Ken je dat van die ambtenaren die eens per jaar in mei of juni hun vakantiegeld extra krijgen. Ze klagen dan praktisch allemaal, maar ze vergeten wat een arbeider moet doen voor zijn congé payé. Iemand uit een fabriek krijgt eens per jaar weliswaar meer, maar zijn loon wordt onderbroken met uitbetaling. Hij moet dus overleven en heelhuids van verlof komen met zijn gekregen geld. De ambtenaren daarentegen vergeten bijna allemaal dat ze in de maand mei of juni hun loon gegarandeerd uitbetaald krijgen. Eigenlijk is het schandalig dat men zo jaloers is op arbeiders die in de vrije markt hun brood verdienen. Ikzelf ben mindervalide en krijg ongeveer een 200 bonus. Als ik hier dan mijn vervangingsinkomen bijreken, dan kan hier of daar wel een reisje af. Het behoort nog altijd tot de mogelijkheden en het enige wat dan telt is dat ik even de tering naar de nering moet zetten voor een zekere periode. Ik sta niet aan bandwerk vijsjes te draaien en vind dat arbeiders nog veel te weinig krijgen in vergelijking met ambtenaren voor een afgestompt pensioen.
Wanneer ik door de stad wandel kom ik ze af en toe wel eens tegen en meestal hou ik de knip op de beurs. Maar soms heb je dat wel eens dat je zo iemand van de straat de massa ziet bespelen en je gaat automatisch naar je geldbeugel. Later heb je dan ook een goed gevoel en eigenlijk vind je het geen verloren zaak geweest. Maar ook heb je ook van die optredentjes lokaal waar muzikanten mogen komen spelen. Zij hebben meestal een klein bescheiden contract maar het belangrijkste is dat ze worden betaald voor hun prestatie. Ik spreek dus niet over vrij podia. Kom je daar dan van die artiesten tegen die met een pet of een hoed durven rondgaan. Ik krijg de weubbe als ik het zie om het in het Antwerps te zeggen. Het nietsvermoedend publiek is meestal te dronken om de essentie te begrijpen dat die band betaald werd voor bewezen diensten. Muziek verzacht de zeden, over enkele uitzonderingen te na niet gesproken.
Ik was al een drietal jaar verliefd op Veerle en had zowat alles geprobeerd om mijn liefde te verklaren. Maar ze ging nooit op mijn avances in en ik werd voortdurend weer afgewezen. Dit gebeurde altijd wel op een vriendelijke manier, maar je voelde aan haar blikken dat ze me liever kwijt dan rijk was. Aangezien ik regelmatig mijn tijd doorbracht met gedichten schrijven besloot ik dan maar om eens enkele regels aan haar te wijden.. Ik wist dat ze soms graag snoepte en erg veel van chocolade hield. Dus onrechtstreeks ging mijn vers om te beginnen over chocolade en mijn gevoelens voor haar. Ik las het over en was tevreden, maar wou toch iets anders dan gewoon een vel papier dat na jaren in de prullemand terechtkomt. Mijn neef zijn vrouw heeft een pralinezaak en die was bereid gevonden om het gedicht in een chocoladevorm af te maken. Toen ik het resultaat zag was ik dolgelukkig want het was bloedmooi en heel tof versierd. Op valentijnsdag had ik een afspraakje met Veerle en gaf haar het kunstwerkje. Ze was heel blij, maar liet me toch verstaan dat er tussen ons geen relatie mogelijk was. Enfin, we zijn goede vrienden gebleven, en ik kreeg de de foto's toegestuurd toen ze met haar aanstaande man en in volle, blijde verwachting van een kind de chocolade aan het verorberen was.
Ik ging naar de apotheker voor mijn portie medicijnen. Het toeval wou dat ik eens in een andere winkel belandde dan die waar ik regelmatig mijn geneesmiddelen koop. Het was een heel klein winkeltje met waarschijnlijk daarachter wel een groot magazijn. Maar ik kwam binnen en mijn oog viel dadelijk op een schilderij dat links aan de muur van de toonbank hing. Ik vroeg de apotheker meer uitleg over het desbetreffende werk en het bleek afkomstig te zijn van een plaatselijk kunstenaar die daar af en toe een stuk te koop aanbood. Ik kreeg het adres van de kunstschilder en belde aan. We onderhandelden wat over de prijs en er werd zowaar een deal gesloten. Ik ging naar huis met een kunstwerk dat waarschijnlijk niet veel waarde heeft op de markt maar dat er toch voor heeft gezorgd dat mijn apothekerskosten in de loop der jaren niet al te veel zijn opgelopen. Ook is het zo dat ik tot hiertoe altijd mijn medicijnen vlotjes heb kunnen betalen. Met dat schilderij spreek ik voor ik ga slapen. Het helpt me bij mijn mijmeringen en overpeinzingen van de dag. Wat is een dure koop als het in de geest klikt naar een blijvende passie ? Wie vindt nu zoiets bij een apotheker ?
Vroeger dacht ik eerst dat iedereen een goede astroloog nodig had. Later werd dat beeld voortdurend bijgeschaafd. En zowat alle beroepen zijn nu op mijn 50ste de revue gepasseerd. Het ergste is dat ik een enorme projectie had naar rijkdom, en overal wel de witte raven zag door te verschijnen in de media. Zelf probeerde ik ook zowat alles wat je maar ook kan bedenken voor dat éne zwarte gat in de markt. Is rijkdom een obsessie van de jeugd of een ambitie waar iedereen naar streeft. Het is een beetje als een superieuriteitsgevoel dat ik heb t.o.v. de anderen. Gelukkig werd met wat ouder te worden dat allemaal serieus getemperd.
Wel heb ik geleerd dat de enkele goede vrienden die ik heb onbetaalbaar zijn. En met een titel als vriend verdien je op deze wereldbol geen geld. Maar je kan wel betrachten om voor enkelen altijd een goede vriend te zijn.
Binnenkort zijn het weer verkiezingen. Het enige verschil met vroeger is dat ik het nu echt niet meer weet. Ik sta in elk geval niet op de lijst, dus de volgende vier jaar blijven mijn zakken leeg. Maar mijn geweten blijft tenminste zuiver. En daar kan je altijd nog gerust mee gaan winkelen.
Iedereen moet tenslotte in crisistijd bezuinigen, maar de doe het zelf zaken boeren nog steeds goed. Aangezien ik een diploma heb van een vakman kan ik dus altijd mijn plan trekken. Ik drink dus vier jaar water van de kraan, wetende dat daar in de raad van bestuur ook een politieker zit ; ik bezuinig op mijn uitgangsleven, wetende dat waarschijnlijk de aandelen van electrabel door mijn thuisblijven gaan stijgen. Het ergste is daar hebben ze ook weer een voorzitter nodig.
Mijn doe het zelf zaak zal in elk geval open zijn op de verkiezingsdag. Mijn afwezigheid in het stemlokaal beslist dan over een nieuw te nemen herstructureringsplan van het bedrijf.
