Deze dag is de eerste dag van de rest van ons leven! En als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Disclaimer: alle overeenkomsten met bestaande toestanden of personen zijn louter toevallig!
21-07-2013
Mijn dochter...
Morgen moet ik mijn dochter naar het ziekenhuis brengen. Maandenlang oefent ze rond het meer hier in de buurt om de stadsmarathon te kunnen mee lopen. Meer dan eens kreeg ze tijdens dat oefen-lopen een hartslag van 200/minuut en meer! Huisarts bezocht, raad gekregen, doorwijzing naar een hartspecialist, testen die geen probleem lieten uitschijnen, weer oefen-lopen, opnieuw te hoge hartslag met misselijkheid, opnieuw naar de huisarts, doorverwezen worden naar een andere hartspecialist. Deze laatste, een ouder wordend specialist, stelde vrijwel onmiddellijk cardiotachycardie vast, een gaatje te veel tussen kamer en boezem in het hart. Daarom moet mijn dochter morgen naar het ziekenhuis. Er zal een katheder via de lies naar het hart gebracht worden.Het gaatje zal dicht gebrand worden. 99 % kans dat de routine-operatie, want zo noemen ze het daar, slaagt zonder problemen. Mooi. Geruststellend. Maar het is MIJN dochter die aan haar HART zal geopereerd worden he!!! Ik zal blij zijn als het woensdagavond is en het kind weer gezond en veilig en meer vandat positiefs terug thuis is...
De stoet trok zoals elk jaar voorbij, de verschillende groepen stelden zich voor, er werd muziek gespeeld, foldertjes met uitnodigingen voor de optredens werden uitgedeeld. Mensen getooid als grote zwarte vogels met wijd uitgespreide vleugels maakten dat kinderen zich verscholen achter hun moeder. Over twintig-dertig jaar zullen diezelfde kinderen, groot geworden, verkleed in weer andere bangelijke figuren op hun beurt kinderen doen wegkruipen achter moeders rokken. Zo gaat het leven verder. De ene generatie wordt opgevolgd door de volgende. Je wordt geboren, je leeft, je sterft. De volgende generatie maakt dezelfde angsten, dezelfde frustraties, dezelfde desillusies, dezelfde gelukkige momenten mee als wij zij het in een andere verpakking. Zo gaat het als maar verder. Wat voor belang heeft het om je druk te maken over dit of dat? We beschouwen onszelf als grote belangrijke ego's terwijl we eigenlijk elk om beurt kleine niemendalletjes zijn. Maar zo is het leven...
Zelfs op het balkonnetje onder de parasol is het nu te warm om te zitten. Wat moet dat niet in de stad zijn? De activiteiten van deze namiddag die ik had gemarkeerd in het programmaboekje, laat ik dus aan mij voorbij gaan. Toen ik na de mis twee wijntjes als aperitief degusteerde op een beschaduwd terras op een van de markten, was de temperatuur nog draaglijk. Een lauw windje bracht enige verfrissing, er waren nog vele tafeltjes vrij zodat ik me in een hoekje van het terras tegen het gebouw kon installeren. Ik wou verder lezen in een van de boeken die ik geleend heb in de bib, maar er kwam een koppel aan het tafeltje naast mij zitten. De vrouw is half Japans, heeft jaar in jaar uit altijd hetzelfde gehaakte hoedje op en steeds een bijhorend klein koffertje in de hand. Kaarsrecht lopend, altijd de typisch oosterse vage glimlach op het gezicht, je zou haar niet aangeven dat ze reeds 90 jaar oud is. Haar zoon vergezelde haar. Ik groette hen vriendelijk en maakte aanstalten om verder te lezen. De zoon echter kwam even bij mij zitten. Blijkbaar had zijn moeder hem op de hoogte gebracht van het feit dat ik de laatste tijd altijd alleen gezien word in de stad. Of ik hem kon zeggen waarom de exBesteVriend zijn mails al een hele tijd niet meer beantwoordt? Hoe het kwam dat ik nu niet meer in het gezelschap van de exBV gezien werd? Dat de exBV toch wel enkele steekjes los had. Dat hij niet wist wat hij hem kon misdaan hebben. Ik bevestigde alleen maar het feit dat de exBV en ik tegenwoordig elk onze eigen gang gaan en geen contacten meer onderhouden. Verder vertikte ik het om ook maar iets van informatie te geven. De dolksteken, het lief, het zou niet van mij zijn dat al dan niet vage kennissen er iets over te weten kwamen. Ik weet waarom de exBV geen contact meer wil met deze man maar ik ben niet de roddeltante die dat allemaal gaat rondbazuinen. Het is niet omdat ik zwaar gekwetst werd dat ik zelf dolken in de rug ga steken. Een blog bijhouden is voldoende, maar hierover repte ik uiteraard met geen woord... De man droop af, net op het moment dat zijn vrouw toekwam. Die begroette mij met een koude glossy-smile en deed verder of ik niet bestond. Goed zo, kon ik eindelijk mijn boek voort lezen.
