Als John De Vuyst twee geheimzinnige brieven ontvangt in een onbekende taal , is zijn rustige bestaan voorbij.
Stefan Hertmans vertelt met veel vaart het verontrustende verhaal van een man die tegen zijn wil betrokken raakt bij een complot tegen de grondslagen van de beschaving.
John De Vuyst, de hoofdpersoon in Harder dan sneeuw, is redacteur bij een uitgeverij en al jaren niet ongelukkig getrouwd met de bevallige en intelligente Marga. Op een kleine midlifecrisis en een falende nier na is er niets bijzonders met hem aan de hand. Maar dan wordt De Vuyst plots bestookt met brieven die een merkwaardig stempel dragen. Een combinatie van een cyrillisch en Arabisch schrift dat hij niet onmiddellijk kan ontcijferen. De brieven blijven komen, terwijl heel Europa door bloedige terroristische aanslagen overspoeld wordt. In deze woelige dagen verliest De Vuyst zijn vrouw, die hem, ten onrechte, van overspel verdenkt.
De Vuyst – rationalist, altijd sceptisch geweest tegenover complottheorieën – blijkt gevangen te zitten in een wijdvertakt en bijzonder ingenieus web, gesponnen door Kazachse terroristen. Het is een lastig te doorgronden netwerk, dat zich op internet openbaart en dat uit heel diverse takken bestaat, waarbij ontkenners van de Holocaust hand in hand gaan met zionisten, Khazaren, Palestijnen, alchemisten, enzovoorts.
Typische thrillerelementen. Alleen gaat Hertmans in zijn boek veel verder dan de gemiddelde thrillerschrijver doet. Hij slaagt erin om, zonder dat de ontwikkeling van zijn plot in de weg zit, zogoed als alle grote wereldproblemen van deze tijd in kaart te brengen en waar nodig van commentaar te voorzien.
Harder dan sneeuw handelt evengoed over terrorisme en fundamentalisme, virtuele realiteit en paranoia als over eenzaamheid, liefde en dood.
Verbluffend, hoe Hertmans al die thema’s bijna naadloos met elkaar weet te verbinden tot één apocalyptisch geheel.
De echte en de virtuele wereld lopen in deze roman volledig door elkaar; ouderwets gezegd, en hier ook toegepast natuurlijk, zijn droom en werkelijkheid met elkaar verweven. De computer, het mobieltje, het surfen op het web, het vinden van linken -dit alles domineert het wereldbeeld zoals Hertmans het zijn personages laat ervaren.
Het maken van een boek als dit vereist veel denkmatige en verbale lenigheid, temeer daar Hertmans ook nog eens boven zijn al zozeer verwikkelde verhaal gaat staan en er parodistisch mee omspringt.
Belangrijke, ook actuele kwesties komen er legio aan de orde, maar merkwaardig genoeg maken die in het geheel geen urgente indruk, ze lijken wel uitsluitend ingevoerd als Spielerei, als noodzakelijke elementen in het internetwerk van het verhaal.
Het is alsof Hertmans een amalgaam heeft willen voorzetten van alles wat de geschiedenis en de krant aan leven te bieden heeft: afluisteren, kidnappen, drugssmokkel, onderwereld, diefstal (van manuscript), antisemitisme, dubbelgangers, dementie, neonazisme, etniciteit, islam.
De romanverklaarders, al dan niet van academische huize, kunnen aan een boek als dit hun hart ophalen; er is veel in verstopt dat om herkenning vraagt. Ook is er veel samenhang met Hertmans' eerdere werk; hij citeert zelfs uit zijn romandebuut 'Ruimte'.
Het woord 'parodie' komt zo vaak voor dat het misschien wel als een kernwoord van het hele boek fungeert. Het kan de verklaring vormen voor de overvolheid van het geheel, het onwaarschijnlijk en geforceerde van de gebeurtenissen, het dikwijls lachwekkende taalgebruik.
. Het is het spel van het vertellen, die leugen bij uitstek, die zelf ook weer als zodanig ontmaskerd moet worden. Het diepzinnige gaat dan lijken op het pseudo-diepzinnige, spanning krijgt iets voorspelbaars, emoties zijn theatraal, een achtervolging is maar droom.
Alles lijkt te baden in een ongeneeslijke eenzaamheid, een onbegrijpelijke tristesse die eeuwig lijkt, die de jaren op een hoop veegt zonder er acht op te slaan, een grote samenzwering van iets onbegrijpelijks waardoor de dingen en mensen onverschillig lijken en hulpeloos, aangrijpend en schamel."
Harder dan sneeuw mag het niveau van de gemiddelde Vlaamse thriller dan wel ver overstijgen, over het genre waar Hertmans’ derde roman toe behoort, kan geen discussie bestaan. Het is wel degelijk een thriller, zij het een erg ambitieuze, en  met enkele bastaardtrekjes.
Harder dan sneeuw (2004), die de meeste critici als een thriller beschouwden wordt door de auteur zelf - in een uitgebreide reactie op zijn website - "een existentiële roman in het tijdperk van internet en terrorisme" genoemd .