Hallo.... me even voorstellen. Ik ben geboren op 03/01/1950 in Drieslinter, daar waar Jezus Christus nog moet voorbij komen, maar waar de Engelen over me waakte tijdens mijn jeugd. Ik heb één dochter, Kim van 24 jaar. Mijn hobby's zijn, wandelen en genieten van de mooie natuur, hou van groen, groen en nog eens groen. Ik lees graag, maar hou me meer en meer bezig met de pc dan me lief is...grapje hoor! Heb één hondje, Bonnie en drie poezen. De Dobermannetjes, Lara en Diablo zijn van mijn dochter en komen af en toe eens op bezoek, lieve schatten hoor! Ondertussen is Lara al een 6 maand bij mij en maakt het reuze goed. Probeer een kort verhaaltje te schrijven, maar het lukt me niet elke dag....zal mijn best doen, beloofd. Birdie, heb ik gekozen als nicknaam, omdat vogeltjes zo'n beetje rondvliegen en waar het goed is, tja... daar blijf ik een tijdje, net zoals zij.
Met vriendelijke groeten en welkom op mijn blog. Birdie.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
Mijn 15 jarige Chelsea....
Sally
Jake
Bonnie
Zitte zonder wark Zedde joenk en stark Go ba de gendarmerie Go toch ba die krakke Me hun platte klakke Waar da d'alleman nor zie Niemand sprekt oe tege Ied'reen is verlege Want gij ze de man der wet Dien a par momente Zonder complimente Alles in z'n boekske zet refr.: Bij de rijkswacht Daar weurde pas nen echte vent Bij de rijkswacht Daar voelde w'in oew element Bij de rijkswacht Daar is ne mens mor iest content Bij de rijkswacht... bij de rijkswacht Bij de rijkswacht Daar weurde gij direct aanveerd Bij de rijkswacht Is 't op ne motto of e peerd Bij de rijkswacht Daar zedde meer as 't dobbel weerd Bij de rijkswacht Ba wie... bij de rijkswacht Weurd gendarm... weurd gendarm De pakkeman me de langen arm In e schoon teneu-ke Meude dan gon zuuke Nor ne gangster of nen dief Ge vraagd' op oe gemakske Blaasd 'is in het zakske Of gefd'oe paske, astemblief Auto's controlere Mense ambetere Och het is 'n reuzedjob Gendarm zen is prachtig Gij ze d'oppermachtig Me zo'n klak op aauwe kop refr. Weurd gendarm... weurd gendarm De pakkeman me de langen arm Weurd gendarm... weurd gendarm De pakkeman me de langen arm Ikke, broederke van liefde Weurd gendarm Daar emmekik gien postuur veur Weurd gendarm Ik kan ni schrijve Weurd gendarm Dan moet ik me late knippe Weurd gendarm... Bij de rijkswacht Die houwe ni af refr. .....................gezongen door " The Strangers"
Brief aan mijn beste vriend, helaas overleden op 17/01/2004
Hé broertje,
Ik zag je nog de dag voordien, woorden schoten ons te kort, alsof we wisten, dit was het dan. Je ogen vertelde me, dank voor alles wat je voor me gedaan hebt.
Boos, woede, afscheid en verdriet, kwam er de dag nadien. We hadden samen zo moeten knokken tijdens onze jeugd en nu ..
Boos; gaf jou de schuld dat je er niet meer was, och hoe? Je ruilhart begaf het
Woede; Kon niets meer voor jou doen .Bij de dood sta je machteloos, maar toch..
Verdriet; och, wat miste ik je al
Afscheid; neen, heb ik niet genomen, mijn laatste woorden naar jou gericht waren . Tot dan, broertje, vertel ons vader en moeder dat ik er nog ben ..Tot dan!