Tegen half een besloot ik huiswaarts te keren. Het werd warm. Voor een als alternatief bekend staand café hing een groep jongeren, niet meer stevig op de benen, wauwelend, pinten in de lucht stekend naar elke voorbijganger. Het zal je kind waar wezen dat daar al sedert de vorige avond zo zat als een achterdeur en zo stoned als een ei tegen de muur hangt. Nog maar dag twee van de feestelijke tiendaagse en de stad stinkt al naar spuwsel, urine en ander onaangenaams, hoe de reinigingsdienst ook haar best doet om dagelijks straten en pleinen netjes te houden. Het volk begon toe te stromen en waggelde de straten dicht. Blij dat ik nog net op een bus naar huis kon springen.
Nee, ik kon het niet over mijn hart krijgen om tegen die man te beginnen kwaadspreken of zelfs gewoon maar de gebeurde feiten te vertellen over de exBV. Hoe erg hij me ook behandeld heeft, iets in mij blijft loyaal. Mijn eerste man en hij zijn uiteindelijk de enige mannen in mijn leven geweest waar ik echt van gehouden heb. De anderen verzinken daarbij in het niets.
Zoals je zegt: "vergeven maar niet vergeten, of zoiets ;)". Vergeven heb ik hem, die ik tot nog niet zo lang geleden de Lieve Man noemde, maar opnieuw vertrouwen? Voor het ooit nog zo ver zou komen, zal heel veel water naar zee moeten vloeien, heel veel! Ik kan natuurlijk bij gelegenheid een gesprekje met hem voeren zoals vrijdag, mits de nodige afstand in acht te nemen en het emotionele muurtje rond mij stevig te houden.
Hij beloofde dat hij mij zou deblokkeren; tot hiertoe heb ik er nog niets van gemerkt. Ik vraag me af of hij morgenmiddag het bakje afrikaantjes zal komen ophalen (de plantjes uiteraard) om op de graven in zijn dorpje te planten, ze staan hier op het balkon toch maar in de weg, vrijdag liet ik hem weten dat hij ze mag hebben en hij aanvaardde het aanbod.
Ik heb vandaag nog nagedacht over een en ander dat hij me gisteren verteld heeft. De combinatie van sigaretten, hasj, alcohol en antidepressiva, wat brengt dat niet teweeg in een mens zijn hoofd? Ja, ook zijn lief schijnt die pillen te nemen, net zoals hij. En ik veronderstel dat hij een jointje niet afslaat bij haar. Ik hoop van harte dat ik mij vergis, maar ... God ja, ik maak me nog steeds zorgen over hem, maar ik behoed mij ervoor hem hierover iets te zeggen, zijn reacties kennend uit ondervinding! Twee keer zei hij vol emotie hoe zijn lief lijkt op zijn overleden vrouw. Hierbij stel ik mij de vraag: houdt hij echt van de vrouw die zijn lief werkelijk is, of projecteert hij zijn overleden vrouw, van wie hij nog steeds zielsveel houdt, op haar omdat ze op elkaar lijken, hetzelfde postuur, dezelfde haarkleuring, ongeveer dezelfde leeftijd hebbend? Neen, hem zeg ik er niets over.
