this
picture shows a line of little girls holding hands facing the immensity of
ocean waves.
Alone they might be washed away, but together they stand strong.
Thank you each for holding my hand somewhere along the way when I was facing
a wave of my own.
I hope you will reach for my hand when your own wave threatens.
All
of us girls,
Old
and young, Near and far, Hold special memories of good times
we've shared. We've had our share of hard times when
our friends were there to make us feel better. We've shared... our hearts, our time, our secrets
, our fears,
our hopes and our dreams. Let us never break the chain of friends!
Mrs.Bo and Mr. Silver
08-07-2013
to blog or not to blog ...
Ai ... ik merk dat het weeral een tijdje geleden is dat ik m'n dagboek bijschreef ... foeikes toch en er gebeurt nochtans vrij veel, misschien iets teveel om tijd te maken om te schrijven.
We zijn ondermeer enkele dagen op hotel aan zee geweest en op bezoek bij vrienden die aan zee logeerden. Ondanks het slechte weer toen hadden wij weer geluk, want de dagen dat we aan zee waren scheen het zonnetje, weliswaar niet zo warm als vandaag, maar kom : een kinderhand is snel gevuld.
Verder was er het verjaardagsfeestje van kleinzoon 3 dat we ook buiten hebben kunnen vieren. De kinderen konden al hun energie kwijt in de tuin en zoon 2 en zijn schoonbroer hadden voor een lekkere maaltijd gezorgd. Alle kinderen bleken een uitstekend rapport te hebben en dan moeten de grootouders wel eens in de portemonnee duiken voor een kleine beloning. Schwiegermutti was ook van de partij. Wanneer we weggaan halen we haar thuis op met de auto en zetten ze altijd braaf terug af aan de voordeur. Ik voelde me die dag echt niet zo goed, misselijk en buikkrampen en om negen uur 's avonds stelde ik voor om naar huis te gaan, voor mij was het wel geweest en voor de kindjes ook...en ik was bovendien BOB en die beslist. Schwiegermutti was zich best aan het amuzeren en had absoluut nog geen zin om naar huis te gaan, ik kreeg een boze blik en ze zei: "mor Shaakie, ik haabe just nief sigaret oepgestooke, is nog goe weer, ik wil nog blaaive, ik amuzeir maai". Met een diepe zucht antwoordde ik heel beleefd maar kordaat (dat heb ik van mijn schoonzus geleerd) : "goed ma, van mij moet ge niet naar huis, maar dan zult ge wel de bus moeten nemen, want deze taxi gaat nu vertrekken!" Dik tegen haar zin is ze dan toch maar pruttelend in de auto gestapt.
De dag daarop was ik echt helemaal van de kaart en moest ik zelfs naar de dokter. Waarschijnlijk heb ik tijdens ons kort reisje aan zee op restaurant toch iets gegeten waar lactose in zat. 't Ja op restaurant kan je moeilijk vragen om alles met soja klaar te maken hé.
Dinsdag moest ik willens nillens naar het ziekenhuis, want ik had al een jaar vroeger een afspraak gemaakt voor een facetinfiltratie in mijn rug. Nu maar wachten tot het begint te werken, want dat kan een week tot veertien dagen duren. Vol goede moed onderging ik de pijnlijke behandeling, maar een jonge man die in de stoel naast me lag op de kamer zei dat hij het nooit meer zou laten doen tenzij ze hem in slaap deden. Al goed dat mannen geen kinderen moeten baren
De dag daarop weer in bed doorgebracht ondanks het mooie weer, maar vrijdag voelde ik me toch in staat om naar onze maandelijkse blogmeeting te gaan. We waren maar met vier, want Ludovicus en Lea zijn met vakantie aan zee en gelukkig hebben ze dit jaar prachtig weer. Blogvriendin Paz was de dag ervoor met spoed opgenomen in het ziekenhuis en moest dringend geopereerd worden aan een hernia. Onze andere blogvriendin van het eerste uur Myette was dan weer naar de reumatoloog. Ons groepje begint uiteen te vallen en dan bedoel ik dat heel letterlijk ... er is niemand meer die niets mankeert, we lijden allemaal hoe langer hoe meer aan allerlei kwaaltjes. Dat is oud worden zeker?
Soit ... gisteren heb ik toch mijn uiterste best gedaan en ben ik met wandelstok tot aan de hondenwei gewandeld en terug, wat op zich al een hele prestatie is. Ik vind wel dat ik mijn wandelstok een beetje moet 'pimpen' ... iemand een idee hoe ik dat best zou doen? Knalroze met bloemenstickertjes misschien ...
Al de kleinkindjes zijn op kamp en de mama's en papa's profiteren van die gelegenheid om even tot rust te komen. Daarnet een telefoontje gehad van zoon 1 en zijn vrouwtje, zij zijn een paar dagen op hotel in de Ardennen.
Ons nieuw ottooke is 'ontblutst' en ziet er weer spic en span uit!
Voilà zie, dat staat er weer allemaal op en kan afgeprint worden voor mijn dagboek.
Geniet allemaal van het mooi weer, ik ga dat ook doen!
Twintig graden verschil met vorige week maandag niet te geloven!
We flippen heen en weer van zomer naar winter en terug net zoals het balletje in een flipperkast.
Gelukkig hebben we dit jaar geen hopen geld uitgegeven aan een duur appartement aan zee denk ik dan bij mijn eigen zichzelve, we hadden amper op strand kunnen zitten, net zoals vorig jaar.
Ja mensen, het is nu is officieel: het is zomer maar vandaag voelt het als als de herfst
Menslievedeugd toch, maar kom, als we dan de vreselijke overstromingen zagen in midden Europa en zelfs in Lourdes, dan troosten we onszelf met de woorden : bij ons is het goddank dan toch niet zó erg.
Vorige week dinsdag daarentegen zat ik met vriendin Paz op een terrasje en we moesten lang zoeken naar een plaatsje uit de zon omdat het zó warm was.
Tot onze verrassing was blogvriendin Myette er ook met haar lieve man, maar zij zaten aan een tafel met hun golf vrienden.
Rond vier uur kwam Mr. Silver aangewandeld met Molly en nadat hij ook een Duveltje had gedronken gingen we tevoet terug naar huis.
Maar tevoet lukte me niet.
De warmte ik schat 35 C° - werd me teveel en omdat ik voor de eerste keer dit jaar met blote voeten mijn sandalen aanhadkreeg ik op elke voetzool een dikke blein.
