritiek horen. Maar ik? Ik ben een plantrekker!
En dan... het weer weer! Foei die sneeuw! Foei om Chico in dat rotweer zijn behoeftes te laten doen! Maar gelukkig, aan de kust zijn we aan veel narigheid ontsnapt naar ik zag op het nieuws! Gisteren, dinsdag dus, hadden we hier af en toe zelfs een stralend zonnetje, terwijl de rest van het land onder de sneeuw lag! Koud wàs het wel, en winderig ook. Maar uit de wind en in de zon was het best te genieten.
Ik zit in de woonkamer en kijk om me heen. Gek! De wereld ziet er nog net uit als vroeger. De woonkamer is net zo clean en gezellig als vroeger. Weinig is veranderd. De huiselijke werkzaamheden worden nog net als voorheen gedaan, maar nu zij er niet meer is, valt dat natuurlijk op mij alleen. Geen nood! Ik heb toch nog zeeën van tijd over.
Wat wél is veranderd is het feit dat ik nu niet meer op een berg van pijn moet kijken. Me niet meer schuldig moet voelen omdat ik weinig of niets kon doen om die pijn te verlichten. Me niet meer schuldig moet voelen omdat ze ondanks alles haar huisje zo leuk op orde hield en lekker eten voor me bereidde.
De nieuwe werkzaamheden zijn geherstructureerd, enigszins anders georganiseerd, en dat maakt dat ik eigenlijk tijd op overschot heb om... eventueel dingen te doen die ik nog niet wil doen! Die nog te gevoelig liggen. En op mijn eigen hart trappen wil ik nu eenmaal ook niet. Ben al blij dat de zwarte wereld waarin ik enkele weken moest zweven weer helder is geworden.
Wat ik ook gek vind is het volgende: als je diep in de shit zit, besef je dat eigenlijk niet voor de volle honderd procent. Een paar dagen wél misschien, maar daarna lijk je wel onder een dekentje te leven, afgescheiden van de buitenwereld.
Wanneer je dan wél beseft in welke gemoedstoestand je leefde? Als die toestand voorbij is!!! Dàn pas ga je tenvolle beseffen dat je tijdelijk als een soort zombie leefde.
Weer voluit voor mijn blog gaan kan ik voorlopig toch nog niet. Hoewel ik me alweer lekker voel, ontbreekt me toch wel alle inspiratie.
Een intieme maar serene plechtigheid met alleen maar de dichtste familie en wat echte vrienden. Net zoals ze wou.
Met klassieke achtergrondmuziek, en tussendoor mijn gedicht, voorgelezen door mijn dochter, want zelf was ik daar niet toe in staat en mijn dochter wou niet dat een vreemde het voorlas.
Dit is de tekst en foto, die in enigszins gewijzigde alineavolgorde, op het overlijdensprentje prijkte, met op de andere zijde nog wat plechtstatigheden:
Lieve Pruts,
Negentien jaar waren we samen. Negentien jaar gelukkig met elkaar. Tot de engeltjes je kwamen halen, En ik je zacht moest laten gaan.
Goede reis, Pruts naar jouw hemel. Je zult daar zeker welkom zijn. Al je pijn is nu verdwenen, Je kunt er maar gelukkig zijn.
Willy.
In dierbare herinnering aan Rosette Van Praat, een mens zoals je er geen tweede vindt!
Het was Een pakkend moment. Voor iedereen. Een uiterlijk heel simpel, maar vanbinnen waardig mensje kreeg het waardig afscheid dat ze dubbel en dik verdiende.
Ze kreeg ook de twee nummertjes waarvan ze me altijd zei dat ze die wou op haar begrafenis:
- My way van Elvis Presley; - We'll meet again van Vera Lynn.
En ik? Een zwaar pakkend moment is voorbij!
Na de plechtigheid en uitstrooiïng een gezellig onderonsje met de getrouwen in 'Le Chatelet' (beschrijving op internet als je 'Le Chatelet Oostende' intikt in je zoekmachine), spoelde de laatste tranen weg met overvloedig drank, gevolgd door een eenvoudig etentje naar keuze op de kaart.
En nu kan ik eindelijk definitief mijn laatste levensfase gaan organiseren. Nieuwe gewoontes aankweken, mijn appartement waar nodig net zo goed onderhouden als zij dat deed, en sommige gewoontes veranderen naar de nieuwe toestand en naar mijn eigen inzicht.
Tot op heden lukt me dat goed.
Na een periode van 'uitvliegers' zowel op tabaks- als alcoholverbruik, is ook dàt alweer naar de normale toestand geëvolueerd.
