Nog altijd met Knuffel van Huismusje in mijn hoofd zit ik te denken aan de tijd dat ventje en ik kettingrokers waren.

Als ik door onze oude fotoalbums blader zijn bijna al de foto’s die getrokken werden op feestjes eind jaren zestig, begin jaren zeventig, grijs en bewolkt.

Bij het inscannen van enkele vroeg ik me af of er toen iets mis was met onze camera tot ik besefte dat het rookwolken waren.

Wij twee, en onze beide ouders – moeders en vaders – waren allemaal kettingrokers. De foto’s die ik vasthad waren rond de eindejaarsfeesten getrokken dus waarschijnlijk waren alle ramen ook dicht voor de kou.

In zo’n rokers klimaat liepen onze twee zonen de ganse tijd rond. Ik kon zelfs tijdens mijn zwangerschap het roken niet laten. Bij de oudste zat ik op mijn werk voortdurend naar de klok te kijken. Men begon toen (1970) te zeggen dat roken schadelijk kon zijn voor de baby. Ik had me daarom voorgenomen om maar om het uur een sigaretje te roken, wat al een hele inspanning was.

Zelfs in het moederhuis mocht je toen op de kamer roken als je een kamer alleen had. Dat was voor mij dus een belangrijke vereiste. Gelukkig/ongelukkig voor mijn baby lag die niet bij mij maar in de couveuse, want hij was te vroeg geboren.

Ik had al veel vrouwen horen zeggen dat ze geen sigaret konden zien of ruiken als ze zwanger waren en toen ik de tweede keer zwanger werd hoopte ik fervent dat ik ook die afkeer zou krijgen. Ik nam me voor om dan, indien ik negen maanden niet had gerookt, écht een poging te doen om te stoppen.

Maar.....zoals gewoonlijk reageer ik niet zoals de doorsnee vrouw en had ik tijdens de zwangerschap van zoon 2 nog meer goesting dan anders in een sigaret. Aftellen naar mijn uurlijks sigaretje was toen echt een pijniging. Ik zou er toen als ik had gekund met gemak tegelijk vier in mijn mond en twee in mijn oren hebben kunnen steken. Maar met enorm veel moeite hield ik het bij één per uur (soms toch).

Daarna rookte ik weer volle pot, lekker mijn twee pakjes per dag. Als we met ons deux cheveautje rondreden met de kindjes achteraan in primitieve kinderzitjes, zonder gordel – wat hebben wij onze kinderen toch allemaal aangedaan? – de ramen toe voor kou en regen en ventje en ik maar lekker paffen vooraan en al de rook ging naar achter en de kindjes maar lekker meeroken!

Toen greep het lot toe, onze jongste zoon begon toen hij ongeveer één jaar was voortdurend te hoesten. Na een eerste zware bronchitis/bijna longontsteking begon de kinderarts op ons in te hameren.

“Roken jullie?” vroeg hij met een streng gezicht. Natuurlijk moesten we dit toegeven. “Dan wordt het tijd dat jullie ermee stoppen, besef je dan niet dat die kinderen de hele tijd mee jullie vuile lucht aan’t inademen zijn?” zei hij weer. Beschaamd moesten we toegeven dat we dit inderdaad beseften maar dat stoppen toch vreselijk moeilijk was.

De hoest van zoon 2 ontwikkelde zich in een vreselijke allergie en na twee ziekenhuisopnamen besloten we toen om de raad van de kinderarts te volgen en te stoppen met roken, niet voor ons, maar voor onze kinderen.

Er bestonden toen nog geen pleisters of tuttefrutten dus het moest ‘cold turkey’ zijn. We besloten om te stoppen tijdens onze vakantie omdat we dan toch uit onze gewone doen waren en we besloten om het samen te doen omdat het anders niet veel zin zou hebben.

Ik geef u hier op een briefke dat het de slechtste vakantie was die we ooit samen gehad hebben. Dat we toen niet gescheiden zijn is ongelooflijk. Dat we allebei nog een neus hebben ook.

In mijn vorig blogstukje schreef ik hoe mijn lieve moeder veranderde in dokter Jekyll, maar toen ik stopte was ik dokter Jekyll in’t kwadraat.

Ventje had er minder moeite mee. Hij had de ganse dag een zwart plastieken sigaret houdertje in zijn mond – zonder sigaret natuurlijk – en ik schilde dunne wortels en hield die als een sigaret tussen mijn vingers en trok er eerst aan vooraleer ik er een stuk afbeet. Na onze vakantie had ik een mooi caroteen kleurtje. Na drie maanden was ik ook tien kilo zwaarder en dat is sindsdien nooit verbeterd, integendeel.

Maar het is gelukt, na die vakantie waren we erdoor. De goesting was er nog, bij mij althans maar ik pakte het aan zoals alcoholiekers doen, één dag met de keer. Elke dag stond ik op en zei ik tegen mezelf: “ bon, ge zijt goe bezig maske, doorbijten, probeer nu nog een dag door te komen zonder sigaret “ en na een drietal maanden begon de goesting stilletjesaan weg te ebben.

Maar net zoals Michelly zegt in haar reaktie bij mijn vorig stukje, durf ik ook niet voor welke reden dan ook nog een sigaret in mijn mond steken. Alhoewel ventje en ik nu al vijfentwintig jaar rookvrij zijn ben ik ervan overtuigd dat als ik één sigaret rook, ik weer terug verkocht ben.

Als er dus één ding in mijn leven is waar ik fier op ben dan is het dat ik ben kunnen stoppen met roken, nu nog enkel de alcohol en de seks en ik ben perfect!

31-03-2006 om 11:56 geschreven door BOJAKO  

Je kunt die oudere mensen toch niet verwijten dat ze wat hun kluts kwijt zijn in verband met het roken. Het was vroeger een totaal sociaal aanvaarbare gewoonte, dermate zelfs dat als je bezoek kreeg je het sigarettenmerk ging kopen van de rokers en die uitstalde op je salontafel zoals koekjes. Ik kan me indenken dat het voor oudere mensen die nu in een ‘niet rokers’ situatie terechtkomen gewoon verschrikkelijk moet zijn. Jongeren daarentegen zijn nu totaal anders opgevoed.

Maar nu mijn stukje uit mijn dagboek: moeder had anorexia en woog toen nog maar ‘nat’ een goede 35 kg. Ik probeerde alles om haar aan het eten te krijgen, lichamelijk was er geen verklaring voor, het moet dus psychisch geweest zijn, maar toch lieten we haar in het ziekenhuis (waar je dus niet mag roken) binnenstebuiten keren om zeker te zijn.

30.1.2002

Moeder ligt in het ziekenhuis en als kettingrookster lijdt ze momenteel aan een vreselijk erg nicotine tekort. Op zo’n moment heeft ze veel weg van haar eigen moeder op een slechte dag (mijn grootmoeder was een vreselijk mens en had in mijn kinderogen veel weg van een toverheks).

Moeder, die nooit of te nimmer klaagt heeft nu zeker een half uur aan een stuk zitten klagen en zeuren. Ze hebben ’s morgens om zes uur bloed afgenomen! - )alles wat ik nu vet schrijf is niet zacht gesproken, maar geroepen ) -

‘ZE HEBBEN ME VANMORGEN MEEGENOMEN VOOR ONDERZOEKEN EN IK HEB NOG NIKS GEGETEN EN TOEN IK TERUGKWAM WAS MIJNE KOFFIE KOUD EN DUS HEB IK NIET WILLEN ETEN !’ zei ze met een verbeten trek om haar mond, me vreselijk kwaad aankijkend alsof het mijn schuld was.