Hé broertje, weet je nog hoe ik altijd in de bres moest springen voor jou, als je ruzie had na schooltijd met je vrienden en die fiets ;-)) Die fiets..nogeens en nogeens die fiets hé . Je ging wielrenner worden, denk dat je 13 of 14 jaar was en ik 16 dan. Zag je voorbij komen, de eerste toer, de tweede toer en dan niet meer. Ging op zoek naar jou en vond je ergens langs de kant van de weg, wenend. Vroeg je toen wat er scheelde en je zei, die rijden veel te vlug. We maakte toen vlug samen een complot, we wachtte af tot de voor laatste toer voorbij kwam en jij terug vlug erbij .Hahaha Je was nog bij de eerste vijf. Broertje en weet je nog dat dak, op dat dak van ons huis, daar zat ik gitaar te spelen als vader thuis kwam van zijn werk en vader toen heel boos op mij, moest "stante pede" van het dak af komen en jij maar zingen, Kom van dat dak af. Je kreeg het toen nog goed rond je oren van onze pa hé ..En toen ik je beton deed maken en toen we Lassie onze Collie gingen africhten, hij moest je verdedigen, maar beet jou en hielp mij. En toen ik je haar had geknipt, hahahah Julius Caesar was niets tegen jou ..;-)). En toen je gebuisd was op school, wij vlug jou punten bij gegeven en achteraf bleek dat ze zich vergist hadden op school. En toen, ik de aftrekker weg gooide en die kwam achter je oor terecht, wilde je maar tonen hoe de ridders het met speren deden. En toen je wilde bakker worden, hahaha je eerste dag stak het je al dik tegen. En toen ik je leerde je evenwicht houden op dat muurtje, je viel en je pols was gebroken. En toen ik je leerde dansen, weet je nog? Hahaha.. en weet je nog toen wij samen wilde uitgaan in dat cafeetje waar de duivenmelkers zaten .;-) Pa kwam ons daar zoeken en je moest mij achterop je fiets terug mee naar huis nemen.. en wij maar zagen voor duiven achteraf. En toen je naar het leger ging, ik was zo bezorgd. En toen je trouwde, wij kwamen samen al wenend buiten uit het stadhuis, inplaats van jij en je vrouwtje... de emoties hé. En toen Laura erbij kwam, zo'n lief klein meisje. En toen jij dat ruilhart kreeg. Het was de nacht dat Lady Diana stierf, weet je het nog? Ik was zo bang je nooit meer terug te zien, maar je bleef nog een poosje. En toen Laura op 4 jarige leeftijd Leukemie had? Weet je het nog allemaal? Maar ons Laura is nu al een flinke meid van 14 jaar hoor..
Wij waren echte artiesten hé, en toen weet je nog en toen Ach, heb mooie herinneringen aan jou en die kan me niemand af nemen Ik mis je elke dag, net zoals ons vader wij waren een prachtig team en nu .
05:00 wakker geworden, geblaft! Wilde bij bazinnetje in t bed zijn ..mocht niet!
05:15 luider geblaft .Mocht wel!
08:00 moest buiten gaan en het regende, wilde niet! Beetje verstoppertje gespeeld hielp niet, moest toch buiten! Aan de vijver tikkertje gespeeld en bazinnetje viel met de poep in het water!
09:00 terug thuis, nat en moe, wilde slapen, maar moest eten. Wilde vlees, kreeg geen, dan toch maar die vieze brokken opgevreten.
09:30 pantoffels van bazinnetje kapot gebeten!
10:00 tegen bazinnetje gelopen als ze koffie wilde drinken, kopje en koffie tegen de grond. Moest in de mand pffff
10:30 sleutel uit de kast getrokken, weggestopt. Bazinnetje wilde de sleutel terug eerst snoepje gevraagd, lukte niet!
11:00 krant uit de brievenbus getrokken, krant kapot bazinnetje geen krant gelezen.
11:30 de kat haar eten opgegeten, kat geen eten vandaag, kat boos!
12:00 moest pilletje innemen, geweigerd, wilde vlees, weggelopen . Moest terug komen, want fluitje ging. Toch maar pilletje ingenomen.
12:30 achter de kippen gezeten om ter eerste in het hok, hok te klein, kippen minder pluimen en nerveus, geen eieren vandaag! Bazinnetje weet het nog niet!
13:00 moest een beetje rusten van bazinnetje, pluisjes van het deken afgehaald, nu mooi deken!.
13:30 potlood gevonden, verbrijzelt om tussen de bloemen te leggen!
