Iedereen heeft het wel al gemerkt: ik heb nog maar weinig tijd voor mijn blog. En dat komt omdat ik op ontdekkingsreis ben. Op ontdekkingsreis in een wonderbaar toestel: mijn keyboard Yamaha Tyros.

Ik maakte er al gewag van: de handleiding van een goede 120 bladzijden is veel te summier en je moet het verder allemaal maar zelf zien uit te zoeken! Wat uiteraard geen sinecure is omdat veel essentiële zaken diep verborgen zitten en intuïtie hier lang niet altijd het juiste hulpmiddel is.

Welnu, ik heb ondertussen een website gevonden die het allemaal haarfijn uitlegt met alle toeters en bellen vandien. Weliswaar in het Engels, wat het allemaal nog wel wat moeilijker maakt. Maar goed, je vindt er tenminste alles in terug... als je het geduld hebt de vele honderden (of duizenden?) pagina's te lezen! Gelukkig kun je via een pienter uitgedacht systeem telkens naar de pagina's springen die je op het moment het nuttigst kunnen zijn. Desalniettemin een monnikenwerk. Maar het loont. Daar waar ik aanvankelijk dacht dat het instrument eigenlijk niet zoveel kon, sta ik nu telkens weer versteld van de ongelooflijke mogelijkheden. Je kunt zelf niets bedenken of het ding kàn het. Letterlijk niets is onmogelijk. Je moet het alleen weten te vinden, uitproberen tot den treure en tot je het nooit meer zult vergeten.

Ja, het is een ware, boeiende ontdekkingsreis geworden. Het leert me vooral dat ik me een pareltje van een instrument heb aangeschaft dat nergens voor uit de weg gaat en alles kan waar ik niet eens had durven van dromen.

Die ontdekkingstocht is er ook verantwoordelijk voor dat ik zelfs het échte werk: nummers in je vingers krijgen, erg heb moeten verwaarlozen. Voor het spelen is er trouwens ook een nieuwe dimensie bijgekomen: voortdurend vooruit denken waar je naar wélk instrument wilt overschakelen en in je hoofd houden onder welke knop of pedaal je dat instrument of combinatie van instrumenten weer hebt thuisgebracht!

Een nummertje dat een en ander duidelijk maakt is Lara, dat ik nu aan het vervolmaken ben. Want de overgang van de ene naar de andere klankcombinatie is nog niet echt vlekkeloos te noemen. Toch voeg ik het hier maar bij als MP3 bestand.

Bijlagen:
Lara.mp3 (2.6 MB)   

Voor het eerst sedert ik terug in mijn geboortestad woon is het weer september geworden. Tot mijn vreugde overvalt me weer dat heerlijke septembergevoel dat ik hier vroeger altijd had. De toeristen zijn weg, de drukdoeners en lawaaimakers zijn vertrokken, en de stad lijkt wel te herademen. Is weer helemaal van ons. Een zware last lijkt ons van de schouders gevallen. Al is dat toerisme toch wel een noodzakelijk kwaad dat de kassa's doet rinkelen.

Toen ik nog werkte was september de maand dat we overuren en verlof konden opnemen terwijl het weer nog meeviel. Zelfs in mijn prille jeugd was het de maand dat ik het werk aan de benzinepomp kon vergeten en weer rustig naar school kon gaan. De maand dus dat alles weer in zijn vaste plooi viel.

Ik dacht altijd dat dit septembergevoel aan al dat overwerk tijdens de zomer te wijten was, maar nu ik met pensioen ben ervaar ik net hetzelfde. Het is een moeilijk definieerbaar gevoel. Alsof de lucht anders is. Alsof de zee anders ruikt. Alsof de zon en de wolken vriendelijker langs de hemel schuiven. Alsof Knokke het keurslijf van mondaine badplaats heeft afgegooid, zich grondig heeft uitgeschud als een besmeurd hondje, en zich de laatste vlooien van het lijf heeft verbannen.

De dagen worden stilaan korter en het is alweer donker als ik de laatste sanitaire wandeling met Chico doe. Dat doe ik nu altijd met plezier en geniet intens van de avondstilte. Deed ik in Oostende ook, maar daar was ik toch altijd op mijn hoede, want daar zwierf na het invallen van de duisternis meestal nogal wat raar volk rond. Ik ben van nature helemaal niet bang uitgevallen en ga niet gauw iets uit de weg. En trouwens, willen of niet, de hond moest sowieso worden uitgelaten. Maar er is een hemelsbreed verschil tussen volledig ontspannen wandelen, en voortdurend op je hoede te moeten zijn. Daar gaf ik me destijds wel niet echt rekenschap van, maar nu wél. En ik kan wel stellen: het verschil is enorm!