‘TOEN KWAMEN ZE WEER TERUG VOOR NOG ONDERZOEKEN EN HEBBEN ZE ME NAAR DE VERKEERDE PLAATS GEBRACHT EN ZE WAREN ME VERGETEN EN IK HEB KWEET NIE HOE LANG MOETEN WACHTEN’. ‘tja....ik ‘hm’ zo nu en dan tussen het verbeten roepen in, niet goed wetend wat antwoorden.

‘TOEN IK UITEINDELIJK TERUG OP MIJN KAMER KWAM STOND MIJN MIDDAG ETEN DAAR MET MINSTENS ZEVEN GROTE PATATTEN, EN HET ETEN WAS KOUD EN IK HEB HET DAN MAAR LATEN STAAN, ZO’N ETEN EET IK NIE..... EN IK LIG HIER AL HEEL DE DAG EN IK HEB NOG NIEMAND GEZIEN, WAT LIG IK HIER IN GODSNAAM TE DOEN???

Oef....ze voelde zich even wat beter toen ze dat allemaal gezegd (geroepen) had.

Toen ze wat gekalmeerd was zei ik dat ze aan de verpleegster kon vragen om haar eten even op te warmen in de microgolf oven. ‘HET IS TEVEEL ETEN!!!!!’ Ik zei: ‘leg dan een beetje op je ondertas en vraag hen om dat op te warmen. ‘DE JAM WAS GEEN JAM HET WAS GELEI’. Ik zei haar dat ik haar jam van thuis zou meebrengen.

‘DE MELK IS GEEN MELK - HET IS POEDER’. Ik heb aan de verpleegster gevraagd om in’t vervolg gewone melk te geven. Ik heb nu eindelijk ook door dat er een lijst ligt waar je elke dag je maaltijd op kan bestellen, dus ik zet er heel groot op: ‘kinderporties aub’.

Gelukkig voor mij is er nog een rookverslaafde zieke dame op de kamer en die brengt moeder af en toe naar de rook kamer, een vies klein kamertje, helemaal op ’t hoogste verdiep, dus moeder kan er zelf niet meer geraken omdat ze nu door haar gewicht te zwak is om te lopen.

Terwijl ik bij haar zit komt er toch nog een dokter binnen die ons zegt dat er de volgende dag nog verschillende testen moesten gedaan worden.

‘Morgen gaat er nog meer bloed genomen worden en een urine test’ zegt hij.

‘WAT???? NOG MEER BLOED EN TOCH NIET OM ZES UUR ’S MORGENS... IK HOOP DAT ZE ME DE HELE DAG WEER NIET VAN HIER NAAR DAAR GAAN RIJDEN...’.

De dokter gaat verder: ‘Morgen moeten ze ook een echo van haar buik nemen. Ze moet haar vocht inname beperken.’

‘WAT????,MAG IK SLECHTS EEN LITER PER DAG DRINKEN???? IK HEB ALTIJD DORST...’

‘Aha’ zegt de dokter, ‘misschien daarom dat je zo weinig eet, omdat je zoveel drinkt?’

Ik leg uit dat moeder momenteel omwille van de anorexia door de psychiater behandeld wordt en dat die aan moeder een dieet heeft opgelegd waar ze zich moet aan houden om wat bij te komen, voornamelijk koekjes .... gewoon ‘iets’ om haar terug aan het eten te krijgen.

‘HIER LAAT AAN DE DOKTER ZIEN HOEVEEL IK AL WEEG !!!!’ roept moeder en ze duwt me haar notaboekje onder de neus waar ze heel nauwkeurig elke dag alles in noteert, naar de instructies van de psychiater. Ik zeg dat de dokter wel weet hoeveel ze weegt, ‘NEE!!!!! LAAT HEM MIJN BOEKJE ZIEN, IK NOTEER HET ELKE DAG !!!’

Ik laat gelaten de dokter haar notaboekje zien waarop hij zegt: ‘dat is geen gezond dieet hoor, alleen maar een koekje.’

Ik beaam het en zeg dat een diëtiste zal komen kijken hoe we het menu van moeder moeten samenstellen.

De dokter kijkt in het dossier van moeder en zegt dat er vandaag een diëtiste is langs geweest.

Ik kijk naar moeder en zij zegt : ‘ER IS IEMAND LANGS GEWEEST, MAAR HOE KAN IK NU IN GODSNAAM WETEN WIE WAT IS EN WAT ZE KOMEN DOEN?’

Ik zeg haar dat ze dat dan moet vragen maar krijg zo’n dodelijk, lelijke blik dat ik maar wijselijk besluit om te zwijgen. Ze grolt bijna, dat ben ik van mijn lieve moeder niet gewoon. Met sigaret is ze de liefste persoon die je je maar kan indenken.

Op dit moment zie ik ze gewoon denken: - ‘WIL DIE VERDOMDE DOKTER EINDELIJK VERDOMME WEGGAAN EN ONS ALLEEN LATEN ZODAT WE NAAR DE VERDOMDE ROOKKAMER KUNNEN GAAN EN IK EINDELIJK EEN VERDOMDE SIGARET KAN ROKEN....’

De dokter vertrekt eindelijk en moeder, die nog amper kon bewegen, springt als een jong veulen uit het bed, wipt gezwind in de rolstoel en wil dat ik haar met ‘warp snelheid’ naar de rook kamer breng.

Ik ben nu terug thuis, ik heb net gegeten, mijn laatste grijze haren zijn nu wit geworden, mijn gepijnigde zenuwen staan nu op breekpunt.

Ik kan altijd mijn stress kwijt door te schijven.....dus ik schrijf.

Aaaaaaaaaaaaaahhhhhhh.....krijs ik inwendig: voilà da’s beter, maar een fles whisky en een doos Valium zouden welkom zijn.

29-03-2006 om 20:21 geschreven door BOJAKO  

Als vrouw van achtenvijftig (‘k moet niet liegen want het staat linksboven in mijn blog) heb ik door de jaren heen al veel andere vrouwen leren kennen.

Voor sommige mannen blijven ze een enigma net zoals mannen dat voor ons blijven.

Maar als vrouw doorzie je veel sneller de truukjes van andere vrouwen dan mannen.

Ik ga proberen een lijstje op te maken, maar als je nog andere kent dan mag je ze gerust bij de reacties zetten.

• Je hebt de bazige vrouw die haar willetje doordrijft tot ze krijgt wat ze wilt.
• Je hebt de koppige vrouw die zwijgt en mokt tot ze krijgt wat ze wilt.
• Er is de zeurende vrouw die hetzelfde doet,
• de klagende vrouw,
• de luie vrouw.
• Maar de strafste vind ik de ‘sexy’ vrouw die via sex alles gedaan krijgt van mannen. Meestal zijn het kleine, fijne, knappe poppemiekes die ook nog op een kinderlijke manier praten.

Onlangs heb ik weer zo’n sexy poppenvrouwtje ontmoet.

Ik zat van op een afstand geamuseerd toe te kijken hoe ze haar truukjes toepaste om haar man als een marionet aan een koordje te laten dansen.

Het strafste vind ik nog dat die mannen dat niet doorhebben en zich laten vangen.

Terwijl haar ventje buiten in de kou bergen werk verzette zat zij binnen aan een warm vuur te nippen aan een porto.

Haar ventje kwam blauw van de kou even binnen en een blinde kon zien dat hij geen zin meer had om verder te werken.

Heel serieus zei ze: “Maar liefje toch....bijt nog efkes door, als ge nog een uurke werkt dan zal ik u vanavond nog eens lekker verwennen hoor schatje, geurkaarsjes en dan samen in een lekker warm bad en dan was ik uw haar en drinken we samen een glaasje champagne”.

