Een goed boek moet ons niets geven,doch iets afnemen : één van onze zekerheden .
De dood kan men zich niet indenken omdat hij afwezigheid van gedachte is. Dus komen we er niet onderuit te leven of we eeuwig waren
.
Elisabeth George
Zoals de akker bedorven wordt door onkruid zo de mens door zijn begeerten.
JUST LOOKING
Met mensen die nooit denken , is het moeilijk méédenken..
Stel dat de avond niet zou vallen en dat het moeizame gedoe dat wij bedrijven met ons allen zou doorgaan tot oneindig toe
A fine is a tax for doing wrong A tax is a fine for doing well
Ik was een kind Ik kreeg een horloge Maar ik kon niet klokkijken Ik was een man Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik voort moest maken Ik was een vrouw Ik keek op mijn horloge En ik zag dat ik achter liep Ik was oud Ik keek op mijn horloge En ik zag dat het stilstond Ik was god ik wist al lang hoe laat het was
Liefde is soms als dag en nacht, voor altijd samen, altijd gescheiden.
Sue Grafton
'Deze plaats is bezet' zeggen we uitsluitend als er niemand op zit
Laat Amsterdam je noit verlokken Mijdt grote steden als de pokken Ik weet de lichtstroom trekt ons aan Ofschoon w'erin ten onder gaan Hoevelen zijn niet door dat leven Vernietigd, in het slijk gebleven 't Gevaar ligt oov'ral op de loer Nee jongenlief, blijf jij maar boer
Er staat een buizerd aan het mateloos verschiet. 'De vogel bidt', verklaren ons de biologen, Maar elke sukkel die omhoog kan blikken ziet Dat hier de goegemeente deerlijk wordt bedrogen.
Want bidden, heren, is dit ongetwijfeld niet: Onder het bidden sluit men altijd nog zijn ogen. Wat zulk een vogel doet is daarom hypocriet, En uw verhaaltjes acht ik weinig overwogen.
De doorn krijgt water omwille van de roos.
Wie zichzelf hartstochtelijk bemint, mag er zeker van zijn dat de liefde wederzijds is .
Net als een plant kan een kinderziel onmogelijk groeien zonder warmte ( Carl Jung )
"Geluk is het enige wat zich verdubbelt als men het deelt "
Enkele mooie streekbeelden
Schildpadden kunnen meer over de weg vertellen dan hazen.
Secundaire analfabeten noemt men mensen die hebben leren lezen , maar het nooit meer doen.
Wie van hoop leeft, zal nooit dik worden
A careless word may kindle strife. A cruel word may wreck a life. A timely word may level stress. A loving word may heal and bless.
"Het leven is een soep met vier troostende mergpijpen erin: de drank, de liefde, de tabak en de kunst."
"Een tong: een uiterst fatsoenlijk ding zolang hij niet van een vrouw is."
"Zoek niet de schuld, maar de oplossing, in jezelf."
EXCELLENCE can be obtained if you Care more than others think is wise Risk more than others think is safe Dream more than others think is practical Expect more than others think is possible .
.
Hij dacht. En vond een uitkomst evenmin, maar raakte bijster in het eigen hart. Want wie de ganse kluwen heeft ontward, die weifelt tussen einde en begin
Een kinderlied had me erheen bewogen; ik stond onder een al te schelle zon en zag hoe ik als kind was voorgelogen - geen mens danst op de brug van Avignon.
Je moet geen vraagteken zetten waar God een punt heeft geplaatst.
Wie iets wil doen, vindt een middel. Wie niets wil doen een excuus
LIEFDE KOST NIETS OM TE KRIJGEN MAAR IS ONBETAALBAAR ALS JE HET HEBT.
Salman Rushdie
"Elke deugd heeft onechte zusters, die de familie schande aandoen."
Vergiffenis is de geur die het viooltje afgeeft aan de hiel die het vertrapt heeft . ( Mark Twain)
"Dit jaar gaan we met het vliegtuig op vakantie en ik neem mijn kanarie mee. Ik hoop maar dat hij niet ziek wordt, want dat beest heeft nog nooit gevlogen."
