In m'n leven heb ik heel wat gefietst dus ik zou het toch nog wel moeten kunnen. Dat viel flink tegen.Fietsen zelf voelt niet echt veilig maar dat zal wel beter worden door het meer te doen.Morgen zal ik het maar eens proberen naar de Pastorie, op hoop van zegen. De oude fiets van Mem ( mijn schoonmoeder, Oma of Beppe van onze kinderen en Oer-beppe van de kleinkinderen, doet het redelijk goed. Het ding is wel wat wiebelig maar daar moet ik maar aan wennen. Petra zegt niets te voelen en vindt het apparaat prima. Ik kan me dan ook weer eens vertonen aan medeparochianen.
Het leven na een TIA valt eigenlijk best wel mee. Ik moet het wat rustiger aandoen, dat is het eigenlijk alleen. Toch ben je wel een beetje aangeslagen immers dit was een duidelijke waarschuwing, Het lastige is dat er ondanks het rustiger aandoen er een aantal veranderingen hebben plaats gevonden waar het toch lastig is om mee te leven.Het blijkt nu dat ik helemaal geen conditie meer heb en dat ik iedere dag moet oefenen om toch een beetje conditie te behouden en liever nog iets uit te breiden. De auto staat al enige tijd stil en zal voorlopig nog even stil blijven staan. Wel moet je nu ander vervoer overal voor gaan regelen. En dan doel ik op de bezoekjes aan het ziekenhuis waarvoor ik vrienden, Ruben, Madelein, buren enz. voor moet vragen. Er schijn ook een "taxi-regeling"te bestaan, dat moeten we maar eens vragen bij Elsa. De Fiets zou in Barneveld een oplossing moeten zijn maar daar voel ik me niet zo bijster veilig mee. Het op- en afstappen van een herenfiets gebeurd door het zwaaien met het been over de bagagedrager en dan de trappers rondduwen. Dat is nu inmiddels een aantal keren goed fout gegaan door bij (bijna) stilstand om te vallen met fiets en al. Het meest vervelende was het afstappen, dus daarom gebruik ik nu maar een damesfiets. Maar. ocharme, het leek wel of het achterwiel er los inzat en de eerste fiets had ook nog een vrij hoge overstap in het midden. De tweede fiets gaat wel al een stuk beter, daar zit het achterwiel al wat vaster, maar wiebelig blijft het wel. wordt vervolgd
Van de kleine beroerte, ben ik best geschrokken. Het doet je toch beseffen dat het leven eindig is en dat je geen weet hebt wanneer dat eindpunt aanbreekt. Dus moeten we van nu af aan beter gaan leven, alle flauwekul over boord gooien en leven alsof het de laatste dag/week/maand is. Iedereen was het wel eens met de stelling dat ik geen conditie had en dat daar iets aan gedaan moest worden. De eerste dag heb ik een blokje rond gelopen, de tweede dag ietsje langer. Daar is echter niets aan; het schiet niks op. De derde dag nam ik de rollator mee en wandelde daarmee over de Stanleystraat naar de 2e handswinkel in de oude winkel van Van Ee en via de Lessinghlaan weer terug. Daar ben je dan bijna 3 uur mee bezig. De rollator moet wat anders worden afgesteld, maar het was wel een handig ding voor de paar boodschapjes die ik daar deed. De vierde dag wilde ik toch de actie radius vergroten zonde dat het te veel moeite zou kosten. Ik pakte de fiets en trapte naar het inkt-vul-station. Dat ging prima, dus morgen doe ik weer een andere boodschap.
Open brief aan mezelf..... Schande toch. Maanden lang niet gekeken naar mijn blog. Schande... Maar ik heb beloofd daar verandering in aan te brengen. Ik zal een heleboel minder schrijven over mijn gezondheid want daar kan ik zelf niet zo gek veel aan doen. Ofwel...Medio september jl. werd ik opgenomen in het ziekenhuis omdat men mij verdacht van een TIA die ik te verwerken had gekregen. 't Is waar, ik voelde mij ineens niet zo lekker meer, ik was een beetje draaierig in het hoofd en had moeite met het rechtop lopen. Ik voelde me ook behoorlijk moe. Na een dagje rust in het ziekenhuis, waar wel het nodige aan bloedonderzoek werd gedaan, kwam ik dinsdagsmiddag in aanmerking voor een MRI-scan. ( die smalle tunnel) Daar viel echter niet zoveel op af te lezen. Wel zagen ze wat witte vlekjes in de hersenstam. De TIA werd nu omgedoopt in een kleine beroerte, maar dat maakt toch geen verschil, ik bleef even beroerd als voorheen. Na heel wat zoekwerk kwam vast te staan dat ik daar zelf schuldig aan was. Immers ik ben aangesloten bij de Thrombosedienst en moet regelmatig mijn INR bepalen. Dat getalletje moet ik dan "vertalen" in een aantal pilletjes geenaamd Acenoucoumarol 1 mg. Het de bedoeling dat het/de pilletje(s) op een vast tijdstip na de avondmaaltijd ingenomen worden. Daar was ik niet zo nauwkeurig mee en vergat dat zo af en toe. De INR-waarden wilden dan nog wel eens flink schommelen. Het kon dus zomaar gebeuren, en dat is waarschijnlijk ook gebeurd, dat het bloed dan te dik werd en er een korreltje in een haarvaatje kon blijven steken en dus de kleine beroerte kon ontstaan. Gelukkig is het in de hersenstam ontstaan want als het in de hersenen plaats ge vonden had was ik misschien wel links of rechts deels verlamd kunnen zijn geweest geworden zijn.n het ziekenhuis meette men de eerste keer een INR-waarde van 1,4 en dat getalletje moet zweven tussen 2,5 en 3,5 !! Na aqcht dagen mocht ik weer naar huis. En ik was wel nu flink gewaarschuwd.