Wij, de andere vrouwen dus, zaten met open mond toe te kijken naar de openbare vertoning, afwachtend of haar ventjelief er ging intrappen of niet.

En ja hoor, hij trapte erin, met zijn twee voeten tegelijk.

Toen hij zich omkeerde om terug naar buiten te gaan om verder te werken riep ze hem nog lief na: “dag loverboy !...” en toen kon ik plots niet meer en ik schoot in een onbedaarlijke lachbui. Ik zag aan haar reaktie dat ze niet goed wist of ik haar nu aan’t uitlachen was of niet.

Het was niet echt uitlachen, maar haar ventje heeft veel meer weg van een leuke kabouter dan van een loverboy. Maar wie ben ik om te oordelen hoe hij presteert onder de lakens?

Hij krijgt in elk geval aanmoediging genoeg maar moet er wel voor werken.

Zij doet het niet alleen voor zijn schoon ogen, hij moet voor de sex wel wat terug doen, maar het verbaast me steeds weer dat intelligente mannen het geloven en erin trappen.

Langs de andere kant probeer ik me dan in te leven in een mannenbrein die waarschijnlijk denkt: “hm....niet slecht, nog een uurke werken en straks lekker vertroeteld worden”.

Ik begrijp ook dat een man veel liever iets zal doen voor een vrouwtje die hem na zijn noeste arbeid zo lekker sexy verwent, dan voor een vrouw die hem de oren van zijn hoofd zeurt om hetzelfde werk gedaan te krijgen.

Enfin ik ben altijd al heel geïntrigreerd geweest door deze manier van werken.

Zelf dacht ik altijd dat humor de beste manier was om iets op te lossen, maar ik heb onlangs in een weekblad gelezen dat mannen eigenlijk niet vallen voor grappige vrouwen.

Ik kan het dus vergeten.

Daarom besloot ik wat later het ‘sexy systeem’ even toe te passen bij mijn ventje, hij had de subtiele, manipulatieve verleidings scène die eraan vooraf ging niet gezien.

Toen hij wat later de kamer in kwam en iets vroeg antwoordde ik: “zeker loverboy, met veel nadruk op het sexy woord loverboy” – zijn gezicht was een fortuin waard.

Ik zag aan zijn ogen dat hij dacht: “die van ons is eindelijk geflipt”. Nog enkele ‘loverboykes’ later vroeg hij me vlak af of ik me wel goed voelde en toen heb ik hem uitgelegd dat deze vrouwelijke manier van mannen bewerken heel goed scheen te functioneren en dat ik van plan was om het in de toekomst te gebruiken.

Fout één natuurlijk want een echte sexy manipuleerster legt haar tactiek niet van tevoren uit aan haar man.

Ik kreeg natuurlijk zoals verwacht als antwoord : “zeg doe maar gewoon da’s al onnozel genoeg”.

Ik zal mijne string dan maar best terug in de schuif steken zeker?

28-03-2006 om 17:05 geschreven door BOJAKO  

een van de mooiste liedjes ooit...
Michel Sardou - Les Lacs du Connemara

Terre brûlée au vent
Des landes de pierre,
Autour des lacs,
C'est pour les vivants
Un peu d'enfer,
Le Connemara.

Des nuages noirs
Qui viennent du nord
Colorent la terre,
Les lacs, les rivières :
C'est le décor
Du Connemara.

Au printemps suivant,
Le ciel irlandais
Etait en paix.
Maureen a plongé
Nue dans un lac
Du Connemara.

Sean Kelly s'est dit :
"Je suis catholique.
Maureen aussi."
L'église en granit
De Limerick,
Maureen a dit "oui".

De Tiperrary
Bally-Connelly
Et de Galway,
Ils sont arrivés
Dans le comté
Du Connemara.

Y avait les Connor,
Les O'Conolly,
Les Flaherty
Du Ring of Kerry
Et de quoi boire
Trois jours et deux nuits.

Là-bas, au Connemara,
On sait tout le prix du silence.
Là-bas, au Connemara,
On dit que la vie
C'est une folie
Et que la folie,
Ça se danse.

Terre brûlée au vent
Des landes de pierre,
Autour des lacs,
C'est pour les vivants
Un peu d'enfer,
Le Connemara.

Des nuages noirs
Qui viennent du nord
Colorent la terre,
Les lacs, les rivières :
C'est le décor
Du Connemara.

On y vit encore
Au temps des Gaels
Et de Cromwell,
Au rythme des pluies
Et du soleil,
Au pas des chevaux.

On y croit encore
Aux monstres des lacs
Qu'on voit nager
Certains soirs d'été
Et replonger
Pour l'éternité.

On y voit encore
Des hommes d'ailleurs
Venus chercher
Le repos de l'âme
Et pour le cœur,
Un goût de meilleur.

L'on y croit encore
Que le jour viendra,
Il est tout près,
Où les Irlandais
Feront la paix
Autour de la croix.

Là-bas, au Connemara,
On sait tout le prix de la guerre.
Là-bas, au Connemara,
On n'accepte pas
La paix des Gallois
Ni celle des rois d'Angleterre...

28-03-2006 om 04:03 geschreven door BOJAKO  

Héhé, we zijn terug thuis .... lekker voldaan en volgegeten (broer 1 kookt zoals ons moeder het ons geleerd heeft, heel lekker dus), we hebben ook de goede zuivere Ardense lucht opgesnoven, alléé een beetje toch want het was er al even slecht weer als hier waarschijnlijk.

Broer 1 en ventje komen heel goed overeen en zijn allebei fervente doe-het-zelvers.

Als we daar in de Ardennen zijn maken we altijd van de gelegenheid gebruik om even naar Luxemburg te rijden om onze naftbak te vullen (jaja Belgen kunnen ook zuinig zijn).

Maar op weg naar de grens stopten we ‘eventjes’ aan een grote Brico omdat broer 1 een nieuwe WC nodig had. Hij is zijn huis nog aan’t verbouwen.

Ik denk toch dat dit de reden was, want de ‘Brico’ is voor mannen wat het ‘Shopping Center’ is voor vrouwen.

Ze beginnen te kwijlen voor ze de draaideur door zijn.

Schoonzus en ik sleften er achteraan want voor vrouwen is de Brico nèt niet het aardsparadijs.

In’t Shopping Center hebben ze tenminste terrasjes waar de mannen lekker een pintje kunnen zitten drinken terwijl de vrouwtjes shoppen, maar in den Brico zijn ze nog niet op dat gedacht gekomen.

Broer 1 kreeg van zijn dochter een nieuwe WC als geschenk voor zijn verjaardag (’t ja .... wat moet ge kopen voor een man die alles heeft ?) - en die aankoop duurt wat langer dan de aankoop van een paar schoenen.

Ventje en broer hum’den en haa’den bij elke pot, vergeleken en keken en na verloop van tijd hadden ze dan toch de geschikte troon gevonden.

Daarna reden we wat verder naar de grens en werd ons wagentje volgetankt, een fles goedkopere cognac (in Luxemburg is’t goedkoper?!) gekocht en dan terug huiswaarts.

Broer 1 heeft een speciale verhouding met auto’s, hij heeft dit al sinds hij kon lopen, hij is om het zacht uit te drukken verzot op alles wat met auto’s te maken heeft; mekaniek, rijden en autokoersen, noem maar op, als’t vier wielen heeft ligt hij ofwel eronder ofwel zit hij achter het stuur.

Maar...eens achter een stuur dan wordt hij ook op slag Schumacher of Jacky Ickx....

