Ik heb zopas het tweede boek van Edmondson uit. Villa Rivièra biedt, net als haar eerste: Villa Dante, een waaier van mogelijkheden die de auteur niet benut. Ze brengt kleurrijke personages naar voren die in een spannend crescendo naar de ontknoping kruipen om vervolgens op twee bladzijden een einde te schrijven die ontgoochld omdat je beseft dat er zoveel meer inzat. Ik vraag me af of zij één van de (on)fortuinlijke auteurs is die luisterde naar de uitgever en haar epos inkortte! O.K. ze werd uitgegeven maar wel ten koste van een mooi verhaal, want dat zou het kunnen worden mocht ze haar einde net zo uitgebreid maken als begin en midden. Ik gaf haar krediet bij haar eerste werk maar nu het tweede weer met zo'n einde komt vrees ik dat ik volgende werken laat liggen.
Ik lees graag Feel Good romans. Er is al genoeg kommer en kwel in de wereld dat ik er niet hoef over te lezen als ik eindelijk weer eens wat tijd heb voor mezelf. Mijn roman is dan ook in hetzelfde genre, een verhaal uit het leven gegrepen maar met een Happy End. Als je ook houdt van de "betere" liefdesroman (ik spreek dus niet van stationromannetjes) zit je goed op mijn blog. Ik zal regelmatig de boeken en auteurs aanraden die ik graag lees. Het is immers niet altijd makkelijk om af te gaan op de korte inhoud en weinig mensen durven een verkoopster om uitleg vragen. Heb je indertijd (en nu spreek ik van lang geleden) de film Gone With the Wind (Clark Gable, Vivian Leigh etc.) gezien of het boek gelezen? Als je net zo verliefd was op Rhett Butler als ik dan zal je ongetwijfeld smullen van Rhett, het verhaal van zijn jeugd en waarom hij viel voor de opstandige Scarlett. Wat nog beter is we komen te weten wat er gebeurt na de fameuze woorden: Frankly, my dear, I dont give a damn! Net zoals in het boek van Margareth Mitchell worden racisme en oorlogsgeweld niet doodgezwegen maar de helden vechten terug. Het is tegelijk een historische roman maar ongelofelijk actueel. Het boek Gejaagd door de Wind is ook terug uitgebracht en vormt samen met Rhett een prachtverhaal. Een aanrader!
Aangezien dit blog niet enkel over lezen gaat wil ik het eens hebben over schrijven. Dat vind ik immers net zo prettig. In feite is het opvallend eender. Toen ik mijn trilogie schreef dacht ik echt een kort verhaal te beginnen. Ik had de grote lijnen voor het verhaal in mijn hoofd maar dat was zonder mijn personages gerekend. Ik zette mijn heldin op papier en van dan af ging ze een eigen leven leiden. Hoewel ik in de ik-vorm schreef is Elisabeth helemaal niet zoals ik. Ze had haar eigen karakter en dat kleurde haar daden. Het boek ging een andere richting uit dan ik voor ogen had. Dat maakte het schrijven spannend. Ik wist immers niet meer hoe het verhaal zou eindigen. Dikwijls stond ik ook versteld van de wijze Er kwamen ook steeds nieuwe personages bij die later een grote rol zouden spelen in Elisabeths leven. Soms schreef ik iets waarvan ik dacht: wat heeft dat er nu mee te maken? Steeds weer bleek dat van cruciaal belang verder in het boek. Men spreekt dikwijls van een Muze. Nu begrijp ik wat men daarmee bedoelt. Het was echt alsof iemand anders dan ik schreef. Ik stond dan ook versteld dat er plots een tweede deel kwam waarin een mannelijk personage de hoofdrol kreeg. Dit keer was de ik-figuur Richard. Pas daarna ging het verhaal van Elisabeth verder maar was ze ineens een grootmoeder en het einde was ook voor mij een complete verrassing. Op het moment dat ik het laatste woord op papier zette ging de telefoon. Het was een vroegere vriend van school (HIVET te Gent) die ik in geen jaren had gezien. Hij vroeg of ik naar de launch van zijn boek wou komen in het Gravensteen. (Toeval? Mijn personage Elisabeth zou zeggen: Toeval bestaat niet!) Ik vroeg mijn vriend (Pat Van Beirs) hoelang het duurde eer je een tweede boek kon schrijven. (Jonkvrouw is het derde boek dat hij schreef samen met zijn vriend J.C. Van Rijckegem) Hij zei dat het binnen enkele maanden kon maar dat een tweede boek automatisch een vervolg wordt aangezien de personages nog zo sterk aanwezig zijn. Ik wachtte niet en schreef Beau. Na zijn verhaal was mijn boek af! Het eerste boek was echter nogal dik dus spiltste ik het op. De trilogie Geloof, Hoop en Liefde was een feit. Nu nog een uitgeverij zoeken! Meestal kwam mijn boek terug op zon korte tijd dat ik betwijfel dat ze zelfs maar hadden gekeken, laat staan lezen Rudy Van Schoonbeeck van The House of Books schreef wel een briefje. Hij weigerde weliswaar mijn werk maar gaf enkele tips om het beter te maken. Eén ervan was inkorten! Door zinnen te herschrijven en andere te suprimeren won ik zon 30 bladzijden. Niet echt veel minder. Ik stuurde het werk niet meer door maar maakte gebruik van Wwoaw en kon zo mijn boeken krijgen zoals ik ze zelf wou. Goed, ze liggen niet in mijn winkel maar ik heb er toch al een boel van verkocht en krijg héél goede reacties. Ik heb zelfs al bestellingen voor mijn volgende boek Ik zal dringend werk moeten maken van de verbeteringen daarvan. Hou Wwoaw in het oog! Mijn volgende werk heet: Drie Jongens en een Viool en het gaat niet over drie jongens en nog minder over een viool.
P.S Aangezien mijn verhaal start in het begin van de twintigste eeuw en ik pas op de wereld kwam in 1957 had ik nogal wat opzoekwerk gedaan naar de eerste wereldoorlog. Het boek waaruit ik de beste gegevens kon halen was van Lannoo en noemt simpelweg Wereldoorlog I (Er is er ook één van W.O.II) Het is een prachtig boek en nu zelfs in prijs verlaagd. 19.95 i.p.v. 37.95. Echt een aanrader! Voor mijn data over Australië gebruikte ik reisgidsen, daar staat redelijk wat geschiedenis in en zo kon ik het leven in Bourke goed reconstrueren. Ik reisde wel al naar down under maar het moderne Australië is niet hetzelfde als dat tijdens W.O. II. De gegevens over Noord Engeland komen wel uit eigen ervaring. Ik hou van Yorkshire, het ruige landschap van de heide en het ritje van de stoomtrein van Oxenhope tot Haworth. Ik liet het verhaal spelen rond Oxenhope om de mooie naam. (Wat voor Hoop heeft een Os feitelijk nog?) Het valt op dat in elk van mijn verhalen een priester voorkomt en ook Ieren. Ik vraag me dan ook af of ik in een vorig leven een Iers priester was? Misschien grond voor een volgend verhaal?