Met zijn lief heeft hij afgesproken dat hij op een dag eens gaat aanbellen bij zijn dochter, om op de vrouw af te vragen waarom ze geen contact meer wil met hem. Ik heb hem er voorzichtig op gewezen dat ik dat nog niet zo lang geleden ook eens heb voorgesteld. Een nee heeft hij, een ja kan hij krijgen. Hij wuifde het weg. Toch hoop ik dat de vrede tussen hem en zijn dochter ooit hersteld wordt. Ik zou hetzelfde niet willen meemaken, geen contact meer met je kind, zelfs niet uitgenodigd worden op haar trouwfeest, verschrikkelijk moet dat zijn. Ik heb zijn verdriet daaromtrent meer dan eens opgemerkt.
Er zijn een aantal zaken die ik hem zou willen zeggen voor zijn eigen bestwil, maar ik hield mijn mond. Niet meer de liefste en beste vriendin zijnde, de grond ingeboord zijnde, natrappen te verduren gekregen hebbend. Neen, de man moet nu zelf zijn plan trekken. Zonder mijn bezorgdheid. Zonder mijn raad. Het enige wat ik wel doe, dat weet hij niet. Telkens ik in de kerk ben, bid ik voor hem, opdat het hem goed blijft gaan, opdat hij het juiste pad blijft betreden, opdat het uiteindelijk goed komt met hem. Meer kan (en mag) ik niet doen.
* * * * *
Vandaag, de eerste dag van de tien dagen durende Feesten in deze stad, ging de openingsstoet uit. Ik had geen zin er naar toe te gaan, maar ging toch. Ik mag niet toegeven aan de sombere gevoelens en gedachten, wil ik ze overwinnen! En neen, mijn beste psycholoog, ik neem géén antidepressiva! Ik vertik het! Op eigen kracht kom ik er door, of helemaal niet! Ik had een kennis beloofd te komen kijken; iemand die in een van de groepen mee stapte. Dus ik ging en maakte enkele foto's van hem toen zijn groep voorbij kwam. Daarna hield ik de stoet voor bekeken, wandelde naar huis, knipte de foto's wat bij en stuurde ze hem door. De mens zal content zijn. Hoop ik althans.
Deze morgen nam ik het programmaboekje toch door en markeerde enkele optredens, geleide bezoeken en andere activiteiten die me enigszins interesseren. Maar of ik daar naartoe zal gaan, ik betwijfel het. Het gevoel van extreme eenzaamheid dat ik tijdens de stoet ervoer was hard om dragen. "Je zal eenzaam zijn", riep de exBesteVriend me nog niet zo lang geleden na, na een van onze laatste negatieve ontmoetingen. Hij heeft gelijk gekregen, maar ik vecht me er wel door! En neen, beste psycholoog, de eerste de beste onbekende, zelfs na enige observatie, zomaar aanspreken, dat doe ik niet, ik kan dat niet. Ik kan niet zijn wie ik niet ben.
Morgen is een andere dag, we zien wel wat die brengt.
En daar zat ik dan, genietend van mijn koffie onderwijl de krant doornemend, op het terras aan de markt. Een man kwam aan mijn tafeltje staan en vroeg of de stoel tegenover mij vrij was. Ja, dat was hij. De man vroeg hoe het met mij was, vond dat ik er goed uit zag. En zo begon een gesprek dat 2-3 uur zou duren terwijl 2-3 wijntjes werden gedronken. We praatten als oude vrienden die elkaar een tijd niet hadden gezien, en uiteindelijk was dat ook zo. Over eventueel plaatsgevonden crisissituaties, dolksteken of ander onheil werd aan weerskanten met geen woord gerept.
