Deze dag is de eerste dag van de rest van ons leven! En als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Disclaimer: alle overeenkomsten met bestaande toestanden of personen zijn louter toevallig!
02-08-2013
Vakantiegevoel
Na de hete dagen is het zalig te kunnen uitrusten op het balkonnetje, fris windje, kijken hoe het stilletjes aan donker wordt, glaasje rechts, sigaretje links, beseffen dat je een gezegend leven lijdt. Toch in vergelijking met veel andere mensen. Want al leid ik een gezegend leven op materieel vlak, er blijft een leegte in mij. Een leegte die, vrees ik, nooit meer zal gevuld raken. Ja, je kan dus leven zonder dat iemand je lief heeft...
Vanavond komt de Dochter niet thuis, ze blijft bij haar vriendje. Het kind is doodmoe. Voor het eerst in haar leven heeft ze een studentenjob. Ze heeft gesolliciteerd in verschillende winkels waar men hulp zocht - horeca heb ik haar afgeraden - maar overal werd ze geweigerd. Je komt uit de zachte sector en je zal dit werk niet aankunnen, kreeg ze overal te horen. Uiteindelijk kon ze wel ergens aan de slag. Nu heeft ze een job als schoonmaakster. 's Morgens vroeg drie uren bureaus kuisen, 's avonds drie uur een kinderdagverblijf proper maken. Ze heeft het lastig, heeft nog nooit drie uur aan een stuk door schoongemaakt! Maar ze bijt door en beseft nu heel goed waarom ze vanaf oktober terug haar best moet doen op school. Gisteren vroeg ze me of we samen konden ontbijten in de stad. Natuurlijk konden we dat. Op een terrasje in een rustige zijstraat in het centrum van de stad genoten we van een croissant en een kannetje koffie. Ze vond dat het net was of we op vakantie waren. En zo was het ook. Want vakantie, dat is niet ergens anders zijn (dat is op reis zijn). Vakantie is een gevoel dat in je hoofd zit. Ontspannen en zorgeloos genieten van wat zich op dat ogenblik voordoet.
De Jongste is op kamp met de scouts. Geen nieuws, goed nieuws. Zeker in zijn geval. Ik hoop dat hij er zich amuseert. Onnozel kunnen doen met jongens en meisjes van zijn leeftijd. Het zal hem goed doen. Hoop ik.
En zo heb ik "het kot weer eens voor mij alleen" en geniet ik van de rust en van het niets moeten doen. Vakantie op mijn balkonnetje.
De (gedurende twee maanden ex Beste-, maar vanaf nu) GoedeVriend had me een smsje gestuurd met de vraag om samen een picon au vin blanc te gaan drinken op een terras, een beetje de feestsfeer opsnuiven zonder last te hebben van de drukte. Alleen zou ik dat niet zo vlug doen, maar met twee zag ik dat wel zitten en dus stemde ik toe. We wandelden er samen naartoe en vonden een mooi plaatsje aan de rand van het stadscentrum op een plein waar een groep populaire meezingers ten beste gaf.
Op een bepaald moment ontving de GoedeVriend een smsje. Zijn gezicht verstrakte. Bijna onmiddellijk daarna stompte hij me aan en zei snel: Kijk, kijk, daar is ze! En hij noemde de naam van zijn lief. We zagen haar voorbij wandelen, in een kort wit zomerjurkje . hand in hand als tortelduifjes, met haar andere man. De GoedeVriend verstarde, kon even geen woord meer uitbrengen. Hij toonde me het smsje dat ze hem enkele seconden voordien gestuurd had: Een lekkere picon au vin blanc! + hartje. Het geheel shockeerde me. Daar, voor de ogen van haar lief, uitdagend hand in hand voorbij wandelen met haar andere man. Hoe schaamteloos kan je zijn! Er volgde een sms-gesprek tussen haar en de GoedeVriend waar ik uiteraard werd buiten gehouden. Op zijn gezicht stond zoveel pijn en hardheid en verdriet en boosheid te lezen, dat ik medelijden kreeg met hem. Nu weet ik genoeg en Vijf jaar lang heeft ze me aan het lijntje gehouden, was het enige wat hij me er nog over zei. Ik zweeg, hield mijn mening voor mij. Onwillekeurig kwam Jezebel van Frankie Laine in me op.
Toen we ons wat later via een omweggetje naar huis begaven, was hij vriendelijke tegen me, maar dat kon zijn innerlijke gevoelens niet verbergen.
Later op de avond plaatste hij een bericht op FaceBook over een duivel die zich voordeed als engel, die loog en bedroog en plaagde en verleidde. Ze heeft hierbij nog een vind ik leuk aangevinkt. Sedertdien heb ik niets meer van haar gelezen, niets meer over haar gehoord. Maar ik weet wat voor soort vrouw ze is en ik ken de zwakke punten van de GoedeVriend. Stel dat ze op een dag weer aan zijn deur staat met knipperende poppenoogjes en draaiend kontje, zal hij dan nog bestand zijn tegen haar verleidingstruken?
* * * * *
Enkele dagen later kreeg de GoedeVriend een tweede mokerslag te verduren: toevallig ontmoette hij zijn dochter. Hij liep haar achterna, wou het contact herstellen, maar ze groette snel en nog sneller liep ze door zonder omkijken. De man vraagt zich nog steeds af wat hij haar toch misdaan heeft. Weer pijn
Neen, haar houding was niet echt negatief te noemen. Misschien is het gewoon haar trots die de uitgestoken hand telkens weer afweert. Mocht er ergens iemand zijn die kon bemiddelen tussen vader en dochter, iemand die hen beide goed kent, het zou nog kunnen goedkomen tussen hen. Ik bid er voor.
Maanden lang te koud en te nat, dan enkele dagen te drukkend warm om goed te zijn en lap! daar heb je de onweders terug. Eerst het dreigende donker worden, dan de rommelende donder, bliksemschichten en weerlichten, regen die in volle kracht neer valt, ik vind dat een machtig schouwspel dat nooit verveelt!
Als klein kind was ik, zoals de meesten, doodsbang van donder. Dat aanslepende rommelen, dat lawaai! Dan mocht ik 's nachts tussen mama en papa in slapen, de beste bescherming, de allerhoogste veiligheid. Tot ik op een avond tijdens een onweersbui in gesprek kwam met mijn gordijnen. Het waren wit en blauw gestreepte, en waar ze in het midden over elkaar geschoven waren, was voor mij duidelijk een figuur te zien die me toesprak: " Van de donder hoef je niet bang te zijn, die is maar lawaai. Maar de bliksem, daar moet je van opletten!" Het is me altijd bijgebleven.
De almacht van God, de superioriteit van de natuurkrachten over de nietige mens. Maar een pracht van een spektakel om te horen en te zien! En om even over te bezinnen...
