|
Blauw
Alleen.Om te zien.Naar het hoge huis
van veranderend blauw en het uitwuiven
daaronder van palmen.En elke nacht
zou zij zichzelf herkennen in de man
die het onbuigzame zet naar zijn hand
Zij zou het zien,hoe 's avonds de zon een
brandende vinger aanlegt op het strand,
en het te grote woord herhalen : geluk
is als een vuist vol zand, wie hem knijpt
raakt het kwijt,wie loslaat bewaart voor altijd.
Dat nog eens horen, niet hoeven te zien
hoe elke morgen opklimt langs een touw,
vrouw onder een boom,roerloze palmen ,blauw.
Koen Stassijns
|