Chico lijkt ook wat over zijn verdrietige periode heen, maar ik laat, op haar vroeger advies, nog altijd haar kamerjas op de grond liggen. Als het hem even te machtig wordt gaat hij daarop liggen en valt dan in slaap.
En zo gaat mijn leven stilaan weer zijn normale gangetje: vanmorgen naar de markt met Chico om 'kaantjes', en dierenvoeding en snoep voor Chico. De patatjes zijn al geschild en vanmiddag zal ik smullen! Zurkelpatatjes met spek en room.
Kan iemand zo snel vergeten zijn? Neen hoor! Vergeten doe je nooit. Af en toe komt er even een kort verdrietig moment. Maar het leven gaat verder en de overblijvende heeft niet alleen het recht, maar vooral de plicht, om zijn leven weer op de sporen te zetten en gelukkig te zijn. Dat heeft ze me honderd keren gezegd, want ze voelde het best aankomen! Ik trouwens ook!
Om mijn hals draag ik nu een sieraadje waarin wat van haar as steekt. Op een moeilijk moment raak ik dat even aan en komt ze me helpen! Een aanrader voor iedereen: je denkt er niet altijd aan in de tumult in je hoofd na een overlijden van een dierbare. DOEN!!! Je hebt daar enorm veel steun aan!
Ja... ik ging door een hel! Ja... een partner verliezen haalt je hele leven overhoop. Ja... je valt in een diepe, zwarte afgrond.
Maar die afgrond heeft een uitgang. En die uitgang vind je snel, traag, of nooit naar gelang je persoonlijke instelling. Ik kan enkel zeggen: die uitgang ligt héél dichtbij en hoe helderder je je geest weet te houden, hoe sneller je er doorheen glipt!
Willy.
P.S. Om mijn blog weer beter beoordeelbaar en leesbaar te houden zal ik alle stukjes over dit overlijden ooit samenvoegen in één enkel, lang stukje, maar daar ben ik voorlopig nog niet aan toe, en grenzen wil ik momenteel niet gaan verleggen! Ik voel me momenteel ondanks alles weer goed in mijn vel en wil geen risico's gaan nemen!
Wàt je ook meemaakt, wàt er ook maar met je gebeurt en in welke diepe put je ook dreigt te vallen, dé perfecte filosofie om snel weer op te klimmen is het volgende goed te bedenken:
- Mijn schepper heeft me twee handen gegeven om te werken.
- Twee benen en voeten om te lopen!
- Ogen om te kunnen zien.
- En vooral hersenen om me overal doorheen te slaan.
Amaai! Welke perfecte machine is het menselijk lichaam toch! Bedankt hoor!
Hoe ondankbaar zou ik zijn tegenover mijn schepper, en de ouders die me hebben verwekt, als ik dit alles niet gebruik? Als ik mijn uiterste grenzen niet probeer te overschrijden? Als ik lui op hulp van anderen blijf teren? Hulp van anderen blijf verwachten? Kan dàt de bedoeling zijn van mijn bestaan? Zo ja, dan vraag ik me wél af waarom of waarvoor ik besta! Ik zou geen enkele reden kunnen bedenken.
Neen! Zo'n ondankbaar wezen wil ik niet zijn! En dus gebruik ik alles wat ik gratis en voor niks heb gekregen om me er doorheen te slaan. Dat is wat mijn schepper van me verwacht. Wié of wat hij ook maar mag zijn!
Wat weten we toch weinig Over het leven na de dood. Wat is het allemaal toch geinig, Hoe leven we hierna toch voort?
Meneer pastoor zegt: ik weet het beter. Ach man, wat zou jij daarvan verstaan? Niemand kan van jou iets leren Over een later voortbestaan!
Preken over hemel, hel en vagevuur? Pure verzinsels om te troosten. De waarheid valt pas na ons laatste uur!
Dan pas zullen we heel zeker weten Of we komen, of echt gaan. Of we pap met zilv'ren lepeltjes eten, Of gewoon... als een gelukkig zieltje voortbestaan.
Persoonlijk geloof ik in dit laatste. Dat steekt gewoon in mij! Dat is ook hoe ik mijn vrouw plaatste: Voor eeuwig aan mijn zij.
Nog drie dagen tot de begrafenis. Gisteren heb ik mijn dichtste omgeving (living, keuken, hall), opgeruimd. Beginnend met de laden van de kasten. En dat moest! Want het was moeilijk iets terug te vinden als ik niet wist waar ze het altijd stak. Oplossing: alles er uit en briefje na paperasje, klein of groot, bekeken, gesorteerd, het onbelangrijke weggegooid en het belangrijke netjes teruggelegd. Nu weet ik weer precies waar alles ligt en voel ik me een stuk veiliger.
