Het is stil in mijn hoofd. Er is pijn, verdriet. Maar ik hou het stil in mijn hoofd. Zodat niet alles stil wordt in me.
Er is iets veranderd in me. Een omhulsel. Een muur... of een houten schutting, een strohut... ik weet het niet... maar het houdt heel wat buiten... . Ik doe... en wil niet voortdurend beducht zijn op die anderen die hun ongenoegen laten blijken op alle manieren behalve de geruststellende... namelijk : praten, vragen, spreken, communiceren. Het maakt me bang... en dat wil ik niet meer. Ik sluit me af voor hun ongenoegen, als dat er zou zijn... . Als het er zou zijn, dan spreken ze het liefst uit. Ik wens me niet meer als een bange haas te gedragen, me niet langer in zowat onmogeljke bochten te wringen. Het is nog pijnlijker wanneer ik dan geconfronteerd wordt met hun eigen verregaande nonchalance, of het duidelijk 'weinig of geen' rekening houden met hun omgeving. En natuurlijk word je dan een soort van 'lastpak', als je niet op die akelige zwijgende manier maar met vriendelijke woorden, ze erop wijst, of verzoekt om... .
Mijn besluit: laat ze hun gang maar gaan. Ik sluit er me voor af. En ik probeer mijn leven te leven, met sterkere grenzen om me heen. Ook innerlijke barelen, zodat allerlei kwetsende houdingen me niet meer omtoveren in een wrak.
Helemaal verdoofd. De balans is nu helemaal die ene kant uitgegaan. Met een luide bons kwam die ene schaal naar beneden.
Ik red het wel hoor. Op overlevingsstatus. Voel me doodmoe helemaal.
Alsof ik midden in een oorlog zit en er geen mogelijkheid is om te vluchten, me te verschuilen, tot rust te komen. Al die mogelijkheden worden gesaboteerd. Toch blijf ik proberen.
Geen uitlaatklep sinds weken maakt alles nog moeilijker. Het enige wat me behoedt voor nog meer ravage is mezelf 'doodhouden', verdoofd dus.
De auto-immuunziekte, de hele corona-ellende, depressie en op deze twee maanden acht weken niet naar de hulpverlener kunnen. De spanningen in mijn buurt, de gemelijkheid van die ik meende te kunnen vertrouwen, de afschuwelijke aanval van een ander persoon. Zoveel maskers vallen af deze tijden.
Ik ben het moe, ik kan niet meer.
Ik voel me hoe langer hoe minder in staat om me af te schermen van allerlei soorten gemenigheid, wreedheid, gestoordheid. Wil al die negativiteit niet langer zo intens voelen.
Het moet veranderen, mijn leven voelt ondergraven... .
Geen respect voor de anderen hier, of weinig... dat amper nog iemand kunnen vertrouwen in mijn onmiddelijke buurt, het nekt me.
Ik moet alvast ophouden met de angst die er weer is gekomen... waardoor je speelbal wordt van anderen hun frustraties, jaloezie, machtspelletjes.
Speel muziek op een normaal niveau, ga niet als een haas de trappen af maar stap gewoon, haal je regenscherm tevoorschijn als er nog eens matten worden uitgeklopt vanuit de hoogte en de viezigheid jouw terras of was bereikt . En ga er niet telkens dood van als je ziet dat je gezien werd maar er toch vlug weggedraaid wordt... of als je die reikhalzend ziet kijken vanop dat terras naar wat je doet in je tuin... maar als je kijkt, alweer doet of je er niet bent.
Wat vind ik dat vreselijk allemaal. Er wordt niet echt gecommuniceerd, het is zo vaak gemelijk, ontkennen, doen alsof de neus bloedt. Dus ik stop met dat blindelings vertrouwen in mensen, ik stop met me te laten beschuldigen voor zaken waar ik niets mee te maken heb... ik stop met mezelf weg te moffelen daardoor. Ik doe mijn ding, en laat ze maar respectloos omgaan met de omgeving, ik sluit de barelen, ze doen maar. Focus je nu maar op al die mensen die je wel eerlijk benaderen, je al het goede gunnen in plaats van het te benijden. Ik ga er stilaan dood van. Ben op.
Alsof het nog steeds niet tot mijn bewustzijn kon doordringen.
Ik doe alles wat gevraagd wordt en toch voel ik me niet in de realiteit, nog steeds niet.
