De volgende weken waren voor Angel en Love de hemel op aarde, ze rende in het weiland en speelde met al de andere jonge diertjes.
Wind, als een geboren waakster lag in het zachte groene gras van het weidland neer, keek en was dol gelukkig. Zo verliep week na week.

Acht weken later…..

Angel speelde nog wel met Love, maar minder vaak, meer en meer lag ze naast Wind in het gras. Wind voelde aan dat de dood naderde voor Angel, door die sluipende ziekte.

Ze zag het lijden in Angel haar ogen, het was zeer moeilijk voor Angel om nog al wandelend naar het weiland te komen om haar vriendjes te zien. Op een dag heel vroeg, zo midden september besloot Wind rond het tijdstip dat Angel gewoonlijk zou komen, haar tegemoet te gaan langs het pad tot aan de drukke hoofdweg, samen met Love. Zij was zeer zwak, maar moedig, ze negeerde de pijn in haar benen en rug. Ze had ook scherpe pijnen in het hart  met elke stap die ze deed. Het  ademen ging steeds moeilijker.  Love bleef zo dicht bij haar moeder als ze kon, want ze begreep...dit is een gevaarlijke dag. Love was heel bang, haar hartje klopje zo snel van de schrik en elke spier in haar lichaam was gespannen. Samen stonden aan de rand van het bos, in een bocht bij de grote hoofdweg..........wachtend op Angel...........
...........wordt vervolgd.

 Vervolg.......Deel 2.

.Angel wist niet wat haar overkwam….zo blij, zo ongeduldig en zo opgewonden als ze dacht, ik krijg een nieuw vriendje, haastig liep ze langs het pad aan de weide om hem (of haar) te ontmoeten. Toen zij het weidland bereikte zag zij al haar vriendjes spelen en vrolijk hollen over het pad. Zij was zeer oplettend, en hoorde in de struiken naast haar geritsel. Twijfelend keek zij en ze zag iets uit de struiken gluren, toen....... op waggelende benen, struikelde het uit het bosje voor haar en liep naar Wind.

Angel, die langzaam naar Wind was gelopen, zo....de nieuwe baby was er en niet bang. Angel reikte haar hand naar Wind die met zoveel liefs haar neus plaatste in Angels hand. Angel streelde met haar hand over de hals van Wind en wreef zachtjes over haar rug. Zij merkte op dat de pels van Wind erg onregelmatig zacht was en op sommige’ plaatsen ruw. Wind zei, “ hier is je nieuw speelvriendje, houdt van haar zoals je van mij gehouden hebt. Haar naam is Love”. Angel maakte zich kleiner met door haar knieën te buigen en vertroetelde Love zacht met liefde. Lief zei ze, "Hallo, mijn naam is Angel en ik wil uw vriendinnetje zijn”. Love keek met haar grote ogen en een uiterst klein zwart neusje omhoog naar Angel en zei met een lief klein stemmetje “Hello” Toen streelde Angel Love zacht onderaan de hals en over haar zachte pels, vol met witte vlekjes. Angel genoot van Love. Na een tijdje zag ze dat Wind en Love moe waren en zei , Wind ik zal jullie laten rusten en kom weldra weer, gaf nog een kusje en een knuffel aan beide en keerde naar huis.   

Wordt vervolgd.

"Ode aan een goede vriendin, overleden in mei 2005 op 54 jarige leeftijd"


 

Het Definitief Geschenk.

Er zijn verschillende soorten van geschenken. Je krijgt ze van familie of van vrienden, voor verjaardagen, huwelijken, baby's, feestdagen en voor vélé andere gelegenheden, het definitieve geschenk hoe dan ook, is een geschenk voor het eeuwig gelukkig leven. Leven na de dood.

Angel was een teer klein meisje niet ouder dan vijf jaar met blauw groene ogen, die fonkelen als dauw op nieuwe blaadjes op het gras in de vroege morgen. Haar zijdezacht haar, was platina en het bewoog met de zomer bries. Ze was een meter twintig, woog 23 kilo, een goed gewicht voor een zodanig ziek klein meisje. Je moet weten, Angel was niet gezond, zij had leukemie.........een ziekte dat je leven langzaam leegzuigt met veel pijn tot aan de dood.....................


