this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Nu weet ik terug waarom ik niet graag reis. Ik ben niet avontuurlijk genoeg.
Toen zoon 2 gisterenavond telefoneerde om te vragen hoe het met ons was zei hij : hé plezant, dat maakt jullie vakantie wat spannender hé? hij heeft duidelijk een aartje naar zijn vaartje.
Ventje is nu naar het dorp om een lokale krant te kopen zodat we kunnen lezen hoe groot de brand wel was en hoe het ontstaan is.
Er zijn toch veel vliegtuigen met bluswater aan te pas gekomen om het onder controle te krijgen.
Spannend inderdaad. Sirènes, helikopers, blus-vliegtuigen of hoe ze ook genoemd worden.
Ik veronderstel dat men na de vreselijke bosbranden in Griekenland het zekere voor het onzekere neemt en meteen de grote middelen inzet. Zo zou ik het ook doen. Beter wat teveel dan wat te weinig!
De habitués lagen in en rond het zwembad en het broebelbad en het is verbazend hoe zon dreigende ramp de tongen losmaakt.
Plots babbelde iedereen met iedereen.
Een zwitser die hier elk jaar komt wist me rustig te vertellen dat de patron wel tijdig zou verwittigen indien we moesten de camping evacueren.
Toch waren er mensen die hun camper al volledig in gereedheid gebracht hadden voor een eventuele vlucht.
Mijn ventje panikeert niet snel. Toen ik hem vroeg of we de noodzakelijke voorzorgsmaatregelen niet zouden nemen om te evacueren keek hij me aan alsof hij het in Keulen hoorde donderen.
Het vuur moet echt aan zijn tenen likken vooraleer hij panikeert.
Tegen ongeveer zeven uur begonnen de brandweerwagens terug richting dorp(en) te rijden.
Waar die grote vliegtuigen vandaan kwamen zit ik me nog steeds af te vragen. k zal het eens moeten opzoeken.
Enfin, een overstroming heb ik al overleefd en daar zaten we toen wel middenin, en nu een bosbrand.
Gelukkig maakt die zalige zon en warmte hier veel goed of ik was al op de terugweg.
Dit zal waarschijnlijk het laatste zijn dat ik schrijf tot thuis want onderweg heb ik geen internetverbinding.
Straks, wanneer ik dit op mijn blog zet, ga ik nogmaals proberen om mijn hotmail te openen. Dat lukt al een tijdje niet. Ik durf niet teveel aan de laptop-instellingen prutsen omdat ik bang ben dat er dan weer niets werkt zoals voor mijn vertrek en ik een volledig systeemherstel moest doen.
Vandaag zijn we woensdag .nog drie dagen en we vertrekken huiswaarts. (
joepie de poepie!!!) We moeten wel, want dan sluit de camping, maar ja, twee weken is voor mij meer dan lang genoeg, dat weten jullie inmiddels wel zeker. We hebben het wel getroffen met deze camping. Het was niet de camping die ventje gekozen had, wij zijn hier gewoon beland omdat we te moe waren om nog verder te rijden. De ervaren, rondtrekkende kampeerders die we hier ontmoet hebben zeggen ook dat ze nog maar zelden zon goede camping getroffen hebben. Alles is dus tip-top en ventje doet alles, maar dan ook alles om het me naar mijn zin te maken. Niets is hem teveel. Op campings ontmoet men alleen avontuurlijke mensen zoals mijn ventje. Dat avontuurlijke blijft blijkbaar levenslang. We hebben daarnet een koppel uitgewuifd, hij (de echtgenoot) moet zeker rond de tachtig geweest zijn of nog ouder en zijn vrouwtje een ietsepietsie jonger. Leeftijd speelt dus geen rol bij kamperen. Ooit was hij eigenaar van een transportbedrijf, zo vertelde hij ons, en nu rijdt hij bijna het ganse jaar rond met een jeep en hij trekt een caravan dat bijna groter is dan ons huis. Het ding kost waarschijnlijk ook meer dan ons huis destijds. Zelf heeft hij geen kracht genoeg meer om het mastodont eigenhandig goed te manoeuvreren, dus er is een motortje onder de caravan bevestigd die hij bestuurt met een afstandbediening. Raar hoor als je iemand zon heel grote caravan ziet manoeuvreren tussen de bomen, precies een kind dat een auto laat rijden met een afstandbediening. Ik heb het altijd gezegd: the only difference between a man and a boy is the size of the toy.
