Het blijft jammer genoeg pijnlijk. Ik mis spontane bezoekjes. Of een telefoontje. Bij tijden kan ik het moeilijk aan dat gevoel dat ik niet meer voor ze schijn te bestaan.
Het verdriet kwam in vol ornaat naar boven na die dag dat ik me vergiste en dat onthaald werd op weer die verwijtende toon. Waarom niet gewoon wat begrip voor dat wat voor mezelf al moeilijk genoeg is?
Ik ben er zo ontzettend moe door... altijd op je tellen letten, kijken wat je zegt... en je niet laten overspoelen. Ieder woord én gevoel wat niet in het plaatje past wordt afgemaakt.
Ze moeten me niet. Het doet vooral pijn hoe je miskend wordt, op een vreselijke manier anders ingevuld wordt.
Het slaat je hele innerlijke wereld in diggelen.
Ik voel me slechts door de kleintjes geliefd. Ik weet dat ik ook door één van de oudere graag gezien word maar het is nu door omstandigheden niet voelbaar.
Ik begrijp het maar kan het steeds minder dragen. Ook hoe die waar ik toch een goed contact mee meen te hebben, van me weggehouden worden. Ik vind al die gehaaide spelletjes moordend en wenste dat ik kon wegtrekken, ver weg... en het goede van de warmte van mensen om me heen hierdoor niet langer verwoest werd.
Moet je echt eerst op dàt punt aangekomen zijn? Om onverbloemd te laten horen, zien, voelen hoe je spuugt op de persoon die jou kwam bezoeken?
In het bijzijn van alle andere bezoekers... .
Helemaal onderuit ging je. Innerlijk. Probeerde te begrijpen... probeerde het niet 'persoonlijk' te nemen. Terwijl het dat duidelijk wel was. Daar stond je met de zorgvuldig gekozen ruiker bloemen... . Iemand nam ze aan en zei welke mooie rozen het waren.
Je wist even niet wat te doen. Ze deed of je de rotste mens op de hele wereld was... alsof je een pak vergif was, een hele hoop viezigheid. En omdat ze zo duidelijk liet voelen dat ze je niet moest daar... zei je dat je wel weg zou gaan, dat je het begreep (dat ze rust nodig had)... . Ze bleef maar doorgaan... tot je zei dat je er niet voor jezelf was... maar voor haar... en dat je haar niet wou storen. Je mocht 5 minuten blijven. Alsof ze je net een hele grote gunst verleende.
Een deel van de andere bezoekers had zich spontaan teruggetrokken... al zei ik dat het niet hoefde, dat ik wel zou gaan.
Toen na hoeveel minuten (?) er iemand binnenkwam, zei je dat je nu wel weg zou gaan, de 5 minuten waren wellicht al om.
Wie zei er 'bedankt voor je bezoek'? Ik herinner het me niet meer. Ik was er niet meer vanaf dat moment dat ik werd bekogeld door al die akelige woorden die me duidelijk lieten voelen dat ze me er niet wenste.
Waarom niet? En waarom liet ze me dat niet op een menselijke wijze en zonder die machete de er dodelijk inhakte?
Omdat ze net als een deel van de familie liever veroordeeld zonder de 'veroordeelde' ooit de kans te hebben gegeven 'gehoord' te worden?
Natuurlijk willen ze dat niet... ze moesten eens geconfronteerd worden met een 'heel ander verhaal'... een verhaal dat oneindig ver van de vracht leugens ligt.
Hoe ik erna, eenmaal buiten, probeerde het te plaatsen in de situatie waarin ze zich bevond, het hielp me niet. Ik bleef die woorden erger dan haat voelen. Ze waren als bijtend zuur... en dat bijtend zuur bleek niet te stoppen.
Was dan haar hele houding en gedrag naar mij toe bij de ontmoetingen ervoor gefaked?
Dan deed ze zichzelf aan dat iemand aan haar ziekenbed stond die ze liever niet daar zag...? Door hypocriet gedrag... . En ze deed het niet alleen zichzelf aan... .
De herinnering aan haar... aan de messen die ze ronddraaide in mijn hart... de pijn die dat deed... en de vraag wààrom... waaraan ik zulke haat verdiend had... die wil ik wissen... uit zelfbehoud. En ik hoop dat het me lukt.