14:00 de tuin terug ingegaan, loopgrachten gegraven, het was nodig, tuin nu véééél mooier!
14:30 behangpapier afgetrokken, vind het zo mooier, bazinnetje niet, hing er pas een week.
15:00 moest weer buiten een toertje doen om te plassen, geen goesting in die regen. Keek met droevige ogen naar bazinnetje, deed of ik ziek was, is gelukt!
15:30 kat bij de staart getrokken, kat krabde en beet, nogeens aan staart getrokken, kat krabde weer, best afblijven, poes gevaarlijk!
16:00 tijd om aan het hekje te staan, kinderen komen voorbij, zij roepen, ik blaf terug, wilde mee spelen met hun, beet draad stuk..
16:30 buurvrouw kwam langs, moet mij niet lekker op haar voet getrapt, moest buiten, weeral in die regen!
17:00 borstel kapot gebeten, weer niet goed, dan maar de ziele poot uitgehangen en snoepje gekregen, is weer gelukt
17:30 gras gegeten, moeten kotsen, dan water uit de vijver gedronken, vind het niet lekker, niet te doen!
18:00 etenstijd, brokken waren te mals, de rijst plakte en vlees stond me niet aan, dus .kom laten staan! Plat op mijn buik gaan liggen en nogeens de ziele poot uitgehangen. Bazinnetje ander vlees gegeven, mmmmmm was dat lekker, weeral gelukt!
18:30 wilde met Bonnie spelen, maar Bonnie sliep en gromde, gromde terug en Bonnie weer, gevaarlijke beesten zitten hier!
19:00 dan maar naar tv gekeken, was niet leuk, kabel doorgebeten, moest gaan slapen. Hopelijk morgen terug zon fijne dag!! Hoorde bazinnetje zeggen tegen Bonnie, t is toch echt een schatje hé .ons Laartje. Zal het morgen dan nog maar eens overdoen hé Slaapwel!
De feestdag van Pasen vindt zijn oorsprong in de Joodse religie. De Christelijke godsdienst heeft Pasen en bijhorende feesten (zoals Pinksteren) overgenomen omdat belangrijke data uit het leven van Christus, zoals beschreven in de Bijbel, met de Joodse feesten samenvielen. Terwijl Pasen voor de Joden de uittocht van het Joodse volk uit Egypte herdenkt (Pesah), is Pasen voor de Christenen het feest van de verrijzenis. De data vallen echter niet samen.
De berekening van Pasen was in de eerste eeuwen van het Christendom niet eenduidig. Pas in de achtste eeuw kwamen er algemene regels, gebaseerd op hetgeen in het jaar 325 op het Concilie van Nicea was voorgesteld. Een eenvoudige formulering voor de paasregel is de volgende: Pasen valt op de eerste zondag na de eerste volle maan van de lente. Een volle maan op de eerste dag van de lente telt ook, maar indien de eerste volle maan van de lente op een zondag valt, wordt Pasen de volgende zondag gevierd.
De twee astronomische elementen, het begin van de lente en de volle maan, kunnen alleen met de moderne astronomische storingstheorie zeer precies bepaald worden. De beweging van de aarde en de maan zijn immers onderhevig aan storingen van de andere planeten en deze kleine afwijkingen hebben een merkbare invloed. Vergeet bovendien niet dat de banen ellipsvormig zijn en dat de maanbaan een helling vertoont t.o.v. het baanvlak van de aarde om de zon. Het spreekt vanzelf dat de kerkvaders en hun astronomen-rekenaars deze finesses niet konden voorzien. Bovendien wilde men ook een zekere regelmaat in de paasdata om de voorspellingen enigszins doenbaar te maken. Zo ontstond de regel van het kerkelijke Pasen (het ecclesiastische Pasen). Hierin begint de lente altijd op 21 maart en wordt de volle maan berekend aan de hand van een regel die zegt dat de maanfasen zich om de 19 jaar perfect herhalen wat betreft de data in de loop van het jaar. De Griek Metoon had dit in de 5de eeuw voor Christus al ontdekt en daarom wordt die periode de Metonische cyclus genoemd. Op een paar uur na - die wel accumuleren in de loop van de eeuwen - klopt deze regel ook.