Dan maar zo goed mogelijk naar de tramhalte gesukkeld en daar de tram naar huis genomen. Twee haltes om precies te zijn.
Thuis aangekomen liep ik gewoon puffend rechtdoor en ik trok onderweg in de tuin mijn kleren uit om uiteindelijk in mijn ondergoed in ons zwembad te springen . God wat deed dat deugd
s Avonds voor de eerste keer de airco op onze slaapkamer aangezet, want de zon staat er de hele namiddag op.
De volgende nacht idem dito het was nog altijd even warm.
Mr. Silver was naar zijn hobby club in het Dion theater en aangezien ze daar na het werken altijd één of meer pintjes pakken had ik gevraagd of hij zo vriendelijk wou zijn om in de logeerkamer te slapen.
Wanneer hij gedronken heeft, dan snurkt hij niet, maar dan zaagt hij hele bossen door.
Om drie uur s nachts werd ik badend in t zweet wakker.De kamer leek op een sauna.
Ik sprong uit bed, verdwaasd omdat Mr. Silver niet naast me lag en ik ging naar hem op zoek.
Ach ja .. hij lag daar zalig te slapen in het logeerbed onder geloof het of geloof het niet maar ik zweer dat het waar is : een flanellen laken, twee dekens en een dikke sprei !
Ik ging terug naar onze slaapkamer om te kijken waarom de airco het niet deed.
Blijkbaar was de darm naar buiten kapot en Mr. Silver had er wat plakband rond gewikkeld en die was gelost.
De darm hing nu gewoon in de slaapkamer te bengelen en blies de hete lucht de kamer terug in.
Bibieke dan maar op zoek naar stevige plakband, vervolgens de darm gerepareerd en eindelijk koude lucht!
Van slapen kwam er spijtig genoeg niets meer in huis, dan maar de TV opgezet en wat opgenomen programmas bekeken.
En nu nu slaap ik goed omdat het s nachts weer lekker fris is, maar wanneer ik s morgens naar buiten kijk, dan zakt mijn moed in mijn schoenen.
Fris vind ik niet erg, maar het moet op zn minst droog zijn, dan kunnen we nog buiten.
Overmorgen vertrekken we voor enkele dagen naar zee, hopelijk is het dan droog.
Ik zit hier nu mezelf af te vragen welke kleding ik moet meenemen.t Zal van alles een beetje zijn denk ik.Het beste zijn lagen die je kan aan of uitdoen naarmate het warm, koud of nat is.
t Ja het slecht en wisselend weer is nu het gespreksonderwerp bij iedereen die je ontmoet, dus meer valt er hier ook niet te vertellen.
Waar ook veel over gesproken wordt bij vrienden zijn de nodige besparingen om de economie van ons land te redden en meestal zijn die ten koste van Jan met de Pet, wij dus.
Ik nodig jullie dan even uit om naar de video te kijken hierboven!Ge wordt er gewoon misselijk van.
Zaterdag was het mooi weer.... "Wat denkt ge van een stadje doen?" vroeg mijne zilveren. "Awel, 't is prachtig weer om nog eens naar de koekenstad te trekken.." antwoordde ik natuuuuuuurlijk!
Omdat 'ze'??? tram 2 hebben omgeleid, de tram die sinds mensenheugnis van bij ons bijna aan de voordeur naar de Groenplaats reed, moesten we nu overstappen aan het Centraal station om verder te rijden. Ik stelde eerst voor om van het station gewoon te voet naar de Groenplaats te stappen, maar mijne wijze, bezorgde zilveren zei : "gaat dat wel met uw rug shoeke, zo ver?" 'Bwaaa... eens wandelen langs de Keyserlei is ook plezant' zei ik. "Ja maar, ik wou met u naar de uitverkoop van uw boetiek" zei hij tot mijn verbazing.
Jaja ... voor de zoveelste keer had ik eindelijk een winkel waar ik terecht kon voor mooie kleding voor een maatje meer en nu zijn die verdomme ook weer failliet.
"Ik heb geen kleren meer nodig" protesteerde ik "mijn kast hangt al propvol." "Komkom ... de winkel gaat sluiten en nu kunt ge wat kopen voor de toekomst tot ge weer een winkel vindt die kledij verkoopt naar uw goesting": protesteerde Mr. Silver.
Maar ja mensen... ik ken mezelf, eens ze me loslaten in zo'n winkel kan ik niet meer stoppen... en toch liet ik me overhalen. Ge moet toch af en toe iets doen om uw man tevreden te stellen nietwaar dames? De eigenaar van de winkel wijtte de sluiting ervan aan de bar slechte zomerverkoop ... er was bijna geen verkoop geweest zei hij, omdat de winter tot enkele weken geleden heeft geduurd. Ik begrijp hem, een mens moet zijn boterham verdienen.
Soit ... ik zocht en ik kocht en Mr. Silver zat en keek toe en betaalde daarna met een glimlach. We leven nu, is zijn motto.
Het was nog veel te goed weer om naar huis te gaan, dus trokken we naar de Groenplaats, naar het stamcafé van Mr. Silver en zoals het goede Antwerpenaars betaamt zaten we op een terraske en keken we naar de passage, hij met een Duvel en ik met een Westmalle Triple voor ons. We keken en luisterden vol genoegen naar al de Hollanders voor, naast en rond ons ... ik voelde me terug thuis. Het was eens wat anders dan Noord Afrikaans of Turks - Nederlands verstaan we ziet ge.
Normaal gezien had ik zaterdag mijn confituur willen maken, maar dat heb ik dan zondag maar gemaakt. Twintig potten rabarber-abrikozen-aarbeien confituur, alles vers geplukt uit den Hof. Omdat ik dan toch in de keuken bezig was besloot ik nog een broodpudding te maken met rozijnen en ach wat ... ik begon dan ook maar aan de Osso Bucco voor 's avonds ... en ja .... toen Mr. Silver me vroeg of ik mee ging wandelen na de middag moest ik weer forfait geven. 't was weer genoeg geweest voor Herniaretta (de feeks).
Maar kom, we tellen af ... begin juli kan ik terug naar de pijnkliniek voor een infiltratie. Daarna huppel ik hopelijk weer rond als een jong veulentje.
Baai de wee ... Fons van blog 'keukenweetjes' schrijft weer .... hip hip hoera! allen daarheen op het blog : http://blog.seniorennet.be/keukenweetjes/ Ik wou een link maken, maar ik ben weeral vergeten hoe dat moet...tch tch.. toch!
