|
Moet je echt eerst op dàt punt aangekomen zijn? Om onverbloemd te laten horen, zien, voelen hoe je spuugt op de persoon die jou kwam bezoeken?
In het bijzijn van alle andere bezoekers... .
Helemaal onderuit ging je. Innerlijk. Probeerde te begrijpen... probeerde het niet 'persoonlijk' te nemen. Terwijl het dat duidelijk wel was. Daar stond je met de zorgvuldig gekozen ruiker bloemen... . Iemand nam ze aan en zei welke mooie rozen het waren.
Je wist even niet wat te doen. Ze deed of je de rotste mens op de hele wereld was... alsof je een pak vergif was, een hele hoop viezigheid. En omdat ze zo duidelijk liet voelen dat ze je niet moest daar... zei je dat je wel weg zou gaan, dat je het begreep (dat ze rust nodig had)... . Ze bleef maar doorgaan... tot je zei dat je er niet voor jezelf was... maar voor haar... en dat je haar niet wou storen. Je mocht 5 minuten blijven. Alsof ze je net een hele grote gunst verleende.
Een deel van de andere bezoekers had zich spontaan teruggetrokken... al zei ik dat het niet hoefde, dat ik wel zou gaan.
Toen na hoeveel minuten (?) er iemand binnenkwam, zei je dat je nu wel weg zou gaan, de 5 minuten waren wellicht al om.
Wie zei er 'bedankt voor je bezoek'? Ik herinner het me niet meer. Ik was er niet meer vanaf dat moment dat ik werd bekogeld door al die akelige woorden die me duidelijk lieten voelen dat ze me er niet wenste.
Waarom niet? En waarom liet ze me dat niet op een menselijke wijze en zonder die machete de er dodelijk inhakte?
Omdat ze net als een deel van de familie liever veroordeeld zonder de 'veroordeelde' ooit de kans te hebben gegeven 'gehoord' te worden?
Natuurlijk willen ze dat niet... ze moesten eens geconfronteerd worden met een 'heel ander verhaal'... een verhaal dat oneindig ver van de vracht leugens ligt. 
Hoe ik erna, eenmaal buiten, probeerde het te plaatsen in de situatie waarin ze zich bevond, het hielp me niet. Ik bleef die woorden erger dan haat voelen. Ze waren als bijtend zuur... en dat bijtend zuur bleek niet te stoppen.
Was dan haar hele houding en gedrag naar mij toe bij de ontmoetingen ervoor gefaked?
Dan deed ze zichzelf aan dat iemand aan haar ziekenbed stond die ze liever niet daar zag...? Door hypocriet gedrag... . En ze deed het niet alleen zichzelf aan... .
De herinnering aan haar... aan de messen die ze ronddraaide in mijn hart... de pijn die dat deed... en de vraag wààrom... waaraan ik zulke haat verdiend had... die wil ik wissen... uit zelfbehoud. En ik hoop dat het me lukt.
Ik ben moe... en wil hoe langer hoe minder naar buiten, naar mensen toe.
21-06-2019 om 10:59
geschreven door Myrthe
|
Schrijvend blijven
