Aangezien dit blog niet enkel over lezen gaat wil ik het eens hebben over schrijven. Dat vind ik immers net zo prettig. In feite is het opvallend eender. Toen ik mijn trilogie schreef dacht ik echt een kort verhaal te beginnen. Ik had de grote lijnen voor het verhaal in mijn hoofd maar dat was zonder mijn personages gerekend. Ik zette mijn heldin op papier en van dan af ging ze een eigen leven leiden. Hoewel ik in de ik-vorm schreef is Elisabeth helemaal niet zoals ik. Ze had haar eigen karakter en dat kleurde haar daden. Het boek ging een andere richting uit dan ik voor ogen had. Dat maakte het schrijven spannend. Ik wist immers niet meer hoe het verhaal zou eindigen. Dikwijls stond ik ook versteld van de wijze Er kwamen ook steeds nieuwe personages bij die later een grote rol zouden spelen in Elisabeths leven. Soms schreef ik iets waarvan ik dacht: wat heeft dat er nu mee te maken? Steeds weer bleek dat van cruciaal belang verder in het boek. Men spreekt dikwijls van een Muze. Nu begrijp ik wat men daarmee bedoelt. Het was echt alsof iemand anders dan ik schreef. Ik stond dan ook versteld dat er plots een tweede deel kwam waarin een mannelijk personage de hoofdrol kreeg. Dit keer was de ik-figuur Richard. Pas daarna ging het verhaal van Elisabeth verder maar was ze ineens een grootmoeder en het einde was ook voor mij een complete verrassing. Op het moment dat ik het laatste woord op papier zette ging de telefoon. Het was een vroegere vriend van school (HIVET te Gent) die ik in geen jaren had gezien. Hij vroeg of ik naar de launch van zijn boek wou komen in het Gravensteen. (Toeval? Mijn personage Elisabeth zou zeggen: Toeval bestaat niet!) Ik vroeg mijn vriend (Pat Van Beirs) hoelang het duurde eer je een tweede boek kon schrijven. (Jonkvrouw is het derde boek dat hij schreef samen met zijn vriend J.C. Van Rijckegem) Hij zei dat het binnen enkele maanden kon maar dat een tweede boek automatisch een vervolg wordt aangezien de personages nog zo sterk aanwezig zijn. Ik wachtte niet en schreef Beau. Na zijn verhaal was mijn boek af! Het eerste boek was echter nogal dik dus spiltste ik het op. De trilogie Geloof, Hoop en Liefde was een feit. Nu nog een uitgeverij zoeken! Meestal kwam mijn boek terug op zon korte tijd dat ik betwijfel dat ze zelfs maar hadden gekeken, laat staan lezen Rudy Van Schoonbeeck van The House of Books schreef wel een briefje. Hij weigerde weliswaar mijn werk maar gaf enkele tips om het beter te maken. Eén ervan was inkorten! Door zinnen te herschrijven en andere te suprimeren won ik zon 30 bladzijden. Niet echt veel minder. Ik stuurde het werk niet meer door maar maakte gebruik van Wwoaw en kon zo mijn boeken krijgen zoals ik ze zelf wou. Goed, ze liggen niet in mijn winkel maar ik heb er toch al een boel van verkocht en krijg héél goede reacties. Ik heb zelfs al bestellingen voor mijn volgende boek Ik zal dringend werk moeten maken van de verbeteringen daarvan. Hou Wwoaw in het oog! Mijn volgende werk heet: Drie Jongens en een Viool en het gaat niet over drie jongens en nog minder over een viool.
P.S Aangezien mijn verhaal start in het begin van de twintigste eeuw en ik pas op de wereld kwam in 1957 had ik nogal wat opzoekwerk gedaan naar de eerste wereldoorlog. Het boek waaruit ik de beste gegevens kon halen was van Lannoo en noemt simpelweg Wereldoorlog I (Er is er ook één van W.O.II) Het is een prachtig boek en nu zelfs in prijs verlaagd. 19.95 i.p.v. 37.95. Echt een aanrader! Voor mijn data over Australië gebruikte ik reisgidsen, daar staat redelijk wat geschiedenis in en zo kon ik het leven in Bourke goed reconstrueren. Ik reisde wel al naar down under maar het moderne Australië is niet hetzelfde als dat tijdens W.O. II. De gegevens over Noord Engeland komen wel uit eigen ervaring. Ik hou van Yorkshire, het ruige landschap van de heide en het ritje van de stoomtrein van Oxenhope tot Haworth. Ik liet het verhaal spelen rond Oxenhope om de mooie naam. (Wat voor Hoop heeft een Os feitelijk nog?) Het valt op dat in elk van mijn verhalen een priester voorkomt en ook Ieren. Ik vraag me dan ook af of ik in een vorig leven een Iers priester was? Misschien grond voor een volgend verhaal?
