Die wereld maakte me angstig. Sinds... dit alles begon.

De behandelingen die ik kreeg... de manier van benaderd worden. Een nachtmerrie.

Ze maakte me nog zieker.

De angst voor ze is nooit groter geweest.

Vertrouwen? Hoe kan ik vertrouwen in die wereld daar.

Vandaar dat ik geen beroep meer op ze wil doen sinds opeenvolgende nare ervaringen. Dus op zoek naar een huisarts die er geen vooroordelen op na houdt, en een die ernstige problemen ook ernstig neemt. Waardoor er geen blunders ontstaan die op rekening van mijn gezondheid geschreven werden.

De gespecialiseerde arts die als een sneltrein info geeft, en volkomen onterecht met het mes van veroordeling mijn hoofd eraf sloeg... waarna ik daags nadien tot overmaat van ramp ook nog een verslag met foutieve informatie onder ogen kreeg... .. boezemt me meer dan angst in.

Ik reis al maanden in mijn eentje verder... zonder hun 'hulp'(?) nog in te roepen.. en paste zelf mijn medicatie aan... wat ik uiteraard nooit zou doen als zij niet eerder door nonchalance mij maandenlang verkeerde medicatie gaven. En dan daar een mouw aanpassen die mogelijk mij in die mate bijwerkingen gaf dat ik niet meer functioneren kon.

Ik durf mijn leven, mijn gezondheid niet meer aan ze toevertrouwen. Het was meer dan schokkend wat ik beleefd heb.

Op zoek dus naar een goede medische begeleiding en ik zal die vinden ook.

Ze zijn er... elders... waar ik voor andere medische problemen was... .

Het is alleen erg moeilijk en zwaar tijdens deze periode. Vaak is de energie volkomen zoek. Sinds gisteren lijkt het me eindelijk beter te gaan. Mogelijk door het uitstellen van de verhoging van een van de medicamenten. Ook dat vond ik een vreemde ervaring. Op basis van 3 raadplegingen die niet eens raadplegingen zouden mogen heten, maar info naar je hoofd geslingerd krijgen, zo snel dat je ze amper kan opnemen, wordt vlug beslist om niet van de minste medicatie te nemen, te verhogen, te verlagen. Evenmin zonder te controleren of dit nog wel moet... want onderzoeken vinden er ondertussen niet meer plaats... gedurende 2 maanden, geen bloedonderzoek, geen ander ook. Dus wanneer de verhoging mogelijk niet nodig is... maakt dat voor ze niet uit... maar voor mij wel.

Beide medicamenten zijn namelijk allesbehalve onschadelijk.

Het is bijna zoals bij die arme dieren die vetgemest worden in hokjes, geef die alle dagen zoveel van dit en zoveel van dat en 't komt in orde.  Ach ik kan het niet uitdrukken zoals ik het zou willen... . Het is alsof je bezig bent alle planten te voorzien van water, zelfs die bezig zijn te verzuipen. En je alle kippen vetmest zelfs die tekenen vertonen van ziekte door dat vetmesten.

Ik ga het hierbij laten, voel me erg moe... tijd om te rusten... nu ja, alleszins wat anders te doen.

20-11-2018 om 10:33 geschreven door Myrthe

Het doet pijn... de herinnering aan wat was.

Een foto van 'voor'... het land van 'waas' begon.

Een kaartje met lieve wensen, warme groeten, en dat ze me missen.

Meestal doet er niet veel pijn... en zit alles ver weg.

Maar ik begin af en toe weer iets te 'voelen'. Hartepijn. Verdriet.

Maar wat ik normaal zo erg vind... nu dat ging gewoon voorbij gisteren.

Een hele dag veilig tussen de muren van dit huis.

Geen mensen, geen indrukken die de ontreddering kunnen veroorzaken.

Vertrouwde series 's avonds kijken... .

De hele verdere dag rustig klusjes opgeknapt.

Niet meer onder hoogspanning maar echt rustig.

Op tijd gegeten. Op tijd rust genomen.

Maanden lukte het me niet te schrijven hier of elders.

Het lukte niet of amper, om te verwoorden wat is.

Ik probeer het weer.

Om schrijvend 'terug te komen'.

20-11-2018 om 08:16 geschreven door Myrthe