Woorden zijn de kleuren van de gedachte. ( Hugo Claus )
Auteurs en hun boeken
korte beschrijvingen
24-10-2007
* In de zon kijken* van Anne Provoost
"In de zon kijken"
Uitgeverij : Querido -Amsterdam
Paperback : 202 blz
ISBN: 9789021480350
.
***
Anne Provoost's vijfde boek: " In de zon kijken" (maart 2007) gaat over Chloë Vanderweert die met haar ouders en haar halfzusje op het Australische platteland woont.Als haar vader na een val van zijn paard om het leven komt, probeert haar moeder het bedrijf draaiende te houden. Langzaam verliest ze haar greep op de situatie. Deze nieuwe roman speelt zich af op een Australische ranch. Niet omdat ze daar is opgegroeid, al wekt haar precieze beschrijving wel die indruk, maar omdat leegte en stilte van droge kreek, felle zon, stoppelveld, paarden en sprinkhanen voor dít verhaal de juiste setting boden. De achtjarige Chloë Vanderweert woont er met haar vader, moeder en halfzusje Ilana.
Met die harde omgeving geeft ze schitterend uitdrukking aan de pijn van een achtjarig meisje.Kinderen leven in het hier en nu. Hitte drukt, dorst schuurt, bloedende benen gillen om een pleister. Het is een zinnelijke oneindigheid, de kindertijd, dat voel je aan bijna elke zin in 'In de zon kijken'. Toch komt dat langzame leven, waarin tijd geen rol lijkt te spelen, plotseling op scherp te staan als het noodlot toeslaat. Een meisje verliest haar vader en observeert daarna haar moeder, die aan een oogziekte lijdt en behalve haar man ook haar gezichtsvermogen verliest. Anne Provoost, veelvuldig bekroond voor haar jeugdromans, maakt met deze beheerste roman vol schitterende suggestieve zinnen haar debuut voor volwassenen.
'In de zon kijken' beantwoordt wel aan de belangrijkste eis die Provoost zelf als lezer aan een roman stelt. In een interview zei ze ooit dat jeugdige lezers het kennelijk belangrijk vinden dat je het verhaal steeds vooruit duwt, terwijl ze zelf juist hield van romans waarin de tijd werd stilgezet. Haar nieuwste roman zou de auteur zelf ook met veel genoegen lezen. In het eerste hoofdstuk krijgt vader Greg een trap van zijn paard en sterft. Chloë blijft met haar moeder, die langzaam blind wordt, achter op de ranch. Voordat ze ziek werd, was haar moeder fotografe en nu probeert ze de toenemende blindheid met foto's te bestrijden. Chloë's oudere halfzusje kan de camera en het ene kritische, ziende oog dat haar moeder nog rest, niet langer verdragen: ?Zonder dat je het merkt haakt ze [het oog] aan je vast en reist met je mee, waar je ook gaat, als kliskruid.'' Het meisje vlucht naar haar vader in de stad. In twaalf hoofdstukken ontvouwt Provoost het verdriet van de achtergeblevenen op de ranch; niet als een lineair verhaal maar in flarden, zoals een kind het meemaakt en het zich herinnert. De rouw van het meisje voltrekt zich indirect en impliciet. Ze observeert wantrouwend en bezorgd het gedrag van haar almaar scherper turende moeder. Ze besteedt dagen aan het vergeefs oplappen van een zieke zwerfhond. Ze treurt diep om de wombat die haar moeder per ongeluk dood rijdt. Het gemis van haar vader doemt maar af en toe direct op. Even staat ze stil bij het kruisje op de kalender dat de Venusovergang weergeeft, het laatste kruisje dat haar vader heeft gezet: ?Dit is het, verder vooruit heeft hij niet gekeken.'' De wereld van de achtjarige Chloë is er minder een van woorden dan van indrukken; ervaringen die ook nog niet hiërarchisch geordend zijn. De bloedende benen die ze op de eerste bladzijde overhoudt aan een tocht door het stoppelveld blijven pijnlijk schrijnen, en als het fatale ongeluk net is gebeurd en haar moeder er niet is, doen die bénen nog meer pijn. Hier wordt meer aangevoeld dan uitgesproken en wisselen momenten van bijna fysieke afkeer en intimiteit elkaar af.