Ik ben moe... en wil hoe langer hoe minder naar buiten, naar mensen toe.
Ik denk dat ik me beter moet afschermen. Alvast tot ik hersteld ben. Nare ervaringen schijnen een nogal vernietigende impact op me te hebben. Een aanslag op de al karige energie.
Het voelde of een enorme golf me opslorpte en me meesleurde en ik me te verbouwereerd en overdonderd voelde om me te verzetten, om helder te kunnen denken en me uit die opslorpende golf te kunnen bevrijden.
Soms ben ik moe van te zien en te voelen wat ik zie en voel gebeuren rondom me. Ik mag niet vergeten dat het niet alleen 'narigheid' is wat er gebeurt, dat er naast drama's ook nog hartverwarmende en mooie gebeurtenissen plaatsvinden. Dat niet iedereen zich akelig uitlaat naar anderen toe maar er nog zoveel mensen zijn met een warm hart, wijsheid en liefde.
Vandaag ga ik veilig binnen deze muren van wat me neersloeg herstellen. Ik geef niet op. Met mijn verstand op nul, gaat dat even beter.
Het was een mooie dag gisteren. Fijn creatief bezig geweest. En babbels onderweg, hart kunnen luchten ter plaatse... het gaf me allemaal rust.
De vermoeidheid verdween eenmaal thuis na een frisse stap naar de winkel.
Vandaag worden mijn hersenen gepijnigd door herrie in de buurt.
Maar straks naar de winkel in de buurt én het plan dat ikzelf maakte, nakomen, namelijk te voet naar de biowinkel en ook eindelijk dat ene toestelletje terug in werking laten zetten.
Verder is het leeg in mijn hoofd... en voelen gaat meer in de richting van een zombie.
En als een automaat bijna zeg ik bij mezelf die ene mantra op... dat het binnenkort wel allemaal beter zal gaan als de medicatie me niet langer in die mate kan beschadigen, al was ze er tegelijkertijd ook om me te genezen.
Ik breek er niet langer mijn hoofd om, dat kan ook niet met een hoofd dat voelt als een gummibal.
Plotse angst, het huilen nabij, het gillen net zo.
Administratie... als ik voor weer een aanvoering van allerlei bewijzen en gegevens sta, slaat de schrik me om het hart.
Zovele jaren een soort speelbal in een complexe context, van het kastje naar de muur toestanden. Diverse diensten die fouten maakten na nochtans correcte informatie van mijn zijde.
Het maakt me dus opnieuw heel angstig... vooral omdat ik die voorbije jaren door diverse trauma's nog maar amper geordend krijg in mijn herinnering.
Ik vertrouwde aanvankelijk op de diensten die je wegwijs helpen... maar door de fouten die er her en der gemaakt werden, lukt me dat niet meer. Toch kan je niet anders... en het is des te hachelijker nu omdat mijn vermogen om de boel toch min of meer in de gaten te houden, zelf opzoekingswerk te doen enz... door een ziekte nu niet meer naar behoren werkt. Dus helemaal een vogel voor de kat?
Ik moet wel vertrouwen koesteren in die mensen die ik kan raadplegen, een andere mogelijkheid is er niet. En dan maar hopen dat ik niet in de goot beland .
De wetgeving als je niet in het normale circuit draait, lijkt op een Russische roulette... .
Ik zou een potje gaan 'janken' als ik daartoe nog in staat was... alleen in de hoop om toch wat 'lichter' te voelen.
En minder dat gevoel te hebben om alles bij elkaar te schreeuwen van angst en wanhoop.
Even wat rust nemen, helpt me misschien... want de vermoeidheid heeft de angst wellicht op de spits gedreven... en dat ik bij het orde scheppen of een poging daartoe in de chaos en daarbij stootte op allerlei documenten verbonden aan één van de trauma's heeft er wellicht toe bijgedragen dat er naast vermoeidheid ook weer die machteloosheid kwam en dat gevoel overgeleverd te zijn aan... de kennis en macht van anderen... de goodwill of de willekeur... .
Ik herinner me niet meer hoe lang ik hier niet meer schreef. Ik kan, als ik het wil, wel nagaan wanneer ik de vorige blog bekijk.
Het voelt enorm vreemd, alsof ik er deze hele periode niet echt ben geweest en nog steeds niet teruggekeerd ben net zo.