Mobilehomes (Campers) zo groot als autobussen komen en gaan. Bij mezelf denk ik dan: voor dat geld kan je verdorie jaren in een vijfsterren hotel op vakantie, maar nee net zoals bij mijn ventje stammen de eigenaars van die rijdende paleizen waarschijnlijk af van een rondtrekkend nomadenvolk.
In het voor- en na seizoen zijn de kampeerders wel bijna allemaal senioren. Daarnaast zie je nog enkele jonge paartjes zonder kinderen en wat jonge gezinnen met kindjes die nog niet schoolplichtig zijn. Maar de meeste hoofden die je ziet dobberen in het zwembad zijn of grijs of kaal. Enkel de señoras die hun borsten en andere lichaamsdelen hebben laten liften durven nog topless te zonnen. Wij, de niet-gelifte dragen een stevig badpak dat alles netjes op zijn plaats houdt. Al een ganse week komt er een man, ongeveer van onze leeftijd, met zijn vrouwtje naar het zwembad. Zij loopt heel traag en voorzichtig steunend op een rolkarretje. De zachtheid en tederheid waarmee hij haar elke dag in en uit het zwembad begeleidt is ontroerend. Wat moet je dan toch ongelooflijk graag kamperen, want als je gehandicapt bent moet het toch veel gemakkelijker zijn in een hotel of een appartement.
Gisteren zijn we naar de markt van Largentières geweest. Ik ben nog steeds niet bekomen van de prijs van de tomaten. Nu smaken tomaten in het zuiden altijd veel lekkerder dan thuis en vermits de zon hier altijd schijnt zouden ze spotgoedkoop moeten zijn. Maar nee hoor: voor één kilo vleestomaten was het 2 , thuis betaal je maar 1 per kilo. Ofwel profiteren ze van de toeristen, ofwel is er hier een tomaten-ramp-plaag geweest. t was niet enkel op de markt, ook in de Intermarché waren ze zo duur. Nooit gedacht dat mijn voorliefde om bij alles en nog wat tomaat te eten zo duur zou uitvallen. Het dorpje zelf is prachtig, alles is er nog echt, de oude huizen, de smalle kronkelende straten, de mensen. Je vindt er met moeite een gewone franse krant, laat staan een buitenlandse. Enkel de regionale krant wordt verkocht.
Eergisteren zijn onze vrienden (L+M) op bezoek geweest (zij logeren in een chambre dhôte honderd km verderop). Na een uitgebreide maaltijd met de gepaste wijnen in het restaurant palend aan de camping, zijn ze nog laat terug vertrokken naar hun vakantieverblijf, honderd kilometer langs de kronkelende, onverlichte bergweggetjes, liever zij dan ik!
Vandaag is er niets meer te merken van de Mistral die gisteren weer vrij hevig toesloeg, maar ventje wil vandaag absoluut de omgeving nog meer gaan verkennen. We gaan een ambachtelijke olijfolie fabriekje bezoeken. Van olijfboom tot in de fles. Wedden dat we met een vat olijfolie terugkomen. Ik kreeg wel de keuze: een wijn fabriekje of een olijf fabriekje! Van het proeven van olijfolie gaan we niet dronken worden, dus ik koos bewust voor de olijven. De bergweggetjes zijn hier levensgevaarlijk, zeker als je gedronken hebt.
Baden Powell II staat hier ongeduldig te trappelen op een (zo denkt hij toch) onopvallende wijze, dus ik zal maar voortmaken
*** vooraleer te vertrekken wou ik toch nog even dit blogtekstje erop zetten, dus wijle even naar het zwembad, dan kon ik nog een frisse duik nemen ook. We zetten ons neer en horen sirènes...ik zie een rookpluim in de verte. Dan komt er een helicopter, nog wat sirènes en dan vliegt er een watervliegtuig over onze camping, richting rookpluim. Bibieke zit natuurlijk met de bibber. Onlangs op TV bijna heel Griekenland zien branden, laat ons hopen dat ze hier geen risico's nemen en de brand in de kiem proberen te smoren. Ik heb ooit een overstroming in Spanje overleefd, ik hoop dat ik hier geen bosbrand hoef mee te maken. Lap, terwijl ik dit schrijf is er weer een watervliegtuig!!!! Ze vliegen nu al met z'n vieren! Ventje kan zijn olijven vergeten. Ik beweeg niet van deze camping tot we met zekerheid weten dat die bosbrand geblust is hoor. Ik hou jullie op de hoogte.