Aan haar kleerkast ben ik nog niet toe. Dat is voor later. Ik weet precies hoe ver ik kan gaan, en als het teveel wordt stop ik ermee. Bij het opruimen van de laden was het af en toe even slikken, en af en toe een traan. Maar echt depressief werd ik niet. Zodra ik voelde dat het teveel werd, stopte ik ermee. Ik heb nog zeeën van tijd om het te doen als de tijd er rijp voor is. Niets dringt. En ik hou mijn hersenen goed in de gaten. Want je wilt ze wel zand in de ogen strooien, maar ze laten zich niet altijd beetnemen. En ondertussen heb ik ook geleerd waar mijn 'point of no return' ligt, en daar ga ik niet voorbij!!! Voor de donder niet!
Onder mijn ondertussen beroemde motto 'first things first' neem ik de zaken op mijn gemakjes aan en hou controle over mijn hersenen. Wordt er gebeld, dan leg ik de werkzaamheden gewoon stil en hou me bezig met de eventuele gasten. Weer even wat afleiding. En bezoekjes heb ik wel voldoende. Bijna altijd dezelfden, maar dat zijn dan ook de echte vrienden en daar babbel je nu eenmaal graag mee in dergelijke omstandigheden.
Maar het feit dat ik nu neerkijk op een huis dat clean is en waar ik alles weet liggen heeft, ongelooflijk maar waar, veel geholpen met mijn rouwproces! En ere wie ere toekomt: dat moest ik, aan 72 jaar... nog leren van mijn dochter die me zei: "Chaos in huis maakt chaos in je hoofd!"
Verdomd juist, mocht ik ondervinden en zoals Jean Gabin zo treffend zegt in zijn nummertje 'Je sais':
"Au milieu de ma vie j'ai encore apris!"
Nou, ik ben al lang voorbij dat 'milieu de ma vie', en nog leer ik bij. En dan nog wel van mijn eigen gebroed, dat ook al niet gespaard is geweest door het leven.
Zondag dus... traditionele frietjesdag. Zij, van hierboven ergens, maakt me duidelijk dat ik die traditie moet verder zetten. Deed ik al eens op een weekdag, maar de frietjes smaakten me toen niet. Haar 'touch' ontbrak. Benieuwd of ze vanmiddag wél zullen smaken.
In elk geval, aan eten ontbreekt het me niet, want tot de laatste snik heeft ze voor me gezorgd. De vriezer steekt vol lekkere sausjes, bereide gerechten, alles wat je maar dromen kunt. Ik hoéf het niet, want kan best zelf koken. Maar hààr keuken eten geeft me een goed gevoel. Net alsof ze bij me is, en dat is ze ook!
Ik durf nu weer te kijken naar de plaatsen waar ze het meeste was, en het maakt me niet meer verdrietig zoals enkele dagen geleden! Integendeel, ze zit daar echt nog en praat met me; geeft me raad; kijkt tevreden op me neer! Jawel hoor! Er IS leven na de dood. Je moet alleen maar op de juiste frequentie weten af te stemmen!
Vergeet niet dat, als ik toen ze leefde naar haar keek, ik op een hoop grenzeloze pijn keek! Eindeloos medelijden met haar had maar niets kon doen! En dat was gruwelijk. Meestal verborg ze haar pijn. Zéker voor de buiitenwereld, en ook wel voor mij. Deed alles wat ze kon om me gelukkig te maken. Wilde dat ik, als ze heenging, opnieuw gelukkig zou worden. En meer en meer besef ik dat ik inderdaad gelukkig begin te worden nu ik haar pijnloos weet. Er is een vrede over me gekomen. Een vrede, teweeggebracht door de wetenschap dat ze, na een helse jeugd en een leven vol tegenslagen, eindelijk in een zalige toestand kan zijn. Ze weet dat haar hondje goed verzorgd wordt; ze weet dat ik mijn best doe om ook de laatste traantjes te verwerken; en ze weet, gelukkig maar, dat ik spiritueel genoeg ben aangelegd om haar boodschappen te begrijpen.
Ze zei ook altijd dat ik na haar dood gelukkig moet worden met een andere vrouw. Dat ik dat verdien. Maar dat heb ik altijd fel tegengesproken. Een goede relatie opbouwen vergt tijd. Véél tijd. En die tijd is er niet meer voor mij! En trouwens... hoe vervang je iemand die onvervangbaar is? Dat kan toch niet?
Over mezelf: Bouwjaar: 1941 Geboren: Ja. Geslacht: Neen. Nog levend. Adres: Hier. Beroep: Levensgenieter. Hobby's: Veel. Talen: Ja. Vooral betalen. MEDEDELING: Voor enkel politie-verhaaltjes, klik onderaan deze marge op 'fictie'.