De ex-BesteVriend was joviaal zoals ik hem vroeger gekend heb. Hij vroeg hoe mijn kinderen het stellen en praatte honderduit over zijn lief, waar hij duidelijk stekezot van is. Waar ze zoal samen naartoe waren gegaan (het koffiehuis hier beneden, nieuwe kleren gekocht in Kortrijk, het park in het dorp waar zijn vrouw begraven is, oude vrienden van hem bezocht, enz.). Zij heeft duidelijk mijn plaats (en meer) ingenomen. Dat wist ik al, het werd me nu door hem zelf bevestigd. Hij rookte veel, maar dat kon hem niet schelen, leefde maar een keer, zei hij lachend. Hij vertelde iets over zijn lief dat een klein alarmbelletje deed rinkelen: ze zou eens flauw gevallen zijn na het roken van een joint te vroeg in de morgen... zou hij mee blowen? Hoogst waarschijnlijk wel. Jongen toch...
Zijn houding naar mij toe op de oude tram enkele weken geleden, dat bleek een uitnodiging om terug te komen en ook begeleider te worden zoals hij; ik zou dat dus verkeerd geïnterpreteerd hebben . Tot tweemaal toe beloofde hij mij op FaceBook te deblokkeren zodat ik zijn berichten opnieuw kon lezen. Ja, hij maakte met zijn lief al veel toekomstplannen, maar er rezen tot hier toe nog veel praktische problemen. Die zouden in de loop van de tijd wel opgelost worden. We stapten samen naar huis. Bij het afscheid bleef het bij een vaag tot-de-volgende-keer.
Ik wist niet goed wat ik er moest van denken. De negativiteit tussen ons leek verdwenen en dat is een serieus pak van mijn hart! Neen, zoals het vroeger was tussen ons, zo kan het nooit meer worden. Enerzijds is er natuurlijk zijn lief, maar anderzijds zijn er te diepe wonden geslagen die littekens hebben nagelaten. Maar gewoon bij gelegenheid eens nog eens bijpraten bleek tot de mogelijkheden te behoren.
En toch had ik het gevoel dat er iets niet klopte. Maar wat? Tot hier toe heeft hij me ook nog niet gedeblokkeerd op FB. Vergeten? Van gedacht veranderd? Of zijn er andere oorzaken?
Het gaat, ik voel me niet gelukkig maar ook niet ongelukkig. Ik begin te berusten, de als maar schaarser opkomende vlagen van boosheid op de ex-BesteVriend kan ik pareren; het helpt dat ik hem al een week niet gezien heb. Stress om andere redenen is er gelukkig ook niet; de school ligt al ver achter me. Heb je al vakantie, vroeg een buur me onlangs in de lift. Ik heb nu vakantie tot ik op het kerkhof lig, antwoordde ik glimlachend. De man keek me raar aan, niet goed wetend of hij mocht lachen of niet.
Woensdagmorgen deed ik rustig de mij toevertrouwde taak in de kloostertuin. Ik nam een nieuw perkje onder handen, wiedde en harkte bij. Ik was tevreden met het resultaat. Niemand gesproken, er was ook geen koffie klaargezet voor mij. Dus nam ik er discreet uit de eetruimte van de gasten toen die leeg was. Vorige week mocht ik dat van de pater-econoom, omdat hij er die dag niet kon zijn. Dus vond ik dat ik dat nu ook mocht. Eigenlijk is dat tuinwerk het liefste wat ik nu doe, naast lezen. Zo zou ik de rest van mijn leven wel willen vullen.
