Deze dag is de eerste dag van de rest van ons leven! En als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Disclaimer: alle overeenkomsten met bestaande toestanden of personen zijn louter toevallig!
12-07-2013
Staycation
Het deed me wat, toen ik gisteren merkte dat de Cloud Community, een FBpagina waar iedereen van waar ook ter wereld zijn wolkenfotos kan plaatsen, onder andere de foto die ik die morgen had doorgezonden, bij de favorieten van de dag gepubliceerd heeft. Zoiets doet plezier. Zoiets geeft je een kikje. Zoiets doet je zelfvertrouwen heel eventjes opgloeien.
Enkele dagen terug ontving ik een uitnodiging voor nog maar eens een kennismakingsgesprek ivm die tweede vrijwilligersjob. De vrouw van de verantwoordelijke stadsdienst heeft me uiteindelijk gecontacteerd, even gepolst naar wat ik kan en verlang te doen, en mijn gegevens doorgestuurd naar een van de Dienstencentra voor senioren. Net in het dienstencentrum vlak in de buurt, waar ik vorig jaar de keramiekcursus volgde, heeft men werk voor een vrijwilliger op het secretariaat en om minder mobiele ouderen te begeleiden bij een of andere excursie. Nu zo goed als alle stadsdiensten stilliggen wegens vakantie, zal dat gesprek pas half augustus kunnen doorgaan. Gelukkig de mens die veel geduld heeft.
Maar ja, ik moet nog gewoon worden dat tijd voor een (bijna)-gepensioneerde een andere betekenis heeft nu niet meer constant volgens de klok moet geleefd worden.
Ondertussen begint voor mij een periode van Staycation, zoals men thuis vakantie houden tegenwoordig noemt. De Jongste vertrekt vanavond naar Spanje voor een week, de Dochter verblijft een week bij haar vriendje (als ze het daar tenminste zo lang uithoudt ). Dat wordt dus voor mij vnl Zweedse broodjes en diepvriesmaaltijden eten, en de boel zo netjes mogelijk houden om zo weinig mogelijk te moeten kuisen. Ik zou moeten beginnen met het papier van de muren te halen in de gang om die dan te verven. Maar in welke kleur? Het is een smalle donkere gang, dat vraagt dus om iets bleeks. Geel niet, hiermee is de living al geverfd. Blauw lijkt me eerder een kleur voor een badkamer. Lavendel is al gereserveerd voor mijn slaapkamer. Groen is gif. Roze heb ik al in te veel wc's gezien. Toch geen licht bruin he! Anders gezegd: ik heb er nog geen flauw idee van op welke kleur ik elke dag wil kijken in deze gang. Eerst het papier eraf halen. De katten zullen content zijn!
En hoe het voor de rest gaat? Bwaaa, soms kan het beter, soms kan het slechter. Soms wens ik dat alle negativiteit tussen de ex-BesteVriend en mij in een vingerknip kon worden uitgewist en zodoende de vriendschap opnieuw kans krijgt op te bloeien; soms wens ik hem nooit meer te zien. Dat laatste zou gedurende de volgende twee weken wel eens kunnen bewaarheid worden als het koffiehuis hier beneden, waar hij zo goed als alle dagen met zijn lief op het terras zit, wegens zomervakantie zal gesloten zijn.
De psycholoog gaf me deze morgen het huiswerk van de week mee: ik moet op een terras in de stad met iemand een gesprekje aanknopen. Daar zal veel volk komen naar kijken Kzie me al zitten: "In welke kleur heeft u uw gang gestoken?" Of, "Heeft u spaghetti gegeten? Er hangt een raar sliertje in uw snor". Bij het banale "Heeft u een vuurtje" of "Komt u hier vaker?" zou ik mij al bescheuren van het lachen voor het zinnetje nog maar is uitgesproken. Pffft, ik geloof er niet in. Toen ik deze middag naar huis kwam, kreeg ik zin de rest van die therapie af te blazen. Ik ben zoals ik ben. Beetje mensenschuw, liever de kat uit de boom kijkend, eenzaat tot op de graat. Een mens komt alleen op de wereld, een mens gaat alleen dood. En wat ligt daar tussenin? Voor mij niet veel meer dan een pak eenzaamheid met af en toe een onverwachte mokerslag van iemand die ik dacht te kunnen vertrouwen. Is that all there is?