Haar interesse gaat vooral naar hoe een kind naar de problemen van de volwassenen kijkt, en hoe volwassenen op de aanblik van het kind reageren. Het boek gaat uiteraard vooral over rouw en genezing. Hoewel een aantal thema's, beelden en kwesties als rode draden door de roman getrokken zijn, blijf je de indruk hebben naar een puzzel te kijken. Provoost heeft elk hoofdstuk opgevat als een afgeronde scène. Die scènes horen wel thuis in de evolutie van de hoofdpersonages, maar kun je ook op zich lezen. Elk hoofdstuk een eiland, de roman een archipel. Geen wonder dat de personages zo eenzaam zijn.. Zo schrijven drukt een levensbeschouwing uit, natuurlijk: meestal is het bestaan een vlakke rit, en als het toch een zware etappe wordt, dan is dat niet omdat het parcours vol cols zit, maar omdat het zo gestaag doorgaat, als één langgerekt vals plat.
Ondanks het kinderlijke perspectief, speelt bij "In de zon kijken' nostalgie geen rol. De ranch in Australië, de dode vader, de blinde moeder, het zijn middelen om de communicatie tussen kind en moeder op scherp te zetten, maar in wezen zijn hun ervaringen tijdloos en universeel. Er schuilt iets van eeuwigheid in dit boek; in zon en hitte, in de bekommernis om wombat en paarden, de gulzig verorberde chocolaatjes, de zwerfhond, de steeds blindere moeder.
'In de zon kijken' belicht de ambivalente gevoelens van een kind en een moeder die naast elkaar ieder hun paradijs moeten opgeven; zoals ieder kind en iedere moeder, en dat besef raakt je diep.
Anne Provoost , geboren in Poperinge op 26 juli 1964, is een Belgische auteur. Ze groeide op in Woesten, in de Belgische Westhoek. Provoost schrijft gelaagde actuele en historische romans. Bekende titels van haar hand zijn:" Mijn tante is een grindewal", De Roos en het Zwijn en De arkvaarders. Haar boeken kregen talrijke prijzen en werden herhaaldelijk vertaald. Haar roman Vallen werd zelfs verfilmd.
Falling van regisseur Hans Herbots is de film naar dit verhaal waarin thema's als oorlog en racisme worden aangesneden.
In haar werk gaat ze vooral op zoek naar de complexe structuren van opgroeiende mensen, hun problemen, hun beïnvloedbaarheid. Haar boeken zijn rijk gestoffeerd met historisch materiaal en getuigen van een groot empathisch vermogen. Anne Provoost is niet echt een veelschrijfster. Met een eerder bescheiden oeuvre slaagde ze erin een reputatie op te bouwen als schrijfster voor lezers op de drempel van de volwassenheid. Haar romans werden in Vlaanderen en Nederland bekroond en kregen vaste plaatsen op de literatuurlijsten van middelbare scholieren. Anne Provoost schreef in haar jeugd verhaaltjes en dagboeken in schriftjes, die ze dan met potloodtekeningen illustreerde. Toen ze in 1982 Germaanse filologie ging studeren aan de KULAK en later aan de K.U.Leuven, nam ze zich voor om niet meer te schrijven. Maar wat doe je als je ziek te bed ligt en je je verveelt? Voor het verhaal dat ze toen schreef kreeg ze de eerste prijs in een verhalenwedstrijd. Na haar licenties Germaanse filologie studeerde ze nog een jaar pedagogiek en ging toen met haar man mee naar de VS. In Minneapolis werkte ze in een kinderdagverblijf en schreef ze voor Amerikaanse en Vlaamse kindertijdschriften. Terug in Antwerpen werkte ze parttime voor een internationale uitwisselingsorganisatie voor middelbare scholieren. Sinds midden 1995 is ze fulltime schrijver.