Ik woon in wolken van 'vreemdheid', bewegingen buiten me om, alles lijkt verdoofd.
Ook het voelen bij tijden en het reageren is veranderd, alsof ik half robot werd.
Enorm moe en erg down, met enorm veel moeite aan de taakjes, zowel het mezelf ertoe dwingen als het taken volbrengen zelf.
Niets boeit me nog, nergens naar uitkijken, steeds meer 'doet er niet meer toe'. En wanneer er een plan ontstaat in mijn verdoofde brein, dan zakt het als een pudding in elkaar voor ik er aan kon beginnen.
Alsof iemand me vraagt om een mens te opereren terwijl ik daar niets van kan.
Depressie, immuniteitsziekte en dan de hele beleving verlamd door corona. Eenzaam voel ik me niet meer, niet meer... de berg, die steeds maar groeiende berg, eraf gedonderd.
Het is vreemd... alles... . Je kan het niet 'grijpen' en niet 'begrijpen'. Je doet wat je opgedragen werd en wordt naargelang de situatie verandert.
Onzekerheid blijft. En angst. Twijfel.
Ja, het voelt als een nachtmerrie. Een die niet verdwijnt als je ontwaakt.
En natuurlijk wil je er 'het beste' van maken. Maar hoe?
Ik vermijd het om meer dan 2 keer per dag de situatie te volgen. En dan via kanalen die je kan vertrouwen. En die niet komen met feiten die je niet helpen, tenzij door de angst nog te verergeren en je de moed te doen verliezen.
Toch voelt het vaak of ik in het duister tast. Of alsof ik iedere minuut mijn handen zou moeten wassen of heel mijn huis zou moeten ontsmetten. Alsof dat virus plots ook in dit huis zit alhoewel ik alleen woon met mijn huisdier en ik me aan de regels houd.
Als ik dan toch naar de winkel ga en ik hou voldoende afstand, zijn er toch mensen die ofwel niet weten wat anderhalve meter afstand houden betekent. Of menen ze dat ze als ze achter je aankomen die afstand niet meer hoeven te respecteren?
Je ziet een bejaard koppel wandelen en toch blijft er een man met een hondje op de stoep staan... terwijl je toch niet kan verwachten dat het bejaarde koppel dan maar over de berm naar de straat moet gaan? Ik merk dat een van ze wat zegt tegen de man met het hondje. Ik hoor hem zeggen dat zijn hondje goede dag wil zeggen aan mijn hond... waarmee ik net om de afstand te garanderen mee wandel aan de overkant van de straat. Ik ben ontsteld over zijn onwetendheid of wat is de verklaring voor zijn gedrag???
Hij kon opzij gaan staan, om voldoende afstand tussen hem en het bejaard koppeltje te garanderen maar neen, hij staat daar als een rots midden op het voetpad en wijkt amper als het koppel hem is genaderd.
Ik heb zin om hem toe te roepen opzij te gaan maar ik vertrouwde erop dat hij dat wel zou doen als het koppel dichterbij komt. Dus niet En toen ik zijn antwoord hoorde, voelde ik me nog meer ontredderd... hoezo moest zijn hondje mijn hond gedag zeggen????
Vroeger kwam die ook met zijn niet aangelijnd hondje dichterbij waarbij ik hem duidelijk maakte dat mijn hond (en ik) daar niet zo van gediend zijn. (haar haren gaan overeind staan telkens ze dat hondje ziet komen, de mijne daardoor ook ;-))
Dus ik hoopte dat hij nu zijn verstand zou gebruiken en zijn hondje daar aan de overkant van de straat hield.
Toen we naderden, begon het hondje te blaffen en hoorde ik de man zeggen 'voilà nu heeft hij gedag gezegd ... '
Arghhhhhhhhhh . Te geschokt om hem vanaf de overkant duidelijk te maken dat hij voldoende afstand nu moet houden tussen hem en anderen...
En ja... het bejaard koppel kon binnen blijven maar wordt er niet gezegd dat er voldoende afstand moet gehouden worden??? JA dus... ! Zucht. En als iedereen dat doet, dan is een wandeling als je gezond bent net goed.
Maar dan moet je wel niet zo'n persoon ontmoeten die de regels niet snapt... tenzij je hem daar op tijd aan herinnert... !