Iemand die ik ken van vroeger, nodigde me tijdens de feestweek uit op een terrasje om wat bij te praten. We vonden nog een rustig plaatsje aan een tafeltje waar al een man zat. Graatmager, met halflang grijzend zwart haar dat al een tijdje geen shampoo meer had gezien, zwarte trui en broek en een rond brilletje, kon hij doorgaan voor een sjofele derderangskopie van John Lennon. Hij maakte geen bezwaar tegen ons gezelschap en liet ons verder met rust, zijn wijn drinkend en onderhand de passerende feestvierders observerend. De man in wiens gezelschap ik gekomen was, zag een vroegere collega aan een ander tafeltje en ging even een praatje slaan. Bijna onmiddellijk sprak de tafelgenoot mij aan. Voor de hand liggend, begon hij over de groep die in een tent op het plein optrad. Zelf noemde hij zich een verdienstelijke drummer en polyglot. Hij beweerde dat hij de halve wereld had afgereisd, veel steden had gezien maar Gent de mooiste vond, levendiger dan het Brugge waar hij vandaan kwam. Vleier! Eigenlijk had ik geen zin in een gesprek met hem, maar bleef beleefd sociaal en we spraken verder over onze favoriete muzikanten en groepen. Toen hij mij Keith Moon, Pink Floyd en Dave Brubeck hoorde noemen, werden zijn ogen wat groter en begon hij beetje per beetje wat dichterbij te schuiven. Dat laatste stond me minder aan. Het tempo waarin hij zijn glas ledigde en liet bijvullen lag beduidend hoger dan dat van de gemiddelde feestvierder. Na enkele minuten kwam een vriend van hem toe. Die bleek Iers te zijn en had de rode gerimpelde huid en glazige blik van iemand die te goed overweg kan met alcohol. Hem begreep ik nauwelijks. Ik voelde me niet meer op mijn gemak. Was ik alleen geweest, ik zou vertrokken zijn. Gelukkig kwam mijn kennis terug aan ons tafeltje. Die begreep onmiddellijk mijn discrete gelaatsuitdrukkingen en we verhuisden naar een naburig tafeltje dat net was vrijgekomen. Onze namiddag leek verder aangenaam te verlopen. Toen een oude schoolvriend van mijn kennis even gedag kwam zeggen tegen hem, en ik ondertussen een sigaret nam, sprong de polyglot onmiddellijk recht om me een vuurtje aan te bieden. Hij boog zich dieper naar voren dan nodig en fluisterde in mijn oor: "You're a fantastic lady"! Ik glimlachte het weg. Hij gleed vlug terug naar zijn eigen tafeltje toen mijn kennis zich weer tot mij richtte. We lachten wat met het gebeurde en trokken er ons verder niets meer van aan. Na een tijdje maakten de polyglot en de Ier aanstalten om te vertrekken. Dat leek niet zo vlot te verlopen. De Ier waggelde van stoeltje tot stoeltje en verdween onregelmatige stappend in de menigte. Zijn kompaan echter, had wat meer problemen met zijn evenwicht en viel voorover op de straatstenen. Onmiddellijk hielpen enkele omstaanders hem recht maar hij kon niet meer op de benen staan. Men plaatste hem in een terraszeteltje waar hij voor zich uit bleef staren. Men liet hem met rust. Toen wij later vertrokken, bleek dat zeteltje weer leeg. Niemand had nog aandacht besteed aan hem. You're a fantastic lady. Complement van een drankorgel. Dank u. Ik voelde me niet gevleid. Ben ik nu een moeilijk mens? Ja zeker... Toen ik deze namiddag langs datzelfde terrasje passeerde, zat de polyglot er opnieuw. Vandaag dronk hij bier. Hij keek dwars door mij heen en gaf geen enkele blijk van herkenning. Wat een verovering!
Nu het weer eindelijk echt zomers is geworden, op het tropische af, heb ik de oplossing gevonden! Met drie katten mag je het vergeten om het huis wat op te fleuren met een vaas bloemen. Het dagelijkse robbertje vechten, of het individuele zoeken naar het antwoord op typische kattenvragen als: wat is dat nu weer? hoe zou dat smaken? kan je ermee spelen? zal ik eens aan dat blaadje trekken? zit er iets eetbaars in die vaas? zouden in de kortste tijd nefaste gevolgen hebben. Katten stellen zich vele vragen in het leven. Echte filosofen. En als ze moe zijn van het denken, vleien ze zich neer op het beste plekje in jouw zetel. Ach ja, een kat is ook maar een mens... En zo staat er nu een vaas met grote zonnebloemen te prijken op het balkontafeltje, veilig buiten hun bereik!
Voor de zon in volle kracht op het balkonnetje schijnt, drink ik er mijn ochtendkoffie, tegenwoordig gelijktijdig van een sigaretje genietend. Ja, ik weet het! Tis ongezond en je gaat er van dood! Van leven ook... Enfin, deze ochtend zat ik daar een en ander te overdenken wat de exBesteVriend me onlangs vertelde over zijn lief. Met name, dat ze niet wou dat hij opnieuw contact opnam met mij omdat ze... stikjaloers is. Lap! En wie verweet hij dat twee maand geleden? Juist. Ondergetekende! Zij mag dat dus blijkbaar wel zijn. Het is een feit, als je iemand heel graag ziet, ben je bereid veel te bedekken met de mantel der liefde. Ze zou gezegd hebben dat het altijd ik was die de afgelopen 2 - 3 jaar telkens weer tussen hen beiden in kwam te staan. Dat geeft te denken. Ik vroeg hem waarom ze niet definitief voor hem kiest. Hij antwoordde dat ze voorlopig de inkomsten van die andere man nog nodig heeft om rond te komen. Niet aan mij om daar over te oordelen! Dus zweeg ik en hield mijn mening voor mezelf. Mijn oma zei altijd: "ieder leeft zoals hij sterven wil en ge moet u daar niet mee moeien". Dus doe ik dat ook niet. Tenzij de exBV me ooit om raad zou vragen - dan zou ik heel diplomatisch en voorzichtig wel mijn visie verduidelijken - houd ik me gedeisd.
Het is drukkend warm vandaag. Het hele feestgebeuren in de stad laat ik ook vandaag aan mij voorbij gaan. Nu het huis een beetje opruimen en na de middag, als de zon achter het gebouw is gedraaid, zal ik verder lezen in een van de bibliotheekboeken op het balkonnetje. Daar zal ik meer plezier aan beleven dan aan de drukte en de hitte in het stadscentrum tussen drommen van heinde en verre toestromende mensen.
Vandaag is vandaag en morgen is een andere dag.
BlancheFleur (geef toe, JauneFleur, dat klinkt toch niet hé)
Zonet mailde ik de psycholoog (bellen kon niet omdat hij met vakantie is) dat ik de volgende afspraak niet verplaats maar ineens afzeg. Tijdens de laatste twee gesprekken ondervond ik dat we op een dood punt zijn aanbeland. Ik heb hem bedankt voor zijn hulp en goede raad. Ja, hij heeft me over een diep dal heen geholpen. Maar ik kan niet op tegen mijn aard: eenzaat en beetje mensenschuw, daarom misschien te voorzichtig met het contact leggen met anderen. Van de weinige mensen die ik in mijn leven in vertrouwen heb genomen, heb ik immers te veel mokerslagen moeten incasseren. Laat mij maar verder leven als eenzaat, ik ben dat nu toch gewoon, al is het niet altijd plezant, integendeel. Optredens, toneelvoorstellingen e.a., waar ik de afgelopen twee en een half jaar intens van genoten heb in gezelschap van (...), dat laat ik nu achter me. Daar alleen naartoe gaan zou mijn eenzaamheid immers benadrukken tot het pijnpunt.
Vanmorgen dronk ik een limonade en daarna een wijntje op een terras, alleen, eerst de mensen een beetje observerend, daarna een boek verder lezend. Dat volstaat voor mij tot hier toe. De oppervlakkige contacten op FaceBook vullen dat een beetje aan. En daar houd ik het bij. Datingsites? No way wegens mijn ding niet. Iemand zomaar aanspreken om toch maar contact te leggen? No way wegens ik kan dat niet. Een mens kan zijn aard niet verloochenen, wel er mee leren leven. En moest er toevallig iemand contact opnemen met mij, ik zal de kat wel uit de boom kijken, een gezond evenwicht hanterend tussen beleefd sociaal zijn en voorzichtig, en verder zien we wel. Het is ook 45 euro per week uitgespaard (dat zijn 9 pakjes sigaretten , daar zou ik meer deugd aan hebben! - neen daarom doe ik het uiteraard niet, maar het is het vergelijken waard). Ik zei het al, de mens heeft me geholpen, maar nu kan ik het verder wel alleen aan.