Sapperdenondepippel, wat hebben wij toch een ongelooflijk goede engelbewaarder !
Na al die vreselijke, koude, regenachtige dagen deze lente zagen we de dag van ons tuinfeest met lede ogen naderbij komen.
We gaven dit feest voor meerdere redenen. Ik ben dit jaar met pensioen gegaan, Mr. Silver en ik zijn 45 jaar gehuwd en begin juni was het de verjaardag van de zilveren surfer dus drie vliegen in ene klap.
Een nieuwe extra steviger, grotere, waterdichte tuintent werd aangekocht.
Eén verwarmingselement werd geleend bij neef en eventueel zouden we er andere huren, want er kwam ongeveer veertig man naar ons tuinfeestje en die konden we nooit allemaal binnen aan tafel zetten.
Wat bleek uitgerekend die dag was het prachtig weer. Laura scheen in al haar glorie en de tent diende uiteindelijk enkel om voor noodzakelijke schaduw te zorgen.
Het was zelfs warm genoeg om de kleinkinderen in het zwembad te laten plonzen.
Heerlijk!
Heerlijk was het ook om bijna al onze familie en jarenlange vrienden samen te hebben die dag.
Er was wel heel wat voorbereiding aan te pas gekomen, maar op de dag zelf waren het onze zonen en schoondochters èn de kleinkinderen die voor alles zorgden.
Zoon 2 had voor een lekker consommé soepje gezorgd en kleine vol-au-vents en samen met zoon 2 bereidden ze daarna een bijzondere lekkere paella. Zelfs iemand die geen paella lustte vroeg ons nadien om het recept, zo lekker was het. We mogen onze kinderen toch bestoefen of niet soms?
Voor de kleinsten (maar de groten mochten er natuurlijk ook van eten) was er vervolgens frikadellenkoek met kriekjes en daarna volgde een desserten buffet met hemelse soireekes van de bakkerij van ons nichtje en speciaal voor mij had schoondochter 2 enkele taarten en een biscuit gebakken zonder lactose.
De sfeer was ontspannen en ongedwonen en deed me denken aan een feest zoals bij een Italiaanse mama de flessen wijn en water op tafel en ieder voor zich.
De allerkleinste kleinkindjes wilden natuurlijk ook helpen en ook zij gingen rond met scheefhangende schotels met aperitiefhapjes en ofwel heb ik het niet gezien, ofwel heeft er niemand iets gezegd, maar ik zag kleinzoon 4 (3 jaar oud) rondlopen en was er van overtuigd dat er meer op de schoot van de gast zou belanden dan in hun mond
Ons Molly en Bobby (de hond van zoon2) dachten dat ze in de hemel beland waren overal was er eten te vinden
Na de koffie zongen we allemaal uit volle borst en onze allochtone buren zullen nu ook wel het liedje kunnen meezingen!
s Avonds toen iedereen vertrokken was keken Mr. Silver en ik elkaar in de ogen en we waren content, héél content!Het was goed geweest!
De volgende dag was het iets minder. Herniaretta had sluimerend èn verdoofd door pijnstillers gewacht tot de dag voorbij was, maar toen sloeg ze toe als een bliksemslag.
Ik kon niet meer bewegen en heb twee dagen plat in mijn bed gelegen.Mr. Silver ocharme heeft alles alleen moeten opruimen
jajajajaja .... ik hoor jullie al lachen en zeggen : "goe gevonden zenne Bo'ke, laat de zilveren maar werken!" .... maar 't was echtig en techtig hoor, ik zweer het op mijn eerste communie zielke.
Allez nu hop naar de vijftig, maar dit zal toch het laatste feestje zijn dat we thuis geven.Binnen vijf jaar gaat dat niet meer lukken vrees ik.
di Rupo zit bij Jean-Luc Dehaene een pintje te pakken. Zegt di Rupo: "Toen gij premier waart, draaide de regering toch beter. Hoe deed ge dat?" "Wel" zegt Dehaene "ge moet zien dat ge u omringt met slimme medewerkers." "Hoe kunt ge weten dat ze wel slim zijn?" vraagt di Rupo. "Door een klein raadseltje" antwoordt Dehaene en roept zijn vrouw en vraagt haar: "Celie, uw vader en uw moeder hebben een kind. Het is niet je broer en ook niet je zus. Wie is het? Zegt Celie "Dat is simpel, dat ben ik." Terug op zijn kabinet denkt di Rupo eventjes zijn ministers te testen en roept De Crem bij zich en vraagt: "Kijk Pieter, je vader en je moeder hebben een kind. Het is niet je broer ook niet je zus, wie is het?" De Pieter fronst zijn wenkbrauwen en denkt diep na. "Ik weet het niet zo direct, ik kom straks even terug." De Crem gaat terug naar zijn bureel en komt onderweg Bart De Wever tegen. "Zeg Bart, ken jij het antwoord op dit raadseltje: "Uw vader en uw moeder hebben een kind. Het is niet je broer en ook niet je zus. Wie is het?" "Wel, dat is gemakkelijk" antwoordt Bart De Wever "dat ben ik." De Pieter bedankt hem en fier als een gieter gaat onze Pieter DeCrem terug naar di Rupo en zegt hem: "Ik weet het antwoord. Het is Bart De Wever" Waarop di Rupo oranje kleurt en brult: "Neen, jij idioot, het is Celie Dehaene!"
Zoals jullie weten lijd ik vaak aan slapeloosheid en dan lig je daar te liggen in je bed en na te denken over vanalles en nog wat
Vannacht bedacht ik, een doodgewone huisvrouw, een super oplossing voor de financiële problemen van ons land.
België, met circa evenveel inwoners als de steden New York en Londen heeft vijf volledige regeringen!
New York en Londen besturen hun stad met evenveel burgers met één burgemeester en gemeenteraad.
Besluit :
Indien we Vlaanderen terug aansluiten als provincie bij Nederland, Wallonië bij Frankrijk, de Duitsers terug bij Duitsland, dan schaffen we deze vijf regeringen af en wordt Vlaanderen bestuurd door de Europese regering en de Nederlandse. Vlaanderen heeft dan slechts één burgemeester en gemeenteraad nodig voor zijn circa zes miljoen burgers. Wat de Amerikanen en de Britten kunnen, kunnen wij vast en zeker ook en op die manier besparen we enorme niet te becijferen - bedragen. Dat zijn om te beginnen al drie voltallige regeringen minder die we met belastingsgeld moeten betalen!