Gisteren in een winkel voerden ik en een man net een sierlijk ballet hihi... ik wou een gang inslaan maar zag hem komen en ging terug om de afstand te garanderen... en zo ging het een hele tijd want toevallig kwamen we mekaar telkens weer tegen al was die winkel groot genoeg . Zo kan je eigenlijk van die maatregel ook een spelletje maken. En dan lach je bijna als vanzelf naar mekaar. En lachen is en blijft gezond en doet toch ook de meeste mensen deugd?
Ook een babbeltje maken met een bejaarde die voor de gevel van haar huis staat en zich geen raad meer weet van eenzaamheid... . Dat zijn van die kleine dingen die toch kunnen zorgen voor 'warm contact al is het dan op afstand'. Of lachen naar mekaar... wat even de angst en de zorgen doet smelten.
Vergeet je titel niet... 'schrijvend blijven'...! Je vergat dat ultieme middel voor je om te blijven... om jezelf niet te verliezen én je moed.
De wanhoop ten top. En dan verstuur je noodoproepen. Reacties of het uitblijven ervan maken het nog erger. Trekken je naar de bodem.
Je sluit die ene poort. Je schreeuwt... en schrijft, je schreeuwt al schrijvend. Je weet dat er harde veroordelingen kunnen komen. Of nog meer stilzwijgen.
Hoe lang is het geleden dat je zo vaak probeerde iemand te bereiken? De angst groeide. Een déjà vu... .
Ziek van ellende. De buitenlucht in. Niet opnieuw. Niet opnieuw.
Als praten stokt of de woorden niet meer gehoord worden. Ze gaan mee met de wind. Hun geluid gaat verloren.
Omdat jezelf 'dood' voelt? De kracht eruit is. Alles mat voelt en de andere niet meer kan zien, niet meer kan voelen, niet meer beseft dat het van binnen stilaan verandert in die ene nachtmerrie?
Alweer alsof jij als bezetene schreeuwt om hulp, roept, gilt, de moordenaar zit je op de hielen. Maar het dikke glas waarachter je gevangen zit maakt dat niemand je echt kan horen, je werkelijk kan zien, de angst in je ogen kan lezen.
Iemand wuift zelfs terug toen je je beide armen in wanhoop naar boven stak.
En toch werd je gehoord, niet vergooid... niet veroordeeld... .
Je voelt je ziek vandaag, maar niet meer verloren... je voelt je ziek maar niet meer dat soort ziek zijn in coma, maar ziek door de emoties door de warboel van gevoelens. Je staat niet alleen, je bent niet alleen. Wat je voelt wordt niet weggelachen of genegeerd, jezelf er niet om veroordeeld of heel erg afgestraft.
Je wordt gehoord in je hele wezen, ook dat met pijn en verdriet, met schaamte en schuld, met vertwijfeling en angst.
Het duizelt je. Je weet dat je moet zorgen dat je rust, dat je niet overspoeld wordt door dit onverwachte voelen van gehoord te worden. Dat je er mag zijn.
Je durft niet te veel hoop te koesteren dat je jezelf nu weer kan optillen, dat het allemaal wel weer zal gaan. Doe het rustig. Stapje voor stapje. En zorg goed voor jezelf. Zorg dat de angsten het niet meer sturen, jouw leven, jouw zijn. Zorg voor rust zodat de vermoeidheid die monsters niet allemaal extra kan voeden.
Verzeild in de modder. En waar is het 'noorden'? Kan je niet meer verder? Of terug?Een vergruisd brein. En wat meer voel je nog dan de langgerekte schreeuw in de verte?
Spartelen doe je niet meer. Er kwam onverschilligheid. Leegte.
Om je heen kijken wekt slechts angst op. Puin overal. Chaos. Verstikkend.
Gevangen in zoveel netten, draden, klauwen, ... .
En kijk... daar heb je dan je doel.... ! Bevrijd jezelf van de ballast. Ruim dat puin. En probeer orde te scheppen in de chaos. Zodat je weer kan ademen en de angst kan wegebben.
Het blijft jammer genoeg pijnlijk. Ik mis spontane bezoekjes. Of een telefoontje. Bij tijden kan ik het moeilijk aan dat gevoel dat ik niet meer voor ze schijn te bestaan.
Het verdriet kwam in vol ornaat naar boven na die dag dat ik me vergiste en dat onthaald werd op weer die verwijtende toon. Waarom niet gewoon wat begrip voor dat wat voor mezelf al moeilijk genoeg is?