In Oostende kon ik die helemaal ontspannen wandelingen in het donker wel op de vingers van één hand tellen, want er was altijd wel ergens wat lichte of grotere onraad te bespeuren, al was het maar het geroep van een fikse scheld- of knokpartij. Of je werd aangeklampt door een zatlap die hoge nood had aan een luisterend oor en je persé eventjes zijn leven wou gaan vertellen. Of je kruiste een groepje allochtonen die je bekeken met blikken van: "Wacht maar af bleekscheet. Straks is het hier toch allemaal van ons!"

Hier, niks van dit alles. En zéker al niet nadat de vakantiegangers zijn vertrokken met in hun kielzog alle kwalijke uitwassen vandien. De 'meespoelers' zeg maar. Het soort lui dat je overal aantreft waar iets te rapen of te versieren valt.

Geen wonder dat zoveel rijke industriëlen en politici hier zo graag verblijven! Zo zien ze tenminste de verloedering niet die ze zelf hebben geschapen in het multicultureel België.

Ook de afwisseling naargelang de seizoenen merk ik hier weer goed. De helse drukte van de vakantieperiodes wordt telkens weer afgewisseld met het dorpsgevoel dat je buiten die periodes overvalt. Maar zelfs in de winter zijn daar dan toch telkens weer de weekends die voor afwisseling zorgen en hopen toeristen en tweede verblijvers naar Knokke lokken. Weer of geen weer.

En al met al ben ik er fier op dat ik tijdens mijn beroepscarrière daadwerkelijk heb kunnen meehelpen aan het in stand houden van die sfeer en die veiligheid. Hopelijk doet de volgende generatie het even goed.

11-09-2014 om 16:47 geschreven door Willy

De verlichte wijzers van de torenklok wijzen negen uur aan en de duisternis sluit zachtjes een zonnige nazomerdag af. Ik loop met de hond over het kerkpleintje en hoor een veelstemmig gepraat van jongeren, net om de hoek waar een lange bank staat. Chico spitst de oren en blijft, met één pootje opgeheven, staan. Heeft weinig zin om door te lopen, want dat gekwebbel lijkt hem niet pluis op dat uur.

Met enige tegenzin geeft hij gehoor aan mijn zachte ruk aan de leiband, en loopt wantrouwig verder. We draaien het hoekje om. Een tiental jongeren, pratende jongens en giechelende meisjes, zitten op de bank en op de grond te tateren. Tussen hen in staan colablikjes en half verorberde zakjes friet en hamburgerdoosjes. Lijkt me een gezellige bedoening en ik loop hen voorbij zonder dat ze enige notie van me nemen. Praten en lachen lustig verder, helemaal opgaand in hun gezellig samenzijn.

Als ik niet beter wist zou ik weer in de jeugd gaan geloven, maar ik neem me toch voor om morgenochtend bij mijn eerste wandeling even die bank te gaan bekijken en vooral wat er allemaal aan afval is blijven liggen. En Oostende indachtig zal dat wel niet veel fraais zijn. Want in een parkje van dezelfde grootte stonden in Oostende vijf afvalbakken. Zelden of nooit gebruikt. De afval werd gewoon achtergelaten waar ze gemaakt werd. Hier staat er maar ééntje, en dan nog tamelijk ver verwijderd van de bank in kwestie!

Maar ik moest niet wachten tot de volgende morgen om het resultaat te zien. Ik was alweer thuis toen ik weer dat kwebbelende gepraat hoorde, maar nu tegenaan de straat. Ging even kijken op mijn balkon, en ja hoor! Daar stond datzelfde groepje jongeren rond de afvalbak recht tegenover mijn deur geschaard en ze dropten er een voor een netjes hun afval in. Bleven nog een tijdje praten, toen volgde... jawel, een groepsknuffel, en ze gingen in groepjes elk hun weg.

Moet ik dan toch maar weer gaan geloven in de jeugd?

09-09-2014 om 09:07 geschreven door Willy