Deze dag is de eerste dag van de rest van ons leven! En als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat. Disclaimer: alle overeenkomsten met bestaande toestanden of personen zijn louter toevallig!
08-08-2013
Credo
Eerst en vooral: mensen die dit lezen en er een andere overtuiging op na houden, ik respecteer dat. Het is geenszins mijn bedoeling u met de vinger te wijzen of te bekeren of een discussie te beginnen. Dit is alleen maar mijn mening.
Wie deze blog regelmatig leest, weet dat ik katholiek ben. Waarom ben ik het katholieke geloof genegen? Eerst en vooral: als kind ben ik dank zij mijn meter gedoopt en voor zover ik me herinner ben ik van kindsbeen af altijd gelovig geweest, ondanks de atheïstische opvoeding die ik kreeg van mijn ouders. Geen verwijt aan hen: ze hebben het altijd goed voor gehad met mij. Maar als je geen hogere macht erkent, waar haal je dan het verschil tussen goed en kwaad? Dan wordt dat alleen bepaald door wat de maatschappij op een bepaalde plaats en een bepaald ogenblik aanvaardt. En hier heb ik het moeilijk mee. De "Tien geboden" vormen voor mij een soliede basis voor de moraal in een maatschappij waar respect voor het leven en vrede kunnen leven. Abortus en euthanasie, het lijken mij produkten van een wegwerpmaatschappij waar men met gemak de dood verkiest als iets je een gemakkelijk leven in de weg staat. Kijk naar een plant, een bos, een kat, een hert, ja zelfs een griezelige kakkerlak, alles op zich is mooi en heeft zijn functie in het geheel dat we de natuur noemen. De sterrenhemel, de wolken en zo meer, ik vind het het bewijs dat een hogere macht alles geschapen heeft. De "Big Bang" zouden we het begin van de schepping kunnen noemen. En waarom katholiek? Tja, ik ben nu eenmaal hier in dit landje opgegroeid. Een moslim in Arabië zou misschien dezelfde argumenten kunnen geven voor zijn geloof. En ik voel me goed in een katholieke kerk, enige plaats waar ik de echte stilte en innerlijke rust kan ervaren. Het katholicisme heeft zowel een mannelijk element (God-Jezus) als een vrouwelijk element (Maria), wat voor mij een zeker evenwicht inhoudt. Vandaar. Ja, ik weet het: er zijn misbruiken geweest binnen "de Kerk", maar ieder rechtschapen gelovige weet dat zoiets niet kan en moet bestraft worden! Misbruiken mogen m.i. niet leiden tot het verwerpen van God en zijn Dienst. Er zijn zoveel priesters en kloosterlingen die recht in hun schoenen staan! Je gooit het kind niet weg met het badwater, als ik het zo mag uitdrukken. God is Liefde. Liefde in al haar positieve aspecten.
Ik wou dit ergens eens opschrijven. Hier dus.
Ik herhaal: mensen die dit lezen en er een andere mening op na houden, ik verwijt u niets, heb geen enkele ambitie u te bekeren of zo. Ik wou alleen maar mijn eigen Credo even neerschrijven.
Nee, enkele jaren geleden, op die dag dat ik door omstandigheden toen van 's morgens tot 's avonds zitten huilen heb op de dag dat mijn geboorte had moeten herdacht worden, heb ik beslist om nooit nog een verjaardag van mij te vieren. Dus heb ik ook dit jaar geen speciale plannen gemaakt en mijn moeder en dochter nog eens rustig op mijn besluit van toen gewezen. Ik had totaal geen zin om alleen maar voor hun plezier de hele dag jolig te zitten doen. Van feesthoedjestoestanden en opgeklopte vrolijkheid heb ik nooit gehouden, dus laat me mijn eigen ding maar doen op mijn verjaardag.
En dat ding begon heel rustig met een aperitiefje 's middags op de markt. Wat later maakte ik een ritje door de stad op "ons oud tramke", dat mocht van de voorzitter van de vereniging omdat ik lid ben en actief heb meegewerkt aan het onderhoud ervan. Zonnetje scheen, zacht windje milderde de zomertemperaturen en ik koesterde me in jeugdherinneringen verbonden aan die tram.
's Avonds had ik iemand meegevraagd om ergens een pasta te gaan eten. Die man trakteerde eerst een picon op een pleintje. Daar ontmoette hij twee buren van hem en, om een lang verhaal kort te maken: in plaats van pasta kreeg ik die avond niet meer dan een schaaltje borrelnootjes voorgeschoteld maar wel meer wijntjes dan goed is voor me. Enfin, iedereen heeft zich goed geamuseerd en ik werd later veilig en wel thuis afgezet. Maar, die avond gebeurde er op dat terrasje iets anders. Een vrouw die niemand van ons gezelschap kende, die aan een ander tafeltje zat en in het plezier van de avond werd opgenomen, wees ineens naar de man die ik had uitgenodigd en zij: "Jij hebt een goede vrouw!", waarna ze een besliste blik op mij liet rusten. De man en ik keken elkaar verrast aan, want, enkele dagen geleden had iemand anders die we ook niet kennen, een bedelvrouw aan een warenhuis, net hetzelfde gezegd over ons! Vreemd...
Voor de rest is er aan mijn verjaardag niet veel spel gemaakt. Goed zo. Een welgemeend kaartje van mijn Tante Non, een e-kaartje van mijn moeder, een knuffel van mijn dochter, een smsje van de jongste zoon (dank zij een aansporing van zijn zus) en nog eentje de volgende dag van de oudste zoon (ook dank zij haar). En dat is meer dan genoeg.
Maar moeten we de uitspraak van die twee vrouwen, alle twee ons volledig onbekend, onafhankelijk van elkaar, zien als een boodschap van "Boven"? Ik weet het niet. Ik mag die man wel en het lijkt wederkerig, maar door de ervaringen van de laatste maanden heb ik een emotioneel muurtje ter bescherming rond mij gebouwd en daar houd ik me, voorlopig althans, veilig achter. We zien wel hoe alles evolueert. Ik kijk wel door de venstertjes en over de kantelen, ik verlang naar echte liefde en ik zou het mezelf nooit vergeven mocht ik door angst en onzekerheid de kans van mijn leven laten vliegen, maar ik wil niet meer gekwetst worden. Nee, dat echt niet meer!
Eerst en vooral: mensen die dit lezen en er een andere overtuiging op na houden, ik respecteer dat. Het is geenszins mijn bedoeling u met de vinger te wijzen of te bekeren of een discussie te beginnen. Dit is alleen maar mijn mening.