Ik ben er zo ontzettend moe door... altijd op je tellen letten, kijken wat je zegt... en je niet laten overspoelen. Ieder woord én gevoel wat niet in het plaatje past wordt afgemaakt.
Ze moeten me niet. Het doet vooral pijn hoe je miskend wordt, op een vreselijke manier anders ingevuld wordt.
Het slaat je hele innerlijke wereld in diggelen.
Ik voel me slechts door de kleintjes geliefd. Ik weet dat ik ook door één van de oudere graag gezien word maar het is nu door omstandigheden niet voelbaar.
Ik begrijp het maar kan het steeds minder dragen. Ook hoe die waar ik toch een goed contact mee meen te hebben, van me weggehouden worden. Ik vind al die gehaaide spelletjes moordend en wenste dat ik kon wegtrekken, ver weg... en het goede van de warmte van mensen om me heen hierdoor niet langer verwoest werd.
Moet je echt eerst op dàt punt aangekomen zijn? Om onverbloemd te laten horen, zien, voelen hoe je spuugt op de persoon die jou kwam bezoeken?
In het bijzijn van alle andere bezoekers... .
Helemaal onderuit ging je. Innerlijk. Probeerde te begrijpen... probeerde het niet 'persoonlijk' te nemen. Terwijl het dat duidelijk wel was. Daar stond je met de zorgvuldig gekozen ruiker bloemen... . Iemand nam ze aan en zei welke mooie rozen het waren.
Je wist even niet wat te doen. Ze deed of je de rotste mens op de hele wereld was... alsof je een pak vergif was, een hele hoop viezigheid. En omdat ze zo duidelijk liet voelen dat ze je niet moest daar... zei je dat je wel weg zou gaan, dat je het begreep (dat ze rust nodig had)... . Ze bleef maar doorgaan... tot je zei dat je er niet voor jezelf was... maar voor haar... en dat je haar niet wou storen. Je mocht 5 minuten blijven. Alsof ze je net een hele grote gunst verleende.
Een deel van de andere bezoekers had zich spontaan teruggetrokken... al zei ik dat het niet hoefde, dat ik wel zou gaan.
Toen na hoeveel minuten (?) er iemand binnenkwam, zei je dat je nu wel weg zou gaan, de 5 minuten waren wellicht al om.
Wie zei er 'bedankt voor je bezoek'? Ik herinner het me niet meer. Ik was er niet meer vanaf dat moment dat ik werd bekogeld door al die akelige woorden die me duidelijk lieten voelen dat ze me er niet wenste.
Waarom niet? En waarom liet ze me dat niet op een menselijke wijze en zonder die machete de er dodelijk inhakte?
Omdat ze net als een deel van de familie liever veroordeeld zonder de 'veroordeelde' ooit de kans te hebben gegeven 'gehoord' te worden?
Natuurlijk willen ze dat niet... ze moesten eens geconfronteerd worden met een 'heel ander verhaal'... een verhaal dat oneindig ver van de vracht leugens ligt.
Hoe ik erna, eenmaal buiten, probeerde het te plaatsen in de situatie waarin ze zich bevond, het hielp me niet. Ik bleef die woorden erger dan haat voelen. Ze waren als bijtend zuur... en dat bijtend zuur bleek niet te stoppen.
Was dan haar hele houding en gedrag naar mij toe bij de ontmoetingen ervoor gefaked?
Dan deed ze zichzelf aan dat iemand aan haar ziekenbed stond die ze liever niet daar zag...? Door hypocriet gedrag... . En ze deed het niet alleen zichzelf aan... .
De herinnering aan haar... aan de messen die ze ronddraaide in mijn hart... de pijn die dat deed... en de vraag wààrom... waaraan ik zulke haat verdiend had... die wil ik wissen... uit zelfbehoud. En ik hoop dat het me lukt.
Ik ben moe... en wil hoe langer hoe minder naar buiten, naar mensen toe.
Ik denk dat ik me beter moet afschermen. Alvast tot ik hersteld ben. Nare ervaringen schijnen een nogal vernietigende impact op me te hebben. Een aanslag op de al karige energie.
Het voelde of een enorme golf me opslorpte en me meesleurde en ik me te verbouwereerd en overdonderd voelde om me te verzetten, om helder te kunnen denken en me uit die opslorpende golf te kunnen bevrijden.