* * * * *
Ondertussen heeft de ex-besteVriend mij gedeblokkeerd, de FB-vriendschap werd hersteld. In een mailtje liet hij me weten dat zijn lief, blijkbaar op de hoogte gebracht van ons gesprek van vrijdag, dat vernieuwde contact niet zag zitten, waardoor hij dat deblokkeren niet onmiddellijk heeft doorgevoerd. Ik ben blij dat de exBV haar hier uiteindelijk niet in gevolgd is en toch zijn zin heeft gedaan. Hij vroeg me ook terug mee naar "ons tramke", hierop heb ik echter nog niet geantwoord, om meerdere redenen. Maar ik vergeet nooit wat hij me twee maanden geleden heeft aangedaan en hoeveel pijn dat deed! Een vriendschap opnieuw laten groeien, ja, maar de volle 100 % vertrouwen geven, dat zit er niet meer in.
* * * * *
Ondertussen is de Dochter weer thuis. Nu ken ik de correcte naam van haar aandoening: cirkel-tychocardie. Maar de oorsprong van het plotse te sterk verhogen van het hartritme ligt elders in het hart. Als de betablokkers voldoende zijn als remedie, hoeft er later geen operatie of pacemaker meer te volgen. Ook hier dus weer: afwachten... Een mens wacht toch wat af in zijn leven! Ik toch.
Daar ligt het kind dan, net terug uit de operatiekamer, de tranen nog op het gezichtje. De sporen van de naalden in arm en lies doen nog steeds pijn. Het opwekken van de harttrillingen door een chemische stof hadden een paniekaanval veroorzaakt in de operatiekamer. Men had het hart van binnenuit gefilmd en cardiogrammen gemaakt. Men had het gaatje tussen kamer en boezem opgemerkt, maar ook dat het onregelmatige al te hoge hartritme bij inspanningen zijn oorzaak èlders in het hart had. Het gaatje werd dus niet dichtgemaakt. Nu overnacht het kind in een veel te warme kamer, beetje bang, beetje ziek, naast een oude vrouw die snurkt en reutelt. Morgen mag het kind waarschijnlijk naar huis. Met een voorschrift voor betablokkers. En verder regelmatig door de cardioloog onderzocht worden. Doet het onregelmatige hartkloppen zich nog voort, dan moet een echte hartoperatie volgen, maar, zo zei de chirurg, het zal een naaldje blijven zoeken zijn in een hooiberg. Later misschien een pacemaker. Het zal maar je eigen kind zijn dat zoiets overkomt...
En wat kan je als gewoon onwetend mens meer doen dan de specialisten op hun woord geloven en bidden dat alles goed komt met je kind, je enige Dochter?
Morgen moet ik mijn dochter naar het ziekenhuis brengen. Maandenlang oefent ze rond het meer hier in de buurt om de stadsmarathon te kunnen mee lopen. Meer dan eens kreeg ze tijdens dat oefen-lopen een hartslag van 200/minuut en meer! Huisarts bezocht, raad gekregen, doorwijzing naar een hartspecialist, testen die geen probleem lieten uitschijnen, weer oefen-lopen, opnieuw te hoge hartslag met misselijkheid, opnieuw naar de huisarts, doorverwezen worden naar een andere hartspecialist. Deze laatste, een ouder wordend specialist, stelde vrijwel onmiddellijk cardiotachycardie vast, een gaatje te veel tussen kamer en boezem in het hart. Daarom moet mijn dochter morgen naar het ziekenhuis. Er zal een katheder via de lies naar het hart gebracht worden.Het gaatje zal dicht gebrand worden. 99 % kans dat de routine-operatie, want zo noemen ze het daar, slaagt zonder problemen. Mooi. Geruststellend. Maar het is MIJN dochter die aan haar HART zal geopereerd worden he!!! Ik zal blij zijn als het woensdagavond is en het kind weer gezond en veilig en meer vandat positiefs terug thuis is...
De stoet trok zoals elk jaar voorbij, de verschillende groepen stelden zich voor, er werd muziek gespeeld, foldertjes met uitnodigingen voor de optredens werden uitgedeeld. Mensen getooid als grote zwarte vogels met wijd uitgespreide vleugels maakten dat kinderen zich verscholen achter hun moeder. Over twintig-dertig jaar zullen diezelfde kinderen, groot geworden, verkleed in weer andere bangelijke figuren op hun beurt kinderen doen wegkruipen achter moeders rokken. Zo gaat het leven verder. De ene generatie wordt opgevolgd door de volgende. Je wordt geboren, je leeft, je sterft. De volgende generatie maakt dezelfde angsten, dezelfde frustraties, dezelfde desillusies, dezelfde gelukkige momenten mee als wij zij het in een andere verpakking. Zo gaat het als maar verder. Wat voor belang heeft het om je druk te maken over dit of dat? We beschouwen onszelf als grote belangrijke ego's terwijl we eigenlijk elk om beurt kleine niemendalletjes zijn. Maar zo is het leven...
Zelfs op het balkonnetje onder de parasol is het nu te warm om te zitten. Wat moet dat niet in de stad zijn? De activiteiten van deze namiddag die ik had gemarkeerd in het programmaboekje, laat ik dus aan mij voorbij gaan. Toen ik na de mis twee wijntjes als aperitief degusteerde op een beschaduwd terras op een van de markten, was de temperatuur nog draaglijk. Een lauw windje bracht enige verfrissing, er waren nog vele tafeltjes vrij zodat ik me in een hoekje van het terras tegen het gebouw kon installeren. Ik wou verder lezen in een van de boeken die ik geleend heb in de bib, maar er kwam een koppel aan het tafeltje naast mij zitten. De vrouw is half Japans, heeft jaar in jaar uit altijd hetzelfde gehaakte hoedje op en steeds een bijhorend klein koffertje in de hand. Kaarsrecht lopend, altijd de typisch oosterse vage glimlach op het gezicht, je zou haar niet aangeven dat ze reeds 90 jaar oud is. Haar zoon vergezelde haar. Ik groette hen vriendelijk en maakte aanstalten om verder te lezen. De zoon echter kwam even bij mij zitten. Blijkbaar had zijn moeder hem op de hoogte gebracht van het feit dat ik de laatste tijd altijd alleen gezien word in de stad. Of ik hem kon zeggen waarom de exBesteVriend zijn mails al een hele tijd niet meer beantwoordt? Hoe het kwam dat ik nu niet meer in het gezelschap van de exBV gezien werd? Dat de exBV toch wel enkele steekjes los had. Dat hij niet wist wat hij hem kon misdaan hebben. Ik bevestigde alleen maar het feit dat de exBV en ik tegenwoordig elk onze eigen gang gaan en geen contacten meer onderhouden. Verder vertikte ik het om ook maar iets van informatie te geven. De dolksteken, het lief, het zou niet van mij zijn dat al dan niet vage kennissen er iets over te weten kwamen. Ik weet waarom de exBV geen contact meer wil met deze man maar ik ben niet de roddeltante die dat allemaal gaat rondbazuinen. Het is niet omdat ik zwaar gekwetst werd dat ik zelf dolken in de rug ga steken. Een blog bijhouden is voldoende, maar hierover repte ik uiteraard met geen woord... De man droop af, net op het moment dat zijn vrouw toekwam. Die begroette mij met een koude glossy-smile en deed verder of ik niet bestond. Goed zo, kon ik eindelijk mijn boek voort lezen.
Tegen half een besloot ik huiswaarts te keren. Het werd warm. Voor een als alternatief bekend staand café hing een groep jongeren, niet meer stevig op de benen, wauwelend, pinten in de lucht stekend naar elke voorbijganger. Het zal je kind waar wezen dat daar al sedert de vorige avond zo zat als een achterdeur en zo stoned als een ei tegen de muur hangt. Nog maar dag twee van de feestelijke tiendaagse en de stad stinkt al naar spuwsel, urine en ander onaangenaams, hoe de reinigingsdienst ook haar best doet om dagelijks straten en pleinen netjes te houden. Het volk begon toe te stromen en waggelde de straten dicht. Blij dat ik nog net op een bus naar huis kon springen.