Soms is het comfortabel dat ik een deel van het leven niet meer ervaar, andere keren voelt het naar. Maar ik denk dat ik het ondertussen ook gewend ben.
De medicatie of de ziekte, en daar wringt dan ook nog de depressie tussen.
Het maakt niet uit... het maakt wel uit hoe ik er mee omga. En dat was moeilijk. Sinds enkele weken lijkt het toch de betere kant op te gaan.
Mogelijk door de hogere dosis anti-depressiva.
Het is al een goed teken dat ik sinds -zo voelt het toch- lange tijd weer in staat ben hier wat te schrijven. Dat niet alles meer zo zinloos voelt. Ook het schrijven dus... verdween in die hele soep, en nochtans was dat zowat mijn leven lang mijn uitlaatklep.
Dus het voelt zo goed dat ik het opnieuw kon opnemen.
Ook het opruimen, het orde scheppen in de enorme chaos hier lijkt niet meer zo onoverkomelijk, ik ben ermee kunnen verdergaan. En dàt is evenmin een hele tijd niet mogelijk geweest.
Dus ja, ik ben dankbaar voor dat wat toch weer voelt als 'zin' en 'moed' en 'vooruitzicht hebben'.
Vooral ook dit schrijven. Ik hoop dat ik opnieuw de gevoelens en al wat vecht binnen me weer kan omschrijven... zodat het lichter om dragen wordt... . Ik werd een zwijgend beeld... en het zonnig proberen te verschijnen omdat het andere naar onthaald werd, maakte dat de pijn niet af kon nemen, dat die vreemdsoortige eenzaamheid mij verder liet afdrijven van 'voelen'.
Mijn geheugen laat het regelmatig afweten. En zoveel draait in de soep. Het is donker geworden. Ik kijk opnieuw tegen een ellendige depressie aan. Door de medicatie heb ik er minder greep op. Heb ik op alles minder greep. Ik dwing mezelf naar buiten. Zoals ook vandaag. Het is moeilijk. Omdat ik er anders uitzie. Omdat ik mezelf niet ben. Hoeveel moeite ik ook doe om 'mezelf' te zijn... . Mezelf lijkt voortdurend in een droom of nachtmerrie. Alsof ik slaap terwijl ik wakker ben. Onzeker en angstig word ik erdoor. Omdat ik hoor, merk, besef dat ik niet ben die ik ben. Het lukt me ook niet meer zo om mijn gevoelens goed te formuleren. Soms vraag ik me af of ik nog wel gevoelens heb. Vast wel maar ook die zijn veranderd. De periode dat ik om de haverklap een huilbui kreeg, is gelukkig voorbij. Ik laat geen traan meer maar voel me ellendig.
En ik herinner me niet me ooit in mijn leven in die mate eenzaam gevoeld te hebben als tijdens deze hele periode.
De vriendinnen waar ik me niet bang bij zou voelen, ze zijn er niet meer. Dood. Eén na één.
En die me van mijn familie zo nauw aan het hart liggen... wat doet het pijn dat ze niet eens een blitsbezoekje brengen.
De confrontatie hiermee vond en vind ik nog het zwaarste.
Ik blijf verwoed proberen het te begrijpen... maar het lukt me niet. Zelfs in de maanden dat ik zeer slecht aan toe was... wat heb ik me alleen gevoeld en bang... . En wat deed het pijn dat er niets eens geïnformeerd werd hoe het me ging.
Nog altijd probeer ik overal een verklaring aan te geven... maar het blijft zo vreemd... . En immens pijnlijk.
Die wereld maakte me angstig. Sinds... dit alles begon.
De behandelingen die ik kreeg... de manier van benaderd worden. Een nachtmerrie.
Ze maakte me nog zieker.
De angst voor ze is nooit groter geweest.
Vertrouwen? Hoe kan ik vertrouwen in die wereld daar.
Vandaar dat ik geen beroep meer op ze wil doen sinds opeenvolgende nare ervaringen. Dus op zoek naar een huisarts die er geen vooroordelen op na houdt, en een die ernstige problemen ook ernstig neemt. Waardoor er geen blunders ontstaan die op rekening van mijn gezondheid geschreven werden.