Zij wandelde op de drukke hoofdweg, desondanks haar moeder het haar verboden had, omdat het veel te gevaarlijk was. Ze vond het pad dat haar bracht naar haar geheim plaatsje in het bos. Ze wandelde alleen, het pad begon haar meer en meer op te winden omdat ze wist dat het weiland niet ver af was. De weg was gevuld met leven, vogels praatte, vlogen en zongen, baby konijntjes huppelde haar voorop en deden haar struikelen, de jonge vogeltjes kletsten in de bomen van opwinding omdat ze haar zagen aankomen en jonge ratten haastte zich om al de levende wezens in het bos te vertellen, " Ze komt eraan!  Ze komt!, vlug, vlug, zij komt eraan!"
 Angel was zo gelukkig om haar vrienden terug te zien. Terwijl ze zo alleen wandelde in het bos en ze kon bijna niet wachten om "Wind " terug te zien. Wind was een oude hinde, de ouderdom had schade aangericht en ze kon nauwelijks nog staan. Ze had vélé, vélé jaren in het bos geleefd en vélé kinderen grootgebracht. Het haar rond haar snuit verraadde haar leeftijd, om het even, ze was lief zoals iedere moeder tot haar kinderen is in het bos. Haar favoriete baby was het type zoals Angel. Wind wist op instinctieve manier dat Angel op een speciale manier vriendschap en liefde nodig had. Vandaar dat ze op een rustig, kalm en ook zo geduldig wachtte tot ze er was. Angel haar geheim plaatsje was in het zicht. Ze kon al de geur van de wilde kamperfoelies rieken, rozen en jasmijn in de weide. De zon, scheen zoals een grote rode oranje bal, het was juist of ze wou iets zeggen over de boomtoppen heen in de verte. Het was inderdaad een mooie zomer morgen in juli. Op haar doorweg naar haar geheim plaatsje kon Angel zien hoe kleurrijk de wilde madeliefjes bloeide, de jonge blaadjes van het groene gras nogsteeds vochtig van de morgendauw en de klavertjes die de weg aanstippelde naar het  weiland. Eindelijk was ze er. Het weiland was zo mooi als de dag voordien en die dag voordien. Angel zocht een spoor op de zachte groene grond, legde zich neer en wachtte tot al haar vrienden kwamen en zouden genieten van alle schoonheid in de natuur zoals zij.Terwijl ze wachtte, dronk ze even uit het beekje naast zich, het beekje was helder en ze kon de vele vissen die zwommen en kon zelfs de bodem gevuld met kiezelsteentjes zien.Weldra kwamen de jonge konijntjes met hun moeder haar vergezellen, ook moeder wasbeer met haar jonge en de jonge eendjes kwamen het weiland op. De vogels zongen hun lied en het was zo mooi dat Angel er even bij stil stond, om van te genieten. Dan eindelijk kwam Wind het weiland op, heel langzaam. Ze wandelde naar Angel en raakte haar neus even aan om haar te begroeten, dan  legde Angel haar nek zo lief rond Wind. Wind zei tot Angel, ben zo blij dat je gekomen bent vandaag, "ik miste jou" Angel antwoordde: " Ik heb je ook gemist Wind, Ik hou van jou" Ik kan niet meer zo gemakkelijk wandelen als een paar maanden voordien, het doet pijn. Wind antwoordde: " Ik weet het wel mijn meisje, kom laat ons neerliggen en rusten". Ze draaiden zich beide om en gingen langzaam naar een boom. Wind draaide haar hoofd naar Angel, ik moet je iets zeggen...met de volgende volle maan ga ik mijn laatste baby krijgen. Angel was zo blij met het nieuws en zei, Wind????  Wind zei, deze baby gaat een geschenk voor jou zijn, van mij. Jullie zullen spelen en lopen zodat jij je krachten terug krijgt. Angel was zo gelukkig, weldra had ze een nieuw speelvriendje. Je moet weten andere kinderen wilde niet spelen met Angel, zij plaagde haar omdat ze zo anders was. Deze baby zal Wind weer een nieuwe reden geven om verder te leven. Al de jonge dieren hadden gehoord wat Wind vertelde tegen Angel en zij begonnen van plezier te lopen, rollen en speelde van vreugde, want het was lang geleden dat er nog een baby met hun zou kunnen spelen op het weiland. Als de dag voorbij is, zal hij gevuld zijn met vreugde en harmonie. Angel, knuffelde al de jonge diertjes en toonde hun haar liefde. Het was echt de "hemel op aarde" voor Angel, weldra was de lucht gevuld met het gelach van Angel, zoals dat van de jonge konijntjes, de jonge eendjes, de jonge vogels, de wasbeertjes en al de andere jonge diertjes met hun moeder. Wind sloeg hun gade en was erg gelukkig. Stilletjes begon de avond te vallen en Angel begon moe te worden, net zoals al haar vriendjes trouwens. Wind zei tot Angel" Je kan beter vertrekken en naar huis terug keren eer dat het helemaal donker is" Angel nam afscheid van haar lieve vrienden, gaf Wind een kus en vertrok toen huiswaarts.Wind draaide zich om en verdween voor de nacht het struikgewas in, samen met al haar kinderen .............wordt vervolgd.