Soms ben ik moe van te zien en te voelen wat ik zie en voel gebeuren rondom me. Ik mag niet vergeten dat het niet alleen 'narigheid' is wat er gebeurt, dat er naast drama's ook nog hartverwarmende en mooie gebeurtenissen plaatsvinden. Dat niet iedereen zich akelig uitlaat naar anderen toe maar er nog zoveel mensen zijn met een warm hart, wijsheid en liefde.
Vandaag ga ik veilig binnen deze muren van wat me neersloeg herstellen. Ik geef niet op. Met mijn verstand op nul, gaat dat even beter.
Het was een mooie dag gisteren. Fijn creatief bezig geweest. En babbels onderweg, hart kunnen luchten ter plaatse... het gaf me allemaal rust.
De vermoeidheid verdween eenmaal thuis na een frisse stap naar de winkel.
Vandaag worden mijn hersenen gepijnigd door herrie in de buurt.
Maar straks naar de winkel in de buurt én het plan dat ikzelf maakte, nakomen, namelijk te voet naar de biowinkel en ook eindelijk dat ene toestelletje terug in werking laten zetten.
Verder is het leeg in mijn hoofd... en voelen gaat meer in de richting van een zombie.
En als een automaat bijna zeg ik bij mezelf die ene mantra op... dat het binnenkort wel allemaal beter zal gaan als de medicatie me niet langer in die mate kan beschadigen, al was ze er tegelijkertijd ook om me te genezen.
Ik breek er niet langer mijn hoofd om, dat kan ook niet met een hoofd dat voelt als een gummibal.
Plotse angst, het huilen nabij, het gillen net zo.
Administratie... als ik voor weer een aanvoering van allerlei bewijzen en gegevens sta, slaat de schrik me om het hart.
Zovele jaren een soort speelbal in een complexe context, van het kastje naar de muur toestanden. Diverse diensten die fouten maakten na nochtans correcte informatie van mijn zijde.
Het maakt me dus opnieuw heel angstig... vooral omdat ik die voorbije jaren door diverse trauma's nog maar amper geordend krijg in mijn herinnering.
Ik vertrouwde aanvankelijk op de diensten die je wegwijs helpen... maar door de fouten die er her en der gemaakt werden, lukt me dat niet meer. Toch kan je niet anders... en het is des te hachelijker nu omdat mijn vermogen om de boel toch min of meer in de gaten te houden, zelf opzoekingswerk te doen enz... door een ziekte nu niet meer naar behoren werkt. Dus helemaal een vogel voor de kat?
Ik moet wel vertrouwen koesteren in die mensen die ik kan raadplegen, een andere mogelijkheid is er niet. En dan maar hopen dat ik niet in de goot beland .
De wetgeving als je niet in het normale circuit draait, lijkt op een Russische roulette... .
Ik zou een potje gaan 'janken' als ik daartoe nog in staat was... alleen in de hoop om toch wat 'lichter' te voelen.
En minder dat gevoel te hebben om alles bij elkaar te schreeuwen van angst en wanhoop.
Even wat rust nemen, helpt me misschien... want de vermoeidheid heeft de angst wellicht op de spits gedreven... en dat ik bij het orde scheppen of een poging daartoe in de chaos en daarbij stootte op allerlei documenten verbonden aan één van de trauma's heeft er wellicht toe bijgedragen dat er naast vermoeidheid ook weer die machteloosheid kwam en dat gevoel overgeleverd te zijn aan... de kennis en macht van anderen... de goodwill of de willekeur... .
Ik herinner me niet meer hoe lang ik hier niet meer schreef. Ik kan, als ik het wil, wel nagaan wanneer ik de vorige blog bekijk.
Het voelt enorm vreemd, alsof ik er deze hele periode niet echt ben geweest en nog steeds niet teruggekeerd ben net zo.
Soms is het comfortabel dat ik een deel van het leven niet meer ervaar, andere keren voelt het naar. Maar ik denk dat ik het ondertussen ook gewend ben.
De medicatie of de ziekte, en daar wringt dan ook nog de depressie tussen.
Het maakt niet uit... het maakt wel uit hoe ik er mee omga. En dat was moeilijk. Sinds enkele weken lijkt het toch de betere kant op te gaan.
Mogelijk door de hogere dosis anti-depressiva.
Het is al een goed teken dat ik sinds -zo voelt het toch- lange tijd weer in staat ben hier wat te schrijven. Dat niet alles meer zo zinloos voelt. Ook het schrijven dus... verdween in die hele soep, en nochtans was dat zowat mijn leven lang mijn uitlaatklep.