Hij nam dan ook om ons een plezier te doen ‘the scenic route’ naar zijn huis, door berg en dal maar tegen een snelheid dat niet zou misstaan in de Rally van Monte Carlo.

Ik hield me verbeten vast aan mijn handvatje achter in de auto en prevelde met mijn ogen stijf toegknepen het ene schietgebedje na het ander.

De Ardense bomen, valleien, rivieren en al dat moois suizden ongezien aan me voorbij.

Broer genoot zichtbaar, ik zag het aan de achterkant van zijn oren toen ik even in een trage bocht durfde piepen.

“Héhé” zei hij heel ontspannen: “plezant als ge hier wat beter uw weg begint te kennen hé?”

Ik mompelde verbeten iets tussen mijn tanden terug maar dat durf ik hier niet neerschrijven want af en toe leest hij mijn blog.

Met knikkende knieën en een toegeknepen keel was ik heel blij toen ik hun huisje in de verte zag opdoemen.

De volgende dag was het karnavalstoet in Laroche en neef 1 – ook op bezoek voor de verjaardag - vroeg of ik geen zin had om met hen mee te rijden.

Ik heb nog niet in de auto gezeten met neef 1 en weet niet hoe hij rijdt; maar ik was nog niet bekomen van de bergrit van de vorige dag en heb ventje alleen met hen weggestuurd. Ze hebben zich reuze geamuseerd en ventje bracht met een stralend gezicht een zakje snoep voor me mee dat hij van straat opgeraapt had.

Hij heeft tijdens dit weekend wel een bijnaam gekregen ‘Loverboy’ maar da’s een ander verhaal....

27-03-2006 om 16:06 geschreven door BOJAKO  

Chia beschrijft het, ik demonstreer het...

 
en pijn dat het deed en niet goed voor mijn hernia

 aaaarghhh....



ik moet toch wel dringend een opfris cursus volgen denk ik want het is nu al enkele jaartjes geleden.

25-03-2006 om 09:17 geschreven door BOJAKO  

Een paar dagen geleden zong ik uit volle borst een serenade aan mijn ventje in de auto; met den Barry op de achtergrond zei ik : “dit liedje zullen we als openingsdans spelen op onze gouden jubileum”.

Tot mijn grote verbazing kreeg ik als antwoord: “als ik het niet afbol”.

Ge zult wel verstaan zeker dat ik efkes geen woord meer kon zeggen/zingen. ‘k was van mijn melk zeggen we hier.

“Heu????watte gaat ge me nu na al die jaren nog laten zitten, allee manneke, ge hadt zo lang niet moeten wachten zenne, nu geraak ik niet meer van straat!”

“Nee onnozel ding (toch lief hé zo’n koosnaampje) op ’t feest!!! – zie da’k het maar niet afbol op het feest, weet ge dat niet meer?”

Ineens viel mijne vierkante euro. Ik wist waarover hij het had en ik ga u dat ook eens vertellen sé want ik ben zeker dat ge nu ook een beetje kurieus zijt.

Een vijftiental jaren geleden vroeg een medewerkster op de fabriek waar ik werkte of ik het niet zag zitten om te komen tappen op het gouden huwelijksfeest van haar ouders.

Die medewerkster en haar ouders waren net zoals ik van heel bescheiden komaf.

Zijzelf had als enige dochter haar moeder eindelijk zo ver gekregen om de ganse familie uit te nodigen en een feest te geven in de nabijgelegen parochiezaal.

De organisatie van het feest vertoonde hier en daar kleine gaten. Eén telefoontje werd gedaan naar iemand in de familie die zou doorbellen naar de andere familieleden tot iedereen wist dat er op die bepaalde datum een feest zou zijn.

De dochter en moeder hadden op een papierke zitten uitrekenen hoeveel leden hun familie telde tot in de vierde graad en samen kwamen ze op een tweehondervijftig man, nichten- achternichten en neven bijgerekend.

Dus ze bestelden de grote parochiezaal, bestelden bij een traiteur een koud buffet voor tweehonderdvijftig mensen, maar dan wel dubbel want het waren boerenmensen en die konden goed eten! Dit alles zonder te weten wie er uiteindelijk zou komen want ze hadden geen bevestiging gevraagd.

Er werd ergens via via een ‘DJ’ gevonden en ventje en ik werden gevraagd om de Tap te doen. Ik kende mijn medewerkster al zo lang dat ik het niet durfde te weigeren.

Tegen het afgesproken uur stonden wij paraat achter de tapkast en sijpelden er wat mensen de zaal in, de naaste familie van het jubileumpaar, ongeveer tien man, en toen de jubilarissen zelf. Mevrouw mooi op z’n zondags, een mooi bloempjeskleed en een nieuwe permanent met zo van die lekker vaste krulletjes.

Haar echtgenoot had minder moeite gedaan. Hij zag eruit als Boer Wortel in het verhaal van Felix Timmermans; geen gebit, een zelfgerolde sigarettenpeuk opzij tussen zijn lippen geklemd, een klak op zijn hoofd, een versleten sjal rond zijn hals en op zijn sloefen. Nu wist ik pertinent zeker dat hij niet ziek of dementerend was, want dan had ik het begrepen.

Er kwamen nog enkele familieleden binnen en ik kon dit onmiddellijk zien, want de vrouwen hadden allemaal dezelfde mond, een dunne opeengeknepen streep, ’t was een duidelijke familietrek. Ze waren ook allemaal even groot en droegen allemaal hetzelfde bloemenjurkje en de krulletjes permanent.

Al met al zat er uiteindelijk in die zaal een vijfentwintig man inplaats van de voorziene tweehonderdvijftig. Het buffet strekte zich eindeloos uit en ventje en ik vroegen ons af wie in hemelsnaam dat allemaal ging opeten.

De DJ was al lekkere walsjes aan’t draaien en de bloemetjesdames dansten met elkaar, met verbeten mond, borst tegen borst, cirkeltjes rond de dansvloer.

Breughel had er een prachtig schilderij van kunnen maken.

Maar toen kwam de pièce de résistance: de DJ riep door zijn slechtwerkend micro’ke :

“en nu gaan de Jubilarissen de openingsdans inzetten” en hij zette één of ander muziekje op.

Tot onze grote verbazing stond Boer Wortel recht, zijn peukje sigaret nog steeds op diezelfde plaats in de hoek van zijn mond, kwam naar ons toegelopen inplaats van naar zijn vrouw die al op de dansvloer stond en hij zei op weg naar de uitgang:

” ‘k gon nor hois verdoeme, ’t is negen uur en dan begint men program oep den tv” en weg was hij.

De muziek draaide nog maar het werd even muisstil in de zaal. Ventje en ik kregen van ambetantigheid bijna de slappe lach en zakten op ons hukken onder de toog.

De schoonzoon redde het feest voor zover dat nog ging door recht te staan (na véél gepor van zijn vrouw, de dochter) en zijn schoonmoeder ten dans te vragen.

Al met al heeft dat kleine groepje zich van het vertrek niet veel aangetrokken en zijn er die avond toch enorme hoeveelheden drank verzet en werd er goed gegeten.

Iedereen die naar huis ging, wij ook trouwens, kreeg volledige onaangeroerde schotels vis en vlees mee naar huis en dan is er nog heel wat blijven staan.

Het was inderdaad een feest dat we niet snel zouden vergeten.

Ik begreep nu zoveel jaar later de opmerking van ventje; “als ik het niet afbol!”.

schilderij:
French Farmer geschilderd door Henry ZAR

23-03-2006 om 11:08 geschreven door BOJAKO  

22-03-2006 om 21:51 geschreven door BOJAKO  

Er waren eens drie jonge vrouwen die tegelijkertijd bezwangerd werden door hun liefhebbende echtgenoten.