De hevige Mistral is nu wat minder dus we worden niet zo snel meer weggeblazen. De temperaturen stijgen dan natuurlijk als gevolg. In de plaatselijke krant stond bij de weerberichten dat we vanaf Zondag (vandaag als ik me niet vergis) terug normale warmer weer mogen verwachten. Wablieft? Nog warmer. t is al 29°C en voor mij hoeft het echt niet meer te zijn hoor. Wij wonen bijna aan het zwembad. Ventje prefereert het warme broebelbad maar hij heeft het vandaag dan toch aangedurfd om ook eens gewoon mee te zwemmen., weliswaar in het verwarmde zwembad, het andere is niet verwarmd.
Terwijl ventje en ik daar zo lekker zaten te broebelen vroeg de eigenares van het complex of ze wat fotos van ons beiden in het broebelbad mocht nemen.
De vraag is nu: dienen die fotos om te gebruiken in één of ander regionale winter-kwis voor het raarste koppel van het seizoen of worden we gekozen om in hun nieuwe brochure te prijken of op hun website? t ja mijne zilveren met zijn getaande huid heeft nog wat charmes hoor dames. Ik daarentegen heb al mijn charmes zo diep mogelijk onder de broebeltjes laten verdwijnen.
Ventje is wel nen echte koukakker zoals men zo welsprekend in Antwerpen kan zeggen. Het water moet heel warm zijn vooraleer hij er zijn grote teen in dompelt.
Buiten luieren en genieten hebben we nog niet veel gedaan. Gisteren wat geshopt in de dichtstbijzijnde Intermarché - 10 km zigzag langs oeroude bergweggetjes, al goed dat onze caravan niet achter de auto bengelde. Er moet toch iets mis zijn met onze GPS want de terugweg ging veel sneller en langs een veel betere baan. Ventje hoopte op een Intermarché à la shopping center Wijnegem, maar moest het spijtig genoeg stellen met een uitvergrote superette.
Toemaatje à la Kommaneuker:
Volgend epistel ontving ik van broer 2 (om jullie te tonen dat ik niet de ergste van de vier kinderen ben J )
Ullo dere
ere jor brudder
the waaif ies ome from ze ospital
iet onlie took one our an a alf toe smash er oep totaly
iet was street awaay er taaim so dat was goed
kwotter past one we were on our waay ome
she looks laaik a sioux warrior who fell of er orse
er two ands wrapped up an er foot looks asif er orse as stood on it
lukili she is sioux and can stand de pain a biet
al wiz ol iet ies ok wiz er
she looks asif we ad verie ard esem and now aai am er slave aving to doe all she command me
on mondaay we go back to the medicin man
for the rest just enjoy de wedder dere
and now for something completely different
did joe know chef gordon ramsay as burnt one of ies bols , iet was in ze peppers
so ief joe ave problem wiz ze old russian oe ies skared toe get wet
go baai a laaiter en burn ies two bols
this tip wos free
wiz lof from us both
appy oolidaay
Dier brudder, gif maai luflie sister in low a big kis from us and wens her a kwik betterschap!
Net voor we vertrokken heb ik mijn laptop toch even (per ongeluk) naar de chokkedijzen geholpen.
Met heel veel moeite heb ik alles tijdig terug aan de praat gekregen, maar ik heb een volledige systeem herstel moeten doen.
Al mijn gegevens zijn dus ribbedebiekes, ook jullie mail adressen.
Ik kan wel de mails lezen. Hotmail adressen kan ik ook terugvinden, maar mijn outlook adresboek is foetsie.
Ik zou graag Willem wat mails zenden, maar dan moeten jullie mij eerst even een mail zenden zodat ik jullie adressen terug kan invoegen.
Ik had ze wel opgeslagen op een USB stickje, maar vermits ik geen tijd had om office terug te installeren wil Vista Works ze niet herkennen. Akkerdjie toch !
t is hier op de camping een echt paradijs.
Vandaag was het een lekkere 29 ° op de middag met een bries. De mistral is wat gaan liggen.
Ik probeer de grammen eraf te zwemmen die ik eraan eet en drink maar dat schijnt niet te lukken.
Ik heb papa nog niet in het zwembad gekregen, maar wel in de Jacuzzi, daar was het water warm genoeg voor hem.