Nee, ik kon het niet over mijn hart krijgen om tegen die man te beginnen kwaadspreken of zelfs gewoon maar de gebeurde feiten te vertellen over de exBV. Hoe erg hij me ook behandeld heeft, iets in mij blijft loyaal. Mijn eerste man en hij zijn uiteindelijk de enige mannen in mijn leven geweest waar ik echt van gehouden heb. De anderen verzinken daarbij in het niets.
Zoals je zegt: "vergeven maar niet vergeten, of zoiets ;)". Vergeven heb ik hem, die ik tot nog niet zo lang geleden de Lieve Man noemde, maar opnieuw vertrouwen? Voor het ooit nog zo ver zou komen, zal heel veel water naar zee moeten vloeien, heel veel! Ik kan natuurlijk bij gelegenheid een gesprekje met hem voeren zoals vrijdag, mits de nodige afstand in acht te nemen en het emotionele muurtje rond mij stevig te houden.
Hij beloofde dat hij mij zou deblokkeren; tot hiertoe heb ik er nog niets van gemerkt. Ik vraag me af of hij morgenmiddag het bakje afrikaantjes zal komen ophalen (de plantjes uiteraard) om op de graven in zijn dorpje te planten, ze staan hier op het balkon toch maar in de weg, vrijdag liet ik hem weten dat hij ze mag hebben en hij aanvaardde het aanbod.
Ik heb vandaag nog nagedacht over een en ander dat hij me gisteren verteld heeft. De combinatie van sigaretten, hasj, alcohol en antidepressiva, wat brengt dat niet teweeg in een mens zijn hoofd? Ja, ook zijn lief schijnt die pillen te nemen, net zoals hij. En ik veronderstel dat hij een jointje niet afslaat bij haar. Ik hoop van harte dat ik mij vergis, maar ... God ja, ik maak me nog steeds zorgen over hem, maar ik behoed mij ervoor hem hierover iets te zeggen, zijn reacties kennend uit ondervinding! Twee keer zei hij vol emotie hoe zijn lief lijkt op zijn overleden vrouw. Hierbij stel ik mij de vraag: houdt hij echt van de vrouw die zijn lief werkelijk is, of projecteert hij zijn overleden vrouw, van wie hij nog steeds zielsveel houdt, op haar omdat ze op elkaar lijken, hetzelfde postuur, dezelfde haarkleuring, ongeveer dezelfde leeftijd hebbend? Neen, hem zeg ik er niets over.
Met zijn lief heeft hij afgesproken dat hij op een dag eens gaat aanbellen bij zijn dochter, om op de vrouw af te vragen waarom ze geen contact meer wil met hem. Ik heb hem er voorzichtig op gewezen dat ik dat nog niet zo lang geleden ook eens heb voorgesteld. Een nee heeft hij, een ja kan hij krijgen. Hij wuifde het weg. Toch hoop ik dat de vrede tussen hem en zijn dochter ooit hersteld wordt. Ik zou hetzelfde niet willen meemaken, geen contact meer met je kind, zelfs niet uitgenodigd worden op haar trouwfeest, verschrikkelijk moet dat zijn. Ik heb zijn verdriet daaromtrent meer dan eens opgemerkt.
Er zijn een aantal zaken die ik hem zou willen zeggen voor zijn eigen bestwil, maar ik hield mijn mond. Niet meer de liefste en beste vriendin zijnde, de grond ingeboord zijnde, natrappen te verduren gekregen hebbend. Neen, de man moet nu zelf zijn plan trekken. Zonder mijn bezorgdheid. Zonder mijn raad. Het enige wat ik wel doe, dat weet hij niet. Telkens ik in de kerk ben, bid ik voor hem, opdat het hem goed blijft gaan, opdat hij het juiste pad blijft betreden, opdat het uiteindelijk goed komt met hem. Meer kan (en mag) ik niet doen.
* * * * *
Vandaag, de eerste dag van de tien dagen durende Feesten in deze stad, ging de openingsstoet uit. Ik had geen zin er naar toe te gaan, maar ging toch. Ik mag niet toegeven aan de sombere gevoelens en gedachten, wil ik ze overwinnen! En neen, mijn beste psycholoog, ik neem géén antidepressiva! Ik vertik het! Op eigen kracht kom ik er door, of helemaal niet! Ik had een kennis beloofd te komen kijken; iemand die in een van de groepen mee stapte. Dus ik ging en maakte enkele foto's van hem toen zijn groep voorbij kwam. Daarna hield ik de stoet voor bekeken, wandelde naar huis, knipte de foto's wat bij en stuurde ze hem door. De mens zal content zijn. Hoop ik althans.
Deze morgen nam ik het programmaboekje toch door en markeerde enkele optredens, geleide bezoeken en andere activiteiten die me enigszins interesseren. Maar of ik daar naartoe zal gaan, ik betwijfel het. Het gevoel van extreme eenzaamheid dat ik tijdens de stoet ervoer was hard om dragen. "Je zal eenzaam zijn", riep de exBesteVriend me nog niet zo lang geleden na, na een van onze laatste negatieve ontmoetingen. Hij heeft gelijk gekregen, maar ik vecht me er wel door! En neen, beste psycholoog, de eerste de beste onbekende, zelfs na enige observatie, zomaar aanspreken, dat doe ik niet, ik kan dat niet. Ik kan niet zijn wie ik niet ben.
Morgen is een andere dag, we zien wel wat die brengt.
En daar zat ik dan, genietend van mijn koffie onderwijl de krant doornemend, op het terras aan de markt. Een man kwam aan mijn tafeltje staan en vroeg of de stoel tegenover mij vrij was. Ja, dat was hij. De man vroeg hoe het met mij was, vond dat ik er goed uit zag. En zo begon een gesprek dat 2-3 uur zou duren terwijl 2-3 wijntjes werden gedronken. We praatten als oude vrienden die elkaar een tijd niet hadden gezien, en uiteindelijk was dat ook zo. Over eventueel plaatsgevonden crisissituaties, dolksteken of ander onheil werd aan weerskanten met geen woord gerept.
De ex-BesteVriend was joviaal zoals ik hem vroeger gekend heb. Hij vroeg hoe mijn kinderen het stellen en praatte honderduit over zijn lief, waar hij duidelijk stekezot van is. Waar ze zoal samen naartoe waren gegaan (het koffiehuis hier beneden, nieuwe kleren gekocht in Kortrijk, het park in het dorp waar zijn vrouw begraven is, oude vrienden van hem bezocht, enz.). Zij heeft duidelijk mijn plaats (en meer) ingenomen. Dat wist ik al, het werd me nu door hem zelf bevestigd. Hij rookte veel, maar dat kon hem niet schelen, leefde maar een keer, zei hij lachend. Hij vertelde iets over zijn lief dat een klein alarmbelletje deed rinkelen: ze zou eens flauw gevallen zijn na het roken van een joint te vroeg in de morgen... zou hij mee blowen? Hoogst waarschijnlijk wel. Jongen toch...
Zijn houding naar mij toe op de oude tram enkele weken geleden, dat bleek een uitnodiging om terug te komen en ook begeleider te worden zoals hij; ik zou dat dus verkeerd geïnterpreteerd hebben . Tot tweemaal toe beloofde hij mij op FaceBook te deblokkeren zodat ik zijn berichten opnieuw kon lezen. Ja, hij maakte met zijn lief al veel toekomstplannen, maar er rezen tot hier toe nog veel praktische problemen. Die zouden in de loop van de tijd wel opgelost worden. We stapten samen naar huis. Bij het afscheid bleef het bij een vaag tot-de-volgende-keer.