Ze kenden elkaar niet.

Het was nog in die lang vervlogen tijd dat men met pijn en smart zijn kinderen op de wereld moest zetten en nog niet op TV kon bevallen.

Toen ze alledrie ongeveer zes maanden zwanger waren zeiden hun respectievelijke dokters dat ze naar een kinesist moesten in het ziekenhuis om ademhalingsoefeningen te leren die de pijn zou wegnemen. Toevallig werkten de dokters allemaal in hetzelfde ziekenhuis.

De vrouwen hadden alle drie al een kindje op deze wereldbol gezet en moesten eens hard lachen toen hun dokter deze stelling weer verkondigde.

Maar omdat ze nu wisten hoeveel pijn het écht ging doen besloten ze alledrie om toch een opfris cursus te doen in puffen en hijgen.

Ze wisten dat die lessen gewoon een afleidingsmaneuver was van dokters en dat al dat puffen en hijgen totaal niets veranderde aan de pijn, maar enkel diende om hen te doen zwijgen zodat ze niet tegen hun man of dokter begonnen te brullen en tieren tijdens ‘de arbeid’ zoals het toen genoemd werd.

Aldus leerden Rita, Anita en Jackie elkaar kennen op deze opfris cursus, alle drie getooid in een zelfde modieuze zwarte kousenbroek en een T-shirt, met hun dikke buik pertinent zichtbaar.

Het was toen helemaal geen mode om je dikke buik te tonen en alle moeite werd gedaan om dit te verbergen onder speciaal daarvoor ontworpen zwangerschaps jurken, meestal met een diepe plooi vooraan in het midden.

Zwangere buiken en borsten moesten in die tijd zoveel mogelijk verborgen worden om mannen en kinderen en oude van dagen niet van hun stuk te brengen.

Toen de drie elkaar voor het eerst zagen in die zwarte collant met die vooruitstekende buik kregen ze alle drie de slappe lach.

Samen met de andere zwangere vrouwen in de groep oefenden ze als dartele zwangere eenden in de daartoe bestemde ruimte in het ziekenhuis.

Van toen af kon het niet meer stuk en werden de drie boezem-, enfin beter gezegd : buikvriendinnen.

De lessen puffen, hijgen en persen werden elke week een heel vrolijke bedoening door hun constant schaterlachen.

Afspraken werden gemaakt om elkaar te bezoeken in het moederhuis na de bevalling.

Eerst beviel de vrouw van Willy 1, kort daarna de vrouw van Willy 2. Een paar dagen later waggelde de vrouw van Bobitschki hun kamer binnen om te zeggen dat zij ook eventjes kwam bevallen.

Ze baarden alle drie een pracht van een zoon: Miguel, Ken en Michael.

De vrouwen sloten toen een pact om elke maand, met kind, elkaar te blijven bezoeken.

Bij deze maandelijkse bezoeken werd de vooruitgang van de jongens vergeleken en werd de band tussen de drie vrouwen steeds hechter.

Ze besloten na een tijdje om hun respectievelijke echtgenoten in hun kring toe te laten en wonder boven wonder, de drie mannen konden het ook uitstekend met elkaar vinden.

Sinds 1975 komen de drie vrouwen bijna alle maanden één keer samen.

Miljoenen oude Belgische franken werden uitgespaard aan psychiaters tijdens deze bijeenkomsten. Alle mogelijke problemen werden daar besproken; schoonmoeders, kinderen, mannen, gezondheid...

En nu in het jaar des Heren 2006 zijn de drie vrouwen nog altijd boezemvriendinnen en de mannen mogen, als ze zich goed gedragen, nog steeds af en toe meekomen.

The end.

21-03-2006 om 21:05 geschreven door BOJAKO  

Impressionist artist, Barry Thomas, floods his canvases with light, vibrant energy and vivid color

Zaterdag was een prachtige zonnige dag, ietsie pietsie aan de frisse kant, maar die blauwe lucht en dat heerlijk zonnetje is al een belofte dat de lente eraan komt.

Niets kan tippen aan die eerste zonnestralen op je gezicht, de eerste keer dat je echt buiten kan na na die ellenlange winterperiode.

De bomen die terug tot leven komen, de krokusjes....aaahhhh....zalig.

Om hoogtes te kennen moet je ook dieptes gekend hebben, die vreselijke winter is nodig om je zo intens te laten genieten van de weerkerende lentezon.

Als je in een land woont waar de zon altijd schijnt dan heb je er toch veel minder aan, geef toe, je vindt het gewoon vanzelfsprekend en koestert het op de lange duur niet meer.

Dan, als de lente en daarna de zomer met zijn zwoele hete dagen weer teneinde loopt, kijk je weer uit naar de pracht van de herfst en de koude en de sneeuw van de winter.

Allee, ikke toch, sorry mensen maar ik werd zowaar even poëtisch bij het zien van zoveel zon in een prachtige blauwe lucht.

Zaterdag avond waren we uitgenodigd voor een gezellig en lekker etentje bij de dochter en schoonzoon van onze vrienden, dus besloten ventje en ik om zondag (we waren er van overtuigd dat het goed weer ging blijven) eens naar Cadzand by the sea te rijden om te gaan kijken of onze caravan de winterstormen getrotseerd had.

We gingen er voor ‘vaderkesdag’ een dagje uit van maken.

Zondag ochtend stond ik goedgezind op, trok met een brede smile de gordijnen open van de slaapkamer en ik zag een vieze, grijze, mistige lucht en mijn opgeruimd gevoel zakte ter plekke in mijn sloefen.

Potvernondedekke toch....en zaterdag was’t zo mooi geweest.

Enfin na een paar tassen straffe koffie besloten we om toch maar naar zee te gaan. Ingeduffeld voor een siberische winter zijn we vertrokken. Tegen Zelzate aan , - ik was net uit volle borst aan’t meezingen met Barry White – en wat zag mijn lodderig oog, jaja.....ons Laura, de zon, ze was er. Toen we Cadzand binnenreden scheen ze in al haar glorie en pracht. Zaaaaaaalig.

’t Caravanneke stond nog recht, ongehavend en maar een klein beetje bekeuzeld.

Nog even wachten en als het iets warmer weer is kunnen we daar overnachten en alles in orde brengen voor ‘The Long Hot Summer’ - strandwandelingen maken en fietsen als mijn rug het toelaat. Of gewoon lekker buiten zitten in de zon en picnicken en de frisse zeelucht diep inademen. Ne mens is toch rap gelukkig hé?

We zijn dan lekkere verse vis, garnaaltjes en kreukeltjes gaan kopen in Breskens en dan vrolijk nog altijd uit volle borst Barry White zingend terug huiswaarts.

20-03-2006 om 01:38 geschreven door BOJAKO  

Mijn galgenhumor van gisteren wijt ik aan mijn Britse afkomst.

Als er iets heel erg gebeurt heb ik de neiging om daardoor mijn angst en pijn te verbergen.

Een goede vriendin van me, jonger dan ik en heel sportief, heeft net te horen gekregen dat ze een grote tumor in de lever heeft en een levertransplantatie zal moeten ondergaan. Ze staat nu op de Europese wachtlijst.

Ik ben nog steeds niet bekomen van de schok want ze blaakte van gezondheid en was nog niet lang terug van Nepal waar ze was gaan klimmen.

Vannacht lag ik na te denken over het ‘donor’ zijn.

