Het leven na een TIA valt eigenlijk best wel mee. Ik moet het wat rustiger aandoen, dat is het eigenlijk alleen. Toch ben je wel een beetje aangeslagen immers dit was een duidelijke waarschuwing, Het lastige is dat er ondanks het rustiger aandoen er een aantal veranderingen hebben plaats gevonden waar het toch lastig is om mee te leven.Het blijkt nu dat ik helemaal geen conditie meer heb en dat ik iedere dag moet oefenen om toch een beetje conditie te behouden en liever nog iets uit te breiden. De auto staat al enige tijd stil en zal voorlopig nog even stil blijven staan. Wel moet je nu ander vervoer overal voor gaan regelen. En dan doel ik op de bezoekjes aan het ziekenhuis waarvoor ik vrienden, Ruben, Madelein, buren enz. voor moet vragen. Er schijn ook een "taxi-regeling"te bestaan, dat moeten we maar eens vragen bij Elsa. De Fiets zou in Barneveld een oplossing moeten zijn maar daar voel ik me niet zo bijster veilig mee. Het op- en afstappen van een herenfiets gebeurd door het zwaaien met het been over de bagagedrager en dan de trappers rondduwen. Dat is nu inmiddels een aantal keren goed fout gegaan door bij (bijna) stilstand om te vallen met fiets en al. Het meest vervelende was het afstappen, dus daarom gebruik ik nu maar een damesfiets. Maar. ocharme, het leek wel of het achterwiel er los inzat en de eerste fiets had ook nog een vrij hoge overstap in het midden. De tweede fiets gaat wel al een stuk beter, daar zit het achterwiel al wat vaster, maar wiebelig blijft het wel. wordt vervolgd