Aangezien ik mijn foto programma ook niet geïnstalleerd heb zal ik waarschijnlijk geen fotos op mijn blog kunnen zetten.
Morgen zal ik daar even een studie van maken.
Wat ik niet begrijp is hoe het komt dat er nog zoveel Nederlandse en Duitse mensen met jonge kinderen en tieners hier op vakantie zijn?!
Moeten die dan niet terug naar school in september????
*******
Lieve Ludovicus: ik kan hier onbeperkt internetten, zeven dagen lang voor circa 20 , maar wel aan een tafeltje aan de bar natuurlijk, ze zijn hier niet op hun hoofd gevallen. Zo verteren we nog wat.
Vermits de zwembaden vlakbij liggen ga ik morgen toch proberen om van daaruit op het net te geraken, vanuit de caravan lukt het niet.
Voor de zon alleen al ben ik blij dat Bob me naar hier heeft gezeurd.
Ik slaap als een roosje en hoop dat dit goed weer blijft aanhouden.
Ik zend jullie allemaal - kinderen, familie en vrienden een flinke dosis zon.
Onze eerste stop was ergens tussen de Champagne- en de Bourgogne streek. Gewoon één nachtje slapen en dan verder. De zon scheen er wel, maar gaf zeker nog niet de gewenste temperatuur. In onze caravan twijfelaar-bed kropen we nog heel dicht bij elkaar onder twee donzen dekbedden.
We zijn er wel maar net geraakt want ventje was de afslag voorbijgereden en na het nemen van een knappe cirkel, trok onze auto niet meer op.
Dedju !!! de remmen zijn precies geblokkeerd zei mijne chauffeur. Hij keek heel bedenkelijk maar stopte niet, zo is mijn ventje. Ik kreeg mijn eerste onregelmatige hartkloppingen van de reis.
Ventje gaf lekker flink gas in plaats van te stoppen en tot ons groot geluk doemde iets verder de camping op.
We raakten nog net tot aan de receptie en bij het uitstappen kwam ons een brandgeur tegemoet. De remmen van de caravan smeulden.
Ahaaaaa!!!! zei mijne Baden Powell. Ik zie al wat er mis is. Door die korte bocht te nemen is de rem van de caravan vastgeraakt, t is niks.
Mijn hart begon terug in een normaal tempo te kloppen.
Deze camping hebben we al meermaals bezocht op onze reizen heen en terug van t zuiden om te overnachten.
Er is een restaurant zodat we allebei de eerste franse kaas en de eerste slokjes franse wijn kunnen proeven en daarna lekker voldaan in bed kunnen vallen.
Op de autostrade en op de camping zagen we bijna allemaal Nederlanders met een caravan en af en toe een Belg. Ik denk dat alle Nederlanders een caravan hebben, het kan niet anders.
In Frankrijk noemen ze trouwens deze maanden buiten seizoen: het seizoen van les gris jaunes. Gisterenavond hoorde ik weer een nieuwe uit de mond van een franse kelner: les pommes frites.
De volgende ochtend, na het eten van onze eerste franse baguette trokken we verder richting zon.
Ventje had de volgende stop gepland rond Montpellier.
Het was hoge tijd om te stoppen want mijn hernia protesteert na vier uur autorijden altijd, ondanks de pijnstillers.
We beslisten toen, omdat de Ardèche door iedereen aanbevolen werd, om daar een camping te zoeken.
De keuze viel op camping Les Ranchisses in Largentières. (www.lesranchisses.fr)
Ventje vergat er wel bij te zeggen dat we na de afrit van de autoroute nog een zestigtal kilometers zigzag autorijden moesten bijnemen.
t was precies zoals vroeger toen we nog door de Pyreneëen moesten om in Spanje te geraken.
Net op tijd geraakten we op de camping. Ik was op. Ventje was op en de naft was op.
We zochten een mooie plaats uit, (reserveren hoeft niet buiten het seizoen), installeerden ons even in de zon en gingen toen wat later in het voortreffelijk restaurant een hapje eten (waar we die nieuwe naam hoorden).
s avonds vielen we uitgeput in ons reeds opgedekte bed. Dat is het voordeel van een wat grotere caravan.
Vandaag was een rustdag. We hebben vrij lang geslapen, een lekkere brunch gegeten en dan zijn we aan het zwembad in de zon gaan liggen. Ik zwom, ventje zonde.