Zo kan men formules en/of tabellen voor de paasdata opstellen. Pasen kan dus niet vroeger vallen dan 22 maart en niet later dan 25 april. In het laatste geval is er een volle maan op 20 maart zodat de eerste volle maan van de lente pas op 18 april valt en, wanneer dit een zondag is, wordt Pasen pas op 25 april gevierd. Dit was het geval in 1943 en komt er terug in 2038. Een vroege Pasen op 22 maart was er bijvoorbeeld in 1818, maar komt pas weer in 2285. Wie vanaf Pasen wil terugrekenen naar Aswoensdag, moet er rekening mee houden dat in de zogenaamde veertigdagentijd (de vasten) de zondagen niet meetellen als vastendagen en men bijgevolg 46 dagen moet terugtellen. Pinksteren, dat oorspronkelijk 50 dagen na Pasen viel, wordt nu door de Christenen op de zevende zondag na Pasen gevierd.
Voor iedereen een Vrolijk Pasen..........groetjes, Birdie.
Angel naderde Love, elke stap die ze deed was met pijn en tranen rolde over haar gezichtje. Love! Love! Schreeuwde ze.. oh! Please . Laat het niet gebeuren. Wind vond het verschrikkelijk als ze het zag. Angel bereikte Love en Loves grote donkere ogen, stil gevuld met angst keken haar aan. Love haar oren lagen tegen haar hoofdje, haar eens zo zachte fluweelachtige vacht was mat en vuil, haar heel kleine beentjes waren verminkt. Ze keek in Angel haar ogen en fluisterde: Angel, het doet pijn Angel antwoordde Love Ik hou van jou, please verlaat me niet nauwelijks fluisterde Love opnieuw Ik hou ook van jou Angel, zullen we nog kunnen spelen in de weide? Angel kon niet antwoorden, ze kon alleen Love troosten en haar vertroetelen, al snikkend. Wind kwam traag in beweging en ging naar hun en elke stap die ze deed besefte ze dat haar wil om te leven vervaagde. Toen Wind bij haar baby kwam was Angel Loves gebroken en levenloos lichaam aan het wiegen in haar armen en zei: Ze is er niet meer Wind Wind boog haar hoofd naar haar babys lichaam en tranen vielen op haar dode kind. Het enige wat Wind kon zeggen was, We moeten terug gaan naar de weide Angel Angel tilde het levenloze lichaam van Love op, hing Love over de rug van Wind en keerde terug naar het weiland. De terugweg was voor Wind en Angel een pijnlijke kwelling, nauwelijks instaat om te stappen, nauwelijks instaat te ademen, evenals om te treuren, het woog zo zwaar in hun hart. Het verlies van Love vroeg zijn tol. Wind week dikwijls van de weg af en struikelde voortdurend, ze had zodanig pijn in haar hart en haar benen waren koud en stijf. Angel was ook erg zwak en begon ook te struikelen. Wind bereikte eerst het weiland en plaatste Love op een bedje van wilde viooltjes, onder een oude eik. Wind draaide zich naar Angel en zei: Laat mij voor de rest van de weg voor je zorgen meisje. Wind maakte zich kleiner voor Angel, zodat ze kon plaats nemen op haar rug.