Ik weet dat er voor 1830 strubbelingen waren tussen ons en de Nederlanders, maar de tijden zijn toch niet meer zoals toen.Deze Willem van Oranje heeft héél wat minder in de pap te brokken dat zijn voorganger.
Vijfvoltallige regeringen weg. Senaat en Parlementen weg, onze Royals mogen verder hun eigen fortuin opsouperen of ook gaan werken Oranje is niet mijn lievelingskleur, maar ik kan er wel aan wennen
Geef toe :mijn nachtelijke dagdromen zijn toch bijzonder efficiënt, zeker financieel.
Toemaatje : misschien kunnen we dan door al die besparingen de familie van dat zieke jongetje helpen en hem eindelijk het broodnodige geld geven om zijn medicatie te betalen.
Toemaatje 2 voor de Nederlanders : wij staan er wel op op om onze mooie, sappige taal en dialecten èn onze bourgondische manier van leven te behouden, want daar zijn we ontzettend fier op.
Simplistisch, utopisch ik weet het, ik weet het maar misschien toch stof om even over na te denken!
Buiten schijnt Laura en ik zit hier te tokkelen op mijn computer stom hé!
Jaja ...ik weet het, ik weet het... ge moet het mij niet zeggen, maar seffens neem ik mijn boek en ga ik toch nog even genieten van de late middagzon, want zoals de dokter van Ludovicus zei : bij zon is trop teveel, (maar hij ziet er altijd zo gezond uit ons Lewieke ).
De laatste tijd was het ten huize Bojako ook een beetje trop.
Eerst een zware verkoudheid waar ik maar niet vanaf geraakte en daarna door een stomme, onnozele beweging (mijn onderbroek aandoen ) alweer een zenuw geplet in mijn rug en volledig immobiel voor ettelijke dagen.
Nu, dankzij platte rust en medicatie voel ik me weer wat beter godzijdank.
De voorbije week was er uitgerekend één dag regen en nèt die dag kwamen de drie jongste kleinkinderen van tegenslag gesproken.
Maar ik denk niet dat ze zich binnen verveeld hebben onze schatten, de dag vloog voorbij.
s Avonds zakten Mr. Silver moe maar voldaan in onze beddenbak.
't ja het moest er van komen hé... een week een ziek kleinzoontje bijhouden en lap, de week erop zit ik zelf met de gebakken peren. De bommaziekte noemen ze dat.
Gelukkig geen waterpokken maar wel een pijnlijke hoest en 't snot, wat kleinzoontje ook had. De oorontsteking is me tot nu toe bespaard gebleven.
Kleinzoontje was naar de Ardennen vertrokken met z'n mama en papa en ik hoop dat hij nu gezond en wel is. Bij mij komt het ook wel goed, onkruid vergaat tenslotte niet.
Gisteren en vandaag komen onze twee oudste kleinzonen en die wilden persé leren wiezen. Geen erg, want Mr. Silver en ik zijn vroeger allebei verwoede kaarters geweest en vinden het leuk om nog eens een spelletje te spelen dat niet op een scherm staat.
Hopelijk morgen terug gezond genoeg om naar mijn blogmaatjes te gaan...en hopelijk is het dan eindelijk wat warmer en nog meer hopelijk ... dat er een lentezon schijnt, want ik denk dat ik voor iedereen spreek wanneer ik zeg DAT WE DE WINTER KOTSMISSELIJK MOE ZIJN!
Ach ach ...weer geen tijd om uitgebreid te bloggen!
Kleinzoon 4 heeft de waterpokken en mag niet naar school. Kleinzoon 4 heeft opvang nodig en vindt die hier bij ons. Zelfs vol boebeltjes is hij nog altijd om op te eten en staat zijn tatertje geen ogenblik stil.
Zondag werd Schwiegermutti negentig jaar en dat moest natuurlijk uitgebreid gevierd worden.
Vandaag ga ik op bezoek naar mijn pre-nataal vriendinnengroepje : we hebben elkaar in 1975 leren kennen tijdens het pre-nataal turnen en zijn sindsdien onafscheidelijk. Alle drie kregen we op elke dagen tijd een zoontje.
Tussendoor 'Penmarric' van Susan Howatch uitgelezen (704 blz) maar niet neer te leggen...het boek is destijds verfilmd geweest door de BBC en werd - zo meen ik - ook hier uitgezonden.
Voilà - voor meer is er geen tijd, maar zo blijven jullie toch een beetje op de hoogte van het reilen en zeilen tenhuize Bojako. Nu snel wat blogjes van lezen van mijn maatjes - ik zit met spanning te wachten op de uitslag van vriend Ludovicus ...
......Hij trok me dus zachtjes mee aan de arm over de Groenplaats en na een korte wandeling stopte hij aan de Vlaaikensgang.
Daar zag ik het restaurant . Sir Anthony van Dijk .wow het koud zweet brak me plots uit.Nu had ik die verdomde muts opgezet en mijn haar lag al niet zo bijster goed toen we thuis vertrokken en uiteindelijk had ik voor zon chique restaurant wel nog betere kleren maar ja dan was de verrassing er natuurlijk niet geweest.
Ik keek vertederd naar mijne Ridder zonder paard.
vervolg ....
Om me te plagen trok hij me iets verder de Vlaaikensgang in en deed hij alsof hij een uitweg zocht het was ontroerend om hem zo stuntelig toneel te zien spelen.
Maar neeje!t Was helemaal geen toneel. Links in de Vlaaikensgang blijkt er nog een piepkleine Bistro te zijn Hofke en daar hield hij galant de deur voor me open.
Mijn achtbaan gevoel roetsjte stijl omlaag en ik kreeg weer de slappe lach en weer keek hij me beteuterd aan.
Ik zat aan tafel nog altijd te lachen.
Wa hedde gij nu vandaag?Ik snap er niks van. mompelde hij een beetje verontwaardigd.
Ach shoeke toch, ik dacht echt toen ge de Vlaaikensgang inging dat we naar de Sir Anthony van Dijk gingen, ik had de deur bijna opengedaan.Maar hier is het ook goed zenne, t is maar dat ik met u nooit weet of we aant komen of aant gaan zijn.
Hij antwoordde : ja maar zeg, de heel dure restaurants zijn wel voor heel speciale verjaardagen hé shoeke, de ronde getallen, tenslotte wordt ge maar vijfenzestig.