Enkele weken, nu al maanden, geleden engageerde ik me om samen met de nu ex-BesteVriend een van de oude trams van deze stad, waarmee we zijn opgegroeid, te onderhouden. De al te gortige houding van hem naar mij toe, later, bracht me er toe mijn ontslag in te dienen voor dat onderhoud. Ik vond het immers onmogelijk om nog samen te werken met een man die me op FB in een openbaar bericht voor de ganse wereld gek verklaard heeft.
Ondertussen heb ik ander vrijwilligerswerk gevonden dat me evenveel, zo niet meer voldoening geeft, dus dat zit snor. Maar zondag zag ik totaal onverwacht, terwijl ik huiswaarts wandelde na een aperitiefje op de markt na de mis, ineens dat tramke, ons tramke, het tramke dat me als kind zo veel jaren van huis naar school gebracht heeft en terug, dat tramke dat ik met zoveel liefde mee wou helpen netjes houden, ineens over de brug rijden vlak bij waar ik woon. Spontaan enthousiasme, spontaan opwellend gevoel van geluk, spontaan stak ik mijn hand op en wuifde naar.... de ex-BesteVriend die begeleider was op die tram.
De gestes die hij naar me deed en de op dat ogenblik voor mij niet te verstane woorden die ik hem naar mijn hoofd zag slingeren maar niet kon begrijpen door het lawaai van het verkeer en het snelle voorbij rijden van de tram, het werd me te veel. Het geheel was immers alles behalve positief. Ik stapte gewoon verder naar huis, reageerde op dat ogenblik niet. Een uur later stuurde ik hem wel een mail. Dat het zo niet verder kon. Dat ik niet kan leven met zoveel negativiteit tussen hem en mij. Dat ik met hem eens wou afspreken om alles eens uit te praten. Niet om de draad weer op te nemen want dat is niet meer mogelijk maar om die negativiteit tussen ons uit te vegen en zodoende rustig verder te leven, elk ons eigen leven. Want we wonen op nog geen vijf minuten gaans van elkaar en het zou beter zijn in vrede naast elkaar te leven dan met zoveel onvrede tussen ons met alle gevolgen van dien, zoals het er nu aan toe gaat. Maar tot hiertoe heeft hij die mail niet beantwoord. Zegt weer veel over hem. Kijk, ik kan veel verdragen en ik kan veel vergeven, maar ik ben geen dweil!
Ik denk dat het grote probleem is dat ik geen weg weet met de pijn in mij. Pijn door de wonden die hij sloeg. Pijn omdat ik niet alleen werd afgewezen maar als vuil werd buiten geschopt en verguisd werd, uitgerekend door de man die ik zo graag zag. De natrappen. Het misbruiken van mijn vertrouwen. Pijn. De psycholoog heeft mooi spreken als hij stelt dat ik de ex-BesteVriend vriendelijk mag groeten en ondertussen mijn eigen weg moet gaan. Dat is theorie! Dat neemt de pijn niet weg! En ik kàn hem niet groeten!
"Via-via" kwam ik te weten dat de ex-BV met zijn lief deze middag naar het dorpje is gereden waar zijn vrouw begraven ligt. Er werden foto's genomen in het park aldaar. De "via-via" liet weten dat de foto's op niets trokken, dat de mijne veel mooier waren. Dank u. Maar het reet de wonde weer open. Soms zou een mens beter niets meer weten, voor zijn eigen gemoedsrust.
Morgen mag ik weer gaan helpen in de kloostertuin. De verantwoordelijke pater mailde naast enkele instructies dat hij dankbaar was voor mijn hulp. Die spontane en welgemeende woorden voelden aan als een hemelse balsem op de brandende wonden in mijn ziel. Iemand apprecieert wat ik doe. Even troost.