Autos en vrachtwagens raasden voorbij en maakte Love nog meer bang. Love was nog maar vijfenzestig cm groot, deze autos en vrachtwagens leken wel monsters voor haar. Wind was ervan bewust dat ze voorzichtig moest zijn en verzekerde zich ervan dat ze aan de rand van het bos bleef, om Love te beschermen tegen het gevaar. Het duurde niet lang of angel kwam in hun zicht. Wind, heel attent voor de voorbij razende grote vrachtwagen en autos, maar niet op de reactie van Love als ze Angel zou zien. Love zag Angel in de verte en zonder aarzelen, zonder schrik, uit pure blijdschap en van opwinding vloog ze als een pijl uit een boog naar haar toe. Totaal geen aandacht meer aan de voorbij razende monsters. Wind haar aandacht ging direct naar haar baby en zag wat er gebeurde. Op dat zelfde ogenblik zag Angel het gevaar en schreeuwde: Love stopt! Verward door het commando en de aankomende auto stopte Love haar beweging. Wind rende naar Love en zei dan, blijf aan mijn zijde Love en samen begonnen ze te rennen zo vlug als ze konden. Je hoorde hun hoeven bij iedere stap en hun hartje klopte vol van angst. Wind zou haar kost wat kost naar een veiligere plaats brengen. Love was zo bang en draaide even haar hoofdje om te zien hoe dicht het monster nader kwam en waar is Angel? De grote lichten waren zo dicht bij haar en haar kleine beentjes konden mama niet zo snel volgen. Wind rende nogsteeds zo vlug ze kon zonder achterom kijken of Love nog volgde, haar ogen gericht op het bos. Opeens hoorde ze Angels bange kreet NEEEEN LOVE Wind stopte met rennen en keek achterom, Love was niet bij haar. Een koude rilling liep over haar lichaam. Ze zag dat Angel vlug naar iets bewegeloos liep aan de kant van de weg. Met pijn in haar hart dacht zij, Oh please, please laat het niet mijn baby zijn, niet mijn baby!
De volgende weken waren voor Angel en Love de hemel op aarde, ze rende in het weiland en speelde met al de andere jonge diertjes. Wind, als een geboren waakster lag in het zachte groene gras van het weidland neer, keek en was dol gelukkig. Zo verliep week na week.
Acht weken later ..
Angel speelde nog wel met Love, maar minder vaak, meer en meer lag ze naast Wind in het gras. Wind voelde aan dat de dood naderde voor Angel, door die sluipende ziekte.
Ze zag het lijden in Angel haar ogen, het was zeer moeilijk voor Angel om nog al wandelend naar het weiland te komen om haar vriendjes te zien. Op een dag heel vroeg, zo midden september besloot Wind rond het tijdstip dat Angel gewoonlijk zou komen, haar tegemoet te gaan langs het pad tot aan de drukke hoofdweg, samen met Love. Zij was zeer zwak, maar moedig, ze negeerde de pijn in haar benen en rug. Ze had ook scherpe pijnen in het hart met elke stap die ze deed. Het ademen ging steeds moeilijker. Love bleef zo dicht bij haar moeder als ze kon, want ze begreep...dit is een gevaarlijke dag. Love was heel bang, haar hartje klopje zo snel van de schrik en elke spier in haar lichaam was gespannen. Samen stonden aan de rand van het bos, in een bocht bij de grote hoofdweg..........wachtend op Angel........... ...........wordt vervolgd.
.Angel wist niet wat haar overkwam .zo blij, zo ongeduldig en zo opgewonden als ze dacht, ik krijg een nieuw vriendje, haastig liep ze langs het pad aan de weide om hem (of haar) te ontmoeten. Toen zij het weidland bereikte zag zij al haar vriendjes spelen en vrolijk hollen over het pad. Zij was zeer oplettend, en hoorde in de struiken naast haar geritsel. Twijfelend keek zij en ze zag iets uit de struiken gluren, toen....... op waggelende benen, struikelde het uit het bosje voor haar en liep naar Wind.
Angel, die langzaam naar Wind was gelopen, zo....de nieuwe baby was er en niet bang. Angel reikte haar hand naar Wind die met zoveel liefs haar neus plaatste in Angels hand. Angel streelde met haar hand over de hals van Wind en wreef zachtjes over haar rug. Zij merkte op dat de pels van Wind erg onregelmatig zacht was en op sommige plaatsen ruw. Wind zei, hier is je nieuw speelvriendje, houdt van haar zoals je van mij gehouden hebt. Haar naam is Love. Angel maakte zich kleiner met door haar knieën te buigen en vertroetelde Love zacht met liefde. Lief zei ze, "Hallo, mijn naam is Angel en ik wil uw vriendinnetje zijn. Love keek met haar grote ogen en een uiterst klein zwart neusje omhoog naar Angel en zei met een lief klein stemmetje Hello Toen streelde Angel Love zacht onderaan de hals en over haar zachte pels, vol met witte vlekjes. Angel genoot van Love. Na een tijdje zag ze dat Wind en Love moe waren en zei , Wind ik zal jullie laten rusten en kom weldra weer, gaf nog een kusje en een knuffel aan beide en keerde naar huis.