Maar het kan beter. Honger krijg ik nauwelijks, de drang naar nicotine 's avonds wordt echter verontrustend. Het appartement proper houden lijkt soms onmogelijk. Als ik echt niet buiten moet, blijf ik binnen. Ja, ik zat afgelopen week twee keer op een terrasje, met een boek. Af en toe keek ik even op en dacht aan de opdracht van de psycholoog. Met alle respect, maar ik zag niemand met wie ik een praatje zou willen aanknopen. Trouwens, de meeste mensen zaten in gezelschap. De enkelingen zagen er niet "toegankelijk" uit, ik waarschijnlijk ook niet met mijn strenge gezicht - ik kan toch maar moeilijk constant met een glossy-smile gaan rondhuppelen opdat iemand me toch maar sympathiek zou vinden. Nee, ik geloof er niet in. Niet in dat soort geforceerde ontmoetingen. Straks, na het wekelijkse marktbezoek, ga ik weer op het terras van het grote café zitten waar ik dikwijls kwam met de ex-BesteVriend. Een of twee koffies terwijl ik de krant doorneem, en dan weer naar huis. Voor het te warm wordt. Voor de grote drukte begint.
Morgen vangen de jaarlijkse Feesten aan, die tien dagen duren. Ik heb het programmaboekje liggen, maar heb het nog niet doorgenomen. Tussen de honderden activiteiten zullen er misschien wel een paar zijn die me zouden kunnen interesseren. Er was een tijd dat ik reikhalzend uitkeek naar die Feestperiode en elke dag de stad in trok, nieuwsgierig, genietend van de optredens. Toen was het ook veel kleinschaliger. Nu komen dagelijks ladingen mensen uit andere steden en het buitenland toe, stadsgenoten ontmoet je nauwelijks. Mensenmassa's in alle straten en op alle pleinen in het stadscentrum, tien dagen en nachten lang. Goed voor de middenstand, maar het trekt mij niet meer aan. Nu in mijn depressieve toestand, zeker niet.
Morgen moet ik mijn dochter naar het ziekenhuis brengen. Maandenlang oefent ze rond het meer hier in de buurt om de stadsmarathon te kunnen mee lopen. Meer dan eens kreeg ze tijdens dat oefen-lopen een hartslag van 200/minuut en meer! Huisarts bezocht, raad gekregen, doorwijzing naar een hartspecialist, testen die geen probleem lieten uitschijnen, weer oefen-lopen, opnieuw te hoge hartslag met misselijkheid, opnieuw naar de huisarts, doorverwezen worden naar een andere hartspecialist. Deze laatste, een ouder wordend specialist, stelde vrijwel onmiddellijk cardiotachycardie vast, een gaatje te veel tussen kamer en boezem in het hart.
De stoet trok zoals elk jaar voorbij, de verschillende groepen stelden zich voor, er werd muziek gespeeld, foldertjes met uitnodigingen voor de optredens werden uitgedeeld. Mensen getooid als grote zwarte vogels met wijd uitgespreide vleugels maakten dat kinderen zich verscholen achter hun moeder. Over twintig-dertig jaar zullen diezelfde kinderen, groot geworden, verkleed in weer andere bangelijke figuren op hun beurt kinderen doen wegkruipen achter moeders rokken. 
Zoals je zegt: "vergeven maar niet vergeten, of zoiets ;)". Vergeven heb ik hem, die ik tot nog niet zo lang geleden de Lieve Man noemde, maar opnieuw vertrouwen? Voor het ooit nog zo ver zou komen, zal heel veel water naar zee moeten vloeien, heel veel! Ik kan natuurlijk bij gelegenheid een gesprekje met hem voeren zoals vrijdag, mits de nodige afstand in acht te nemen en het emotionele muurtje rond mij stevig te houden. 
Het gaat, ik voel me niet gelukkig maar ook niet ongelukkig. Ik begin te berusten, de als maar schaarser opkomende vlagen van boosheid op de ex-BesteVriend kan ik pareren; het helpt dat ik hem al een week niet gezien heb. Stress om andere redenen is er gelukkig ook niet; de school ligt al ver achter me. Heb je al vakantie, vroeg een buur me onlangs in de lift. Ik heb nu vakantie tot ik op het kerkhof lig, antwoordde ik glimlachend. De man keek me raar aan, niet goed wetend of hij mocht lachen of niet. 