Ik lees graag Feel Good romans. Er is al genoeg kommer en kwel in de wereld dat ik er niet hoef over te lezen als ik eindelijk weer eens wat tijd heb voor mezelf. Mijn roman is dan ook in hetzelfde genre, een verhaal uit het leven gegrepen maar met een Happy End. Als je ook houdt van de "betere" liefdesroman (ik spreek dus niet van stationromannetjes) zit je goed op mijn blog. Ik zal regelmatig de boeken en auteurs aanraden die ik graag lees. Het is immers niet altijd makkelijk om af te gaan op de korte inhoud en weinig mensen durven een verkoopster om uitleg vragen. Heb je indertijd (en nu spreek ik van lang geleden) de film Gone With the Wind (Clark Gable, Vivian Leigh etc.) gezien of het boek gelezen? Als je net zo verliefd was op Rhett Butler als ik dan zal je ongetwijfeld smullen van Rhett, het verhaal van zijn jeugd en waarom hij viel voor de opstandige Scarlett. Wat nog beter is we komen te weten wat er gebeurt na de fameuze woorden: Frankly, my dear, I dont give a damn! Net zoals in het boek van Margareth Mitchell worden racisme en oorlogsgeweld niet doodgezwegen maar de helden vechten terug. Het is tegelijk een historische roman maar ongelofelijk actueel. Het boek Gejaagd door de Wind is ook terug uitgebracht en vormt samen met Rhett een prachtverhaal. Een aanrader!
Ik heb zopas het tweede boek van Edmondson uit. Villa Rivièra biedt, net als haar eerste: Villa Dante, een waaier van mogelijkheden die de auteur niet benut. Ze brengt kleurrijke personages naar voren die in een spannend crescendo naar de ontknoping kruipen om vervolgens op twee bladzijden een einde te schrijven die ontgoochld omdat je beseft dat er zoveel meer inzat. Ik vraag me af of zij één van de (on)fortuinlijke auteurs is die luisterde naar de uitgever en haar epos inkortte! O.K. ze werd uitgegeven maar wel ten koste van een mooi verhaal, want dat zou het kunnen worden mocht ze haar einde net zo uitgebreid maken als begin en midden. Ik gaf haar krediet bij haar eerste werk maar nu het tweede weer met zo'n einde komt vrees ik dat ik volgende werken laat liggen.
Achter het engelengezichtje waar wij voor vielen, zat een ruige rocker. Terwijl wij fantaseerden over Keith Partridge beleefde David Cassidy een helse tijd waarin hij nauwelijks tijd had voor zichzelf en uitspattingen van sex, drugs and rock&roll schering en inslag waren. Zijn leven ging niet over rozen en het is wellicht uitzonderlijk dat hij het overleefde en nu een gelukkig en evenwichtig man is. Ik kocht Could it be Forever: My Story via www.proxis.be want jammer genoeg is het niet in het nederlands vertaald. Ik stond versteld wat voor leugens tienermeisjes allemaal te slikken kregen in de boekskens. En ook over het feit dat hij bestolen, bedrogen en uitgebuit werd door zijn werkgevers Bell Studio. Ik had al gehoord dat Danny Bonnaduce, die Danny Partridge speelde, veel financiele problemen had en aan de kost kwam als ober, maar niet dat ook David aan de grond zat. Eigenlijk zouden de jongeren die dromen van naam en faam dit boek moeten lezen om te beseffen dat niet alles goud is wat blinkt. Het was erg ontnuchterend maar ik ben blij voor David dat hij eindelijk, op zijn 58ste, een gelukkige man is en samen met zijn derde vrouw Sue, zijn zoontje Beau en zijn (buitenechtelijke) dochter Katie een mooi bestaan heeft opgebouwd. Lezen dus als je een fan was! ( Bij Proxis zijn ook CDs en DVDs van David Cassidy verkrijgbaar)
Wanneer Elisabeth een brief krijgt van haar oude vriend Jean denkt ze terug aan de eerste keer dat ze elkaar ontmoetten.