De volgende volle maan kwam en scheen helder over het bos en het weiland, slechts het geluid van een beekje, de geluiden van de nachtvogels, de krekels en het geluid van een pasgeboren kon men horen. De nieuwe baby was zo mooi, zo klein, zo breekbaar en zo onschuldig. Ze had grote zwarte ogen met lange zachte wimpers die het hart van om het even welke moeder zou doen smelten. Een uiterst klein zwart neusje en een fluweelzachte pels met witte vlekjes over haar rug. Haar benen, niet groter dan twee samengebrachte vingers onder haar gevouwen. Wind, zeer zwak geworden van het geven aan een nieuw leven, lag samen met haar pasgeboren in het zachte groene gras en vielen uitgeput in slaap. Al haar andere kinderen lagen rond haar en haar baby om hun warm te houden, want aangezien de koele lucht er nog was van de nacht konden moeder en baby hun warmte best gebruiken................. Wordt vervolgd
"Ode aan een goede vriendin, overleden in mei 2005 op 54 jarige leeftijd"
Het Definitief Geschenk.
Er zijn verschillende soorten van geschenken. Je krijgt ze van familie of van vrienden, voor verjaardagen, huwelijken, baby's, feestdagen en voor vélé andere gelegenheden, het definitieve geschenk hoe dan ook, is een geschenk voor het eeuwig gelukkig leven. Leven na de dood.
Angel was een teer klein meisje niet ouder dan vijf jaar met blauw groene ogen, die fonkelen als dauw op nieuwe blaadjes op het gras in de vroege morgen. Haar zijdezacht haar, was platina en het bewoog met de zomer bries. Ze was een meter twintig, woog 23 kilo, een goed gewicht voor een zodanig ziek klein meisje. Je moet weten, Angel was niet gezond, zij had leukemie.........een ziekte dat je leven langzaam leegzuigt met veel pijn tot aan de dood.....................
Zij wandelde op de drukke hoofdweg, desondanks haar moeder het haar verboden had, omdat het veel te gevaarlijk was. Ze vond het pad dat haar bracht naar haar geheim plaatsje in het bos. Ze wandelde alleen, het pad begon haar meer en meer op te winden omdat ze wist dat het weiland niet ver af was. De weg was gevuld met leven, vogels praatte, vlogen en zongen, baby konijntjes huppelde haar voorop en deden haar struikelen, de jonge vogeltjes kletsten in de bomen van opwinding omdat ze haar zagen aankomen en jonge ratten haastte zich om al de levende wezens in het bos te vertellen, " Ze komt eraan! Ze komt!, vlug, vlug, zij komt eraan!" Angel was zo gelukkig om haar vrienden terug te zien. Terwijl ze zo alleen wandelde in het bos en ze kon bijna niet wachten om "Wind " terug te zien. Wind was een oude hinde, de ouderdom had schade aangericht en ze kon nauwelijks nog staan. Ze had vélé, vélé jaren in het bos geleefd en vélé kinderen grootgebracht. Het haar rond haar snuit verraadde haar leeftijd, om het even, ze was lief zoals iedere moeder tot haar kinderen is in het bos. Haar favoriete baby was het type zoals Angel. Wind wist op instinctieve manier dat Angel op een speciale manier vriendschap en liefde nodig had. Vandaar dat ze op een rustig, kalm en ook zo geduldig wachtte tot ze er was. Angel haar geheim plaatsje was in het zicht. Ze kon al de geur van de wilde kamperfoelies rieken, rozen en jasmijn in de weide. De zon, scheen zoals een grote rode oranje bal, het was juist of ze wou iets zeggen over de boomtoppen heen in de verte. Het was inderdaad een mooie zomer morgen in juli. Op haar doorweg naar haar geheim plaatsje kon Angel zien hoe kleurrijk de wilde madeliefjes bloeide, de jonge blaadjes van het groene gras nogsteeds vochtig van de morgendauw en de klavertjes die de weg aanstippelde naar het weiland. Eindelijk was ze er. Het weiland was zo mooi als de dag voordien en die dag voordien. Angel zocht een spoor op de zachte groene grond, legde zich neer en wachtte tot al haar vrienden kwamen en zouden genieten van alle schoonheid in de natuur zoals zij.Terwijl ze wachtte, dronk ze even uit het beekje naast zich, het beekje was helder en ze kon de vele vissen die zwommen en kon zelfs de bodem gevuld met kiezelsteentjes zien.Weldra kwamen de jonge konijntjes met hun moeder haar