Hoewel ze tot nu toe geen officiele bevestiging geven, ga ik ervan uit dat "mijn" winkel sluit eind maart. Zondag 14 februari zal een bittere nasmaak kennen want exact 33 jaar geleden, op Valentijn 1977 begon ik bij Club te werken. Toen was het idee een tijdje te werken, een grote reis te maken en dan terug verder studeren... niet dus! Ik had mijn "niche" gevonden. Ik hield met hart en ziel van de winkel, de goederen, en vooral de veelzijdigheid van klanten. Klanten die ik leerde kennen toen ze pas "eerste lezertjes" boeken aankonden en achteraf met hun eigen kinderen terugkwamen om gelijkaardige boeken. Kinderen die me vol enthousiasme hun grootste geheimen prijsgaven en die ik, op gebied van lezen natuurlijk, met zachte hand op avontuur begeleidde. Klanten van elke leeftijd die soms gewoon eens langskomen in de winkel, niet omdat ze iets nodig hebben, maar om goededag te komen zeggen. Klanten die ik voorgoed mijn vriend of vriendin kan noemen. Vertegenwoordigers die ik heb zien komen en gaan, en zij die, net als ik, 30 jaar en langer op bezoek zijn gekomen. Het einde is in zicht. Een ongepland einde, een ongewild einde.
Ik weet niet of jullie zich de film Groundhogday herinneren? Ik denk dat hij eind jaren 80 is gemaakt. Een komedie met Bill Murray als cynische reporter in de hoofdrol. In die film moet hij in een klein dorpje een plaatselijk dorpsfeest verslaan: groundhogday!
Nadat het festival gedaan is gaat hij overnachten in hetzelfde hotel waar hij zich de dag voordien had ingeschreven. Blijkt dat hij dezelfde dag telkens weer beleefd... Hij zit gevangen in de tijd.
Zo voel ik me de laatste tijd met mama. Elke dag is weer dezelfde. Elke morgen vraagt ze of de kinderen niet naar school moeten, elke avond waarom ze niet in bed liggen. Zelfs wanneer haar jongste kleinzoon langskomt (hij is 24) vraagt ze weer naar de kleine jongen die hij was en die volgens haar dezelfde middag nog op haar schoot zat. Ze raakt compleet over haar toeren wanneer ik geen kinderen voor ze kan toveren. Ze maakt zich boos op me om de "leugens" die ik haar vertel wanneer ik verklaar dat die kleine kinderen volwassen zijn geworden... zo boos dat ze op en nacht gewoon wegliep, in haar nachtkleed en slippers terwijl het vroor.
Het ergste is dat ze zich overdag dan weer helemaal normaal gedraagt en geen weet heeft van haar rare gedrag wanneer ze moe wordt. "Hoe kan ik nu de katten voor kinderen aanzien?" vraagt ze zichzelf dan af. Wanneer ik haar dan vraag wie ik ben weet ze het helemaal, ook dat haar kleindochter van 27 dit jaar een kindje zal krijgen. Maar een tijdje later vraagt ze weer eens hoe oud ze is, of ze al lang bij me woont en waar de kinderen dan gebleven zijn?
Groundhogday. Deze avond kan ik bijna letterlijk haar zinnen meezeggen wanneer ik thuiskom. Ze zijn elke avond dezelfde. Maar ik hou van haar en geniet van die enkele uren dat ze nog eventjes mijn mama is. Ze worden echter met de dag zeldzamer.
Hoelang hou ik het vol wanneer ik ook mijn werk niet meer heb? Krijg ik ooit nog ander werk? De economische crisis en mijn leeftijd heb ik alvast tegen. Niet wanhopen? Je zou voor minder!
Het lijkt alsof ik niet snel genoeg de boeken kan verslinden voor de winkel sluit. Ik lijk er drie of vier per week te verorberen. (figuurlijk natuurlijk, ik ben geen barbaar.)