Toen ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen. Je noemde mij je kind, en ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend. Als ik "stout" was, schudde je met je vinger naar me en vroeg je me "hoe kon je?", maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen. Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt. Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aanschurkte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde, en ik kon me geen beter leven voorstellen. We maakten lange wandelingen en renden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te kopen (ik kreeg alleen het hoorntje want "ijs is slecht voor honden", zei je) en ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen. Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en je carrière besteden, en meer tijd aan het zoeken van, een menselijke partner. Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam. En toen, werd je verliefd... Zij, inmiddels je vrouw is geen "hondenmens". Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was. Toen kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze huidje, hoe ze roken, en ik wilde ze ook bemoederen. Alleen maakten jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen, en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen, of naar de bench. Oh, ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een "gevangene van de liefde".

Toen ze groeiden, werd ik hun vriend. Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingers in mijn ogen,
onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de neus. Ik hield van ze en van hun aanraking, jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest. Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen, en samen wachtten we op het geluid van jou auto op de oprit. Er was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde. De afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja" en veranderde je van onderwerp. Ik was van "jouw hond" verworden tot slechts "een hond", en iedere euro die je aan mij besteedde werd er één teveel. Nu heb je een carrièrekans in een andere stad, en jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn. Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin", maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was. Ik was blij opgewonden over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten... Het rook er naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid. Je vulde de paperassen in en zei "ik weet zeker dat jullie een goede thuis voor haar vinden". Zij haalden hun schouder op en keken je meewarig aan. Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs één "met papieren". Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde"NEE PAPPA!!! Laat ze niet mijn hond meenemen!"En ik maakte mij zorgen om hem, en over wat je hem hiermee had bijgebracht over vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid, en over respect voor alle leven. Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed mij in de ogen te kijken, en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je moest nog een "deadline" halen... en ik nu ook. Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan om een goede thuis voor me te vinden. Ze schudden het hoofd en zeiden... "hoe kon je?"Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezigheden. Ze voeden ons natuurlijk, maar al dagen heb ik geen trek meer.

In het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek, hopend dat jij het was... Dat je van gedachten was veranderd.
Dat dit allemaal slechts een nare droom was. Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik niet opkon tegen die met gekke fratsen aandacht vragende pupjes, die geen idee hadden wat hen te wachten stond, trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af. Ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag, en ik liep met haar terug de gang door naar een aparte kamer. Een gelukzalige stille kamer... Ze plaatste me op tafel en wreef over mijn oren en vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, maar ook voelde ik een zekere opluchting. De "gevangene van de liefde" was aan het einde van haar dagen gekomen. Omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen. De last die zij moet torsen is zwaar, dat weet ik zoals ik ook altijd jou stemmingen aanvoelde. Voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl een traan over haar wang gleed. Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, al die jarengeleden. Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden. Toen ik de steek voelde en de koele vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde,
ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde... "hoe kon je? "Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei... "het spijt me zo". Ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was ervoor te zorgen dat ik naar een betere wereld ging, waar ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden of voor mezelf moest zorgen, een plaats van licht en liefde, zo verschillend van dit aardse bestaan. Met het laatste beetje energie dat ik nog had, probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "hoe kon je?" niet tegen haar gericht was. Ik dacht aan jou, lieve baas...

Moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen...

Noot van de auteur:Als de tranen je in de ogen stonden bij het lezen van "Hoe kon je?", zoals bij mij toen ik het schreef, komt dat doordat het een samenstelling is van de verhalen van miljoenen dieren die ieder jaar in asiels over de hele wereld onnodig sterven. Gebruik dit verhaal om het de mensen voor te lichten, op websites, in nieuwsbrieven, op prikborden in asiels en dierenartsenpraktijken. Vertel mensen dat een huisdier in huis nemen een belangrijke beslissing is, dat dieren onze liefde en zorg verdienen, dat het vinden van een ander, goed tehuis voor je dier je eigen verantwoordelijkheid is en dat ieder asiel en iedere dierenbeschermingsorganisatie je daarover goede adviezen kan geven, en dat alle leven kostbaar is. Doe alstublieft al het mogelijke om te voorkomen dat een dier als ongewenst wordt afgemaakt.

De auteur van dit verhaal is ons helaas onbekend.