vergezellen, ook moeder wasbeer met haar jonge en de jonge eendjes kwamen het weiland op. De vogels zongen hun lied en het was zo mooi dat Angel er even bij stil stond, om van te genieten. Dan eindelijk kwam Wind het weiland op, heel langzaam. Ze wandelde naar Angel en raakte haar neus even aan om haar te begroeten, dan legde Angel haar nek zo lief rond Wind. Wind zei tot Angel, ben zo blij dat je gekomen bent vandaag, "ik miste jou" Angel antwoordde: " Ik heb je ook gemist Wind, Ik hou van jou" Ik kan niet meer zo gemakkelijk wandelen als een paar maanden voordien, het doet pijn. Wind antwoordde: " Ik weet het wel mijn meisje, kom laat ons neerliggen en rusten". Ze draaiden zich beide om en gingen langzaam naar een boom. Wind draaide haar hoofd naar Angel, ik moet je iets zeggen...met de volgende volle maan ga ik mijn laatste baby krijgen. Angel was zo blij met het nieuws en zei, Wind???? Wind zei, deze baby gaat een geschenk voor jou zijn, van mij. Jullie zullen spelen en lopen zodat jij je krachten terug krijgt. Angel was zo gelukkig, weldra had ze een nieuw speelvriendje. Je moet weten andere kinderen wilde niet spelen met Angel, zij plaagde haar omdat ze zo anders was. Deze baby zal Wind weer een nieuwe reden geven om verder te leven. Al de jonge dieren hadden gehoord wat Wind vertelde tegen Angel en zij begonnen van plezier te lopen, rollen en speelde van vreugde, want het was lang geleden dat er nog een baby met hun zou kunnen spelen op het weiland. Als de dag voorbij is, zal hij gevuld zijn met vreugde en harmonie. Angel, knuffelde al de jonge diertjes en toonde hun haar liefde. Het was echt de "hemel op aarde" voor Angel, weldra was de lucht gevuld met het gelach van Angel, zoals dat van de jonge konijntjes, de jonge eendjes, de jonge vogels, de wasbeertjes en al de andere jonge diertjes met hun moeder. Wind sloeg hun gade en was erg gelukkig. Stilletjes begon de avond te vallen en Angel begon moe te worden, net zoals al haar vriendjes trouwens. Wind zei tot Angel" Je kan beter vertrekken en naar huis terug keren eer dat het helemaal donker is" Angel nam afscheid van haar lieve vrienden, gaf Wind een kus en vertrok toen huiswaarts.Wind draaide zich om en verdween voor de nacht het struikgewas in, samen met al haar kinderen .............wordt vervolgd.
Toen ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het lachen. Je noemde mij je kind, en ondanks een aantal kapot gekauwde schoenen en wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend. Als ik "stout" was, schudde je met je vinger naar me en vroeg je me "hoe kon je?", maar dan gaf je weer toe en rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen. Mijn zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat je het vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt. Ik weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aanschurkte en dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde, en ik kon me geen beter leven voorstellen. We maakten lange wandelingen en renden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te kopen (ik kreeg alleen het hoorntje want "ijs is slecht voor honden", zei je) en ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis zou komen. Geleidelijk ging je meer tijd aan je werk en je carrière besteden, en meer tijd aan het zoeken van, een menselijke partner. Ik wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld was, gaf je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam. En toen, werd je verliefd... Zij, inmiddels je vrouw is geen "hondenmens". Toch verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar genegenheid te geven en gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was. Toen kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. Ik was gefascineerd door hun roze huidje, hoe ze roken, en ik wilde ze ook bemoederen. Alleen maakten jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen, en ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen, of naar de bench. Oh, ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een "gevangene van de liefde".
