Deze dag is de eerste dag van de rest van ons leven! En als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Disclaimer: alle overeenkomsten met bestaande toestanden of personen zijn louter toevallig!
28-06-2013
Ach wat...
Ach wat, ik zie maar af van mijn FaceBook-staking. Niet dat ik FaceBook mis. Uiteindelijk was het maar een kinderachtig idee, voortvloeiend uit onvrede. "Als vrienden vechten gaat de duivel lachend slapen", gaat het spreekwoord. Of toch iets in die zin. Gewoon niet laten meeslepen door die negativiteit! FB-vrienden komen en gaan, het zal zichzelf wel uitwijzen.
Maar soms wil je wel iets meedelen en toevallig gebeurde dat vandaag. Toen ik deze morgen naar de wekelijkse markt stapte, merkte ik algauw dat het openbaar vervoer in het ganse stadscentrum in de war liep. Oorzaak was een ontspoorde tram op de Korenmarkt, vlak voor de Veldstraat. Meest strategisch punt om een opstopping te veroorzaken. Omdat ik altijd een fototoestel op zak heb, legde ik het gebeuren vast. Omdat deze foto's actualiteitswaarde hebben, plaatste ik ze op FB en stuurde ik ze ook door naar de krant. De kans is natuurlijk groot dat een van de professionele fotografen al op pad was, maar je weet nooit dat een van mijn foto's morgen gepubliceerd wordt. We zullen zien!
Vreemd, vanaf nu kan ik dus grotendeels zelf bepalen hoe ik de tijd zal vullen. Enerzijds wil ik een dag per week ergens vrijwilligerswerk doen. Zolang het kan, vind ik dat ik me nuttig moet maken voor de maatschappij die me uiteindelijk blijft onderhouden! Of het natuurbescherming wordt of meehelpen in een ziekenhuis of iets anders, dat zie ik later wel. Ik ga me in elk geval zo vlug mogelijk informeren. Mijn psycholoog zal het graag horen. Hij vindt het zeer belangrijk dat ik onder de mensen blijf komen. Van hem moet ik ook op zoek naar een club om een of andere hobby uit te oefenen, omwille van dat sociaal contact maar evengoed om iets te doen waarin ik me kan uitleven. Maar wat? De keramiek van twee jaar gleden was interessant en aangenaam om doen, maar ik heb hier geen plaats meer om nieuwe creaties te zetten; trouwens, met drie katten in huis zou het ook geen lang leven beschoren zijn... Tekenen? Iets met fotografie? Handwerken? Ik weet het nog niet. Voorlopig is er niets waar ik echt zin in heb. Ik heb mijn draai nog niet gevonden. Maar ik heb nog een beetje tijd om uit te kijken. Nu valt het meeste verenigingsleven toch stil door de zomervakantie. Maar uitstel mag geen afstel worden, waarschuwt de psycholoog. Ik moet van hem opnieuw naar muziek beginnen luisteren. Dat wil echter nog niet vlotten, al houd ik dan ook van heel uiteenlopende muziekgenres. Gelukkig slaag ik er opnieuw in om boeken uit te lezen. Lezen, ultiem middel tegen eenzaamheid! Alleen opletten dat het geen wegvluchten van mensen wordt. Plannen maken en dromen is echter makkelijk. Ze realiseren is andere koek. Eerst moeten mijn batterijen weer opgeladen raken. En dat lukt tot hier toe nog steeds niet...
Maanden geleden al had ik besloten om op de dag dat ik officieel met prepensioen kon, dat liedje op mijn FaceBookpagina te plaatsen. Want ik keek er naar uit! En ik zou een gat in de lucht springen! En ik zou dit en ik zou dat!
Nu echter, net de brief ontvangen dat ik op 1 september niet meer, nooit meer, terug naar school hoef, nu voel ik niets meer. Typisch voor een depressie, probeert de psycholoog mij te troosten. Maar het feit is er wel! Nooit nog het o zo gehate harde koude lawaai van de schoolbel moeten aanhoren, nooit meer het geneut van de leerlingen, nooit meer misselijk worden van de zoveelste nieuwe nutteloze bureaucratische beslissing, enz, enz!
I k m a g o p p r e p e n s i o e n ! ! !