De gespecialiseerde arts die als een sneltrein info geeft, en volkomen onterecht met het mes van veroordeling mijn hoofd eraf sloeg... waarna ik daags nadien tot overmaat van ramp ook nog een verslag met foutieve informatie onder ogen kreeg... .. boezemt me meer dan angst in.
Ik reis al maanden in mijn eentje verder... zonder hun 'hulp'(?) nog in te roepen.. en paste zelf mijn medicatie aan... wat ik uiteraard nooit zou doen als zij niet eerder door nonchalance mij maandenlang verkeerde medicatie gaven. En dan daar een mouw aanpassen die mogelijk mij in die mate bijwerkingen gaf dat ik niet meer functioneren kon.
Ik durf mijn leven, mijn gezondheid niet meer aan ze toevertrouwen. Het was meer dan schokkend wat ik beleefd heb.
Op zoek dus naar een goede medische begeleiding en ik zal die vinden ook.
Ze zijn er... elders... waar ik voor andere medische problemen was... .
Het is alleen erg moeilijk en zwaar tijdens deze periode. Vaak is de energie volkomen zoek. Sinds gisteren lijkt het me eindelijk beter te gaan. Mogelijk door het uitstellen van de verhoging van een van de medicamenten. Ook dat vond ik een vreemde ervaring. Op basis van 3 raadplegingen die niet eens raadplegingen zouden mogen heten, maar info naar je hoofd geslingerd krijgen, zo snel dat je ze amper kan opnemen, wordt vlug beslist om niet van de minste medicatie te nemen, te verhogen, te verlagen. Evenmin zonder te controleren of dit nog wel moet... want onderzoeken vinden er ondertussen niet meer plaats... gedurende 2 maanden, geen bloedonderzoek, geen ander ook. Dus wanneer de verhoging mogelijk niet nodig is... maakt dat voor ze niet uit... maar voor mij wel.
Beide medicamenten zijn namelijk allesbehalve onschadelijk.
Het is bijna zoals bij die arme dieren die vetgemest worden in hokjes, geef die alle dagen zoveel van dit en zoveel van dat en 't komt in orde. Ach ik kan het niet uitdrukken zoals ik het zou willen... . Het is alsof je bezig bent alle planten te voorzien van water, zelfs die bezig zijn te verzuipen. En je alle kippen vetmest zelfs die tekenen vertonen van ziekte door dat vetmesten.
Ik ga het hierbij laten, voel me erg moe... tijd om te rusten... nu ja, alleszins wat anders te doen.
Je kwam onverwacht maar maakte je nu eens geen zorgen of dat wel 'mocht'.
Uiteindelijk kwam ze bij jou zowat iedere keer onverwacht aan.
Als toch zou blijken dat niemand thuis zou zijn, je had je daarop voorbereid, het geschenkje kon veilig achterblijven.
Er was bezoek maar dat leek niet meteen een probleem. Je vroeg uiteraard of je niet stoorde. Het bezoek was ook niet onbekend voor je.
Toch voelde je iets wat je niet kon plaatsen.
Je probeerde jezelf gerust te stellen door te menen dat het wellicht weer je hooggevoeligheid was die je parten speelde.
Het leek wel of ze spraken zonder woorden, je merkte het.
Er werd je gevraagd of je een kop koffie wilde.
Er klopte iets niet. Je probeerde alsnog het te negeren.
Er werd zo vaag, zo raar gedaan.
Een soort nervositeit, ongemakkelijkheid.
En toen zag je het... en hoorde je het... iets moest vlug uit het zicht verdwijnen.
Die ene fles. Wie nam het initiatief? De gevierde of de bezoekers die mogelijk de fles meebrachten...? Dat glas van ze werd opgedronken en één van de bezoekers reageerde nogal vreemd op het aanbod op nog een glaasje.
Het besef kwam achteraf, de fles werd vlug weggenomen. En wel om jou?
Blijkbaar was het te duur om je daarin te laten delen?
Je gelooft niet dat het van de gevierde zelf kwam maar wellicht door de schenker....
Toch vond je het pijnlijk. Om allerlei. Zeker niet om het drankje in die fles.
Toen je na die koffie nogmaals aangeboden werd of je wat wilde drinken, koffie of iets fris. Koos je omwille van de sterke koffie en het warme weer voor iets fris.
Je hoopte op een biertje... maar je kreeg water voorgeschoteld met kruiden erin.