Geef de tijd tijd om alle wonden te helen, schreef iemand ooit. Tijd is relatief. En ondertussen glijdt ons leven voorbij. Ik houd de woorden van die andere pater dagelijks in gedachten: "Als je iemand al je liefde geeft, maar die man kwetst je in die liefde, ga dan een andere richting uit. Blijf van hem houden, blijf voor hem bidden, maar laat je in die liefde niet meer kwetsen." Elke dag opnieuw probeer ik het, pater Koen, elke dag opnieuw.
De Oudste kwam gisteravond na zijn werk even langs. De jongen was moe. Begrijpelijk, als je op een warme zomerdag een ganse shift mag afdraaien in een veel te warme fabrieksruimte. Ik had nog drie flesjes bier in de kelder staan, trappist van Westvleteren, nog niet zo lang geleden te koop aangeboden om ik weet niet meer welke herstellingen aan het klooster aldaar te financieren. Beide zonen, bourgondiërs, waren onmiddellijk enthousiast! Een blok comté-kaas in stukjes gesneden vervolledigde het geheel. Zacht en mals en heerlijk hemels drankje, die Westvleteren! En de gemoederen reageerden gelijkaardig. Ook de dochter kwam bij ons zitten, met een watertje. De Oudste heb ik meermaals niet voor niets aangeraden een carrière als stand-up comedian op te bouwen, immers, de minste aanleiding is voor hem voldoende om iedereen aan het lachen te brengen. Zo ook deze avond. Een grap vertellen, een goedgevonden woordspeling, plezante herinneringen ophalen, het werd nu toch een aangename avond zoals ik in jaren niet meer heb meegemaakt! Ik met mijn drie kinderen samen rond de tafel, gelukkig, lachend, plezier hebbend, dat wordt een herinnering die moet gekoesterd worden. Zo'n mooie avonden zijn zeldzaam en daarom zo kostbaar om zich te blijven herinneren. Dank U, God, voor deze mooie avond!
Het deed me wat, toen ik gisteren merkte dat de Cloud Community, een FBpagina waar iedereen van waar ook ter wereld zijn wolkenfotos kan plaatsen, onder andere de foto die ik die morgen had doorgezonden, bij de favorieten van de dag gepubliceerd heeft. Zoiets doet plezier. Zoiets geeft je een kikje. Zoiets doet je zelfvertrouwen heel eventjes opgloeien.
Enkele weken, nu al maanden, geleden engageerde ik me om samen met de nu ex-BesteVriend een van de oude trams van deze stad, waarmee we zijn opgegroeid, te onderhouden. De al te gortige houding van hem naar mij toe, later, bracht me er toe mijn ontslag in te dienen voor dat onderhoud. Ik vond het immers onmogelijk om nog samen te werken met een man die me op FB in een openbaar bericht voor de ganse wereld gek verklaard heeft. 
De Oudste kwam gisteravond na zijn werk even langs. De jongen was moe. Begrijpelijk, als je op een warme zomerdag een ganse shift mag afdraaien in een veel te warme fabrieksruimte. Ik had nog drie flesjes bier in de kelder staan, trappist van Westvleteren, nog niet zo lang geleden te koop aangeboden om ik weet niet meer welke herstellingen aan het klooster aldaar te financieren. Beide zonen, bourgondiërs, waren onmiddellijk enthousiast! Een blok comté-kaas in stukjes gesneden vervolledigde het geheel. Zacht en mals en heerlijk hemels drankje, die Westvleteren! En de gemoederen reageerden gelijkaardig. Ook de dochter kwam bij ons zitten, met een watertje. De Oudste heb ik meermaals niet voor niets aangeraden een carrière als stand-up comedian op te bouwen, immers, de minste aanleiding is voor hem voldoende om iedereen aan het lachen te brengen. Zo ook deze avond. Een grap vertellen, een goedgevonden woordspeling, plezante herinneringen ophalen, het werd nu toch een aangename avond zoals ik in jaren niet meer heb meegemaakt! Ik met mijn drie kinderen samen rond de tafel, gelukkig, lachend, plezier hebbend, dat wordt een herinnering die moet gekoesterd worden. Zo'n mooie avonden zijn zeldzaam en daarom zo kostbaar om zich te blijven herinneren. Dank U, God, voor deze mooie avond!