En weer was hij verwonderd toen ik begon te giechelen.
Door mijn lactose intolerantie wordt kiezen op de kaart nu een heel stuk moeilijker.De dag ervoor waren we met Schwiegermutti naar de Melkerij int Nachtegalen park gewandeld maar dat is een verhaal voor een andere keer en had ik daar een Brusselse wafel gegeten.
Ik was ervan overtuigd dat er in Brusselse wafels geen melk of boter zat, maar ik had fout gegokt.Dat had ik moeten bekopen en daarom was ik nu extra voorzichtig bij het kiezen van een gerecht.
Na een lekkere maaltijd vroegen we de dessert kaart, maar ook daar stond niets waar geen boter of room in zat en moest ik me spijtig genoeg beperken tot een Irish coffee, enfin twee Irish coffees om precies te zijn, maar zonder room.
De wijn en de twee koffies maakten de wandeling terug naar de bus iets vrolijker.Ik was nog altijd aan het gibberen toen we merkten dat we in de kou nog een half uur moesten wachten op de volgende bus naar huis.
Joepie ... leve het openbaar vervoer!
En kijk zonder enige opmerking of hint van mijnentwege zei de zilveren ridder : komaan zeg, we gaan hier geen uur staan bevriezen, we pakken een taxi naar huis. en hop, wijle weg.
Ik zal die man nooit begrijpen, echt waar na vijfenveertig jaar denkt ge dat ge ze door en door kent, maar niets is minder waar.Hij blijft me altijd verrassen.
Thuisgekomen pakte ik hem eens goed vast, trok hem tegen mijne gilet en zei : ik denk dat dit één van de plezantste verjaardagen is dat ik gehad heb, ik heb al lang niet meer zoveel gelachen.
Er verscheen een opgeluchte grijns op zijn gezicht en hij zag dat alles goed was
Nu maar aftellen naar het rond getal van zeventig... hopelijk bestaat de Sir Anthony van Dijck dan nog
PS : morgen is het vaderkesdag ... ik ga al voor mijne schat een curry worst special bestellen in de frituur
Toedeloekes en allemaal héél hartelijk dank voor al de lieve verjaardagswensen..
En na al die tijd is onze liefde niet alleen gebleven
Maar is zij sterker dan ooit
(Susan P. Schutz)
Dit gedicht stond op de kaart die ik gisteren voor mijn vijfenzestigste verjaardag kreeg van mijne zilveren. (ik pink weer effe een traantje van ontroering weg)
Geef toe dat een mollige, grijsharige vrouw op mijn leeftijd, na een huwelijk van vijfenveertig jaar van minder een traantje zou wegpinken.
Vervolgens duwde hij een pakje in mijn handen.Mijn cadeautje was wat ik echt graag wou: een mini I-Pad.Mijn dag kon niet meer stuk en t was nog maar pas begonnen.
Wanneer je met zon Padje begint te spelen, dan vliegen de uren vooruit en voor ik het wist was het middag en zat ik nog steeds in mijn kamerjas.
Op de agenda had ik een handgeschreven notitie gelezen : 'vanavond goed eten'.
Mr. Silver vertrok met Molly voor haar middagwandeling en ik trok naar boven om een lekker, lang bad te nemen.
Ik nestelde me onder het welriekend schuim met links mijn kopje munt/gember thee en rechts het boek dat ik momenteel lees : Penmarric van Susan Howatch, een magneet van een boek.
Wanneer ik lees ben ik helemaal weg van de wereld.Af en toe vulde ik het badwater bij met warm water door met mijn grote teen de kraan te bewerken en af en toe keek ik op mijn horloge om te zien hoe laat het was . tijd zat, dus ik las rustig verder.
Plots hoorde ik de stem van Mr. Silver : SHOE! ZITTE GIJ NU NOG ALTIJD IN'T BAD? ALLES IS TOCH GOE?
Ik brulde lief terug : JAJA ALLES IS OK, SPANNEND BOEKSKE!
Hij kwam de badkamer binnen, keek met een frons op zijn horloge en zei : ik denk dat ge vandaag het wereldrecord bad nemen gebroken hebt, we moeten bijna vertrekken.
Ik schrok en vroeg hoe laat het was, verstond half zes en we moesten om halfzeven vertrekken .
Ik keek nog eens naar mijn horloge en ja hoor die stond natuurlijk stil, zo kan een namiddag natuurlijk eeuwig blijven duren.
Waarschijnlijk heb ik niet alleen het wereldrecord bad nemen gebroken, maar ook het wereldrecord afdrogen en aankleden, want een half uur later stond ik gekleed, gekapt en geschminkt beneden in de hall, klaar om te vertrekken.
Voor hij vertrok op de wandeling had ik gevraagd welke kleren toepasselijk waren en hij had geantwoord : iets chiquer dan anders, maar niet té.
Toen ik de living binnenkwam zat hij nog rustig de krant te lezen en ik zei : hewel ik ben klaar zenne, ik moet nog enkel mijne frak (*mantel) aandoen.
Hij keek me verwonderd aan en zei : maar t is nog maar half zes, we vertrekken maar om half zeven.
Blijkbaar had ik hem door de zenuwen verkeerd begrepen en had hij twintig voor zes gezegd en niet halfzes wie ben ik om hem tegen te spreken?
Omdat er dan toch nog zoveel tijd was vroeg hij me waar ik mijn gratis tram abonnement had gelegd dat een paar weken geleden was toegekomen.
Jaja lieve mensen, ik mag nu gratis op de tram, maar let op mijn woorden :al heel mijn leven schaffen ze altijd alles af, net wanneer ik er gebruik van kan maken. 't Zal niet lang meer duren vooraleer ze het afschaffen.
Maar ik wist nondepippel niet meer waar ik met die kaart was gebleven.
Samen gingen we op zoek en uiteindelijk vonden we de kaart. Het is serieus niet meer te doen als je ziet hoeveel kaarten een mens tegenwoordig moet meesleuren. Je bankkaart, je Visa kaart, je SIS kaart, je identiteitskaart, je rijbewijs, je kaart van het ziekenhuis, etc. om dan nog te zwijgen van al de kaarten die je krijgt van de winkels.
Maar kom, ik dwaal weer af.
Het werd eindelijk half zeven en ik was stikbenieuwd waar we naartoe gingen.
