Deze dag is de eerste dag van de rest van ons leven! En als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Disclaimer: alle overeenkomsten met bestaande toestanden of personen zijn louter toevallig!
09-06-2013
Vaderdag
Vaderdag. Het heeft altijd minder impact gehad dan moederdag, vind ik. Misschien omdat het later werd ingevoerd en ik moederdag al mijn ganse leven ken? Commerciële uitvinding, lees ik hier en daar. Wellicht, maar ik kan me voorstellen dat er heel wat mannen blij zijn dat ze op een bepaalde dag eens extra aandacht krijgen. Voor zover die natuurlijk uit het hart komt.
Mijn vader was een heel strenge vader die alles controleerde. Soms vond ik dat zeer verstikkend en maakte het mij opstandig, maar hij hield veel van me en was fier dat ik het goed deed op school. De mens heeft ook maar zijn best gedaan. Toen ik alleen woonde, nodigde ik mijn ouders soms uit om te komen eten. Toen hij binnen kwam en op de gedekte tafel een klein lepeltje zag liggen boven elk bord, glunderde hij. Immers, het dessert vond hij altijd het lekkerst en daar keek hij dan ook naar uit. Je mocht je voor de rest de tong uit je lijf gekookt hebben, het nagerechtje was voor hem altijd de top.
Mijn vader is er niet meer. Vreemd, ik was 29 toen hij stierf en dat zal dit jaar 29 jaar geleden zijn. Hij is plots gestorven, zomaar ineens in elkaar gezakt, op een ochtend in de badkamer. Net ervoor heeft hij nog samen met mijn moeder ontbeten. Toen ze verse handdoeken in de kast kwam leggen, vond ze hem op de grond, levenloos. De schok moet enorm geweest zijn voor haar. Elke ochtend vertrok ik rond half acht naar school zodat ik daar nog twee sigaretjes kon roken voor de les begon. Die bewuste ochtend bleef ik ze thuis roken. Waarom? Voorgevoel? Rond acht uur belde mijn moeder me in paniek op om te melden wat gebeurd was.
Ik ken een andere vader die vandaag weer geen bezoek zal krijgen en verdriet zal hebben. Vorige jaren gingen hij en ik samen weg op vaderdag. Ik hoop voor hem dat er vandaag iemand anders is die de dag met hem zal doorbrengen, want sedert hij me zo achterbaks en hard heeft behandeld, houd ik afstand. Pech voor hem vandaag...
Deze namiddag nam ik deel aan een geleide wandeling in een historisch belangrijke wijk van de stad. Al bleek het om een reklamestunt te gaan voor een nieuw verschenen boek, ik heb interessante weetjes opgestoken en de gids was een boeiend verteller. Mijn kinderen waren bij hun vader uitgenodigd voor een etentje. Toen ik thuis kwam, vond ik daar mijn twee zonen. In tegenstelling tot hun zus waren zij niet ingegaan op de uitnodiging van hun vader...
Dat de trein ingevolge werken bijna een half uur vertraging opliep, vond ik in tegenstelling tot heel wat medereizigers geenszins erg. Bijna altijd heb ik een boek of een andere vorm van lectuur bij me en kan ik dus extra gevonden tijd (iets anders dan "verloren tijd") goed vullen. En zou het iets uitmaken ivm de mij opgedragen zoektocht? Een middeleeuws patriciërshuis zou toch niet zomaar weglopen.
Ik liep Brugge door in verschillende richtingen. Een plan had ik niet echt nodig; Brugge is zo klein dat je eigenlijk niet kan verloren lopen. Nu eens op zoek naar een handwerkwinkeltje dat ik me herinnerde van veertig jaar geleden en er inderdaad nog was, zij het aangepast aan de smaak van de hedendaagse mens. Dan weer stapte ik van antiek- naar brocantewinkeltje, me telkens weer afvragend waar men al die mooie oude spulletjes haalde. De prijzen varieerden sterk. Niet dat ik me veel kocht - zowel het geld als de plaats om thuis een en ander uit te stallen ontbreken me. Maar ik kan ervan genieten om al dat moois te bekijken.