Er zijn drie zwembaden, een jacuzzi en een rivier.
Er waait ook sinds we aankwamen ook een heel stevige wind. Ik weet niet of het een mistral is of niet, maar toen er een felle rukwind opstak vloog er toch een ligstoel met kleding, handdoeken en al in het zwembad.
De zwemmer zelf kon er niet om lachen.
Ventje vroeg me daarnet of ik hier wou blijven. Huh !!! Wat had hij gedacht?
Geen stap verder zet ik. t is een prachtige camping. De zon schijnt. In de zon is het minstens 25°C en het restaurant is goed.
Natuurlijk wil ik niet verder. Dat was de afspraak.
Twee dagen autorijden om wat zon te hebben is voldoende. Gibraltar hoeft voor mij niet en de Ardèche is ook een prachtige streek om te verkennen, of niet soms?
Nu ga ik stante pede naar de bar, want daar kan men naar het schijnt op het internet. Tegen betaling uiteraard.
Het uur van de waarheid is aangebroken. De kogel is door de kerk. Het spelletje tussen ventje en mij is gedaan, afgelopen, finito, geen komedie meer, we doen niet meer alsof. Het wordt nu héél ernstig, want we vertrekken bijna op onze caravan vakantie op zoek naar de zon. Mijn lijst met - to do or not to do ligt open en bloot op de keukentafel. Menslievendeugd, er komt nogal wat bij kijken bij een kampeervakantie, vier bladzijden A4 om precies te zijn. Eén bladzijde kan ik al wegdoen, wat dat betrof onze lieve hond zaliger.
Naast mijn A4tjes liggen nu ook lieflijk zij-aan-zij alle paperassen van ventje : uitprintjes over campings in Frankrijk, routebeschrijvingen, gidsen, wegenkaarten, camping checks teveel om op te noemen. Stiekem is hij al maandenlang deze reis aan t voorbereiden, ieder zijn plezierke ! Het voorbereiden van een reis is in feite het leukste deel van de reis voor hem.
Hij straalt vandaag, hij glundert, hij draait op volle toeren en dan nog houdt hij zich in omdat hij weet dat ik zijn sprankelend enthousiasme helemaal niet deel. Ik heb alles wat met deze nakende vakantie te maken had gewoon uit mijn hoofd verbannen tot nu.
Maar vandaag is het D-day.
Gisteren hadden we onze twee kleinste kapoentjes van drie en één hier, en dan kan je met de beste wil van de wereld niets doen. Stik kapot waren we gisterenavond. Seppe, die nu vrij goed kan lopen, wil nu rennen, hij heeft nu ook leren draaien en hij draait als een kleine Derwish met zijn armpjes gestrekt, rondeke na rondeke tot hij zo zat wordt als een kanon en dan tegen de vlakte slaat, met de nodige traantjes als gevolg natuurlijk.
Kleindochter gaat maandag naar de eerste kleuterklas en is nu DROOG ! Maar... ze heeft de voordelen van het potje ook meteen ontdekt, een echt vrouwtje. Wil ze aandacht, en dat is dikwijls, dan zegt ze : pipi doen nana en ja hoor, je neemt in die periode helemaal geen risico, want ze draagt geen pamper, dus om de haverklap ren je met haar naar de WC en mevrouwtje presteert het dan ook nog om er elke keer met een grote smile op haar gezicht, een paar druppels uit te persen.
Morgen is er ook geen tijd om in te pakken, want dan trouwt de zoon van één van mijn beste vriendinnen. Die lieve vriendin heb ik voor het eerst ontmoet tijdens de prenatale kiné. Onze zonen zijn enkele dagen na elkaar geboren in hetzelfde moederhuis waar we die kiné volgden en sindsdien ontmoeten we elkaar zeker één keer per maand, dit nu al tweeëndertig jaar lang.
Overmorgen moet schwiegermutti naar haar vakantiebestemming aan zee vervoerd worden. Terloops passeren we even voor een bezoekje + etentje bij schoonbroer : haar jongste zoon en schoondochter, en maandag wil mijn Heer en Meester dan eindelijk vertrekken naar de caravan.
Mijn valies ligt nu open op het echtelijk bed maagdelijk leeg naar mij te gapen.
Ik heb me deze keer voorgenomen om zo weinig mogelijk mee te nemen. Ik neem altijd veel te veel kleding mee op reis. We gaan tenslotte op zoek naar de zon: dat mysterieus geel, schitterend ding dat je af en toe ziet schijnen in de lucht.