De directrice telefoneerde me. Op de personeelsvergadering van eind augustus zal ik eventjes geëerd worden wegens bewezen diensten. Lief van haar. Traditie, weet je wel. Maar ik hoef het niet. Liever muisstil vertrekken, zoals ik al die jaren muisstil op school mijn werk deed. Volgende week dinsdag, als ik mijn mineralen en eigen boeken uit de kast in het aardrijkskundelokaal ga halen, ga ik proberen om het haar uit te leggen, om aub geen extra-aandacht aan mijn verdwijnen uit de school te besteden.
15 oktober 1978. Met bibberende knieën, heb ik diarree?, blauwe jas, zwarte boekentas, de lesjes uit mijn hoofd geleerd, stap ik een school binnen. Jàààren later, na ik weet niet meer hoeveel andere scholen, hoef ik niet meer terug. Laat het zo aub. Stil en rustig. Niemand zal me missen.
Enfin, voor wie het wil horen, hier is het: http://www.youtube.com/watch?v=VBEcLxnXVAc
Twee-drie jaar geleden haalde de nu ex-BesteVriend me over een profiel aan te maken op FaceBook. Want het was daar plezant. Want je kwam te weten wat anderen deden. Want je trapte lol. Enzoverder. Ik deed het, verliefd als ik was en goedgelovig op de koop toe. En ja, ik heb sindsdien veel gelachen, dat is waar.
Nu, verlaten en vooral verraden door diezelfde ooit-BesteVriend, vraag ik me af wat mijn profiel daar nog doet. Vind-ik-leukjes op een foto van mij verzamelen? Hoe oprecht zijn die? Vind-ik-leukjes uitdelen om nog in aanmerking te worden genomen? Een test zal het duidelijk maken.
Sedert hij me op zo'n laffe wijze de dolken in de rug stak, reageren zijn FB-vrienden niet meer op mijn berichten - op één man na, iemand die nog niet zo lang geleden de Dood in de ogen zag tijdens een hartoperatie; dat verklaart waarschijnlijk een en ander. Anderen hebben de toegang tot hun pagina voor mij afgesloten. Hoe sterk roddel is roddel toch! En hoeveel mensen geloven het en handelen er naar!
Gedurende ongeveer twee weken zal ik zelf geen enkel bericht meer op FB plaatsen en ook op geen enkel bericht nog reageren. Eens kijken wie zal vragen wat er scheelt. Daarna zal ik mijn besluiten trekken. Iets in mij weet al waar het uiteindelijk zal op uitdraaien! En het zal veel zeggen over de menselijke natuur!
Ik ben fier op de Dochter! Zaterdag liep ze de volle 10 km uit tijdens de Midnightrun door de stad. Ze heeft ook met succes de reeks praktische rijlessen voleindigd en heeft nu geen schrik meer achter het stuur. Twee verwezenlijkingen die ik nooit haalde. Ik hoop van ganser harte dat haar verdere leven zo succesvol mag blijven. En dat ze gelukkiger mag worden dan ik...
Over de Jongste maak ik me wel zorgen. Hij zou zijn medicatie aan het afbouwen zijn. Kan een psychose zomaar "genezen" en verdwijnen? Ik ben er niet gerust in. Zeker niet als ik hem als een schim door het huis zie bewegen. Van de dokters verneem ik niets, beroepsgeheim weet je wel. Gelukkig gaat hij nog wekelijks naar de scouts en de fitness. Naar de toekomst toe maakt hij vage plannen, de school niet meer hervatten maar zijn diploma behalen via de centrale examencommissie. De jongen onderschat dat enorm! Een beroep, iets om zijn leven zinvol te vullen, daar hoor ik echter niets over. Ook dat verontrust me. Het is niet gemakkelijk om het broze evenwicht te bewaren tussen hem stimuleren en zijn vertrouwen behouden.
Vreemd, vanaf nu kan ik dus grotendeels zelf bepalen hoe ik de tijd zal vullen. 
Twee-drie jaar geleden haalde de nu ex-BesteVriend me over een profiel aan te maken op FaceBook. Want het was daar plezant. Want je kwam te weten wat anderen deden. Want je trapte lol. Enzoverder. 