Ik dacht dat er een wet in België bestond dat stelde dat iedereen potentieel donor was tenzij men een kaart aanvraagt om het niet te zijn, net het omgekeerde van andere landen waar men zich als donor moet melden en een donor kaart moet aanvragen.

Van mij mogen ze alles hebben en gebruiken wat er nog te gebruiken valt als ik moest sterven, alhoewel ik denk dat met het ouder worden steeds minder onderdelen nuttig zijn.

Toen ik dit aan mijn schoondochter vertelde die verpleegster is, zei ze dat men toch nog altijd aan de familie toestemming vraagt en dat dit nog heel dikwijls geweigerd wordt.

Ik kan me voorstellen dat je bij de plotse dood van een familielid zo overstuur bent dat je daar echt niet van wil horen.

Maar stel je nu even voor dat iemand die jij liefhebt daar doodsbenauwd ligt te wachten op een orgaan, wetende dat dit orgaan hem/haar zou redden, zou je dan ook niet graag hebben dat er snel een donor gevonden wordt?

Ik heb in elk geval na het vernemen van het vreselijk nieuws onmiddellijk aan ventje en zonen gezegd dat – moest ik plots overlijden – alles mag/moet gebruikt worden.

Misschien is het nodig dat we dit uitdrukkelijk even zeggen tegen onze familieleden.

Doen hé!

19-03-2006 om 00:26 geschreven door BOJAKO  

Deze site berekent je sterfdag....morbide hé? Ik sterf op 27.5.2026 - oooohhhhhh.......
klik maar op de doodskop!  Je BMI bereken je onderaan.

EN DEZE LINK PAST ER WONDERWEL BIJ
http://www.youtube.com/p.swf?video_id=HjdUxBYa2DM

17-03-2006 om 17:04 geschreven door BOJAKO  

mijn verjaardagsgeschenk van ventje, goed hé?


Oef, ik ben al een klein beetje bekomen van mijn verjaardagsfeestje.

De naaste familiekring was uitgenodigd (zonder de familie van ventje want die wonen te ver en zonder mijn zus en familie om dezelfde reden) – schoonma was er wel natuurlijk.

Onze familie breidt elk jaar uit, dit jaar waren we met 22 waarbij zes kindjes waarvan de oudste acht is.

Ventje en ik dachten dat ons huis te groot zou worden als onze twee zonen het ouderlijk dak verlieten en hebben zelfs even de aankoop van een appartement overwogen.

Al goed dat we dat niet gedaan hebben maar wel een stukje tuin bij aangekocht.

De Goden waren met ons en bezorgden ons prachtweer zodat de vier oudste kinderen toch buiten konden spelen.

Als uitgelaten veulentjes vlogen ze op de afrijs (glijbaan for ze dutch), hingen ze aan de touters (geen flauw idee wat hier het nederlands woord voor is – swings for ze english) en de ringen te bengelen en slechts af en toe moest een mama of papa snel naar buiten rennen als het even uit de hand liep. Toen ze uiteindelijk met water uit de ton de afrijs nat maakten en daarop zand uit de zandbak kieperden en uiteindelijk allemaal een kletsnatte broek hadden van het glijden op die smurrie was het afgelopen met spelen. Voor natte broeken was de buiten temperatuur nog een beetje te koud.

Vervolgens allemaal uit de natte broeken en in mijn ‘reservekledij bak voor kinderen van één tot vijf’ gerommeld tot ze allemaal iets droog aan hadden. Neefje van zes, die groot is voor zijn leeftijd, liep met een wit spannend jogging broekje van kleinzoon 2 en dat kwam net tot onder zijn kniëen.

“Kijk eens tante, is dat geen raar zicht?” vroeg hij met een uitgestreken gezicht, waarop ik met een even uitgestrekt gezicht zei “nee begot jongen, dat noemen ze trois-quart zo net onder de knie, ge lanceert een nieuwe mode”. Het antwoord zal wel volstaan hebben want hij ging lustig verder spelen en eten, een warme droge poep is toch beter dan zo’n vieze natte broek.

Binnen liet kleindochter één zien uit welk hout zij gesneden was.

Iedereen zat met open mond te kijken naar zoveel energie in zo’n klein lijfke. Met een enorme, brede smile op haar gezichtje liep ze met een warpsnelheid die onze Belgische kampioene hardlopen evenaarde over- en- weer door de living/keuken/veranda met haar loopwagentje met blokjes.

Bij de aankomst van schoonma was het eerste wat ze zei tegen kleinzoon 1: “kaaik Bobonne eft snor afgeskoren, vuul mar”.

Kleinzoon 1 wist al lang niet meer waar ze het over had, hij heeft geen rekening gehouden met het feit dat zelfs op 83 jarige leeftijd een vrouw niet graag bekritiseerd wordt om haar uiterlijk. (zie het stukje ‘schoonmoeders...’)

Tegen onze hond Flor zei ze zoals steeds “kom baai bobonne Fleur en gef maai koeske”, we trachten haar al vijftien jaar te laten verstaan dat de hond een reu is en Flor heet maar steevast krijgen we het antwoord: “jo ik weet et, Fleur, zeg ik tock”.

Nu moet je weten dat de broer van mijn schoondochter net een zoontje heeft gekregen en zoals jullie weten zijn al de oude namen weer helemaal in en ze hebben het jongetje inderdaad Flor genoemd.

Schoonma zal in de toekomst ook aanwezig zijn op de familiefeestjes van zoon 1 waar deze nieuwe kleine spruit ook zal zijn en ik ben echt benieuwd of ze hem ook Fleur inplaats van Flor zal noemen.

Ze stond wel paf van mijn exceptioneel geslaagde biscuit . De biscuits van schoonma zijn wereldberoemd in onze familie. Ze kookt niet graag en ze bakt niet graag, maar wàt ze maakt, àls ze iets maakt, is goed voor de keuken van chef Gordon Ramsey.

Vroeger bakte ze voor elke verjaardag haar beroemde biscuit maar aangezien ze dit de laatste paar jaren niet meer doet tenzij na veel aandringen en met veel gezucht, was ik er maar eens zelf aan begonnen.

Dankzij de raad van mijn lieve vriendin Paz is het uiteindelijk bij de vierde biscuit gelukt.

Ik merk dat ik hier weer van de hak op de tak aan’t springen ben zoals altijd. Zelfs mijn hersenen zijn de chaos van het feest nog niet teboven gekomen.

Toen iedereen weg was aanschouwden ventje en ik het achtergelaten slagveld, lieten een diepe zucht, bekeken elkaar en zonder woorden (na veertig jaar zijn we telepatisch weet ge nog?) en dachten we allebei, morgen zal ook wel goed zijn en kropen we de trap op naar ons bedje.

Ik ben de volgende ochtend zo lang blijven liggen tot ik het laatste bord in de afwasmachine hoorde gaan en tot ventje teneinde raad met koffie en de krant naar boven kwam om mij uit bed te krijgen.

Toch een schatje hé?

17-03-2006 om 10:24 geschreven door BOJAKO  

15-03-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

See you later after the party....

15-03-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

Vandaag was schoonma jarig, ze wordt 83. Haar Estische/Russische/Oekraïnse genen hebben ervoor gezorgd dat ze er nog steeds bijloopt als een zestigjarige en vrij probleemloos door het leven stapt.

Haar moeder is ook 97 geworden en haar zuster is 87, woont in Canada, en die loopt nog elke avond een rondje joggen voor ze gaat slapen.