Ik wist niet goed wat ik er moest van denken. De negativiteit tussen ons leek verdwenen en dat is een serieus pak van mijn hart! Neen, zoals het vroeger was tussen ons, zo kan het nooit meer worden. Enerzijds is er natuurlijk zijn lief, maar anderzijds zijn er te diepe wonden geslagen die littekens hebben nagelaten. Maar gewoon bij gelegenheid eens nog eens bijpraten bleek tot de mogelijkheden te behoren.
En toch had ik het gevoel dat er iets niet klopte. Maar wat? Tot hier toe heeft hij me ook nog niet gedeblokkeerd op FB. Vergeten? Van gedacht veranderd? Of zijn er andere oorzaken?
Het gaat, ik voel me niet gelukkig maar ook niet ongelukkig. Ik begin te berusten, de als maar schaarser opkomende vlagen van boosheid op de ex-BesteVriend kan ik pareren; het helpt dat ik hem al een week niet gezien heb. Stress om andere redenen is er gelukkig ook niet; de school ligt al ver achter me. Heb je al vakantie, vroeg een buur me onlangs in de lift. Ik heb nu vakantie tot ik op het kerkhof lig, antwoordde ik glimlachend. De man keek me raar aan, niet goed wetend of hij mocht lachen of niet.
Woensdagmorgen deed ik rustig de mij toevertrouwde taak in de kloostertuin. Ik nam een nieuw perkje onder handen, wiedde en harkte bij. Ik was tevreden met het resultaat. Niemand gesproken, er was ook geen koffie klaargezet voor mij. Dus nam ik er discreet uit de eetruimte van de gasten toen die leeg was. Vorige week mocht ik dat van de pater-econoom, omdat hij er die dag niet kon zijn. Dus vond ik dat ik dat nu ook mocht. Eigenlijk is dat tuinwerk het liefste wat ik nu doe, naast lezen. Zo zou ik de rest van mijn leven wel willen vullen.
Maar het kan beter. Honger krijg ik nauwelijks, de drang naar nicotine 's avonds wordt echter verontrustend. Het appartement proper houden lijkt soms onmogelijk. Als ik echt niet buiten moet, blijf ik binnen. Ja, ik zat afgelopen week twee keer op een terrasje, met een boek. Af en toe keek ik even op en dacht aan de opdracht van de psycholoog. Met alle respect, maar ik zag niemand met wie ik een praatje zou willen aanknopen. Trouwens, de meeste mensen zaten in gezelschap. De enkelingen zagen er niet "toegankelijk" uit, ik waarschijnlijk ook niet met mijn strenge gezicht - ik kan toch maar moeilijk constant met een glossy-smile gaan rondhuppelen opdat iemand me toch maar sympathiek zou vinden. Nee, ik geloof er niet in. Niet in dat soort geforceerde ontmoetingen. Straks, na het wekelijkse marktbezoek, ga ik weer op het terras van het grote café zitten waar ik dikwijls kwam met de ex-BesteVriend. Een of twee koffies terwijl ik de krant doorneem, en dan weer naar huis. Voor het te warm wordt. Voor de grote drukte begint.
Morgen vangen de jaarlijkse Feesten aan, die tien dagen duren. Ik heb het programmaboekje liggen, maar heb het nog niet doorgenomen. Tussen de honderden activiteiten zullen er misschien wel een paar zijn die me zouden kunnen interesseren. Er was een tijd dat ik reikhalzend uitkeek naar die Feestperiode en elke dag de stad in trok, nieuwsgierig, genietend van de optredens. Toen was het ook veel kleinschaliger. Nu komen dagelijks ladingen mensen uit andere steden en het buitenland toe, stadsgenoten ontmoet je nauwelijks. Mensenmassa's in alle straten en op alle pleinen in het stadscentrum, tien dagen en nachten lang. Goed voor de middenstand, maar het trekt mij niet meer aan. Nu in mijn depressieve toestand, zeker niet.
Het deed me wat, toen ik gisteren merkte dat de Cloud Community, een FBpagina waar iedereen van waar ook ter wereld zijn wolkenfotos kan plaatsen, onder andere de foto die ik die morgen had doorgezonden, bij de favorieten van de dag gepubliceerd heeft. Zoiets doet plezier. Zoiets geeft je een kikje. Zoiets doet je zelfvertrouwen heel eventjes opgloeien.
Enkele dagen terug ontving ik een uitnodiging voor nog maar eens een kennismakingsgesprek ivm die tweede vrijwilligersjob. De vrouw van de verantwoordelijke stadsdienst heeft me uiteindelijk gecontacteerd, even gepolst naar wat ik kan en verlang te doen, en mijn gegevens doorgestuurd naar een van de Dienstencentra voor senioren. Net in het dienstencentrum vlak in de buurt, waar ik vorig jaar de keramiekcursus volgde, heeft men werk voor een vrijwilliger op het secretariaat en om minder mobiele ouderen te begeleiden bij een of andere excursie. Nu zo goed als alle stadsdiensten stilliggen wegens vakantie, zal dat gesprek pas half augustus kunnen doorgaan. Gelukkig de mens die veel geduld heeft.
Maar ja, ik moet nog gewoon worden dat tijd voor een (bijna)-gepensioneerde een andere betekenis heeft nu niet meer constant volgens de klok moet geleefd worden.
Ondertussen begint voor mij een periode van Staycation, zoals men thuis vakantie houden tegenwoordig noemt. De Jongste vertrekt vanavond naar Spanje voor een week, de Dochter verblijft een week bij haar vriendje (als ze het daar tenminste zo lang uithoudt ). Dat wordt dus voor mij vnl Zweedse broodjes en diepvriesmaaltijden eten, en de boel zo netjes mogelijk houden om zo weinig mogelijk te moeten kuisen. Ik zou moeten beginnen met het papier van de muren te halen in de gang om die dan te verven. Maar in welke kleur? Het is een smalle donkere gang, dat vraagt dus om iets bleeks. Geel niet, hiermee is de living al geverfd. Blauw lijkt me eerder een kleur voor een badkamer. Lavendel is al gereserveerd voor mijn slaapkamer. Groen is gif. Roze heb ik al in te veel wc's gezien. Toch geen licht bruin he! Anders gezegd: ik heb er nog geen flauw idee van op welke kleur ik elke dag wil kijken in deze gang. Eerst het papier eraf halen. De katten zullen content zijn!
En hoe het voor de rest gaat? Bwaaa, soms kan het beter, soms kan het slechter. Soms wens ik dat alle negativiteit tussen de ex-BesteVriend en mij in een vingerknip kon worden uitgewist en zodoende de vriendschap opnieuw kans krijgt op te bloeien; soms wens ik hem nooit meer te zien. Dat laatste zou gedurende de volgende twee weken wel eens kunnen bewaarheid worden als het koffiehuis hier beneden, waar hij zo goed als alle dagen met zijn lief op het terras zit, wegens zomervakantie zal gesloten zijn.
De psycholoog gaf me deze morgen het huiswerk van de week mee: ik moet op een terras in de stad met iemand een gesprekje aanknopen. Daar zal veel volk komen naar kijken Kzie me al zitten: "In welke kleur heeft u uw gang gestoken?" Of, "Heeft u spaghetti gegeten? Er hangt een raar sliertje in uw snor". Bij het banale "Heeft u een vuurtje" of "Komt u hier vaker?" zou ik mij al bescheuren van het lachen voor het zinnetje nog maar is uitgesproken. Pffft, ik geloof er niet in. Toen ik deze middag naar huis kwam, kreeg ik zin de rest van die therapie af te blazen. Ik ben zoals ik ben. Beetje mensenschuw, liever de kat uit de boom kijkend, eenzaat tot op de graat. Een mens komt alleen op de wereld, een mens gaat alleen dood. En wat ligt daar tussenin? Voor mij niet veel meer dan een pak eenzaamheid met af en toe een onverwachte mokerslag van iemand die ik dacht te kunnen vertrouwen. Is that all there is?
