Eerst de TV, vervolgens de PC en alle aanverwante digitale middelen, hebben de dorpscafeetjes sterk doen slinken. En toen vond de regering dat ze hen maar de genadeklap moest geven door het rookverbod in te voeren. Zoals gewoonlijk niet verder kijkend dan de neus lang is en geen verantwoordelijkheid op te nemen voor de gevolgen. Want wat is het resultaat van dit alles?

Wel, diegenen die het hardste schreeuwden om rookverbod in alle horecazaken, bleken, zoals te verwachten was, mensen die zelden of nooit op café kwamen en dat dan maar toeschreven aan de rook. Nu de rook om hun hoofd is verdwenen komen ze nog minder op café want daar is nu ook de gezelligheid weg. Maar daar was het hen niet om te doen. Het was er hen alleen om te doen gelijk te krijgen. Dat kregen ze nu met als gevolg dat de ene zaak na de andere over de kop gaat.

Een neveneffect daarvan is dan weer een ware verschuiving in het horecacliënteel. Omdat de kleine 'bruine' cafeetjes de eerste slachtoffers werden, was hun cliënteel, grotendeels bestaande uit hele en halve marginalen, verplicht haar toevluchtsoord te verleggen en moest dit noodgedwongen in fatsoenlijkere zaken gaan zoeken. Daardoor werd het fatsoenlijk cliënteel echter weer afgeschrikt en bleef weg. En toen meer en meer zaken over de kop gingen, bleek die verschuiving steeds duidelijker.

Het gevolg van een en ander is dat, nu de laatste fatsoenlijke zaken meer en meer een toevluchtsoord geworden zijn voor marginalen, enkel de duurdere instellingen nog op een fatsoenlijk publiek kunnen rekenen. Al is dat dan weer een publiek dat niet op een eurootje moet kijken, en waar de gewone mens zich dus noch welkom, noch op zijn gemak voelt.

Vroeger had je keuze te over: de marginalen hadden hun vaste stekjes, het gewone volk koos dan weer voor iets deftigers maar niet al te duur, en naarmate je beurs en je smaak kon je altijd wel ergens terecht. Dat is nu voorbij. Waar de prijzen redelijk zijn stikt het van de marginalen, en waar het duur is zitten dan weer de snobs. Daar tussenin is er bedroevend weinig.

Niet dat ik zelf een regelmatige caféganger ben, maar ik observeer wel wat er gebeurt. Ik gun de mensen die nood hebben aan sociaal contact, aan een voetbalpraatje of aan de opinie van anderen over de politiek, wel van harte hun verzetje. En ik heb medelijden met hen. Want meer en meer moeten ze hun plekje aan de toog delen met allerlei... tja... hoe moet ik het noemen? Marginalen klinkt zo denigrerend, maar een ander woord vind ik er niet voor. En wees gerust: de trend is ingezet en het kan alleen maar erger worden.

En ik kan me gerust inleven in hoe dat aanvoelt voor de gewone mens. Net alsof je met de familie gezellig voor het diner aan tafel zit, en daar dan enkele van die spelbrekers mee aanzitten. Stemming naar de vaantjes natuurlijk.

Zelfs hier te Knokke vind je ook wel dat soort marginalen, al zijn ze veel minder in aantal. De beste daarvan hebben zich al, met alle gevolgen vandien, naar fatsoenlijkere cafés moeten verplaatsen toen hun bruine cafeetje sloot, maar voor de ergsten zijn er nog wel een paar cafeetjes waar ze kunnen komen samenhokken. Ik vraag me af wat er zal gebeuren als ook dié van de kaart zullen verdwenen zijn.

Tja, dat komt er nu eenmaal van als leidinggevenden geen verstand hebben van wat leiding geven écht inhoudt: dat is vooral vooruitzien en de gevolgen van maatregelen tot in de details onderzoeken alvorens die maatregelen door te drukken! Met andere woorden: eerst denken, dan doen, en niet omgekeerd. When will they ever learn?... NEVER?