Gelukkig zijn steekt tussen de oortjes! En als het er zich nestelt, koester het dan en ga niet op zoek naar herinneringen of feiten die je weer ongelukkig kunnen maken. Want dan jaag je het weg en het terugkrijgen is geen sinecure! We hebben de plicht gelukkig te zijn! Al was het maar uit dankbaarheid voor onze voorouders die ons letterlijk àlles hebben nagelaten om van dat geluk te kunnen genieten. Donkere dagen? Ach kom nou... straks is daar weer de zomer toch? En dan nog... wat is er mis met donkere dagen? Hoe gezellig kunnen we het thuis niet maken om de kille buitenwereld enigszins te compenseren?

Het mag dan al wreed klinken, maar de beste manier om gelukkig te zijn is het kijken naar mensen die het met veel minder moeten doen! Maar helaas wordt meestal net het omgekeerde gedaan en kijken we jaloers op naar mensen die het beter hebben! En dit laatste is dan weer hét recept bij uitstek om je ongelukkig te gaan voelen! En eenmaal dat dit ongeluksgevoel zich tussen je oortjes heeft weten te nestelen krijg je het maar heel moeilijk weg! Dus: GEEF HET GEEN KANS!!!

Bedenk toch even, mensen, hoe goed we het hebben in ons welvaartstaatje. Dagelijks zie je op TV hoe de rest van de wereld leeft: in armoede, hongerig, onderdrukt... Man man, wat hebben wij het toch goed! En ik hoef niet eens naar de TV te kijken. Om me heen kijken is al voldoende, want wat zie ik onder de generatie die zo ongeveer mijn leeftijd heeft? Grijze mensen met een troosteloze blik in de ogen. Mensen die er dagelijks bij stilstaan hoeveel dichter de dood alweer is genaderd! Echtgenoten die hun partner in een rolstoel voor zich uitduwen. Sukkeltjes die nog nauwelijks kunnen stappen. Mensjes die geen toekomst meer kunnen of willen zien.

En dan heb ik het nog niet over de daklozen van alle leeftijden. Die zie je hier te Knokke wel minder, maar ze zijn er wel hoor! Van sommigen zou je kunnen zeggen: "eigen schuld, dikke bult". Maar dat kun je niet van allemaal. Weinigen kiezen er écht voor om dakloos te zijn, en soms is er maar weinig voor nodig om het te worden. En stel je dan maar maar eens voor: niet weten waar de nacht door te brengen... geen financiële middelen om je een fatsoenlijk dak boven je hoofd te kunnen veroorloven. Niets om naar uit te kijken. Niets om naar terug te keren. Geen knus bedje waarin je heerlijk kunt dromen. Alleen de koude, kille werkelijkheid van de straat... Ik mag er gewoon niet aan denken.

En al zitten we midden in de 'donkere' dagen... meestal beseffen we totaal niet hoeveel geluk we hebben hier en nu te leven. Het is ooit anders geweest en het kan ook ooit anders worden. Reden te meer om conservatief te zijn en proberen te behouden en te verdedigen wat we hebben bereikt. Het is ons in de schoot gevallen als geschenk van onze voorouders en, laten we eerlijk zijn, onze generatie kreeg het niet voor niks en heeft er hard moeten voor zwoegen om het te behouden en zelfs nog te verbeteren. Maar niks is gratis in deze wereld. Er waren generaties die er hun bloed moesten voor geven, er zijn generaties die er moesten voor zwoegen, en er zijn generaties die het moeten zien te behouden en dus te verdedigen. Als één van die categorie er de voeten aan veegt dan gaat het grondig mis lopen.

Ik zit nu in een stad waarin ik niets anders kàn dan geloven in de jeugd, en dat doet me enorm veel plezier. Maar helaas, of misschien net gelukkig, heb ik dertien jaar in een stad gewoond waar het totaal anders is gesteld met de veiligheid en met het geloof in de jongere generatie. Ik heb dus de twee uitersten gekend, en probeer de kerk in het midden te plaatsen. Maar zelfs met die kerk in het midden lijkt de toekomst me niet echt hoopgevend. Zullen de kindjes die Vlaams zijn gebleven het in de toekomst nog kunnen rooien tegen de snel oprukkende en verachterende multicultuur? Zal er ooit een generatie politici komen die meer aan het belang van het land denkt dan aan eigenbelang? Ik zou het niet weten. WIL ik het eigenlijk wel weten? En zelfs dàt weet ik niet.

Feit is dat we hier en nu nog altijd gelukkig leven.

Feit is ook dat we onze waakzaamheid niet mogen laten verslappen.

Feit is... helaas... dat die waakzaamheid steeds meer verslapt!

Feit is tenslotte dat onze politici blijkbaar op een andere leest zijn geschoeid en liever meehuilen met de wolven in het bos. Wolven die ze notabene zélf op die manier hebben leren huilen. Om meer stemmen te kunnen binnenrijven. Om aan de macht te kunnen blijven. Om uit eigenbelang het land te verraden en over te leveren aan toch wel héél vreemde rassen en achterlijke culturen.

Ach wat... ik ben en blijf een gelukkige mens. En gelukkig is geluk een van de weinige zaken waar niet voor moet betaald worden! Dat zelfs niet voor al het geld van de wereld te koop is! En bijgevolg ben ik toch wel de rijkste mens van het land?