Enkele weken, nu al maanden, geleden engageerde ik me om samen met de nu ex-BesteVriend een van de oude trams van deze stad, waarmee we zijn opgegroeid, te onderhouden. De al te gortige houding van hem naar mij toe, later, bracht me er toe mijn ontslag in te dienen voor dat onderhoud. Ik vond het immers onmogelijk om nog samen te werken met een man die me op FB in een openbaar bericht voor de ganse wereld gek verklaard heeft.
Ondertussen heb ik ander vrijwilligerswerk gevonden dat me evenveel, zo niet meer voldoening geeft, dus dat zit snor. Maar zondag zag ik totaal onverwacht, terwijl ik huiswaarts wandelde na een aperitiefje op de markt na de mis, ineens dat tramke, ons tramke, het tramke dat me als kind zo veel jaren van huis naar school gebracht heeft en terug, dat tramke dat ik met zoveel liefde mee wou helpen netjes houden, ineens over de brug rijden vlak bij waar ik woon. Spontaan enthousiasme, spontaan opwellend gevoel van geluk, spontaan stak ik mijn hand op en wuifde naar.... de ex-BesteVriend die begeleider was op die tram.
De gestes die hij naar me deed en de op dat ogenblik voor mij niet te verstane woorden die ik hem naar mijn hoofd zag slingeren maar niet kon begrijpen door het lawaai van het verkeer en het snelle voorbij rijden van de tram, het werd me te veel. Het geheel was immers alles behalve positief. Ik stapte gewoon verder naar huis, reageerde op dat ogenblik niet. Een uur later stuurde ik hem wel een mail. Dat het zo niet verder kon. Dat ik niet kan leven met zoveel negativiteit tussen hem en mij. Dat ik met hem eens wou afspreken om alles eens uit te praten. Niet om de draad weer op te nemen want dat is niet meer mogelijk maar om die negativiteit tussen ons uit te vegen en zodoende rustig verder te leven, elk ons eigen leven. Want we wonen op nog geen vijf minuten gaans van elkaar en het zou beter zijn in vrede naast elkaar te leven dan met zoveel onvrede tussen ons met alle gevolgen van dien, zoals het er nu aan toe gaat. Maar tot hiertoe heeft hij die mail niet beantwoord. Zegt weer veel over hem. Kijk, ik kan veel verdragen en ik kan veel vergeven, maar ik ben geen dweil!
Ik denk dat het grote probleem is dat ik geen weg weet met de pijn in mij. Pijn door de wonden die hij sloeg. Pijn omdat ik niet alleen werd afgewezen maar als vuil werd buiten geschopt en verguisd werd, uitgerekend door de man die ik zo graag zag. De natrappen. Het misbruiken van mijn vertrouwen. Pijn. De psycholoog heeft mooi spreken als hij stelt dat ik de ex-BesteVriend vriendelijk mag groeten en ondertussen mijn eigen weg moet gaan. Dat is theorie! Dat neemt de pijn niet weg! En ik kàn hem niet groeten!
"Via-via" kwam ik te weten dat de ex-BV met zijn lief deze middag naar het dorpje is gereden waar zijn vrouw begraven ligt. Er werden foto's genomen in het park aldaar. De "via-via" liet weten dat de foto's op niets trokken, dat de mijne veel mooier waren. Dank u. Maar het reet de wonde weer open. Soms zou een mens beter niets meer weten, voor zijn eigen gemoedsrust.
Morgen mag ik weer gaan helpen in de kloostertuin. De verantwoordelijke pater mailde naast enkele instructies dat hij dankbaar was voor mijn hulp. Die spontane en welgemeende woorden voelden aan als een hemelse balsem op de brandende wonden in mijn ziel. Iemand apprecieert wat ik doe. Even troost.
Geef de tijd tijd om alle wonden te helen, schreef iemand ooit. Tijd is relatief. En ondertussen glijdt ons leven voorbij. Ik houd de woorden van die andere pater dagelijks in gedachten: "Als je iemand al je liefde geeft, maar die man kwetst je in die liefde, ga dan een andere richting uit. Blijf van hem houden, blijf voor hem bidden, maar laat je in die liefde niet meer kwetsen." Elke dag opnieuw probeer ik het, pater Koen, elke dag opnieuw.
De Oudste kwam gisteravond na zijn werk even langs. De jongen was moe. Begrijpelijk, als je op een warme zomerdag een ganse shift mag afdraaien in een veel te warme fabrieksruimte. Ik had nog drie flesjes bier in de kelder staan, trappist van Westvleteren, nog niet zo lang geleden te koop aangeboden om ik weet niet meer welke herstellingen aan het klooster aldaar te financieren. Beide zonen, bourgondiërs, waren onmiddellijk enthousiast! Een blok comté-kaas in stukjes gesneden vervolledigde het geheel. Zacht en mals en heerlijk hemels drankje, die Westvleteren! En de gemoederen reageerden gelijkaardig. Ook de dochter kwam bij ons zitten, met een watertje. De Oudste heb ik meermaals niet voor niets aangeraden een carrière als stand-up comedian op te bouwen, immers, de minste aanleiding is voor hem voldoende om iedereen aan het lachen te brengen. Zo ook deze avond. Een grap vertellen, een goedgevonden woordspeling, plezante herinneringen ophalen, het werd nu toch een aangename avond zoals ik in jaren niet meer heb meegemaakt! Ik met mijn drie kinderen samen rond de tafel, gelukkig, lachend, plezier hebbend, dat wordt een herinnering die moet gekoesterd worden. Zo'n mooie avonden zijn zeldzaam en daarom zo kostbaar om zich te blijven herinneren. Dank U, God, voor deze mooie avond!
Eindelijk! Na maanden kilte kon deze morgen voor het eerst probleemloos ontbeten worden op het balkonnetje in een zomerse zonnewarmte. Tussen geraniums en surfinia's, basilicum en peterselie, en onder de turkooisblauwe parasol was het paradijselijk genieten van enkele Zweedse broodjes en een kop koffie. Zalig! Alhoewel zo goed als niemand me nog een smsje stuurt - tot twee maand geleden was dat wel even anders! - lag de gsm in aanslag naast het ontbijtbordje. Immers...
Vorige week hing ik met de Jongste aan de balustrade van het balkonnetje een beetje te keuvelen, ondertussen naar het verkeer en de wolken kijkend. Op een bepaald ogenblik moest hij vertrekken naar zijn vrienden. Ik bleef eventjes achter. Maar toen ik naar binnen wou, bleek de deur dicht! En aan de buitenkant is geen klink! Even paniek. Ik klopte op de deur, geen antwoord. Dan maar op het raam, geen antwoord. Iets meer paniek. Ik keek over de balustrade en zag de Jongste dertien verdiepingen lager naar de bushalte stappen. Zo luid ik kon riep ik zijn naam. Geen reactie. Ik zocht mijn gsm. Tevergeefs echter want die lag binnen ergens. Ik zag de Jongste op de bus stappen. Ik zag de bus weg rijden. De buren rechts waren op vakantie, de buren links waren ook niet thuis; trouwens, stel dat ik geen hoogtevrees zou hebben en over de balustrade naar hun balkonnetje zou kunnen klimmen, het zou geen oplossing geweest zijn want ik had ook geen sleutel van de voordeur bij. Het was kwart voor acht "s avonds en ik stond moederziel alleen gevangen op een balkonnetje, zonder eten, zonder drinken, zonder gsm, zonder iets te lezen, zonder radio, zonder niemendal. De Jongste zou pas tegen de vroege uurtjes naar huis terug keren. De Dochter pas een van volgende dagen. Que faire?