De nieuwste van Douglas Kennedy "Het einde van de wereld" (ik weet wat hij bedoelt), is volgens zijn beproefde stijl. Vrouw die aan alle kanten weerwerk ondervindt, mannen van het laagst allooi die er haar voortdurend opleggen, en die haar dochtertje in een verkeersongeluk verliest. Als je niet lager kan vallen wat doe je dan beter dan naar het einde van de wereld trekken? In dit geval naar Canada, waar ze overwint en nog eens op haar eentje enkele moorden, verdwijningen en verkrachtingen oplost. Ofwel ben ik zelf niet in de stemming ofwel wordt zijn gegeven een beetje afgezaagd.
Villa Vintage van Isabelle Wolff was veel opgewekter, hoewel er ook een zweem van schuld en boete inzit. De titel slaat op de Vintage kleding zaak die de heldin opent in Londen. Bij haar zoektocht naar designer kleding van voor 1970 komt ze de kleerkast keuren van een oude dame en komt daar een blauwe jas tegen. De dame vertelt het oorlogsverhaal van de jas en dat brengt een boel zaken op gang. Ik heb nooit veel van kleding gemaakt en merkkleding is al heemaal niet aan mij besteed maar ikvond het wel een mooi gegeven. Vintage kleding is meer dan oude jurkjes, het is een geschiedenis op zichzelf, een geschiedenis van de mensen die ze droegen en de gebeurtenissen die deze meemaakten.
De stem van je hart (Susanna Tamaro) is ook zo'n geschiedenis die herkenbaar is. Een oude vrouw die schrijft naar haar kleindochter. ze schrijft over de eenvoudige zaken van alledag maar ook haar inzichten die haar leven haar gaf. Haar onbeantwoordde vragen, haar liefdes en haar teleurstellingen, haar overwinningen en haar verlies. Haar terugblik op een ongeleefd leven en het besef dat "that's all there is". Het kan zijn dat het weer eens aan mij ligt, maar "is that it?"
Waar zijn al die avonturen waar we van dromen toen we jong waren? Zijn we echt gelukkig wanneer we ons zo voelen? Is het leven zo vluchtig en de herinnering enkel die aan de gemiste kansen? Ben ik depressief of is het de normale gang van zaken?
Om de neerslachtigheid tegen te gaan die me in zijn greep heeft las ik een roman waarvan ik al op voorhand weet dat het niet veel om handen heeft en met zekerheid goed afloopt. Steel schrijft er 13 in een dozijn, misschien melig maar lang niet slecht. De Villa was tenminste één boekje bij dat me niet verder naar beneden trok. Ik heb er nog eentje van haar liggen voor de zekerheid.
De Magiers. Met een opschrift als "voor de lezers van Narnia en Harry Potter" dacht ik een winnaar vast te hebben. Verre van. Het gaat over een tovenaarsschool en een fictief land a la Narnia maar dat is waar de gelijkenis stopt. Waar deze genoemde boeken vol avontuur en "goed verslaat kwaad" staan, is dit boek een allegaartje van "literair" geschreven uitspattingen van sex drugs en rock'n'roll. De auteur Lev Grossman lijkt zijn studies te hebben voltooit ondanks een overmatig gebruik van alkohol en een grondige hekel aan het onderwijssysteem. (dat beide ouders hoogleraar waren heeft er misschien meer mee te maken.) Hij slaat elk sprankeltje hoop op een leuk leven de kop in en, hoewel goed kwaad overwint, ben je nooit zeker of dat dan wel zo juist is. Dromen zijn in elk geval nooit gemaakt om uit te komen, en wanneer ze dat wel doen blijkt het toch niet zo leuk als je wel zou denken. Geen goede lectuur voor mij voor het moment, en zeker geen lectuur voor de kinderen die Harry Potter en Narnia graag lezen. Het boek kan ze enkel nachtmerries bezorgen, geen plezier.
Ik ben net in het nieuwe boek van Kostova begonnen maar ik hou een nieuwe Steel achter de hand, just in case!
