Het is stil in mijn hoofd. Er is pijn, verdriet. Maar ik hou het stil in mijn hoofd. Zodat niet alles stil wordt in me.

Er is iets veranderd in me. Een omhulsel. Een muur... of een houten schutting, een strohut... ik weet het niet... maar het houdt heel wat buiten... . Ik doe... en wil niet voortdurend beducht zijn op die anderen die hun ongenoegen laten blijken op alle manieren behalve de geruststellende... namelijk : praten, vragen, spreken, communiceren. Het maakt me bang... en dat wil ik niet meer. Ik sluit me af voor hun ongenoegen, als dat er zou zijn... . Als het er zou zijn, dan spreken ze het liefst uit. Ik wens me niet meer als een bange haas te gedragen, me niet langer in zowat onmogeljke bochten te wringen. Het is nog pijnlijker wanneer ik dan geconfronteerd wordt met hun eigen verregaande nonchalance, of het duidelijk 'weinig of geen' rekening houden met hun omgeving. En natuurlijk word je dan een soort van 'lastpak', als je niet op die akelige zwijgende manier maar met vriendelijke woorden, ze erop wijst, of verzoekt om... .

Mijn besluit: laat ze hun gang maar gaan. Ik sluit er me voor af. En ik probeer mijn leven te leven, met sterkere grenzen om me heen. Ook innerlijke barelen, zodat allerlei kwetsende houdingen me niet meer omtoveren in een wrak.

28-08-2020 om 10:10 geschreven door Myrthe

Helemaal verdoofd. De balans is nu helemaal die ene kant uitgegaan. Met een luide bons kwam die ene schaal naar beneden.

Ik red het wel hoor. Op overlevingsstatus. Voel me doodmoe helemaal.

Alsof ik midden in een oorlog zit en er geen mogelijkheid is om te vluchten, me te verschuilen, tot rust te komen. Al die mogelijkheden worden gesaboteerd. Toch blijf ik proberen.

Geen uitlaatklep sinds weken maakt alles nog moeilijker. Het enige wat me behoedt voor nog meer ravage is mezelf 'doodhouden', verdoofd dus.

De auto-immuunziekte, de hele corona-ellende, depressie en op deze twee maanden acht weken niet naar de hulpverlener kunnen. De spanningen in mijn buurt, de gemelijkheid van die ik meende te kunnen vertrouwen, de afschuwelijke aanval van een ander persoon. Zoveel maskers vallen af deze tijden. 

Ik ben het moe, ik kan niet meer.

Ik voel me hoe langer hoe minder in staat om me af te schermen van allerlei soorten gemenigheid, wreedheid, gestoordheid. Wil al die negativiteit niet langer zo intens voelen.

Het moet veranderen, mijn leven voelt ondergraven... .

Geen respect voor de anderen hier, of weinig... dat amper nog iemand kunnen vertrouwen in mijn onmiddelijke buurt, het nekt me. 

Ik moet alvast ophouden met de angst die er weer is gekomen... waardoor je speelbal wordt van anderen hun frustraties, jaloezie, machtspelletjes.

Speel muziek op een normaal niveau, ga niet als een haas de trappen af maar stap gewoon, haal je regenscherm tevoorschijn als er nog eens matten worden uitgeklopt vanuit de hoogte en de viezigheid jouw terras of was bereikt . En ga er niet telkens dood van als je ziet dat je gezien werd maar er toch vlug weggedraaid wordt... of als je die reikhalzend ziet kijken vanop dat terras naar wat je doet in je tuin... maar als je kijkt, alweer doet of je er niet bent.

Wat vind ik dat vreselijk allemaal. Er wordt niet echt gecommuniceerd, het is zo vaak gemelijk, ontkennen, doen alsof de neus bloedt. Dus ik stop met dat blindelings vertrouwen in mensen, ik stop met me te laten beschuldigen voor zaken waar ik niets mee te maken heb... ik stop met mezelf weg te moffelen daardoor. Ik doe mijn ding, en laat ze maar respectloos omgaan met de omgeving, ik sluit de barelen, ze doen maar. Focus je nu maar op al die mensen die je wel eerlijk benaderen, je al het goede gunnen in plaats van het te benijden. Ik ga er stilaan dood van. Ben op.

26-08-2020 om 10:14 geschreven door Myrthe