Ik wandelde zonet een blokje om. Ik woon in een laan, niet in een straat.
Die laan is nu echt prachtig, netjes in de rij, langs beide kanten van de weg
staan bloeiende bomen vol roze bloesems.
't Lijk op de grond precies zoals heel veel vroeger, alsof de processie was
langs geweest, allemaal bloesemblaadjes op de grond.
In die laan is ook een wijkschooltje met naschoolse kinderopvang. Een schooltje
gelegen volop in het groen, met bomen en hier en daar speeltuigen ruim in het zand
geplaatst. Zo kunnen kleine kinderbeentjes zonder kleurscheuren, of gekwetste
ledematen van de schommel vallen.
In het naderbij komen zie ik drie kereltjes druk in gesprek, ik kan al in bomen
klimmen hoor ik hen stoer vertellen. Ik ook, ik ook antwoorden de twee anderen.
Om ter vlugst kruipen ze moet oerkreten in de boom. Geen van de drie zag me
voorbij komen zo hingen ze op in hun spel.
Een eindje verder staan nog twee kleine mannen op de afsluiting, eentje roept:
Je oma is daar, glimlachend schud ik mijn hoofd en zeg: neen ventje ik ben wel
oma maar van een ander kindje.
Mijn oma woont daar wijst de andere jongen, naar de overkant.
Dan zegt die ene plots geheel onverwacht: jij bent wel een rare oma hoor, jij gaat
voorbij
Ja dat manneke geeft gelijk natuurlijk, het moet raar zijn als je oma bent en je gaat
daar niet binnen als er zulke leuke jongentjes zijn.
Ooit komt de dag dat ik me zal reppen om er vlug te zijn want dan zal MIJN kleinkind
er wachten op oma
bobane
26-04-2005 om 18:38
geschreven door bobane
|