Buiten woei er een ijskoude wind en het regende een beetje. Voor alle veiligheid stak ik een muts en een paraplu in mijn handtas, want ik wist niet hoever ik zou moeten lopen van de wagen naar het restaurant.
Mr. Silver trok de voordeur toe en ik stapte al richting garage.
Hélàba, naar waar gaat ge? vroeg hij kom we gaan naar de bushalte!
Mijn mond viel letterlijk open naar de bushalte?Waarom? vroeg ik verwonderd.
Awel omdat ge nu gratis met de bus moogt rijden natuurlijk! antwoordde hij met uitgestreken gezicht.(daarom had ik natuurlijk naar die verdomde kaart moeten zoeken)
Ach kom, ik ben al meer gewoon van hem, maar ik trippelde toch iets minder vrolijk mee door de kou en de regen naar de dichtstbijzijnde bushalte.
Om de avond niet te bederven mompelde ik : eigenlijk hadden we dit wel beter eens uitgeprobeerd op een mooie, zonnige lentedag niewaar? waarop hij bloedserieus antwoordde : ja maar nu kan ik drinken.
Ik voelde een van mijn dodelijke blikken opkomen, maar moest vechten tegen de slappe lach.De slappe lach won!
Hij keek me totaal onbegrijpend aan .zeker omdat ik op de bus nog steeds de slappe lach had.
Wa hedde gij nu? vroeg hij lichtjes geïrriteerd.
Niks shoeke, maar na vijfenveertig jaar weet ge mij nog altijd te verbazen. Het eerste jaar dat we getrouwd waren vroeg je of ik matjes voor de auto als verjaardagsgeschenk wou en nu word ik hier dooreengerammeld op een bus omdat gij dan kunt drinken leven met u is en blijft een mysterie, ik weet nooit wat het volgende is dat ge gaat doen.
Naar een pretpark hoeft ge niet te gaan om op een goede ride te zitten, neem in Antwerpen een bus en t is precies of ge in de achtbaan zit, ge vliegt van jut naar jaar.Wie leert er in hemelsnaam die buschauffeurs rijden?
Soit.
Uiteindelijk stapten we uit aan de eindhalte op de Groenplaats. Het kon me niet meer schelen, alles was goed en ik trok mijn wintermuts goed diep over mijn oren, t was koud en veel wind, hoe mijn kapsel er nadien zou uitzien kon me een worst wezen.
Mr. Silver trok me zachtjes mee aan de arm over de Groenplaats en na een korte wandeling stopte hij aan de Vlaaikensgang.
Daar zag ik het restaurant . Sir Anthony van Dijk .WOW het koud zweet brak me plots uit. Nu had ik die verdomde muts opgezet en mijn haar lag al niet zo bijster goed toen we thuis vertrokken en uiteindelijk had ik voor zon chique restaurant wel nog betere kleren kunnen aantrekken maar ja dan was de verrassing er natuurlijk niet geweest.
Ik keek vertederd naar mijne zilveren Ridder zonder paard.
... geef me ne cent en ik ga voorbij, 'k heb geen geld om brood te kopen, daarom moet ik met de rommelpotten lopen rommelpotterij, rommelpotterij geef me ne cent en ik ga voorbij ....
Voor de zoveelste keer heeft Mr. Silver samen met zijn kompanen een succesvolle rommelmarkt georganiseerd in onze parochiezalen
en voor de zoveelste keer heb ik me weer laten overhalen om één dagje een stand open te houden.
Ik had een tafeltje vol rommel, overschotjes die broer 2 en schoonzus niet mee wilden verhuizen naar hun nieuwe woonst aan zee en een beetje rommel en boeken van een blogvriendin die grote kuis houdt/gehouden heeft/zal houden
Zelf had ik grote kuis gedaan in mijn kleerkasten en ondanks de hartepijn deed ik, af en toe een traantje wegpinkend, afstand van alle kleding uit mijn iets magere periode.
Indien ik toch terug zou vermageren, dan koop ik nieuwe kleding nèh.
Onvoorstelbaar wat je allemaal ziet op zon rommelmarkt.
Ik had mijn eerste bananendozen nog niet uitgepakt of gretige handen zaten er in te rommelen alsof ik er een klomp goud in verstopt had.
Ik wou alles netjes etaleren, maar kreeg verdorie de kans niet.
Op een rommelmarkt komen vooral mensen die rommel willen kopen, maar dat wisten jullie al vast en zeker.
Maar er lopen ook kenners rond (antiquairs) en die herken je omdat die alles zevenzeventig keer ronddraaien en daarna lang bekijken met een speciale loupe.
Ik had niets bij voor antiquairs op mijn stand was er enkel en alleen pure, echte, onvervalste rommel te verkrijgen.
Verder heb je de (beroeps) standhouders, diegene die op elke rommelmarkt staan, (ik kan het weten, want Mr. Silver sleurt me dikwijls mee naar rommelmarkten, het is één van zijn vele hobbys) die habitués doen het niet slecht, die kennen hun prijs en verkopen niet onder de waarde, ze weten toch dat het waarschijnlijk ooit verkocht geraakt op een volgende rommelmarkt.
Neeje de échte rommelmarkt standen zijn de standen zoals die van mij gewone mensen die écht van hun rommel vanaf willen geraken, want wat overblijft gaat rechtstreeks naar de kringloopwinkel of naar Oxfam.
Rijk wordt een amateur rommelmarkter niet, want ik vraag amper twee euro per stuk rommel en dan pingelen ze af tot vijftig cent en vragen er nog iets bij voor de moeite, zoals een dame die drie redelijke tefalpannen kocht voor anderhalve euro en er dan nog gratis drie snijplanken bij vroeg. Ach...ik denk dan bij mezelf weg is weg en ik geef er nog gratis een zak van den Aldi bij waar ik voor betaald heb. Netto opbrengst : nul ik ben echt geen goede zakenvrouw
Ik sta er ook slechts één dag omdat mijn rug slechts bestand is tegen één dag rechtop staan.
Zondag moest ik het natuurlijk bekopen, ik heb de hele dag plat in de zetel gelegen met rugpijn.
Een lieve vriendin heeft me onlangs de raad gegeven om een speciale rugband te laten maken zoals ze er zelf een heeft.De band wordt op maat gemaakt en volgens mijn vriendin heb je het gevoel dat je gedragen wordt omdat je rug ondersteund wordt door de baleinen die erin verwerkt zitten.
Ik ga toch eens informeren bij mijn huisarts, want het zou kunnen dat het ook via de ziekenkas kan en dan is het niet zo duur.