Deel 1: Thuis is waar het hart is.
Wanneer het jonge weesmeisje Elisabeth haar oom verliest, betekent dit een enorme ommezwaai. Met de hulp van haar vrienden gaat ze op zoek naar haar roots. Die brengen haar van het fiere Gent naar het Noord-Engelse Yorkshire.
1912: Verstoten door zijn omgeving verlaat de jonge Richard zijn thuis. Wanneer hij zijn geluk beproeft in het verre Australië, breekt de eerste wereldoorlog uit.
1939: Op de vooravond van wereldoorlog II vertrekt Elisabeth met haar gezin een nieuwe toekomst tegemoet.
Beau Garreth is de oudste kleinzoon van Richard en Elisabeth Caldwell. Hij is een succesvol kunstschilder en gehuwd met de gevierde Hollywood actrice Gwyllan.
Wanneer hun twee kinderen sterven ligt hun geluk compleet aan scherven. Een pijnlijke echtscheiding is al wat hen nog rest.
Met de hulp van zijn familie en vrienden komt Beau zijn verdriet geleidelijkaan te boven. Hij blijft echter hopen op een verzoening.
Wanneer hij aan de laatste wens van zijn grootmoeder voldoet, en haar as naar haar geliefde Yorkshire terugbrengt, krijgt hij nieuwe hoop. Zijn ex-vrouw heeft hem blijkbaar nodig.
Hij vecht voor zijn liefde en krijgt daarbij hulp uit een wel héél onverwachte hoek.
Ik publiceerde mijn boeken via de print-on-demand site www.wwaow.com en ben er heel erg tevreden over. Ze zijn mooi verzorgd, de covers zoals ik ze wil en op enkele dagen worden ze geleverd. Mijn naam is Patricia Van der Mispel. Ik werk in een boekhandel te Aalst en lees veel. Sommige boeken zijn echt meesterwerken maar bij andere had ik dikwijls het idee: Dat kan ik beter! Ik ben iemand die alles kan tot ik het tegendeel bewijs, dus moest ik het wel proberen. Het werd al meteen een trilogie getiteld Geloof, Hoop en Liefde. (Op voorgenoemde website kan je een stukje lezen.) Schrijven was een geweldige ervaring. In feite bedenk je gewoon een personage en de rest doet ze helemaal zelf. Ze ontmoet andere personages, samen reizen ze naar andere streken en worden verliefd Het enige wat ik deed was neerschrijven wat zij zeiden of deden. Dikwijls vroeg ik me af waarom ik een bepaald passage schreef, om de reden zon vijf hoofdstukken later te ontdekken. Elk van de personages die mijn heldin ontmoet, beïnvloeden haar leven. Ik had het dan ook moeilijk toen de uitgeverij The House of Books me feliciteerde met het epos dat ik schreef en of ik het a.u.b. niet kon inkorten. Ik kon het niet Auteurs zoals Pat Van Beirs (Jonkvrouw) en Stan Laureissen (Dali en Ik) verwittigden me niet teveel te schrappen zodat het boek niet levensloos werd. Toen ik in de krant las over het systeem van drukken op aanvraag was ik meteen enthousiast. Geen risico! (Je moet immers maar 5 boeken bestellen wanneer je het boek op de site zet, daarna kan het per boek.) Het past ook in mijn groene filosofie: er moeten niet onnodig bomen sneuvelen voor onverkochte exemplaren. Goed, ik zal er niet rijk van worden, ik betaal er immers evenveel voor als een ander, maar een boek schrijf je om gelezen te worden. Ik denk niet dat er iemand rijk wordt als schrijver tenzij je het geluk hebt van een J.K. Rowling of een Dan Brown die een filmdeal in de wacht slepen Ach, een mens mag dromen, nietwaar? Wat ik echter niet wist was dat alles wat een Belg schrijft in Wettelijk Depot moet. Ik was dan ook verbaasd toen ik een schrijven ontving van de Koninklijke Bibliotheek te Brussel. Wwaow laat dit op geen enkele manier weten maar volgens mij zijn andere gebruikers van hun site net zo trots als ik over het feit dat mijn boeken voor eeuwig en altijd in de Koninklijke Bibliotheek prijken! Echt waar, bezoek hun site maar eens ik sta er wel degelijk tussen!