Dus het voelt zo goed dat ik het opnieuw kon opnemen.
Ook het opruimen, het orde scheppen in de enorme chaos hier lijkt niet meer zo onoverkomelijk, ik ben ermee kunnen verdergaan. En dàt is evenmin een hele tijd niet mogelijk geweest.
Dus ja, ik ben dankbaar voor dat wat toch weer voelt als 'zin' en 'moed' en 'vooruitzicht hebben'.
Vooral ook dit schrijven. Ik hoop dat ik opnieuw de gevoelens en al wat vecht binnen me weer kan omschrijven... zodat het lichter om dragen wordt... . Ik werd een zwijgend beeld... en het zonnig proberen te verschijnen omdat het andere naar onthaald werd, maakte dat de pijn niet af kon nemen, dat die vreemdsoortige eenzaamheid mij verder liet afdrijven van 'voelen'.
Mijn geheugen laat het regelmatig afweten. En zoveel draait in de soep. Het is donker geworden. Ik kijk opnieuw tegen een ellendige depressie aan. Door de medicatie heb ik er minder greep op. Heb ik op alles minder greep. Ik dwing mezelf naar buiten. Zoals ook vandaag. Het is moeilijk. Omdat ik er anders uitzie. Omdat ik mezelf niet ben. Hoeveel moeite ik ook doe om 'mezelf' te zijn... . Mezelf lijkt voortdurend in een droom of nachtmerrie. Alsof ik slaap terwijl ik wakker ben. Onzeker en angstig word ik erdoor. Omdat ik hoor, merk, besef dat ik niet ben die ik ben. Het lukt me ook niet meer zo om mijn gevoelens goed te formuleren. Soms vraag ik me af of ik nog wel gevoelens heb. Vast wel maar ook die zijn veranderd. De periode dat ik om de haverklap een huilbui kreeg, is gelukkig voorbij. Ik laat geen traan meer maar voel me ellendig.
En ik herinner me niet me ooit in mijn leven in die mate eenzaam gevoeld te hebben als tijdens deze hele periode.
De vriendinnen waar ik me niet bang bij zou voelen, ze zijn er niet meer. Dood. Eén na één.
En die me van mijn familie zo nauw aan het hart liggen... wat doet het pijn dat ze niet eens een blitsbezoekje brengen.
De confrontatie hiermee vond en vind ik nog het zwaarste.
Ik blijf verwoed proberen het te begrijpen... maar het lukt me niet. Zelfs in de maanden dat ik zeer slecht aan toe was... wat heb ik me alleen gevoeld en bang... . En wat deed het pijn dat er niets eens geïnformeerd werd hoe het me ging.
Nog altijd probeer ik overal een verklaring aan te geven... maar het blijft zo vreemd... . En immens pijnlijk.
Die wereld maakte me angstig. Sinds... dit alles begon.
De behandelingen die ik kreeg... de manier van benaderd worden. Een nachtmerrie.
Ze maakte me nog zieker.
De angst voor ze is nooit groter geweest.
Vertrouwen? Hoe kan ik vertrouwen in die wereld daar.
Vandaar dat ik geen beroep meer op ze wil doen sinds opeenvolgende nare ervaringen. Dus op zoek naar een huisarts die er geen vooroordelen op na houdt, en een die ernstige problemen ook ernstig neemt. Waardoor er geen blunders ontstaan die op rekening van mijn gezondheid geschreven werden.
De gespecialiseerde arts die als een sneltrein info geeft, en volkomen onterecht met het mes van veroordeling mijn hoofd eraf sloeg... waarna ik daags nadien tot overmaat van ramp ook nog een verslag met foutieve informatie onder ogen kreeg... .. boezemt me meer dan angst in.
Ik reis al maanden in mijn eentje verder... zonder hun 'hulp'(?) nog in te roepen.. en paste zelf mijn medicatie aan... wat ik uiteraard nooit zou doen als zij niet eerder door nonchalance mij maandenlang verkeerde medicatie gaven. En dan daar een mouw aanpassen die mogelijk mij in die mate bijwerkingen gaf dat ik niet meer functioneren kon.
Ik durf mijn leven, mijn gezondheid niet meer aan ze toevertrouwen. Het was meer dan schokkend wat ik beleefd heb.
Op zoek dus naar een goede medische begeleiding en ik zal die vinden ook.