Uitstel is niet langer mogelijk. Geen gratie meer, vandaag moet alles gebeuren.
Maandag vertrekken we dan met gevulde auto naar onze caravan en dan vertrekken we naar ??.... bestemming voorlopig nog onbekend want er moet zon zijn. Hopelijk hoeven we niet tot Gibraltar te rijden.
Ja kamperen is de mooiste sport .... lalalalalalalala.....
Puf puf....al mijnen elastiek spant nu en staat op springen, en dat wil al wat zeggen hé ladies?! Ik moet super dringend op een dieet van afgekookte aardappelen en groenten en water...bjeuch! Eergisteren vierden we nog de verjaardag van mijn lieve vriendin, die een Cordon Bleu is, en gisteren werden wij, de moeders, met een klein beetje vertraging in de bloemetjes gezet bij zoon 2 en schoondochter.
De zon scheen en we konden eindelijk buiten zitten in de tuin voor een heel lekkere BBQ met bijpassende drank. We wonen niet ver van zoon 2, maar toch iets verder dan wandelafstand. De lieve schat komt ons, en zijn schoonouders, ophalen en terug brengen zodat we ook een lekker glaasje kunnen drinken zonder ons zorgen te maken.
Kleindochtertje babbelt nu honderduit, ze heeft waarschijnlijk een aartje naar haar nana ( ik zal het zelf maar zeggen zeker? ) Seppe de roekeloze donderde al vrij snel van de drie kleine trapjes naar de tuin met zijn loopfietsje en ik hoorde zoon vanuit de keuken à la Sam Gooris roepen: ajai...ajai....ajai... terwijl hij in vliegende vaart naar zijn gillende zoon suizde. Schoondochter bleef heel kalm en suste dan weer haar ventje terwijl ze beiden de schade opnamen. De brug van zijn neusje bloedde als gevolg van zijn salto en ik denk dat hij vandaag wel een blauw ket zal hebben, straks zal ik even telefoneren om wat meer info. Heel erg was het niet, want vijf minuten later klom hij lachend de glijbaan weer op.
De zon scheen wel, maar warm was het niet, vrij vroeg moest ik op zoek naar een truitje en het dessert hebben we dan maar binnen opgegeten omdat onze tanden begonnen te klapperen.
Ventje is nog steeds stiekem bezig met de voorbereiding van ons nakende caravan vakantie. Maar eerst moeten we nog naar een trouwfeest en dan de volgende dag schoonma wegbrengen naar haar vakantiebestemming.
Toch kwam hij gisteren weer op zijn sokken af : euh ... shoeke .. die handdoeken en washandjes die op de kast liggen, niet wegleggen hé, want die zijn voor de caravan! en vervolgens euh... dat blauw vouwtafeltje, wilt ge dat meenemen op reis of niet?
Nu heb ik een stil vermoeden dat hij ook op zoek is naar zon TV stick voor de laptop. Hij vroeg me eergisteren om het stukje van Ludovicus uit te printen over die TV - stick en daarnet is hij vertrokken om een boodschap te doen. Ik ben benieuwd of mijn vermoedens weer juist zijn. Ik hou jullie op de hoogte! Zelf ben ik inmiddels tegen wil en dank al een ervaren reiziger: Tussen al mijn andere lijsten in de computer staat mijn lijst : benodigdheden caravan ik moet dit maar afdrukken, alles in de juiste zakken steken en dan zijn we vertrokken.
'Avontuurlijke' Bojako (sic) is zich al met heel veel moeite mentaal aant voorbereiden op de reis. Ik heb nog dringend behoefte aan pep-talk, dus lieve vrienden.... overtuig me nog eens wat er zo leuk is aan kamperen, want ik heb het er toch moeilijk mee!
Toch gemakkelijk dat internet hé.Ge moet nog niet van uw stoel komen om een woord op te zoeken.
Ik ga dus om het mooier te zeggen vandaag eens lekker lounge abouten klinkt ook goed, zo lang er maar niemand me vraagt om iets te doen.
Ventje, naarstig aant werk in de tuin zei daarnet: ik heb uw knuffelstoel opengezet in de tuin shoeke.
Bedoelt hij nu : kom maar naar mij, de hardwerkende echtgenoot, zitten kijken en nikst wat bij mij om mij wat gezelschap te houden met uw vermakelijk gezaag.