Maandag was het een schitterende zonnige dag, de eerste lentezon was er eindelijk en net zoals altijd kort voor mijn verjaardag.Ik had het aan iedereen voorspeld, want elk jaar maken we dit fenomeen mee.
Ik kon nog niet tot aan de hondenwei wandelen, dus we zijn er met de auto naartoe gereden.Molly was ongelooflijk blij, want er waren heel veel hondeneigenaars, die net zoals wij wilden profiteren van de eerste zonnestralen, dus ze had honden genoeg om achter te crossen.
Daarna gingen we iets verder een terrasje doen en je hoorde en voelde onze huid de zonnestralen opslorpen.
Wat ook opviel was de glimlach op de gezichten van alle mensen .heerlijk, want al lange tijd loopt iedereen depressief rond!
Gisteren was het nog steeds mooi weer en vooraleer Mr. Silver weer de deur uit was heb ik hem bij zijne schabbernak vastgegrepen en heeft hij onder zachte dwang de hogedrukreiniger bovengehaald en ons terras gekuist.Nu de tuinmeubelen nog proper maken en dan zijn we weer klaar voor de zomer .
Toedeloekes !
oeikes ... nu vergeet ik bijna het vervolg van de Cliffhanger te vertellen...ofwel was het gewoon een kwestie van principe, ofwel heeft hij lang gesukkeld maar niet te erg geklaagd, maar het heeft tot na de rommelmarkt geduurd vooraleer Mr. Silver bezweek en zijn eerste Duvel dronk...of was het nu rode wijn... ik begin zelf te twijfelen!
Ik snap er niets van ... Mr. Silver is weer springlevend, maar heeft nog geen druppel alcohol aangeraakt.
Oftewel heeft hij stiekem mijn blog gelezen en wil hij niet door iedereen aanzien worden als een alcoholieker, ofwel is hij aan zijn jaarlijks dieet bezig.
Jaja ... na de feestdagen was zijn tonneke ferm rond geworden en ik weet niet hoe het bij jullie is, maar wanneer HIJ één week wat minder eet en zeker wanneer hij één week geen alcohol drinkt, dan zijn er op z'n minst vijf kilo af ... iets wat bij MIJ niet lukt zelfs als ik mezelf verhonger.
Toch benieuwd hoe lang hij het nog zal volhouden ... na die eerste Duvel volgt héél snel de tweede en ondertussen besparen we wat aan drank, 't is tenslotte voor iedereen crisis nietwaar?
Soit ....de Cliffhanger van de week blijft dus steeds nog van tel.
Eerst en vooral ga ik zeggen wat ik vorige keer wou zeggen, maar nog niet mocht zeggen omdat ik niet wist of ik dat van hen wel mocht zeggen
Awel ... Broer 2 en mijn allerliefste schoonzusje gaan deelnemen aan de beroemde witte vlucht weg, foetsjie, ze verhuizen binnenkort van Antwerpen naar t zeetje.
Voor hen is het goed, zij zijn gelukkig, maar wij zien ze met lede ogen vertrekken.
Broer 1 vertrok een vijftal jaren geleden ook van Antwerpen om in de Ardennen te gaan wonen en zus woont far away in Engeland.
En ik ben nu helemaal alleen, ouders allebei dood, alle broers en zussen ver weg, ik voel me verweesd ..maar kom: godzijdank hebben we onze kinderen en kleinkinderen dicht bij ons om de pil te verzachten.
And now for something completely different
Elk jaar plannen we een lang weekend met onze kinderen en kleinkinderen in de Ardennen en elk jaar vinden we het heerlijk en genieten we ervan.
Dit jaar hing het aan een zijden draadje of zoon 2 en familie zouden meekunnen, want kleinzoon 3 had zijn elfendertigste virusinfectie.Hoge koorts, snottebellen en een hoestje.
Gelukkig zorgde zijn engelbewaarder voor een spoedige genezing en zijn ze iets later toch kunnen komen. Zonder hen had het niet hetzelfde geweest.
Maarrrrrrr (rollende franse rrrrrr) . Ons (b)engeltje had deze keer zijn vies virusje doorgegeven aan zijn *doeshka (*opa).
Gelukkig waren we net terug thuis.
Ik kan me niet herinneren wanneer Mr. Silver nog eens ziek is geweest, maar deze virus was er eentje van acht op de schaal van richter.
Hij kreeg koorts, keelpijn, hoofdpijn, het snot zijn bloeddruk ging op en neer als een jojo mijn arme rots in de branding was veranderd in een zielig hoopje blubber.
Niets, maar dan ook niets is te vergelijken met een man die ziek is, (zeg dat ik het u gezegd heb. )
Maar ik was niet vergeten hoe goed hij mij verzorgd had toen ik ernstig ziek was en ik trok mijn Florence Nightingale schoenen en schortje aan en zorgde ervoor dat hij niets tekort kwam.
Ik trotseerde ijs en sneeuw en baande me een weg naar de apotheker op de hoek van de straat voor zijn medicamenten.
Vandaag voelt hij zich eindelijk een beetje beter. Hij is nu met Molly naar de hondenwei, maar ik zal pas volledig overtuigd zijn van zijn genezing indien hij straks een Duveltje drinkt, want hij heeft sinds hij ziek werd nog geen druppel alcohol over zijn lippen laten glijden, zelfs geen glaasje wijn bij het eten.
Ik eindig dus weer op een Cliffhanger . Zal hij straks wanneer hij thuiskomt een Duveltje drinken of niet?
Snel snel even mijn blog bijwerken nu ik toch onder druk van Mr. Silver de werking terug heb uitgetest van mijn stickje van Mobile Vikings... Indien deze tekst op mijn blog komt, dan werkt het ...jochei...jochei... Mr. Silver kan op zijn twee oorkes slapen en met gerust gemoed samen met mij vertrekken naar de Ardennen.
Jaja, het jaarlijks weekend met onze kinderen en kleinkinderen is weer in aantocht. Omdat hij ( Mr.S.) weer vakantie- onthoudings- verschijnselen begint te vertonen staat nu mijne corridor al vol met veel zaken die hij denkt nodig te hebben voor een weekendje weg. (ze staan er al van vorige vrijdag - hij had van de gelegenheid gebruik gemaakt dat ik met mijn blogvrienden op stap was). Om de haverklap krijg ik een lijst onder mijn neus geduwd met zaken die al of niet nog moeten ingepakt worden. Boven staat de beautycase al gedeeltelijk gevuld, wachtend op wat ik er nog wil insteken.... Jaja ... lachen jullie maar, jullie zijn er niet mee getrouwd. Zelfs de menu's voor het weekend heeft hij neergepend (dezelfde als vorig jaar).