Ik merkte dat een klapvenster op een kier stond. Als ik mijn arm door die opening kreeg en mijn hand het handvat binnen kon vast grijpen, zou ik dat 90 graden naar beneden kunnen duwen waardoor het venster normaal open kon. Natuurlijk moest ik opletten , want tijdens die draaibeweging zou het venster maar aan één scharnier vast hangen. Ik ging op de stoel staan en probeerde mijn arm door de opening te murwen. Ik kon niet bij het handvat... Werktuigen gebruiken? Het enig bruikbare was een handborsteltje waarmee ik gemorste aarde samen veeg. Weer wrong ik mijn arm door de opening en met dat borsteltje kon ik op het handvat kloppen! Yes! Alleen.... kwam er geen halve millimeter beweging in het handvat. Daar stond ik dan, gedoemd om de nacht door te brengen in een plastieken tuinzetel onder een turkooisblauwe parasol, tussen peterselie en basilicum, tussen surfinia's en geraniums, met als enig vertier altijd hetzelfde en toch steeds wisselende patroon van voorbijrijdende auto's, moto's en fietsen bekijken. Gezellig. Boeiend.
Half elf. Ik kreeg dorst. Kwart voor elf. Ik kreeg het koud. Een nu-of-nooit-actie drong zich op. Ik schoof het tafeltje tegen de venster waardoor ik iets hoger stond dan op de stoel (waarom had ik daar niet eerder op gelet?), ging er op staan, hield met mijn rechterhand de bovenkant van het opengeklapte venster vast, duwde mijn linker arm zo diep mogelijk neerwaarts naar binnen en raakte met mijn vingertoppen het handvat. Nu duwen, onderwijl het venster naar mij toe trekkend om de enige scharnier waaraan het even zou vast hangen niet te overbelasten. Het leek een eeuwigheid te duren maar millimeter na millimeter kon ik het handvat naar beneden duwen. Eindelijk draaide het venster open en moest ik met mijn linkervoet de bloempotten die binnen op de vensterbank stonden voorzichtig opzij schuiven. Toen, eindelijk, kon ik naar binnen glijden. Het venster had het niet begeven!
Boos en blij tegelijk zond ik een donder-sms'je naar de Jongste. Het schijnt dat hij er de ganse avond niet goed van geweest is dat hij zijn moeder had buiten gesloten en dat zijn vrienden hem er de ganse avond mee geplaagd hebben. Zal hem leren! Maar sinds die avond houd ik mijn gsm ook thuis altijd in mijn broekzak. Aan het hele avontuur hield ik een viertal blauwe plekken op mijn linkerarm over. Zal mij leren!
Binnenbreken in mijn eigen huis. Wie had dat ooit gedacht? Maar het was me toch mooi gelukt! Maar als ik dat kan, wat kan een beroepsinbreker dan wel niet? Dat venster staat 's nachts nooit meer open!
Het perkje dat ik in de kloostertuin mag onderhouden, blijkt in realiteit te bestaan uit twee perkjes en twee perken! Tot er andere vrijwilligers bijkomen. OK, elke week zal ik er een onder handen nemen. Wieden blijkt nu het belangrijkste werk te zijn, gezien de enorme groei van niet gewenste kruiden door de al even niet gewenste overvloedige regenval van de laatste maanden. Maar ik vond rust tijdens het werk. En dat is voor mij belangrijk. Het geeft ook voldoening. Ik doe immers iets dat nodig is en een ander ontlast. Dat het die woensdagmorgen regende, deerde me helemaal niet, het is immers maar water dat uit de lucht valt. Moest het nu zwavelzuur zijn, ja, maar water? Meer dan je kapsel onderuit halen doet dat niet.
Maandag ga ik wel op zoek naar nieuwe rubberlaarzen en tuinhandschoenen, want de beschikbare in het klooster vertonen al te veel gaatjes...
Dat mijn eerste vrijwilligerswerk in een Karmel-klooster hier in mijn stad plaatsvindt, wou ik natuurlijk mijn Tante Non vertellen, die tot dezelfde kloosterorde behoort, iets wat ik donderdag ook deed tijdens een van mijn schaarse bezoeken aan haar.
De trein die me naar het stadje waar haar klooster staat, voerde, passeerde het dorpje waar de vrouw, de ouders en grootouders begraven liggen van de ex-BesteVriend. Ik groette hen even in het passeren. Meer dan twee jaar lang bezocht ik zo goed als elke zondag hun graf, samen met hem. Dat creëert een zekere band. Na het kerkhofbezoek brandden we soms een kaarsje in het idyllische kerkje aldaar, maar meer dan dat dronken we samen een verwen-koffie in de plaatselijke eetcafé. Ik moet toegeven, ik mis dat soms wel. De verwenkoffie was er lekker, de mensen spontaan zoals je verwacht in een dorpje, de zondagnamiddag rustig en aangenaam gevuld.
Ik heb me er zo goed gevoeld, samen met de ex-BesteVriend die toen nog geen ex was en die ik toen nog voor de volle 100 % vertrouwde.
De ex-BesteVriend, ach Deze middag zag ik hem op het terras van het koffiehuis hier beneden zitten en hij rookte een sigaret. Hij, de man die afgelopen winter met veel moeite een longontsteking overwon, meerdere weken lang last had van ademhalingskwaaltjes, hij zat onder de zonneluifel te roken. Het deed me wat. Negatieve invloed van zijn lief, fervent rookster. Ook op de kleren die hij draagt, heeft ze al haar stempel gedrukt. Voorheen zou hij nooit een rode broek gedragen hebben te socialistisch. En die witte T-shirt doet zijn buikje te goed uitkomen; een loshangend hemd ware beter geweest. Maar ja, ik moei me er niet meer mee. Toen ik dus met boodschappen thuis kwam en hem passeerde op het terras, gebaarde ik van pijkes. Ik groette hem zelfs niet, wegens nog veel te veel gekwetst. Vrijdag nog passeerde ik hem en zijn lief op de wekelijkse markt. Ik had de indruk dat ze me niet gezien heeft. Hij trok een oogje naar mij boven haar hoofd heen. Neen, het was niet hetzelfde samenzweerderige oogje dat hij vroeger naar mij trok. Het was eerder zo van: Zie je ons lopen? En gij nu! Ik reageerde helemaal niet, stapte gewoon voorbij. Maar het emotioneerde me wel. Pas aan de bushalte stopte het inwendige beven. Ik zie hen dikwijls op weekdagen, meestal op het terras van dat koffiehuis hier beneden, waar ik sinds de breuk nooit meer kom, al serveren ze daar de beste spaghetti van de stad en is hun koffie hemels.
Was het nu echt zo moeilijk voor de ex-BesteVriend om me te zeggen dat hij een lief had? Ik was toch maar zijn beste vriendin? Moest hij me daarom als een vuilzak buiten zetten? Moest hij naderhand nog al die dolken in mijn rug steken ook? Nee, er zijn aspecten aan die man die ik nog steeds niet begrijp. En zeggen dat een deel van mij nog steeds van hem houdt. Vreemd. Maar ik zoek geen toenadering meer, daarvoor doen de dolksteken in mijn rug nog steeds al te veel pijn en zal het lang duren eer de wonden genezen zijn. Mijn ziel vergeeft hem, want zijn geestelijke kwalen zijn gekend. Mijn rationele geest protesteert. Ik blijf alleen en gekwetst achter
BlancheFleur (die nu zelf op het balkonnetje een van de sigaretten van haar jongste zoon gaat roken, die altijd zegt dat hij gaat stoppen, maar steeds opnieuw een pakje koopt...)
Na de hete dagen is het zalig te kunnen uitrusten op het balkonnetje, fris windje, kijken hoe het stilletjes aan donker wordt, glaasje rechts, sigaretje links, beseffen dat je een gezegend leven lijdt. Toch in vergelijking met veel andere mensen. Want al leid ik een gezegend leven op materieel vlak, er blijft een leegte in mij. Een leegte die, vrees ik, nooit meer zal gevuld raken. Ja, je kan dus leven zonder dat iemand je lief heeft... 