Bij de koffie kreeg je chocolaatjes maar van de andere snacks werd je evenmin iets gepresenteerd.
Het voelde als opnieuw een confrontatie met het feit dat je niet heus nog een vriend of vriendin hebt al bleef je denken dat zij er wel een was en bleef.
Niemand meer waarvan je kan voelen dat ze om je geven.
Niemand nog op de aarde die je vertrouwd is... .
Je voelt je sindsdien onverschillig. Levensloos.
Je ziet en hoort en merkt op... bekijkt het leven om je met andere ogen, een ander gevoel, geen aangenaam gevoel.
De hevige wind buiten maakte dat je het zo scherp voelde.
Al wat was is vervlogen. Weg.
Wat rest is een ouder geworden boom.
De wortels ervan komen steeds losser te zitten.
De boom kijkt uit over het kaal geworden landschap, met ultramoderne gebouwen, zonder gras of bloemen, zonder bomen en slechts gemillimeterde struiken. Strak. Plastiek, beton, metaal, glas.
Er zijn nog mensen die geven om de oude boom... en dat doet deugd.
Het houdt niet stand bij de grotere hoeveelheid gevoelloosheid, hardheid, onverschilligheid, bij de aanvallen op de boom, de verminkingen, bespugingen, spot.
En net als toen... wordt er bovendien ook gezorgd dat die de boom in hun hart sluiten zoals die is, weggetrokken worden waar en hoe het kan.
Ach boom, neem de raad ter harte van die jou passeerde en zo hartelijk en aardig voor je was. Probeer de nare houdingen los te koppelen en bescherm hetgeen waarvan je genieten kan, want ook dat wordt vaak voorwerp van spot of kritiek.
Je wil beschrijven wat is maar de leegte is te groot.
Beschrijf dan de leegte.
Een wit blad, een wereld die je niet langer kent, voelt, waarvan je niet langer voelt dat je eraan deelneemt, aan die wereld.
Zelden heb je nog zin om te eten. Er is geen honger.
Je koopt waarvan je denkt dat het je wel zal smaken.
Het duurt een week eer je je dan eindelijk aan het bereiden zet van wat je kocht.
Net zo gaat het met zaken ondernemen. Het laat je allemaal koud en je moet je er toe aanzetten om het ook te doen.
Spulletjes kopen waarvan je denkt dat je daarmee wat kan om creatief aan de slag te gaan, maken je slechts depressiever, net omdat je jezelf er niet toe kan brengen ermee aan de slag te gaan. Daarmee ben je gelukkig opgehouden... want de berg spulletjes die groter wordt zonder dat je er wat mee doet, geeft je nog een ellendiger gevoel.
Je nodigt niemand meer uit. Je gaf het op. Teveel eisen en voorwaarden worden er gesteld door de ene wat een gewoon, gezellig samenzijn verknoeid en je onnoemelijk veel spanning geeft. En alsof je wat onbetamelijks vraagt als je ze uitnodigt bij de andere.
Ik ben er gaan lezen al viel ik zowat meteen in slaap en dit zowat vijf uur lang.Het was net middag geweest en zelfs na een voor mij normale nachtrust voelde ik me afgepeigerd terwijl ik slechts de vaat had omgewassen.Wellicht komt het doordat ik opnieuw ziek werd. De zoveelste keer dit niet eens halve jaar.
Het is net als toen. Om de haverklap geveld door ziekte. Hierdoor wordt de strijd tegen de eeuwige depressies gesaboteerd. En verlies ik de moed.
Om terug te keren naar de zoektocht naar mijn bril. Ik vond gelukkig de brillendoos ergens te midden de sprei op mijn bed. Ondanks het warme weer had ik het koud en trok die dikke sprei over me heen.
Eenmaal beneden opende ik voor het computerscherm de brillendoos maar die bleek leeg.
Toen was er wel even onrust hoor, want ik zag voor mijn geestesoog die bril al verschijnen, vermorzeld elders tussen of erger nog onder het deken.
Ik haalde wonder boven wonder de bril ongeschonden uit de opzijgeduwde bedsprei.
Wat dit ook is, ik hoop dat het vlug voorbijgaat zodat ik opnieuw met de nodige kracht de demonen te lijf kan gaan.
Schrijvend blijven