's Middags overtrof ik mezelf! Al zeg ik het zelf. Op een terrasje vond ik een vrij tafeltje in een hoek, beetje beschut onder een luifel, daar nam ik plaats, at er een pastagerecht en vroeg ik een koffie er na. Gans alleen zitten eten op een terras, het is me gelukt. Het viel me wel op dat de prijzen in Brugge van 25 tot zeker 50 % duurder zijn dan het toeristische centrum van mijn stad. Tja... Neem de toeristen weg uit Brugge en je zit zo opnieuw met "Bruges la Morte". Kan je het de middenstanders kwalijk nemen? Het zachte warme windje, de mensen aan de andere tafeltjes die me nauwelijks waarnamen, het maakte dat ik me veilig en dus goed voelde.
Ja, ik passeerde de plaatsen en het eethuis waar ik nog niet zo lang geleden tijd doorbracht met de ex-BesteVriend. En ja, het deed me even pijn. Want er zijn zoveel mooie dagen geweest en het had kunnen blijven duren.... Maar neen, gelukkig heb ik een rationele kant die me duidelijk voor ogen houdt: "die man heeft meer dan genoeg van jou geprofiteerd, heeft je op de koop toe een mes in je rug geploft, laat hem nu maar alleen verder knotsen en bouw je eigen leven op!"
Foto's nam ik nauwelijks. Enerzijds zijn alle mooie hoekjes van Brugge al lang en meer dan eens door betere fotografen dan ik vastgelegd en anderzijds lopen overal toeristen in de weg. Wat moet dat hier zijn in het hoogseizoen? Toch kon ik het niet laten een reeksje beelden vast te leggen in de St-Salvatorkerk. Ongelooflijk mooi gebedshuis! Het speet me dat ik het verlaten moest omdat het sluitingsuur vlugger naderde dan ik vermoed had. Enfin, ik ben zeer blij en tevreden met wat ik gezien heb.
Toen ik tegen een uur of zes opnieuw de trein naar huis nam, overdacht ik een en ander. Door dit eendagsuitstapje waren mijn batterijen volledig opgeladen, al voelde ik me moe. Ik kwam tot het besluit dat ik gerust een andere stad kan bezoeken. Een stad die een beetje verder ligt, misschien met een overnachting er bij. Amsterdam, waar ik meer dan veertig jaar niet geweest ben? Of Parijs, dat me serieus is tegengevallen bij mijn laatste bezoek... door een toenmalige grimmige echtgenoot. Al heb ik me op sommige momenten erg eenzaam gevoeld in Brugge - niet tegen iemand kunnen zeggen hoe mooi je iets vindt, hoe grappig een bepaalde situatie is, of gewoon maar eens zeggen hoe gelukkig je je voelt - de uitstap is me geenszins tegengevallen!
Maar, vergeten we niet dat ik die dag naar Brugge ben afgereisd omdat mijn psycholoog me dat had opgedragen. Het patriciërshuis dat hij me had beschreven, had ik zeer vlug gevonden. Verbonden met de OLV-kerk door een privé-ingang was het onmiddellijk duidelijk dat het Gruuthuuse-museum bedoeld werd. En de wapenspreuk van de Gruuthuuse-familie die ik moest zoeken, staat gebeiteld boven de hoofdingang:
"Plus est en vous"!
m.a.w. : er zit meer in jou dan je vermoedt!
Toen ik gewoon ter informatie deze spreuk sms'te naar de psycholoog, ten teken dat ik ze ontdekt had, antwoordde hij me onmiddellijk: "Gebruik ze!"
Eindelijk zomert het! In de weersvoorspellingen belooft men 26 graden, geen weer om binnen te blijven. Straks neem ik de trein naar Brugge, nieuwsgierig als ik ben op zoek naar dat familiemotto waar de psycholoog over sprak. De man meent het goed met mij, beter om dus ook goed samen te werken, wil ik dat deze therapie vruchten afwerpt. Mag wel voor de 45 euro die ik er elke week moet achterlaten. Maar dat compenseer ik door nu niet meer buitenshuis te ontbijten; ook het aantal koffies dat ik vroeger in de stad ging drinken, is drastisch verminderd. Ik zal meer aan dat geld hebben door het aan de psycholoog te geven dan het hier of daar gewoon op te drinken, hoop ik toch. Denk ik toch. En eens de therapie geëindigd, stop ik het in een spaarpotje om een reisje te maken. Nah!