De (gedurende twee maanden ex Beste-, maar vanaf nu) GoedeVriend had me een smsje gestuurd met de vraag om samen een picon au vin blanc te gaan drinken op een terras, een beetje de feestsfeer opsnuiven zonder last te hebben van de drukte. Alleen zou ik dat niet zo vlug doen, maar met twee zag ik dat wel zitten en dus stemde ik toe. We wandelden er samen naartoe en vonden een mooi plaatsje aan de rand van het stadscentrum op een plein waar een groep populaire meezingers ten beste gaf.
Maanden lang te koud en te nat, dan enkele dagen te drukkend warm om goed te zijn en lap! daar heb je de onweders terug. Eerst het dreigende donker worden, dan de rommelende donder, bliksemschichten en weerlichten, regen die in volle kracht neer valt, ik vind dat een machtig schouwspel dat nooit verveelt!
Nu het weer eindelijk echt zomers is geworden, op het tropische af, heb ik de oplossing gevonden! Met drie katten mag je het vergeten om het huis wat op te fleuren met een vaas bloemen. Het dagelijkse robbertje vechten, of het individuele zoeken naar het antwoord op typische kattenvragen als: wat is dat nu weer? hoe zou dat smaken? kan je ermee spelen? zal ik eens aan dat blaadje trekken? zit er iets eetbaars in die vaas? zouden in de kortste tijd nefaste gevolgen hebben. Katten stellen zich vele vragen in het leven. Echte filosofen. En als ze moe zijn van het denken, vleien ze zich neer op het beste plekje in jouw zetel. Ach ja, een kat is ook maar een mens...
Zonet mailde ik de psycholoog (bellen kon niet omdat hij met vakantie is) dat ik de volgende afspraak niet verplaats maar ineens afzeg. Tijdens de laatste twee gesprekken ondervond ik dat we op een dood punt zijn aanbeland. Ik heb hem bedankt voor zijn hulp en goede raad. Ja, hij heeft me over een diep dal heen geholpen. Maar ik kan niet op tegen mijn aard: eenzaat en beetje mensenschuw, daarom misschien te voorzichtig met het contact leggen met anderen. Van de weinige mensen die ik in mijn leven in vertrouwen heb genomen, heb ik immers te veel mokerslagen moeten incasseren. 
Morgen moet ik mijn dochter naar het ziekenhuis brengen. Maandenlang oefent ze rond het meer hier in de buurt om de stadsmarathon te kunnen mee lopen. Meer dan eens kreeg ze tijdens dat oefen-lopen een hartslag van 200/minuut en meer! Huisarts bezocht, raad gekregen, doorwijzing naar een hartspecialist, testen die geen probleem lieten uitschijnen, weer oefen-lopen, opnieuw te hoge hartslag met misselijkheid, opnieuw naar de huisarts, doorverwezen worden naar een andere hartspecialist. Deze laatste, een ouder wordend specialist, stelde vrijwel onmiddellijk cardiotachycardie vast, een gaatje te veel tussen kamer en boezem in het hart.
De stoet trok zoals elk jaar voorbij, de verschillende groepen stelden zich voor, er werd muziek gespeeld, foldertjes met uitnodigingen voor de optredens werden uitgedeeld. Mensen getooid als grote zwarte vogels met wijd uitgespreide vleugels maakten dat kinderen zich verscholen achter hun moeder. Over twintig-dertig jaar zullen diezelfde kinderen, groot geworden, verkleed in weer andere bangelijke figuren op hun beurt kinderen doen wegkruipen achter moeders rokken. 
Zoals je zegt: "vergeven maar niet vergeten, of zoiets ;)". Vergeven heb ik hem, die ik tot nog niet zo lang geleden de Lieve Man noemde, maar opnieuw vertrouwen? Voor het ooit nog zo ver zou komen, zal heel veel water naar zee moeten vloeien, heel veel! Ik kan natuurlijk bij gelegenheid een gesprekje met hem voeren zoals vrijdag, mits de nodige afstand in acht te nemen en het emotionele muurtje rond mij stevig te houden. 
Het gaat, ik voel me niet gelukkig maar ook niet ongelukkig. Ik begin te berusten, de als maar schaarser opkomende vlagen van boosheid op de ex-BesteVriend kan ik pareren; het helpt dat ik hem al een week niet gezien heb. Stress om andere redenen is er gelukkig ook niet; de school ligt al ver achter me. Heb je al vakantie, vroeg een buur me onlangs in de lift. Ik heb nu vakantie tot ik op het kerkhof lig, antwoordde ik glimlachend. De man keek me raar aan, niet goed wetend of hij mocht lachen of niet. 
Het deed me wat, toen ik gisteren merkte dat de Cloud Community, een FBpagina waar iedereen van waar ook ter wereld zijn wolkenfotos kan plaatsen, onder andere de foto die ik die morgen had doorgezonden, bij de favorieten van de dag gepubliceerd heeft. Zoiets doet plezier. Zoiets geeft je een kikje. Zoiets doet je zelfvertrouwen heel eventjes opgloeien.
Enkele weken, nu al maanden, geleden engageerde ik me om samen met de nu ex-BesteVriend een van de oude trams van deze stad, waarmee we zijn opgegroeid, te onderhouden. De al te gortige houding van hem naar mij toe, later, bracht me er toe mijn ontslag in te dienen voor dat onderhoud. Ik vond het immers onmogelijk om nog samen te werken met een man die me op FB in een openbaar bericht voor de ganse wereld gek verklaard heeft. 
De Oudste kwam gisteravond na zijn werk even langs. De jongen was moe. Begrijpelijk, als je op een warme zomerdag een ganse shift mag afdraaien in een veel te warme fabrieksruimte. Ik had nog drie flesjes bier in de kelder staan, trappist van Westvleteren, nog niet zo lang geleden te koop aangeboden om ik weet niet meer welke herstellingen aan het klooster aldaar te financieren. Beide zonen, bourgondiërs, waren onmiddellijk enthousiast! Een blok comté-kaas in stukjes gesneden vervolledigde het geheel. Zacht en mals en heerlijk hemels drankje, die Westvleteren! En de gemoederen reageerden gelijkaardig. Ook de dochter kwam bij ons zitten, met een watertje. De Oudste heb ik meermaals niet voor niets aangeraden een carrière als stand-up comedian op te bouwen, immers, de minste aanleiding is voor hem voldoende om iedereen aan het lachen te brengen. Zo ook deze avond. Een grap vertellen, een goedgevonden woordspeling, plezante herinneringen ophalen, het werd nu toch een aangename avond zoals ik in jaren niet meer heb meegemaakt! Ik met mijn drie kinderen samen rond de tafel, gelukkig, lachend, plezier hebbend, dat wordt een herinnering die moet gekoesterd worden. Zo'n mooie avonden zijn zeldzaam en daarom zo kostbaar om zich te blijven herinneren. Dank U, God, voor deze mooie avond!
Het perkje dat ik in de kloostertuin mag onderhouden, blijkt in realiteit te bestaan uit twee perkjes en twee perken! Tot er andere vrijwilligers bijkomen. OK, elke week zal ik er een onder handen nemen. Wieden blijkt nu het belangrijkste werk te zijn, gezien de enorme groei van niet gewenste kruiden door de al even niet gewenste overvloedige regenval van de laatste maanden. Maar ik vond rust tijdens het werk. En dat is voor mij belangrijk. Het geeft ook voldoening. Ik doe immers iets dat nodig is en een ander ontlast. Dat het die woensdagmorgen regende, deerde me helemaal niet, het is immers maar water dat uit de lucht valt. Moest het nu zwavelzuur zijn, ja, maar water? Meer dan je kapsel onderuit halen doet dat niet.
Maandag ga ik wel op zoek naar nieuwe rubberlaarzen en tuinhandschoenen, want de beschikbare in het klooster vertonen al te veel gaatjes... 