Vandaag trakteerde schoonma haar steeds uitbreidende familie op een etentje. Ze stond erop om iedereen op aperitief te vragen op haar appartementje – acht hoog- dat helemaal niet ingericht is op kleine kindjes en die zijn er nu vrij veel. Haar even oude vriendin, ook uitgenodigd, heeft geen achterkleinkinderen en was totaal niet voorbereid op de invasie van mijn kleinkinderen. Toen kleinzoon 1 voor de derde keer op haar tenen trapte om nog eens drie olijven en een handvol chips in zijn mond te duwen vond ze het maar beter om aan de grote tafel te gaan zitten met haar voeten veilig onder de tafel verstopt.

Ik moet toegeven dat schoonma er bijzonder kalm bij bleef.

Zoon 2 en zijn vrouwtje hadden het veiliger gespeeld en onze ‘levende dynamo’ kleindochter bij de andere grootouders gelaten. Joske (nog steeds veilig in mama’s buikje) mocht wel mee.

Omdat ik weet hoe moeilijk het is voor schoonma had ik voorgesteld om na het restaurant bezoek met z’n allen bij ons hier een kopje koffie te komen drinken. Ze wilden trouwens allemaal onze nieuwe veranda komen bewonderen.

Gisteren hebben ventje en ik dan flink gepoetst en opgeruimd zodat alles er op zijn best uitzag. Bij schoonma is’t namelijk héél proper.

We hebben gekozen voor doorschijnend glas als dak op de veranda zodat we niet alleen de tuin, maar ook de lucht zien als we er zitten.

De reaktie van schoonma was net zoals ik verwacht had: ze riep “aaaieee, boooshma booshmaa....”  (vraag me niet wat het betekent, ’t is Russisch en vermits ze haar hoofd vasthoudt en schudt van links naar rechts vermoed ik dat het niet goed is ) “oe got ge da koisen shaakie, da ies nie moglaaik oem da te koisen”.... bloglezers die mijn schoonma kennen zullen dit beter verstaan.

“ik denk niet dat ik dat veel ga kuisen ma” antwoordde ik, “de regen zal er wel ’t meeste afspoelen zeker?”

“oioioioioi....mor ’t is naaw al ielemol voil, en ’t stoat er nok mor zjust”. Doeme toch dat die zon nu net vandaag moest schijnen! Uit mijn ander ooghoek zag ik alle plekken die ik vergeten af te stoffen was.

Toch raar dat ik na veertig jaar nog altijd van slag geraak als schoonma komt.

Schoondochter 1 kwam me redden (zij heeft ook zo’n veranda).
" Hoe kuist gij  uw veranda dak?” vroeg ik haar.
Schoondochter keek me aan en vroeg met een heel onschuldig gezicht: “moet ge dat kuisen, dat wist ik niet...” en pinkte eens naar mij.
Toch een schatje hé?

Kleinzoon 1 maakte mijn dag nog beter.
Zich van geen kwaad bewust vroeg hij : “mama, is bobonne nu een vrouw of een man?”
Schoonma heeft een heel zware bariton stem.
Schoondochter zei: “ een vrouw natuurlijk jongen, kijk maar goed, bobonne heeft ook borstjes”   maar het werd nog beter want hij vroeg: “maar waarom heeft ze dan een snor?”

Toen kon mijn dag niet meer stuk. Ik ben wel vergeten om te kijken of haar ringvinger langer is dan haar wijsvinger .... da’s voor de volgende keer!

12-03-2006 om 22:42 geschreven door BOJAKO  

Mijn moeder was de beste moeder in de hele wereld, maar dat zullen veel van jullie natuurlijk ook denken (behalve huismusje), maar bij mij is’t waar. Om ons vader niets tekort te doen wil ik zeggen dat die ook bij de top tien rangschikking thuishoorde al kon hij af en toe wat meer uit zijn rol vallen. Iemand moest thuis gezag uitoefenen.

Ons moeder had maar één pieteklein foutje dat het me tot vandaag nog altijd moeilijk maakt, alhoewel ze al een paar jaar overleden is.

Ons moeder hield van kitsch, geen gewone kitsch, nee KITSCH in hoofdletters.

Ze hield er niet van enkel omdat het goedkoop was, dat hielp natuurlijk wel, maar nee, ze vond die dingen écht mooi.

Met kitsch bedoel ik dan alles wat je kan vinden in Spanje in de winkel van : ‘Todos por 100 pesetas’. Toen ze nog kon, breidde en haakte ze veel, ondermeer sierpoppetjes om een WC rol te verbergen onder een wijde van nylon gehaakte rok.

De liefde straalde van haar gezicht toen ze tegen me zei: “allee kiest er maar eentje uit voor de mooiste kleuren weg zijn” en ik koos voor lichtblauw en zette het plichtsbewust op mijn wc spoelbak met daaronder een wc rol want anders viel de pop om – dat was uiteindelijk ook waarvoor het popje diende.

Vanuit Spanje in haar lievelingswinkel ‘Todos por 100 pesetas’ bracht ze elk jaar een geschenkje mee. Een jaar was het een parfum verspreider – een blinkende glitterende roze potje met daarbovenop een kapje in de vorm van een parapluuke.

Ze wist dat ik mijn haar altijd omhoog steek en ze had een prachtige haarspeld bij met een grote plastieken bloem met in’t midden ook schitterdingskes.

“allee steek dat eens in uw haar zoeteke, ge zult eens zien hoe mooi het is” en om haar geen pijn te doen stak ik het erin, slikte twee keer en wandelde tot aan de hoek van de straat vooraleer ik het er uitdeed.

Na ruim een half jaar was het parfum potje ‘per ongeluk’ gevallen en kapot. Ik vertelde het haar en ik schaamde me verschrikkelijk dat ik een wit leugentje vertelde maar ik vond het potje echt afschuwelijk.

Ze zei terloops dat ze me niet dikwijls het geschonken haarspeld zag dragen. Ik maakte me er weer met een wit leugentje van af en zei dat roze glitter niet bij alles paste wat ik droeg.

Het jaar daarop kwam ze van haar vakantie uit Spanje terug met een brede glimlach op haar gezicht. “Ge gaat niet geloven wat ik voor u bij heb” zei ze stralend, en ja...ze had hetzelfde parfum potteke met paraplu dakje teruggevonden en voor mij gekocht. Ik kreeg het niet meer over mijn hart om het weg te doen. Ze had ook iets anders bij van kant om in de WC te hangen en daar konden nu 3 rollen WC papier in. Wat nu met mijn blauw handgehaakt madammeke?

“Dat zou nu goed staan op de trap” wist ons moeder te zeggen. Als demonstratie nam ze het popje en zette het bovenop de onderste grote stijl van de trap in de gang.

Toen dacht ik: “ach, als ze er ooit niet meer is dan doe ik alles wel weg, dat de mensen denken wat ze willen als ze op bezoek komen, zolang ons moeder maar gelukkig is”.

Maar nu is ze er niet meer en weet ge....ik kan het niet wegdoen. Elke keer ik voorbij het popje kom denk ik aan haar en komen de tranen in mijn ogen.

Toen we haar huis leegmaakten heb ik zelfs nog een rood poppetje meegenomen dat bij haar op de WC stond en het staat nu in mijn badkamer.

Van sommige kitsch kan je inderdaad écht met hart en ziel leren houden.

11-03-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

There was an old lady who swallowed a fly

 
I don’t know why she swallowed a fly,

Perhaps she’ll die.


There was an old lady who swallowed a spider,

 



There was an old lady who swallowed a bird,

She swallowed the bird to catch the spider

That wriggled and wriggled and tickled inside her

She swallowed the spider to catch the fly,

Perhaps she’ll die.