Ze zijn er... elders... waar ik voor andere medische problemen was... .
Het is alleen erg moeilijk en zwaar tijdens deze periode. Vaak is de energie volkomen zoek. Sinds gisteren lijkt het me eindelijk beter te gaan. Mogelijk door het uitstellen van de verhoging van een van de medicamenten. Ook dat vond ik een vreemde ervaring. Op basis van 3 raadplegingen die niet eens raadplegingen zouden mogen heten, maar info naar je hoofd geslingerd krijgen, zo snel dat je ze amper kan opnemen, wordt vlug beslist om niet van de minste medicatie te nemen, te verhogen, te verlagen. Evenmin zonder te controleren of dit nog wel moet... want onderzoeken vinden er ondertussen niet meer plaats... gedurende 2 maanden, geen bloedonderzoek, geen ander ook. Dus wanneer de verhoging mogelijk niet nodig is... maakt dat voor ze niet uit... maar voor mij wel.
Beide medicamenten zijn namelijk allesbehalve onschadelijk.
Het is bijna zoals bij die arme dieren die vetgemest worden in hokjes, geef die alle dagen zoveel van dit en zoveel van dat en 't komt in orde. Ach ik kan het niet uitdrukken zoals ik het zou willen... . Het is alsof je bezig bent alle planten te voorzien van water, zelfs die bezig zijn te verzuipen. En je alle kippen vetmest zelfs die tekenen vertonen van ziekte door dat vetmesten.
Ik ga het hierbij laten, voel me erg moe... tijd om te rusten... nu ja, alleszins wat anders te doen.
Je kwam onverwacht maar maakte je nu eens geen zorgen of dat wel 'mocht'.
Uiteindelijk kwam ze bij jou zowat iedere keer onverwacht aan.
Als toch zou blijken dat niemand thuis zou zijn, je had je daarop voorbereid, het geschenkje kon veilig achterblijven.
Er was bezoek maar dat leek niet meteen een probleem. Je vroeg uiteraard of je niet stoorde. Het bezoek was ook niet onbekend voor je.
Toch voelde je iets wat je niet kon plaatsen.
Je probeerde jezelf gerust te stellen door te menen dat het wellicht weer je hooggevoeligheid was die je parten speelde.
Het leek wel of ze spraken zonder woorden, je merkte het.
Er werd je gevraagd of je een kop koffie wilde.
Er klopte iets niet. Je probeerde alsnog het te negeren.
Er werd zo vaag, zo raar gedaan.
Een soort nervositeit, ongemakkelijkheid.
En toen zag je het... en hoorde je het... iets moest vlug uit het zicht verdwijnen.
Die ene fles. Wie nam het initiatief? De gevierde of de bezoekers die mogelijk de fles meebrachten...? Dat glas van ze werd opgedronken en één van de bezoekers reageerde nogal vreemd op het aanbod op nog een glaasje.
Het besef kwam achteraf, de fles werd vlug weggenomen. En wel om jou?
Blijkbaar was het te duur om je daarin te laten delen?
Je gelooft niet dat het van de gevierde zelf kwam maar wellicht door de schenker....
Toch vond je het pijnlijk. Om allerlei. Zeker niet om het drankje in die fles.
Toen je na die koffie nogmaals aangeboden werd of je wat wilde drinken, koffie of iets fris. Koos je omwille van de sterke koffie en het warme weer voor iets fris.
Je hoopte op een biertje... maar je kreeg water voorgeschoteld met kruiden erin.
Bij de koffie kreeg je chocolaatjes maar van de andere snacks werd je evenmin iets gepresenteerd.
Het voelde als opnieuw een confrontatie met het feit dat je niet heus nog een vriend of vriendin hebt al bleef je denken dat zij er wel een was en bleef.
Niemand meer waarvan je kan voelen dat ze om je geven.
Niemand nog op de aarde die je vertrouwd is... .
Je voelt je sindsdien onverschillig. Levensloos.
Je ziet en hoort en merkt op... bekijkt het leven om je met andere ogen, een ander gevoel, geen aangenaam gevoel.
Schrijvend blijven
. En ga er niet telkens dood van als je ziet dat je gezien werd maar er toch vlug weggedraaid wordt... of als je die reikhalzend ziet kijken vanop dat terras naar wat je doet in je tuin... maar als je kijkt, alweer doet of je er niet bent.
. Zo kan je eigenlijk van die maatregel ook een spelletje maken. 