Ik moest en zou het vandaag doen of zijn zenuwen hielden het niet langer vol. Dat ik niet eerder deze verbindings stick heb uitgetest of zijn lijst heb nagekeken is ook deels te wijten aan hemzelf.
Enfin, dat is niet mooi van mij .... het was heel goed bedoeld. Zoals jullie weten maakt hij deel uit van de technische ploeg van ons gemeentelijk amateur theater (Dion theater) en bij elke laatste voorstelling wordt er gevierd in de cafetaria. Deze keer was het met croque monsieurs.
Hoewel ik niets doe dan kijken naar de opvoeringen mocht ik toch ook mee en die crokskes zagen en roken ongelooflijk lekker, dus ik heb er twee naar binnen gespeeld met enorm veel plezier.
Vrijdag had ik me ook laten verleiden om aan de kaasblokjes te zitten, dit ondanks een verwijzend vingertje van ons allerliefste Lipske.
Resultaat : gisteren de hele dag krom gelopen van de krampen ... lactose lactose .... o wee die verdomde lactose en waarom moet dit nu bij mij zijn, ik die zo ontzettend graag kaas lust.
Soit...na een dagje platte rust (en geen gefoeffel met Mobile Vikings en geen inpak en geen nazicht van vakantie lijsten) ben ik er weer bijna bovenop.
Vorige zaterdag heb ik ook eindelijk eens plaatsgenomen achter het stuur van onze nieuwe ottomobiel ... wow ... knap bakske, al zeg ik het zelf. Het ruikt zoals een nieuwe auto moet ruiken, het rijdt zoals een nieuwe auto moet rijden en het remt zoals een nieuwe auto moet remmen .... we vlogen bijna door de voorruit bij mijn eerste ernstige rempoging.
Ondanks het vreselijk pokkeweer hebben de twee hondjes toch nu en dan onze tuin onveilig gemaakt (en ons gazon vertrappeld cfr. Mr.S) Zoon 2 moest een voordracht geven en Bobby kwam weer een dagje op bezoek. Hij is nu volop aan het puberen en zijn hormonen draaien op volle toeren. Ons Molly heeft vandaag geen wandeling meer nodig. Ze ligt hier nu compleet strijk na het afwijzen van al de felle avances van Hitsige Bobby.
Bobby zelf kon geen pap meer woefen en ik denk dat er vanavond ijsblokjes op zijn flieterke moeten gelegd worden.
Op het nieuws gezien dat er delen van Oost en West Vlaanderen geteisterd werden door een windhoos, dan zullen wij maar niet klagen zeker... Roll on springtime... nog één maand en half en de lente komt terug in't land. Ik ben nu eenmaal een eeuwige optimist.
Gisteren nog een beetje slecht nieuws gekregen... allez....voor hen is het goed nieuws maar voor ons niet, maar ik mag of kan er nog niets meer over schrijven, dat komt nog.... een blog moet tenslotte soms ook kunnen eindigen op een cliffhanger zoals men dat in de volksmond pleegt te zeggen.
Ik ga nu inpaklijsten controleren en al of niet mijn goedkeuring geven wat betreft de geplande menu's en aankooplijsten alvorens de zenuwen van mijne zilveren het begeven.
Het einde van de maand nadert weer met rasse schreden.
De sneeuw is gesmolten maar toch voelt het binnen nog koud aan.Nochtans spreken ze op het nieuws van een overgang van -10°C tot + 10° C - :een typisch Belgische winter, maar gelukkig schijnt er een stralend zonnetje en zien we buiten blauwe lucht meer moet het voor mij niet zijn.
In Brisbane Australia zijn er nu hevige overstromingen en dit na een helse hittegolf zopas vernomen via het nieuws en via mijn nichtjes op facebook.
Voilà tot daar het weerbericht.
Vorige week was kleindochtertje nog eens ziekjes en kleinzoon 4 vond dat hij van de gelegenheid ook moest gebruik maken hij toog s ochtens héél vroeg naar het bed van zijn ouders en zei : ikke ben ook ziek hij kuchte een paar keer voor de goede orde en zei: en ikke moet ook naar nana.
Ik zond dan maar een derde SMS naar zoon 2 waarin ik zei : breng Bobby de hond dan ook maar mee, zo heeft ons Molly ook nog iemand om mee te spelen.
s Middags na een onverwacht middagdutje zat kleinzoontje nog met kleine oogjes op mijn schoot, zijn hartje sliep nog zo zeggen we dat hier in Antwerpen.
Hij lag rustig met zn hoofdje tegen de heuveltjes van nana genesteld en plots keek hij omhoog en zei : nana ruik goe.
Ruikt nana goed schatje vroeg ik vertederd.
Ja das paffuim eh? knikte hij alwetend terwijl hij met zn neusje nog eens goed aan mijn trui snoof.
Ja zoeteke, dat is parfum zei ik en ik gaf hem nog een extra kus op zijn blond bolleke.
Meer heeft een mens toch niet nodig hé?
Gisteren hebben we het laatste nieuwjaarsfeestje gevierd.
Met schoonbroer en schoonzus zee hadden we nog niet gevierd dit jaar en ze brachten Schwiegermutti mee, die mocht ook nog eens mee feesten.Negentig wordt ze in maart en ze is nog kloeker en in beter gezondheid dan ik en veel van onze vrienden.Zo hebben ze er maar ééntje gemaakt en nadien de matrijs weggegooid denk ik.
Mr. Silver is nu weg om onze spiksplinternieuwe ottomobiel te halen.Ik zag dat hij zenuwachtig was.Een duur stuk nieuw speelgoed dat hopelijk even lang en even zorgeloos zal rijden als zijn voorganger .ik ben benieuwd!
Je zet bij 'King of the castle ' wel best eerst mijn blogmuziekje af en wacht even tot het bestand gedownload is...de tekst is bangelijk. Before you open this link, turn off my blog music at the top right! Wait until it opens...listen to what he sings - it's worth it!
We mogen onze kinderen toch bestoefen of niet soms?
) alweer een zenuw geplet in mijn rug en volledig immobiel voor ettelijke dagen.
.