Nu de zon schijnt is het net of ik meer energie en goede moed heb dan tot enkele dagen geleden. Dat zal wel bij de meeste mensen zo zijn zeker? Tja, er zijn altijd uitzonderingen. Mijn Ex hield meer van regen, haatte zon, zei hij altijd. Waarom viel ik toch telkens op "rare" mannen? Gisterennamiddag had ik afgesproken met een FB-vriendin die ook eens mijn versie wou horen, na de spottende opmerkingen en roddels die de ex-BesteVriend nu gretig schijnt te verspreiden. Ik heb me min of meer op de vlakte gehouden, een klein beetje verteld, maar geen vettige details over hem. Neen, ik wil me niet op dezelfde manier als hij gaan gedragen. Daarna wandelde ik met een lange omweg door het natuurgebied naar huis. Onderweg nog een beetje nadenkend over alles wat gezegd en gebeurd is, begon ik me serieus vragen te stellen bij het feit dat de dochter van de ex-BesteVriend haar vader helemaal niet meer wil zien, hem zelfs niet heeft uitgenodigd op haar trouwfeest. Het antwoord hierop zal ik waarschijnlijk nooit kennen.
Maar nu nog een kopje koffie voor ik de trein neem en toeristje ga spelen in Brugge. Ik ben van plan er een aangename dag van te maken!
Hij ziet er uit als een kruising tussen een pienter fijn vogeltje en een no-nonsense zijn wereld kennende professor. Vooraan kalend met achteraan licht krullende grijzende lokken, levendige oogjes, kennis en barmhartigheid uitstralend. Zo is de psycholoog in wiens handen ik het verdere verloop van mijn leven tijdelijk toevertrouw.
Vandaag gaf hij me een dubbele huistaak op:
-"Deze week ga je zwemmen"! (een andere sport interesseert me nauwelijks!)
en
-In Brugge staat op de poort van het huis naast de OLV-kerk het levensmotto te lezen van een oude patriciërsfamilie. Het geldt voor jou! Op mijn vraag wat dat dan wel kon zijn, antwoordde de man prompt: Ga dan kijken!.
De boodschap is duidelijk. De brave man wil me mijn huis uit èn gelijkertijd op zoek laten gaan naar wie ik eigenlijk zelf ben.
Zet die nare man uit je leven en begin opnieuw!, was zijn boodschap vandaag.
Tot die eindconclusie was ik zelf al gekomen, maar de manier waarop ik dat kon doen was me niet duidelijk. Enkele concrete opdrachten lieten ineens blijken hoe eenvoudig dat wel kan zijn.
De bijna tot spookbeeld geworden ex-BesteVriend werd naar de achtergrond getrokken en scheen daar voor de rest van de avond te kunnen blijven.
En het werd een aangename dag. 
Eindelijk zomert het! In de weersvoorspellingen belooft men 26 graden, geen weer om binnen te blijven. Straks neem ik de trein naar Brugge, nieuwsgierig als ik ben op zoek naar dat familiemotto waar de psycholoog over sprak. De man meent het goed met mij, beter om dus ook goed samen te werken, wil ik dat deze therapie vruchten afwerpt. Mag wel voor de 45 euro die ik er elke week moet achterlaten. Maar dat compenseer ik door nu niet meer buitenshuis te ontbijten; ook het aantal koffies dat ik vroeger in de stad ging drinken, is drastisch verminderd. Ik zal meer aan dat geld hebben door het aan de psycholoog te geven dan het hier of daar gewoon op te drinken, hoop ik toch. Denk ik toch. En eens de therapie geëindigd, stop ik het in een spaarpotje om een reisje te maken. Nah!
Hij ziet er uit als een kruising tussen een pienter fijn vogeltje en een no-nonsense zijn wereld kennende professor. Vooraan kalend met achteraan licht krullende grijzende lokken, levendige oogjes, kennis en barmhartigheid uitstralend. Zo is de psycholoog in wiens handen ik het verdere verloop van mijn leven tijdelijk toevertrouw.