Of bedoelt hij : als ge mij daar hard aan het werk ziet, dan gaat ge geen zin meer hebben in niksen en gaat ge me wel komen helpen. ?!
Ondertussen heeft ons Laura, de zon die gisteren even kwam piepen, zich weer eens verscholen.
Die gaat ook terug niksen.
Huh... de jaloerse trien!
Ik was net van plan om in de knuffelstoel, gekoesterd door haar warme stralen lekker te gaan loungen/niksen en te genieten van de aanblik van mijn hardwerkende wederhelft.
Niksen is eens zo leuk wanneer ge een ander ziet werken en zweten!
Van een hoogte kunt ge niet genieten als er geen laagte is....
Of iets in die aard ... Ik heb geen zin meer om dat op te zoeken, ik ga nu niksen!
de lange, heel natte, normale Belgische zomer ....
Ik zit hier in huis met zoveel mogelijk lichten aan, dit tot grote ergernis van mijn gemaal, die overal achter mij lichten dooft en deuren sluit. Mijn lichaam heeft momenteel dringend behoefte aan zon, licht en warmte. Ik begrijp nu hoe de mensen zich voelen tijdens die heel lange winters in het hoge Noorden. Ze voelen zich net zoals ik : vreselijk depressief!
Nog niet zo lang geleden had ik mijn oude zonnebank weggedaan (net nieuwe lampen gekocht !? ). Ik lag er enkel onder int putteke van de winter op een ijskoude dag en droomde dan van een tropisch eiland. In de zomer vond ik het veel te warm om er onder te liggen en sinds mijn broer 1 een melanoom had moeten laten verwijderen was ik er bang van geworden. Ik had het verdorie toch beter bijgehouden, al was het maar voor dagen zoals nu. Zelfs ik begin met dit weer af te tellen naar enkele weken zon in t zuiden, jaja....zelfs in een caravan met al zijn ongemakken. Al goed dat ventje het niet weet of hij begon al te vragen waar ik naartoe wil. Ik wil nergens naartoe. Als morgen hier de zon schijnt, dan lig ik met evenveel plezier te zonnen in mijn tuin, maar aangezien de weermannen niet veel goeds voorspellen wil ik enkel rijden tot ik de zon tegenkom en daar terplekke stoppen en blijven tot ze weer verdwijnt. Indien we wat geluk hebben zullen we niet ver hoeven te rijden. Ventje hoopt toch minstens stiekem voorbij Lyon te geraken. Voor hem moeten er tussen thuis en vakantie op zn minst duizend kilometers liggen of hij vindt het maar niets. Maar ... ik ben nog steeds niet vergeten dat we ooit meer dan tweeduizend kilometers gereden hebben naar Spanje in de maand september en daar niet alleen ongelooflijk veel regen hebben gehad, maar dat we ook nog uiteindelijk overstroomd werden en meer gepoetst hebben dan getafeld. Het water stond een meter hoog in ons appartement en veel autos stonden tot aan het stuur onder water. De zon hebben we toen ook een hele vakantie niet gezien! Het is erg als je hier op een dag zoals vandaag naar buiten kijkt, maar nog veel erger wanneer je zo ver gereden hebt.
Buiten op straat zie ik iedereen rondlopen met het gezicht van een begrafenisondernemer en ge wordt er op de lange duur zelf depressief van.
Vriendin Paz kwam deze week op bezoek en, altijd de eeuwige optimist, had ze zelfs haar zwempak bij. Ik hoef jullie niet vertellen dat we niet gezwommen hebben zeker? Toch bleef het even droog en hebben we wat buiten kunnen zitten. Een parasol was wel niet nodig.
Gisteren kwam een andere vriendin op bezoek. Ook zij zat in de put en zij en haar man hebben ook besloten om begin september toch maar op zoek te gaan naar wat zon.
Vandaag komen zoon 2, zijn vrouwtje en de kleinkindjes op bezoek. We hebben ze nog niet gezien sinds ze terug zijn uit Frankrijk. Zij hebben wel een goede reis gehad met mooi weer. Toch één gelukkig koppel.
Vrijdag zijn we dan weer uitgenodigd bij een ander lieve vriendin die verjaart. Ook zij hebben besloten omwille van het slechte weer hier, om nog enkele weken naar zuid-Frankrijk te vertrekken.