There was an old lady who swallowed a cat,

 
I don’t know why she swallowed a cat,

She swallowed the cat to catch the bird

She swallowed the bird to catch the spider

That wriggled and wriggled and tickled inside her

She swallowed the spider to catch the fly

I don’t know why she swallowed a fly,

Perhaps she’ll die.

I know an old lady who swallowed a dog

I don’t know why she swallowed a dog,

10-03-2006 om 00:00 geschreven door BOJAKO  

klik op het prentje voor bijpassende muziek, maar vergeet niet de muziek van mijn blog eerst af te zetten!

Op verzoek van Hotlips volgende tekst:

09-03-2006 om 19:47 geschreven door BOJAKO  

Af en toe moet ik er bij stilstaan dat het hier de categorie dagboek/bedenkingen is, ik ben dus verplicht om ook eens te denken of iets te bedenken of over iets na te denken.

Ik zou het erg vinden als jullie denken dat ik altijd maar over huis, tuin en keukenmeubelen kan praten.

Ventje en de zonen vinden altijd dat ik te veel nadenk en denk, dus ik moet oppassen dat ik dat niet te dikwijls doe anders krijg ik thuis weer problemen.

Voilà da’s vijf keer denken in één zin, op school zou ik al een buis krijgen, gelukkig hoef ik me daar nu niets van aan te trekken.

Ge ziet dat het woord ‘bedenkingen’ me echt diep doet nadenken. (nog twee extra denkens!)

Onschuldig en onkundig dacht ik toen ik met mijn blogje begon, dat het een soort boek zou worden, een verhaal.

Ik had totaal niet verwacht dat mijn blog gewoon een eigen leven zou beginnen leiden.

Ik las eerst enkele andere blogs en de ideëen in mijn hoofd voor mijn blog gingen dan gewoon de mist in en elke dag kwam er iets helemaal anders op mijn scherm dan hetgeen ik eerst van plan was te schrijven.

Ik had ook nooit verwacht zoveel reacties te krijgen op hetgeen ik schreef.

Een kleine opmerking zoals bv. die van Michelly die zegt dat mijn kleinkindjes mooi zijn kan me echt ontroeren. Ik vind ze natuurlijk mooi, maar dat iemand de moeite neemt om het even te komen zeggen is toch prachtig nietwaar?

Die reacties lokten dan weer tegenreacties uit, ik ging naar het blogje kijken van de schrijver, las daar weer iets interessant en gaandeweg werd heel dat blog gedoe een soort interactief geschrijf en gelees tussen een grote groep mensen.

Chia schrijft bv. een menu en ploef....weg is mijn idee van vijf minuten tevoren, want nu zit ik weer over eten na te denken.

Els schrijft weer iets heel mooi en diepzinnig dat dan weer mijn stemming van dat moment beïnvloedt en me aanzet om over het leven en al wat er op de wereld gebeurt na te denken.

Verontruste Vader en Ludovicus doen me dan weer schaterlachen en dan begint het zonnetje plots toch te schijnen ondanks de kletterende regen of de sneeuw buiten.

Ludovicus die daar plots op je scherm voor je zit en een liedje zingt, ongelooflijk plezant.

De zwoele blog van Hotlips die zo lief was om me haar kusjes en hartjes af te staan, die lees ik altijd best ’s avonds ..... haar blog zet je weer op een ander spoor.

En dan noem ik maar een paar van de blogs op die ik regelmatig tracht te lezen.

In de bibliotheek waar ik ga vragen ze zich bezorgd af wat er met me mis is. Ik lees nog maar de helft van het aantal boeken dat ik vroeger las.

Internet is voor mij echt een open venster naar een hele nieuwe wereld.

Als ik het al zo plezant vind dan moet het een echte zegen zijn voor mensen die moeilijk thuis wegkunnen of voor mensen die eenzaam zijn.

Ik zou mijn blogje heel erg missen en ook al mijn andere favoriete blogjes. Ik zit me nu al af te vragen of er een cyber café in de buurt zal zijn wanneer we op reis gaan zodat ik op de hoogte van het reilen en zeilen van iedereen kan blijven.

Als je twee dagen niet leest is er al zoveel gebeurd en geschreven dat je een paar uur nodig hebt om weer up to date te komen.

Je leert via de blogs zo veel andere boeiende mensen kennen die je waarschijnlijk nooit van je leven zou ontmoet hebben indien er geen internet was.
Maar wie weet - misschien ontmoeten we elkaar ooit nog echt?

07-03-2006 om 02:44 geschreven door BOJAKO  

Tussen de soep en de patatten door kijk ik al eens naar TV en meer bepaald naar Vitaya. 

Veel mannen denken dat deze zender een soort visueel vrouwen weekblad is. 

Misschien hebben ze gelijk, ik weet het niet, maar af en toe krijg je daar toch heel interessante programma’s voorgeschoteld.

Was het nu gisteren of eergisteren, ik ben’t  even kwijt, keek ik dus even naar Vitaya. 

Geef toe, tijdens de dag heb je anders niet heel veel om naar te kijken tenzij misschien  sport- of kleuter programma’s.

Dit programma heette: “het Genderexperiment”. 
Misschien is het in verschillende delen uitgezonden,  maar die heb ik dan gemist,  want mijn kijkgedrag is net zoals ikzelf ben: heel chaotisch.

Enfin, dit deel was in elk geval heel boeiend en leerrijk.  Het ging over het hormoon testosteron. 

Ik ga het hele programma hier natuurlijk niet uit de doeken doen,  maar fascinerend vond ik het feit dat een wetenschapper kon zien aan de lengte van de ringvinger t.o.v. de lengte van de wijsvinger of iemand – man of vrouw – over een hoge dosis testosteron hormoon beschikte.

Normaal gezien moet bij iemand met weinig testosteron (vrouwen meestal) de ringvinger beduidend korter zijn dan de wijsvinger.  Mannen moeten dus op zijn minst een ringvinger hebben die zeker zo lang is als hun wijsvinger.  Is de ringvinger nog langer dan zijn wijsvinger, dan spuit de testosteron waarschijnlijk uit zijn oren.

Allee....en nu allemaal naar uw ringvinger kijken: ok?  Bij mij is de ringvinger inderdaad korter en bij mijn ventje langer dan de wijsvinger.  Bij ons klopt het dus.

Om zijn wetenschappelijk onderzoek te staven had de professor enkel aan de hand van de lengte van de ringvingers t.o.v. hun wijsvingers bij de proefpersonen een voorspelling gedaan. Hij kende geen van hen, wist niet wat hun beroep was en of ze atletisch waren of niet.

Hij zette ze allemaal netjes op een rij om te hardlopen en kleefde ‘wat hij dacht’ de winnende nummers van 1 tot (was’t nu zeven of tien – verdorie toch dat geheugen als je wat ouder wordt) omgekeerd op hun borst – ze konden dus niet zien welk nummer ze opgeplakt kregen.

Toen moesten ze om ter snelst een rondje lopen en dan in volgorde van aankomst op een lijn staan.

De wetenschapper trok de gekleefde nummers van hun shirt en draaide ze om:  hij had op een haartje na alle nummers juist – zijn uitslag was enkel gebaseerd op de lengte van hun ringvinger.  Nummers drie en vier had hij omgekeerd, maar ze kwamen bijna samen over de meet.

Zijn besluit was dat de man met de langste  ringvinger t.o.v de wijsvinger het hoogste testosteron gehalte had: dit houdt in dat deze mannen heel ambitieus zijn en alles op alles zetten om te winnen, wat uit dit experiment bleek waar te zijn.

Niet alleen dit stukje van het programma was boeiend,  maar ik moet oppassen dat mijn blogstukje niet te lang wordt!

04-03-2006 om 10:49 geschreven door BOJAKO