Toen ze groeiden, werd ik hun vriend. Ze hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op, staken vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de neus. Ik hield van ze en van hun aanraking, jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest. Ik glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen, en samen wachtten we op het geluid van jou auto op de oprit. Er was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een hond had, je een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde. De afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja" en veranderde je van onderwerp. Ik was van "jouw hond" verworden tot slechts "een hond", en iedere euro die je aan mij besteedde werd er één teveel. Nu heb je een carrièrekans in een andere stad, en jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn. Je hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin", maar er was een tijd dat ik je enige gezinslid was. Ik was blij opgewonden over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten... Het rook er naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid. Je vulde de paperassen in en zei "ik weet zeker dat jullie een goede thuis voor haar vinden". Zij haalden hun schouder op en keken je meewarig aan. Zij kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs één "met papieren". Je moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij schreeuwde"NEE PAPPA!!! Laat ze niet mijn hond meenemen!"En ik maakte mij zorgen om hem, en over wat je hem hiermee had bijgebracht over vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid, en over respect voor alle leven. Je gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed mij in de ogen te kijken, en weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je moest nog een "deadline" halen... en ik nu ook. Na je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist dat je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan om een goede thuis voor me te vinden. Ze schudden het hoofd en zeiden... "hoe kon je?"Ze geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke bezigheden. Ze voeden ons natuurlijk, maar al dagen heb ik geen trek meer.
In het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek, hopend dat jij het was... Dat je van gedachten was veranderd. Dat dit allemaal slechts een nare droom was. Of ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou redden. Toen ik me realiseerde dat ik niet opkon tegen die met gekke fratsen aandacht vragende pupjes, die geen idee hadden wat hen te wachten stond, trok ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte af. Ik hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag, en ik liep met haar terug de gang door naar een aparte kamer. Een gelukzalige stille kamer... Ze plaatste me op tafel en wreef over mijn oren en vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. Mijn hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, maar ook voelde ik een zekere opluchting. De "gevangene van de liefde" was aan het einde van haar dagen gekomen. Omdat het mijn aard is, had ik met haar te doen. De last die zij moet torsen is zwaar, dat weet ik zoals ik ook altijd jou stemmingen aanvoelde. Voorzichtig plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl een traan over haar wang gleed. Ik likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten, al die jarengeleden. Met grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden. Toen ik de steek voelde en de koele vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde, ging ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde... "hoe kon je? "Misschien begreep ze mijn hondentaal, want ze zei... "het spijt me zo". Ze hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was ervoor te zorgen dat ik naar een betere wereld ging, waar ik niet genegeerd, mishandeld of verlaten kon worden of voor mezelf moest zorgen, een plaats van licht en liefde, zo verschillend van dit aardse bestaan. Met het laatste beetje energie dat ik nog had, probeerde ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "hoe kon je?" niet tegen haar gericht was. Ik dacht aan jou, lieve baas...
Moge iedereen in je leven je zoveel trouw betonen...
Noot van de auteur:Als de tranen je in de ogen stonden bij het lezen van "Hoe kon je?", zoals bij mij toen ik het schreef, komt dat doordat het een samenstelling is van de verhalen van miljoenen dieren die ieder jaar in asiels over de hele wereld onnodig sterven. Gebruik dit verhaal om het de mensen voor te lichten, op websites, in nieuwsbrieven, op prikborden in asiels en dierenartsenpraktijken. Vertel mensen dat een huisdier in huis nemen een belangrijke beslissing is, dat dieren onze liefde en zorg verdienen, dat het vinden van een ander, goed tehuis voor je dier je eigen verantwoordelijkheid is en dat ieder asiel en iedere dierenbeschermingsorganisatie je daarover goede adviezen kan geven, en dat alle leven kostbaar is. Doe alstublieft al het mogelijke om te voorkomen dat een dier als ongewenst wordt afgemaakt.