Schrijven is voor Anne Provoost een ambachtelijke en cerebrale bezigheid: ze neemt rustig de tijd voor haar boeken. Ideeën en ingevingen worden vaak hersenoefeningen die haar gedurende vier of vijf jaren kunnen bezighouden en die pas na een langdurig rijpingsproces in een boek verwerkt worden.
In een interview zei ze: "Als we het toch over een boodschap moeten hebben, dan beperk ik me graag tot één ding: het uitrekken van het empathisch vermogen van de lezer. De lezer de kans geven om in andermans schoenen te staan." Dat kan dan, volgens Provoost, tot meer begrip en een rechtvaardiger oordeel leiden.
"Als men mij vraagt waarom ik voor jongeren schrijf, zeg ik meestal dat ik niet vóór jongeren schrijf, maar over jongeren. Is een boek met een bejaarde als hoofdpersonage noodzakelijk een boek voor bejaarden?"
Provoost is lid van PEN en van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde. Ze woont met haar man en drie kinderen in Borgerhout, Antwerpen.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
"Oorlog: een laffe vlucht uit de problemen van de vrede."
De vrouw is het enige geschenk dat zichzelf verpakt.
Hondenleven
Lekker slapen, heerlijk zacht, stilletjes liggen, weinig gapen. op tijd je eten, wat had je gedacht? Een wandeling elke dag Poezen pakken als het mag. Boze dieven buiten gooien, altijd weg met vlooien. Vertroeteld worden door de baas, konijntjes vangen en soms een haas. Nooit in de kou een beentje kluiven, rollebollen en springen naar de duiven. Putten graven, liefst heel diep en hopen dat 't baasje ze niet ziet. En heel soms in 't bedje slapen, Zachtjes dromen van mijn vriendjes en alle lieve kindjes. Wat is het fijn, hier een hond te zijn.
ZO - heb het weer eens gelapt zé ! ruitenlappen , zooitje van niets
Tezamen aan de dis gezeten zijn wij verzoend met ons bestaan , zolang wij niet bij ons geweten en bij ons hart te rade gaan.
Heere Heeresma
Paul Auster
James Patterson
John Le Carré
Lezen vrijwaart je van gekooide gedachten .
"Bij processen van terroristen zit de zaal bomvol."
Ervaring is eenvoudig de naam die we aan onze fouten geven.
Dankbaarheid is een bloemke , dat in weinig hoven bloeit. -Guido Gezelle.
Emoties, ach,mevrouw, emoties Zijn zo vies ; vis die niet kan zwemmen In mijn uitgekookte zee van ironie .
Armoede brengt volkeren tot revoluties en revoluties brengen het volk weer tot armoede .
Je kunt wel roepen dat je op het juiste spoor zit, maar daar schiet je niks mee op, als de trein stil staat.
Neem eens afstand, dat geeft meer zicht.
Sommige mensen worden zozeer bewierookt dat ze de verstikkingsdood sterven.
Humor is de zwemgordel op de rivier van het leven
Alleen een gek voelt
met beide voeten
hoe diep het water is
Als iemand bij me aanbelt, doe ik altijd mijn jas aan voordat ik de deur open doe. Minder leuk gezelschap zeg ik: "Sorry, ik moet juist weg." Wel leuk gezelschap: "Wat leuk, ik kom net thuis."
"Een bibliothecaris is een boekhouder."
Want men moet nooit te lang verwijlen In den warmen schoot van 't geluk : De schoonste illusies verijlen Onder een voortdurenden druk.
Moeilijker dan leven zonder toekomst is leven zonder verleden. .
Wie twijfelt aan zijn eigen eerlijkheid begint eerlijk te zijn
John Grisham
Er is iets dat de voortijden ons leren En ook de zon die net is opgegaan . Het eeuwige lot der mensen is ontberen, Je hebt alleen wat je kunt laten staan.
Door al wat je bezit laat je je leiden, En waar je meester bent, en je ook knecht, Behoefte ziet zich van genot gescheiden, En plicht hecht zich meteen aan ieder recht.
Als men de taal met een handschoen vergelijkt, die om een inhoud getrokken is, dan past de Duitse, Franse en Italiaanse te ruim, de Nederlandse te strak, terwijl de Engelse als gegoten zit.