Voor mijn slanke, ranke lijn zijn het weer moeilijke dagen. Vrijdag feest bij mijn vriendin, zondag gaan we een uitgesteld Moederdag vieren bij zoon 2. Op 1 september is er het huwelijksfeest van de zoon van nog een lieve vriendin. Op 2 september gaan we schoonma wegbrengen voor haar tweede maand vakantie aan zee en op de heenweg zijn we eerst uitgenodigd bij schoonbroer en schoonzus, die aan zee wonen.
Als daarop nog een vakantie volgt, dan moet ik een hele winter weer op een dieet van water en brood om terug wat normale afmetingen te krijgen. Ik barst nu al uit mijn voegen. Wordt er nu in alle families zo veel gefeest of is dat enkel bij ons vraag ik me soms af? Ach het moest maar zo plezant niet zijn hé?
Over eten gesproken, nu moet ik seffens snel naar de supermarkt om inkopen te doen voor het eten vanavond. De kindjes mogen niets tekort komen hé ?
Hèhè, we zijn weer thuis. Het verlengd weekendje is achter de rug en ik heb weer gevoeld hoe het is om met vier mensen op enkele vierkante caravan meters te leven. Voor diegenen onder u die het niet weten : t is héél krapkes, zeker met zn vieren in één bed.
De eerste nacht hadden we de twee kindjes in één bed gelegd en ventje en ik sliepen in het ander. Halverwege de nacht kwam de oudste bij ons liggen en iets later volgde natuurlijk ook de jongste. Ventje besloot toen, met een heel diepe zucht, om maar op te staan en alleen in het andere, nu lege bed te gaan liggen en hij liet me achter met de twee kindjes. Uit deze eerste nachtelijke beddendans trokken we al een wijze les voor de volgende nachten.
Een bed in een caravan is géén Kingsize, t is meer een super klein Twijfelaarke en vermits ik niet zo klein ben wast wel een beetje wringen, maar we lagen toch lekker knus en warm met ons driekes naar Harry Potter I en Harry Potter II te kijken met de nodige show erbij natuurlijk. Gillend mijn hoofd onder de lakens, om dan vervolgens getroost te worden door de lachende kleinkindjes : ge moet niet bang zijn nana, t is niet écht hoor, t is maar een film, monsters en spoken bestaan niet! . Grootvader lag zalig op zn eentje alleen in het ander bed te snurken.
We hebben een prachtig Ardens dorpsfeest meegemaakt. Het was net alsof de tijd vijftig jaar terug gedraaid werd. Het dorpje was volledig afgezet voor alle verkeer en de kindjes konden vrij rondlopen op de brocanten-rommelmarkt. Muziek van vroeger weerklonk de hele dag uit het ene café dat het dorp rijk is. Ik voelde me alsof ik op het pleintje zat bij Rrrrrrené en Edith uit Allo Allo.
Voor vijftig cent mochten de kindjes een lange toer door het dorp maken op de rug van een heel groot paard waarvan het veulentje nog meeliep.
Toen de mis uit was, werd aan het monument voor de gesneuvelden een minuut stilte gehouden en vervolgens begon de lokale fanfare de Brabanconne te spelen. Ik moest toen wel even verbeten op mijn onderlip bijten om het niet uit te proesten, want ik kon het echt niet laten om in gedachten de Marseillaise à la mode de Yves Leterme te neuriën.
Broer en schoonzus hadden me verwittigd van het bijzonder hoog niveau van de dorpsfanfare en de bijbehorende majoretten. Ik twijfel nog steeds of al de leden van de fanfare geen genetisch gevolg zijn van inteelt in een zeer kleine gemeenschap.
De weergoden waren niet al te slecht geluimd. Af en toe een bui en af en toe wat zon. Typisch Belgisch. De grond was wel nat en drassig en ik ging even onderuit met een flinke smak toen we het huis in aanbouw van de buren even gingen bekijken. Ik ben nu de trotse bezitster van één witte bil en een multi color bil.
s Avonds werd ons, buiten onder een heel grote party tent, een lekkere BBQ aangeboden door broer en schoonzus, samen met de ganse uitgebreide familie.
Voor de kinderen was het ook een fantastisch weekend. Op de rommelmarkt heb ik voor meer geld speelgoed voor hen gekocht dan ventje verdiend heeft aan zijn stand.
Moe maar heel tevreden zijn we gisteren thuisgekomen. Onze twee jongste kampeerders waren uitgeteld, te moe om nog te bewegen.
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
