Het was een mooie dag gisteren. Fijn creatief bezig geweest. En babbels onderweg, hart kunnen luchten ter plaatse... het gaf me allemaal rust.

De vermoeidheid verdween eenmaal thuis na een frisse stap naar de winkel.

Vandaag worden mijn hersenen gepijnigd door herrie in de buurt.

Maar straks naar de winkel in de buurt én het plan dat ikzelf maakte, nakomen, namelijk te voet naar de biowinkel en ook eindelijk dat ene toestelletje terug in werking laten zetten. 

Verder is het leeg in mijn hoofd... en voelen gaat meer in de richting van een zombie.

En als een automaat bijna zeg ik bij mezelf die ene mantra op... dat het binnenkort wel allemaal beter zal gaan als de medicatie me niet langer in die mate kan beschadigen, al was ze er tegelijkertijd ook om me te genezen.

Ik breek er niet langer mijn hoofd om, dat kan ook niet met een hoofd dat voelt als een gummibal.

01-06-2019 om 11:42 geschreven door Myrthe

Plotse angst, het huilen nabij, het gillen net zo.

Administratie... als ik voor weer een aanvoering van allerlei bewijzen en gegevens sta, slaat de schrik me om het hart.

Zovele jaren een soort speelbal in een complexe context, van het kastje naar de muur toestanden. Diverse diensten die fouten maakten na nochtans correcte informatie van mijn zijde.

Het maakt me dus opnieuw heel angstig... vooral omdat ik die voorbije jaren door diverse trauma's nog maar amper geordend krijg in mijn herinnering.

Ik vertrouwde aanvankelijk op de diensten die je wegwijs helpen... maar door de fouten die er her en der gemaakt werden, lukt me dat niet meer. Toch kan je niet anders... en het is des te hachelijker nu omdat mijn vermogen om de boel toch min of meer in de gaten te houden, zelf opzoekingswerk te doen enz... door een ziekte nu niet meer naar behoren werkt. Dus helemaal een vogel voor de kat?

Ik moet wel vertrouwen koesteren in die mensen die ik kan raadplegen, een andere mogelijkheid is er niet. En dan maar hopen dat ik niet in de goot beland .

De wetgeving als je niet in het normale circuit draait, lijkt op een Russische roulette... .

Ik zou een potje gaan 'janken' als ik daartoe nog in staat was... alleen in de hoop om toch wat 'lichter' te voelen.

En minder dat gevoel te hebben om alles bij elkaar te schreeuwen van angst en wanhoop.

Even wat rust nemen, helpt me misschien... want de vermoeidheid heeft de angst wellicht op de spits gedreven... en dat ik bij het orde scheppen of een poging daartoe in de chaos en daarbij stootte op allerlei documenten verbonden aan één van de trauma's heeft er wellicht toe bijgedragen dat er naast vermoeidheid ook weer die machteloosheid kwam en dat gevoel overgeleverd te zijn aan... de kennis en macht van anderen... de goodwill of de willekeur... .

Wat een sombere blog.

28-05-2019 om 17:01 geschreven door Myrthe

Ik herinner me niet meer hoe lang ik hier niet meer schreef. Ik kan, als ik het wil, wel nagaan wanneer ik de vorige blog bekijk.

Het voelt enorm vreemd, alsof ik er deze hele periode niet echt ben geweest en nog steeds niet teruggekeerd ben net zo.

Soms is het comfortabel dat ik een deel van het leven niet meer ervaar, andere keren voelt het naar. Maar ik denk dat ik het ondertussen ook gewend ben.

De medicatie of de ziekte, en daar wringt dan ook nog de depressie tussen.

Het maakt niet uit... het maakt wel uit hoe ik er mee omga. En dat was moeilijk. Sinds enkele weken lijkt het toch de betere kant op te gaan.

Mogelijk door de hogere dosis anti-depressiva.

Het is al een goed teken dat ik sinds -zo voelt het toch- lange tijd weer in staat ben hier wat te schrijven. Dat niet alles meer zo zinloos voelt. Ook het schrijven dus... verdween in die hele soep, en nochtans was dat zowat mijn leven lang mijn uitlaatklep.

Dus het voelt zo goed dat ik het opnieuw kon opnemen.

Ook het opruimen, het orde scheppen in de enorme chaos hier lijkt niet meer zo onoverkomelijk, ik ben ermee kunnen verdergaan. En dàt is evenmin een hele tijd niet mogelijk geweest.

Dus ja, ik ben dankbaar voor dat wat toch weer voelt als 'zin' en 'moed' en 'vooruitzicht hebben'.

Vooral ook dit schrijven. Ik hoop dat ik opnieuw de gevoelens en al wat vecht binnen me weer kan omschrijven... zodat het lichter om dragen wordt... . Ik werd een zwijgend beeld... en het zonnig proberen te verschijnen omdat het andere naar onthaald werd, maakte dat de pijn niet af kon nemen, dat die vreemdsoortige eenzaamheid mij verder liet afdrijven van 'voelen'.

27-05-2019 om 10:26 geschreven door Myrthe